Hotel na uboczu ebook i audiobook

Teraz Danny uszy miał otwarte i znowu je słyszał, to zgromadzenie, upiory, czy duchy, a może sam hotel, przerażający gabinet osobliwości, gdzie wszystkie pokazy kończyły się śmiercią, gdzie wszystkie specjalnie malowane potwory żyły naprawdę, gdzie żywopłoty spacerowały, a po przekręceniu małego srebrnego kluczyka rozpoczynał się sprośny występ.

Stephen King, Lśnienie

Plaża nad jeziorem, nieopodal hotelu

Sobota, godz. 2.17

Zawsze chciałem zabić człowieka. Nie z zemsty, zawiści czy jakiegoś innego logicznego powodu. Nie miałem na myśli też nikogo konkretnego. Nie widziałem oczami wyobraźni niczyjej twarzy. Tak naprawdę było mi wszystko jedno, kto to będzie: kobieta, mężczyzna czy dziecko. Płeć ani wiek nie miały żadnego znaczenia. Pragnąłem po prostu odebrać komuś życie, poczuć się jak Bóg, nieograniczony władca, który decyduje, kiedy i w jakich okolicznościach ktoś wyda ostatnie tchnienie.

Myślałem o tym, odkąd pamiętam. Jestem perfekcjonistą, wiedziałem, że muszę ćwiczyć, żeby zrobić to dobrze, podobnie jak pianista przed wielkim koncertem czy sportowiec przed ważnymi zawodami. Przygotowywałem się więc do swego debiutu latami. Zacząłem od zabijania zwierząt. Łapałem wiewiórki, psy i koty. Uczyłem się ich anatomii i tego, jak najumiejętniej pozbawić je życia.

Potrafiłem ukrywać swoje pragnienie. Nikt nie podejrzewał, że to ja stoję za zniknięciami ukochanych pupili w naszej okolicy. Kiedy zrozpaczeni sąsiedzi rozwieszali na przydrożnych słupach ogłoszenia o zaginionych zwierzętach, obiecywałem, że będę uważnie się rozglądał, i opowiadałem, jak bardzo współczuję im z powodu straty. Tak naprawdę miałem to jednak w nosie. Ale byłem uprzejmy i miły, nikt więc nie wiedział, co tak w istocie siedzi w mojej głowie. Udawanie weszło mi głęboko w krew i stałem się w tym naprawdę dobry.

Nie planowałem, że to ona będzie moją pierwszą ofiarą. To, że się nią stała, było pochodną tych wszystkich wydarzeń, które rozegrały się podczas sobotniej nocy. Kiedy nad jeziorem sięgnąłem po nóż, była w szoku. Przecież tak dobrze nam się razem gadało, jeszcze przed chwilą uważała mnie za kogoś wartego zaufania. Być może myślała nawet, że to jakiś żart, bo spojrzała na mnie zaskoczona, jakby nie mogła w to uwierzyć. Czekała, aż się roześmieję, może przyłożę nóż do swojego gardła i będę udawał, że zamierzam popełnić samobójstwo, a potem z teatralnym jękiem osunę się na piasek. Że będziemy się z tego śmiać, chichocząc popędzimy na brzeg i zamoczymy stopy w lodowato zimnej wodzie, a blask księżyca oświetli nas niczym na scenie. Ja jednak się nie roześmiałem, nie odłożyłem noża ani się nie cofnąłem, tylko patrząc w ufne zielone oczy, zanurzyłem zimne ostrze w jej sercu.

Halina Mikulska, Lenka Rybik (pokój 131)

Sobota, godz. 8.35

Kiedy widzę zdrowo zaróżowione policzki wnuczki i jej radosne oczy, naprawdę bardzo się cieszę, że tu przyjechałyśmy. To była świetna decyzja. Gdy po raz pierwszy padła propozycja kilkudniowego wypadu na Mazury, nie wahałam się długo, tym bardziej że w Warszawie mała nie ma tylu okazji, by pobyć na dworze i pooddychać świeżym powietrzem.

W tym roku poszła po raz pierwszy do przedszkola i, jak to zwykle bywa, od razu zaczęły się choroby. Mam wrażenie, że we wrześniu częściej siedziała w domu z katarem i gorączką, niż była na zajęciach. Szkoda, bo polubiła przedszkolanki i towarzystwo innych dzieci. Podczas jednej z wizyt w przychodni pediatra zasugerował, że dobrze by było, gdyby Lenka wykorzystała ostatnie jesienne promienie słoneczne, żeby złapać trochę witaminy D. Zapytał, czy jest szansa, by choć na kilka dni zmieniła środowisko i odpoczęła od smogu, który nie wpływa korzystnie na jej mocno osłabione infekcjami drogi oddechowe. Córka zadzwoniła do mnie, gdy tylko wyszły z gabinetu, i o wszystkim mi opowiedziała. Nawet nie musiała pytać, czy zechcę pojechać na tydzień za miasto z wnuczką. Przecież wiedziałam, że rodzice Lenki wykorzystali już cały urlop latem i teraz żadne z nich nie miało szans na choćby pięć dni wolnego. Ja od kilku lat jestem już na emeryturze i wizja wyjazdu z małą bardzo mnie ucieszyła, tym bardziej że uwielbiamy spędzać ze sobą czas. W końcu jest moją jedyną wnuczką, a ja jestem babcią, która rozpieszcza ją zdecydowanie bardziej niż mama czy tata i zawsze chętnie się z nią bawi.

Mazury są na tyle blisko Warszawy, że nie trzeba jechać cały dzień, i na tyle daleko, żeby zapomnieć o wielkim mieście. Poszperaliśmy trochę w internecie i znaleźliśmy hotel nad urokliwym jeziorem. Oferował kilka pakietów i w końcu zgodnie wybraliśmy ten o nazwie „Listopadowa odnowa”, bo oferta pasowała zarówno do mnie, jak i wnuczki.

Córka z zięciem odprowadzili nas na dworzec i stali na peronie, aż odjechałyśmy. Jeszcze nigdy nie rozstawali się na tak długo ze swoją pociechą. Chyba spodziewali się, że Lenka będzie płakać i wyrywać się do mamy, jednak najwyraźniej to oni bardziej przeżyli pożegnanie z dzieckiem, bo wnuczka tylko raz pomachała im przez okno, a potem przez całą drogę spokojnie kolorowała swoje książeczki. Gdy przyjechałyśmy na miejsce, zdziwiłam się, że nawet poza sezonem w hotelu jest sporo gości. Pewnie ze względu na atrakcje, jakie oferuje: animacje dla dzieci, spa i duży podgrzewany basen. Oferta jest naprawdę imponująca, dla mnie jednak najważniejsze jest co innego – największy atut tego obiektu to jego położenie. Hotel wybudowano niedaleko niewielkiego jeziora, a tuż za ogrodzeniem znajduje się gęsty las, po którym można spacerować przez cały dzień. Z naszych okien widać piękne, rozłożyste drzewa, a nad ranem i wieczorem słychać rozśpiewane ptaki. Ośrodek położony jest właściwie na pustkowiu – w najbliższej okolicy nie ma żadnych turystycznych atrakcji. Wokół panują cisza i spokój, co pewnie dla ludzi szukających nocnego, miejskiego życia jest nie do przyjęcia. My z wnuczką korzystamy z dobrej, słonecznej pogody i codziennie długo spacerujemy. Przyglądamy się sarnom, które skubią w oddali trawę na polanie, śmiejemy się, gdy jakiś spłoszony zając czmychnie nam niemal spod nóg, i nasłuchujemy odgłosów lasu. Po prostu cieszymy się kontaktem z naturą – w końcu po to tu przyjechałyśmy.

– Babciu, pójdziemy nad jezioro? – pyta Lenka i nie czekając na odpowiedź, już biegnie w tamtą stronę.

– Pewnie, tylko nie pędź tak szybko, bo babcia za tobą nie może nadążyć – odpowiadam i próbuję ją dogonić, co nie jest łatwe, bo kilka miesięcy temu miałam operację na lewe biodro i nie wróciłam jeszcze do pełnej sprawności.

– Jak nazywa się to jezioro? – pyta Lenka.

– Koralowe. Jak trochę zwolnisz, to opowiem ci o nim legendę. – Wiem, że tylko tak ją zatrzymam, bo moja wnuczka uwielbia słuchać opowieści, a ja mam ich sporo w zanadrzu.

Mała oczywiście natychmiast zwalnia, odwraca się ku mnie, po czym podchodzi z uśmiechem i bierze za rękę, a ja od razu czuję, jak zalewa mnie fala miłości do wnuczki. Lubię czuć ciepło jej paluszków zamkniętych w mojej dłoni.

– Opowiedz, babciu, opowiedz – prosi.

– Dawno, dawno temu – zaczynam – nad jeziorem znajdowała się rybacka wioska. Mieszkał w niej rybak Hubert z córką Julią. Dziewczyna była najpiękniejsza w okolicy. Niestety była również bardzo próżna i zarozumiała, a jej serce nie znało współczucia ani litości.

– Co to znaczy „próżna”? – przerywa mi Lenka. Od kilku miesięcy przechodzi fazę nieustającej ciekawości i w kółko zadaje pytania. To dobrze, bo oznacza, że się rozwija i chce poznać świat, w którym żyje, choć czasami bywa to męczące. W pociągu na Mazury co prawda tylko raz oderwała się od swoich kolorowanek i zapytała, jak właściwie zbudowany jest pociąg, czym wprowadziła mnie w konsternację. Na szczęście akurat przechodził konduktor i ze śmiechem zaczął jej opowiadać, jak działa lokomotywa. Od kiedy jednak wysiadłyśmy, bez przerwy o coś pyta. To zapewne dlatego, że znalazła się w nowym miejscu.

– To oznacza, że liczył się dla niej tylko wygląd. Uwielbiała, jak inni ją podziwiali – tłumaczę powoli.

– Aha. I co było dalej? – pyta zaciekawiona dziewczynka.

– Julia na szesnaste urodziny dostała od ojca piękne czerwone korale, których zazdrościły jej inne dziewczyny w wiosce. Dumna zakładała je niemal codziennie, ale najbardziej lubiła przeglądać się w tafli jeziora i podziwiać swoją urodę. Potrafiła to robić godzinami. Ojciec coraz bardziej niepokoił się zachowaniem córki, ale nie wiedział, jak sprawić, by zajęła się czymś innym niż patrzeniem na swoje odbicie. Prosił, żeby pomogła mu w domu, przygotowała kolację lub wypieliła ogród, ale dziewczyna w ogóle nie zwracała na to uwagi. Patrząc w wodę i zachwycając się sobą, zapominała o otaczającym ją świecie. Podczas jednej z kłótni zdenerwowany ojciec zerwał z szyi Julii korale i wrzucił je do jeziora, a zrozpaczona dziewczyna skoczyła za nimi i zniknęła pod powierzchnią.

Doszłyśmy właśnie nad brzeg, więc podniosłam mały kamyk i wrzuciłam go do wody. Kiedy wpadł z pluskiem, Lenka aż otworzyła usta ze zdumienia.

– Rybak próbował ratować córkę – ciągnęłam po chwili swoją historię – jednak jezioro zrobiło się nagle tak ciemne, że nie mógł jej znaleźć. Ludzie w wiosce mówili, że dziewczynę zabrały do siebie nimfy, a że była bardzo piękna, to uczyniły ją swoją królową. Jezioro od tamtej chwili nosi nazwę Koralowe.

Lenka milczy przez chwilę, zastanawiając się nad tym, co usłyszała. W końcu marszczy nosek i patrzy mi w oczy.

– To smutna opowieść – mówi poważnym głosem, który nie pasuje do wesołej i zwykle rozbrykanej czterolatki.

To prawda, jest smutna – mityguję się w myślach. – Może ta bajka była dla niej zbyt straszna, może nie powinnam jej opowiadać?

– Nie wszystkie historie są wesołe – odpowiadam pospiesznie, a na pocieszenie dodaję, że to tylko legenda i nawet nie wiadomo, czy jest prawdziwa.

Nie jest, dobrze o tym wiem, bo sama ją przed chwilą wymyśliłam. Zawsze miałam dar do tworzenia na poczekaniu różnych opowieści. Kiedyś, dawno temu, gdy jako młoda dziewczyna wybierałam się ze znajomymi na ognisko, często prosili mnie, żebym coś opowiedziała. Zazwyczaj chcieli strasznych, krwawych historii, pasujących do atmosfery – polany w lesie, rozgwieżdżonego nieba nad naszymi głowami i pohukiwań sowy – a ja chętnie spełniałam ich prośby. Tworzenie postaci i ich zawiłych losów, przykuwanie uwagi słuchaczy i prowadzenie ich krok po kroku prosto do wymyślonej naprędce puenty – uwielbiałam to! Zresztą przydało mi się później, kiedy na świecie pojawiły się moje dzieci i wieczorami snułam długie opowieści, żeby je ukołysać do snu, a one tak bardzo to lubiły, że ani razu nie zasnęły, nim skończyłam mówić. A teraz z mojego daru korzysta Lenka.

Mała milczy jeszcze przez kilka sekund, ale jak to zwykle bywa u dzieci, po chwili znajduje sobie inne zajęcie. Zbiera różnokolorowe kamyki i zaczyna wrzucać je do wody. Jedne lądują blisko brzegu, inne dalej. Widzę, że stara się rzucić kamień dalej niż ja, i uśmiecham się pod nosem.

– Babciu, zobacz, jak daleko poleciał! – woła, klaszcząc z radości.

– Rzeczywiście daleko – odpowiadam. – Usiądę sobie chwilę na ławeczce, ale nie odchodź nigdzie – dodaję, bo biodro zaczyna mi już porządnie dokuczać.

Lenka potakuje i schyla się po kolejny kamyk, a ja siadam z ulgą i próbuję rozmasować drętwiejącą nogę. Najwyraźniej podróż pociągiem nie pomogła, chociaż co jakiś czas starałam się przespacerować po wagonie. Ból powoli rozchodzi się po całej kończynie i w końcu dokucza tak bardzo, że aż zaciskam zęby. Nie tak planowałam ten tydzień na Mazurach. Mała jest pełna energii i to oczywiste, że narzuca swoje tempo, a ja muszę się do niego dostosować. Co prawda wieczorami, wykończona ruchem na świeżym powietrzu, szybko zasypia, ale przez cały dzień jest bardzo aktywna. Muszę znów zapisać się na rehabilitację – wzdycham w duchu, a teraz przydałby mi się porządny masaż. Może zapytam w recepcji o specjalistę? Skoro mają tu spa, nie powinno być z tym problemu. Tak, a gdy tylko wrócimy do pokoju, wezmę środki przeciwbólowe – postanawiam.

Podnoszę głowę i nagle z przerażeniem odkrywam, że nigdzie nie widzę Lenki. Serce podchodzi mi do gardła. Zapominając o bólu, zrywam się z ławki i rozglądam się dookoła. Przecież przed minutą tu była, a teraz jakby zapadła się pod ziemię! Boże, dokąd ona poszła?!

– Lenka! Gdzie jesteś? Miałaś się nie oddalać! – krzyczę.

Przez chwilę nie słyszę żadnej odpowiedzi. Robi mi się słabo. Ze zdenerwowania zaczyna mi się kręcić w głowie. Jak mogłam być tak głupia i spuścić ją z oczu?! Jesteśmy przecież nad jeziorem, a to jeszcze mała dziewczynka! Mogła się poślizgnąć i wpaść do wody. Co ze mnie za babcia, skoro nie potrafię upilnować wnuczki?! Boże, żeby tylko nic jej się nie stało! – modlę się w myślach, przerażona tym, co przed chwilą mogło się wydarzyć.

Nagle słyszę jej krzyk:

– Babciu, babciu! Chodź tutaj szybko!

Oddycham z ulgą. Nic jej nie jest! Boże, dziękuję! To się więcej nie powtórzy, obiecuję. Będę uważniejsza. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby Lence coś się stało. Jestem za nią odpowiedzialna, zwłaszcza teraz, kiedy jest daleko od rodziców. Najwyraźniej nie wystarczy powiedzieć jej, żeby nie odchodziła za daleko. Nic dziwnego, ma dopiero cztery lata i nie zdaje sobie sprawy z wielu rzeczy. Muszę jej spokojnie wytłumaczyć, że nie może się sama oddalać od babci, bo to może być niebezpieczne.

Biorę głęboki wdech, żeby się uspokoić, i w następnej sekundzie widzę czubek jej pomarańczowej czapki, wystający z gęstych zarośli i krzaków rosnących tuż przy brzegu.

– Już idę, Lenko – odpowiadam i kieruję się w jej stronę.

Stąpam powoli, starając się nie przewrócić na błotnistej, śliskiej powierzchni. Jaki człowiek na starość robi się niedołężny – myślę.

Jako młoda dziewczyna byłam bardzo sprawna. Lubiłam sport, a zwłaszcza bieganie – brałam nawet udział w szkolnych zawodach. Dziś jednak w niczym nie przypominam tamtej szybkiej i zwinnej nastolatki. I jeszcze biodro ciągle odmawia mi posłuszeństwa. Tak, to prawda, że starość się Panu Bogu nie udała.

Kiedy podchodzę bliżej, zauważam, że Lenka trzyma w ręku długi cienki patyk i dotyka nim czegoś w wodzie.

– Uważaj, kochanie, żebyś nie wpadła do jeziora – przestrzegam, a ona spogląda na mnie zaaferowana.

– Babciu, znalazłam ją! – mówi głośno i wzrokiem pokazuje mi koniec kija.

– Kogo? – pytam zdziwiona, automatycznie również podnosząc głos.

– Julię. Tę z twojej opowieści – odpowiada.

Patrzę w tamtą stronę i z przerażeniem odkrywam, że moja wnuczka dotyka patykiem jasnych, splątanych włosów. Bo tuż przy brzegu leży obnażona do piersi młoda, martwa dziewczyna.

Anna i Bartłomiej Żakowie (pokój 87)

Sobota, godz. 10.15

Siedzę przed lustrem i próbuję nałożyć kolejną warstwę podkładu na twarz, ale nie udaje mi się zakryć sinego śladu koło ust. Wciąż jest widoczny, i to na pierwszy rzut oka. Wzdycham z irytacją. Znów będę musiała wymyślić jakąś niedorzeczną historię, żeby wyjaśnić, skąd się wziął, bo nawet jeśli o to nie zapytają, i tak będą się przyglądać, a potem wymienią między sobą znaczące spojrzenia.

Robiłam to już dziesiątki razy, a mimo to zawsze mam wrażenie, że moje wyjaśnienia brzmią śmiesznie i nikt w nie nie wierzy. Ludzie patrzą na mnie w milczeniu, bo nie wiedzą, jak zareagować. Widzą przed sobą kobietę w ciuchach najdroższych marek, z nienaganną fryzurą i zadbanymi paznokciami oraz – drobiazg – śladami przemocy, które nieudolnie próbuje ukryć. Zastanawiają się, czy potrzebuję pomocy, ale przecież nie wyglądam jak ktoś, kogo trzeba ratować, prawda? Przecież mam wszystko, o wiele więcej niż przeciętni ludzie. Piękny dom, najnowsze auto, drogie torebki i buty. Urlop spędzam na Dominikanie lub Bali w najdroższych pięciogwiazdkowych hotelach, a weekendy w najlepszych polskich ośrodkach spa. Na Instagramie wszystko wygląda idealnie, koleżanki ze szkoły i studiów pewnie zazdroszczą, że tak mi się powodzi. Tak, na pierwszy rzut oka wydaje się, że jestem najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Nie wszystko jest jednak takie różowe jak na zdjęciach. W końcu można je retuszować, nakładać filtry, a ja opanowałam tę sztukę do perfekcji. Bólu, który codziennie noszę w sercu, nie da się ukryć ani wymazać.

Odruchowo patrzę na stojące na środku pokoju hotelowe łóżko i skołtunioną śnieżnobiałą pościel. Pod nią śpi Bartek, mój zabójczo przystojny mąż. Ten sam, który jest odpowiedzialny za siniaka na mojej twarzy. Robię wszystko, żeby się nie obudził, nawet oddychać próbuję ciszej niż zwykle, bo wiem, że jeśli się nie wyśpi, będzie nerwowy, a to znów się na mnie odbije. Zostawi ślad na moim ciele.

Kiedy poznaliśmy się na uczelni, myślałam, że złapałam Pana Boga za nogi. Bartek studiował finanse i bankowość, był przewodniczącym samorządu studenckiego, a ja przeciętną studentką filozofii. Żeby choć trochę odciążyć finansowo niezbyt zamożnych rodziców, pracowałam po zajęciach w kawiarni na kampusie. Ot, zwykła szara myszka. Do dziś nie wiem, dlaczego zwrócił uwagę właśnie na mnie. Przecież miał do wyboru wiele innych dziewczyn, znacznie piękniejszych, mądrzejszych i ciekawszych ode mnie. Na początku wydawało mi się, że robi sobie ze mnie żarty – pewnie jak w filmie Cała ona założył się z kimś, że umówi się z pierwszą lepszą, która się nawinie pod rękę, i kiedy wyjdziemy gdzieś razem, zza rogu wyskoczy jego kumpel i z niedowierzaniem krzyknie: „Wygrałeś!”. Nic takiego jednak się nie stało. Potem myślałam, że się nade mną lituje albo że chce dotrzeć w ten sposób do którejś z moich koleżanek… Ten scenariusz też się nie sprawdził i w końcu uwierzyłam w to, że jednak naprawdę mu się podobam. Zaczęliśmy się spotykać. To były najpiękniejsze chwile w moim życiu, czułam się jak w bajce. Bartek był romantyczny, czuły i opiekuńczy. Nigdy nawet nie marzyłam o kimś takim jak on. Wydawał się zarezerwowany dla innych dziewczyn, lepszych ode mnie, a jednak to mi oddał swoje serce. Ideał, prawda? Wtedy jeszcze wierzyłam w istnienie idealnych mężczyzn…

Kiedy ukończył studia, niemal natychmiast znalazł dobrą posadę w banku i wkrótce wzięliśmy ślub. Ja szybko przekonałam się, że po filozofii nie jest łatwo odnaleźć się na rynku pracy – moja rzeczywistość oznaczała śmieciowe umowy i częste zmiany miejsca zatrudnienia. Bartek mnie wspierał. Powtarzał, że nie muszę się tak męczyć, że o nas zadba. Na szczęście zarabiał wystarczająco dużo, żebyśmy mogli żyć na dobrym poziomie, nawet bez mojej skromnej wypłaty, która pojawiała się sporadycznie, bo często byłam bezrobotna. Nigdy mi tego nie wypominał. Uważał, że to mężczyzna powinien utrzymywać dom, a kobieta zająć się jego prowadzeniem. Byłam za to wdzięczna i chciałam mu wynagrodzić jego troskę, dlatego zamiast skupiać się na szukaniu pracy lub przebranżowieniu się, gotowałam, sprzątałam i starałam się dobrze wyglądać. Mój mąż najpierw to doceniał, potem oczekiwał, że zawsze tak będzie, bo chciał mieć u boku kobietę, którą może chwalić się przed kumplami na spotkaniach firmowych. Na początku nie widziałam w tym nic podejrzanego ani złego.

Moja mama, pielęgniarka, która całe życie musiała ciężko pracować, żeby jakoś związać koniec z końcem, chwaliła się wszystkim wspaniałym zięciem. Rozanielona powtarzała w kółko, jakiego dobrego męża ma jej córka, a ja jak głupia cieszyłam się z tego, że mam piękny dom, a Bartek jest dla mnie wyrozumiały.

Koleżanki dziwiły się, że tak łatwo odpuściłam karierę. Tłumaczyły, że dobrze byłoby, gdybym miała swoje pieniądze, a nie we wszystkim polegała na mężu, zachęcały do szukania pracy. Wzruszałam wtedy ramionami i zmieniałam temat, a potem opowiadałam o wszystkim Bartkowi. „Zazdroszczą mi” – mówiłam, a on się ze mną zgadzał. Z czasem przestałam się z nimi spotykać i skupiłam tylko na małżeństwie.

Kilka lat po ślubie zaczęłam nieśmiało wspominać o dziecku, ale Bartek nie chciał tak szybko zostawać ojcem. Uważał, że to jeszcze nie czas na pieluchy i nieprzespane noce, że najpierw musimy się dorobić, kupić większy dom, lepszy samochód, poznać trochę świata. Nie zgadzałam się z nim, ale ustąpiłam. Postanowiłam poczekać, aż będzie gotowy, i tak odłożyłam macierzyństwo na bliżej nieokreśloną przyszłość.

Mniej więcej rok temu w pracy Bartka zaczęły się zwolnienia. Co prawda jemu nie groziła utrata etatu, ale miał coraz więcej zajęć. Wracał do domu późno, w dodatku zmęczony i nerwowy. Starałam się, jak mogłam, żeby się odprężył po ciężkim dniu, zrelaksował, jednak było coraz trudniej. Wkurzało go praktycznie wszystko – to, że za późno podałam obiad, że uprasowałam mu niewłaściwą koszulę czy za długo nie wychodziłam z łazienki. Aż w końcu pewnego dnia mnie uderzył. Powód był tak błahy, że odjęło mi mowę – podałam mu za gorącą herbatę. Prawie się nią poparzyłam, kiedy stolik, na którym stała, przewrócił się z hukiem na podłogę. Bartek przeraził się tym, co zrobił. Natychmiast przeprosił i przysiągł, że to się więcej nie powtórzy. I przez jakiś czas rzeczywiście się nie powtórzyło, ale potem podniósł rękę po raz drugi, trzeci, czwarty i kolejny. Dziś już nawet tego nie liczę. Ten wyjazd miał być formą przeprosin z jego strony za poprzednią kłótnię, bo tak nazywa sytuacje, w których mnie bije, ale poprzedniego wieczoru wściekł się, że zapisałam go na zbyt późną godzinę na masaż w hotelowym spa, i stąd ten siniak. Tak jakby pora miała jakieś znaczenie, jesteśmy przecież w hotelu, nie ma zaplanowanych spotkań, które musiałby z tego powodu odwołać lub przełożyć. Nie rozumiem, dlaczego aż tak go to wyprowadziło z równowagi.

Ze smutnych rozmyślań wyrywa mnie aksamitny głos Bartka:

– Kochanie, chodź do łóżka – mówi, jakby zupełnie zapomniał, że zeszłej nocy najpierw mnie uderzył, a potem na kilka godzin wyszedł z pokoju, nie mówiąc, dokąd idzie.

Wiem, że nie mogę mu odmówić. Nauczyłam się już, że są chwile, kiedy powinnam się podporządkować, oszczędzając sobie w ten sposób większych i częstszych razów.

Uśmiecham się więc do niego łagodnie i wykonuję polecenie, a on kocha się ze mną, bo trudno powiedzieć, że ja kocham się z nim. Zachowuję się raczej jak lalka lub niewolnica, która robi wszystko, by zadowolić swego pana.

Kiedy po wszystkim leżymy na łóżku, a ja staram się nawet nie drgnąć, Bartek dotyka mojej twarzy.

– Jesteś taka piękna – mówi, chociaż widzi siniaka, którego sam mi zrobił. Nawet przesuwa po nim palcem, a ja machinalnie się spinam, żeby nie syknąć z bólu.

– Może przed śniadaniem pójdziemy na chwilę na siłownię? – proponuje, kiedy po prysznicu wychodzi z łazienki.

– Okej – odpowiadam, zastanawiając się jednocześnie, czy aby na pewno zapakowałam do walizki strój sportowy.

Oddycham z ulgą, kiedy znajduję go wśród innych ubrań. Powód, przez który Bartek znowu mógłby się na mnie zdenerwować, nie zaistnieje. Jestem bezpieczna. Przynajmniej na razie.

Wkładając szarą bluzę, wyglądam przez okno. To jeden z atutów tego apartamentu – piękny widok na jezioro, ale teraz widzę tam coś dziwnego: uliczką podjeżdżają do brzegu aż trzy radiowozy.

– Chyba coś się stało – mówię cicho do męża.

Ten podchodzi do szyby i patrzy obojętnie w stronę plaży.

– Pewnie jakieś okoliczne wyrostki zniszczyły molo albo hotelowe rowery wodne. – Wzrusza ramionami. – Jesteś gotowa? Możemy już iść? – ponagla mnie niecierpliwie.

– Tak – odpowiadam pospiesznie.

Wychodząc z pokoju, jeszcze raz patrzę w stronę jeziora i widzę, jak na plaży parkuje kolejny samochód. Wychodzą z niego ludzie w białych kombinezonach, którzy natychmiast kojarzą mi się z badaniami ciał na miejscu zbrodni, i przechodzi mnie lodowaty dreszcz.

Aleksander Mikulski (pokój 86)

Sobota, godz. 10.30

Ale mi się trafili sąsiedzi w pokoju obok… Albo się kłócą, tak jak wczoraj w nocy, albo rano uprawiają głośny seks, zapewne na zgodę. Chyba poproszę o zmianę piętra, bo ściany w tym hotelu są wyjątkowo cienkie i przepuszczają wszystkie hałasy. Ja to zawsze mam pecha… Przyjechałem tu w poszukiwaniu ciszy i dobrych warunków do pracy, tymczasem nie mogę się nawet wyspać. Liczyłem, że jesienią będzie tu większy spokój. Wakacyjni turyści już dawno wyjechali, wrócili do swoich zakurzonych miast i nudnych zajęć, zabierając ze sobą całą letnią wrzawę i całonocne imprezy nad jeziorem. Teraz miało być cicho, nastrojowo i klimatycznie – dlatego właśnie wybrałem ten hotel. Jest okazały, ma dwa piętra i ciekawą, nowoczesną bryłę, a sądząc po bogatym wyposażeniu pokojów, holów, restauracji i spa, właściciel przywiązuje wagę do najdrobniejszych szczegółów, co – jako pisarz – bardzo doceniam, bo to właśnie szczegóły są najważniejsze i tworzą odpowiednią atmosferę.

W zeszłym roku wydałem thriller psychologiczny, który szybko został okrzyknięty debiutem dekady. Zachęcony przez wydawnictwo podpisałem umowę na kolejną książkę i… Nic. Zupełnie jakbym się zaciął albo ktoś mnie przeklął, bo w głowie mam totalną pustkę. Staram się coś wymyślić, cokolwiek, co doprowadzi mnie do pomysłu na fabułę czy ciekawych bohaterów, jednak wszystko wydaje mi się banalne, śmieszne i przewidywalne. Dopóki jeszcze o tym myślę, zalążki obrazów, które pojawiają się pod moimi zamkniętymi powiekami, są na tyle obiecujące, że natychmiast siadam do komputera, ale gdy tylko ubiorę je w słowa, tracą całą moc. Rozgoryczony kasuję napisany fragment, kładę się z powrotem do łóżka i leżę, gapiąc się w sufit, a czas ucieka i drwi sobie ze mnie. Kiedy spojrzę na zawieszony na ścianie zegar, wskazówki przeskakują w zawrotnym tempie i w ciągu minuty mija godzina! Wstaję i chodzę zdenerwowany po pokoju, krążę od ściany do ściany i co chwilę zerkam w stronę laptopa. Leży na stoliku, otwarty, gotowy do tego, bym przy nim usiadł i napisał moją książkę. Tę, którą powinienem oddać do redakcji za trzy miesiące… Tymczasem nie mam gotowej nawet jednej strony! Cokolwiek napiszę, od razu usuwam, bo nie da się tego czytać.

Ktoś kiedyś powiedział mi, że napisanie drugiej książki jest najtrudniejsze, bo to ona ugruntowuje twoją pozycję na rynku wydawniczym. Poza tym, gdy człowiek pracuje nad pierwszą powieścią, nie wie o wielu rzeczach i skupia się wyłącznie na opisywanej historii. Wydaje mu się, że nic innego nie jest ważne, że istnieje tylko ten wymyślony wszechświat. Żyje życiem swoich bohaterów i gdy w końcu odrywa się od ekranu, ze zdziwieniem dostrzega, że wokół jest prawdziwy świat, rzeczywistość, która rządzi się innymi prawami niż ta powieściowa. Znacznie później, już po skończeniu książki i wydaniu jej, odkrywa, że ktoś ją czyta, chwali lub krytykuje. Poznaje smak sukcesu albo porażki, czasem i jednego, i drugiego – tymczasem najważniejsze dopiero przed nim. Jednak gdy usiądzie do pisania kolejnej, zorientuje się, że już nigdy nie odzyska tamtej niewinności. Że zawsze będzie zdany na opinie recenzentów i czytelników, że cokolwiek wyjdzie spod jego pióra, zostanie ocenione i opisane na portalach poświęconych książkom i w księgarniach internetowych. A to, jak wysokie miejsce zajmie w top dziesięć na stronie Empiku, wpłynie na popularność nie tylko samego dzieła, ale zarazem pisarza.

Teraz to wiem. Odkąd utraciłem moją niewinność, przeżywam coś w rodzaju zastoju pisarskiego. Rozumiem już, co miał na myśli Gustaw Flaubert, który o swojej niemocy twórczej pisał: „Nie wiesz, jak to jest siedzieć cały dzień z głową w dłoniach, próbując wycisnąć swój nieszczęsny mózg, żeby znaleźć słowo”. Tyle że ja nie szukam jednego słowa – nie, ja potrzebuję kilkudziesięciu tysięcy słów! Muszę przecież zapełnić nimi puste strony, na które z niecierpliwością oczekuje mój wydawca.

Dlatego właśnie wyjechałem z Łodzi. Podobno nic tak dobrze nie robi na zastój twórczy jak udanie się w podróż lub po prostu zmiana środowiska. Potrzebuję weny, uznałem, i zacząłem szukać hotelu gdzieś na uboczu, najlepiej w leśnej głuszy, gdzie nikt nie będzie mi przeszkadzał i gdzie pomysły będą leżały na wyciągnięcie ręki. Odpocznę, zbiorę myśli i zacznę wreszcie pisać – powtarzałem sobie w duchu, gdy rezerwowałem tu pokój na dwa tygodnie. Pierwszego dnia wyszedłem na długi spacer. Było pięknie. Jesienne słońce ozłociło cały las i przeglądało się w tafli jeziora, pod stopami szeleściły mi suche liście, a ciekawskie wiewiórki przyglądały mi się, kiedy przystawałem w zamyśleniu pod drzewami. Do hotelu wróciłem dopiero o zmierzchu, głodny i zmęczony, ale wciąż z pustą głową. Pocieszałem się, że to minie, że najpierw muszę odpocząć po podróży, przywyknąć do nowego miejsca, odespać. Tyle że jestem na Mazurach już od trzech dni i nadal siedzę godzinami przed pustym ekranem laptopa.

Po porannym głośnym koncercie pary zajmującej pokój obok, dla odświeżenia myśli, postanawiam wybrać się na spacer. Jest piękna pogoda, świeci słońce, a wysoko nad głową szybują ptaki.

Ponieważ wczoraj długo chodziłem po tajemniczych leśnych ścieżkach, tym razem wybieram dróżkę na plażę. Nie będzie to długa przechadzka, bo jezioro znajduje się około trzystu metrów od hotelu, ale liczę, że wystarczy, żeby się przewietrzyć, a po powrocie do pokoju skupić na pracy i wreszcie coś napisać.

Tyle że część terenu przy plaży oddzielona jest taśmą policyjną, a wokół kręcą się policjanci. Zaaferowany podchodzę bliżej. Tuż przy brzegu został ustawiony granatowy parawan, którym zwykle zakrywane są zwłoki podczas wypadków drogowych. Czyżby ktoś się utopił? Ale teraz, jesienią? Jest raczej zbyt zimno, żeby się kąpać. Kiedy próbuję zerknąć za parawan, jeden z policjantów informuje mnie, że hotelowa plaża została na kilka godzin zamknięta, i prosi, żebym wybrał inne miejsce na spacer.

– Co się stało? – dopytuję, czując, jak ciekawość zaczyna rozpalać w mojej głowie wielkie ognisko. Oczami wyobraźni już widzę, jak grzeją się przy nim pomysły na nową książkę.

– Nie mogę powiedzieć – odpowiada zgodnie z moimi przewidywaniami funkcjonariusz.

Staram się nie zniechęcać, po prostu odchodzę trochę w bok, żeby nie rzucać się za bardzo w oczy, ale też nie stracić okazji. Gdybym tylko mógł zerknąć za ten parawan…

Zauważam, że niedaleko stoi starsza pani i rozmawia głośno przez telefon. Chcąc nie chcąc, słyszę, co mówi do słuchawki. Głos jej się łamie, najwyraźniej jest bardzo zdenerwowana. Z pewnością wie coś więcej. Zatrzymuję się kilka kroków od niej.

– Lenka znalazła ją w jeziorze. – Słyszę wyraźnie jej słowa i bezwiednie robię krok do przodu. Nie chcę uronić niczego z jej opowieści. – Jest teraz na animacjach w hotelu, a ja czekam na rozmowę z jakimś detektywem, który poprosił mnie o zeznania.

Ciekawe, o co chodzi? Kogo znaleziono w jeziorze? – zastanawiam się, zerkając w stronę brzegu, na którym aż roi się od funkcjonariuszy.

– Nie, nie wiem, kim była ta dziewczyna – mówi kobieta. – Ale ktoś ją zamordował. Leżała półnaga, a na plecach miała wycięty napis – dodaje, a ja aż płonę z ciekawości. Morderstwo! Ja tu narzekam na blokadę twórczą, a tymczasem coś takiego wydarza się pod moim nosem! – To straszne, jakim zwyrodnialcem trzeba być, żeby zrobić coś takiego… – Głos staruszki drży ze strachu i emocji, potem milknie na dłuższą chwilę. Już zastanawiam się, czy urwało się połączenie, gdy znów słyszę: – Zobaczymy, jak rozwinie się sytuacja. Najwyżej jutro wsiądziemy do pociągu i wrócimy do Warszawy. Dziś i tak podobno policja ma poprosić wszystkich gości, żeby nie opuszczali hotelu.

Kobieta kończy rozmowę, żegna się, a potem wkłada telefon do torebki i lekko utykając na lewą nogę, udaje się w stronę jednego z policjantów.

A więc znaleziono ciało młodej kobiety w jeziorze. Gościa hotelu czy mieszkankę okolicznej wioski? – zaczynam się zastanawiać. I na dodatek było to brutalne morderstwo. Ktoś wyciął jej napis na plecach… Co takiego? Jakieś słowo czy całe zdanie? I kto to był? Miejscowy czy ktoś przyjezdny? Zabił pod wpływem emocji czy z wyrachowania?

Pytania mnożą się w mojej głowie jak oszalałe. Zdaję sobie sprawę, że daję się ponieść niezdrowej ciekawości, która każe ludziom patrzeć na ofiary wypadków drogowych, kiedy przejeżdżają obok, chociaż często są to widoki makabryczne. Mimo to postanawiam przedłużyć swój spacer i bliżej przyjrzeć się sprawie. Może będę miał trochę szczęścia i znajdę pomysł na kolejną książkę.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Dorota Glica, 2022

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2023

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz

Zdjęcie na okładce: © Ildiko Neer/Arcangel

Redakcja: Karolina Macios

Korekta: Marta Akuszewska, Jarosław Lipski

Skład i łamanie: Dariusz Nowacki

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8280-536-9

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.