Pieśń Lodu i Ognia. Uczta dla wron. Tom 1. Cienie śmierci ebook i audiobook

Okładka

Karta tytułowa

Dedykacja

Dla Stephena Bouchera, czarodzieja Windows, smoka DOS-a, bez którego pomocy

Mapa Żelaznych Wysp

PROLOG

— Smoki — mruknął Mollander. Podniósł z ziemi wyschnięte jabłko i zaczął je przerzucać sobie z ręki do ręki.

— Rzuć je — poprosił Alleras zwany Sfinksem. Wyjął z kołczanu strzałę i nałożył ją na cięciwę.

— Chciałbym kiedyś zobaczyć smoka. — Roone był z nich najmłodszy. Tęgiemu chłopakowi brakowało jeszcze dwóch lat do wieku męskiego. — Bardzo bym chciał.

A ja bym chciał zasnąć w ramionach Rosey — pomyślał Pate, wiercąc się niespokojnie na ławie. Całkiem możliwe, że jutro dziewczyna będzie należała do niego. Zabiorę ją ze Starego Miasta. Za wąskie morze, do jednego z Wolnych Miast.

Tam nie było maesterów i nikt nie będzie go oskarżał.

Słyszał śmiech Emmy, dobiegający zza zamkniętych okiennic na piętrze. Jego dźwięk mieszał się z brzmieniem niższego głosu mężczyzny, którego tam przyjmowała. Była najstarszą z dziewek pracujących „Pod Piórem i Kuflem", jak nic miała już czterdziestkę, ale nadal była ładna, choć raczej pulchna. Rosey była jej córką. Miała piętnaście lat i dopiero niedawno zakwitła. Emma ogłosiła, że dziewictwo Rosey będzie kosztowało złotego smoka. Pate zdołał zaoszczędzić dziewięć srebrnych jeleni oraz garnuszek miedzianych gwiazd i grosików, ale to w niczym mu nie pomogło. Prędzej wykluje prawdziwego smoka, niż zaoszczędzi złotego.

— Za późno się urodziłeś na smoki, chłopcze — oznajmił Roone'owi Armen Akolita. Armen nosił na szyi rzemień przeciągnięty przez ogniwa z cyny, ołowiu, stopu tych dwóch metali oraz miedzi. Jak większość akolitów wydawał się sądzić, że nowicjusze mają na ramionach rzepy zamiast głów. — Ostatni smok dokonał żywota za panowania Aegona Trzeciego.

— Ostatni smok w Westeros — nie ustępował Mollander.

— Rzuć jabłko — powtórzył Alleras. Z ich Sfinksa był przystojny młodzian. Wszystkie dziewki służebne starały się mu przypodobać. Nawet Rosey dotykała niekiedy jego ramienia, podając mu wino. Pate zgrzytał wówczas zębami i starał się udawać, że tego nie widzi.

— Ostatni smok w Westeros był ostatnim smokiem w ogóle — upierał się Armen. — Wszyscy to dobrze wiedzą.

— Jabłko — odezwał się ponownie Alleras. — Chyba że masz zamiar je zjeść.

— Proszę. — Mollander podskoczył lekko, ciągnąc za sobą szpotawą nogę, obrócił się w powietrzu i na wysokości łokcia rzucił jabłkiem prosto w wiszącą nad Miodowiną mgłę. Gdyby nie noga, zostałby rycerzem, tak jak jego ojciec. W grubych ramionach i szerokich barach miał mnóstwo siły. Jabłko poleciało daleko i szybko…

…ale nie tak szybko jak strzała, która pomknęła w pogoń za nim, długie na jard drzewce ze złotego drewna, zaopatrzone w szkarłatne pierzysko. Pate nie zauważył, jak uderzyła w jabłko, ale usłyszał to — cichy łoskot niosący się nad rzeką, a potem plusk.

Mollander zagwizdał.

— Trafiłeś w sam środek. Słodkie.

Ale nawet nie w połowie tak słodkie jak Rosey. Pate kochał jej orzechowe oczy, pączki piersi i to, że zawsze się uśmiechała na jego widok. Kochał dołeczki na jej policzkach. Czasami obsługiwała gości boso, żeby czuć trawę pod stopami. Za to również ją kochał. Kochał jej czysty, świeży zapach i loki za uszami. Kochał nawet palce u jej nóg. Pewnego dnia pozwoliła, żeby pomasował jej stopy i pobawił się nimi. Przy każdym palcu opowiadał zabawną historyjkę, żeby skłonić ją do chichotania.

Być może lepiej będzie, jak zostanie po tej stronie wąskiego morza. Za zaoszczędzone pieniądze mógłby kupić osła i jechaliby na nim z Rosey na zmianę, podróżując po Westeros. Ebrose mógł uważać, że Pate nie zasługuje na srebrne ogniwo, ale chłopak potrafił nastawić złamaną kość i zbić gorączkę, używając pijawek. Prostaczkowie będą mu wdzięczni za pomoc. Jeśli nauczy się strzyc włosy i golić brody, będzie mógł nawet zostać balwierzem. To mi wystarczy — powtarzał sobie. — Jeśli tylko będę miał Rosey. Dziewczyna była jedynym, czego pragnął na świecie.

Nie zawsze tak było. Kiedyś marzył o tym, że zostanie maesterem, zamieszka w zamku i wstąpi na służbę u jakiegoś hojnego lorda, który będzie go szanował za jego mądrość, a w podzięce za wyświadczone usługi zaoferuje mu pięknego, białego rumaka. Jakże szlachetnie by na nim wyglądał, z uśmiechem spoglądając z góry na mijanych na trakcie prostaczków…

Pewnej nocy „Pod Piórem i Kuflem", wypiwszy dwa kufle okrutnie mocnego cydru, Pate pochwalił się, że nie zawsze będzie nowicjuszem.

— To prawda — zawołał na całą izbę Leniwy Leo. — Będziesz byłym nowicjuszem pasającym świnie.

Dopił zalegające na dnie kufla męty. Oświetlony blaskiem pochodni taras gospody stanowił wyspę światła pośród bezmiaru porannej mgły. Bliżej morza widać było odległe światło Wysokiej Wieży otulone mglistym mrokiem jak niewyraźny, pomarańczowy księżyc. Jej blask nie podniósł go jednak na duchu.

Alchemik powinien już się zjawić. Czy to wszystko było jakimś okrutnym żartem, czy może coś mu się stało? To nie byłby pierwszy przypadek, gdy pomyślny los odwrócił się nagle od Pate'a. Wydawało mu się, że miał szczęście, gdy wyznaczono go do pomocy staremu arcymaesterowi Walgrave'owi przy krukach. Nawet mu się nie śniło, że wkrótce będzie również przynosił staruszkowi posiłki, zamiatał jego pokoje i ubierał go co rano. Wszyscy się zgadzali, że Walgrave więcej zapomniał o krukarstwie, niż większość maesterów miała się kiedykolwiek nauczyć, Pate był więc przekonany, że może liczyć przynajmniej na ogniwo z czarnego żelaza. Okazało się jednak, że Walgrave nie może mu go dać. Staruszek był już jedynie tytularnym arcymaesterem. Ongiś naprawdę wybitny mędrzec, teraz często nosił pod szatami zafajdaną bieliznę, a przed pół rokiem kilku akolitów znalazło go, gdy płakał w bibliotece, nie potrafiąc znaleźć drogi do swych pokojów. Na miejscu Walgrave'a pod czarną maską zasiadał maester Gormon, ten sam, który kiedyś oskarżył Pate'a o kradzież.

Na rosnącej przy rzece jabłoni rozśpiewał się słowik. Jego słodki głos był miłym wytchnieniem od ochrypłych głosów i ciągłego quork kruków, którymi opiekował się przez cały dzień. Białe kruki znały jego imię i gdy tylko go zobaczyły, powtarzały do siebie: „Pate, Pate, Pate". Chciało mu się krzyczeć, kiedy to słyszał. Wielkie, białe ptaszyska były dumą arcymaestera Walgrave'a, który chciał, żeby go zjadły po śmierci. Pate czasami podejrzewał, że chcą pożreć również i jego.

Być może winny był okrutnie mocny cydr — Pate nie miał dziś zamiaru pić, lecz Alleras stawiał, by uczcić miedziane ogniwo, a poczucie winy sprawiło, że chłopak był spragniony — ale niemal wydawało mu się, że słowik śpiewa: „Złoto za żelazo, złoto za żelazo, złoto za żelazo". Było to raczej dziwne, bo to właśnie usłyszał Pate od nieznajomego owej nocy, gdy Rosey ich sobie przedstawiła.

— Kim jesteś? — zapytał go wówczas.

— Alchemikiem — odpowiedział mężczyzna. — Potrafię zamienić żelazo w złoto.

Nagle w jego dłoni znalazła się moneta. Zatańczyła między jego palcami, miękkie, żółte złoto zalśniło w blasku świeczek. Po jednej jej stronie wyobrażono trójgłowego smoka, a po drugiej podobiznę jakiegoś nieżyjącego króla.

Złoto za żelazo — przypomniał sobie Pate. — Nigdzie nie zrobisz lepszego interesu. Pragniesz jej? Kochasz ją?

— Nie jestem złodziejem — odrzekł człowiekowi, który zwał się alchemikiem. — Jestem nowicjuszem z Cytadeli.

— Gdybyś zmienił zdanie, za trzy dni wrócę tutaj ze smokiem — zapowiedział alchemik, pochylając głowę.

Minęły trzy dni i Pate wrócił „Pod Pióro i Kufel", nadal nie do końca wiedząc, kim jest. Zamiast alchemika znalazł tu jednak Mollandera, Armena i Sfinksa, którym towarzyszył Roone. Gdyby się z nimi nie napił, wzbudziłby ich podejrzenia.

Gospody nigdy nie zamykano. Stała na wysepce na Miodowinie już od sześciuset lat i przez cały ten czas ani razu nie zamknięto jej drzwi przed klientami. Choć wysoki, drewniany budynek pochylał się nieco na południe, tak jak niekiedy nowicjusze po większym kuflu, Pate podejrzewał, że będzie tu stał kolejnych sześćset lat, oferując wino, ale i okrutnie mocny cydr żeglarzom rzecznym i morskim, kowalom i minstrelom, kapłanom i książętom, a także nowicjuszom i akolitom z Cytadeli.

— Stare Miasto to nie cały świat — oznajmił Mollander, stanowczo zbyt głośno. Był synem rycerza, a do tego urżnął się jak bela. Odkąd dotarła do niego wieść, że jego ojciec poległ w bitwie nad Czarnym Nurtem, upijał się prawie co wieczór. Choć byli daleko od walk, bezpieczni za murami Starego Miasta, wojna pięciu królów dotknęła ich wszystkich… choć arcymaester Benedict twierdził uparcie, że nigdy nie było ich aż pięciu, jako że Renly'ego Baratheona zabito, nim Balon Greyjoy zdążył się ukoronować.

— Ojciec zawsze mawiał, że świat jest większy od lordowskich zamków — ciągnął Mollander. — Smoki to z pewnością najmniejszy z cudów, jakie można znaleźć w Qarthu, Asshai i Yi Ti. Są tam rzeczy, o jakich nam się nie śniło. Marynarskie opowieści…

— …opowiadają marynarze — przerwał mu Armen. — Marynarze, mój drogi Mollanderze. Idę o zakład, że jeśli pójdziesz do portu, znajdziesz tam ludzi, którzy opowiedzą ci, że zaznali miłości z syreną albo spędzili rok w brzuchu ryby.

— A skąd wiesz, że to nieprawda? — Mollander zaczął chodzić po trawie, szukając kolejnych jabłek. — Musiałbyś sam zajrzeć do tego brzucha, byś mógł przysiąc, że tam nie byli. Jeśli jeden żeglarz coś opowiada, można go wyśmiać, zgadzam się, ale jeśli wioślarze z czterech różnych statków powtarzają tę samą opowieść w czterech różnych językach…

— To nie jest ta sama opowieść — sprzeciwił się Armen. — Smoki w Asshai, smoki w Qarthu, smoki w Meereen, dothrackie smoki, smoki uwalniające niewolników… każda z tych historii różni się od poprzedniej.

— Tylko w szczegółach. — Gdy Mollander się napił, robił się jeszcze bardziej uparty, a nawet na trzeźwo był nieustępliwy. — Wszystkie mówią o smokach i o młodej, pięknej królowej.

Pate'a obchodził wyłącznie smok zrobiony z żółtego złota. Myślał o tym, co się stało z alchemikiem. Trzeciego dnia. Powiedział, że tu wróci.

— Masz jabłko tuż obok nogi — zawołał do Mollandera Alleras. — A mnie zostały w kołczanie jeszcze dwie strzały.

— Pierdolę twój kołczan. — Mollander podniósł leżący na ziemi owoc. — Jest robaczywe — poskarżył się, ale i tak je rzucił. Strzała trafiła w jabłko, kiedy zaczęło spadać, i przecięła je na pół. Jedna połówka spadła na dach wieżyczki, zleciała z łoskotem na dach głównego budynku, odbiła się i upadła w odległości stopy od Armena.

— Jeśli się przetnie robaka na pół, to będą dwa robaki — poinformował ich akolita.

— Gdybyż tylko tak było z jabłkami. Wtedy nikt nie musiałby głodować — stwierdził Alleras z typowym dla siebie delikatnym uśmiechem. Sfinks zawsze się uśmiechał, jakby znał jakiś sekretny żart. Nadawało mu to łobuzerski wygląd, harmonizujący z wystającym podbródkiem, dwiema zatokami na czole oraz gęstymi, czarnymi jak smoła, kręconymi włosami, które strzygł bardzo krótko.

Alleras zostanie maesterem. Przybył do Cytadeli dopiero przed rokiem, a już zdążył wykuć trzy ogniwa łańcucha. Co prawda Armen miał ich więcej, ale potrzebował roku na zdobycie każdego z nich. Niemniej on również osiągnie cel. Roone i Mollander nadal pozostawali nowicjuszami o różowych szyjach, ale Roone był bardzo młody, a Mollander wolał pić, niż czytać.

Natomiast Pate…

Spędził w Cytadeli już pięć lat. Gdy się tu zjawił, miał ich zaledwie trzynaście. Mimo to jego szyja nadal pozostawała tak samo różowa jak w dniu, kiedy przybył tu z zachodnich ziem. Już dwukrotnie był przekonany, że jest gotowy. Za pierwszym razem poszedł do arcymaestera Vaellyna, by zademonstrować mu swą wiedzę o niebie, i w ten sposób dowiedział się, jak Vaellyn zasłużył na przezwisko „Ocet". Minęły dwa lata, nim Pate ponownie zebrał się na odwagę. Tym razem zgłosił się do starego, dobrotliwego arcy maestera Ebrose'a, słynącego z cichego głosu i lekkiego dotyku. Niestety, jego westchnienia okazały się równie bolesne, jak złośliwe docinki Vaellyna.

— Jeszcze tylko jedno jabłko — obiecał Alleras. — Potem podzielę się z wami swoimi podejrzeniami w kwestii tych smoków.

— Niby skąd mógłbyś wiedzieć coś, o czym ja nie wiem? — zdziwił się Mollander. Wypatrzył jabłko rosnące na drzewie, podskoczył w górę, złapał gałąź, ściągnął ją w dół, zerwał owoc i rzucił go. Alleras naciągnął cięciwę do ucha, obracając się z gracją, by śledzić lecący cel. Wypuścił strzałę, gdy jabłko zaczęło spadać.

— Za ostatnim razem zawsze chybiasz — zauważył Roone. — Nietknięty owoc wpadł z pluskiem do rzeki. — Widzisz?

— Kiedy człowiek trafia za każdym razem, przestaje ćwiczyć — odparł Alleras. Odwiązał cięciwę i schował łuk do skórzanego futerału. Łuczysko wykonano z drewna złotego serca, legendarnego, rzadkiego drzewa rosnącego na Wyspach Letnich. Pate próbował kiedyś je naciągnąć, ale bez powodzenia. Sfinks wygląda na szczupłego, jednakże w tych jego chudych ramionach jest siła — pomyślał. Alleras przerzucił nogę przez ławę i sięgnął po kielich z winem.

— Smok ma trzy głowy — oznajmił cicho z przeciągłym dornijskim akcentem.

— Czy to zagadka? — zainteresował się Roone. — W opowieściach sfinksy zawsze zadają zagadki.

— To nie zagadka.

Alleras pociągnął łyk wina. Jego towarzysze popijali z kufli okrutnie mocny cydr, z którego słynęła gospoda „Pod Piórem i Kuflem", lecz on wolał niezwykłe słodkie wina z ojczyzny swej matki. Nawet w Starym Mieście tego rodzaju trunki nie były tanie.

To Leniwy Leo przezwał Allerasa „Sfinksem". Sfinks to trochę tego, a trochę tamtego: twarz człowieka, ciało lwa, skrzydła jastrzębia. Podobnie było z Allerasem. Jego ojciec był Dornijczykiem, matka zaś czarnoskórą Letniaczką. Skórę miał ciemną jak drewno tekowe, a oczy barwy onyksu, podobnie jak zielone marmurowe sfinksy stojące przed główną bramą Cytadeli.

— Żaden smok nigdy nie miał trzech głów, chyba że na tarczach i chorągwiach — oznajmił stanowczo Armen Akolita. — To tylko heraldyczna figura, nic więcej. Poza tym wszyscy Targaryenowie nie żyją.

— Nieprawda — sprzeciwił się Alleras. — Żebraczy Król miał siostrę.

— Myślałem, że rozbili jej głowę o mur — zdziwił się Roone.

— Nie — zaprzeczył Alleras. — To Aegonowi, synkowi księcia Rhaegara, dzielni ludzie Lannisterskiego Lwa rozbili głowę o mur. Mówimy o siostrze Rhaegara, która urodziła się na Smoczej Skale przed jej upadkiem. Nazywa się Daenerys.

— Zrodzona w Burzy. Teraz sobie przypominam. — Mollander uniósł wysoko kufel, chlapiąc resztką cydru. — No to wypijmy za nią! — Przełknął płyn, odstawił puste naczynie i otarł usta grzbietem dłoni. — Gdzie Rosey? Nasza prawowita królowa zasługuje na jeszcze jedną kolejkę, nieprawdaż?

— Ciszej, durniu — skarcił go Armen Akolita z wyraźnie zaniepokojoną miną. — Nie powinieneś nawet żartować o takich sprawach. Nigdy nie wiadomo, kto nas podsłuchuje. Pająk wszędzie ma uszy.

— Ach, nie zlej się w portki, Armenie. Chciałem wznieść toast, nie bunt.

Pate usłyszał chichot.

— Zawsze wiedziałem, że jesteś zdrajcą, Skacząca Żabko — odezwał się cichy, chytry głos za jego plecami. Leniwy Leo siedział rozparty wygodnie u wejścia na stary, zbity z desek mostek. Miał na sobie atłasowy strój w zielono-złote pasy oraz czarną, jedwabną półpelerynę, spiętą na ramieniu nefrytową różą. Wino, którym oblał sobie przód bluzy, było mocne i czerwone, sądząc z koloru plam. Na jedno oko opadał mu kosmyk rudoblond włosów.

Mollandera wyraźnie poirytował jego widok.

— W dupę z tym. Idź sobie. Nie chcemy cię tutaj.

Alleras położył mu dłoń na ramieniu, żeby go uspokoić.

— Leo — przywitał go Armen, marszcząc brwi. — Wasza lordowska mość. Myślałem, że masz zakaz opuszczania Cytadeli jeszcze przez…

— Trzy dni — dokończył Leniwy Leo, wzruszając ramionami. — Perestan twierdzi, że świat ma czterdzieści tysięcy lat. Mollos, że pięćset tysięcy. Co w porównaniu z tym znaczą trzy dni? — Choć na tarasie było kilkanaście wolnych stolików, Leo przysiadł się do nich. — Postaw mi kielich złotego arborskiego, Skacząca Żabko, a może nie powiem ojcu, jaki toast wzniosłeś. Płytki nie sprzyjały mi dziś „Pod Planszą Hazardzisty", a ostatniego jelenia wydałem na kolację. Prosię w sosie śliwkowym, nadziewane kasztanami i białymi truflami. Człowiek musi się najeść. A co wy jedliście, chłopaki?

— Baraninę — mruknął Mollander tonem sugerującym, że nie jest z tego szczególnie zadowolony. — Zjedliśmy na spółkę gotowany udziec barani.

— Jestem pewien, że to był sycący posiłek. — Leo spojrzał na Allerasa. — Lordowski syn powinien być hojny, Sfinksie. Słyszałem, że zdobyłeś miedziane ogniwo. Chciałbym za to wypić.

— Stawiam tylko przyjaciołom — odparł z uśmiechem Alleras. — A poza tym nie jestem lordowskim synem. Mówiłem ci, że moja matka zajmowała się handlem.

Orzechowe oczy Leo błyszczały od wina i złośliwości.

— Twoja matka była małpą z Wysp Letnich. Dornijczycy ruchają wszystko, co ma dziurę między nogami. Bez obrazy. Może i jesteś brązowy jak orzech, ale przynajmniej się kąpiesz. Nie to co nasz świniarczyk w plamy.

Wskazał na Pate'a.

Jeśli przywalę kuflem w jego gębę, może wybiję mu z połowę zębów — pomyślał Pate. Świniarczyk zwany Pate'em Plamą był bohaterem tysiąca sprośnych opowieści, prostakiem o dobrym sercu i pustej głowie, któremu zawsze udawało się przechytrzyć tłuste paniątka, butnych rycerzy oraz nadętych septonów, którzy stawali mu na drodze. W jakiś sposób jego głupota okazywała się rodzajem nieokrzesanego sprytu i na koniec Pate Plama zawsze zasiadał na lordowskim tronie albo lądował w łożu z córką jakiegoś rycerza. To jednak były tylko opowieści. W rzeczywistości świniarczykom nigdy nie powodziło się tak dobrze. Pate czasami myślał, że matka musiała go nienawidzić, jeśli nadała mu takie imię.

Alleras przestał się uśmiechać.

— Przeproś go.

— Niby jak? — obruszył się Leo. — Do cna mi zaschło w gardle.

— Każdym wypowiedzianym słowem przynosisz wstyd swojemu rodowi — oznajmił Alleras. — Hańbisz Cytadelę przez to, że jesteś jednym z nas.

— Wiem o tym. Postaw mi trochę wina, żebym mógł w nim utopić swą hańbę.

— Najchętniej wyrwałbym ci ozór z korzeniami — warknął Mollander.

— Doprawdy? I jak wtedy mógłbym wam opowiedzieć o smokach? — Leo ponownie wzruszył ramionami. — Kundel ma rację. Córka Obłąkanego Króla żyje i udało się jej wykluć trzy smoki.

— Trzy? — zdumiał się Roone.

Leo poklepał go po dłoni.

— Więcej niż dwa, a mniej niż cztery. Na twoim miejscu nie ubiegałbym się jeszcze o złote ogniwo.

— Odczep się od niego — ostrzegł Mollander.

— Cóż za rycerska Skacząca Żabka. Jak sobie życzysz. Każdy marynarz z każdego statku, który znalazł się w promieniu trzystu mil od Qarthu opowiada o tych smokach. Kilku zapewnia nawet, że je widziało. Mag jest skłonny im wierzyć.

Armen wydął wargi w grymasie dezaprobaty.

— Marwyn ma nie po kolei w głowie. Arcymaester Perestan byłby pierwszym, który ci to powie.

— Arcymaester Ryam mówi to samo — poparł go Roone.

Leo ziewnął.

— Morze jest mokre, słońce gorące, a cała menażeria nienawidzi mastifa.

Ma drwiące przezwisko dla każdego — pomyślał Pate. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że Marwyn bardziej przypomina mastifa niż maestera. Wygląda, jakby miał ochotę kogoś ugryźć. Mag różnił się od innych maesterów. Opowiadano, że zadaje się z kurwami i wędrownymi czarodziejami, rozmawia z włochatymi Ibbeńczykami i czarnymi jak smoła Letniakami w ich ojczystych językach, a także składa ofiary dziwacznym bogom w małej świątyni dla marynarzy, znajdującej się w porcie. Ludzie mówili też, że widzieli go w dolnym mieście, na szczurzych arenach i w czarnych burdelach, gdzie spotykał się z komediantami, minstrelami, najemnikami, a nawet żebrakami. Niektórzy szeptali, że kiedyś zatłukł człowieka gołymi pięściami.

Kiedy Marwyn wrócił do Starego Miasta po ośmioletnim pobycie na wschodzie, gdzie badał odległe krainy, poszukiwał zaginionych ksiąg oraz uczył się sztuki czarnoksiężników i władców cieni, Vaellyn Ocet przezwał go „Marwynem Magiem". Ku potężnej irytacji Vaellyna wkrótce to przezwisko powtarzało już całe Stare Miasto.

— Zostaw zaklęcia i modlitwy kapłanom albo septonom. Skup umysł na poznaniu prawd, którym można ufać — poradził kiedyś Pate'owi arcymaester Ryam. Jednakże pierścień, laskę i maskę Ryama zrobiono z żółtego złota, a w jego łańcuchu maestera nie było ogniwa z valyriańskiej stali.

Armen spojrzał wzdłuż swego nosa na Leniwego Leo. Jego nos doskonale się nadawał do tego celu: był długi, cienki i spiczasty.

— Arcymaester Marwyn wierzy w wiele dziwnych rzeczy — oznajmił — ale nie ma więcej dowodów na istnienie smoków niż Mollander. Wszystko to tylko żeglarskie opowieści.

— Mylisz się — oznajmił Leo. — W pokojach Maga pali się szklana świeca.

Na oświetlonym blaskiem pochodni tarasie zapadła cisza. Armen potrząsnął z westchnieniem głową. Mollander parsknął śmiechem. Sfinks wbił w Leo spojrzenie wielkich, czarnych oczu. Roone wyglądał na zdezorientowanego.

Pate słyszał o szklanych świecach, chociaż nigdy nie widział, żeby któraś z nich się paliła. Były one najsłabiej strzeżoną tajemnicą Cytadeli. Opowiadano, że przywieziono je do Starego Miasta z Valyrii, tysiąc lat przed Zagładą. Słyszał, że są cztery takie świece. Jedna była zielona, trzy czarne, a wszystkie wysokie i powyginane.

— Co to są szklane świece? — zainteresował się Roone.

Armen Akolita odchrząknął.

— Ostatniej nocy przed złożeniem ślubów akolita musi odbyć czuwanie w krypcie. Nie wolno mu zabrać żadnej lampy, kaganka, pochodni czy ogarka… tylko obsydianową świecę. Musi spędzić całą noc po ciemku, chyba że uda mu się zapalić tę świecę. Niektórzy próbują tego dokonać. Głupi i uparci, ci, którzy studiowali tak zwane wyższe tajemnice. Często kaleczą sobie palce, bo brzegi tych świec są ponoć ostre jak brzytwy. Potem z krwawiącymi palcami muszą oczekiwać świtu, dumając nad swym niepowodzeniem. Mądrzejsi po prostu kładą się spać albo spędzają noc na modlitwie, lecz co rok znajduje się kilku takich, którzy muszą spróbować.

— Istotnie. — Pate słyszał te same opowieści. — Ale co za pożytek ze świecy, która nie daje światła?

— To jest lekcja — wyjaśnił Armen. — Ostatnia lekcja, jaką musimy opanować, zanim włożymy na szyję łańcuch maestera. Szklana świeca ma symbolizować prawdę i naukę, które są czymś rzadkim, pięknym i kruchym. Nadaje się im kształt świec, aby nam przypomnieć, że maester musi być źródłem światła wszędzie, gdzie służy, a są ostre po to, byśmy pamiętali, że wiedza jest niebezpieczna. Mędrcy mogą stać się aroganccy z powodu swej wiedzy, a maester zawsze musi być skromny. Szklana świeca przypomina nam również o tym. Nawet gdy złoży już śluby, wdzieje łańcuch i wyruszy na służbę, będzie pamiętał, jak czuwał w ciemności i w żaden sposób nie był w stanie zapalić świecy… albowiem nawet dla tych, którzy posiedli wiedzę, niektóre rzeczy nie są możliwe.

Leniwy Leo parsknął głośnym śmiechem.

— Chcesz powiedzieć, że nie są możliwe dla ciebie. Na własne oczy widziałem płonącą świecę.

— Nie wątpię, że jakąś świecę widziałeś — zgodził się Armen. — Może była z czarnego wosku.

— Wiem, co widziałem. Jej światło było jasne i niesamowite, znacznie jaśniejsze niż blask świecy z wosku albo łoju. Na ścianach było widać niezwykłe cienie, a płomień w ogóle nie migotał, nawet gdy otworzyłem drzwi i do środka wdarł się przeciąg.

— Obsydian się nie pali — upierał się Armen, krzyżując ramiona na piersi.

— To smocze szkło — wtrącił Pate. — Prostaczkowie zwą je smoczym szkłem.

Z jakiegoś powodu wydawało mu się to ważne.

— Tak — zgodził się Alleras Sfinks. — A jeśli na świecie znowu są smoki…

— Smoki i jeszcze mroczniejsze rzeczy — dodał Leo. — Szare owce zamknęły oczy, ale mastif widzi prawdę. Dawne moce się budzą. Cienie wracają do życia. Wkrótce zacznie się wiek cudów i grozy, epoka bogów i bohaterów. — Przeciągnął się z leniwym uśmiechem. — Uważam, że warto wychylić za to kolejkę.

— Dość już wypiliśmy — sprzeciwił się Armen. — Ranek nadejdzie szybciej, niżbyśmy chcieli, i arcymaester Ebrose będzie wykładał o właściwościach moczu. Jeśli ktoś chce wykuć srebrne ogniwo, lepiej, żeby nie opuścił tego wykładu.

— Z pewnością nie mam zamiaru wam przeszkadzać w kosztowaniu szczyn — zapewnił Leo. — Osobiście wolę smak złotego arborskiego.

— Jeśli mam wybierać między szczynami a twoim towarzystwem, będę pił szczyny — skwitował Mollander, wstając od stołu. — Chodź, Roone.

Sfinks sięgnął po futerał z łukiem.

— Ja też pójdę już spać. Pewnie przyśnią mi się smoki i szklane świece.

— Wszyscy idziecie? — Leo wzruszył ramionami. — No cóż, Rosey tu zostanie. Może obudzę naszą małą słodyczkę i zrobię z niej kobietę.

Alleras zauważył wyraz twarzy Pate'a.

— Jeśli nie ma nawet miedziaka na kielich wina, nie może mieć smoka na dziewczynę — uspokoił go.

— Aha — poparł go Mollander. — A poza tym, żeby zrobić z dziewczyny kobietę, trzeba najpierw być mężczyzną. Chodź z nami, Pate. Stary Walgrave obudzi się ze świtaniem i będzie chciał, żebyś go zaprowadził do wychodka.

O ile będzie dziś pamiętał, kim jestem. Arcymaester Walgrave bez trudu odróżniał od siebie kruki, ale z ludźmi szło mu gorzej. Niekiedy zdawał się sądzić, że Pate jest kimś o imieniu Cressen.

— Za chwilę — odpowiedział przyjaciołom. — Jeszcze tu trochę posiedzę.

Świt jeszcze nie nadszedł. Alchemik nadal mógł się zjawić i Pate zamierzał tu na niego zaczekać.

— Jak sobie życzysz — zgodził się Armen. Alleras obrzucił Pate'a przeciągłym spojrzeniem, a potem zarzucił sobie łuk na szczupłe ramię i ruszył za resztą w stronę mostu. Mollander był tak pijany, że musiał się trzymać ramienia Roone'a, by się nie przewrócić. Cytadela nie była daleko, w linii lotu kruka, ale żaden z nich nie był krukiem, a Stare Miasto było prawdziwym labiryntem krzyżujących się ze sobą uliczek oraz zaułków, wąskich i krętych.

— Ostrożnie — usłyszał Pate głos Armena w tej samej chwili, gdy mgła pochłonęła czterech młodzieńców. — Noc jest wilgotna i bruk będzie śliski.

Gdy pozostali już poszli, siedzący po przeciwnej stronie stołu Leniwy Leo obrzucił Pate'a kwaśnym spojrzeniem.

— Jakie to smutne. Sfinks umknął z całym swym srebrem, skazując mnie na towarzystwo Pate'a Plamy, pasterza świń. — Przeciągnął się i ziewnął. — Powiedz mi, jak się ma nasza mała, śliczna Rosey?

— Śpi — odparł krótko Pate.

— Nie wątpię, że nago. — Leo wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Myślisz, że naprawdę jest warta smoka? Chyba któregoś dnia będę musiał to sprawdzić.

Pate wiedział, że lepiej nie odpowiadać na zaczepkę.

Jednakże Leo nie potrzebował odpowiedzi.

— Myślę, że jak już rozprawiczę tę dziewkę, jej cena spadnie na tyle, że nawet świniarczyk będzie mógł sobie na nią pozwolić. Powinieneś być mi wdzięczny.

Powinienem cię zabić — pomyślał Pate, nie był jednak aż tak pijany, by narazić się na pewną śmierć. Leo uczył się walki, ponoć znakomicie władał używanym przez zbirów z Braavos mieczykiem oraz sztyletem… a nawet gdyby Pate zdołał jakimś cudem go zabić, i tak kosztowałoby go to głowę. On miał tylko imię, a Leo również nazwisko, i to nazwisko brzmiało Tyrell. Jego ojcem był ser Moryn Tyrell, komendant Straży Miejskiej Starego Miasta. Mace Tyrell, lord Wysogrodu i namiestnik południa był jego kuzynem. A stary człowiek Starego Miasta, lord Leyton Hightower, który miał wśród swych licznych tytułów również tytuł „protektora Cytadeli", był zaprzysiężonym chorążym rodu Tyrellów. Nie ma się czym przejmować — powiedział sobie Pate. — On mówi to wszystko tylko po to, żeby mnie zranić.

Na wschodzie mgła już jaśniała. To świt — uświadomił sobie Pate. — Nadszedł świt, a alchemik się nie zjawił. Nie wiedział, czy ma się śmiać czy płakać. Jeśli odłożę je z powrotem na miejsce i nikt niczego nie zauważy, czy nadal będę złodziejem? To było kolejne pytanie, na które nie znał odpowiedzi, podobnie jak na te, które zadawali mu kiedyś Ebrose i Vaellyn.

Kiedy podniósł się z ławy, okrutnie mocny cydr uderzył mu do głowy. Musiał się złapać dłonią blatu, żeby nie stracić równowagi.

— Zostaw Rosey w spokoju — rzucił na pożegnanie. — Lepiej zostaw ją w spokoju, bo inaczej mogę cię zabić.

Leo Tyrell odgarnął znad oka kosmyk włosów.

— Nie pojedynkuję się ze świniarczykami. Idź sobie.

Pate odwrócił się i wszedł na most. Jego buty uderzały głośno o zmurszałe deski. Gdy znalazł się po drugiej stronie, niebo na wschodzie było już różowe. Świat jest szeroki — pomyślał. Gdybym kupił tego osła, i tak mógłbym wędrować po traktach i bocznych drogach Siedmiu Królestw, przystawiając prostaczkom pijawki i usuwając im gnidy z włosów. Albo mógłbym zaciągnąć się na jakiś statek jako wioślarz i popłynąć do Qarthu przy Nefrytowych Bramach, żeby na własne oczy zobaczyć te cholerne smoki. Nie muszę wracać do starego Walgrave'a i jego kruków.

Mimo to nogi z jakiegoś powodu niosły go w stronę Cytadeli.

Gdy przez chmury na wschodzie przebił się pierwszy snop słonecznego światła, w Marynarskim Sepcie w porcie zabrzmiały dzwony. Po chwili dołączyły do nich dzwony Lordowskiego Septu, potem Siedmiu Sanktuariów zbudowanych w ogrodach na drugim brzegu Miodowiny, a na koniec Gwiezdnego Septu, który przez tysiąc lat był siedzibą Wielkiego Septona, nim Aegon wylądował w Królewskiej Przystani. Ich muzyka była potężna. Ale nie tak słodka jak trele jednego małego słowika.

Słyszał też przebijający się przez brzmienie dzwonów śpiew. Jak co rano, czerwoni kapłani zgromadzili się przed swą skromną świątynią w porcie, żeby przywitać słońce. Albowiem noc jest ciemna i pełna strachów. Pate ze sto razy słyszał, jak wykrzykują te słowa, błagając swego boga, R'hllora, by uratował ich przed ciemnością. Pate'owi w pełni wystarczało Siedmiu, ale słyszał, że Stannis Baratheon modli się teraz przy nocnych ogniskach. Na swych chorągwiach zastąpił koronowanego jelenia gorejącym sercem R'hllora. Jeśli Stannis zdobędzie Żelazny Tron, wszyscy będziemy się musieli nauczyć słów pieśni czerwonych kapłanów — pomyślał Pate. To jednak nie wydawało się prawdopodobne. Tywin Lannister rozbił Stannisa i jego R'hllora nad Czarnym Nurtem. Wkrótce policzy się z baratheońskim uzurpatorem i zatknie jego głowę na palu nad jedną z bram Królewskiej Przystani.

Słońce rozproszyło nocną mgłę i wokół Pate'a ukazało się Stare Miasto, które wyłoniło się z poprzedzającego świt mroku niczym zjawa. Pate nigdy nie był w Królewskiej Przystani, ale wiedział, że to miasto składa się głównie z lepianek, pełno w nim błotnistych ulic, słomianych strzech i drewnianych ruder. Stare Miasto zbudowano zaś z kamienia i wszystkie jego ulice, nawet najnędzniejsze zaułki, pokrywał bruk. Miasto nigdy nie wyglądało piękniej niż o świcie. Wzdłuż zachodniego brzegu Miodowiny wznosił się szereg Domów Cechowych, wspaniałych niczym pałace. Dalej w górę rzeki, na obu jej brzegach, widać było kopuły i wieże Cytadeli, połączone ze sobą kamiennymi mostami i otoczone pomniejszymi budynkami. W dół rzeki, pod czarnymi, marmurowymi murami i łukowatymi oknami Gwiezdnego Septu stały rezydencje pobożnych obywateli, skupiające się tam na podobieństwo dzieci zgromadzonych u stóp starej matrony.

A dalej, tam gdzie Miodowina przechodziła w Zatokę Szeptów, wznosiła się Wysoka Wieża. Jej światło lśniło jasno na tle świtu. Zbudowano ją na urwiskach Wyspy Bitewnej, a jej cień padał na miasto niczym miecz. Rodowici mieszkańcy Starego Miasta potrafili na podstawie tego cienia określać godzinę. Niektórzy zapewniali, że ze szczytu wieży widać całe Westeros, aż po Mur. Być może właśnie dlatego lord Leyton nie zszedł stamtąd od z górą dziesięciu lat. Wolał władać swym miastem spomiędzy chmur.

Nadrzeczną drogą przejechał z turkotem rzeźnicki wózek. Pięć przewożonych na nim prosiaków kwiczało rozpaczliwie. Pate zszedł mu z drogi i ledwie uniknął oblania nieczystościami, gdy jakaś mieszczka opróżniła nocnik przez okno. Kiedy zostanę maesterem w zamku, będę mógł jeździć konno — pomyślał. Potem potknął się o kamień brukowy i zadał sobie pytanie, kogo próbuje oszukać. Nie będzie nosił łańcucha ani zasiadał u lordowskiego stołu. Nie dostanie też wielkiego, białego rumaka. Dożyje swych dni, słuchając, jak kruki powtarzają quork, i usuwając plamy z gówna z bielizny arcymaestera Walgrave'a.

Gdy opadł na jedno kolano, by zetrzeć błoto z szat, usłyszał jakiś głos.

— Dzień dobry, Pate.

Stał nad nim alchemik.

Pate się wyprostował.

— Minęły trzy dni… mówiłeś, że będziesz „Pod Piórem i Kuflem".

— Byłeś z przyjaciółmi. Nie chciałem wam przeszkadzać. — Alchemik nosił podróżny płaszcz z kapturem, brązowy i nieprzyciągający spojrzenia. Wschodzące słońce wyglądało zza dachów nad jego ramieniem i trudno było dostrzec ukrytą pod kapturem twarz. — Czy już zdecydowałeś, kim jesteś?

Czy musi mnie przypierać do muru, żebym to powiedział?

— Chyba jestem złodziejem.

— Tak też myślałem.

Najtrudniej było opaść na ręce i kolana, żeby wyciągnąć pancerną szkatułę spod łoża arcymaestera Walgrave'a. Choć była ona solidnie wykonana i okuta żelazem, zamek był rozbity. Maester Gormon podejrzewał Pate'a, ale to nie była prawda. Walgrave sam wyłamał zamek, gdy zgubił klucz.

W środku Pate znalazł mieszek srebrnych jeleni, kosmyk żółtych włosów, przewiązany wstążeczką, malowaną miniaturę kobiety przypominającej Walgrave'a (miała nawet wąsy) oraz rycerską klepsydrową rękawicę ze stali. Walgrave twierdził, że kiedyś należała ona do księcia, choć nie przypominał już sobie którego. Gdy Pate nią potrząsnął, wypadł z niej klucz.

Jeśli go podniosę, zostanę złodziejem — pomyślał wtedy. Klucz był stary i ciężki, wykonany z czarnej blachy stalowej. Ponoć można nim było otworzyć wszystkie drzwi w Cytadeli. Takie klucze mieli tylko arcymaesterzy. Inni nosili je przy sobie albo ukrywali w jakimś bezpiecznym miejscu, ale gdyby Walgrave schował swój klucz, nikt by go już więcej nie zobaczył. Pate schował klucz do kieszeni i ruszył ku drzwiom, ale w połowie drogi zawrócił, żeby zabrać też srebro. I tak już został złodziejem, więc nie miało znaczenia, czy ukradnie mało czy dużo.

— Pate — zawołał za nim jeden z białych kruków. — Pate, Pate, Pate.

— Masz dla mnie smoka? — zapytał alchemika.

— Jeśli przyniosłeś to, czego chciałem.

— Pokaż mi go. Chcę go zobaczyć.

Pate nie zamierzał dać się oszukać.

— Nie na nadrzecznej drodze. Chodź.

Chłopak nie miał czasu na zastanowienie się. Alchemik ruszył przed siebie. Musiał podążyć za nim albo na zawsze utracić Rosey i smoka. Wybrał to pierwsze. Po drodze wsunął dłoń do rękawa i poczuł klucz, bezpiecznie ukryty w tajnej kieszeni, którą tam sobie przyszył. W szatach maestera było pełno kieszeni. Wiedział o tym już od dzieciństwa.

Musiał się śpieszyć, żeby nadążyć za dłuższymi krokami alchemika. Weszli do zaułka, minęli róg, przecięli stary Złodziejski Rynek i ruszyli dalej uliczką Szmaciarską. W końcu mężczyzna skręcił w kolejny zaułek, węższy od poprzedniego.

— Wystarczy — odezwał się Pate. — Nikogo tu nie ma. Zróbmy to tutaj.

— Jak sobie życzysz.

— Chcę zobaczyć smoka.

— Oczywiście.

Moneta pojawiła się w jego dłoni. Alchemik przesunął ją płynnym ruchem wzdłuż nasad palców, tak samo jak wtedy, gdy Rosey ich sobie przedstawiła. Smok błyszczał w porannym słońcu i na palce alchemika padał złoty blask.

Pate wyrwał mu go z dłoni. Złoto było ciepłe w dotyku. Uniósł monetę do ust i ugryzł ją, bo widział, że inni tak robili. Prawdę mówiąc, nie był pewien, jak powinno smakować złoto, ale nie chciał wyjść na głupka.

— Gdzie klucz? — zapytał uprzejmie alchemik.

Pate się zawahał.

— Czy chcesz zdobyć jakąś księgę?

Niektóre z valyriańskich zwojów przechowywanych w zamkniętych piwnicach były ponoć jedynymi ocalałymi egzemplarzami na całym świecie.

— Nie twój interes, czego chcę.

— To prawda.

Stało się — pomyślał Pate. — Wróć „Pod Pióro i Kufel", obudź Rosey pocałunkiem i powiedz jej, że należy do ciebie. Nadal jednak zwlekał.

— Pokaż mi swoją twarz — zażądał.

— Jak sobie życzysz

Alchemik zdjął kaptur.

Był zwyczajnym mężczyzną o nieprzyciągających uwagi rysach. To była zwykła, młoda twarz o pełnych policzkach pokrytych cieniem zarostu. Na prawym policzku uwidaczniała się słaba blizna. Miał haczykowaty nos i gęste, kędzierzawe, czarne włosy, owijające się ciasno wokół uszu. Pate nie poznawał tej twarzy.

— Nie znam cię.

— Ani ja ciebie.

— Kim jesteś?

— Nieznajomym. Nikim. Naprawdę.

— Och.

Pate'owi zabrakło słów. Wyjął klucz i wsunął go w dłoń mężczyzny. Nagle dziwnie zakręciło mu się w głowie. Rosey — powtórzył sobie stanowczo.

— To by było wszystko — dodał na pożegnanie.

Gdy pokonał połowę długości zaułka, bruk niespodziewanie zakołysał się pod jego stopami. Kamienie są mokre i śliskie — pomyślał, ale nie to było powodem. Czuł, że serce wali mu w piersi jak młot.

— Co się dzieje? — zapytał. Kolana ugięły się pod nim. — Nie rozumiem.

— I już nie zrozumiesz — oznajmił smutny głos.

Bruk wybiegł mu na spotkanie. Pate próbował wezwać pomocy, ale głos również odmówił mu posłuszeństwa.

Umierając, myślał o Rosey.

PROROK

Prorok topił ludzi na Wielkiej Wyk, gdy przybyli jeźdźcy, by zawiadomić go o śmierci króla.

Był zimny, pochmurny poranek, a morze przybrało barwę ołowiu, podobnie jak niebo. Pierwsi trzej mężczyźni ofiarowali życie Utopionemu Bogu bez cienia strachu, ale czwarty był słabej wiary i zaczął się szamotać, gdy jego płuca zapragnęły powietrza. Stojący po pas w wodzie Aeron złapał nagiego młodzieńca za ramiona i wepchnął jego głowę z powrotem pod wodę, nie pozwalając mu zaczerpnąć oddechu.

— Miej odwagę — rozkazał. — Z morza przyszliśmy i do morza musimy wrócić. Otwórz usta i nasyć się bożym błogosławieństwem. Wypełnij płuca wodą, byś mógł umrzeć i narodzić się na nowo. Opór w niczym ci nie pomoże.

Chłopak jednak go nie usłyszał, gdyż miał głowę całkowicie zanurzoną bądź też wiara opuściła go do reszty. Zaczął wierzgać i miotać się tak gwałtownie, że Aeron musiał wezwać pomocy. Czterech jego utopionych złapało nieszczęśnika i zanurzyło go w wodzie.

— Panie Boże, któryś dla nas utonął — zaintonował kapłan głosem głębokim jak morze — pozwól, by twój sługa Emmond narodził się na nowo z morza, jako i ty uczyniłeś. Pobłogosław go solą, pobłogosław go kamieniem, pobłogosław go stalą.

Wkrótce było po wszystkim. Z ust młodzieńca nie wydobywały się już pęcherzyki powietrza, a z jego kończyn uleciała siła. Emmond pływał twarzą w dół w płytkiej wodzie, blady, zimny i spokojny.

Wtedy właśnie Mokra Czupryna uświadomił sobie, że na kamienistym brzegu obok jego utopionych pojawiło się trzech jeźdźców. Znał Sparra, starca o ostrych rysach i załzawionych oczach, którego drżący głos stanowił prawo na tej części Wielkiej Wyk. Towarzyszył mu syn, Steffarion, a także drugi młodzieniec, który ciemnoczerwony, podszyty futrem płaszcz spiął sobie na ramieniu zdobną broszą w kształcie czarno-złotego rogu wojennego Goodbrotherów. To jeden z synów Gorolda — uznał natychmiast kapłan w myślach. Żona Goodbrothera dała mu trzech wysokich synów w późnym okresie życia, po dwunastu córkach. Powiadano, że nikt nie potrafi odróżnić tych synów od siebie. Aeron Mokra Czupryna nawet nie zamierzał próbować. Czy był to Greydon, Gormond czy Gran, nie będzie tracił dla niego czasu.

Warknięciem wydał rozkaz i jego utopieni podnieśli martwego chłopaka za ręce i nogi, żeby zanieść go na brzeg. Kapłan podążył za nimi, ubrany jedynie w foczą skórę osłaniającą intymne części. Kiedy wyszedł na zimny, mokry piasek i gładkie kamyki, ociekał wodą i pokrywała go gęsia skórka. Jeden z utopionych podał mu grubą szatę z samodziału w zielone, niebieskie i szare cętki, kolory morza i Utopionego Boga. Aeron przywdział szatę i wyciągnął na nią włosy. Były czarne i mokre, żadne ostrze nie tknęło ich od chwili, gdy oddało go morze. Opadały mu na ramiona na podobieństwo wystrzępionego, klejącego się płaszcza, sięgając poniżej pasa. Aeron wplótł sobie w nie wodorosty, podobnie jak w splątaną, niestrzyżoną brodę.

Jego utopieni otoczyli nieżywego chłopaka kręgiem i wznieśli modły. Norjen poruszał jego ramionami, a Rus uklęknął nad nim, wypompowując mu z płuc wodę. Wszyscy jednak rozstąpili się przed Aeronem, który rozsunął palcami zimne wargi Emmonda, by przekazać mu pocałunek życia. Powtarzał go raz po raz, aż wreszcie morska woda wypłynęła strumieniem z ust. Młodzieniec zaczął kasłać i parskać. Rozchylił powieki, odsłaniając wypełnione strachem oczy.

Jeszcze jeden wrócił. Ludzie mówili, że to znak łaski Utopionego Boga. Każdy kapłan tracił od czasu do czasu człowieka, nawet Tarle Po Trzykroć Utopiony, którego ongiś uważano za tak świętego, że przypadł mu zaszczyt ukoronowania króla. Ale Aeronowi Greyjoyowi to się dotąd nie zdarzyło. Był Mokrą Czupryną, widział podwodne komnaty boga i wrócił między żywych, by o nich opowiedzieć.

— Wstań — powiedział plującemu wodą chłopakowi, klepiąc go po nagich plecach. — Utonąłeś i wróciłeś między nas. To, co jest martwe, nie może umrzeć.

— Lecz odradza. — Młodzieniec zakasłał gwałtownie, uwalniając płuca od kolejnej porcji wody. — Odradza się. — Za każde słowo musiał płacić bólem, ale tak już był urządzony ten świat. Mężczyzna musiał walczyć, żeby żyć. — Odradza się. — Emmond podniósł się chwiejnie. — Twardsze. I silniejsze.

— Należysz teraz do boga — oznajmił mu Aeron. Pozostali utopieni zebrali się wokół chłopaka, kolejno witając go w bractwie szturchnięciem i pocałunkiem. Jeden z nich pomógł mu wdziać szatę w niebieskie, zielone i szare cętki, a drugi podał pałkę wystruganą z wyrzuconego na brzeg drewna.

— Należysz teraz do morza i morze cię uzbroiło — rzekł Aeron. — Modlimy się, byś dzielnie walczył tą pałką z wszystkimi wrogami naszego boga.

Dopiero teraz kapłan zwrócił się ku trzem jeźdźcom, którzy przyglądali się mu z siodeł.

— Przyjechaliście tu się utopić, szlachetni panowie?

Sparr zakasłał.

— Utopiono mnie jako młodego chłopca — odparł. — A mojego syna w dzień jego imienia.

Aeron prychnął pogardliwie. Nie wątpił, że Steffariona Sparra oddano Utopionemu Bogu wkrótce po urodzeniu. Wiedział też, w jaki sposób to uczyniono. Zanurzono niemowlę w balii wypełnionej morską wodą, tak szybko, że główka ledwie mu się zmoczyła. Nic dziwnego, że żelaznych ludzi podbito, choć ongiś władali wszędzie tam, gdzie było słychać szum fal.

— To nie było prawdziwe utopienie — oświadczył jeźdźcom. — Ten, kto nie umrze naprawdę, nie może liczyć na to, że się odrodzi po śmierci. Po co tu przybyliście, jeśli nie po to, by dowieść swej wiary?

— Syn lorda Gorolda ma dla ciebie wieści — odparł Sparr, wskazując na młodzieńca w czerwonym płaszczu.

Chłopak wyglądał na najwyżej szesnaście lat.

— A którym z jego synów jesteś? — zapytał Aeron.

— Gormondem. Jestem Gormond Goodbrother, jeśli łaska.

— To o łaskę Utopionego Boga musimy wszyscy zabiegać. Czy byłeś utopiony, Gormondzie Goodbrother?

— W mój dzień imienia, Mokra Czupryno. Ojciec kazał mi cię odnaleźć i przyprowadzić do siebie. Musi się z tobą zobaczyć.

— Jestem tutaj. Niech lord Gorold przyjedzie i nasyci swe oczy.

Aeron przyjął z rąk Rusa skórzany bukłak, świeżo wypełniony morską wodą. Kapłan wyciągnął zatyczkę i upił łyk.

— Rozkazano mi dostarczyć cię do donżonu — upierał się młody Gormond, nadal siedząc na koniu.

Boi się zsiąść, żeby sobie nie zmoczyć butów.

— Trudzę się tu dla boga.

Aeron Greyjoy był prorokiem i nie zamierzał pozwolić, żeby pomniejsi lordowie rozkazywali mu jak poddanemu.

— Do Gorolda przyleciał ptak — oznajmił Sparr.

— Ptak maestera, z Pyke — potwierdził Gormond.

Czarne skrzydła, czarne słowa.

— Kruki latają nad słoną wodą i twardym kamieniem. Jeśli te wieści mnie dotyczą, przekaż mi je teraz.

— Są przeznaczone wyłącznie dla twoich uszu, Mokra Czupryno — odparł Sparr. — O takich sprawach nie będę mówił w obecności tych ludzi.

— „Ci ludzie" to moi utopieni, słudzy boga, tacy sami, jak ja. Nie mam tajemnic przed nimi ani przed naszym bogiem, przy którego świętym morzu stoję.

Jeźdźcy wymienili spojrzenia.

— Powiedz mu — rozkazał Sparr. Młodzieniec w czerwonym płaszczu zebrał się na odwagę.

— Król nie żyje — oznajmił po prostu. Trzy krótkie słowa, ale samo morze zadrżało na ich dźwięk.

W Westeros było czterech królów, Aeron nie musiał jednak pytać, o którego z nich chodzi. Na Żelaznych Wyspach władał tylko Balon Greyjoy, nikt inny. Król nie żyje. Jak to możliwe? Aeron widział najstarszego ze swych braci przed niespełna księżycem po powrocie z wyprawy na Kamienny Brzeg. Podczas nieobecności kapłana szpakowate włosy Balona zrobiły się w połowie białe, król garbił się też wyraźniej niż wtedy, gdy drakkary odpływały. Mimo to nie sprawiał wrażenia chorego.

Życie Aerona Greyjoya wspierało się na dwóch potężnych słupach, a te trzy proste słowa zburzyły jeden z nich. Został mi tylko Utopiony Bóg. Niech mnie uczyni silnym i niestrudzonym jak morze — pomyślał.

— Powiedz mi, w jaki sposób umarł mój brat.

— Jego Miłość przechodził przez most na Pyke. Spadł z niego i rozbił się na skałach.

Twierdza Greyjoyów wznosiła się na skalistym przylądku, jej donżony i wieże zbudowano na potężnych, kamiennych wyniosłościach wystających ponad morskie fale. Mosty łączyły Pyke w jedną całość: kute w kamieniu łuki albo rozkołysane konstrukcje z konopnego sznura i desek.

— Czy w chwili jego śmierci szalał sztorm? — zapytał Aeron.

— Zaiste, szalał — potwierdził młodzieniec.

— To Bóg Sztormów strącił go w dół — uznał kapłan. Od niezliczonych tysiącleci morze i niebo toczyły ze sobą wojnę. Z morza wywodzili się ludzie z żelaznego rodu oraz ryby, które dostarczały im pożywienia nawet podczas najsroższych zim, a sztormy przynosiły tylko ból i żałobę. — Mój brat Balon znowu uczynił nas wielkimi i w ten sposób zasłużył na gniew Boga Sztormów. Ucztuje teraz w podwodnych komnatach Utopionego Boga, a syreny spełniają wszelkie jego zachcianki. Nam, którzy zostaliśmy na tym suchym padole nieszczęść, przypadnie w udziale dokończenie jego wielkiego dzieła. — Zatkał bukłak zatyczką. — Porozmawiam z twoim panem ojcem. Jak daleko stąd do Hammerhorn?

— Osiemnaście mil. Możesz pojechać ze mną na jednym koniu.

— Jeden pojedzie szybciej niż dwóch. Oddaj mi swojego wierzchowca i niech Utopiony Bóg cię błogosławi.

— Weź mojego, Mokra Czupryno — zaoferował Steffarion Sparr.

— Nie. Jego koń jest silniejszy. Zsiadaj, chłopcze.

Młodzieniec wahał się przez pół uderzenia serca, potem zsunął się z siodła i rzucił wodze Mokrej Czuprynie. Aeron wsunął w strzemię bosą, czarną stopę i wskoczył na koński grzbiet. Nie lubił koni — były stworzeniami z zielonych krain i pomagały osłabiać ludzi — ale musiał ustąpić przed wymogami konieczności. Czarne skrzydła, czarne słowa. Zbliżał się sztorm, Aeron słyszał to w szumie fal, a sztormy zawsze przynosiły tylko zło.

— Spotkamy się w Pebbleton pod wieżą lorda Merlyna — oznajmił swym utopionym, zawracając konia.

Droga była trudna, wiodła przez wzgórza, lasy i kamieniste wąwozy. Często odnosił wrażenie, że wąska ścieżka znika mu z oczu. Wielka Wyk była największą z Żelaznych Wysp, tak rozległą, że posiadłości niektórych tutejszych lordów nie graniczyły ze świętym morzem. Jednym z nich był Gorold Goodbrother. Jego twierdza wznosiła się na Twardych Wzgórzach. Na całych wyspach żadne miejsce nie leżało dalej od królestwa Utopionego Boga. Prostaczkowie Gorolda trudzili się w jego kopalniach, w mrocznych, wykutych w skale głębinach. Niektórzy z nich nigdy w życiu nie oglądali na oczy słonej wody. Nic dziwnego, że są karłowaci i zboczeni.

Podczas jazdy Aeron zaczął myśleć o braciach.

Z lędźwi Quellona Greyjoya, lorda Żelaznych Wysp, zrodziło się dziewięciu synów. Harlon, Quenton i Donel byli dziećmi jego pierwszej żony, kobiety z rodu Stonetree. Balon, Euron, Victarion, Urrigon i Aeron byli potomkami drugiej, która pochodziła z rodu Sunderlych z Saltcliffe. Za trzecią żonę Quellon pojął dziewczynę z zielonych krain, która urodziła mu chorowitego idiotę imieniem Robin. O tym bracie lepiej było zapomnieć. Kapłan nie pamiętał Quentona ani Donela, którzy umarli w wieku niemowlęcym. Harlona sobie przypominał, ale tylko niejasno. Pamiętał, że ten jego brat siedział w pozbawionym okien pokoju w wieży i przemawiał coraz cichszym głosem, w miarę jak szara łuszczyca zmieniała jego język i wargi w kamień. Pewnego dnia będziemy razem ucztować w podwodnych komnatach Utopionego Boga. Nas czterech i Urri też.

Z lędźwi Quellona Greyjoya zrodziło się dziewięciu synów, ale tylko czterech z nich dożyło wieku męskiego. Tak to już było na tym zimnym świecie, gdzie mężczyźni łowili ryby w morzu, grzebali w ziemi i umierali, a kobiety na łożach krwi i bólu wydawały na świat krótko żyjące dzieci. Aeron był ostatnim i najmniej wartym z czterech krakenów, a Balon najstarszym i najśmielszym. Ten gwałtowny, nieustraszony chłopak żył tylko po to, by przywrócić ludziom z żelaznego rodu ich starożytną chwałę. Kiedy miał dziesięć lat, wspiął się na Krzemienne Urwiska, do nawiedzanej wieży Ślepego Lorda. Gdy skończył trzynaście, potrafił już sobie poradzić z wiosłami drakkara i nikt nie przerastał go biegłością w tańcu palców. W wieku piętnastu lat popłynął z Dagmerem Rozciętą Gębą na Stopnie i spędził całe lato na łupiestwie. Zabił tam pierwszego wroga i zdobył dwie pierwsze morskie żony. Kiedy miał siedemnaście lat, został kapitanem własnego statku. Był wszystkim, czym powinien być starszy brat, choć nigdy nie okazał Aeronowi nic poza wzgardą. Byłem słaby i pełen grzechów. Nawet na wzgardę nie zasługiwałem. Lepsza wzgarda Balona Odważnego niż miłość Eurona Wroniego Oka. A jeśli nawet starość i żałoba sprawiły, że Balon z upływem lat zgorzkniał, uczyniły go też bardziej zdeterminowanym niż ktokolwiek na świecie. Urodził się jako lordowski syn, a zginął jako król zamordowany przez zazdrosnego boga — pomyślał Aeron. — A teraz nadciąga sztorm, jakiego te wyspy nigdy jeszcze nie widziały.

Noc dawno już zapadła, gdy kapłan wreszcie ujrzał żelazne szczyty wieżyczek Hammerhorn, sięgające ku sierpowi księżyca. Warownia Gorolda była masywna i potężna, wielkie kamienie, z których ją zbudowano, wydobyto z majaczącego za zamczyskiem urwiska. U stóp murów ziały wejścia do jaskiń i starożytnych kopalń, przypominające czarne, bezzębne usta. Żelazną bramę Hammerhorn zamykano na noc i Aeron musiał walić w nią kamieniem, aż wreszcie obudził strażnika.

Młodzieniec, który wpuścił go do środka, wyglądał jak wykapany Gormond, na którego koniu przyjechał tutaj Aeron.

— Którym z braci jesteś? — zapytał kapłan.

— Granem. Ojciec czeka na ciebie w środku.

Komnata była wilgotna, wietrzna i pełna cieni. Jedna z córek Gorolda podała kapłanowi róg ale. Druga poruszyła pogrzebaczem tlący się słabo ogień, który dawał więcej dymu niż ciepła. Gorold Goodbrother był pogrążony w cichej rozmowie ze szczupłym mężczyzną w pięknych, szarych szatach, który nosił na szyi łańcuch z wielu metali, świadczący, że jest maesterem z Cytadeli.

— Gdzie Gormond? — zapytał Gorold na widok Aerona.

— Wraca na piechotę. Odeślij kobiety, panie. I maestera również.

Aeron nie darzył miłością maesterów. Ich kruki były stworzeniami Boga Sztormów, a po tym, co spotkało Urriego, nie ufał też ich uzdrawianiu. Prawdziwy mężczyzna nie wybrałby życia w poddaństwie ani nie wykułby łańcucha służby, by nosić go na szyi.

— Gysello, Gwin, zostawcie nas — rozkazał krótko Goodbrother. — Ty również, Gran. Maester Murenmure zostanie.

— Odejdzie — upierał się Aeron.

— To moja komnata, Mokra Czupryno. Nie ty będziesz decydował, kto ma odejść, a kto zostać.

Ten człowiek mieszka za daleko od morza — pomyślał Aeron.

— W takim razie ja odejdę — oznajmił Goodbrotherowi. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Suche sitowie szeleściło pod spękanymi podeszwami jego bosych czarnych stóp. Wyglądało na to, że na próżno pokonał długą drogę.

Dotarł już prawie do wyjścia, gdy nagle maester odchrząknął.

— Na Tronie z Morskiego Kamienia zasiada Euron Wronie Oko — rzekł.

Mokra Czupryna odwrócił się. W komnacie nagle zrobiło się zimniej. Wronie Oko jest na drugim końcu świata. Balon odesłał go przed dwoma laty i przysiągł, że jeśli wróci, zapłaci za to życiem.

— Opowiedz mi o tym — zażądał ochrypłym głosem.

— Wpłynął do Lordsportu nazajutrz po śmierci króla i zagarnął zamek oraz koronę jako najstarszy z braci Balona — wyjaśnił Gorold Goodbrother. — A teraz rozsyła kruki, wzywając kapitanów i królów ze wszystkich wysp na Pyke, by ugięli kolan i uznali go za swego króla.

— Nie. — Aeron Mokra Czupryna nie zwykł ważyć słów. — Tylko pobożny mąż może zasiadać na Tronie z Morskiego Kamienia. Wronie Oko nie czci niczego poza własną dumą.

— Byłeś niedawno na Pyke i rozmawiałeś z królem — zauważył Goodbrother. — Czy Balon wspominał coś o sukcesji?

Wspominał. Rozmawiali w Morskiej Wieży, za oknami zawodził wicher, a z dołu dobiegał nieustanny łoskot fal. Balon potrząsnął głową z rozpaczy, gdy usłyszał, co Aeron miał do powiedzenia o jego ostatnim żyjącym synu.

— Wilki uczyniły go miękkim, tak jak się obawiałem — stwierdził król. — Modlę się do boga, by go zabiły, żeby nie mógł stanąć na drodze Ashy.

Na tym właśnie polegała ślepota Balona. Widział w swej szalonej, upartej córce odbicie siebie i był przekonany, że Asha może odziedziczyć po nim tron. Mylił się i Aeron próbował mu to wytłumaczyć.

— Kobieta nigdy nie będzie władała ludźmi z żelaznego rodu, nawet taka kobieta jak Asha — powtarzał, ale Balon potrafił być głuchy na to, czego nie chciał słuchać.

Nim kapłan zdążył odpowiedzieć Goroldowi Goodbrotherowi, maester znowu otworzył gębę:

— Tron z Morskiego Kamienia należy do Theona albo do Ashy, jeśli książę nie żyje. Tak mówi prawo.

— Prawo zielonych krain — skwitował ze wzgardą Aeron. — Cóż ono dla nas znaczy? Jesteśmy żelaznymi ludźmi, synami morza, wybrańcami Utopionego Boga. Nigdy nie będzie nami władała kobieta ani bezbożny mężczyzna.

— A co z Victarionem? — zapytał Gorold Goodbrother. — On ma za sobą Żelazną Flotę. Czy Victarion spróbuje sięgnąć po tron, Mokra Czupryno?

— Euron jest starszym bratem… — zaczął maester.

Aeron uciszył go jednym spojrzeniem. Zarówno w małych rybackich osadach, jak i w wielkich kamiennych warowniach tego rodzaju spojrzenie Mokrej Czupryny sprawiało, że dziewczęta czuły się słabo, a dzieci uciekały z wrzaskiem do matek. Wystarczyło też z nawiązką, by uciszyć poddanego noszącego łańcuch na szyi.

— Euron jest starszy — przyznał kapłan — ale Victarion pobożniejszy.

— Czy dojdzie między nimi do wojny? — zapytał maester.

— Żelaźni ludzie nie mogą przelewać krwi żelaznych ludzi.

— To opinia godna pobożnego człowieka, Mokra Czupryno — zauważył Goodbrother. — Twój brat jej jednak nie podziela. Kazał utopić Sawane'a Botleya za to, że powiedział, iż Tron z Morskiego Kamienia prawnie należy do Theona.

— Jeśli go utopili, to nie przelali krwi — zauważył Aeron.

Maester i lord wymienili spojrzenia.

— Muszę jak najszybciej wysłać wiadomość na Pyke — stwierdził Gorold Goodbrother. — Mokra Czupryno, chciałbym cię prosić o radę. Czy mam złożyć mu hołd, czy odrzucić jego pretensje?

Aeron pociągał się za brodę, pogrążony w myślach. Widziałem sztorm i jego imię brzmi Euron Wronie Oko.

— Na razie niech twoją odpowiedzią będzie cisza — poradził lordowi. — Muszę się pomodlić o inną odpowiedź.

— Módl się, ile chcesz — odezwał się maester — ale to nie zmieni prawa. Prawowitym dziedzicem jest Theon, a po nim Asha.

— Cisza! — ryknął Aeron. — Zbyt długo już ludzie z żelaznego rodu słuchali, jak noszący łańcuchy maesterzy ględzili o zielonych krainach i ich prawach. Pora już, byśmy znowu zaczęli słuchać morza. Byśmy zaczęli słuchać głosu boga.

Po pełnej dymu komnacie echem się poniósł jego głos, tak potężny, że ani Gorold Goodbrother, ani jego maester nie odważyli się odpowiedzieć. Utopiony Bóg jest ze mną — pomyślał Aeron. — Wskazał mi drogę.

Goodbrother zaoferował mu na noc wygodną gościnę w zamku, ale kapłan odmówił. Rzadko sypiał pod zamkowym dachem, a nigdy tak daleko od morza.

— Wygód zaznam w podwodnych komnatach Utopionego Boga. Zrodziliśmy się, by cierpieć, bo tylko cierpienie może nas uczynić silnymi. Potrzebuję jedynie świeżego konia, który zaniesie mnie do Pebbleton.

Goodbrother z radością spełnił jego życzenie. Wysłał z kapłanem swego syna Greydona, by ten wskazał Aeronowi najkrótszą drogę przez wzgórza ku morzu. Kiedy wyruszali w drogę, została jeszcze godzina do świtu, ale ich wierzchowce były wytrzymałe i stąpały pewnie, mogli więc pomimo ciemności posuwać się szybko naprzód. Aeron zamknął oczy i odmówił bezgłośną modlitwę. Po chwili zaczął przysypiać w siodle.

Dźwięk był cichy, zgrzyt zardzewiałych zawiasów.

— Urri — wymamrotał i obudził się, pełen strachu. Tu nie ma żadnych zawiasów, nie ma drzwi ani Urriego. Rzucony topór uciął mu połowę dłoni, kiedy Urri miał czternaście lat i bawił się w taniec palców, podczas gdy jego ojciec i starsi bracia popłynęli na wojnę. Trzecia żona lorda Quellona — dziewczyna o wielkich, miękkich piersiach i brązowych oczach łani — pochodziła z rodu Piperów z zamku Pinkmaiden. Zamiast uzdrowić rękę Urriego zgodnie z dawnymi zwyczajami za pomocą ognia i morskiej wody, oddała go swemu maesterowi z zielonych krain, który przysięgał, że potrafi przyszyć odcięte palce. Zrobił to, a potem stosował eliksiry, kataplazmy i zioła, ale dłoń uległa martwicy i Urri zapadł na gorączkę. W chwili gdy maester oderżnął mu rękę, było już za późno.

Lord Quellon nie wrócił z ostatniej wyprawy. Utopiony Bóg w swej łaskawości przyznał mu śmierć na morzu. Wrócił za to lord Balon, ze swymi braćmi Euronem i Victarionem. Gdy usłyszał, jaki los spotkał Urriego, uciął maesterowi trzy palce kuchennym tasakiem i kazał wdowie po ojcu przyszyć je z powrotem. Kataplazmy i eliksiry okazały się w przypadku maestera równie mało skuteczne jak w przypadku Urrigona. Umarł w gorączce, a trzecia żona lorda Quellona wkrótce podążyła za nim, gdy położna wyjęła z jej macicy martwo urodzoną córkę. Aeron cieszył się z tego. To jego topór uciął Urriemu palce, gdy tańczyli razem taniec palców, jak przystało braciom i przyjaciołom.

Nadal wstydził się wspomnienia o tym, co wydarzyło się w latach po śmierci Urriego. W wieku szesnastu lat zwał się mężczyzną, ale w rzeczywistości był tylko chodzącym bukłakiem wina. Śpiewał, tańczył (ale nie taniec palców, nigdy więcej), szydził, gadał od rzeczy i kpił ze wszystkiego. Grał na dudach, żonglował, jeździł konno i potrafił wypić więcej niż wszyscy Wynchowie, Botleyowie i połowa Harlawów. Utopiony Bóg każdemu daje jakiś dar, nawet jemu: nikt nie potrafił szczać dalej i dłużej niż Aeron Greyjoy. Udowadniał to na każdej uczcie. Pewnego razu postawił swój nowy drakkar przeciw stadu kóz, zakładając się, że ugasi ognisko domowe własnym kutasem. Żarł potem kozinę przez cały rok, a drakkarowi nadał nazwę „Złocisty Sztorm", choć Balon zagroził, że powiesi go na maszcie statku, kiedy usłyszał, jakiego rodzaju taran jego brat zamierza zamontować na dziobie.

Na koniec „Złocisty Sztorm" zatonął nieopodal Pięknej Wyspy podczas pierwszego buntu Balona, przecięty na pół przez potężną galerę o nazwie „Furia", gdy Stannis Baratheon wciągnął Victariona w pułapkę i rozbił Żelazną Flotę. Bóg jednak nie uznał Aerona za straconego i zaniósł go na brzeg. Jacyś rybacy wzięli go do niewoli i zaprowadzili w łańcuchach do Lannisportu. Resztę wojny spędził w trzewiach Casterly Rock, dowodząc, że krakeny potrafią szczać dłużej i dalej niż lwy, dziki i kurczaki.

Tamten człowiek nie żyje. Aeron utonął i na nowo narodził się z morza jako prorok boga. Nie bał się żadnego śmiertelnika, nie bał się ciemności… ani wspomnień, które są kośćmi duszy. Dźwięk otwieranych drzwi, zgrzyt zardzewiałych zawiasów. Znowu zjawił się Euron. To nie miało znaczenia. Był kapłanem Mokrą Czupryną, ulubieńcem boga.

— Czy dojdzie do wojny? — zapytał Greydon Goodbrother, gdy na wzgórza padły pierwsze promienie słońca. — Czy brat będzie walczył z bratem?

— Jeśli Utopiony Bóg zechce. Bezbożnik nie może zasiadać na Tronie z Morskiego Kamienia.

Wronie Oko będzie walczył, to pewne. Z pewnością nie pokona go żadna kobieta, nawet Asha. Kobiety stworzono po to, by toczyły swe bitwy w połogu. A Theon, nawet jeśli jeszcze żył, również nie rokował nadziei. Wiecznie uśmiechnięty, ulegający nastrojom chłopak. W Winterfell dowiódł poniekąd swej wartości, ale Wronie Oko nie był kalekim chłopcem. Pokłady okrętu Eurona pomalowano na czerwono, by ukryć ślady krwi, która wsiąkła w deski. Victarion. Victarion musi zostać królem albo sztorm zabije nas wszystkich.

Kiedy słońce wynurzyło się zza horyzontu, Greydon pożegnał go, by zanieść wiadomość o śmierci Balona swym kuzynom mieszkającym w wieżach w Głębokiej Kopalni, Wroniej Twierdzy i w Trupim Jeziorze. Aeron jechał dalej sam, mijając wzgórza i doliny. W miarę jak zbliżał się do morza, kamienisty szlak stawał się coraz szerszy. Zatrzymywał się w każdej wiosce i domostwach pomniejszych lordów, żeby do nich przemówić.

— Z morza się zrodziliśmy i do morza musimy wrócić — przypominał zebranym. Jego głos był głęboki jak ocean, potężny niczym huk fal. — Bóg Sztormów w swym gniewie strącił Balona z jego zamku, ale nasz król ucztuje teraz w podwodnych komnatach Utopionego Boga. — W tym momencie unosił ręce. — Balon nie żyje! Król nie żyje! Ale król nadejdzie znowu! To, co jest martwe, nie może umrzeć, lecz odradza się, twardsze i silniejsze! Król narodzi się na nowo!

Niektórzy ze słuchających odrzucali motyki i kilofy, żeby podążyć za nim. Gdy usłyszał huk fal, za jego koniem szło już kilkunastu ludzi, którzy poczuli dotknięcie boga i zapragnęli utopienia.

W Pebbleton mieszkało kilka tysięcy rybaków, których chaty skupiały się przy podstawie kwadratowej twierdzy z wieżyczką w każdym rogu. Na Aerona czekało czterdziestu jego utopionych, którzy rozbili na szarej, piaszczystej plaży namioty z foczych skór i sklecili schronienia z wyrzuconego na brzeg drewna. Dłonie mieli szorstkie od morskiej wody, pełne blizn od sieci i lin, stwardniałe od wioseł, kilofów oraz toporów, ale teraz ściskali w tych dłoniach twarde jak żelazo drewniane pałki. Bóg użyczył im tej broni ze swego podmorskiego arsenału.

Zbudowali dla kapłana schronienie tuż powyżej linii zasięgu wód przypływu. Aeron wczołgał się tam z radością, gdy tylko utopił swych nowych wyznawców. Mój Boże — modlił się w duchu. — Przemów do mnie w łoskocie fal i powiedz mi, co powinienem uczynić. Kapitanowie i królowie czekają na twoje słowo. Kto będzie naszym królem w miejsce Balona? Zaśpiewaj do mnie w języku lewiatana, żebym mógł poznać jego imię. Wyjaw mi, o panie pod falami, kto ma siłę potrzebną, by walczyć ze sztormem na Pyke.

Choć Aeron Mokra Czupryna czuł się zmęczony jazdą do Hammerhorn, nie mogąc zasnąć, wiercił się niespokojnie w swym schronieniu z wyrzuconego na brzeg drewna zadaszonym czarnymi wodorostami. Chmury przesłoniły księżyc i gwiazdy, nad morzem zapanowała ciemność równie nieprzenikniona jak ta, która spowijała jego duszę. Balon faworyzował Ashę, dziecko jego ciała, ale ludźmi z żelaznego rodu nie może władać kobieta. To musi być Victarion. Z lędźwi Quellona Greyjoya zrodziło się dziewięciu synów, a Victarion był z nich najsilniejszy. Mocarny jak byk, nieustraszony i obowiązkowy. I to właśnie jest niebezpieczne. Młodszy brat był winien posłuszeństwo starszemu, a Victarion nie był człowiekiem, który odważyłby się pożeglować przeciwko tradycji. Ale nie darzy Eurona miłością. Od czasu śmierci tej kobiety.

Z zewnątrz dobiegał go przebijający się przez chrapanie jego utopionych i zawodzenie wichru łoskot fal, uderzenia młota jego boga wzywające go do boju. Aeron wyszedł z szałasu w zimną noc. Nagi stanął na plaży — blady, chudy, wysoki — i nagi wszedł do czarnego, słonego morza. Woda była lodowata, ale on nie wzdrygnął się przed pieszczotą swego boga. Fala uderzyła go w pierś tak mocno, że aż się zachwiał. Następna przetoczyła się nad jego głową. Czuł smak soli na wargach i otaczającą go obecność boga. Uszy wypełniała mu chwała jego pieśni. Z lędźwi Quellona Greyjoya zrodziło się dziewięciu synów, a ja byłem najmniej wartym z nich, słabym i strachliwym jak dziewczyna. Ale to już przeszłość. Tamten człowiek utonął, a bóg uczynił mnie silnym. Zimne, słone morze otoczyło go, wzięło w objęcia, przeniknęło słabe, ludzkie ciało i dotknęło kości. Kości — pomyślał. — Kości duszy. Kości Balona i Urriego. Prawda kryje się w naszych kościach, albowiem ciało ulega rozkładowi, a kości trwają. A na wzgórzu Naggi, kości Komnaty Szarego Króla…

Chudy, blady i drżący Aeron Mokra Czupryna wygramolił się na brzeg jako człowiek mądrzejszy od tego, który przed chwilą wszedł do morza. Znalazł odpowiedź w swych kościach, jasno ujrzał stojącą przed sobą drogę. Noc była tak zimna, że wracając do szałasu, odnosił wrażenie, iż z jego ciała bucha para, ale w sercu płonął mu ogień. Zasnął natychmiast i snu nie zakłócał mu już zgrzyt żelaznych zawiasów.

Kiedy się obudził, był słoneczny, wietrzny dzień. Aeron pożywił się rosołem z małży oraz wodorostami pieczonymi nad ogniskiem. Gdy tylko skończył śniadanie, Merlyn wyszedł ze swej wieży w towarzystwie sześciu zbrojnych.

— Król nie żyje — zawiadomił go Mokra Czupryna.

— Wiem o tym. Przyleciał do mnie ptak. A teraz też drugi. — Merlyn był łysym, pulchnym, pękatym mężczyzną, który kazał się tytułować „lordem" na modłę zielonych krain i ubierał się w futra oraz aksamity. — Jeden kruk wzywa mnie na Pyke, a drugi do Dziesięciu Wież. Wy, krakeny, macie za dużo ramion. Rozrywacie człowieka na strzępy. I co mi powiesz, kapłanie? Dokąd mam wysłać drakkary?

— Mówisz do Dziesięciu Wież? Który z krakenów cię tam wzywa?

Dziesięć Wież było siedzibą lorda Harlawa.

— Księżniczka Asha. Żegluje do domu. Czytacz rozsyła kruki, wzywając wszystkich jej przyjaciół do Harlaw. Twierdzi, że Balon pragnął, by to ona zasiadła na Tronie z Morskiego Kamienia.

— Utopiony Bóg rozstrzygnie, kto na nim zasiądzie — odparł kapłan. — Klęknij, bym mógł cię pobłogosławić.

Lord Merlyn opadł na kolana, a Aeron otworzył bukłak i wylał mu na łysinę strużkę morskiej wody.

— Panie Boże, któryś dla nas utonął, pozwól, by twój sługa Meldred narodził się na nowo z morza. Pobłogosław go solą, pobłogosław go kamieniem, pobłogosław go stalą. — Woda spływała po tłustych policzkach Merlyna, mocząc jego brodę i futro z lisów. — To, co jest martwe, nie może umrzeć — dokończył Aeron — lecz odradza się, twardsze i silniejsze.

Merlyn wstał.

— Zostań tu i wysłuchaj mnie, byś mógł przekazać słowo boże innym — powiedział mu jeszcze kapłan.

W odległości trzech stóp od brzegu fale omywały zaokrąglony, granitowy głaz. Aeron Mokra Czupryna stanął na nim, żeby cała jego trzódka mogła go zobaczyć i wysłuchać jego słów.

— Z morza się zrodziliśmy i do morza musimy wrócić — zaczął, tak samo jak już setki razy przedtem. — Bóg Sztormów w swym gniewie strącił Balona z jego zamku, ale nasz król ucztuje teraz w podwodnych komnatach Utopionego Boga. — Uniósł ręce. — Żelazny król nie żyje! Ale król nadejdzie znowu! To, co jest martwe, nie może umrzeć, lecz odradza się, twardsze i silniejsze! Król narodzi się na nowo!

— Król nadejdzie! — wykrzyknęli utopieni.

— Nadejdzie. Musi nadejść. Ale kto nim będzie? — Mokra Czupryna nasłuchiwał przez moment, lecz odpowiedziały mu tylko fale. — Kto zostanie naszym królem?

Utopieni zaczęli stukać jedną pałką o drugą.

— Mokra Czupryna! — krzyczeli. — Król Mokra Czupryna! Król Aeron! Chcemy Mokrą Czuprynę!

Aeron potrząsnął głową.

— Jeżeli ojciec ma dwóch synów i pierwszemu daje topór, a drugiemu sieć, to z którego z nich chce zrobić wojownika?

— Topór jest dla wojownika, a sieć dla morskiego rybaka — zawołał Rus.