Lead. Stage Dive ebook

OpinieoseriiStageDive

„Czysty rockowy ideał pod każdym względem… Play to wspaniałe połączenie romansu i komedii, chyba jeszcze lepsza książka niż doskonała pierwsza część serii — polecam ją każdemu, kto kocha czytać historię miłosną i się przy tym zdrowo śmiać.”

— Natasha is a Book Junkie

„Kylie Scott szybko staje się jedną z moich ulubionych autorek, potrafi bowiem łączyć zabawę z erotyką. Nie mogę się doczekać, kiedy znów będę mogła sięgnąć po jej książkę. Play — to koniecznie trzeba przeczytać!”

— Smut Book Club

„Lick, dzięki swej niepowtarzalnej historii, jest jak powiew świeżego powietrza — wyobraź sobie połączenie Jak żyć…? Kac i współczesnego romansu.”

— The Rock Stars of Romance

„Mal podbija serca nam wszystkim… Biegnij kupić tę książkę. Poważnie. Nie pożałujesz.”

— Fiction Vixen

„Wciągający, zabawny, a czasem łamiący serce obraz pierwszej miłości… Romans, który jest w stanie wywołać szybsze bicie serca.”

— Smexy Books

„Play nie rozczarowuje! To mieszanka seksu, erotyki i humoru, z dozą powagi, która sprawia, że opowieść staje się taka realistyczna. Jestem wierną fanką Stage Dive, gotową pójść za tymi facetami na koniec świata! Jazda!”

— Up All Night Book Blog

„Jestem oficjalnie uzależniona od serii Stage Dive. Polecam ją każdemu, kto lubi romanse z gwiazdami rocka w tle oraz współczesny gatunek powieści-romansów dla dorosłych.”

— Book Lovin’ Mamas

„Z każdą kolejną książką tej serii jestem coraz bardziej przywiązana do bohaterów i coraz mocniej zauroczona autorką, Kylie Scott.”

— Guilty Pleasure Book Reviews

„Wszystko, z czego utkane są moje rockowe sny. Jazda bez trzymanki, w trakcie której czułam w żołądku każdy zakręt. Przejażdżka, po której zakończeniu natychmiast chcę zawrócić i ją powtórzyć. To książka dla każdej dziewczyny, której zdarzyło się czuć miętę do gwiazdy muzyki rockowej.”

— blog książkowy Maryse

„Ta książka wstrząsnęła moim światem! Lick to uzależniająca mieszanka pasji, dzięki której cieplej robi się w sercu, oraz lekkiej rozrywki. Historia, w której naprawdę można się zatopić. Idealny rockowy romans!”

— blog książkowy Aestas

„Wciągająca, seksowna i pełna emocji.”

— Dear Author

„Przepyszne i smakowite. Zdecydowanie w mojej pierwszej dziesiątce najlepszych książek tego roku!”

— The Book Pushers

„Zabawa ze wspaniałymi postaciami, historią rockową, napięciem i mnóstwem erotycznych fragmentów. Gorąco polecam każdemu, kto szuka historii seksownej i podnoszącej na duchu.”

— Fiction Vixen

„Świetny początek rockandrollowej serii. Z niecierpliwością czekam na następny tom.”

— Smexy Books

Książkę dedykuję Australijskiemu Stowarzyszeniu Czytelników Romansów (Australian Romance Readers Association).

Podziękowania

Na początek pragnę podziękować mężowi i rodzinie — za to, że znów znieśli szaleństwo związane z próbą dotrzymania kolejnego terminu. Ich miłość i wdzięk, z jaką znoszą tę presję, są niesamowite. Nie dałabym rady napisać niczego bez ich niezachwianego wsparcia i zgody na żywienie się daniami z mikrofalówki.

Dziękuję wszystkim z St. Martin’s Press oraz australijskiego i brytyjskiego oddziału Pan Macmillan. Szczególne podziękowania należą się mojej cudownej, zawsze pomocnej redaktorce Rose Hilliard, a także Haylee i Catherine. Dziękuję cudownej agentce, Amy Tannenbaum z JaneRotrosenAgency, za jej nieustającą wiarę we mnie i za cenne wskazówki. Na wyróżnienie zasługuje również Chasity Jenkins z Rock Star PR & Literary Services za jej pomoc i przyjaźń, a także By Hang Le za wspaniałą szatę graficzną i miłość.

I szczególne, wyjątkowe podziękowania dla dziewczyn z Groupies. Jesteście cudowne.

Prowadzenie blogów na temat książek jest aktem miłości. Nie sądzę, by można było zapłacić komuś wystarczająco wiele za jego całodobowe poświęcenie i oddanie się lekturze, recenzowaniu i informowaniu całej społeczności osób czytających romanse o wszystkich nowinkach i nowościach wydawniczych. (Wiem, że jak zwykle na pewno zapomnę o kimś ważnym, dlatego już teraz proszę o wybaczenie…) Natasha is a Book Junkie, The Rock Stars of Romance, Maryse’s Book Blog,Smut Book Club, Totally Booked Blog, Aestas Book Blog, Give Me Books, Love N. Books, Angie’s Dreamy Reads, Globug and Hootie Need a Book, The Autumn Review, About That Story, The BookPushers, Wicked Little Pixie, Heroes and Heartbreakers, Hopeless Romantic, Smexy Books, Under the Covers Book Blog, Book Thingo, Shh Moms Reading, Hook Me Up Book Blog, Ana’s Attic Book Blog, Kaetrin, Nelle, Jodie i Jess z Indie Author’s Down Under, Sassy Mum, dziewczyny z Fictionally Yours, Melbourne, Angie, Mel oraz Triple M Bookclub, The Book Bellas, Random Hot Guy of the Day, VeRnA LoVeS bOoKs, Valley of the Book Doll, Up All Night Book Blog, Lit Slave, Three Chicks and Their Books, Love Between the Sheets, Rude Girl, Joyfully Reviewed, Night Owl Reviews, Crystal, Cath, Dear Author, Twinsie Talk Book Reviews, A Love Affair with Books, Harlequin Junkie, Sahara, Kati, Martini Times Romance, booktopia, Rosemary’s Romance Books i inni — dziękuję każdemu, kto znalazł czas, by przeczytać choć jedną z moich książek i ją zrecenzować.

Prolog

Dwamiesiącewcześniej…

Usta mężczyzny poruszały się, ale ja już dawno przestałam go słuchać.

Nie płacili mi na tyle dużo, żebym musiała to znosić. Nie ma mowy. Dwa dni od rozpoczęcia pracy, a ja już chciałam rzucić się z okna. Biznes muzyczny jest fajny, mówili. Wielki świat, prestiżowy i interesujący. Nic z tych rzeczy.

— …Czy to naprawdę tak trudno zrozumieć? Czy do ciebie w ogóle dociera, co do ciebie mówię? Eklerka to podłużne, oblane czekoladą ciastko z kremem w środku. A nie to, to… coś okrągłego, co mi tu kupiłaś. I to ZNOWU! — Głos tego idioty odbijał się echem.

Asystentka siedząca przy swoim biurku zapadła się jeszcze głębiej w fotel, obawiając się, że to ją obierze sobie za swój następny cel. Niech jej będzie. Ona też prawdopodobnie nie zarabiała tyle, ile powinna. Tylko masochista mógłby cieszyć się tą pracą za mniej niż sto dolców za godzinę. Dotychczas starałam się szukać takich prac dorywczych, które trwałyby po kilka miesięcy. Dostatecznie długo, żeby coś zostało w kieszeni, i na tyle krótko, by nie dać się wplątać w jakieś problemy. Jakoś się udawało.

Dotychczas.

— Czy ty mnie słuchasz? — Jego gniew narastał, zmieniając zdobyty w solarium kolor opalenizny z pomarańczowego w alarmujący odcień burgundu. Gdyby teraz dostał ataku serca, to nie zrobiłabym mu usta-usta. Niech poświęci się jakiś inny odważniak.

— Panno… jak ci tam — już kończył swoją tyradę — idź z powrotem do sklepu i przynieś mi w końcu to, o co cię proszę.

— Morrissey. Nazywam się Lena Morrissey. — Podałam mu serwetkę, starając się go przy tym nie dotknąć, jako że prawdziwa profesjonalistka zawsze potrafi zachować odpowiedni dystans. Ale i dlatego, że ten facet był po prostu obrzydliwy. — A to dla pana.

— A co to?

— To wiadomość z cukierni, prosto od kierownika zmiany, który przeprasza za brak smacznych, długich i fallusowatych eklerek. Najwyraźniej pieką je nieco później — wyjaśniłam. — A ponieważ najwyraźniej nie uwierzył pan moim wczorajszym wyjaśnieniom, pomyślałam, że może przekona pana wiadomość od kogoś, kto w świecie cukierniczym ma większą władzę i autorytet.

Zaskoczony wodził wzrokiem od serwetki do mojej twarzy i z powrotem.

— Na imię ma Pete. Wydawał się miły, więc myślę, że może pan do niego zadzwonić, jeżeli potrzebuje pan dalszej weryfikacji faktów. Poprosiłam go, żeby zapisał swój numer telefonu, o tam, na dole.

Próbowałam pokazać mu palcem cyfry, ale Adrian cofnął dłoń jak oparzony, zgniatając serwetkę w kulkę. Cóż, próbowałam.

Przynajmniej na swój sposób.

Z kąta biura Adriana dobiegł wybuch śmiechu. Przystojny facet z długimi jasnymi włosami uśmiechał się do mnie. Blondynek był wyraźnie rozbawiony. Mnie nie było do śmiechu — zaraz zapewne wylecę z roboty.

Zaraz, zaraz, czy to nie Mal Ericson z tego zespołu… Stage Dive?

A niech to, oczywiście, że to on.

A zatem pozostali trzej mężczyźni siedzący w biurze Adriana to z całą pewnością reszta zespołu. Starałam się odwrócić wzrok, ale moje oczy coś ciągnęło w ich stronę jak magnes. Cóż, przynajmniej zobaczę kogoś sławnego, zanim szef mnie stąd wykopie. Nie różnili się jakoś bardzo od normalnych ludzi, ot, po prostu byli chyba nieco od nas, przeciętnych zjadaczy chleba, ładniejsi. Nie, temu faktowi nie można było zaprzeczyć. Dwaj ciemnowłosi mężczyźni siedzieli obok siebie i przeglądali jakieś dokumenty. To musieli być bracia David i Jimmy Ferrisowie. Ben Nicholson, basista, największy z nich wszystkich, leżał rozciągnięty na sofie z rękami pod głową i spał. Całkiem niezła metoda na przetrwanie spotkania.

Mal uniósł w górę kciuk.

— Lena Morrissey, tak?

— Tak.

— Podobasz mi się. Jesteś zabawna.

— Dziękuję — odpowiedziałam sucho.

— Mal, stary — wtrącił się Adrian — pozwól, że się tylko pozbędę tej… kobiety. I natychmiast zabieramy się z powrotem do naszych spraw.

Potwór skierował na mnie swoje małe, świdrujące oczka.

— Zwalniam cię. Wynocha mi stąd.

I to tyle. Co za ulga.

— Nie tak szybko. — Mal podniósł się i zrobił kilka kroków w moją stronę, cudownie ruszając przy tym biodrami. — Więc jesteś tu czymś w rodzaju sekretarki?

— Tak. Byłam.

Uśmiechnął się łagodnie.

— Nie zrobiłem chyba na tobie zbyt wielkiego wrażenia, co, Leno? Robię na tobie jakieś wrażenie?

— No jasne, że tak. Po prostu jestem chyba w tej chwili zbyt zwolniona z pracy, by w pełni docenić doniosłość tej chwili. — Z rękami założonymi na biodrach spojrzałam mu odważnie prosto w oczy. Był uroczy, a ten jego uśmiech z pewnością działał na mnóstwo kobiet. Ale na mnie nie podziała. — Spokojnie, możesz być pewien, że jak dojdę do siebie, to oszaleję z zachwytu.

Oparł się niedbale o framugę drzwi.

— Obiecujesz?

— Obiecuję.

— Okej, trzymam cię za słowo.

— Dobrze, panie Ericson. Nie zawiodę.

Uśmiechnął się szeroko.

— Mądrala z ciebie. Podoba mi się to.

— Dziękuję.

— Nie ma za co. — Przekrzywił głowę i zaczął stukać palcami o wargi. — Jesteś singielką, Lena?

— A czemu pytasz?

— Tak z ciekawości. Ale sądząc po tym grymasie, odpowiedź jest twierdząca. Co za wstyd dla całego męskiego rodu. Że też moi bracia przeoczyli taką fajną dziewczynę.

Cóż, całkiem spora grupa jego „braci” mnie nie przeoczyła. Postanowili za to zrobić mnie w trąbę i raczej stąd wziął się ten rzeczony grymas. Tego jednak nie zamierzałam mu wyjaśniać.

— Eee, Mal? — odezwał się Adrian, poprawiając gruby złoty łańcuch, który okalał jego szyję jak kołnierzyk.

— Sekundkę, Adrian. — Mal powoli zmierzył mnie od stóp do głów, zatrzymując wzrok na dłużej na wypukłościach mojej klatki piersiowej.

Duże cycki, mizerny wzrost i szerokie biodra nadające się do rodzenia dzieci — to wszystko zapisane było w genach mojej rodziny. Moja mama wyglądała dokładnie tak samo, więc chyba niewiele mogłam z tym zrobić. I tylko brak szczęścia w miłości zdawał się być wyróżniającą mnie cechą. Moi rodzice byli małżeństwem już od blisko trzydziestu lat, a moja siostra niedługo miała stanąć na ślubnym kobiercu. W tym wydarzeniu nie zamierzałam uczestniczyć, ale to długa historia. Albo krótka, ale za to gówniana — wybór należy do ciebie.

W każdym razie rzeczywiście byłam szczęśliwą singielką.

— Naprawdę myślę, że możesz być tą właściwą, Leno — powiedział perkusista, odrywając mnie od moich myśli.

— Och, czyżby? — Zamrugałam.

— Tak jest. No spójrz na siebie, jesteś taka milutka. Ale najbardziej podoba mi się to twoje spojrzenie zza tych seksownych okularów, które mówi mi: idź i pieprz się.

— Podoba ci się to, co? — Wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu.

— O tak. Bardzo. Ale nie jesteś dla mnie.

— Nie?

— Niestety, nie. — Potrząsnął głową.

— A to pech.

— Tak, tak, wiem. Naprawdę wiele tracisz. — Westchnął i założył włosy za uszy, po czym obejrzał się przez ramię. — Panowie, ten problem, o którym wcześniej rozmawialiśmy… Sądzę, że właśnie znalazłem rozwiązanie.

David Ferris patrzył to na Mala, to na mnie, marszcząc przy tym czoło.

— Mówisz poważnie?

— Na sto dziesięć procent.

— Ale słyszałeś, co mówi. Że jest sekretarką. — Starszy z braci Ferris, Jimmy, nawet nie podniósł głowy znad dokumentów. Jego głos był spokojny, głęboki i niewykazujący nawet odrobiny zainteresowania. — Nie ma kwalifikacji.

— Jasne — prychnął Mal. — Bo wszystkie te osoby z wymyślnymi tytułami przecież sprawdziły się najlepiej. Przypomnij sobie, ile już wywaliłeś. Czas podejść do tego problemu z innej perspektywy. Otwórz umysł i ujrzyj ten cud, którym jest panna Lena Morrissey.

— O czym wy mówicie? — spytałam, nie mogąc nic z tego zrozumieć.

— Panowie, panowie. — Ten dupek Adrian zaczął w panice machać rękami. — Bądźmy poważni. Zostawmy to i zastanówmy się nad naszymi sprawami.

— Daj nam minutkę, Adrian — poprosił David, po czym skierował wzrok na Mala. — Wiesz, że trudno z nim wytrzymać. Myślisz, że da sobie radę?

Jimmy chrząknął.

— Tak. Tak właśnie myślę — odpowiedział Mal zdecydowanym głosem, podskakując z ekscytacji. Uniósł zaciśnięte pięści, jak gdyby gotował się do walki. — Pokaż mi, co potrafisz, Lena. No uderz. Chodź tu, mistrzyni. Możesz to zrobić. Przyprzyj mnie do lin!

Wariat. Zdecydowanym gestem odsunęłam jego pięść sprzed nosa.

— Panie Ericson, daję panu pięć sekund na wyjaśnienie, o co tu chodzi, albo wychodzę.

David Ferris rzucił w moją stronę nieoczekiwany uśmiech. Czyżbym zobaczyła w nim aprobatę? Jeśli nawet, to nic mnie to nie obchodziło. Miałam już dość tego cyrku. Musiałam się zastanowić, co powiem w agencji pracy tymczasowej. A biorąc pod uwagę fakt, że nie po raz pierwszy postawiłam się jakiemuś palantowi, raczej nie mogłam liczyć na zrozumienie. Zwłaszcza że już raz czy dwa poproszono mnie o przemyślenie swojego nastawienia. Ale przecież życie było za krótkie, żeby dać się gnoić jakimś idiotom w pracy. Nie można dać sobie wejść na głowę. Tyle zdążyłam już się nauczyć, i to raczej w bolesny sposób.

Mal westchnął i opuścił ramiona rozczarowany.

— Okej, okej. Nie baw się ze mną. Sprawdź, czy mi zależy.

Wymienił spojrzenie z Davidem, po czym David trącił swojego brata łokciem.

— Słuchaj, może jednak warto się nad tym zastanowić.

— Jest wyjątkowa, bo robi sobie jaja z Adriana? — spytał Jimmy. — Mówicie serio?

— Mal ma rację. Ona jest inna.

Adrian wydał z siebie jakiś dziwny dźwięk, jakby desperacki. Może to i małostkowe z mojej strony, ale serce aż podskoczyło mi z satysfakcji. Może jednak ten dzień nie był tak do końca beznadziejny.

— Powiedz mi, Leno — odezwał się Mal z szerokim uśmiechem — co myślisz o Portland?

— Czy tam aby przypadkiem ciągle nie pada? — spytałam. Mówiąc całkowicie szczerze, pomysł wyjazdu tak daleko na północ zupełnie nie przypadł mi do gustu.

Mal jęknął.

— Ach wiem, Leno, cudowna Leno, wiem. Uwierz mi, próbowałem już przekonać ich do przeprowadzki z powrotem do Los Angeles, ale nie chcą o tym słyszeć. Bracia Ferris obrali na swą obecną siedzibę Portland. Nawet Benny znalazł już tam sobie miejsce.

Ben, basista, otworzył jedno oko i rzucił w naszą stronę zmęczone spojrzenie. Nie trwało to jednak długo, bo zaraz zamknął je i wrócił do przerwanej drzemki.

— No, proszę was — powiedział Mal, znów kołysząc się na piętach. — Pomóżcie mi przekonać ją, że Portland naprawdę nie jest takie straszne.

W końcu Jimmy westchnął i podniósł wzrok na mnie.

To, czego nie mógł zrobić ze mną Mal, on robił z łatwością. Cały świat nagle stanął w miejscu, a jedyne, co odczuwałam, to głośne bicie pulsu tuż za uszami. Był piękny, tak jak piękne są gwiazdy. Mogłam jedynie patrzyć na niego z nostalgią, bo był tak niesamowicie odległy, całkowicie poza moim zasięgiem. Chwile takie jak ta zawsze powinny być niezwykle doniosłe. Ziemia zadrżała w posadach. Jednak zamiast nastrojowego światła i patetycznej muzyki ja otrzymałem jedynie zimne spojrzenie człowieka w nieskazitelnym, eleganckim garniturze. Ciemne włosy okalały jego twarz i opadały na kołnierz, podkreślając kości policzkowe anioła i szczękę krnąbrnego dziecka. Wszystkie pozostałe części jego ciała były wybitnie męskie. Ale ta jego szczęka… no cóż.

Mężczyzna był niewątpliwie przystojny, ale z całą pewnością nie był miły. Spotkałam już wystarczająco wielu nieprzyjemnych mężczyzn, żeby to wiedzieć. Atrakcyjny — tak. Przyjemny — nie.

Zmarszczyłam odruchowo brwi.

Jego spojrzenie stało się jeszcze bardziej gniewne.

Odpowiedziałam tym samym.

— Ho, ho, widzę, że już przypadliście sobie do serca! Wyglądacie, jakbyście znali się od lat. Uważam, że Lena będzie wspaniałą asystentką — stwierdził Mal. — Prawda, Leno?

— Asystentką? — powtórzyłam zdumiona.

— A od kiedy to potrzebuję asystentki? — Jimmy obrzucił mnie spojrzeniem od stóp do głów. Jego zaciśnięte usta wyrażały zdecydowaną dezaprobatę.

— Od kiedy nie dajesz rady dotrzymać nam towarzystwa na trzeźwo — odpowiedział spokojnie jego brat. — Ale to twój wybór. Jeżeli nie chcesz spróbować z nią, to wytwórnia płytowa znajdzie ci innego opiekuna. Kogoś odpowiedniego. Niewątpliwie.

Jimmy skrzywił się, a szerokie ramiona wypełniające garnitur zapadły się. Niemal zrobiło mi się go szkoda. Może nie był to najmilszy człowiek na świecie, ale mógł chyba oczekiwać odrobiny wsparcia ze strony rodzonego brata. No cóż, rodzeństwa się nie wybiera.

— Może im się poszczęści i znajdą w końcu kogoś, z kim uda ci się dłużej wytrzymać, co? — zapytał David. — Idzie ci coraz lepiej, ale nie możemy pozwolić, byś teraz się nam wykoleił.

— Nie zamierzam się wykolejać.

— Niedługo ruszamy w trasę i twoja dotychczasowa rutyna legnie w gruzach. Przyznasz, że to sytuacja sprzyjająca powrotowi do złych nawyków. Słyszałeś, co mówił twój ostatni terapeuta.

— No dobra, Dave. Dobra. Rany.

Chociaż zwracał się do brata, ani na chwilę nie spuścił ze mnie spojrzenia swoich zimnych jak lód oczu.

A ja wytrwale odwzajemniałam to spojrzenie. Ucieczka przed wyzwaniami nie jest w moim stylu.

— Zatrudnię ją — oznajmił.

Roześmiałam się.

— Ejże, panie Ferris, ja się jeszcze na nic nie zgodziłam.

— Ale są pewne warunki — kontynuował Jimmy.

Mal wyrzucił w górę ręce, jednocześnie wydając dźwięki naśladujące wiwatowanie tłumu. Wszyscy najwyraźniej całkowicie zignorowali moje słowa.

— Nie chcę, żebyś ciągle wchodziła mi w drogę — oznajmił Jimmy, nie spuszczając ze mnie wzroku.

— Momencik, proszę. A więc proponuje mi pan posadę swojej asystentki? — spytałam, by mieć całkowitą jasność sytuacji.

— Nie. Proponuję ci okres próbny na stanowisku mojej asystentki. Powiedzmy, że miesiąc… o ile wytrzymasz tak długo.

Mogłabym znieść z nim miesiąc. Prawdopodobnie. Pieniądze na pewno będą niezłe.

— A jaki byłby zakres obowiązków i za ile?

— W zakres twoich obowiązków wchodziłoby nieprzeszkadzanie mi, a płacę dwa razy tyle, co dostajesz tutaj.

— Dwa razy? — Moje brwi poszybowały w górę.

— Nikogo nie będziesz informowała o tym, co się ze mną dzieje, chyba że odlecę — wyliczał. — A wtedy powiadomisz o tym tylko i wyłącznie kogoś z zespołu lub szefa ochrony. Rozumiesz?

— O jakim odlocie mówimy?

— Och, zaufaj mi, gdy do tego dojdzie, natychmiast to rozpoznasz. Jeszcze raz, jak masz na imię?

— Lena.

— Tina.

— Nie. Lena. L-E-N-A.

Adrian wydał z siebie cichy bulgoczący dźwięk, jak gdyby ktoś go dusił. To jednak nie miało żadnego znaczenia. Jedyne, co się teraz liczyło, to sposób, w jaki wygładziło się czoło Jimmy’ego Ferrisa. Gniew, napięcie lub cokolwiek innego, co tam było, zniknęło z jego twarzy i teraz jego wzrok był pełen namysłu. Nie uśmiechał się. Grymas na twarzy w niczym nie przypominał uśmiechu. Jednak przez chwilę przeszło mi przez głowę pytanie, co takiego mogłoby skłonić go do uśmiechu.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

— Le-na — wypowiedział moje imię tak, jak gdyby próbował zważyć je na języku. — No dobrze. Masz schodzić mi z drogi, a potem zobaczymy, jak będzie.

Rozdziałpierwszy

Jimmy’emu odbiło.

Drzwi do pokoju hotelowego zatrzęsły się, gdy coś uderzyło w nie z hukiem z drugiej strony. Dobiegające ze środka głosy były podniesione, ale poszczególnych słów nie dało się zrozumieć. Może jednak zostanę jeszcze przez jakiś czas w holu? To było kuszące. W sumie powinnam była zniknąć stąd już kilka tygodni temu. To oczywiste, że pomimo niezłej kasy to nie była praca dla mnie. Ale za każdym razem, gdy otwierałam usta, by powiedzieć mu, że odchodzę, po prostu brakowało mi słów.

Nie potrafię tego wyjaśnić.

— Hej. — Podeszła do mnie Ev. Miała na sobie prostą czarną sukienkę, a jej palce zaciskały się nerwowo. Blond włosy miała spięte w elegancki kok.

— Cześć.

— David z nim rozmawia.

— Rozumiem.

Ja też chyba powinnam założyć sukienkę. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam, byłoby publiczne zawstydzenie Jimmy’ego w taki dzień jak dziś. Problem w tym, że listopad w północnym Idaho potrafi być naprawdę zimny. Nie potrafiłam znaleźć rajstop tak grubych, by zdołały wygrać z tutejszą pogodą. Nie, ja byłam przyzwyczajona do zdecydowanie cieplejszego klimatu.

Zespół był już od tygodnia w Coeur d’Alene, ale odkąd tu przybyliśmy, Jimmy był w fatalnym nastroju. Było nawet gorzej niż zwykle. Mama Mala umarła cztery dni temu, przegrawszy walkę z rakiem. Na ile zdążyłam się zorientować, Lori była dla braci Ferris niczym matka. Szczególnie że ich rodzona matka nie była nic warta i zostawiła ich, gdy byli jeszcze małymi chłopcami. Ja spotkałam Lori tylko kilka razy, ale byłam pewna, że była wspaniałym człowiekiem.

Kolejne stłumione okrzyki. I kolejne głuche uderzenie.

— Chyba nie powinnam była wychodzić na śniadanie. — Kawa, tost francuski i zdecydowanie więcej syropu klonowego, niż potrzebowała jakakolwiek kobieta, teraz przewracały się w moim żołądku. Jedzenie dla poprawienia sobie nastroju wcale nie było dobrym pomysłem. — Myślałam, że zdążę wrócić przed jego atakiem.

— Nie możesz pilnować go bez przerwy.

— W sumie za to mi płacą. — Wzruszyłam ramionami.

— A nawet gdybyś wróciła, to zwolniłby cię za to, że wchodzisz mu w drogę. Tak jak zrobił to ze wszystkimi przed tobą. Dobrze jest zostawić mu trochę przestrzeni i dać nieco odetchnąć. — Ev skrzywiła się, gdy zza drzwi dobiegł kolejny głośny huk. — Zazwyczaj.

— Hmm.

Prawda była taka, że Jimmy nie zwolnił wszystkich pięciu moich poprzedniczek. Niektóre łagodnie namówił, by zwolniły się same. Przynajmniej on tak to ujął. Nie chciało mi się jednak jej poprawiać.

— David go uspokoi — zapewniła mnie Ev z absolutnym przekonaniem w głosie.

To niesamowite, w jaki sposób była wpatrzona w swojego męża. Ja chyba nigdy nie pokładałam takiej wiary w swoim partnerze. David i Ev pobrali się w Vegas pół roku temu podczas pewnej upojnej nocy — upojnej dosłownie, bo byli upojeni alkoholem. Huczały o tym wszystkie media. Musiała to być niezwykła historia, choć ja jeszcze nie zdążyłam poznać wszystkich szczegółów. Owszem, Ev próbowała zaprosić mnie kilkakrotnie na jakieś wypady w gronie koleżeńskim, ale ja zawsze znajdowałam jakąś wymówkę. Nie żebym nie doceniała jej gestu; po prostu czułam się jakoś niezręcznie — pracowałam przecież dla jej szwagra.

W każdym razie moim zadaniem było radzenie sobie z Jimmym. Uśmiechnęłam się więc przepraszająco i wsunęłam klucz do zamka. Pora przywdziać maskę twardzielki, która zdaniem mojego eks — a niech go cholera — zawsze leżała na mnie jak ulał.

Pchnęłam drzwi powoli, lecz zdecydowanie. Tuż przy mojej twarzy przeleciał kieliszek, z trzaskiem rozbijając się o ścianę. Wystraszyłam się nie na żarty i rzuciłam się na podłogę, czując jak serce bije mi w piersi jak szalone.

— Lena! — wrzasnął Jimmy. — Wypierdalaj stąd!

Stuknięte gwiazdy rocka.

W dupach im się poprzewracało.

A więc jednak dobrze zrobiłam, że założyłam spodnie. Przynajmniej nie zdarłam sobie kolan na hotelowej wykładzinie. Ale gdy tylko wrócimy do Portland, albo odejdę, albo zażądam sporej kasy za pracę w niebezpiecznych warunkach. Albo zrobię i to, i to. Nie ma mowy, żebym to dłużej znosiła.

— Rzuć jeszcze jednym przedmiotem, Jimmy, a wbiję ci obcas moich dziesięciocentymetrowych szpilek tak głęboko w tyłek, że będziesz potrzebował chirurga, by go stamtąd wydostać — powiedziałam, rzucając mu mordercze spojrzenie spod ciemnej grzywki. — Zrozumiałeś?

Spojrzał na mnie gniewnie.

Ja odpowiedziałam szyderczym uśmieszkiem.

Nic nowego, mówię wam, nic nowego.

— Nic ci się nie stało? — David Ferris podszedł do mnie, omijając połamany stolik i rozbitą lampę. Podał mi rękę i pomógł wstać. Obaj bracia byli przystojni, mieli pieniądze, sławę i talent. Dobre maniery miał tylko jeden z nich. Ale mój wzrok wciąż był utkwiony w szaleńcu, który pozostał na drugim końcu ociekającego luksusem apartamentu.

— Wszystko w porządku. Dziękuję. — Poprawiłam przekrzywione okulary.

— Nie wydaje mi się, żeby coś brał — powiedział David przyciszonym głosem. — Chyba ma po prostu zły dzień.

Miałam nadzieję, że ma rację i Jimmy rzeczywiście niczego nie brał. Dla dobra nas obojga.

— To trudny czas dla nas wszystkich, Lena.

— Tak. Wiem.

Po drugiej stronie pokoju Jimmy chodził w tę i z powrotem z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Zazwyczaj był prawdziwym księciem, pozerem i chodzącym ideałem. Zaczesane do tyłu włosy, najmodniejsze ciuchy. Wygląd i status boga rocka sprawiały, że wciąż krążył na najwyższej orbicie. Mogłam spokojnie fantazjować na jego temat, pozostając daleko poza strefą jego uwagi.

(No bo niestety mój seksualny apetyt wcale nie osłabł, gdy złożyłam sama przed sobą przyrzeczenie, że nigdy więcej nie będę z żadnym mężczyzną. A przecież życie wtedy byłoby o wiele prostsze).

Dziś jednak Jimmy zdawał się niezwykle ludzki, na wpół ubrany, z ciemnymi włosami okalającymi twarz o ostrych rysach i zarostem podkreślającym kształt szczęki. Jego samokontrola legła gdzieś w gruzach. Stan — zarówno jego, jak i pokoju — był szokujący. Chyba nic nie wyszło z tej eksplozji nienaruszone. Musiałam wyglądać jak jeden z tych klownów na jarmarku, no tych, którym trzeba wrzucić do ust piłeczkę, by otrzymać nagrodę. Moja głowa obracała się to w jedną, to w drugą stronę, gdy próbowałam objąć wzrokiem skalę zniszczeń.

— Ale bałagan — mruknęłam.

— Chcesz, żebym posłał po Sama? — spytał David. Sam to szef ochrony zespołu.

— Nie. Poradzę sobie. Dziękuję.

Oczy zmrużyły mu się w szparki.

— Nie wyobrażam sobie, że coś może zrobić, ale… Naprawdę jest nakręcony. Jesteś pewna?

— Absolutnie tak. Spotkamy się na dole.

Najważniejsza była pewność siebie. Przytrzymałam otwarte drzwi, przez które David wyśliznął się, rzucając mi zaniepokojone spojrzenia. Najwyraźniej mój sztuczny uśmiech nie był jednak wystarczająco przekonujący.

— Może zostanę gdzieś w pobliżu — zaproponował. — Tak na wszelki wypadek.

— Zatrudniliście mnie, bym sobie z nim radziła. Nie martwcie się. Damy sobie radę — zapewniłam i zatrzasnęłam drzwi, odgradzając się od niepewnego wzroku Davida i Ev.

Jimmy dalej chodził w tę i z powrotem, całkowicie ignorując moją obecność.

Wzięłam głęboki oddech, a potem następny. Łagodnie i powoli. Spokojnie i na chłodno. Po głowie krążyły mi wszystkie te typowe teksty motywacyjne. Nie trzeba być idealnym, aby zrealizować zadanie — wystarczy być odpowiednio zmotywowanym. Bez względu na to, co myślę o tym człowieku, jego dobro jest moim priorytetem. To moja praca. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Szkło chrzęściło pod moimi obcasami, gdy powoli zbliżałam się do niego. Ominęłam przewróconą sofę i przekroczyłam rozbitą lampę. Nie chciałam nawet zgadywać, jaki rachunek za te zniszczenia wystawi hotel. Ochrona powinna już tu być — przecież inni goście musieli słyszeć hałas i z pewnością to zgłosili. No chyba że pięć patyków za noc zapewniało niezwykłą dźwiękoszczelność.

Jimmy rzucił mi mroczne spojrzenie. Jego źrenice były normalnej wielkości. Z rozmachem usiadł na krześle, okazując rozdrażnienie i agresję, ale także doskonałą koordynację. Może rzeczywiście niczego nie brał.

— Co się dzieje? — spytałam, stając tuż przed nim.

Chociaż kłykcie miał podrapane i zaróżowione, nie widać było na nich krwi. Rozstawił szeroko nogi, wsparł łokcie na kolanach i zwiesił głowę.

— Wyjdź, Leno. Chcę być sam.

— Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł.

Chrząknął.

— Czy to nie jest trochę za bardzo oklepane: zrujnowanie pokoju hotelowego?

— Odpieprz się.

Westchnęłam.

No dobrze, może dalsze drażnienie go nie było dobrym pomysłem. Wsunęłam okulary dalej na nos, dając sobie czas na zastanowienie. Chyba potrzeba jakiejś nowej strategii. Mężczyzna miał na sobie jedynie czarne spodnie od garnituru. Był bez koszuli i butów. I chociaż jego tors i ramiona pokryte tatuażami były naprawdę ładne, to jednak nie mógł pójść tak na pogrzeb. Zwłaszcza przy tej pogodzie.

— Jimmy, wkrótce wychodzimy. Musisz się przygotować. Nie chcesz chyba się spóźnić, prawda? To byłoby niegrzeczne.

Zero reakcji.

— Jimmy?

— Nienawidzę, kiedy mówisz do mnie takim tonem — stwierdził, nadal wbijając wzrok w podłogę.

— Jakim tonem?

— Gdy starasz się udawać mojego terapeutę. Nie jesteś nim, więc przestań.

Na to nie było dobrej odpowiedzi, więc tym razem trzymałam buzię zamkniętą na kłódkę.

Żyły na boku szyi wyszły mu na wierzch, a umięśnione mięśnie pleców błyszczały od cienkiej warstwy potu. Choć zdawał się nadal kipieć gniewem, jego postawa świadczyła raczej o klęsce. Zdarzało mu się być aroganckim kutasem, jednak na co dzień Jimmy Ferris był silnym i dumnym mężczyzną. W ciągu tych kilku miesięcy, odkąd zostałam jego niańką, doświadczyłam już wielu jego różnych nastrojów — w większości złych. Ale dotychczas nie widziałam, by był pokonany. To było bolesne. A to odczucie było dla mnie tyle niemiłe, co zaskakujące.

— Potrzebuję czegoś — powiedział gardłowo.

— Nie!

— Lena… cholera jasna. Nie potrafię…

— Oczywiście, że potrafisz.

— Po prostu przynieś mi coś — warknął.

— Nie zrobię tego, Jimmy.

Wstał gwałtownie z twarzą wykrzywioną złością. Instynkt przetrwania nakazywał mi się cofnąć, uciekać i szukać kryjówki. Mój ojciec zawsze mi jednak powtarzał, że jestem zbytnio uparta i kiedyś sprowadzi to na moją głowę nieszczęście. Choć byłam w szpilkach, Jimmy i tak był ode mnie wyższy, a w dodatku jego ulubioną formą rozrywki były od niedawna jogging i podnoszenie ciężarów. Nic dziwnego, że czułam przypływ adrenaliny, ale Jimmy mnie przecież nie skrzywdzi.

A przynajmniej miałam takie przekonanie.

— Jeden pieprzony drink — ryknął.

— Hej…

— Nie masz cholernego pojęcia, jak to jest. Potrzebuję tylko jednego pieprzonego drinka, bym mógł jakoś przez to przejść. A potem znów przestanę pić. Obiecuję.

— Nie.

— Podnieś słuchawkę i zamów mi drinka.

— Przecież rozwaliłeś telefon.

— No to zabierz tyłek na dół i przynieś mi go.

Potrząsnęłam głową.

— Pracujesz dla mnie! Płacę ci za to! Jesteś moją podwładną — powiedział i palcem szturchnął się w pierś, by podkreślić wagę swoich słów. — Pamiętasz?

— Tak. Ale nie przyniosę ci drinka. Możesz sobie wygrażać, ile tylko zechcesz. — Mój głos zadrżał, ale się nie wycofałam. — Nie masz co na to liczyć. Nigdy.

Wydał z siebie przeciągłe warknięcie.

— Jimmy, musisz się uspokoić.

Jego szczęki zacisnęły się, a nozdrza rozszerzyły.

— Nie chcę angażować w to nikogo innego. Jednak jestem już bardzo blisko podjęcia takiej decyzji. Dlatego proszę cię, uspokój się — powiedziałam.

— Kurwa!

Wojna, jaką prowadził z samym sobą, uwidoczniła się na jego idealnej twarzy. Wziął się pod boki i patrzył na mnie z góry. Przez długą chwilę nie mówił nic, a jego głośny, ciężki oddech był jedynym dźwiękiem.

— Proszę cię, Lena.

— Nie.

O cholera, to nie zabrzmiało dostatecznie przekonująco. Położyłam dłonie na brzuchu, przywołując resztki sił.

— NIE.

— Proszę — zaskomlał ponownie, a jego oczy nabrały czerwonych obwódek. — Nikt nie musi się o tym dowiedzieć. To zostanie tylko między tobą i mną. Muszę wypić, żeby jakoś wziąć się do kupy. Lori była… była dla mnie taka ważna.

— Wiem. Bardzo mi przykro, że ją straciłeś. Jednak picie w niczym ci nie pomoże — powiedziałam, próbując sobie jednocześnie przypomnieć wszystkie mądre rady wyczytane w internecie. Jednak szybkie bicie serca nie pozwalało mi zebrać myśli. Nie bałam się Jimmy’ego, ale obawiałam się, co może się z nim stać. Nie chciałam, by przegrał tę walkę. Nie pozwolę mu na to.

— Alkohol to tylko rozwiązanie chwilowe, które na dłuższą metę niczego ci nie ułatwi. Przeciwnie. I ty dobrze to wiesz. Uda ci się przetrwać ten dzień. Jesteś w stanie to zrobić.

— Przecież dzisiaj pożegnamy się z nią na zawsze — powiedział łamiącym się głosem i z powrotem opadł na krzesło. — Ona nas karmiła, Leno. Gdy w naszym domu nie było nic do jedzenia, przychodziliśmy do niej, a ona sadzała mnie i Davie’go przy stole i dawała nam jeść. Traktowała nas, jakbyśmy byli jej synami.

— Och, Jimmy.

— Nie, nie mam siły.

Ale ja też nie miałam dość sił. Na dowód tego stałam tam całkowicie bezużyteczna, z płaczącym nad nim sercem. Często się zastanawiałam, co sprawiło, że stał się takim, a nie innym człowiekiem. Nie sądziłam jednak, że jego dzieciństwo było aż tak straszne.

— Przykro mi — powiedziałam, zdając sobie sprawę z tego, jak niewiele znaczą jakiekolwiek słowa.

Jimmy naprawdę potrzebował terapeuty, doradcy lub kogoś innego. Każdego oprócz mnie, bo ja, szczerze powiedziawszy, nie miałam bladego pojęcia, jak sobie poradzić w tej sytuacji. Ten człowiek dosłownie rozpadał się na kawałki na moich oczach, a samo patrzenie na to było dla mnie torturą. Przez ostatnich kilka lat byłam taka ostrożna, trzymając się z dala od kłopotów i troszcząc się tylko o samą siebie. A tu nagle jego ból odczuwałam jak własny — ból rozrywał moje wnętrzności. Pomieszczenie przed moimi oczami rozmazywało się.

Co ja tu, do jasnej cholery, jeszcze robiłam?

Instrukcje, które otrzymałam zaraz po podjęciu tej pracy, były niezwykle proste. Miałam tylko być blisko niego i nigdy, przenigdy — pod groźbą śmierci, dymisji oraz wszystkiego, co jego prawnicy mogliby na mnie wymyślić — nie pozwolić mu wypić choć kropli alkoholu i zażyć choć odrobiny jakiegokolwiek narkotyku. Ani jednej pigułki. Biorąc pod uwagę fakt, że był czysty od niemal pół roku — i to z własnej woli — nie wydawało się to trudnym zadaniem.

Aż do teraz.

— Znajdę ci jakąś koszulę — powiedziałam, mrugając szybko oczami i próbując zebrać się w sobie. Może i nie miałam kwalifikacji, ale on miał tylko mnie. — Ubierzesz się i pójdziemy.

Nie odpowiedział.

— Przetrwamy to, Jimmy. Przetrwamy ten dzień, a potem będzie lepiej.

Te słowa brzmiały tak gorzko. Miałam nadzieję, że to nie były kłamstwa.

Nadal nic.

— Okej?

— Dlaczego powiedziałem, że zabiorę głos na pogrzebie? Co ja sobie, do jasnej cholery, wtedy myślałem? — Jego twarz się wykrzywiła. — Czy oni nie wiedzieli, że to się nie uda? Nie powinni byli mi na to pozwalać. Jestem w fatalnej formie i do niczego się nie nadaję. A Dave stwierdził: „Powiesz kilka słów, przeczytasz jakiś wiersz. Będzie dobrze”. Co za cholerne bzdury.

— Możesz to zrobić.

— Nie, nie mogę. — Potarł twarz dłońmi. — Jeśli mam nie spieprzyć pogrzebu najwspanialszej osoby, jaką kiedykolwiek znałem, to muszę się napić. Jeden drink, tylko jeden drink, a potem znów przestanę pić.

— Nie. — Odważnie spojrzałam mu w twarz. — Poprosili cię, żebyś wygłosił mowę, bo chociaż sami nie chcą tego przyznać, to wiedzą, że właśnie ty zrobisz to najlepiej. To ty jesteś frontmanem. Nie potrzebujesz drinka. Błyszczysz w świetle jupiterów. To jest twoje naturalne środowisko.

Rzucił mi długie spojrzenie. Coraz trudniej było mi wytrzymywać kontakt wzrokowy.

— Dasz radę, Jimmy. Wiem, że dasz. Nie mam co do tego ani cienia wątpliwości.

Zero reakcji. Nawet nie mrugnął. Tylko wpatrywał się we mnie i wpatrywał. To nie było złowrogie spojrzenie — nie byłam pewna, jakie ono było, wiedziałam tylko, że było za długie. Wytarłam spocone dłonie o spodnie.

— No dobrze. Przyniosę ci ubranie — powiedziałam, żeby jakoś wyzwolić się i uciec.

Silne ramiona nagle zamknęły się wokół mnie i przyciągnęły mnie do siebie. Zrobiłam wymuszony krok do przodu, aż poczułam jego rozpaloną twarz wbijającą się w mój żołądek. Jego uścisk był brutalnie silny, jak gdyby się spodziewał, że zacznę się bronić i go odrzucę. Ja jednak stałam w bezruchu, całkowicie zaskoczona. Całe jego ciało trzęsło się, a drżenie przenosiło się na mnie, aż czułam je we własnych kościach. Nadal jednak nie wydał z siebie ani jednego dźwięku. Coś moczyło moją bluzkę, sprawiając, że oblepiała mi brzuch.

To mógł być pot. Ja jednak miałam najgorsze z przeczuć: że to jednak było coś innego.

— Hej.

Nic w ciągu tych dwóch ostatnich miesięcy nie przygotowało mnie na coś takiego. Nigdy mnie nie potrzebował. Raczej po prostu mu przeszkadzałam. Ścieraliśmy się ze sobą. Próbował mnie deprecjonować. Ja odgryzałam się kąśliwym żartem. Modus operandi został już dawno ustalony.

Mężczyzna, który wtulał się we mnie, był obcym dla mnie człowiekiem.

Moje dłonie zawisły nad jego nagimi ramionami. Narastała we mnie panika. Przecież nie wolno mi było go dotykać. Ani odrobinę. Studwunastostronicowy kontrakt wyraźnie tego zakazywał. Jak dotąd on sam robił wszystko, aby unikać wszelkich kontaktów ze mną, ale teraz mięśnie jego ramion były zaciśnięte, a palce głęboko wbijały się w moje ciało. Byłam niemal pewna, że słyszę jak trzeszczą mi żebra. Był niezwykle silny. Dobrze, że ja także miałam mocną budowę ciała, bo w przeciwnym razie zadusiłby mnie chyba na śmierć.

— Jimmy, nie mogę oddychać — wydusiłam z siebie.

Uścisk nieco zelżał i zaczęłam dyszeć, łapczywie napełniając płuca powietrzem. Jednak jego silne ramiona pozostały na swoim miejscu. Nadal nie miałam swobody ruchów.

— Może pójdę po Sama — powiedziałam w przebłysku geniuszu, gdy tylko złapałam oddech. Szef ochrony przypominał zbira w garniturze, ale byłam pewna, że potrafi odwzajemniać takie uściski.

— Nie.

Cholera.

— Albo po Davida. Chcesz, by twój brat tu wrócił?

Jego twarz poruszyła się, najpierw w lewo, potem w prawo. A więc kolejne „nie”.

— Nie możesz im o tym powiedzieć.

— Nie powiem. Obiecuję.

Jego milczenie aż zadźwięczało mi w uszach.

— Potrzebuję tylko chwili — powiedział.

Stałam więc nieruchomo w jego uścisku, czując się bezużyteczna — manekin sprawdziłby się w tej roli równie dobrze. Cholera, muszę przecież coś zrobić. Powoli, bardzo powoli moje dłonie opadły na jego ciało. Pragnienie ukojenia go wygrało z groźbą oskarżenia o naruszenie warunków kontraktu. Gorąca skóra złożyła pocałunek na wewnętrznej stronie moich dłoni. Jego ciało było rozgrzane, gorączkowe, pot zwilżył ostre kontury jego ramion i grubą kolumnę jego szyi. Moje dłonie ślizgały się po ciele Jimmy’ego, starając się ukoić jego ból.

To było takie niepokojące odczucie — być mu potrzebną, być tak blisko niego.

— Już dobrze, już dobrze — mówiłam, a moje palce wsunęły się w jego gęste ciemne włosy. Były tak miękkie. Nic dziwnego, że prawnicy nie chcieli, żebym go dotykała; teraz, gdy już zaczęłam, nie mogłam przestać. Powinnam się wstydzić, pieszcząc jego ciało w takim momencie. Ale to przecież on zainicjował kontakt. Przycisnął mnie do siebie, oczekując pociechy, której ja mogłam mu dać w ogromnych ilościach.

— Co mam powiedzieć? — spytał głosem stłumionym przez mój brzuch i materiał bluzki. — Jak mam wygłosić tę pieprzoną mowę?

— Powiesz, ile dla ciebie znaczyła. Zrozumieją.

Prychnął.

— Mówię poważnie. Po prostu pozwól słowom płynąć z twego serca.

Wziął głęboki oddech, opierając czoło na moim ciele.

— A na domiar wszystkiego zadzwoniła jeszcze ona.

— Ona? — rzuciłam ostre spojrzenie na czubek jego głowy. Cholera, wydawał się zdrowy. A już na pewno nie miał żadnych omamów. — Kto do ciebie dzwonił?

— Matka.

— Och. — To z całą pewnością nie była dobra wiadomość. Może to lepiej, niż gdyby sądził, że dostaje telefony z zaświatów, ale i tak nie wróżyło to niczego dobrego. — I czego chciała?

— Tego, co zawsze. Pieniędzy. — Jego głos był teraz ostry i cichy. Tak cichy, że musiałam wytężyć słuch, by go zrozumieć. — Ostrzegłem ją, żeby trzymała się z dala.

— Jest w mieście?

Kiwnięcie głową.

— Groziła, że rozwali cały ten pogrzeb. Powiedziałem, że wezwę policję.

O jasna cholera. Ta kobieta była chyba prawdziwym koszmarem.

— Davie nic nie wie — ciągnął. — I niech tak zostanie.

— W porządku.

Nie miałam pojęcia, czy to aby na pewno jest mądre rozwiązanie, ale to nie moja decyzja.

— Nic mu nie powiem — zapewniłam.

Jego ramiona drżały pod moimi dłońmi, a jego cierpienie otaczało nas niczym nieprzepuszczalna muszla. Nic więcej nie istniało.

— Wszystko będzie dobrze — powiedziałam, pochylając się nad nim i osłaniając jego ciało swoim. Bolało mnie serce. Jakże chciałam nie czuć tej emocjonalnej więzi. Pragnienie ulżenia mu w cierpieniu było przemożne. Zazwyczaj był taki nieznośny, arogancki i niemiły. Jednak gniew czynił moją pracę znacznie łatwiejszą. Gdy zachowywał się jak dureń, mogłam przynajmniej pozostawać obojętna wobec niego. Ale teraz przepływały przeze mnie niebezpieczne nowe odczucia, miękkie i wilgotne, ciepłe i tkliwe. Absolutnie nie powinnam tak się o niego troszczyć.

Cholera.

Co się ze mną, do diabła, działo?

Zacisnął dłonie na moich biodrach i podniósł twarz. Po raz pierwszy zobaczyłam go takiego, jakim był naprawdę, kiedy się nie pilnował. Wszystkie te jego zazwyczaj ostre rysy twarzy naznaczone były bólem, co tylko podkreślało jego piękno. Oblizałam spierzchnięte nagle wargi. Jego palce napięły się i wbiły mocniej, a czoło zmarszczyło się, gdy zobaczył wilgotną plamę, która rozlała się na mojej bluzce.

— Przepraszam za to.

— Żaden problem.

Puścił mnie, a nogi ugięły się pode mną z tęsknoty za jego ciałem.

Bliskość już się jednak ulotniła, a jej miejsce wypełniło skrępowanie napływające niczym fala przypływu. Niemal czułam, jak drzwi, które przede mną otworzył, znów się zatrzaskują. Moje zamykały się wolniej, słabiej. Ktoś podmienił tytanowe wrota na cynfolię, pozostawiając mnie całkowicie bez ochrony, obnażoną. To była jego wina. Na chwilę zstąpił ze swojego piedestału. Pokazał mi prawdziwego siebie, swoje obawy i lęki, a ja zdołałam jedynie wymamrotać kilka pocieszających banałów. Nawet nie pamiętałam już, co to było konkretnie. Nic dziwnego, że znów się przede mną zamykał.

Fizycznie nadal byliśmy nienaturalnie blisko siebie. Nasze ciała dzieliło tak niewiele. Jimmy rzucił mi przelotne, pełne zażenowania spojrzenie, jak gdyby próbował zwrócić moją uwagę na ten niezręczny fakt. Najwyraźniej żałował tego, co się tu przed chwilą stało. Na litość boską, wypłakał się przecież na brzuchu pracownicy.

— Przyniosę ci jakieś ubranie — powiedziałam, chwytając się pierwszej sensownej myśli, jaka przyszła mi do głowy.

Po pokoju poruszałam się niemal po omacku. Myśli i odczucia przelewały się przeze mnie tak szybko, że tworzyły jeden wielki rozmazany ciąg. Musiałam porozmawiać z mamą. O ile było mi wiadomo, w naszej rodzinie nikt nie chorował na serce. Wujka Johna zabrała białaczka. Babcia umarła, bo paliła paczkę papierosów dziennie. Valerie, moja stryjeczna babka, złapała chyba jakąś dziwną infekcję grzybiczą płuc, ale tu nie mam pewności. Mama na pewno będzie to wiedziała. Cokolwiek wyprawiało teraz moje serce, nie mogło to być nic dobrego. Miałam dopiero dwadzieścia pięć lat, byłam zdecydowanie za młoda, żeby umierać. Choć może to dobry wiek na hipochondrię.

Z garderoby przy ogromnej sypialni wyciągnęłam koszulę i krawat. Mój pokój, znajdujący się po drugiej stronie apartamentu, nie był zły. Jednak ta główna sypialnia mogła zawstydzić nawet Ritza. Na gigantycznym łóżku leżały skotłowane prześcieradła, koce i poduszki. Nie był to rezultat żadnych dzikich harców, bo o ile było mi wiadomo, ten mężczyzna był albo aseksualny, albo zachowywał wstrzemięźliwość w tym względzie, albo jedno i drugie. Najwyraźniej nie spał zbyt dobrze. Bez trudu mogłam sobie wyobrazić, jak przewraca się niespokojnie z boku na boku, a jego silne, muskularne ciało rzuca się na tym dużym, wytrzymałym łożu. Kompletnie sam ze swoimi złymi wspomnieniami. Ja spałam zaś tak niedaleko, w pokoju po drugiej stronie, także samotna i także nie zbyt dobrze. W niektóre noce, również w ostatnią, mój mózg po prostu nie potrafił się wyłączyć.

Stałam w bezruchu, jak gdyby zahipnotyzowana widokiem splątanej pościeli.

Moje serce znów zrobiło coś dziwnego. Coś zupełnie niepasującego do kontekstu. Nie mówiąc już o tym, co się działo między moimi nogami. Jestem pewna, że w umowie o pracę był jakiś zapis, który nie zezwalał na wilgoć w tym miejscu, szczególnie jeśli miała mieć związek z Jamesem Dylanem Ferrisem.

— Hej — powiedział, nieoczekiwanie pojawiając się obok. Wystraszył mnie nie na żarty.

— Hej — odpowiedziałam z wahaniem. W płucach znów zabrakło mi tchu. Może powinnam pójść z tym do lekarza tak na wszelki wypadek? — Musisz się doprowadzić do początku. Chodź.

Poszedł za mną jak posłuszne dziecko. Światło w białej łazience było nieznośnie ostre, oślepiając mnie po całej tej emocjonalnej burzy. No dobrze, co dalej? Obok umywalki stały rzędy butelek i tubek. W mózgu wciąż jeszcze miałam za duży zamęt, by się jakoś w tym wszystkim rozeznać.

— Musimy się pospieszyć — mruknęłam, przede wszystkim do siebie.

Położyłam jego koszulę i krawat na blacie, wzięłam myjkę do twarzy i zwilżyłam ją. Gdybym nie miała makijażu, teraz zapewne ochlapałabym sobie twarz lodowatą wodą, by obudzić się i zostawić za sobą wszystko, co stało się przed chwilą. Jimmy wpatrywał się gdzieś w dal, jego myśli ewidentnie krążyły przy czymś zupełnie innym. Podałam mu myjkę, ale on nie zareagował. A co tam, sama to zrobię. Nie ma już czasu. Chłodna, wilgotna gąbka dotknęła jego twarzy, a on cofnął się odruchowo, rozszerzając nozdrza.

— Nie ruszaj się — zakomenderowałam i zaczęłam przemywać mu twarz. Tarłam po niej jak szalona. W amoku umyłam mu nawet skórę za uszami.

— Jezu — wymamrotał i próbował się uchylić.

— Nie ruszaj się.

Następnie zajęłam się jego szyją i ramionami. Ponownie zwilżyłam myjkę i przeszłam na jego klatkę piersiową i plecy. Pospiesznie. Najlepiej było o niczym nie myśleć i widzieć w nim tylko Jimmy’ego, mojego szefa. Ciało pod moimi dłońmi było napięte i twarde jak kamień, znów na całe szczęście nierealne, i to pomimo gęsiej skórki. Zwierzęce pragnienia nie liczą się, gdy chodzi o pracę — buzujące hormony i emocje muszą ustąpić rozumowi. Dam radę.

— Dobrze. Koszula.

Wzięłam koszulę do ręki i poczułam pod palcami najwyższą jakość tkaniny. Rozpostarłam ją przed nim. Włożył ręce w rękawy, a jego gładka skóra otarła się o moje palce, wywołując mrowienie, które przebiegło mi aż do ramion. Zaczęłam guzdrać się z guzikami.

— Potrzebujemy spinek do mankietów. I nie umiem zawiązać krawata.

— Ja to zrobię.

— Okej. — Podałam mu jedwabny pasek materiału. Świetnie, ale potrzebowałam już nieco powietrza, im chłodniejszego, tym lepiej.

Jimmy obszedł mnie i wrócił do sypialni. Z górnej szuflady sekretarzyka wyjął srebrne spinki i spiął nimi mankiety koszuli. Znając go, były jednak zapewne platynowe. Spod rękawów i znad kołnierzyka widać było fragmenty tatuaży. Nic nie było w stanie ukryć, że jest gwiazdą rocka. Nie został stworzony do tego, by wtapiać się w tło i pozostawać niezauważonym — był na to zbyt piękny.

— Potrzebujesz czegoś jeszcze? — spytałam, idąc za nim krok w krok, jak zagubiony szczeniaczek. Palce u nóg wyciągały się i napinały, podczas gdy ręce wisiały mi bezwładnie wzdłuż tułowia. Za nic nie może się dowiedzieć, jak mocno na mnie działa i jak bardzo byłam przez niego roztrzęsiona.

— Mam już wszystko.

Skarpety i buty czekały przy łóżku. Usiadł i zaczął je zakładać. Marynarka wisiała na krześle, przykryta długim, czarnym, wełnianym płaszczem. Wszystko było gotowe.

— Masz tekst swojej mowy? — spytałam.

Zmarszczki na czole pogłębiły się.

— Tak, w kieszeni.

— Świetnie. Ja jeszcze tylko wezmę torebkę i płaszcz.

Podniósł głowę i otaksował mnie wzrokiem.

— Tak przy okazji: świetnie wyglądasz.

— Och, dziękuję.

— Stwierdzam tylko fakt. Wyglądasz naprawdę dobrze — powiedział i odwrócił wzrok.

Ja stałam jak sparaliżowana. Zaskoczył mnie tym komplementem, ale było coś jeszcze: z jakiegoś powodu wydawało mi się, że nie powinnam zostawiać go samego. A co, jeśli znów dostanie napadu złości? Kto go wtedy uspokoi? Doszedł do siebie i nie można było tego zaprzepaścić.

Z zaciśniętymi wargami obrzucił spojrzeniem schnącą już plamę na mojej bluzce.

— Na pewno nikomu o tym nie powiesz?

— Oczywiście. Nigdy.

Z sykiem wypuścił z siebie powietrze. Jego twarz się uspokoiła.

— Okej…

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do niego lekko.

— Posłuchaj, Leno…

— Tak?

Odwrócił wzrok.

— Niczego nie brałem. Żadnych pigułek ani alkoholu. Jestem czysty. Mogę zrobić test i możesz przeszukać pokój…

— Nie trzeba. Wiem — powiedziałam zaskoczona. — Gdyby coś tu było, to przecież nie chciałbyś, żebym poszła coś ci przynieść, i z całą pewnością nasza rozmowa przebiegałaby zupełnie inaczej. Albo ty byłbyś już z powrotem na odwyku, a ja straciłabym pracę.

— Słusznie.

Przez chwilę trwaliśmy tak w milczeniu. Założyłam ręce na piersiach i stałam, czekając w napięciu.

— Możesz mnie teraz zostawić — odezwał się w końcu. — Już w porządku. Idź po swoje rzeczy. Zrób, co tam trzeba, żebyśmy mogli już wyjść.

— Jasne! — Z mojej piersi wyrwał się jeden z tych głupkowatych chichotów. Cholera. Na śmierć zapomniałam. — Tak, w porządku. Wezmę swoje rzeczy.

— Świetnie. — Przeczesał sobie dłonią włosy, tym samym gestem, który powtarzał chyba po kilkanaście razy dziennie. Świetnie znałam ten ruch i nie było w nim teraz nic nowego, jednak w sercu znów mi się ścisnęło.

Nie. NIE.

To nie mogło mieć żadnego związku z nim. Nie chciałam dopuścić do siebie tej myśli.

— Idziesz? — Jego twarz wykrzywiła się w grymasie zniecierpliwienia. Dzięki Bogu. Właśnie tego w tamtym momencie potrzebowałam. Jego wyraźna irytacja przyniosła mi ulgę, znów wszystko było między nami jak dawniej.

— Tak, Jimmy. Już idę.

— Natychmiast?

— Natychmiast — powiedziałam i wyszłam, zamykając za sobą drzwi do mojej sypialni.

Nie, nie żywiłam żadnych uczuć do Jimmy’ego Ferrisa. Co za głupia myśl. Wyszedł z uzależnienia. I chociaż podziwiałam go i szanowałam za wygranie tej bitwy z samym sobą, nie miałam najmniejszej ochoty angażować się uczuciowo z kimś, kto nie pił od niecałego roku. A do tego Jimmy nie był szczególnie miłym człowiekiem, przynajmniej przez większość czasu. Nie liczył się z nikim i nikt go nie interesował. Jakby inni ludzie byli dla niego zwykłymi rekwizytami lub dekoracją.

Ale, co najgorsze z tego wszystkiego, ten facet był moim szefem.

Nie, nie żywiłam do niego żadnych uczuć. Nie mogłam, nie ma mowy. W przeszłości zdarzało mi się zakochiwać w najbardziej nieodpowiednich, niestabilnych i nieodpowiedzialnych mężczyznach — czasem nawet w zwykłych kryminalistach — ale to było kiedyś. Skończyłam z tym. Nigdy więcej żadnego niestabilnego dupka. Absolutnie nie mogę się w nim zakochać. Przecież już dojrzałam i wiele zrozumiałam, prawda?

Oparłam się o ścianę.

— Kurwa.

Wzięłam głęboki oddech, próbując skoncentrować się na pogrzebie.

Wszystko się jakoś ułoży.

Rozdziałdrugi

Nic się nie ułożyło.

Matka Mala najwyraźniej uwielbiała lilie. W głowie kręciło mi się od ich słodkiej woni. Zostawiono dla nas miejsca na przedzie, tuż obok rodziny. To dobrze, gdyż kościół był pełen ludzi, jednakże siedzenie w towarzystwie rodziny Ericsonów było dla mnie dość krępujące, wszak przecież ledwo ich znałam. Ale Jimmy chciał, abym mu towarzyszyła. Ochroniarze stali przy wejściu, czujni i pilnujący porządku. Przed kościołem stała grupa fanów, nie zważając ani na ochronę, ani na pogodę. Gdy zobaczyli Jimmy’ego, zaczęli do niego krzyczeć, wymachując koszulkami i innymi gadżetami, na których chcieli uzyskać jego autograf. Chciałam na nich nakrzyczeć, uświadomić im, jak bardzo to wszystko było nie na miejscu. Jimmy jednak nie zwracał na nich najmniejszej uwagi. Można by sądzić, że w mieście rodzinnym ludzie powinni mieć więcej szacunku dla jego prywatności, szczególnie w chwili takiej jak ta. Cóż, niektórzy najwyraźniej nie myślą. Najważniejsze dla nich było spełnienie ich oczekiwań, wszystko inne mieli w głębokim poważaniu.

Boże, jakże nienawidziłam takich ludzi.

Organista zagrał hymn i ludzie dołączyli ze śpiewem. Za chwilę Jimmy miał wygłosić swą mowę. Jego twarz wciąż jednak była bledsza niż zwykle. Z całą pewnością nie czuł się dobrze. Pod wpływem impulsu chwyciłam jego dłoń i nie puściłam, nawet gdy się cały wzdrygnął. Rzucił oszołomione spojrzenie na nasze splecione palce.

— Wszystko w porządku — zapewniłam go.

Przestał się wyrywać, ale drugą dłonią zaczął szarpać węzeł krawata.

— Jimmy, pójdzie ci doskonale.

Muzyka ucichła. Mal obrócił się do nas. Mój Boże, co za pełna rozpaczy twarz. W jego oczach widać było stratę. Anne, dziewczyna perkusisty, siedziała tuż przy nim, obejmując go mocno w pasie. Tydzień czy dwa tygodnie temu rozstali się na jakiś czas, ale teraz znów byli razem.

Mal skinął głową, dając Jimmy’emu sygnał. I choć to ja złapałam go przed chwilą za dłoń, teraz sytuacja uległa całkowitemu odwróceniu. To jego palce trzymały mnie z całych sił. Jimmy zamarł.

— Jim? — David, siedzący z mojej drugiej strony, pochylił się z niepokojem.

W kościele narastał szmer, ludzie zaczynali się niecierpliwić.

Stojący na ambonie ksiądz zrobił krok do przodu i przekrzywił głowę, patrząc w naszą stronę z wyczekiwaniem.

Ktoś musiał w końcu coś zrobić.

— Chodźmy. — Położyłam dłoń na jego plecach i pchnęłam. Mocno. Mrugnął powoli, jak na zwolnionym filmie, jakbym właśnie obudziła go z głębokiego snu. — Pora już iść, Jimmy — szepnęłam. — Chodź.

Boleśnie pomału, krok za krokiem, wyszedł z rzędu i zaczął iść w stronę ołtarza. Ja poszłam za nim, czując na plecach ciężar wielu spojrzeń. Włoski na karku stanęły mi dęba. Trudno. Szliśmy ramię w ramię, moja dłoń prowadziła go. Po schodkach, a potem do mikrofonu. Sięgnęłam do jego kieszeni i wyłowiłam stamtąd tekst mowy. Położyłam kartkę na pulpicie. Nasze dziwne zachowanie wywołało falę wymienianych po cichu uwag. Do diabła z nimi. Najważniejsze było to, by Jimmy przetrwał jakoś ten dzień.

— Wszystko w porządku? — spytałam.

— Tak — wyjąkał, marszcząc brwi.