Legenda Drizzta (1). Ojczyzna ebook

Drow tropiciel Drizzt Do’Urden pojawił się po raz pierwszy w Trylogii Doliny Lodowego Wichru i szybko stał się jednym ze sztandarowych bohaterów fantasy. Trylogia Mrocznego Elfa (Ojczyzna jest jej pierwszym tomem) opowiadała niezwykłą historię pewnego samotnego drowa, który opuścił głębiny Podmroku, porzucając społeczeństwo oparte na złu i rodzinę, która chciała widzieć go martwym. To właśnie na kartach Ojczyzny tak naprawdę rozpoczęła się historia tego niesamowitego mrocznego elfa.

***

Miliony czytelników odkryły już magię powieści R. A. Salvatore’a osadzonych w świecie Zapomnianych Krain. To nowe wydanie sagi o mrocznym elfie prezentuje jego przygody w porządku chronologicznym i przedstawia kolejnemu pokoleniu LEGENDĘ DRIZZTA.

Książki ze świata Forgotten Realms® wydane przez ISA Sp. z o.o.

Antologie

Krainy Chwały (II wyd.)

Krainy Podmroku

Krainy Magii

Krainy Głębin

Krainy Cienia

Krainy Tajemnic

Krainy Niesławy

Tajemnice

Sztormowego Dworu

Pięcioksiąg Cadderly’ego

Kantyczka (II wyd.)

Mroki Puszczy (II wyd.)

Nocne Maski (II wyd.)

Zdobyta Forteca (II wyd.)

Klątwa Chaosu (II wyd.)

Legenda Drizzta

Księga I: Ojczyzna (III wyd.)

Księga IV: Kryształowy Relikt (III wyd.)

Trylogia Mrocznego Elfa

Ojczyzna (II wyd.)

Wygnanie (II wyd.)

Nowy Dom (II wyd.)

Trylogia Doliny Lodowego Wichru

Kryształowy Relikt (II wyd.)

Strumienie Srebra (II wyd.)

Klejnot Halflinga (II wyd.)

Dziedzictwo Mrocznego Elfa

Dziedzictwo

Bezgwiezdna Noc

Mroczne Oblężenie

Droga do Świtu

Ścieżki Mroku

Bezgłośna Klinga

Grzbiet Świata

Sługa Reliktu

Morze Mieczy

Trylogia Klingi Łowcy

Tysiąc Orków

Samotny Drow

Trylogia Awatarów

Cienista Dolina

Tantras

Waterdeep

Saga Cormyru

Cormyr

Poza Wysoką Drogą

Śmierć Smoka

Trylogia

Spadkobierców Arrabar

Szafirowy Półksiężyc

Łotrzykowie

Alabastrowa Laska

Trylogia

Kamienia Poszukiwacza

Lazurowe Więzy

Ostroga Wywerna

Pieśń Sauriali

Dylogia Shandril

Magiczny Ogień

Korona Ognia

Światło i Cienie

Córka Mrocznego Elfa (II wyd.)

Splątane Sieci (II wyd.)

Torujący Drogi

Pieśni i Miecze

Cień Elfa

Pieśń Elfa

Srebrne Cienie

Twierdza Cierni

Kule Snów

Wojna Pajęczej Królowej

Upadek

Powstanie

Potępienie

Zagłada

Unicestwienie

Doradcy i Królowie

Ogar Magów

Brama Wody

Wojna Magów

Groźba z Morza

Wzbierająca Fala

Pod Spadającymi Gwiazdami

Oko Morskiego Diabła

Powrót Arcymagów

Wezwanie

Oblężenie

Zaklinacz

Sembia

Świadek Cienia

Morze Piasków

Zawoalowany Smok

Wrota Baldura

Wrota Baldura II:

Cienie Amnu

Wrota Baldura II:

Tron Bhaala

Sadzawka Blasku

Nocny Orszak

Evermeet: Wyspa Elfów

Maskara

LEGENDA DRIZZTA

KSIĘGA I

OJCZYZNA

Tytuł oryginału: THE LEGEND OF DRIZZT BOOK I: HOMELAND

Copyright © 1990, 1999, 2004, 2006 Wizards of the Coast, Inc.

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Prawa do wydania polskiego należą do ISA Sp. z o.o., Warszawa 2006.

Ilustracja na okładce: Todd Lockwood

Wszystkie postacie występujące w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób prawdziwych, żyjących lub nie, jest całkowicie przypadkowe.

Książka jest chroniona prawem autorskim USA. Jakiekolwiek jej powielanie lub nieautoryzowany użytek jej zawartości jest niedozwolone bez pisemnej zgody wydawcy.

Logo FORGOTTEN REALMS i Wizards of the Coast są zastrzeżonymi znakami

handlowymi należącymi do Wizards of the Coast, Inc.

Wszystkie postacie z Wizards of the Coast, imiona i wyraźne do nich podobieństwa są znakami handlowymi Wizards of the Coast, Inc.

Wizards of the Coast, Inc. jest częścią Hasbro, Inc.

Wszelkie prawa zastrzeżone.

U.S., CANADA, ASIA PACIFIC, & LATIN AMERICA

A Wizards of the Coast, Inc.

P.O. Box 707

Renton, WA 98057-0707

+ 1-800-324-6496

EUROPEAN HEADQUARTERS

Hasbro UK Ltd

Caswell Way

Newport, Gwent NP9 0YH

GREAT BRITAIN

Wydanie III

Pierwsze polskie wydanie Księgi Pierwszej Trylogii Mrocznego Elfa miało miejsce w 1999 roku.

Wydawca: ISA Sp. z o.o.

Tłumaczenie: Piotr Kucharski i Tomasz Malski

Korekta: Beata Skwarek

Skład: KOMPEJ

Informacje dotyczące sprzedaży hurtowej, detalicznej i wysyłkowej:

ISA Sp. z o.o.

Al. Krakowska 110/114

02-256 Warszawa

tel./fax (0-22) 846 27 59

e-mail: [email protected]

ISBN: 83-7418-100-1

ISBN: 978-83-7418-100-6

Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej

www.isa.pl

Legenda Drizzta

Ojczyzna

Wygnanie

Nowy Dom

Kryształowy Relikt

Strumienie Srebra

Klejnot Halflinga

Dziedzictwo

Bezgwiezdna Noc

Mroczne Oblężenie

Droga do Świtu

Bezgłośna Klinga

Grzbiet Świata

Morze Mieczy

Trylogia Klingi łowcy

Tysiąc Orków

Samotny Drow

Dwa Miecze

Przedmowa

Dawno, dawno temu, pewien mroczny elf, który Uszedł przez całą noc, a teraz dalej brnął przez ściętą lodem tundrę, choć na niebie świeciło już słońce, wkroczył w nasze życie.

A Zapomniane Krainy stały się jeszcze bardziej realne.

Stworzyłem Krainy ponad trzydzieści pięć (rety!) lat temu i przez pierwsze dwadzieścia był to w mniejszym lub większym stopniu tylko mój świat. Mówię „w mniejszym lub większym stopniu”, ponieważ grupa bardzo utalentowanych, błyskotliwych i wymagających graczy zasypywała mnie pytaniami i wciąż domagała się ode mnie kolejnych szczegółów, kolejnych wyjaśnień, kolejnych osób, które mogliby poznać, skarbów, którymi mogliby się napawać oraz intryg i tajemnic, które mogliby rozwiązać.

Otwarcie wrót Krain dla szerszej publiczności nie było proste i czasem czułem się jak konferansjer w cyrku pełnym artystów, którzy w chwili, w której znaleźli się w świetle reflektorów, wpadali w taką euforię, że często zaczynali improwizować, doprowadzając do rozpaczy konferansjera, który zaczynał wyrywać sobie włosy z głowy (a w moim przypadku - brody). Wiem, że wielu redaktorów zajmujących się Krainami od czasu do czasu czuje się podobnie.

Jednym z powodów, dla których podzieliłem się Krainami, był fakt, że istniała jedna jedyna rzecz, której mój świat nie mógł dla mnie zrobić tak długo, jak pozostawał wyłącznie mój: zaskoczyć mnie. Chciałem być zaskakiwany i zadziwiany, chciałem odkrywać nieznane zakątki Krain, zamiast zawsze wysuwać się na prowadzenie i samemu wymyślać wszystkie szczegóły. Chciałem, że Krainy ożyły dla mnie.

Moją szansą było pozwolenie innym twórczym ludziom na wkroczenie do Krain i opowiedzenie swoich historii. Szczególnie spodobały mi się pierwsze trzy próby. Cień Elfa Elaine Cunningham, ponieważ uchwyciła klimat Waterdeep, od Elaith w górę. Lazurowe Więzy Jeffa Grubba i Kate Novak, ponieważ ich bohaterowie byli wystarczająco zabawni, aby być mile widzianymi w moich Krainach. Oraz Drizzt Do’Urden Boba Salvatore.

Zastanawialiście się, kiedy wspomnę o Drizzcie, co?

Prawdę mówiąc, porwał mnie nie tylko Drizzt. Dokonali tego wszyscy bohaterowie Boba, od Bruenora, Wulfgara, Regisa i Cattie-brie po Artemisa Entreriego, a później (w Ojczyźnie, którą wciąż uważam za najlepszą powieść osadzoną w Zapomnianych Krainach, jaka do tej pory powstała) ojca Drizzta, Zaknafeina. Bob tchnął życie w drowy z gry AD&D (która z kolei zaadaptowała je z legend prawdziwego świata) i dał nam okrutne, bizantyńskie i pociągające podziemne społeczeństwo walczących drowich miast i arystokratycznych rodzin. Ofiarował nam też fikcyjne uciechy wykraczające poza krwawe sceny bitewne, opisując miłość, zemstę, dojrzewanie, lojalność i więzy rodzinne.

Książki doskonale się sprzedawały, a Drizzt stał się doskonale znany szerszemu gronu czytelników fantasy, nie tylko graczom. A dlaczego? Ponieważ R.A. Salvatore naprawdę potrafi opowiadać historie.

Historie, które można czytać wiele razy, co jest wyznacznikiem dobrego pisarstwa. Nie pozwólcie profesorem, krytykom i snobom wmówić sobie, że jest inaczej: jeśli oczaruje was historia snuta przez gawędziarza przy ognisku, to jest to dobra opowieść. Jeśli nie chcecie, żeby kiedykolwiek się skończyła, albo chcecie słuchać jej w kółko, jest skarbem... a w życiu nigdy nie można mieć za wielu skarbów.

Ta książka może się okazać jednym z nich.

Był jeszcze jeden powód, dla którego wręczyłem klucze do Krain różnym pisarzom i graczom, a mianowicie jedną z przyjemności, jakie czerpię z grania i pisania, jest poznawanie nowych przyjaciół.

Czuję się zaszczycony, że Bob Salvatore jest jednym z nich. Co za facet!

Ed Greenwood

Realmskeep

Sierpień, 2003

Dramatis Personae

Alton DeVir

Młody drow, student Sorcere

Belwar Dissengulp

Gnom głębinowy, strażnik wydobycia prowadzący górniczą ekspedycję w pobliżu Menzoberranzan.

Berg’inyon Baenre

Syn matki opiekunki Baenre, trenuje w Melee-Magthere razem z Drizztem Do’Urdenem.

Briza Do’Urden

Najstarsza córka opiekunki Malice, wysoka kapłanka Lolth.

Dinin Do’Urden

Drugi chłopiec domu Do’Urden, syn opiekunki Malice i mistrz Melee-Magthere.

Drizzt Do’Urden

Syn opiekunki Malice, młody wojownik o fioletowych oczach, niespotykanych wśród drowów. Książę służebny, a później drugi chłopiec domu Do’Urden i uczeń Melee-Magthere.

Gromph Baenre

Syn opiekunki Baenre, arcymag Menzoberranzan.

Guenhwyvar

Magiczna czarna pantera wzywana z Planu Astralnego za pomocą onyksowego posążka.

Hatch’net

Mistrz Wiedzy w Melee-Magthere.

Kelnozz

Drów z gminu trenujący w Melee-Magthere.

Masoj Hun’ett

Uczeń czarodzieja. Szkoli Drizzta (w Sorcere) w jego ostatnim roku nauki w Akademii.

Opiekunka Baenre

Matka opiekunka pierwszego domu, nominalna władczyni Menzoberranzan.

Opiekunka Ginafae

Matka opiekunka domu Devir i wysoka kapłanka, która popadła w niełaskę Lolth.

Opiekunka Malice

Matka opiekunka domu Do’Urden. Biegła w sporządzaniu mikstur i eliksirów.

Opiekunka SiNafay

Matka opiekunka domu Hun’ett i wysoka kapłanka Lolth.

Maya Do’Urden

Córka opiekunki Malice.

Methil

Illithid mieszkający w twierdzy Baenre.

Nalfein

Starszy chłopiec domu Do’Urden, syn opiekunki Malice, czarodziej.

Pozbawiony Twarzy

Czarodziej i mistrz Akademii, który wskutek eksperymentu stracił rysy twarzy. Naprawdę nazywa się Gelroos Hun’ett.

Rizzen

Drów wojownik i obecny opiekun domu Do’Urden.

Shar Nadal

Drow z domu Maevret.

Vierna Do’Urden

Córka opiekunki Malice, której powierzono zadanie wychowania Drizzta i przygotowania go do życia w społeczeństwie drowów.

Zaknafein

Najlepszy fechmistrz w Menzoberranzan i były opiekun domu Do’Urden.

Memu najlepszemu przyjacielowi,

memu bratu,

Gary’emu.

PRELUDIUM

Gwiazdy nigdy nie zdobią tego świata swym poetyckim blaskiem, a słońce nie dociera do niego ze swymi promieniami ciepła i życia. To Podmrok, tajemny świat pod tętniącą życiem powierzchnią Zapomnianych Krain, którego niebem jest nieczuły kamień, a ściany pokazują obojętność śmierci, gdy oświetlane są przez pochodnie zapuszczających się tu głupich mieszkańców powierzchni. To nie ich świat, to nie świat światła. Większość nieproszonych gości nigdy go nie opuszcza.

Ci, którym uda się wrócić bezpiecznie do domów na powierzchni, wracają odmienieni. Ich oczy widziały cienie i mrok, wszechogarniającą zgubę Podmroku.

Mroczne korytarze wiją się zakrętami przez ciemne królestwo, łączą jaskinie wielkie i małe, o sklepieniach wysokich i niskich. Stosy kamieni niczym ostre kły czekają w milczącej groźbie, że podniosą się nagle i zagrodzą śmiałkom drogę.

Panuje tu cisza, wszechobecna i absolutna, sugerująca, że w pobliżu poluje drapieżnik. Często jedynym dowodem dla podróżujących przez Podmrok, że nie stracili jeszcze słuchu, jest odległy odgłos kapiącej wody, pulsujący jak serce bestii, prześlizgujący się po milczących kamieniach i docierający do ukrytych jezior lodowatej wody. Można tylko zgadywać, co kryje się pod powierzchnią nieruchomych wód. Jakie tajemnice czekają na śmiałków, jakie potwory czekają na głupców, może odkryć tylko wyobraźnia - aż do chwili, kiedy coś przerwie ciszę.

Taki jest Podmrok.

***

Istnieją w nim oazy życia, miasta równie duże, jak te na powierzchni. Za którymś z niezliczonych zakrętów podróżnik może się natknąć na rogatki takiego miasta, rażący kontrast dla pustki kamiennych korytarzy. Miejsca te nie są jednak bezpieczne i tylko głupiec mógłby je za takie uznać. Są domem dla najbardziej niegodziwych ras w Krainach, przede wszystkim dueigarów, kuo-toa oraz drowów.

W jednej z takich jaskiń, szerokiej na dwie mile i wysokiej na tysiąc stóp, kryje się Menzoberranzan, pomnik nieziemskiego oraz - rzecz jasna - śmiertelnego piękna, które jest częścią duszy elfów drowów. Menzoberranzan nie jest, według standardów drowów, dużym miastem, bowiem mieszka w nim zaledwie dwadzieścia tysięcy mrocznych elfów. Tam gdzie wieki temu była pusta jaskinia z naturalnie rzeźbionymi stalaktytami i stalagmitami, stoi teraz dzieło sztuki, rzędy rzeźbionych zamków, pogrążonych w magicznym blasku. Miasto jest doskonałe w swej formie, żaden kamień nie pozostał w nim nie zmieniony. To poczucie porządku i kontroli to tylko pozory, oszustwo, które skrywa chaos i niegodziwość serc mrocznych elfów. Podobnie jak ich miasta są one piękne, smukłe i delikatne, ale gdy przyjrzeć się bliżej, spod ich niepokojących, ostrych rysów wyziera nienawiść.

A jednak drowy są władcami tego świata bez władców, najniebezpieczniejszymi z niebezpiecznych, a wszelkie inne rasy się ich obawiają. Samo piękno lśni na czubku miecza mrocznego elfa. Są specjalistami od przetrwania, a to przecież Podmrok, dolina śmierci - kraina bezimiennych koszmarów.

CZĘŚĆ PIERWSZAPOZYCJA

Pozycja: w całym świecie drowów nie ma ważniejszego słowa. To przykazanie ich - naszej - religii, nie odparte pragnienie naszych zepsutych serc. Ambicja zabija w nas zdrowy rozsądek i współczucie, wszystko w imię Lloth, Pajęczej Królowej.

Wyniesienie do władzy w społeczeństwie drowów to prosty cykl zabójstw. Pajęcza Królowa to bogini chaosu, a jej wysokie kapłanki, prawdziwe władczynie naszego świata, patrzą z przychylnością na ambitnych, którzy kryją się w cieniach z zatrutymi sztyletami.

Oczywiście istnieją pewne zasady zachowania, bo każde społeczeństwo musi jej posiadać. Jawne popełnienie morderstwa lub wywołanie wojny wywołuje działanie pozorów sprawiedliwości, a kary wymierzane w imię sprawiedliwości drowów są bezlitosne. Wbicie sztyletu w plecy rywala w chaosie bitwy lub w cichej alejce to dość powszechna praktyka - nawet się to pochwala. Dochodzenie nie jest silną stroną sprawiedliwości drowów. Nikomu nie zależy na tyle, by się przejmować.

Pozycja to droga Lloth, ambicja, którą pielęgnuje, by zwiększyć chaos, by utrzymać jej drowie „dzieci” na wyznaczonym dla nich kursie samozniewolenia. Dzieci? Pionki, lalki tańczące dla Pajęczej Królowej, marionetki na nie wyczuwalnych, ale niemożliwych do zerwania nitkach jej pajęczych sieci. Wszyscy pną się po drabinie Lloth, wszyscy polują dla jej przyjemności i wszyscy padają ofiarą innych łowców, by ona była zadowolona.

Pozycja to paradoks świata mego ludu, ograniczenie naszej potęgi wynikające z głodu tej właśnie potęgi. Osiąga się ją przez zdradę, a ona czyni podatnymi na zdradę tych, którzy zdradzili wcześniej. Ci najpotężniejsi w Menzoberranzan spędzają całe dnie na oglądaniu się przez ramię, by ochronić się przed sztyletami, które mogłyby wbić się w ich plecy.

A śmierć czeka zwykle z przodu.

- Drizzt Do’Urden

1Menzobermnzan

Mógłby przejść zaledwie o krok od mieszkańca powierzchni i pozostałby nie zauważony. Łapy jego jaszczurzego wierzchowca były zbyt miękkie, by można je było usłyszeć, zaś giętka i doskonale wykonana zbroja, w którą odziany był i jeździec, i jaszczur, załamywała się wraz z ich ruchami, jakby wyrastała wprost ze skóry.

Jaszczur Dinina posuwał się swobodnym, lecz szybkim krokiem, płynąc nad poszarpaną podłogą, po ścianach, nawet przez długi strop tunelu. Podziemne jaszczury, posiadające lepkie i miękkie trójpalczaste łapy, były lubianymi wierzchowcami ze względu na ich zdolność wspinania się po gładkim kamieniu z równą łatwością jak pająk. Podążanie po trudnym terenie nie pozostawiało tropów takich jak w oświetlonym świecie powierzchni, lecz niemal wszystkie stworzenia Podmroku posiadały infrawizję, umiejętność widzenia w spektrum podczerwieni. Kroki pozostawiały resztki ciepła, które z łatwością można było śledzić, jeśli biegły one przewidywalnym szlakiem wzdłuż podłogi korytarza.

Dinin przytrzymał się mocniej siodła, gdy jaszczur przeskakiwał szczelinę w stropie, po czym wykonując obrót skoczył na ścianę. Dinin nie chciał, by ktoś go śledził.

Nie miał światła, które mogłoby go prowadzić, lecz nie potrzebował go. Był mrocznym elfem, drowem, ciemnoskórym kuzynem tej srebrnej rasy, która tańczyła pod gwiazdami na powierzchni świata. W oczach Dinina, które przekształcały subtelne odcienie ciepła na wyraźne i kolorowe obrazy, Podmrok nie był miejscem pozbawionym światła. Na kamieniach ścian oraz podłogi wirowały przed nim wszystkie kolory spektrum, ogrzewane przez odległe szczeliny lub gorące strumienie. Ciepło żyjących istot było najłatwiejsze do odróżnienia, pozwalało mrocznemu elfowi dostrzegać swoich wrogów w sposób równie szczegółowy, jakim mógłby się pochwalić w jasnym świetle dnia dowolny mieszkaniec powierzchni.

Zazwyczaj Dinin nie opuszczał samotnie miasta, ponieważ świat Podmroku był zbyt niebezpieczny dla samotnych podróżnych, nawet drowów. Ten dzień był jednak inny. Dinin musiał się upewnić, że żadne nieprzyjazne drowie oczy nie śledzą jego kroków.

Delikatne, błękitne, magiczne światło zza rzeźbionego łuku powiedziało drowowi, że zbliża się do wejścia do miasta, zwolnił więc tempo jaszczura. Niewielu korzystało z tego wąskiego tunelu, który otwierał się na Tier Breche, północną część Menzoberranzan, należącą do Akademii i nikt poza mistrzyniami i mistrzami Akademii, instruktorami Akademii, nie mógł tędy przejść nie wzbudzając podejrzeń.

Dinin zawsze stawał się nerwowy, gdy docierał do tego punktu. Z setki tuneli, które wpadały do głównej jaskini Menzoberranzan, ten był najlepiej strzeżony. Za łukiem, w ciszy, stały w pozycjach obronnych dwie rzeźby ogromnych pająków. Jeśli chciałby tędy przejść wróg, pająki ożywiłyby się i zaatakowały go, a w całej Akademii rozległby się alarm.

Dinin zsiadł z wierzchowca, pozostawiając jaszczura przytwierdzonego wygodnie do ściany na poziomie jego piersi. Sięgnął pod swójpiwafwi, magiczny płaszcz ochronny, i wyciągnął zawieszony na szyi woreczek. Wyjął z niego insygnia Domu Do’Urden, pająka trzymającego w swoich ośmiu odnóżach różnego rodzaju broń i ozdobionego literami „DN” od Daermon N’a’shezbaernon, dawnej i formalnej nazwy Domu Do’Urden.

- Poczekasz, aż wrócę - wyszeptał Dinin do jaszczura wymachując przed nim insygniami. Podobnie jak w przypadku wszystkich domów drowów, insygnia Domu Do’Urden mieściły w sobie kilka magicznych dweomerów, z których jeden dawał członkom domu całkowitą kontrolę nad domowymi zwierzętami. Jaszczur będzie niewzruszenie wypełniać polecenie, utrzymując swą pozycję, jakby był przyrośnięty do skały, nawet gdy kilka kroków od jego paszczy przebiegnie szczur jaskiniowy, ulubiona przekąska.

Dinin wziął głęboki oddech i ostrożnie przeszedł pod łukiem. Widział pająki wpatrujące się w niego ze swych pięciu metrów wysokości. Był drowem z miasta, nie wrogiem, mógł więc przejść bez niepokoju przez każdy tunel, jednak Akademia była nieprzewidywalnym miejscem. Dinin słyszał, że pająki często złośliwie odmawiały prawa wejścia.

Dinin przypomniał sobie, że nie może pozwolić, by opóźniły go obawy i rozmyślania. Sprawa, z którą szedł, była niezwykle istotna dla planów wojennych jego rodziny. Spoglądając prosto przed siebie, z dala od ogromnych pająków, przeszedł pomiędzy nimi wchodząc na teren Tier Breche.

Przesunął się w bok i zatrzymał, najpierw pragnąc się upewnić, że nikt nie czai się w pobliżu, później zaś, by podziwiać widok Menzoberranzan. Nikt, drow lub ktokolwiek inny, nie spoglądał nigdy z tego miejsca bez poczucia wspaniałości miasta mrocznych elfów. Tier Breche było najwyższym punktem podłoża trzykilometrowej jaskini, dzięki czemu zapewniało panoramiczny widok pozostałej części Menzoberranzan. Nisza Akademii była wąska, mieściła w sobie tylko trzy budynki składające się na szkołę drowów: Arach-Tinilith, zbudowaną w kształcie pająka szkołę Lloth, Sorcere, łagodnie zwiniętą, wielokondygnacyjną wieżę czarodziejstwa, oraz Melee-Maghtere, budowlę w kształcie piramidy, gdzie męscy wojownicy uczyli się swego rzemiosła.

Poza Tier Breche, za ozdobnymi stalagmitowymi kolumnami, które oznaczały wejście do Akademii, jaskinia obniżała się gwałtownie i rozszerzała, biegnąc w obydwie strony poza zasięg wzroku Dinina, zaś do przodu dalej, niż mogły dostrzec jego bystre oczy. Kolory Menzoberranzan były trojakie dla czułych oczu drowów. Ślady ciepła z rozmaitych szczelin i gorących źródeł wirowały po całej jaskini. Purpurowe i czerwone, jasnożółte i subtelnie błękitne, przecinające się i zlewające ze sobą, wspinające się na ściany i kopce stalagmitów lub biegnące samotnie pod stropem z ponurego, szarego kamienia. Bardziej odosobnione niż te naturalnie stopniowane kolory w spektrum podczerwieni, były regiony intensywnej magii, jak pająki, pod którymi przeszedł Dinin, wręcz świecące energią. W końcu były jeszcze zwyczajne światła miasta, ogień faerie i rozświetlone rzeźby na domach. Drowy z dumą podkreślały piękno swoich projektów, ozdobne kolumny lub doskonale wyrzeźbione gargulce były niemal zawsze otoczone magicznym światłem.

Nawet z tej odległości Dinin mógł odróżnić Dom Baenre, Pierwszy Dom Menzoberranzan. Obejmował dwanaście stalagmitowych kolumn i sześć gigantycznych stalaktytów. Dom Baenre istniał od pięciu tysięcy lat, od założenia Menzoberranzan, w tym czasie prace nad udoskonaleniem ozdób domu nigdy nie zostały zaprzestane. Praktycznie każdy centymetr ogromnej budowli płonął ogniem faerie, błękitnym na zewnętrznych kolumnach, zaś jaskrawopurpurowym na wielkiej centralnej kopule.

Przez niektóre okna odległych domów widać było ostry blask świec, obcych dla Podmroku. Dinin wiedział, że tylko kapłani lub czarodzieje je zapalali, nie mogli się obejść bez tego bólu w swoim świecie zwojów i pergaminów.

To było Menzoberranzan, miasto drowów. Żyło tutaj dwadzieścia tysięcy mrocznych elfów, dwadzieścia tysięcy żołnierzy w armii zła.

Na wąskich wargach Dinina pojawił się paskudny uśmiech, gdy pomyślał, że niektórzy z owych żołnierzy zginą tej nocy.

Dinin spoglądał na Narbondel, wielką centralną kolumnę, która służyła w Menzoberranzan za zegar. Narbondel była jedynym sposobem, za którego pomocą drowy mogły śledzić upływ czasu w świecie nie znającym dni ani pór roku. Pod koniec każdego dnia wyznaczony przez miasto Arcymag rzucał swoje magiczne ognie na podstawę kamiennej kolumny. Czar działał przez cały cykl - pełny dzień na powierzchni - stopniowo rozpływając się ciepłem po Narbondel, dopóki cała struktura nie płonęła czerwienią w spektrum infrawizji. Kolumna była teraz całkowicie ciemna, ochłodzona, ponieważ wygasł ogień dweomerów. Dinin uznał, że czarodziej stoi teraz przy podstawie, gotów do ponownego rozpoczęcia cyklu.

Była północ, wyznaczona godzina.

Dinin odszedł od pająków i wejścia do tunelu, i przemknął z boku Tier Breche, szukając na ścianie „cieni” wzorów ciepła, które skutecznie ukryłyby delikatny obrys jego własnej temperatury ciała. Dotarł w końcu do Sorcere, szkoły czarodziejstwa, i wsunął się w wąską alejkę pomiędzy krętą podstawą wieży, a zewnętrzną ścianą Tier Breche.

Grubo odziana postać obeszła łuk budowli i stanęła przed Dininem. Obcy pozostał w zwyczajowej dla mistrza Akademii drowów pozycji, z rękoma trzymanymi przed sobą i zgiętymi w łokciach, dłońmi połączonymi, tak że jedna z nich przykrywała drugą na piersi.

Postawa ta była jedyną związaną z tym osobnikiem rzeczą, która wydawała się Dininowi normalna. - Witaj, Pozbawiony Twarzy - zasygnalizował w bezgłośnym języku migowym drowów, równie szczegółowym jak mowa. Opanowanej twarzy Dinina zaprzeczało jednak drżenie rąk, ponieważ widok czarodzieja zaprowadził go na skraj wytrzymałości nerwowej, tak daleko jak jeszcze nigdy nie był.

Pozbawiony Twarzy cofnął się o krok, dostrzegając swoją pomyłkę. - Moje przeprosiny, Drugi Chłopcze Domu Do’Urden - odpowiedział, padając na jedno kolano w pozie poddańczej. Od kiedy wstąpił do konspiracji, czarodziej obawiał się, że niecierpliwość może go kosztować życie. Był w szponach gwałtownego bólu wywołanego przez jeden z jego magicznych eksperymentów, tragedia ta stopiła mu rysy twarzy i pozostawiła pustą, gorącą plamę białego i zielonego śluzu. Opiekunka Malice Do’Urden, obdarzona nieporównywalną z żadnym innym drowem w tym rozległym mieście umiejętnością warzenia trucizn i balsamów, zaproponowała mu skrawek nadziei, obok którego nie mógł przejść obojętnie.

W nieczułym sercu Dinina nie było miejsca na litość, lecz Dom Do’Urden potrzebował czarodzieja. - Dostaniesz swój balsam - obiecał spokojnie Dinin - gdy Alton DeVir będzie martwy.

Dinin skrzyżował ręce i zastanowił się nad pytaniem. Opiekunka Malice poinstruowała go, że Alton DeVir powinien umrzeć, gdy rozpocznie się walka pomiędzy ich rodzinami. Scenariusz ten wydawał się teraz Dininowi zbyt wyraźny, zbyt prosty. Pozbawiony Twarzy nie przegapił iskierki, która nagle rozjaśniła szkarłatny blask w wyczuwających ciepło oczach młodego Do’Urdena.

***

Dinin wrócił do swego wierzchowca i pospieszył pustymi korytarzami, odnajdując rozwidlenie, które zaprowadzi go innym wejściem do właściwej jaskini. Pojawił się wzdłuż wschodniego krańca wielkiej groty, w produkcyjnej części Menzoberranzan, gdzie żadne rodziny drowów nie ujrzą, że był poza granicami miasta, a z płaskiej kamiennej podłogi wyrastały jedynie nie przyciągające większej uwagi kolumny stalagmitów. Dinin skierował swego wierzchowca wzdłuż brzegów Donigarten, małej miejskiej sadzawki z pokrytą mchem wyspą, na której znajdowało się spore stado bydłopodobnych stworzeń zwanych rothami. Setka goblinów i orków podniosła wzrok znad swoich pasterskich i rybackich obowiązków, by spojrzeć na przemykającego szybko drowa. Znając swoje ograniczenia niewolnicy uważali bacznie, by nie spoglądać Dininowi w oczy.

Dinin i tak nie zwróciłby na nich uwagi. Był zbyt pochłonięty powagą chwili. Gdy znów znalazł się na płaskich i krętych alejkach pomiędzy lśniącymi zamkami drowów, kopnął swego jaszczura, by jeszcze bardziej zwiększył prędkość. Kierował się w stronę środkowej części południowego krańca miasta, do gęstwiny ogromnych grzybów, które oznaczały dzielnicę najdoskonalszych domów w Menzoberranzan.

Gdy okrążył jeden ślepy zakręt, niemal wpadł na grupę czterech błąkających się niedźwiedziożuków. Ogromne i włochate goblinopodobne stwory przystanęły na chwilę, by popatrzeć na drowa, po czym powoli lecz z wyraźnym celem odsunęły się z drogi.

Dinin wiedział, że niedźwiedziożuki rozpoznały go jako członka Domu Do’Urden. Był szlachcicem, synem wysokiej kapłanki, zaś nazwisko Do’Urden, było mianem jego domu. Z dwudziestu tysięcy ciemnych elfów w Menzoberranzan zaledwie około tysiąca było szlachtą, dziećmi sześćdziesięciu siedmiu uznawanych w mieście rodzin. Reszta to zwyczajni żołnierze.

Niedźwiedziożuki nie były głupimi stworzeniami. Potrafiły odróżnić szlachcica od elfa z ludu i choć elfy drowy nie nosiły swych rodzinnych insygniów na widoku, sposób przycięcia białych włosów Dinina oraz wyraźny wzór purpurowych i czerwonych linii na jego piwafwi mówił im wystarczająco wiele na temat jego tożsamości.

Na Dininie ciążyła powaga misji, nie mógł jednak zlekceważyć opieszałości niedźwiedziożuków. Zastanawiał się, jak szybko odsunęłyby się, gdyby był członkiem Domu Baenre lub jednego z pozostałych siedmiu domów rządzących?

- Wkrótce nauczycie się szacunku dla Domu Do’Urden! - wyszeptał pod nosem mroczny elf, odwracając się i kierując swego jaszczura na grupkę. Niedźwiedziożuki rzuciły się do ucieczki, skręcając w alejkę usianą kamieniami i żwirem.

Dinin poczuł się usatysfakcjonowany przywołując wrodzone moce swojej rasy. Wezwał kulę ciemności - nieprzenikalną dla infrawizji i zwyczajnego wzroku - na drodze uciekających stworzeń.

Przypuszczał, że niezbyt roztropne jest zwracanie na siebie w ten sposób uwagi, jednak chwilę później, gdy usłyszał łomot i klątwy niedźwiedziożuków potykających się ślepo na kamieniach, uznał, że było to warte ryzyka.

Jego gniew opadł, ruszył więc znowu w drogę, wybierając ostrożniejszą drogę przez cienie ciepła. Jako członek dziesiątego domu w mieście Dinin mógł bez problemu poruszać się gdzie chciał w obrębie wielkiej jaskini, lecz Opiekunka Malice powiedziała jasno, że nikt powiązany z Domem Do’Urden nie może dać się złapać w pobliżu gęstwiny grzybów.

Opiekunka Malice, matka Dinina, nie była osobą, z którą można było się spierać, lecz w końcu był to tylko nakaz. W Menzoberranzan jeden nakaz dominował nad wszystkimi pozostałymi: Nie daj się złapać.

Na południowym krańcu gęstwiny grzybów porywczy drów znalazł to, czego szukał: skupisko pięciu wielkich, sięgających od podłogi do stropu kolumn, wydrążonych w sieć pomieszczeń i połączonych ze sobą za pomocą metalowych i kamiennych pomostów. Lśniące czerwienią gargulce, standardowy element domu, spoglądały w dół z setek pomostów niczym bezszelestni strażnicy. Był to Dom DeVir, czwarty Dom Menzoberranzan.

Miejsce to było otoczone pierścieniem wysokich grzybów, z których co piąty był wrzaskunem, rozumnym grzybem nazwanym tak (i cenionym przez strażników) za alarmujące odgłosy, jakie wydawał z siebie za każdym razem, gdy ktoś przechodził obok. Dinin zachował bezpieczną odległość, nie chcąc zaniepokoić któregoś z wrzaskunów i wiedząc również, że forteca strzeżona jest przez innych, bardziej śmiercionośnych strażników.

Powietrze nad częścią miejską przeniknął oczekiwany szmer. Była to oznaka przekazywanej w całym Menzoberranzan wiadomości, że Opiekunka Ginafae z Domu DeVir utraciła łaskę Lloth, Pajęczej Królowej, bogini wszystkich drowów oraz prawdziwego źródła siły każdego z domów. Sprawy takie nigdy nie były otwarcie dyskutowane wśród drowów, lecz każdy, kto wiedział wystarczająco dużo, spodziewał się, że któraś z rodzin znajdujących się niżej w miejskiej hierarchii uderzy na okaleczony Dom DeVir.

Opiekunka Ginafae i jej rodzina jako ostatni dowiedzieli się o niezadowoleniu Pajęczej Królowej - nawet to było częścią podstępnych zwyczajów Lloth - a spoglądając z zewnątrz na Dom DeVir Dinin był w stanie stwierdzić, że skazana na zagładę rodzina nie miała wystarczająco czasu, by uruchomić odpowiednie środki obronne. DeVir posiadali niemal czterystu żołnierzy, głównie kobiet, lecz ci, których Dinin widział na pomostach, wydawali się zdenerwowani i niepewni.

Dinin uśmiechnął się jeszcze szerzej, gdy pomyślał o swoim własnym domu, który z każdym dniem rósł w siłę pod przewodem przebiegłej Opiekunki Malice. Z trzema jego siostrami, które szybko zbliżały się do pozycji wysokiej kapłanki, jego bratem - doświadczonym czarodziejem oraz jego wujkiem, Zaknafeinem, najdoskonalszym szermierzem w całym Menzoberranzan, ciężko zajętym trenowaniem trzech setek żołnierzy, Dom Do’Urden był poważną siłą. Zaś Opiekunka Malice, w przeciwieństwie do Ginafae, cieszyła się pełną łaską Pajęczej Królowej.

***

W innej części miasta, za lśniącym srebrem balkonem oraz sklepionymi wrotami, sięgającymi sześciu metrów w górę na zachodniej ścianie jaskini, siedziały główne osobistości Domu Do’Urden, zebrane tam, by dopracować ostatnie plany nocnego zadania. Na podwyższeniu, w końcu małej komnaty audiencyjnej siedziała czcigodna Opiekunka Malice, z brzuchem wzdętym ostatnimi godzinami ciąży. Po jej bokach, na honorowych miejscach, znajdowały się jej trzy córki, Maya, Vierna i najstarsza, Briza, świeżo wyświęcona wysoka kapłanka Lloth. Maya i Vierna wyglądały niczym młodsze wersje swojej matki, szczupłe i złudnie drobne, choć dysponujące wielką mocą. Briza jednak nie posiadała zbyt wiele cech rodzinnych. Była wysoka - wielka jak na standardy drowów - oraz zaokrąglona w ramionach i biodrach. Ci, którzy znali Brizę, wiedzieli, że jej rozmiar wynikał po prostu z temperamentu - mniejsza sylwetka nie mogłaby pomieścić złości i brutalnych cech najnowszej wysokiej kapłanki Domu Do’Urden.

Rizzen poruszył się niespokojnie. - Opiekunko Malice - ośmielił się odezwać. - Znasz dobrze trudności porodu. Czy ból nie rozproszy twojej...

Rizzen znów się poruszył i opuścił wzrok.

***

Dinin dotarł do magicznie wykutego ogrodzenia, które łączyło twierdzę na zachodniej ścianie miasta z dwoma małymi stalagmitowymi wieżami Domu Do’Urden i tworzyło dziedziniec całej struktury. Ogrodzenie było z adamantytu, najtwardszego metalu na świecie, ozdabiało je zaś sto rzeźb przedstawiających pająki, które trzymają w odnóżach broń, zaś każdy z nich jest pokryty zabójczymi glifami i zaklęciami ochronnymi. Potężna brama Domu Do’Urden wywoływała zachwyt wielu domów drowów, lecz po obejrzeniu spektakularnych budowli w gęstwinie grzybów Dinin czuł tylko rozczarowanie, gdy spoglądał na własną siedzibę. Cała struktura była prosta i w pewnym sensie naga, podobnie jak fragment ściany, z zasługującymi na uwagę wyjątkami w postaci mithrilowo-adamantytowych tarasów, biegnących wzdłuż drugiego poziomu, nad sklepionymi wrotami zarezerwowanymi dla szlacheckiej części rodziny. Każda balustrada tych balkonów składała się z tysiąca rzeźb, układających się razem w jedno dzieło sztuki.

Dom Do’Urden, w przeciwieństwie do zdecydowanej większości domów w Menzoberranzan, nie stał swobodnie w gąszczu stalaktytów i stalagmitów. Główna część całej struktury znajdowała się w jaskini i choć to ułożenie miało niewątpliwe walory obronne, Dinin stwierdził, iż żałuje, że jego rodzina nie okazała trochę więcej wystawności.

Podekscytowany żołnierz rzucił się do bramy, by otworzyć ją przed powracającym drugim chłopcem. Dinin przemknął obok niego, nie zadając sobie nawet trudu powitania, i wjechał na podwórze świadomy setek zaciekawionych spojrzeń, które na niego padły. Żołnierze i niewolnicy wiedzieli, że wykonywana przez Dinina tej nocy misja miała coś wspólnego z oczekiwaną bitwą.

Na srebrny taras drugiego poziomu Domu Do’Urden nie prowadziły żadne schody. To również był środek ostrożności przewidziany po to, by oddzielić przywódców domu od motłochu i niewolników. Szlachta drowów nie potrzebowała schodów, inny aspekt ich wrodzonych magicznych zdolności pozwalał im stosować moc lewitacji. Nie zastanawiając się zbytnio nad wykonywaną czynnością, Dinin wzniósł się swobodnie w powietrze i wylądował na balkonie.

Przeszedł pod łukiem i pospieszył głównym korytarzem domu, który był słabo oświetlony łagodnymi odcieniami ognia faerie, co pozwalało widzieć w zwyczajnym spektrum światło, a nie zakłócało jednocześnie stosowania infrawizji. Ozdobne, wykute z brązu drzwi były miejscem, do którego podążał drugi chłopiec. Zatrzymał się przed nimi zmieniając sposób widzenia z powrotem na spektrum podczerwieni. W przeciwieństwie do korytarza w pomieszczeniu za drzwiami nie było źródeł światła. Była to sala audiencyjna wysokich kapłanek, przedsionek wielkiej kaplicy Domu Do’Urden. Kapłańskie pomieszczenia drowów, w zgodzie z mrocznymi obrzędami Pajęczej Królowej, nie były miejscami światła.

Gdy Dinin poczuł, że jest już przygotowany, przeszedł prosto przez drzwi, bez wahania mijając dwie zszokowane strażniczki i śmiało idąc w stronę swej matki. Wszystkie trzy córki rodziny zmrużyły oczy widząc swego obcesowego i pozbawionego manier brata. Wejść bez pozwolenia! To on mógłby zostać poświęcony tej nocy!

Dininowi podobało się testowanie granic swojej podrzędnej pozycji mężczyzny, nie mógł jednak lekceważyć groźnych spojrzeń Vierny, Mayi i Brizy. Będąc kobietami były większe oraz silniejsze i przez całe życie ćwiczyły korzystanie z niegodziwych kapłańskich mocy drowów oraz broni.

Dinin spoglądał na zaklęte dopełnienia kapłanek, przerażające wężowe bicze u pasów jego sióstr, które zaczęły wić się w oczekiwaniu na karę, którą wymierzą. Rękojeści były z adamantytu i dość zwyczajne, jednak same bicze zostały zrobione z żywych węży. Broń Brizy była szczególna, ponieważ miała sześć poruszających się niespokojnie węży, zwiniętych w węzły wokół pasa, na którym wisiały. Briza była zawsze najszybsza, jeśli chodziło o wymierzenie kary.

Opiekunka Malice wydawała się jednak zadowolona z dumnego zachowania Dinina. Drugi chłopiec znał swoje miejsce wystarczająco dobrze, jak na jej gust, a także wykonywał bez strachu i pytań jej rozkazy.

Dinin odnalazł ukojenie w spokojnej twarzy swej matki, przeciwieństwie rozpalonych do białości oblicz trzech sióstr. - Wszystko jest gotowe - powiedział do niej. - Dom DeVir stłoczył się za swoim ogrodzeniem, oczywiście oprócz Altona, który bezmyślnie pobiera swoje nauki w Sorcere.

Czterech drowów uklękło przed opiekunką i jej córkami: Rizzen przed Malice, Zaknafein przed Brizą, Nalfein przed Mayą, a Dinin przed Vierną. Kapłanki zaśpiewały chórem, kładąc jedną rękę na czole pełnego szacunku żołnierza i dostrajając się do jego pragnień.

***

Mniej niż godzinę później Zaknafein i Briza stali razem na tarasie obok górnego wejścia do Domu Do’Urden. Pod nimi, na podłodze jaskini, szykowały się druga i trzecia brygada rodzinnej armii, pod dowództwem Rizzena i Nalfeina, zakładając ogrzane paski skóry oraz metalowe osłony - kamuflaż mający schować charakterystyczne sylwetki ciemnych elfów przed widzącymi ciepło oczyma drowów. Grupa Dinina, pierwsza siła uderzeniowa składająca się między innymi z setki goblińskich niewolników już dawno wymaszerowała.

Zaknafein przyjrzał się plecom najstarszej córki Opiekunki Ma-lice, nie pragnąc niczego więcej, niż wbić jej sztylet w kręgosłup. Jak zawsze jednak słuszny osąd zachował wyćwiczoną rękę Zaka w miejscu.

Zak naciągnął czarny kaptur i otworzył małą sakiewkę u swego pasa, odkrywając kilka małych ceramicznych kulek.

Briza uśmiechnęła się złowrogo i roztarta szczupłe dłonie. - Opiekunka Ginafae nie będzie zadowolona - wyszeptała.

Zak odwzajemnił uśmiech i odwrócił się do odchodzących żołnierzy. Nic nie dawało fechmistrzowi więcej przyjemności, niż zabijanie elfów drowów, zwłaszcza kapłanek Lloth.

Zak strząsnął gęste włosy z twarzy i stanął wyprostowany, zamknąwszy dokładnie oczy. Briza powoli wyciągnęła swą różdżkę, rozpoczynając zaśpiew, który uaktywniał urządzenie. Uderzyła Zaka w ramię, następnie w drugie, po czym przytrzymała różdżkę bez ruchu nad jego głową.

Zak poczuł, jak opadają na niego mroźne drobinki, przenikając jego ubrania i zbroję, nawet ciało, dopóki on sam oraz wszystkie posiadane przez niego przedmioty nie zostały schłodzone do tej samej temperatury i odcienia. Zak nienawidził magicznego chłodu - wyobrażał sobie wtedy śmierć - wiedział jednak, że pod wpływem czaru przed wyczuwającymi ciepło oczyma stworzeń Podmroku będzie szary jak zwykły kamień, niezauważalny i niewyczuwalny.

Zak otworzył oczy i wzdrygnął się, prostując palce, by upewnić się, że wciąż są w stanie radzić sobie z ostrzem. Skierował wzrok na Brizę, znajdującą się właśnie w środku drugiego czaru przywoływania. Zajmował on trochę czasu, więc Zak oparł się o ścianę i zaczął znów rozmyślać nad stojącym przed nim przyjemnym, choć niebezpiecznym zadaniem. Jak to miło ze strony Opiekunki Malice, że zostawiła dla niego wszystkie kapłanki Domu DeVir!

Zak ujrzał dzieło Brizy, zbliżający się prąd powietrza, bardziej żółty i cieplejszy niż powietrze groty. Żywy prąd powietrzny.

Stworzenie, przyzwane z planu żywiołów, zawisło tuż nad krawędzią tarasu, posłusznie czekając na rozkazy tej, co je przywołała.

Zak nie wahał się. Wskoczył na środek istoty, pozwalając jej unosić go nad podłogą.

Briza pożegnała go gestem i wskazała swemu słudze, by odleciał. - Dobrej walki! - zawołała do Zaka, choć był już w powietrzu nad nią, niewidoczny.

Zak zachichotał zastanawiając się nad ironią jej słów, gdy przemykało przed nim miasto Menzoberranzan. Równie mocno chciała śmierci kapłanek DeVir jak Zak, lecz z różnych powodów. Pomijając związane z tym komplikacje, Zak byłby równie szczęśliwy mogąc zabijać kapłanki Domu Do’Urden.

Fechmistrz wyciągnął jeden ze swoich adamantytowych mieczy, wykutą z pomocą magii broń drowów, z niewiarygodnie ostrą krawędzią z zabójczych dweomerów. - Istotnie, dobrej walki - wyszeptał. Gdyby tylko Briza wiedziała... jak dobrej.

2Upadek Domu DeVir

Dinin zauważył z zadowoleniem, że żaden niedźwiedziożuk ani W przedstawiciel którejkolwiek z ras tworzących mozaikę Menzoberranzan nie ośmiela się stanąć mu na drodze. Tym razem drugi potomek Domu Do’Urden nie był sam. Niemal sześćdziesięciu żołnierzy jego domu maszerowało za nim w zwartych szeregach. Za nimi, równie sprawnie, ale z o wiele mniejszym entuzjazmem, szło stu uzbrojonych niewolników pomniejszych ras - goblinów, orków i niedźwiedziożuków.

Przechodnie nie mogli mieć wątpliwości - dom drowów wyruszał na wojnę. Nie zdarzało się to w Menzoberranzan codziennie, ale wielu oczekiwało takiego wydarzenia. Przynajmniej raz w ciągu dekady jakiś dom uznawał, że może podnieść swą pozycję poprzez eliminację innego domu. Była to ryzykowna operacja, bowiem wszystkich dostojników domu - „ofiary” - należało zgładzić szybko i cicho. Jeśli ktokolwiek pozostałby przy życiu, by oskarżyć napastników, zostaliby oni zniszczeni zgodnie z bezlitosnym „prawem” drowów.

Jeśli napad dopracowano w najdrobniejszych szczegółach, można było nie spodziewać się żadnych konsekwencji. Całe miasto, nawet rada rządząca, składająca się z ośmiu najdostojniejszych opiekunek, milcząco pochwaliłaby napastników za ich odwagę i inteligencję, a o incydencie nigdy już by nie mówiono.

Dinin wybrał nieco dłuższą drogę, żeby nie wyznaczać prostego śladu między Domem Do’Urden a Domem DeVir. Pół godziny później, już po raz drugi tej nocy, podkradł się do południowego skraju gęstwiny, tuż obok skupiska stalagmitów, w których mieścił się Dom DeVir. Żołnierze podążali posłusznie za nim, przygotowując broń i przypatrując się uważnie budowli, którą mieli przed sobą.

Niewolnicy poruszali się nieco wolniej. Wielu z nich rozglądało się wokół, szukając możliwości ucieczki, bowiem w głębi serca wiedzieli, że w tej bitwie ich los jest przesądzony. Jednak gniewu mrocznych elfów bali się bardziej niż samej śmierci, nie podejmowali więc prób ucieczki. Każde wyjście z Menzoberranzan bronione było złowrogą magią drowów, więc dokąd mieliby pójść? Każdy z nich widział, jak karze się tu zbiegłych niewolników. Na rozkaz Dinina zajęli pozycje wśród wielkich grzybów.

Dinin sięgnął do sakiewki i wyjął z niej rozgrzany arkusz metalu. Błysnął tym jaśniejącym w podczerwieni przedmiotem trzykrotnie, by dać znać zbliżającym się brygadom Nalfeina i Rizzena. Potem, z charakterystyczną dla siebie pyszałkowatością, Dinin rzucił przedmiot wysoko w powietrze, złapał go i umieścił z powrotem w skrywającej ciepło sakiewce. Na ten sygnał drowy z brygady Dinina założyły zaklęte bełty na niewielkie, trzymane jedną ręką kusze i wymierzyły w wyznaczone wcześniej cele.

Co piąty grzyb był wrzaskunem, a każda strzała mieściła w sobie magiczny dweomer, który zagłuszyłby ryk smoka.

- ...dwa... trzy - odliczał Dinin, pokazując dłonią tempo, bowiem ze strefy magicznej ciszy, która otaczała jego wojska, nie wydostawał się żaden dźwięk. Wyobraził sobie brzęk, kiedy zwolnił cięciwę swej broni, posyłając strzałę w najbliższego wrzaskuna. Podobnie zrobili inni wokół Domu DeVir, likwidując w ten sposób pierwsza linię alarmową.

***

W innej części Menzoberranzan Opiekunka Malice, jej córki oraz cztery domowe kapłanki z szeregów ludu zebrały się w osiem w świętym kręgu Lloth. Otoczyły wizerunek swej złej bogini, kamień wyrzeźbiony na kształt pająka o twarzy drowa i wezwały Lloth, by pomogła im w zmaganiach. Malice siedziała przy głowie pająka, rozparta na krześle przeznaczonym do rodzenia. Obok niej stały Vierna i Briza, która trzymała matkę za rękę.

Wybrana grupa śpiewała chórem, łącząc swe energie w jeden ofensywny czar. Chwilę później, kiedy Vierna, mentalnie połączona z Dininem zrozumiała, że pierwsza grupa znalazła się na swoich pozycjach, ośmioosobowy krąg Do’Urden wysłał pierwszą falę mentalnej energii do domu rywali.

***

Opiekunka Ginafae, jej dwie córki i pięć głównych kapłanek spośród pospólstwa zebrały się w przedsionku głównej kaplicy domu pięciu stalagmitów. Zbierały się tu na modlitwy każdej nocy, od kiedy Opiekunka Ginafae dowiedziała się, że utraciła łaskę Lloth. Ginafae zdawała sobie sprawę, jak łatwo jest zniszczyć jej dom, dopóki nie znajdzie sposobu, by ułagodzić Pajęczą Królową. W Menzoberranzan było sześćdziesiąt sześć innych domów, z których dwadzieścia mogło odważyć się zaatakować Dom DeVir, który znajdował się w tak niewygodnej pozycji. Osiem kapłanek było mocno zaniepokojonych, w jakiś sposób podejrzewając, że nadchodząca noc pełna będzie wydarzeń.

Ginafae poczuła to pierwsza, mroźny podmuch mylących wrażeń, który spowodował, że przerwała swą modlitwę o przebaczenie. Pozostałe kapłanki Domu DeVir patrzyły nerwowo na niezwykłą minę opiekunki, szukając jakiegoś wyjaśnienia.

- Zaatakowano nas - wyszeptała do nich Ginafae, czując już tępy ból głowy powodowany przez kapłanki Domu Do’Urden.

***

Drugi sygnał Dinina pobudził żołnierzy-niewolników. Nadal wykorzystując przewagę zaskoczenia cicho ruszyli do ogrodzenia z grzybów i zaczęli wycinać w nim przejście mieczami o szerokich ostrzach. Drugi potomek Domu Do’Urden patrzył z zadowoleniem, jak łatwo jego żołnierze dostają się na dziedziniec.

- Niezbyt dobrzy z was strażnicy - wyszeptał z sarkazmem do czerwonookich gargulców na wysokich ścianach. Wcześniej tej nocy posągi wydawały się tak straszliwymi obrońcami. Teraz zaś po prostu bezradnie patrzyły.

Dinin spostrzegł, że w otaczających go żołnierzach rośnie zniecierpliwienie, z trudem powstrzymywali żądzę krwi. Od czasu do czasu rozbłyskało gdzieś zaklęcie obronne, które zabijało uaktywniającego je niewolnika, ale Dinin i inne drowy śmiały się tylko z takiego widoku. Pomniejsze rasy były zwykłym mięsem armatnim w armii Do’Urden. Jedynym powodem, dla którego przyprowadzono gobliny do Domu DeVir były pułapki, które miały one uaktywnić, oczyszczając w ten sposób drogę dla elfów drowów, prawdziwych wojowników.

Ogrodzenie padło, a obrońcy otrząsnęli się z zaskoczenia. Żołnierze Domu DeVir spotkali się z niewolnikami na dziedzińcu. Dinin wykonał tylko lekki ruch dłonią i sześćdziesięciu niecierpliwych drowów wyskoczyło z ukrycia, po czym rzuciło się w wir bitwy wymachując bronią i zaciskając zęby.

Zatrzymali się jednak na sygnał, pamiętając o zadaniu, które im przydzielono. Każdy drow posiadał pewne zdolności magiczne. Przywołanie kuli ciemności, takiej jaką zastosował Dinin przeciwko niedźwiedziożukom, przychodziło z łatwością nawet najnędzniejszemu z nich. Tak stało się teraz, kiedy sześćdziesięciu żołnierzy Domu Do’Urden obrzuciło granice Domu DeVir kulami absolutnej czerni.

Pomimo powziętych środków ostrożności członkowie Domu Do’Urden wiedzieli, że ich atak obserwowało wiele par oczu. Świadkowie nie stanowili większego problemu, nie będą mogli ani chcieli zidentyfikować atakującego domu. Ale zwyczaj i tradycja nakazywały, by zastosowano pewne działania maskujące, jako część wojennej etykiety drowów. W mgnieniu oka Dom DeVir zmienił się dla reszty miasta w czarną plamę.

Rizzen stanął za swoim najmłodszym synem.

***

Wysoko ponad domem DeVir Zaknafein siedział wygodnie na grzbiecie powietrznego sługi Brizy i obserwował toczącą się poniżej bitwę. Ze swego punktu obserwacyjnego Zak mógł widzieć wszystko, co działo się wewnątrz kręgu ciemności i słyszeć głosy z kuli magicznej ciszy. Żołnierze Dinina, pierwsi wojownicy, którzy dostali się do środka, napotykali opór przy każdych drzwiach i dostawali nieźle w kość.

Nalfein i jego brygada, żołnierze Domu Do’Urden najlepiej zaznajomieni z magią, dostali się na tyły kompleksu przez dziurę w ogrodzeniu. Uderzenia błyskawic i magiczne kule kwasu przecinały teraz dziedziniec, rażąc zarówno mięso armatnie Do’Urden, jak i obrońców DeVir.

Na przednim dziedzińcu Rizzen i Dinin dowodzili najlepszymi wojownikami Domu Do’Urden. Błogosławieństwo Lloth pozostawało przy jego domu, dostrzegł Zak, kiedy bitwa rozgorzała na dobre, bowiem ciosy żołnierzy Domu Do’Urden spadały szybciej i celniej niż ciosy ich przeciwników. Po kilku minutach bitwa przeniosła się do wnętrza pięciu kolumn.

Zak otrząsnął się z magicznego chłodu i ponaglił powietrznego wierzchowca do działania. Pomknął na nim w dół, a potem zeskoczył kilka stóp nad tarasem otaczającym ostatnie piętro centralnej kolumny. Natychmiast ruszyło w jego stronę dwoje strażników.

Zawahali się chwilę, próbując dostrzec prawdziwą formę tej niewyraźnej, szarej plamy - zbyt długo.

Nigdy nie słyszeli o Zaknafeinie Do’Urden. Nie wiedzieli, że patrzą w oczy śmierci.

Zak machnął biczem, łapiąc w pętlę gardło kobiety, drugą dłonią wykonując serię zasłon i pchnięć, które wytrąciły mężczyznę z równowagi. Zak zakończył życie obojga jednym szybkim ruchem, zrzucając kobietę z tarasu szarpnięciem bicza i kopiąc mężczyznę w twarz tak, że podążył za swą towarzyszką na podłogę jaskini.

Zak znalazł się w środku, gdzie spotkał następnego strażnika... lecz spotkanie było krótkie.

Zak przemykał wzdłuż rzeźbionej ściany, a jego ciało zlewało się doskonale z chłodnym kamieniem. Żołnierze Domu DeVir biegali wszędzie dookoła, próbując dać jakiś odpór napastnikom, którzy zajęli już najniższe poziomy każdej z wież, a dwie z nich znalazły się w ich rękach w całości.

Zak nie przejmował się nimi. Odciął się od szczęku adamantytowych ostrzy, wykrzykiwanych rozkazów i śmiertelnych wrzasków, koncentrując się za to na dźwięku, który miał go zaprowadzić do celu: zgodnym, gorączkowym śpiewie.

Znalazł pusty korytarz prowadzący do środka kolumny, którego ściany ozdobione były pajęczymi rzeźbami. Podobnie jak w Domu Do’Urden korytarz ten kończył się podwójnymi, bogato zdobionymi drzwiami, w których dekoracjach dominowały motywy pajęcze.

Olbrzymi pająk wyszedł ze swego ukrycia prosto na niego.

Zak rzucił się na ziemię i kopnął istotę od spodu, jednocześnie tocząc się po ziemi. Potem wbił głęboko swój miecz w bulwiaste ciało potwora. Klejący płyn ochlapał fechmistrza od stóp do głów, a pająk szybko upadł na podłogę.

Po dźwięku uderzających o siebie mieczy Zak poznał, że walka niedługo przeniesie się na to piętro. Dom DeVir zorganizował jednak wreszcie obronę i powstrzymywał na razie napastników.

- Teraz, Malice - wyszeptał Zak, mając nadzieję, że dostrojona do niego Briza poczuje jego niecierpliwość. - Nie spóźnijmy się!

***

W przedsionku kaplicy Domu Do’Urden Malice i jej pomocnice toczyły brutalną walkę z kapłankami Domu DeVir. Lloth słyszała ich modlitwy wyraźniej niż błagania ich przeciwniczek, obdarzając kapłanki Do’Urden silniejszymi czarami w tej psychicznej rozgrywce. Z łatwością zmusiły swe rywalki do przejścia do obrony. Jedna ze słabszych kapłanek kręgu DeVir została powalona przez mentalny cios Brizy i leżała teraz martwa na podłodze tuż obok stóp Opiekunki Ginafae.

Przewaga zaczęła jednak powoli topnieć i zmagania stały się wyrównane. Opiekunka Malice, zmagając się z bólami nadchodzącego porodu, nie mogła utrzymać koncentracji, a bez jej głosu czary kręgu znacznie osłabły.

U jej boku stała potężna Briza, która ściskała dłoń matki z taką siłą, że odpłynęła z niej cała krew i stała się zimna - jedyny chłodny punkt na rozpalonym ciele elfki. Briza spojrzała na kępkę białych włosów na czubku głowy rodzącego się dziecka i oceniła czas do zakończenia porodu. Tej techniki zmieniania bólu porodowego na ofensywny czar nigdy jeszcze nie próbowano, chyba tylko w legendach, a Briza wiedziała, że czas może okazać się czynnikiem decydującym.

Szeptała do ucha matki, wypowiadając słowa śmiertelnej inkantacji.

Opiekunka Malice powtarzała głucho słowa czaru, z trudem łapiąc oddech i przemieniając cierpienie w ofensywną moc.

Pojawiła się główka dziecka, tym razem wyraźniej, i nie schowała się z powrotem.

Briza trzęsła się i sama z trudem przypominała sobie słowa inkantacji. Wyszeptała ostatnie słowa do ucha matki, niemal obawiając się ich następstw.

Malice nabrała oddechu i skupiała całą swą odwagę. Czuła ukłucia czaru niemal tak wyraźnie, jak skurcze porodowe. Swym stojącym wokół posągu córkom wydawała się być czerwoną plamą rozpalonej furii, jaśniejącą równie wyraźnie jak gotująca się woda.

***

Podmuch magicznej mocy, wzmocniony uniesieniem Malice, uderzył prosto w kaplicę Domu DeVir, roztrzaskał na kawałki posąg Lloth, powyginał podwójne drzwi w pasy poskręcanego metalu oraz rzucił Opiekunkę Ginafae i jej pomocnice na podłogę.

Zak potrząsnął głową z niedowierzaniem, kiedy tuż obok niego przeleciało skrzydło drzwi.

Trzask bicza był jedynym wytłumaczeniem, jakie przedstawił, kiedy roztrzaskiwał pod stopami maleńką szklaną kulę. Rozbiła się, a ze środka wypadło maleńkie ziarenko, które Briza przygotowała na takie właśnie okazje, ziarenko, które świeciło światłem dnia.

Dla oczu przyzwyczajonych do ciemności, dostrojonych do widzenia ciepła, podobny błysk jawił się jako oślepiający wybuch cierpienia. Okrzyki bólu, które wydawały kapłanki, tylko pomagały Żakowi w jego misji, a za każdym razem, kiedy jego miecz zatapiał się w ciele drowki, Zak uśmiechał się szeroko pod swoim kapturem.

Usłyszał pierwsze słowa czaru wypowiadane w innej części pomieszczenia i domyślił się, że któraś z DeVir doszła do siebie na tyle, że może stać się niebezpieczna. Fechmistrz nie potrzebował jednak oczu, by wycelować i po chwili jego bicz wyrwał Opiekunce Ginafae język z ust.

***

Briza umieściła noworodka na plecach pajęczego posągu i uniosła ceremonialny sztylet, zatrzymując na chwilę ramię, by spojrzeć z podziwem na to dzieło okrutnego rzemiosła. Jego rękojeść wykonana była na podobieństwo pajęczego korpusu, którego osiem nóg, rzeźbionych tak, że wyglądały na pokryte włoskami, było wykrzywionych i służyło jako ostrza. Briza uniosła broń nad piersią noworodka.

Opiekunka Malice potrząsnęła głową, próbując pojąć, co mówi jej córka. Opiekunka poświęciła całą swą energię chwili narodzin i zakończenia czaru i teraz nie pojmowała, co się wokół niej działo.

***

Nalfein zareagował błyskawicznie, odwracając się, by stawić czoło niebezpieczeństwu i tym samym pozostawiając prawdziwe niebezpieczeństwo za sobą. Dokładnie w chwili, kiedy Nalfein domyślił się, że został zdradzony, miecz Dinina wbił się w jego plecy. Dinin położył głowę na ramieniu brata i dotknął swoim policzkiem jego policzka. Patrzył, jak z oczu Nalfeina ucieka iskierka ciepła.

Pozwolił martwemu ciału upaść u swoich stóp.

***

Briza zacisnęła sztylet w dłoni i rozpoczęła rytuał.

Vierna spojrzała z zaciekawieniem na siostrę. Dokładnie w chwili, kiedy Maya poczuła, że Nalfein umarł, Vierna poczuła u Dinina bardzo silne emocje. Radość? Vierna uniosła smukły palec do ust, zastanawiając się, czy Dininowi udało się zabójstwo.

Briza ciągle stała nad dzieckiem, pragnąc oddać jego życie Lloth. Ścisnęła mocno sztylet i znów rozpoczęła rytuał.

Vierna wzruszyła ramionami. - Jeśli Lloth przyjęła Nalfeina, oznacza to, że go dostała. Kolejna ofiara mogłaby wywołać gniew Pajęczej Królowej.

Briza znowu chwyciła mocniej sztylet i zaczęła rytuał od nowa.