Angelika Kuźniak

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Polska reportażystka, autorka wielu nagradzanych teksów oraz cieszących się dużym uznaniem czytelników biografii nieprzeciętnych kobiet: artystek i wielkich, nieszablonowych osobowości. Jedna z najważniejszych reporterek swojego pokolenia. Za książkę Stryjeńska. Diabli nadali Angelika Kuźniak została doceniona nawet nominacją do Nagrody Nike. Pisała m.in. o Marlenie Dietrich, Ewie Demarczyk, Papuszy i Oldze Boznańskiej. Swoją najnowszą, poświęconą współczesnej sztuce dobrego umierania, książkę pt. Soroczka Angelika Kuźniak opublikowała pod koniec 2020 r. Aktualnie pracuje nad opowieścią o życiu noblistki Herty Müller.

Angelika Kuźniak urodziła się w 1974 r. w Słubicach. Dorastanie na polsko-niemieckim pograniczu, jak sama przyznaje, zadecydowało o jej osobowość, zdeterminowało spojrzenie na świat i stosunek do niego. Ciekawość innych kultur ściśle sprzężona jest u niej ze znajomością języków obcych. Angelika Kuźniak ukończyła studia kulturoznawcze na Uniwersytecie Europejskim Viadrina we Frankfurcie nad Odrą, a wykształcenie uzupełniała na Universita degli Studi di Macerata we Włoszech, studiując lingwistykę. Jej przygoda z reportażem prasowym zaczęła się dość przypadkowo dwie dekady temu. W 1999 r. zaintrygowana tablicą pamiątkową wiszącą na ścianie kościoła w niewielkiej miejscowości Lubin, będącym przed wojną niemieckim Wildenhagen, postanowiła dowiedzieć się jaka historia stoi za wyrytym na niej napisem. Okazało się, że upamiętnia on mieszkanki miasteczka, które ze strachu przed nadciągającą Armią Czerwoną popełniły w lutym 1945 r. zbiorowe samobójstwo. Poznaną przez siebie historię opisała w mejlu do Małgorzaty Szejnert, ówczesnej szefowej działu reportażu w Gazecie Wyborczej. To ona zachęciła ją do pracy nad tekstem opowiadającym o tym wydarzeniu, proponując wsparcie merytoryczne Włodzimierza Nowak. W ten sposób rozpoczęła się trwająca wiele lat współpraca Angeliki Kuźniak z Dużym Formatem i Gazetą. Zanim popularność przyniosły jej biograficzne książki, Angelika Kuźniak przez wiele lat pracowała nad swoim warsztatem jako autorka reportaży. Jej teksty były nagradzane i nominowane do różnych nagród, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Kilkukrotnie (1999, 2000, 2007, 2010, 2011 r.) była nominowana do nagrody Grand Press, zdobyła ją zaś trzy razy. Dwa reportaż, które współtworzyła znalazły się w nominowanym do Nike 2008 zbiorze Włodzimierza Nowaka pt. Obwód głowy. Wielokrotnie jej nazwisko umieszczano na liście nominacji do Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej. Za wywiad w niemiecką noblistką Hertą Müller została doceniona w 2009 r. nagrodą im. Barbary Łopieńskiej. W swoim dorobku reporterka ma jeszcze nagrodę w kategorii Inspiracja Roku w Ogólnopolskim Konkursie Reportażystów Melchiory 2014.

Angelika Kuźniak, Papusza, Marlena i inne

Swoją debiutancką książkę pt. Marlene Angelika Kuźniak w ręce czytelników oddała w 2009 r. Niebanalna, świetnie napisana opowieść o życiu legendarnej Marleny Ditrich jest efektem kilku lat wytężonej, głównie dokumentacyjnej pracy. Każdej zresztą ze swoich książek i bohaterek reporterka poświęca właśnie tyle czasu, kilka lat (pracuje jednocześnie nad kilkoma projektami). Efekt z pewnością jest wart tego wysiłku, jednak jak przyznaje autorka przy takim trybie pracy, by się utrzymać długo musiała dodatkowo pracować zarobkowo, np. podczas pisania Marlene Angelika Kuźniak pracowała fizycznie w pralni teatralnej.

Kobiety, o których pisze nigdy nie są przypadkowe, ani wybrane z przyczyn marketingowych, lecz stanowią jej osobiste, często zainicjowane dość przypadkowo, fascynacje. Po Malenie Ditrich przyszła kolej na niezwykłą postać cygańskiej poetki zwanej Papuszą. Jak przyznaje Angelika Kuźniak, Papusza jest najbliższą jej sercu książką. Jednak do każdej ze swoich bohaterek ma ona osobisty stosunek, a poświęcone im teksty woli nazywać obrazami lub opowieściami reporterskimi, a nie biografiami. I rzeczywiście, wydawnictwa te trudno jest sprowadzić jedynie do relacji o kolejach losów danej postaci. Długie lata zbierania różnorodnych materiałów, profesjonalny warsztat i niezaprzeczalny talent reporterski autorki każdorazowo owocują bowiem fascynującą wyprawą w głąb świata każdej z jej bohaterek. Zabierając się do każdej kolejnej książki, Angelika Kuźniak chce, jak sama mówi, pokazać człowieka z krwi i kości. Swój cel bez wątpienia osiąga, a najlepszym dowodem na pisarskie umiejętności autorki jest nominacja do Nike, najbardziej prestiżowej polskiej nagrody literackiej, za książkę Stryjeńska. Diabli nadali. Dużą popularnością wśród czytelników cieszyła się również jej opowieść o jednej z najciekawszych postaci polskiej powojennej sceny muzycznej, Ewie Demarczyk, zatytułowana Czarny Anioł. Ostatnia biograficzna książka Angeliki Kuźniak, Boznańska. Non finito, ukazała się w 2019 r.

Angelika Kuźniak i Soroczka

Pod koniec 2020 r. do księgarń trafiła nowa książka reporterki. Poruszające rozmowy o przygotowaniach do śmierci, procesie wewnętrznej akceptacji własnego odchodzenia zatytułowała Angelika Kuźniak Soroczka. Tytuł będący pochodzącym z ukraińskiego określeniem płóciennej , tkanej na specjalne okazje, w tym pogrzeb, koszuli, jest tu wyjątkowo znaczący.