Hermann Hesse

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 1962 r. niemiecki poeta i prozaik, uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy pierwszej połowy XX w. Walory tworzonej przez niego literatury już na początku XX w. dostrzegał Tomasz Mann, w 1946 r. doceniał Komitet Noblowski, zaś kilkanaście lat później ruch hippisowski, któremu wyjątkowo bliska była obecna w jego prozie postawa etyczna i światopoglądowa: pacyfizm, antymilitaryzm, zaczerpnięte z kultury wschodu wartości oraz inspirowana psychoanalizą idea podróży w głąb siebie. Hermann Hesse książki, które wychodziły spod jego pióra, w pewnej mierze traktował jako element własnej psychoanalizy i narzędzie introspekcji, stąd często podkreślana bywa obecność w nich wątków autobiograficznych oraz konstrukcja protagonisty jako swoistego alter ego autora. Do najsłynniejszych powieści pisarza należą: dość wczesna Siddhartha, wydany w 1927 r., uznawany za jedno z najważniejszych dzieł XX w., Wilk stepowy i ostatnia fabuła autora, Gra szklanych paciorków.

Hermann Hesse na świat przyszedł w 1877 r. w wirtemberskim Calw. Dorastał w dość nietypowej, choć mieszczańsko-inteligenckiej rodzinie protestanckiej. W domu pisarza bowiem poza Biblią oraz umacniającymi niemieckie i chrześcijańskie cnoty klasycznymi pozycjami nobliwych autorów studiowano także filozofię, sztukę oraz literaturę innych kręgów i tradycji kulturowych, np. hinduistycznej czy buddyjskiej oraz szerzej Dalekiego Wschodu (dziadek pisarza był misjonarzem pełniącym posługę w tamtym regionie i zapalonym indologiem). Klimat intelektualnej otwartości, w której wzrastał Hermann Hesse, książki, które dzięki szerokim horyzontom rodziców mógł czytać w dzieciństwie i młodości, bez wątpienia miały ogromne znaczenie dla jego biografii i pisarstwa, którego centrum stanowi rozwój jednostki, poszukiwanie prawdy o samym sobie, samotność i próby odnalezienia się w świecie.

Po ukończeniu szkoły duchowe poszukiwania zaprowadziły Hessego do seminarium protestanckiego w Maulbronn, jednak pobyt tam okazał się za trudny dla wrażliwego młodzieńca przeżywającego wówczas bardzo trudny okres. Pisarz uciekł z seminarium, a następnie próbował odnaleźć równowagę w Bad Boll u zaprzyjaźnionego teologa, lecz również tu nie udało mu się dojść do ładu z samym sobą, co zaowocowało próbą samobójczą, a ostatecznie pobytem w zakładzie dla nerwowo chorych.

Następne lata pisarz poświecił bardzo intensywnemu rozwojowi duchowemu i własnym studiom (nie kontynuował jak większość rówieśników z jego kręgu towarzyskiego nauki na uniwersytecie, co przez dłuższy czas było dla niego źródłem kompleksów). Pracował wówczas w dużej księgarni, a później w bazylejskich antykwariatach. W okresie tym intensywnie czytał Hermann Hesse książki, do których dzięki pracy miał łatwy dostęp, a także podróżował. Zainteresował się psychoanalizą oraz myślą Artura Schopenhauera, które wywrą niemały wpływ na całą jego twórczość prozatorską.

W 1911 r., uciekając przed kryzysem życiowym (w tym małżeńskim), ruszył na dłuższą wyprawę, której celem był Daleki Wschód (odwiedził Cejlon, Indonezję, Sumatrę, Birmę i Borneo), nie odnajdując jednak duchowego wyzwolenia i harmonii, których spodziewał się tam doświadczyć.

Hermann Hesse, Siddharta i pierwsze sukcesy literackie

Swoją karierę literacką pisarz zaczynał od tworzonej w duchu i estetyce neoromantycznej poezji, jednak jego pierwsze tomiki nie odniosły wydawniczego i finansowego sukcesu. Dopiero wydana w 1904 r. powieść Hermanna Hessego, Peter Camenzind, przyniosła mu uznanie i widoki na literacką karierę, której się od tego momentu poświęcił. Dwa lata później ukazała się jego druga fabuła, Pod kołem, a później opowiadania i niezbyt udana Gertruda. W czasie I wojny światowej, ze względu na chorobę oczu i wątłe zdrowie psychiczne, nie został przyjęty do wojska. Mając już pewną pozycję jako autor, krytykował imperializm oraz militaryzm niemiecki, za co spotkała go bardzo agresywna krytyka i oskarżenia o zdradę, co bardzo przeżył. Cały czas pisał; w 1915 r. do księgarń trafiły Trzy opowieści z życia Knulpa, a już po wojnie ukazała się jego następna powieść pt. Demian. W wydanej w 1922 r. powieści Siddhartha Hermann Hesse zaprezentował prawdziwą dojrzałość literacką, podsumowując niejako swoje dotychczasowe poszukiwania zarówno warsztatowe jak i artystyczno-filozoficzne. Książka do dziś uznawana jest za jedno z jego najważniejszych dokonań.

Hermann Hesse i Wilk stepowy

W 1923 r. pisarz otrzymał obywatelstwo szwajcarskie i z tym krajem związał swoje dalsze życie. Był przerażony tym, co działo się w jego ojczyźnie po dojściu Hitlera do władzy, czemu dawał wyraz w swoich wystąpieniach i pismach, ściągając na siebie kolejne oskarżenia o zdradę. Cały czas intensywnie tworzył: wiersze, opowiadania, później także eseje, rzadko powieści. Najsłynniejsza z nich, którą zatytułował Hermann Hesse Wilk stepowy, ukazała się w 1927 r. Narracja ta oraz jej bohater, Harry Heller, kilka dekad później osiągnęły status kultowych i do dziś Wilk stepowy pozostaje najbardziej znanym tytułem pisarza.

Hermann Hesse i Gra szklanych paciorków

Swoją ostatnią powieść pt. Gra szklanych paciorków, Hermann Hesse w ręce czytelników w 1943 r. Ta niezwykła fabuła uważana jest za opus magnum autora, który w 1946 r. został doceniony najbardziej prestiżowym literackim wyróżnieniem, Nagrodą Nobla.