Bliźniacy ebook

CATHERINECOULTER

Bliźniacy

przełożyła

Katarzyna Jędrach

Warszawa 2006

Tytuł oryginału: The Sherbrooke Twins

Projekt okładki: Maciej SadowskiKorekta: Alicja Chylińska

Copyright © 2004 by Catherine Coulter

Copyright © 2006 for the Polish translation Wydawnictwo BIS

ISBN 83-89685-68-X

978-83-89685-68-1

Wydawnictwo „bis”ul. Lędzka 44a01-446 Warszawatel. (0-22) 877-27-05, fax (0-22) 837-10-84

e-mail: [email protected]

Druk i oprawa: Białostockie Zakłady Graficzne S.A.

Rozdział 1

Dwór Northcliffe, sierpień rok 1850

James Sherbrooke, lord Hammersmith, starszy od swojego brata o dwadzieścia osiem minut, zastanawiał się, czy Jason pływał w Morzu Północnym u wybrzeża Stonehaven. Jego brat poruszał się w wodzie jak ryba, bez względu na to, czy owa woda była lodowata, czy ciepła jak zupa. Otrzepując się z wilgoci jak ich pies Tulip, miał w zwyczaju powtarzać:

- Ależ James, to przecież nie ma żadnego znaczenia. To jak kochać się z kobietą. Możesz to robić na kamienistej plaży, gdzie zimne fale obmywają ci stopy, albo w puchowej pościeli - rozkosz jest taka sama.

James nigdy nie kochał się na kamienistej plaży, ale podejrzewał, że jego brat bliźniak miał rację. Jason posiadał specyficzny dar rozśmieszania swoimi wypowiedziami słuchaczy, nawet jeśli się z nim zgadzali. Jason odziedziczył ten dar, jeśli można było nazwać to darem, po matce, która kiedyś, patrząc z miłością na Jamesa, powiedziała, że urodziła jeden dar od Boga, a potem nadszedł czas, aby zacisnąć zęby i urodzić drugi. Synowie, chociaż całkowicie zaskoczeni, przytaknęli, ale ojciec spojrzał na nich obu z niechęcią, prychnął i powiedział:

- Raczej dar z piekła rodem.

- Moi drodzy chłopcy - rzekła matka. - Szkoda, że jesteście tacy piękni. To bardzo irytuje waszego ojca.

Wpatrywali się w nią, ale ponownie przytaknęli.

James westchnął i cofnął się znad krawędzi urwiska wznoszącego się ponad doliną Poe, uroczą wstęgą falującej zieleni, nakrapianej gdzieniegdzie klonami i lipami, i podzieloną starożytnymi ogrodzeniami. Dolina Poe ze wszystkich stron chroniona była przez niewysokie wzgórza Trelów; James zawsze wierzył, że niektóre z tych podłużnych, niemal kulistych wzgórz były starożytnymi kurhanami. Razem z Jamesem wymyślali niezliczoną ilość historii o ewentualnych lokatorach tych kurhanów - Jason zawsze lubił być wojownikiem, który nosił niedźwiedzią skórę, malował twarz na niebiesko i jadał surowe mięso. Natomiast James był szamanem, który pstryknięciem mógł ściągnąć na wojowników deszcz płomieni.

James cofnął się znad krawędzi. Kiedyś spadł z urwiska, ponieważ pojedynkowali się z Jasonem na miecze, i Jason przystawił mu ostrze do gardła, a James złapał go za szyję i zaczął młócić powietrze - dramatycznie i bez stylu, jak później powiedział mu Jason. Stracił oparcie pod stopami i spadł przy akompaniamencie wrzasków brata.

- Ty cholerny baranie, ani się waż umierać! To tylko ranka na szyi!

Śmiał się, nawet kiedy upadł. Boleśnie. Ale na szczęście skończyło się tylko na potłuczonych żebrach i kilku siniakach na twarzy. Ciotka Melissande, która właśnie przebywała z wizytą w Northcliffe, aż zapiszczała, dotykając dłońmi jego posiniaczonej twarzy.

- Och, mój kochany chłopcze, musisz dbać o swoją piękną i idealną twarz, a wiem, co mówię, skoro jest jak moja.

A jego ojciec, hrabia, wznosząc wzrok ku niebu, powiedział:

- Jak to się mogło stać?

Była to prawda. James i Jason byli lustrzanym odbiciem swojej pięknej ciotki Melissande i nie odziedziczyli rudych włosów po matce ani ciemnych oczu po ojcu. Wszystkie cechy mieli po ciotce, co każdego niezmiernie dziwiło. Z wyjątkiem wzrostu, dzięki Bogu. Obaj byli niemal wzrostu ojca, co bardzo go cieszyło. Ich matka powiedziała coś o tym, że: „Chłopiec powinien być prawie tak samo duży jak jego ojciec i prawie tak samo mądry; tego pragną wszyscy ojcowie. Matki zapewne również”. Jej synowie spojrzeli na nią i potaknęli.

Wiele lat wcześniej James słyszał plotki, że jego ojciec chciał poślubić ciotkę Melissande, i zapewne zrobiłby to, gdyby nie wuj Tony, który się pojawił i ją ukradł. James nie mógł sobie tego wyobrazić. Nie tego, że wuj Tony ją ukradł, tylko że ciotka Melissande nie wołała jego ojca. Pałeczkę przejęła jego matka, na szczęście dla Jamesa i Jasona, którzy, chociaż uważali ciotkę za bardzo interesującą, niezmiernie kochali matkę. Na szczęście odziedziczyli po Sherbrooke’ach intelekt. Ich ojciec nieraz powtarzał:

James uśmiechał się do swoich wspomnień, gdy usłyszał krzyk. Odwrócił się i zobaczył Corrie Tybourne-Barrett, utrapienie, które towarzyszyło mu niemal od urodzenia, a które teraz pędziło konno ze wzgórza na złamanie karku i gwałtownie zatrzymało klacz Darlene niecały metr od krawędzi urwiska. I niemal pół metra od niego. James nawet nie drgnął. Spojrzał na nią z wściekłością. Ale opanował się i odezwał spokojnym głosem:

- To było głupie. Wczoraj padało i ziemia mogła się osunąć. Już nie masz dziesięciu lat, Corrie. Musisz przestać zachowywać się jak szczeniak, który ma siano zamiast mózgu. A teraz cofnij Darlene. Skoro nie martwisz się o siebie, to może pomyślisz o swojej klaczy.

Corrie spojrzała na niego z góry i powiedziała:

- Podziwiam cię, że możesz mówić tak spokojnie, gdy wściekłość aż bucha ci uszami. Nie nabierzesz mnie, Jamesie Sherbrooke. - Uśmiechnęła się do niego szyderczo i skierowała klacz wprost na niego.

Odsunął się, poklepał Darlene po chrapach i powiedział:

- Masz rację. Wściekłość bucha mi uszami. Pamiętasz ten dzień, kiedy chciałaś udowodnić, jaka jesteś zdolna, i dosiadłaś tego na poły dzikiego rumaka, którego kupił mój ojciec? Ten cholerny koń prawie mnie zabił, gdy usiłowałem cię uratować, co zresztą, na moje nieszczęście, mi się udało.

- Nie musiałeś mnie ratować, James. Byłam zdolna nawet jako dwunastolatka.

- Pewnie całkiem świadomie oplotłaś nogami końską szyję i darłaś się wniebogłosy. Ach, to był pokaz twoich zdolności, prawda? Nie zapominaj również o tym, że powiedziałaś mojemu ojcu, chociaż wiedziałaś, że się na mnie wścieknie, iż uwiodłem w Oksfordzie żonę profesora.

- To nieprawda, James. Nie był wściekły, przynajmniej na początku. Najpierw chciał dowodu, ponieważ nie wyobrażał sobie, że mógłbyś być taki głupi.

- Nie byłem głupi, do cholery. Zajęło mi co najmniej dwa miesiące, by przekonać ojca, że to wszystko były twoje wymysły, a ty zawodziłaś, że to był tylko taki żart.

Uśmiechnęła się.

- Dowiedziałam się nawet jak ma na imię żona jednego z profesorów, żeby historia była bardziej wiarygodna.

Zadrżał, przypominając sobie wyraz twarzy ojca.

- Wiesz co, Corrie? Najwyższy czas, żeby ktoś nauczył cię manier.

Chwycił ją bez ostrzeżenia za ramię i ściągnął z końskiego grzbietu. Usiadł na kamieniu, trzymając ją między nogami.

- To lanie od dawna ci się należy.

Zanim dotarło do niej, co zamierzał zrobić, James przerzucił ją sobie przez kolana i wymierzył jej mocnego klapsa w pupę. Sapnęła, wrzasnęła i zaczęła się szarpać, ale on był silny i zdecydowany, więc bez trudu sobie z nią poradził.

- Gdybyś miała na sobie spódnicę do jazdy konnej - klaps, klaps, klaps - nie bolałoby cię tak, bo miałabyś pod spodem tuzin halek. - Klaps, klaps, klaps.

Corrie walczyła z nim, wyrywając się i wrzeszcząc.

- Przestań natychmiast, James! Nie wolno ci tego robić, ty głupcze! Jestem dziewczyną i nawet nie jestem twoją siostrą.

- I dzięki Bogu. Pamiętasz, jak dodałaś mi czegoś do herbaty i przez półtora dnia miałem biegunkę?

- Nie myślałam, że to będzie tyle trwało. Przestań, James, to niestosowne!

- Och, a to dobre. Mówisz, że to niestosowne? Mam cię na karku przez cale życie. Widziałem twój kościsty zadek, gdy pływałaś w stawie Trentona. I całą resztę też.

- Miałam wtedy osiem lat!

- Teraz nie zachowujesz się, jak ktoś znacznie starszy. To, Corrie, lekcja, która od dawna ci się należała. Możesz uznać, że działam w zastępstwie twojego wuja Simona.

James przestał. Nie mógł jej ponownie uderzyć, chociaż pamiętał wszystkie okropności, które mu przez lata wyrządzała. Zaczął spychać ją ze swoich kolan, ale dostrzegł leżące na ziemi kamienie.

- Och, cholera, szczeniara - powiedział i postawił ją na ziemi.

Stała, masując pośladki i wpatrując się w niego. Gdyby wzrok zabijał, już leżałby martwy u jej stóp. Wstał i pogroził jej palcem, jak to miał w zwyczaju robić jego dawny guwerner, pan Boniface.

- Nie użalaj się tak nad sobą. Zadek trochę cię piecze i to wszystko. - Na chwilę zatrzymał wzrok na swoich butach, a potem powiedział: - Ile masz lat, Corrie? Zapomniałem.

Chlipnęła, otarła dłonią nos, uniosła podbródek i powiedziała:

- Osiemnaście.

Potrząsnął z niedowierzaniem głową.

- Nie, to niemożliwe. Tylko spójrz na siebie, wyglądasz jak młodzieniec bez zarostu, za to z pełnymi biodrami, których nie chciałby mieć żaden prawdziwy mężczyzna.

- Mam osiemnaście lat. Słyszysz, Jamesie Sherbrooke? Co jest w tym takiego nieprawdopodobnego? Chcesz jeszcze coś wiedzieć?

Spojrzał na nią, powoli potrząsając głową.

- Pełne biodra mam już przynajmniej od trzech lat! I wiesz co?

- Jak mogłem zauważyć, skoro ciągle nosisz te bryczesy?

- To ważne, James. Tej jesieni mam swego rodzaju ćwiczenia. Ciotka Maybella mówi, że to się nazywa wstępny sezon. Będę nosić eleganckie suknie i jedwabne pończochy z podwiązkami, i buty na wysokich obcasach. To znaczy, że jestem już dorosła. Upnę wysoko włosy, będę wcierać w skórę balsam i pokazywać biust.

- Potrzebne ci będą całe wiadra tego balsamu.

- Może i tak. Ale z czasem będę potrzebować go coraz mniej. I co z tego?

- Jaki biust zamierzasz pokazywać?

Przez ułamek sekundy James miał wrażenie, że dziewczyna zerwie z siebie koszulę i pokaże mu piersi, ale na szczęście zdrowy rozsądek zwyciężył i powiedziała, mrużąc oczy:

- Mam biust i to całkiem ładny, ale teraz jest ukryty.

- Ukryty gdzie?

Oblała się rumieńcem. James zapewne przeprosiłby, gdyby nie to, że znal ją cale jej życie - widział ją jako szczerbatą pięciolatkę, która usiłuje wgryźć się w jabłko, uspokajał ją, że nie umrze, kiedy jako trzynastolatka dostała pierwszą miesiączkę i wielokrotnie doświadczał jej szyderstwa.

Dotknęła palcem swojej klatki piersiowej.

- Są tutaj, rozpłaszczone. Ale kiedy je uwolnię i okryję satyną i koronkami, niejeden mężczyzna straci głowę.

Postanowił posłużyć się tak dobrze jej znanym szyderstwem.

- Możesz tylko o tym pomarzyć. Dobry Boże, wyobrażam sobie deskę z dwoma sękami.

- Deskę z sękami? To było podle, James.

- No dobrze, masz rację, przepraszam. Powinienem powiedzieć, że nie umiem sobie wyobrazić, że twój biust nie jest płaski.

- Bo w głowie masz siano. - Wzięła się w garść, wyprostowała ramiona, wypięła do przodu pierś i powiedziała: - Ciotka Maybella zapewnia mnie, że tak właśnie będzie.

Ponieważ James znal Maybellę Ambrose, lady Montague, całe swoje życie, nie uwierzył w to.

- Co naprawdę powiedziała?

- No dobrze, ciotka Maybella powiedziała coś o tym, że jeśli dobrze się mnie wyszoruje, to nie przyniosę im wstydu. O ile będę nosić się na niebiesko, tak jak ona.

- To brzmi bardziej prawdopodobnie.

- Nie rzucaj mi w twarz swoich obelg, Jamesie Sherbrooke. Znasz moją ciotkę, jest istną mistrzynią niedopowiedzeń. Naprawdę chciała powiedzieć, że mężczyźni potraciliby głowy, gdybym przejechała ulicą nago, no może tylko z pudlem na kolanach.

- Mogliby stracić głowę jedynie wtedy, gdybyś ty powoziła.

To była przykra uwaga. Wymachując mu pięścią przed twarzą, wydarła się:

- Słuchaj, padalcu! Powożę równie dobrze jak ty, a może nawet lepiej. Mówiono mi to wielokrotnie - mam lepsze wyczucie.

Było to tak niedorzeczne, że James tylko przewrócił oczami.

- Dobrze, wymień jedną osobę, która tak powiedziała.

Posłała mu anielski uśmiech.

Zrobiło mu się niedobrze na te słowa. Jeśli chodzi o jej powożenie, to James pamiętał, że widział, jak siedziała dumnie na koźle obok jego ojca i chłonęła każde jego słowo. Pamiętał, że czuł wtedy ukłucie zazdrości. To było podle, zwłaszcza że oboje rodzice Corrie zginęli podczas zamieszek po klęsce Napoleona pod Waterloo. Był to nieszczęśliwy wypadek, który wydarzył się podczas oficjalnej wizyty ojca Corrie, dyplomatycznego wysłannika Benjamina Tybourne-Barretta, wicehrabiego Plessante, do Paryża w celu przedyskutowania z Talleyrandem i Fouche powtórnej restauracji Burbonów.

Talleyrand dopilnował, żeby Corrie, wtedy niespełna trzyletnia, wróciła do Anglii, do ciotki, w towarzystwie pogrążonej w rozpaczy pokojówki matki i sześciu francuskich żołnierzy, którzy nie byli mile przyjmowani.

James ocknął się, słysząc jej słowa:

- I mój wuj dostanie szału, usiłując zdecydować, który dżentelmen jest dla mnie odpowiedni. Sama o tym zdecyduję, a ten szczęściarz będzie silny, przystojny i bardzo bogaty, i zupełnie niepodobny do ciebie, James. - Kolejny szyderczy uśmieszek miał go wyprowadzić z równowagi. - Popatrz na swoje rzęsy, grube i długie, wyglądają jak wachlarz Hiszpanki. Do tego wywinięte na końcach. Masz rzęsy jak dziewczyna.

Miał dziesięć lat, kiedy matka podsunęła mu właściwą odpowiedź na takie zaczepki, więc teraz uśmiechnął się tylko i powiedział lekko:

- Mylisz się. Nigdy nie spotkałem dziewczyny, która miałaby rzęsy równie grube i długie jak moje.

Milczała z otwartą buzią. Nie przychodziła jej do głowy żadna riposta. Roześmiał się.

- Odczep się od mojej twarzy, dzieciaku. Ona nie ma nic wspólnego z twoim biustem. Na Boga, mężczyźni nie mówią biust.

- A jak mówią mężczyźni?

- Nie twoja sprawa. Jesteś za młoda. A poza tym jesteś damą. No może nie do końca, ale powinnaś być, skoro masz osiemnaście lat. Nie, nie mogę uwierzyć, że masz osiemnaście lat. To znaczy prawie dwadzieścia, czyli niemal tyle co ja. To niemożliwe.

- Nie dalej jak dwa tygodnie temu kupiłeś mi prezent urodzinowy.

Spojrzał na nią obojętnie.

Corrie uderzyła się dłonią w czoło.

- Och, już rozumiem, twoja matka przywiozła prezent i podpisała w twoim imieniu.

- Cóż, to nie tak...

- W porządku. Więc co mi kupiłeś?

- Och, Corrie, to było dawno.

- Dwa tygodnie temu, ty draniu.

- Uważaj na słowa, moja panno, albo znowu dostaniesz klapsa. Mówisz jak chłopak. Powinienem był sprawić ci szpicrutę na urodziny, żeby jej użyć, gdy zajdzie potrzeba. Tak jak teraz.

Zrobił krok w jej stronę, jednak opanował się i zatrzymał. Ku jego zaskoczeniu, to ona podeszła do niego, uśmiechnęła się szyderczo i powiedziała mu w twarz:

- Szpicrutę? Tylko spróbuj. Zabiorę ci ją, zerwę z ciebie koszulę i wychłoszczę cię.

- Chciałbym to zobaczyć.

- No, może zostawiłabym na tobie koszulę. W końcu jestem dobrze wychowaną panienką i nie powinnam oglądać półnagiego mężczyzny.

Śmiał się tak mocno, że prawie spadł z urwiska.

Jeszcze nie skończyła, a w jej glosie pobrzmiewało upokorzenie.

- Zbiłeś mnie gołą ręką. Założę się, że będę miała siniaki, ty draniu.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Jeszcze piecze cię tyłek?

Zarumieniła się.

- Twoja twarz również robi się czerwona?

W jej oczach pojawiły się łzy; odwróciła się i wsiadła na konia. Spojrzała na Jamesa obojętnie, szarpnęła uzdę, aż Darlene się cofnęła, i James musiał odskoczyć. Usłyszał, jak zawołała:

- Spytam wuja, jak mężczyźni nazywają biust.

Miał szczerą nadzieję, że tego nie zrobi. Wyobraził sobie, jak jej wuj Simon przewraca oczami i spada z krzesła, gubiąc okulary. Wuj Simon był w domu ze swoją kolekcją liści z każdego drzewa w Anglii, Francji, a nawet dwóch z Grecji, z czego jeden liść pochodził ze starożytnego drzewa oliwnego z okolic wyroczni delfijskiej. Z liśćmi, ale nie z kobietami. Wuj Simon unikał kobiet w domu. James patrzył za nią, gdy odjeżdżała, nie oglądając się za siebie, żeby sprawdzić, jak zareagował na jej atak. Jej długi, gruby warkocz uderzał rytmicznie o plecy.

James otrzepał się z kurzu, a potem potrząsnął głową. Dorastał z tą smarkulą. Od dnia, w którym przybyła do Twyley Grange, domu siostry swojej matki i jej męża, nie odstępowała go na krok - nie Jasona, nigdy Jasona - tylko jego, i jakimś cudem zawsze umiała ich odróżnić. Kiedyś nawet śledziła go, gdy poszedł wysikać się w krzaki, i aż poczerwieniał ze wstydu i wściekłości, słysząc z lewej strony głos Corrie: „O Boże, ty robisz to inaczej niż ja. A co takiego trzymasz w ręku?”.

Miał piętnaście lat, został upokorzony i stojąc z wciąż rozpiętymi spodniami, krzyczał na ledwie ośmioletnie dziecko: „Jesteś głupią, nic niewartą dziewuchą!”, po czym wskoczył na konia i popędził na oślep przed siebie, niemal przypłacając to życiem, gdy wpadł na nadjeżdżający z naprzeciwka poczty-lion i spadł na ziemię, tracąc przytomność. Ojciec przyjechał po niego do zajazdu, do którego James został zabrany. Mocno przytulał go do siebie, gdy doktor, nie wiedzieć czemu, zaglądał mu do uszu. James przywarł do ojca i niewyraźnym głosem powiedział: „Tato, poszedłem się wysikać, ale wybrałem niewłaściwy krzak, bo była tam Corrie, która mnie podglądała i potem mówiła różne rzeczy”. Jego ojciec natychmiast odparł: „Tak to jest z małymi dziewczynkami, James, ale wyrastają z nich duże dziewczynki, a ty zapomnisz o niewłaściwym krzaku. Nie zamartwiaj się tym”. I James posłuchał ojca, pozwalając mu zaopiekować się sobą. Czul się bezpieczny i szybko zapomniał o upokorzeniu.

Zycie, pomyślał James, najwyraźniej toczyło się wtedy, gdy najmniej się nad tym zastanawiamy. Wydawało mu się, że wszystko zbyt szybko stawało się przeszłością, jak to, że Corrie skończyła osiemnaście lat - jak to się stało? Wracając do swojego rumaka, Bad Boya, zastanawiał się, czy możliwe było, że pewnego dnia spojrzy na nią i odkryje, że urosły jej piersi. Zaśmiał się i spojrzał w niebo. Zapowiada się pogodna noc, idealna, żeby położyć się na plecach i patrzeć w gwiazdy.

Jadąc do dworu Northcliffe, nie ludzi! się, że matka kupiła Corrie na urodziny szpicrutę.

Rozdział 2

Jeśli dzieje się coś nieprzyjemnego, mężczyźni z pewnością się z tego wywiną.

(Jane Austen)1

Co jej dałaś? Mamo, proszę, powiedz, ze nie podpisałaś tego moim imieniem.

- Ależ, James, Corrie nie ma pojęcia, jak się zachować, kiedy pojedzie do Londynu na wstępny sezon. Pomyślałam, że książeczka z radami jak się zachować będzie odpowiednia dla młodej panienki wchodzącej do towarzystwa.

Jego matka już wiedziała o wstępnym sezonie Corrie? A on gdzie był w tym czasie? Dlaczego nikt mu nie powiedział?

- Książka o dobrym zachowaniu - odezwał się obojętnie i zjadł kawałek szynki. Przypomniał sobie jej szyderczy uśmiech i powiedział: - Tak, sądzę, że taka książka naprawdę jej się przyda.

- Nie, James, książka była od Jasona. Od ciebie kupiłam Corrie ilustrowany zbiór sztuk Racine’a.

- Ależ ona jest w stanie co najwyżej oglądać ilustracje, mamo. Jej francuski jest fatalny.

- Mój kiedyś też taki był. Jeśli Corrie się uprze, niebawem będzie mówić po francusku równie płynnie jak ja.

Hrabia, który z lekkim uśmieszkiem przysłuchiwał się rozmowie z drugiego końca stołu, prawie zakrztusił się zielonym groszkiem. Uniósł ciemną brew.

- Kiedyś, Aleksandro? A teraz mówisz płynnie? Ależ, ja -

- Wtrącasz się do rozmowy, Douglasie. Nie przerywaj sobie posiłku. James, wracając do sztuk, o ile pamiętam, to ilustracje są dosyć klasyczne, więc sądzę, że książka będzie się jej podobać, nawet jeśli nie będzie rozumiała słów.

James wpatrywał się w kawałek ziemniaka na swoim widelcu.

Jego matka spytała:

- James, chciałeś podarować jej coś innego?

- Szpicrutę - odparł pod nosem James, ale niewystarczająco cicho. Jego ojciec ponownie się zakrztusił, tym razem duszoną marchewką.

Jego matka powiedziała:

- Ona jest już młodą damą, James, chociaż wciąż nosi te pożałowania godne spodnie i okropny stary kapelusz. Nie możesz jej traktować jak swego młodszego brata. A dlaczego sam nie kupiłeś jej szpicruty? Och, teraz sobie przypomniałam, że Corrie powiedziała, że nigdy nie używa w stosunku do koni szpicruty.

- Zapomniałem o jej urodzinach - powiedział James, modląc się, żeby ojciec nie próbował oświecić matki.

- Wiem, James. Ponieważ nie było cię tutaj, nie mogłam się z tobą skonsultować i sama musiałam zdecydować, jaki prezent kupić od ciebie.

- Mamo, nie mogłaś kupić jej czegoś do ubrania - no wiesz, może jakiś ładny kostium do konnej jazdy albo buty i podpisać je moim imieniem?

Odezwała się Aleksandra:

Jej mąż i syn spojrzeli na nią jednocześnie, a potem powoli potaknęli. James powiedział:

- Może mogłabym udzielić kilku rad jej ciotce Maybelli - zaoferowała się Aleksandra. - Nieraz się zastanawiałam, dlaczego Maybella nie ubiera Corrie stosownie. Ona i Simon pozwalają, żeby mała włóczyła się po okolicy odziana jak chłopak.

- Ja też się nad tym zastanawiałem - powiedział James i ugryzł kawałek chleba. - Może ona nie lubi

sukien. Bóg jeden wie, jaka potrafi być uparta, więc jej wuj pewnie się poddał i pozwala jej rządzić.

- Nie - odezwał się Douglas. - Nie o to chodzi. W całej Anglii nie ma nikogo bardziej upartego od Simona Ambrose’a. Musi to być coś innego.

- Czy macie ochotę towarzyszyć mi do Eastbourne dziś po południu?

Douglas, który chciał pojechać obejrzeć nowego konia do polowania na Squire Beglie’s, zaczął intensywniej przeżuwać pasztecik z krewetek.

- Eee, to dla twojej matki - powiedziała Aleksandra.

- Mamo, tato, muszę iść.

- James umie być szybki, kiedy jest mu to na rękę - zauważył Douglas, podążając za synem. Westchnął. - Dobrze. Czego chce moja matka?

- Chce, żebym przywiozła jej przynajmniej sześć nowych wzorów tapet do sypialni.

- Sześć?

- Widzisz, ona nie ma zaufania do mojego gustu, więc chce, żebym przywiozła tyle, ile będę w stanie, żeby sama mogła wybrać.

- Niech sama jedzie.

- A zawieziesz ją?

- O której chcesz wyruszyć?

Aleksandra roześmiała się, rzuciła serwetkę na stół i wstała.

- Za jakąś godzinę. - Pochyliła się, kładąc dłonie na śnieżnobiałym obrusie, i powiedziała do męża:

- Douglas, jest jeszcze coś...

Zanim zdążyła powiedzieć więcej, mąż jej przerwał:

- Na Boga, Aleksandro, twoja suknia jest wycięta prawie do kolan. Piersi niemal wypadają ci z dekoltu, jak w sukni ladacznicy. Czekaj - specjalnie tak się pochylasz nad stołem. - Uderzył pięścią w blat, aż podskoczyły kieliszki. - Dlaczego jeszcze się nie nauczyłem? Miałem na to kilkadziesiąt lat.

- No nie aż tyle. I cieszę się, że doceniasz moje walory.

- Nie zawstydzisz mnie, madam. W istocie jesteś całkiem zgrabna. Jestem na twoje rozkazy, więc czego ode mnie chcesz?

Obdarzyła go najsłodszym uśmiechem.

- Chciałabym porozmawiać z tobą o Białej Damie. I nie zbywaj mnie stwierdzeniami, że muszę być idiotką, skoro opowiadam o nieistniejącym duchu.

- Co tym razem zrobił ten cholerny duch?

Aleksandra wyprostowała się i spojrzała przez wysokie okno na trawnik po wschodniej stronie.

- Powiedziała, że zbliżają się kłopoty.

Przez chwilę powstrzymał się od sarkazmu.

- Chcesz powiedzieć, że nasz wielowiekowy duch, który nigdy nie ukazał się żadnemu mężczyźnie, ponieważ nasze umysły nie akceptują takich bzdur, przyszedł do ciebie i powiedział ci, że zbliżają się kłopoty?

- Mniej więcej.

- Nie sądziłem, że ona mówi. Wydawało mi się, że jedynie snuje się po domu i wygląda smętnie i przezroczyście.

- I ślicznie. Ona jest naprawdę niesamowita. Przecież wiesz, że tak naprawdę nie mówi, a tylko przekazuje telepatycznie swoje myśli. Nie odwiedzała mnie, od czasu gdy Ryder został napadnięty przez zbirów, których wynajął ten okropny handlarz ubraniami.

- Ale Ryderowi udało się powalić jednego z nich celnym ciosem kamieniem. Drugiego wepchnął do beczki pełnej śledzi. Nie pamiętam, co zrobił trzeciemu, pewnie dlatego, że było to mało zabawne.

- Ale mimo wszystko został ranny w tej walce, a powiedział mi o tym duch Białej Damy.

Zamilkł. Aleksandra rzeczywiście wiedziała wcześniej od niego o walce jego brata. Na szczęście jego siostra, Sinjun, nie przyjechała ze Szkocji, żeby sprawdzić, co się stało. Napisała całą stertę listów, domagając się szczegółowych informacji o całym zdarzeniu. Żona Rydera, Sophie, nie napisała i nie przysłała żadnej wiadomości, ponieważ wiedziała, że duch Białej Damy powie Aleksandrze i Sinjun o wszystkim.

Duch Białej Damy. Nie, nie dopuszczał do siebie tej myśli.

- Ryder nie był ciężko ranny. Wydaje mi się, że ta twoja Biała Dama cierpi na kobiecą histerię. Facet łamie sobie paznokieć, a ona podnosi larum.

- Kobieca histeria? Złamany paznokieć? Ja nie żartuję. Martwię się. Kiedy mi przekazała, co się przydarzyło Ryderowi, zobaczyłam trzech mężczyzn napadających na niego.

Chciał jej powiedzieć, żeby nie raczyła go opowieściami, od których dostawał gęsiej skórki, ale przypomniał sobie, jak rozmyślnie epatowała go biustem, a ponieważ nie był głupi, trzymał język za zębami. Naśmiewać się z ducha mógł tylko w duchu. Chciał, żeby kontynuowała swoją taktykę. Jednak było to trudne do zniesienia. Wyglądało na to, że od czasu śmierci Białej Damy, gdzieś w drugiej połowie szesnastego wieku (wydając ostatnie tchnienie, wciąż była dziewicą - tak przynajmniej mówiła legenda), wszystkie kobiety Sherbrooke’ów wierzyły w przepowiednie zjawy.

Douglas pohamował się od sarkastycznych uwag i powiedział:

- Nie wspominała o żadnych konkretnych kłopotach?

- Nie, i sądzę, że ona nie wie dokładnie, co nadchodzi, ale wie, że coś nadchodzi i nie będzie to dobre. - Wzięła głęboki wdech. - Wiem, że to ma coś wspólnego z tobą, Douglasie. Wyczułam to.

- Rozumiem, ale jej przekaz był tak niejasny. Wcześniej zawsze wszystko wiedziała.

- To chyba dlatego, że to już się stało albo właśnie się dzieje. - Aleksandra odetchnęła głęboko. - Ilekroć czegoś nie wie, wystarczy przeanalizować jej zachowanie. Ostrzegła mnie, ponieważ chodziło o ciebie. Martwi się, chociaż nie dała tego jasno do zrozumienia. Ale chodzi o ciebie. Nie mam co do tego wątpliwości.

- Bzdura - powiedział - kompletna bzdura - i od razu pożałował, że nie ugryzł się w język. Jego żona cofnęła się. - Dobrze, dobrze, porozmawiaj z nią jeszcze raz i spróbuj dowiedzieć się jakichś szczegółów. W międzyczasie każę osiodłać nasze konie. Moja matka chce, żebyś przywiozła jej sześć próbek tapety?

- Tak, ale może lepiej będzie, jeśli Dilfer pojedzie za nami małym powozem, bo jeśli przywiozę tylko sześć próbek, ona będzie chciała więcej. Najlepiej zabierzmy wszystko z magazynu. A teraz wybacz mi, Douglasie. Przykro mi, że zamęczałam cię histerycznymi babskimi bzdurami.

Douglas rzucił widelcem o ścianę i zaklął.

- Panie.

Hollis, wieloletni służący Sherbrooke’ow, pojawił się w drzwiach pokoju śniadaniowego.

- Tak, Hollis?

- Hrabina wdowa - pańska szacowna matka, mój panie - chce pana widzieć.

- Wiem od zawsze, kim ona jest. Czułem, że będzie chciała mnie widzieć. Dobrze.

Hollis uśmiechnął się i odwrócił. Douglas popatrzył za nim, wysokim, wyprostowanym mężczyzną o szerokich ramionach i białych włosach, i zauważył, że jego krok stał się nieco wolniejszy, a jedno ramię było może trochę niżej niż drugie. Ile Hollis miał lat? Przynajmniej tyle, ile portret Audley Sherbrooke, co najmniej siedemdziesiąt, a może nawet więcej. Douglas się zadumał. Większość mężczyzn w tym wieku miała trzęsące się ręce, bezzębne usta, łyse głowy i przygarbione sylwetki. Najwyższy czas, żeby Hollis przeszedł na emeryturę, osiadł w jakimś uroczym domku nad morzem, powiedzmy w Brighton albo Tunbridge Wells, i - i co? Siedział w bujanym fotelu i patrzył na wodę? Nie, Douglas nie umiał wyobrazić sobie, że Hollis, którego James i Jason w dzieciństwie uważali za Boga, mógł robić coś innego niż zarządzać dworem Northcliffe, a czynił to sprawnie, taktownie i zdecydowanie.

Jednak czas płynął nieubłaganie. Hollis był już bardzo stary i w każdej chwili mógł umrzeć. Douglas potrząsnął głową. Nie chciał nawet o tym myśleć. Zawołał go.

Dostojny starzec odwrócił się, unosząc siwą brew, zaskoczony dziwnym tonem swojego pana.

- Tak, panie?

- Eee, jak się czujesz?

- Ja, mój panie?

- Jeśli nikt się za tobą nie chowa, to tak, ty.

- Nie dolega mi nic, z czym nie poradziłaby sobie młoda, urocza żonka, mój panie.

Douglas wpatrywał się w tajemniczy uśmieszek na twarzy służącego. Zanim zdążył zapytać, co miał na myśli, Hollis odszedł.

Młoda, urocza żonka?

O ile Douglas wiedział, Hollis nigdy nie zainteresował się żadną kobietą w celach matrymonialnych, od czasu tragicznej śmierci jego ukochanej panny Plimpton w zeszłym stuleciu.

Młoda, urocza żonka?

Rozdział 3

Zamek Kildrummy, szkocka posiadłość wielebnego Tysena Sherbrooke’a, barona Barthwick

Szanownemu Jasonowi Edwardowi Charlesowi Sherbrooke’owi wcale się to nie podobało. Nie chciał tego zaakceptować, ale nie był w stanie niczego zignorować.

To był sen, skutek zbyt wielu przegranych partii szachów z ciotką Mary Rose albo zbyt częstych polowań na kuropatwy w ulewnym deszczu z wujem Tysenem i jego kuzynem Rorym. A może spowodowane to było namiarem brandy lub seksu z Elanorą Dillingham?

Nie, nawet te cudowne, upojne godziny tego nie tłumaczyły. To było prawdziwe. Wreszcie odwiedziła go Biała Dama, duch, z którego naśmiewał się jego ojciec, mówiąc: „Tak, wyobraź sobie tę białą mgiełkę snującą się po naszym domu od trzech stuleci. Nawiedza tylko kobiety, więc jesteś bezpieczny”.

Cóż, Jason był mężczyzną, a ona go nawiedziła.

Wyraźnie pamiętał, że się przebudził, gdy Elanora tuż przed świtem wstała, żeby skorzystać z toalety. Leżał, nie całkiem obudzony, gdy nagle zobaczył tę piękną kobietę z długimi włosami, ubraną w białą suknię. Stała w nogach łóżka i patrzyła na niego, i usłyszał wyraźnie, jak mówiła: „W domu nie dzieje się dobrze, Jamesie. Wracaj do domu. Wracaj do domu .

I zobaczył twarz ojca, tak wyraźnie, jakby stał tuż obok niego.

Naga Elanora wróciła do sypialni ziewając, i zjawa bezgłośnie zniknęła.

Jason leżał na łóżku osłupiały, nie wierząc własnym oczom, ale dorastał, słysząc opowieści o Białej Damie. Dlaczego przyszła do niego? Ponieważ w domu działo się coś złego.

Wyszeptał do pustego miejsca, w którym przed chwilą się pojawiła:

- Nie zdążyłem cię spytać, z kim się ożenię.

Ełanora była w miłosnym nastroju; Jason był młodym, pełnym wigoru mężczyzną, ale mimo to pocałował ją tylko zdawkowo i wstał z łóżka. Elanorę spotkał zaledwie miesiąc temu, gdy pływał w Morzu Północnym - złapał go skurcz i udało mu się wydostać z wody na jej plażę. Stała tam z parasolem w dłoni, a targana wiatrem suknia oblepiała jej piękne nogi. Stał przed nią nagi, a ona syciła wzrok tym, co przyniosło jej morze, i najwyraźniej była zadowolona. Była wdową i macochą dla trzech chłopców, starszych od Jasona, którzy obsypywali swoją ukochaną macochę prezentami. Jason nawet ją lubił, ponieważ okazała się bystra i, co ważniejsze, tak samo jak on kochała konie. Zawsze opuszczał dom Elanory, uroczą georgiańską posiadłość usytuowaną nad brzegiem morza między zamkiem Kildrummy a Stonehaven, przed świtem, aby zdążyć do zamku Kildrummy na śniadanie z ciotką Mary Rose i wujem Tysenem. Nawet jeśli się domyślili, że nie sypiał w swoim łóżku, nie dali tego po sobie poznać.

Kilka dni temu słyszał, jak kuzyn Rory mówi: „Jason chyba naprawdę bardzo lubi polować na kuropatwy. Nie tylko poluje za dnia z tobą, tato, ale także w nocy niemal do świtu”. Na szczęście nikt nie zapyta! go, czy to prawda.

Tego ranka przy śniadaniu opowiedział im o wizycie Białej Damy. Jego wielebny wuj nic nie powiedział, tylko w zamyśleniu przeżuwał grzankę. Ciotka Mary Rose, z burzą niesfornych rudych włosów, skrzywiła się.

- Tysenie, myślisz, że Bóg zna Białą Damę?

Jej mąż nie roześmiał się. Nadal był zamyślony.

- Nigdy nie powiedziałbym tego Douglasowi czy Ryderowi, ale zawsze uważałem, że istnieje jakieś okno, które nie jest całkowicie zamknięte i czasami dusze przechodzą przez nie do naszego świata. Czy Bóg ją zna? Może jeśli kiedyś mnie odwiedzi, zapytam ją o to.

- Mnie również nigdy nie odwiedziła, a to nie w porządku. Przecież ty nie jesteś kobietą, Jasonie, a mimo to przyszła do ciebie - powiedziała Mary Rose. - Mówiła coś?

- Ze w domu nie dzieje się dobrze. Nic więcej, ale zabawne było to, że zobaczyłem wyraźnie twarz ojca. Oczywiście muszę jechać - odparł Jason.

O ósmej rano był już w drodze na południe i na szczęście udało mu się wyperswadować ciotce i wujowi wspólną podróż. Cały czas myślał o tym, co złego dzieje się w domu i w jaki sposób dotyczy to jego ojca, i rozmyślał także o słowach wuja - o niecałkiem zamkniętym oknie między dwoma światami. To działało na wyobraźnię.

Zycie, myślał, dźgając konia ostrogami w bok, może toczyć się spokojnie, aż nagle człowiek natyka się na zamkniętą drogę i musi udać się w innym kierunku. Zastanawiał się, czy Biała Dama odwiedziła jego matkę. Bardzo prawdopodobne. Czy odwiedziła Jamesa? Cóż, niebawem tego się dowie.

Całą drogę zamartwiał się i żałował, że nie może przejść przez okno, o którym mówił wuj. Zapewne byłoby szybciej.

Szóstego dnia przejechał na zmęczonym Dodgerze przez bramę Northcliffe w stronę stajni.

Lovejoy, szesnastoletni młodzieniec i ulubiony stajenny Dodgera, wybiegł im naprzeciw, krzycząc:

- Mój cudowny, duży chłopiec! Wreszcie wróciłeś do domu. Ach, jesteś cały brudny.

- Mówisz do mnie czy do konia, Lovejoy? - spytał Jason, uśmiechając się do stajennego.

- Dodger jest moim chłopcem, paniczu Jasonie. Pana przywita gorąco pańska matka.

Dodger, wysoki na sto siedemdziesiąt centymetrów i czarny jak bezksiężycowa noc, z wyjątkiem białej strzałki na nosie, prychnął i położył łeb na ramieniu Lovejoya.

Kiedy Jason przekroczył próg dworu Northcliffe, zatrzymał się i rozejrzał. Wyglądało na to, że nikogo nie było. Gdzie Hollis? Zawsze kręcił się przy drzwiach wejściowych. Och nie, pewnie był chory albo zmarł. Jason nawet nie chciał o tym myśleć. Wiedział, że Hollis był starszy od dębu, w którym Jason wyciął swoje inicjały, ale był też częścią dworu Northcliffe, żywy i łagodzący wszelkie zatargi.

- Mój kochany chłopiec! Wróciłeś do domu! Och Boże, jaki jesteś zakurzony. Nie spodziewałam się ciebie tak prędko. Co się stało?

- Gdzie jest Hollis? Nic mu nie jest?

- Ależ nie, Jasonie - odparła jego matka. - O ile mi wiadomo, jest we wsi. Ach, tak się cieszę, że jesteś w domu. Ale co się stało?

Dzięki Bogu Hollis był zdrów i cały. A Lovejoy miał rację. Matka przywitała go gorąco. Jason podszedł, uściskał ją i szepnął jej do ucha:

- Biała Dama powiedziała mi, żebym wracał do domu, bo dzieje się coś złego. I widziałem twarz ojca, więc musi chodzić o niego.

Matka cofnęła się i spojrzała na niego.

- Och, Boże, dobrze, że nie tylko do mnie przyszła, ale to źle wróży. Wiesz, jaki sceptyczny jest twój ojciec. - Poklepała się palcami po podbródku. - Zobaczymy, co twój ojciec teraz na to powie.

Jego ojciec rzucił tylko:

- Jadłeś na obiad rzepę, prawda, Jasonie?

Zapewnił ojca, że nie. Wiedział, że chciał go zapytać, czy hulał, ale nie mógł tego zrobić przy matce.

Mruknął i machnął lekceważąco ręką.

- Weź kąpiel. Zmyjesz z siebie kurz i może wróci ci trzeźwość umysłu.

Natomiast James wysłuchał tego, co Jason miał do powiedzenia, a potem dodał:

- Naprawdę nie rozumiem tego. Powiedziała, że w domu dzieje się coś niedobrego, a potem zobaczyłeś ojca? To samo powiedziała mamie, ale mama nie widziała ojca, tylko czuła, że chodzi właśnie o niego. Musimy być czujni. A jeśli chodzi o tę Elanorę, to kupiłeś jej jakieś ubrania?

- Ubrania? - Jason uniósł ciemną brew. - Cóż, nie. Prawdę powiedziawszy, nic jej nie kupiłem.

- Hmm. Ciekawe, co ojciec by na to powiedział.

*

Przez dwa kolejne dni nie zdarzyło się nic groźnego.

Trzeciego dnia po południu Douglas Sherbrooke ujeżdżał swojego nowego wałacha, Henry’ego VIII, bardziej złośliwego i humorzastego niż matka Douglasa. Henry wierzgał, stawał dęba, kręcił się w kółko i Douglas dobrze się bawił, kiedy nagle rozległ się głośny wystrzał. Henry wierzgnął jak szalony, a Douglas wypadł z siodła i runął w krzaki, które na szczęście zamortyzowały upadek. Leżał bez ruchu, patrzył w niebo i zastanawiał się, czy jest cały. Ktoś postrzelił go w ramię. W zasadzie było to zaledwie draśnięcie. Naprawdę niebezpieczny był upadek. Nigdy wcześniej nie podziwiał tak bardzo krzaków.

Wstał, czując piekący ból w ramieniu, rozejrzał się wokół, czy nie było gdzieś tego, kto strzelał, a potem podszedł do Henry’ego. Koń był przestraszony i spocony. Douglas owinął ramię chustką, mając nadzieję, że Henry nie wyczuje krwi. Zaczął przemawiać do niego uspokajająco, ściągnął kurtkę i wytarł go. Nie wiedział, co na to powie Peabody, jego służący.

- Nic nam nie będzie, Henry. Nie denerwuj się, maleńki, damy sobie radę. Dostaniesz wór owsa, gdy wrócimy do domu. Co do mnie, cóż, obawiam się, że będę musiał wezwać tego okropnego doktora Miltona, bo Alex mi nie daruje. Będzie się przy mnie kręcić i rzucać spojrzenie, mówiące: „Ona przewidziała kłopoty. Chodziło o ciebie, miałam rację”.

- Pytanie, kto mnie postrzelił i dlaczego? Czy był to wypadek? Jakiś kłusownik, któremu omsknął się palec na spuście? A jeśli był to ktoś, kto mnie nienawidzi, to dlaczego strzelił tylko raz? Jeśli ktoś chciał mnie zabić, chyba źle to zaplanował, prawda, Henry? Cóż, zobaczmy, czy zostawił jakieś ślady.

Wracając do dworu Northcliffe i czując ból w ramieniu, rozmyślał o Białej Damie i jej ostrzeżeniu.

Gdy tylko przekroczył próg domu, usłyszał podniesione głosy kilku kłócących się osób. Niósł w ręku kurtkę, którą wcześniej wytarł Henry’ego. Miał nadziej ę, że nikt nie zauważy zakrwawionej chustki, którą przewiązał sobie ramię.

Pośrodku wielkiego holu zobaczył Corrie Tybourne-Barrett, przypominającą bardziej wiejskiego chłopaka niż młodą damę, w starych spodniach, butach i kapeluszu naciągniętym na czoło i z zakurzonym warkoczem opadającym na plecy. Pięścią groził jej pan Josiah Marker, właściciel młyna nad rzeką Alsop.

- Wpadłaś do młyna jak wicher, a twój koń rozsypał wszędzie ziarno! Wstyd, panienko! Wielki wstyd!

Corrie również wrzeszczała, wymachując panu Markerowi pięścią przed nosem:

- Niech pan się nie waży mówić, że to Darlene rozsypała ziarno! Zrobił to pański syn, ten nicpoń Willie! Uderzyłam go, kiedy próbował mnie pocałować, a teraz się mści! Darlene nie zbliżała się do pańskiego młyna!

Douglas nie podniósł głosu, ponieważ nigdy nie musiał tego robić. Po prostu powiedział:

- Uciszcie się wszyscy. Dosyć tego.

Wtedy zobaczył, że w holu stała Corrie, pan Marker i czwórka służących. A gdzie byli jego synowie, żona i matka? Gdzie był Hollis, który w okamgnieniu poradziłby sobie z tą sytuacją?

Natychmiast zapadła cisza, ale awantura nadal wisiała w powietrzu. Douglas odprawił służących i miał zamiar zwrócić się do pana Markera, gdy do środka wszedł James, lekko uderzając szpicrutą o udo. Gwałtownie się zatrzymał.

- Co się dzieje, ojcze? Corrie, co ty tutaj robisz?

Pan Marker już chciał się odezwać, ale Douglas uniósł rękę.

- Już dosyć. James, zajmij się tym, proszę. Chyba chodzi o zemstę odrzuconego adoratora.

- Mój syn nigdy by się nie mścił - powiedział z wściekłością pan Marker. - To uroczy aniołek, panie - dodał ściszonym głosem, ponieważ nikt nigdy nie krzyczał w obecności hrabiego Northcliffe. - On nawet nie lubi dziewczyn, sam mi to powiedział, więc nigdy nie próbowałby pocałować panienki Corrie. A poza tym proszę na nią spojrzeć, ona nawet nie wygląda jak dziewczyna. Mój Willie w życiu nie zrobił niczego złego, chwała jego matce, że go urodziła.

James wpatrywał się w zakrwawioną chustkę przewiązaną na ramieniu ojca. Biała Dama się nie myliła. Co się stało? Potem patrzył za wchodzącym po schodach, puszczając mimo uszu paplaninę pana Markera, ale musiał zostać na dole i rozstrzygnąć ten idiotyczny spór. Nie był z tego zadowolony, ale nie miał wyboru. Odwrócił się i uśmiechnął do pana Markera.

- Chciałbym wysłuchać was oboje. Zapraszam do gabinetu.

Rozdział 4

Kobieta pragnie tego, czego nie masz.

(O. Henry)

Wystarczyło dziesięć minut, żeby ustalić podstawowe fakty. Wreszcie James zwrócił się do pana Markera:

W drzwiach, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawił się Hollis.

- Panie Marker, wydaje mi się, że ma pan ochotę na szklaneczkę piwa, zanim spotka się pan z Williamem. Nawet ludzie o nieskazitelnej moralności muszą borykać się z nieposłusznymi dziećmi. Mogę udzielić panu kilku rad, jak sobie z nim poradzić.

Pan Marker poddał się. Ruszył za Hollisem, ściskając w dłoniach swój stary kapelusz.

- Willie rzeczywiście próbował cię pocałować?

Corrie wzruszyła ramionami.

- Tak, to było okropne. Szybko odwróciłam głowę i pocałował mnie w ucho. James, musiałam coś zrobić...

- Tak, wiem. Walnęłaś go.

- Prosto w nos. Potem kopnęłam go w łydkę. Czubki butów są bardzo ostre.

- Nic dziwnego, że chciał się zemścić. Dobrze, że nie kopnęłaś go w...

- W co? Chodzi ci o... - Jej wzrok padł na jego krocze. Skrzywiła się. - Dlaczego miałabym to robić?

- Nieważne. Wyglądasz jak straszydło. Jedź do domu, weź kąpiel i zmyj z siebie ten kurz. Dlaczego przyjechałaś tutaj, Corrie?

Przez chwilę się wierciła, a potem wyszeptała:

- Przyjechałam tutaj, ponieważ nie wiem, co zrobiliby wuj i ciotka, mając do czynienia z panem Markerem. Ale wiedziałam, że ty albo twój ojciec sobie poradzicie. Dziękuję, James.

Nagle hrabina wdowa, duża, puszysta kobieta, która przeżyłaby ich wszystkich, weszła do gabinetu i krzyknęła:

- Jamesie!

- Tak, babciu? - Tylko tego mi brakowało, pomyślał, odwracając się do babki i mając nadzieję, że skupi na sobie całą jej uwagę. Ale oczywiście tak się nie stało. Nadal była postawną kobietą i chociaż jej siwe włosy przerzedziły się, a oczy wyblakły, wciąż miała sprawny umysł i język, niestety.

Jeśli o glosie można było powiedzieć, że brzęczy, to jej brzęczał.

- Coriander Tybourne-Barrett, twoi świętej pamięci rodzice byliby zbulwersowani! Spójrz na siebie - przynosisz im wstyd. Wyglądasz jak zbir. Muszę porozmawiać z twoją ciotką i wujem, chociaż oboje są bardzo nieodpowiedzialni, żeby coś z tobą zrobili.

Corrie uniosła podbródek.

- Robią.

- Co robią, panienko?

- Coś. Jadę do Londynu na wstępny sezon. Nie są nieodpowiedzialni.

Oczy wdowy rozbłysły wyczekująco. Dostrzegła świeżą zwierzynę i chciała wbić w nią swoje pazury. Już otworzyła usta, ale jej wnuk miał czelność się wtrącić.

- Babciu, Corrie będzie dobrze przygotowana do wyjazdu do Londynu. Moja mama dopilnuje, żeby dowiedziała się czego trzeba i miała odpowiednią garderobę.

Wdowa zwróciła się do wnuka.

- Twoja matka? Ta rudowłosa dziewczyna, którą twój ojciec był zmuszony poślubić, gdy ten łotr Tony Parrish ukradł mu prawdziwą oblubienicę, Melissandę? Trudno uwierzyć, że są siostrami. Wystarczy, że spojrzysz w lustro, a zobaczysz twarz tej pięknej istoty, którą twój ojciec powinien był poślubić. Ale nie, podstępem zmuszono go, żeby został z twoją matką. Czy wolno mi spytać, młody człowieku, cóż twoja matka może wiedzieć o czymkolwiek? To twój ojciec ją ubiera, mówi jej, jak ma się zachowywać, strofuje ją, ale najwyraźniej niewystarczająco często, nie może tylko jej wyperswadować noszenia sukien z dekoltami do kolan. Ile to razy mówiłam mu...

- Madam, wystarczy! - James trząsł się z wściekłości. Nigdy w życiu nie przerwał swojej babce, ale teraz nie mógł się powstrzymać. Całkowicie zapomniał

o Corrie, skupiając się na słownej potyczce ze starą jędzą. - Madam, mówisz o hrabinie Northcliffe - mojej matce. Jest najpiękniejszą kobietą, jaką znam, jest kochająca i dobra, i daje naszemu ojcu szczęście, i...

- Ha! Rzeczywiście kochająca albo może coś bardziej wyuzdanego. W tym wieku nadal zakrada się do mojego kochanego Douglasa i całuje go w ucho. To hańba. Ja nigdy nie zachowałabym się tak w stosunku do twojego dziadka...

- Jestem tego pewny, babciu. Jednak moi rodzice, pomimo swojego wieku, nadal bardzo się kochają. Nie życzę sobie, żebyś o niej źle mówiła.

- Ja też ją lubię - odezwała się Corrie.

Wdowa zwróciła swoje działa w stronę dziewczyny.

- Masz czelność mi przerywać, panienko? Muszę zaakceptować taki afront ze strony wnuka, przyszłego hrabiego, ale nie z twojej strony. Boże mój, spójrz tylko na siebie - córka wicehrabiego, a... - Tylko na moment zabrakło jej słów. - Ani przez chwilę nie wierzyłam, że ten mały Willie Marker cię pocałował. To słodki chłopiec. Pewnie to ty próbowałaś pocałować jego.

Tym razem spokojniej, James powiedział:

- On jest słodki dla ciebie, madam, ponieważ wie, że inaczej kazałabyś go obedrzeć ze skóry. Tak naprawdę to prostak. Prawdziwy dopust boży w tej okolicy.

- A ja prędzej pocałowałabym ropuchę niż Williego Markera - dodała Corrie.

- Nie wierzę w to, Jamesie. To uroczy chłopak. - Odwróciła się do Corrie. - Kiedy cię pocałował, uderzyłaś go? Widzisz, czyż to nie świadczy o tym, że jesteś niewychowana i nie masz pojęcia, jak powinnaś się zachowywać? Ty, podobno dama, uderzyłaś go? To dowodzi, że mam rację - jesteś żałosnym obszarpańcem.

Zadawszy ostateczny cios, wyszła z gabinetu szeleszcząc suknią.

- Nie jestem żałosnym obszarpańcem - wyszeptała Corrie.

James popatrzył za babką i potrząsnął głową. Po raz pierwszy w życiu zdobył się na odwagę, żeby jej się przeciwstawić, a ona nawet tego nie zauważyła. Czuł, że poniósł porażkę. Po krótkim zastanowieniu doszedł do wniosku, że gdyby jego babka miała kogokolwiek przeprosić za swoje niegrzeczne zachowanie, byłby to znak, że zbliża się koniec świata. Jednak nie powinna w taki sposób napadać na jego matkę i Corrie.

- Przepraszam, Corrie, i jeśli cię to pocieszy, to moją matkę traktuje jeszcze gorzej - powiedział.

- Ale ja nie rozumiem, James. Dlaczego jest dla niej taka okropna? - Tak naprawdę miała ochotę spytać, jakim cudem ta stara jędza jeszcze chodzi po tym świecie.

- Jest okropna dla wszystkich swoich synowych - powiedział James. - Dla swojej córki, ciotki Sinjun, również. Jest okropna dla każdej kobiety, która wchodzi do Northcliffe, z wyjątkiem mojej ciotki Melissande. Gdyby chodziło jej o pozbycie się konkurencji, to dlaczego byłaby miła dla ciotki Melissande?

- Może dlatego, że ty i Jason wyglądacie dokładnie tak samo jak ona. To bardzo dziwne, nieprawdaż?

James się skrzywił.

- Tak. Naprawdę masz na imię Coriander?

Spojrzała na swoje zakurzone buty.

- Tak mi powiedziano.

- To przykre.

- Owszem.

Westchnął i delikatnie położył dłoń na jej ramieniu.

- Nie wyglądasz jak obszarpaniec.

Możliwe, że wyglądała gorzej, pomyślał, ale wyglądała również na przybitą, a on znał ją od urodzenia i, zadziwiające, czuł się za nią odpowiedzialny. Nie wiedział dlaczego. Ale wtedy przypomniał sobie małą dziewczynkę, uśmiechającą się do niego szeroko i przemoczoną do suchej nitki, trzymającą w dłoniach żabę, prezent od niej dla niego.

Corrie zerkała na niego, skubiąc swoją starą, brązową kamizelkę, zapewne własność jakiegoś stajennego.

- A jak wyglądam?

James zamilkł. Wołałby pójść i zająć się rachunkami z ostatnich dziesięciu lat, wyliczyć cenę owsa, policzyć owce na wschodnim pastwisku, byle tylko nie musieć jej odpowiadać.

- Nie wiesz, co powiedzieć, prawda, James? - powiedziała powoli.

- Wyglądasz jak ty, do cholery. Wyglądasz jak Corrie, a nie jakaś przeklęta Coriander. Czy twoi rodzice nadużywali alkoholu, kiedy wybierali ci to imię?

- Spytam ciotkę Maybellę, chociaż wygląda na to, że ona i moja matka nigdy za sobą nie przepadały. Zawsze wołała na mnie Corrie. Kiedyś, gdy byłam mała, bawiłam się ze swoim psem Benjiem, który się ubłocił, uciekł mi i wpadł do biblioteki wuja. Muszę się przyznać, że wytarzał się na biurku wuja i zniszczył dwa liście, które wuj chciał zasuszyć. Wtedy właśnie wuj Simon krzyknął na mnie moim pełnym imieniem. - Zamilkła na chwilę, wyglądając przez okno na ogród. - Nie miałam pojęcia, na kogo krzyczy.

- Corrie, zapomnij o złośliwościach. Porozmawiam ze swoim ojcem; tylko on może coś poradzić na podłość mojej babki. Słyszałem, jak mówił do wuja Rydera, że mój dziadek odszedł na tamten świat, byle tylko od niej uciec.

- Nieważne. W przyszłości po prostu będę jej unikać. Muszę iść. Do widzenia, James. - I wyszła do ogrodu.

Gdyby się po nim przeszła, natknęłaby się na nagie greckie posągi w erotycznych pozach. Jason i on spędzili wiele godzin wpatrując się w te postacie i chichocąc, kiedy byli młodsi, a gdy dorośli, spoglądali na nie zupełnie innymi oczami. O ile wiedział, Corrie nigdy nie była w tamtej części ogrodu. Krzyknął więc:

- Nie, Corrie! Wracaj. Chciałbym, żebyś napiła się ze mną herbaty i zjadła kawałek ciasta.

Odwróciła się. Z ociąganiem wróciła do domu.

- Jakie ciasto?

- Mam nadzieję, że cytrynowe. To moje ulubione.

Spojrzała na swoje buty, a potem uniosła głowę, ale nie popatrzyła mu w twarz, tylko przez jego lewe ramię.

- Dziękuję, ale muszę wracać do domu. Do widzenia, James. - I wybiegła na zewnątrz. Patrzył za nią, gdy biegła przez ogród. Na pewno wybierze ścieżki prowadzące poza ogród; na pewno nie odkryje posągów.

*

James zastał ojca samego w sypialni, gdzie opatrywał sobie ramię.

- Co się stało?

Douglas obrócił się gwałtownie, a potem odetchnął z ulgą.

- James. Myślałem, że to twoja matka. To nic takiego, jakiś kretyn postrzelił mnie w ramię i tyle.

James poczuł ołowianą kulę strachu w żołądku. Przełknął ślinę, ale na niewiele to się zdało.

- Nie jest dobrze - powiedział. - Papo, nie podoba mi się to. Gdzie jest Peabody?

James nie nazywał go tak od wielu lat. Douglas zawiązał kawałek płótna wokół ramienia, pomagając sobie zębami, potem odwrócił się i uśmiechnął.

- Nic mi nie jest, James. - Później, ponieważ James wyglądał na zaniepokojonego, podszedł do niego i przytulił go do siebie. - To nic takiego, zaledwie draśnięcie, którym nikt nie powinien się przejmować i dlatego twoja matka nigdy się o tym nie dowie.

James czuł siłę swojego ojca i się uspokoił. Zdał sobie również sprawę, że był teraz jego wzrostu.

- Widziałeś, kto to był?

Douglas chwycił Jamesa za ramiona i zrobił krok w tył.

- Wziąłem Henry’ego na przejażdżkę po wzgórzach. Rozległ się pojedynczy strzał, a Henry umie wykorzystać każdą nadarzającą się okazję i, oczywiście, zrzucił mnie z siodła. Przysiągłbym, że ten cholerny koń śmiał się ze mnie, gdy leżałem w krzakach. Później rozglądałem się uważnie, ale ten facet nie zostawił żadnych śladów. Równie dobrze mógł to być kłusownik, zwykły przypadek.

- Nie. - Spojrzał ojcu prosto w oczy. - Biała Dama miała rację. Zanosi się na kłopoty. Gdzie jest Peabody?

- Natychmiast się go pozbyłem. Wysłałem go do Eastbourne po specjalny krem dla mnie. Nawet wymyśliłem nazwę - Formuła Foleya na porost włosów.

- Ale przecież masz dużo włosów.

- Nieważne. Peabody będzie zrozpaczony, gdy nie uda mu się znaleźć tego specyfiku, ale zasłużył sobie na to, bo wiecznie wtyka nos w moje sprawy.

James wziął głęboki oddech.

- Pozwól mi obejrzeć ranę, ojcze. Jason również ma rację - ktoś cię ściga. Musimy coś zrobić. Ale najpierw muszę się upewnić, że rana jest niegroźna.

Douglas uniósł brew, dostrzegł w oczach Jamesa niepokój i zrozumiał, że jego syn musi na własne oczy zobaczyć ranę.

- Dobrze - powiedział i pozwolił Jamesowi rozwiązać opatrunek.

James uważnie obejrzał zaognioną ranę na ramieniu ojca.

- Już prawie przestała krwawić. Przemyję ją, a potem chcę, żeby obejrzał ją Hollis. Przepisze ci jakąś miksturę.

I rzeczywiście Hollis zaordynował odpowiedni specyfik. Upierał się również, że sam nim wysmaruje ranę.

- Proszę podać mi czysty bandaż, paniczu James.

James podał mu kawałek płótna. Ręce staruszka drżały. Czyżby ze strachu przed jego ojcem? Nie, Hollis nigdy niczego się nie bał.

- Hollis, ile masz lat?

- Paniczu James?

- Eh, jeśli mogę spytać.

- Mam tyle samo lat, co pańska szanowna babka, no może ona jest o rok starsza, ale w przypadku damy nie wypada o tym publicznie rozprawiać.

- To znaczy - powiedział Douglas ze śmiechem - że Hollis jest starszy od greckich posągów w ogrodzie.

- To prawda - odparł Hollis. - Opatrunek gotowy, jaśnie panie. Mam podać laudanum?

Douglas czuł w ramieniu rwący ból, ale zignorował go. Uniósł wyniośle brew i powiedział:

- Nie, Hollis. Jesteście zadowoleni?

Otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł Jason; pobladł i wybuchnął:

- Wiedziałem. Po prostu wiedziałem, że dzieje się coś złego.

James spojrzał na krew w miednicy, przełknął ślinę i opowiedział o wszystkim bratu.

- Ojcze - odezwał się Jason, zanim zeszli na dół - mama domyśli się, że coś się stało, gdy zobaczy bandaż na twoim ramieniu.

- Nie zobaczy.

- Ale przecież śpicie razem. Od razu to zobaczy. Kiedyś słyszałem, jak powiedziała, że nigdy nie sypiasz w koszuli. - James dodał szybko: - Oczywiście nie wiedziała, że słuchaliśmy.

- Hmm - odezwał się Douglas. - Pomyślę o tym.

- My również nie śpimy w koszulach - odezwał się Jason - odkąd usłyszeliśmy, że ty nie śpisz. Ile wtedy mieliśmy lat, James, jakieś dwanaście?

- Mniej więcej.

Douglas poczuł ukłucie w piersi. Spojrzał na swoich chłopców - swoich chłopców - i ból w ramieniu przestał mieć znaczenie.

Oczywiście Aleksandra szybko dowiedziała się o wszystkim. Jej pokojówka, Phyllis, powiedziała jej, co praczka - która prała zakrwawione płótna - powiedziała pani Wilbur, gospodyni Sherbrooke’ów, która lojalnie opowiedziała o tym Hollisowi, a ten nakazał jej trzymać język za zębami, ale pani Wilbur oczywiście nie posłuchała i w ten sposób dotarło to do uszu Phyllis przy filiżance herbaty w pokoju pani Wilbur.

- Zakrwawiony bandaż? - powiedziała Aleksandra, obracając się na krześle, żeby spojrzeć na Phyllis, która miała ciemnozielone oczy i uroczy, wiecznie zakatarzony nosek, przez co w ręku zawsze miała chustkę.

- Tak, proszę pani, zakrwawiony bandaż. Z komnaty jaśnie pana.

Aleksandra wypadła ze swojego pokoju i popędziła do komnaty męża, żeby obejrzeć go całego, łącznie z uzębieniem. Przekląć go. Niestety nie było go tam. I wiedziała, że gdy przed nim stanie, potraktuje ją z wyższością, nazwie głuptasem i powie, że to wszystko bajki wymyślone przez głupią praczkę.

Chociaż była piąta po południu, Aleksandra pobiegła na dół do pokoju kredensowego, uroczego, przestronnego pomieszczenia z podłogą z czarno-białych marmurowych kafli. Niestety, Hollis nie był sam. A mówiąc precyzyjnie, znajdował się w objęciach kobiety. Kobiety, której nigdy wcześniej nie widziała. Aleksandra przez chwilę wpatrywała się, potem krok po kroku wycofała się i cicho zamknęła za sobą drzwi.

Hollis obejmujący i całujący obcą kobietę? Wyglądało na to, że nagle wszystko zaczęło wymykać się spod kontroli. Zapomniała, że chciała zdobyć dowody, żeby mąż nie mógł jej wyśmiać i wpadła do gabinetu, w którym jej mąż rozmawiał z bliźniakami. Zobaczyła ich w nowym świetle. Bliźniacy byli w to zamieszani, cokolwiek to było. Ta trójka, wiedziała to, prowadziła potajemną rozmowę, z której ona była wykluczona. Miała ochotę wszystkich ich wystrzelać. Zamiast tego powiedziała:

- Hollis całuje obcą kobietę w pokoju kredensowym.

Rozdział 5

Jeśli nie masz problemów, oznacza to, że jesteś martwy.

(Zelda Werner)

Douglas i bliźniacy natychmiast zamilkli. Douglas powiedział:

- Eee, Alex, kochanie, powiedziałaś, że Hollis całuje obcą kobietę? W pokoju kredensowym?

- Tak, Douglas, i ona jest dużo młodsza od Hollisa. Sądzę, że ma nie więcej niż sześćdziesiąt lat.

- Hollis pozwala sobie na poufałość z młodszą kobietą - odezwał się Jason, odchylił do tylu głowę i roześmiał się, a potem zamilkł. - Mój Boże, ojcze, a jeśli to jakaś awanturnica, która poluje na jego pieniądze? Wiem, że jest dobrze sytuowany. Powiedział mi, że od wielu lat inwestujesz jego pieniądze i teraz jest prawie tak bogaty jak ty.

- Dopilnuję, żeby Hollis nie wpadł w sidła pazernej staruszki - powiedział Douglas.

- Jesteś pewna, że naprawdę się całowali, mamo? - spyta! James.

- Obejmowali się namiętnie, tulili i całowali - odparta Aleksandra. - Przyznam, że oczy wyszły mi z orbit, gdy to zobaczyłam. - Zbliżyła się do męża i szepnęła: - Najwyraźniej obojgu sprawiało to wielką przyjemność.

- Należy mieć nadzieję, że to jest ta młoda kobieta, którą Hollis zamierza poślubić - odparł Douglas.

Jego żona i synowie wpatrywali się w niego.

- Ale...

Douglas uciszył ją unosząc dłoń.

Aleksandra westchnęła.

- No dobrze, wystarczy tych emocji. Teraz, Douglasie, powiesz mi, co ci się stało, i to w najdrobniejszych szczegółach. Łącznie z tym, skąd wziął się zakrwawiony bandaż w miednicy w twojej sypialni, i nie uda ci się mnie zbyć opowieścią o skaleczeniu.

- Mówiłem ci, że mama się dowie - odezwał się Jason.

- Mama dowiedziała się nawet o tym, że całowałem Melissę Hamilton za stajnią, gdy miałem trzynaście lat - powiedział James. Spojrzał w zamyśleniu na matkę. - Nadal nie wiem, jak się o tym dowiedziałaś.

Aleksandra spojrzała na niego.

- Dobrze, skoro zamierzasz robić z tego wielkie halo.

Aleksandra uśmiechnęła się do niego.

- Czy to przypadkiem nie oklaski Białej Damy, które teraz słyszę?

Posiadłość Twyley, dom lorda i lady Montague oraz Corrie Tybourne-Barrett

- Mój Boże, czy to ty, Douglasie? - Simon Ambrose, lord Montague, zerwał się na równe nogi, zamrugał, nasuwając na nos okulary, i niemal potknął się o gazetę, która spadła ze stołu na podłogę. Wyprostował się i poprawił kamizelkę.

- Tak, Simonie, i przyjechałem bez zaproszenia. Mam nadzieję, że pozwolisz mi wejść.

Simon Ambrose roześmiał się.

- Zawsze jesteś mile widziany, nawet w mojej sypialni. - Simon zmarszczył brwi. - Oczywiście, nie byłbyś równie mile widziany, gdybyś chciał zakraść się do sypialni Maybelli, ale to mało prawdopodobna sytuacja, prawda?

- Równie prawdopodobna, jak to, że ty zakradłbyś się do sypialni Aleksandry, Simonie.

- A, to pomysł wart zastanowienia.

- Nie zastanawiaj się nad tym zanadto.

Lord Montague roześmiał się i wskazał Douglasowi krzesło.

- Bardzo miło cię widzieć. Maybello, przyjechał lord Northcliffe. Maybello? Nie ma cię tutaj? Dziwne, nie widziałem jej, a czułem jej obecność. - Simon westchnął, ale zaraz się rozpromienił. - Z pewnością Corrie jest w pobliżu. Umie świetnie zabawiać gości pod nieobecność ciotki. A może nie. - Odchylił się do tylu i wrzasnął: - Buxted!

- Tak, panie - odezwał się Buxted, pojawiając się u boku lorda Montague.

Simon podskoczył, strącił sobie okulary, zachwiał się i uderzył o mały stolik. Buxted chwycił go za ramię i pociągnął tak energicznie, że mężczyźni niemal zderzyli się nosami. Gdy Simon wreszcie odzyskał równowagę, Buxted podał mu okulary i poprawił stolik. Potem zaczął otrzepywać swojego pana, mówiąc:

- Och, panie, głupiec ze mnie, że wystraszyłem pana jak dzierlatkę, która zadarła spódnicę, żeby przejść przez strumień.

- No tak, już dobrze. Co by się stało, gdybyś przestraszył dzierlatkę z uniesioną spódnicą, Buxted?

- To myśl, która powinna pozostać wyłącznie w mojej fantazji, panie. Proszę sobie nie zaprzątać nią głowy. Długie, białe nogi, to wszystko, co przychodzi mi na myśl.

Douglas przypomniał sobie, co Hollis powiedział kiedyś o Buxtedzie: „Jest trochę niezgrabny, panie, rozkojarzony, ale też całkiem zabawny facet. On i lord Montague świetnie do siebie pasują”.

Douglas uśmiechnął się, widząc, jak Buxted nadal otrzepuje Simona, chociaż ten usiłował go od siebie odepchnąć.

- Buxted - powiedział Simon, klaszcząc w dłonie - potrzebna mi lady Maybella. Jeśli nie będziesz mógł jej znaleźć, zawołaj Corrie. Może pomaga w kuchni, ta dziewczyna uwielbia piec tartę jagodową, a przynajmniej tak było, gdy miała dwanaście lat. Douglas, wejdź, proszę, i siadaj.

- Nie wiem, gdzie są wszyscy, panie, nikt mi nic nie mówi - odezwał się Buxted. - Ach, lordzie Northcliffe, proszę usiąść. Już zabieram z krzesła drogocenne gazety jego wysokości. Proszę, zostały tylko trzy, ale dzięki nim krzesło wygląda interesująco, nieprawdaż? - Buxted kręcił się, dopóki Douglas nie usiadł na trzech gazetach. Wtedy wyszedł z pokoju, a jego łysa głowa połyskiwała od potu.

Douglas uśmiechnął się do gospodarza. Lubił Simona Ambrose’a. Na szczęście Simon był na tyle bogaty, żeby uchodzić za ekscentryka, a nie wariata. Obecnie był równie ekscentryczny, jak dwadzieścia lat temu, gdy, po śmierci ojca, jako wicehrabia Montague, pojechał do Londynu, poznał i poślubił Maybellę Connaught, a następnie przywiózł ją do posiadłości Twyley, uroczego domu w stylu georgiańskim, zbudowanego na fundamentach spichlerza nieistniejącego od dawna klasztoru St. Lucien.

Douglas wiedział, że kobiety podziwiały Simona, dopóki nie poznały go lepiej i nie zrozumiały, że za przystojną twarzą o słodkim wyrazie krył się umysł, który zazwyczaj błądził gdzie indziej. Jednak gdy od czasu do czasu Simonowi udawało się skoncentrować, Douglas wiedział, że jest inteligentny. Zważywszy na rozkojarzenie Simona, zastanawiał się czasami, jak wyglądała ich noc poślubna, ale najwyraźniej coś się wydarzyło, skoro Maybella urodziła troje dzieci, które, niestety, zmarły wkrótce po porodzie. Simon miał równie szurniętego młodszego brata, Borty’ego, obsesyjnie przywiązanego do kolekcji żołędzi, nie liści, jak Simon.

Simon odezwał się, poprawiwszy okulary:

- Douglasie, czy naprawdę nie zapomniałem o tym, że masz przyjechać?

- Nie, Simonie, to niezapowiedziana wizyta. Przyjechałem ja, ponieważ obawiałem się, że przyjedzie moja żona.

- To żaden problem. Lubię Aleksandrę.

Douglas pochylił się, krzyżując dłonie między kolanami.

- Chodzi o Corrie, która tak samo jak moja żona nie ma zielonego pojęcia jak się ubrać. Kiedy żona powiedziała mi, że porozmawia z Maybelłą i doradzi Corrie, wiedziałem, że muszę przyjechać i sam się tym zająć, żeby uniknąć katastrofy. Jeśli mógłbyś zawołać Corrie, to wyjaśniłbym jej, jak powinna się ubierać. No wiesz, kolory, kroje sukien i tak dalej. Z pewnością chciałbyś, żeby pokazała się w Londynie z jak najlepszej strony.

- Ależ oczywiście - odparł Simon i zamrugał gwałtownie. - Zawsze mi się wydawało, że Corrie, podobnie jak jej ciotka, ubiera się całkiem ładnie, gdy nie nosi tych swoich bryczesów. Czy to nie dziwne, że wszystkie jej suknie są jasnoniebieskie, tak samo jak suknie Maybelli? A jej buty - zawsze są wypolerowane, a przynajmniej takie były, gdy ostatni raz zwróciłem na nie uwagę. Ale może to było dawno. Nieczęsto zwracam uwagę na stopy.

- To zrozumiale. Zgadzam się z tobą. Jej spodnie są bez wątpienia w doskonałym stylu. Chodzi jednak o to, Simonie, że Londyn to całkowicie odmienne miejsce. Młode damy nie noszą tam wysokich butów ani gustownych bryczesów. Chyba pamiętasz?

Simon odchylił się do tylu, zamknął oczy i westchnął ciężko.

- Tak, Douglasie, pamiętam aż za dobrze. Zaledwie dziesięć lat temu Maybella zaciągnęła mnie do Londynu, żeby obejrzeć wznoszenie się balonu, jak mnie zapewniała. Byłem wzruszony, że chciała zrobić mi przyjemność, ponieważ bardzo pragnąłem to zobaczyć, Douglasie, i rzeczywiście był to wspaniały widok, ale obawiam się, że dałem się oszukać. Dopiero po sześciu tygodniach mogłem wrócić do domu. W tym czasie jeszcze tylko raz miałem okazję oglądać wznoszenie się balonu. Chcesz powiedzieć, że znowu muszę tam jechać?

- Tak, musisz. Ale obawiam się, że tym razem nie zobaczysz balonu. Pogoda jesienią jest trudna do przewidzenia, a wiesz, że balony wymagają czystego nieba i niewielkiego wiatru.

- Dlaczego więc muszę jechać do Londynu, skoro pogoda jest niesprzyjająca?

- Ponieważ Corrie ma osiemnaście lat, jest młodą damą, a młode damy muszą zostać wprowadzone do towarzystwa. Muszą uczęszczać na bale, być widywane i podziwiane, i muszą nauczyć się tańczyć. James mi powiedział, że debiut Corrie odbędzie się w czasie wstępnego sezonu, Simonie; to będzie taki sezon próbny, żeby mogła nauczyć się odpowiednio zachowywać. Obawiam się, Simonie, że będziesz musiał ponownie pojechać do Londynu na wiosnę, kiedy Corrie zostanie już oficjalnie wprowadzona do towarzystwa.

Simon jęknął, ale zaraz się ożywił.

- Może Corrie wcale nie chce jechać do Londynu i zostać wprowadzona do towarzystwa.

- Niestety, musi, żeby znaleźć męża. W czasie sezonu w Londynie jest wielu młodych dżentelmenów. Tylko wtedy dziewczęta mają stosowny wybór. Będziemy z Aleksandrą w Londynie jesienią. Możemy ci pomóc. A teraz, gdybyś mógł posiać po Corrie, to udzieliłbym jej kilku rad na temat jej stroju. A James zaoferował, że nauczy ją tańczyć walca.

Buxted chrząknął, stając w drzwiach.

- Proszę o wybaczenie, wielmożnych panów. Wyrwałem kucharzowi sprzed nosa kilka kawałków smakowitego chleba cynamonowego. Lady Maybella bardzo go lubi. Zostało sześć kromek. Było siedem, ale muszę się przyznać, że skubnąłem jeden kawałek, żeby sprawdzić, czy jest świeży.

- Świetnie, Buxted - powiedział Simon i łokciem zepchnął ze stołu stertę czasopism naukowych. - Zjadłeś tylko jeden kawałek, co, Buxted?

- Tylko jeden, panie.

Nie odrywając wzroku od talerza, który trzymał Buxted, Simon powiedział:

- Znalazłeś Corrie?

- Tak, panie. Na środku korytarza na górze. Szarpała swoje bryczesy, z których wyrosła w ciągu ostatnich kilku miesięcy. - Buxted zaczął się kręcić, spojrzał przez lewe ramię swojego pana, ale zaraz wziął się w garść. - Uprzedziłem ją, że odwiedził nas bardzo czcigodny gość. Dałem jej również w delikatny sposób do zrozumienia, że być może powinna zmienić pończochy. Zapiszczała i pobiegła do swojego pokoju. Podejrzewam, że moje słowa mogą zaowocować błękitną suknią, taką jak suknia jaśnie pani.

- Bardzo dobrze się spisałeś, Buxted - powiedział Douglas.

Buxted wyprostował się i uśmiechnął promiennie do hrabiego.

- Jeśli o to chodzi, to nikt nie chciałby narazić się na niechęć hrabiego, panie.

- Oczywiście - odparł Douglas. - Opowiem Hollisowi, jaki jesteś szczwany, Buxted.

- Naprawdę, jaśnie panie? Och, byłoby wspaniale, gdyby Hollis dowiedział się, że udało mi się zrobić coś pożytecznego. Ale może lepiej niech pan nie mówi. Pożyjemy, zobaczymy, co z tego wyniknie.

- Chleb cynamonowy, Buxted. Teraz.

Buxted z nabożeństwem postawił talerz na stole przed Simonem, po raz ostatni rzucił tęskne spojrzenie na umiejętnie ułożone kromki, westchnął, otarł chusteczką pot z łysiny i wyszedł.

Jak tylko Buxted zniknął, Simon chwycił kromkę.

- Myślałem, że już nigdy nie wyjdzie. Musimy się pospieszyć i zjeść chleb, zanim przyjdzie Maybella. Nic nie mów, Douglasie, po prostu jedz, bo gdy pojawi się Maybella, to dorwie się do pozostałych kromek. Ma niesamowity węch.

Douglas uśmiechnął się, wziął kawałek pieczywa i je ugryzł. Uświadomił sobie, że nie był to zwyczajny chleb cynamonowy, to był chleb cynamonowy prosto z królestwa niebieskiego. Właśnie sięgał po drugą kromkę, kiedy jego ręka uderzyła w rękę Simona.

- Jest z tym pewien problem, Douglasie - powiedział Simon i delikatnie wyciągnął kromkę spod dłoni Douglasa.

Douglas chwycił kolejną, spałaszował ją i uniósł pytająco brew.

Simon westchnął tak ciężko, że niemal się zakrztusił.

- Pieniądze.

- Pieniądze? Corrie chyba posiada znaczny posag?

Simon wyglądał tak, jakby miał się zaraz rozpłakać. Och, Boże, pomyślał Douglas, o co chodzi? Nie ma posagu? Nie, to z pewnością nie może być prawda.

- To byłoby okropne. Ale nie, Douglasie, chodzi o coś znacznie gorszego. Ona jest dziedziczką fortuny.

Douglas z trudem powstrzymał się od wybuchu śmiechu.

- To chyba nie jest takie straszne.

- Wiesz, co się stanie, kiedy się rozniesie, że jest majętna? Będą na nią polować, jak na zwierzynę łowną.

- Nie nazwałbym tego w ten sposób, Simonie, ale rozumiem, że stanie się celem dla każdego łowcy posagów w Londynie.

- Nawet jeśli jakiś dżentelmen nie będzie na tyle sprytny, żeby się koło niej zakręcić, to jego rodzice będą knuć, żeby zaciągnąć ją do ołtarza. Nie wspominając o znacznie starszych dżentelmenach, którzy będą chcieli położyć łapę na jej pieniądzach. Wiesz, o jakich typach mówię - kobieciarze, rozpustnicy, hazardziści, którzy zabronią jej nosić bryczesy i będą robić jej dzieci, aż skończy trzydzieści lat, o ile wcześniej nie umrze przy porodzie. Nie chcę, żeby tak się stało, Douglasie.

Douglas się skrzywił.

Od drzwi dobiegł melodyjny, niski glos:

- Dzień dobry, panie. A więc to ty jesteś tą dostojną osobistością.

Rozdział 6

Nie ma czegoś takiego, jak za dużo obycia.

(S. J. Perebnan)

Douglas szybko wstał.

Wyglądała jak zawsze, w jednej ze swoich błękitnych sukienek, skrywających ją od stóp do głów. Skinęła głową i ruszyła w stronę talerza z chlebem cynamonowym. Talerz był pusty.

Z wyraźnym ociąganiem, a może nawet z cichym jęknięciem, Simon wyciągnął przed siebie rękę. Na jego dłoni leżały dwie kromki. Wzięła obie, bez słowa, usiadła na niewielkiej kanapie naprzeciw Douglasa i uśmiechnęła się do niego łagodnie.