Mister Hockey ebook

Tytuł oryginału

Mister Hockey

Pierwsze wydanie Avon, New York 2017

Avon is an Imprint of HarperCollins Publishers LLC

Opracowanie graficzne okładki

Emotion Media Pamela Magierowska-Kobus

Projekt okładki oryginalnej i ilustracja na okładce

Elle Maxwell

Redaktor prowadząca

Alicja Oczko

Opracowanie redakcyjne

Hanna Adamkowska

Korekta

Monika Ulatowska

Copyright © 2017 by Lia Riley. All rights reserved

Copyright © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2024

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC.

Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

ul. Domaniewska 34a

02-672 Warszawa

www.harpercollins.pl

ISBN: 978-83-8342-501-6

Opracowanie ebooka Katarzyna Rek

Jarah,

jesteś prawdziwym DAREM i bardzo cię kocham

Rozdział 1

Wystarczyło, że Jed West rzucił okiem na menu u Zachary’ego – najpopularniejszej restauracji śniadaniowej w Denver – a żołądek ścisnął mu się boleśnie niczym w imadle. Pozycje na karcie dań tańczyły mu przed oczami jak zjawy. Tosty francuskie z masłem orzechowym, smażony stek z kurczaka z jajkiem po benedyktyńsku, naleśniki z batatów – wszystkie zlewały się w jedną nieczytelną plamę. Kurwa mać. Tylko nie teraz. Nawet cen nie był w stanie rozczytać.

Mruganie nie miało sensu. Dobrze znał mechanizm, bo za każdym razem było tak samo. Z napiętą szczęką uniósł szklankę soku pomarańczowego do ust i wypił spory łyk. Chwile podwójnego widzenia pojawiły się po siódmym meczu. Po minucie, dwóch wszystko wracało do normy, jak gdyby nigdy nic. W międzyczasie musiał jedynie stosować się do fundamentalnej zasady trenera: po prostu zaciśnij zęby, kochasiu.

Zresztą, po co mu w ogóle to cholerne menu? Odsunął je na bok. Przecież i tak zamówił już Pogromcę Głodu, czyli kanapkę z chorizo, jajkami, jalapeño i cheddarem. Prawdziwe śniadanie mistrzów. No i do tego kruszony lód. Szkoda tylko, że chłód lodu nie przyniósł mu żadnej ulgi, bo ta… sytuacja, z braku lepszego określenia, zaczynała go denerwować. A nie powinna.

Czy raczej – to on nie mógł sobie na to pozwolić.

Niespodziewane podwójne widzenie to nie błahostka, trudno więc zignorować coś takiego. Jeśli jednak zaraz nie przestanie machać rzęsami jak Scarlett O’Hara, której osa wleciała pod spódniczkę, to siedząca przed nim najbardziej bezwzględna dziennikarka sportowa „The Post” weźmie go za jakiegoś oblecha. I dopiero da mu popalić.

Na szczęście akurat w tym momencie Neve Angel skupiona była na czymś innym. Pochylona nad swoim cyfrowym dyktafonem, z ciemną grzywką przysłaniającą bystre oczy, wyciągała mikrofon z torby. Poruszała przy tym niemo ustami do wydobywającej się z głośników piosenki Buddy’ego Holly’ego. Kiedy wzrok Jeda ponownie się wyostrzył, zauważył przypinkę na klapie torby: „Jedliśmy Jaja na Festiwalu Jąder w Rock Creek”.

Chryste, to autentyk.

Złączywszy mocno kolana, zmusił się do szerokiego uśmiechu. Takiego, który bez problemu załatwiłby mu kolejkę marketingowców liczących, że zareklamuje ich witaminową wodę kokosową czy krem do golenia. Odwinął nóż i widelec z serwetki, po czym zaczął drzeć ją na paski.

Wmawiał sobie, że problemy ze wzrokiem to wynik przemęczenia – nieuchronnego po tak wyczerpującym sezonie NHL i równie ciężkich play-offach. Na pewno wszystko się w końcu ułoży.

– O co chodzi z tą serwetkową górą? – Neve oparła łokcie na blacie ze starego drewna, dając znać, że zaczyna wywiad. Jej brwi uniosły się tuż pod równo przystrzyżoną grzywką. – Denerwujesz się, księżniczko?

– Taaa, jestem przerażony – odparł lakonicznie i bez zawahania. Maskowanie swoich prawdziwych uczuć pewnością siebie już dawno weszło mu w nawyk. Ot, takie zboczenie zawodowe kapitana drużyny hokejowej. Ktoś taki nigdy nie może okazać strachu przed przeciwnikiem. – Chociaż szakal zwykle więcej szczeka, niż gryzie.

– Szakal? Przejąłeś terminologię od Gunnara? – Przewróciła oczami. – Nie obrzydzaj mi posiłku.

Główny trener Hellions Tor Gunnar znany był z określania dziennikarzy mianem „szakali”. Krótko mówiąc: miał z nimi na pieńku. A w szczególności z tą drobną kobietą siedzącą naprzeciwko. Zaczęło się kilka lat temu od artykułu, w którym Neve opisała jego rozwód. W ramach zemsty trener ignorował ją podczas konferencji prasowych. Aby więc nie pozostawać mu dłużną, opublikowała kilka krytycznych tekstów. I tak ich wzajemna wrogość urosła wręcz do legendarnych rozmiarów.

– Kto się czubi, ten się lubi – drażnił się z nią Jed. – Moim zdaniem panuje między wami jakieś srogie napięcie seksualne. Przemyśl to. Poza tym, gdyby trener wreszcie cię zaliczył, być może zacząłby się uśmiechać częściej niż raz na rok. Cała drużyna byłaby ci winna przysługę.

– Hmm. – Spojrzała w zamyśleniu na swoją szklankę. – Ciekawe, ile tych kostek lodu dałoby się zmieścić w twoim nosie… Zgaduję, że dziesięć. Po pięć na każdą z dziurek.

Zaśmiał się, kładąc rękę na oparciu skórzanego siedzenia. Sprzątająca stolik obok kelnerka zauważyła jego leniwe spojrzenie i rozkojarzona chlapnęła sobie odrobiną keczupu na białą bluzkę. Prychnęła poirytowana, ale Jed udał, że nie słyszy.

Zamiast tego skupił wzrok na oprawionym plakacie z napisem: „Ziewanie to ciche wołanie o kawę”. Choć minęło tyle lat, nadal czuł się dziwnie, będąc „tym” gościem – gościem, któremu kobiety posyłają wymowne spojrzenia, fanki rzucają niewybredne uwagi, a dziewczyny w barze wciskają serwetki z numerami telefonów. I co kilka miesięcy dostaje pocztą staniki.

Kiedy w zeszłym roku trafił na listę najseksowniejszych sportowców „Cosmopolitan”, chłopaki z drużyny nie dawały mu żyć. Wszyscy gwizdali i wołali „Paaan Hokej”, naśmiewając się z ksywki, którą nadano mu w artykule. „Dawaj, stary, zrób pozę! Jak Zoolander”.

Nie, żeby atencja ze strony kobiet mu przeszkadzała. Chodziło jednak o to, że był w gruncie rzeczy zwyczajnym facetem. Uwielbiał swoją pracę i był w niej cholernie dobry. Niemniej mowa tu o wbijaniu krążka do bramki, a nie ratowaniu dzieci z płonących budynków czy walce za kraj w jakichś odległych miejscach. Tymczasem bycie traktowanym jak bohater może konkretnie namieszać facetowi w głowie. Sprawić, że poczuje się niezniszczalny. A Jed widział już, do czego takie myślenie może doprowadzić sportowca.

Powoli rozmasował lewą skroń. Do niczego dobrego.

– Coś mi mówi, że twój grymas nie wziął się znikąd. – Neve zatknęła plasterek cytryny na krawędzi szklanki. – Może zaczniemy naszą rozmowę od tego?

– Po prostu mam taką twarz. – Choć mierzyła go podejrzliwym spojrzeniem, Jed nie dawał za wygraną. Policzył do dziesięciu. Cztery… pięć… sześć…

– Nie wierzę. Normalnie szczerzysz się jak małpa do banana – zripostowała.

– Nie przepadam za bananami. – Wzruszył ramionami. – Wolę jagody.

– Dobra, jak sobie chcesz. – Neve czuła, że marnuje czas. – Zgrywaj tajemniczego.

– Mówię serio. – Przeczesał dłonią włosy. Ot taki subtelny gest, by pochwalić się pierścieniem mistrzowskim. – Wszystko w moim świecie idzie dobrze. Wręcz świetnie.

Jasne, jasne… Nie wspomniał jednak o tym, że cały ranek spędził w sali projekcyjnej Hellions, przeglądając nagrania z końcówki siódmego meczu. Wykonał podanie i wjechał do tercji drużyny z Detroit. Remis, wszyscy nabuzowani adrenaliną. Być może to dlatego obrońca Red Wings nie zauważył Jeda i trafił go kijem w prawy oczodół.

Wstał jednak o własnych siłach, odgoniwszy personel medyczny. Co za surrealistyczne uczucie – jak gdyby widział na ekranie kogoś zupełnie innego. W ogóle nie pamiętał tamtego momentu. Najwyraźniej nawet oszołomiony podświadomie nie zamierzał dać się posadzić na ławkę.

Czyżby właśnie to uderzenie tak go urządziło?

– Dobra. Dość tych wygłupów. Teraz już naprawdę zaczynamy. – Neve nacisnęła czerwony przycisk nagrywania. Obniżyła też ton o jakieś pół oktawy i przybrała nieco bardziej formalną pozę. Przypominała typowego dziennikarza z National Public Radio. – Witajcie w kolejnym odcinku „Sportowego nieba”. Z tej strony Neve Angel, ulubiony aniołek miasta Denver. – wymruczała. – Dziś towarzyszy mi Jed West, kapitan Denver Hellions – popularnych Diabłów. Dziękuję za spotkanie, Westy.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiedział przeciągle. Uniósł pustą szklankę w geście toastu, spychając niepokojące myśli w głąb umysłu.

– Odkąd odszedłeś z Sharksów, dwukrotnie poprowadziłeś Hellions do mistrzostwa. Pomogłeś im przerwać najdłuższą passę porażek w historii ligi…

Przerwał jej wrzaskliwy refren piosenki All I Do is Win dobiegający z wnętrza jej bluzki.

– Cholera. Zaczekaj. – Zatrzymała nagrywanie i wyłowiła komórkę z głębi dekoltu.

– Fajny schowek na telefon – zauważył beznamiętnie Jed.

– Cicho – odparła zawzięcie. – Stanik to szwajcarski scyzoryk nowoczesnej dziewczyny. Na czym stanęliśmy? – Ponownie włączyła dyktafon i splotła palce obu dłoni. – Ach, tak. Magiczna gra Westy’ego. Na czym polega twój sekret?

– Trudno powiedzieć. Chyba nie ma w tym nic szczególnego. – Wziął jeden z urwanych wcześniej serwetkowych pasków i zgniótł go w idealną kulkę. – Jak by to opisać… Przy pełni księżyca zaciągam na lodowisko koźlę. Ale musi być młodziutkie, bo starsze są zbyt niesforne. Tam czeka już krąg nagich osób, które śpiewają inkantacje i wybijają rytm na bębnach. Cały rytuał kończy się…

Znów rozległo się All I Do is Win.

Neve wyjęła telefon i spojrzała krzywo na ekran.

– Moja siostra. Breezy nigdy nie dzwoni w trakcie pracy. Muszę odebrać. – Wyłączyła dyktafon i przyłożyła komórkę do ucha. – No, co tam? – Zmarszczyła czoło. – Okej, czekaj. Nie tak szybko. Oddychaj. Nie. To jest histeryczny śmiech graniczący z płaczem. Spróbujmy razem, z przepony: wdech, wydech… No, już lepiej. – Kiwnęła ponuro głową. – Aha. Yhm. Nie gadaj! No i co, że pogoda? Znalazł sobie wygodną wymówkę. Widzisz? Mówiłam: to dupek. Ja? Hmm. – Postukała palcami w blat, posyłając Jedowi zatroskane spojrzenie. – Masz jakieś plany na popołudnie?

– Nie wiem – odparł obojętnie. Nie podobał mu się błysk w jej oczach. – Najpierw udzielam ci wywiadu, a potem idę na siłownię. – Albo poszukam w necie jakiegoś dyskretnego neurologa. – A co?

– Tor Gunnar miał być główną atrakcją warsztatów czytelniczych dla dzieci w bibliotece Rosedale Branch. – Wymówiła nazwisko trenera Diabłów niczym postać z Harry’ego Pottera wspominająca o Voldemorcie. Natychmiast wzięła łyk mrożonej herbaty, chcąc chyba zmyć niesmak, i ciągnęła dalej: – Był na jakimś charytatywnym turnieju golfowym w Scottsdale i odwołali mu lot z powodu deszczu. Ten sam front burzowy, który właśnie nas zalewa, spowodował tam podtopienia. W efekcie mojej siostrze, która prowadzi dział dziecięcy biblioteki, wykruszył się gość specjalny i została sama ze zgrają wygłodniałych, młodych fanów hokeja…

– Twoja siostra ma na imię Breezy?

– Briana – wyjaśniła Neve z uśmieszkiem. – Nie byłam w stanie wymówić tego poprawnie za dzieciaka i tak już zostało. Mniejsza z tym. Poprosiła, żebym to ja zajęła jego miejsce, ale skoro mam tu ciebie…

Doskonale zrozumiał aluzję.

– Potrzebujesz ochotnika?

– Nie do wiary! Cóż za wspaniała, wielkoduszna oferta! – zagruchała pieszczotliwie, ale zaraz wróciła do swego normalnego energicznego tonu. – Tylko wiedz jedno. Na tym świecie kocham dwie rzeczy: moją pracę i rodzinę. Wierz mi, Breezy dosłownie dokonuje cudów w tej bibliotece. Jeśli zawiedziesz te dzieciaki, będzie zdruzgotana. A poza tym… – Ponownie zabębniła palcami w blat z triumfalnym uśmieszkiem.

– No co? – Skrzyżował ręce na piersi, jak gdyby gest ten miał przesłonić zazdrość, którą czuł, słysząc o ludziach wiodących normalne, szczęśliwe życie rodzinne.

– Nic. – Otarła usta dłonią, ścierając również ów tajemniczy uśmieszek. – To jak będzie? Ruszysz na pomoc damie w opałach? Możesz oczywiście odmówić. Tylko nie zdziw się potem, jeśli następny podcast poświęcę kapitanom drużyn hokejowych łamiących serca młodych kibiców i lokalnych społeczności.

Uniósł ręce w geście udawanej irytacji.

– Przecież i tak bym się zgodził. Możesz darować sobie te groźby rodem z Rodziny Soprano. – Pomimo jej wyszczekania polubił Neve. Sam nie miał siostry, ale gdyby mógł sobie jedną zażyczyć, to wybrałby właśnie kogoś takiego jak ona.

– No to fajnie wiedzieć, że nie udajesz miłego gościa. – Tym razem uśmiechnęła się całkowicie szczerze. – Zdziwiłbyś się, jak wielu sportowców celebrytów to zwykłe mendy. – Znów przysunęła telefon do ucha. – Jesteś? Kryzys zażegnany. Kawaleria już nadciąga.

– Pańskie zamówienie za chwilę będzie gotowe – oznajmiła kelnerka, nachylając się do Jeda. Miała małą grudkę tuszu przyklejoną do rzęs. – Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze? Może więcej soku? Albo mój numer?

– Ejże! Dość tego. – Neve schowała telefon w bluzce. – Weźmiemy tę kanapkę i rogalika na wynos. – Zaczęła pospiesznie zbierać swoje rzeczy, podczas gdy kelnerka oddaliła się. – Pojedziesz za mną?

– Znam drogę. – Mieszkał akurat niedaleko biblioteki Rosedale. – Najpierw aleją Speera i wysiadamy na Dziesiątej, tak? – Wstał, zabierając swoją kurtkę membranową. – Jak to ma wyglądać?

– Wystarczy, że powiesz parę słów od siebie – odparła spokojnie Neve. Następnie wstała i obydwoje skierowali się w stronę wyjścia. Po drodze odebrała od kelnerki torby z jedzeniem, zapłaciła i podała Jedowi kanapkę. – Wiesz, jak to jest na takich spotkaniach z dzieciakami. Zachęć je do nauki i czytania. „Tylko matoły nie chodzą do szkoły”, „Kto czyta – nie błądzi” i tym podobne hasełka. A właśnie! – Uniosła palec. – Breezy wspomniała, że musisz opowiedzieć im o swojej ulubionej książce z obrazkami. Umiesz czytać, prawda? – Puściła do niego oko.

– A pamiętasz, że grałem w drużynie Uniwersytetu Stanforda? – Otworzył i przytrzymał jej drzwi. – W dodatku mam magistra z finansów. – Z trudem zdławił irytację. Stereotypy to samospełniające się przepowiednie, dlatego Jed wiele lat pracował w pocie czoła, by nie stać się kolejnym sportowcem przygłupem. Co prawda czytanie nie było jego ulubionym zajęciem, ale za to dobrze mu szło z liczbami.

– Finanse, co? – Neve nie zauważyła jego napięcia. – Banki nigdy nie miały u mnie wysokich notowań. – Parsknęła, rozbawiona własnym sucharem. – Ale już tak serio: dzięki za pomoc. To naprawdę miłe z twojej strony. Breezy będzie bardzo wdzięczna. – Na jej twarzy znowu odmalował się ten uśmieszek. – Rany, ale ulewa. Tu bardziej przydałaby się łódź niż samochód.

– A powiedz mi – podjął, zakładając kaptur – ta twoja siostra jest równie zabawna jak ty? – Niech Bóg ma w swojej opiece Denver, jeśli w mieście grasuje jeszcze jedna tak pyskata chihuahua.

– Breezy? Gdzie tam. – Neve otworzyła parasolkę zamaszystym ruchem. – Ale to moja najlepsza przyjaciółka. Zawiedź ją, a rozwalę cię, zanim zdążysz wypowiedzieć nazwisko „Bobby Orr”.

Rozdział 2

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji

fot.: Franggy Yanez

Lia Riley jest autorką powieści romantycznych. Jej twórczość znalazła uznanie między innymi na łamach „USA Today” i „RT Book Reviews”, zyskując miano „orzeźwiającej”, „pikantnej” oraz „wypływającej prosto z serca”. To kochająca żona i oddana mama trójki dzieci. W wolnych chwilach uwielbia spacerować wśród sekwoi i odpoczywać z filiżanką idealnie zaparzonej filtrowanej kawy. Sama siebie opisuje jako osobę w 25 procentach sarkastyczną, w 54 procentach optymistyczną i w 122 procentach uczuloną na matmę. Jest więc wdzięczna losowi, że może zarabiać na życie pisaniem szczęśliwych zakończeń. Większość czasu spędza z rodziną w Północnej Kalifornii. Wraz z pisarkami A.J. Pine i Megan Erickson prowadzi cotygodniową audycję AfterNoona Delight, będącą wyrazem ich wspólnej fascynacji południokoreańskimi serialami.

Spis treści: