Umberto Eco

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 2016 r. włoski pisarz, mediewista, literaturoznawca i semiolog. Prowadził studia również nad estetyką czy teorią komunikacji. Uznawany za jednego z najwybitniejszych humanistów swoich czasów. Etatowy kandydat do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Zajmował się pracą naukową, literaturą, jak również publicystyką, której był mistrzem. Ponadto pisał Umberto Eco książki dla dzieci i eseje, a także tłumaczył i redagował teksty innych twórców. Erudyta i poliglota, interesował się niemal każdym przejawem ludzkiej działalności intelektualnej i artystycznej. Profesor wielu uczelni w tym: Uniwersytetu w Bolonii i Florencji, Uniwersytetu Columbia oraz Harvardu.

Umberto Eco urodził się w 1932 r. w piemonckiej Alessandrii . Tam dorastał i uczęszczał do liceum. Jego ojciec, Giulio, z zawodu księgowy, pragnął, aby syn został prawnikiem. Wstępując na Uniwersytet w Turynie, Umberto nie miał jednak zamiaru spełnić ojcowskich oczekiwań. Zajął się filozofią i literaturą, a swoją pracę dyplomową poświecił św. Tomaszowi z Akwinu. Mimo rodzinnej tradycji i wieloletniej edukacji w placówkach prowadzonych przez zakon salezjanów, podczas studiów Eco przestał wierzyć w Boga i opuścił Kościół katolicki. Po dyplomie (1964) rozpoczął karierę akademicką na swojej macierzystej uczelni, pracował również jako redaktor kulturalny w państwowej stacji radiowej Radiotelevisione Italiana (RAI). W 1959 r. odszedł z RAI do wydawnictwa Bompiani w Mediolanie, gdzie do 1975 r. piastował stanowisko redaktora literatury faktu. W 1962 r. ożenił się z Renate Ramge, pochodzącą z Niemiec nauczycielką sztuki, z którą miał dwójkę dzieci.

Dla Umberto Eco książki stanowiły zawsze największą życiową pasję. Był on niepoprawnym bibliofilem, a jego biblioteka liczyła łącznie (w dwóch jego domach) 50 000 woluminów. Sam też już za życia stał się literacką legendą i trwale zapisał się w historii humanistyki. W ciągu dekad swojej pracy naukowej i twórczej, wydawał Umberto Eco książki, które, jak chociażby Imię róży, weszły do kanonu światowej literatury lub jak Dzieło otwarte wniosły wiele do jej teorii. Za swoje zasługi był wielokrotnie doceniany prestiżowymi funkcjami, niezliczonymi doktoratami honoris causa oraz odznaczeniami (m.in. Orderem Zasługi Republiki Włoskiej, najwyższym włoskim odznaczeniem państwowym).

Imię róży Umberto Eco

Międzynarodowy rozgłos i sławę przyniosła Eco twórczość beletrystyczna. To dzięki niej nazwisko zajmującego się akademicką spekulacją i teorią literatury profesora stał się powszechnie znane praktycznie na całym świecie. Jego erudycyjne i kunsztownie skonstruowane fabuły to była niemal zupełnie nowa jakość na rynku wydawniczym. Swoją pierwszą powieść Imię róży Umberto Eco w ręce czytelników oddał w 1980 r. Ta intrygująca, osadzona w murach XIV-wiecznego klasztoru, trzymająca w napięciu kryminalna historia, szybko stała się, ku zaskoczeniu samego pisarza i znawców rynku, światowym bestsellerem. Już w 1986 r. powstała bardzo udana ekranizacja dzieła z gwiazdorską obsadą. W roli brata Wilhelma z Baskerville wystąpił sam Sean Connery, a jako Adso młody Christian Slater. Dziś Imię róży Umberto Eco to absolutna klasyka i jeden z najważniejszych XX-wiecznych tekstów kultury. Przez dziesięciolecia, które upłynęły od premiery książki doczekała się ona wielu wydań (w tym poprawionego przez autora) w przekładzie na kilkadziesiąt języków.

Najważniejsze powieści Umberto Eco

W ciągu swojego życia pisarz wydał siedem powieści. Każda z nich, ponieważ praca zajmowała mu aż kilka lat, była niecierpliwie wyczekiwana i z miejsca stawała się wydarzeniem literackim. Osiem lat po debiucie autora ukazała się Wahadło Foucaulta jego druga, wielowątkowa i sensacyjna, fabuła. W 1995 r. do księgarń trafiła Wyspa dnia poprzedniego, a w 2000 r. opublikował Umberto Eco Baudolino, jedną z najlepszych powieści w swojej karierze. Jest to erudycyjna, lecz dynamiczna opowieść, skomponowana niczym wyrafinowany utwór muzyczny. Pisarzowi udało się w Baudolino złożyć w imponującą całość mnóstwo małych elementów narracyjnych i fabularnych, umiejętnie unikając nawet jednej fałszywej nuty. Wydany 4 lat później Tajemniczy płomień królowej Loany nie ustępuje Baudolino. W 2010 r. w ręce wiernych czytelników oddał Umberto Eco cmentarz w Pradze, a na rok przed jego śmiercią premierę miał Temat na pierwszą stronę, ostatnie wydane drukiem dzieło autora.

Wszystkie fabularne książki Umberto Eco realizują jego teorię dzieła otwartego (które stymuluje wyobraźnię odbiorcy i daje mu przestrzeń do indywidualnej interpretacji, idei teoretycznoliterackiej wyłożonej przez niego pisarza jeszcze w latach 60-tych.

Historia brzydoty i Historia piękna Umberto Eco

Ogromnym powodzeniem cieszyły się jednak nie tylko powieści autora. Jedne z największych bestsellerów Umberto Eco, Historia piękna i Historia brzydoty to zredagowane z powstałych w różnym czasie esejów jego pióra, traktaty estetyczne. Obie, pięknie wydane, ilustrowane reprodukcjami blisko stu arcydzieł światowej sztuki, publikacje cieszyły się wielkim zainteresowaniem czytelników.