John le Carré

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Tworzący pod pseudonimem brytyjski pisarz, autor bestsellerowej literatury sensacyjno-szpiegowskich. W latach 50. i 60. pracownik Służby Bezpieczeństwa (MI5), jak i Secret Intelligence Service (MI6). Jego powieści to dziś absolutna klasyka gatunku. Za swoje książki John le Carré został doceniony licznymi nagrodami i wyróżnieniami, m.in. Medalem Goethego i Nagrodą Olofa Palmego, oraz doktoratem honoris causa Uniwersytetu Oksfordzkiego. W 2008 r. znalazł się na 22 miejscu listy 50 największych brytyjskich pisarzy tworzących po 1945 r. The Times’a. Na podstawie twórczości le Carré’a powstały filmy, z których najbardziej znany jest Krawiec z Panamy i oskarowy Wierny ogrodnik. John le Carré, a właściwie David John Moore Cornwell urodził się w 1931 r. w Poole w angielskim hrabstwie Dorset. Trudno powiedzieć, by dzieciństwo przyszłego pisarza było szczególnie szczęśliwe. Jego ojciec, Ronald Thomas Archibald (Ronnie) Cornwell (1906–75), był oszustem, nieustannie próbującym zbić fortunę i stale zaangażowanym w różnego rodzaju szemrane interesy, co w końcu zaprowadziło go do więzienia. Natomiast matka, Olive Moore Cornwell (z domu Glassey) opuściła rodzinę, gdy David miał 5 lat, a ponownie spotkała się z synem blisko 16 lat później. Podobno Ricka Pyma, bohatera powieści Szpieg doskonały, jednej ze swojej najsłynniejszej książki, John le Carré wzorował właśnie na postaci ojca. Jednak relacje z ojcem pozostały trudne i napięte do końca jego życie. Kiedy Ronnie zmarł w 1975 r., jego już wtedy sławny syn zapłacił za pogrzeb, jednak się na nim nie pojawił. W latach 1948–1949 studiował języki obce w Szwajcarii, na uniwersytecie w Bernie. W 1950 r. wstąpił do Korpusu Wywiadu armii brytyjskiej stacjonującego w okupowanej przez aliantów Austrii. Pracował tam, przesłuchując uciekinierów zza Żelaznej Kurtyny. W 1952 r. wrócił do Anglii i rozpoczął naukę w Lincoln College w Oksfordzie, będąc jednocześnie współpracownikiem British Security Service, MI5, dla której szpiegował skrajnie lewicowe środowiska. Po dwóch latach, gdy ogłoszono bankructwo jego ojca, David Cornwell przerwał studia i zaczął pracę jako nauczyciel w Millfield Preparatory School. Udało mu się jednak powrócić na uczelnię i w 1956 r. uzyskać dyplom z języków nowożytnych. Koleje dwa lata uczył francuskiego i niemieckiego w Eton College, a w 1958 r. został oficerem MI5, rozpoczynając prawdziwą szpiegowską karierę. W 1960 r. przeniósł się do wywiadu (MI6). Jako agent pracował pod przykrywką drugiego sekretarza w ambasadzie brytyjskiej w Bonn, a później został przeniesiony do Hamburga jako konsul polityczny. W 1954 r. Cornwell poślubił Alison Sharp, z którą miał trzech synów. Ich związek zakończył się w 1971 r. W 1972 r. Cornwell ożenił się z Valérie Jane Eustace, z która miał jeszcze jednego syna.

Pierwsze książki Johna le Carré’a

Pracę na pierwszą powieścią rozpoczął jeszcze pracując w MI5, zachęcony przez Lorda Clanmorrisa (który pisał powieści kryminalne jako John Bingham). Ze oczywistych względów pracownicy tajnych służb nie mogli publikować pod własnym nazwiskiem. Dlatego chcąc być pisarzem, David Cornwell musiał przyjąć pseudonim. Tak został Johnem La Carrém. Swoje pierwsze książki John le Carré opublikował w pierwszej połowie lat 60-tych, szybko stając się jednym z najpopularniejszych autorów współczesnej literatury popularnej. Już trzeci jego tytuł Z przejmującego zimna (1963) stał się bestsellerem i pozwolił mu na odejście ze służby i zajęcie się literaturą na pełen etat, a w 1964 r. le Carré zdobył nagrodę Somerset Maugham Award. Dwie pierwsze fabuły pisarza, Budzenie zmarłych i Morderstwo doskonałe, to kryminały, których bohaterem jest emerytowany szpieg George Smiley. Pojawia się on w niejednej jego książce, czy to jako centralna postać (Budzenie zmarłych, Morderstwo doskonałe, Szpieg, Jego uczniowska mość, Ludzie Smileya), czy jako bohater drugoplanowy (Z przejmującego zimna, Za późno na wojnę, Tajny Pielgrzym). Również na stronach swojej ostatniej, wydanej po polsku, powieści pt. Szpiegowskie dziedzictwo John le Carré wraca do George’a Smileya.

Większość jego książek to szpiegowskie historie osadzone w czasach zimnej wojny, opowiadające o działaniach agentów brytyjskiego wywiadu. Są to jednak narracje tworzone w zupełnie innej poetyce niż np. przygody Jamesa Bonda. Dla le Carré’a szpieg to bowiem nie obdarzony nadnaturalną siłą heros, lecz postać tragiczna, targana wewnętrznymi rozterkami i niejednoznaczna. Dramaty i konflikty, które rozgrywają się w jego powieściach mają głównie charakter psychologiczny. Jego Smiley to dokładne przeciwieństwo Jamesa Bonda; nie odnosi zwycięstw dzięki cyrkowym akcjom, sile mięśni i niesamowitym gadżetom. George nosi okulary, ma nadwagę, natomiast wykorzystuje swój spryt i inteligencję, by prowadzić skomplikowane gry szpiegowskie.

John le Carré i Tunel z gołębiami

W 2016 r. w ręce czytelników oddał John le Carré Tunel z gołębiami, rodzaj nie tyle autobiografii, co wspomnień. To fascynująca podroż w czasie i przestrzenia, a trzeba powiedzieć, że le Carre jest świetnym przewodnikiem i, co udowodnił w swoich powieściach, wspaniałym narratorem. Prawdziwe historie ze swojego długiego i niezwykle ekscytującego życia opowiada on w Tunelu z gołębiami w sposób barwny i sensacyjny, nierzadko z niemałym humorem i przymrużeniem oka.