Egipcjanin Sinuhe audiobook

Część pierwsza

KSIĘGA PIERWSZA

ŁÓDECZKA Z SITOWIA

1

Ja, Sinuhe, syn Senmuta i jego żony Kipy, piszę te słowa. Nie po to, by wielbić bogów w krainie Kem, gdyż już dość mam bogów. Nie po to, by wielbić faraonów, gdyż dość już mam ich wielkich czynów. Piszę to tylko dla siebie samego. Nie, by pochlebiać bogom, nie, by pochlebiać królom, i nie z lęku ani też z nadziei na przyszłość. Gdyż za życia doznałem i postradałem tak wiele, że nie dręczy mnie już czczy lęk, a nadzieją na nieśmiertelność jestem znużony, tak jak znużony jestem bogami i królami. Tylko dla siebie samego piszę te słowa i w tym różnię się, jak sądzę, od wszystkich innych pisarzy, zarówno w czasach minionych, jak i w przyszłych.

Gdyż to, co we wszystkich czasach pisano, pisano albo dla bogów, albo dla ludzi. Chcę bowiem także i faraonów zaliczać do ludzi, jako że są tacy jak i my w nienawiści i w lęku, w żądzy i w rozczarowaniu. Między nimi a nami nie ma żadnej różnicy, choćby ich nawet tysiąc razy zapisano w poczet bogów. I choćby nawet tysiąc razy po tysiąc razy zaliczeni zostali do bogów, mimo to są ludźmi takimi samymi jak inni ludzie. Mają moc, aby nasycić nienawiść i uniknąć lęku, ale ta moc nie ustrzeże ich przed żądzą i rozczarowaniem. A to, co napisano, napisano na rozkaz królów albo po to, by schlebiać bogom, lub też by skłonić ludzi do wierzenia w to, czego nie było. Albo też do wierzenia, że wszystko działo się inaczej, niż było w rzeczywistości. Lub też że udział tego czy owego w tym, co się działo, był większy lub mniejszy, niż to jest naprawdę. To mam właśnie na myśli, gdy mówię, że od zamierzchłych czasów aż po dziś dzień wszystko, co zostało napisane, napisane zostało dla bogów albo dla ludzi.

Wszystko wraca do dawnego i nic nowego nie ma pod słońcem, ani też nie zmienia się człowiek, chociaż zmienia się jego strój i słowa jego mowy przekształcają się. Dlatego też sądzę, że i w przyszłości pisanie nie będzie inne niż dotychczas, ponieważ sam człowiek się nie zmienia. Wokół kłamstwa skupiają się bowiem ludzie jak muchy przy plastrze miodu, a słowa baśniarza pachną jak kadzidło, choć siedzi on w gnoju na rogu ulicy. A od prawdy ludzie stronią.

Ja, Sinuhe, syn Senmuta, w dniach starości i rozczarowania mam już jednak dość kłamstwa. Dlatego piszę tylko dla siebie samego i tylko to, co widziałem własnymi oczyma lub też zasłyszawszy, wiem, że jest prawdą. I w tym różnię się od wszystkich, którzy żyli przede mną, i od wszystkich, którzy będą żyć po mnie. Gdyż człowiek, który pisze słowa na papirusie, a jeszcze bardziej taki, który każe ryć swoje imię i swoje czyny w kamieniu, żyje z nadzieją, że słowa jego będą czytane, że potomni będą je czytać i wielbić jego czyny i jego mądrość. Lecz w moich słowach niewiele można znaleźć chwalby, ani też czyny moje nie są warte uwielbienia, a mądrość jest jak cierń w mojej piersi i nie daje mi żadnej radości. Słów moich dzieci nie będą ryć na glinianych tabliczkach, by ćwiczyć się w sztuce pisania. Moich słów ludzie nie będą powtarzać, aby dzięki mojej mądrości uchodzić za mądrych. Nie, pisząc to wyrzekam się wszelkiej nadziei, że kiedyś ktoś mnie będzie czytać i rozumieć.

Gdyż człowiek w swej złości jest okrutniejszy i bardziej zatwardziały niż krokodyle Rzeki. Jego serce jest twardsze niż kamień. Jego próżność jest lżejsza niż pył. Zanurz go w wodzie, a gdy odzież jego wyschnie, będzie taki sam jak przedtem. Pogrąż go w trosce i w rozczarowaniu, a gdy się znów podniesie, będzie taki sam jak przedtem. Wiele zmian widziałem ja, Sinuhe, za moich dni, ale wszystko jest znowu tak jak dawniej, a człowiek się nie zmienił. Są wprawdzie tacy, którzy mówią, że to, co się dzieje, nie działo się nigdy przedtem, ale to tylko puste słowa.

Ja, Sinuhe, widziałem, jak niedorostek uderzeniem zabijał ojca na rogu ulicy. Widziałem, jak biedacy podnieśli bunt przeciw bogaczom, a bogowie przeciw bogom. Widziałem męża, który przedtem pijał wino ze złotych pucharów, jak w nędzy schylał się, by zaczerpnąć rękami wody z Rzeki. Ci, którzy opływali niegdyś w złoto, żebrali na rogach ulic, a ich żony sprzedawały się za miedziaki wymalowanym Murzynom, aby kupić chleba dla swoich dzieci. Nic nowego nie wydarzyło się zatem za moich dni, a to, co działo się dawniej, będzie się działo także i w przyszłości. Tak jak człowiek nie zmienił się do dziś, tak też i nie zmieni się jutro. Ci, którzy przyjdą po mnie, będą tacy sami jak ci, którzy żyli przede mną. Jakżeż więc mogliby zrozumieć moją mądrość? I jak mógłbym mieć nadzieję, że będą czytać moje słowa?

Ale ja, Sinuhe, piszę te słowa dla siebie samego, gdyż wiedza zżera mi serce jak ług i cała radość uszła z mojego życia. W trzecim roku wygnania zaczynam tę księgę, nad brzegiem Wschodniego Morza, skąd statki płyną do krainy Punt, w pobliżu pustyni, w pobliżu gór, z których królowie kazali dawniej łamać kamień na swoje posągi. Piszę to, ponieważ nawet wino goryczą spływa w me gardło. Piszę to, bo nie mam już ochoty sycić się kobietami, a ogrody i sadzawki z rybami nie cieszą już moich oczu. W chłodne noce zimowe czarna dziewczyna rozgrzewa mi łoże, ale ja nie mam z niej żadnej radości. Wypędziłem od siebie śpiewaków, a tony smyczków i fletów są plagą dla moich uszu. Dlatego piszę to ja, Sinuhe, dla którego niczym jest bogactwo i złote puchary, mirra, heban i kość słoniowa.

Gdyż wszystko to posiadam i nic mi nie odebrano. Wciąż jeszcze boją się niewolnicy mojej laski, a strażnicy chylą przede mną głowy i opuszczają dłonie do kolan. Ale przestrzeń dla moich kroków jest odmierzona, żaden statek nie może przybić w przybrzeżnej kipieli. Dlatego ja, Sinuhe, już nigdy nie poczuję woni czarnego mułu w noc wiosenną i dlatego piszę te słowa.

A przecież imię moje było kiedyś wpisane do złotej księgi faraona i mieszkałem w Złotym Domu po prawej stronie króla. Moje słowo znaczyło więcej niż słowo możnych z krainy Kem, dostojnicy słali mi dary, a szyję moją zdobiły liczne złote łańcuchy. Miałem wszystko, czego człowiek może tylko zapragnąć, ale jako człowiek pragnąłem więcej, niż ktokolwiek może osiągnąć. Dlatego też jestem tu, gdzie jestem. Wygnano mnie z Teb w szóstym roku panowania faraona Horemheba z ostrzeżeniem, że zostanę zabity jak pies, gdybym wrócił, że zmiażdżą mnie jak żabę między kamieniami, gdybym zrobił jeden krok poza obszar przeznaczony mi na mieszkanie. Taki jest rozkaz królewski, rozkaz faraona Horemheba, który kiedyś był moim przyjacielem.

Czegóż jednak innego można oczekiwać od nisko urodzonego, który polecił wymazać imiona królów ze spisów władców i nakazał pisarzom wpisać tam swoich przodków jako szlachetnie urodzonych. Widziałem jego koronację, widziałem, jak mu wkładano na głowę czerwoną i białą koronę. Jeśli liczyć od tej chwili, wygnał mnie w szóstym roku swego panowania. Ale według rachunku pisarzy było to w trzydziestym drugim roku jego rządów. Czyż więc nie jest kłamstwem wszystko, co napisano, zarówno dawniej, jak i dziś?

Tego, który żył prawdą, miałem w pogardzie przez całe jego życie z powodu jego słabości i przejmował mnie zgrozą z powodu zniszczenia, jakie ściągnął na krainę Kem w imię swojej prawdy. Dziś spadła na mnie jego zemsta, bo sam chcę żyć prawdą, choć nie dla jego bogów, lecz dla siebie. Prawda jest jak patroszący nóż, prawda jest jak nieuleczalna rana w ciele człowieka, prawda jest jak ług żrący serce. Dlatego w dniach swej młodości i siły mężczyzna ucieka od prawdy do domów rozpusty i mami oczy pracą i różnoraką działalnością, podróżami i rozrywkami, władzą i budowaniem. Ale potem przychodzi dzień, gdy prawda przeszywa go jak oszczep i od tej pory nie ma już żadnej radości ze swoich myśli albo z pracy swoich rąk, tylko jest sam. Jest sam pośród ludzi i nawet bogowie nie dają mu lekarstwa na jego samotność. Piszę to ja, Sinuhe, dobrze wiedząc, że postępki moje były złe, a ścieżki, którymi kroczyłem, kręte, ale wiedząc także dobrze, że nikt nie wyciągnie z tego nauki, nawet gdyby ktoś kiedyś czytał te słowa. Toteż piszę to wyłącznie dla siebie samego. Niech inni oczyszczają się z grzechów w świętej wodzie Amona. Ja, Sinuhe, oczyszczam się, spisując moje postępki ku własnej pamięci. Niech inni zostawiają kłamstwa swego serca do zważenia na wadze Ozyrysa. Ja, Sinuhe, ważę me serce na trzcinie do pisania. Ale nim zacznę pisać moją księgę, pozwolę sercu wypłakać żal, gdyż tak żali się serce wygnańca, czarne od troski:

Kto raz pił wody Nilu, tęsknić będzie zawsze do Nilu. Jego pragnienia nie zdoła ugasić woda żadnego innego kraju.

Kto urodził się w Tebach, tęsknić będzie zawsze do Teb, gdyż nie ma na ziemi innego miasta podobnego do Teb. Kto urodził się w ubogim zaułku, tęsknić będzie zawsze do tej uliczki, z pałacu cedrowego tęsknić będzie do glinianej lepianki; od zapachów mirry i drogocennych olejków tęsknić będzie do woni ognisk z bydlęcego nawozu i ryb smażonych na oleju.

Zamieniłbym mój złoty puchar na gliniany dzban biedaka, gdyby stopa moja mogła kiedyś jeszcze raz stąpnąć na miękki muł krainy Kem. Moje lniane szaty zamieniłbym na niewolniczą opończę z grubo garbowanej skóry, gdybym jeszcze raz mógł usłyszeć, jak szumi w wiosennym wietrze sitowie nad Nilem.

Nil wylewa, miasta jak drogie kamienie wynurzają się z jego zielonych wód, jaskółki wracają, żurawie brodzą w błocie, ale mnie tam nie ma. Czemuż nie jestem jaskółką, czemuż nie jestem żurawiem, bym mógł na silnych skrzydłach ulecieć moim strażnikom, wrócić do krainy Kem?

Swoje gniazdo zbudowałbym pośród różnobarwnych kolumn Amona, gdzie obeliski płoną ogniem i złoceniami, pośród zapachu kadzidła i tłustych ofiar zwierzęcych. Swoje gniazdo zbudowałbym na dachu glinianej lepianki w ubogim zaułku. Woły ciągną sanie, rzemieślnicy kleją z sitowia karty papirusu, kupcy głośno wychwalają towary, żuki ryją w gnoju na wyłożonych kamieniem ulicach.

Czysta była woda mojej młodości, słodka była moja nierozwaga. Gorzkie i kwaśne jest wino starości i nawet najlepsze miodne ciasto nie zastąpi razowego chleba mojego ubóstwa. O lata owe, zawróćcie, potoczcie się ku mnie, lata minione, popłyń, Amonie, po niebie od zachodu do wschodu, abym jeszcze raz mógł przeżyć młodość! Ani jednego słowa bym nie zmienił, nawet najmniejszego czynu bym nie zmienił na inny. O krucha trzcino, o gładki papirusie, dajcie mi z powrotem moje głupie postępki, moją młodość i moją lekkomyślność!

Pisał to Sinuhe, wygnaniec, uboższy od wszystkich biedaków w krainie Kem.

2

Senmut, którego nazywałem ojcem, był lekarzem biedaków w Tebach. Kipa, którą nazywałem matką, była jego żoną. Dzieci nie mieli. Dopiero w starości przybrali mnie za syna. W swej prostocie nazywali mnie darem bogów, nie przeczuwając zła, jakie ten dar miał im przynieść. Kipa nazwała mnie Sinuhe, imieniem z baśni, bo lubiła baśni, a nadto bo jej zdaniem przyszedłem do niej, uciekając przed niebezpieczeństwami, jak ów baśniowy Sinuhe, który przypadkiem podsłuchał straszliwą tajemnicę faraona i który potem uciekł i żył przez wiele lat, doświadczając rozmaitych przygód w obcych krajach.

Ale było to tylko naiwne bajanie, płynące z jej dziecinnego usposobienia. Chciała mieć nadzieję, że także i ja zawsze ucieknę przed niebezpieczeństwami i uniknę niepowodzeń. Dlatego nazwała mnie Sinuhe. Lecz kapłani Amona mówią, że imię człowieka to wróżebna zapowiedź. Być może więc, że to moje imię wystawiło mnie na niebezpieczeństwa i przygody i wygnało do obcych krajów. Moje imię skazało mnie może na udział w straszliwych tajemnicach, sekretach królów i ich małżonek, tajemnicach, które mogą przyprawić człowieka o śmierć. Moje imię uczyniło ze mnie w końcu banitę i wygnańca.

Ale równie dziecinne jak myśl Kipy, gdy mi nadawała to imię, byłoby wyobrażenie, że imię może mieć jakiś wpływ na losy człowieka. Wierzę, że wiodłoby mi się tak samo, gdyby imię moje brzmiało Kepru czy Kafran, czy Mose. Nie da się jednak zaprzeczyć, że Sinuhe został wygnańcem, gdy natomiast Heb, syn sokoła, ukoronowany został czerwoną i białą koroną jako Horemheb na króla Górnego i Dolnego Kraju. Niech więc każdy myśli sobie, co chce, o znaczeniu ludzkiego imienia. W swej wierze jednak znaleźć może pociechę na niepowodzenia i zło życia.

Urodziłem się za panowania wielkiego króla, faraona Amenhotepa Trzeciego.

W tym samym roku urodził się ten, który chciał żyć prawdą i którego imienia nie wolno już wymieniać, ponieważ jest to imię przeklęte – jakkolwiek naturalnie wówczas nikt jeszcze o tym nic nie wiedział. Toteż gdy się urodził, w pałacu nastała wielka radość i król złożył liczne ofiary w wielkiej świątyni Amona, którą sam kazał zbudować, a także lud cieszył się, nie przeczuwając, co przyszłość przyniesie. Pierwsza królewska małżonka, Teje, czekała bowiem nadaremnie na dziecko płci męskiej, mimo że była wielką królewską małżonką już dwadzieścia dwa lata i imię jej ryto obok imienia królewskiego w świątyniach i na posągach. Dlatego też ten, którego imienia nie wolno wymieniać, obwołany został wśród wielkich uroczystości spadkobiercą władzy królewskiej, gdy tylko kapłani zdążyli dokonać obrzezania.

Lecz on urodził się dopiero na wiosnę, w okresie siewów, natomiast ja, Sinuhe, przyszedłem na świat już poprzedniej jesieni, gdy wezbrane wody Nilu stały najwyżej. Ale dokładnego dnia swego urodzenia nie znam, gdyż przypłynąłem z biegiem Nilu w małej łódeczce z sitowia, uszczelnionej smołą, i moja matka, Kipa, znalazła mnie w nadbrzeżnej trzcinie opodal progu swego domu – tak wysoko wtedy podeszły wody Nilu. Jaskółki właśnie przyleciały i świergotały nad moją głową, ale ja leżałem cicho i Kipa sądziła, że już nie żyję. Zabrała mnie do domu, rozgrzała przy ognisku i chuchała w moje usta, aż zacząłem cichutko kwilić.

Mój ojciec, Senmut, powrócił do domu od swoich chorych, przynosząc dwie kaczki i garniec mleka. Usłyszał moje kwilenie i sądząc, że Kipa wzięła sobie kociaka, chciał jej robić wyrzuty.

Ale moja matka rzekła:

– To nie jest kot, tylko mamy syna. Ciesz się, mój małżonku, urodził nam się syn!

Ojciec rozzłościł się i zwymyślał ją od głupich, ale Kipa pokazała mu mnie, a moja bezradność wzruszyła serce mego ojca. Przyjął mnie więc za własne dziecko i nawet sąsiadom kazał wierzyć, że urodziła mnie Kipa. Było to naiwne i nie wiem, kto dał temu wiarę. A łódeczkę z sitowia, w której przypłynąłem, Kipa zachowała i zawiesiła pod pułapem, nad moim łóżeczkiem. Ojciec zabrał najlepszy miedziany kociołek, zaniósł go do świątyni i kazał wpisać mnie do księgi urodzin jako swego syna, zrodzonego z Kipy. Ale obrzezania dokonał na mnie sam, gdyż był lekarzem i bał się noży kapłanów, które zostawiały ropiejące rany. Dlatego też nie pozwolił nikomu z kapłanów mnie dotknąć. Choć może zrobił to także z oszczędności, gdyż jako lekarz biedoty nie był wcale zamożnym człowiekiem.

Co prawda nie pamiętam sam, żebym to wszystko widział czy przeżył, ale matka moja i ojciec mój opowiadali mi tę historię tyle razy tymi samymi słowy, że wierzę w nią i nie widzę żadnego powodu, dla którego mieliby przede mną kłamać. Przez całe dzieciństwo uważałem ich za rodziców i żadna troska nie zaciemniała moich lat dziecinnych. Prawdę powiedzieli mi dopiero po postrzyżynach, gdy stałem się chłopcem. A zrobili to dlatego, że czcili bogów, żyli w bojaźni przed nimi i ojciec nie chciał, żebym przez całe życie żył w kłamstwie.

Kim jednak byłem i skąd pochodziłem, i kim byli moi rodzice, tego nie dowiedziałem się nigdy. Ale zdaje mi się, że to wiem z przyczyn, o których opowiem później, choć może jest to tylko moje mniemanie. Lecz jedno wiem z całą pewnością, a mianowicie że nie byłem jedynym, który w uszczelnionej smołą łódeczce z sitowia nadpłynął z biegiem Nilu. Teby ze swymi świątyniami i pałacami były bowiem wielkim miastem i lepianki biedoty w ogromnej liczbie tłoczyły się wokół świątyń i pałaców. Za czasów wielkich faraonów Egipt podbił wiele ludów i wraz z potęgą i bogactwem przyszła zmiana obyczajów, a do Teb napłynęli jako kupcy i rzemieślnicy obcy, którzy budowali tam przybytki dla swoich bogów. I równie wielka jak zbytek, bogactwo i przepych w świątyniach i pałacach była też bieda za murami. Niejeden biedak porzucał swoje dziecko, ale również i niejedna żona bogacza, której małżonek znajdował się w podróży, posyłała znak swojej zdrady małżeńskiej w łódeczce z sitowia z biegiem Rzeki. Może więc zostałem porzucony przez żonę żeglarza, która zdradziła męża z syryjskim kupcem. A może byłem dzieckiem cudzoziemca, ponieważ nie byłem obrzezany. Gdy obcięto mi włosy po raz pierwszy i matka schowała dziecinne loki do małej drewnianej skrzyneczki wraz z moimi pierwszymi sandałkami, patrzyłem długo na łódeczkę z sitowia, którą mi pokazała. Łodyżki były zżółkłe, popękane i okopcone dymem z naczynia z żarem. Łódka wiązana była węzłami ptasznika, lecz nic innego nie umiała powiedzieć o moich rodzicach. W taki to sposób serce moje zranione zostało po raz pierwszy.

3

Gdy zbliża się starość, dusza ucieka jak ptak znowu w dni młodości. W dniach starości dzieciństwo moje świeci mi w pamięci jasno i wyraziście, jak gdyby wszystko było wtedy lepsze i piękniejsze niż w świecie dzisiejszym. I w tym nie ma chyba żadnej różnicy między biednym a bogatym, gdyż z pewnością nie ma takiego biedaka, którego dzieciństwo nie miałoby błysków światła i radości, gdy je wspomina na stare lata.

Mój ojciec Senmut mieszkał w górze Rzeki, licząc od murów świątyni, w hałaśliwej i biednej dzielnicy miasta. W pobliżu jego domu leżały wielkie pomosty kamienne, przy których wyładowywano statki z Nilu. W wąskich uliczkach moc było piwiarni i winiarni dla marynarzy i kupców oraz domów rozpusty, do których przybywali w lektykach nawet zamożni z centrum miasta. Naszymi sąsiadami byli poborcy podatkowi, podoficerowie, przewoźnicy oraz kilku kapłanów piątego stopnia. Jak i mój ojciec, należeli oni do najbardziej szanowanych mieszkańców dzielnicy ubogich, podobnie jak mur, który wznosi się nad poziom otaczającej go wody.

Dom nasz był więc duży i obszerny w porównaniu z glinianymi lepiankami największej biedoty, które żałosnymi rzędami wznosiły się po obu stronach wąskich uliczek. Przed domem był nawet ogródek szerokości paru kroków, w którym rosła zasadzona przez ojca sykomora. Ogród oddzielony był od ulicy krzakiem akacji, a sadzawkę zastępowało murowane kamienne koryto, w którym woda zbierała się jednak tylko w okresie wylewów. W samym domu były cztery izby. W jednej z nich matka moja przyrządzała jedzenie. Posiłki spożywaliśmy na werandzie, z której można było także wejść do izby przyjęć mego ojca. Dwa razy w tygodniu matce, która kochała czystość, przychodziła pomagać sprzątaczka. Raz w tygodniu praczka zabierała naszą odzież, którą prała nad brzegiem Rzeki.

W tej ubogiej, niespokojnej, rojącej się od cudzoziemców dzielnicy, której zepsucie stało się dla mnie jasne, dopiero gdy wyrosłem na młodzieńca, ojciec mój i jego sąsiedzi reprezentowali tradycje i dawne czcigodne obyczaje. Gdy w samym mieście pomiędzy bogaczami i możnymi obyczaje uległy już rozluźnieniu, on i jego warstwa wciąż z kamienną nieugiętością reprezentowali dawny Egipt, szacunek dla bogów, czystość serca i brak samolubstwa. Tak jak gdyby na przekór swojej dzielnicy i ludziom, wśród których musieli żyć i wykonywać zawód, chcieli swymi obyczajami i zachowaniem podkreślić, że do nich nie należą.

Ale po cóż mam opowiadać o tym, co dopiero później zrozumiałem. Dlaczego nie wspominać raczej chropowatego pnia sykomory i szumu liści, gdy u jej korzeni szukałem cienia przed prażącym słońcem. Dlaczego nie wspominać raczej mojej najdroższej zabawki, drewnianego krokodyla, którego ciągnąłem na sznurku po brukowanej kamieniami uliczce i który wlókł się za mną, klekocząc drewnianą szczęką i otwierając pomalowaną na czerwono paszczę. Zachwycone dzieci sąsiadów gromadziły się, aby go oglądać. Wiele łakoci, wiele błyszczących kamyczków i kawałeczków miedzianego drutu dostałem za to, że pozwalałem innym dzieciom ciągnąć mego krokodyla za sobą i bawić się nim. Takie zabawki miały tylko dzieci dostojników, ale ojciec mój dostał go od królewskiego stolarza za to, że kąpielami wyleczył go z wrzodu, który utrudniał mu siedzenie.

Co rano matka zabierała mnie z sobą na targowisko. Nie miała co prawda zbyt wielu zakupów do zrobienia, ale potrafiła strawić czas upływu jednej miary wodnej na wybranie wiązki cebuli, a zużyć wszystkie poranki całego tygodnia na wybór nowego obuwia. Z jej słów zaś można było mniemać, że jest bogata i chce mieć tylko to, co najlepsze. I że jeśli nie kupuje wszystkiego, co cieszy jej oczy, to jedynie dlatego że chce mnie nauczyć oszczędności. Mawiała: – Nie ten jest bogaty, kto posiada srebro i złoto, lecz ten, kto poprzestaje na małym. – Zapewniała mnie o tym, ale równocześnie jej biedne stare oczy podziwiały barwne wełny z Sydonu i Byblos, cienkie i lekkie jak puch. Jej poczerniałe, stwardniałe od pracy ręce dotykały pieszczotliwie strusich piór i ozdób z kości słoniowej. Wszystko to było zbytkiem i próżnością, zapewniała mnie, a pewnie także siebie samą. Ale umysł dziecka buntował się przeciw tym naukom. Bardzo chciałbym mieć małpkę, która zarzucała ramiona na szyję swemu właścicielowi, lub barwnego ptaszka, wykrzykującego syryjskie i egipskie słowa. Nie miałbym też nic przeciw złotym łańcuchom i pozłacanym sandałom. Dopiero znacznie później zrozumiałem, że biedna stara Kipa niewypowiedzianie mocno chciała być bogata.

Ale że była tylko żoną ubogiego lekarza, zaspokajała swoje pragnienia baśniami. Wieczorami, przed zaśnięciem, opowiadała mi cichym głosem wszystkie baśnie, jakie znała. O Sinuhe i o rozbitku, który wrócił od króla wężów z niezmierzonymi bogactwami. O bogach i o złych duchach, o czarownikach i o dawnych faraonach. Ojciec często burczał i mówił, że ona krzewi w moim mózgu bzdury i puste myśli, ale gdy wieczorami zaczynał chrapać, matka opowiadała dalej, z pewnością tyleż dla własnej przyjemności, co dla zabawienia mnie. Pamiętam wciąż jeszcze te upalne wieczory letnie, gdy łoże parzyło nawet nagie ciało, a sen nie chciał przyjść. Słyszę jej przytłumiony, usypiający głos, jestem znowu bezpieczny w jej ramionach. Rodzona matka nie mogłaby chyba być dla mnie lepsza i czulsza niż ta prosta, zabobonna Kipa, u której ślepi i ułomni baśniarze zawsze mogli liczyć na dobry posiłek.

Baśnie bawiły mnie, ale jako ich przeciwieństwo istniała żywa ulica, pełna much i niezliczonych woni ulica. Od strony portu wiatr przynosił drażniące zapachy cedru i mirry. Kropla wonnego olejku mogła spaść z lektyki, gdy dostojna dama wychyliła się z niej, aby połajać uliczników. Wieczorami, gdy złota łódź Amona znikała za górami na zachodzie, z wszystkich werand i lepianek na całej ulicy unosił się swąd smażonej na oleju ryby, pomieszany z zapachem świeżego chleba. Te wonie ubogiej dzielnicy Teb nauczyłem się kochać jako dziecko i nigdy ich później nie zapomniałem.

W czasie posiłków na werandzie przyjmowałem pierwsze nauki z ust mojego ojca. Zmęczony, wchodził z ulicy do ogródka albo wychodził ze swej izby przyjęć, rozsiewając ostry zapach leków i maści. Matka lała mu wodę na ręce, po czym siadaliśmy na stołkach, by jeść, a ona nas obsługiwała. Bywało, że ulicą przechodzili dużą, hałaśliwą grupą pijani marynarze, krzycząc i nawołując, bębniąc kijami o ściany domów albo też zatrzymując się przy naszych akacjach, aby załatwić potrzebę. Ojciec mój był ostrożnym człowiekiem i nic nie mówił, dopóki się nie oddalili. Dopiero wtedy pouczał mnie:

– Tylko nędzny Murzyn albo plugawy Syryjczyk załatwia się na ulicy. Egipcjanin robi to w ścianach domu.

Albo mówił:

– Używane umiarkowanie, jest wino darem bogów dla ucieszenia naszych serc. Jeden puchar nie szkodzi nikomu, dwa rozwiązują język, lecz ten, kto wypija cały dzban, budzi się pobity i obrabowany w rynsztoku.

Niekiedy dolatywało aż do werandy tchnienie wonnych pomad, gdy ulicą przechodziła pieszo jakaś piękna kobieta z ciałem owitym w przezroczyste szaty, o policzkach, wargach i brwiach barwnie umalowanych, z błyskiem w wilgotnych oczach, jakiego nigdy nie widzi się u kobiet cnotliwych. Gdy oczarowany patrzyłem w ślad za nią, ojciec mój mówił poważnie:

– Strzeż się kobiety, która zwać cię będzie pięknym młodzieńcem i wabić do siebie, gdyż serce jej jest siecią i pętlą, a jej łono palić cię będzie gorzej niż ogień.

Nic dziwnego, że po tych naukach zacząłem w swej dziecinnej duszy bać się zarówno dzbanów wina, jak i piękności wyróżniających się wśród innych kobiet. Ale równocześnie i jedno, i drugie nabrało dla mnie owego niebezpiecznego powabu, którym tchnie wszystko, co nas przeraża.

Mój ojciec pozwalał mi już jako dziecku uczestniczyć w przyjmowaniu chorych, pokazywał swoje narzędzia, noże i naczynia z lekami, opowiadał, jak ich używać. Gdy badał pacjentów, wolno mi było stać obok i podawać mu czarki z wodą, opatrunki, olejki i wino. Matka, jak to kobieta, nie mogła znieść widoku ran i wrzodów i nigdy nie potrafiła zrozumieć mego dziecinnego zainteresowania chorobami. Dziecko nie rozumie męki i choroby, dopóki ich samo nie przeżyje. Otwarcie wrzodu było dla mnie emocjonującym zabiegiem i z dumą opowiadałem innym chłopcom o wszystkim, co widziałem, aby zaskarbić sobie ich szacunek. Gdy tylko przyszedł nowy pacjent, śledziłem uważnie sposób, w jaki ojciec go badał i zadawał pytania, aż wreszcie mówił: – Choroba da się uleczyć – albo też – podejmuję się leczenia. – Ale byli też pacjenci, których leczenia ojciec nie chciał się podjąć. Wtedy pisał na skrawku papirusu kilka wierszy i posyłał chorych do świątyni, do Domu Życia. A gdy taki pacjent odszedł, ojciec wzdychał zazwyczaj, potrząsał głową i mówił: – Biedny człowiek!

Nie wszyscy pacjenci mego ojca byli biedakami. Z domów rozpusty przyprowadzano do niego na opatrunki mężczyzn, których szaty uszyte były z najcieńszego płótna, a syryjscy kapitanowie okrętów przychodzili niekiedy dać się zbadać, gdy zrobiły im się wrzody lub gdy cierpieli na ból zębów. Toteż nie byłem wcale zdziwiony, gdy raz przyszła na badanie żona pewnego handlarza korzeni, przybrana w klejnoty i kołnierz iskrzący się od drogich kamieni. Wzdychała i jęczała, i skarżyła się na rozmaite dolegliwości, a ojciec słuchał uważnie. Byłem ogromnie zawiedziony, gdy w końcu wziął skrawek papirusu, gdyż miałem nadzieję, że zdoła ją uleczyć, co przyniosłoby w darze wiele łakoci. Dlatego westchnąłem, potrząsnąłem głową i szepnąłem do siebie samego: – Biedna kobieta.

Chora zadrżała z przerażenia, patrząc niespokojnie na mego ojca. Ale on przepisał na skrawku ze starej rolki papirusu wiersz złożony ze starodawnych znaków pisarskich i obrazków, nalał do miseczki oliwy i wina, zamoczył skrawek w tej mieszaninie, poczekał, aż tusz rozpuści się w winie, wylał ciecz do glinianego dzbanka i dał to jako lekarstwo żonie handlarza korzeni, polecając jej brać ten środek natychmiast, gdy zaczną się bóle głowy czy żołądka. Gdy kobieta odeszła, spojrzałem pytająco na ojca. Zmieszał się, kilkakrotnie odchrząknął i powiedział:

– Jest wiele chorób, które można uleczyć tuszem, jeśli został użyty do silnych zamawiań. – Więcej nic nie powiedział, tylko w chwilę później mruknął pod nosem: – Taki środek przynajmniej nie zaszkodzi pacjentowi.

Gdy skończyłem siedem lat, dostałem chłopięcy fartuszek i matka zaprowadziła mnie do świątyni, abym uczestniczył w ofierze. Świątynia Amona w Tebach była wówczas najwspanialszą świątynią w Egipcie. Od świątyni i sadzawki bogini księżyca prowadziła do niej poprzez całe miasto aleja, wzdłuż której stały po obu stronach wykute w kamieniu sfinksy o baranich głowach. Świątynię otaczały potężne mury z cegły. Wraz z wszystkimi budynkami tworzyła ona jak gdyby miasto w mieście. Na głowicach wysokich jak góry pylonów powiewały kolorowe proporce, a olbrzymie posągi królów strzegły miedzianych bram po obu stronach świątynnego obszaru.

Weszliśmy tam przez bramę i sprzedawcy Ksiąg Śmierci zaczęli natychmiast szarpać matkę za suknię i szeptem lub też krzykiem zalecać swój towar. Matka pokazała mi pracownię stolarzy i wystawione tam drewniane podobizny niewolników i sług. Po odmówieniu nad nimi modłów przez kapłanów, figurki te zyskiwały moc troszczenia się na tamtym świecie o swoich właścicieli i pracowania dla nich tak, aby nie potrzebowali nawet ruszyć palcem. Ale dlaczego opowiadam o tym, co wszyscy wiedzą, skoro i tak wszystko wróciło do dawnego, a serce ludzkie się nie zmienia. Matka opłaciła datek, którego żądano za prawo przyglądania się ofierze, i zobaczyłem, jak kapłani w białych szatach zręcznymi ruchami zabili i poćwiartowali byka, który w warkoczu z sitowia oplatającym mu rogi nosił pieczęć stwierdzającą, że jest to zwierzę bez żadnej wady i bez jednego czarnego włosa na ciele. Kapłani byli tłuści i pełni namaszczenia, a ich golone głowy lśniły od oliwy. Kilkuset widzów wzięło udział w ofierze, a kapłani nie poświęcali im większej uwagi, tylko bez skrępowania rozmawiali podczas całej ceremonii o własnych sprawach. Największy podziw wzbudziły jednak we mnie wojenne sceny na ścianach świątyni i ogrom olbrzymich kolumn. Wcale nie rozumiałem wzruszenia matki, gdy ze łzami w oczach prowadziła mnie z powrotem do domu. Tam zdjęła ze mnie dziecinne trepki i dostałem nowe sandały, które były niewygodne i ocierały mi stopy, dopóki do nich nie przywykłem.

Po posiłku ojciec spoważniał, położył mi na głowie swą dużą, doświadczoną rękę i z nieśmiałą pieszczotliwością pogładził miękkie chłopięce loki na mojej prawej skroni.

– Masz już siedem lat, Sinuhe – powiedział – musisz postanowić, czym będziesz.

– Żołnierzem – odparłem natychmiast i nie mogłem pojąć wyrazu zawodu na jego dobrym obliczu, gdyż najlepsze zabawy chłopców z mojej ulicy to były zabawy w wojnę. Widziałem też, jak żołnierze mocują się i ćwiczą w używaniu broni przed koszarami, widziałem wozy bojowe, jak z trzepotem piór i turkotem kół pędziły na ćwiczenia za miasto. Czegoś wspanialszego i bardziej zaszczytnego niż zawód żołnierza nie umiałem sobie wyobrazić. Żołnierz nie potrzebował też umieć pisać, a to było dla mnie najbardziej ważkim powodem, gdyż starsi chłopcy opowiadali przeraźliwe historie o tym, jak trudna jest sztuka pisania i jak niemiłosiernie nauczyciele ciągną uczniów za włosy, gdy ci przypadkiem stłuką glinianą tabliczkę lub gdy trzcinowe pióro złamie im się w niewprawnych palcach.

W młodości ojciec nie był zapewne zbyt utalentowanym człowiekiem, w przeciwnym bowiem razie z pewnością zostałby czymś więcej niż lekarzem biedoty. Ale był sumienny w pracy i nie szkodził pacjentom, a z biegiem lat zebrał wiele doświadczenia. Wiedział już, jak wrażliwy i uparty byłem, i dlatego nie zrobił żadnej uwagi co do mego postanowienia.

Lecz po chwili poprosił matkę o naczynie, poszedł do swej izby i napełnił je tanim winem z dzbana.

– Chodź ze mną, Sinuhe – powiedział i zaprowadził mnie na brzeg Rzeki. Zdziwiony szedłem za nim. Na pomoście zatrzymał się, aby popatrzyć na prom, z którego spoceni tragarze o zgiętych grzbietach wyładowywali zaszyte w maty towary. Słońce zachodziło między górami na zachodzie, za miastem umarłych. Byliśmy po posiłku syci, ale tragarze wciąż jeszcze pracowali, dysząc i ociekając potem. Nadzorca poganiał ich kańczugiem, a pod daszkiem siedział spokojnie pisarz i trzcinowym piórem zapisywał każde brzemię.

– Czy chcesz być takim jak oni? – spytał ojciec.

Uważałem to pytanie za niemądre i nic nie odpowiedziałem. Patrzyłem tylko zdziwiony na ojca, gdyż takim jak tragarze nie chciał chyba być nikt.

– Harują od wczesnego ranka do późnego wieczora – mówił mój ojciec, Senmut. – Ich skóra stała się szorstka jak skóra krokodyla, ich pięści zgrubiały jak łapy krokodyla. Dopiero gdy zmrok zapadnie, wolno im pójść do nędznych lepianek, a pożywieniem ich jest kęs chleba, kawałek cebuli i łyk kwaśnego podpiwka. Takie jest życie tragarza. Takie jest też życie oracza. Takie jest życie wszystkich, którzy pracują rękami. Czy uważasz, że jest im czego zazdrościć?

Potrząsnąłem przecząco głową i patrzyłem zdumiony na ojca. Chciałem przecież zostać żołnierzem, a nie jakimś tragarzem czy grzebiącym się w błocie chłopem, nawadniaczem pól czy brudnym pastuchem.

– Ojcze – powiedziałem, gdyśmy poszli dalej – życie żołnierzy jest wygodne. Mieszkają w koszarach i dostają dobre jedzenie, wieczorami piją wino w domach uciechy, a kobiety patrzą na nich z lubością. Najlepsi spośród nich noszą na szyi złote łańcuchy, choć nie umieją pisać. Z wypraw wojennych przywożą łupy i niewolników, którzy pracują i zarabiają na nich. Dlaczego nie miałbym zostać żołnierzem?

Lecz ojciec nic mi nie odpowiedział, tylko przyśpieszył kroku. W pobliżu wielkiego zsypiska odpadków, gdzie chmary much brzęczały nam koło uszu, pochylił się i zajrzał do zapadniętej w ziemię lepianki.

– Intebie, mój przyjacielu, czy jesteś tam? – odezwał się, a na to wyszedł, kulejąc, oparty na kiju, stary, pogryziony przez robactwo mężczyzna, którego prawe ramię kiedyś ucięte zostało przy samym obojczyku i którego fartuch sztywny był od brudu. Twarz jego zeschła i skurczyła się od starości i nie miał wcale zębów.

– Czy... czy to on właśnie jest Intebem? – szepnąłem ojcu do ucha, patrząc na starca z przerażeniem. Gdyż Inteb był to bohater, który walczył w kampaniach największego z faraonów, Tutmozisa Trzeciego, w Syrii. I wciąż jeszcze krążyły baśni o nim, o jego bohaterskich czynach i o nagrodach, jakie dostał od faraona.

Starzec podniósł rękę na powitanie na sposób żołnierski, a ojciec mój wręczył mu naczynie z winem. Usiedli na ziemi, gdyż staruszek nie miał nawet ławeczki przed swoją budą, i Inteb drżącą ręką podniósł naczynie do ust, uważając, by nie rozlać ani kropelki na ziemię.

– Mój syn, Sinuhe, zamierza zostać żołnierzem – powiedział, śmiejąc się, ojciec. – Przyprowadziłem go do ciebie, Intebie, ponieważ jesteś jedynym żyjącym z bohaterów wielkich wojen, abyś mu opowiedział o dumnym życiu i czynach żołnierza.

– Na Seta, Baala i inne demony! – wykrzyknął starzec, po czym zaśmiał się przeraźliwie i skierował na mnie spojrzenie krótkowzrocznych oczu. – Czy chłopak oszalał?!

Jego bezzębne usta, zgaszone oczy, zwisający bezwładnie kikut i pomarszczona, pokryta brudem pierś były tak okropne, że schowałem się za ojca i chwyciłem go mocno za rękaw.

– Chłopcze, chłopcze! – powiedział Inteb i zachichotał. – Gdybym miał łyk wina za każde przekleństwo, które miotałem na dni mego życia i nędzny los, co zrobił mnie żołnierzem, mógłbym wypełnić winem jezioro, które faraon kazał zrobić dla rozrywki swojej starej. Co prawda nie widziałem go, bo nie stać mnie na to, żeby kazać się zawieźć łódką na drugą stronę Rzeki, ale nie wątpię, że jezioro wypełniłoby się po brzegi i że zostałoby mi jeszcze tyle dzbanów wina, iż cała armia mogłaby się nim upić.

I znów pociągnął troszeczkę z czarki.

– Ale zawód żołnierza jest przecież najzaszczytniejszy z wszystkich – wyjąkałem, a broda mi się trzęsła.

– Zaszczyty i chwała to błoto – przerwał bohater Tutmozisa, Inteb. – Błoto, z którego tylko lęgną się muchy. Przez całe życie opowiadałem wiele kłamstw o wojnie i bohaterskich czynach, aby skłonić rozwierających gęby z podziwu gapiów do raczenia mnie winem. Ale twój ojciec to człowiek zacny i uczciwy i nie chcę go oszukiwać. Dlatego mówię ci, chłopcze, że spośród wszystkich zawodów rzemiosło żołnierza jest najgorsze i najnędzniejsze.

Wino wygładziło zmarszczki na jego twarzy i wznieciło żar w dzikich oczach starca. Wstał i chwycił się swą jedyną ręką za szyję.

– Patrz, chłopcze! – zawołał. – Tę chudą szyję zdobiło kiedyś pięć rzędów złotych łańcuchów. Faraon zawiesił mi je własnoręcznie na szyi. Kto policzy odrąbane dłonie, których stos usypałem przed jego namiotem? Kto pierwszy wdarł się na mury Kadesz? Kto wtargnął jak szalejący słoń we wraże szeregi? To byłem ja, Inteb, bohater! Ale któż jest mi jeszcze za to wdzięczny? Moje złoto rozeszło się bez śladu, niewolnicy, których dostałem z łupów, uciekli albo nędznie pomarli. Prawą rękę zostawiłem w kraju Mitanni i już od dawna byłbym żebrakiem żebrzącym na rogu ulicy, gdyby dobrzy ludzie nie dali mi od czasu do czasu suszonej ryby i oliwy w zamian za to, że opowiadam ich dzieciom prawdę o wojnie. Jam jest Inteb, wielki bohater, ale spójrz na mnie, chłopcze! Młodość moja została w pustyni, zabrana mi przez głód, trudy i wyrzeczenia. Człowiek topniał tam od żaru, skóra garbowała się jak rzemień, a serce stawało się twardsze od kamienia. A co najgorsze, w bezwodnej pustyni wysechł mi także język i opanowało mnie wieczne pragnienie, jak każdego żołnierza, który zbawiwszy życie, wraca z wojennych wypraw do dalekich krajów. Dlatego życie moje stało się jak dolina śmierci od czasu, gdym stracił rękę. Nie chcę nawet wspominać o bólu i o mękach, jakie zadali mi polowi felczerzy, nurzając mi kikut we wrzącej oliwie, okroiwszy go wpierw do czysta, jak to dobrze wie twój ojciec. Błogosławione niech będzie twe imię, Senmucie, boś zacny i poczciwy, ale wino się skończyło!

Starzec zamilkł, dyszał przez chwilę, po czym usiadł na ziemi i zmartwiony przewrócił naczynie dnem do góry. W oczach jego płonął dziki żar i znowu był starym, nieszczęśliwym człowiekiem.

– Ale żołnierz nie musi umieć pisać – odważyłem się wyszeptać nieśmiało.

– Hm – chrząknął Inteb i zerknął na mego ojca. A ten zdjął z ramienia miedzianą bransoletę i wręczył ją starcowi. Inteb zawołał głośno i zaraz wyskoczył skądsiś zamorusany chłopak, wziął bransoletę i naczynie i pobiegł do winiarni, by kupić więcej wina.

– Nie bierz najlepszego! – wołał za nim Inteb. – Możesz nawet kupić kwaśne, dostaniesz go najwięcej! – I znowu popatrzył na mnie z namysłem.

Masz słuszność – powiedział. – Żołnierz nie musi umieć pisać, powinien tylko umieć się bić. Gdyby umiał pisać, byłby dowódcą i dowodziłby najdzielniejszymi żołnierzami, i posyłałby innych przed sobą w bój. Gdyż ten, kto umie pisać, nadaje się do komenderowania żołnierzami, ale gdy się nie umie gryzmolić na papirusie, nie uzyska się dowództwa nawet nad setką żołnierzy. Jakąż radość dają złote łańcuchy i odznaczenia, gdy dowodzi ktoś z piórem trzcinowym w ręku? Ale tak już jest i tak zawsze będzie. Dlatego też, mój chłopcze, skoro chcesz rozkazywać żołnierzom i dowodzić nimi, naucz się wpierw pisać. Wtedy bić ci będą pokłony odznaczeni złotymi łańcuchami wojacy, a niewolnicy będą cię nosić w lektyce na pole bitwy.

Zamorusany chłopak wrócił z dzbanem wina, przynosząc także napełnioną kwantę. Oblicze starca rozjaśniło się radością.

– Twój ojciec, Senmut, dobrym jest człowiekiem – powiedział życzliwie. – Umie pisać i kurował mnie, gdy zacząłem widzieć krokodyle i hipopotamy za dni mego powodzenia, kiedy nie brak mi było wina. To mąż zacny, mimo że jest tylko lekarzem i nie umie napiąć łuku. Niech mu będą dzięki!

Patrzyłem ze zgrozą na dzban wina, z którym Inteb wyraźnie zamierzał się rozprawić, i zacząłem niecierpliwie szarpać ojca za szeroki, poplamiony lekarstwami rękaw, gdyż męczył mnie strach, że upiwszy się winem, ockniemy się niebawem pobici na jakimś rogu ulicy. Także i Senmut popatrzył na ten dzban wina, lekko westchnął i zabrał mnie stamtąd. Inteb zaczął przenikliwym głosem śpiewać jakąś syryjską piosenkę, a nagi, spalony słońcem chłopiec śmiał się głośno.

Ja zaś, Sinuhe, pogrzebałem moje żołnierskie marzenia i nie opierałem się dłużej, gdy nazajutrz rodzice zaprowadzili mnie do szkoły.

4

Ojca nie było naturalnie stać na to, aby posłać mnie do którejś z wielkich szkół w świątyni, gdzie uczyli się chłopcy – a niekiedy i dziewczęta – z rodzin dostojników, bogaczy i wyższego kapłaństwa. Nauczycielem moim został stary kapłan Oneh, który mieszkał o parę ulic od nas i prowadził szkołę na rozlatującej się werandzie swego domku. Jego uczniami były dzieci rzemieślników, kupców, nadzorców portowych i podoficerów, którzy w swej ambicji żywili nadzieję kariery pisarzy dla swych synów. Oneh prowadził ongiś księgi magazynowe w świątyni u niebiańskiej Mut i nadawał się skutkiem tego bardzo do dawania pierwszych nauk w sztuce pisania dzieciom, które później miały zapisywać wagę towarów, ilość zboża, liczbę bydła czy też rachunki zaprowiantowania żołnierzy. W wielkich Tebach, światowej metropolii, były dziesiątki i setki tego rodzaju małych szkółek. Nauka kosztowała tanio, gdyż uczniowie musieli tylko utrzymywać starego Oneha. Syn handlarza węgla przynosił mu w zimowe wieczory węgiel do kociołka z żarem, syn tkacza zaopatrywał go w odzież, syn kupca zbożowego starał się dla niego o mąkę, mój ojciec zaś doglądał go w wielu starczych dolegliwościach i dawał mu uśmierzające bóle wywary z ziół do zażywania w winie.

Ta zależność czyniła z Oneha nauczyciela łagodnego. Chłopiec, który zdrzemnął się nad tabliczką do pisania, nie był targany za włosy, musiał tylko następnego dnia świsnąć dla staruszka jakiś smakołyk. Czasem syn kupca zbożem przynosił z domu dzbanek piwa i w owe dni słuchaliśmy lekcji uważnie, gdyż stary Oneh wpadał wtedy w natchnienie i opowiadał przedziwne przygody z tamtego świata i baśni o niebiańskiej Mut, o budowniczym wszystkiego Ptahu i innych bogach z nim blisko spokrewnionych. Chichotaliśmy i zdawało nam się, żeśmy go nabrali, by zapomniał na cały dzień o trudnych lekcjach i nudnych znakach pisarskich. Dopiero znacznie później zrozumiałem, że stary Oneh był sprytniejszym i bardziej wyrozumiałym nauczycielem, niż sądziłem. Poprzez baśnie, w które jego dziecinnie pobożna fantazja wlewała życie, zmierzał do określonego celu. Uczył nas prawa i obyczajów dawnego Egiptu. Żaden zły postępek nie pozostawał bez kary. Serce każdego człowieka nieuchronnie kiedyś zostanie zważone przed wysokim tronem Ozyrysa. Człowiek, którego złe czyny wyszły na jaw na wadze boga o głowie szakala, rzucany był na pożarcie Pożercy, będącemu zarazem krokodylem i hipopotamem, lecz jeszcze bardziej przerażającemu niż te oba potwory.

Opowiadał też o mrukliwym Wstecz Patrzącym, straszliwym przewoźniku na wodach śmierci, bez którego pomocy nikt nie osiągnął pól błogosławionych. Wiosłując, spoglądał on stale za siebie, a nie przed siebie, w kierunku ruchu łodzi, jak ziemscy przewoźnicy na Nilu. Oneh nauczył nas klepać na pamięć formułki, którymi można było zjednać i przekupić Wstecz Patrzącego. Nauczył nas także kopiować je znakami pisarskimi i kreślić z pamięci. Nasze błędy poprawiał łagodnymi upomnieniami, wskazując, iż musimy rozumieć, że nawet najmniejszy błąd może unicestwić szczęśliwe życie na tamtym świecie. Gdybyśmy wręczyli Wstecz Patrzącemu list zawierający jakiś błąd, zmuszeni bylibyśmy nieuchronnie wędrować jako cienie przez wieczność nad brzegiem mrocznej czarnej wody lub – co jeszcze gorsze – dostalibyśmy się do strasznych otchłani państwa umarłych.

Przez wiele lat chodziłem do szkoły Oneha. Moim najlepszym kolegą był Totmes, o parę lat starszy ode mnie syn dowódcy oddziału wozów bojowych. Od wczesnego dzieciństwa umiał on obchodzić się z końmi i mocować. Jego ojciec, w którego bicz dowódcy wplecione były miedziane druciki, spodziewał się, że syn zostanie wyższym dowódcą, i dlatego chciał, aby nauczył się on sztuki pisania. Lecz imię chłopca, sławne imię Totmes, nie spełniło proroctwa, w którym pokładał nadzieję jego ojciec. Albowiem gdy Totmes zaczął naukę w szkole, nie dbał już o rzucanie oszczepem czy ćwiczenia z wozami bojowymi. Znaków pisarskich uczył się łatwo i podczas gdy inni srodze się nad nimi biedzili, on rysował na tabliczce obrazki wozów bojowych, koni stających dęba i mocujących się żołnierzy. Przynosił z sobą do szkoły glinę i gdy dzban piwa opowiadał nam baśnie przez usta Oneha, Totmes lepił prześmieszną figurkę Pożercy, jak niezgrabnie szczerząc szczęki, porywa małego łysego staruszka, w którym po zgiętym grzbiecie i małym krągłym brzuszku z łatwością można było rozpoznać Oneha. Ale Oneh nie gniewał się. Nikt nie potrafił się gniewać na Totmesa. Miał on szeroką twarz człowieka z ludu i krótkie, grube nogi, a z oczu jego biły zawsze błyski zaraźliwej wesołości, zaś jego zręczne palce lepiły z gliny zwierzęta i ptaszki, które ogromnie nas bawiły. Zabiegałem zrazu o jego przyjaźń, bo wydawał się taki wojowniczy, lecz przyjaźń nasza przetrwała, mimo że później nie okazywał już najmniejszych wojskowych ambicji.

W czasie gdym chodził do szkoły, wydarzył mi się cud. Stało się to całkiem nagle i wciąż jeszcze pamiętam tę chwilę jak jakie objawienie. Był chłodny i piękny dzień wiosenny, ptaszki świergotały w powietrzu, a bociany naprawiały stare gniazda na dachach glinianych lepianek. Woda już opadła i ziemia pokryła się świeżą zielenią. W ogrodach obsiewano grządki i sadzono sadzonki. Był to dzień jakby stworzony na szalone przygody i nie mogliśmy w żaden sposób usiedzieć spokojnie na walącej się werandzie Oneha, gdzie gliniane cegiełki, z których składały się ściany, pękały na drobne kawałeczki, gdy się w nie uderzyło. Siedziałem roztargniony i kreśliłem nigdy niekończące się znaki pisarskie, litery do rycia w kamieniu, a obok nich znaki skrócone do pisma na papirusie. Aż nagle, na jakieś już dziś zapomniane słowo Oneha, coś przedziwnego doszło we mnie do głosu i uczyniło dla mnie te litery żywymi. Obrazek stał się słowem, słowo zgłoską, zgłoska literą. Gdy połączyłem obrazek z obrazkiem, powstawały nowe słowa, żywe, dziwne słowa, które nie miały już nic wspólnego z obrazkami. Jeden obrazek pojmie nawet najprostszy nawadniacz pól, ale dwa obrazki obok siebie zrozumie tylko ktoś biegły w pisaniu. Sądzę, że każdy, kto studiował sztukę pisania i uczył się czytać, wie, jak wielkim przeżyciem jest to, o czym mówię. Przeżycie to było dla mnie przygodą o wiele większą i bardziej kuszącą niż porwanie ukradkiem z kosza sprzedawcy jabłka granatu, słodszego niż suszony daktyl, pysznego jak woda dla spragnionego.

Od tej chwili nie trzeba było mnie napominać. Od tej chwili chłonąłem nauki Oneha jak wyschnięta ziemia pije wodę Nilu. Szybko nauczyłem się pisać. Z czasem nauczyłem się także czytać, co inni napisali. W trzecim roku nauki umiałem już przesylabizować zniszczone rolki papirusu i dyktować innym pouczające baśni.

W ciągu tego czasu zauważyłem też, że nie jestem taki jak inni. Twarz moja była węższa, skóra jaśniejsza, a członki bardziej smukłe niż grube kończyny innych chłopców. Przypominałem bardziej dzieci możnych niż lud, pośród którego żyłem, i gdybym miał taką samą odzież, chyba nikt nie zdołałby odróżnić mnie od chłopców, których noszono w lektykach lub którym towarzyszyli na ulicach niewolnicy. Wywoływało to nawet kpiny. Syn kupca zbożowego chciał mnie obejmować za szyję i nazywał mnie dziewczynką, tak że zmuszony byłem kłuć go rylcem. Z bliska był dla mnie odpychający, bo cuchnął. Chętnie natomiast szukałem towarzystwa Totmesa, ale on nigdy mnie nawet nie dotknął.

Razu pewnego Totmes odezwał się nieśmiało:

– Jeślibyś zechciał mi pozować, zrobiłbym ci figurkę.

Wziąłem go z sobą do domu i na podwórku pod sykomorą zrobił mi z gliny posążek zupełnie do mnie podobny i rylcem wyrył na nim moje imię literami. Matka moja, Kipa, która przyniosła nam ciastek, zobaczywszy ten posążek, bardzo się zlękła i mówiła, że to czary. Ale ojciec powiedział, że Totmes mógłby zostać królewskim artystą, gdyby dostał się do szkoły w świątyni. Na żarty skłoniłem się nisko przed Totmesem i opuściłem dłonie do kolan, tak jak się wita możnych. Oczy jego zalśniły, ale tylko westchnął i powiedział, że nic z tego nie będzie, gdyż ojciec jego uważa, iż najwyższy czas, by wrócił do koszar i starał się dostać do szkoły podoficerskiej w korpusie wozów bojowych. Umiał już tyle pisać, ile powinien był umieć przyszły dowódca. Ojciec wyszedł z domu i długo jeszcze słyszeliśmy, jak Kipa burczy coś pod nosem w kuchni. A my obaj z Totmesem zajadaliśmy ciastka, smaczne i tłuste, i było nam dobrze, że żyjemy.

Wtedy byłem jeszcze szczęśliwy.

5

Aż nadszedł dzień, gdy ojciec włożył najlepsze, świeżo wyprane szaty, a na szyję szeroki kołnierz, haftowany przez Kipę. Poszedł do wielkiej świątyni Amona, mimo że w skrytości nie lubił kapłanów. Lecz bez pomocy kapłanów i ich uczestnictwa nie działo się już teraz nic w Tebach, a nawet w całym Egipcie. Kapłani wymierzali sprawiedliwość i wydawali wyroki, tak że zuchwały mógł nawet od królewskiego trybunału odwoływać się do świątyni, aby zostać uniewinnionym. W rękach kapłanów spoczywało kształcenie, przygotowywanie do wyższych urzędów. Kapłani przepowiadali przybór wód i wielkość przyszłych zbiorów i w ten sposób określali podatki w całym kraju. Lecz po cóż mam opowiadać o tym, gdy wszystko i tak wróciło do dawnego i nic się nie zmieniło.

Nie sądzę, by ojcu memu lekko było iść kłaniać się kapłanom. Przez całe życie żył jako lekarz biedoty w ubogiej dzielnicy miasta i bardzo odsunął się od świątyni i Domu Życia. Teraz musiał, podobnie jak to robili inni niezamożni rodzice, stać w kolejce przed wydziałem administracyjnym świątyni, wyczekując, aż jakiemuś dostojnemu kapłanowi spodoba się go przyjąć. Do dziś jeszcze jakbym ich widział, wszystkich tych ubogich ojców, siedzących w najlepszych szatach na podwórzu świątyni, pogrążonych w ambitnych marzeniach, że ich synowie mieć będą życie lepsze, niż oni sami mieli. Przybywają do Teb, często po długich podróżach statkiem, Rzeką, z workiem jedzenia, i wydają wszystko, co mają, na łapówki dla odźwiernych i pisarzy, aby dostać się przed oblicze przybranego w złotem haftowane szaty kapłana, namaszczonego drogocennymi olejkami. Ten marszczy z niechęcią nos, bo mu petent nie pachnie, i przemawia doń szorstko. Ale Amon potrzebuje wciąż nowych sług. Im bardziej rośnie jego bogactwo i potęga, tym więcej biegłych w sztuce pisania zatrudnia. Lecz mimo to każdy ojciec uważa za łaskę bogów, gdy uda mu się umieścić syna w świątyni, choć w rzeczy samej to on właśnie przynosi w swoim synu do świątyni dar cenniejszy od złota.

Wędrówka mego ojca uwieńczona została powodzeniem. Czekał zaledwie do popołudnia, gdy nadszedł przypadkiem jego dawny kolega ze studiów, Ptahor. Ptahor został później królewskim trepanatorem. Ojciec mój ośmielił się do niego przemówić i Ptahor obiecał, że we własnej wysokiej osobie odwiedzi nas, aby mnie zobaczyć.

Na wyznaczony dzień ojciec kupił gęś i najlepsze wino. Kipa piekła i kłóciła się z wszystkimi. Smakowity zapach gęsiego smalcu rozchodził się z naszej kuchni, tak że na ulicy przed domem zebrało się wielu żebraków i ślepców, podśpiewujących i brzdąkających na instrumentach, aby wprosić się na ucztę, aż Kipa, sycząc ze złości, rozdzieliła między nich kawałki chleba umoczone w tłuszczu i skłoniła ich do rozejścia się. Totmes i ja zamietliśmy spory kawałek ulicy przed domem w kierunku miasta, ojciec mój bowiem prosił Totmesa, aby był pod ręką w czasie wizyty naszego gościa, na wypadek gdyby ten chciał także z nim porozmawiać. Byliśmy jeszcze chłopcami, ale gdy ojciec zapalił kadzielnicę i postawił ją na werandzie, poczuliśmy się w nastroju tak uroczystym jak w świątyni. Pilnie strzegłem konwi z pachnącą wodą i odpędzałem muchy od lśniąco białego lnianego płótna, które Kipa trzymała właściwie na swój pochówek, lecz które teraz wydobyto na ręcznik dla Ptahora.

Przyszło nam długo czekać. Słońce zaszło i na dworze zrobiło się chłodniej. Kadzidło na werandzie wypaliło się, a gęś skwierczała smętnie w piecu ziemnym. Zgłodniałem, a Kipie, mojej matce, twarz wydłużyła się i zesztywniała. Ojciec nie mówił nic, ale o zmierzchu nie chciał zapalić lamp. Siedzieliśmy wszyscy na stołkach na werandzie i unikaliśmy patrzenia sobie nawzajem w oczy. Wtedy to zrozumiałem, ile przykrości i zawodów bogacze i możni z lekkomyślności mogą przysporzyć ludziom skromnym i ubogim.

W końcu jednak na ulicy pojawiły się światła pochodni. Ojciec poderwał się i pośpieszył do kuchni po żar, od którego zapalił obie lampy oliwne. Cały drżący podniosłem naczynie z wodą, a obok mnie dyszał podniecony Totmes.

Królewski trepanator Ptahor przybył w skromnej lektyce, niesionej przez dwóch murzyńskich niewolników. Przed lektyką szedł tłusty służący z chwiejącą się pochodnią. Był wyraźnie pijany. Stękając i wykrzykując wesołe powitania, Ptahor wysiadł z lektyki, by pozdrowić ojca, który skłonił się i opuścił przed nim dłonie do kolan. Ptahor położył ojcu ręce na barkach, bądź to aby pokazać, że nie trzeba go tak uroczyście witać, bądź to by uzyskać w ten sposób oparcie. Wsparty na ramieniu ojca kopnął nosiciela pochodni i kazał mu przespać się pod sykomorą i wytrzeźwieć. Murzyni cisnęli lektykę w akacjowe krzaki i siedli na ziemi, nie czekając na polecenie.

Wciąż opierając się na ramieniu ojca, wstąpił Ptahor na werandę. Mimo protestów polałem mu ręce wodą i podałem ręcznik, ale on prosił, abym mu wytarł dłonie, skorom już je obmył, a gdy to zrobiłem, podziękował mi i powiedział, że ładny ze mnie chłopak. Ojciec zaprowadził go do honorowego krzesła z oparciem, pożyczonego z domu przekupnia korzeni, a on usiadł i rozejrzał się dokoła maleńkimi, ciekawymi oczkami, lśniącymi w blasku olejnych lamp. Przez chwilę nikt nic nie mówił. Potem Ptahor, chrząknąwszy dla usprawiedliwienia, poprosił o coś do picia, gdyż po długiej drodze wyschło mu w gardle. Ojciec uradował się i nalał mu wina, a Ptahor powąchał i posmakował go nieufnie, ale wychylił kubek z wyraźnym zadowoleniem i westchnął z ulgą.

Był to maleńki, krzywonogi mężczyzna z gładko ogoloną głową, z obwisłą piersią i brzuchem pod lekką tkaniną szat. Kołnierz jego usiany był klejnotami, ale poplamiony jak i reszta odzieży, a sam on śmierdział winem, potem i olejkami.

Kipa podała mu ciasto z korzeniami, smażone w oliwie maleńkie rybki, owoce i gęsinę. Jadł grzecznie, mimo że widać było, iż przybył właśnie po dobrym posiłku. Pokosztował wszystkiego i uprzejmie pochwalił, co wielce ucieszyło Kipę. Na jego prośbę zaniosłem jedzenie i piwo także Murzynom, ci jednak odpowiedzieli na moją uprzejmość bezczelnymi okrzykami i dopytywaniem, czy grubas wnet będzie gotów, by wracać do domu. Służący chrapał twardo pod sykomorą i nie miałem ochoty go budzić.

Wieczór był bardzo ożywiony, bo i ojciec pił więcej wina niż kiedykolwiek, tak że w końcu Kipa siedziała w kuchni, trzymając się ze zmartwienia za głowę i ciężko kołysząc górną częścią korpusu. Gdy zabrakło wina w dzbanie, pili wina lecznicze ojca, a gdy i te wreszcie się skończyły, zadowolili się zwykłym piwem stołowym, ponieważ Ptahor zapewniał, że nie jest wcale wybredny.

Gwarzyli na werandzie o swoich studiach w Domu Życia i coraz to brali się w ramiona, kołysząc się na stołkach. Ptahor opowiadał o doświadczeniach królewskiego trepanatora, mówił, że jest to ostatnia specjalność, jakiej lekarz powinien się poświęcać, i że nadaje się ona bardziej do Domu Śmierci niż do Domu Życia. Lecz przysparza tak niewiele pracy – mówił – a on, Ptahor, zawsze był leniwy, co mój ojciec, łagodny Senmut, z pewnością doskonale pamięta. Głowa ludzka – z wyjątkiem zębów, gardła i uszu, które wymagają specjalistów – jest jego zdaniem najłatwiejszą dziedziną i dlatego właśnie on ją wybrał.

– Ale gdybym był prawdziwym mężczyzną – ciągnął – zostałbym zwykłym, uczciwym lekarzem i rozdawałbym życie, zamiast by – tak jak dziś – losem moim stało się rozdawanie śmierci starcom i nieuleczalnie chorym, którzy sprzykrzyli się swoim krewnym. Rozdawałbym życie, tak jak ty, mój przyjacielu Senmucie. Byłbym może uboższy, ale prowadziłbym żywot uczciwszy i zdrowszy.

– Nie wierzcie mu, chłopcy – wtrącił mój ojciec, bo i Totmes siedział wraz z nami i też dostał niewielki kubek wina. – Dumny jestem, że mogę nazywać królewskiego trepanatora Ptahora moim przyjacielem. Jest on w swojej specjalności najbieglejszy w całym Egipcie. Czyż nie pamiętam jego cudownych trepanacji, którymi zbawiał życie wielkim i małym i wzbudzał podziw u wszystkich. Wypuszczał z czaszek złe duchy, które wpędzały ludzi w szaleństwo, i wyjmował ich okrągłe jaja z ludzkich mózgów. A wdzięczni pacjenci darzyli go złotem i srebrem, naszyjnikami i pucharami.

– Lecz jeszcze hojniej darzyli mnie wdzięczni krewniacy – rzekł Ptahor bełkotliwie. – Bo jeśli przypadkiem uleczę jednego na pięćdziesięciu, nie, powiedzmy jednego na stu, tym pewniejsza jest śmierć pozostałych. Czyś słyszał o jednym choćby faraonie, który by żył w trzy dni po otwarciu jego czaszki? Nie, nieuleczalnych i szaleńców posyła się na próbę pod mój kamienny nóż tym chętniej, im są bogatsi i znakomitsi. Moja dłoń uwalnia ich od cierpień, moja dłoń rozdziela spadki, ziemskie posiadłości, trzody i złoto, moja dłoń osadza faraonów na tronach. Dlatego boją się mnie i dlatego nikt nie waży mi się sprzeciwiać, bo wiem zbyt wiele. Lecz kto pomnaża swą wiedzę, pomnaża też swoje troski, dlatego jestem bardzo nieszczęśliwym człowiekiem.

Popłakał chwilę i wytarł nos w całun śmiertelny Kipy.

– Jesteś biedny, ale uczciwy, Senmucie – chlipał. – Dlatego kocham cię, bom bogaty, ale zepsuty. Bardzo jestem zepsuty! Po prostu łajno, które wół zostawia na drodze.

Zdjął z siebie naszywany drogimi kamieniami kołnierz i włożył go ojcu na szyję. A potem obaj zaczęli śpiewać piosenki, których słów nie rozumiałem. Lecz Totmes słuchał z zainteresowaniem i mówił, że pieprzniejszych piosenek nie śpiewają nawet w koszarach. Kipa zaczęła głośno szlochać w kuchni, a jeden z Murzynów wylazł z krzaków akacji, podniósł Ptahora na nogi i chciał go zaprowadzić do lektyki, bo już dawno była pora kłaść się spać. Lecz Ptahor opierał się, żałośnie jęczał, wołał na pomoc straże i twierdził, że Murzyn chce go zamordować. Ojciec nie był w stanie udzielić mu pomocy, więc obaj z Totmesem odpędziliśmy Murzyna kijami, a on się rozzłościł i okropnie klnąc, odszedł wraz z towarzyszem, zabierając z sobą lektykę.

Ptahor wylał potem na siebie dzban piwa, prosił o olejek do namaszczenia twarzy i chciał się kąpać w ogrodowej sadzawce. Wtedy Totmes szepnął mi do ucha, że powinniśmy położyć staruszków do łóżka, i tak też zrobiliśmy. Ojciec i królewski trepanator zasnęli w małżeńskim łożu Kipy, obejmując się rękami za szyję i do ostatka zapewniając się nawzajem bełkotliwie o wieczystej przyjaźni.

Kipa płakała, rwała włosy i posypywała głowę popiołem z ziemnego pieca. Mnie zaś męczyły myśli, co też powiedzą sąsiedzi, gdyż zgiełk i śpiewanie słychać było daleko dokoła w nocnej ciszy. Lecz Totmes był całkiem spokojny i mówił, że widywał większe wybryki w koszarach i w domu swego ojca, gdy woźnicy wozów bojowych gwarzyli o minionych czasach i o karnych ekspedycjach do Syrii i kraju Kusz. Zapewniał mnie nawet, że wieczór był nadzwyczaj udany, gdyż dwaj starzy nie zamówili dla rozrywki muzykantów i dziewcząt z domu rozpusty, by dla nich tańczyły. Udało mu się uspokoić Kipę. Uprzątnąwszy, jak umieliśmy, ślady uczty, poszliśmy spać. Sługa Ptahora chrapał dalej pod sykomorą, a Totmes położył się przy mnie na łóżku, objął mnie ramieniem za szyję i opowiadał mi o dziewczętach, gdyż i on napił się wina. Lecz mnie to nie bawiło, bo byłem o parę lat młodszy od niego, toteż wnet zasnąłem.

Wczesnym rankiem zbudził mnie łoskot i rumor w sypialni. Poszedłem tam i zobaczyłem, że ojciec wciąż jeszcze śpi jak zabity, w odzieniu i z kołnierzem Ptahora na szyi. A Ptahor siedział na podłodze, trzymając się oburącz za głowę i pytał żałosnym głosem, gdzie się znajduje.

Pozdrowiłem go z szacunkiem, opuszczając przed nim dłonie do kolan, i powiedziałem, że wciąż jeszcze jest w dzielnicy portowej, w domu Senmuta, lekarza biednych. To go uspokoiło i zaklął mnie na Amona, żebym mu przyniósł piwa. Przypomniałem mu, że wylał dzban piwa na siebie, co można było poznać po jego odzieży. Wtedy wstał, przeciągnął się, zmarszczył godnie brwi i wyszedł na dwór. Polałem mu wody na ręce, a on jęcząc, schylił głowę i prosił, żebym mu polał wodą także łyse ciemię. Totmes, który też się zbudził, przyniósł mu dzbanek zsiadłego mleka i soloną rybę. Gdy Ptahor to zjadł, poweselał, podszedł do sługi, który spał pod sykomorą, i zaczął go walić kijem, aż ten się obudził i podniósł na nogi, w odzieży poplamionej trawą i ze śladami błota na twarzy.

– Ty nędzna świnio! – powiedział doń Ptahor i raz jeszcze zdzielił go kijem. – Tak dbasz o sprawy swego pana i nosisz przed nim pochodnię? Gdzie moja lektyka? Gdzie czysta odzież? Gdzie lecznicze zioła? Precz z moich oczu, nędzny złodzieju i wieprzu!

– Jam złodziej i wieprz mego pana – potwierdził pokornie sługa. – Co mój pan mi rozkaże?

Ptahor wydał mu polecenie i sługa odszedł, by odnaleźć lektykę. A Ptahor rozsiadł się wygodnie pod sykomorą i oparty o pień wygłosił wiersz, w którym była mowa o poranku, kwiatach lotosu i kąpiącej się w rzece królowej, po czym opowiadał nam najrozmaitsze historie z rodzaju tych, jakich chłopcy chętnie słuchają. Także Kipa zbudziła się, rozpaliła ogień i poszła po ojca do sypialni. Słyszeliśmy jej głos aż na podwórzu, a gdy ojciec w końcu wyszedł na dwór w czystych szatach, wyglądał na bardzo zmartwionego.

– Masz ładnego syna – powiedział do niego Ptahor. – Ma postawę księcia, a oczy jego są łagodne jak oczy gazeli.

Lecz mimo że byłem jeszcze tylko chłopcem, zrozumiałem dobrze, iż mówi tak, abyśmy zapomnieli o jego wczorajszym zachowaniu. Po chwili dodał:

– Czy syn twój coś umie? Czy oczy jego duszy są równie otwarte jak oczy jego ciała?

Wtedy przyniosłem tabliczkę do pisania, a Totmes też poszedł po swoją. Królewski trepanator, patrząc z roztargnieniem na wierzchołek sykomory, podyktował wierszyk, który jeszcze dziś pamiętam. Brzmiał on tak:

Ciesz się, młodzieńcze, twoją młodością,

gdyż gardziel starości pełna jest popiołu,

a balsamowane zwłoki nie śmieją się

w ciemnościach grobu.

Starałem się jak najlepiej i zapisałem to najpierw zwykłym pismem, potem zaś nakreśliłem to obrazkami, a w końcu napisałem słowa „starość”, „popiół”, „zwłoki” i „grób” wszelkimi sposobami, jakimi można pisać te słowa, tak sylabami, jak i literami. Następnie pokazałem mu tabliczkę, a on nie znalazł ani jednego błędu. Widziałem, że ojciec był ze mnie dumny.

– A ten drugi chłopiec? – spytał Ptahor, wyciągając rękę po tabliczkę Totmesa. Totmes siedział z boku i rysował na swojej tabliczce obrazki. Nie zawahał się, pokazał ją, a oczy jego się śmiały. Pochyliwszy się nad tabliczką, zobaczyliśmy, że narysował Ptahora, jak wkłada memu ojcu swój kołnierz na szyję, jak wylewa na siebie dzban piwa, na trzecim zaś obrazku obaj z ojcem śpiewali, obejmując się za szyję, i obrazek ten był tak śmieszny, że niemal widziało się, jakie piosenki śpiewali. Chciało mi się też śmiać, ale nie odważyłem się, bo bałem się, że Ptahor się rozgniewa. Totmes bowiem wcale mu nie pochlebił. Na obrazku Ptahor był mały i łysy i miał takie krzywe nogi i obwisły brzuch jak w rzeczywistości.

Przez długą chwilę Ptahor nic nie mówił, tylko patrzył przenikliwie na przemian na obrazek i na Totmesa. Ten nieco się zląkł i zaczął przestępować z nogi na nogę. W końcu Ptahor zapytał:

– Co chcesz za tę tabliczkę, chłopcze? Kupuję ją!

Lecz Totmes poczerwieniał i rzekł:

– Nie sprzedam tabliczki. Ale przyjacielowi dałbym ją w podarunku. Ptahor zaśmiał się.

– Zgoda – powiedział – bądźmy przyjaciółmi i tabliczka jest moja. Jeszcze raz obejrzał ją dokładnie, zaśmiał się znowu i rozbił ją o kamień na drobne skorupy. Wszyscy przeraziliśmy się, a Totmes prosił pokornie o przebaczenie, jeśli go czym uraził.

– Czyżbym miał się gniewać na wodę, gdy w niej widzę swoje odbicie? – spytał Ptahor łagodnie. – Lecz ręka i oko rysownika są lepsze od wody. Wiem teraz, jak wyglądałem wczoraj, i nie chcę, by jeszcze ktoś to widział. Dlatego właśnie stłukłem tabliczkę, ale uznaję w tobie artystę.

Totmes podskoczył z radości.

Ptahor zwrócił się następnie do mego ojca, wskazał na mnie i wyrzekł uroczyście prastarą lekarską formułkę obiecującą wyleczenie: – Podejmuję się go uleczyć. – A wskazując na Totmesa, dodał: – Zrobię, co w mojej mocy. – I gdy w ten sposób znowu wrócili do zawodowej gwary lekarzy, zaśmiali się obaj z zadowoleniem. A ojciec położył mi rękę na głowie i spytał:

– Synu mój, Sinuhe, czy chcesz zostać lekarzem, tak jak ja?

Łzy mi stanęły w oczach, a gardło ścisnęło się tak, że nie mogłem wymówić słowa, ale skinąłem potakująco głową. Rozejrzałem się dokoła i drogie mi było podwórko, droga sykomora i murowana sadzawka przed domem.

– Synu mój, Sinuhe – powiedział mój ojciec – czy chcesz być lekarzem bieglejszym ode mnie, panem życia i śmierci, któremu ludzie bez względu na stan i godność z zaufaniem powierzać będą życie?

– Lekarzem niepodobnym do niego i niepodobnym do mnie – dorzucił Ptahor, prostując się, a oczy jego stały się mądre i bystre – lecz prawdziwym lekarzem. Gdyż prawdziwy lekarz to zawód najszczytniejszy. Przed nim nawet faraon staje nagi, a największy bogacz nie różni się od nędzarza.

– Chętnie zostanę prawdziwym lekarzem – odparłem nieśmiało, gdyż byłem jeszcze chłopcem i nie wiedziałem nic o życiu ani też nie wiedziałem, że starość zawsze chce własne marzenia i rozczarowania włożyć na barki młodości.

Totmesowi zaś Ptahor pokazał złotą obręcz na swym przegubie i powiedział:

– Czytaj!

Totmes przesylabizował wyryte na obręczy obrazki i przeczytał z wahaniem:

– Pragnę pełnego pucharu! – Nie mógł się powstrzymać od śmiechu.

– Nie śmiej się, nicponiu – rzekł Ptahor poważnie. – Nie chodzi tu o wino. Lecz jeśli chcesz być artystą, musisz pragnąć, by twój puchar był pełny. W prawdziwym artyście przejawia się sam Ptah, stwórca i budowniczy świata. Artysta to nie tylko woda i zwierciadło, lecz coś więcej. Bezsprzecznie sztuka jest często wodą, która schlebia, i kłamliwym zwierciadłem, ale artysta jest jednak czymś lepszym od wody. Pragnij, by twój puchar był pełny, chłopcze, i nie zadowalaj się wszystkim, co ci będą mówić, lecz ufaj bardziej swoim bystrym oczom.

Po czym obiecał, że wnet zostanę wezwany do Domu Życia na ucznia i że spróbuje pomóc Totmesowi w dostaniu się do szkoły artystycznej w świątyni Ptaha, jeśli to tylko będzie możliwe.

– Tylko posłuchajcie, chłopcy, uważnie, co wam teraz powiem – dodał jeszcze – i zapomnijcie o tym natychmiast, a przynajmniej zapomnijcie, że powiedział to królewski trepanator. Dostaniecie się teraz w ręce kapłanów, a ty, Sinuhe, zostaniesz w swoim czasie sam wyświęcony na kapłana, gdyż podobnie jak twój ojciec i ja zostaliśmy ongiś wyświęceni na kapłanów najniższego stopnia, tak nie jest nikomu dozwolone wykonywać zawód lekarski, jeśli nie jest kapłanem. Ale kiedy w świątyni znajdziecie się w rękach kapłanów, macie być nieufni jak szakale i przebiegli jak węże, abyście nie zgubili siebie samych i nie dali się zaślepić. A na zewnątrz macie być łagodni jak gołębie, gdyż dopiero po osiągnięciu swego celu mężczyzna może pokazać się takim, jaki jest w istocie. Tak było i tak też zawsze będzie. Pamiętajcie o tym!

Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, dopóki nie nadszedł sługa Ptahora z wynajętą lektyką i czystą odzieżą dla swego pana. Własną lektykę Ptahora zastawili jego niewolnicy w pobliskim domu rozpusty, gdzie dotychczas jeszcze spali. Ptahor dał słudze pełnomocnictwo wykupienia lektyki i niewolników, pożegnał się z nami, zapewniając ojca o swej przyjaźni, i udał się z powrotem do dzielnicy możnych.

Tak oto dostałem się do Domu Życia w wielkiej świątyni Amona. A nazajutrz Ptahor, królewski trepanator, przysłał Kipie w darze wyciętego w drogim kamieniu świętego skarabeusza, którego miała ona nosić w grobie na sercu pod całunem. Większej radości nie mógł sprawić mojej matce, toteż wybaczyła mu wszystko i przestała męczyć ojca gderaniem na temat zgubnych skutków spożywania wina.