Teraz czytajcie dalej...
Kiedy to się zaczyna?
Jest bardzo niewiele początków. Oczywiście, czasem wydaje się, że coś się zaczyna właśnie w tej chwili: kurtyna idzie w górę, przesuwa się pierwszy pionek, pada pierwszy strzał1 – ale to nie są początki. Przedstawienie, gra czy wojna to tylko niewielka dziurka w taśmie wydarzeń, która może sięgać tysiące lat w przeszłość. Chodzi o to, że zawsze coś było „przedtem”. I zawsze występuje jakieś „Teraz czytajcie dalej”.
Wiele ludzkiej pomysłowości i energii poświęcono na poszukiwanie ostatecznego Przedtem.
Obecny stan wiedzy można podsumować następująco:
Na początku było nic, które wybuchło.
Inne teorie ostatecznego początku mówią o bogach stwarzających wszechświat z żeber, wnętrzności i jąder swego ojca2. Tych teorii jest sporo. Są interesujące nie z powodu tego, co mówią o kosmologii, ale tego, co mówią o ludziach. Jak myślicie, z której części ciała zrobili wasze miasto?
Ale ta opowieść zaczyna się na świecie Dysku, który sunie przez kosmos na grzbietach olbrzymich słoni stojących na skorupie gigantycznego żółwia. I nie jest zbudowany z żadnych kawałków niczyjego ciała.
Ale od czego zacząć?
Tysiące lat temu? Kiedy wielka kaskada gorących kamieni z hukiem runęła z nieba, wybiła dziurę w górze Miedziance i powaliła las na dziesięć mil dookoła?
Krasnoludy odkopały te kamienie, ponieważ były zbudowane z jakiegoś rodzaju żelaza, a krasnoludy – wbrew powszechnej opinii – kochają żelazo bardziej od złota. Tyle że żelaza jest więcej niż złota, więc trudniej śpiewać o nim pieśni. Ale krasnoludy kochają żelazo.
I to właśnie zawierały kamienie: miłość żelaza. Miłość tak silną, że przyciągała do siebie wszystko co żelazne. Trzy krasnoludy, które znalazły pierwszy kamień, uwolniły się dopiero wtedy, kiedy zdołały jakoś zdjąć kolczugowe portki.
Wiele światów – a przynajmniej ich jąder – zbudowanych jest z żelaza. Ale Dysk, niczym naleśnik, jest pozbawiony jądra.
Na Dysku, jeśli zaczarować igłę, będzie wskazywała Oś, gdzie pole magiczne jest najsilniejsze. To oczywiste.
Gdzie indziej, na światach budowanych z mniej bujną wyobraźnią, igła obraca się z powodu miłości żelaza.
W owym czasie krasnoludy i ludzie odczuwali bardzo naglącą potrzebę miłości żelaza.
A teraz przesuńmy czas naprzód o tysiąclecia, do punktu o jakieś pięćdziesiąt lat wyprzedzającego wiecznie ruchome „teraz”, na wzgórze, do młodej kobiety, która biegnie. Nie biegnie uciekając przed czymś, ściśle mówiąc, ani nie biegnie dokładnie ku czemuś, ale biegnie akurat tak prędko, żeby utrzymać dystans od młodego mężczyzny – choć oczywiście dystans nie tak wielki, żeby zrezygnował z pogoni. Spomiędzy drzew... w porośniętą wrzosem kotlinkę... gdzie na niewielkim wzniesieniu stoją kamienie.
Są mniej więcej wysokości człowieka i niewiele grubsze niż gruby człowiek.
Jakoś nie wydają się warte zachodu. Jeżeli jest gdzieś kamienny krąg, do którego nie należy się zbliżać, powinny się tam wznosić wielkie, posępne trylity i pradawne kamienne ołtarze, krzyczące mrocznymi wspomnieniami krwawych ofiar, a nie te nieciekawe, grube bryły.
Okaże się potem, że tym razem biegła jednak trochę za szybko, przez co młody człowiek w żartobliwym pościgu zgubi się, zrezygnuje i w końcu powlecze się sam do miasteczka. W tej chwili ona jeszcze o tym nie wie. Stoi więc i z roztargnieniem poprawia kwiaty wplecione we włosy – to był ten rodzaj popołudnia.
Oczywiście wie o kamieniach. Nikomu nigdy się o nich nie mówi. I nikomu nie zakazuje się tu przychodzić, bo ci, którzy powstrzymują się od opowiadania, wiedzą też, jak potężna jest kusicielska siła zakazu. Po prostu chodzenie do kamieni to... to coś, czego się nie robi. Zwłaszcza jeśli jest się miłą dziewczyną.
Ale osoba, którą tutaj widzimy, nie jest miłą dziewczyną w powszechnie przyjętym sensie tego słowa. Przede wszystkim nie jest piękna. Pewien układ szczęki czy łuk nosa mogłyby – przy sprzyjającym wietrze i odpowiednim oświetleniu – być nazwane ładnymi przez uprzejmego kłamcę. Ma też pewien błysk w oczach, zwykle spotykany u osób, które odkryły, że są bardziej inteligentne niż większość ludzi. Choć nie odkryły jeszcze, że jedną z bardziej inteligentnych rzeczy, jakie mogą zrobić, to nie dopuścić, by wzmiankowani ludzie się o tym dowiedzieli. W połączeniu z nosem, nadaje to jej twarzy wyraz koncentracji, silnie wprawiający w zakłopotanie. To nie jest twarz osoby, z którą można by pogadać. Wystarczy otworzyć usta, by znaleźć się w ognisku przenikliwego spojrzenia, które zdaje się mówić: cokolwiek masz do powiedzenia, lepiej, żeby to było interesujące.
W tej chwili owo przenikliwe spojrzenie pada na osiem niedużych głazów na małym wzgórku.
Hmm...
Po chwili dziewczyna zbliża się ostrożnie. Ale nie jest to ostrożność królika gotowego do ucieczki. Tak porusza się łowca.
Dziewczyna opiera ręce na biodrach – nieważne, czy krągłych.
Skowronek śpiewa na gorącym letnim niebie; poza tym nie dobiega tu żaden dźwięk. Kawałek dalej w dolince i wyżej w górach ćwierkają koniki polne, brzęczą pszczoły, a trawa cała żyje mikroszumem. Ale wokół kamieni zawsze panuje cisza.
– Jestem – mówi dziewczyna. – Pokaż mi.
Wewnątrz kręgu pojawia się postać ciemnowłosej kobiety w czerwonej sukni. Krąg można przerzucić kamieniem, ale postaci udaje się jakoś zbliżać z wielkiej odległości.
Inni pewnie próbowaliby uciec. Ale dziewczyna nie ucieka, co natychmiast budzi zainteresowanie kobiety w kręgu.
– A więc jesteś prawdziwa?
– Oczywiście. Jak ci na imię, dziewczyno?
– Esmeralda.
– A czego chcesz?
– Niczego nie chcę.
– Każdy czegoś chce. W przeciwnym razie po co byś tu przyszła?
– Chciałam się tylko przekonać, czy jesteś prawdziwa.
– Dla ciebie z pewnością. Masz dobry wzrok.
Dziewczyna prostuje się. Jej dumą można by kruszyć kamienie.
– A teraz, kiedy się już się przekonałaś – mówi dalej kobieta w kręgu – czego tak naprawdę chcesz?
– Niczego.
– Doprawdy? W zeszłym tygodniu poszłaś wysoko w góry, wyżej jeszcze niż Miedzianka, żeby rozmawiać z trollami. Czego od nich chciałaś?
Dziewczyna przechyla głowę.
– Skąd wiesz, że tam byłam?
– Masz to na samym wierzchu umysłu, dziewczyno. Każdy może zobaczyć. Każdy, kto ma... dobry wzrok.
– Ja też kiedyś będę to umiała – oświadcza dumnie dziewczyna.
– Kto wie? Możliwe. Czego chciałaś od trolli?
– Ja... Chciałam tylko z nimi porozmawiać. Wiesz, one myślą, że czas płynie do tyłu. Bo przecież widzi się przeszłość, mówią, a...
Kobieta w kręgu parska śmiechem.
– Ale one są głupie jak krasnoludy! Interesują je tylko kamyki. W kamykach nie ma nic ciekawego.
Dziewczyna wykonuje nieokreślony gest, jakby wzruszała jednym ramieniem – może sugeruje, że kamyki też mogą budzić rodzaj zaciekawienia.
– Dlaczego nie możesz wyjść poza krąg głazów? – pyta.
Odnosi silne wrażenie, że nie jest to właściwe pytanie. Kobieta starannie je ignoruje.
– Mogę ci pomóc odkryć o wiele więcej niż tylko kamyki – mówi.
– Nie możesz wyjść z kręgu, prawda?
– Pozwól mi dać sobie to, czego pragniesz.
– Ja mogę chodzić, gdzie zechcę, ale ty jesteś uwięziona w kręgu.
– Możesz chodzić, gdzie zechcesz?
– Kiedy zostanę czarownicą, będę mogła. Wszędzie.
– Ale nigdy nie zostaniesz czarownicą.
– Co?
– Mówią, że nie chcesz słuchać. Mówią, że nie potrafisz nad sobą panować. Mówią, że nie masz samodyscypliny.
Dziewczyna potrząsa włosami.
– Czyli o tym też wiesz? Pewnie, że mówią takie rzeczy. A ja i tak zostanę czarownicą, choćby nie wiem co. Zawsze można samemu się czegoś dowiedzieć. Nie trzeba słuchać całymi dniami niemądrych staruszek, który nie wiedzą, co to życie. I wiedz, damo z kręgu, że będę najlepszą czarownicą, jaka kiedykolwiek istniała.
– Z moją pomocą może ci się udać – przyznaje kobieta w kręgu. – Ten młody człowiek chyba cię szuka – dodaje łagodnie.
Kolejne jednostronne wzruszenie ramieniem sugeruje, że młody człowiek może sobie szukać przez cały dzień.
– Uda mi się, prawda?
– Możesz być wielką czarownicą. Możesz zostać, kim tylko zechcesz. Czym tylko zechcesz. Wejdź do kręgu. Pokażę ci.
Dziewczyna robi pół kroku w stronę głazów, się ale waha. W tej kobiecie jest coś dziwnego. Uśmiech ma miły i przyjazny, ale głos... zbyt rozpaczliwy, zbyt naglący, zbyt zachłanny.
– Ja i tak dużo się uczę.
– Przejdź do środka. Już!
Dziewczyna wciąż się waha.
– Skąd mogę wiedzieć...
– Czas kręgu dobiega końca! Pomyśl, czego możesz się nauczyć! Już!
– Ale...
– Przejdź!
To było wiele lat temu, w przeszłości3. A poza tym dziewczyna... jest starsza.
Kraina lodu...
Nie zima, ponieważ zima sugeruje jesień, a może nawet jeden dzień wiosny. To jest kraina lodu, a nie po prostu czas lodu.
I trzy postacie na koniach spoglądające nad pokrytym śniegiem zboczem ku kręgowi ośmiu głazów. Z tej strony wydają się o wiele większe.
Trzeba przyglądać się jeźdźcom przez dłuższą chwilę, by zrozumieć, co takiego jest w nich niezwykłego – to znaczy bardziej niezwykłego niż ich ubrania. Gorący oddech wierzchowców wisi w lodowatym powietrzu obłokami pary. Ale oddechy jeźdźców nie.
– Teraz nie będzie porażki – mówi postać w środku, kobieta w czerwonej sukni. – Po takim czasie kraina powita nas z radością. Musi już nienawidzić ludzi.
– Ale tam były czarownice – wtrąca jeden z jej towarzyszy. – Pamiętam czarownice.
– Kiedyś tak – zgadza się kobieta. – Ale teraz... biedactwa, prawdziwe biedactwa. Prawie nie mają już mocy. I ulegają sugestiom. Podatne umysły. Zakradałam się nocami. Wiem, jakie dzisiaj mają czarownice. Zostawcie je mnie.
Królowa uśmiecha się życzliwie w stronę kamiennego kręgu.
– A potem możecie je sobie wziąć – mówi. – Co do mnie, mam ochotę na śmiertelnego małżonka. Na jakiegoś wyjątkowego śmiertelnika. Unia światów... To im pokaże, że tym razem zamierzamy tam zostać.
– Królowi się to nie spodoba.
– A czy kiedykolwiek miało to jakieś znaczenie?
– Nigdy, pani.
– Czas jest właściwy, Lankin. Kręgi się otwierają. Wkrótce zdołamy powrócić.
Drugi jeździec pochyla się nad końskim grzbietem.
– I będę mógł znowu polować? – pyta. – Kiedy? Kiedy?!
– Wkrótce – odpowiada Królowa. – Już wkrótce.
Reszta w pełnej wersji
1 Zapewne wymierzony w pierwszego pionka.
2 Bogowie lubią żarty, jak wszyscy.
3 Która jest innym krajem.
