Arsène Lupin – dżentelmen włamywacz. Tom 5. Jasnowłosa dama ebook i audiobook

Zagadkowy rozkaz

W marcu 1918 roku zachodni front wojenny pogrążony był w chaosie. Wrogie armie, zmęczone czterema latami zmagań, przemieszczały się raczej tam, gdzie łatwiej było zdobyć coś do jedzenia i paliwo do pojazdów, niż tam, gdzie życzyliby sobie tego główni dowódcy. Rozkazy docierały do oddziałów z opóźnieniem. Brakowało amunicji, duża część sprzętu była już zdezelowana, a za posiłek służyły najczęściej marnej jakości konserwy. „Królowała” angielska, rzadziej amerykańska mielonka, dostarczana najczęściej w formie zrzutów. Różnej maści dwupłatowce przelatujące nad terenami sporadycznych potyczek, często w nocy, gdy dymy z ognisk dodatkowo utrudniały rozpoznanie, nie miały stuprocentowej pewności, że zaopatrują swoich żołnierzy.

Kłopoty z zaopatrzeniem dawały się we znaki francuskim piechurom. Generalicja – podzielona i rozproszona – nie potrafiła skutecznie zarządzać rozdziałem resztek zapasów, więc poszczególne formacje same próbowały zdobyć to i owo. Plądrowano opuszczone domy celem znalezienia elementów garderoby – spodni, butów czy czystej koszuli. Zaglądano także do lokali, które kiedyś były sklepami, żeby sprawdzić zawartość magazynków i chłodni.

Po obu stronach barykady powołano także dwa wyjątkowe oddziały. Dwie grupy specjalne, których celem było zabezpieczenie lub przekazanie do sztabu dywizji cennych przedmiotów, które pozostawiono w dawnych rezydencjach, kamienicach czy obejściach. Niemieckim oddziałem dowodził major Karl von Tilde, francuskim zaś kapitan Gerard Passarelle. Oficerowie nie wiedzieli, że już niedługo spotkają się oko w oko, a tylko jednemu z nich przypadnie w udziale zdobycie wyjątkowego przedmiotu. Przedmiotu, którego historia rozpoczęła się ponad sto lat wcześniej i którego dalsze losy będą stanowiły kanwę niesamowicie zagadkowej ucieczki przed paryską policją.

Tymczasem w niemieckim obozie…

 – Porucznik Vernitz melduje się na rozkaz!

Szczupły wąsal wyprężył się jak struna przed swoim dowódcą. Major zmierzył go wzrokiem i wstał z prowizorycznego zydla, jaki rankiem wykonali dla niego dwaj szeregowi. Niestety, nie mieli później szczęścia. Przeszukując pobliską piekarnię, nadziali się na moździerzowy niewybuch. Poruszony przez jednego z nich, zsunął się po krawędzi częściowo uszkodzonej ściany i eksplodował, uderzywszy o posadzkę.

 – Pana, poruczniku, oddelegowano do mnie ze wschodniego frontu, nieprawdaż?

 – Tak jest, panie majorze!

 – Czym pan się tam zajmował?

 – Mieliśmy za zadanie zatrzymać bolszewików, gdy nacierali w stronę Galicji. Starliśmy się z nimi jakieś osiemdziesiąt kilometrów przed Krakowem. Nie chcieliśmy im pozwolić na bezpośredni marsz w stronę Wiednia. Bracia Austriacy nie darowaliby sobie utraty tego miasta.

Von Tilde zmrużył oczy i złapał się pod boki.

 – Pan wie, że Kraków…

Przerwał w pół zdania i zasępił się.

 – Tak, panie majorze?

 – To miasto nigdy nie było austriackie.

 – Nie?

 – Nie, panie poruczniku.

 – A czyje?

Major wziął głęboki oddech.

 – Polaków…

 – Polaków?

 – Niestety – potwierdził smętnie. – Zawsze…

 – Jak to… zawsze?

 – Ano tak, mój drogi Vernitz. Nawet gdy już wykreśliliśmy Polskę z mapy Europy, to Kraków nieprzerwanie był miejscem, gdzie mogli się schronić.

 – Ale kto?!

 – Wszelkiej maści działacze narodowi, buntownicy i wszyscy, którzy umykali przed żelazną ręką naszego cesarza. Tam się właśnie ukrywali.

Pokiwał głową.

 – Lecz nie w tym rzecz – ożywił się nagle.

Podszedł do porucznika, złapał go pod ramię i doprowadził do ośmiu drewnianych skrzynek, które ustawiono tak, że imitowały stół.

 – Niech pan spojrzy.

Wskazał na mapę rozłożoną na skrzynkach. Vernitz z ciekawością pochylił się nad arkuszem.

 – Jesteśmy tu. – Major dotknął mapy. – Jutro z samego rana podążymy za naszymi oddziałami tą drogą – przesunął dłoń w lewo – a następnie zamelinujemy się w mieście Roye. – Zbliżył nos do papieru.

Porucznik poszedł w jego ślady.

 – Roye – powtórzył i wyprostował się, stukając obcasami. – Tak jest, panie majorze! Jakie konkretnie mamy zadanie?

Von Tilde uniósł głowę.

 – Zabezpieczy pan ze swoim oddziałem dom o numerze trzy znajdujący się przy ulicy Cordonnier. Zrozumiano?

 – Cordonnier numer trzy, tak jest, panie majorze! – Porucznik ponownie stuknął obcasem o obcas.

 – I zaczeka pan do mojego przybycia. Chciałbym, żebyście zajęli pierwsze piętro tej kamienicy i nie dopuszczali tam nikogo, nawet na schody! Szczególnie chodzi o… – przerwał i zacisnął wargi. – Na razie tyle. O szczegółach poinformuję pana tuż przed wymarszem.

 – Tylko tyle?

 – Tylko? – Major uśmiechnął się.

Vernitz w skupieniu oczekiwał dalszego ciągu.

 – Oby to było dla pana „tylko”…

 – Jak mam to rozumieć, panie majorze?

 – To nie będzie bułka z masełkiem, drogi poruczniku. To nie spacerek po głównej ulicy z narzeczoną ani wyprawa nad rzeczkę, żeby urządzić sobie piknik.

Pokiwał głową.

 – Tak, tak… Nie będę ukrywał. Niektórzy mogą zginąć…

 – Jest wojna, panie majorze. Jesteśmy żołnierzami. To honor zginąć w walce.

 – Podoba mi się pański zapał. Niech pan jednak weźmie pod uwagę, że ludzie w pańskim oddziale pewnie mają rodziny, niektórzy także małe dzieci. Nie chciałby pan chyba informować ich o tym, że mąż lub ojciec nie wróci już z tej przeklętej wojny?

Vernitz z trudem przełknął ślinę.

 – A widzi pan. – Major uniósł palec wskazujący. – Istotą wojny nie jest śmierć, ale… życie!

 – Tak jest!

 – Więc proszę uważać. Mieć oczy i uszy szeroko otwarte. W miasteczku mogą się czaić grupy sabotażystów, szpiegów lub Bóg jeden wie, kto jeszcze.

 – Tak jest!

 – Nie będą mieli skrupułów. Wyślą was do nieba przy byle nadarzającej się okazji.

 – Rozumiem! Nie boimy się!

Von Tilde uważnie przyjrzał się oczom Vernitza.

 – Nie boicie? – wyszeptał, zbliżając twarz do jego twarzy. – Ma pan rację. Dopiero będziecie się bali…

Porucznik nic nie odpowiedział. Poczuł jedynie, jak za kołnierzykiem jego wojskowej koszuli spływa strużka potu.

 – Proszę zebrać ludzi. Chciałbym z nimi porozmawiać. Z każdym z osobna.

 – Tak jest, panie majorze.

 – Czy to sprawdzeni wojacy?

 – Najlepsi, jakich udało mi się zebrać.

 – Przekonamy się.

Podwójny pierścień

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

A w następnym tomie...

W przestępczym półświatku wstydem jest dać się wykiwać przez innego złoczyńcę. Jeśli złodziej obrabuje innego złodzieja lub sprzątnie mu łup sprzed nosa, ewidentnie trzeba myśleć o emeryturze. Dlatego też warto przekonać się, jak dramatyczną potyczkę stoczy Arsène Lupin z tajemniczą postacią, której pojawienie się wywoła niesamowite poruszenie. Zginą nie tylko pieniądze i kosztowności, ale także pewna żółta walizka. Będąc w podróży – uważajcie na swoje rzeczy!

Spis treści:

Copyright: © Dariusz Rekosz [2021]

Copyright for this edition © 2021 by Wydawnictwo Tandem

Ilustracje: Natalia Harańczyk

Projekt okładki: Natalia Harańczyk

Przygotowanie tekstu: Positive Studio

Redakcja i korekta: Małgorzata Kłosowicz

Korekta techniczna: Positive Studio

Wydanie I

ISBN 978-83-8233-833-1

Wydawnictwo Tandem

www.wydawnictwo-tandem.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek