Ernest Hemingway

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 1961 r. amerykański dziennikarz i pisarz. Jedna z najwybitniejszych i najbardziej znanych postaci światowej literatury. Jego biografię do dzisiejszego dnia trudno oddzielić od romantycznej legendy, którą konsekwentnie budował. Jego postać uznawana była za uosobienie męskości, a jego życie do dziś pozostaje kwintesencją męskiej przygody. Znany z swojej wrażliwości na kobiece wdzięki – miał cztery żony. Dużo podróżował i mieszkał w najróżniejszych zakątkach świata: we Francji, Hiszpanii, na Kubie. Autor kultowych powieści i opowiadań tj. Stary człowiek i morze, Pożegnanie z bronią i Komu bije dzwon. W 1953 r. za opowiadanie Stary człowiek i morze Ernest Hemingway odebrał Nagrodę Pulitzera, a rok później Literacką Nagrodę Nobla. W swojej twórczości stosował charakterystyczny surowy, oszczędny styl, zbliżony do poetyki tekstu prasowego, nazywany teorią pominięcia, bądź teorią góry lodowej. Jego twórczość cechowała duża autobiograficzność – wszystkie napisane przez siebie książki Ernest Hemingway opierał na własnych przeżyciach i doświadczeniach.

Ernest Miller Hemingway urodził się w 1899 r. w Oak Park w Illinois, jako syn lekarza Clarence’a Edmondsa Hemingwaya i Grace Hall-Hemingway śpiewaczki operowej i nauczycielki muzyki. Stosunki Ernesta z matką, która zmuszał go do ćwiczeń muzycznych były trudne. Po latach pisarz twierdził nawet, że swojej matki nienawidził. Jednak to podobno właśnie jej zawdzięczał swój energiczny temperament, nieustępliwość i namiętną naturę. Z kolei ojciec podczas wakacji spędzanych w domu letniskowym nad jeziorami północnego Michigan, uczył syna polowania, łowienia ryb i przetrwania w lesie, zaszczepiając Ernestowi zamiłowanie do męskiej przygody i ćwiczeń na świeżym powietrzu. Jego talent objawił się jeszcze w szkole średniej, kiedy to młody Hemingway pisywał do szkolnej gazetki.

Ernest Hemingway - dziennikarskie początki wielkiej literatury

Po maturze rozpoczął karierę dziennikarza jako współpracownik gazety The Kansas City Star, a otrzymane wówczas w redakcji rady, zalecające pisanie krótkich zdań i akapitów oraz wybieranie słownictwa nacechowanego energią, wziął sobie do serca na całe życie. W 1918 r. 19-letni Hemingway zgłosił się do wojska i został wysłany do Europy. Tam przeżył nie tylko swój chrzest bojowy, ale i pierwszy wielki zawód miłosny. Po powrocie z frontu został odznaczony srebrnym Medalem za Męstwo Wojskowe.

Po powrocie do Stanów rozpoczął współpracę jako redaktor i korespondent zagraniczny z Toronto Star Weekly. W 1921 r. ożenił się z Hadley Richardson i wkrótce wyjechał do Paryża. Tam poznał ówczesną bohemę artystyczną: Gertrude Stein, James Joyce oraz Ezra Pound, Pablo Picasso, Joan Miró i Juan Gris.

Pierwsze książki Ernesta Hemingwaya

W 1923 r., roku w którym na świat przyszedł pierwszy syn pisarza, ukazał się także pierwszy zbiórek jego opowiadań wydany w kameralnym nakładzie 300 egz. pt. Three stories and ten poems. Za właściwy debiut wydawniczy Hemingwaya uważa się jednak opublikowany dwa lata później zbiór In Our Time. W 1923 r. po raz pierwszy brał on udział w festiwal San Fermin w Pampelunie, gdzie zafascynował się hiszpańską kulturą fiesty i tradycją walk z bykami. Z tego zachwytu narodziła się pierwsza powieść Hemingwaya Słońce też wschodzi (1926), która przyniosła mu międzynarodowe uznanie, oraz późniejsza o kilka lat Śmierć po południu. Już w 1927 r. zakończyło się pierwsze małżeństwo autora Komu bije dzwon. Ernest Hemingway od razu po rozwodzie ożenił się ze swoją ówczesną kochanką, Pauliną Pfeiffer, z którą miał dwóch synów. Niedługo później ojciec pisarza popełnił samobójstwo. Wstrząśnięty Hemingway miał podobno wyrazić przekonanie o tym, że w jego przypadku ten scenariusz się powtórzy.

Ernest Hemingway pisarz czasów wojny

Lata trzydzieste i czterdzieste były dla Hemingwaya niezwykle intensywnym czasem. W 1933 r. wraz z żoną odbył 10-tygodniową podróż po Afryce, która zaowocowała niezapomnianym opowiadaniem Śniegi Kilimandżaro i powieścią Zielone wzgórza Afryki.

W 1937 r. już jako znany dziennikarz i literat pojechał on do Hiszpanii w charakterze korespondenta wojennego. Podczas bombardowania Madrytu napisał on swój jedyny utwór dramatyczny pt. V kolumna. W Hiszpanii rozkwitł też jego romans z Marthą Gellhorn, która już w 1940 r. zastąpiła Paulinę na stanowisku Pani Hemingway. Komu bije dzwon, najsłynniejsza powieść jego autorstwa ukazała się w tym samym roku. Jest to tekst powszechnie uznawany za jego najdojrzalsze literacko dokonanie. Na stronach Komu bije dzwon Ernest Hemingway, bazując na swoich doświadczeniach z hiszpańskiej wojny domowej, komponuje jedną z najpiękniejszych historii o wojnie, miłości i śmierci w dziejach literatury. Książka okazała się ogromnym sukcesem. Za Komu bije dzwon Hemingway dostał nawet nominację do Nagrody Pulitzera.

Również podczas II wojny światowej Hemingway znajduje się w centrum wydarzeń. Oficjalnie jest korespondentem wojennym, jednak nie potrafi stać z boku i bierze udział w akcjach militarnych. Jest świadkiem wyzwoleniu Paryża i ofensywy w Ardenach. Za męstwo podczas II wojny światowej został odznaczony Brązową Gwiazdą. Wraz z II wojna światową skończyło się również drugie małżeństwo pisarza, który w 1946 r. ożenił się z Mary Welsh.

Ernest Hemingway, Stary człowiek i morze, Pulitzer i Nagroda Nobla

Największe sukcesy przyszły w pierwszej połowie lat 50-tych. W 1953 r. za należące do kanonu literatury światowej opowiadanie Stary człowiek i morze Ernest Hemingway został doceniony Nagrodą Pulitzera. W 1952 r. podczas safari w Afryce doznał obrażeń w dwóch katastrofach lotniczych, a dwa lata później został silnie poparzony w pożarze buszu. Odniesione wtedy rany uniemożliwiły mu osobisty odbiór Nagrody Nobla otrzymanej jesienią 1954 r.

Samobójstwo

Po wielkich triumfach w pierwszej połowie lat 50-tych, pisarz nadal intensywnie pracował, m.in. nad wydaną pośmiertnie książką Ruchome święto. Po opuszczeniu Kuby w 1960 r. popadał w coraz większą paranoję i depresję uznając, ze jest śledzony i nękany przez amerykańskie służby specjalne. Wiosną 1961 r. na trzy miesiące trafił do szpitala psychiatrycznego. Zastrzelił się 2 lipca 1961 r. dwa dni po powrocie do domu.