Władysław Stanisław Reymont

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 1925 r. polski prozaik, powieściopisarz i publicysta. Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców polskiego realizmu. Za swoje opus magnum, czterotomową epopeję Chłopi, Władysław Stanisław Reymont został nagrodzony w 1924 r. Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury.

Władysław Stanisław Reymont urodził się w 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie jako jedno z siedmiorga dzieci miejscowego organisty. Jego ojciec, Józef Rejment, był jak na swoją pozycje społeczną człowiekiem o szerokich horyzontach: stosunkowo wykształconym, oczytanym i niepozbawionym ambicji. Matka pisarza, Antonina z Kupczyńskich, pochodziła z mocno podupadłej szlachty małopolskiej, co stawszy się osobą publiczną, Reymont lubił podkreślać. Obojgu rodzicom pisarza zależało na edukacji dzieci i zapewnieniu im życiowego startu. W miarę swoich skromnych możliwości starali się zapewnić im jak najlepsze warunki. Niestety młody Władysław nie wykazywał chęci współpracy w tym zakresie. Absolutnie nic nie wskazywało na to, będzie kiedyś pisał Władysław Stanisław Reymont książki, które wejdą do kanonu światowej literatury. Dzieckiem był niesfornym; miał dość duży temperament i zamiłowanie do awanturnictwa. Nie interesowała go nauka, nie chciał też kształcić się pod okiem ojca na organistę. Żeby zapewnić synowi zawód, ojciec wysłał go do Warszawy, gdzie młody Reymont terminował u krawca i w 1883 r. ukończył Warszawską Szkołę Niedzielno-Robotniczą. W wieku 18 lat przyłączył się do wędrownej trupy i próbował swoich sił jako aktor. Swojej pierwszej powieści Komediantka Władysław Stanisław Reymont wykorzystał doświadczenia tego okresu. Aby zawrócić go z tej drogi, rodzina wystarała się dla syna marnotrawnego o posadę na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jednak praca na małych stacyjkach nie była w stanie zatrzymać tego niespokojnego ducha na dłużej. Jeszcze raz podjął próbę zrobienia kariery aktorskiej, a w 1890 r. zafascynowany spirytyzmem, wyjechał propagować go do Niemiec. Ostatecznie wrócił do punktu wyjścia, czyli pracy na kolei. Nudząc się niemiłosiernie, zaczął pisać. Mimo, że niemal nikt nie traktował tych prób literackich poważnie, Reymont postanowił zaryzykować i w wysłać swoje teksty do warszawskiego Głosu, który je przyjął i wydrukował. Zachęcony tym sukcesem nawiązał kontakt z innymi redakcjami. Pisał nowele i korespondencje. Uznanie i rozgłos przyniósł mu reportaż Pielgrzymka do Jasnej Góry napisany dla Tygodnika Ilustrowanego. W 1894 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie postanowił żyć z pióra. Pod koniec wieku odbył wiele podróży, m.in. do Anglii, Włoch, Francji. Jedno ze swoich najwybitniejszych dzieł, powieść Ziemia obiecana, Władysław Reymont również wydał właśnie wtedy. W 1900 r. uległ wypadku kolejowemu, a niemałe odszkodowanie, które uzyskał z tego tytułu zapewniło mu stabilizację finansową oraz pozwoliło na ożenek i kolejne podróże. W dwudziestoleciu międzywojennym Reymont angażował się w działalność społeczną ; wyjeżdżał m.in. do USA, szukając u Polonii wsparcia dla powstającego państwa polskiego. Próbował również zrealizować swoje marzenia o sielance ziemiańskiej, jednak gospodarowanie w zakupionym w 1920 r. majątku Kołaczkowo nie szło mu najlepiej. W 1924 r. za genialną czterotomową panoramę polskiej wsi pt. Chłopi Władysław Stanisław Reymont został uhonorowany literacką nagrodą Nobla. Jednak stan zdrowia nie pozwolił mu na podróż do Sztokholmu i osobisty odbiór medalu noblowskiego. Pisarz zmarł 5 grudnia 1925 r. w Warszawie. Został pochowany w Alei zasłużonych na warszawskich Powązkach.

Władysław Stanisław w Reymont i Ziemia obiecana

Chociaż w jego dorobku nie brakuje dłuższych i krótszych utworów prozatorskich; powieści, nowel i opowiadań, był Reymont pisarzem bardzo nierównym i w historii literatury zapisał się dzięki zaledwie dwu tytułom. Swoje pierwsze arcydzieło, powieść Ziemia Obiecana, Władysław Stanisław Reymont napisał na zamówienie Kuriera Warszawskiego. W tym celu w 1896 r. wyjechał do Łodzi, by poznać to, fascynujące tempem zachodzących w nim przemian, miasto. Owocem jego obserwacji była jedna z najlepszych powieści polskiego realizmu, powszechnie uznawana za dzieło wybitne. Jej pierwsze książkowe wydanie ukazało się w 1899 r. Pisząc Ziemię obiecaną, Władysław Reymont pokazał całą skalę swojego niezwykłego talentu. Obraz miasta, który stworzył na kartach tej książki do dziś uznawany jest za literacki majstersztyk. Historia trzech przyjaciół, budujących w Łodzi nowy kapitalistyczny świat, okazała się mieć ogromny potencjał filmowy. Pierwsza ekranizacja książki powstała już w 1927 r. Do historii kinematografii zaś przeszła, nominowana do Oskara, Ziemia obiecana w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1974 r. z niezapomnianymi rolami Daniela Olbrychskiego, Andrzeja Seweryna i Wojciecha Pszoniaka.

Chłopi Władysława Stanisława Reymonta

Za szczytowe osiągniecie pisarza uznawana jest rozpisana na 4 tomy epopeja Chłopi. Władysław Stanisław Reymont na tekstem tego prawdziwie genialnego dzieła pracował w latach 1901-1908. Na uznanie zasługuje zarówno bezbłędnie zrealizowana kompozycja, jaki i wspaniały, stylizowany na chłopska gwarę, język powieści. Pierwsza ekranizacja Chłopów została zrealizowana jeszcze za życia autora, w 1922 r. Po raz kolejny książka została sfilmowana nieco ponad 50 lat później przez Jana Rybkowskiego. Za powieść Chłopi Władysław Stanisław Reymont został doceniony nie tylko w rodzinnym kraju, to bowiem ta wielka narracja w 1924 r. przyniosła polskiemu pisarzowi zwycięstwo z samym Tomaszem Mannem rywalizacji o Nagrodę Nobla.