Penny rysuje przyjaciółkę ebook

Henry, Kri­stia­nie –ta książka jest dla Was!

DROGI CO­SMO

Pani Hi­nes, na­sza szkolna psy­cho­lożka, mówi, że naj­le­piej za­cząć od „Drogi Pa­mięt­niku!”, ale to strasz­nie dziew­czyń­ski tekst. Ow­szem, je­stem dziew­czyną, ale w tym wy­padku mam na my­śli kon­kretne dziew­czyny z mo­jej klasy. Te, które tań­czą jak po­pu­larne tik­to­kerki.

Tak, to o to­bie, Ri­ley Mil­ler.

Znamy się z Ri­ley wła­ści­wie od bo­basa – śpie­wa­ły­śmy „Koła au­to­busu kręcą się” na za­ję­ciach mu­zycz­nych dla dzi­dziu­siów, ale dziś ona na pewno by się do tego nie przy­znała.

W ze­szłym roku Ri­ley za­ło­żyła Klub Glutka. Cho­dzi o taką an­ty­stre­sową masę do ugnia­ta­nia, którą na­uczy­ciele po­zwa­lają przy­no­sić do szkoły. Glu­tek jest zwy­kle w me­ta­lo­wym opa­ko­wa­niu i ma za­bawną na­zwę typu „Sprytna pla­ste­lina” czy „Wo­jow­nik kre­atyw­no­ści”. Na prze­rwie Ri­ley ka­zała wszyst­kim usta­wić w rządku po­jem­niczki z ma­sami i oce­niała je pod ką­tem za­pa­chu.

Przy czym do Klubu Glutka nie mógł do­łą­czyć byle kto. Ri­ley do­pusz­czała do niego wy­łącz­nie swoje przy­ja­ciółki.

Wo­bec tego ja i moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka, Vio­let Vance, za­ło­ży­ły­śmy kon­ku­ren­cyjny klub: Klub Błotka. Cho­dziło nam o błoto przy szkole. Kto by po­my­ślał, że to znaj­du­jące się na bo­isku do bejs­bola bę­dzie się róż­nić od tego spod zjeż­dżalni? Klub Błotka był otwarty dla wszyst­kich za­in­te­re­so­wa­nych, ale osta­tecz­nie nie wy­star­to­wał. Za bar­dzo ab­sor­bo­wało mnie roz­my­śla­nie o ziemi gro­ma­dzą­cej się pod pa­znok­ciami. Pew­nie dla­tego tra­fi­łam w końcu do pani Hi­nes.

Spodo­bała mi się jej su­ge­stia, że­bym o tym do ko­goś na­pi­sała. Naj­pierw po­my­śla­łam o ma­mie, ale po­tem za­czę­łam się bać, że jak znaj­dzie ten pa­mięt­nik, to uzna, że chcę, żeby go czy­tała.

Po­tem stwier­dzi­łam, że będę pi­sać do Vio­let. W kla­sie czę­sto wy­mie­niamy li­ściki – głów­nie ry­sun­kowe. To taka „na­sza rzecz”. Po­my­śla­łam też, że mo­gła­bym na­pi­sać do mo­jego młod­szego brata Soczka, ale on nie po­trafi jesz­cze czy­tać, a zresztą na­wet gdyby po­tra­fił, to pew­nie miałby ochotę czy­tać wy­łącz­nie o mon­ster truc­kach.

I wtedy wpa­dłam na po­mysł. Prze­cież mogę pi­sać do psa. Nie umie mó­wić i praw­do­po­dob­nie nie umie czy­tać. Zda­rza mu się zjeść pi­lot do te­le­wi­zora – kiedy to robi, nie mogę spać ze stresu.

Co­smo jest lo­jalny i ko­chany. Ni­gdy nie dałby mi od­czuć, że coś jest ze mną nie tak. Poza tym mój pies i ja bo­imy się po­dob­nych rze­czy. Bu­rzy. Fa­jer­wer­ków. Ba­lo­nów. Klau­nów. Co­smo mnie ro­zu­mie.

Więc po­sta­no­wione. Pi­szę do Co­smo.

Cie­szę się, że to mamy usta­lone.