Bezpieczna przystań ebook

PIĘKNA I WZRUSZAJĄCA HISTORIA O MIŁOŚCI AUTORSTWA NIEKWESTIONOWANEGO MISTRZA POWIEŚCI OBYCZAJOWYCH.

Kiedy w nadmorskim miasteczku pojawia się tajemnicza młoda kobieta, niektórzy zadają sobie pytanie, co skłoniło ją do porzucenia dawnego życia i przeprowadzki w miejsce, w którym nic ciekawego się nie dzieje. Piękna, ale zamknięta w sobie Katie pracuje w lokalnej restauracji i wyraźnie unika nowych znajomości. Do czasu. Kiedy poznaje Alexa, wdowca z dwójką dzieci, wbrew sobie zaczyna coraz bardziej angażować się w życie jego rodziny. Między tym dwojgiem rodzi się uczucie. Katie zdaje sobie jednak sprawę, że przyszłości i szczęścia nie da się zbudować na kłamstwach i ukrywaniu prawdy o własnej przeszłości. W najczarniejszej godzinie jedynie miłość może dać jej bezpieczne schronienie…

W filmowej adaptacji książki wystąpili Julianne Hough i Josh Duhamel.

NICHOLAS SPARKS

Współczesny amerykański pisarz, którego książki o łącznym nakładzie przekraczającym 105 milionów egzemplarzy ukazały się w ponad 50 językach. Serca czytelników podbił w 1997 roku swoim debiutem – powieścią Pamiętnik. Kolejne – m.in. Noce w Rodanthe, Anioł Stróż, Ślub, Prawdziwy cud, I wciąż ją kocham, Wybór, Ostatnia piosenka, Szczęściarz, Bezpieczna przystań oraz Dla ciebie wszystko – znajdowały się przez wiele miesięcy w czołówce światowych rankingów sprzedaży. Kolejne powieści, Najdłuższa podróż, Spójrz na mnie, Z każdym oddechem i Powrót wkrótce po ukazaniu się trafiły na pierwsze miejsca list bestsellerów. Większość książek Sparksa została przeniesiona na duży ekran, a w filmowych adaptacjach wystąpiły takie gwiazdy amerykańskiego kina, jak: Rachel McAdams i Ryan Gosling (Pamiętnik), Diane Lane i Richard Gere (Noce w Rodanthe) czy Robin Wright i Kevin Costner (List w butelce). W 2016 roku swoją premierę miała ekranizacja książki Wybór.

nicholassparks.com

Tego autora

PAMIĘTNIK

ŚLUB

LIST W BUTELCE

JESIENNA MIŁOŚĆ

NOCE W RODANTHE

NA RATUNEK

NA ZAKRĘCIE

ANIOŁ STRÓŻ

TRZY TYGODNIE Z MOIM BRATEM

PRAWDZIWY CUD

OD PIERWSZEGO WEJRZENIA

SZCZĘŚCIARZ

WYBÓR

I WCIĄŻ JĄ KOCHAM

OSTATNIA PIOSENKA

BEZPIECZNA PRZYSTAŃ

DLA CIEBIE WSZYSTKO

NAJDŁUŻSZA PODRÓŻ

SPÓJRZ NA MNIE

WE DWOJE

Z KAŻDYM ODDECHEM

POWRÓT

Tytuł oryginału:

SAFE HAVEN

Copyright © Nicholas Sparks 2010

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2021

Polish translation copyright © Ewa Wojtczak 2011

Redakcja: Anna Kubalska

Zdjęcie na okładce: © Vladyslav Starozhylov/Shutterstock.com

Projekt graficzny okładki: Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

ISBN 978-83-8215-713-0

Wydawca

Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa

wydawnictwoalbatros.com

Facebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Konwersja do formatu elektronicznego: Robert Fritzkowski, Magraf s.c., Bydgoszcz

wersja DEMO

Pamięci kochanych Paula i Adrienne Cote.

Moja cudowna rodzino – już za wami tęsknię.

Podziękowania

Ilekroć ukończę nową powieść, zaczynam myśleć o osobach, które pomagały mi w trakcie pisania. Jak zawsze na szczycie listy widnieje imię mojej żony, Cathy – nie tylko musi znosić humory twórcy, którym nierzadko ulegam, lecz także przeżyła bardzo trudny rok, gdyż straciła ostatnio oboje rodziców. Kocham cię i żałuję, że nie mogłem zrobić nic, co pomogłoby umniejszyć twoją stratę. Jestem z tobą całym sercem.

Chciałbym także podziękować moim dzieciom: Milesowi, Ryanowi, Landonowi, Lexie i Savannah. Miles wyjechał już do college’u, a najmłodsze bliźniaczki chodzą do trzeciej klasy; obserwacja ich dorastania jest dla mnie nieustannym źródłem radości.

Moja agentka, Theresa Park, zawsze zasługuje na moją wdzięczność za wszystko, co robi, pomagając mi w stworzeniu najlepszej na moją miarę powieści. Mam szczęście, że z tobą pracuję, Thereso!

Podobnie Jamie Raab, moja redaktorka. Nauczyłem się od ciebie mnóstwa rzeczy związanych z pisaniem i dziękuję ci za to, że jesteś.

Denise DiNovi, moja hollywoodzka przyjaciółka i producentka kilku moich filmów, zasługuje na wdzięczność za czułą przyjaźń, którą obdarza mnie przez te lata. Dziękuję ci za wszystko, co dla mnie zrobiłaś.

David Young, dyrektor generalny wydawnictwa Hachette Book Group, to niesamowity, inteligentny człowiek. Dzięki, że mnie tolerujesz, mimo iż ciągle spóźniam się z dostarczaniem rękopisów.

Howie Sanders i Keya Khayatian, moi agenci filmowi, pracują ze mną od lat i dużą część sukcesu zawdzięczam ich ciężkiej pracy.

Jennifer Romanello, moja rzeczniczka z Grand Central Publishing, pracowała ze mną przy każdej powieści i uważam się za szczęściarza, że tyle dla mnie robi.

Edna Farley, specjalistka od reklamy, to osoba fachowa, sumienna i cudownie skuteczna, gdy chodzi o pomoc w organizacji spotkań. Dzięki tobie przebiegają bez problemów.

Scott Schwimer, mój prawnik i specjalista od prawa autorskiego, jest nie tylko przyjacielem, lecz także wyjątkowym negocjatorem najdrobniejszych nawet kwestii z moich kontraktów. Jestem zaszczycony, że ze mną pracujesz.

Abby Koons i Emily Sweet, dwie panie z Park Literary Group, zasłużyły na dozgonną wdzięczność za wszelkie ustalenia z zagranicznymi wydawcami, pracę nad moją stroną internetową i umowy, które mi załatwiają. Jesteście najlepsze!

Marty Bowen i Wyck Godfrey, którzy jako producenci Wciąż ją kocham wykonali niezwykłą pracę, również zasłużyli na moje podziękowanie. Wysoce sobie cenię troskę okazaną temu projektowi.

Podobnie Adam Shankman i Jennifer Gibgot, producenci Ostatniej piosenki. Wspaniale pracowaliście i dziękuję za wszystko, co zrobiliście.

Courtenay Valenti, Ryan Kavanaugh, Tucker Tooley, Mark Johnson, Lynn Harris i Lorenzo di Bonaventura, którzy z wielką pasją pracowali przy filmach nakręconych na podstawie moich powieści. Chcę podziękować wam za wszystko, czego dokonaliście.

Dziękuję także Sharon Krassney, Flag i zespołowi adiustatorów i korektorów, którzy musieli siedzieć do późnych godzin wieczornych, aby przygotować tę powieść do druku.

Jeff Van Wie, współscenarzysta Ostatniej piosenki, zasługuje na wdzięczność za pasję i wysiłek włożony w stworzenie scenariusza, a także za przyjaźń, którą mnie obdarza.

Rozdział 1

Kiedy Katie sunęła wśród stołów, włosy zmierzwił jej podmuch wiejącego od Atlantyku wiatru. Ubrana w dżinsy i podkoszulek z napisem U IVANA: SPRÓBUJ NASZYCH RYB, SZCZEGÓLNIE HALIBUTA, niosła trzy talerze w lewej ręce i jeden w prawej. Postawiła je przed czterema mężczyznami w koszulkach polo; siedzący najbliżej osobnik przyciągnął jej uwagę i uśmiechnął się. Chociaż usiłował udawać zwykłego, miłego faceta, Katie wiedziała, że obserwował ją, gdy odchodziła. Melody wspomniała, że mężczyźni przyjechali z Wilmington w poszukiwaniu plenerów do filmu.

Katie wzięła dzbanek z mrożoną herbatą, napełniła im szklanki, po czym wróciła na stanowisko kelnerek. Wyjrzała przez okno. Był późny kwiecień, temperatura niemal wymarzona, błękitne niebo ciągnęło się aż po horyzont. Mimo bryzy na kanale za nią panowała cisza, a kolor wody zdawał się lustrzanym odbiciem nieba. Kilkanaście mew przysiadło na balustradzie, czekając, aż jakiś gość rzuci pod stolik przysmak, na który zapolują.

Właściciel lokalu, Ivan Smith, nienawidził mew. Nazywał je skrzydlatymi szczurami i dziś już dwukrotnie zjawiał się przy balustradzie, próbując wystraszyć ptaki szczotką do czyszczenia toalet o drewnianej rączce. Wówczas Melody pochyliła się do Katie i szepnęła, że bardziej niż o mewy martwi się o to, gdzie ta szczotka była wcześniej. Katie nie zareagowała.

Wyjęła z lodówki kolejny dzbanek z herbatą i wytarła stanowisko. Chwilę później poczuła, że ktoś klepie ją w ramię. Odwróciła się i zobaczyła córkę Ivana, Eileen, ładną dziewiętnastolatkę z kucykiem, która dorabiała sobie w restauracji jako hostessa.

– Katie… Możesz obsłużyć kolejnych klientów?

Odwróciła się i z uwagą obejrzała swój rewir, szukając wzrokiem nowych osób.

– Jasne. – Skinęła głową.

Eileen zeszła po schodach. Z pobliskich stolików Katie słyszała urywki rozmów – ludzie gawędzili o przyjaciołach, rodzinie, pogodzie lub łowieniu ryb. Przy stole w rogu dostrzegła dwie osoby zamykające menu. Pospiesznie podeszła i przyjęła zamówienie, po czym od razu odeszła, zamiast pozostać chwilę przy stoliku i pogawędzić z gośćmi, jak miała w zwyczaju Melody. Nie nazwałaby siebie mistrzynią prowadzenia rozmów towarzyskich, lecz była skuteczną i uprzejmą kelnerką, toteż klienci nigdy się na nią nie skarżyli.

Pracowała w tej restauracji od początku marca. Ivan zatrudnił ją w chłodne, słoneczne popołudnie, kiedy niebo miało odcień jaj drozda wędrownego. Usłyszawszy, że może zacząć pracę już w następny poniedziałek, musiała zapanować nad sobą ze wszystkich sił, gdyż nie chciała rozpłakać się na oczach właściciela lokalu. Odreagowała dopiero w domu. W owym czasie była bowiem naprawdę bez grosza i nie jadła już od dwóch dni.

Dolała gościom wody lub mrożonej herbaty i skierowała się do kuchni. Ricky, jeden z kucharzy, jak zwykle do niej mrugnął. Dwa dni temu chciał się z nią umówić, odparła jednak, że woli nie spotykać się z żadnym ze współpracowników. Podejrzewała, że mężczyzna spróbuje ponownie, ale miała nadzieję, że instynkt ją zawodzi.

– Pewnie dziś ruch nie zelżeje aż do zamknięcia – zauważył Ricky. Był tyczkowatym blondynem, może rok czy dwa lata młodszym od Katie, i nadal mieszkał z rodzicami. – Ilekroć sądzimy, że nadążamy, spada na nas kolejna porcja zamówień.

– Jest piękny dzień.

– Więc czemu ludzie przyszli tutaj? W taki ładny dzień powinni pójść na plażę albo łowić ryby. Dokładnie takie mam plany, gdy skończę pracę.

– Dobry pomysł.

– Mogę cię później odwieźć do domu?

Proponował jej podwiezienie co najmniej dwa razy na tydzień.

– Dziękuję ci, ale nie. Nie mieszkam aż tak daleko.

– Nic nie szkodzi – nalegał. – Chętnie cię odwiozę.

– Wolę się przejść.

Wręczyła mu karteczkę z zamówieniem, którą Ricky przypiął na kole, a potem wydał Katie jeden z zamówionych wcześniej posiłków. Zaniosła talerz odpowiedniemu gościowi i postawiła przed nim na stoliku.

Lokal U Ivana stanowił swego rodzaju miejscową instytucję – był restauracją, która działała nieprzerwanie od prawie trzydziestu lat. Katie zaczęła już rozpoznawać stałych klientów, toteż przechodząc wśród stolików, przesunęła wzrokiem po znajomych, szukając spojrzeniem obcych. Dostrzegała wiele par; jedne flirtowały, inne traktowały się obojętnie. Dużo rodzin. Nie zauważyła nikogo, kto by tu nie pasował, i nikt nigdy o nią nie pytał, a jednak bywały sytuacje, gdy ręce zaczynały jej się trząść. Ciągle też jeszcze sypiała przy włączonym świetle.

Jej krótkie włosy były teraz kasztanowe. Farbowała je nad kuchennym zlewem w małym domku, który wynajmowała. Nie malowała się i wiedziała, że policzki ma rumiane, może nawet za bardzo. Pamiętała, że powinna kupić krem z filtrem przeciwsłonecznym, lecz po uiszczeniu czynszu i innych opłat nie pozostawało jej dużo pieniędzy na luksusy. Nawet krem z filtrem przekraczał obecnie jej możliwości. W restauracji U Ivana miała dobrą pracę i cieszyła się z tego, lecz jedzenie było tam niedrogie, więc i napiwki – niewielkie. Ponieważ w ostatnich czterech miesiącach jadała głównie ryż, fasolkę, makaron czy owsiankę, schudła. Wyczuwała pod koszulką żebra, a jeszcze kilka tygodni temu miała ciemne kręgi pod oczami i myślała, że nigdy nie znikną.

– Tamci faceci chyba ci się przyglądają – powiedziała Melody, kiwając głową w stronę stolika, który zajmowali czterej przedstawiciele studia filmowego. – Szczególnie ten brunet. Przystojniak.

– Och – mruknęła Katie.

Zaparzyła dzbanek kawy. Melody cechował przykry zwyczaj przekazywania dalej wszystkich otrzymanych informacji, toteż zwykle mówiła jej bardzo niewiele.

– No co? Uważasz, że nie jest przystojny?

– Naprawdę nie zauważyłam.

– Jak możesz nie wiedzieć, czy facet ci się podoba?

Melody wpatrywała się w nią z niedowierzaniem.

– Nie wiem – odparła Katie.

Podobnie jak Ricky, Melody była parę lat młodsza od Katie, na oko liczyła sobie jakieś dwadzieścia pięć. Kasztanowe włosy i zielone oczy kokietki. Spotykała się z niejakim Steve’em, który rozwoził towary ze znajdującego się po drugiej stronie miasta marketu budowlanego. Jak wszyscy inni pracownicy restauracji, Melody dorastała w Southport, nazywając miasteczko rajem dla dzieci, rodzin i ludzi starszych, a równocześnie najposępniejszym na ziemi miejscem dla samotnych. Co najmniej raz na tydzień opowiadała Katie o planowanej przeprowadzce do Wilmington, gdzie mieściły się bary, kluby i było znacznie więcej sklepów. Najwyraźniej wiedziała wszystko o wszystkich. Katie czasem myślała, że w rzeczywistości Melody jest z zawodu plotkarą.

– Słyszałam – zmieniła temat – że Ricky chciał się z tobą umówić, ale go przegoniłaś.

– Nie lubię się spotykać z facetami z pracy.

Udawała, że jest zajęta układaniem srebrnych tac.

– Mogłybyśmy umówić się na podwójną randkę – nalegała Melody. – Ricky i Steve łowią razem ryby.

Katie zastanowiła się, czy to Ricky podsunął dziewczynie ten pomysł, czy też sama na niego wpadła. Może jedno i drugie. Wieczorami, po zamknięciu restauracji, większość członków personelu zostawała jeszcze na kilka piw. Wszyscy oprócz Katie pracowali w lokalu U Ivana od lat.

– Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – sprzeciwiła się Katie.

– Dlaczego?

– Miałam raz kiepskie doświadczenia – tłumaczyła się. – To znaczy, kiedy spotykałam się z pewnym facetem z pracy… Od tamtej pory wyznaję zasadę, żeby nie powtarzać tego błędu.

Melody przewróciła oczami, po czym pospieszyła do jednego ze swoich stolików. Katie zaniosła dwa rachunki i zabrała puste talerze. Jak zawsze starała się być ciągle w ruchu, ciągle skutecznie pracować i nie rzucać się w oczy. Głowę trzymała spuszczoną i stale sprawdzała, czy stanowisko kelnerskie jest nieskazitelnie czyste. W ten sposób dzień mijał szybciej. Nie zamierzała flirtować z filmowcem, toteż wychodząc, nawet się nie obejrzał.

Pracowała na różne zmiany – czasem w porze lunchu, czasem wieczorami. Kiedy zapadał zmierzch, uwielbiała obserwować, jak barwa nieba na zachodnim horyzoncie zmienia się z błękitnej, przez szarą, w pomarańczowożółtą. O zachodzie słońca woda skrzyła się, a burty żaglówek przechylały w wiejącej bryzie. Igiełki na sosnach błyszczały. Gdy tylko słońce zachodziło za horyzont, Ivan włączał grzejniki na propan, których zwoje zaczynały się jarzyć niczym halloweenowe latarnie z wydrążonych dyń. Katie nieco zbyt mocno opaliła się dziś na twarzy, toteż pod wpływem bijącego od grzejnika gorąca czuła bolesne ukłucia na skórze.

Wieczorami Melody i Ricky’ego zastępowali Abby i Duży Dave. Abby była stale chichoczącą licealistką, a Duży Dave gotował w lokalu U Ivana obiady niemal od dwudziestu lat. Był żonaty, miał dwoje dzieci, a na prawym przedramieniu zrobił sobie tatuaż przedstawiający skorpiona. Ważył dobrze ponad sto trzydzieści kilo, a w kuchni twarz wiecznie mu błyszczała. Dla wszystkich osób wymyślał przezwiska, ją nazywał Katie Kat.

Ruch w porze kolacyjnej trwał aż do dwudziestej pierwszej. Kiedy malał, Katie sprzątała i zamykała stanowisko kelnerskie. Wraz z pomocnikami zanosiła talerze do zmywarki, podczas gdy ostatnie stoliki w jej rewirze pustoszały. Dzisiaj przy jednym z nich siedziała młoda para, a ponieważ mężczyzna i kobieta trzymali się za ręce nad stolikiem, Katie zauważyła obrączki na ich palcach. Oboje byli atrakcyjni i szczęśliwi, toteż przez moment doświadczyła déjà vu. Była kiedyś taka jak oni – kiedyś, dawno temu i zaledwie przez chwilę. Tak w każdym razie myślała obecnie, gdyż szybko odkryła, że chwilowe szczęście jest jedynie ułudą. Odwróciła się teraz od niczego nieświadomych małżonków, żałując, że nie potrafi na zawsze wymazać złych wspomnień. Nigdy więcej nie chciałaby się czuć tak źle jak w tej chwili.

Rozdział 2

Następnego ranka wyszła na werandę z filiżanką kawy. Deski pod jej gołymi stopami zaskrzypiały. Oparła się o balustradę. W miejscu, gdzie niegdyś znajdowała się rabata, wśród traw rosły lilie, toteż podnosząc filiżankę i wypijając łyk, Katie równocześnie delektowała się aromatem kwiatów.

Dobrze jej się tutaj mieszkało. Southport było zupełnie inne niż Boston, Filadelfia czy Atlantic City – miasta wypełnione odgłosami ruchu ulicznego, zapachami i ludźmi, którzy pospiesznie przemierzali chodniki. W dodatku po raz pierwszy w życiu Katie miała dom, który mogła nazwać własnym. Nie był zbyt duży, ale mieszkała w nim sama, stał z dala od głównej drogi i to jej wystarczało. Stanowił jeden z dwóch identycznych budyneczków, które niegdyś były chatkami myśliwskimi o drewnianych ścianach. Postawiono je na końcu żwirowej dróżki, wtulonej w dębowo-sosnowy zagajnik rosnący na skraju lasu, który ciągnął się aż do wybrzeża. Salon i kuchnia domu były małe, a w sypialni brakowało szafy, lecz pomieszczenia były umeblowane, łącznie z fotelami bujanymi na frontowej werandzie, czynsz zaś naprawdę niski. Budynek był w dobrym stanie, choć zakurzony, ponieważ przez lata stał pusty, toteż właściciel zaproponował, żeby Katie trochę ogarnęła i odnowiła pokoje, deklarując się równocześnie, że sam dostarczy materiały. Z tego też względu odkąd się wprowadziła, poświęciła sporo wolnego czasu na sprzątanie i remont, klęcząc lub wspinając się na krzesła. Wyszorowała łazienkę, aż lśniła, umyła sufit wilgotną szmatką, przetarła okna ściereczką nasączoną octem i spędziła wiele godzin na czworakach, ze wszystkich sił starając się usunąć rdzę i brud z linoleum w kuchni. Wypełniła otwory w ścianach gipsem, a następnie tarła powierzchnię papierem ściernym tak długo, aż ją idealnie wygładziła. Pomalowała ściany w kuchni na wesoły żółty odcień, szafki natomiast ożywiła błyszczącą białą farbą. Sypialnia była teraz jasnoniebieska, salon zaś – beżowy, a w ubiegłym tygodniu kupiła nową narzutę na kanapę, toteż mebel wyglądał niemal jak nowy.

Po wykonaniu dużej partii pracy lubiła popołudniami usiąść na frontowej werandzie i poczytać jedną z książek, które wypożyczyła z biblioteki. Poza kawą czytanie było jej jedyną przyjemnością. Nie posiadała telewizora, radia, telefonu komórkowego, kuchenki mikrofalowej ani nawet samochodu, a wszystkie swoje rzeczy mogła spakować w jedną torbę. Miała dwadzieścia siedem lat, włosy, niegdyś blond, farbowane i obcięte i była bez choćby jednego prawdziwego przyjaciela. Gdy przeprowadzała się tutaj, nie posiadała prawie nic, a i teraz, kilka miesięcy później, wciąż miała niewiele. Oszczędzała połowę napiwków i co noc wkładała pieniądze do puszki po kawie, którą ukryła w niskim korytarzyku pod werandą. Trzymała te pieniądze na czarną godzinę i wolałaby chodzić głodna, niż je tknąć. Czuła się lepiej już dzięki samej świadomości, że istnieją, ponieważ nigdy nie zapomniała, co jej się przydarzyło, i wiedziała, że zło w każdej chwili może powrócić. Ktoś jej szukał i gniew tej osoby z każdym dniem rósł.

– Dzień dobry! – zawołał jakiś głos, wyrywając ją z zadumy. – Pewnie jesteś Katie.

Odwróciła się. Na zapadającej się werandzie sąsiedniego domu dostrzegła kobietę o długich, niesfornych brązowych włosach. Machała do niej. Wyglądała na jakieś trzydzieści pięć lat i nosiła dżinsy oraz zapinaną koszulę, której rękawy zawinęła do łokci. W jej lokach połyskiwały okulary przeciwsłoneczne. Trzymała mały dywanik i wyraźnie zastanawiała się, czy go wytrzepać, aż w końcu zrezygnowała, odrzuciła go na bok i ruszyła ku Katie. Przemieszczała się energicznie i z lekkością osoby, która regularnie się gimnastykuje.

– Irv Benson powiedział mi, że będę miała sąsiadkę.

Właściciel, pomyślała Katie.

– Nie zdawałam sobie sprawy, że obok mnie ktoś się wprowadził.

– Och, on również był zaskoczony. Na wieść, że chcę tu zamieszkać, o mało nie spadł z krzesła. – Kobieta dotarła do werandy Katie i wyciągnęła rękę. – Przyjaciele nazywają mnie Jo – dodała.

– Witaj – odparła Katie, ściskając jej dłoń.

– Co za pogoda, prawda? Jest cudownie, no nie?

– Piękny poranek – zgodziła się z nią Katie, przestępując z nogi na nogę. – Kiedy się wprowadziłaś?

– Wczoraj po południu. A wówczas, żeby nie było zbyt fajnie, przez większą część nocy kichałam. Miałam wrażenie, że Benson zebrał cały kurz, jaki zauważył, po czym zmagazynował go w moim domu. Nie uwierzyłabyś, jak tam jest.

Katie kiwnęła głową ku drzwiom.

– U mnie było tak samo.

– Trudno uwierzyć. Wybacz, ale nie mogłam się powstrzymać i zajrzałam z kuchni w twoje okna. U ciebie jest jasno i wesoło. A ja najwyraźniej wynajęłam zakurzony, wypełniony pająkami loch.

– Pan Benson pozwolił mi przemalować.

– Wyobrażam sobie. Benson na pewno i mnie pozwoli, jeśli tylko nie będzie musiał ruszyć palcem. Odwalę za niego całą robotę, a on dostanie ładny, czysty domek. – Posłała sąsiadce cierpki uśmieszek. – Jak długo tu mieszkasz?

Katie skrzyżowała ramiona na piersi, czując, że poranne słońce zaczyna ogrzewać jej twarz.

– Prawie dwa miesiące.

– Nie jestem pewna, czy wytrzymam tutaj tak długo. Jeśli stale będę kichać tak jak ubiegłej nocy, prawdopodobnie szybko odpadnie mi głowa. – Sięgnęła po okulary i zaczęła wycierać szkła dołem koszuli. – Jak ci się podoba Southport? Inny świat, nie sądzisz?

– Co masz na myśli?

– Sądząc po akcencie, nie pochodzisz stąd. Raczej z Północy? – Katie po chwili kiwnęła głową. – Tak właśnie pomyślałam – kontynuowała Jo. – A tutaj… Trzeba czasu, aby się przyzwyczaić. Wiesz, zawsze kochałam Southport, ale ja mam słabość do małych miasteczek.

– Pochodzisz stąd?

– Dorastałam tu, potem wyjechałam, ale w końcu wróciłam. Stara historia, prawda? Zresztą nigdzie indziej nie znajdziesz równie zakurzonych domów.

Katie uśmiechnęła się i przez moment obie milczały. Jo stała bez ruchu, prawdopodobnie czekając na jakiś gest towarzyszki. A Katie wypiła łyk kawy, spojrzała na drzewa i w tym momencie przypomniała sobie o manierach.

– Napijesz się kawy? Właśnie zaparzyłam.

Jo podniosła okulary przeciwsłoneczne i ponownie wsunęła sobie we włosy.

– Miałam nadzieję, że mnie zaprosisz. Z wielką chęcią napiję się kawy. Moja kuchnia jest jeszcze praktycznie w pudłach, a samochód oddałam do warsztatu. Masz pojęcie, jak to jest zacząć dzień bez kofeiny?

– O tak.

– No cóż, musisz wiedzieć, że jestem naprawdę uzależniona od kawy. Szczególnie potrzebuję jej, gdy czeka mnie rozpakowywanie. Wspomniałam ci, że nie cierpię tego robić?

– Chyba nie.

– To jedna z czynności, których najbardziej nie lubię. Męczy mnie ciągłe decydowanie, gdzie włożyć kolejną rzecz, którą wyjmuję, i stałe potykanie się o rupiecie. Ale nie martw się… Nie należę do osób, które wiecznie proszą o pomoc. Jednak kawa…

– Wejdź, proszę. – Katie zaprosiła ją gestem do środka. – Tylko pamiętaj, że większość mebli już tutaj była. – Katie weszła do kuchni, wyjęła z szafki filiżankę i nalała do niej kawy aż po brzeg, po czym wręczyła ją Jo. – Wybacz, nie mam ani śmietanki, ani cukru.

– Wystarczy czarna i gorzka – zapewniła ją Jo, odbierając filiżankę. Zanim wypiła łyk, podmuchała płyn. – No dobrze, teraz będę poważna – powiedziała po chwili. – Odtąd jesteś najlepszą przyjaciółką, jaką mam. Kawa jest świetna.

– Dzięki – odparła Katie.

– Więc… Benson mówił, że pracujesz U Ivana…

– Jestem kelnerką.

– Czy Duży Dave nadal tam gotuje? – Gdy Katie skinęła głową, Jo kontynuowała: – Zaczął pracować w lokalu, jeszcze zanim poszłam do liceum. Wciąż wymyśla dla wszystkich przezwiska?

– Tak – przyznała.

– A Melody? Ciągle opowiada, jacy przystojni są niektórzy klienci?

– Na każdej zmianie.

– A Ricky? Nadal podrywa nowe kelnerki? – Kiedy Katie ponownie pokiwała głową, Jo się roześmiała. – Ten lokal nigdy się nie zmieni.

– Pracowałaś tam?

– Nie, ale Southport to małe miasto, a restauracja U Ivana jest tutaj powszechnie znana. Poza tym jeśli dłużej pomieszkasz w miasteczku, zrozumiesz, że w Southport nie istnieją sekrety. Wszyscy znają sprawy wszystkich, a niektóre osoby, jak, powiedzmy… Melody… podnoszą plotkę do rangi sztuki. Kiedyś doprowadzało mnie to do szaleństwa. Tyle że połowa mieszkańców Southport jest taka sama. Nie ma tutaj zbyt dużo do roboty poza plotkowaniem.

– A jednak wróciłaś.

Jo wzruszyła ramionami.

– Tak, no cóż. Co mogę powiedzieć? Może lubię się wściekać. – Wypiła kolejny łyk kawy i wskazała na okno. – Wiesz, gdy mieszkałam w Southport, nawet nie zdawałam sobie sprawy z istnienia tych dwóch domów.

– Właściciel powiedział mi, że nocowali tu myśliwi. Zanim zaczął te domy wynajmować, należały praktycznie do lasu.

Jo potrząsnęła głową.

– Nie mogę uwierzyć, że tu zamieszkałaś.

– Ty przecież też – wytknęła jej Katie.

– Tak, ale rozważyłam ten pomysł tylko ze względu na ciebie, ponieważ wiedziałam, że nie będę jedyną kobietą mieszkającą na końcu żwirowej drogi pośrodku pustki. Jesteś tu dość odizolowana.

Oto, dlaczego tak bardzo się ucieszyłam, że mogę coś takiego wynająć, pomyślała Katie.

– Nie jest tak źle – powiedziała na głos. – Do tej pory już się przyzwyczaiłam.

– Mam nadzieję, że i ja się przyzwyczaję – odparła Jo. Dmuchała na kawę, usiłując ją schłodzić. – Ale powiedz… Dlaczego właściwie przyjechałaś do Southport? Jestem pewna, że nie przywiodła cię do nas emocjonująca perspektywa kariery w restauracji U Ivana. Masz jakąś rodzinę w miasteczku? Rodziców? Braci? Siostry?

– Nie – odparła Katie. – Jestem sama.

– Przyjechałaś tutaj z powodu jakiegoś faceta?

– Nie.

– Po prostu… przeprowadziłaś się tu, i już?

– Tak.

– Do diabła, dlaczego właśnie tutaj?!

Katie nie odpowiedziała. Te same pytania zadawali jej wcześniej Ivan, Melody i Ricky. Wiedziała, że pytają bez ukrytych motywów, że przemawia przez nich tylko naturalna ciekawość, a mimo to nigdy nie była całkiem pewna, co powiedzieć i jaki inny powód poza prawdziwym mogłaby podać.

– Po prostu potrzebowałam miejsca, w którym mogłabym zacząć wszystko od nowa.

Jo wypiła kolejny łyk kawy, na pozór rozważając odpowiedź sąsiadki, lecz – co zaskoczyło Katie – nie zadała żadnych dalszych pytań; skinęła jedynie głową.

– To ma sens – oznajmiła. – Czasami człowiek musi zacząć wszystko od początku. Osobiście uważam, że to godne podziwu. Wielu osobom brakuje odwagi, która jest do tego potrzebna.

– Tak sądzisz?

– Wiem o tym – zapewniła. – Więc jakie masz plany na dziś? Podczas gdy ja będę jęczeć, rozpakowując kartony i sprzątając, aż obetrę sobie dłonie do żywego mięsa.

– Później pracuję. Ale poza tym niewiele. Muszę podskoczyć do sklepu i kupić parę rzeczy.

– Wybierasz się do Fisher’s czy pojedziesz do miasta?

– Tylko do Fisher’s – odparła Katie.

– Spotkałaś właściciela? Siwego faceta?

Katie kiwnęła głową.

– Raz czy dwa razy.

Jo skończyła pić kawę i wstawiła filiżankę do zlewu, po czym westchnęła.

– No dobra – bąknęła bez entuzjazmu. – Dość odsuwania tego, co nieuniknione. Jeśli nie zacznę teraz, nigdy nie skończę. Życz mi powodzenia.

– Powodzenia.

Jo pomachała lekko.

– Miło było cię poznać, Katie.

*

Z okna w kuchni Katie widziała, jak Jo trzepie dywanik, który wcześniej odłożyła. Wyglądała na osobę całkiem przyjazną, ale Katie nie była pewna, czy jest już gotowa na tak bliskie sąsiedztwo innej osoby. Chociaż może byłoby przyjemnie móc co jakiś czas odwiedzić sąsiadkę, przyzwyczaiła się do samotności.

Z drugiej strony wiedziała, że wybierając na miejsce zamieszkania małe miasto, nie może liczyć na to, iż dobrowolne odosobnienie będzie trwać wiecznie. Pracowała przecież, robiła zakupy i chodziła po ulicach, a niektórzy z klientów w restauracji już ją rozpoznawali. Musiała zresztą przyznać, że pogawędka z Jo sprawiła jej prawdziwą przyjemność. Z jakiegoś powodu czuła, że sąsiadka jest kimś więcej, niż można by pomyśleć w pierwszej chwili. Wydawała jej się… godna zaufania, choć nie potrafiłaby wyjaśnić, skąd wzięło się w niej to wrażenie. Jo również była samotną kobietą, co stanowiło niewątpliwy plus. Katie wolała nie myśleć, jak by zareagowała, gdyby do sąsiedniego domu wprowadził się mężczyzna, i zadała sobie pytanie, dlaczego nigdy nawet nie brała pod uwagę takiej ewentualności.

Umyła w zlewie obie filiżanki po kawie, potem wstawiła je do szafki kuchennej. Czynność ta była tak naturalna, że na chwilę jej myśli całkowicie wypełniły wspomnienia życia, które zostawiła za sobą. Ręce zaczęły jej się trząść, więc zacisnęła dłonie w pięści, po czym wzięła kilka głębokich wdechów i wreszcie przestała drżeć. Przed dwoma miesiącami nie zdołałaby tego dokonać; nawet jeszcze dwa tygodnie temu nie umiała nad sobą zapanować. Chociaż ucieszyła się, że potrafi już oddalić ataki lęku, z drugiej strony jednak fakt ten oznaczał, że zaczęła czuć się bezpiecznie w miasteczku, i ta myśl ją przestraszyła. Ponieważ człowiek, który ma poczucie bezpieczeństwa, traci czujność, a Katie nigdy nie mogła sobie na coś takiego pozwolić.

Tak czy inaczej cieszyła się, że trafiła właśnie do Southport. Była to mała, stara, zamieszkana przez kilka tysięcy osób miejscowość zlokalizowana przy ujściu rzeki Cape Fear do kanału zwanego Wewnętrzną Przybrzeżną Drogą Wodną. W miasteczku były chodniki, duże, rzucające cień drzewa i kwiaty, które bez trudu przyjmowały się w piaszczystej glebie. Z gałęzi drzew zwisały oplątwy brodaczkowate nazywane potocznie brodami starca, a pomarszczone pnie porastało kudzu. Katie z przyjemnością przyglądała się dzieciom, które jeździły na rowerach i grały na ulicach w piłkę, zachwycała się też licznymi kościołami pobudowanymi niemal na każdym rogu. Wieczorami odzywały się świerszcze i żaby, a wtedy znajdowała potwierdzenie, że wybrała właściwe miejsce. Naprawdę czuła się tu bezpieczna, jak gdyby Southport samo ją przywołało, obiecując schronienie.

Włożyła jedyną posiadaną parę butów – rozpadające się converse’y.

Komoda w dużym stopniu pozostała pusta, w kuchni zaś niemal nie było jedzenia, a jednak gdy Katie wyszła z domu i w blasku słońca skierowała się do sklepu, pomyślała, że to jest jej dom.

Głęboko do płuc zaczerpnęła haust powietrza pachnącego hiacyntami i świeżo skoszoną trawą.

Wiedziała, że tak szczęśliwa nie była od lat.

Zainteresowani tym, co będzie dalej?

Pełna wersja książki do kupienia m.in. w księgarniach:

• KSIĘGARNIE ŚWIAT KSIĄŻKI

• EMPIK

Oraz w księgarniach internetowych:

• swiatksiazki.pl

• empik.com

• bonito.pl

• taniaksiazka.pl

Zamów z dostawą do domu lub do paczkomatu – wybierz taką opcję, jaka jest dla Ciebie najwygodniejsza!

Większość naszych książek dostępna jest również w formie e-booków.

Znajdziecie je na najpopularniejszych platformach sprzedaży:

• Virtualo

• Publio

• Nexto

Oraz w księgarniach internetowych.

Posłuchajcie również naszych audiobooków, zawsze czytanych przez najlepszych polskich lektorów.

Szukajcie ich na portalu Audioteka lub pozostałych, wyżej wymienionych platformach.

Zapraszamy do księgarń i na stronę wydawnictwoalbatros.com, gdzie prezentujemy wszystkie wydane tytuły i zapowiedzi.

Jeśli chcecie być na bieżąco z naszymi nowościami, śledźcie nas też na Facebooku i na Instagramie.