Gdybym była tobą ebook

Copyright © 2012 by Julie Patra Publishing, Inc.

Copyright for the Polish edition © Wydawnictwo Pascal. Wszelkie prawa zastrzeżone

First published by Gallery Books a division of Simon & Schuster, Inc.

Ta książka jest fikcją literacką. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, żywych lub zmarłych, autentycznych miejsc, wydarzeń lub zjawisk jest czysto przypadkowe. Bohaterowie i wydarzenia opisane w tej książce są tworem wyobraźni autorki bądź zostały znacząco przetworzone pod kątem wykorzystania w powieści.

Tytuł oryginalny: If I Were You

Tytuł: Gdybym była tobą

Autor: Lisa Renee Jones

Tłumaczenie: Kamil Lesiew

Redakcja: Ferragus

Korekta: Justyna Tomas

Projekt graficzny okładki: Aleksandra Zimoch

Zdjęcie na okładce: Nuno Silva/Stocksy

Redaktor prowadząca: Barbara Filipek

Redaktor naczelna: Agnieszka Hetnał

Dla Diega – ta opowieść jest dla ciebie.

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!

Podziękowania

Naj­ser­decz­niej­sze ży­cze­nia z oka­zji uro­dzin skła­dam Ti­nie, któ­ra jest moim szczę­śli­wym anio­łem i wspa­nia­łą przy­ja­ciół­ką. Bez jej mi­ło­ści i wspar­cia nie po­ra­dzi­ła­bym so­bie ze stre­sem w trak­cie tego bar­dzo szcze­gól­ne­go pro­jek­tu. Dzię­ku­ję też moim Anio­łom z Pod­zie­mia, któ­rzy mnie wspie­ra­li. Wy, dro­gie pa­nie, na­praw­dę je­ste­ście mo­imi skrzy­dła­mi. Dzię­ku­ję czy­tel­ni­kom, bez któ­rych nie mo­gła­bym ro­bić tego, co ko­cham, i oso­bom, któ­re po­le­ca­ły tę opo­wieść in­nym, a przede wszyst­kim blo­ge­rom!

Rozdział pierwszy

So­bo­ta, 7 mar­ca 2012

Jest nie­bez­piecz­ny.

Przez wie­le mie­się­cy mia­łam sny, w któ­rych wy­raź­nie czu­łam jego ostry mę­ski za­pach. Jego twar­de cia­ło na moim. Jego słod­ki i zmy­sło­wy smak – jak smak mlecz­nej cze­ko­la­dy, któ­ra kusi, by po­zwo­lić so­bie na jesz­cze je­den kęs. I ko­lej­ny. Tak do­bry, że za­po­mnia­łam, że nie­umiar­ko­wa­nie ma cenę. A ma. Za­wsze jest ja­kaś cena. So­bot­nia noc przy­po­mnia­ła mi o tej ży­cio­wej mą­dro­ści. I te­raz wiem, że nie­waż­ne, co po­wie, nie­waż­ne, co zro­bi, nie mogę – nie będę – go wię­cej wi­dzieć.

Po­czą­tek był taki sam jak każ­dej ero­tycz­nej przy­go­dy. Nie­prze­wi­dy­wal­ny. Eks­cy­tu­ją­cy. Le­d­wie pa­mię­tam, kie­dy wszyst­ko za­czę­ło się psuć. Gdy przy­bra­ło tak mrocz­ny ob­rót.

Ka­zał mi się ro­ze­brać, usiąść na łóż­ku i sze­ro­ko roz­chy­lić nogi, żeby mógł wszyst­ko wi­dzieć. By­łam naga i bez­bron­na, ale też otwar­ta dla nie­go i drża­łam z pra­gnie­nia. Ni­g­dy w ży­ciu nie wy­ko­ny­wa­łam roz­ka­zów żad­ne­go fa­ce­ta. Nie są­dzi­łam też, że będę drżeć z ja­kie­go­kol­wiek po­wo­du. Ale ro­bi­łam to – dla nie­go.

Ta so­bot­nia noc po­twier­dza­ła, że gdy już by­łam z nim, owład­nię­ta jego cza­rem, mógł żą­dać ode mnie wszyst­kie­go, a ja sta­wa­łam się po­słusz­na. Mógł do­pro­wa­dzać mnie do osta­tecz­no­ści, do miejsc, któ­rych ist­nie­nia na­wet nie prze­czu­wa­łam. I wła­śnie dla­te­go nie mogę go już wię­cej wi­dzieć. Spra­wia, że czu­ję się opę­ta­na, a naj­bar­dziej nie­po­koi mnie fakt, że to uczu­cie tak bar­dzo mi się po­do­ba. Nie mogę zro­zu­mieć, dla­cze­go po­zwa­lam na coś ta­kie­go, choć z dru­giej stro­ny tego pra­gnę. Jed­nak gdy zo­ba­czy­łam, jak tej so­bot­niej nocy stoi obok łóż­ka, po­tęż­ny, o moc­nych mię­śniach, ze ster­czą­cym człon­kiem, nie czu­łam nic prócz tego pra­gnie­nia.

Był fe­no­me­nal­ny. Na­praw­dę, to naj­wspa­nial­szy męż­czy­zna, ja­kie­go kie­dy­kol­wiek zna­łam. Żą­dza mo­men­tal­nie eks­plo­do­wa­ła we mnie. Chcia­łam po­czuć go przy so­bie, po­czuć, jak mnie do­ty­ka. I ja chcia­łam do­tknąć jego. Ale te­raz już wiem, że nie mogę do­ty­kać go bez jego zgo­dy. Wiem też, żeby nie bła­gać, by mi na to po­zwo­lił.

Lek­cja wy­cią­gnię­ta z po­przed­nich spo­tkań. O wie­le za czę­sto lubi wstrzy­my­wać przy­jem­no­ści, gdy nie­mal trzę­sę się z go­rącz­ki nie­cier­pli­wo­ści. Aż sta­ję się po­łą­cze­niem żaru i łez. Lubi tę wła­dzę, któ­rą ma nade mną. Lubi peł­ną kon­tro­lę. Po­win­nam go nie­na­wi­dzić. Cza­sem jed­nak my­ślę, że go ko­cham.

To prze­pa­ska na oczy po­win­na mnie ostrzec, że zmie­rzam do miej­sca bez od­wro­tu. Rzu­cił ją na łóż­ko, a po ple­cach na­tych­miast prze­biegł mi dreszcz. Myśl, że nie będę wi­dzia­ła, co się ze mną dzie­je, po­win­na mnie pod­nie­cić – i pod­nie­ci­ła. Lecz z po­wo­dów wte­dy dla mnie nie­zro­zu­mia­łych tak­że mnie prze­stra­szy­ła. Ba­łam się.

To mu się nie spodo­ba­ło. Po­wie­dział mi to. Tym głę­bo­kim ba­ry­to­nem, któ­ry przy­pra­wia mnie o drże­nie. Po­trze­ba, żeby go za­do­wo­lić, była jed­nak nie do po­ko­na­nia. Za­wią­za­łam prze­pa­skę na oczy.

Zbli­żał się do mnie. Czu­łam, że nie­dłu­go doj­dę. Jego dło­nie prze­su­nę­ły się za­chłan­nie w górę mo­ich nóg. I, niech go szlag, za­trzy­ma­ły się tuż przed miej­scem, w któ­rym skry­wa­ła się moja żą­dza.

Póź­niej był nie­wy­raź­ny wir do­znań. Pchnął mnie na ple­cy, roz­cią­gnął na ma­te­ra­cu. Wie­dzia­łam, że za­spo­ko­je­nie jest bli­skie. Nie­dłu­go we mnie wej­dzie. Nie­dłu­go do­sta­nę to, cze­go po­trze­bo­wa­łam. Lecz – ku mej roz­pa­czy – od­su­nął się.

Wy­da­wa­ło mi się, że usły­sza­łam szczęk zam­ka. Usiad- łam gwał­tow­nie i za­wo­ła­łam go w oba­wie, że od­cho­dzi. Może zro­bi­łam coś źle? A po­tem ulga, gdy po­ło­żył dłoń na moim brzu­chu. Prze­sły­sza­łam się, to nie był za­mek. Na pew­no. Mimo to mia­łam wra­że­nie, że coś się wo­kół nas zmie­ni­ło. Jed­nak szyb­ko o tym za­po­mnia­łam, gdy zna­lazł się mię­dzy mo­imi uda­mi. Jego sil­ne ręce unio­sły moje ra­mio­na w górę, a cie­pły od­dech roz­grzał moją szy­ję. Jego cia­ło było do­sko­na­łe.

Je­dwab­ny kra­wat nie wie­dzieć jak owi­nął się wo­kół mo­ich nad­garst­ków, a ręce zo­sta­ły przy­wią­za­ne do ramy łóż­ka. Nie po­my­śla­łam, że nie mógł zro­bić tego sa­mo­dziel­nie. Był na mnie, nie mo­gąc ma­ni­pu­lo­wać mo­imi rę­ka­mi. Ale z dru­giej stro­ny ma­ni­pu­lo­wał moim cia­łem, moim umy­słem, a ja by­łam jego ocho­czą ofia­rą.

Uniósł się, a ja za­skom­la­łam, nie mo­gąc do nie­go do­się­gnąć. Znów ci­sza. I sze­lest ma­te­ria­łu. Ko­lej­ne dziw­ne dźwię­ki. Mi­ja­ły dłu­gie se­kun­dy, a ja pa­mię­tam dreszcz, któ­ry mną wstrzą­snął. Uczu­cie stra­chu, su­peł w żo­łąd­ku.

Po­tem na­de­szła chwi­la, któ­rą będę pa­mię­ta­ła do śmier­ci. Chwi­la, gdy ostrze do­tknę­ło mo­ich warg. Chwi­la, gdy prze­ko­ny­wał, że w bólu kry­je się przy­jem­ność. Chwi­la, gdy ostrze prze­su­wa­ło się po mo­jej skó­rze. Zro­zu­mia­łam wte­dy, że się po­my­li­łam. On nie był nie­bez­piecz­ny. Nie był też jak cze­ko­la­da. Był za­bój­czy, był nar­ko­ty­kiem, a ja się ba­łam…

Pu­ka­nie do drzwi miesz­ka­nia gwał­tow­nie od­ry­wa mnie od lek­tu­ry pa­mięt­ni­ka. Tra­wio­na po­czu­ciem winy za­mknę­łam go z trza­skiem i odło­ży­łam na dę­bo­wy sto­lik, na któ­rym ze­szłej nocy zo­sta­wi­ła go moja są­siad­ka i bli­ska przy­ja­ciół­ka, Ella Fer­gu­son. Nie chcia­łam czy­tać tych za­pi­sków. Po pro­stu… pa­mięt­nik tam le­żał. Na moim sto­li­ku. Mi­mo­wol­nie otwo­rzy­łam go i by­łam wstrzą­śnię­ta tym, co w nim zna­la­złam. Nie mo­głam uwie­rzyć, że moja bli­ska przy­ja­ciół­ka Ella by­ła­by w sta­nie coś ta­kie­go zro­bić. Więc czy­ta­łam da­lej, choć nie wiem dla­cze­go. To prze­cież bez sen­su. Ja, Sara McMil­lan, je­stem na­uczy­ciel­ką w li­ceum, nie wty­kam nosa w pry­wat­ne ży­cie in­nych lu­dzi. W do­dat­ku nie lu­bię ta­kich lek­tur. Po­wta­rzam to so­bie, lecz gdy do­cie­ram do drzwi, nie mogę zi­gno­ro­wać go­rą­ca, któ­re czu­ję w pod­brzu­szu.

Przy­sta­ję na mo­ment i przy­kła­dam dło­nie do po­licz­ków, bo je­stem pew­na, że też są roz­grza­ne. Mam na­dzie­ję, że kto­kol­wiek cze­ka za drzwia­mi, po pro­stu za­raz so­bie pój­dzie. Je­śli tak zro­bi, nie będę już – przy­rze­kam – czy­ta­ła wię­cej tego pa­mięt­ni­ka. Ale w głę­bi du­szy wiem, że nie zdo­łam oprzeć się po­ku­sie. Czu­ję się tak jak Ella w tej sce­nie z pa­mięt­ni­ka – jak­bym to ja wy­cze­ki­wa­ła ko­lej­nej pod­nie­ca­ją­cej chwi­li, a po­tem ko­lej­nej i ko­lej­nej. To pew­ne, że dwu­dzie­sto­ośmio­let­nie ko­bie­ty nie po­win­ny oby­wać się przez pięć lat bez sek­su. Naj­gor­sze jest to, że na­ru­szy­łam pry­wat­ność ko­goś, na kim mi za­le­ży.

Znów pu­ka­nie, a ja mu­szę po­go­dzić się, że mój gość nie odej­dzie. Przy­wo­łu­ję się do po­rząd­ku i po­pra­wiam pro­stą, ja­sno­nie­bie­ską su­kien­kę, w któ­rej wró­ci­łam do domu po ostat­nich w tym roku szkol­nym za­ję­ciach z an­giel­skie­go. Bio­rę głę­bo­ki wdech i otwie­ram drzwi. Orzeź­wia­ją­cy po­dmuch chłod­ne­go noc­ne­go po­wie­trza, tak ty­po­we­go dla San Fran­ci­sco, uniósł luź­ne ko­smy­ki mo­ich dłu­gich, ciem­nych wło­sów, któ­re wy­śli­znę­ły się z war­ko­cza. Schło­dził też moją roz­pa­lo­ną skó­rę. Co się ze mną dzie­je? Ja­kim cu­dem pa­mięt­nik tak bar­dzo na mnie po­dzia­łał?

Ella wcho­dzi bez za­pro­sze­nia i mija mnie w po­wie­wie wa­ni­lio­wych per­fum, z roz­wia­ny­mi ru­dy­mi lo­ka­mi.

– Jest – mówi Ella, chwy­ta­jąc swój pa­mięt­nik. – Tak my­śla­łam, że zo­sta­wi­łam go tu­taj, gdy wpa­dłam wczo­raj wie­czo­rem.

Za­my­kam drzwi. Je­stem pew­na, że po­licz­ki znów mi pło­ną, bo wiem te­raz o ży­ciu sek­su­al­nym Elli wię­cej, niż po­win­nam. Na­dal nie ro­zu­miem, cze­mu otwo­rzy­łam pa­mięt­nik, cze­mu się nie po­wstrzy­ma­łam. Cze­mu na­wet te­raz chcę czy­tać go da­lej.

– Nie za­uwa­ży­łam go – mó­wię. I w tej chwi­li już ża­łu­ję, że nie mogę cof­nąć kłam­stwa. Nie lu­bię kłamstw. Znam wy­star­cza­ją­co wie­lu lu­dzi, któ­rzy się nimi po­słu­gu­ją, i wiem, jaką mogą wy­rzą­dzić krzyw­dę. Na­praw­dę nie po­do­ba mi się to, z jaką ła­two­ścią skła­ma­łam. To w koń­cu Ella. Przez ostat­ni rok moja są­siad­ka, któ­ra sta­ła się po­wier­nicz­ką, nie­mal młod­szą sio­strą, ja­kiej ni­g­dy nie mia­łam. Je­ste­śmy ro­dzi­ną, któ­rej żad­na z nas w rze­czy­wi­sto­ści nie ma, czy ra­czej – do któ­rej żad­na z nas nie chce się przy­znać. Je­stem spe­szo­na, więc plo­tę coś z po­wo­du zde­ner­wo­wa­nia i po­czu­cia winy.

– To był dłu­gi dzień w szko­le. Mu­szę wy­peł­nić przez lato całą masę pa­pie­rów. Ale mia­łam w kla­sie kil­ko­ro faj­nych dzie­cia­ków, któ­re po­lu­bi­łam.

Za­ci­skam usta, bo wy­da­je mi się, że po­wie­dzia­łam już dość. Mimo to do­da­ję:

– Przy­szłam do domu do­pie­ro kil­ka mi­nut temu.

– No, ale masz prze­cież te­raz choć tro­chę wol­ne­go – od­zy­wa się Ella, uno­sząc pa­mięt­nik. – Przy­nio­słam go wczo­raj, gdy pla­no­wa­ły­śmy obej­rzeć ra­zem ten bab­ski film. Chcia­łam prze­czy­tać ci kil­ka wpi­sów. Ale po­tem za­dzwo­nił Da­vid, no i wiesz, jak było. Po­rzu­ci­łam cię jak bar­dzo zła przy­ja­ciół­ka – w jej gło­sie dało się sły­szeć po­czu­cie winy.

Da­vid, czy­li jej sexy chło­pak. Le­karz. Co chciał od Elli, to do­sta­wał. Przez chwi­lę przy­glą­dam się przy­ja­ciół­ce. Ma świe­żą, mło­dzień­czą cerę, ubra­na jest w wy­tar­te dżin­sy i fio­le­to­wy T-shirt. Wy­glą­da jak jed­na z mo­ich uczen­nic, a nie jak dwu­dzie­sto­pię­cio­let­nia na­uczy­ciel­ka.

– I tak by­łam pad­nię­ta – za­pew­niam ją, lecz mar­twię się, że za­ko­cha­ła się po uszy w tym o dzie­sięć lat star­szym fa­ce­cie. – Mu­sia­łam po­ło­żyć się spać, żeby mieć siłę na dzi­siej­sze za­ję­cia.

– Te­raz je­steś już po nich, więc świet­nie się skła­da – Ella wska­zu­je pa­mięt­nik. – I tak się cie­szę, że od­na­la­złam go przed dzi­siej­szą rand­ką z Da­vi­dem – po­ru­sza zna­czą­co brwia­mi. – Gra wstęp­na, ro­zu­miesz. Da­vi­do­wi się to spodo­ba. To jest pie­kiel­nie go­rą­ce.

Otwie­ram usta z ab­so­lut­nym nie­do­wie­rza­niem.

– Czy­tasz mu swój pa­mięt­nik? – Ja ni­g­dy nie mia­ła­bym od­wa­gi czy­tać fa­ce­to­wi ta­kich in­tym­nych, oso­bi­stych prze­my­śleń, zwłasz­cza o nim sa­mym. – I to jest gra wstęp­na?

Ella kiwa prze­czą­co gło­wą.

– To nie jest mój pa­mięt­nik. Nie pa­mię­tasz? Mó­wi­łam ci wczo­raj. Zna­la­złam go w rze­czach, któ­re ku­pi­łam na au­kcji ma­ga­zy­no­wej na po­cząt­ku lata.

– Aha – od­po­wia­dam, choć nie przy­po­mi­nam so­bie, żeby Ella choć sło­wem o nim wspo­mnia­ła. Gdy­by tak było, je­stem na sto pro­cent pew­na, że bym to pa­mię­ta­ła. – No tak. Au­kcje, na któ­re cho­dzisz, od­kąd do­sta­łaś świ­ra na punk­cie pro­gra­mu Woj­ny ma­ga­zy­no­we. Na­dal nie mogę uwie­rzyć, że lu­dzie od­da­ją na prze­cho­wa­nie swo­je rze­czy, a po­tem nie pła­cą, za­po­mi­na­ją o nich i po­zwa­la­ją, żeby ku­pił je ktoś obcy.

– A jed­nak – za­uwa­ża Ella. – Tyl­ko że ja nie mam świ­ra.

Ra­czej nie wy­glą­dam na prze­ko­na­ną.

– Okej, może i mam – przy­zna­je. – Ale za­ro­bię na tym dwa razy tyle, ile do­sta­ła­bym za ucze­nie w szko­le let­niej. Na­praw­dę po­win­naś za­sta­no­wić się nad pój­ściem ze mną na na­stęp­ną au­kcję. Już opchnę­łam spo­ro rze­czy za dużą kasę.

Uno­si w górę pa­mięt­nik.

– To zna­la­złam w ostat­nim ma­ga­zy­nie, jak do­tąd naj­lep­szym. Były w nim gra­fi­ki, któ­re sprze­dam za gru­be pie­nią­dze. No i zna­la­złam trzy pa­mięt­ni­ki, zu­peł­nie po­wa­la­ją­ce. Nie mogę się od nich ode­rwać. Ko­bie­ta, któ­ra je na­pi­sa­ła, dała się wcią­gnąć w mrocz­ną, na­mięt­ną grę, któ­ra jest prze­ra­ża­ją­co eks­cy­tu­ją­ca.

Ma ra­cję. Jesz­cze te­raz czu­ję pa­le­nie w brzu­chu, gdy my­ślę o sło­wach za­pi­sa­nych na tych kart­kach. Mogę so­bie wy­obra­zić ci­chy, uwo­dzi­ciel­ski głos ko­bie­ty opo­wia­da­ją­cej mi szep­tem swo­ją hi­sto­rię. Pró­bu­ję sku­pić się na tym, co mówi Ella, lecz za­miast tego za­sta­na­wiam się nad tą ko­bie­tą. Kim jest, gdzie jest?

– Kur­czę! – wy­krzy­ku­je Ella. – Ty się czer­wie­nisz. Czy­ta­łaś pa­mięt­nik, tak?

Tym ra­zem bled­nę.

– Co? Ja? – Na­gle nie mogę wy­du­sić z sie­bie nic sen­sow­ne­go. W tej chwi­li zu­peł­nie nie je­stem sobą. Opa­dam na wy­ście­ła­ne brą­zo­we krze­sło na­prze­ciw Elli, zła­pa­na w pu­łap­kę mo­je­go wcze­śniej­sze­go kłam­stwa. – Ja… tak. Czy­ta­łam.

Zie­lo­ne oczy Elli zwę­ża­ją się.

– I my­śla­łaś, że ja to na­pi­sa­łam?

Po­sy­łam jej nie­pew­ne spoj­rze­nie.

– Cóż… hmm – mówi, naj­wy­raź­niej bio­rąc moją od­po­wiedź, a ra­czej jej brak, za po­twier­dze­nie. – My­śla­łaś… – krę­ci gło­wą. – Za­tka­ło mnie. Ale pew­nie nie czy­ta­łaś tych naj­lep­szych wpi­sów, bo wte­dy na pew­no nie mo­gła­byś po­my­śleć, że ona jest mną. Choć ru­mie­nisz się, jak­byś je jed­nak czy­ta­ła.

– Czy­ta­łam nie­któ­re frag­men­ty, któ­re były ta­kie, no… cał­kiem szcze­gó­ło­we.

Uśmie­cha się.

– I uzna­łaś, że ja to na­pi­sa­łam? – znów krę­ci gło­wą. – No pro­szę, a są­dzi­łam, że mnie znasz. Ale mu­szę ci po­wie­dzieć, że bar­dzo chcia­ła­bym być tą ko­bie­tą, choć­by tyl­ko przez jed­ną go­rą­cą noc. W jej ży­ciu była za­gad­ko­wa ero­ty­ka, któ­ra po pro­stu… – Ella lek­ko drży – nie daje mi spo­ko­ju.

Odro­bi­nę po­cie­szam się tym, że wpi­sy w pa­mięt­ni­ku po­ru­sza­ją ją rów­nie moc­no, jak mnie. Tyl­ko po co mi, do cho­le­ry, po­cie­sze­nie? Za grosz w tym lo­gi­ki. Moje re­ak­cje po­zba­wio­ne są sen­su.

– Gdy skoń­czy­my z Da­vi­dem czy­ta­nie tego pa­mięt­ni­ka – mówi Ella, wcią­ga­jąc mnie z po­wro­tem do roz­mo­wy – zro­bi­my zdję­cia kil­ku naj­cie­kaw­szych stron i wy­sta­wi­my go na eBayu. Bę­dzie z tego spo­ra kasa. Już ja to wiem.

Obu­rzo­na tym po­my­słem otwo­rzy­łam usta.

– Chy­ba nie mó­wisz po­waż­nie? Chcesz sprze­dać oso­bi­ste za­pi­ski tej ko­bie­ty na eBayu?

– No ja­sne, że tak. Tu cho­dzi o za­ra­bia­nie pie­nię­dzy. Zresz­tą to wszyst­ko może być zmy­ślo­ne.

Jej sło­wa są za­ska­ku­ją­co zim­ne. To nie jest Ella, jaką znam.

– Mó­wi­my o oso­bi­stych prze­ży­ciach, Ella. Nie chcesz chy­ba za­ra­biać na jej bólu?

Jest za­sko­czo­na.

– Ja­kim bólu? Mnie to wy­glą­da na samą przy­jem­ność.

– Naj­waż­niej­szą dla sie­bie rzecz stra­ci­ła na au­kcji. To nie jest przy­jem­ność.

– Do­my­ślam się, że jej bo­ga­ty fa­cet wy­wiózł ją w ja­kieś eg­zo­tycz­ne miej­sce i że żyje so­bie do­stat­nio – jej głos sta­je się po­waż­ny. – Mu­szę tak my­śleć, żeby to zro­bić, Saro. Pro­szę, nie wy­wo­łuj u mnie po­czu­cia winy. Ja po pro­stu po­trze­bu­ję tych pie­nię­dzy.

Chcę się sprze­ci­wić, lecz ustę­pu­ję. Ella jest sama na świe­cie, w za­sa­dzie bez ro­dzi­ny. Jej oj­ciec jest al­ko­ho­li­kiem. Zwy­kle sam nie wie, jak się na­zy­wa, a co do­pie­ro – jak ma na imię jego cór­ka. Ella oszczę­dza na czar­ną go­dzi­nę. Ja też tak mam, też je­stem sa­mot­na. Ale w tej chwi­li nie chcę o tym my­śleć.

– Prze­pra­szam – mó­wię i na­praw­dę jest mi przy­kro. – Ro­zu­miem, że nie mo­żesz po­stą­pić ina­czej. Oby ci się uda­ło jak naj­dro­żej sprze­dać ten pa­mięt­nik.

Ella lek­ko się uśmie­cha na zgo­dę, a po­tem wsta­je z ka­na­py. Ja rów­nież się pod­no­szę i ją przy­tu­lam. Bły­ska­wicz­nie za­czy­na pro­mie­nio­wać do­brym hu­mo­rem, któ­ry udzie­la się tak­że i mnie. Ko­cham Ellę. Na­praw­dę ją ko­cham.

– Da­vid i ja nie mo­że­my się już do­cze­kać tej osza­ła­mia­ją­cej ak­cji dziś w nocy – rzu­ca fi­glar­nie. – No, mu­szę le­cieć.

Śmie­je się i ma­cha do mnie ręką.

– Do­brej nocy. Moja bę­dzie do­bra, tego je­stem pew­na.

Opa­dam znów na krze­sło i pa­trzę, jak wy­cho­dzi.

Do­bi­ja­nie się do drzwi wy­ry­wa mnie z bło­gie­go snu. Sia­dam gwał­tow­nie na łóż­ku, zdez­o­rien­to­wa­na i za­mro­czo­na. Zer­kam na ze­gar: siód­ma rano. Pierw­szy dzień wol­ny od za­jęć.

– Cho­le­ra, kto się tak tłu­cze? – bur­czę, od­rzu­cam koc i wsu­wam sto­py w ró­żo­we, pu­szy­ste pan­to­fle, któ­re je­den z uczniów dał mi w pre­zen­cie na ostat­nią Gwiazd­kę. Ła­pię dłu­gi, tak­że ró­żo­wy szla­frok, któ­ry pu­szy­sty nie jest, ale ma na­pis „Ró­żo­wy” na ple­cach. Znów nie­cier­pli­we stu­ka­nie.

– Saro, to ja, Ella! – sły­szę, gdy drep­czę przez sa­lon. – Po­spiesz się! Szyb­ko!

Ser­ce za­czy­na mi ło­mo­tać, bo Ella naj­wy­raź­niej jest roz­trzę­sio­na. Gdy tyl­ko otwie­ram drzwi, za­rzu­ca mi ręce na szy­ję i woła:

– Ucie­kam!

– Ucie­kasz? – Za­sko­czo­na co­fam się i wcią­gam Ellę z chło­du wcze­sne­go ran­ka do cie­płe­go wnę­trza miesz­ka­nia. Wciąż ma na so­bie wczo­raj­sze ubra­nie. – Co ty wy­ga­du­jesz? Co się dzie­je?

– Da­vid mi się oświad­czył! – wy­krzy­ku­je z pod­nie­ce­niem. – Le­d­wie mogę w to uwie­rzyć. Dziś le­ci­my do Pa­ry­ża. – Spo­glą­da na ze­ga­rek: – Za dwie go­dzi­ny.

Wci­ska mi coś do ręki.

– To klucz do mo­je­go miesz­ka­nia. Na sto­le w kuch­ni znaj­dziesz pa­mięt­nik i klucz do ma­ga­zy­nu. Je­śli za dwa ty­go­dnie nie bę­dzie opróż­nio­ny, znów wszyst­ko wy­sta­wią na au­kcję. Więc po­sprze­da­waj te rze­czy. Pie­nią­dze są two­je. Albo zo­staw wszyst­ko, jak wo­lisz. Nie­waż­ne, bo wszyst­ko mi jed­no – uśmie­cha się sze­ro­ko. – Ja ucie­kam do Pa­ry­ża, a po­tem cze­ka nas mie­siąc mio­do­wy we Wło­szech!

Za­czy­nam się o nią nie­po­ko­ić. Ni­g­dy nie sły­sza­łam, żeby mó­wi­ła, że ko­cha Da­vi­da, a nie chcia­ła­bym, żeby spo­tka­ło ją coś przy­kre­go.

– Znasz tego fa­ce­ta do­pie­ro od trzech mie­się­cy, słoń­ce. Ja wi­dzia­łam go rap­tem raz.

On za­wsze, niby to przy­pad­kiem, do­sta­wał we­zwa­nie do cho­re­go, gdy pla­no­wa­ne było wspól­ne spo­tka­nie.

– Ko­cham go, Saro – mówi Ella, jak­by czy­ta­ła w mo­ich my­ślach. – I jest dla mnie do­bry. Wiesz prze­cież.

Nie, nie wiem, lecz gdy pró­bu­ję zna­leźć wła­ści­we sło­wa, żeby to wy­ra­zić, ona już wy­cho­dzi.

– Ella…

– Za­dzwo­nię do cie­bie, jak do­trę do Pa­ry­ża, więc miej ko­mór­kę przy so­bie.

– Cze­kaj! – przy­trzy­mu­ję ją za ra­mię. – To na jak dłu­go wy­jeż­dżasz?

Oczy jej się roz­świe­tla­ją.

– Na mie­siąc! Uwie­rzysz? Cały mie­siąc we Wło­szech. To jak speł­nio­ne ma­rze­nie – przy­tu­la mnie i ca­łu­je w po­li­czek. – Za­dzwo­nię do cie­bie, a gdy wró­ci­my, bę­dzie we­se­le.

Jej spoj­rze­nie mięk­nie.

– Wiesz, chcia­ła­bym, że­byś tam ze mną była. Ale to wszyst­ko dzie­je się tak na­gle – przy­ty­ka pa­lec do fałd­ki, któ­ra po­ja­wia mi się mię­dzy zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi. – I prze­stań ro­bić taką minę, bo bę­dziesz mia­ła nie­dłu­go zmarszcz­ki. Nic mi nie jest, czu­ję się do­sko­na­le.

– No pew­nie – od­po­wia­dam, wy­si­la­jąc się na lek­ki ton. Jed­nak gar­dło mam tak ści­śnię­te, że mogę zdo­być się tyl­ko na wy­chry­pia­ną proś­bę: – Za­dzwoń do mnie ko­niecz­nie, jak tyl­ko do­je­dziesz. I przy­sy­łaj zdję­cia. Masę zdjęć.

Ella uśmie­cha się pro­mien­nie.

– Tak jest, pani McMil­lan.

Od­wra­ca się i szyb­ko wy­cho­dzi, w ostat­niej chwi­li ma­cha­jąc mi przez ra­mię.

Po­szła, a ja wal­czę z nie­spo­dzie­wa­ny­mi łza­mi, któ­rych przy­czy­ny nie ro­zu­miem. Cie­szę się jej szczę­ściem, ale też mar­twię się o nią. Czu­ję się… Cóż, nie je­stem pew­na, jak się czu­ję. Za­gu­bio­na, być może. Za­ci­skam w dło­ni klucz i na­gle uświa­da­miam so­bie, że wła­śnie do­sta­łam pa­mięt­ni­ki, któ­rych przy­rze­ka­łam ni­g­dy wię­cej nie czy­tać.

Rozdział drugi

Chwi­la, gdy ostrze do­tknę­ło mo­ich warg. Chwi­la, gdy prze­ko­ny­wał, że w bólu kry­je się przy­jem­ność…

Te sło­wa ob­se­syj­nie po­wta­rzam wie­czo­rem w my­ślach w dniu na­głe­go wy­jaz­du Elli. Prze­śla­du­ją mnie tak bar­dzo, że czu­ję lo­do­wa­ty dreszcz, ile­kroć o nich po­my­ślę. To z ich po­wo­du je­stem tu­taj, sto­ję w nie­wiel­kim kli­ma­ty­zo­wa­nym ma­ga­zy­nie wiel­ko­ści ga­ra­żu, któ­ry kie­dyś wy­na­ję­ła au­tor­ka pa­mięt­ni­ka. Na szczę­ście nie jest jesz­cze ciem­no, a oko­li­ca wy­glą­da na przy­zwo­itą. Sto­ję i nie je­stem pew­na, od cze­go za­cząć. Będę prze­trzą­sać rze­czy nie­zna­jo­mej, czu­ję się dziw­nie i nie­swo­jo.

…chwi­la, gdy prze­ko­ny­wał, że w bólu kry­je się przy­jem­ność.

Nie­pro­szo­ne sło­wa znów po­ja­wia­ją się w mo­jej gło­wie. Drżę i nie tyl­ko dla­te­go, że pa­mięt­nik jest zde­cy­do­wa­nie pod­nie­ca­ją­cy. Nie po­win­nam się pod­nie­cać. Nie bo­le­sną przy­jem­no­ścią i krę­po­wa­niem. Nie za­mie­rzam się pod­nie­cać. Mar­twię się o tę ta­jem­ni­czą ko­bie­tę. Zresz­tą je­stem cór­ką swo­je­go ojca, tak jak moja mat­ka była jego żoną, co ozna­cza, że by­ły­śmy w jego rę­kach ma­rio­net­ka­mi, któ­re po­zo­sta­wa­ły w jego cie­niu. Moja mat­ka uwol­ni­ła się od nie­go wraz ze swą śmier­cią, a ja zde­cy­do­wa­łam się ze­rwać z nim kon­takt. Choć upły­nę­ło pięć lat, od­kąd ostat­ni raz go wi­dzia­łam, wciąż je­stem świa­do­ma, że wpływ jego cięż­kiej ręki jest aż za bar­dzo wi­docz­ny w moim ży­ciu.

Zgrzy­tam zę­ba­mi na te wspo­mnie­nia. Nie mam po­ję­cia, jak my­śli za­błą­ka­ły się w miej­sca, któ­rych wca­le nie chcę od­wie­dzać. Sku­piam się po­now­nie na sta­ran­nie usta­wio­nych wzdłuż ścian me­blach i kar­to­nach, a tak­że na czymś, co wy­glą­da na do­brze za­pa­ko­wa­ne gra­fi­ki. To po­rzu­co­ne i za­po­mnia­ne ży­cie. Kto to zro­bił? Kto zo­sta­wił rze­czy, na któ­rych wy­raź­nie mu za­le­ża­ło na tyle, by je sta­ran­nie spa­ko­wać i upo­rząd­ko­wać? Nie je­stem prze­ko­na­na do po­my­słu Elli, że ja­kiś bo­ga­ty fa­cet za­brał tę ko­bie­tę do eg­zo­tycz­ne­go raju. Nikt, komu nie przy­da­rzy­ło się nie­szczę­ście, a może na­wet tra­ge­dia, nie po­stę­po­wał tak jak ona. Nie, nie za­mie­rzam przy­spa­rzać tej ko­bie­cie kło­po­tów, od­sprze­da­jąc jej rze­czy. Ona nie jest ano­ni­mo­wa, na­zy­wa się Re­bec­ca Ma­son. Ta­kie na­zwi­sko wid­nia­ło w do­ku­men­tach. Nie mo­głam do­stać jej nu­me­ru te­le­fo­nu, a zresz­tą – jak mi po­wie­dzia­no – i tak jest wy­łą­czo­ny.

– Znaj­dę spo­sób, by się z tobą skon­tak­to­wać i zwró­cić ci rze­czy – szep­czę w prze­strzeń, jak­bym mó­wi­ła do Re­be­ki, i dreszcz prze­bie­ga mi po ple­cach. Mam wra­że­nie, że ona tu jest, że mó­wię do niej, i to mnie prze­ra­ża. Z ja­kie­goś po­wo­du czu­ję się co­raz bar­dziej zde­ter­mi­no­wa­na, by ją od­na­leźć.

Cięż­ko wzdy­cham. W koń­cu się zde­cy­do­wa­łam. Mu­szę na­ru­szyć jej pry­wat­ność i prze­trzą­snąć jej rze­czy, by zna­leźć spo­sób, aby się z nią skon­tak­to­wać i zwró­cić to, co zo­sta­ło z jej ży­cia. Oczy­wi­ście, je­że­li ona jesz­cze żyje.

– Prze­stań! – Sama sie­bie kar­cę. My­śle­nie o śmier­ci to nie moje kli­ma­ty. Nie lu­bię hor­ro­rów.

Ale może jed­nak Re­bec­ca po­rzu­ci­ła swo­je ży­cie z ja­kie­goś szczę­śli­we­go po­wo­du? Wy­gra­na w tot­ka. O tak. To do­bra oka­zja, żeby po­rzu­cić wszyst­kie swo­je sta­re rze­czy. To mało praw­do­po­dob­ne, ale moż­li­we. Szan­sa jed­na na dzie­sięć mi­lio­nów, jak mi się wy­da­je. No, ale jed­nak szan­sa. Cze­mu więc ta myśl ani tro­chę nie roz­ła­do­wu­je tego upior­ne­go na­pię­cia, któ­re moż­na wy­czuć w po­miesz­cze­niu?

Chcę mieć to już za sobą, od­kła­dam to­reb­kę na pod­ło­gę i wy­cie­ram dło­nie w dżin­sy. Przy­glą­dam się ba­daw­czo przed­mio­tom wo­kół, aż mój wzrok pada na sta­ran­nie opi­sa­ny kar­ton: do­ku­men­ty oso­bi­ste. Tam po­win­nam zna­leźć ja­kieś in­for­ma­cje.

Dwie go­dzi­ny póź­niej sie­dzę opar­ta o ścia­nę i prze­glą­dam pa­pie­ry, któ­re nie po­win­ny tra­fić w moje ręce. Świa­dec­twa szkol­ne, ra­chun­ki, do­ku­men­ta­cja praw­na do­ty­czą­ca gro­szo­we­go spad­ku po śmier­ci mat­ki Re­be­ki i jej ostat­nie­go krew­ne­go przed trze­ma laty. My­ślę o wła­snej mat­ce, o ko­bie­cie, któ­ra tak bar­dzo sta­ra­ła się chro­nić mnie przed oj­cem, lecz ni­g­dy nie zro­bi­ła nic, by ochro­nić sie­bie. Za­my­kam oczy. Za­sta­na­wiam się, kie­dy prze­mi­nie ból po jej stra­cie. O ile w ogó­le prze­mi­nie. Była moją naj­lep­szą przy­ja­ciół­ką, naj­bliż­szą mi oso­bą. Cie­ka­we, czy Re­bec­ca była tak bli­sko z mat­ką, jak ja ze swo­ją? Czy bo­la­ła ją ta stra­ta, tak jak mnie bo­la­ła? Czy na­dal boli?

Z wy­sił­kiem wra­cam do do­ku­men­tów i uświa­da­miam so­bie, że nie znaj­dę żad­nych in­for­ma­cji, któ­re po­mo­gły­by mi na­wią­zać kon­takt z Re­be­ką. Na szczę­ście ko­re­spon­den­cja i ster­ta wy­cią­gów ban­ko­wych ujaw­ni­ły mi jej ad­res, choć nie je­stem pew­na, czy jest ak­tu­al­ny.

Z po­czu­ciem, że nie za bar­dzo po­su­nę­łam się w po­szu­ki­wa­niach Re­be­ki, wpy­cham wszyst­ko z po­wro­tem do kar­to­nu i wsta­ję. Czu­ję odrę­twie­nie i skur­cze, któ­re po­da­ją w wąt­pli­wość sku­tecz­ność mo­ich po­ran­nych ćwi­czeń.

– Pro­szę spró­bo­wać w ko­mo­dzie – sły­szę za sobą mę­ski głos.

Krzy­czę prze­stra­szo­na i gwał­tow­nie się ob­ra­cam. W drzwiach stoi męż­czy­zna w ro­bo­czym stro­ju. Włos na gło­wie mi się jeży, za­koń­cze­nia ner­wo­we wy­sy­ła­ją sy­gna­ły ostrze­gaw­cze. To przy­stoj­ny fa­cet, oko­ło trzy­dzie­stu pię­ciu lat – blon­dyn z wło­sa­mi przy­cię­ty­mi na jeża, gład­ko ogo­lo­ny. Nie­po­koi mnie jego mrocz­ne spoj­rze­nie pa­da­ją­ce z głę­bo­ko osa­dzo­nych oczu. I bez tego małe po­miesz­cze­nie wy­da­je się kur­czyć i za­my­kać wo­kół mnie. To strasz­ne uczu­cie, któ­re­go nie po­tra­fię opa­no­wać, jest ni­czym cię­żar na mo­ich ra­mio­nach i pier­siach.

– W ko­mo­dzie? – uda­je mi się w koń­cu wy­du­sić.

– Każ­dy ma se­kret­ną szu­fla­dę w sy­pial­ni – tłu­ma­czy. Jego głos zni­ża się, przy­bie­ra chry­pli­wą bar­wę. – Miej­sce nie­mal tak skry­te jak du­sza.

Sztyw­nie­ję, znów prze­ni­ka mnie nie­mi­ły dreszcz. On tu był przede mną. Czu­ję to. Prze­glą­dał rze­czy Re­be­ki. Wie, co jest w szu­fla­dzie ko­mo­dy. Nie po­do­ba mi się ten fa­cet i na­gle zda­ję so­bie spra­wę, że je­stem tu z nim sama, wo­kół ani ży­we­go du­cha – przy­naj­mniej jak do­tąd ni­ko­go in­ne­go nie wi­dzia­łam i nie sły­sza­łam.

– Nie chcę znać jej se­kre­tów – mó­wię sta­now­czo, sta­ra­jąc się za­cho­wać spo­kój, choć ko­la­na się pode mną ugi­na­ją. – Chcę ją od­na­leźć i zwró­cić jej rze­czy.

Przy­glą­da mi się ba­daw­czo przez dłuż­szą chwi­lę. Wzrok ma świ­dru­ją­cy. W koń­cu, gdy ci­sza jest już nie­mal nie do wy­trzy­ma­nia, mówi:

– Pro­szę spraw­dzić szu­fla­dę, tak jak po­wie­dzia­łem.

Uśmie­cha się iro­nicz­nie. Spra­wia wra­że­nie, jak­by miał za­raz odejść.

– Wró­cę o dzie­wią­tej, żeby wszyst­ko po­za­my­kać. Do tej pory trze­ba opu­ścić te­ren.

Zni­ka bez dal­szych wy­ja­śnień.

Nie ru­szam się. Czu­ję się jak spa­ra­li­żo­wa­na. Mam ocho­tę za­trza­snąć drzwi, lecz nie ośmie­lam się, bo moż­na prze­cież je za­mknąć od ze­wnątrz na klucz. Se­kun­dy upły­wa­ją, a ja cze­kam. Kro­ki męż­czy­zny cich­ną w od­da­li. Mu­szę zna­leźć się da­le­ko stąd. Do­cie­ram do lśnią­cej, ma­ho­nio­wej ko­mo­dy przy ścia­nie i ner­wo­wo otwie­ram pra­wą gór­ną szu­fla­dę. Pu­sta. Pró­bu­ję z lewą. Boże, ser­ce mam w gar­dle. Po­win­nam uspo­ko­ić od­dech. Je­stem roz­trzę­sio­na i prze­ra­żo­na w za­sa­dzie bez po­wo­du. Li­czę do trzy­dzie­stu i znów mogę od­dy­chać. Nic mi nie jest. Wszyst­ko w po­rząd­ku. Otwie­ram lewą szu­fla­dę, a od­dech znów mi za­mie­ra na wi­dok jej za­war­to­ści. Czar­ne, ak­sa­mit­ne pu­deł­ko trzy­dzie­ści na dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów z zam­kiem. Czer­wo­ny je­dwab­ny szal. Trzy czer­wo­ne, opra­wio­ne w skó­rę pa­mięt­ni­ki.

Spo­glą­dam za sie­bie, a po­tem z po­wro­tem na szu­fla­dę. Je­stem pod­eks­cy­to­wa­na, ale za­ra­zem w ner­wach z oba­wy, że ten strasz­ny fa­cet po­wró­ci.

Sku­piam się po­now­nie na zna­le­zi­sku, szu­kam klu­cza do pu­deł­ka, w któ­rym mogę zna­leźć coś, co na­pro­wa­dzi mnie na ślad Re­be­ki. Tłu­ma­czę so­bie, że nie cho­dzi tyl­ko o zwy­kłą cie­ka­wość. Otwie­ram pa­mięt­ni­ki, po­trzą­sam nimi w po­szu­ki­wa­niu luź­nych pa­pie­rów czy klu­czy­ka. Z jed­ne­go z nich wy­pa­da ja­kaś bro­szur­ka, za mo­ment kil­ka ko­lej­nych.

Spraw­dzam je. Ga­le­ria Sztu­ki Al­lu­re. Wszyst­ko to bro­szu­ry Al­lu­re, czy­li naj­więk­szej, naj­bar­dziej pre­sti­żo­wej ga­le­rii w San Fran­ci­sco. Ella wspo­mi­na­ła o gra­fi­kach zna­le­zio­nych w ma­ga­zy­nie. Wy­glą­da na to, że choć moja ak­tyw­ność sek­su­al­na jest cał­ko­wi­cie róż­na niż Re­be­ki, to jed­na­ko­wo in­te­re­su­je­my się sztu­ką. Uwiel­biam wszyst­ko, co jej do­ty­czy. In­te­re­su­ję się hi­sto­rią sztu­ki oraz pro­ce­sem twór­czym. Był taki czas, gdy wie­le bym dała za to, żeby pra­co­wać w ja­kiejś in­sty­tu­cji zwią­za­nej z dzia­łal­no­ścią ar­ty­stycz­ną. Ma­rzy­łam o tym. Jed­nak już wie­le lat temu zmie­ni­łam zda­nie, bo zmu­si­ły mnie do tego ży­cie, ra­chun­ki i inne obo­wiąz­ki.

Usły­sza­łam ja­kiś ha­łas na ze­wnątrz, nie­mal pod­sko­czy­łam ze stra­chu. Przy­ci­skam rękę do pier­si, by nie wy­sko­czy­ło przez nią ser­ce. Grzmot. Ten od­głos to był grzmot. Nad­cho­dzi bu­rza. Gło­śne dud­nie­nie od­bi­ja się echem od ścian, jak­bym była w ja­ski­ni. To jak ostrze­że­nie. Mu­szę się po­spie­szyć, do ja­snej cho­le­ry. Moja wy­obraź­nia sza­le­je, ogar­nia mnie gwał­tow­ny nie­po­kój.

Chwy­tam to­reb­kę, za­bie­ram pa­mięt­ni­ki, któ­re są moją ostat­nią na­dzie­ją na zna­le­zie­nie wska­zów­ki co do ostat­nie­go miej­sca po­by­tu Re­be­ki. Mam już wyjść z po­miesz­cze­nia, lecz przy­sta­ję, od­wra­cam się i bie­gnę do ko­mo­dy, by wziąć ze sobą ak­sa­mit­ne pu­deł­ko. Ręce wciąż mi się trzę­są, sta­ram się nie upu­ścić ni­cze­go pod­czas za­my­ka­nia drzwi ma­ga­zy­nu.

Idę szyb­ko wą­skim, sła­bo oświe­tlo­nym ko­ry­ta­rzem, mi­ja­jąc rzę­dy za­mknię­tych ma­ga­zy­nów – ta­kich jak ten, któ­ry przed chwi­lą opu­ści­łam. Czu­ję się jak Ali­cja, któ­ra za­raz wpad­nie w kró­li­czą norę. Wy­cho­dzę z bu­dyn­ku i za­trzy­mu­ję się na nie­oświe­tlo­nym par­kin­gu, ciem­niej­szym, niż moż­na było się spo­dzie­wać, bo prze­cież zbie­ra się na bu­rzę. Jak­że szyb­ko uciekł mi ten czas.

Truch­tem w dys­kret­nej ci­szy, bo ja­sno­nie­bie­skie adi­da­sy tłu­mią od­głos kro­ków, zbli­żam się do mo­je­go srebr­ne­go for­da fo­cu­sa. Klu­czy­ki wciąż są w to­reb­ce. Nie wiem, cze­mu jesz­cze ich nie wy­cią­gnę­łam. Kła­dę trzy­ma­ne przed­mio­ty na ma­sce, aby prze­trzą­snąć to­reb­kę, ale je­den z pa­mięt­ni­ków spa­da na zie­mię. Schy­lam się po nie­go, ale wte­dy wy­pa­da mi ko­lej­ny.

– Niech to szlag – klnę i ku­cam, aby je pod­nieść. Jed­nak w tej chwi­li wło­sy znów sta­ją mi dęba i choć za­czy­na pa­dać, nie wsta­ję. Wy­da­je mi się, że wi­dzę ja­kiś cień obok otwar­tych drzwi do bu­dyn­ku. Pod­ry­wam się na rów­ne nogi, czu­ję ścisk w żo­łąd­ku. Wsia­daj do auta. Wsia­daj do auta! Cze­mu jesz­cze sto­isz!? – mó­wię do sie­bie.

Drżą­cy­mi rę­ka­mi wy­ła­wiam klu­cze i prze­kli­nam pa­ra­no­ję, któ­ra mną owład­nę­ła. Szarp­nię­ciem otwie­ram drzwi sa­mo­cho­du i wrzu­cam do środ­ka to­reb­kę, wsia­dam z pu­deł­kiem i pa­mięt­ni­ka­mi w ręce. Drzwi za­my­ka­ją się nie dość szyb­ko. Cięż­ko wy­pusz­czam po­wie­trze, gdy włą­czam blo­ka­dę. Bez­piecz­nie za­mknię­ta w środ­ku bez­ład­nie kła­dę pa­mięt­ni­ki i pu­deł­ko na sie­dze­niu dla pa­sa­że­ra.

Mam już za­pa­lić sil­nik, gdy coś przy­cią­ga mój wzrok do bu­dyn­ku, z któ­re­go wła­śnie wy­szłam. Za­mie­ram. Pod mar­ki­zą z nogą opar­tą o mur stoi fa­cet, któ­re­go spo­tka­łam w ma­ga­zy­nie. Ob­ser­wu­je mnie.

Prze­krę­cam klu­czyk i od­ma­wiam ci­chą mo­dli­twę w po­dzię­ko­wa­niu, że sil­nik za­pa­lił bez pro­ble­mu. Zmy­kam, aż się ku­rzy.

Je­stem w po­ło­wie dro­gi do domu, gdy nad­cho­dzi bu­rza. Rzę­si­sty deszcz pada z fu­rią, pio­ru­ny walą. Choć jest piąt­ko­wy wie­czór, na moim osie­dlu nie ma chy­ba żad­ne­go wol­ne­go miej­sca par­kin­go­we­go. Jako na­uczy­ciel­ka mu­sia­łam no­sić ster­ty prac do­mo­wych do oce­ny, dla­te­go też ku­pi­łam so­bie to­reb­kę wiel­ko­ści wa­liz­ki. Te­raz wpy­cham do niej pu­deł­ko i pa­mięt­ni­ki, żeby uchro­nić je przed ule­wą. Wy­sia­dam, bie­gnę przez na­wał­ni­cę, cała ocie­kam wodą, w koń­cu za­pa­lam świa­tło w miesz­ka­niu. Za­my­kam drzwi i prze­krę­cam za­mek tak szyb­ko, jak ucie­kłam z tego bu­dyn­ku ma­ga­zy­no­we­go.

Może za bar­dzo sku­piam się na roz­wią­za­niu za­gad­ki Re­be­ki Ma­son, co po­bu­dza moją wy­obraź­nię, ale mam wra­że­nie, że ktoś mnie śle­dzi. Ten fa­cet w ma­ga­zy­nie…

(fragment)…

.

.

.

Całość dostępna w wersji pełnej

Rozdział trzeci

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział czwarty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział piąty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział szósty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział siódmy

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział ósmy

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dziewiąty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dziesiąty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział jedenasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwunasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział trzynasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział czternasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział piętnasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział szesnasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział siedemnasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział osiemnasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dziewiętnasty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty pierwszy

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty drugi

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty trzeci

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty czwarty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty piąty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty szósty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty siódmy

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty ósmy

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział dwudziesty dziewiąty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział trzydziesty

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej