Narzeczona na zamówienie: Szybki kurs miłości. Część I ebook

Angelika Łabuda [_boss_girl]

Narzeczona na zamówienie: Szybki kurs miłości.

Część I

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.

Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli.

Niniejszy utwór jest fikcją literacką. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci — żyjących obecnie lub w przeszłości — oraz do rzeczywistych zdarzeń losowych, miejsc czy przedsięwzięć jest czysto przypadkowe.

Redaktor prowadzący: Justyna Wydra

Grafikę na okładce wykorzystano za zgodą Shutterstock.

Helion S.A.

ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice

tel. 32 230 98 63

e-mail: [email protected]

WWW: https://beya.pl

Drogi Czytelniku!

Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres:

https://beya.pl/user/opinie/narza2_ebook

Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.

ISBN: 978-83-289-2070-5

Copyright © Angelika Socha 2024

Rozdział 2. Szczypta soli i sok z cytryny

Crystal

Dni do ślubu ciągnęły się niemiłosiernie, lecz gdy w końcu nadszedł ten długo wyczekiwany przez wszystkich dzień, obeszło się bez większych komplikacji. Dzięki temu mogłam odetchnąć z wielką ulgą, że napięta i stresująca atmosfera może odejść w zapomnienie.

Postarzałam się chyba o dziesięć lat z tych nerwów, a jeszcze nawet nie dobiłam do dwudziestki!

Nie wiem jak, ale udało nam się ukryć przed panną młodą prawdę o nieszczęsnym wieczorze kawalerskim w stylu Kac Vegas, a także przerobić wiązankę pogrzebową na piękny bukiet, z którego była bardzo zadowolona. Na szczęście w naszym ogrodzie rosło parę odmian roślin dekoracyjnych, które całkiem nieźle się komponowały z częścią róż z wiązanki.

Gdyby Hailey się dowiedziała, jak jej mąż spędził ostatnie dni wolności, i gdyby miała świadomość, że w tym samym miejscu, gdzie znajdował się jej wymarzony łuk kwiatowy, pod którym przysięgali sobie miłość, jeszcze tydzień wcześniej była klatka z tygrysem, to prawdopodobnie mój brat stałby teraz sam jak kołek na ślubnym kobiercu.

A tak, zamiast gorzkich łez smutku i rozpaczy, po jego twarzy spływały łzy wzruszenia oraz szczęścia.

Domyślałam się, że za jego zachowaniem kryje się znacznie więcej niż tylko przypieczętowanie ich związku. Jedyne, co przychodziło mi do głowy, to to, że Hailey wyjawiła mu tajemnicę o ciąży.

To tłumaczyłoby, dlaczego Aaron ciągle zerka na swoją żonę z niedowierzaniem, a także czule gładzi jej brzuszek, zupełnie jakby był zrobiony z najdelikatniejszego kruszcu. Ten obrazek na pewno długo pozostanie w mojej pamięci.

Patrząc na nich, tak szczęśliwych i dumnych, zrozumiałam, że to nie był zwykły przypadek, że ich drogi się skrzyżowały.

Aaron i Hailey byli sobie po prostu przeznaczeni. Gdzieś tam w gwiazdach zapisano ich historię, która może nie rozpoczęła się jak w bajce, ale wciąż trwała, a teraz rozpoczynał się jej zupełnie nowy rozdział. Miałam nadzieję, że będzie jeszcze piękniejszy, a przede wszystkim dużo spokojniejszy niż poprzedni.

Zamrugałam bardzo szybko kilka razy, by przegonić zbierające się w moich oczach łzy, i mocniej zacisnęłam dłoń na bukiecie kwiatów, a po chwili wcisnęłam się pod ramię Maxa.

Wzięłam głęboki oddech, czując nieprzyjemne ukłucie w sercu.

To był radosny dzień, ale brakowało tu dwóch bardzo ważnych osób: mamy i taty. Moim zdaniem byliby naprawdę dumni z tego, jak daleko zaszedł ich syn, i szczęśliwi, że odnalazł swoją własną definicję szczęścia w prawdziwej miłości.

Mam nadzieję, że nad nami czuwacie — pomyślałam, zerkając w błękitne niebo, na którym świeciło piękne letnie słońce.

Po całej ceremonii, pierwszym tańcu młodej pary do IDon’t Want to Miss aThing Aerosmith, przemówieniach świadków oraz torcie goście zaczęli rozpraszać się w różnych kierunkach.

Część z nich bawiła się na parkiecie, w tym niezawodny wujek Michael i ciocia Layla, rodzice Silver, którzy mieli własną firmę reklamową. Naprawdę byli znakomitymi tancerzami. Zachwycali swoim wykonaniem samby do tego stopnia, że zebrani wokół ludzie klaskali lub pogwizdywali z podziwu.

Byli też tacy, którzy przebywali we własnym świecie, jak na przykład Tyler, młodszy brat Hailey, który nie mógł oderwać nosa od ekranu telefonu. Ciągle rozmawiał przez FaceTime ze swoją dziewczyną Emily. Młoda, ambitna fotografka miała właśnie wystawę swoich prac w Barcelonie, przez co nie mogła pojawić się na ślubie. Tyler znalazł jednak sposób, by nie ominęły jej najważniejsze wydarzenia tego wyjątkowego dnia.

Wśród gości nie mogło również zabraknąć Christiana oraz Charlotte, rodziców Yasemin, którzy niedawno wrócili z rajskich wakacji na Karaibach. Oboje byli mocno zapracowani i na co dzień bardzo rzadko się widywaliśmy. Wujek prowadził jeden z największych banków inwestycyjnych na świecie, a ciocia miała swoją agencję modelek, która rozwijała się w zawrotnym tempie. Rodzinne imprezy były zatem idealną okazją, by w końcu się spotkać i porozmawiać.

Niektórych ludzi przybyłych na ślub mojego brata widziałam jednak pierwszy raz na oczy, ponieważ Aaron zaprosił kilku najbliższych współpracowników z firmy, którą rzadko odwiedzałam.

W pełni powierzyłam mu prowadzenie Carver Corporation po śmierci taty. Nie znałam się na tych wszystkich biurowych i papierkowych sprawach. Chcąc nie chcąc, musiałam przyznać, że on się w tym odnajdywał, bo firma rozwijała się na nowych międzynarodowych rynkach dużo lepiej niż kiedykolwiek.

Siedziałam przy okrągłym stole i z wielkim zdziwieniem wciąż wpatrywałam się w stojący w szklanym wazonie bukiet ślubny Hailey, składający się z pomarańczowych róż, który zdecydował się wpaść prosto w moje ręce. Rozmyślałam nad swoim związkiem.

Przesądy przesądami, ale na razie nie myśleliśmy z Maxem o ślubie. A przynajmniej ja nie myślałam, bo uważałam, że jest na to zdecydowanie za wcześnie. Nasza relacja dopiero nabierała tempa, poznawaliśmy się na zupełnie nowym gruncie, nie jako przyjaciele, ale jako para, chociaż nieraz ciężko było to rozdzielić. Być może wynikało to z tego, że znaliśmy się od dziecka i czasami Max zachowywał się wobec mnie tak, jakby nasza relacja od tamtego okresu wcale się nie zmieniła.

Coraz częściej zdarzały się nam też kłótnie i nieporozumienia, a przez to czułam, jakbyśmy się od siebie oddalali. Nim zaczęliśmy być razem, też się kłóciliśmy, przekomarzaliśmy, ale jakoś inaczej do tego podchodziłam, nie brałam tego tak bezpośrednio do siebie, bo wiedziałam, że Aaron i Max lubią mnie prowokować i denerwować, a ja oczywiście nie pozostawałam im dłużna. Zawsze im się odgryzałam, lecz teraz, w związku, nie wychodziło mi to tak jak kiedyś, bo patrzyłam na Maxa w zupełnie inny sposób niż wcześniej.

Świetnie się razem bawiliśmy i spędzaliśmy czas. Max okazał mi też wiele wsparcia i pomógł mi się podnieść po stracie taty, którą dość mocno przeżyłam. Wciąż miałam tacie za złe, że ukrył przed nami swoją chorobę. Nie umiałam mu tego wybaczyć. Gdybym tylko wiedziała, że ma raka i umiera na naszych oczach, z pewnością spędziłabym z nim więcej czasu. Nie zmarnowałabym ani jednej minuty, ani sekundy. Nie obarczałabym go swoimi problemami i zachciankami, nie kłóciłabym się z nim o jakieś głupstwa, które z perspektywy czasu nie miały najmniejszego sensu.

Przez pierwsze tygodnie po pogrzebie byłam wrakiem człowieka. Leżałam bezczynnie w łóżku i płakałam — nie nad stratą, ale nad tym, że nawet nie mogłam się z tatą odpowiednio pożegnać. Miałam mu tak wiele do powiedzenia… Nie zdążyłam mu powiedzieć, jak bardzo go kocham i jak bardzo jestem wdzięczna za to, co dla mnie robił, jak mnie chronił, kochał i wspierał. Nie zdążyłam mu powiedzieć, że zakochałam się w najlepszym przyjacielu brata, nie zdążyłam się z nim podzielić swoim szczęściem.

Max trwał przy mnie cały czas, nie pozwalając upaść i się załamać, nawet gdy nie miałam ochoty jeść, spać ani nawet ruszyć się z łóżka. Czasami po prostu siedział ze mną w zupełnej ciszy. Rozumiał, że cokolwiek by powiedział, to i tak niczego nie zmieni. Musiałam się z tym pogodzić. Potrzebowałam czasu, by w pełni nauczyć się na nowo żyć i wstawać, by jakoś przetrwać kolejny dzień.

Po odejściu mamy tata był w końcu całym moim światem. Nigdy nie pozwolił mi odczuć braku jednego rodzica, a teraz musiałam nauczyć się żyć bez nich obojga, co okazało się dużo trudniejsze, niż z początku zakładałam.

Gdyby nie wsparcie Aarona, nie wiem, co bym zrobiła.

Mogliśmy drzeć ze sobą koty, kłócić się i przekomarzać, ale nigdy nie zmieniło to faktu, że jesteśmy rodzeństwem, które stanie za sobą murem. Jedno chroniło drugie, mimo wszystko.

— O nie! Elena! Zostaw ten kieliszek!

Głośny pisk siedzącej obok mnie Hope oraz stukot kryształowego kieliszka o złotą zastawę wytrąciły mnie z zadumy. Odsunęłam się raptownie na bok, by uchronić swoją różową sukienkę od zachlapania, gdy pomarańczowy sok zaczął spływać po obrusie w dół i skapywać na równo przystrzyżony trawnik.

Świadkowa poderwała się, trzymając na rękach małą Elenę, której tiulowa spódniczka zmieniła kolor z białego na jasnopomarańczowy.

Wokół nas wciąż rozbrzmiewała muzyka i tylko osoby, które siedziały dość blisko naszego stolika, zerkały w naszym kierunku, by zorientować się, co się stało.

— Tylko nie to — westchnęła Hope, przyglądając się córeczce.

— Da-da-da — zagaworzyła, żwawo ruszając rączkami i nóżkami, jakby pragnęła się wyrwać z uścisku mamy.

Elena, no cóż… Była uroczym dzieckiem, w dużej mierze przez urodę odziedziczoną po tacie, który z pochodzenia był Australijczykiem. Miała ciemne blond włoski, lazurowe oczka i promienny uśmiech, który nie znikał z jej twarzy nawet wtedy, gdy narobiła szkody i hałasu. Nie było więc mowy o tym, by się na nią gniewać.

— Mam nadzieję, że twojej sukience nic się nie stało? — zapytała z przejęciem Hope. — Elena zaczyna wszystko chwytać do rąk, zwłaszcza błyszczące i połyskujące przedmioty. Przypilnowanie jej to nie lada wyzwanie.

— Nie martw się, to tylko sukienka. — Machnęłam ręką. — W razie czego mam jeszcze kilka innych na przebranie w sypialni. A ty wzięłaś coś dla małej?

— Tak szybko się pakowaliśmy, że zapomniałam z domu torby z ubrankami. Muszę iść to przeprać, nim zaschnie. Mogłabyś zostać z Eleną?

Cofnęłam się o krok, z trudem przełykając ślinę. Zamrugałam ze zdziwieniem, nerwowo ściskając końcówki loków, które opadały na moje piersi. Perspektywa pozostania z pięciomiesięcznym dzieckiem była przerażająca, zwłaszcza że wiedziałam, co ta mała potrafi.

— A Will? — zapytałam.

— Poszedł z Aaronem i Hailey odnieść prezenty do ich sypialni. Crystal, proszę cię, to zajmie raptem parę minut.

Boże, znikąd ratunku.

— Wiesz cooo… — powiedziałam przeciągle i w tym momencie mnie olśniło. — Mam lepszy pomysł. Daj mi, proszę, jej spódniczkę, postaram się ją doczyścić, a ty z nią zostań — zaproponowałam.

— Na pewno?

Usiadła z powrotem na swoim miejscu i zaczęła zdejmować brudne ubranko Eleny, jednocześnie bacznie mnie obserwując.

— Tak, wolę to niż zostanie sam na sam z tym małym diabełkiem w ciele uroczego aniołka wśród gości weselnych. — Uśmiechnęłam się delikatnie. — Pamiętasz, jak ostatnim razem zostawiłaś mnie z nią samą tylko na chwilę? Płakała bez przerwy przez kilkanaście minut i w żaden sposób nie mogłam jej uspokoić. Bałam się, że zrobiłam jej nieświadomie krzywdę.

— Nic jej nie zrobiłaś, to po prostu… — Hope spojrzała na córeczkę, która została w samym body — …kobieta z charakterem, do której trzeba mieć odpowiednie podejście. Prawda, mój ty cukiereczku? — Parsknęła śmiechem i połaskotała małą po brzuszku

— Da-da — odpowiedziała jej Elena, a jej błękitne oczka zalśniły.

— Mhm, na pewno… — mruknęłam pod nosem bez większego przekonania. — Dlatego ty zostajesz ze swoją damą z charakterkiem, a ja idę do łazienki wyczyścić spódniczkę.

— Wiesz chociaż, jak to zrobić? Może jednak pójdę z tobą?

— Spokojnie, to przecież nie może być aż takie trudne. Niedługo wrócę, a przy okazji może znajdę Maxa, bo dość długo już nie wraca i zaczynam się o niego martwić — powiedziałam. — A ty postaraj się niczego więcej nie rozlać, cukiereczku — zwróciłam się do małej i puściłam do niej oczko.

— Spróbuj polać plamę sokiem z cytryny i posypać solą! — zawołała jeszcze za mną Hope, gdy ruszyłam w kierunku domu.

Zacisnęłam mocniej palce na materiale.

Sól isok zcytryny, by doczyścić plamę?

Przecież ten zestaw pasuje tylko do jednego — do tequili.

Przy okazji nabrałam ochoty na kieliszeczek tego niezwykłego trunku, którego miałam przyjemność spróbować na zeszłorocznych wakacjach na Malediwach z okazji moich osiemnastych urodzin, które spędziłam w towarzystwie Yasemin i Silver.

Co to był za dwutygodniowy wyjazd…

Oczyma wyobraźni wróciłam do rajskich plaż oraz błękitnego oceanu na wyspie Maafushi, gdzie czas zdecydowanie płynął wolniej. Wtedy nie patrzyłam za siebie ani nie snułam planów na przyszłość, po prostu cieszyłam się tym, co mam i gdzie się znajduję.

Żałuję, że beztroski okres bycia nastolatką powoli dobiegał końca, zresztą tak samo jak moja roczna przerwa, w trakcie której miałam podjąć decyzję, co chcę robić w życiu i na jakie zamierzam pójść studia.

No cóż… Na razie byłam w kropce i kompletnie nie miałam na siebie pomysłu.

Westchnęłam i weszłam do domu, wciąż rozmyślając o swoim życiu. W środku było zdecydowanie chłodniej niż na dworze dzięki włączonej klimatyzacji. Przez to sporo ludzi kręciło się po kuchni i salonie, zapewne szukając ukojenia od panującej na dworze duchoty.

Minęłam po drodze kilka znajomych twarzy i udałam się do łazienki na parterze. Znajdowała się tuż obok gabinetu ojca, z którego teraz korzystał Aaron. Zgodnie ze swoją obietnicą niczego w nim nie zmieniał, aby uszanować pamięć o tacie, a przy okazji zachować namiastkę jego obecności w naszym życiu. Dodaliśmy do niego tylko jeden element, który zapewne spodobałby się również i jemu: wielki obraz przedstawiający naszą rodzinę w komplecie.

W chwili, gdy chciałam już wejść do łazienki, usłyszałam podniesiony znajomy głos dochodzący z gabinetu.

— Przecież zajmuję się firmą! Kancelaria świetnie prosperuje i ani razu niczego nie zawaliłem! Nowy oddział w Chicago również przynosi znakomite zyski.

Przystanęłam przy lekko uchylonych drzwiach, nie przekraczając progu, i ostrożnie zajrzałam do środka. Zobaczyłam wzburzonego Maxa, który chodził w kółko, nerwowo przeczesując swoje gęste, ciemne włosy. Naprzeciwko niego stali jego rodzice, z wymalowanym na twarzy niezadowoleniem.

Cudownie, znów kłócą się onasz związek.

W końcu pan Matthew i pani Margaret najchętniej wystrzeliliby mnie na Marsa w jedną stronę bez możliwości powrotu, bylebym tylko zniknęła z pola widzenia ich syna.

Ciągle im coś nie pasowało — a to mój styl ubierania, mówienia, a to moja bezpośredniość, szczerość oraz sposób bycia. Starałam się nie zwracać na to uwagi, ale bolało mnie to, że ludzie, którym powinno zależeć na szczęściu własnego dziecka, patrzą jedynie na kanon, w jakim oni sami zostali wychowani. Dla nich liczyły się tradycje, dobre imię i maniery, czego nie znajdywali w mojej osobie i mojej postawie.

— Wiem, synu, ale zarząd wyraził się jasno. Czas najwyższy, abyś się ustatkował, a Crystal… — Ojciec Maxa przerwał na chwilę, kręcąc głową na boki. — Niestety nie pasuje do naszego wizerunku. Nikt z członków zarządu nie podpisze dokumentów z pełnomocnictwem, dopóki z nią będziesz.

— A co im, do chuja, w niej nie pasuje?! — Max wyrzucił dłonie w powietrze. — I od kiedy to oni mają wybierać mi kandydatkę na żonę?! — Wymierzył w kierunku rodziców palec wskazujący, a jego twarz zapłonęła z wściekłości. — Nie wciskajcie mi kitu, bo wiem, że to wam ona się nie podoba. Członkowie zarządu raptem dwa razy widzieli ją na oczy, a od roku, odkąd prowadzę firmę, nie było żadnych niedociągnięć.

— Na miłość boską, język, młodzieńcze! — skarcił syna pan Sprayberr, ale nim zdążył dokończyć, do akcji wkroczyła jego żona.

Szybko podeszła do Maxa, ciągnąc po ziemi krótki tren od granatowej sukni.

— Kochanie, wiem, że znasz się z Carverami od dziecka. — Położyła dłoń na jego ramieniu. — Aaron jest dla ciebie jak brat. Rozumiem, że mogłeś się zbliżyć do jego siostry, która jest naprawdę piękną kobietą, ale to nie jest odpowiednia dziewczyna dla ciebie. Jest młoda, sama nie wie, czego chce od życia, a ty powinieneś się w końcu ustatkować z kimś w swoim wieku, odpowiedzialnym i…

Jej słowa mocno mnie dotknęły. Poczułam nieprzyjemne ukłucie w sercu, a do oczu mimowolnie napłynęły mi łzy. Musiałam w jakiś sposób rozładować rosnącą we mnie frustrację, więc zaczęłam mocniej ściskać tiulowy materiał, kompletnie nie zwracając uwagi na to, że go gniotę.

Naprawdę tak bardzo mnie nienawidzili? Chcieli, abym zniknęła zżycia Maxa?

— I spełniającym wasze oczekiwania — warknął mój chłopak.

— Max, proszę… — poprosiła łagodnym tonem kobieta.

— Czyli decyzja została już podjęta, prawda? Albo firma, albo Crystal? — Max spojrzał na rodziców z niedowierzaniem, marszcząc przy tym czoło.

— Zrozum nas, synku, ta firma to wszystko, co mamy, jest w naszej rodzinie od pokoleń. Nie możemy jej stracić.

— A moje szczęście się nie liczy?

— Oczywiście, że się liczy, syneczku. — Kobieta pogłaskała go czule po policzku. — Przecież wszystko, co robimy, jest dla twojego dobra. Dzisiaj może o tym nie myślisz, ale za pięć czy dziesięć lat zrozumiesz, że podjąłeś słuszną decyzję.

— To dlaczego chcecie mi odebrać kogoś, na kim mi zależy? — Max odsunął się do tyłu, a jego łamiący się głos sprawił, że moje serce pękło na pół, a po policzku spłynęły pierwsze łzy. — Mało wycierpiała?! Dopiero co straciła ojca, a teraz ma stracić również mnie?

— Daliśmy wam sporo czasu — oznajmił ostro jego ojciec, chowając dłonie do kieszeni czarnych spodni garniturowych.

— Nie poruszaliśmy tego tematu wcześniej, wiedząc, w jak trudnej sytuacji znajduje się Crystal — wtrąciła pani Sprayberr. — To naturalne, że potrzebowała twojego wsparcia, ale już przyszła pora, byś pomyślał o sobie i swojej przyszłości. Pamiętaj, że straci ciebie jako chłopaka, ale nie straci ciebie jako przyjaciela.

— Cały czas myślę o swojej przyszłości i to z Crystal chciałbym ją zbudować. Dlaczego po prostu jej nie zaakceptujecie?

— Próbowaliśmy. Zapomniałeś już, jak przyszliście do nas na rodzinną kolację? — przypomniała mu matka, na co od razu zmrużyłam oczy. Wiedziałam, że do końca życia będzie mi to wypominać, stara wiedźma. — Zachowywała się skandalicznie! Jak rozpuszczona nastolatka, której tylko fiu-bździu w głowie. Na dodatek jak ona wyglądała? Ten jej kostiumik niewiele zakrywał, a nasz dom pomylił się jej chyba z domem publicznym.

Co proszę?! Dom publiczny?! To był zestaw od samego Diora!

Kosztował fortunę, ana dodatek moim zdaniem był bardzo elegancki. Co prawda miał ekstrawaganckie rozcięcie na brzuchu, ale byłam zgrabna iszczupła, więc tylko podkreśliłam wten sposób swoją figurę.

Mama Maxa również nie miałaby się czego wstydzić. Niegdyś trenowała balet, a obecnie także nie można było zarzucić jej braku dbania o siebie, ponieważ wciąż ściśle przestrzegała diety. Skrupulatnie pilnowała posiłków, jakie serwowano w ich domu, wybierała tylko ekologiczne produkty od lokalnych producentów i ćwiczyła jogę.

Ale nawet to, że miała doskonałą sylwetkę, nie przekonywało jej do tego, że moda poszła z duchem czasu. Wciąż nosiła garsonki, żakiety i długie do ziemi suknie, zakrywające wszystkie kobiece atuty. Nawet o dekolcie w kształcie serduszka nie mogło być mowy, musiał być wyłącznie okrągły, najlepiej blisko szyi. Uważała, że kobieta nie powinna zwracać na siebie przesadnej uwagi, bo nie do tego została stworzona.

— Ojciec musiał brać leki na uspokojenie przed snem, bo tak mu podniosła ciśnienie, gdy opowiadała o swoich wyczynach na Malediwach. Picie alkoholu na umór? Tańczenie po stołach w samym stroju kąpielowym? Czy tak postępuje młoda dama?

Akiedy mam to robić, jak nie teraz? Żyje się tylko raz… Ach, no tak, zapomniałam, że pani Sprayberr nie toleruje żadnej zabawy ani wygłupów.

Teraz to ja na pewno potrzebuję kieliszka tequili.

Amoże dwóch?

— Ma dopiero dziewiętnaście lat, mamo. To naturalne, że chce korzystać z życia — stanął w mojej obronie Max.

Wierzchem dłoni wytarłam policzki i uśmiechnęłam się przez łzy. Słowa rodziców Maxa wciąż mnie bolały. Skoro tak o mnie myśleli, to jakie miałam szanse na to, że kiedykolwiek mnie zaakceptują? Byłam skazą w ich idealnym życiu, elementem niepasującym do układanki, kimś, kto nie spełnia ich oczekiwań.

— A ty, mój drogi, masz dwadzieścia sześć lat i czas najwyższy się ustatkować — przypomniał mu ojciec.

Reakcja Maxa była niemal natychmiastowa. Jego oświadczenie z jednej strony mocno mnie ucieszyło, ale z drugiej zmroziło mi krew w żyłach.

— Nie ma problemu! Nawet dzisiaj mogę się oświadczyć Crystal!

— Jeśli to zrobisz, stracisz wszystko, co masz — wycedził jego ojciec, nie odrywając od niego wzroku.

— To szantaż. Wiesz, jak ciężko pracowałem, by znaleźć się na tym stanowisku, oraz jak bardzo zależało dziadkowi, abym to ja był prezesem.

— Zarządu takie argumenty nie przekonają — oświadczył chłodno pan Sprayberr, a wzdłuż kręgosłupa przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz. — Jesteśmy firmą z tradycjami, a dziadek sam ci powiedział, jakie masz spełnić warunki, by otrzymać jego spuściznę. Crystal nie spełnia naszych oczekiwań, więc jeśli zdecydujesz się z nią zostać, tylko się pogrążysz. Naprawdę chcesz porzucić dorobek swojego życia dla nastoletniej dziewuchy?

— To moja dziewczyna, tato — syknął Max przez zaciśnięte zęby, a jego szczęka mocno się napięła.

— Dla twojego dobra lepiej, żeby już nią nie była. Ktoś taki jak ona nie pasuje do nas. Za tą rodziną ciągnie się za dużo skandali, byśmy zostali z nią powiązani.

Ostrożnie i po cichu odsunęłam się od drzwi, by nie zostać zauważoną. Domyślałam się, że rozmowa dobiegła końca. Ruszyłam do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi. Wrzuciłam spódniczkę Eleny do marmurowego zlewu i odkręciłam wodę, która zaczęła wsiąkać w tiulowy materiał, gdy ja tępo wpatrywałam się w swoje odbicie w wielkim lustrze.

W mojej głowie zaczęło się pojawiać coraz to więcej pytań i wątpliwości. Oparłam dłonie po obu stronach umywalki i zagryzłam dolną wargę.

Co teraz z nami będzie? Czy Max ze mną zerwie? Posłucha się rodziców? Jeśli tak, to jak będzie wyglądać nasza relacja? Wciąż będziemy przyjaciółmi?

Jezu… Przecież Aaron go znienawidzi… Max obiecał mu, że nie złamie mi serca i nie skrzywdzi mnie w żaden sposób, ale… Ale nie miał innego wyjścia.

Firma, o którą tak zaciekle walczył po śmierci dziadka nie została mu w pełni powierzona, bo zarząd wciąż nie podpisał dokumentów z pełnym pełnomocnictwem. Na razie pracował tam w roli prezesa, lecz tylko tymczasowego. Do objęcia musiał uzyskać zgodę ludzi, którzy żyli tradycjami zapoczątkowanymi przez jego dziadka.

Kanon idealnej rodziny. Uczciwego, prawego mężczyzny oraz kobiety, która będzie z dumą i powagą trwać u boku swojego męża.

Niestety, ja nie pasowałam do tego idealnego świata, a nam kończył się czas. Wiedziałam, że rodzice Maxa nie odpuszczą. Zrobią wszystko, by nas rozdzielić, bo dla nich dobre imię firmy było ważniejsze niż szczęście jedynego syna.

Dali nam rok spokoju, ponieważ wiedzieli, w jak trudnej sytuacji się znajdowałam. Wiedzieli, że bez wsparcia Maxa nie podniosłabym się po śmierci ojca, bo tak wiele dla mnie znaczył.

Odsunęłam się, przyglądając się swoim ciemnym oczom, które w jednej chwili znów zaszły łzami.

Nie chcę go stracić. Nie mogę go stracić… Nie poradzę sobie bez Maxa.

— Co ja teraz zrobię? — zapytałam swoje odbicie, jakbym oczekiwała, że mi odpowie.

Rozdział 3. Nikt nie kupował kota w worku

Crystal

Tuż po przebudzeniu następnego dnia rano Max zachowywał się bardzo nietypowo. W zasadzie nie powinno mnie to ani trochę dziwić, ponieważ doskonale zdawałam sobie sprawę, co zaprząta jego myśli.

Nie wspomniał słowem o rozmowie z rodzicami. Nie poruszył ze mną tego tematu. Jeszcze. A to coraz bardziej mnie niepokoiło.

Ukradkiem obserwowałam, jak nerwowo chodzi po pokoju i szuka czystych ubrań, które zostawił w mojej garderobie ubiegłego wieczoru. Dopiero po paru minutach przycisnął dłoń do czoła, przeklął pod nosem i po cichu wszedł do pomieszczenia, by wyjść z niego ze spodenkami i czarną koszulką w rękach. Od razu udał się do łazienki, a po chwili dobiegł mnie szum wody spod prysznica.

Odwróciłam się na plecy, głośno wzdychając.

W nocy nie zmrużyłam oka.

Zastanawiałam się, czy Max powie mi prawdę i zechce przegadać ze mną sprawę związaną z warunkami, jakie postawił przed nim jego ojciec. W głowie mi szumiało, a na dodatek żołądek nieprzyjemnie zaciskał się za każdym razem, gdy przypominałam sobie o podsłuchanej rozmowie.

Sama już nie wiedziałam, czy to z nerwów, czy z nieprzyzwoitej jak dla mnie ilości tequili, którą w siebie wlałam, gdy Max zaczął mnie ignorować na weselu. Oddalał się ode mnie, ciągle szukał sobie zajęcia, byle tylko nie musieć zostawać ze mną sam na sam.

Unikał mnie, ale domyślałam się, dlaczego tak postępował.

Bał mi się spojrzeć w oczy, bo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie mógłby ot tak udawać, że nic się nie wydarzyło. Kiepsko kłamał, więc prędzej czy później coś by mogło mu się wymsknąć.

Wiedziałam w głębi serca, że Max jest naprawdę wrażliwym mężczyzną.

Nigdy nie zaznał prawdziwej miłości ze strony rodziców. Oni oczekiwali od niego bycia dumą rodziny, kimś, kto sprosta ich wymaganiom. Starał się ich nie zawieść, a przez to zapominał często o sobie i o własnych potrzebach.

Czasami przypominał mi w tym Aarona, od którego tata wymagał tak wiele, nie zważając na to, czy jest szczęśliwy. Dlatego być może chłopaki już od dziecka złapali wspólny kontakt. Obaj uciekali przed tym, co im z góry narzucano. Zachowywali się czasami jak duże dzieci, bo nie mieli okazji nimi tak naprawdę być.

Byłam kłębkiem nerwów. Nie potrafiłam, tak dobrze jak inni ludzie, tłamsić i dusić w sobie emocji, bo czułam się jak tykająca bomba, która w każdej chwili może eksplodować. Musiałam wiedzieć, na czym stoimy i dokąd zmierza nasz związek. Prawda była dla mnie dużo ważniejsza niż mrzonki i złudzenia, że i z tym kryzysem damy sobie radę.

Tylko jak powinnam zacząć tę rozmowę? „Max, wiem o wszystkim”? Bez sensu. „Kochanie, przepraszam, ale słyszałam twoją kłótnię z rodzicami”? To brzmi jeszcze gorzej. „Max, musimy pogadać. Wiem o ultimatum jakie otrzymałeś od ojca. Zastanówmy się, co z tym zrobimy”? Niech mnie ktoś dobije, przecież to jakaś katastrofa.

Przyłożyłam dłoń do pulsującego czoła i zacisnęłam mocno szczęki, by nie krzyknąć z frustracji. Zamarłam ze strachu, gdy woda przestała nagle lecieć spod prysznica. Mój wzrok powędrował w kierunku drzwi od łazienki, zza których słychać było krzątanie. Cała moja pewność siebie i odwaga wyparowały w jednej sekundzie. Obróciłam się szybko na bok i zamknęłam oczy, udając, że śpię.

Nie potrafiłam jeszcze skonfrontować się z moim chłopakiem, co było dziwne, bo nigdy nie miałam z tym problemu. Tym razem sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Podświadomie bałam się tego, co od niego usłyszę. Zależało mi na nim, nie chciałam stracić osoby, która tak wiele wniosła do mojego życia.

Najrozsądniej byłoby odpowiednio się przygotować do tej rozmowy. Potrzebowałam planu działania, który zapewniłby nam wyjście z tej beznadziejnej sytuacji. Gdybym na niego tak po prostu naskoczyła, tylko wynikłaby z tego nikomu niepotrzebna kłótnia. Wolałabym tego uniknąć, zważywszy na to, że ostatnio sporo się sprzeczaliśmy, a wieczór kawalerski, który zorganizował razem z Aaronem, był tylko wierzchołkiem góry lodowej nawarstwiających się konfliktów.

Po paru minutach Max wyszedł z łazienki. Czułam na sobie jego spojrzenie, ale nie zdecydowałam się uchylić powiek ani na milimetr. Starałam się oddychać miarowo i spokojnie, by nie wzbudzić w nim podejrzeń. Liczyłam na jakiś krok z jego strony, ale nic takiego się nie wydarzyło. Bez pożegnania wyszedł z pokoju, przez co zrobiło mi się przykro. Nawet bardzo przykro.

Zazwyczaj kiedy myślał, że wciąż śpię, dawał mi chociaż buziaka w czubek głowy lub policzek. A dzisiaj? Dzisiaj ostrożnie, po cichu zamknął za sobą drzwi i po prostu wyszedł. Bez słowa, bez żadnego czułego gestu, jakby w jego duszy nie pozostała ani jedna emocja.

Podciągnęłam się raptownie na łóżku i oparłam o miękki zagłówek. Do oczu mimowolnie napłynęły mi łzy, a w sercu poczułam ból. Rozumiałam, dlaczego Max nie chce ze mną rozmawiać, ale nie mogłam pojąć, dlaczego dystansuje się ode mnie, gdy coś idzie nie tak.

Chwilę później dość niechętnie odgarnęłam na bok kołdrę i szybko wstałam z łóżka. To było ogromnym błędem, ponieważ zakręciło mi się w głowie, aż musiałam przysiąść na skraju materaca.

Tak, to na pewno przez tequilę.

Powoli, na drżących nogach, ruszyłam do łazienki. Odkręciłam wodę i zrzuciłam z siebie dwuczęściową piżamę w różowe serduszka. Weszłam pod gorący strumień, który w tamtej chwili był dla mnie zbawieniem. Napięcie z mięśni zeszło zaraz po tym, jak rozprowadziłam po ciele kremowy żel o zapachu pomarańczy i grejpfruta. Przyjemny aromat rozniósł się po pomieszczeniu, gdy spłukałam z siebie nadmiar białej piany.

Wychodząc spod prysznica, ciasno owinęłam się puchatym ręcznikiem, a drugim zabezpieczyłam mokre włosy. Przeszłam do garderoby, w której zaczęłam wertować wieszaki. Po kilkunastu minutach zdecydowałam się w końcu na subtelną, zwiewną, różową sukienkę w delikatną kratkę.

Wróciłam do łazienki, gdzie wycisnęłam włosy w ręcznik i wysuszyłam za pomocą suszarki. Wtarłam olejek zabezpieczający końcówki przed rozdwajaniem, po czym zrobiłam dwa małe warkoczyki z dłuższej grzywki i spięłam z tyłu ozdobną spinką z kryształkami. Nałożyłam delikatny makijaż, by zakryć pozostałe ślady zmęczenia na mojej twarzy.

Po porannej toalecie poszłam na dół po coś do picia, po drodze zgarniając swój telefon z szafki nocnej. Weszłam w grupowy czat na Instagramie, który utworzyłam razem z Yasemin i Silver, by być z nimi cały czas w kontakcie. Szybko napisałam krótką wiadomość, mając nadzieję, że już nie śpią. Potrzebowałam ich wsparcia jak nigdy wcześniej.

Ja:

RED ALERT!

Nie musiałam czekać nawet minuty na odpowiedź, a mój telefon zawibrował, sygnalizując nowe powiadomienia.

@yaseminhill:

Ogarnę się i będę do godziny 🙂

@silvercampbell:

Kończę jeść śniadanie i przyjadę

Niezawodne jak zawsze — pomyślałam, wyciągając wodę z lodówki. Wypiłam naraz niemal pół butelki, gasząc pragnienie po wczorajszym tequilowym szaleństwie.

— Nigdy więcej tequili — powiedziałam stanowczo sama do siebie.

— Ooo! — usłyszałam w korytarzu znajomy głos, a po chwili do kuchni niespodziewanie wszedł mój brat w szarych spodenkach do kolan i białej koszulce. — Nie śpisz już?

— Jak widać. — Odstawiłam butelkę na blat wyspy kuchennej. — Wstałam jakąś godzinę temu.

— A Max? — zapytał ze zmarszczonym czołem.

Ostatnie, czego bym chciała dzisiejszego dnia, to opowiadać starszemu bratu o swoich problemach emocjonalnych. Czasami wciąż traktował mnie jak małą, rozpuszczoną księżniczkę. Gdybym mu wyznała, czego byłam świadkiem ubiegłego wieczoru, mogłoby to się źle skończyć. Chłopacy przyjaźnili się od dziecka, ale Aaron twardo zaznaczył, gdy zaczęłam spotykać się z jego przyjacielem, co mu zrobi, jeśli mnie skrzywdzi. Celowo lub nie, i tak skończy się to źle dla Maxa.

— Pojechał do domu.

— Dlaczego? — Aaron przez chwilę przyglądał mi się uważnie, po czym podszedł do czajnika, nalał do niego wody i go uruchomił. — Myślałem, że zostanie z tobą przynajmniej do jutra.

— Miał coś do załatwienia w domu — odparłam naburmuszona, po czym spróbowałam zmienić temat: — No właśnie, a ty co tu robisz? Nie powinniście być z Hailey w drodze na lotnisko? Co z waszą podróżą poślubną?

— Aaa… — Potarł ręką kark, a na jego twarzy pojawił się grymas. — Hailey całą noc wymiotowała i odwołałem wycieczkę.

— Jak to?! Wszystko z nią w porządku?

Aaron otworzył drzwiczki górnej szafki, wyjął z niej biały kubek i wrzucił do niego saszetkę z herbatą, którą po minucie zalał gorącą wodą.

— Tak, śpi teraz, ale przyszedłem zaparzyć mięty na wszelki wypadek, gdyby znów zrobiło jej się niedobrze — oznajmił, po czym odwrócił się w moją stronę. — Chciałem wezwać w nocy lekarza, ale mi na to nie pozwoliła.

— No proszę, proszę… — Pokręciłam głową ze zdziwieniem. — Nie znałam cię od tej strony.

— Zejdź ze mnie, Crystal, po prostu się o nich martwię.

— Wow, już nawet zaimka „nich” używasz.

— Przeginasz, młoda. — Brat wymierzył we mnie palec wskazujący, a na mojej twarzy pojawił się łobuzerski uśmieszek.

— Wyluzuj, stary, tylko odrobinę się z tobą droczę, aby nie wyjść z wprawy — zażartowałam, dodając po krótkiej chwili milczenia: — Poza tym niedługo przyjadą tu Yasemin i Silver.

— Tylko bądźcie w miarę cicho, żeby nie obudzić Hailey. — Aaron przeniósł uwagę z trzymanego w dłoniach kubka na mnie. — Jeśli to w ogóle jest możliwe.

— O co ci znowu chodzi? — westchnęłam, wywracając przy tym oczami.

— O to, że waszej piszczącej trójki nawet święty by nie zdzierżył — oznajmił, po czym ruszył powoli przed siebie z kubkiem wypełnionym po same brzegi parującym ziołowym naparem.

— Ty się lepiej skup, bo za chwilę niczego nie doniesiesz do sypialni.

— Cicho bądź… — syknął, ani na sekundę nie odrywając wzroku od kubka.

— Żeby nie było, a nie mów…

— Crystal!

Zamilkłam.

Nie odezwałam się już ani jednym słowem, bo nie miało to sensu. Obserwowałam go uważnie jak jastrząb na polowaniu, mrużąc przy tym oczy. Wychyliłam się nawet z kuchni, by przyjrzeć się jego wspinaczce po schodach. Ręce mu drżały, a każdy krok stawiał bardzo ostrożnie. Zachwiał się już na drugim stopniu, a ja odruchowo zakryłam dłonią usta, by stłumić ciche piśnięcie, gdy część herbaty wylała mu się na ziemię.

No przecież! Anie mówiłam?

W czasie, gdy czekałam na Yasemin i Silver, zdążyłam posprzątać po Aaronie oraz przygotować lemoniadę. Korzystając z okazji, że miałam chwilę, dałam Brytyjczykowi parę przysmaczków, które chowałam w szufladzie mojej szafki nocnej obok łóżka. Rudy kotek nie ruszył się nawet ze swojego legowiska, odkąd wstałam. Przeciągał się ospale, a ożywił się dopiero na widok chrupiących poduszeczek wypełnionych kremowym nadzieniem dla dorosłych kotów.

Brytyjczyk miał już prawie cztery lata, a ja wciąż nie mogłam uwierzyć, że tyle czasu minęło, odkąd przywieźliśmy go do domu. Pamiętałam wciąż, jak bardzo się ucieszyłam na jego widok. Tata spełnił moje marzenie, ale Aaron był z tego powodu niezadowolony. Nie lubił kotów, dlatego większość czasu mój pupil spędzał w pokoju, w którym niczego mu nie brakowało. W drzwiach były zamontowane specjalne drzwiczki, by mógł wychodzić na zewnątrz oraz do kuwety, chociaż i tak najczęściej chadzał do pokoju Aarona, gdzie wylegiwał się na jego łóżku.

Może i lubił mojego brata, ale brat za to nie darzył go sympatią.

Podrapałam kota za uchem i uśmiechnęłam się do niego szeroko, gdy pałaszował swoje przysmaki. Potem przyniosłam do pokoju dzbanek wcześniej przygotowanej lemoniady z dodatkiem pomarańczy i rozlałam ją do trzech kryształowych kieliszków ustawionych na toaletce.

Ucieszyłam się, że i tym razem moje kuzynki, a zarazem najlepsze przyjaciółki, mnie nie zawiodły i przyjechały w niespełna godzinę. Nie chciałam być teraz sama, zwłaszcza że musiałam wytężyć umysł i poszukać jakiegoś rozwiązania, dzięki któremu rodzice Maxa mnie zaakceptują.

Jak to mówią, co dwie głowy to nie jedna, a nas była aż trójka, więc tym bardziej nie powinno być to aż tak trudne zadanie.

— Ja widzę tylko jedno sensowne wyjście z tej sytuacji — oznajmiła Silver po wysłuchaniu mojego sprawozdania na temat tego, czego się dowiedziałam ubiegłego wieczoru.

— Co proponujesz? — zapytała siedząca po turecku obok niej na łóżku Yasemin, która odgarnęła za ucho pasma opadających kosmyków włosów w kolorze jasnego blondu.

— Crystal jest dla niego za dobra, by cokolwiek w sobie zmieniać! — Silver zamachnęła się ręką w powietrzu, aż zadzwoniło kilka srebrnych bransoletek na jej nadgarstku. — Powinna go rzucić, kopnąć w tyłek i znaleźć sobie kogoś lepszego.

— Zależy mi na nim… — mruknęłam.

Siedziałam przed łóżkiem na miękkiej jasnofioletowej pufie, którą wysunęłam spod toaletki, i obserwowałam z zainteresowaniem poruszenie, jakie wywołałam w dziewczynach. Nie sądziłam, że aż tak bardzo skupią się na postawie Maxa, do której wcześniej nie przywiązywałam większej wagi. Sądziłam, że pomogą mi znaleźć wyjście z tej patowej sytuacji, ale one chciały, abym go po prostu zostawiła i znalazła sobie kogoś nowego.