Gustavoo
Nie jest to klasyk, który jakoś dobitnie poruszył moje serce, przywiązał mnie do akcji lub do bohaterów. Im dalej w las, tym bardziej jednak doceniałam jak ta powieść się zestarzała. Bo trzeba przyznać, że mijające lata prawie wcale jej nie drasnęły. Pod względem wydarzeń, rysu historycznego i portretów psychologicznych postaci, przypomina mi to bardzo klasykę rosyjską - Dostojewskiego, a jeszcze bardziej Tołstoja. A osobiście jestem fanką takiej literatury i bardzo ją doceniam, bo jest wciąż aktualna na wielu płaszczyznach i właśnie to wpisuje ją w mojej opinii do kanonu. Rozważałam danie niższej oceny przez wzgląd na moją delikatną ambiwalencję w stosunku do "Opowieści o dwóch miastach", ale jestem wielką fanką wątku pewnych dwóch postaci kobiecych, którego kuluminację możemy śledzić pod koniec powieści. Ten motyw spodobał mi się do tego stopnia, że musiałam podwyższyć ocenę.
