Imaginarium Wielkopolskie 2/2022 ebook

Zamiast wstępniaka

Szanowni czytelnicy!

Po świetnie przyjętym pierwszym nu-merze „Imaginarium Wielkopolskiego” za-praszam was w kolejną podróż. Tym ra-zem zamiast typowego wstępniaka zacznę od legendy.

W minionych czasach, gdy diabły i anio-ły chodziły jeszcze wśród ludzi, zasądzone wy-roki wykonywał kat, który był ważną postacią, ale jednocześnie budził odrazę. Ta niechęć prze-nosiła się również na bliskich kata. Przekonał się o tym pewien owczarz, który miał to nieszczęście być krewnym kata. Owczarz mieszkał niedaleko Wrześni wraz z żoną Katarzyną i córką Kunegundą. W akcie zemsty żony straconych przez kata złoczyń-ców zaczęły rozpowiadać, że widziały, jakoby Kata-rzyna i Kunegunda wychodziły nocą na cmentarz, gdzie tańcowały z samymi czartami. Plotka padła na podatny grunt i w efekcie sprawa ko-biet trafiła do sądu. Przekupiony sędzia wy-dał wyrok śmierci na rodzinę owczarza. Ustawiono więc na wrzesińskim rynku stos, na którym spłonęły niewinne kobiety. Rozżalo-ny owczarz zebrał prochy żony i córki, pogrzebał je na cmentarzu i udał się szukać sprawiedli-wości. Na jego prośbę dziedzic Wrześni na-kazał schwytać zawistne kobiety, które spa-lono na tym samym miejscu. Aby upamiętnić te wydarzenia, miejscowy proboszcz postawił na rynku figurkę Matki Boskiej, przy której zasadził lipy. Rosły one aż do 1921 r., kiedy przeprowadzo-no gruntowny remont wrzesińskiego rynku, a dzisiaj zachowały się tylko w ludzkiej pamięci.

Czy legenda o wrzesińskich nie-cza-rownicach jest prawdziwa? Tego nie wie-my. Posłużyła nam jednak do zaprojek-towania okładki tego numeru, na której nieszczęsne kobiety (lub ich upiory) spoglądają na wrzesiński rynek. Grafiki na okładce nie stworzył człowiek. To sztuczna inteli-gencja Midjourney, poczęstowana tą hi-storią, stworzyła obraz, który widzicie. O ile wiem, jest to pierwsza okładka czasopi-sma fantastycznego wykonana przez robota. Nie w całości wszak, do okładki ratuszo-wą wieżę i pozostałe zabudowania dodała moja żona Aleksandra. Programy kompu-terowe jeszcze długo nie zastąpią ludzi, ale niech to będzie zapowiedź przyszłości.

Przyszłości, która budzi zarówno lęk, jak i nadzieję. Zachwyca i przeraża zarazem. Tak jak opowiadania i grafiki, które znajdziecie w tym numerze. Czy będą to brutalne, ale wcią-gające misterią świata przedstawionego gobliń-skie podziemia w „Jarim”, fascynujący, acz wy-wołujący grozę „Złoty wąż” czy przywołująca lęk wizja przyszlości w „Oko za oko”. Zapraszam was w fantastyczną podróż, która wywoła gęsią skór-kę i wyciśnie łzy. Zaczynamy.

Mariusz Sobkowiak

Redaktor naczelny

Źródło legendy: www.regionwielkopolska.pl

Oko za oko

— To już trzy miesiące — mruknęła Syl-wia, przeglądając kalendarz, podczas gdy bar-man postawił przed nią kufel z zimnym pi-wem. Strzepnęła jakieś okruszki z czarnych spodni i poprawiła rękawy żakietu w tej samej barwie. To nie był jej najszczęśliwszy dzień, a nawet dni. Paradoksalnie bezrobocie poma-gało w przetrwaniu tego trudniejszego okresu, ponieważ poszukiwania pracy łapczywie pożera-ły czas oraz uwagę i pozwalały choć na chwilę zapomnieć o innych problemach. Jutrzejszy po-ranek znowu zacznie się od przeszukiwania stron z ogłoszeniami. Spróbowała zapić złe myśli pi-wem.

Jej soczewki wyświetlały eteryczny ekran kalendarza oraz paru stron internetowych. Były to oferty pracy, kilka wystawionych przez nią ogłoszeń, w których sprzedawała rzeczy Piotra oraz jakieś artykuły zaproponowane przez nie-omylne algorytmy mediów społecznościowych. Jeden z nich opowiadał o kolejnym morder-stwie poprzedzonym brutalnym gwałtem. Poli-cja podejrzewała, że przestępcy stosują wirusy, by zakłócić urządzenia komunikacyjne lub implanty ofiar. „Nowe technologie czynią nas nadludzkimi do momentu, aż pojawi się ktoś sprawniejszy w ich używaniu” – pomyślała Syl-wia.

Tuż obok ekranu wyskoczyło kolej-ne okienko, tym razem z komentarzami, w których internauci prześcigali się w po-mysłach na karę dla zwyrodnialca. A pro-pozycji nie brakowało. Zaczynając od wy-mierzania sprawiedliwości pięściami lub pałkami, przechodząc w kastracje (najlepiej bez znieczulenia) i kończąc na życzeniu oprawcy, by zamienił się miejscem z ofiarą. Ta ostat-nia propozycja sprawiła, że uznała, iż wystar-czy na dzisiaj, więc szybkim gestem zgasiła strony.

Była zmęczona, a panujący wokół ha-łas tylko to pogłębiał. Kolejnym ruchem dłoni wywołała folder przypominający sta-ry album ze zdjęciami. Na eterycznych stro-nach widoczne były kategorie wspomnień do odtworzenia. Niepewnym ruchem wy-brała swoje ulubione. Nagle znowu znalazła się w kościele wypełnionym elegancko odzia-nymi krewnymi. Gdy spojrzała w dół, zobaczyła nałożony przez soczewki hologram białej suk-ni. Pomimo braku słuchawek i hałasów wokół,

słyszała w głowie muzykę graną przez zespół, zaś przy ołtarzu dostrzegła wysokiego blondy-na. Stał do niej tyłem. Serce zabiło jej szybciej, a w głowie zapanował chaos. Radość i smutek. Ulga i strach. Spokój i gniew. Wszystkie emocje zażarcie walczyły o swoje miejsce. Postać zaczęła się powoli odwracać, a Sylwia poczuła łzę na po-liczku i błyskawicznie wyłączyła wspomnienie.

Spojrzała na zegar wiszący na ścianie, którego wskazówki ku jej zdziwieniu cofnę-ły się o dwie godziny. „Pewnie jest zepsu-ty” – pomyślała, po czym leniwym wzro-kiem rozejrzała się po lokalu. W konkursie na najgłośniejszych klientów złoty medal wę-drował do grupy studentów. Głośno śmiali się, robiąc jedynie raz na jakiś czas prze-rwę, aby stuknąć się kubeczkami. Wbrew pozorom jest to coraz rzadszy widok. Dzi-siaj większość ludzi najczęściej spotyka się w wirtualnej rzeczywistości, gdzie mogą przesiadywać, jak długo chcą oraz aplikować sobie generowane przez program wrażenia spożywania dowolnego alkoholu. Wystarczy podłączyć przewód do odpowiedniego gniaz-da zainstalowanego na karku, by wytworzyć nieodróżnialną od rzeczywistości symula-cję. Mniej inwazyjną od gniazda alternatywą są soczewki, lecz mają one znacznie mniejsze możliwości.

Od głośnego stada żaków odłączył mężczy-zna i kobieta. Podeszli do baru intensywnie roz-mawiając.

— Wiesz, chyba nie po to poszłam na polibudę, żeby teraz skończyć w więzie-niu — rzuciła dziewczyna, zalotnie uśmiechając się do mężczyzny.

— Czyżby złodziejka serc obawiała się wymiaru sprawiedliwości? — Mężczy-zna zaśmiał się, po czym odebrał pełne ku-fle zpiwem od barmana. Nie spuszczał jed-nak wzroku ze swojej rozmówczyni, jakby za mocno pochłonęło go podziwianie dzieła

sztuki. — A tak poważnie Nowakowski ma całkiem spory grant i nie szczędzi gro-sza na dobrych specjalistów. I tak większość roboty wykonywałabyś zdalnie. Chociaż nie obraziłbym się, gdyby miała ochotę mnie odwiedzić. Byłaby to miła odskocznia od rozmów z mordercami.

— Pomyślę jeszcze, choć do zależy od tego, jak będziesz przekonujący — od-parła dziewczyna, bawiąc się słomką za-nurzoną w alkoholu. – Szczerze mówiąc, nieszczególnie podoba mi się ten projekt.

2 3

Myślałam, że jako społeczeństwo wyrośliśmy z Kodeksu Hammurabiego i robienia z resocjali-zacji okazji do zemsty.

Mężczyzna westchnął, jakby musiał po-nownie tłumaczyć babci, że gry kompu-terowe nie są dziełem szatana. Nim jed-nak zdążył cokolwiek powiedzieć, usłyszeli ponaglające głosy kolegów. Dziewczyna spró-bowała chwycić swój kufel, lecz jej towarzysz był szybszy. Złapał naczynie, uśmiechając się zło-śliwie.

— A ty nie za młoda jesteś na takie trunki?

— A ty nie za stary na takie głupie żarty? — odparła, odwzajemniając uśmiech. Jeszcze przez chwilę wygłupiali się, po czym wrócili do swoich towarzyszy.

Spoglądając na tamtą parkę, Sylwia przypomniała sobie pierwsze spotkanie z Piotrem. Przed oczyma znowu pojawił się jego inteligentny uśmiech i oczy o cie-płym spojrzeniu. Ich wspólne przesiady-wanie w wydziałowej bibliotece, a tak-że przekomarzanie. Radosne wspomnienia przywołały jednak odgłosy pisku opon i głośnego uderzenia, który zagnieździł się w jej pamięci i nie chciał odjeść. Rozległy się okrzyki. Grupa mężczyzn przed telewizorem gwizdała i wykrzykiwała przekleństwa pod adre-sem piłkarzy.

— Kaczmirek znowu kogoś sfaulował? — powiedziała pod nosem. Jeśli pamięć jej nie myli, będzie to już druga jego czerwo-na kartka w tym roku. Nagle zaczęła zasta-nawiać się, skąd to wie. Nigdy nie intereso-wała się piłką nożną. „Pewnie przeczytałam to w jakieś gazecie” – pomyślała. Drew-niana podłoga zatrzeszczała. Korpulent-ny mężczyzna wbiegł do toalety. Obok niej z kolei barman próbował flirtować z młodą dziewczyną. Uśmiechał się, jakby grał w re-klamie pasty do zębów, zaś jego rozmówczyni na zmianę śmiała się i bełkotała. Sylwia spoj-rzała na zawartość kieliszka dziewczyny, któ-ra musiała upić się samym zapachem, ponie-waż nie dostrzegała żadnego ubytku alkoholu, chociaż mogła przysiąc, że widziała, jak szkło stykało się z drobnymi ustami tamtej kobie-ty. Barman kilkoma szybkimi ruchami zapełnił puste kieliszki. Sylwia zauważyła na jego nad-garstku najpewniej drogi srebrny zegarek, któ-ry wyglądał znajomo. Z takiego czasomierza korzystał ten skurwiel, gdy złożył jej wizytę, by przekonać do zmiany zeznań. Za uratowanie swojej skóry obiecał jej wszystko, od pieniędzy

po karierę. Problem w tym, że Sylwię inte-resowało tylko to, czego żaden człowiek nie jest w stanie zaoferować. Skończyło się więc na groźbach i powoływaniu się na znajomości.

Odpaliła ponownie soczewki i wybra-ła kolejne wspomnienie. Tym razem znala-zła się w skromnej sali sądowej. Poplamio-ny kontuar baru zmienił się w zadbaną ławę. Po lewej widziała dumnie unoszącego gło-wę prokuratora w czarnej todze. Naprzeciwko z kolei siedziało źródło jej problemów. Dum-ny dotychczas Maciej Brzozowski wsłu-chiwał się w odczytywany wyrok. Lubiła ten moment. Chwila jak z filmów. Moment triumfu po miesiącach walk. Nawet groźby, że ją dopadnie, które jak niezabezpieczony pi-stolet wystrzeliły z ust oskarżonego, nie robiły na niej wtedy wrażenia. Wygrała sprawiedliwość. Potem wróciła do domu i panująca cisza wyssała z niej wszelką radość, zaś chwilowa satysfakcja przerodziła się w rozczarowanie. Wyłączyła wspo-mnienie. Najchętniej wydłubałaby draniowi oczy.

Z zabójczych planów wybił ją po-nowny dźwięk trzeszczącej podłogi

wywołany przez biegnącego do toale-ty mężczyznę. „Znowu poczuł potrzebę” – pomyślała. Nawet nie zauważyła, jak wy-szedł. Dopaliła papierosa. Wzięła duży łyk piwa. Wystarczy tego użalania się na dziś. Już wyobrażała sobie, jak zasypia w cie-płym łóżku. Szkoda tylko, że sama. Szykowała się do wyjścia, gdy nagle usłyszała za sobą głos.

— Ciężki dzień, co? — Mężczyzna miał ciem-ne, krótkie włosy. Ubrany był w niebieską ko-szulkę z logo Lecha i jeansy. Najbardziej jednak rzucił się jej w oczy tatuaż. Przedstawiał węża, który oplatał przedramię od łokcia do nad-garstka. Twarz mężczyzny wydawała się dziw-nie znajoma. Jest pewna, że gdzieś ją widziała, lecz nie mogła przypomnieć sobie gdzie. Być może kiedyś się minęli.

— Mogę postawić ci drinka? – zapytał, po czym przysiadł się, nie czekając na odpowiedź. Sylwia włożyła resztki sił w uśmiech.

— Dziękuje, ale może kiedy indziej. Nie jestem dzisiaj w nastroju. — Założyła torebkę na ramię. Tuż za nieznajomym ponownie prze-biegł tamten mężczyzna o słabym pęcherzu. Sły-chać było również identycznie brzmiące okrzyki kibiców i studentów.

— Alkohol i miłe towarzystwo mogą to zmienić. — Uśmiechnął się. Zrobiło jej się szkoda mężczyzny, lecz dla niej było