Ogar Boga. Popiół i piach - Anna Gręda - ebook + audiobook

Ogar Boga. Popiół i piach ebook i audiobook

Anna Gręda

4,5

Ten tytuł dostępny jest jako synchrobook® (połączenie ebooka i audiobooka). Dzięki temu możesz naprzemiennie czytać i słuchać, kontynuując wciągającą lekturę niezależnie od okoliczności!
Opis

Kira Santiago jest żywym dowodem na to, że cięty język, seksapil i umiejętność posługiwania się naostrzoną stalą to istotnie zabójcza mieszanka. Łowczyni, tajemnicza hybryda i wyjątkowo niebezpieczna zabójczyni stanowi najsilniejsze ogniwo w łańcuchu pokarmowym wśród istot nadnaturalnych i ludzi.

Kiedy w mieście pojawiają się kłopoty z nowonarodzonymi wampirami, urządzającymi sobie bufet na ulicach, Kira zwołuje swoich dawnych towarzyszy broni, aby zapolować na tego, który puszcza swoich nowo przemienionych pobratymców samopas. Łowczyni nie wie jednak, że w pobliżu czai się ktoś silniejszy i groźniejszy od niej, który nie ma zamiaru stać z boku i biernie czekać na dalszy ciąg wydarzeń.

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
czytnikach certyfikowanych
przez Legimi
czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)
Windows
10
Windows
Phone

Liczba stron: 478

Audiobooka posłuchasz w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS

Czas: 12 godz. 58 min

Lektor: Agata Skórska

Oceny
4,5 (20 ocen)
13
4
2
1
0
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
monika_i_ksiazki78

Nie oderwiesz się od lektury

🔥 Recenzja w ramach #booktour2023 z książką Ogar Boga 🔥 Sięgacie po książki z gatunku fantasy? Macie swoje ulubione magiczne stworzenia, o których lubicie czytać? Ogar Boga Popiół i piach jest pierwszym tomem cyklu. I muszę powiedzieć jedno. Kocham takie historie - wciągające od pierwszej strony, pełne magii. Kira Santiago jest hybrydą, która nie tylko posiada cięty język, ale z nie mniejszą precyzją posługuje się naostrzoną stalą. Jest seksowna i niebezpieczna, a dodatkowo stanowi najsilniejsze ogniwo w łańcuchu pokarmowym. Gdy w mieście, nad którym sprawuje pieczę, pojawiają się kłopoty z nowonarodzonym i wampirami oraz nadmierną ilością zgonów wśród ludzi Kira zwołuje swoich dawnych towarzyszy broni. Polowanie na Mistrza czas zacząć.... Jednak na scenie pojawia się ktoś o wiele groźniejszy od niej. A to zmieni układ sił. Uwielbiam powieści, gdzie znajdziemy mnóstwo magicznych stworzeń. W tej historii mamy nie tylko zmiennokształtnych i wampiry, ale również wróżki, elfy, a nawe...
00
Ayataxa

Nie oderwiesz się od lektury

Wow DAWNO nie czytałam czegoś tak dobrego z mixu wielu stworzeń magicznych. Pokochałam ich Wciągająca i trzymająca w napięciu
00

Popularność




 

 

Księga I

 

~ KIRA ~

 

 

Poznam cię wszędzie – ślepia płonące gorączką

Sierść lśniąca srebrem wśród śniegów

Krew sącząca się z zębów

Rozpacz

Śmierć

Głód

PROLOG

DROGA poza rezerwatem, w którym górzyste tereny otoczone były miękką, bezpieczną mgłą i porośnięte zielonymi, dziewiczymi lasami, wydawała się kompletnie obca i dziwna. Asfaltowa autostrada, ciągnąca się poza horyzont kilka kilometrów od granicy rezerwatu, prowadziła na północ. Opuszczenie lasów było trudną oraz niezwykle bolesną decyzją, którą podjęłam wbrew pragnieniom własnej bestii.

Pędziłam drogą, wyciągając się do przodu niczym puma; wiatr świstał mi w uszach i wyciskał łzy z oczu. Moja srebrzysto-czarna sierść falowała w blasku zachodzącego słońca, które oblewało mnie jaskrawym światłem. Zapach wokół całkowicie się zmienił, brakowało mi aromatu wilgoci, dzikich zwierząt i samego lasu. Pas zieleni oraz potężnych gór znikał już za moimi plecami. Nie odwróciłam się tylko dlatego, że bestia brutalnie pchała mnie do przodu, jeszcze bardziej przyśpieszając krok. W końcu to ja podjęłam decyzję o opuszczeniu rezerwatu, mimo jej protestów, więc nie powinnam odczuwać smutku.

Asfalt pod łapami niemal palił – popołudniowe słońce rozgrzało go do białości. Wywiesiłam język, by ochłodzić ciało, ale jeszcze nie czułam zmęczenia. Przebyłam kilkanaście kilometrów, pędząc przed siebie. Tak długo byłam w głuszy, zdana jedynie na instynkty Bestii, że zapomniałam, skąd przybyłyśmy. Teraz starałam się odszukać drogę, która prowadziłaby do miasta – siedliska ludzi. Na samą myśl wilk w moim wnętrzu zadrżał z niepokoju.

Zmrok zapadł akurat wtedy, gdy przede mną pojawił się znak wskazujący zjazd z autostrady. Przystanęłam, łapiąc chłodne, wieczorne powietrze, i spojrzałam na strzałkę. Usiadłam, podrapałam się za uchem, a potem wstałam, by kontynuować wędrówkę. Mój wzrok przeczesał ciemności ogarniające pustą przestrzeń dookoła. Cisza przerywana odgłosami budzących się drapieżników pobudzała moją krew do wrzenia. Otrząsnęłam się i ruszyłam przed siebie, ze świstem przecinając powietrze.

Na drogę wypełzały jaszczurki oraz inne małe zwierzęta, pragnące wygrzać się na ciepłej ziemi. Nie zwracałam na nie uwagi. Uciekały prędko spod moich łap, zwinnie unikając zmiażdżenia. Czułam każdy mięsień napędzający mój bieg, jak poszczególne mechanizmy poruszające jednym dużym organizmem. Bestia milczała od jakiegoś czasu, dzięki czemu mogłam spokojnie skupić się na przebytej trasie.

Miasto zapamiętałam jako kłębowisko ludzi, zmieszane ze sobą zapachy spalin oraz potu, a także ogromne budynki z betonu i szkła, które zdawały się przysłaniać i tłamsić błękit nieba. Mieszkałam tam dosyć długo, ale nawet po kilku latach nie mogłabym przyzwyczaić się do takiego otoczenia. Wydawało się brudne.

Dawniej, zanim wybrałam na jakiś czas życie w głuszy, byłam znana wśród społeczności nadnaturalnych istot. Słyszano o mnie w różnych częściach kraju, gdy ukrywałam się w ciemnościach, polując na żądne krwi potwory. Czasami były to wampiry spragnione krwi niewinnych ludzi, kiedy indziej wilkołaki czyhające na innych nadnaturalnych. Zdarzały się różne przypadki. Brodziłam we krwi przez kilka lat, zanim poczułam zmęczenie. Byłam przytłoczona własnym przeznaczeniem, krzyki ofiar w mojej głowie tłumiły myśli. Musiałam uciec, skryć się w oazie, by ochłonąć, móc ponownie zaczerpnąć życia.

Kolejne godziny spędziłam w podróży. Gdy docierałam do wzniesienia, niebo powoli rozjaśniał blask słońca. Na horyzoncie pojawiło się jezioro. Stanęłam na poboczu, oceniając wzrokiem odległość. Po krótkim namyśle pognałam w tamtym kierunku, zbaczając z autostrady. Woda okazała się wyjątkowo zimna i mile chłodziła gardło, w którym zaschło mi po całym dniu i nocy nieustannej gonitwy. Odpoczęłam, kładąc się na ziemię. W wodzie zobaczyłam swoje odbicie, na które aż się skrzywiłam.

Miałam potężne rozmiary – ponad metr siedemdziesiąt, dobrze rozwinięte mięśnie całego ciała i kły o długości kilku centymetrów, które potrafiły zgnieść kości tak łatwo, jakby to były orzechy. Długie, srebrzysto-czarne futro delikatnie unosiło się przy każdym oddechu i tylko wzmacniało ogromny rozmiar. Para złotych, drapieżnych oczu patrzyła na mnie ze spokojem. Od niechcenia zanurzyłam czubek pazurów w jeziorze – powierzchnia wody zafalowała i obraz się rozmył.

Bestia warknęła. To był jedyny przejaw jej obecności, jaki zarejestrowałam od momentu opuszczenia rezerwatu. Pogoniła mnie, brutalnie nakazała ruszać dalej. Nie miałyśmy czasu na głupoty i odpoczynek. Czekał nas długi bieg, zanim na horyzoncie miało pojawić się pierwsze ludzkie siedlisko. Minęło sporo czasu, odkąd zdecydowałam się uciec daleko od miasta.

Musiałam nadrobić stracone godziny, więc wróciłam na trasę. Od rana do południa słońce jedynie wyglądało zza chmur, potem żar spłynął na ziemię niczym deszcz płomieni. Ignorowałam ciepło, byłam w końcu dobrze napojona i pełna witalnych sił. Jedzeniem mogłam zająć się później – Bestia potrzebowała dużo protein, ale przed podróżą upolowałam kilka królików, by napełnić brzuch na jakiś czas. Teraz tylko oblizałam pysk, pędząc asfaltem do przodu.

Po kilku dniach aura zaczęła się zmieniać – wyraźna oznaka tego, że trafiłam do innego stanu USA. Przekraczanie ich granic wiązało się często ze zmianami pogody. W rezerwacie panował wiecznie wilgotny, ale ciepły klimat. Teraz poczułam chłodne, suche tchnienie jesiennego wiatru na swojej sierści. Niebo zasnuło się chmurami, a po kilku kilometrach rozdarło się, zalewając ziemię deszczem. Krople były zimne i ciężkie, niczym małe kryształki lodu. Otrzepałam łeb, nie przerywając biegu. Nie czułam zimna, ale tak drastyczne zmiany temperatury sprawiły, że przyśpieszyłam jeszcze bardziej, jakbym chciała przed czymś uciec.

Na horyzoncie widziałam pojedyncze cienie – sylwetki domów, opuszczonych szałasów lub zniszczonych drewnianych stajni. Mijałam je wolniejszym krokiem, szukając oznak życia. Niestety okolica wyglądała na niezamieszkaną, można by nawet powiedzieć: wymarłą. Łapy rozpryskiwały na bok wodę z kałuż, które tworzyły się na ziemi. W takich warunkach biegłam przez cały dzień, jedynie dwa razy deszcz przestał padać na godzinę lub dwie.

Gdzieś dalej, natrafiając na rozległe pola, zdołałam złapać dwa króliki i jelenia, które spokojnie spacerowały na wolnej przestrzeni. Napełniłam brzuch, zregenerowałam dotychczas stracone siły, ale potrzebowałam snu. Wieczór smagnął niebo biczem, przecinając czerwień zachodu słońca ciemnym pasmem nocnego sklepienia usianego blaskiem pierwszych gwiazd.

Znalezienie schronienia na noc dla kogoś moich rozmiarów było sporym problemem, zwłaszcza na tak otwartym terenie. Szukałam dosyć długo, zanim zdecydowałam się na jedną z opuszczonych drewnianych szop. Jako jedyna ze wszystkich, które mijałam po drodze, nie wyglądała, jakby miała zamiar zawalić mi się na głowę. Ułożyłam się wygodnie na ściółce, obserwując niebo prześwitujące przez dziurawy dach. Bestia zamruczała cicho tylko po to, by przypomnieć o swojej obecności. Nieczęsto to robiła, przynajmniej podczas pobytu w rezerwacie.

Ułożyłam pysk na łapach i zamknęłam powieki. Nocny odpoczynek nie służył mi tak samo jak ludziom – nie oglądałam żadnych obrazów, nie miałam snów. Widziałam jedynie pustkę, czerń zasłaniającą mój umysł, czasami prześwity dawnych wspomnień. Spałam tylko po to, by napełnić swoje ciało energią, gdy jedzenie oraz woda nie wystarczały.

Noc była wyjątkowo chłodna, ale już nie padało. Rano nad polami unosiła się wilgotna, ciężka mgła. Ziewnęłam szeroko, ukazując w pełnej okazałości mlecznobiałe kły, a potem powolnym krokiem ruszyłam drogą przed siebie. Nie wiedziałam dokładnie, ile jeszcze czasu zajmie mi podróż. Byłam tak daleko od rezerwatu, jak się dało. Opuszczone budynki w tej okolicy mogły oznaczać, że za jakiś czas odnajdę miasto.

W powietrzu unosił się zapach wody. Zwierzęta jeszcze nie wychodziły z nor, więc czułam się nadzwyczaj samotnie. Każdy mój oddech zamieniał się w rzadką mgiełkę. Rozglądałam się dookoła ciekawie, wciągając w nozdrza zachłannie woń trawy, ziemi i czystego powietrza. Wiedziałam, że niedługo trafię do zupełnie innego miejsca, tak różnego od widoków, które teraz mam wokół. Aż zabolało mnie serce.

Pierwsze światła miasta okazały się jednak bardziej bolesne. Skupisko kolorowych punktów na horyzoncie sprawiło, że przystanęłam zaskoczona. Niemal zapomniałam, po co wyruszyłam w podróż. Teraz, będąc tak blisko osiągnięcia celu, pomyślałam, że dobrze byłoby wrócić do rezerwatu, do gór i potoków.

– Ruszaj – Bestia, zaciekawiona tą dziwną reakcją, ponaglała mnie niecierpliwie w myślach, trącając pazurem. Wilczycy przeszedł już gniew za nagłe opuszczenie bezpiecznego schronienia i naszła ciekawość, którą często drażniła mnie już od młodszych lat.

Odczuwałam podniecenie, ale i słaby ślad strachu w głębi trzewi. Pierwsze zabudowania pogrążone były w mroku, jedynym źródłem światła po drodze okazały się lampy uliczne, wysokie na kilka metrów i dające żółtawe, jaskrawe światło. Po mojej lewej zauważyłam żelazną bramę, powyginaną i zardzewiałą, niezwykle starą – żadnej tabliczki czy znaku. Za nią znajdowała się ogromna przestrzeń usiana ogromnymi stosami śmieci i najróżniejszego złomu.

– Miejskie złomowisko – podpowiedziałam swojej Bestii, gdy ta z czujnością wpatrywała się w zaciemnione budynki gospodarcze oraz wysokie, nieruchome wieżyczki z części samochodowych.

Ruszyłyśmy dalej. Po kilku minutach biegu znalazłyśmy się na przedmieściach. Pierwsze zamieszkane domki były ciche i mroczne, pogrążone we śnie. Zawędrowałam tak daleko, nie mogłam się cofnąć. Ulice zdawały się opustoszałe, ale z daleka dochodził szum silników, a światła lamp raziły mnie w oczy. W centrum miasta, mimo wczesnej pory, panował ruch. Nie mogłam pokazać się wśród ludzi w tej zwierzęcej formie. Bestia warknęła, ale tylko po to, by z trudem przyznać mi rację.

Przemykałam zaułkami, na tyłach budynków, jak wąż. Z opuszczoną głową i ciałem schowanym w najgłębszym cieniu czułam wstyd przed sobą, ale to nie moja duma była teraz najważniejsza. Musiałam znaleźć kryjówkę, by wieczorem móc ponownie wyjść na zewnątrz, na rozpoznanie terenu.

Mrok wczesnego poranka oraz gęsta mgła zaczęły się rozwiewać. Na ulicy wzmagał się szum, przypominający brzęczenie ula pełnego os. Ludzie wychodzili z domów, jechali lub szli do pracy, odprowadzali dzieci do szkoły. Obserwowałam ich cienie, skryta w jednym z zaułków, tuż za kontenerem na śmieci. Śmierdziało niesłychanie, czułam woń psującego się mięsa, moczu i brudu. Musiałam powstrzymywać się przed ucieczką. Zmarszczyłam tylko wargi w wyrazie obrzydzenia.

Wybrałam kiepską porę, by pojawić się w mieście. Gdybym poczekała na tamtym złomowisku do wieczora, mogłabym spokojnie ominąć niewielką garstkę ludzi spacerujących ulicami i poszukać własnego terytorium. Chociaż nawet wtedy mogło to nie być łatwe – wyczułam przytłumiony zapach wśród śmieci, niezmiennie kojarzący się z ziemią i wonią wilka. Wilkołaki musiały mieszkać w okolicy, co było dodatkowym utrudnieniem.

Ruszyłam ostrożnie dalej. Za budynkami przemykałam cicho jak mysz, nikt nie mógł mnie dostrzec. W końcu dotarłam do punktu zaczepienia. Z daleka dostrzegłam po prawej stronie ogromny budynek z parkingiem wielkości małego boiska. Tablica zamontowana przy stoiskach dodała mi otuchy: hala sportowa. Nie widziałam żadnego samochodu, nikogo nie było w pobliżu. Wtedy usłyszałam furkot silnika, na widoku pojawiła się zielona furgonetka. Zaklęłam w duchu, gdy powoli wjechała na teren kompleksu. Zaparkowała tuż przy wejściu.

Podbiegłam bliżej, trzymając się ogrodzenia. Ryzykowałam, ale stłumiłam niepewność. Z samochodu wysiadł mężczyzna – wysoki, przystojny, o ciemnobrązowych włosach i dwudniowym zaroście pokrywającym kwadratową szczękę. Luźne ubranie w odcieniach zieleni dawało mu coś z drwala. Potrząsnął pękiem kluczy i podszedł do drzwi wejściowych. Właśnie je otwierał, gdy przysunęłam się nieco bliżej. Mimo dystansu kilkunastu metrów jakimś cudem mnie wyczuł. Zaczął ostrożnie rozglądać się na boki, potem do tyłu. Nie miałam szans na ukrycie się – już mnie zobaczył.

Udawanie psa z moimi rozmiarami nie miało sensu, poza tym zapach na pewno zdradził mu, że nie jestem zwykłym zwierzęciem. Wyczułam w nim te ślady pomarańczowej aury, które znałam już z innego miasta. Wilkołak. Patrzył na mnie nieruchomo przez jakiś czas, oceniał sytuację. Skuliłam uszy i położyłam je po sobie, by okazać uległość. Spięłam się przy tym, ale udobruchanie tego mężczyzny i przekonanie go o dobrych zamiarach było priorytetem.

Czekałam na decyzję wilka. Zdawał się czujny, ale i zaskoczony. Nie byłam czymś, co spotykało się na co dzień. Zniżyłam ciało, położyłam się na brzuchu, pochyliłam łeb. Bestia spięła się cała, niczym porażona prądem, ale głośno nie protestowała. Uznałam to za dobry znak, zrozumiała motywy, którymi się kierowałam.

Wilkołak powoli opuścił dłoń z kluczami w palcach i odwrócił się w moim kierunku. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Jego oczy błysnęły złotem. Zadrżałam, ale nie ze strachu, lecz z podniecenia i rozczarowania. Jeśli miał zamiar mnie zaatakować, byłam skłonna się bronić, ale niedługo – żaden wilkołak nie wytrzymywał ze mną w walce dłużej niż kilka minut…

 

3 lata później…

 

ZIEMIA niemal skrzypiała z zimna, gdy Amelia Silver dotarła do kutej żelaznej bramy opuszczonego złomowiska. O jedenastej wieczorem miasteczko spowijała ciemność, którą rozpraszały liczne lampy uliczne. W żółtawym, sztucznym świetle wznosiły się przedziwne budowle z resztek samochodów, śmieci i metalu. Wszystko przypominało pogorzelisko pozostawione na bardzo długi czas.

Amelia z lekkim skrzywieniem zacisnęła palce na bramie i pchnęła ją do przodu. Ostre skrzypienie zardzewiałych zawiasów przeszyło jej uszy, a rudawy osad pozostawił wyraźny ślad na jasnej skórze. Weszła na teren złomowiska wolnym krokiem, czujnie rozglądając się dookoła. Nie była na swoim terytorium i zachowanie ostrożności było wskazane.

Decyzja, by tu przyjść dziś wieczorem, była jak najbardziej spontaniczna. Członkowie jej chmary mieli zakaz przekraczania granicy, chyba że z oficjalnym pozwoleniem od Mistrza. To ona sama zdecydowała o dzisiejszej wyprawie. Gdyby ktoś się o tym dowiedział, na pewno odbyłby się jej proces.

Przystanęła pośrodku placu, wychwytując szumienie wiatru w koronach pobliskich drzew. Jej długi, granatowy płaszcz powiewał lekko pod wpływem mroźnego wiatru, a jasne włosy wirowały wokół twarzy niczym anielska aureola. Jasna cera w blasku lamp była niewiarygodnie blada, gładka i zimna jak marmur.

– Wiem, że tu jesteś – zawołała w mrok, uważnie rozglądając się dookoła. – Chcę z tobą porozmawiać.

Wiatr zawiał mocniej, niosąc ze sobą słodki ziemisty zapach. Amelia spięła wszystkie mięśnie, wpatrując się prosto przed siebie. Z odległości kilkunastu metrów usłyszała warknięcie, ciche i wibrujące niczym mruczenie kota. Na jednym ze stosów zaświeciła się para jasnych, złotych oczu. Ich wyraz był równie zimny co jesienne powietrze smagające policzki Amelii. Kobieta uniosła dumnie głowę, ukrywając swój strach za maską spokoju.

– Nie sądziłam, że cię tutaj spotkam – głos dobywający się z mroku był niski i przeciągły, bardzo melodyjny. – Cóż takiego sprowadziło cię na wrogie terytorium?

Amelia zacisnęła palce i ugryzła się w język, by nie pokazać kłów.

– Potrzebuję twojej pomocy.

Głośny śmiech przeszył okolicę niczym piorun. Wampirzyca wzdrygnęła się, jakby ktoś ją uderzył. Złociste oczy zapłonęły, a w ciemnościach dało się zobaczyć zarys szerokiego uśmiechu o równych białych zębach prawdziwej bestii.

– Niewiarygodna noc – zamruczał głos. – Po prostu niewiarygodna…

Nieznajoma zeskoczyła ze stosu i gładko wylądowała na nogach. Kilka kawałków metalu potoczyło się ze zgrzytem po ziemi. W łunie światła pojawiła się jasna twarz o gładkich, regularnych rysach. Oczy w kształcie migdałów żarzyły się złotem, a wiśniowe, pełne wargi wyginały się w drapieżnym uśmiechu. Długie włosy barwy księżycowej bieli zaplecione były w drobne warkoczyki i opadały ciężką kotarą na plecy aż do bioder. Zakołysały się delikatnie, gdy kobieta obróciła głowę, patrząc na przybysza z uwagą.

– Kira Santiago – zamruczała Amelia, lekko kiwając głową. – Wybacz naruszenie twego terytorium.

– Darujmy sobie niepotrzebne frazesy, dobrze? – Kira wyprostowała się i skrzyżowała ramiona na piersi. – Co tutaj robisz?

– Chcę cię prosić o pomoc – wydusiła niechętnie Amelia, otrzepując resztki rdzy z dłoni. – To ważna, aczkolwiek delikatna sprawa, dlatego nie mogłam czekać.

Kira całkowicie znieruchomiała, naprężając mięśnie całego ciała.

– Mistrz na pewno nie zgodziłby się na twoją wizytę tutaj – powiedziała z krzywym uśmieszkiem. – Czyżbyś złamała zasady?

– To nie twój problem, łowczyni – odwarknęła Amelia.

– Owszem, nie mój – zgodziła się łagodnym głosem Kira i postąpiła kilka kroków do przodu. – Wysłucham cię, wampirzyco. Jestem ciekawa, w jakie to kłopoty wpadła chmara, że nie może się z nich samodzielnie wykaraskać.

Wampirzyca spięła mięśnie i zamrugała. Zapach łowczyni – słodki i drażniący – działał na jej zmysły. Nie był tak intensywny, jak powinien, lecz działał. Wzięła głęboki oddech, zignorowała nerwy i uniosła głowę, odważnie patrząc Kirze w oczy.

– W mieście grasują nowo narodzone wampiry – zaczęła spokojnym, mocnym głosem. – W każdym tygodniu ginie kilkoro ludzi, za każdym razem z ręki innego z nich. Większość chmary nic nie wie, bo nowo narodzeni umierają zaraz tej samej nocy – tutaj lekko zmarszczyła brwi. – Dowiedziałam się o wszystkim tylko dlatego, że interesuję się miejskimi gazetami. Nekrologów przybywa, przyczyny śmierci zostają utajnione. To poważna sprawa – stwierdziła dobitnie, gdy łowczyni uparcie milczała. – Chciałam…

– Ja już wiem o wszystkim – stwierdziła Kira, mierząc wzrokiem zdezorientowaną Amelię. – Jak myślisz, kto pozbywa się tych krwiopijców? – zmrużyła powieki.

– Nie wiem, ale… – przerwała i spojrzała na rozmówczynię z niedowierzaniem wypisanym w błękitnych oczach. – To ty? To ty zabijasz te wampiry?

Kira zaśmiała się gardłowo i wygięła usta. Tytanowy kolczyk w jej brwi zalśnił metalicznie, tak samo jak drugi, wbity w wargę. Wydawała się rozbawiona reakcją wampirzycy.

– Dobrze kombinujesz, Amelio – powiedziała z pomrukiem. – Śledziłam je przez całe miasto, zabijałam, a potem zajmowałam się ciałami ofiar. Kobiety, mężczyźni, głównie dorośli… wszyscy byli wydrenowani i brutalnie zabici podczas karmienia. Pilnowałam, by policja zdołała odnaleźć wszystkie ciała.

– W takim razie wiesz, że nie można tego tak zostawić – Amelia spojrzała na nią rozszerzonymi oczyma. – Nowo narodzeni pojawiają się znikąd. Żaden z członków chmary nie mógł tego zrobić, pozwolenie na przemianę musi wypłynąć od samego Mistrza, i to po negocjacjach całej Rady.

– Myślisz, że krwiopijca, który zmienia ludzi w te krwiożercze potwory i wypuszcza je w miasto jak wściekłe psy, czeka na pozwolenie Mistrza i Rady? Nawet jeśli jest członkiem chmary, nie negocjuje z żadnym innym wampirem – Kira uniosła brew. – Jak w tej sytuacji brzmi twoja prośba, wampirzyco? Od jej treści zależy, czy ci pomogę.

Amelia odwróciła wzrok i wbiła go w ziemię. Żółte światło podkreślało rozterkę malującą się w jej oczach. Kira cierpliwie czekała na jej decyzję. Bił od niej spokój oraz opanowanie, co dodatkowo denerwowało wampirzycę. W końcu, po kilku długich minutach kompletnej ciszy, Amelia uniosła głowę i westchnęła ciężko pod nosem.

– Chcę, byś złapała stwórcę odpowiedzialnego za nowo narodzonych.

– Co mam z nim zrobić, Amelio? Odpowiedz mi dokładnie, bez zbędnego wahania – złote oczy zalśniły drapieżnie w półmroku. – Co mam zrobić z tym stwórcą? – warknęła głośno, szczerząc długie, wilcze kły.

Wampirzyca spojrzała na nią z gniewem i zacisnęła palce w pięść, aż paznokcie wbiły się w skórę.

– Masz go zabić – odparła donośnym, zdecydowanym tonem.

Kira uśmiechnęła się szeroko, w pełni ukazując zwierzęce uzębienie. Z jej gardła wydobył się śmiech oraz niski, tylko w połowie ludzki głos. Na sam jego dźwięk Amelię przeszły zimne ciarki, a żołądek niemal podszedł do gardła.

– To właśnie chciałam usłyszeć – zamruczała z zadowoleniem łowczyni. – Spełnię twoją prośbę. O zapłacie porozmawiamy potem – nastawiła uszu i wzięła głęboki oddech, nie tracąc uśmiechu, który wyraźnie wyostrzył jej rysy. – Idź już, wampirzyco. Przebywanie na obcym terytorium o tej porze przynosi pecha – zaśmiała się Kira.

Amelia ruszyła w kierunku bramy. Zacisnęła palce na zardzewiałych prętach i pchnęła skrzypiący metal. Odwróciła się, by spojrzeć za siebie, jednak łowczyni już zniknęła w gęstym mroku. Mimo to Amelia czuła, że wciąż nie była sama.

ROZDZIAŁ I

WIZYTA w Mrocznym Irysie była dość niebezpiecznym posunięciem, ale w końcu ryzyko miałam we krwi. Krocząc ulicą miasta, przyglądałam się zatłoczonemu parkingowi. Klub był siedzibą całej miejskiej chmary. Budynek ożywał dzięki jej członkom, szczególnie nocą, gdy wampiry zaczynały świętować zapadnięcie zmroku. Były tolerancyjne wobec swojej klienteli – nie ograniczały się tylko do własnego gatunku, chyba że chodziło o wilkołaki. Naturalnych wrogów przecież nie zaprasza się do swojego gniazda.

Fioletowo – niebieski neon Mrocznego Irysa lśnił w półmroku, rzucając kolorowe błyski na szary, spękany chodnik. Klub mieścił się na parterze oraz pierwszym piętrze, nad nim wznosiło się więcej niż pięć kondygnacji mieszkalnych, gdzie znajdowały się pokoje stałych mieszkańców. Większość miejscowych wampirów, ponad pięćdziesiąt, mieszkała nad lokalem razem z rodzinami. Reszta miała mieszkania w mieście, zazwyczaj blisko klubu lub tuż obok niego.

Nie dałam się zwieść ciszy na ulicy. Wiedziałam, że za drzwiami budynku tętniła muzyka, wyczuwałam to wyraźnie w drżeniu podłoża. Przy wejściu zauważyłam mężczyznę skrytego w głębokim cieniu. Jego ciemne ubranie idealnie go maskowało. Normalny człowiek zauważyłby go dopiero w momencie, gdy ten zatarasowałby mu drogę własnym ciałem. A miał go dosyć sporo. Ochroniarze Mrocznego Irysa nie tylko dbali o bezpieczeństwo oraz porządek na terenie klubu, pilnowali także, by do środka nie wdarł się człowiek lub któryś z nadnaturalnych, który byłby bezpośrednim zagrożeniem dla wampirycznej społeczności.

Szybko rozpoznałam w ochroniarzu Benjamina, wampira, z którym niegdyś pracowała Amelia Silver, zanim opuściła szeregi Mrocznego Irysa i poświęciła się normalnemu zajęciu w mieście. Jego potężna, wysoka sylwetka oraz ciemna skóra skrywająca świetnie wyćwiczone mięśnie tworzyły wyjątkowo niebezpieczny obrazek. Czarna koszulka oraz spodnie opinały ciało krwiopijcy, podkreślając bicepsy oraz długie nogi biegacza. Wystarczająco silny, by zabić, i wystarczająco szybki, by złapać cię, gdy zaczniesz uciekać, roześmiałam się ponuro w myślach. Znałam go wystarczająco długo, by wiedzieć, że miał ze mną marne szanse, nawet wtedy, gdy nie miałam przy sobie ulubionych srebrnych mieczy.

Podeszłam wolnym, swobodnym krokiem. Czułam lekki ciężar niewielkiego sztyletu osadzonego pod bluzką, między piersiami. Głowa Benjamina poruszyła się szybko w mroku. Popatrzyła na mnie para brązowych, ciemnych oczu. Zmierzył mnie wzrokiem w całkowitym milczeniu. Wyczuł zapach drapieżnika, przez co jego nozdrza rozdęły się, a wargi lekko zmarszczyły nad białymi kłami. Stałam nieruchomo, pozwalając mu zapoznać się z sytuacją. Gwałtowne ruchy podczas rozpoznania mogłyby go sprowokować.

W końcu, po wyjątkowo długiej minucie, twarz Benjamina rozciągnęła się w uśmiechu.

– Dawno tutaj nie zaglądałaś, wilczyco – powiedział niskim, dudniącym głosem, podobnym do grzmotu poprzedzającego blask błyskawicy. – Chmara za tobą tęskniła.

Uśmiechnęłam się półgębkiem z widocznym sarkazmem wypisanym na twarzy. Chmara nie pałała do mnie szczególną miłością, a tolerowała mnie ze względu na skuteczność łowów oraz przez szacunek, jakim darzył mnie Quentin. Już bardziej energicznym krokiem pokonałam kilka metrów dzielących mnie od drzwi i ponownie przystanęłam. Posłałam Benjaminowi powłóczyste spojrzenie dwukolorowych oczu.

– Miałam sporo roboty – powiedziałam gardłowo, co sugerowało, że nie chodziło mi tylko o moją dzienną pracę w biurze. – Chcę się rozluźnić dziś wieczorem.

– Zarezerwujesz mi jeden taniec? – zapytał, ukazując perłowe kły ostro kontrastujące z jego ciemną skórą.

To był stary żart między nami. Oparłam dłoń na biodrze i kusząco przeniosłam ciężar ciała na jedną nogę. Wysokie szpilki jeszcze bardziej wydłużyły moje zgrabne nogi, opięte materiałem ciemnych spodni. Pełne, pokaźne piersi rysowały się pod tkaniną koszulki, wycięty dekolt podkreślał łabędzią szyję. Wyglądałam apetycznie, co on doskonale zauważył. Jego tęczówki rozbłysły.

Nigdy nie traktowaliśmy się jak kobiety i mężczyzni, nie czuliśmy typowego, prymitywnego pożądania. Jednak Benjamin był wielbicielem kobiet, kochał ich piękno oraz wdzięki, pozostając przy tym czarującym, wyjątkowo dżentelmeńskim wampirem. Mimo nieco szorstkiego wyglądu miał duszę romantyka. Kolejny wampir, który jako jeden z nielicznych trafił na moją listę osobistości nie do zakołkowania.

Mrugnęłam do niego zawadiacko, traktując jego pytanie żartobliwie. Benjamin rzadko podczas godzin nocnych schodził ze stanowiska przed klubem. Zostawiłam go na posterunku i otworzyłam drzwi.

Już w środku zalała mnie fala energicznej, magnetycznej muzyki płynącej z głośników ukrytych pod sufitem. Melodia – szybka i rytmiczna – przyciągała do tańca, kusiła, by zakręcić się na parkiecie. Bar ustawiono pod ścianą, po lewej od wejścia, gdzie klienci mogli spokojnie odsunąć się od tancerzy i zamówić drinka. Na początku skierowałam swoje kroki właśnie tam.

Barman, młody wampir o cherubinowych loczkach barwy miodu oraz dużych, błękitnych oczach dziecka spojrzał na mnie czujnie. Mój zapach go zaalarmował, jednakże mnie nie zaatakował. Sama obecność w klubie sugerowała, że nie stanowiłam bezpośredniego zagrożenia. Gdyby było inaczej, zostałabym natychmiast odprawiona jeszcze przed wejściem.

Poprosiłam o Białą Wdowę, słodki likier kokosowy podawany w wysokich kieliszkach do szampana. Wampir przygotował moje zamówienie w ciszy, bez przyjaznego uśmiechu, który zapewne jeszcze bardziej złagodziłby jego i tak nastoletnie rysy twarzy. Upiłam łyk alkoholu, wzdychając przy tym z zadowoleniem. Wilk w moim wnętrzu zamruczał, również zaspokojony. Mocny smak kokosa lekko zapiekł mnie w język. Oblizałam wargi, kosztując jeszcze jednego łyka.

Nie śpieszyło mi się na parkiet. Siedziałam na barowym krześle tyłem do lady, by widzieć ciała kłębiące się niemal w każdym kącie głównej sali. W powietrzu unosił się zapach hormonów, potu papierosowego dymu, alkoholu, a także słaba woń krwi i seksu.

Szukałam wzrokiem Mistrza chmary. Miałam nadzieję, że także dzisiaj, swoim zwyczajem, zagości we własnym klubie na kilka godzin. Quentin lubił tutaj zaglądać, by popatrzeć, jak interes się kręci. Chciałam się rozluźnić, potańczyć, zanim dojdzie do naszej rozmowy. Rozmyślałam nad nią dość długo od momentu, gdy Amelia, ta słodka wampirzyca, odwiedziła mnie na złomowisku. Mój wilk rwał się na parkiet, dawał mi wyraźne znaki, że powinnam się pośpieszyć. Bestia uwielbiała taniec, bez względu na miejsce. Przypominał on jej czasy, gdy wirowałyśmy w strugach deszczu wśród dzikich lasów razem z innymi wilkami, niczym pierwotni Indianie wokół swych ognisk.

Moja skóra zaczęła mrowić. Poczułam swędzenie w ustach, gdy kły wysunęły się łagodnie z nienaturalnie umięśnionych dziąseł. Uśmiechnęłam się, błyskając drapieżnymi zębami. Dokończyłam swojego drinka, zapłaciłam cichemu barmanowi, a potem ruszyłam na parkiet. Poczułam wyraźniejsze drżenie ścian oraz tętniącą w moich żyłach adrenalinę, jak podczas pościgu za zwierzyną.

Gdy zaczęłam poruszać się do melodii, mój uśmiech zmienił się w lekkie wygięcie warg. Ciało samo obrało rytm. Pozwoliłam Bestii wychylić się z cichych odmętów mojej świadomości na tyle, by ona także odczuła otoczenie i użyczyła mi przy tym swojej giętkości oraz elegancji. Wyginałam się niczym lampart w szybkim biegu. Niegdyś Benjamin stwierdził, że na parkiecie byłam jak zwierzę. Niezbyt się przy tym pomylił.

Kilka wampirów zwróciło się w moim kierunku. Nie tylko mężczyźni, kobiety także. Dwóch śmiałków zbliżyło się, próbowali w tańcu delikatnie mnie kokietować, jeden z przodu, drugi z tyłu. Adoratorzy zignorowali mój zapach drapieżcy, który pomieszany z wonią potu oraz hormonów wampirzyc musiał zostać niemal całkowicie zamaskowany. Otwarcie ocierali się o moje ciało, chcieli pokazać mi swoje wdzięki. Bestia warknęła gardłowo. Lubiła mieć przestrzeń na parkiecie, swój własny kawałek terytorium. Celowo uśmiechnęłam się kusząco, ukazując kły. Były dłuższe niż u wampirów i grubsze, jak u mięsożernego wilka. Zamruczałam z głębi gardła, pokazując im moje niezadowolenie. Natychmiast się ulotnili, posyłając mi ostatnie zaniepokojone spojrzenia.

Tańczyłam przez kilkanaście minut, zanim poczułam znajomą, chłodną falę energii, która przeszyła tłum na kształt północnego wiatru. Kilka głów odwróciło się jak na komendę w kierunku prywatnych loży. Mój wzrok także powędrował właśnie w tamto miejsce.

Rozpoznałam sylwetkę Quentina, Mistrza chmary oraz członka wampirzej starszyzny, od razu. Jego zapach nie był wyczuwalny z tak dużej odległości, dodatkowo z tłumem wampirów pomiędzy nami, jednak bez problemu wyłuskałam go z niewielkiej grupki otaczającej jeden z boksów. On także mnie zauważył i posłał delikatny uśmiech.

Twarz Quentina przypominała wizerunek dziedzica królewskiej krwi. Gładka cera miała kolor mleka. Oczy lśniły w półmroku jasną, niemal seledynową zielenią, odbijając fioletowe i białe światła klubowych reflektorów. Delikatnie zarysowane kości policzkowe, zgrabny, arystokratyczny nos, długie brązowe włosy, gładko zaczesane do tyłu i spięte klamrą na plecach. Ciemny smoking oraz klasyczny czarny płaszcz podkreślały jego prostą, szczupłą sylwetkę. Wydawało się, że ma niewiele ponad trzydzieści lat i starzeje się z elegancją oraz pewną surowością, jaka cechuje wyłącznie mężczyzn. Wrażenie było jednak o tyle mylne, że wyglądał tak od ponad kilku wieków i od samej przemiany nie postarzał się ani o minutę.

Przepchnęłam się przez tłum tancerzy, by dotrzeć do wolnej przestrzeni na sali, będącej wejściem do prywatnych loży. Tam klient mógł wypić drinka w odosobnionym miejscu, zamówić żywą przekąskę lub porozmawiać z towarzyszami. Najczęściej to właśnie tam przesiadywali członkowie starszyzny oraz inne stare wampiry. Quentin doceniał prywatność boksów i za każdym razem podczas moich niecodziennych wizyt zapraszał mnie właśnie tam.

Gdy byłam kilka metrów od Mistrza, jego ramiona otwarły się szeroko, a uśmiech rozszerzył o kilka centymetrów.

– Kira, moja droga – jego jedwabisty, miękki głos oplótł mnie niczym senna mgiełka. – Nie spodziewałem się ciebie dziś wieczorem. Co za niespodzianka!

Zgodnie z etykietą podałam mu dłoń, której grzbiet delikatnie ucałował. Quentin posiadał faktyczną władzę oraz siłę bardzo starego wampira, panował nad całą chmarą swoich pobratymców w tym mieście i siedział wysoko w hierarchii starszyzny, Rady Wampirów, ale nigdy nie zapomniał o dawnych zasadach dobrego wychowania. Musiałam przyznać krwiopijcom jedno: ich przywiązanie do tradycji było zdumiewające. Być może podziwiałam ich za to, bo poniekąd sama miałam spore problemy z etykietą.

Quentin uniósł głowę, nie puszczając jednak mojej dłoni. Jego ręce o krótkich, zadbanych paznokciach, gładkie niczym jedwab, były suche i ciepłe. Nigdy nie wyczułam na ich wewnętrznej stronie żadnych odcisków, znamion czy blizn, co znaczyło tyle, że podczas swojego krótkiego ludzkiego żywota nie parał się pracą fizyczną. Mogłam się założyć, że pochodził z arystokracji, bardzo bogatej i szanowanej. Bestia w mojej głowie odsunęła się, prychając z niezadowoleniem. Nigdy nie przepadała za ludźmi czy nadnaturalnymi, którzy nie poczuli w swoim życiu bólu zmęczonych mięśni po kilku godzinach ciężkiej fizycznej pracy. Mówiła mi (a rzadko zwracała się do mnie ludzkimi słowami), że takie osoby nie są w stanie docenić do końca wysiłków innych. Przeszłam z nią dużo więcej niż bym chciała i wiedziałam też, że po części miała rację.

– Przyszłam dzisiaj pod wpływem impulsu, wybacz brak zawiadomienia – uśmiechnęłam się lekko, chociaż nieco powściągliwie. – Nie było ku temu okazji.

Za plecami Mistrza dostrzegłam kilku członków starszyzny. Wpatrywali się we mnie płonącymi, uważnymi ślepiami: dwie wampirzyce oraz trzy wampiry. Każde z nich tchnęło wonią papirusu oraz suchych liści, co charakteryzowało wyjątkowo starych krwiopijców. Odwzajemniłam ich spojrzenie, mój uśmiech zniknął, zastąpiony przez chłodny wyraz obojętności. Quentin stał nieruchomo, czekając na koniec tego pokazu siły oraz władzy. Wampiry po chwili odwróciły się i odpłynęły niczym duchy w kierunku wyjścia. Przez moment podążałam za nimi wzrokiem.

– Proszę, chodźmy do mojej loży – Quentin puścił nareszcie moją dłoń i poprowadził korytarzem między boksami. – przepraszam za moich towarzyszy – powiedział cicho, odwracając się w moim kierunku profilem. – Omawialiśmy kilka ważnych spraw. Gdybym wiedział o twojej wizycie, skończylibyśmy wcześniej.

– Kto zawiadomił cię, że przybyłam? – zapytałam, wędrując tuż za jego plecami.

W jego spojrzeniu zamigotała iskierka humoru.

– Jessica – wypowiedział imię jednej z ochroniarek z zadowoleniem, najwidoczniej bawiło go moje rozeznanie w działaniu jego klubu. – Powiedziała mi o twoim przybyciu kilka minut temu. Szczerze powiedziawszy, nie mogłem się doczekać, aż z tobą porozmawiam.

Doszliśmy do najdalszego, największego prywatnego boksu z czarnym stolikiem i kanapami obitymi karmazynową skórą, ozdobionymi cienkimi, złotymi wzorami. Quentin usadowił się na miejscu, ja sama zajęłam siedzenie naprzeciwko. Oddzielał nas cały stół. Dookoła niosła się wyraźna woń krwi oraz hormonów. Mój słuch wyłowił słabe dźwięki mlaskania oraz ssania – wyraźne sygnały karmienia – z pobliskiego boksu.

Skupiłam się na Mistrzu, który obserwował mnie uważnie. Kelnerka wyłoniła się z korytarza cicho i zapytała, czego sobie życzymy. W międzyczasie ukłoniła się Quentinowi z szacunkiem. Na ten autentyczny wyraz uległości mój wewnętrzny wilk uniósł łeb, budząc się z letargu. Zamachał przy tym ogonem i przekręcił głowę. Poczułam jego silne zaciekawienie oraz podniecenie. Czułam wyraźnie, czego pragnął. Gdybym go nie kontrolowała, zapewne poszczułby teraz tę kobietę, by zobaczyć, co w takiej sytuacji zrobiłby Mistrz.

Westchnęłam bardzo cicho i założyłam nogę na nogę, spychając prymitywną świadomość Bestii w dalekie odmęty umysłu.

– Coś cię martwi, moja droga – wymruczał Quentin, siadając wygodniej na miękkim, drogim meblu. – Wyczuwam to w twojej energii. Jest niespokojna. Rzadko ci się to zdarza.

Moja aura była niemal nie do odczytania dla wampirów oraz innych nadnaturalnych, tak dobrze się maskowałam. Wiedziałam, że mógł odczytać z niej emocje właśnie teraz tylko dlatego, że ja tego chciałam. Dałam mu pretekst do rozpoczęcia rozmowy. Gdybym to ja zaczęła i od razu napomknęła o powodzie mojej wizyty, wyszłoby na jaw, że jednak dzisiejsza wyprawa do klubu nie była tak impulsywna, jak twierdziłam na samym początku. Nie lubiłam gierek psychologicznych, ale świat wampirów w większości się z takich składał. Były w nich doskonale wytrenowane.

– Owszem, coś mnie zastanawia – powiedziałam powoli, zupełnie jakbym namyślała się nad każdym kolejnym słowem. – Jednak, zanim zdradzę ci moje myśli, chcę prosić cię o szczerość. Ta rozmowa dotyczy nie tylko mnie, ale także twoich dzieci – specjalnie użyłam tego określenia, by zaznaczyć jego emocjonalną więź z chmarą.

Quentin minimalnie wyprostował plecy, jego ciemne brwi zmarszczyły się delikatnie. Zaniepokoiłam go swoimi słowami. Siedziałam nadal spokojnie, czekając na jego ruch.

– Nigdy nie zdradzałem treści naszych rozmów nikomu, loup-garou – powiedział cicho, kręcąc delikatnie głową.

W moim wnętrzu zabulgotał niski, ostrzegawczy pomruk. Wewnętrzny wilk uniósł się gwałtownie, szczerząc kły w otwartej złości, co wymalowało się w moich oczach jak w lustrze. Ja także obnażyłam zęby, jednakże subtelniej, niż robiła to bestia w mojej głowie. Quentin lekko spiął mięśnie pod materiałem ciemnego płaszcza. Pochyliłam się do przodu, tak by wampir wyraźnie zobaczył moje żarzące się złote i srebrne oko.

– Dobrze wiesz, głównie ode mnie, że mam ochotę uciąć język każdemu, kto mnie tak nazwie – warknęłam pod nosem, przekręcając głowę psim gestem.

Określenie, którym posłużył się Quentin, było używane niezwykle rzadko, nawet w stosunku do żyjących obecnie wilkołaków. Według legend, a raczej mitów, stworzenia nazwane loup-garou nie były zwykłymi wilkami. Zwierzęta zmieniające się w ludzi, ukrywające swoje prawdziwe oblicze pod obcą skórą. Niemal bogowie, czczeni przez niektóre ludy jako święte istoty, stworzenia znające prawdziwą łaskę niebios. Patrząc na to w ten sposób, można by rzec, że nie mam powodu do gniewu. Nic bardziej mylnego.

Jakże niewielu wiedziało, że istniała także druga strona medalu. Loup-garou były sprytnymi, mądrymi stworzeniami, które potrafiły omotać umysł człowieka tak, by móc wykraść go z jego własnego domu i sprowadzić do lasu. Nigdy nie znajdywano ciał, żadnej krwi czy jakichkolwiek śladów. W ten sposób zaginęło wielu, dorośli i dzieci, kobiety i mężczyźni. Te istoty były złe. I to one stworzyły współczesne wilkołaki, które utraciły większość mocy swoich przodków podczas ewolucji. Tylko dzięki temu rasa loup-garou wymarła, pozostawiając po sobie niewiele dobra, za to dużo opowieści oraz legend.

Quentin popatrzył na mnie ze skruchą widoczną w jasnym spojrzeniu. Skłonił delikatnie głowę, wpatrując się w blat stołu. Nie był to znak uległości, jedynie wyraz zrozumienia dla mojego gniewu oraz próba odzyskania łask. Wilk w mojej głowie, jedynie za moją namową, położył się i zamilkł. Nadal czułam pozostałości jego gwałtownych emocji, jednak teraz mogłam się uspokoić oraz odpowiedzieć na gest wampira.

– Wybacz, wojowniczko. Nie chciałem urazić twej dumy – wyprostował się. – Zapomniałem, jak mocno raniące może być wspomnienie tamtej rasy.

– Nie jest raniące, lecz upokarzające – powiedziałam, jeszcze ze śladami zwierzęcia w głosie. – Doskonale wiesz, że nie jestem wilkołakiem, a zwłaszcza loup-garou – ostatnie słowa pozostawiły w moich ustach niesmak, podobny do posmaku żółci.

– Nikt nie wie, czym jesteś. – To zdanie było tak ciche i magnetyczne, a jednocześnie niespodziewane, że wzdrygnęłam się mimowolnie. – Próbuję posmakować pełni twojej aury od naszego pierwszego spotkania, jednak nigdy mi się to nie udało. Zawsze natrafiam na dziwną… pustkę – na twarzy Quentina malowało się zastanowienie, zaskoczenie oraz niepohamowana ciekawość.

– Niech tak zostanie – powiedziałam, by stanowczo uciąć jego spekulacje na temat mojej osoby. – Nie chciałam dzisiaj rozmawiać o sobie – poprawiłam ułożenie ciała na kanapie i wbiłam chłodne, zdystansowane spojrzenie w twarz Mistrza. – To sprawa poważniejsza, dotykająca nas wszystkich.

Quentin uniósł brew, a ja zamilkłam, gdy ponownie podeszła do nas kelnerka, tym razem z dwoma drinkami. Spojrzałam mile zaskoczona na kielich z Białą Wdową, wciągnęłam w nozdrza słodki zapach likieru. Kieliszek, który wampirzyca postawiła przed swoim Mistrzem, był wypełniony dojrzałym ciemnoczerwonym winem. W jego woni wyczułam owoce, dym oraz słaby ślad drewna. Mogłam się założyć, że trunek pochodził z wytrawnej prywatnej kolekcji tego potężnego krwiopijcy.

Quentin upił łyk wina, nie przerywając między nami kontaktu wzrokowego. Ja sama spróbowałam drinka, rozkoszując się jego niezwykle słodkim, kokosowym smakiem. Oblizałam wargi, specjalnie przejeżdżając językiem po wilczych kłach. Wampir odstawił naczynie na blat z cichym stuknięciem; wyczułam w jego aurze ślady niepokoju, o wiele silniejsze niż na początku naszej rozmowy.

– Co się stało, Kiro? – zapytał, szczerze zmartwiony. – Cóż takiego skłoniło cię, byś przyszła do mnie w sprawie moich więzów z chmarą?

Nie zdziwiło mnie, że wyczuł podtekst w mojej wcześniejszej wypowiedzi. Wyrażenie „dzieci” w stosunku do wampirów z danej społeczności było używane tylko przez Mistrzów i najlepiej oddawało poświęcenie rządzącego dla swoich pobratymców. Użycie go przeze mnie było cholernie ryzykowne.

Upiłam kolejny łyk alkoholu, zanim odpowiedziałam na jego pytanie. Chciałam potrzymać go w niepewności, sprawdzić tym uważniej jego późniejszą reakcję.

– Ktoś morduje ludzi w mieście – powiedziałam powoli, zaznaczając przede wszystkim pierwsze słowo. – I to jeszcze nie we własnej osobie.

– Wyjaśnij to, proszę – rzucił stanowczo Quentin, pochylając się do przodu z uwagą.

– Kilka dni temu zapolowałam na trzy nowo narodzone wampiry. Zabiły co najmniej pięć osób, zanim dotarły do opuszczonej stacji metra, gdzie ich… unieszkodliwiłam – końcówką języka posmakowałam trunku, by pozbyć się goryczy wspomnienia o tamtym zapachu krwi, ludzkiej i wampirzej pomieszanych ze sobą. – Z samego rana zabrało ich słońce.

Mówiłam prawdę. Wampiry mogły chodzić za dnia, lecz ich ciała po śmierci (ostatecznej śmierci) zmieniały się w proch po zetknięciu ze światłem poranka. Było to zjawisko dziwne w moim mniemaniu, ale także niezwykle wygodne. Najczęściej po skończonym polowaniu nie musiałam sprzątać ich ciał, słońce robiło to za mnie.

– Smutne to, kolejny przypadek porzuconych wampirów – Quentin pokiwał głową na boki na znak żalu, ale i tłumionej złości. – Tak nie powinno być, nigdy. Jednak nie mogę zapobiegać każdemu takiemu przypadkowi, choćbym bardzo chciał.

– Wiem o tym. Nie chciałam sugerować, że jesteś niekompetentny, Quentinie. Rzecz nie byłaby tak niepokojąca, gdyby nie to, że to było moje trzecie takie polowanie w ciągu ostatniego miesiąca.

Mistrz natychmiast uniósł głowę i zgromił mnie wzrokiem seledynowych oczu. Poczułam falę chłodu, zimniejszą niż syberyjski wiatr. Wzniosłam mentalną osłonę, by odgrodzić się od tego wszechobecnego, potężnego gniewu. Dotychczas gładka twarz Quentina zmarszczyła się, uniesione wargi odsłoniły perłowobiałe kły, lśniące w kolorowym świetle lamp niczym zrobione z kawałków jasnego marmuru.

Powietrze niemal drżało od napływów potężnej, wampirzej aury. Kątem oka zobaczyłam, że z położonych o wiele dalej od nas boksów umknęło kilka wampirzych par oraz pojedynczy goście klubu. Więc nie tylko ja poczułam zimne fale mocy Mistrza, które zdawały się wylewać z jego skóry, spod trzech warstw ubrań.

– Quentinie – warknęłam, mimo mocnych osłon nadal odczuwając smagnięcia jego aury. – Opanujże swój gniew. Odczuwanie twojej mocy nie jest przyjemne. – Wpatrzył się we mnie nieruchomo.

Poczułam, że nacisk na moją barierę ochronną gwałtownie osłabł. Powoli, choć nie bez wysiłku, Quentin pozbył się gniewu, jednak jego aura nadal drżała pod wpływem silnych emocji. Westchnął pod nosem, upił łyk wina i sztywny jak struna poprawił się na swoim siedzeniu. Obserwowanie go w takim stanie było nawet fascynujące. Quentin rzadko tracił nad sobą panowanie – bycie Mistrzem wymagało opanowania oraz rozsądku, co w żadnym razie nie szło w parze z gwałtownością.

– Twoje wieści są bardzo niepokojące – mruknął tonem niższym o co najmniej jedną oktawę. – Jesteś pewna tego, co mówisz?

Wyczułam, że w pewien sposób rzuca we mnie oskarżeniem, więc instynktownie bestia położyła po sobie uszy, mrucząc pod nosem z niezadowoleniem. Nie uspokoiłam jej, nawet bez jej wpływu poczułam oburzenie.

– Gdybym nie była pewna, nie rozmawiałabym o tym z tobą – odpowiedziałam najspokojniej, jak tylko było to możliwe w tej sytuacji. – Zaniepokoiłam się, to w końcu bardzo poważna sprawa. Nowo narodzeni siali śmierć w mieście, zaznaczali swoje ścieżki ludzką krwią. Kolejno dowiadywałam się o nowych morderstwach – zacisnęłam palce na nóżce kieliszka, na dnie którego pozostała resztka mojego drinka. – Poproszono mnie o pomoc, a ja się zgodziłam.

– Nie mogę w to wszystko uwierzyć – mruknął Quentin pod nosem. – Nie słyszałem żadnych skarg, żadnych niepokojących plotek, które mogłyby mnie zaalarmować. Nikt z mojej chmary nie zawiadomił mnie o przypadkach śmierci – pokręcił głową z niedowierzaniem, a ja obserwowałam go uważnie.

– Nikt z tutejszych wampirów nie opowiadał o tych morderstwach? – moje oczy rozszerzyły się w świetnie udawanym szoku. – Do cholery! Oszalałe młode wampiry swawolnie polują w mieście na bezbronnych ludzi, a chmara nic o tym nie wie? To więcej niż dziwne.

Spojrzenie Mistrza pociemniało, zielone oczy zalśniły niczym dwa wypolerowane szmaragdy. Z powodzeniem zdołałam odegrać rolę mniej poinformowanej, niż w rzeczywistości byłam. Amelia przekazała mi wiadomość, że chmara nic nie wie o zabójstwach. Musiałam udawać przed Quentinem, że nie zdaję sobie z tego sprawy. Po to, by zasiać w nim małe ziarenko niepokoju, zmusić go do myślenia i wysuwania wniosków.

– Czyżbyś coś sugerowała, wojowniczko? – zapytał tak grubym i twardym głosem, że włoski zjeżyły mi się na całym ciele.

– Nie chciałam, by tak to zabrzmiało – spokojnie dokończyłam Białą Wdowę i odsunęłam pusty kieliszek na bok. – Wybacz moją nieuwagę – powiedziałam bez skruchy w głosie. – Po prostu wyrażam swoją osobistą opinię.

Próbowałam załagodzić całą sytuację (może powinnam była zaznaczyć ten dzień w kalendarzu? W końcu lubiłam wywoływać konflikty, ale nigdy za nie przepraszać).

– Ktoś tworzy nowo narodzonych i napuszcza ich na ludzi w mieście, jednak tak, by tylko nieliczni orientowali się w sytuacji. Prasa myśli, że chodzi o seryjnego mordercę. Wy, miejscowe wampiry, nie wiecie kompletnie nic. Ja zabijam prawdziwą przyczynę tych śmierci, więc wiem, co się dzieje. Są to tylko moje spekulacje, ale myślę, że chodzi o jednego, konkretnego stwórcę.

Mój towarzysz zamilknął, trawiąc słowa usłyszane z moich ust. Gdyby nie szacunek, którym darzył mnie Quentin, zapewne już wcześniej zostałabym potraktowana za swoje zachowanie wyjątkowo surowo i od razu odesłana do diabła. Teraz mój status wśród chmary pozwalał, bym nadal siedziała żywa naprzeciwko Mistrza, mimo że właśnie zasugerowałam, iż w jego szeregach może kryć się nieodpowiedzialny stwórca, którego nowo narodzone wampiry wypijały, zabijając niewinnych ludzi.

– Skąd to przypuszczenie? – mruknął Mistrz po krótkim namyśle.

– Tylu nowo narodzonych w tak krótkim czasie… To nie jest przypadek. Prawdopodobnie to właśnie jeden wampir tworzy kolejne jednego po drugim. Przemiana nie trwa kilka minut, potrzeba trochę więcej czasu, prawda?

Quentin przytaknął.

– Co najmniej tydzień, w ciągu którego należy karmić ukąszonego człowieka świeżą, ludzką krwią. Skład tkanek, nerwów oraz narządów ulega powolnej ewolucji, przekształceniu – delikatnie kręcił kieliszkiem, trzymając jego smukłą nóżkę między palcami. – Tak, potrzeba nieco czasu, by ukąszony przeszedł przemianę i stał się nowo narodzonym. Już podczas tego procesu staje się niebezpieczny, spragniony krwi.

– To tylko potwierdza moje domysły. Możliwość, że kilka wampirów się zgrało i stworzyło tylu nowo narodzonych jest niemal zerowa – westchnęłam. – Nie sugeruję, że stwórca ukrywa się u ciebie, może nawet nie należeć do twojej chmary. Jednakże chciałam poprosić cię o zaangażowanie i wsparcie – posłałam mu stanowcze spojrzenie. – Ostrzeż swoich pobratymców, każ swoim sługom patrolować miasto. Wytropienie tego wampira może nie być wcale takie łatwe. Na nowych nie wyczułam zapachu, który mógłby należeć do ich stwórcy. Na razie musimy obserwować ulice, szukać kolejnych młodych, które wyjdą na ulice, by zabijać. Mam nadzieję, że nie dojdzie do następnych morderstw, jednak nie mogę tracić czujności.

– My także – dodał Quentin, a w jego oczach zobaczyłam moc, która wielu nadnaturalnych potrafiła usadzić na miejscu. – Pójdę za twoją radą. Każę zwiększyć czujność, porozmawiam z całą chmarą – przytaknął, kieliszek znieruchomiał w jego dłoni. – Jeśli nadal będziesz zabijać nowo narodzonych, dostaniesz ode mnie pomocnika. Pragnę w ten sposób pomóc ci w tym zadaniu i wyrazić swoją wdzięczność za twoje poświęcenie.

Lubimy zabijać krwiopijców – niemal śpiewnie zamruczała Bestia w mojej głowie. O mało się nie uśmiechnęłam. Owszem, lubiłyśmy zabijać wampiry, jednak tylko te, które zagrażały innym, czy to ludziom, czy nadnaturalnym istotom. Zabijanie samo w sobie, bez żadnego celu, nie było sportem, który uprawiałam chętnie i systematycznie. Robiłam, co musiałam, by miasto przeżyło. Ponadto byłam w tym cholernie dobra.

Podniosłam się ze swojego miejsca, chwilę potem to samo uczynił Quentin. Przez moment mierzyliśmy się spojrzeniami, niczym dwa psy, które nie wiedzą, co robić dalej – walczyć czy odejść. Po kilku minutach skłoniłam głowę na znak szacunku oraz podziękowania. Ileż jeden taki gest może mieć znaczeń.

– Dziękuję za wysłuchanie mnie, Mistrzu – powiedziałam głębokim, tylko w połowie ludzkim głosem, gdyż przemawiałam nie tylko za siebie, lecz także za mojego wilka. – Twa pomoc będzie nieoceniona, jednak nie potrzebuję partnera – wyprostowałam się, mierząc wampira twardym, stanowczym spojrzeniem. – Pracuję sama. Od zawsze.

Bestia warknęła na znak protestu, a ja w myślach odpowiedziałam jej falą irytacji, która zmierzwiła jej futro. Doskonale wiesz, o co mi chodziło. Wilk tylko mruknął w odpowiedzi.

– Jeśli będę potrzebowała pomocnika, zwrócę się do starych przyjaciół. Sojusznicy pojawią się na moje wezwanie w krótkim czasie. Nie masz się o co martwić.

Skłoniłam się w kierunku Quentina po raz kolejny na pożegnanie i bez słowa, energicznym i nieco niedorzecznie dumnym krokiem, skierowałam się do wyjścia.

Zabawa na parkiecie trwała dalej. Zauważyłam, że pojawiło się jeszcze więcej spoconych, wampirzych ciał. Swobodnie wędrowałam przez tłum w stronę wyjścia, gdy Bestia kazała mi się zatrzymać. Stój! Nakaz był nagły i wyraźny, niczym wystrzał z pistoletu prosto między oczy. Zatrzymałam się pośrodku parkietu wśród głośnej muzyki, kolorowych świateł oraz zapachu hormonów, krwi i dymu. Rozejrzałam się dookoła, jednocześnie próbując rozpoznać zagrożenie. Zmrużyłam powieki, dostrzegając w półmroku każdy szczegół otaczającego mnie tłumu. Bestia powielała moje gesty, zjeżona i gotowa do ataku. Nie mogłam pojąć, co takiego zmusiło ją do przystanięcia.

Po chwili jednak zrozumiałam. Poczułam wyraźne muśnięcie na ramieniu, potem szyi. Chłodne i delikatne jak letni wietrzyk, a jednocześnie porażające niczym palce samej śmierci wędrujące w kierunku serca, by wyrwać je z piersi. Ta mroczna szkarłatna aura była tak wyraźna, że niemal czułam jej zapach. Nikt, kogo znałam, nie promieniował energią tak silnie.

Odwróciłam lekko głowę, nie zmieniając pozycji ciała. Próbowałam zlokalizować źródło mojego niepokoju, lustrując wzrokiem tłum, nie zatrzymując się na dłużej przy pojedynczych osobach. A potem je zobaczyłam. Parę krwistych, żarzących się oczu, błyskających z mroku niczym dwa pierścionki ognia. Patrzyły z taką intensywnością, z jaką potrafi patrzeć jedynie prawdziwy drapieżnik… Jak potrafiła to moja Bestia. Odwzajemniłam spojrzenie, smakowałam ciemnej aury niczym dobrego alkoholu. Wyczuwałam ziemię, dym i siarkę. Ostry, choć nawet przyjemny zapach. Wilk w moim wnętrzu zamaszyście machnął ogonem w bok i nadstawił uszu. Był gotowy na bezpośrednie spotkanie twarzą w twarz.

Już miałam ruszyć w kierunku nieznajomego, gdy z boku doszedł mnie ostry, nagły huk. Odwróciłam się gwałtownie, czujna na wszelkie zagrożenia. Zmierzyłam spojrzeniem jasnowłosego barmana, który właśnie zbierał z podłogi skorupy potłuczonego kieliszka. Spiorunowałam go wzrokiem i odwróciłam się. Rozejrzałam się dookoła, w tym samym momencie Bestia zamruczała niezadowolona i rozczarowana. Nieznajomy zniknął.

ROZDZIAŁ II

WYSZŁAM z klubu kilka minut później, po bezowocnych próbach odnalezienia nieznajomego. Nie miałam czasu ani ochoty na szukanie tego obcego, chociaż Bestia na samą myśl o pościgu wysyłała do mojego mózgu fale niepowstrzymanego podniecenia. Zimne powietrze jesiennego wieczoru nieco mnie ochłodziło i pozwoliło na uspokojenie emocji.

Benjamin pożegnał mnie krótkim skinieniem głowy i delikatnym uśmiechem na twarzy. Zasalutowałam mu, a potem ruszyłam chodnikiem w stronę dalszej części centrum. Kilkanaście metrów od głównego placu znajdował się długi wjazd na parking. Metalowa brama była otwarta niemal przez całą dobę, a na stanowiskach, mimo późnej pory, zalegało kilkanaście samochodów.

Ośrodek sportowy, połączony z restauracją oraz niewielkim hotelem, był jedną z głównych atrakcji miasta. Mieszkało tutaj pełno ludzi oraz nadnaturalnych, którzy uwielbiali spędzać wolny czas na siłowni, basenie i kursach sztuk walki, które organizowano w każdy piątek wieczorem. Byłam jedną ze stałych klientek, a także sporadycznie, dodatkowym instruktorem u boku samego właściciela.

Wpadłam do ciepłego, oświetlonego holu niczym huragan. Kilka zaciekawionych głów odwróciło się w moim kierunku. Parę osób, zwykłych ludzi, czekało na umówione wizyty w saunie lub gabinecie masażu, będących nowymi dodatkami do oferty ośrodka.

Recepcjonistka zmierzyła mnie nieśmiałym spojrzeniem i powoli odstawiła na bok filiżankę z kawą. Jej niebieskie oczy błyszczały w świetle jarzeniówek. Jej skóra była gładka, miała barwę karmelu, a w ostrym blasku lamp nabrała złotego odcienia. Od kiedy pamiętałam, zawsze nosiła swoje gęste czarne włosy spięte w schludny kok i ubierała się elegancko, ale z pewną swobodą. Przypominała egzotyczną modelkę. Niewielki pieprzyk nad górną wargą oraz długie, zawinięte rzęsy tylko dodawały jej uroku.

– Oana – powitałam ją krótkim spojrzeniem oraz skinieniem głowy.

– Kira – odpowiedziała tym samym i wskazała dłonią o krótkich, czerwonych paznokciach na wejście w głąb budynku. – John właśnie trenuje na siłowni.

Wykrzywiłam usta w ledwie zauważalnym, niesymetrycznym uśmiechu. Minęłam ją swobodnym, energicznym krokiem. Zauważyłam, jak nieznacznie się wzdrygnęła, czując mój zapach oraz ślad energii. Jako hybryda elfa i człowieka Oana miała w sobie wystarczająco dużo magicznej krwi i wyczuwała moją drugą osobowość z wielką łatwością. Elfy, niewiarygodnie związane z naturą, z tego, co wiedziałam, czerpią energię zarówno z roślin, jak i zwierząt. Mój wilk był dla niej zagrożeniem, co odczuwała jak kopnięcie prądem. Prawie jej współczułam. Musiała to znosić niemal codziennie. W końcu, jakby na to nie patrzeć, pracowałam w tym samym miejscu.

Już w korytarzu usłyszałam trzaski, liczne kroki oraz rozmowy dochodzące z sali treningowej. Większość zawodników lubiła ćwiczyć przy muzyce, niektórzy rozmawiali z kolegami, zdarzali się także tacy, którzy woleli skupić się na wysiłku fizycznym, rezygnując z pogawędek na rzecz ciszy.

Weszłam do środka swobodnie, z rękoma w kieszeniach dżinsów. Zamknęłam za sobą drzwi z cichym kliknięciem. Kilkoro ćwiczących odwróciło się w moim kierunku. Na siłowni dominowali mężczyźni, ale zauważyłam też dwie kobiety o wyglądzie kulturystek, które niezmordowanie dźwigały ciężary po drugiej stronie pomieszczenia.

Zignorowałam ciekawskie spojrzenia oraz szepty, które zaczęły się rozlegać, gdy ruszyłam w stronę stanowisk bokserskich. Przy jednym z worków treningowych dostrzegłam Johna i natychmiast powędrowałam w jego kierunku, nie przyśpieszając kroku.

John Sullivan, właściciel całego kompleksu oraz doskonały trener sportowy, posiadacz czarnego pasa karate, właśnie tłumaczył coś jednemu z klientów, gdy usłyszał moje kroki za swoimi plecami. Albo poczuł mój zapach. Był na niego bardzo wyczulony. Odwrócił się w moim kierunku i posłał mi pogodny uśmiech spod ciemnego dwudniowego zarostu. Jego brązowe oczy błysnęły zawadiacko, gdy oparł dłonie na biodrach i przyjrzał mi się uważnie.

Mimo kilku godzin spędzonych na złomowisku, dłuższej wizyty w wampirzym klubie, zmysłowego tańca i nieco stresującej rozmowy z Quentinem, w ciemnym T-shircie oraz znoszonych dżinsach wyglądałam równie świeżo, co dzisiaj rano. Jedyne, co się zmieniło, to fakt, iż pachniałam krwiopijcami. Co John doskonale zresztą zauważył.

– Myślałem, że będziesz wcześniej – rzucił na powitanie, unosząc pytająco brew.

Przystanęłam przy jego ramieniu i spojrzałam na niego kątem oka.

– Miałam kilka spraw do załatwienia na mieście – odpowiedziałam skromnie.

– Znowu pakowałaś się w kłopoty? – zapytał.

Pewnie myślał, że wyruszyłam na rutynowe polowanie. Wzruszyłam lekko ramionami, zbywając jego pytanie milczeniem.

John w czerwono-czarnej koszuli w kratę opinającej potężną klatkę piersiową oraz ciemnych spodniach przypominał mi drwala. Był silny i wysoki – ponad metr dziewięćdziesiąt i blisko sto kilogramów dobrze rozbudowanych mięśni. Górował nade mną o kilkanaście centymetrów i, jak zawsze, pachniał dezodorantem, mydłem oraz kawą. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. Wyglądałam przy nim jak chuda, niewyrośnięta nastolatka.

– Porozmawiamy później – rzucił lakonicznie, nadal z pogodną twarzą, ale w jego spojrzeniu pojawił się cień. – A teraz poznaj, proszę, Willa Cornicka – machnął dłonią w kierunku mężczyzny, z którym przed momentem prowadził dyskusję, a który teraz stał i przyglądał się naszej dwójce z zaciekawieniem. – Właśnie sprowadził się do miasta z młodszą siostrą. Mieszka w trzeciej dzielnicy, tam gdzie Amelia.

Na samo wspomnienie wampirzycy uniosłam lekko brew, ale niczego nie powiedziałam. Spojrzałam na Cornicka z obojętnością.

– Miło mi poznać – odparł Will z uśmiechem.

Przyjrzałam mu się dokładnie. Młody, może około trzydziestki, o gładkiej ładnej twarz i arystokratycznym, nieco orlim nosie. Jego przycięte krótko złote włosy kręciły się przy głowie i odbijały w sobie światło jarzeniówek, tworząc aureolę. Zielone oczy otoczone jasnobrązowymi rzęsami spoglądały na mnie z zaciekawieniem. Przypominał bardziej aktora albo modela niż wielbiciela siłowni, jednak nie mogłam nic zarzucić jego prostej, wysportowanej sylwetce o długich nogach biegacza i szerokich barkach. Nie wyczułam także na nim żadnej specjalnej woni. Był stuprocentowym człowiekiem, bez żadnej domieszki magii.

Kiwnęłam głową od niechcenia, ale nie wyciągnęłam do niego dłoni na powitanie. Zrozumiał aluzję i nie próbował tego zrobić jako pierwszy.

– Kira Santiago – obdarzyłam gościa krótkim uśmiechem, a potem z powrotem zwróciłam się do Johna, ignorując wszelkie wysiłki tego mężczyzny w kierunku rozpoczęcia rozmowy. – Przebiorę się i zrobię rozgrzewkę przed treningiem. Spotkamy się za dziesięć minut na matach.

Odwróciłam się tyłem i ruszyłam ponownie między rzędami sprzętu oraz spoconych mężczyzn. Czułam na sobie wzrok Johna, zanim jeszcze zniknęłam w korytarzu. Wiedziałam, że będzie chciał porozmawiać o tym, co dzisiaj robiłam. Potrafił odgadnąć, gdy coś się działo w mojej drugiej „pracy”. Zajęcie łowczyni traktowałam bardziej jako wybrane przez siebie przeznaczenie, jednak John postrzegał to zupełnie odmiennie – jak narażanie się bez potrzeby.

Zamknęłam się w przebieralni, zdjęłam dżinsy oraz koszulkę, rozwiązałam glany. Wyciągnęłam z szafki czarne legginsy, ciemny podkoszulek oraz adidasy. Przebrałam się, owinęłam dłonie elastycznym bandażem, sprawdziłam swobodę ruchów palców, a potem powędrowałam z powrotem na halę.

W oddzielonej sekcji John wygospodarował miejsce na rząd mat do ćwiczeń sztuk walki, których używały grupy w każdy piątek. Tutaj także trenowałam wraz z Johnem niemal każdego wieczoru, by utrzymać dotychczasową formę. Czasami dodatkowo robiłam to w domu, ze swoimi mieczami.

Nigdy nie wiedziałam, kiedy będę musiała interweniować w mieście, nie mogłam zrezygnować z treningu. To on sprawiał, że miałam giętkie i wysportowane ciało, w każdym momencie będąc gotowa do obrony własnego życia.

John dołączył do mnie po dziesięciu minutach. Zauważyłam, że na jednym z worków ćwiczy Will Cornick. Uderzał miarowo w twardą skórę, mięśnie napinały się od wysiłku, a na czole perlił się pot. Miał dobrą kondycję i technikę, ale jego ciosy były zbyt delikatne. Powinien być brutalniejszy – stwierdziłam w duchu, zerkając na niego. Podczas prawdziwego starcia przeciwnik nie będzie głaskał go po plecach.

John przystanął, poprawił własne bandaże na dłoniach i spojrzał na mnie spod uniesionej brwi. Odwróciłam wzrok od człowieka i skupiłam się na przyjacielu. Jednak John zauważył, na kogo patrzyłam, i wskazał Willa palcem, stojąc do niego tyłem.

– Waleczny z niego przypadek – stwierdził głośno. – Jak na człowieka.

– Chciałabym zobaczyć go w prawdziwej walce – powiedziałam, pochylając się i dotykając palcami stóp, by rozciągnąć mięśnie nóg oraz ramion. – Przeciwnik powaliłby go zaledwie w przeciągu kilku sekund.

– Czemu tak uważasz? – John wydawał się odrobinę zaskoczony moim sposobem myślenia.

– Za słabe ataki, za dużo uników – podsumowałam spokojnie. – To cała jego technika, ale cholernie wadliwa – odpowiedziałam prosto z mostu i poprawiłam gumkę na splecionych warkoczach. – Jeśli się nie zniechęci, być może nauczysz go czegoś więcej.

Na ustach Johna wykwitł uśmiech, cwany jak u lisa.

– Z dobrym nauczycielem wiele można się nauczyć – mruknął. – Sama dobrze o tym wiesz, Kira.

Odpowiedziałam mu krótkim spojrzeniem. Jego oczy błysnęły na moment dzikim płomieniem. Moje zapłonęły czystym złotem. Walka z Johnem może nie była wyrównana, ale na pewno ciekawa. Nawet jako wilkołak był słabszy i wolniejszy ode mnie. Mocnymi stronami jego rasy były zwinność, zdolność cichego ataku oraz siła, które przydawały się podczas grupowych oraz indywidualnych polowań. Sama często rezygnowałam z dodatkowych sił własnego wilka, by móc potrenować z nim nieco dłużej na innych warunkach.

Byłam świadoma faktu, że nie zawsze mogłam liczyć wyłącznie na Bestię. Kiedyś mógł przyjść dzień, fatalny dzień, gdy stanęłabym do walki jedynie jako człowiek. Chciałam być na to gotowa.

Ruszyliśmy na siebie jednocześnie. Dobrze wiedziałam, że John lubił atakować z góry. Potrafił mnie zaskoczyć, jednak za często używał sprawdzonych, udoskonalonych przez ćwiczenia metod. Z łatwością unikałam jego ataków, a sama zadawałam ich równie dużo. Zignorowałam wszelkie zainteresowanie innych ludzi na sali, którzy przestali ćwiczyć i odwrócili się w naszym kierunku, ciekawi walki. Wygłuszyłam ich podniecone szepty, przestałam czuć pot i zapach ludzkiej skóry. Na hali było kilka wilkołaków, a dwie kobiety, kulturystki, były wampirami. To także zignorowałam, pozwalając się porwać ferworowi walki.

Uwielbiałam adrenalinę krążącą w żyłach, zmuszającą do jeszcze większego wysiłku, kolejnych ataków. Poruszałam się szybko i zwinnie niczym pantera. Dziki, ukryty instynkt kazał mi obnażyć kły, jednak w ostatniej chwili powstrzymałam ten nagły impuls.

W pewnym momencie również Will dołączył do niewielkiej grupki, która zgromadziła się wokół materaców, w bezpiecznej odległości od naszej dwójki. Zauważyłam go kątem oka – wyglądał na naprawdę zafascynowanego.

Powaliłam Johna celnym ciosem w szczękę. Upadł na matę ze stłumionym hukiem, a ja nareszcie mogłam głębiej odetchnąć. Wyprostowałam się. Moje ciało płonęło ogniem, płuca domagały się powietrza. Poczułam delikatną falę zmęczenia.

Przez grupę gapiów przebiegł szum, kilkoro mężczyzn zagwizdało. Podeszłam do Johna i podałam mu dłoń. Pomogłam mu podciągnąć się do pionu. Potarł obolałą szczękę i posłał mi nieco skrzywiony uśmiech.

– Nadal potrafisz porządnie przyłożyć, moja droga – powiedział z podziwem i zadowoleniem w głosie. – Myślałem, że pracując ze swoimi mieczami, straciłaś połowę werwy w lewym sierpowym. Bolesna nauczka – dodał, ocierając pot z czoła.

– Jestem kobietą o wielu talentach – odparłam skromnie i poklepałam go po ramieniu, widząc już formującego się na jego szczęce siniaka w kilku odcieniach fioletu. – Będzie bolało z dzień lub dwa, na pewno nie dłużej. Zagoi się jak na psie, nieprawdaż? – rzuciłam ciszej, na co zaśmiał się gardłowo.

– Dzięki za rundkę, Santiago.

Klepnął mnie w ramię, na co odpowiedziałam tym samym, mrugając okiem.

– Powtórzymy to jutro. Za pół godziny masz trening karate, więc porządnie się przygotuj. Nie możesz wyglądać tak jak teraz, gdy staniesz przed tą grupą wygłodniałych piranii – uśmiechnęłam się lekko. – Ja zajmę się księgowością – zabrałam rękę z jego ramienia i zaczęłam rozwijać bandaże na dłoniach. – Do zobaczenia później.

Minęłam grupkę podnieconych widzów całkowicie obojętnie i ruszyłam do przebieralni. Zanim uszłam kilka kroków, ktoś chwycił mnie za ramię. Bez śladu agresji, a jednak zareagowałam całkowicie instynktownie. Złapałam nadgarstek obcego, wykręciłam rękę i przycisnęłam bark dłonią, zwiększając ból. Will spojrzał na mnie całkowicie zaskoczony. Trzymałam go jeszcze przez moment, a potem puściłam tak nagle, że zachwiał się i prawie upadł na ziemię. Wstał, otrzepał się i rozmasował obolałe ramię.

– Nie dotykaj mnie – powiedziałam zimno.

Minęłam go, nadal spokojnym krokiem, jakby nic się nie stało. Kilka sekund później usłyszałam za sobą kroki. Zacisnęłam zęby i powstrzymałam wzbierającą w duchu irytację.

– Naprawdę nieźle ci poszło – stwierdził otwarcie, najwidoczniej niezrażony moim poprzednim atakiem. – Nigdy jeszcze nie widziałem, by kobieta z taką łatwością powaliła faceta. I to jeszcze tak silnego i wyrośniętego jak John.

– To naprawdę mało w życiu widziałeś – stwierdziłam znudzonym, oschłym tonem. – Muszę iść, mam robotę – dodałam stanowczym tonem i machnęłam dłonią, ucinając całą rozmowę.

Zatrzymał się, wbijając wzrok w moje plecy, ale nie poszedł za mną.

Przebrałam się w codzienne ubranie, zabrałam z szafki dodatkową parę kluczy od gabinetu i wyszłam z przebieralni. Moje biuro mieściło się blisko głównej hali. Średniej wielkości pokój w odcieniach brązu, czerni oraz czerwieni z jednym biurkiem, radiem, małym telewizorem oraz półkami zastawionymi biurowymi segregatorami. Zadbałam, by wszystkie zestawienia z ostatnich lat były uporządkowane, podpisane i łatwo dostępne. Oprócz talentów łowczyni miałam także inne zdolności. Byłam geniuszem matematycznym, jakkolwiek by to brzmiało. John zatrudnił mnie na stanowisku księgowej z kilku powodów, głównie jednak dlatego, że chciał mieć mnie na oku.

Doskonale pamiętałam tamtą noc sprzed trzech lat, gdy trafiłam do miasta. Nie miałam pojęcia, co zrobi wilkołak, który spotkał mnie na parkingu. Byłam nastawiona na walkę mimo kilkudniowej wyczerpującej podróży. Nigdy nie ufałam likantropom, zwłaszcza mieszkającym wśród ludzi. Są negatywnie nastawione do obcych i lubią rozwiązywać większość spraw za pomocą niepotrzebnej agresji, prowadzącej do przelewu krwi. Jednak ten wilkołak mnie nie zaatakował. Dzięki temu w pewnym sensie mnie uratował. Od tamtego momentu John i ja byliśmy przyjaciółmi – zawsze pozostawałam wierna swoim towarzyszom, zwłaszcza tym, u których miałam dług.

Usiadłam przy biurku, wyprostowałam się na krześle i zabrałam do pracy. Rozmyślanie o tamtej nocy oraz tym, co działo się przed przybyciem do miasta, było irytujące. Nie przynosiło nic prócz żalu oraz echa dawnej wolności.