Samuel Beckett

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Irlandzki dramaturg, prozaik i tłumacz, jeden z najwybitniejszych twórców teatru absurdu XX w., zaliczany obok, Jeana Geneta, Artura Adamowa i Eugene’a Ionesco do tzw. wielkiej czwórki tego nurtu. Swoje książki Samuel Beckett w dojrzałym okresie twórczości tworzył zarówno po angielsku, jak i francusku. W 1969 r. został uhonorowany Nagroda Nobla. Od tytułu najsłynniejszej sztuki Samuela Becketta, Czekając na Godota, w większości języków europejskich powstał stały związek frazeologiczny: czekać na Godota, oznaczający bezczynność oraz pozbawione sensu oczekiwanie na bliżej nieokreślone zdarzenie lub osobę.

Samuel Barclay Beckett urodził się w Dublinie w 1906 r. w dobrze sytuowanej rodzinie irlandzkich protestantów, jako drugi syn Williama i Marii Beckettów. Ojciec pisarza był specjalistą do spraw kosztów, zaś matka pielęgniarką. Znajdujący się na przedmieściach Dublina dom Beckettów był dość sporą posiadłością otoczoną ogrodem, wyposażoną nawet w kort tenisowy. Na stronie niejednej książki Samuel Beckett będzie dekady później przywoływał rodzinne okolice.

Autor Czekając na Godota odebrał wszechstronne i gruntowne wykształcenie. W 1919 r. rozpoczął naukę w Portora Royal School. W szkole wyróżniał się jako sportowiec, wyjątkowy talent przejawiając zwłaszcza do krykieta. Studiował romanistykę, anglistykę i italianistykę w dublińskim Trinity College. W tym czasie szczególnie interesował się myślą Kartezjusza, George’a Berkeleya, Henri Bergsona czy Arthura Schopenhauera. Zgłębiał dziela klasyków francuskiej i włoskiej poezji: Charlesa Baudelaire’a, Arthura Rimbauda, Guillaume’a Apollinaire’a i Dantego. Po dyplomie Beckett wykładał jakiś czas w Belfaście, a następnie, od 1928 do 1930 r. w École Normale Supérieurena w Paryżu. W stolicy Francji poznał Jamesa Joyce’a, którego szczerze podziwiał. Został jego sekretarzem i asystentem, pisał eseje o jego twórczości i zaprzyjaźnił się z rodziną pisarza. W 1929 r. Beckett opublikował swoją pierwszą pracę, krytyczny esej zatytułowany Dante... Bruno. Vico.. Joyce. Stosunki ze sławnym rodakiem uległy wyraźnemu ochłodzeniu, gdy Samuel odrzucił zaloty Lucii, córki Joyce’a, wykazującej już wówczas pierwsze objawy schizofrenii.

W 1930 r. Beckett wrócił do Irlandii i podjął pracę wykładowcy w swojej alma mater. Z kariery akademickiej i nauczania ostatecznie zrezygnował blisko rok później, a czas ten upamiętnił w opublikowanym w 1934 r, swobodnie inspirowanym Latami nauki Wilhelma Meistra Goethego wierszu Gnome. Po opuszczeniu Trinity College autor Czekając na Godota podróżował i pisał. W 1931. Drukiem ukazało się jego studium o Marcelu Prouście. W 1932 r. pisarz ukończył swoją pierwszą powieść, zatytułowaną Sen o kobietach pięknych i takich sobie, jednak nie znalazł wydawcy dla tej książki. Samuel Beckett był mocno związany ze swoim ojcem, którego śmierć w 1933 r. spowodowała silną, wymagającą leczenia depresję. Cały czas jednak artysta tworzył, zarówno poezje, jak i prozę. W 1934 r. ukazał się zbiór opowiadań jego pióra More Pricks Than Kicks, a w roku następnym pierwszy tomik wierszy Echo's Bones and Other Precipitates. Wiele też podróżował, decydując się ostatecznie osiąść na stałe we Francji. Pisał z taką samą łatwością po angielsku jak i francusku. Swoje utwory: powieści, krótkie formy, poezję oraz dramaty, Samuel Beckett samodzielnie przekładał na te języki. Tłumaczenia te były na tyle swobodne, że tworzyły najczęściej dwie wersje tego samego dzieła.

Podczas II wojny światowej był zaangażowany w działania francuskiego ruchu oporu, a w czasach powojennych nie odżegnywał się od zaangażowania politycznego. Zawsze stanowczo występował przeciwko totalitaryzmom i łamaniom praw człowieka. Protestował przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce, a także nie wyrażał zgody na wystawianie swoich sztuk w RPA czasów Apartheidu.

Prawdziwa sława i uznanie dla jego twórczości datuje się od lat 50-tych XX w. Swoją najbardziej znaną sztukę Czekając na Godota Samuel Beckett opublikował w 1952 r. Ukoronowaniem kariery pisarza było przyznanie Beckettowi w 1969 r. Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

Czekając na Godota – Samuel Backett, mistrz teatru absurdu

Większość twórczości Becketta cechuje pesymistyczna, nierzadko tragikomiczna perspektywa. Humor, jeżeli pojawia się w jego tekstach, ma zawsze wisielczy charakter, a ludzka egzystencja ukazana jest jako absurdalna i pozbawiona sensu oraz celu. Wszystko to znaleźć można w Czekając na Godota, Samuela Becketta bez wątpienia po dziś dzień najbardziej znanej sztuce. Jej tekst powstawał pod koniec lat 40-tych. Podobnie jak i wiele innych dzieł artysty, dramat został napisany po francusku i opublikowany w 1952 r. Jego prapremiera miała miejsce w Théâtre de Babylone w Paryżu roku następnym. W Polsce sztukę po raz pierwszy wystawiono w Teatrze Współczesnym w 1957 r. W 1955 r. Samuel Beckett Czekając na Godota przetłumaczył na angielski, jednak nie było to wierne tłumaczenie i obie wersje językowe różnią się od siebie.

Ten i kilka innych tekstów dramatycznych tekstów Becketta za ujęciem Martina Esslina, twórcy pojęcia, zalicza się do nurtu teatru absurdu. Polskim odbiorcom twórczość irlandzkiego pisarza przybliżył Antonii Libera, autor nowoczesnych przekładów zarówno jego prozy, jak i dramatów, autor poświęconych mu opracowań oraz autobiograficznej książki Godot i jego cień, a także członek Samuel Beckett Society.