Gabriel Garcia Marquez

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 2014 r. kolumbijski pisarz i dziennikarz, uznawany za jednego z najwybitniejszych prozaików XX w. Znany ze swojej kontrowersyjnej przyjaźni z kubańskim dyktatorem, Fidelem Castro. Za swoje książki García Márquez w 1982 r. został uhonorowany literacką nagrodą Nobla.

Gabriel José de la Concordia García Márquez przyszedł na świat 6 marca 1927 r. w Aracataca. Niedługo po jego urodzeniu, w związku z pracą ojca, rodzice przeprowadzili się do Barranquilla, zostawiając małego synka pod opieką dziadków ze strony matki. Fakt ten miał doniosłe znacznie dla całej przyszłości pisarza, którego wyobraźnia twórcza i osobowość zostały w dużej mierze ukształtowane właśnie przez nich. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że realizm magiczny jego prozy, elementy realistyczne zawdzięcza pułkownikowi Nicolásowi Ricardowi Márquezowi Mejíi, a magię Donii Tranquilinie Iguarán, która nauczyła wnuka patrzeć na świat, jak na miejsce pełne czarów i niesamowitości. Również romantyczna historia miłosna rodziców stała się dla Gabriela ważnym punktem odniesienia. Pisząc jedną ze swoich najbardziej znanych powieści, Miłość w czasach zarazy, Gabriel García Márquez inspirował się właśni walką o miłość, którą stoczyli jego rodzice z przeciwną temu związkowi rodziną matki.

Na stałe z ojcem i matką Gabriel zamieszkał w 1936 r. i wtedy też rozpoczął bardziej formalną edukację. Przyszły pisarz uczył się najpierw w Colegio jesuita San José (dziś Instituto San José), a następnie, dzięki rządowemu stypendium, w Liceo Nacional de Zipaquirá. Żeby zadowolić ojca, podjął studia prawnicze na Universidad Nacional de Colombia w Bogocie, jednak swój czas zamiast na naukę poświęcał głównie na lekturę, odkrywając klasyków światowej literatury. To wtedy zapragnął pisać García Márquez książki, jednak nieco inne niż te, które poznał. Swoje historie chciał opowiadać w gawędziarskim stylu swojego dziadka, doprawiając je magiczną perspektywą babki. W 1947 r. w prasie ukazało się jego pierwsze opowiadanie Trzecia rezygnacja.

Kariera dziennikarska i pierwsze książki Gabriela Garcíi Márqueza

W 1950 r. Márquez ostatecznie porzucił studia i skoncentrował się na karierze dziennikarskiej. Zaczynał w lokalnych gazetach: El Heraldo z Barranquilla i El Universal wychodzącej w Cartagenie. Później pracował jako korespondent zagraniczny dla ogólnokrajowego dziennika El Espectador. Popularność przyniósł mu publikowany w 1955 r. na jego łamach cykl reportaży, pt. Opowieść rozbitka. Książki García Márquez zaczął wydawać mniej więcej w tym samym czasie; premiera jego pierwszej powieści pt. Szarańcza miała miejsce w 1955 r. Od tego momentu niemal aż do samej śmierci nie przestawał tworzyć. Sześć lat po powieściowy debiucie w ręce czytelników oddał Márquez Nie ma kto pisać do pułkownika, poruszającą, lecz surową i oszczędną w formie historię o samotności, honorze i życiu, które jest czekaniem.

Gabriel García Márquez i Sto lat samotności

Swoje najbardziej znane dzieło, Sto lat samotności, Gabriel García Márquez opublikował w 1967 r. Ta epicka saga rodu Buendía uznawana jest za jedno z największych arcydzieł literatury iberoamerykańskiej i zaliczana do światowej klasyki. W 2007 r. IV Międzynarodowego Kongresu Języka Hiszpańskiego uznał Sto lat samotności za najważniejszy po Don Kichocie hiszpańskojęzyczny tekst kultury. Na całym świecie sprzedano, w przekładzie na 35 języków, ponad 50 milionów egzemplarzy tej książki Márqueza. Jest to też bez wątpienia najbardziej znana narracja całego nurtu realizmu magicznego, którego pisarz jest najwybitniejszym przedstawicielem.

Życie jest opowieścią i Rzecz o mych smutnych dziwkach¬ – Gabriela Garcíi Márqueza ostatnie książki

W 1999 r. u pisarza zdiagnozowano chorobę nowotworową. Był to dla niego impuls do rozpoczęci pracy nad swoją autobiografią. Ukazała się ona w 2002 r. pt. Życie jest opowieścią. Na stronach tej książki Gabriel García Márquez zaprasza swoich czytelników na wspólną wyprawę przede wszystkim do świata jego młodości i dzieciństwa, które ukształtowały go jako twórcę.

Dwa lata później ukazał się ostatnia powieść noblisty. Ta krótka fabuła, nazywana przez niektórych krytyków elegią o późnej miłości, wywołała niemałe kontrowersje ze względu na fundamentalny dla fabuły motyw erotycznego marzenia bohatera o spędzeniu nocy z nieletnią dziewicą. Niektórzy uważali, że dlatego Gabriel García Márquez Rzecz o mych smutnych dziwkach opublikował pod koniec pisarskiej kariery.