I Want to Forget. Chcę zapomnieć ebook

Dla każ­dego, kto już za­po­mniał

1

To jest hi­sto­ria mo­jej pierw­szej mi­ło­ści. Nie była ide­alna. Nie była oczy­wi­sta. Była pełna sprzecz­no­ści, gniewu i wrza­sków, ale chyba ta­kie też jest ży­cie. Opo­wiem wam ją nie­spiesz­nie. Ze szcze­gó­łami. Może tro­chę pod­re­pe­ruję drob­nymi kłam­stwami, które są prze­cież po to, żeby ulep­szać wspo­mnie­nia, prawda?

Za­częło się nie­win­nie. Od za­ta­je­nia przede mną pew­nego faktu.

Ale od po­czątku...

– Ro­xanne! – usły­sza­łam gło­śne wo­ła­nie z par­teru.

Od razu roz­po­zna­łam głos, który bu­dził mnie każ­dego ranka w ciągu roku szkol­nego. Całe szczę­ście, że to wa­ka­cje.

Choć w su­mie co mi po nich, je­żeli na­wet wtedy mu­sia­łam wstać o pią­tej rano, żeby je­chać z oj­cem na pół­noc na­szego kraju.

Ży­li­śmy w An­glii.

Nie spo­dzie­wa­łam się, że bę­dzie taki ko­chany i na­gle przy­po­mni so­bie o córce. Szkoda, że o mnie nie pa­mię­tał, kiedy pięć lat temu z hu­kiem roz­wo­dził się z mamą. Drań.

Ze­szłam na dół, a ra­czej, można po­wie­dzieć, sto­czy­łam się z mo­imi dwiema wiel­kimi bliź­nia­czymi wa­liz­kami.

Cza­sami szcze­rze ża­ło­wa­łam, że nie było w domu żad­nego męż­czy­zny, który po­mógłby mi się upo­rać na­wet z ta­kimi sto­sun­kowo nie­wiel­kimi pro­ble­mami: wnieść i znieść, co trzeba. Ale je­żeli tym fa­ce­tem miałby być mój oj­ciec, to po­dzię­kuję. Sama będę dźwi­gać ba­gaże. Przy­naj­mniej za­osz­czę­dzę na si­łowni i ku­pię bi­let na Marsa. W jedną stronę. Na pewno by­ła­bym tam szczę­śliwa, pod wa­run­kiem że nie mu­sia­ła­bym co­dzien­nie cho­dzić do li­ceum, mia­ła­bym pew­ność, że nie będę mu­siała spę­dzać czasu z moim oj­cem, a je­dy­nym moim obo­wiąz­kiem by­łoby sa­dze­nie drzew i kon­tro­lo­wa­nie, czy ro­sną we wła­ści­wym tem­pie. Ej, w su­mie to nie taka zła opcja. Gdyby tylko na Mar­sie ist­niała od­po­wied­nia at­mos­fera i miesz­kała tam ze mną moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka, co nie?

– Ile można na cie­bie cze­kać? – za­py­tała mama, kiedy reszt­kami sił ła­pa­łam po­wie­trze.

Już by­łam go­towa nie­uprzej­mie od­po­wie­dzieć, ale zo­ba­czy­łam lekki uśmiech na jej twa­rzy. Niby coś zwy­czaj­nego, na co ża­den czło­wiek na ulicy ra­czej nie zwró­ciłby uwagi, ale dla mnie to było miłe za­sko­cze­nie.

Mama od kilku mie­sięcy miała pro­blemy. Cią­gle tylko praca, praca i praca. Za­jeż­dżała się. Ob­ni­żył się jej na­strój. Była na­wet kilka razy u le­ka­rza, jed­nak, nie­stety, ni­czego nie mo­głam z niej wy­cią­gnąć. Pew­nie nie chciała, że­bym się mar­twiła. Po­dej­rze­wa­łam stany de­pre­syjne, ale nie drą­ży­łam. Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, i tak do­bi­jała ją ogólna sy­tu­acja i ko­niecz­ność ra­dze­nia so­bie z ży­ciem, dla­tego nie mó­wi­łam jej, jak bar­dzo nie chcia­łam wy­jeż­dżać z tatą na tamte wa­ka­cje.

– Mu­sia­łam znieść wa­lizki – od­po­wie­dzia­łam z uśmie­chem i ru­szy­ły­śmy w stronę przed­po­koju.

Za­ło­ży­łam moje czarne co­nversy i szaro-czer­wony luźny swe­ter. Wia­domo prze­cież, że ubra­nia ku­pione przez bab­cię były naj­lep­sze. Zwłasz­cza te za duże i naj­bar­dziej pstro­kate. Vin­tage.

Na szczę­ście na miej­scu nie będę mu­siała się przej­mo­wać tym, jak wy­glą­dam i czy spo­tka mnie ktoś zna­jomy. Dla­tego też spa­ko­wa­łam całą wa­lizkę ciu­chów, w któ­rych w ro­dzin­nym mie­ście nie wy­szła­bym na ulicę, o li­ceum nie wspo­mi­na­jąc.

Za­mknę­ły­śmy drzwi na klucz. Wy­szły­śmy przed dom. Mu­sia­ły­śmy cze­kać na Ali­son i jej tatę, który miał nas za­wieźć na lot­ni­sko. No, i to jest przy­kład praw­dzi­wego męż­czy­zny. Nie zdą­ży­łam się za­głę­bić my­ślami w ten te­mat, bo wła­śnie nad­je­chał piękny czarny mer­ce­des.

Nie zna­łam się aż tak do­brze na sa­mo­cho­dach, ale tę markę umia­łam roz­po­znać w mgnie­niu oka.

– Wi­taj­cie. – Josh miło nas uści­skał.

– Dzień do­bry – od­po­wie­dzia­ły­śmy rów­no­cze­śnie z mamą, po czym uśmiech­nę­ły­śmy się do sie­bie. – Bar­dzo dzię­ku­jemy, że zgo­dzi­łeś się nas pod­wieźć – kon­ty­nu­owała moja droga ro­dzi­cielka, która ni­gdy nie zro­biła prawa jazdy. Za­pew­niała swo­ich zna­jo­mych pod­czas każ­dego spo­tka­nia, że „w ciągu kilku dni” za­pi­sze się na kurs. Se­rio? Mi­nęło już po­nad dzie­sięć lat.

– To ja po­wi­nie­nem być wdzięczny, że na dwa ty­go­dnie po­zbędę się córki z domu – za­żar­to­wał.

– Fak­tycz­nie, jest się z czego cie­szyć. Cie­kawe, kto ci bę­dzie ro­bił ta­kie do­bre śnia­da­nia, co? – Zza szyby wyj­rzała Ali­son i po­wi­tała nas z ma­lu­ją­cym się na jej twa­rzy za­do­wo­le­niem. Za­wsze miała do­bry kon­takt ze swoim tatą, czego tro­chę jej za­zdro­ści­łam.

Josh spa­ko­wał wa­lizki do ba­gaż­nika, a my z mamą za­ję­ły­śmy w tym cza­sie wolne miej­sca. Moje, jak za­wsze, było obok Ali­son – przy­ja­ciółki, która i tym ra­zem ura­to­wała mi ty­łek. Mówi się, że naj­lep­szych przy­ja­ciół po­znaje się w bie­dzie. I tak wła­śnie wy­glą­dała moja re­la­cja z Al. Była przy mnie za­wsze, kiedy tego po­trze­bo­wa­łam. Nie wy­obra­ża­łam so­bie, że mia­ła­bym je­chać na wa­ka­cje z sa­mym oj­cem. To by była po­rażka.

Cóż, nie spo­dzie­wa­łam się, że wy­da­rzy się to, co się miało wy­da­rzyć. Może by­cie zdaną na sie­bie było mi pi­sane?

Droga na lot­ni­sko mi­nęła szybko. Na­wet nie zdą­ży­łam się obej­rzeć, a już sta­łam przy ka­sie i wspól­nie od­bie­ra­ły­śmy bi­lety na sa­mo­lot.

Całe szczę­ście, że przy­naj­mniej ko­chany ta­tuś z nami nie leci. Nie­stety, bie­da­czek wy­je­chał trzy dni temu. Twier­dził, że mu­siał coś za­ła­twić. To u niego czę­ste. Może chciał przy­go­to­wać moją im­prezę uro­dzi­nową, która, na­wia­sem mó­wiąc, miała się od­być pięć lat temu?

Wkrótce mia­łam się do­wie­dzieć, co mnie czeka.

A cze­kało na mnie mnó­stwo rze­czy.

Mnó­stwo rze­czy, na które to­tal­nie nie by­łam przy­go­to­wana.

2

Po­że­gna­nia to chyba naj­trud­niej­sza rzecz dla po­dróż­nika, a tę­sk­nota to dla niego naj­więk­szy ból. Jed­nak tym ra­zem by­łam o wszystko spo­kojna, gdy pa­trzy­łam na mamę, która uśmie­chała się, przy­tu­la­jąc mnie mocno.

– Pa­mię­taj, że tata cię ko­cha i na­dal je­ste­śmy ro­dziną – szep­nęła do mnie przez łzy. Wi­dać było, ile ją kosz­to­wało odej­ście ojca i jak bar­dzo jej na mnie za­le­żało.

– Tro­chę pa­to­lo­giczną, ale ro­dziną – uśmiech­nę­łam się, bo za­cy­to­wa­łam słowa z na­szego ulu­bio­nego se­rialu Nie­po­korni, który oglą­da­ły­śmy ra­zem kilka lat temu. Stare, do­bre czasy. Czło­wiek za­czyna je do­ce­niać do­piero wtedy, gdy zdaje so­bie sprawę, że już ni­gdy nie wrócą, a ży­cie to pro­ces cią­głych zmian i próba od­na­le­zie­nia się w tym pę­dzie.

Chwy­ci­łam za obie wa­lizki i ra­zem z Ali­son ru­szy­ły­śmy w stronę od­prawy. Na szczę­ście o wiele ła­twiej cią­gnie się ba­gaże po ka­fel­ko­wej pod­ło­dze na lot­ni­sku, niż znosi je po scho­dach. Kto by się tego spo­dzie­wał? Ame­rykę od­kry­łam. No do­bra, jesz­cze nie, ale kie­dyś bym chciała zro­bić coś, żeby moja mama mo­gła być ze mnie na­prawdę dumna. Na przy­kład na­grać swoją płytę.

Ko­cha­łam śpie­wać. Od kilku lat uczęsz­cza­łam na za­ję­cia wo­kalne i być może kie­dyś coś z tego bę­dzie.

Po od­pra­wie mia­ły­śmy tro­chę wol­nego czasu, więc uda­ły­śmy się do sklepu z ubra­niami. Znaj­do­wał się w ogrom­nym holu na­prze­ciwko ła­wek, na któ­rych so­bie sie­dzia­ły­śmy. Grze­chem by­łoby nie sko­rzy­stać.

– Za­kupy?

– Stara, dwa razy py­tać nie mu­sisz – rzu­ci­łam.

Gdy tam we­szłam, po­czu­łam się jak w luk­su­so­wym sa­lo­nie mi­lio­nera. Wszę­dzie kró­lo­wały biel, czerń, sza­rość i czer­wień. Od razu rzu­ci­łam się do wie­szaka, aby obej­rzeć jedną z naj­now­szych ko­lek­cji.

Czy było mnie na to stać? Oczy­wi­ście, że nie. Czy mi to prze­szka­dzało? Nie bar­dzo.

– Prze­pra­szam, czy nie po­my­liły pa­nie skle­pów? – usły­sza­łam za ple­cami wy­soki głos.

Nie za­re­ago­wa­ły­śmy z Al. Po chwili po­czu­łam, że ktoś puka mnie w ra­mię. Mo­men­tal­nie się od­wró­ci­łam.

– Sklep z za­baw­kami jest obok – po­wie­działa do nas wy­soka chuda blon­dynka, śmie­jąc się przy tym.

Jako tro­chę ci­cha i nie­śmiała osoba na­wet nie po­my­śla­łam, żeby coś od­po­wie­dzieć albo sko­men­to­wać za­cho­wa­nie sprze­daw­czyni. Czu­łam się głu­pio, a na mo­jej twa­rzy po­ja­wiły się dwa ró­żowe ru­mieńce.

– Za­sta­na­wiała się pani kie­dyś nad dietą Śpią­cej Kró­lewny? – spy­tała nie­spo­dzie­wa­nie Al.

Nie zdzi­wiło mnie to, bo Ali­son za­wsze za­da­wała z po­zoru głu­pie ką­śliwe py­ta­nia, aby za­sko­czyć roz­mówcę. Jej spo­sób był dość in­te­li­gentny, choć nieco nie­roz­ważny.

Blon­dynka zmarsz­czyła brwi i za­sta­na­wiała się nad sen­sem tego, co po­wie­działa moja przy­ja­ciółka.

– A czy nie ze­chcia­łaby pani jej może za­sto­so­wać? My­ślę, że ko­rzyst­niej by pani wtedy wy­glą­dała. I przede wszyst­kim le­piej trak­to­wała lu­dzi. Bo ktoś tu chyba miał złą noc i hu­mo­rek nie do­pi­suje.

Eks­pe­dientka była to­tal­nie sko­ło­wana. A ja, jak to ja, ma­jąc pełną świa­do­mość, że ko­men­tarz Al był nie na miej­scu, nie wy­trzy­ma­łam i za­czę­łam się śmiać. Cho­ruję na NWŚWNNM, czyli Na­gły Wy­buch Śmie­chu w Naj­bar­dziej Nie­od­po­wied­nim Mo­men­cie. Po­wiedz­cie mi, pro­szę, że nie je­stem je­dyna!

– Wy­no­cha stąd! – wrza­snęła do nas. Aż się zdzi­wi­łam, że w skle­pie nie włą­czył się alarm. Wi­dać było, jak bar­dzo ją to zde­ner­wo­wało.

Trium­fal­nie opu­ści­ły­śmy bu­tik i ru­szy­ły­śmy, by się usta­wić w ko­lejce, bo za­częto wpusz­czać lu­dzi na po­kład na­szego sa­mo­lotu. Obie by­ły­śmy roz­cza­ro­wane tym, że nie zdą­ży­ły­śmy od­wie­dzić miej­sca, które po­le­cała nam eks­pe­dientka. Cóż, może na­stęp­nym ra­zem.

Nie lu­bi­łam la­tać. Za­wsze mia­łam w gło­wie naj­gor­szy sce­na­riusz.

Wy­pa­dek.

Ból.

Śmierć.

Ka­ta­strofa.

Oszu­kać prze­zna­cze­nie.

Ale tym ra­zem sta­ra­łam się uspo­koić i po­dejść do tego ra­cjo­nal­nie. Za­ję­łam miej­sce obok okna, bo skoro i tak mia­łam zgi­nąć, to wo­la­łam przed koń­cem ży­cia po­pa­trzeć na ładne wi­doczki.

Lot trwał tylko dwie go­dziny. Jak je spę­dzi­łam? Oglą­da­jąc mój ulu­biony se­rial Na­sto­letni wil­ko­łak na ekra­nie na­prze­ciwko mo­jego sie­dze­nia. Ali­son czy­tała Love, Ro­sie. Mój eg­zem­plarz. Ja, nie­stety, nie umia­łam się w sa­mo­lo­cie za­jąć żadną lek­turą, bo zwy­czaj­nie nie po­tra­fi­łam się sku­pić i co chwila przy każ­dym naj­mniej­szym za­trzę­sie­niu sa­mo­lotu i tak spo­glą­da­łam w stronę ste­war­des, upew­nia­jąc się, że one nie pa­ni­kują. W końcu mają w tym do­świad­cze­nie i gdyby działo się coś złego, one pierw­sze za­czę­łyby pa­ni­ko­wać. Tro­chę też roz­ma­wia­ły­śmy o róż­nych pla­nach na przy­szłość.

– Ty tak na se­rio z tym mo­de­lin­giem?

– Tak, a czemu nie? – spy­tała. – To jak ty ze śpie­wa­niem.

– Nie, nic, będę cię za­wsze wspie­rać i trzy­mać kciuki, ab­so­lut­nie. Po pro­stu sły­sza­łam, że trudno się prze­bić. Nie­które dziew­czyny ze szkoły od­pu­ściły ca­stingi, bo nie miały już sił.

– Ja mam, moja droga. – Za­rzu­ciła wło­sami. – Wi­dzia­łaś moje ostat­nie zdję­cia na In­sta? Wy­szły tak do­brze, że jak wrzu­ci­łam je na In­sta­grama, to na­pi­sało do mnie sze­ściu no­wych ty­pów. Je­den z nich to cał­kiem znany ak­tor. Za­pro­sił mnie już na kawę, ale mu­szę tro­chę po­uda­wać nie­do­stępną, fa­ceci wbrew po­zo­rom to uwiel­biają.

– Ow­szem, pod­bi­łaś so­cial me­dia – po­gra­tu­lo­wa­łam jej.

Wy­glą­dała na­prawdę zja­wi­skowo na ostat­niej se­sji.

– Świat stoi przede mną otwo­rem. Pa­ryż, Me­dio­lan... Zo­ba­czysz, Rox, bę­dziemy sza­leć. – Pu­ściła do mnie oczko. – Trzeba speł­niać ma­rze­nia, a przy oka­zji utrzeć nosa tym ty­pom, któ­rzy wy­zy­wali mnie w szkole pod­sta­wo­wej i zrów­nali wtedy moją sa­mo­ocenę z zie­mią.

Uwie­rzy­łam jej. Ali­son można dużo za­rzu­cić, ale na pewno nie brak am­bi­cji.

Nie zdą­ży­łam po­li­czyć do dzie­się­ciu, a już sta­ły­śmy w ko­lejce po wa­lizki. Al od razu od­na­la­zła swoje, a ja się nieco nie­cier­pli­wi­łam. Z każdą chwilą zo­sta­wało co­raz mniej ba­gaży i lu­dzi, któ­rzy rzu­cali się na nie, jakby ktoś miał im je zjeść. Za­dzi­wiało mnie, że na każ­dym lot­ni­sku tak to wy­gląda.

Zwie­rzęta.

– Ro­xanne Mi­gway? – za­py­tała mnie pani z ob­sługi, wi­dząc, że nie od­na­la­złam jesz­cze swo­ich rze­czy.

– Tak – od­po­wie­dzia­łam, lekko zdez­o­rien­to­wana.

– Mam dla pani przy­krą wia­do­mość. Nie­stety, jedna z pani wa­li­zek się za­gu­biła – po­wie­działa prze­pra­sza­ją­cym to­nem.

Cho­lera.

– Okej. Cóż, nic nie szko­dzi. Tam i tak były stare ubra­nia – od­par­łam z lek­kim uśmie­chem po chwili za­sta­no­wie­nia.

– Ale Roxy, czy ty nie mia­łaś dwóch ta­kich sa­mych wa­li­zek? – za­py­tała Al. – Skąd masz pew­ność, że to wła­śnie w tej za­gu­bio­nej są stare ciu­chy? – kon­ty­nu­owała, co­raz bar­dziej prze­ra­żona.

O kurde, fak­tycz­nie.

Co te­raz?

3

Gdy tylko z po­wro­tem po­pa­trzy­łam w stronę po­zo­sta­łych ba­gaży, uj­rza­łam moją szarą wa­lizkę, nieco zdartą z jed­nej strony.

To ta, któ­rej aku­rat nie chcia­łam wi­dzieć.

– No nie – prze­cią­gnę­łam z wy­raź­nym nie­za­do­wo­le­niem. – Czy tylko ja mam za­wsze ta­kiego pe­cha?

– Nie, po pro­stu je­steś małą pier­dołą. – Al za­częła się ze mnie śmiać.

– Ale po­myśl, mamy do­bry pre­tekst, żeby się wy­brać na więk­sze za­kupy. – Pró­bo­wa­łam po­cie­szyć samą sie­bie. Pra­wie mi się to udało, gdyby tylko nie snu­jąca się wi­zja wy­da­nia ostat­nich mo­ich oszczęd­no­ści na ciu­chy.

Po chwili wzię­łam ba­gaż i ra­zem z Al ru­szy­ły­śmy w stronę po­stoju tak­só­wek. Gdyby moja wa­lizka się zna­la­zła, ob­sługa lot­ni­ska miała dać mi znać. Szcze­rze? Chyba sły­sza­łam już za dużo lot­ni­sko­wych hi­sto­rii z za­gu­bio­nym ba­ga­żem i ja­kimś tra­fem ni­gdy ża­den się nie zna­lazł.

Wy­bra­ły­śmy bia­łego mer­ce­desa, bo wy­glą­dał na naj­bar­dziej eks­klu­zyw­nego. Skoro i tak mu­sia­ły­śmy za to za­pła­cić, to cie­szy­łam się, że cho­ciaż mia­ły­śmy wy­bór, a może po pro­stu pró­bo­wa­łam się po­cie­szyć. Gdy wsia­dły­śmy do sa­mo­chodu, kie­rowca miło nas po­wi­tał. Usta­li­li­śmy szcze­góły jakże dłu­giego, dzie­się­cio­mi­nu­to­wego kursu i ru­szy­ły­śmy do ośrodka wy­zna­czo­nego przez mo­jego ojca. Spraw­dzi­łam jesz­cze raz dane w te­le­fo­nie.

Słońce tro­chę pie­kło.

Kiedy wje­cha­ły­śmy na te­ren obiektu, zo­ba­czy­łam wielką ta­blicę z na­pi­sem: „Plu­ton. Ośro­dek Spor­towy”.

„Plu­ton”? Se­rio, nie było lep­szej na­zwy? Na­wet ja je­stem tak kre­atywna, żeby wy­my­śli­ła­bym coś faj­niej­szego. Ale w su­mie, gdyby na­zwać tak ja­kieś zwie­rzę... Nie by­łaby to głu­pia opcja, na pewno warta roz­wa­że­nia.

– Ośro­dek spor­towy? – za­py­tała za­sko­czona Al, wy­ry­wa­jąc mnie tym z dziw­nych roz­my­ślań. – Chyba po­my­lił pan ad­res – zwró­ciła się grzecz­nie do tak­sów­ka­rza.

– Nie, nie, nie. To na pewno tu­taj, znam tę oko­licę jak wła­sną kie­szeń – od­po­wie­dział z prze­ko­na­niem.

– Czy to ja­kiś żart? – za­py­tała mnie roz­wście­czona Ali­son, gdy po za­pła­ce­niu opu­ści­ły­śmy po­jazd.

– Też mam taką na­dzieję – uśmiech­nę­łam się.

Po kilku nie­uda­nych pró­bach do­dzwo­nie­nia się do mo­jego ojca, który na pewno z chę­cią wy­ja­śniłby nam za­ist­niałą sy­tu­ację, uda­ły­śmy się do re­cep­cji w bu­dynku.

– Dzień do­bry – po­wi­ta­ły­śmy ra­zem re­cep­cjo­nistkę.

– Wi­tam pa­nie. Czym mogę słu­żyć? – od­po­wie­działa ni­ska bru­netka, ubrana w ele­gancki biały uni­form.

– Mamy mały pro­blem, czy może jest w tym ho­telu Josh Po­rvey? – za­py­ta­łam, li­cząc, że sta­now­czo za­prze­czy.

– Nie­stety, nie mo­żemy udzie­lać ta­kich in­for­ma­cji – od­parła obo­jęt­nie.

– A czy może jest tu za­re­zer­wo­wany dla nas po­kój? Na­zy­wamy się Ro­xanne Mi­gway i Ali­son Rol­low. – Pró­bo­wa­łam ją po­dejść od in­nej strony

Bru­netka, nic nie mó­wiąc, wpi­sała na­sze imiona i na­zwi­ska do kom­pu­tera. Ten nie­stety się za­wie­sił, więc mu­sia­ły­śmy chwilę po­cze­kać, ale i tak w tam­tym mo­men­cie nie mia­ły­śmy nic lep­szego do ro­boty. No, może z wy­jąt­kiem od­po­czynku na plaży, na który cze­ka­ły­śmy od pierw­szego dnia roku szkol­nego.

– Tak, jest w sys­te­mie taka re­zer­wa­cja. Pro­szę zo­sta­wić swoje do­ku­menty, a wy­dam pa­niom klucz do po­koju. – Zmie­niła ton głosu na nieco bar­dziej uprzejmy.

Po­stą­pi­ły­śmy zgod­nie z prośbą re­cep­cjo­nistki i po chwili znaj­do­wa­ły­śmy się już na trze­cim pię­trze. Całe szczę­ście, że nie wy­słano nas na szó­ste, bo przy­się­gam, że nie da­ła­bym rady tasz­czyć mo­jej oca­lo­nej wa­lizki jesz­cze wy­żej.

Od razu tra­fi­ły­śmy do po­koju nu­mer 62, usy­tu­owa­nego na po­czątku ko­ry­ta­rza, obok znie­na­wi­dzo­nych przeze mnie scho­dów. Otwo­rzy­ły­śmy drzwi i na­szym oczom uka­zało się piękne wnę­trze.

Ściany były ko­loru be­żo­wego, a wszyst­kie me­ble białe. W po­miesz­cze­niu stały dwa łóżka: jedno pod oknem, a dru­gie na wprost drzwi. Po­kój wy­glą­dał na bar­dzo prak­tyczny. Znaj­do­wał się w nim na­wet te­le­fon do re­cep­cji ośrodka, a także lo­dówka, duży te­le­wi­zor pla­zmowy i ła­zienka z ol­brzy­mią wanną.

Czego chcieć wię­cej?

W su­mie nie było tak źle, jak się spo­dzie­wa­łam. Cie­kawe, czy da­leko jest do plaży, bo już nie mogę się do­cze­kać, kiedy się po­opa­lam, a po­tem po­pły­wamy w mo­rzu.

Cze­ka­łam na to cały rok.

Mo­men­tal­nie zro­biło się bar­dzo duszno. Słońce na ze­wnątrz świe­ciło nie­prze­rwa­nie i ostro, zero chmur. Nie umia­łam włą­czyć kli­ma­ty­za­cji, więc roz­su­nę­łam za­słony i otwo­rzy­łam okno. By­łam za­sko­czona i rów­no­cze­śnie zmie­szana, gdy za­miast pięk­nego, wa­ka­cyj­nego wi­doku mo­rza zo­ba­czy­łam obiekty spor­towe.

Na bo­isku do piłki noż­nej tre­no­wał ja­kiś klub. Na pierw­szy rzut oka na­prawdę nie­źli chłopcy bie­gali bez ko­szu­lek. Co jest, do dia­bła? Nie mo­głam dłu­żej po­dzi­wiać nie­spo­dzie­wa­nych wi­do­ków, bo wła­śnie ktoś za­pu­kał do drzwi.

I przez głowę prze­szła mi myśl: No, to te­raz się za­cznie.

4

Po­woli na­ci­snę­łam klamkę, zde­ner­wo­wana, kogo mogę się spo­dzie­wać. Do­bra, chyba chcia­łam oszu­kać samą sie­bie. Prze­cież do­sko­nale wie­dzia­łam, kto znaj­duje się za drzwiami.

Tak mi się przy­naj­mniej wy­da­wało.

– Nie chcę cię wi­dzieć! – rzu­ci­łam gło­śno, jesz­cze za­nim wyj­rza­łam na ze­wnątrz.

– Prze­pra­szam? – od­po­wie­dział mi ko­biecy głos.

Obok mnie sta­nęła Ali­son. Otwo­rzy­łam szybko drzwi na oścież.

– Och, tak bar­dzo pa­nią prze­pra­szam – szep­nę­łam smut­nym to­nem. – My­śla­łam, że...

– To nie myśl za dużo, piękna – prze­rwała mi sprzą­taczka. Wy­glą­dała na mniej wię­cej mój rocz­nik. Pew­nie do­ra­biała so­bie tu­taj w wa­ka­cje, a ja jesz­cze uprzy­krza­łam jej ży­cie. Zro­biło mi się przy­kro, że moje za­cho­wa­nie mo­gło ją zde­ner­wo­wać.

Było mi głu­pio. Już za­re­je­stro­wa­łam, kogo będę sta­rała się uni­kać.

– My­śla­łam, że ko­goś in­nego tu spo­tkam – do­dała po chwili z głu­pim uśmiesz­kiem, zer­ka­jąc na nas obie. – Ale skoro tak się za­cho­wa­ły­ście, to nie za­słu­gu­je­cie na to, że­bym tu sprzą­tała – do­koń­czyła zmie­szana i po­spiesz­nie ode­szła.

Ali­son tylko wzru­szyła ra­mio­nami. Nie mia­łam ochoty na­wet ko­men­to­wać za­cho­wa­nia tej dziew­czyny, bo było czy­sto i nikt nie mu­siał nam sprzą­tać. Na­wet tro­chę prze­sta­łam ża­ło­wać mo­jej nie­od­po­wied­niej od­zywki. Stwier­dzi­łam, że je­stem za bar­dzo zmę­czona i je­dyne, o czym ma­rzę, to od­po­czy­nek.

Po­ło­ży­łam się na łóżku i pró­bo­wa­łam za­snąć, jed­nak mi się to nie udało. Moje nieco in­fan­tylne li­cze­nie owie­czek znów prze­rwał dźwięk pu­ka­nia do drzwi. Kur­czę! A by­łam już na sto dwu­dzie­stej trze­ciej. To se­rio działa! Za­wsze za­sy­piam do ty­sięcz­nej. Over­thin­king tuż przed snem to naj­gor­sze zło, za­raz za wy­my­śla­niem so­bie hi­sto­rii o po­ten­cjal­nie przy­szłym chło­paku, który w da­nym mo­men­cie ci się po­doba, a na­stęp­nie wi­zu­ali­zo­wa­nie tego scena po sce­nie.

Po­woli ru­szy­łam do wej­ścia. Tym ra­zem po­sta­no­wi­łam za­cho­wać się ostroż­niej. Wy­pro­sto­wa­łam się, przy­bra­łam bar­dziej po­godny wy­raz twa­rzy i lekko chwy­ci­łam za klamkę.

– Wi­taj, ko­chana có­reczko! – za­wo­łał oj­ciec, który już po chwili wi­siał na mo­jej szyi. A przy­naj­mniej pró­bo­wał, bo miał do­kład­nie sto dzie­więć­dzie­siąt je­den cen­ty­me­trów wzro­stu, więc przy mo­ich stu sie­dem­dzie­się­ciu wy­glą­dał jak ol­brzym.

– Wi­taj, ta­tu­siu! – Pró­bo­wa­łam nieco zbyt sar­ka­stycz­nie go na­śla­do­wać. Trzeba przy­znać, że do­brze nam szło gra­nie ko­cha­ją­cej się ro­dzinki. Z ta­kim do­świad­cze­niem mo­gli­by­śmy wy­grać ja­kiś ca­sting, ka­riera w Hol­ly­wood stoi przed nami otwo­rem.

– Jak ja się cie­szę, że cię wi­dzę – kon­ty­nu­ował, ale za­raz do­strzegł ko­lejną osobę w po­koju. – Hej, Ali­son, su­per, że przy­je­cha­łaś! Roxy dużo mi o to­bie opo­wia­dała. – Przed­sta­wił się i po­dał jej rękę.

– Je­żeli znasz tylko jej imię, to fak­tycz­nie dużo ci o niej mu­sia­łam opo­wia­dać. Szkoda, że tego nie pa­mię­tam. Ano tak, bo my pra­wie w ogóle ze sobą nie roz­ma­wiamy! – po­wie­dzia­łam z lek­kim zde­ner­wo­wa­niem, przy­naj­mniej w moim od­czu­ciu, do­kład­nie ar­ty­ku­łu­jąc każde słowo.

– Też cię ko­cham – od­po­wie­dział, ale nie umia­łam wy­czuć, czy to iro­nia.

Na­stą­piła chwila nie­zręcz­nej ci­szy, którą w końcu po­sta­no­wiła prze­rwać Al.

– Po­dróż mi­nęła nam do­brze, dzię­ku­jemy, że pan spy­tał – po­wie­działa z za­do­wo­le­niem.

W tam­tym mo­men­cie oj­ciec pa­trzył na moją przy­ja­ciółkę tro­chę jak na idiotkę. To było cie­kawe. Czy mó­wi­łam już, jak bar­dzo uwiel­biam Al?

– Czy mo­żesz nam po­wie­dzieć, jak stąd dojść na plażę? – za­py­ta­łam, stwier­dziw­szy w du­chu, że to je­dyna rzecz, która mnie in­te­re­suje. Ko­lejne roz­mowy ko­cha­ją­cej się ro­dziny mo­żemy odło­żyć na póź­niej, a naj­le­piej na ni­gdy.

– No wła­śnie... – za­czął ze skwa­szoną miną. – Tu nie ma plaży.

– Jak to nie ma plaży? – krzyk­nę­ły­śmy rów­no­cze­śnie.

– Tak wy­szło. Wszystko wam wy­tłu­ma­czę, obie­cuję – mó­wił prze­pra­sza­jąco, my­śląc, że choć w ma­łym stop­niu zrobi nam się go żal i wyj­dzie z tej opre­sji obronną ręką.

– Tre­ne­rze! – usły­sze­li­śmy gło­śne wo­ła­nie z ko­ry­ta­rza.

Tre­ne­rze?

– Mu­szę iść, po­tem po­roz­ma­wiamy – po­wie­dział i wy­cho­dząc, za­mknął za sobą drzwi.

Za­sta­na­wia­łam się, o co w tym wszyst­kim cho­dzi. Ale nie mo­gło to być chyba aż ta­kie skom­pli­ko­wane, prawda?

– Twój tata nas oszu­kał – po­wie­działa Al ła­mią­cym się gło­sem. – Nie ma tu żad­nej plaży. To nie jest ośro­dek wy­po­czyn­kowy – za­smu­ciła się.

Wku­rzy­łam się. Było mi przed nią głu­pio, bo po­mimo że sama zo­sta­łam oszu­kana, wcią­gnę­łam w to wszystko ni­czemu winną Ali­son.

– Nie cho­dzi te­raz o ja­kąś plażę, tylko o to, że nie zo­sta­ły­śmy o ni­czym po­in­for­mo­wane.

– No wiem – przy­tak­nęła Ali­son. – Ale przy­naj­mniej mamy fajną wannę. – Sta­rała się zna­leźć po­zy­tywy.

Wes­tchnę­łam.

– Je­żeli nie znaj­dzie do­brej wy­mówki, by wy­tłu­ma­czyć tę całą sy­tu­ację, to wra­cam do domu – stwier­dzi­łam i rzu­ci­łam się na łóżko, aby kon­ty­nu­ować li­cze­nie owie­czek.

Sto dwu­dzie­sta czwarta owieczka...

Sto dwu­dzie­sta piąta owieczka...

Sto dwu­dzie­sta szó­sta owieczka...

Te­raz to na pewno nie za­snę, my­śla­łam, więc po­sta­no­wi­łam po­czy­tać ulotki le­żące na sto­liku i po­cze­kać na ko­lejne od­wie­dziny, które z pew­no­ścią na­stą­pią już nie­długo.

Co za że­nada!