Emil Zola

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 1902 r. francuski pisarz, dziennikarz i krytyk literacki. Prekursor, teoretyk i najwybitniejszy XIX-wieczny przedstawiciel naturalizmu w literaturze. Jeden z najpopularniejszych i najczęściej tłumaczonych francuskich prozaików. Swoje najważniejsze powieści Emil Zola zamknął w monumentalnym 20-tomowym cyklu Rougon-Macquartowie. Historia naturalna i społeczna rodziny za Drugiego Cesarstwa opublikowany w latach 1871–1893 r. Najsłynniejszą książkę, Germinal, Zola opublikował w 1885 r. Jego nowatorskie podejście do literatury i śmiałe poglądy polityczno-społeczne wywoływały wśród współczesnych wiele kontrowersji. Kościół Katolicki wszystkie jego dzieła jako niebezpieczne i niezgodne z doktryną religijną umieścił na Indeksie Ksiąg Zakazanych.

Émile Édouard Charles Antoine Zola urodził się w 1840 r. w Paryżu. Jego ojciec François Zola był pochodzącym z Wenecji wojskowym inżynierem. W 1843 r. dostał on kontrakt na budowę wodociągów w Aix-en-Provence i jeszcze w tym samym roku przeniósł się tam z rodziną. W tej pięknej miejscowości przyszły pisarz spędził dzieciństwo i wczesną młodość. To właśnie tam chodził do szkoły i zaprzyjaźnił się z Paulem Cezanne’em. Podobno już jako dziecko chciał pisać Emil Zola książki, a karierę pisarską uważał za swoje naturalne powołanie. Swoimi pierwszymi literackimi próbami dzielił się z przyjaciółmi: Cézanne’m i Baille’m. Po śmierci ojca w 1847 r. sytuacja finansowa rodziny stała się bardzo zła, mimo wszystko mały Emil został otoczony czułą opieką babci i matki, z którą będzie bardzo mocno związany i która aż do swojej śmierci w 1880 r. pozostanie najważniejszą osobą w jego życiu.

Emil Zola w brzuchu Paryża

W 1858 r. Zola zamieszkał wraz z matką w Paryżu. Dwukrotnie nie udało mu się zdać matury z nauk ścisłych i jego widoki na zrobienie kariery w stolicy stały się bardzo marne. Szukając zarobku, zatrudnił się jako urzędnik w celny, jednak wytrzymał na tym stanowisku zaledwie parę miesięcy. Od 1862 r. przez blisko 4 lata pracował dla wydawnictwa Hachette, gdzie nauczył się bardzo wiele o funkcjonowaniu rynku literackiego. W tym okresie intensywnie uzupełniał swoje wykształcenie, dużo czytał, obracał się w awangardowym środowisku artystycznym impresjonistów i pisał. W 1864 r. debiutował zbiorem opowiadań Bajki z Ninon. Niedługo później wydał Emil Zola powieści Wyznanie Klaudiusza (La Confession de Claude) i Teresa Raquin, jednak żaden z tych tytułów nie zrobił furory wśród czytelników. Mimo wszystko początkujący autor nie zniechęcał się, a nawet postanowił żyć wyłącznie z pióra.

Emil Zola – dziennikarz i krytyk

Po odejściu z wydawnictwa Emil Zola rozpoczął karierę dziennikarza i krytyka, co stanowiło doskonały trening warsztatowy. Dużo później, jako znany autor, zalecał on początkującym pisarzom w celu zdobycia doświadczenia pracę w prasie. Sam początkowo publikował w działach literackich różnych tytułów. Dzięki swojej znajomości kręgów artystycznych Paryża, odnosił spore sukcesy artykułami poświęconymi krytyce literackiej i artystycznej, chociaż jego poglądy nie zawsze były popularne. Zola odważnie opowiadał się za nowymi prądami w sztuce, m.in otwarcie bronił impresjonistów i ich koncepcji malarstwa. Pod koniec lat 60-tych zaczął zajmować się publicystyką i tematami politycznymi, w pełni wykorzystując swój talent literacki i temperament polemisty. Nawet w obliczu zagrożenia poważnymi konsekwencjami nie rezygnował z mówienia o sprawach w jego odczuciu ważnych i słusznych. Również pisząc swoje powieści, Emil Zola nie zwykł uginać się pod presją opinii publicznej czy konserwatywnego konwenansu. Zaangażowanie w sprawę Dreyfusa, a przede wszystkim opublikowany 1898 r. w postępowym L’Aurore podsumowujący tę szokująca historię słynny artykuł J’accuse…! kosztował go wyrok sądowy za znieważenie rządu i armii oraz emigrację do Wielkiej Brytanii. Tym postępowaniem pisarz ściągnął na siebie gniew wielu potężnych osób, co spowodował nawet podejrzenia, że jego śmierć nie była nieszczęśliwym wypadkiem, lecz zabójstwem na tle politycznym.

Emil Zola, Germinal i naturalizm

Po pierwszych nieudanych próbach literackich próbach pisarz porzucił utrzymany w duchu Wiktora Hugo realizm na rzecz szukania własnej drogi artystycznej. Zainspirowany wielkim postępem naukowym, jaki dokonywał się na jego oczach oraz nowoczesnymi koncepcjami filozoficznymi i socjologicznymi sięgającymi po metodologię nauk przyrodniczych, podobne podejście postanowił zastosować w stosunku do dzieła literackiego. Dla Emila Zoli powieść miała być obiektywnie przedstawionym wycinkiem życia pokazanym bez upiększeń i cenzury. Swoje teorie pisarz wyłożył w 1880 r. w studium Powieść eksperymentalna, jednak realizował w praktyce już wiele lat wcześniej w, zapoczątkowanym w 1871 r., ambitnym cyklu powieściowym Rougon-Macquartowie. W jego ramach powstało 20 tytułów, do których zalicza się najwybitniejsze dzieła autora takie jak Nana, Wszystko dla pań i Germinal. Emil Zola dziś znany jest przede wszystkim za sprawą tych kilku fabuł. W dorobku pisarza znajdują się jeszcze dwa krótsze cykle: Trzy miasta, na który składają się Lourdes, Rzym i Paryż oraz, pisane pod koniec życia, Cztery ewangelie, złożone z 4 tomów zatytułowanych Płodność, Prawda, Praca i Sprawiedliwość (niedokończone).