Przerwane milczenie ebook i audiobook

Część pierwsza

Sobota, 12 kwietnia – czwartek, 24 kwietnia

Phillip Bowen z absolutnym zdumieniem stwierdził, że jeszcze nigdy w życiu tak naprawdę nie żywił do nikogo uczucia nienawiści. Chociaż oczywiście dawniej wydawało mu się już kilkakrotnie, że jednak nienawidzi – na przykład Sheili, kiedy mimo wszystkich jej obietnic i zapewnień raz po raz przyłapywał ją z igłą wbitą w ramię – to jednak dopiero teraz zrozumiał, że emocje te najpewniej wiązały się z wściekłością, bólem, gniewem i smutkiem, ale nie z nienawiścią.

Tę bowiem poczuł dopiero teraz, stojąc przed domem, z którego ani jedna cegła nie należała do niego, a było to uczucie tak silne i przemożne, że odbierał je jako całkowicie nowe. Uczucie, które przeżywał po raz pierwszy w życiu.

Budynek miał prostą konstrukcję o zwyczajnej, czytelnej linii. Był skromny, bez zdobień i właśnie taki, jak Phillip wyobrażałby sobie swój wymarzony dom, gdyby kiedykolwiek znalazł się w sytuacji skłaniającej go do myślenia o jego posiadaniu. Piętro i poddasze z małymi wykuszami i okienkami ze szkła ołowiowego. Obok ciężkich dębowych drzwi wejściowych piął się bluszcz, niknący później gdzieś w kutej z żelaza kracie balkoniku na piętrze.

Obchodząc dom dookoła, natrafiało się na ogromny taras. Ciągnął się wzdłuż tylnej ściany i był ograniczony balustradą z piaskowca, otwartą z przodu i ustępującą miejsca okazałym schodom. Cztery podłużne stopnie prowadziły do ogrodu, a właściwie rozległego parku pełnego łąk i kęp drzew, otoczonego bardzo starym kamiennym murem, który jednak kruszał, a nawet zanikał w tylu miejscach, że często trudno było powiedzieć, gdzie właściwie przebiega granica tej parceli. Phillip wszystko dokładnie obejrzał. Okrążył cały teren, całą posiadłość, co zajęło mu prawie cztery godziny. A teraz wszedł po schodach na taras, starając się wyobrazić sobie, jakie to musi być uczucie, gdy dzień w dzień człowiek niedbale wbiega po nich i wybiega, wiedząc, że jak okiem sięgnąć wszystko to należy tylko do niego.

W ocienionym rogu werandy zobaczył cztery donice z terakoty, w których tkwiły zeschłe kwiaty, co wskazywało, że posiadłość służyła jako letnisko, a tylko z rzadka, raz na pewien czas, pielęgnowali ją ogrodnik i sprzątaczka. Również trawa na dole, w części przylegającej bezpośrednio do parku, wybujała wysoko. We wsi udzielono Phillipowi informacji. Rozmawiał z właścicielką sklepu wielobranżowego, która niezwykle chętnie dzieliła się posiadaną wiedzą.

– Moja siostra tam sprząta i co trzy tygodnie sprawdza, czy wszystko jest w porządku. A zanim państwo przyjadą, wietrzy dokładnie i wyciera kurze, czasem także wstawia świeże kwiaty do pokojów. Jest jeszcze Steve, ogrodnik. On właściwie nie jest ogrodnikiem, pracuje w jakiejś firmie w Leeds... ale oczywiście pieniędzy nigdy nie wystarcza, tak że zawsze jest wdzięczny, jak może sobie gdzieś trochę dorobić. Kosi więc trawnik i dogląda parceli...

Phillip szybko jej przerwał, gdyż historia ogrodnika Steve’ a nieszczególnie go interesowała.

– Ta posiadłość należy do Niemców, prawda?

– Tak, ale oni są bardzo mili. – Sprzedawczyni, jak oszacował Phillip, była kobietą w wieku około sześćdziesięciu pięciu lat, przeżyła więc wojnę jako dziecko, i pewnie, co wynikało z jej odpowiedzi, miała swoje zastrzeżenia wobec Niemców. – Właściwie nie tak wiele się o nich wie. Oczywiście przychodzą tutaj do mnie po zakupy, ale nie zdradzają ochoty do rozmowy. Może to zresztą kwestia języka. Całkiem czym innym jest poprosić o chleb lub masło, a czym innym prowadzić prawdziwą rozmowę, prawda? Tylko jedna kobieta czasem ze mną rozmawiała... Myślę, że nieraz chciała pogadać także z innymi ludźmi, a nie tylko z tymi ze swojej sfery. To była bardzo miła osoba. Hiszpanka. Czarnowłosa, bardzo atrakcyjna. Ale już dawno jej tutaj nie ma... Steve opowiadał mi kiedyś, że mąż się z nią rozwiódł. Od ubiegłego roku ma nową żonę. Sympatyczną kobietę, trzeba przyznać.

– Przyjeżdżają tutaj trzy małżeństwa?

– Tak. Zawsze, na wszystkie ferie i wakacje, i zawsze wszyscy razem. Są z nimi jeszcze trzy dziewczynki, ale czyje one są... Jedna jest już starsza, duża, ładna dziewczyna, może ma z piętnaście lat... Już dość... Tak... – Oburącz opisała wydatny biust, z czego Phillip wywnioskował, że dziewczyna jest bardzo dobrze rozwinięta. – Kiedyś – dodała kobieta, zniżając głos – przyszła latem na święto do wsi, zdaje mi się, że to było w tamtym roku. Rob – mój syn, musi pan wiedzieć – przyłapał ją z młodym Keithem Mallorym w jego stodole, czyli w stodole, która stoi w zagrodzie Roba, i był bardzo wściekły. Czy coś się stało, tego oczywiście nie wiedział. W każdym razie, poinformował o tym pana Mallory’ego, ojca Keitha, później zaś chciał się jeszcze pofatygować do ojca tej dziewczyny, ale ja mu to odradziłam. W końcu to nie nasza sprawa, a człowiek nigdy nie wie... To są cudzoziemcy, nie wiadomo, jakim skandalem mogłoby się to skończyć dla Keitha! Przedtem na placu, gdzie trwało święto, Keith ostro przystawiał się do tej dziewczyny, tak w każdym razie mówili ci, którzy ich widzieli. Ale cała ta historia chyba nie pociągnęła za sobą żadnych konsekwencji, bo inaczej na pewno coś byśmy o tym wiedzieli.

Phillipa podobne opowieści raczej nie interesowały, było jednak jasne, że jego rozmówczyni wręcz delektuje się tego rodzaju pikantnymi anegdotkami.

– Czy zna pani bliżej jedną z tych kobiet? Nazywa się Patricia Roth. – Wymówił to nazwisko z niemiecka, bo zapewne i ona tak to robiła. – Jest właścicielką tej posiadłości.

– Tak, tak mówią. Była to jakaś zagmatwana historia spadkowa. Stary McGowan chciał zapisać posiadłość synowi, który mieszka w Niemczech, ale on nie był tym zainteresowany, wszystko więc przeszło bezpośrednio na wnuczkę... To chyba jest ta kobieta, którą ma pan na myśli. Patricia Roth – zastanowiła się. – Zdaje mi się, że wiem, która to jest. Taka drobna, bardzo delikatna. Moim zdaniem ona jest matką tych dwóch dziewczynek. Jedna ma pewnie dziesięć, a druga około dwunastu lat. Miłe stworzenia. Towarzyszy im czasem do Sullivanów, mieszkających po drugiej stronie, to ten dworek zaraz na skraju wsi. Jeżdżą tam na kucykach.

Phillip myślał o tej rozmowie, stojąc na tarasie, patrząc w górę i licząc okna, chociaż nie miał pojęcia, dlaczego to robi. Nadal nie mógł wyobrazić sobie Patricii. To, że jest drobna i delikatna, prowadziło go może o krok dalej, ale nie obdarzało tej kobiety twarzą ani głosem. Kobiety, o której istnieniu dowiedział się niespełna dwa lata temu. Tego lata, kiedy jego matka nagle zaczęła opowiadać...

Za dwa dni, zdradziła mu sprzedawczyni, wszyscy mają się znowu zjechać na dwa tygodnie ferii wielkanocnych. Wie to od siostry, którą wynajęto do sprzątania.

„Na pewno – pomyślał Phillip, odwracając się i rzucając spojrzenie na ogród – wezwano również ogrodnika Steve’a”.

Trawa rzeczywiście wyrosła dość wysoko i należało ją co rychlej skosić. Marzec i pierwsze dwa tygodnie kwietnia przyniosły na zmianę dużo słońca i deszczu. Przyroda aż buchnęła.

Zachodnie Yorkshire. Kraina sióstr Brontë. Uśmiechnął się szyderczo. Nie do wiary, że los przygnał go aż tutaj. Że stoi przed domem, który pragnie posiąść. On, londyńczyk z krwi i kości. Który nigdy nie potrafił sobie wyobrazić, że mógłby mieszkać poza Londynem, co najwyżej w jakiejś innej metropolii: w Nowym Jorku, Paryżu lub Madrycie. W tych trzech miastach czuł się w pewnych okresach swojego życia jak u siebie w domu, a jednak w głębi serca tęsknił wtedy za Londynem, przynajmniej troszkę.

Teraz zaś, w wieku czterdziestu jeden lat, stoi w Stanbury, wsi, która nie jest zaznaczona na prawie żadnej mapie świata, i zdążył się już zakochać w tym domu i pewnej wizji życia, choć taka możliwość nigdy wcześniej nie przyszłaby mu do głowy.

Zajrzał przez jedno z okien do wnętrza, ale niczego nie mógł zobaczyć przez ciężkie zasłony. Prawdę mówiąc, zastanawiał się już, jak by tutaj wejść do środka – może któreś z okien piwnicy nie jest dobrze zamknięte albo może są jakieś boczne drzwi, których zamek można z łatwością wyłamać – wtedy jednak usłyszał, że po drugiej stronie, na podjeździe przed głównym wejściem, hamuje samochód. Phillip szybko obszedł dom dookoła i ujrzał starszą panią wysiadającą z małego, dość rozklekotanego auta. Miała na sobie kwiecisty kombinezon bez rękawów, a w ręce trzymała koszyk z bliżej nieokreślonymi przyborami, domyślił się więc, że jest to sprzątaczka.

Podszedł bliżej, ona zaś najwyraźniej się wystraszyła i nieufnie zmierzyła go od góry do dołu.

– Słucham – powiedziała, jakby wcześniej odezwał się choć słowem.

Phillip się uśmiechnął. Wiedział, że potrafi zrobić wrażenie mężczyzny szarmanckiego i budzącego zaufanie.

– Jak to dobrze, że pani przyjechała – powiedział. – Robi pani tutaj porządki, prawda? Rozmawiałem już z pani siostrą.

Z twarzy kobiety zniknęło napięcie. To, że ten obcy przybysz zna jej siostrę, sprawiło, że natychmiast wydał się jej mniej podejrzany.

– Jestem Phillip Bowen – przedstawił się i wyciągnął do niej rękę. – Krewny Patricii Roth.

– Ach? Nie wiedziałam, że pani Roth ma krewnych w Anglii. – Ujęła jego rękę. – Nazywam się Collins. Chcę wysprzątać dom. – Wskazała na koszyk, w którym znajdowały się wszystkie możliwe środki czyszczące. – Państwo przyjeżdżają już pojutrze.

– Naprawdę bardzo się cieszę, że akurat tu panią spotykam. Patricia już kilka tygodni temu prosiła mnie, żebym sprawdził ogrzewanie... Podczas ostatniego urlopu coś tam podobno było nie w porządku, a może się zdarzyć, że w kwietniu będzie jeszcze potrzebne. – Uśmiechnął się znów, młodzieńczo i z lekkim poczuciem winy. Pośród wielu podejmowanych przez niego prób stworzenia sobie jakiś podstaw życia zawodowego znalazły się również studia aktorskie. I na nich jednak nie wytrwał oczywiście do końca, chociaż nauczyciele stale podkreślali, że ma talent, zwłaszcza gdy chodzi o umiejętności mimiczne. – Ale jak to bywa, odsuwałem tę powinność aż do ostatniej chwili...

Teraz ona odwzajemniła jego uśmiech.

– Znam to. Człowiek zawsze myśli, że ma jeszcze dużo czasu, a potem nagle trzeba się porządnie naganiać. Czy jest pan hydraulikiem?

– Nie, nie. Ale trochę się na tym znam. W każdym razie, Patricia tak sądzi! – Wiedział, że znakomicie udało mu się sprowadzić rozmowę na tę płaszczyznę, którą lubią proste kobiety pokroju pani Collins. – Rzecz w tym, że... nie mogę znaleźć klucza! Wywróciłem kieszenie, przeszukałem samochód i... nic!

Pani Collins prawie niepostrzeżenie znów się odrobinę wycofała.

– Ma pan klucz?

– Tak, ale jeszcze nigdy go nie używałem. Wydawało mi się, że mam go w samochodzie. Do diabła! – Podrapał się po głowie. – Patricia się na mnie wścieknie! Jak nagle się ochłodzi, a ogrzewanie nie będzie działało...

– Chciałby pan, żebym wpuściła pana do środka? – wywnioskowała pani Collins, a on prawie powiedział: „Brawo!”.

– To byłoby naprawdę miłe z pani strony.

– Cóż... sama nie wiem...

– Przecież będzie pani cały czas w domu. Nie myślę, żeby mi się udało przejść obok pani i wynieść jakieś cenne przedmioty. Naprawdę tylko szybko sprawdzę, co się dzieje z tym ogrzewaniem.

Po twarzy pani Collins poznał, że przez jej głowę przemykają oglądane niegdyś filmy i różne zasłyszane historie o mężczyznach, którzy zjednują sobie zaufanie starszych kobiet, a później walą je młotkiem w głowę i ulatniają się ze wszystkim, co tylko można wynieść. Nie mógł jej tego brać za złe. Gazety są pełne podobnych opowieści.

– Cóż – powiedział. – Nie będę nalegać. Nie zna mnie pani i na pewno ma pani słuszność, zachowując ostrożność. Sprawdzę... – Nie dokończył zdania i zebrał się do odejścia.

Pani Collins się przezwyciężyła.

– Chwileczkę. Proszę zaczekać. Nie powinno się przecież od razu wszystkich podejrzewać, prawda? – Wygrzebała klucz z kieszeni kombinezonu. – Proszę ze mną. Wejdziemy do środka.

Zszedł najpierw do piwnicy i zajął się czymś w kotłowni, powodując głośne zgrzyty, po chwili jednak wszedł na górę i powiedział do pani Collins, która właśnie ścierała kurze w jadalni:

– Muszę odkręcić kaloryfery we wszystkich pomieszczeniach. Nie ma pani nic przeciw temu?

Wydawało się, że pani Collins wyzbyła się wobec niego wszelkich podejrzeń.

– Niech pan odkręca – powiedziała.

Stwierdził, że w tym domu nikt raczej nie pławi się w luksusie. Stało tutaj kilka pięknych antycznych mebli, które prawdopodobnie kupił jeszcze stary Kevin McGowan i wraz z całą posiadłością zapisał spadkobiercom, właściwie jednak urządzono dom raczej prosto: wyposażono go w wygodne, ale z całą pewnością niedrogie fotele i sofy, w wiele poduszek i lamp do czytania oraz w surowo ociosane półki pełne książek. Phillip wyobrażał sobie, jak w chłodne zimowe dni albo w mokre burzowe wieczory wiosenne wszyscy siedzą w salonie przy kominku, czytają, prowadzą ciche rozmowy, a wokół stoją kieliszki do wina. Może dzieci bawią się u stóp tych osób i...

Dość! Skrzywił twarz w cynicznym uśmiechu, gdy uświadomił sobie, jak bardzo uwiódł go charakter przytulnego gniazdka w tym starym dworku i jak już zaczął odmalowywać sobie w myślach obraz zupełnie idiotycznej sielanki. Może rzeczywistość nie wygląda tak idealnie. Tak czy inaczej, dowiedział się, że jedna z dziewcząt nocami obściskuje się w cudzych stodołach, zamiast hołdować życiu rodzinnemu przy kominku. Może więc i te trzy zaprzyjaźnione pary małżeńskie nie są wcale ze sobą bez przerwy takie szczęśliwe. Dom jest przestronny, ale i tak całymi tygodniami jedno obija się o drugie, a kiedy pada deszcz, musi być jeszcze gorzej. Jest tylko jedna kuchnia, jedna jadalnia, jeden salon, co oznacza, że sześcioro dorosłych i troje dzieci musi w istocie wspólnie układać plan dnia.

– Idę na górę – powiedział Phillip do pani Collins, która skinęła potakująco głową, czyszcząc politurę stołu jadalnego.

Schody prowadziły z okazałego hallu wejściowego na górę, skąd od galerii odchodziły liczne drzwi, a także swego rodzaju wąska drabinka, służąca zapewne do wejścia na poddasze.

Phillip na chybił trafił otworzył drzwi znajdujące się najbliżej schodów i znalazł się w nader romantycznie urządzonej sypialni, gdzie było łoże z baldachimem, mnóstwo świec stojących na starej, bardzo pięknie odnowionej umywalce i ciężkie brokatowe zasłony na oknach. W szafie zaś wisiało kilka ekskluzywnych kostiumów, które jak przypuszczał, musiały kosztować niezłe pieniądze. Przez chwilę się zastanawiał, czy rzeczywiście należą do Patricii, szybko jednak stwierdził, że to niemożliwe. Opisano mu ją jako osobę szczególnie drobną i delikatną. Tymczasem kostiumy te pasowałyby raczej na tęgą kobietę o okazałej posturze.

Wyjrzawszy szybko przez okno, spostrzegł, że rozciąga się stąd widok na drogę wijącą się do wsi, najpierw biegnącą wzdłuż łąki, a później znikającą w dzikim lasku, którego nieliczne drzewa pokryły się delikatną wiosenną zielenią.

„Śliczniutka sypialnia – pomyślał, oglądając łazienkę z wejściem przez dyskretnie ukryte pod tapetą drzwi, niezwykle nowoczesną i wygodną. – To musi być miłe uczucie budzić się tutaj rano, słuchać świergotu ptaków w parku, a później brać boski, ciepły prysznic”.

Oczyma wyobraźni zobaczył własną sypialnię, która nawet nie zasługuje na to określenie, gdyż jego mieszkanie znajdujące się w jednej z najokropniejszych dzielnic Londynu składało się z jednego pokoju i wnęki kuchennej, kiedy więc Phillip chciał iść spać, musiał rozkładać sofę i wyciągać pościel z szafy. W ogóle nie ma tam prawdziwej łazienki, tylko prysznic za przepierzeniem pod skośnym sufitem. Na klatce schodowej jest toaleta, którą dzieli z pięcioma innymi lokatorami. Zafajdane życie bez najmniejszych widoków na poprawę.

Owszem. Z jednym maleńkim. Już wkrótce.

W kolejnej sypialni, przylegającej do pierwszej, zaczął się niemal potykać o Patricię, która spoglądała na niego z przynajmniej kilkunastu fotografii rozmieszczonych na ścianach, stolikach i półkach. Nigdy nie była sama, na zdjęciach zawsze było widać rodzinę w komplecie: zdumiewająco drobna, delikatna kobieta o jaśniutkich włosach, bardzo atrakcyjna, przeważnie w objęciach wysokiego, przystojnego mężczyzny, a obok dwie dziewczynki, równie ładne i jasnowłose jak matka, siedzące prawie zawsze na kucykach albo tulące nieporadne szczeniaki. Phillip czuł, że nie są to zdjęcia robione spontanicznie, lecz starannie upozowane sceny, z taką intensywnością ukazujące obraz idylli szczęśliwej rodziny, że wyglądało to aż nieprawdopodobnie.

„Ona chce – pomyślał – za wszelką cenę coś zainscenizować. Spójrzcie, jacy jesteśmy szczęśliwi! Na jakim wspaniałym świecie żyjemy! Idealny mąż. Idealna żona. Idealne dzieci”.

„Kiedy ktoś robi takie pokazówki? – zastanawiał się Phillip. – Przeważnie wtedy, gdy coś nie gra”.

Jeszcze raz przyjrzał się rysom kobiety. Musiała niedawno skończyć trzydziestkę. Ta twarz nie ma jeszcze za sobą liftingu, ale uśmiech zastygł na niej tak, jak to się często zdarza w wypadku twarzy po operacjach plastycznych. W oczach kobiety nie było promiennej radości. Tylko żelazna wola. Twarda dyscyplina.

Nie będzie łatwą przeciwniczką.

Phillip wszedł do trzeciego pokoju, którego wygląd nie pozwolił mu jednak wyciągnąć żadnych wniosków na temat jego lokatorów. Żadnych zdjęć ani ubrań w szafie. Na stojaku w garderobie wisiał samotny biały szlafrok. Ten pokój robił wrażenie pustego i zimnego – z wyjątkiem czerwonych zasłon na oknach, które sprawiały, że wyglądał bardziej kolorowo. Jakby ktoś usunął wszystko, co kiedyś czyniło ten pokój przytulnym, i do tej pory nie zadbał o wstawienie tutaj nowych miłych przedmiotów. Phillipowi przyszedł na myśl ten rozwodnik, który całkiem niedawno ponownie się ożenił. Założyłby się, że to ta para mieszka w tym pokoju.

Właśnie zamierzał wejść na drabinkę, aby jeszcze rzucić okiem na pomieszczenia dzieci, kiedy w hallu zadzwonił telefon.

„Psiakrew” – pomyślał.

Pani Collins szybkim krokiem ruszyła w stronę aparatu. Phillip słyszał jej kroki na posadzce.

– Tak, halo? – Dobiegł go jej głos, a potem zaraz: – O, pani Roth... Co u pani słychać? Tak... tak...

Przez dłuższą chwilę pani Collins tylko słuchała i jedynie od czasu do czasu mówiła do słuchawki „tak” albo „w porządku”.

Doskonała Patricia wystrzeliła prawdopodobnie całą salwę wskazówek, pouczając panią Collins, w jaki sposób należy uporządkować dom i jak życzy sobie wszystko zastać. Ale przecież w którymś momencie pani Collins uda się przekazać jej informację, że usłużny kuzyn, wujek, bratanek – czy kto to akurat jest – właśnie naprawia ogrzewanie. I najpóźniej w tej chwili on powinien się stąd ulotnić.

„Poza tym – przyszło mu na myśl – czeka na niego Geraldine. Już od ponad pół godziny. Wprawdzie przywykła do czekania, ale mimo wszystko nie powinien nadużywać jej cierpliwości.

Możliwie najspokojniej zszedł do hallu. Pani Collins do pewnego stopnia przypominała jagnię ofiarne. Phillip nie rozumiał, co mówiła Patricia, ale słyszał jej głos w telefonie. Mówiła głośno, wyraźnie i szybko.

– Skończyłem – bezgłośnie dał do zrozumienia pani Collins. – Wychodzę!

Ale ta szmata nie mogła sobie tego oczywiście odpuścić. Może zresztą ucieszyła się, że ma sposobność przerwać potok wymowy Patricii.

– Pani Roth – powiedziała szybko. – Ach, pani Roth, jest tutaj zresztą pani krewny. Ten, który miał naprawić ogrzewanie. Wpuściłam go. Już wszystko zreperował.

Patricia najwyraźniej zaniemówiła, gdyż przez chwilę po drugiej stronie przewodu trwała cisza.

Później kobieta coś powiedziała, a pani Collins wlepiła przerażony wzrok w Phillipa.

– Słucham? – zapytała. – Nie ma pani krewnych w Anglii?

Phillip uznał, że w gadaninie dochodzącej ze słuchawki pobrzmiewa lekka histeria.

– Ogrzewanie wcale nie jest zepsute? – powtórzyła za nią pani Collins.

W oczach sprzątaczki pojawiło się nerwowe migotanie. Najwyraźniej oczekiwała, że zostanie powalona na ziemię, zadźgana lub zgwałcona. „A przecież – pomyślał Phillip, który znalazł się już prawie przy drzwiach – powinna właściwie zauważyć, że chcę tylko stąd wyjść”.

Pani Collins opuściła słuchawkę, w której nadal słychać było głos Patricii.

– Kim pan jest? – zapytała.

Trzymając rękę na klamce, Phillip uśmiechnął się miło do pani Collins.

– Jestem spokrewniony z panią Roth – odpowiedział – tyle że ona jeszcze o tym nie wie.

Zostawił panią Collins z wyrazem zdumienia na twarzy i wyszedł w ciepły wiosenny dzień.

Miał już pewien ogląd sytuacji.

13 kwietnia. W poniedziałek rano jadę do taty, a później razem z nim do Stanbury. Nikt nie wie, jak strasznie mi brak taty. Nawet mama, bo gdyby się dowiedziała, pomyślałaby sobie, że z nią nie lubię być, i byłaby bardzo nieszczęśliwa. Wtedy, jak odeszła od taty, zapytała mnie, z kim wolałabym mieszkać, i wyglądała tak smutno i samotnie, że powiedziałam: „Z tobą, mamo”. Ale to nie była prawda. W głębi serca cały czas wołałam: „Z tatą, z tatą!”. Mama oczywiście tego nie słyszała, a ja miałam takie wyrzuty sumienia, że objęłam ją i mocno się do niej przytuliłam. Później jednak już nigdy mnie o to nie pytała.

Nie jest źle mieszkać z mamą, ale z tatą to po prostu coś całkiem szczególnego, i nikt na świecie go nie zastąpi. Wszystko oddałabym za to, żeby tylko móc być z nim zawsze. Pod jednym warunkiem: że nie ożeniłby się z tą ohydną babą.

Nienawidzę jej. Nienawidzę, nienawidzę!

Jest naprawdę taka obrzydliwa! Nie ma drugiej takiej! Młodsza od mamy, ale uważam, że nawet w połowie nie jest taka ładna! Prowadzi samochód, mając okulary na nosie, i wygląda wtedy jak nauczycielka. Jest lekarką weterynarii! Tato próbował mnie na to nabrać.

– Ricardo, wyobraź sobie, że ona leczy zwierzęta! A ty przecież, jak dorośniesz, także chcesz być lekarką weterynarii! Jessica będzie ci mogła wiele o tym opowiedzieć. I na pewno zabierze cię ze sobą do swojego gabinetu!

Dzięki, nie mam ochoty! Tato po prostu nie widzi, że jestem już trochę starsza! Lekarką weterynarii chciałam zostać, jak miałam dziewięć czy dziesięć lat. Chcą tego wszystkie małe dziewczynki, nawet teraz Sophie i Diane. To typowe. Ale w tej chwili wcale nie wiem, kim pragnę zostać. Najlepiej nikim. Chcę po prostu żyć. Poznać siebie i świat. I zapomnieć o wszystkim. O tym całym gównie z rodzicami. Czy ludzie naprawdę nie mogą się wcześniej zastanowić nad tym, czy rzeczywiście chcą ze sobą być? No, jeszcze zanim wydadzą na świat niewinne dzieci? Powinno istnieć prawo, które zabraniałoby ludziom rozwodzenia się, jeśli już mają dzieci. Dopiero kiedy dzieci skończyłyby szkołę, wtedy rodzice mogliby się rozstać. Może wielu z nich jakoś by ze sobą wytrzymało.

Kiedy mama powiedziała mi, że tato się żeni, powiedziałam, że już nigdy nie pojadę z nim do Stanbury. I że nie chcę go więcej widzieć.

Mama nie potraktowała moich słów poważnie, nigdy tego nie robi, a ja oczywiście nie dotrzymałam słowa. Nie dałam rady. Nigdy już nie zobaczyć taty – to byłoby zbyt wielkie cierpienie, nie wytrzymałabym tego. Najgorsze jest tylko to, że on ciągle jest z tą J. Ona udaje taką cholernie miłą, wyrozumiałą i na pewno bardzo by chciała, żebym zwierzała się jej ze swoich problemów czy coś takiego, ale jej niedoczekanie. To już wolałabym opowiedzieć coś Evelin albo Patricii. No, Patricii może nie. Jest zimna jak zdechła ryba i ciągle się uśmiecha, jakby reklamowała pastę do zębów. Evelin jest jednak naprawdę miła. Trochę głupia, ale ona też ma bardzo trudne życie.

Najbardziej chciałabym pojechać z tatą na wakacje zupełnie sama. Bez nikogo innego. Tylko on i ja. Pragnęłabym przejechać z nim samochodem z przyczepą całą Kanadę. To jest moje marzenie. Wieczorami siadalibyśmy przy ognisku, prażylibyśmy pianki cukrowe marshmallow i patrzylibyśmy w gwiazdy. A w dzień udałoby się nam może zobaczyć niedźwiedzia grizzly. I łosie.

Od tej chwili będę to pisała na wszystkich kartkach ze swoimi życzeniami. Na Boże Narodzenie, na Wielkanoc i na urodziny. Będę pisać wyłącznie tak: moim życzeniem są wakacje w Kanadzie – wyłącznie ja i tato.

Tato kiedyś spełni to moje pragnienie.

Ale te ferie wielkanocne spędzę znowu w Stanbury. Nienawidzę go.

Nienawidzę J.

Nienawidzę swojego życia.

Pierwszego wieczoru w Stanbury jedli zawsze spaghetti. Była to wieloletnia tradycja, a tradycji przestrzegano z żelazną konsekwencją. Na ogół trzy kobiety gotowały wspólnie makaron, później zaś wszyscy razem jedli w jadalni, wypijając do niej dwie butelki szampana. Następnego wieczoru gotowali mężczyźni, potem znów kobiety i tak dalej. Tylko od czasu do czasu szli do pubu.

Gdy Jessica zeszła z góry, była zdumiona, że nie spotkała nikogo w kuchni. Po przyjeździe wszyscy rozeszli się do swoich pokojów, żeby rozpakować walizki, ale uzgodnili, że o siódmej zaczną gotować. A teraz był już kwadrans po siódmej.

„Wszystko jedno – pomyślała. – W takim razie zacznę sama”.

Upewniła się, że szampan stoi w lodówce, i zaczęła nalewać wody do dużego garnka. Z okna miała widok na park, który opromieniało łagodne złote słońce wieczorne. Tuż po wylądowaniu w południe na Leeds Bradford International Airport stwierdzili, że jak na kwiecień jest niezwykle ciepło. Odebrali dwa wypożyczone samochody, a w drodze z Yeadon do Stanbury wszyscy pozdejmowali kurtki i płaszcze. Wszędzie kwitły żonkile, kilka drzew okryło się już nawet jasną świeżą zielenią.

Jessica ujrzała Leona i Tima idących obok siebie po trawniku – wydawało się, że są pogrążeni w bardzo poważnej rozmowie, gdyż obaj mieli zmarszczone czoła i doprawdy nie wyglądali na szczęśliwych.

Leon był mężem Patricii, a jego przyjaciele zachowywali się przeważnie tak, jakby to on był właścicielem Stanbury, chociaż posiadłość dostała w spadku jego żona. Prawdę mówiąc, Leon nie miał tu nic do powiedzenia, a kiedy ktoś omawiał z nim coś, co dotyczyło domu, wiedziano, że zaraz pójdzie do Patricii, żeby posłuchać jej wskazówek.

Jessica posoliła wodę, postawiła garnek na kuchence i włączyła gaz. Były to jej drugie ferie wielkanocne w Stanbury, a ogółem szósty pobyt, gdyż byli tu już także w Zielone Świątki, latem, jesienią i w Boże Narodzenie. Czuła się więc swobodnie w kuchni i niewątpliwie polubiła ten dom i okolicę. A mimo to myślała niekiedy, że byłoby pięknie pojechać z mężem, Alexandrem, w jakieś inne miejsce. Tylko z nim.

Co jak na ironię, było pragnieniem, które dzieliła z piętnastoletnią córką Alexandra, i niewątpliwie tylko to je łączyło. Jessica wiedziała, że Ricarda bezgranicznie jej nienawidzi. Wcześniej, w sypialni, gdy rozpakowywali walizki, Alexander wyjął kartkę z kieszeni spodni i podał ją Jessice.

– Masz. Przeczytaj. Kartka z życzeniem Ricardy. Na Wielkanoc.

Była to kartka z perforacją, bezpardonowo wyrwana z kołonotatnika. Poza tym Ricarda nie zadała sobie najmniejszego trudu, żeby napisać te zdania ładnym i wyraźnym pismem.

Na samej górze nabazgrała: KARTKA Z MOIM ŻYCZENIEM, a pod spodem olbrzymimi literami, mocno przyciskając długopis: MOIM ŻYCZENIEM SĄ WAKACJE W KANADZIE – WYŁĄCZNIE JA I TATO. Słowo „wyłącznie” było trzykrotnie podkreślone grubą kreską.

– A gdybyś istotnie wyjechał kiedyś tylko z nią? – zapytała Jessica, oddając mu kartkę. – Może to by wam dobrze zrobiło. Ona najwyraźniej nie radzi sobie z waszym rozwodem, twoim i Eleny. A już na pewno nie z tym, że ponownie się ożeniłeś. Może powinieneś dać jej poczucie, że pewna cząstka twojego serca nadal należy do niej, wyłącznie do niej.

Alexander pokręcił głową.

– Nie chcę całymi tygodniami być bez ciebie.

– Zrozumiałabym to. I może wszystkich nas posunęłoby to o krok dalej.

– Ricarda musiałaby najpierw zacząć się inaczej zachowywać. Bo jej stosunek do ciebie nie zasługuje na najmniejszą nagrodę. Jeśli teraz spełnię jej życzenie, uwierzy, że może pozwolić sobie na wszystko. Znam swoją córkę.

Ponieważ Ricarda oznajmiła już w samochodzie, że nie ma mowy, aby uczestniczyła we wspólnej kolacji, Alexander wszedł teraz na poddasze, żeby z nią porozmawiać. Jessica była ciekawa, czy jej mąż coś wskóra.

Drzwi otworzyły się z impetem i do kuchni wpadła zdyszana Evelin. Przebrała się do kolacji, wkładając jak zwykle nieco zbyt luksusowy strój. Tę suknię z lazurowego jedwabiu, skrojoną tak, że niedbale opływała figurę, Jessica włożyłaby co najwyżej do teatru. Tutaj, w Stanbury, nosiła prawie wyłącznie dżinsy i podkoszulki.

– Trochę się spóźniłam – powiedziała Evelin, nie sprawiając wrażenia dorosłej kobiety, tylko raczej uczennicy, która wstydzi się, że czegoś zaniedbała. – Bardzo mi przykro. Zapomniałam o czasie... – Z pośpiechu wystąpiły jej czerwone plamy na twarzy. – Gdzie jest Patricia?

– Pewnie też zapomniała o czasie – odparła Jessica z pełnym spokojem. – Nie martw się. Zanim woda się zagotuje i tak minie kilka minut.

– W ogóle nie wiem, gdzie się podział Tim.

Jessica wskazała ręką okno.

– Jest na zewnątrz z Leonem. Wyglądają na pogrążonych w jakieś nadzwyczaj ważnej rozmowie.

Evelin usiadła na krześle.

– Pokroić pomidory?

– Lepiej, żebyś nie robiła tego w tej sukni. Poza tym... twoja ręka!

Evelin miała zabandażowaną lewą rękę – wypadek podczas gry w tenisa, o czym poinformowała wszystkich rano w chwili wyjazdu. Evelin regularnie grywała w tenisa i codziennie chodziła do klubu fitness, uprawiała jogging i uczestniczyła w kursie aerobiku, ale była w ogóle niewysportowana, niezdarna i często się kaleczyła. „Nic dziwnego – myślała nieraz Jessica. – Z jej figurą!”.

Evelin nie miała okazałej postury, tylko była po prostu tłusta, i zdawało się, że ciągle przybiera na wadze. Ćwiczenia sportowe nie mogły zrównoważyć tego, że od rana do wieczora dostarczała swojemu organizmowi mnóstwa kalorii pod postacią tortów, czekolad i zbyt wielu kieliszków prosecco. Mimo małżeństwa wyglądającego na wzorowe i posiadania pięknego domu, w którym mieszkała, nie sprawiała wrażenia szczęśliwej. Nie pracowała zawodowo, nie miała dzieci, a jej mąż całymi dniami przesiadywał w gabinecie psychoterapeutycznym, gdzie z powodzeniem prowadził prywatną praktykę, co przynosiło mu mnóstwo pieniędzy. Evelin przez większość czasu była sama. I emanowała tą samotnością i uczuciem przybicia.

– Sześć lat temu – opowiadała kiedyś Patricia – poroniła w szóstym miesiącu i zdaje się, że od tej pory nie może ponownie zajść w ciążę. Myślę, że to ją bardzo przygnębia.

– Co będziesz robić w te ferie? – spytała Evelin. – Znowu tak dużo chodzić?

Jessica od samego początku zdumiewała przyjaciół swoim zamiłowaniem do nieskończenie długich samotnych spacerów. Wychodziła przynajmniej na dwie albo trzy godziny, niezależnie od tego, czy padał deszcz, czy też świeciło słońce. Czasem całymi dniami nie widywała się z resztą domowników. Doszło już do uszu Jessiki, że Patricia utyskuje z tego powodu: Jessica za bardzo się izoluje i zbyt często chadza własnymi drogami. Opowiedział jej o tym Alexander.

– Może powinnaś poprosić ją albo Evelin, żeby ci towarzyszyły – powiedział – albo przyłączyć się do nich. W przeciwnym razie nabiorą przekonania, że zbytnio ich nie polubiłaś.

– Mogę lubić ludzi, co wcale nie znaczy, że muszę przebywać z nimi dwadzieścia cztery godziny na dobę. Patricia i Evelin wystają ciągle na skraju łąki, przyglądając się, jak córki Patricii jeżdżą na kucykach. To naprawdę nie jest zajęcie dla mnie.

– Myślę po prostu, że mogłabyś to zrobić raz na jakiś czas. Aby stworzyć pewne poczucie wspólnoty.

Jessica kilkakrotnie w przeszłości próbowała spełnić życzenie Alexandra, ale zanudziła się przy tym prawie na śmierć. Diane i Sophie jeździły w kółko na kucykach, a Patricia komentowała każdy ruch córek i opowiadała mnóstwo anegdot z życia obu dziewczynek. To było jej ulubione zajęcie. Nie znała innego tematu rozmów. Tylko rodzina. Jej dzieci, jej mąż. Jej mąż, jej dzieci. Od czasu do czasu mówiła jeszcze o przyjaciołach albo o nauczycielach dzieci, a niekiedy także o procesach męża, który był adwokatem, i to – jeśli dać wiarę słowom Patricii – jednym z najznakomitszych i odnoszących największe sukcesy w całym Monachium. Świat tej kobiety był tak nieskazitelny, że normalny człowiek tego nie wytrzymywał. Jessica była pełna nieufności wobec tej niedoścignionej perfekcji, poza tym nieustanne chełpienie się dziećmi uważała za nietaktowne w stosunku do Evelin, biorąc pod uwagę traumę, którą ta przeżyła. Początkowo Jessica nie mogła zrozumieć, dlaczego Evelin mimo to czuje się tak bardzo związana z Patricią, z biegiem czasu jednak zaczęła się domyślać, że podczas wspólnie spędzanych chwil Evelin stara się utożsamić z przyjaciółką. Chyba Patricia stanowiła dla niej wzór, ideał. Dlatego też sama próbowała uprawiać wszystkie rodzaje sportów, które uprawiała także tamta. Tyle że Patricia w tym błyszczała, a Evelin zachowywała się jak ostatnia niezdara. Przyglądając się, jak siedzi na krześle kuchennym w tej opływającej figurę sukni, gruba i ociężała, Jessica pomyślała: „Ze wszystkich tutaj obecnych ona jest najbardziej nieszczęśliwa. Ma takie smutne oczy i chyba nikt z nią nigdy naprawdę nie rozmawia”.

W spontanicznym odruchu już chciała podejść do niej, usiąść obok, objąć ją ramieniem i zapytać, co ją tak bardzo przygnębia, ale właśnie w tym momencie gwałtownie otworzyły się drzwi i do kuchni weszła Patricia. Jak zawsze, gdy tylko znalazła się w jakimś pomieszczeniu, wydawało się i tym razem, że natychmiast wzięła je w posiadanie i całkowicie sobą wypełniła – mimo metra sześćdziesięciu centymetrów wzrostu i kruchej, dziecięcej figury. Bez względu na to, co robiła, zawsze była niezmiernie dynamiczna, i wielu ludzi uważało ją za bardzo męczącą.

– Spóźniłam się – powiedziała. – Bardzo mi przykro.

Jej długie jasne włosy lśniły we wpadających do kuchni promieniach wieczornego słońca. Miała na sobie obcisłe spodnie i marynarkę w kolorze butelkowym, domowy strój nadający się doskonale do tego, żeby w nim gotować, zarazem jednak wystarczająco elegancki, aby później przy kolacji dobrze w nim wyglądać. Był to jeden z takich fatałaszków, który w Jessice zawsze prowokował pytanie, skąd pewne kobiety umieją je wytrzasnąć.

Patricia usiadła na stole, co było dla niej typowe. Nigdy nie klapnęłaby po prostu, jak Evelin, na krześle. We wszystkim, co robiła, kryła się zawsze jakaś szczególna energia, szczególna ruchliwość.

– Rozmawiałam jeszcze przez telefon z panią Collins. To jest naprawdę najmniej odpowiedzialna osoba, jaką kiedykolwiek poznałam. Jak ona mogła pozwolić, żeby po domu włóczył się jakiś absolutnie obcy facet, tylko dlatego, że twierdził, że jest ze mną spokrewniony i musi zreperować ogrzewanie? Mogła przynajmniej najpierw do mnie zadzwonić i mnie zapytać!

Jessica cicho westchnęła. Patricia już od kilku dni lamentowała na ten temat. Bezpośrednio po tym zdarzeniu, kiedy od pani Collins dowiedziała się o tym obcym mężczyźnie, zadzwoniła do przyjaciół i wszystko im opowiedziała. Rozprawiała o tym również bez przerwy w trakcie lotu z Monachium do Leeds. Bardzo się denerwowała, szczególnie tym, że jej mąż przyjął tę wiadomość dosyć spokojnie.

– Nie rozumiem, skąd u Leona tyle opanowania! – powtarzała ciągle w samolocie. – Przecież taki typek może być niebezpieczny. Jakiś kryminalista, zboczeniec... czy ja wiem? Mamy dwie małe córeczki... Boże, przez całe te ferie nie zaznam ani chwili spokoju!

Jeszcze do tej chwili nie mogła się uspokoić.

– Pani Collins mówi, że budził zaufanie swoim wyglądem. Naprawdę nie wiem, jak człowiek może być tak głupi. Jakby można było kierować się czyjąś powierzchownością! Co ta stara baba sobie myśli? Że zbrodniarze noszą czarną klapkę na oku i trzydniowy zarost? Gdybym tylko wiedziała, czego ten typek tutaj szukał!

– W każdym razie, najwyraźniej niczego nie ukradł – zauważyła Evelin.

To stwierdzenie Jessica usłyszała dzisiaj już po raz piąty albo szósty. Mimo to byłoby chyba błędem wnioskować z tego o czyimś braku inteligencji. Mówiąc o tajemniczym nieznajomym, wszyscy ciągle się powtarzali, gdyż sfera domysłów była tu ograniczona. I naprawdę już od dłuższego czasu wałkowanie tego w kółko straciło sens. Było jednak jasne, że Patricia tak szybko sobie tej sprawy nie odpuści.

– Szpiegował tutaj – powiedziała. – To pewne. Może próbował wyniuchać, którędy najlepiej dostać się do domu w nocy. Albo otworzył sobie okno w piwnicy, żeby później móc wejść do środka.

– Można to przecież sprawdzić – powiedziała Jessica.

– A jak myślisz, co zrobiłam od razu po przyjeździe? Zajrzałam do każdej możliwej dziury i potrząsnęłam każdym oknem. Sprawdziłam również zamki w drzwiach. – Patricia się wzdrygnęła. – Boże, ile tam na dole jest kurzu! I jaka rupieciarnia. Od pokoleń nikt tego nie uprzątał.

– Uważam ten pomysł za nielogiczny – powiedziała Jessica. – Dom stoi pusty od Bożego Narodzenia. Na zupełnym uboczu. Gdyby ktoś za wszelką cenę chciał się do niego dostać, to i tak by tu wszedł. Po co miałby czekać, aż wszyscy się zjedziemy? Przecież to byłoby niemądre. Dlaczego miałby się pokazać sprzątaczce i podać jej swoje nazwisko? Skoro miał trzy miesiące na wyniesienie stąd wszystkiego przez nikogo nie niepokojony? Gdyby tylko chciał? Pomijając już to, że nie ma tu zbyt dużo do wyniesienia.

– Ale on o tym nie wie. Kiedy nas nie ma, zasłony są zawsze zasunięte. Z zewnątrz niczego nie widać.

– Wobec tego teraz już to wie. Bo z pewnością dokładnie się rozejrzał. Nie ma tutaj niczego, co czyniłoby ryzyko włamania opłacalnym.

– Może on wcale nie chce nic ukraść – upierała się Patricia. – Może to zboczeniec. Jakiś perwersyjny typ, który pewnej nocy, urządzi nam tutaj krwawą łaźnię!

Evelin zbladła.

– Nie opowiadaj takich strasznych rzeczy! – wykrzyknęła. – Bo już chyba oka nie zmrużę!

Patricia obrzuciła ją chłodnym spojrzeniem.

– Negowanie takiej możliwości wcale nie uczyni cię bezpieczniejszą.

– Ale kiedy ty widzisz wszystko w takich czarnych barwach...

W obawie, że za moment wybuchnie kłótnia, Jessica wtrąciła się do rozmowy.

– A jeśli on rzeczywiście jest twoim krewnym? – zapytała spokojnie.

Patricia wlepiła w nią wzrok.

– Ja nie mam krewnych w Anglii.

– Nie wiesz tego. Przecież może to być twój kuzyn trzeciego lub czwartego stopnia... albo ktoś, kto się wżenił... Czy ja wiem! Twój dziadek był Anglikiem. Musi więc być tutaj jakaś gałąź rodzinna.

– Mój dziadek założył rodzinę w Niemczech. Spośród jego angielskich krewnych nikt już nie żyje, dziadek bardzo często mi o tym opowiadał. Po powrocie do Anglii był samotny. Nie może więc nikogo być.

– Ale może jednak ktoś pozostał? Właśnie ten mężczyzna. I może po prostu chce tylko nawiązać z tobą kontakt?

– Bardzo osobliwy sposób nawiązywania kontaktów. Dlaczego nie przyjdzie tutaj, nie przedstawi się? Moglibyśmy wspólnie wypić herbatę i na tym by się skończyło.

– Może właśnie tego chciał. Przyszedł, a nas nie było. Przypadkiem trafił na panią Collins. Skorzystał z okazji, żeby zapuścić żurawia w twoje życie. Pewnie pęka z ciekawości, jak wygląda i żyje jego niemiecka... No, może kuzynka albo ktoś w tym rodzaju?!

– Ale...

– Nie jest to najwytworniejszy sposób. Oczywiście że nie powinno się robić niczego takiego. Ale to tylko teoria, bardzo jednak odległa od twojej wizji zboczeńca.

Patricia nie wydawała się przekonana.

– No tak... – powiedziała niepewnie.

Jessica podeszła do lodówki, otworzyła ją i wyciągnęła butelkę prosecco.

– Chodźcie – powiedziała. – Wypijmy po kieliszku. Bez mężczyzn. Za nasz urlop i za to, żeby zboczeniec Patricii okazał się w rzeczywistości miłym człowiekiem, z którym będziemy się dobrze rozumieć!

Na zewnątrz dzień chylił się ku zachodowi. Spokojna cisza zaległa w kuchni. Woda na spaghetti zaczęła wrzeć. Jessica wyjrzała przez okno. Leon i Tim wracali przez ogród.

Usta Tima wyglądały jak cienka kreska, tak mocno je zacisnął. Leon zaś perorował i gestykulował.

„Coś z nimi jest nie w porządku” – pomyślała Jessica. Była zdumiona i zaniepokojona. Do tej pory między tymi dwoma przyjaciółmi wszystko było zawsze w porządku! To ich wyróżniało.

Jakiekolwiek odstępstwo było nie do pomyślenia.

Ricarda rzeczywiście nie zeszła na wspólną kolację. Alexander nie zdołał jednak z nią porozmawiać, bo nie zastał córki w pokoju i nie mógł jej znaleźć w całym domu.

Siedział z grobową miną przy stole, podczas gdy Patricia przemawiała do niego w ten swój męczący sposób.

– Nie możesz na to pozwolić! Dziewczynka ma dopiero piętnaście lat! To nadzwyczaj niebezpieczny wiek. Może spotyka się z jakimś mężczyzną! Chcesz niedługo zostać dziadkiem?

– Proszę cię! – powiedział znużony Alexander i potarł twarz dłonią. – Do tego naprawdę jeszcze się nie posunęła!

– A skąd wiesz? Nie wiesz nawet, gdzie się podziewa. I już w ogóle nie masz na nią żadnego wpływu. Bo jak miałbyś mieć, skoro się rozwiodłeś. Wiesz, że nigdy nie miałam dobrego zdania o wychowawczych metodach Eleny. Zawsze zostawiała Ricardzie zbyt dużo swobody, przede wszystkim dlatego, żeby się przy tym dziecku zbytnio nie urobić. Pomyśleć, jak ja się angażuję w wychowanie Diane i Sophie! Ale dla madame to byłoby oczywiście nic!

Jessica dziwiła się często, jak ostro i z jaką pogardą przyjaciele Alexandra mówili o jego byłej żonie. W końcu przez wiele lat należała do ich kręgu, spędzała z nimi wakacje w Stanbury, mieszkała z nimi wszystkimi, rozmawiała, śmiała się, a może i nieraz otwierała przed nimi duszę. W chwili rozwodu stała się najwyraźniej napiętnowana. Jessica się wtrąciła, odnosiła bowiem wrażenie, że wobec wywodów Patricii, trajkoczącej jak karabin maszynowy, Alexander stał się zupełnie bezbronny.

– Myślę, że nie powinniśmy wywoływać wilka z lasu – powiedziała. – To zupełnie normalne, że dziewczynka w wieku Ricardy odsuwa się od rodziny i zaczyna chodzić własnymi drogami. Ze mną było tak samo.

– Z moimi córkami tak nie będzie – powiedziała Patricia stanowczo, a dziewczynki, które jak uważała Jessica, już dzisiaj były nadmiernie przekonane o swojej nieomylności, uśmiechnęły się potakująco.

Leon wzniósł toast za nadchodzące ferie i wszyscy trącili się kieliszkami. W starym, wyłożonym drewnem pomieszczeniu niewątpliwie dało się nagle odczuć ciepłe uczucie przyjaźni, wzajemnej przynależności i zaufania. Jessica zrozumiała, że ci ludzie są złączeni utrwalaną przez lata niemal rodzinną więzią. Przyglądała się trzem mężczyznom, zaprzyjaźnionym od dzieciństwa. Alexandrowi, Leonowi i Timowi.

– Nas mogłaś zawsze spotkać razem – opowiadał jej kiedyś Alexander. – Właściwie wszystko robiliśmy wspólnie. I cieszymy się, że udało się nam zachować tę przyjaźń, chociaż na uniwersytecie każdy z nas musiał z konieczności pójść własną drogą.

Tuż przed kolacją Jessica zagadnęła Leona o jego spór z Timem.

– Pokłóciliście się? Widziałam was idących przez ogród i...

Leon przerwał jej, uśmiechając się lekko.

– Boże broń! Źle sobie to wytłumaczyłaś. Nie kłóciliśmy się. Tim opowiadał mi, nad czym właśnie pracuje, a ja przysłuchiwałem się z zainteresowaniem. Może zinterpretowałaś sobie nasze skupienie jako poirytowanie, ale to naprawdę nie było to.

Jessice nie wydawało się, żeby wzrok ją zmylił, ale po doświadczeniach – wprawdzie nielicznych – z tą grupą przyjaciół wiedziała, że drążenie sprawy nie miałoby sensu.

Teraz więc przy stole zwróciła się do Tima.

– Tim, słyszałam, że pracujesz nad czymś interesującym. Możesz już o tym coś opowiedzieć?

– Cóż – powiedział Tim. – Nie pracuję nad żadnym konkretnym przypadkiem, jeśli to masz na myśli. Zacząłem się tylko przygotowywać do promocji doktorskiej.

– Czemu tak nagle chcesz się doktoryzować? – zapytała Patricia. – Twoja kariera psychoterapeutyczna przebiega błyskotliwie, treningi podnoszące samoocenę pacjentów również. Myślisz, że to będzie odgrywało jakąś rolę, jeśli przed nazwiskiem postawisz sobie tytuł doktora?

– Droga Patricio – odparł Tim. – Myślę, że ogromny urok życia polega na wyzwaniach, które podejmujemy i którym następnie oddajemy się z całym zaangażowaniem. W końcu nie chodzi tylko o to, co jest nam nieodzownie potrzebne. Chodzi o posuwanie się do przodu, o to, żeby za każdym razem odrobinę wyżej podnosić poprzeczkę.

– Jaki jest temat twojej pracy doktorskiej? – zapytała Jessica.

Timowi podobało się, że jego projekt znalazł się w centrum zainteresowania, można to było po nim poznać.

– Zależność – odpowiedział.

– Zależność, która rodzi się między ludźmi?

– Tak, a poza tym wynikające z niej różne układy między sprawcą i ofiarą. Co prawie zawsze dzieje się w stosunku zależności między dwojgiem ludzi. Kto i dlaczego przejmuje daną rolę? Jakie korzyści czerpie z tego każda ze stron?

– To brzmi interesująco – przyznała Jessica.

– Tojest interesujące – odparł Tim z zarozumiałą miną – ale też bardzo złożone i wymaga niezwykle intensywnej pracy. Podczas tych ferii będę miał co robić.

– Dopiero zaczynasz? – zapytała Patricia.

Tim przytaknął.

– Prawdę mówiąc, przygotowuję się. Tworzę sobie kilka profili osobowości, na podstawie których postaram się potem wyłożyć swoje teorie.

Patricia roześmiała się nieco za gwałtownie.

– O, wobec tego przebywanie blisko ciebie jest dość niebezpieczne. Jeszcze będzie można odnaleźć się w twojej pracy jako przypadek.

– Tak się może zdarzyć – potwierdził Tim.

Patricia wpatrzyła się w niego.

– Cóż, mnie to właściwie nie dotyczy. Myślę, że mimo najlepszych chęci nikt nie mógłby mi przypisać jakiejkolwiek formy zależności.

– Taka jesteś tego pewna? – zapytał Tim.

Oczy Patricii się zaiskrzyły.

– No, naprawdę chciałabym wiedzieć, gdzie mógłbyś we mnie znaleźć coś takiego!

– O, myślę, że wszyscy to natychmiast dostrzegają. Jesteś bezgranicznie uzależniona od wizerunku, jaki pokazujesz na zewnątrz. Idealna Patricia. Idealna małżonka. Idealna matka. Z idealnymi dziećmi i idealnym mężem w idealnym domu. Po prostu idealne życie. W ten sposób popadasz w potworną zależność od Leona. Ponieważ sama nie zdołałabyś utrzymać tego obrazu, jesteś zdana na jego współdziałanie z tobą, w zamian więc również ty musisz okazywać mu... pewne zrozumienie.

Patricia dostała wypieków na policzkach. Siedziała na swoim miejscu wyprostowana i tak napięta, jak stalowa sprężyna.

– Czy mógłbyś wyrazić się jaśniej? – zapytała ostrym tonem.

Tim z powrotem oddał się jedzeniu.

– Myślę, że się rozumiemy – odpowiedział, przeżuwając i nie okazując najmniejszych emocji.

Przez kilka minut trwało przy stole nieco przykre milczenie, a potem wszyscy usłyszeli trzask drzwi wejściowych.

– To na pewno Ricarda! – zawołała natychmiast Patricia, chcąc najwyraźniej odwrócić uwagę od siebie jako przedmiotu rozmowy. – Alexandrze, powinieneś zaraz pójść do niej i powiedzieć jej, co o tym myślisz.

Alexander już chciał wstać, ale Jessica szybko położyła mu dłoń na ramieniu.

– Nie. Bo jeszcze tylko wszystko pogorszysz. Zostaw ją na razie w spokoju.

– Wcale nie chciałem iść do Ricardy – wyjaśnił Alexander. – Właściwie chciałem coś oznajmić. – Ja...

W tym momencie Jessica wpiła mu paznokcie w ramię.

– Nie! Nie, proszę nie!

Wszyscy utkwili w niej wzrok.

– Co się dzieje? – spytała Evelin.

Alexander usiadł.

– Nie rozumiem cię – powiedział.

Jessica podniosła się szybko.

– Zajrzę do Ricardy – mruknęła.

Wiedziała, że spotka się z odrzuceniem. Mimo to jednak szybkim krokiem opuściła kuchnię i poszła schodami na piętro.

Jessica przebudziła się w środku nocy i nie od razu pojęła, co wyrwało ją ze snu. Musiało to być coś głęboko niepokojącego, gdyż serce biło jej gwałtownie i miała poczucie zagrożenia, chociaż zupełnie nie wiedziała, jakiego mogło być ono rodzaju. Mimo że już kilka razy spędzała ferie w Stanbury, była to jednak od pewnego czasu pierwsza noc w nieswoim łóżku, może więc to wytrąciło ją z równowagi. Później jednak zauważyła promień światła przeświecający spod drzwi łazienki i w tym samym momencie zobaczyła również, że łóżko obok niej jest puste.

Zrozumiała, co ją obudziło, i cicho westchnęła.

Od wielu tygodni nic złego się nie działo. Kiedyś więc taka noc nieuchronnie musiała znów nadejść.

Jessica włączyła lampkę nocną, wysunęła nogi z łóżka i rzuciła okiem na budzik radiowy, który stał na podłodze. Dochodziła czwarta. Typowa pora.

Cicho zastukała do drzwi łazienki.

– Alexandrze?

Nie odpowiedział, weszła więc do środka.

Stał przy umywalce, nabierał zimnej wody w dłonie i skrapiał sobie twarz. Był śmiertelnie blady i zdawał się drzeć na całym ciele.

– Alexandrze! – Jessica podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Znowu miałeś zły sen?

Skinął potakująco głową. Zakręcił kran, sięgnął po ręcznik, wytarł twarz i ręce. Nawet lodowata woda nie zdołała zabarwić jego policzków.

– Przykro mi, jeśli cię obudziłem – powiedział. – Boję się, że znów krzyczałem albo majaczyłem.

– Nie wiem. Obudziłam się dopiero przed chwilą. Nie ma to zresztą znaczenia. – Przysiadła na brzegu wanny i delikatnie przyciągnęła go do siebie. – Nigdy mi nie opowiesz, co ci się śni? Co cię tak bardzo gnębi?

Pokręcił przecząco głową.

– Toby nic nie zmieniło. Wszystko zdarzyło się już tak dawno.

– Kiedy mówi się o pewnych sprawach, to zawsze coś to zmienia. Może właśnie dlatego masz problemy, że wszystko zbyt mocno skrywasz w sobie.

Znów pokręcił głową i przetarł oczy zaczerwienione od zmęczenia.

– Nie. Są sprawy... których lepiej nie ruszać. Niech spoczywają, gdzie są... W przeszłości.

Jessica westchnęła.

– Ale nie spoczywają. I w tym cały szkopuł. Szaleją w twojej duszy. Dręczą cię. Nie pozwalają się stłamsić.

Alexander znów pokręcił głową, po czym ukrył twarz w dłoniach, a Jessica dobrze wiedziała, że ta rozmowa będzie miała podobny przebieg jak wszystkie dotychczasowe i zakończy się niczym. Było już ileś takich nocy jak ta, kiedy to siedzieli w domowej łazience, a czasem w kuchni lub obok siebie w łóżku. Alexander budził się z krzykiem i potrzebował wiele czasu, żeby przyjść do siebie i uspokoić rozdygotane ciało. Kiedy zdarzyło się to po raz pierwszy – było to na kilka tygodni przed ich ślubem – Jessica myślała, że to zmory senne, trapiące przecież od czasu do czasu wielu ludzi. Już jednak wtedy była przerażona gwałtownością ataków napadających Alexandra i tym, że aż tyle czasu potrzebuje na otrząśnięcie się z tego złego snu. Oczywiście próbowała się dowiedzieć, co go tak prześladuje, twierdził jednak, że nie pamięta dokładnie.

– Nie wiem, coś mnie prześladowało... rozpłynęło się.

Ale potem zaczęło się to przytrafiać coraz częściej, pewnego dnia Jessica pomyślała więc, że muszą istnieć po temu głębsze powody. Chociaż jednak bardzo się starała, nie mogła nic wydobyć z Alexandra – najmniejszej aluzji, najmniejszego napomknienia. Później zaś znów twierdził, że po prostu wolałby tego nie drążyć.

– Jeśli nie chcesz rozmawiać o tym ze mną – powiedziała kiedyś – to zwierz się komuś innemu. Od czego masz przyjaciół? Leona? Tima?

Prawie się rozzłościł.

– Bzdura. Mężczyźni nie rozmawiają ze sobą o takich sprawach. Opowiem ci o moich zmorach nocnych, ty opowiesz mi o swoich... O, nie. W żadnym wypadku.

– A gdybyś pomówił z psychologiem?

Wtedy jednak rzucił żonie spojrzenie, które powiedziało jej, że traci czas, rozważając taki pomysł.

Teraz podniósł głowę i popatrzył na Jessicę. Przynajmniej wargi mu się trochę z powrotem zaróżowiły.

– Wracaj do łóżka – powiedział. – Zostanę tutaj jeszcze chwilę, a potem też przyjdę.

– Ale...

– Proszę. Wiesz przecież...

Wiedziała. Wiedziała, że w tych momentach chce być sam i odczuwa jej troskliwość jako coś uciążliwego. Właśnie on, który zazwyczaj szuka jej bliskości i ciągle powtarza, jak bardzo jej potrzebuje, ile ona znaczy w jego życiu, on, który zawsze pragnie z nią kontaktu – akurat do tej sfery swoich przeżyć jej nie dopuszcza.

Wstała, pogładziła go po mokrych od potu, zmierzwionych włosach i wróciła do sypialni. Przez otwarte okno wpływało jeszcze bardzo chłodne nocne powietrze, trzęsąc się więc z zimna, wsunęła się głęboko pod kołdrę. Nasłuchiwała, czy z łazienki dochodzą jakieś dźwięki, ale niczego nie słyszała. Alexander siedział tam teraz i czekał, aż uspokoi się w nim to coś, co zna tylko on. Wróci później do łóżka, żeby do rana przewracać się z boku na bok, a przez cały następny dzień będzie miał twarz szarą i zmęczoną. Jednak z godziny na godzinę uczucie ulgi będzie się w nim potęgowało, w kimś, kto wie, że przeżył coś, co znów na chwilę zniknie z jego życia.

Jessica przekręciła się na bok. Chociaż wydawało się jej, że czuwa, to jednak zasnęła, zanim Alexander znów do niej wrócił.

Nazywała się Geraldine Roselaugh[1] i sama uważała to nazwisko za dramatyczne, ale udawało się jej potwierdzać je swoim wyglądem. Prawie nie było człowieka, który nie wpatrywałby się w nią z zafascynowaniem. Miała sięgające bioder smoliście czarne włosy i lśniąco zielone, na dodatek nieco skośne oczy. Bardzo wystające kości policzkowe nadawały jej bladej twarzy delikatności, pełne wargi czyniły ją zmysłową. Miała doskonałą figurę, a jako fotomodelka – bez reszty zapełniony kalendarz zajęć. W wieku dwudziestu jeden lat wiedziała, że co wieczór może spotkać się z innym zamożnym, interesującym mężczyzną, wypić z nim szampana i pozwolić się obdarować.

Zadawała sobie pytanie, dlaczego trafiła na Phillipa Bowena i nie może zostawić go w spokoju.

Zwłaszcza że on sam nie robi właściwie nic, aby zjednać sobie jej sympatię.

Wyłącznie z jego powodu siedziała tego kwietniowego dnia, tuż przed Wielkanocą, przy barze w hoteliku The Fox and The Lamb w zachodnim Yorkshire, i czekała na niego. Przy czym to ostatnie nie było dla niej niczym niezwykłym. Wręcz przeciwnie, Geraldine niekiedy czuła, że jej życie – oprócz bardzo stresujących zajęć zawodowych – składa się jedynie z czekania na Phillipa Bowena.

Nigdy wcześniej nie słyszała o miejscowości Stanbury i w ogóle nigdy dotąd nie była w Yorkshire. Praca wiodła ją do różnych europejskich metropolii, czasem również do Nowego Jorku, a urlopy spędzała zawsze na południu, gdzieś, gdzie są białe plaże, palmy i błękitne niebo. Kiedyś była w Szkocji, która spodobała się jej w całej swojej wspaniałości, i znalazła tam wiele niesamowicie romantycznych, ustronnych zakątków. Ale Yorkshire...

Stanbury, maleńka wioska, leżała jedynie o rzut kamieniem od Haworth, wsi, która zdobyła sławę dzięki siostrom Brontë. Plebania sióstr była otwarta dla zwiedzających i – jak zalecał to przewodnik turystyczny – można było, urządzając sobie wędrówkę po torfowiskach, dotrzeć do ruiny dworku Top Whitins, który podobno posłużył za wzorzec dla domostwa ze słynnych Wichrowych Wzgórz Emily Brontë. Geraldine zaplanowała sobie taką wycieczkę na popołudnie, a Phillip obiecał, że dotrzyma jej towarzystwa. Phillip postanowił jeszcze raz pojechać do Stanbury House, ale oczywiście nie wrócił na czas. Miał pół godziny spóźnienia.

Geraldine nie wytrzymywała już na górze w pokoju i dlatego zeszła do baru, swoistego pubu, gdzie w południe oferowano bufet szwedzki. Wokół narożnego stołu zebrała się jakaś rodzina, czworo hałaśliwych dzieci i zestresowani rodzice. Od kiedy Geraldine tam się pojawiła, debatowali, co zjeść, ale nie doszli do porozumienia. Blada, wyczerpana matka wyglądała tak, jakby tylko jeszcze raz pragnęła otrzymać w prezencie ten okres życia, kiedy to ona i jej mąż nie byli obdarowani gromadką szalejącego potomstwa i cieszyli się samotnością. Geraldine z kolei pomyślała, że chętnie by się z nimi zamieniła.

Zawsze pragnęła założyć rodzinę. W gruncie rzeczy, przez cały czas jej celem był mieszczański styl życia. Kiedy skończyła szesnaście lat, odkryto ją w pewnej dyskotece jako modelkę, ale Geraldine miała zbyt silne poczucie rzeczywistości, żeby nie wiedzieć, że nie jest to zajęcie na całe życie. W wieku trzydziestu lat chciała mieć męża i zostać matką dwojga dzieci. Teraz zaś wyglądało na to, że wszystko będzie inaczej.

Popijała zamówioną wodę mineralną, co chwila zerkając w stronę drzwi, ale Phillip wciąż nie nadchodził. Od bufetu niosły się nęcące zapachy, ale Geraldine nie dopuszczała do siebie myśli o jedzeniu. Figura stanowi jej kapitał, jeśli więc przez cały dzień będzie stanowcza, nie odmówi sobie dziś wieczorem miłej kolacji z Phillipem, a może nawet będzie mogła wypić kieliszek wina i trochę porozmawiać o przyszłości. Poza tym chciałaby mu jeszcze raz powiedzieć, że z powodu podróży do Yorkshire zrezygnowała z niezwykle lukratywnego zlecenia w Rzymie i pokłóciła się ze swoją agentką, a także...

Przerwała sobie ten tok myśli i uśmiechnęła się znużona. Phillip bowiem oczywiście odpowie natychmiast, że w ogóle jej nie prosił, aby mu towarzyszyła, i będzie to prawda. To ona znowu nie wytrzymała i nie pozwoliła mu wyjechać samemu. Lucy, jej agentka i przyjaciółka, była tym razem naprawdę wściekła.

– Nie możesz sobie na to pozwolić! – powiedziała, uderzając dłonią w stół. – Nie jesteś gwiazdą, raz wreszcie muszę ci to najwyraźniej uświadomić całkiem bez ogródek! Jesteś bardzo dobrze opłacaną fotomodelką, i to wszystko. Poza tym skończyłaś dwadzieścia pięć lat! Wiesz, ile siedemnastolatek i osiemnastolatek depcze ci po piętach? Szczytowy punkt kariery masz już za sobą, moja droga! Powinnaś teraz przyjmować wszystko, jak leci, żebyś za dwa czy za trzy lata, kiedy nie będziesz już tak rozchwytywana, dysponowała przynajmniej porządnym kontem bankowym. Ale to w twoim wypadku i tak jest wątpliwe, bo przecież w mniejszym lub większym stopniu utrzymujesz tego pana!

Lucy jeszcze nigdy tak z nią nie rozmawiała, choć przecież wcale nie objawiła jej żadnych nowych prawd. Geraldine sama dobrze wiedziała, jak się sprawy mają – nigdy nie robiła sobie złudzeń.

– Lucy, nie umiem inaczej – powiedziała cicho. – Potrzebuję jego bliskości. Potrzebuję g o. On jest dla mnie naprawdę ważny.

– Ale odkąd go znasz, wciąż tylko cię zawodzi!

– Kiedyś...

–...się zmieni? Geraldine, sama nie wierzysz w to, co mówisz! On skończył trzydziestkę! Nie jest to młodziutki chłopak, o którym można by powiedzieć, że trochę się wyszaleje i na koniec pójdzie po rozum do głowy. Z nim jest coś nie w porządku, moja droga. I tak to już zostanie.

Mimo to Geraldine oczywiście pojechała z nim do Yorkshire. I oczywiście wiedziała, że popełnia błąd. Było też dla niej jasne, że Phillip nie podziela jej marzeń dotyczących przyszłości, których odzwierciedlenie odnajdowała teraz przy narożnym stole z czworgiem rozwrzeszczanych dzieciaków.

„Powinnam wstać – pomyślała – pójść na górę, spakować rzeczy i wrócić do Londynu. Zacząć żyć własnym życiem i zapomnieć o tym facecie”.

Otworzyły się drzwi baru i wszedł Phillip.

Ciemne włosy miał potargane od wiatru. Wniósł ze sobą woń słońca i ziemi, który pasował do niego znacznie lepiej niż właściwy mu zapach dymu papierosowego. Miał na sobie dżinsy i sweter z golfem, tak że Geraldine wydała się sobie nagle w szykownym zamszowym żakiecie zupełnie nie na miejscu.

Phillip się rozejrzał, dostrzegł ją, podszedł do jej stolika.

– Spóźniłem się. Przepraszam. – Usiadł i wskazał ręką na szklankę wody mineralnej. – Czy to jest znowu cały twój obiad?

– Śniadanie i obiad w jednym.

– To uważaj, żebyś nie przytyła! – Spojrzał w stronę bufetu szwedzkiego. – Nie będziesz miała nic przeciw temu, że coś przegryzę?

– Miałam nadzieję, że pójdziemy dzisiaj na kolację.

– Jedno drugiemu nie przeszkadza. Z chęcią bym się tylko tymczasem posilił.

Wstał i poszedł w kierunku bufetu. Geraldine patrzyła za nim i zadawała sobie pytanie, co ona w nim widzi.

Musi w nim coś widzieć. Nie może chodzić tylko o to, że jest przystojny, bo przecież ona ciągle poznaje przystojnych mężczyzn. Może nawet Phillip posiada te słynne wartości duchowe, ale chyba sam niezwykle rzadko robi z nich użytek. Przeważnie jest wobec niej miły, jednak w dziwnie obojętny sposób, niezobowiązująco, bez zaangażowania. Wiedziała, że przeżył coś bardzo przykrego, zawsze więc powtarzała sobie, że to jest powód, dla którego boi się bliższego związku i nie jest zdolny stworzyć poczucia prawdziwej bliskości, ale oczywiście wciąż nękała ją niepewność. Może to wygląda tak, że wprawdzie on jest jej wielką miłością, ale ona jego nie. Uważa, że można miło spędzać z nią czas, bo jest atrakcyjna, inteligentna i gotowa zrobić dla niego mnóstwo rzeczy. Ale nie kocha jej.

Po prostu jej nie kocha.

– Może ty go też nie kochasz – zapytała ją kiedyś Lucy. – Może jesteś po prostu uzależniona od niego pod względem seksualnym?

Geraldine gwałtownie zaprzeczyła i natychmiast daleko odsunęła od siebie taką insynuację.

– Bzdura. Ja nie. Znasz mnie przecież. Wyobrażasz sobie, że mogłabym nie chcieć wyjść z czyjegoś łóżka?

– Nie musisz nie chcieć wychodzić, a mimo to możesz być od niego uzależniona.

W głębi serca Geraldine wiedziała, że taka jest prawda. Była to wiedza, której do siebie nie dopuszczała i którą, gdy tylko dawała ona o sobie znać, spychała w podświadomość. Jej stosunek do Phillipa można było zdefiniować przede wszystkim seksualnością. Pożądała go, pragnęła być z nim w łóżku. Pożądała nawet tej obojętności, z jaką się z nią kochał. Nie był bezwzględny, ale zaspokajał jej potrzeby. Podczas aktu miłosnego czuła, że jest od niej tak samo odległy jak w każdej innej minucie dnia powszedniego, toteż niekiedy, w tych krótkich momentach, kiedy sama sobie to wszystko powtarzała, zapytywała się zdruzgotana, jak może tak bardzo tęsknić do czegoś, co nie jest ani piękne, ani uszczęśliwiające, a nawet nie podniecające, i tylko w gruncie rzeczy uświadamia jej, że pozwala się wykorzystywać.

Nie chcę tego, nie chcę tego, nie chcę tego!

Phillip wrócił do stolika, niosąc w jednej ręce kufel piwa, a w drugiej talerz z jakimś daniem z curry, o ile Geraldine dobrze rozpoznała.

– Przyniosłem też widelec dla ciebie – powiedział. – Gdybyś zechciała trochę skubnąć.

Jak na niego, był to wyraz tak nadzwyczajnej troski, że w Geraldine natychmiast obudziła się podejrzliwość. Prawdopodobnie zaraz zakomunikuje jej coś nieprzyjemnego.

– O co chodzi? – zapytała, nie dotykając przyniesionego dla niej widelca.

Phillip westchnął, ale nie zważając na nic, zaczął pałaszować z ogromnym apetytem.

– Nie mogę towarzyszyć ci dzisiaj w tej wędrówce – wyjaśnił. – Chciałbym odwiedzić Patricię Roth.

– Chciałeś to zrobić już dzisiaj rano!

– Zmieniłem zamiar. Jestem zbyt niespokojny, żeby czekać. Poza tym czas nagli. Jeśli Patricia Roth, co podejrzewam, nie zechce ze mną rozmawiać, muszę wszcząć liczne kroki. Nie zamierzam marnować czasu.

Geraldine zrobiła się w ostatnich latach bardzo przewrażliwiona, dlatego na dźwięk tych słów coś znowu ścisnęło ją za gardło.

– Marnować – powtórzyła. – To, że masz wybrać się ze mną na wędrówkę, jest dla ciebie zmarnowanym czasem? – Phillip próbował wsunąć jej do ust widelec pełen ryżu z curry, ale Geraldine się odsunęła. – Nie. Nie jestem głodna. Naprawdę nie.

– W tej sprawie tutaj przyjechałem – powiedział. – Wszystko, co nie łączy się z moim planem, jest w pewien sposób zmarnowanym czasem. Nie ma to z tobą żadnego związku.

– Obiecałeś mi.

– Błagałaś i nalegałaś, dlatego w pewnym momencie się zgodziłem, żebyś mi dała spokój. Ale teraz nie mam ochoty nigdzie się włóczyć. Przecież możesz wybrać się tam sama.

Geraldine próbowała połknąć łzy w nadziei, że uda się jej nie rozpłakać.

– Jestem