Architektura spod znaku Temidy w prowincji śląskiej w latach 1877-1918 książka papierowa

Po utworzeniu w 1871 r. Cesarstwa Niemieckiego wprowadzono reformy ustroju sądowego i powołano do życia Ministerstwo Robót Publicznych, które miało decydujący wpływ na formy architektoniczne struktur administracji
państwowej. W okresie rządów Wilhelma I (1871–1888) uformował się nurt architektoniczny unifikujący rozwiązania projektowe w budownictwie sądów i więzień. Grynderski neorenesans „florencki” niósł określoną
symbolikę. Znaczenie symboliczne architektury spod znaku Temidy uległo zmianie w okresie panowania Wilhelma II (1888–1918). W czasie rządów ostatniego cesarza pojawiły się dwa główne nurty architektoniczne:
wcześniejszy, o „liberalnych” rozwiązaniach architektonicznych, nawiązujący do niemieckich, „narodowych” form i późniejszy – obejmujący formy Rétablissement – bardziej zachowawczy. W przypadku architektury więzień
i dużych zespołów penitencjarnych ewolucja – szczególnie tych dużych zespołów – rozpoczęła się w Prusach już w 1. połowie XIX w. i przebiegała od importowanych form „architektury twierdz” do swoistej hipostazy
miasta odkupienia. W pracy Architektura spod znaku Temidy w prowincji śląskiej w latach 1877–1918 omówione zostały rozwiązania z prawie 130 okręgów sądowych. Każdy z obiektów stanowił, mimo wspólnych cech, unikalne świadectwo europejskiej kultury belle époque, jej symboliki i piękna.