Rozdział 1
Nocny Wędrowiec
Wszystkie wyjścia, zanim się wejdzie,
trzeba obejrzeć, trzeba zbadać,
bo nie wiadomo, gdzie wrogowie siedzą w świetlicy.
Havamal – Pieśni Najwyższego*
* Wszystkie cytaty za: Edda poetycka, tłum i oprac. Apolonia Załuska-Strömberg, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986.
Powiadali, że wyszedł wprost z fal Morza Północnego i że zrodził go ich lodowaty, wściekły bezmiar, a powiła zapłodniona przez morze topielica.
Powiadali, że wyszedł z Pustkowi Trwogi, gdzie powstał jako płód czyichś nieczystych myśli, inny niż pozostałe Cienie. Inny, bo we wszystkim podobny do człowieka.
Mówili, że był synem Hinda, boga wojów, spłodzonym ze śmiertelną kobietą podczas jednej z wędrówek boga po świecie pod postacią włóczęgi.
Mówili, że zrodził go piorun, który zabił stojącą na wydmach Sikranę Słony Wiatr, córkę wielkiego żeglarza Stiginga Krzyczącego Topora. Stała samotnie na klifie podczas burzy, wypatrując na horyzoncie żagli statku swojego ukochanego. Martwa powiła płomienie i wojownika.
Mówili, że pojawił się wprost z nocy, jadąc na wielkim jak smok koniu, z jastrzębiem siedzącym na ramieniu i wilkiem biegnącym obok.
Mówili różne bzdury.
Było całkiem inaczej.
Prawda jest taka, że wypluły go gwiazdy.
Masz piętnaście minut – tłumaczy Jofa. Tłumaczy po raz chyba dziesiąty. Siedzę przypięty wewnątrz kokonu, moje cudaczne oporządzenie wypełnia wszystkie bakisty kapsuły, w tle kręcą się technicy w jaskrawoczerwonych kombinezonach, ktoś podłącza gruby kabel i klnie, błyskają pomarańczowe światła alarmowe, jakieś urządzenie rzyga co chwila strumieniami gęstej pary. Nie jestem gotowy.
Nie jestem gotowy.
– Pamiętaj. Musisz odejść co najmniej pół kilometra i schować łeb. Eksplozja nie będzie bardzo głośna. Kapsuła wyparuje, ale możesz oberwać kamieniami, kawałkami drzew albo czymkolwiek. Będą dwie fale uderzeniowe. Najpierw normalna, od wybuchu, potem powrotna. Mniej więcej po trzech sekundach.
Pierwszy ryk syreny. Nadęty damski głos zaczyna odliczać. Na razie co dziesięć sekund od sześciuset.
Nie jestem gotowy.
Zaraz mnie odpalą, a potem pójdą do kantyny.
Nie pojmuję, jak mogłem się w to wpakować. Jofa poprawia jakieś kable wewnątrz kapsuły i ukradkiem wciska do bakisty paczkę tytoniu.
– Jak pan się czuje? – w słuchawkach metaliczny głos Nowinkowa. – Wzrasta panu tętno.
– Nie mam pojęcia dlaczego – cedzę w ustnik. Durny konował.
Czuję się jak jakiś pradawny, martwy władca. Przywiązany do tronu, który za chwilę stanie w płomieniach. Przede mną przeciąga korowód żałobników z darami. Dostałem już szwajcarski scyzoryk i butelkę palinki od jakiegoś krajana. Wszystko nielegalne. Artefakty. Anachronizmy. Dowództwo misji tak się starało, żebym nie miał nawet zapalniczki.
Dary grobowe.
Brakuje tylko płaczek.
Powinni byli zadbać o płaczki.
Pięćset sekund.
Nie jestem gotów.
– Jak się czujesz? – To Deirdre. Rude kędziory znikły pod kapturem, piękne usta Deirdre drżą, w oczach błysk diamentów.
A jednak mamy choć jedną płaczkę. Nie udała nam się ta krótka znajomość, moja ruda Deirdre z Derry (przez niektórych niesłusznie zwanym Londonderry). Wiedziałaś, że nic z tego nie będzie. Taki przyfrontowy romans.
Unoszę tylko kciuk. Cyfral jest na razie nieaktywny. Nie mogę wyregulować sobie emocji i strugać twardziela. A też jest mi smutno, ruda Deirdre z Derry.
Ale jest za późno, nawet żeby coś powiedzieć.
To mój stos zaraz podpalą.
Nie pocałujesz mnie przecież przez maskę.
Zresztą to ty jesteś prawdziwym komandosem, Deirdre. Prawdziwym Morsem. Kapralem Morskiego Oddziału Rozpoznania Specjalnego. Ja jestem tylko cywilem. Ochotnikiem wywiadu, który przeszedł roczne szkolenie.
Jesteś twardsza ode mnie.
Poza tym to ja zniknę na tronie z płomieni, a ty pójdziesz do kantyny.
Wyciągam rękę, Deirdre klepie mnie w dłoń. Tak to już z nami jest. Nie ma czasu na sceny.
A potem ktoś umiera bez pożegnania.
Ośmioro nie wróciło jak do tej pory. Ja mam tylko sprawdzić, co się z nimi stało. A najprawdopodobniej zidentyfikować ciała. Minęły dwa lata. Jeżeli jednak przeżyli, to wyciągnąć ich albo naprawić to, co spieprzyli. I wrócić.
Wrócę, niech was szlag.
Trzysta pięćdziesiąt.
Klapa kapsuły opada z wizgiem serwomotorów, jest wypukła jak pokrywa chrabąszcza. Słyszę zatrzaskujące się rygle.
Deirdre całuje siedemnastowarstwowe szkło trójkątnego wizjera. Na pancernej powierzchni zostaje ślad rdzawobrązowej szminki.
Piękne usta Deirdre odbite na moim sarkofagu jak zakrzepła krew.
Stalowy łomot na szczycie kapsuły. Trzask, z którym szczęki wpasowują się w gniazdo cumownicze.
Wszystkie ekrany kontrolne rozbłyskują zielenią i bursztynem.
– Nocny Wędrowiec, tu Kontrola. Rozpoczynamy zrzut. Jak się czujesz, Drakkainen?
– Gotów.
– Jesteś już na szynie transportowej, ruszamy do komory zrzutowej.
– Zrozumiałem.
Przez całą drogę Kontrola odpytuje mnie z procedur, wskazań przyrządów, pewnie po to, żeby czymś mnie zająć. To nie prom.
To kapsuła zrzutowa. Jestem ładunkiem. Nie mam na nic wpływu. Start i lądowanie odbędą się automatycznie. Ja mam zacisnąć zęby na ochraniaczach ustnika i pamiętać o oddychaniu. Ewentualnie rozluźnić mięśnie, myśleć o Europie i postarać się znaleźć w tym odrobinę przyjemności. To wszystko.
Coś w rodzaju poczty pneumatycznej.
– Jak się czujesz, Nitj’sefni?
Nitj’sefni – Nocny Wędrowiec. Mój kryptonim. Wygłoszony w gardłowym narzeczu Ludzi Wybrzeża. Prócz mnie może ze dwudziestu ludzi zna ten język. Poznaję ten głos. To Lodowiec. Szef misji. Sympatyczny jegomość o dobrodusznym, humanistycznym wyglądzie profesora filozofii z jakiegoś szacownego uniwersytetu. W rzeczywistości bezwzględny jak kobra diabeł, który skusił mnie do przystąpienia do programu. Teraz uznał, że musi się osobiście pożegnać. To z pewnością wywrze na mnie odpowiednio pozytywne wrażenie.
– Jak paczka, szefie.
– To będzie jak w lunaparku. Spodoba ci się.
Korytarz, którym sunie mój kokon, rozświetlają fluorescencyjne obręcze lamp, za mną zamykają się grodzie.
Sam tego chciałem.
Nie widzę gwiazd.
Nie widzę też globu, który za chwilę stanie się moim jedynym światem.
Kiedy otwiera się gródź doku zrzutowego, to wszystko znajduje się pod spodem, pod kapsułą. Ja mogę patrzeć na ścianę, oblewaną co sekundę pomarańczowym błyskiem lampy alarmowej.
W słuchawkach hałas. Kontrola sprawdza ostatnie parametry, nadęta suka zaczyna odliczać co sekundę. Co za głos. Obrażona walkiria w przededniu menstruacji. Mam nadzieję, że nigdy jej nie spotkam.
– Chcesz coś powiedzieć?
– Jestem niewinny.
Ostatni dźwięk mojego świata to łoskot szczęk cumowniczych prześlizgujących się po pancerzu i stłumiony łomot odpalenia.
Nie jestem gotowy...
Potem nie ma już żadnych dźwięków z zewnątrz poza głosami w słuchawkach. Wydaję z siebie radosny, kowbojski ryk i spadam.
Takie nonszalanckie zachowania to tradycja. Jestem dziarski, twardy i niezniszczalny.
W rzeczywistości naprawdę zaczyna mi się to podobać.
Prawie nic nie widać. Wszystko wiruje, gwiazdy rozmazują się w zygzaki, przez chwilę widzę jednak „Mantę”, wiszącą na nieboskłonie niczym szeroki grot kebiryjskiej strzały. Momentalnie kurczy się i zamienia w kolejną gwiazdkę nie do odróżnienia od innych. Żegnajcie, podatki, procedury i przepisy. Żegnaj, cywilizacjo. Żegnajcie, święta, hot dogi i szpitale. Żegnaj, Ziemio. Żegnaj, słodka Europo. Niech twój byk poniesie cię w jasną cholerę.
Koniec.
I niech was szlag.
Staram się oddychać normalnie, ale mam wrażenie, że kiszki przeciskają mi się przez gardło. Skóra twarzy rozciąga się w grymasie i zaczynam ślepnąć. Czuję, jak krew ucieka z palców, jak drętwieją nogi.
Na trójkątnym wizjerze wciąż widzę odbite piękne wargi Deirdre z Derry. Krwawy ślad pocałunku zostaje, aż zdziera go kokon wściekłego ognia, który wykwita wokół kapsuły.
Nikt na mnie nie czeka. Wysoki klif na brzegu morza jest pusty po horyzont. Aż po kraniec rzadko porośniętych pokręconymi krzewami słonych bagien, gdzie majaczy ciemna linia lasu.
Zupełnie bezludnie. To dobrze. Gdyby ktoś się tu napatoczył, musiałbym go zabić.
To nie żart.
Misja jest ściśle tajna. Oficjalnie nielegalna. Cały ten świat jest okryty całkowitą kwarantanną. Od klęski programu badawczego kwarantanną absolutną. Pierwsza antropoidalna cywilizacja w zbadanym kosmosie. Bezcenna. Nie mogą się dowiedzieć, że nie są sami we wszechświecie. Nie wolno nam grzebać w ich kulturze, cokolwiek by wyprawiali. Kimże jesteśmy, by sądzić, i tak dalej. Wszystko, co robię, samo moje istnienie gwałci wszelkie przepisy uroczyście wydane w Brukseli. Lodowiec jest w świetle ideologii nieingerencji zbrodniarzem. Ryzykuje szok kulturowy, żeby uratować kilku ludzi. Kilka jednostek. I może jeszcze chce wiedzieć, o co tu chodzi.
To niezgodne z dyrektywami.
Zupełnie mi to nie przeszkadza.
Ląduję z dokładnością do jednego metra jakieś pięćdziesiąt metrów od krawędzi klifu. Spadochron typu skrzydło i grawitacyjne silniczki manewrowe.
Czekam pięć minut, aż powłoki ostygną na tyle, że będzie można wyjść, a potem odpalam rygle pokrywy i odpinam pasy.
Kapsuła, stojąca w kręgu wypalonej trawy, wygląda jak pęknięty owoc.
Mam mało czasu. Nie mogę gapić się na widoki. Czym prędzej wszelkie ślady mojego przybycia muszą zniknąć.
Trzeba wydobyć cały sprzęt, jaki mam ze sobą zabrać. Zwinąć spadochron i wepchnąć go do luku. A potem objuczyć się wszystkimi manelami i uruchomić odliczanie.
Muszę odejść pół kilometra. To dystans, jaki dzieli mnie od wapiennych skał pod lasem. To dobrze. Powinny dać osłonę przed wszelkimi odłamkami.
Rzeczy przenoszę na raty. Wypchane torby juczne, siodło, worek, broń. Powietrze jest chłodne i czyste, prześwietlone niesamowitym, ostrym blaskiem zachodu. To jedyna obca planeta, jaką oglądam w życiu. Jak większość ludzi, nigdy nie ruszałem się z Ziemi. Przede wszystkim jakoś nie mogę pojąć, że wszystko wokół mnie wygląda tak pospolicie.
Swojsko.
Trawa to jest trawa. Rośliny jak rośliny. Trochę obce, ale nie bardziej niż w takiej Brazylii czy Australii. Niebo nad głową, zachód słońca, morskie fale poniżej klifu wyglądają normalnie. Jak na poligonie Costa Verde. Jak w domu pod Splitem.
Tak jak wszędzie.
Żal mi spadochronu. Kilkudziesięciu metrów kwadratowych folii. Mocniejszej i lżejszej niż jakakolwiek dostępna tu tkanina. Mnóstwo cudownych linek plecionych z arachnidu. Na każdej można by powiesić wołu. Wszystko to ma w ułamku sekundy zamienić się w parę, a we mnie miesiące morderczego treningu przetrwania wyrobiły instynkt śmieciarza. Każda rzecz, jaką znajdziesz, może się przydać. Dlatego trudno mi rozstać się ze spadochronem. Marnuję go, a już niedługo, walcząc z jakimś tandetnym powrósłem, będę do niego tęsknił.
Podnoszę osłonę zapalnika, przekręcam klucz, wprowadzam sześciocyfrowy kod, a potem odchylam pomalowaną na czerwono rękojeść, przekręcam ją i wyciągam na całą długość.
Nic.
Zamiast kwadratowych cyfr odliczania widzę na wyświetlaczu listing kodów maszynowych, potem jakieś znaczki i jeden po drugim komunikaty o błędach.
Robi mi się gorąco.
To jedna z tajemnic tego świata.
Jedna z tych, które mam wyjaśnić.
Midgaard jest strefą śmierci dla elektroniki. Tu w krótkim czasie wszystkie bajery, którymi w domu jesteśmy otoczeni od narodzin aż po godną śmierć, zaczynają najpierw wariować, potem się psuć, a w końcu umierają.
Pierwsza ekspedycja nie zdołała nawet wystartować. Prom ratunkowy, który po nich wysłano, po starcie dotarł tylko na orbitę, chwilę później wszystkie urządzenia zdechły. Zgasło nawet światło w kabinie, a potem prom stanął w dryfie. Musieli go zholować. Wszyscy przeżyli, ale musieli wyrzucić nawet zegarki.
Pojazd, który przybył po ostatnią ekspedycję, czekał w umówionym punkcie zaledwie pół godziny. Kiedy wrócił, o mało nie rozbił się o dok statku macierzystego.
Teraz nie wiem, czy zapalnik ruszył, a padł wyświetlacz, czy też sekwencja samozniszczenia nie została przyjęta. Jeżeli się mylę, będę tu dalej kucał i walczył z klawiaturą, aż głowica hipertermobaryczna ożyje pod moimi nogami.
Koniec misji.
Czuję, że płócienna koszula robi się mokra. Stukam nerwowo w martwe klawisze, wprowadzając procedurę zatrzymania, potem resetuję urządzenie kluczem.
Podnosi się, ale trwa to trzy razy dłużej niż zwykle. Znowu klucz, kody, wajcha. Tym razem odliczanie rusza. Niektóre cyfry wyglądają cudacznie, jak litery obcego alfabetu.
Zakładam, że zapalnik działa, i rzucam się galopem w kierunku skał.
Eksplozja dopada mnie po najwyżej dwustu metrach.
Zobaczyłem oślepiający błysk i nawet nie zdążyłem paść. Fala uderzeniowa zmiata mnie niczym tsunami i wlecze po błocie i mchach trzęsawiska. W ustach mam pełno bagiennej wody, jedna ręka i plecy płoną jak oblane ukropem.
Za pół sekundy podmuch wraca. Powietrze wypełnia obszar próżni w epicentrum.
Wniosek jest prosty: zapalnik ruszył za pierwszym razem.
Mało brakowało.
Wokół miejsca, gdzie znajdowała się moja kapsuła, jest tylko półokrągła wyrwa jakby odgryziona od klifu i pierścień zwęglonej trawy. Nad tym wszystkim formuje się grzyb dymu, jak miniaturowa eksplozja nuklearna.
I nakazałspalić wszystkie okręty na brzegu.
Za pierścieniem skał, za którym złożyłem sprzęt, siadam na płaskim kamieniu i opieram się plecami o granit. Patrzę w ciemniejące niebo. Słucham obcych, tęsknych głosów ptaków.
W naszym świecie trudno znaleźć pustkowie, w którym nie będzie niczego oprócz przyrody, nieba nad głową i człowieka siedzącego na kamieniu. Człowieka, którego obowiązuje jedynie to prawo, jakie ma w sercu. Przez całe moje życie, gdziekolwiek bym się ruszył i cokolwiek bym robił, kontrolowały mnie miliony przepisów. Tysiące urzędników normalizowało każdą moją myśl i każdy postępek. Na wszystko mieli procedury. Przez cały czas usiłowali się mną opiekować i uchronić przed jakimkolwiek ryzykiem. Przez całe życie czułem się, jakbym miał dwanaście lat. I miliony rodziców.
Tu nikt się mną nie opiekuje. Mogę się upić, skręcić nogę, wylecieć w powietrze dzięki własnemu ładunkowi termicznemu albo wpaść do jakiejś studni. Wszystko na własne ryzyko.
Boże, co za ulga.
Pod klapą juków znajduję płaską plastikową butelkę palinki Monastyr i pociągam spory łyk, ale najpierw wylewam odrobinę na wnętrze dłoni i przyciskam dłoń do ziemi. Ofiara dla Hinda, boga wojów. Teraz Wybrzeże Żagli to moja jedyna ojczyzna. Czuję smak śliw, które rosły po drugiej stronie kosmosu, gdzieś pod Rijeką. Smak adriatyckiego słońca, które tu jest ledwo dostrzegalną bladą gwiazdką wewnątrz nieistotnego gwiazdozbioru zwanego Dłonią. Niewyobrażalnie daleko. Nie do pojęcia. Człowiek nie umie myśleć w kategoriach astronomicznych. Przestrzegano mnie przed tym. To fatalne dla samopoczucia. Można oszaleć.
Tak jakby ktoś, kto zabiera się do czegoś podobnego, mógł być normalny.
Rozkładam swój skromny dobytek. Każdy przedmiot znam na pamięć, tysiące razy miałem go w rękach. Umiem go złożyć i rozłożyć nawet przez sen.
Na początku nie rozumiałem, po co to wszystko. Uważałem, że powinienem mieć normalną broń. Chociaż pistolet. Mogę przypominać tubylca, jasne, ale po co zatrudniać sztab ludzi, żeby pod kierunkiem ksenoetnologów szyli mi buty ze specjalnych, modyfikowanych skór, za pomocą klonowanych ścięgien, skoro mogę po prostu założyć solidne wojskowe albo turystyczne buty za pięćdziesiąt euro? Komu to zrobi różnicę? Przejdę do legendy jako Ten, Który Miał Czarodziejskie Buty i zmienię kulturę tego świata?
Dlaczego nie wolno mi zabrać majtek? Jestem okręcony cienką płócienną chustą jak pieluchą. To nie takie trudne. Przewiązuje się w pasie taśmę, następnie zwisającą z tyłu prostokątną szmatę odwraca na drugą stronę tak, by powstały dwa trójkąty, i przeciąga między nogami, a potem przeciska koniec pod taśmą i wywija na zewnątrz. Proste.
I niewygodne.
Mam ładunek, który objuczyłby dużego konia, ale muszę się jakoś zabrać. Nauczono mnie obywać się bez sprzętu, ale nie wiadomo, jak długo tu zabawię. Każdy przedmiot zwiększa moje szanse przeżycia.
Zostanę uznany za zaginionego w akcji, jeżeli nie znajdą mnie za rok w tym samym miejscu lub jeżeli nie dam znaku życia.
Elektronika umiera natychmiast, ale układy bioniczne jakoś egzystują. Nie dziwi mnie to. W końcu ludzie i zwierzęta mają się tu doskonale.
Wyciągam pojemnik z radiolarią. Moja maskotka. Moje zwierzątko.
Mój nadajnik.
Metalowy cylinder pokryty plątaniną ornamentów. Naciskam kilka ozdób w ustalonej kolejności – łeb węża, liść klonu, koło wozu, oko żaby. Wewnętrzny tank wysuwa się z sykiem, radiolaria unosi się bezwładnie w zielonkawym żelu jak wielka meduza. Macki zwisają swobodnie, kapelusze anten otulają jej dzwon, po szklistym ciele przebiegają tylko drobne punkciki błysków luminescencji. Nadajnik śpi w półtrwaniu i czeka na swój czas. Kiedyś będę musiał wezwać pomoc, zameldować o zakończeniu misji albo złożyć swój ostatni meldunek i wtedy radiolaria się obudzi. Wyśle mój przekaz prosto do satelity obserwacyjnego i przypuszczalnie będzie ją to kosztowało życie.
Podczas treningu okazało się, że do marszu powinienem założyć na siebie pełną zbroję. Inaczej się nie zabiorę z tym wszystkim. Nie jest ciężka, ale po zdjęciu strasznie nieporęczna. Wypełnia pękaty worek, a ja muszę zabrać jeszcze sakwy, zrolowany płaszcz, broń, tarczę i siodło. Gdyby to była normalna tutejsza zbroja, to ledwo bym z tym wszystkim łaził. Dzięki nowoczesnym materiałom, którym kazano jak najwierniej udawać kutą stal, plecione rzemienie i utwardzaną skórę, wszystko, łącznie z hełmem, to tylko dwanaście kilo. Pełen rynsztunek normalnego woja z Wybrzeża waży dwukrotnie więcej. Zakładam nagolenniki, karwasze, kolczugę, folgowy półpancerz i hełm. Przypinam pas z bronią i po raz pierwszy tutaj wyciągam miecz.
Wykonano go w zakładach Nordland produkujących grawitacyjne helikoptery bojowe. Nie przypomina miecza Ludzi Wybrzeża. Jest trochę dłuższy, ma dwa razy dłuższą rękojeść bez wyraźnej głowicy, kwadratowy, tarczowy jelec i jednosieczne monomolekularne ostrze. Jego kształt trochę wzorowano na shinobi ken, mieczu starojapońskich skrytobójców. Wolałem samurajską katanę, ale mój instruktor walki za pomocą kilku bolesnych przykładów udowodnił mi, że to głupi kaprys. Dostałem za to dużo bardziej uniwersalne narzędzie, którym mogę walczyć w kilku różnych stylach. Używając tarczy, jedną ręką albo oburącz. Mogę się fechtować, walczyć w stylu kenjutsu albo rąbać jak templariusz.
Maczetę dostałem dodatkowo jako zwykłe narzędzie. Jest równie prosta w budowie i równie wyrafinowana technologicznie co miecz. Jednak w parafeudalnych kulturach, takich jak ta, miecz to zazwyczaj nie byle co. Nie tylko kosztuje majątek. Mieści się w nim honor wojownika, duchy ofiar, fart, jakiś bóg osobiście i diabli wiedzą co jeszcze. Jeżeli zacznę nim ścinać suche gałęzie na ognisko albo kopać w ziemi, narobię sobie kłopotu lub zrobię z siebie pośmiewisko. W każdym razie niepotrzebnie przyciągnę uwagę.
Jest jeszcze nóż, trochę sprzętu biwakowego, ciepłe ubranie, zapasowe buty, zimowe buty, rozłożony łuk, strzały, owalna tarcza z laminatu i rząd koński. Cholerne siodło. Jest doskonałe i lekkie, zawiera mnóstwo skrytek i różnych sakw, ale chyba nie istnieje nic bardziej nieporęcznego w transporcie.
Hełm oczywiście na głowę. Sakwy są tak skonstruowane, że mogę powiesić je na ramionach, jedną z przodu, drugą z tyłu, i spiąć po bokach. Powstaje wtedy coś w rodzaju pokracznego plecaka. Tarczę można przytroczyć na plecach. Łuby ze złożonym łukiem na pasie u prawego boku. Maczetę pod klapą torby wiszącej na piersi.
Siodło ładuję w końcu na kark, opiera się wewnętrznym czaprakiem o tarczę, jedna tybinka wchodzi między sakwę i nakarczek hełmu.
Oto ja.
Nadchodzę.
Obładowany jak dromader, w pełnej zbroi, z siodłem na karku, wyglądając jak Tweedledum i Tweedledee w jednej osobie. Potykam się w błotnistym, pełnym skał i uschłych drzew trzęsawisku, dzwonię oporządzeniem i zmierzam w stronę lasu, który skryje całe to dziwowisko.
Królestwo za konia.
Zapada mrok. Postanawiam obudzić cyfrala.
Cyfral. Mój pasożytniczy anioł stróż, wyhodowany w tajnym laboratorium Nishima Biotronics na potrzeby Morskiego Oddziału Rozpoznania Specjalnego.
Jedyny element ekwipunku, którego na pewno nie zgubię i bez którego trudno byłoby mi tu przeżyć.
Czyni ze mnie nadczłowieka. To dzięki niemu widzę w ciemności, słyszę pisk myszy z odległości dwustu metrów, to on w chwili zagrożenia tłoczy mi w żyły hiperadrenalinę, która przyspieszy moje ruchy i reakcje. Dzięki niemu metaliczny szwargot Ludzi Wybrzeża albo gardłowy bełkot Amitrajów brzmi w moich uszach jak własna mowa. W razie czego znieczuli mnie, wyleczy, wyświetli mapę na zamkniętych powiekach albo celownik na siatkówce oka.
To tylko dzięki niemu przez rok szkolenia nauczyłem się tyle, ile normalnie musiałbym poznawać przez dwadzieścia lat.
Bez tego cholernego pasożytniczego grzyba w moim mózgu cała misja byłaby tylko kosztownym samobójstwem.
Wpuścili mi go przez nos.
Wtedy był jeszcze ziarnem. Rozpuścił śluzówkę i zamienił się w larwę nie większą niż zarodziec malarii. A potem wędrował krwiobiegiem, wyprowadzając w pole białe ciałka krwi, aż dotarł do podwzgórza. Tam zagnieździł się i zaczął rosnąć, karmiąc się moją krwią.
Kiedy w głębokiej tajemnicy dwanaście lat temu zastosowano pierwszy model, moja ukochana ojczyzna ustami jakiegoś oszalałego eurokraty uparła się, żeby cyfral dopilnował, aby żołnierz funkcjonowałzgodnie z regulaminem, procedurami i stosownymi przepisami. I najlepiej, żeby był posłuszny. Podejrzewam, iż roił sobie Europę, w której kiedyś załaduje sięcoś takiego każdemu noworodkowi. Tamci szczęśliwcy byli z oddziału Fallschirmjäger. Kilku komandosów zginęło już podczas prób poligonowych, a dwóch palnęło sobie w łeb, zanim zdążono zdezaktywować im wszczepy. Trzech wylądowało w wariatkowie.
Bałem się jak cholera, kiedy mi go wpuszczali.
Tłumaczyli, że to szósta, dokładnie przetestowana wersja. Że to tylko układ wspomagający, dopalacz, który nie będzie mi się wtrącał do osobowości. Że to po prostu wewnętrzny komputer. Udostępni mi czasowo nieużywane obszary mózgu i pozwoli na sterowanie siłą woli procesami, na które normalnie nie mamy wpływu. Że w razie czego jest to całkowicie odwracalne. Jeżeli go zdezaktywować, po prostu zdechnie i zostanie zresorbowany przez organizm. Twierdzili, że wiedzą, co robią.
Nie wierzyłem im za grosz.
Cholernie się bałem.
A potem cyfral się uaktywnił i odebrał mi strach.
To pierwsze, co zrobił. Zabił we mnie zdolność do zwykłego ludzkiego przerażenia. Do paniki albo histerii. Nie dostanę już uczciwej ludzkiej nerwicy i nie będę się budził z brzuchem pełnym niepokoju i przeczucia nieokreślonego nieszczęścia jak normalny człowiek. W obliczu zagrożenia do końca kombinuję, myślę i planuję. Jestem zaniepokojony albo przestraszony, ale nie mogę poczuć paraliżującej grozy. Nie umiem. Kiedy nie dzieje się nic szczególnego, jestem bezmyślnie pogodny. Nie przejmuję się na zapas.
Myślałem, że zrobił ze mnie psychopatę, i natychmiast poleciałem z tym do Lodowca.
Przebadali mnie. Cyfral po prostu założył mi filtry. Umiem kochać, lubić, współczuć. Może mi być smutno. Mogę się przestraszyć. Uczucia wyższe zostały. Ale negatywne emocje nie są w stanie urosnąć u mnie do takich rozmiarów, żeby mnie powalić.
Lodowiec ostrzegł, że to może zabić. Że w takim razie muszę mieć dwa razy więcej rozsądku niż inni, bo te mechanizmy: przerażenie i panika, to naturalne zabezpieczenia wynikające z instynktu samozachowawczego.
Tyle że od pewnego czasu i tak miałem go trochę za mało.
Najlepszy dowód, że zgodziłem się wziąć udział w misji.
Są i kiepskie strony. Czasem przyspieszenie reakcji wcale nie jest wygodne. Kiedy hiperadrenalina wypełnia krew, można przebić ręką drzwi, które chce się otworzyć, i pogruchotać sobie kości. Dźwięki są obniżone o kilka oktaw i nieczytelne. Nie daj Boże w takim stanie klasnąć w dłonie. Można uciąć sobie palce, chwytając za sznurek.
Wszyscy, którzy szkoliliśmy się w zamku Darkmoor, po aktywacji cyfrali baliśmy się dotykać kobiet. To w końcu też potrafią być emocje. Opowiadaliśmy sobie legendy o tym, jak to rzekomo jakiś komandos rozniósł kompletnie panienkę w przypływie namiętności. Zresztą były też dziewczęta w grupie. Dwie.
O tym, co się dzieje, kiedy trafi na siebie dwoje takich z dopalaczem, też krążyły legendy.
Jak o mnie i Deirdre.
Na szczęście to były tylko legendy.
Kiedy cyfral pobłogosławił mnie darem języków, na przepustce poszedłem do pubu w Axenhill i nie potrafiłem zamówić piwa. Bełkotałem jakąś mieszaniną mowy Wybrzeża i kebiryjskiego, wtrącając chorwackie, fińskie i polskie przekleństwa. Potem się wyregulowało.
Z kolei noktolopia wydaje się wygodna, dopóki nie wlezie się w ciemnościach na jakieś źródło światła. Źrenica reaguje momentalnie, cyfral też, ale powidok na siatkówce zostaje na parę minut. Deirdre polazła kiedyś w nocy do lodówki, przyświecając sobie oczami, i otworzyła ją. Wzrok odzyskała dopiero po śniadaniu.
Z drugiej strony świadomość, że w razie potrzeby można złapać w dłoń lecącą strzałę albo trafić nożem osę na pniu, pomaga. Pozwala przetrwać. Moim zadaniem jest zebranie informacji. Moją główną bronią jest mózg. Tego mnie nauczono. Ale fizyczna przewaga daje zupełnie inne nastawienie psychiczne.
Słońce zachodzi. Brnę przez trzęsawisko, stąpając tuż przy uschłych pniach, skaczę po skałach i kamieniach, balansując piramidą ładunku na karku. Koszula pod zbroją, kolczugą i kaftanem przesiąka potem. Plecy, poparzone od eksplozji, pieką nie do wytrzymania. Ciemny, splątany las, istna ściana omszałych konarów, już o kilkanaście metrów. Staję na uginającym się dywanie mchu, spoglądam jeszcze na morski horyzont tuż nad krawędzią klifu i aktywuję cyfrala.
Zapadał już wczesny zmierzch, kiedy Vuko Drakkainen wszedł między drzewa. Las był nieprzyjemny. Niski, splątany, pełen rachitycznych drzewek o pokręconych konarach, obrośniętych brodatymi porostami. Gdzieś w gałęziach pokrzykiwały ptaki.
Drakkainen maszerował równym, rytmicznym krokiem, przytrzymując jedną dłonią rękojeść miecza, a drugą stabilizując umieszczone na karku siodło, zaczepiające o gałęzie. W tym lesie nie było ścieżek. Drzewa, które umarły ze starości, padały na ściółkę, przegradzając drogę, albo zaczepiały się o korony sąsiednich i wisiały na splątanych konarach, a potem obrastały grzybami i porostami, aż spróchniały. Istna dżungla.
Po godzinie zmierzył prędkość marszu i uznał, że do oddalonej o osiem kilometrów stacji badawczej w tym tempie będzie szedł jeszcze co najmniej dwie godziny.
Oczywiście istniała możliwość, że po dotarciu na miejsce dostanie herbatę i kanapkę z dziczyzną. „Nauczyliśmy się robić miejscowy chleb! Myśleliśmy, że nikt już po nas nie przyleci”. W ten sposób misja zostanie zakończona w dwa dni, nie licząc czasu przeznaczonego na planowanie, szkolenie i przygotowania.
Droga się dłużyła. Las był monotonny i nudny. Te same pokręcone czarne konary i niechlujne festony kołyszących się na wietrze porostów. Pachniało mokrą grzybnią, próchnem i ostro, piżmowo małymi gryzoniami.
Spojrzał na świat w podczerwieni. Trochę z nudów, a trochę dlatego, że busz zaczynał już tonąć w mroku. Podmalowane zielenią drzewa nie zrobiły się ładniejsze, za to można było dostrzec podobne do małych kapibar gryzonie siedzące w ściółce, błyskające rozjarzonymi srebrem oczkami, ptaki skaczące w gałęziach, owady śmigające w powietrzu jak pociski smugowe, węże czające się wśród zarośli.
W rzeczywistości marsz trwał prawie trzy godziny i kiedy Wędrowiec doszedł na miejsce, zapadła już noc. W krajobrazie wokół niego nic się nie zmieniło. Po prostu w pewnym momencie zatrzymał się i powiedział: „Tutaj”.
Wiedział, że znajduje się o kilkadziesiąt metrów od polany na szczycie wzgórza, na której wzniesiono krytą gontem drewnianą chatę z bali, otoczoną palisadą i nazwano ją Terenową Stacją Badawczą Midgaard II.
Drakkainen zdjął z siebie nieporęczny dobytek i jak najciszej ułożył go pomiędzy dwoma spróchniałymi pniami, maskując pierzastymi liśćmi podobnymi do paproci. Panowała cisza. Ptaki już umilkły, od czasu do czasu słychać było tylko przeciągłe buczenie nocnego drapieżnika.
Siedząc wśród paproci, czekał, aż wyschnie przemoczona płócienna koszula, i nasłuchiwał. Wiatr nie niósł żadnych znajomych dźwięków. Z tej odległości powinno być słychać trzask ognia, szczękanie metalowych naczyń, rozmowy. W sam raz pora na kolację w stacji badawczej. Nikt nie rozmawiał. Martwą ciszę przerywał tylko cichutki, tajemniczy dźwięk. Coś podzwaniało i klekotało delikatnie, na granicy słyszalności.
Wyraźny za to był zapach zgnilizny. Ostry i mdły równocześnie, niemożliwy do pomylenia z niczym innym.
Przez chwilę kręcił głową, wciągając powietrze, aż ustalił kierunek. Śmierdziało dokładnie od strony stacji. Nie tak mocno, jak mogłyby cuchnąć ludzkie zwłoki, a zwłaszcza osiem trupów, ale jednak.
Może to po prostu jakieś porzucone zapasy, pomyślał.
Zrezygnował z hełmu i tarczy. Przewiesił miecz przez plecy i skontrolował, czy sięga do rękojeści, a potem dociągnął wszystkie sprzączki i podskoczył kilka razy na mchu, sprawdzając, czy nic nie dzwoni. Na głowie zawiązał chustę, a potem znalazł pod korzeniami kałużę i wysmarował błotem czoło i policzki.
Stacja wznosiła się na wzgórzu porośniętym płożącymi się rzadko po ziemi krzewami. Nie dostrzegał żadnego ruchu. Widział tylko szczerbatą, niezbyt wysoką palisadę jak garnitur popsutych zębów i zapadnięty pośrodku dach. Nie było dymu, ognia, żadnego ruchu. Stacja wyglądała na opuszczoną, i to raczej dawno. A jednak czuł niepokój.
Po pierwsze, na całym zboczu wzgórza w odległości kilkudziesięciu metrów od palisady leżały martwe zwierzęta. Otaczały całą placówkę kręgiem. Szczury, dziki, jelenie, wilki, nawet ptaki. W różnym stadium rozkładu. Widział kości, pióra, strzępy mięsa i futra. Większość zwierząt pocięto albo rozszarpano. Żadnego porządnie nie oprawiono ani nie obdarto ze skóry. Wszystkie natomiast pozbawiono głów.
Poza tym na wzgórzu było o dobre pięć stopni zimniej niż gdzie indziej. Taka plama chłodu i wijącej się pasmami mgły z epicentrum pośrodku stacji, widoczna jako błękitnawa poświata.
Podkradł się, przemykając bezgłośnie od krzaka do wykrotu, od wykrotu do skały niczym polujący kocur. Zmasakrowane szczątki leżały, gdziekolwiek spojrzeć, niektóre świeciły zielonkawym, fosforycznym blaskiem ciepła bijącego od procesów gnilnych. Postanowił odfiltrować fetor padliny, bo nie czuł już żadnych innych woni. Im bliżej stacji, tym było zimniej, widział obłoczki pary buchające mu z ust.
Bramę, zbitą byle jak z krzywych, odłupanych klinami desek, wyłamano dawno temu. Tyle że najwyraźniej wyłamano ją od środka. Przywarł plecami do palisady i przesunął się bliżej furty, delikatnie obejmując palcami oplecioną rzemieniem rękojeść miecza. Normalnie bramę ryglowała potężna belka, teraz już nadpróchniała. Kiedyś, co najmniej rok temu, przełamało ją potężne uderzenie, jakby ktoś wjechał w bramę terenówką. Tylko że uczeni nie dysponowali terenówką.
Pochylił się pod wyłamanymi deskami i szybkim ruchem zajrzał na dziedziniec. Pusto. Bałagan. Ruina.
Wewnątrz palisady wzniesiono dom, teraz pusty, częściowo zburzony i ciemny, pośrodku znajdowała się kwadratowa studnia z żurawiem, kilka mniejszych budyneczków pod samą ścianą częstokołu. Wszystko to zdążyło się już zamienić w sterty belek i kamieni.
Gdzieś kapała woda, skądś dobiegał delikatny klekot przywodzący na myśl drewniane kołatki. Poza tym panowała tu cisza i martwota.
Drakkainen wsunął się do środka jak kot, stąpając ostrożnie po drodze ułożonej z mokrych, spróchniałych desek.
Zaklekotało po raz kolejny i dopiero wtedy to zobaczył. Wisiały na krokwiach chaty, na gałęziach drzewa rosnącego pośrodku dziedzińca, na zaostrzonych palach częstokołu. Dzwonki wiatrowe. Kołyszące się z wiatrem niewielkie konstrukcje uplecione z cienkich rzemyków i trawy.
I kości.
Piszczele, kości żeber, czaszki mniejszych zwierząt. Wisiały na rzemykach, ozdobione pęczkami piór, kołysały się w podmuchach wiatru i zderzały ze sobą, wydając ten cichy, natrętny dźwięk, który słyszał od dłuższego czasu. Postukiwania o różnych tonach, układające się w przypadkowe melodyjki. Dźwięk, który mógłby być miły dla ucha, gdyby nie miał tak upiornego źródła.
Wślizgnął się do chaty. Pachniało starym drewnem, zwietrzałymi dawno odczynnikami i pleśnią. Długie wnętrze podzielono na kilka pomieszczeń. Rozszerzył źrenice i wzmocnił jeszcze bardziej percepcję światła, dzięki czemu zobaczył wnętrze szare jak o bladym świcie. Gdyby nie cyfral, w chacie byłoby dla niego ciemno niczym w studni. Drewniane prycze wzdłuż ścian, długi, zbity z bali stół pośrodku. Palenisko.
A przy tym stole nad metalowym kubkiem ktoś siedział. Siedział nieruchomo jak posąg, pochylony do przodu, oparty łokciami o blat, jakby dumał nad wieczorną herbatą. Skórę miał gładką i nienaturalnie szarą, błyszczącą lekko w świetle gwiazd wpadającym przez dziurawy dach.
Drakkainen nie odezwał się, tylko obszedł stół dookoła i zobaczył siedzącego z drugiej strony: odartą z mięsa czaszkę, pierścień wyszczerzonych zębów, pałąki żeber, kości drugiej ręki. Trup.
A ściślej, pół trup, pół posąg. Wyglądało na to, że ktoś umieścił go prawym bokiem w czymś w rodzaju betonu, a potem posadził przy stole. Vuko wyciągnął rękę i dotknął lekko dłoni tamtego. Była zimna i twarda. Jednolicie szara, z kaszką drobnych kryształków. Granit.
Wypolerowany i precyzyjnie wyrzeźbiony posąg prawej strony ciała mężczyzny. Lewa rozłożyła się i został tylko szkielet z wyschniętymi resztkami skóry i mięśni, kawałkiem skalpu z długimi jasnymi włosami, wciąż trzymającym się czaszki.
Przykucnął z boku i obejrzał uważnie miejsce, w którym kończyła się rzeźba, a zaczynało ciało. Tam, gdzie było widać kości, wnikały płynnie w kamień, tak jakby były ze sobą stopione. Czy to rzeczywiście była rzeźba? Kto zrobił coś podobnego? W jaki sposób? I po co?
Na blacie przed mężczyzną zobaczył ślady krwi. Brązowe, ciemne kleksy, które wsiąkły w drewno dawno temu. Potarł je palcem, przyłożył go do nosa i mocno wciągnął powietrze. Potem, przemógłszy obrzydzenie, wyrwał jeden włos z czaszki tamtego i również przeciągnął nim pod nosem. Hallering. Doktor Johann Hallering z uniwersytetu w Monachium.
W połowie zamieniony w rzeźbę.
Świeć Panie nad jego duszą.
Szukał laboratorium w nadziei na jakieś notatki, ale całe wnętrze chałupy było kompletnie zdemolowane. Środek ucierpiał najbardziej. Wyglądało, jakby coś tu wybuchło, złamało konstrukcję dachu, a belki zwaliły się na podłogę. Znalazł trochę naczyń, skrzynię z resztkami wojskowych racji żywnościowych w torebkach, jakieś zetlałe szczątki ubrań. Damska szminka, rozdeptane lusterko.
Nie mogli tu używać komputerów, żadnych dysków, dyktafonów. Musieli zapisywać wszystko na papierze. Musiały więc gdzieś być protokoły z badań, notatniki, zapiski. Ale niczego takiego nie mógł znaleźć.
Co tu się działo? Napad tubylców?
Pomieszczenia stacji wyglądały na celowo zdemolowane, ale nie splądrowane. Drakkainen został przygotowany do myślenia kategoriami Ludzi Wybrzeża, przynajmniej na tyle, na ile to było możliwe. Jednak wiedział na pewno, że gdyby był na ich miejscu, nie darowałby choćby doskonałej stalowej siekierze, która leżała sobie na ziemi. Zabrałby naczynia, kanistry, lustro z prymitywnej łazienki i mnóstwo innych rzeczy, chociażby damską kosmetyczkę, w której spokojnie połyskiwała garść biżuterii. Wyniósłby, co się da, a potem dopiero posortował, wyrzucając to, co bezwartościowe.
Laboratorium składało się między innymi z długiego, solidnego stołu, oświetlanego polowymi lampami na paliwo ciekłe. Wyłożono na nim kolekcję najróżniejszych miejscowych przedmiotów.
Były posegregowane. Osobno guziki, sprzączki, zapinki – wszystko, czego używano do zdobienia i spinania odzieży. Osobno biżuteria – damska i męska. Naszyjniki, amulety, naramienniki, kolczyki. Kamienie, srebro, odrobina złota. Pudełko pełne monet. Też mieszanina: srebrne siekańce, toporne korony Wybrzeża, bita cesarska moneta z Amitraju, kwadratowe kebiryjskie tigriki. Mnóstwo. Dla ewentualnego tubylca niezły łup.
Jedyne notatki, na jakie natrafił, to plik rysunków na kalce technicznej przedstawiających ornamenty i zdobienia ubrań. Poza tym nie było nic. Żadnych notesów, protokołów, nic.
Ktoś tu kiedyś siedział. Na składanym krzesełku i w ciepłym świetle spirytusowej lampy dzielił próbki przedmiotów. Popijał coś z metalowego kubka, kupionego kiedyś w sklepie sportowym, teraz zmatowiałego i obrośniętego od środka zeskorupiałą szarą masą, która nie była już nawet pleśnią.
Usłyszał coś... Na przykład to, co wydarzyło się Halleringowi. Może towarzyszył temu jakiś hałas? Wstał gwałtownie i przewróciłkrzesełko. Złożyło się i upadło.
Te części stacji, których nie zdemolowano, wyglądały na porzucone w jednej chwili niczym statek dryfujący po Trójkącie Bermudzkim. Rozgrzebana pościel na pryczy zbitej z okorowanych żerdzi i materacu z przeplecionej między belkami napiętej linki. Obwąchał śpiwór, zamykając oczy i wdychając głęboko powietrze.
Pleśń... kurz... trociny, pył ze spróchniałych belek i gdzieś głęboko ledwo wyczuwalne, znikome resztki DNA. Kilka komórek naskórka. Ślina. Śladowe ilości nasienia. Letherhaze. Nigel Letherhaze.
Systematycznie obszedł pomieszczenia mieszkalne, obwąchując zetlałe resztki ubrań, staroświeckie ostrza maszynek do golenia, utytłane sztućce. Znalazł ślady wszystkich ośmiorga.
Ale tylko ślady.
Na zewnątrz rozległ się pusty odgłos, jakby coś potoczyło się po drewnianych belkach.
Ujął dłonią sterczącą znad ramienia rękojeść miecza i ostrożnie wyślizgnął się z chaty, sunąc plecami po belkowanej ścianie. W porównaniu z półmrokiem chaty noc na zewnątrz wydała mu się zupełnie jasna. Dzięki wzmocnieniu światła widział niemal jak o szarym, pochmurnym świcie, jednak tam, gdzie nie docierał blask gwiazd i rozproszona poświata atmosfery, kryły się plamy głębokiego cienia.
Drakkainen skoncentrował się, precyzyjnie stawiając nogi w miękkich butach i utrzymując niską postawę bojową. Jedna dłoń na rękojeści, druga wyciągnięta do przodu na wysokości punktu chudan. Tuż obok studni, na ścieżce wyłożonej drewnianymi podkładami, kolebał się plastikowy żółty kubełek. Ekipa nie musiała aż tak dbać o dostosowanie do miejscowych jak on. Popijali ziemskie piwo z puszek, odgrzewali sobie rostbef z jarzynami, czerpali wodę polietylenowym wiadrem.
Coś mignęło mu na granicy cienia. Ruch zbyt szybki, jak na istotę ludzką. Jak przelatujący nisko ptak.
Założył, że cokolwiek to było, wie już o jego obecności. Te wszystkie kości wokół wzgórza pozostawiano od niedawna. Niektóre truchła były całkiem świeże. A ostatni ślad uczonych pochodził sprzed dwóch lat.
Powoli, ostrożnie obszedł chałupę dookoła, ale nic się nie poruszało.
Z tyłu za domem, gdzie jeszcze nie był, natknął się na posąg. Tym razem normalny. Wygładzona rzeźba z kamienia, chyba bazaltu. Niewątpliwie miejscowa i dobrze wykonana. Przypominała z grubsza uproszczoną sylwetkę tańczącej ciężarnej kobiety o wyszczerzonych zębach trójkątnych jak zęby rekina. W jednej dłoni tkwiło coś, co przypominało sierp, umieszczony w wywierconym otworze tak, że można go było wyjąć. W drugiej dłoni kobieta dzierżyła kamienną misę. Posąg miał z półtora metra wysokości i zapewne przywleczono go tu w celach badawczych, mimo że był upiornie ciężki. Ale pod jego uniesionąw tańcu stopą piętrzyła się sterta czaszek. Ptasich, zwierzęcych, o różnej wielkości i najróżniejszych gatunków.
Oraz dwie ludzkie.
Przysiadł ostrożnie w pozycji, z której mógł natychmiast poderwać się do walki, i delikatnie rozgarnął kości. Pierwsza czaszka, którą wydobył, była drobna, kość żuchwowa gdzieś przepadła. Została dokładnie oczyszczona przez owady: ich ostre, octowe ślady czuł bardzo wyraźnie; spłowiała od słońca, spłukana przez deszcze. Jednak ślady aminokwasów były jeszcze wyczuwalne, zapadł się więc w sobie, usiłując wychwycić drzemiące gdzieś pod spodem, przypominające woń sparzonych piór ślady nukleotydów.
Znalazł je, a potem czekał przez chwilę, aż jego zamienione w bazę danych części mózgu rozpoznają indywidualny wzór. Na razie wiedział tylko, że to DNA pachnie znajomo. Marzena Zavratilova... Specjalistka od ksenozoologii.
Dotknął dłonią posągu. Misę i uniesione udo wyraźnie znaczyły obfite rdzawe ślady i zacieki.
Uderzyło w niego z boku.
Z nagłym, podobnym do świńskiego kwiku wizgiem, szare, rozmazane i zębate.
Drakkainen przeraził się i nagle cały świat zwolnił, wrzask zamienił się w dużo niższy dźwięk jakby rozstrojonej trąby. Padając, zobaczył, jak rozczapierzona, chuda kończyna z imponującymi, wygiętymi niczym haki szponami przelatuje tuż koło jego twarzy. Powietrze zgęstniało jak woda, chwycił to coś gdzieś mniej więcej za kark, dopiero wtedy uderzając biodrem i udem o ziemię. Spróchniałe tramy ugięły się pod ciężarem jego ciała, uchylił głowę przed zatrzaskującymi się jak potrzask szczękami i przetaczając się, trafił podeszwą w biodro przeciwnika, po czym wypchnął go nad swoim ciałem. Rzut po łuku. Wykonany z dziwnej pozycji, ale w końcu skutecznie.
Wyrzucił obie nogi, jak sprężyna wstając z ziemi od razu w postawie bojowej, i równocześnie wydobył miecz z niskim, ślizgającym się dźwiękiem, który przywodził na myśl hamujący tramwaj.
Stworzenie jeszcze płynęło w powietrzu, bokiem, nieporadnie wiosłując kończynami. W mdłym świetle nocy jego skóra połyskiwała lekko. Było krępe, miało może z półtora metra wysokości i w jakiś sposób przypominało upiornie człekokształtną żabę. Uderzyło bokiem o ziemię, odbiło się i pojechało na grzbiecie metr, ale już wstawało jednym gwałtownym ruchem, który przy normalnym upływie czasu musiał być niezauważalnym mgnieniem. Szeroki pysk, jak szrama w płaskim łbie wyrastającym bezpośrednio z ramion, błysnął znowu rzędami trójkątnych, rekinich zębów.
Pulsujący ból napłynął z ramienia, Drakkainen kątem oka zobaczył kilkanaście wąskich, płytkich zadrapań, jak pozostawionych przez drucianą szczotkę. Chyba miało kolce w skórze niczym płaszczka.
Uniósł miecz z boku głowy w zwykłym hasso-no-kamae. To było tylko zwierzę.
Zobaczył, jak mięśnie nóg stworzenia kurczą się, po czym ono samo wystrzeliło w jego stronę dokładnie jak gigantyczna żaba. Widział, jak trójkątne, długie stopy kołyszą się w powietrzu, jak rozkłada łapy z nastawionymi szponami.
Wytrzymał do ostatniej chwili i umknął przed błyskawicznym ciosem łapy obrotowym unikiem zgodnym z „zasadą wirującej kuli”, po czym ciął skośnie, mierząc tak, by przeciąć kręgosłup. Ostrze popłynęło przez zgęstniałe powietrze. Drakkainen zobaczył ze zdumieniem, że stwór obraca się w powietrzu, unikając cięcia, i ustawia się przodem, niemal równocześnie z jego własnym ruchem. Fenomenalna szybkość reakcji.
Wylądowało bokiem, spod szponów uniosły się drzazgi i chmura próchna, która puchła powoli jak wzburzony muł. Istota natychmiast sprężyła mięśnie do kolejnego skoku.
Rozpoczął wdech, kiedy skoczyła. Zszedł z linii ataku jednym płynnym ruchem i ciął płasko, najszybciej jak umiał, wiedząc, że może zerwać sobie ścięgna. Po ostrzu popłynęła fala drgań wywołanych turbulencjami. Tym razem sam sztych na chwilę w czymś ugrzązł, nie zauważył w czym, bo przekręcił dłoń do odwróconego chwytu, ostrzem w dół, i chlasnął na krzyż, opisując w powietrzu leżącą ósemkę. Trafił raz, znowu samym końcem. Odszedł krok w tył i jeszcze raz zmienił chwyt miecza. Wdech dobiegł końca.
Teraz wydech. Obserwując świat w zwolnionym tempie, można zapomnieć o oddychaniu.
Jakiś podłużny kształt przesunął się powoli, koziołkując w powietrzu jak porzucony w stanie nieważkości. Przypominał ukwiał. Drakkainen spojrzał jeszcze raz i zobaczył, że to odcięta łapa. Dłoń z kawałkiem przedramienia, dryfująca w powietrzu i rozpryskująca krople krwi jak maleńkie, pulsujące baloniki.
Wystawił ostrze przed siebie, a potem uniósł nad głowę. Szpony zagłębiły się w ziemię, stwór wyszczerzył się w upiornym uśmiechu i nagle wzdłuż grzbietu i przez głowę zjeżył grzebień kolców podobnych do kolców jeżozwierza. Zapachniało ostro aldehydem mrówkowym i rycyną. Draństwo było też jadowite. Niedobrze.
Trzeba było zabrać tarczę i oba karwasze. Lenistwo się mści.
Wystrzeliło jak torpeda. Te tylne nogi musiały mieć siłę katapulty. Skoczyło jednak trochę w bok, zagarniając ocalałą łapą obszar, w którym Drakkainen musiał się znaleźć w swoim obrotowym uniku zgodnym z „zasadą wirującej kuli”. Wobec tego człowiek odchylił się do tyłu, z uniesionym mieczem, nadal stojąc stopami na ziemi. Ugiął kolana, szpony mignęły mu nad twarzą, a wtedy z uczuciem, że pękają mu naprężone jak liny mięśnie brzucha, wyprostował się i wypuszczając powietrze w strasznym, wibrującym wrzasku, który brzmiał jak rozciągnięty grzmot, ciął ukośnie i wykręcając unik w drugą stronę, rozminął się ze stworem niczym torreador.
Stwór wylądował na tylnych kończynach i odwrócił się.
Odrąbana łapa zakończyła lot i uderzyła o ziemię z mokrym plaśnięciem.
Znów stali naprzeciw siebie. Drakkainen oddychał ciężko, czując pulsowanie wszystkich mięśni. Nie widział, gdzie trafił.
Stwór otworzył paszczę i nagle skośnie przez jego pierś pojawił się ciemny, lśniący niczym wąska szarfa wężyk.
Dalej tak stali. Bez końca.
A potem łeb razem z jednym ramieniem zaczął zjeżdżać z korpusu i po długiej chwili uderzył elastycznie o ziemię.
Czas popłynął normalnie, światło gwiazd z żółtawosepiowego zrobiło się znowu zielone, a kadłub zwalił się na wznak, nogi zadygotały. Wędrowiec stał, dysząc ciężko, zadrapania na ramieniu pulsowały piekącym bólem, ale nie czuł działania żadnej trucizny. Wszystkie mięśnie mu drżały, skurcz zacisnął się na łydce jak stalowe cęgi.
Potwór dalej poruszał się na ziemi, ale dość niezbornie. Kończyny drgały, nadal dziko błyskały ślepia, pysk otwierał się i zamykał, co chwila wysuwał się z niego jakiś pojedynczy szpikulec, jeżył się i kładł grzebień kolców na czaszce. Nawet odrąbana łapa ciągle drapała ziemię pazurami. Przerąbany tułów bluzgał rytmicznie strugami krwi.
Nie przypominał sobie takiego zwierzęcia. Większość fauny Midgaardu przypominała nieco ziemską. W pewnym stopniu. Konwergencja – przystosowanie do warunków. Jednak byli to krewni niczym ze złego snu. Niedźwiedzie, stojąc na tylnych łapach, sięgały trzech metrów, grzebiący w ziemi roślinożerny stwór, który był odpowiednikiem leniwca, ważył prawie dwie tony, miał szpony jak szable i pysk, którego mógł pozazdrościć krokodyl. Jak na Ziemi w trzeciorzędzie. Miejscowy Stwórca najwyraźniej nie porzucił upodobania do zębatych jak smoki przedstawicieli megafauny. Mogło się okazać, że leżący tu potwór, prościutko z „Ogrodu rozkoszy ziemskich” Boscha, lokalnie uchodził za zwykłą żabę.
Nitj’sefni uderzył dłonią w gardę miecza. Na ziemi przed nim pojawiła się kreska krwi. Machnął ostrzem w niedbałym reishiki, obrócił rękojeść w palcach i wsunął miecz z powrotem do pochwy.
– Ulf Pogromca Żab – powiedział niegłośno.
Wrócił do posągu i zbadał drugą czaszkę. Znalazł się Letherhaze. Biedak, nie wróci już do Cambridge.
Istnienie stwora drgającego obecnie na ziemi nie dawało żadnej odpowiedzi. To zwierzę było wyjątkowo niebezpieczne i tak szybkie, że człowiek niedysponujący cyfralem nie miał z nim najmniejszych szans, ale z całą pewnością to nie ono załatwiło Halleringa, zmieniając mu połowę ciała w granitowy posąg. To nie ono wykończyło Zavratilovą i Letherhaze’a, ponieważ tym ludziom odrąbano głowy za pomocą ostrego, metalowego i raczej ciężkiego narzędzia. Kręgi zachowały ślady przecięcia i zmiażdżenia. Najprawdopodobniej ciesielskiej siekiery, nadal wbitej w pieniek przy drewutni. Obok, w stercie porąbanych, spróchniałych dziś polan, znalazł rozsypane ludzkie kości. Zawleczono ich tam i ścięto. W warstwie trocin i na samym pniu zachowały się ślady krwi ich obojga. I to krwi traumatycznej, pełnej bilirubiny. Następnie ten, kto to zrobił, zaniósł głowy i rzucił u stóp posągu. Zebrał też krew do jakiegoś naczynia i napełnił nią misę posągu. Ktoś złożył tu ofiarę. Kto?
Posąg był miejscowy, ale nie pochodził z Wybrzeża. Wśród tutejszych mieszkańców nie było wyznawców ciężarnej tańczącej bogini z sierpem. Nie mieli takiej postaci w panteonie.
O ile wiedział, boginie Żeglarzy wyglądały zupełnie inaczej i nie wymagały ofiar z ludzi. To mogłaby być ewentualnie amitrajska Pani Żniw, Azzina, ale stąd do Amitraju było ponad tysiąc kilometrów, góry i pustynia. Nie było dokładnie wiadomo, na czym ten kult polegał, ale może i wymagał ofiar. Tylko skąd tu Amitraje? Ich kraj był wielkim, wojowniczym imperium, które zagarnęło wiele krain, włącznie z szeregiem nadmorskich królestw, skąd przybyli Żeglarze. A ci byli ludem uchodźców. Nie znieśliby tu Amitrajów. Uważali ich za demony i szczerze nienawidzili.
Same zagadki. Napotykał na razie na same pytania i żadnych odpowiedzi.
Kilkunastosekundowa walka zmęczyła go potwornie. Mięśnie już zaczynały boleć, jutro będzie łaził jak paralityk. Tak to już się działo po przyspieszeniu. Człowiek nie jest przystosowany do czegoś takiego. Przez kilka chwil jest nadczłowiekiem, a potem choruje przez dobę. Wiedział, że za parę godzin padnie i będzie spał. Już kręciło mu się w głowie. Mięśnie miały potworny dług tlenowy, spalił niemal całą glukozę, jaką dysponował jego organizm, już w tej chwili żołądek skręcał mu się z głodu. Na pewno też nadwerężył ścięgna. Drobne szramy pulsowały gorącym bólem. Chyba nie dostał się do nich jad, ale z pewnością będą się paprać. Oparzone plecy, zlane potem, przyciśnięte kolczugą i pancerzem, też bolały jak diabli.
Obszedł cały teren, ale nie znalazł więcej ciał. Zavratilova, Letherhaze, Hallering. Brakowało pięciu. Odeszli? Porwano ich? Zginęli równie tajemniczo, ale gdzieś poza obrębem stacji?
Wiedział, że niczego już się tu nie dowie. Poszedł poszukać czegoś do jedzenia. Wojskowe racje nie były wiecznotrwałe, ale mogły przetrwać bardzo długo. Niestety, uczeni nie gustowali w gotowych racjach polowych, które zamknięte w hermetycznych torebkach wyglądały i smakowały jak żarcie dla zwierząt, ale niczego nie trzeba było z nimi robić. Wystarczyło otworzyć i zjeść, ostatecznie nawet nie podgrzewając. Zabrali natomiast smaczniejsze racje liofilizowane, do których trzeba było dolać wody. Przeżuł jedną na sucho, przypominało to jedzenie gipsu. Proszek związał natychmiast całą ślinę i zastygł w postaci słonego, oblepiającego mu gardło i język kitu. W zbiorniku w łazience przetrwało trochę wody, zastałej, cuchnącej plastikiem pojemnika i pełnej glonów. Wypełnił jednak tym usta i wymieszał z zaschniętą skorupą czegoś, co miało być ragoût z królika z warzywami, w obrzydliwą papkę, którą mógł już jakoś połknąć. Znalazł jeszcze tubę dżemu poziomkowego, batonik i popił to mlekiem skondensowanym. Na zakończenie wydusił wprost do ust tubę pasty anchois. W takim stanie właściwie było mu wszystko jedno, co je. Czuł się jak umierający z głodu rozbitek. Znalazł jeszcze trzy całe opakowania i schował za napierśnik. Reszta była rozdarta, pognieciona, zawartość dawno rozpuściła się z deszczówką, wyżarły ją zwierzęta. Niewiele zresztą tego zostało.
Obszedł ponownie laboratorium i stwierdził, że zachowało się tu sporo przedmiotów, które jeszcze mogą się przydać. Niestety, prawie nic nie mógł już zabrać ze sobą. I tak chodził obładowany jak wędrowny kramarz. Po namyśle zabrał przynajmniej tutejsze monety. Biżuterię ziemskiej roboty wsypał do puszki po kawie i schował pod kamieniami podmurówki.
Wyszedł przed chałupę i pomyślał, że wbrew wszystkim założeniom nie zostanie tutaj. To miejsce nie nadawało się na bazę wypadową. Nie nadawało się do niczego. Trzeba było iść dalej. Dokąd, nie miał pojęcia. Założył, że dopóki nie znajdzie ciał, pozostałych będzie uważał za żywych. To znaczy, że musieli stąd odejść. Dokąd? Na początku prawdopodobnie przed siebie.
Drzewo, które rosło pośrodku dziedzińca, miało dziwny pień z beczkowatym wybrzuszeniem pośrodku, przypominającym pierś mężczyzny. Przyjrzał się uważniej i dostrzegł, że wyrastające z niego konary także miały wyraźną linię mięśni ramion – barki, bicepsy, nawet żyły na przedramionach. Im dłużej patrzył, tym więcej widział szczegółów. Żebra, sutki, obojczyki, grdykę – wreszcie zobaczył też twarz.
– Następna rzeźba – powiedział na głos. – Istna galeria sztuki.
A wtedy w drewnianej twarzy otwarły się oczy.
Drakkainen wzdrygnął się i odskakując w tył, wyjął miecz do połowy. Oczy patrzyły na niego z jakimś obłąkanym cierpieniem. Normalne oczy – z białkami, ludzkie. Tutejsi mieli tęczówki niemal na całą gałkę oczną, jak konie.
Twarz była znajoma. Duval. Joaqin Duval. Kierownik ekspedycji.
– Co ci się stało? – zapytał i usłyszał, że bezwiednie mówi w języku Wybrzeża. Powtórzył pytanie po angielsku.
Oczy poruszyły się gwałtownie.
– Nie możesz mówić?! Mrugnij dwa razy na tak, raz na nie.
Dwa mrugnięcia. Bardzo szybko.
– Czy to zrobili miejscowi?
Trzy mrugnięcia. Co to znaczy?
– Czy pozostali żyją?
Trzy mrugnięcia.
– Czy to znaczy, że nie wiesz?
Chwila zastanowienia.
Dwa mrugnięcia.
Przez umysł Wędrowca przepływały setki pytań, ale niewiele wymagało odpowiedzi tak lub nie.
Coś zastukało cicho.
Jedna gałązka na prawym konarze poruszała się lekko, uderzając o sąsiednią. Stuktuk...stuk... stuktuk... Przerwa. Stuk... stuk... Przerwa.
Alfabet Morse’a? Usiłował zrozumieć, co tamten nadaje, ale pogubił się.
Kropka, kreska, kropka, kropka, kreska, kreska, kropka.
L-M-E?
Tamten zaczął jeszcze raz.
Kreska, kropka, kreska. Kropka, kropka.
Wreszcie zrozumiał: KILL ME. Zabij mnie.
– Mam cię zabić?
Tamten przestał stukać. Mrugnął dwa razy i zamknął oczy.
– Duval! Nie chcę cię zabijać! To ekspedycja ratunkowa! Ściągnę tu statek! Ale muszę się dowiedzieć! Gdzie tamci poszli? Co tu się stało?! Kto ci to zrobił? Jak mogę pomóc?!
– KILL ME KILLME KILMEKILME KILEM KILL...
Nic z tego.
Drakkainen prosił, błagał, przekonywał i tłumaczył. Bez skutku. Tamten nie odpowiadał na żadne pytania, tylko w kółko powtarzał swoje.
Obmacał drzewo ze wszystkich stron, ale nie mógł znaleźć niczego prócz drewna. Zwykłego, gładkiego, suchego drewna, prawie pozbawionego kory. Pień, gałęzie, wąskie, lancetowate liście podobne do oliwnych. Drzewo, które zawierało w sobie Duvala, podobnie jak posąg w chałupie zawierał w sobie Halleringa.
Jednak Duval żył. Miał tylko oczy i zdolność poruszania jedną gałązką. Czy rósł razem z tym drzewem?
Nic dziwnego, że zwariował.
Przejęty zgrozą i współczuciem może rzeczywiście zdołałby go zabić, ale nie miał pojęcia jak. Jak szybko i humanitarnie zabić drzewo? Zresztą to nie takie proste.
Odszedł, starając się nie słuchać stukającej z uporem gałązki.
– KILMEKILMEKILMEKILME...
Podszedł do leżącej na ziemi połowy stwora i postanowił zbadać go dokładniej. Na próbę dźgnął go mieczem. Blade, okrągłe oczy otworzyły się raptownie, ramię wbiło się szponami w grunt i głowa nagle wyskoczyła jak rakieta na wysokość jego twarzy. Przyspieszenie spadło jak zasłona, na plecach i szyi poczuł napór powietrza, kiedy odskakiwał w tył, wywinął się wyskokiem i trzasnął głowę stwora potężnym, zamachowym kopnięciem w powietrzu. Zmieniła kierunek lotu, przyspieszając wyraźnie, a potem potoczyła się po ziemi z obrzydliwym, pustym odgłosem.
Drakkainen patrzył na nią ze zgrozą, dysząc ciężko, a później zobaczył, że ramię wyciąga się przed siebie, pazury wbijają w klepisko, po czym mięśnie napinają się, przyciągając bark i łeb, i ramię znowu wyciąga się do przodu, zupełnie jak w jakimś kiepskim horrorze. I pełznie. Do niego.
– Piczku materi! – wrzasnął Drakkainen. – Zdychajże, ścierwo!
Uchwycił miecz oburącz i z całej siły przebił stworzeniu czaszkę. A potem uniósł zaskakująco ciężki zewłok na ostrzu, zamachnął się i puścił łeb prosto w ścianę palisady, aż zadudniło.
– Pięć razy cię już zabiłem! – wrzeszczał rozwścieczony do granic. – Przestań ŻYĆ! Co to za jakieś kretyństwa? Co za pochrzaniony świat! Zaraz tu przeleci Baba Jaga na miotle! Przejdzie kociołek i złoży mi uszanowanie!
Stwór jakby go posłuchał, bo zasyczał cicho i znieruchomiał.
– No! – powiedział Drakkainen. – I leżeć mi tu.
Miał dosyć tego miejsca, był wściekły, zmęczony i głodny. Klnąc pod nosem, przemierzył wielkimi krokami dziedziniec i wszedł do chaty. Wyszedł po chwili, niosąc stary, postrzępiony koc. Rzucił go na ziemię i kopniakiem wtoczył nań odrąbaną łapę, po czym owinął ją, tworząc gruby tłumok. Wewnątrz szmat zaczęło się coś poruszać, więc Nitj’sefni, klnąc strasznie po fińsku, grzmotnął kilka razy zawiniątkiem o ziemię.
Następnie zebrał pozostałe na dziedzińcu szczątki członków wyprawy i zaniósł do wnętrza chaty. Położył wszystko, co znalazł, na stole naprzeciw posągu Halleringa i stał przez chwilę z pochyloną głową, poruszając bezgłośnie ustami. Przeszukał jeszcze raz chatę i wreszcie wyszedł z niewielkim plastikowym kanistrem, oblewając ściany i zapadnięty dach z gontów. A potem przysiadł w bezpiecznej odległości i wydobył z sakiewki przy pasie krzesiwo.
„Ma pan sprawdzić, co się stało – mówił Lodowiec. – A jeżeli będzie trzeba, sprzątnąć cały bałagan”.
Duval cały czas stukał monotonnie gałęzią.
Drakkainen wstał, kopnął w ocembrowanie studni i poszedł po siekierę.
Kiedy schodził ze wzgórza, płomienie sięgały już ponad palisadę i sypały iskrami w nocne niebo.
Budzi mnie deszcz. Obrzydliwy, ołowiany poranek wśród mgły i uporczywej mżawki. Wszystko mnie boli. Już nie wiem, czy z powodu wczorajszej walki, czy nocy spędzonej na grubym, rozwidlonym konarze. Jest zimno.
Rozwiązuję sznur, który utrzymywał mnie na pniu, i schodzę na ziemię, otulony wełnianym płaszczem.
Co ja się nasłuchałem o tym płaszczu. Że naturalna wełna grzeje, nawet kiedy jest mokra. Że pod wpływem deszczu włókna się kurczą i płaszcz robi się wodoodporny.
Może i tak.
Tylko że wtedy jest już zupełnie przemoczony. Podobnie jak noszący go człowiek.
Boli mnie staw skokowy, wszystkie mięśnie, zadrapania na przedramieniu i oparzone plecy. Jestem mokry, zmarznięty i wściekle głodny.
Tamten odzywa się, akurat kiedy stoję wśród paproci, dając ulgę pęcherzowi.
Siedzi na skraju lasu na drewnianym, jednoosiowym wozie zaprzężonym w krępe zwierzę kojarzące się odlegle z osłem albo okapi.
– To była piękna walka – mówi. – Może nawet warta pieśni.
– Jaka walka? – pytam.
Jest chudy, okryty płaszczem z kapturem i trzyma w ręku połeć słoniny, od którego odkrawa niewielkie kawałki trzymanym w dłoni zakrzywionym nożem.
Spokojnie sznuruję rozporek. Zdążę w razie czego. Zdążę, zanim zeskoczy z kozła albo sięgnie po cokolwiek ostrego.
Ignoruję go. Tutaj podejście samotnego człowieka we śnie to czyn niekulturalny i niebezpieczny. Właściwie mnie obraził.
Przynajmniej o ile wiem.
Nie mam pojęcia, jak mnie wypatrzył w gęstym listowiu, wśród gałęzi. Dlatego jestem wściekły właściwie na siebie.
Zbieram odpowiednie patyki na ognisko. Jest tu parę roślin, których zeschłe gałęzie zapłoną, nawet kiedy są wilgotne. Tamten żuje swoje kęsy, patrząc na mnie badawczo tymi niesamowitymi oczami wypełnionymi czernią. Chyba jest stary. Trudno ocenić. Tutaj czterdziestolatek właściwie jest stary. Chudą twarz ma pobrużdżoną zmarszczkami i w jakiś sposób zmęczoną.
Krzesiwo strzela pękami iskier. Rozdmuchuję żar na kawałku kory, kupce próchna i igieł, aż pojawi się płomyk.
Kiedy grzeję dłonie przy trzeszczącym ogniu pochłaniającym suche patyki, myślę o kawie. Espresso w malutkiej filiżance z warstewką cremy na wierzchu. Tamten wciąż siedzi i podaje sobie do ust kawałki sadła na końcu noża.
– Usiądź przy ogniu – mówię.
– Mogłem cię zabić – odpowiada z pełnymi ustami.
– Ale nie zabiłeś.
– To sprytne tak spać na drzewie.
– Widać nie dość sprytne. Będziesz tak krzyczał z tego wozu?
– Wolę oglądać świat z kozła. Wyżej. Lepiej widać.
Wyciągam z ukrycia swoje rzeczy. Torby, sakwy, wreszcie siodło, na którym siadam przy ogniu. Przynajmniej się do czegoś przyda. Znajduję twarde paski solonego, suszonego mięsa zawinięte w pergamin. Ugotuję je we wrzątku. Nie ma kawy, przynajmniej wypiję coś w rodzaju bulionu. Zawsze to coś ciepłego w żołądku.
– Kto tam mieszkał? – Macham ręką w kierunku wzgórza, na którym czernieje wypalony kikut stacji. Palisada częściowo ocalała, ale jeszcze unosi się stamtąd słup szarego dymu.
Wzrusza ramionami.
– Nikt. Każdy wie, że to przeklęte miejsce. Uroczysko. Jakich wiele. Tylko głupi wchodzi w takie miejsca.
– Szukam kogoś. Jestem obcy w tych stronach. Szukam takich, którzy byli obcy jak ja i zgubili się.
– Mnie też tu długo nie było. Wyprawa.
Używa słowa „hansing”. Wyprawa, a konkretnie, łupieska podróż morska. Dosłownie: „droga po szczęście”.
Wyciąga dłoń z nożem, wskazując las po drugiej stronie polany, gdzie szumi potok.
– Tam jest trakt. Prowadzi najpierw do pierwszego domostwa. Tam mieszka Grisma Szalony Krzyk.
– Będzie coś wiedział o moich krewnych?
– Nie. A może tak. Ale stąd możesz iść tylko tam. Grisma Szalony Krzyk, otoczony kolczastym wałem z jesionu, siedzi w domu przodków i razem z garstką swoich drży ze strachu przed tym, co wychodzi z lasu. Pierwszy, który mieszka za Pustkowiami Trwogi. Idź i daj mu prezent. Daj mu swój łup.
– Jaki łup?
Mężczyzna na wozie wskazuje zawiniątko, które leży opodal. Tłumok ze starego pledu częściowo przesiąkniętego krwią. Tłumok, który ciągle trochę się porusza.
– Czasem wysyła do lasu kogoś obcego. Zbyt młodego, by się bać, i zbyt głupiego, by odmówić, żeby uwolnił go od kolejnych upiorów. Od dzieci zimnej mgły. Obudzonych. Ale oni nigdy nie przestaną przychodzić. To zły czas. Wojna bogów. Kiedyś tak nie było. Ale daj mu to na pamiątkę. Niech powiesi na częstokole i krzyczy swoim ludziom, że jest wielkim styrsmanem.
Mam już trochę żaru, mogę postawić na nim kubek z wodą i połamanym paskiem mięsa.
– Nie wiem, o czym mówisz. Myślałem, że to żaba.
Tamten śmieje się z aprobatą.
– Jestem Kruczy Cień. Sprzedaję magiczne rzeczy. Chcesz sztylet, który sprowadza klątwę na właściciela? Kamień, który wraca? Mam kamienie drogi, amulety czarnego snu, pióra ptaka grzmotu. Mam wszystko.
– Potrzebuję konia.
– Nie handluję końmi. Handluję rzeczami, które czynią.
– Masz coś, co potrafi zamienić człowieka w kamień?
– Czas? Mam mnóstwo czasu.
– A gdzie mogę kupić konie?
– Tam, gdzie ktoś je sprzedaje. Chyba cię jeszcze zobaczę. Znajdź drogę.
„Znajdź drogę” to pożegnanie. Przynajmniej według „Kultury i ontologii Wybrzeża” Rekovica.
– Nazywają mnie Nitj’sefni – wołam za nim.
– To widać. Dla mnie jesteś Śpiący na Drzewie – odkrzykuje przez ramię i zjeżdża swoim skrzypiącym wozem na dno kotlinki, miażdżąc kołami białe kwiaty paproci.
Zostaję sam. Deszcz szumi monotonnie w liściach, moje ognisko syczy niechętnie pod kroplami spadającymi z gałęzi. Gdzieś wysoko w niebie słychać pisk drapieżnego ptaka.
Popijam cienki bulion i zaczynam systematyzować plan działań. Próżne, skomplikowane zajęcie, bo tak naprawdę nie wiem, co robić dalej. Pójdę tą ścieżką. Dokądkolwiek poszli nieszczęśni badacze, na pewno nie brnęli na przełaj przez las, więc i ja pójdę. Zobaczymy, co tam słychać u kogoś, kogo nazywają Grisma Szalony Krzyk.
Muszę mieć konia. Pieniędzy mam dość, nie licząc nawet tego, co zrabowałem w stacji. Mam pas wypchany ułożonymi równo stosikami złotych i srebrnych monet, wiszący mi na biodrach jak syty wąż boa. Potrzebuję tylko sklepu z końmi.
I muszę wiedzieć, co się wydarzyło. To nawet ważniejsze od znalezienia rozbitków.
Tamten wieczór w jadalni w Darkmoor. Uroczyście. W kamiennym kominie płonie ogień, siedzimy wzdłuż długiego stołu w blasku świec, wśród sreber, pieczonych kuropatw, ziemniaków z pieca i oczywiście przy ohydnym yorkshire puddingu. Lodowiec ociera usta serwetką i władczym ruchem dłoni nakazuje, by nalano nam wina.
– Zmieniono założenia misji. Poleci jeden – mówi wreszcie. – Zespół pozostaje, szkolenie zostaje utrzymane, czekamy na rozwój wypadków. Polityka – dodaje wyjaśniającym tonem.
Kamieniejemy przy stole, patrząc to na siebie nawzajem, to na Lodowca. Wypija łyk sherry i odwraca się do jednego ze stewardów, który podaje mu tacę z zalakowaną na czerwono kopertą i leżącym obok srebrnym sztyletem. Przez rok przyzwyczailiśmy się do celebry, obrzędów i cudacznej ni to pseudośredniowiecznej, ni to masońskiej atmosfery. Do smokingów i wieczorowych sukien, które nagle zastępują zgrzebne drelichy. Nikogo to już nie śmieszy.
Wszyscy sięgają do umiejętności wyniesionych ze szkolenia. Kiedy Lodowiec, pomagając sobie ostrzem, kruszy pieczęć, Kaufmann dokłada sobie nadzienia, ja obracam w palcach srebrny kielich i wącham sherry, Cavallino dłubie w zębach, a Deirdre ogryza gałązkę winogron. Wszyscy wyglądają na rozluźnionych i swobodnych.
– Panu Corvinaque dziękujemy za współpracę. Panie Corvinaque, bosman Harding pomoże panu spakować rzeczy, na dole w hallu czeka kierowca. Przypominam, że obowiązuje pana najwyższa klauzula tajemnicy państwowej. Proszę zapomnieć o wszystkim, co pan tu słyszał i widział, poza jednym. Tym, że my nie zapomnimy o panu. Dziękuję i do widzenia.
W głębokiej ciszy słychać odbijające się echem spod sklepienia kroki René. Kiedy ogromne wierzeje zamykają się z hukiem, nikt nadal nie mówi ani słowa.
– Panowie Kaufmann, Nilfsson i pani Decrout do ubezpieczania. Na razie. Pani Mulligan, pan Cavallino, pan Rogowski, pan Kohoutek i pan Dartlow – zespół rezerwowy.
Cisza.
– Leci pan Drakkainen.
Ułamek sekundy, kiedy wszystkim puszczają nerwy. Na naszą miarę oczywiście. Nilfsson prostuje się z ulgą i wypija łyk wina. Dartlow zaciska zęby, widać, jak pulsują mu mięśnie szczęk. Decrout jest zaskoczona, ma minę, jakby trafił ją piorun. Deirdre przez chwilę wygląda jak walkiria. Zaciśnięte usta, wysunięty podbródek, w oczach błysk diamentów. Ja nie czuję nic. Nic poza zapachem yorkshire puddingu.
Nawet Kohoutek przestaje na chwilę jeść.
– Pana Drakkainena poproszę ze mną. Państwa zapraszam do dalszej kolacji w swobodniejszej atmosferze. Smacznego, dziękuję i dobranoc. Proszę być dobrej myśli. Misja będzie kontynuowana.
– Domyśla się pan dlaczego? – pyta badawczo, już siedząc za swoim biurkiem i nabijając fajkę.
– Nie, komandorze.
– Jest pan najstarszy. Pan pamięta jeszcze świat, w którym byliśmy jedynym życiem we wszechświecie. Pamięta pan czasy, kiedy nie istniał napęd nadgrawitacyjny, a astronautyka to był niepewny eksperyment. Ma pan to jeszcze w głowie. Jest pan dzieckiem starego świata i urodził się pan w przekonaniu, że istnieje tylko to, co na Ziemi, że jesteśmy jedynym bytem rozumnym we wszechświecie, a prędkość światła jest nieprzekraczalna. Według mnie lepiej pan się dostosuje do tamtych i do ich mentalności, bo oni myślą tak samo, miarą swojego świata. Do tego pańska matka była Polką, ojciec Finem, a wychował się pan w Chorwacji. Szok kulturowy to dla pana codzienność. Poza tym pan, jako jeden z niewielu, zrobił sobie religię z niezależności. Pan nie wierzy w państwo, przepisy ani rozum zbiorowości. Jest pan samotnikiem. Wierzy pan w to swoje prawo moralne i rozsądek. Miał lecieć zespół i wtedy pan zostałby na Ziemi. Ale musimy wysłać jednego. Jednego człowieka. Sądzę, że pan przeżyje. Przynajmniej jest na to jakaś szansa. Teraz powiem panu coś, co wie poza mną może z sześć osób. To już nawet nie będzie najwyższa klauzula tajności. Jeżeli piśnie pan słowo komukolwiek, choćby kapral Mulligan, zginiecie oboje. Przepraszam za ten ton, ale to niezbędne. Wiadomo, że ma pan znaleźć grupę badawczą albo ustalić, co się z nimi stało, ewakuować, kogo się da, i usunąć ślady, ewentualnie naprawić szkody, które mogliby wyrządzić, jeżeli doszło do nieautoryzowanego kontaktu z ksenocywilizacją, ale o tym pan doskonale wie. Nie wie pan natomiast, że otrzymał pan oficjalną zgodę na użycie wszelkich środków stosownie do oceny sytuacji. Wie pan, co to znaczy?
Pociągam łyk whisky.
– Licencja na zabijanie...
– Tak. Jeżeli będzie pan zmuszony zabić, ma pan do tego prawo. Ja ponoszę pełną odpowiedzialność. Jest jeszcze druga sprawa. Natrafiono tam na zjawisko, którego nie umiemy nawet porządnie nazwać, a co dopiero wyjaśnić. Coś, co może być niebywale niebezpieczne albo przynajmniej mieć najwyższe znaczenie.
Wypijam łyk whisky. Milczę.
– Tam występuje magia – mówi wreszcie Lodowiec, jakby z zażenowaniem i niesmakiem. – Przynajmniej tak to wygląda w raportach, z którymi się pan zapozna. Niech pan wróci stamtąd żywy i powie mi, że padliśmy ofiarą złudzenia, kuglarstwa albo efektów ubocznych nieznanego fenomenu fizycznego. Mam nadzieję, że tak będzie. Albo niech pan wróci i powie, że wszechświat stanął na głowie, a nasz świat za chwilę stanie się piekłem.
Ścieżka jest wąska, kamienista i pozarastana trawą. Prowadzi w dół. Obok chlupoce potok. Idę. Czuję się jak turysta. Męcząca jest tylko myśl, że gdziekolwiek bym poszedł, nigdzie nie czeka na mnie schronisko, łazienka z gorącą wodą ani czysta pościel.
Myślę o Duvalu wrośniętym w drzewo. Duvalu, którego skazałem na powolne konanie w zrąbanym pniu. Ile to będzie trwało? Aż drzewo spróchnieje? Kto wie, ile umiera drzewo?
