Serce hartowane lodem ebook

Copyright © by Agata Rzeźnik, 2023Copyright © by Wydawnictwo WasPos, 2023All rights reserved

Wszystkie prawa zastrzeżone, zabrania się kopiowania oraz udostępniania publicznie bez zgody Autora oraz Wydawnictwa pod groźbą odpowiedzialności karnej.

Redakcja: Kinga Szelest

Korekta: Aneta Krajewska

Projekt okładki: Magdalena Czmochowska

Zdjęcia na okładce: Unsplash

Ilustracje wewnątrz książki: pngtree.com

Skład i łamanie raz wersja elektroniczna: Adam Buzek/[email protected]

Wydanie I – elektroniczne

ISBN 978-83-8290-388-1

Wydawnictwo WasPosWarszawaWydawca: Agnieszka Przył[email protected]

Spis treści

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Rozdział 26

Rozdział 27

Epilog

Podziękowania

Rozdział 1

Debiuty

Lądowanie potrójnego lutza od zawsze stanowiło dla niego spore wyzwanie, nie bez powodu jednak znalazł się tego wieczoru na międzynarodowych mistrzostwach. Dziś miał udowodnić, że włożony w jego naukę wysiłek nie poszedł na marne.

Koszula ozdobiona granatowymi cekinami finalnie przestała go uwierać, a mocny zapach żelu do włosów stracił na intensywności. Nawet mrowienie rozchodzące się po żołądku stało się mniej uciążliwe, jakby ekscytacja wymieszana ze strachem w końcu ustępowała. Wyciszenie emocji było pierwszym wymogiem gwarantującym udany występ.

Zgromadzeni zamilkli, a cała ich uwaga skoncentrowała się na lodowisku, gdzie reflektory oświetlały wyłącznie jego sylwetkę.

Wiedział, że nie mógł zawieść publiczności, przede wszystkim jednak zależało mu na aprobacie trenera domagającego się jak najlepszych rezultatów.

On, lodowisko i Allegro con brio Beethovena miały stworzyć dziś kompozycję doskonałą.

Kiedy pierwsze dźwięki dynamicznej melodii rozniosły się po hali, zdawało się, że jego ciało nie potrzebowało siły woli, by rozpocząć jazdę. Mknął po lodowisku, a każdy ruch miał w sobie finezję i urok, nad którym pracował przez ostatnie miesiące.

Odpowiednia prędkość, rotacja, skok.

Odruchowo zamknął oczy, być może jego serce przestało bić w momencie, kiedy wzniósł się w powietrze. Wylądował czysto, a salchow wyszedł właśnie tak, jak wielokrotnie planował go w myślach. Tak jak skakał go na treningach, po których mierzył się z obolałymi mięśniami, odciskami i zszarganymi nerwami.

Opłaciło się.

Przez ułamek sekundy spojrzał na trybuny w poszukiwaniu jaskrawopomarańczowej kurtki. Zawsze rozpoznawał ją z daleka na każdych zawodach, ale tym razem jej nie znalazł. Gdzie w takim razie podziewał się trener? Przecież w tak ważnym dniu musiał go obserwować.

Zerknął na drugą stronę trybun, ale – jak się okazało – zupełnie niepotrzebnie.

Nadchodziła sekwencja kroków, więc musiał się skupić.

To niemożliwe, że Boria go nie obserwował. Na pewno gdzieś tam siedział.

*

Strzał między oczy od zawsze stanowił dla niej spore wyzwanie, nie bez powodu jednak znalazła się tego wieczoru na międzynarodowych mistrzostwach. Dziś miała udowodnić, że włożony w jej naukę wysiłek nie poszedł na marne.

Glock schowany pod bluzą niemal parzył jej skórę, wciąż przypominając o swojej obecności, lecz nie traktowała go jako ciężaru. Nawet mrowienie rozchodzące się po żołądku stało się mniej uciążliwe, jakby ekscytacja wymieszana ze strachem w końcu ustępowała. Wyciszenie emocji było pierwszym wymogiem gwarantującym udane zabójstwo.

Wraz ze zgaśnięciem świateł zgromadzeni zamilkli, a cała ich uwaga skoncentrowała się na lodowisku, gdzie reflektory oświetlały wyłącznie sylwetkę zawodnika.

Wiedziała, że nie mogła zawieść siebie, przede wszystkim jednak zależało jej na aprobacie Madame domagającej się jak najlepszych rezultatów.

Ona i nowy glock arex delta M przechodzili dziś chrzest bojowy.

Wyszła z hali na korytarz, zachowując spory dystans od celu. Nie przeszkadzało jej to, bo kurtkę o tak intensywnym odcieniu wyhaczyłaby z odległości kilometra.

Mężczyzna wszedł do magazynu i uchylił delikatnie drzwi, jakby ją również zapraszał do środka.

Poprawiła kaptur i upewniła się, czy żaden z kosmyków włosów nie wystaje z ciasno związanej kitki. Wkroczyła do magazynu, przygotowana na każdy rozwój wydarzeń, ale właściciel pomarańczowej kurtki po prostu opierał się o ścianę naprzeciwko niej, chytrze się uśmiechając. Jego skrzyżowane na piersi ramiona mogły ukrywać zarówno nóż, jak i pistolet lub cholera wie co jeszcze.

– Nie mogę uwierzyć, że przysłała za mną dzieciaka! – parsknął z rosyjskim akcentem. – Skończyły się jej pionki?

*

Coś poszło nie tak. Chociaż był w formie, miał odpowiednią prędkość i rotację, to i tak zakończył występ upadkiem, który określiłby jako najbardziej dotkliwy w swojej karierze. Beethovenowska melodia na niego nie zaczekała, a przeszła do punktu kulminacyjnego tak, jak oczekiwano.

On nie.

Zrozumiał, że leży na lodowisku jak na łóżku każdego dnia, kiedy otwiera oczy. Tym razem ból głowy rozchodził się z taką intensywnością, że musiał zacisnąć powieki i ugryźć się w język.

Jak wyglądał ten przeklęty lutz? Chyba go nie wylądował.

Po ustąpieniu pierwszej fali bólu zdołał otworzyć oczy, by następnie zerknąć w stronę trybun, skąd pochodziły odgłosy zdumienia i zaniepokojenia. Jak na przekór przed jego oczami pojawiły się mroczki, które po chwili przeobraziły się w ciemność. Zdążył dostrzec wyłącznie sylwetki osób pospiesznie wstających ze swoich miejsc.

Pomimo szumu do jego uszu dotarł nieprzyjemny, krótki odgłos. Allegro con Brio było utworem, który często zmieniał dynamikę, ale w żadnym momencie jego trwania nie pojawiał się tak przeszywający czaszkę huk. Po nim nastąpił kolejny. I kolejny.

On nadal leżał na lodowisku, czując się jak największa ofiara tegorocznych zawodów. Bez wątpienia nią był, ale obecnie pozostało mu jedynie przezwyciężyć szok i się podnieść. Nawet jeśli ciało napędzała adrenalina, wszystkie mięśnie okazały się zbyt wiotkie, by mógł zmotywować je do pracy. Próba podźwignięcia się na łokcie skończyła się fiaskiem, jakby lód tego wieczoru okazał się wyjątkowo śliski.

W końcu zrozumiał, że został pozostawiony w tej sytuacji sam sobie, bo tuż obok rozgrywało się o wiele większe zamieszanie. Odgłosy uciekającej publiczności, zamilknięcie Beethovena oraz fakt, że żaden z ratowników medycznych nie spieszył zawodnikowi z pomocą, sugerowały, że coś poszło cholernie nie tak.

*

Coś poszło nie tak. Chociaż była w formie, miała odpowiedni sprzęt i umiejętności, to i tak nie zabiła właściciela pomarańczowej kurtki. Na hali nadal rozbrzmiewała dynamiczna melodia, więc jeszcze nie spieprzyła zadania.

Jeszcze.

Zrozumiała, że jeśli zaraz nie wykończy tego starego dziada, jej brak kompetencji okaże się najmniejszym problemem. Oddała kolejny strzał, ale chybiła i tym razem. Zamiast skupić się na ruchach przeciwnika, obserwowała, jak pocisk wbija się w szarą ścianę. W uszach jej dudniło, a nozdrza wypełniał zapach prochu strzelniczego, przez co była całkowicie zdezorientowana.

Mężczyzna przywarł do niej i chwycił za lufę pistoletu, jakby robił to setki razy w życiu. Odzyskując trzeźwość umysłu, odpowiedziała kopniakiem w brzuch. Następnie nacisnęła spust, a uwolniony pocisk uderzył w sufit, z którego posypał się tynk.

Szarpali się – on opierając się na sile, ona na zwinności i gibkości swojego ciała.

Gdy ponownie pociągnęła za spust, glock w jej dłoni już nie wystrzelił. Nie uszło to uwadze przeciwnika, który bez wahania wykręcił jej rękę. Ból zwiastował katastrofę.

Odpowiedziała kopnięciem w goleń, które uratowało ją przed złamaniem lewej kończyny. Jej przeciwnik prawie zadał decydujący cios. Pod wpływem uderzenia mężczyzna zatoczył się na ścianę, tym razem nie śmiejąc się z satysfakcją. Obserwowała, jak usiłuje się podnieść, a na jego skroni pojawia się strużka krwi.

Był bezbronny. Teraz tylko załadować nowy magazynek i wycelować zgodnie z życzeniem Madame.

Choć wyłącznie oczy pozostawały jedyną odsłoniętą częścią jej twarzy, nie mogła wyzbyć się myśli, że została zdemaskowana. Glock w jej dłoni, zgięty w pasie przeciwnik i burdel dookoła sugerowały, że niemal doszło tutaj do morderstwa. Narobiła bałaganu, który lada chwila może zostać odkryty.

Podczas ładowania magazynku odwróciła wzrok od przeciwnika na ułamek sekundy, to jednak wystarczyło, by głowa eksplodowała bólem, a tuż potem pojawiło się poczucie otępienia. Zdołała wychwycić odgłos uderzenia drewnianego przedmiotu o posadzkę, ale potem wszystkie dźwięki zlały się w jeden.

W magazynie sportowym nietrudno było o potencjalną broń. Szkoda, że uświadomiła to sobie dopiero teraz.

W końcu zdołała załadować magazynek i przygotować się do wystrzału. Pot strużkami spływał po jej ciele, a ból z tyłu głowy stawał się coraz bardziej nieznośny. Mimo to zacisnęła zęby i wybiegła z magazynu. Świat wirował, kiedy znalazła się na korytarzu, ale przynajmniej pomarańczowa kurtka wciąż pozostawała widoczna.

Pierwszy strzał, drugi, trzeci.

Przypadkowi świadkowie upadali na ziemię skuleni, jakby zaraz mieli podzielić los właściciela pomarańczowej kurtki.

Może istniała szansa, że zadanie zostanie jednak zaliczone?

Pocisk wcale nie trafił między oczy, ale jeden z nich chyba wyszedł drugą stroną czaszki.

Nie, to nie usatysfakcjonuje Madame.

Biegła ile sił w nogach, rozumiejąc, że zamieszanie osiągnie zaraz apogeum. Uchylone drzwi ewakuacyjne stanowiły jedyną drogę ucieczki przed wywołanym chaosem. Minęła trupa i przebiła się przez osoby z obsługi w niebieskich kamizelkach, by następnie wylądować na śliskich od lodu schodach na zewnątrz. Od razu dostrzegła czarne auto, którego kierowca czekał już na niefortunnego pasażera.

Choć wykonała zadanie, doskonale wiedziała, że wszystko poszło cholernie nie tak.

Rozdział 2

Degradacja

Korytarz do biura Madame wypełniał intensywny zapach bzu. Ester była pewna, że gdyby zamknęła oczy, bez problemu wyobraziłaby sobie ogród z oczkiem wodnym i drewnianą ławką otoczoną ozdobnymi roślinami. Teraz jednak kroczyła przez korytarz wyłożony płytkami, ciemnymi i równie lśniącymi, co onyks. Spoglądała na namalowane na białej ścianie filigranowe wzory kwiatów, które wyglądały, jakby wyrosły z ciemnej podłogi niczym z ziemi.

Naprawdę podobał się jej ten wystrój? Czy może celowo skupiała się właśnie na nim, by odciągnąć uwagę od obecnej sytuacji?

Niemal zapomniała o dwóch ochroniarzach za swoimi plecami. Ich kroki były prawie niesłyszalne, ale mimo to, mając za sobą ich ogromne sylwetki, Ester czuła przechodzący po ciele dreszcz. Obecność mężczyzn przypomniała jej, że niezależnie od tego, jak piękny i stylowy byłby korytarz, najpewniej szła teraz na rzeź.

Taryfa ulgowa zakończyła się wczoraj.

Jeden z ochroniarzy stojących przy drzwiach otworzył je, po czym wprowadził Ester z jej niechcianą świtą do gabinetu Madame.

Dziewczyna bywała tutaj już wielokrotnie, ale nigdy w takich okolicznościach.

Nic się nie zmieniło od ostatniej wizyty: począwszy od lśniących mebli z ciemnego drewna, przez rozwarte przeszklone drzwi prowadzące do ogrodu, a skończywszy na właścicielce gabinetu, stojącej przy sztaludze.

Ester jak zawsze zatrzymała się przed mahoniowym biurkiem, nie patrząc w prawą stronę na malującą Madame. Splotła dłonie z tyłu, by wyglądać profesjonalnie, choć przecież w żadnym stopniu nie zmieniało to oczywistego faktu: poniosła porażkę. Wyciszała emocje, skupiając wzrok na nieokreślonym punkcie przed sobą, zanim usłyszała pytanie.

– Jakiego koloru jest niebo, Ester?

Przełknęła ślinę, ale gardło miała zaschnięte do tego stopnia, że w rezultacie niemal się zakrztusiła.

– Niebo ma wiele kolorów.

Szpilki wystukały równy rytm o podłogę, gdy Madame odeszła od sztalugi. Odwiązała fartuch, na którym widniały pomarańczowe, czerwone oraz fioletowe plamy. Najpewniej takich kolorów było dziś niebo Madame.

– Co poszło nie tak? – zapytała, gładząc ołówkową spódnicę.

Ester doskonale znała odpowiedź na to pytanie. Chyba powinna była oswajać się z przyznawaniem się do porażek. Jej błędy pociągną za sobą kolejne.

– Wszystko.

Madame mruknęła coś pod nosem i zajęła miejsce przy biurku.

Od niechcenia przejrzała jakieś papiery, a później równie niedbale założyła kosmyk kasztanowych włosów za ucho. Jeszcze tydzień temu były one brązowe, choć ich kondycja w żadnym stopniu nie zdradzała, jak często poddawano je farbowaniu. Nawet z pierwszymi zmarszczkami na twarzy Madame swoją urodą bez problemu przebiłaby o dwadzieścia lat młodsze od siebie kobiety. W tym zdecydowanie Ester.

– Wszystko i jeszcze więcej – odparła Madame, sięgając po czerwoną papierośnicę.

Kobieta paliła rzadko, więc nie było wątpliwości, że Ester swoim przybyciem – choć wcześniej umówionym – wyprowadziła ją z równowagi.

– Inwestuję w ciebie od ośmiu lat, Ester, a sprzątam po twojej porażce pierwszy i ostatni raz – podjęła ponownie, wypuściwszy smugę dymu z ust. – Dałam ci dach nad głową, dostęp do edukacji oraz pozycję mojej protegowanej. – Wyliczała na palcach. – Dlaczego mnie zawiodłaś?

Madame miała rację. Ester nie była nawet godna patrzeć jej w oczy, niczym niewyróżniająca się służka z rezydencji.

Pochyliła głowę i splotła ręce z przodu.

– Proszę o wybaczenie.

– Oczywiście, że prosisz. – Madame przyjrzała się pozostałościom czerwonej szminki, która ozdobiła filtr papierosa. – Chociaż jeżeli już pominiemy bałagan, który za sobą zostawiłaś, to okazuje się, że jakimś cudem Boria jednak padł od twojego strzału. – W głosie Madame i tak nie było słychać zadowolenia.

Ester nie wiedziała, dlaczego musiała zabić starego trenera łyżwiarstwa figurowego, i zapewne nigdy się nie dowie. Nie po takiej porażce; pewne drzwi właśnie się przed nią zamykały.

– Jak mam to zrekompensować?

Usta Madame rozciągnęły się w łagodnym uśmiechu. Dobrze – uległość i chęć naprawienia popełnionych błędów były obecnie jedyną bronią dziewczyny.

– Nie tylko ty tamtego wieczoru zawaliłaś swoje zadanie. Boria odwiedził moje miasto z dość osobliwym gościem.

Gestem przywołała jednego z ochroniarzy stojących za Ester. Mężczyzna podał kobiecie granatową teczkę, a ta wyciągnęła z niej kartkę.

– Właśnie – mruknęła. – Leonid Zaharov. Przyprowadzisz do mnie tego chłopca. Chcę, żeby dołączył do mojej kolekcji, więc obejdź się z nim delikatnie.

„Towar ma być w stanie nienaruszonym”, powiedziałby pierwszy lepszy zleceniodawca zajmujący się handlem ludźmi, ale nie Madame.

– Zrozumiałam.

Może jednak postara się dotrzeć do informacji o Borii. Istniała szansa, że te okażą się kluczowe w taktyce, jaką Ester obrałaby przy następnym zadaniu.

– I jeszcze jedno, Ester.

– Tak?

– Nie jesteś już moją protegowaną. Będziesz walczyć o ten przywilej od początku, dopóki nie uznam, że jesteś odpowiednia.

Ester doceniła, że przez te lata nauczyła się zachowywać pozorny spokój w sytuacjach, w których miała ochotę wrzeszczeć. Odkąd pamiętała, szła po trupach, ale mimo to i tak znalazła się w ślepym zaułku.

– Rozumiem – odparła.

Nie zdziwiła się, kiedy Madame skinęła na mężczyzn, by ci chwycili ją za ramiona.

– W takim razie wiesz, że za każdy błąd od teraz płacisz jak wszyscy inni.

Takie prawo podziemnego światka Osmarun.

Przywileje Ester skończyły się, kiedy jeden z mężczyzn wymierzył cios w jej żołądek. Jego uderzenie było pewne, jakby był gotowy na zadanie dziewczynie bólu od bardzo dawna. Możliwe, że jej oprawca zaliczał się do osób, które pokonała w drodze do stania się przyszłą prawą ręką Madame.

Drugi cios w to samo miejsce sprawił, że Ester zgięła się wpół. Przygryzła język do krwi, usiłując odciągnąć uwagę od bólu. Nawet teraz poddawano ją testom. Madame najwyraźniej chciała wiedzieć, z jakiej gliny była ulepiona Ester, skoro zgodziła się, by krew ozdobiła podłogę jej gabinetu.

Trzeci cios nie nadszedł, więc najpewniej mężczyźni czekali na reakcję Madame.

Ester wiedziała, że kobieta z pewnością wyda dalsze polecenia. Pozwoliła sobie spojrzeć ukradkiem na jednego z ochroniarzy, na tego zadającego ciosy. Okazało się, że miała rację. Należał do tych, których upokorzyła podczas jednej z prób Madame.

– Dalej – powiedziała kobieta.

Kolejny cios trafił w wątrobę i był jak dotąd najbardziej dotkliwy.

Ester straciła dech, przed oczami pojawiły się mroczki. Wytrzyma. Musi udowodnić Madame, że ta się myliła, że ona dalej była godna jej uwagi. Inaczej nie przetrwa w Osmarun ani nigdzie indziej.

Umiała wchłaniać ból. Starała się utrzymać równowagę, a nie opierać o trzymającego ją ochroniarza. Radziła sobie przez te osiem lat, więc teraz, gdy była starsza, taki incydent powinien stanowić dla niej drobnostkę.

Nie potrafiła oszacować, jak i ile czasu pozostała przytomna, ale ból przenikający jej ciało w każdym miejscu świadczył o tym, że trwało to dość długo.

*

Powieki miała ciężkie, ale suchość w ustach stała się tak uciążliwa, że Ester nie zwlekała z otworzeniem oczu. Nadal znajdowała się w rezydencji, i to w swoim pokoju, choć rzadko przez nią używanym. Skoro łaska Madame się skończyła, być może spała tu ostatni raz. Dobrze, że poza butelką wody i spodenkami do spania nie miała tu niczego więcej.

Odruchowo chciała podnieść się z łóżka, ale powstrzymał ją przeszywający ból na wysokości brzucha. Dopiero teraz zauważyła, że jej ramiona pokrywały fioletowe sińce.

Szlag, ile czasu pozwoliła sobie na sen, skoro obrażenia zaprezentowały się już w pełni na jej ciele?

Sięgnęła po butelkę i wylała jej zawartość na twarz. Choć woda miała letnią temperaturę, to i tak spełniła swoje zadanie. Umysł dziewczyny nie był już zamglony, więc mogła oszacować sytuację, powracając do ostatnich wydarzeń. Właściwie wydarzeń sprzed ośmiu godzin. Zegarek na jej ręku wskazywał dwudziestą pierwszą.

Wszystkie jej mięśnie protestowały, ale w końcu zdołała wstać. Mimowolnie przygryzła język, lecz ten bolał po poprzedniej próbie odciągnięcia uwagi od zadawanych ciosów.

Co Ester będzie robić następnym razem w podobnej sytuacji, która z pewnością nadejdzie? Paznokcie też już obgryzła.

Dostrzegła granatową teczkę leżącą na stoliku nocnym. Sięgnęła po przedmiot i sprawdziła jego zawartość, wiedząc już, że jej zadanie się rozpoczęło. Na papierze widniały podstawowe informacje o kolejnej zachciance Madame oraz zdjęcia.

Ester uważnie przyjrzała się fotografiom zrobionym podczas zawodów łyżwiarskich. Na samo wspomnienie o tamtym wydarzeniu jej obolały żołądek dawał o sobie znać ze zdwojoną siłą.

Z informacji wynikało, że Leonid Zaharov miał dziewiętnaście lat.

Zabawne, Ester będzie polować na o rok starszego od siebie łyżwiarza, który przyjechał do Osmarun, pewnie nie mając pojęcia, ile brudów kryje w sobie to miasto.

Na tyle, na ile tylko pozwoliły jej fotografie, otaksowała każdy detal swojego nowego celu: blond włosy, jasne oczy, delikatnie zakrzywiony nos, na którym znajdowały się piegi. Sylwetka Leonida, jak przystało na łyżwiarza, była atletyczna. Chłopakowi zdecydowanie brakowało do napakowanych ochroniarzy, którzy szwendali się po całej rezydencji Madame, ale nie wypadało też nazwać go chudzielcem.

Według informacji chłopak ważył siedemdziesiąt kilogramów przy wzroście metr siedemdziesiąt osiem, więc po ogłuszeniu Ester chyba powinna poradzić sobie z jego ciężarem.

Dobrze, wszystko jeszcze obmyśli. Stawką była jej reputacja, a ta wiązała się z kolei z możliwością w miarę spokojnego życia, bez zamartwiania się na każdym kroku o jego utratę. Przynajmniej z pozoru, ale to i tak stanowiło dużą korzyść.

Jeśli już wkroczyło się do podziemnego świata Osmarun, nigdy się go nie opuszczało. No chyba że z poderżniętym gardłem lub nabojem w głowie.

– Idę po ciebie – powiedziała Ester, po raz ostatni spoglądając na fotografię Leonida Zaharova.

Rozdział 3

Śnieg i brudy

Lot był zaplanowany za dwa dni. Leonid po raz kolejny sprawdzał w Internecie jego szczegóły, odliczając każdą godzinę. Opuści Osmarun z bandażem wokół głowy, bez medalu, ale za to z trupem swojego trenera.

Machnął dłonią, a laptop trzasnął, kiedy został gwałtownie zamknięty. Dwie noce w hotelu i Leonid znajdzie się w Rosji. Jego rzeczy, łącznie z szytym na zamówienie strojem, który kosztował dotąd o wiele więcej niż poprzednie, były upchnięte niedbale do walizki.

Wszystko się posypało. Właściwie całe życie Leonida runęło wraz z nim podczas występu na lodzie.

Znów zaczął chodzić w kółko po pokoju hotelowym, zasłaniając twarz dłońmi.

Boria nie żył.

Boria naprawdę został odstrzelony jak jakaś świnia w trakcie tak ważnego wydarzenia sportowego.

„Osmarun – miasto śniegu i brudów”.

Chłopak teraz doskonale rozumiał określenie trenera. Z szóstego piętra hotelu mógł podziwiać ośnieżone ulice, drzewa pokryte białym puchem oraz latarnie, które ciepłym światłem oświetlały przechodniom drogę. Wszyscy mknęli w swoje strony, zajęci codziennymi sprawami, a w tym samym czasie Leonid przeżywał koniec świata.

„Osmarun – miasto śniegu i brudów”.

Leonid znów nabrał ochoty, by poszukać w Internecie informacji o ostatnich wydarzeniach.

Jak ludzie mogli nie pisać o tym reportaży? Dlaczego znajdował tylko wzmianki mówiące o zamieszkach podczas zawodów łyżwiarskich? Dlaczego nie wszczęto śledztwa?

„Osmarun – miasto śniegu i brudów”.

– Nie wierzę!

Leonid padł na łóżko, ale powoli zaczęło do niego docierać, że spędzenie kolejnych godzin w czterech ścianach doprowadzi go do szaleństwa.

Może nie powinien wypisywać się ze szpitala na własne żądanie?

Głęboki wdech. To już się stało, a popadanie w paranoję wcale nie pomoże mu w odnalezieniu się w sytuacji. Zaczerpnie świeżego powietrza, potem oddzwoni do rodziców, bo ci od wczoraj bombardowali go wiadomościami i połączeniami.

Co im powie? Nie stać go było na żadne wytłumaczenie. Najchętniej zasłoniłby się śmiercią Borii, by rodzice nie skupili się na fakcie, że poniósł porażkę podczas występu. Z drugiej strony czuł ucisk w żołądku, kiedy wyobrażał sobie, jak informuje kogokolwiek o całym zajściu. Podczas gdy on leżał na lodowisku po nieudanym skoku, Boria za ścianą tracił życie.

Boria.

Dlaczego ten stary zgred skończył w tak okropny sposób? Może i był pyskaty, trochę prostacki, ale Leonid nie wyobrażał sobie bez niego swojej dalszej kariery.

Włożył płaszcz, buty i wyszedł z hotelu.

Na zewnątrz przywitały go przyjemny chłód i zapach czekolady, dochodzący ze stoiska tuż obok. Grupa ludzi delektowała się napojem, a do uszu Leonida docierał śmiech dzieci.

Może jeszcze nie teraz, ale kiedyś będzie musiał oswoić się z tym, co się wydarzyło.

Ruszył przed siebie ze słuchawkami w uszach. Utwór Dla Elizy Beethovena pozwolił mu przenieść się myślami gdzieś indziej. Znów marzył o przyszłym Grand Prix, jechałby płynnie po lodowisku i wykonał czysto wszystkie skoki. Oczami wyobraźni widział, jak publiczność szaleje na jego punkcie, a on sam zostaje obsypany kwiatami i pluszakami.

Przestał zwracać uwagę na śnieg trzeszczący pod butami, światła latarni i mknące tuż przy nim auta. Zapomniał o śmierci Borii oraz upadku na lodzie, nawet jeśli obolała głowa od czasu do czasu dawała o sobie znać. Chciał znów być tą „czystą kartką” i zacząć swoją karierę łyżwiarza od początku. Następnym razem nie popełniłby tylu błędów.

Powrócił do rzeczywistości, kiedy poczuł dłoń na swoim barku. Nie mógł powstrzymać odruchu wzdrygnięcia się, bo uścisk był pewny.

Po odwróceniu się przez ramię zobaczył za sobą nieznajomego. Ten poruszał ustami dość szybko, ale jedyne, co słyszał Leonid, to kolejny utwór Beethovena.

– Przepraszam? – zaczął, kiedy ściągnął już słuchawki.

Nieznajomy musiał być jakoś w jego wieku, a przynajmniej tak Leonid sądził, dopóki tamten nie wyciągnął z kieszeni kurtki policyjnej odznaki.

– Pan Zaharov? – zapytał po rosyjsku, nawet z niezłym akcentem.

– Zgadza się – odparł Leonid.

Dopiero teraz zorientował się, jak daleko musiał zawędrować. Ulica była pusta, a na śniegu pokrywającym chodnik nie został odznaczony jakikolwiek ślad buta. Bez nawigacji nie wróci do hotelu, ale tym zajmie się za chwilę.

– Einar Ohlin, wydział śledczy. Mam parę pytań w sprawie śmierci Borii Aristowa.

Leonid z wrażenia ledwo wycelował dłonią w kieszeń kurtki, przez co słuchawki prawie wylądowały na śniegu. Zastygł z rozchylonymi ustami, nie dowierzając, że jednak ktoś zainteresował się incydentem na zawodach.

– Mógłby pojechać pan z nami na komisariat?

Śledczy schował odznakę. Cywilny strój w postaci czarnego płaszcza nie odbierał mu autorytetu, a blizna w kąciku ust tylko dodawała jego aparycji charakteru godnego gliny.

– O-oczywiście – wyjąkał chłopak.

Gdy tylko przypominał sobie o dniu zawodów, wiele obrazów i dźwięków zlewało się ze sobą. Najchętniej poprosiłby o obecność psychologa w trakcie zeznań, lecz nagłe pojawienie się policjanta sprawiło, że nie do końca wiedział, na czym się skupić i co właściwie powinien powiedzieć.

– Sprawa została już przekierowana do rosyjskiej ambasady, proszę za mną, panie Zaharov.

Leonid miał tylko nadzieję, że przesłuchania nie opóźnią jego powrotu do Rosji. Przez pobyt w szpitalu i śmierć Borii zupełnie zapomniał, że sam powinien zgłosić się do jakiejś instytucji. Skoro jednak sprawa została przekierowana do rosyjskiej ambasady, chyba nie powinien się już niczym martwić. A przynajmniej chciał myśleć w ten sposób. Dzięki karierze łyżwiarskiej zwiedził już kawałek Europy, mimo to nigdy dotąd nie mierzył się z takim zagubieniem. Melodia Beethovenowska w słuchawkach tylko wprowadziła Leonida w iluzję, bo po zatrzymaniu utworu zderzenie z rzeczywistością zdawało się o wiele boleśniejsze.

Policjant wskazał na auto zaparkowane kawałek dalej, po drugiej stronie ulicy. Na miejscu pasażera z przodu ktoś siedział, choć Leonid nie potrafił wyłapać żadnej charakterystycznej cechy. Najważniejsze, że z taką obstawą ryzyko postrzelenia malało.

Na dachu czarnego sedana widniał policyjny kogut.

Leonid zatrzymał się przed drzwiami samochodu, widząc, że z tyłu również ktoś zajmował miejsce.

Przyjechało po niego aż trzech policjantów?

Przez narastającą niepewność odruchowo się cofnął, przez co zderzył się ze sylwetką śledczego. Jeszcze niedawno miał cały pusty chodnik tylko dla siebie, więc teraz brak większej przestrzeni był niemal równoznaczny z nagłą utratą powietrza w płucach.

– Wsiadaj. – Usłyszał za sobą.

Wcale nie chciał wsiadać. Choć widział odznakę, a do dachu samochodu był przyczepiony policyjny kogut, nie miał ochoty jechać na komisariat. Pomimo zimna czuł, jak zaczyna się pocić.

„Osmarun – miasto śniegu i brudów”.

– Ja chyba pójdę pie…

Przyłożono mu jakiś materiał do nosa i ust. Zapach był ostry i nieprzyjemny, a co gorsza, otumaniał Leonida. Jego nogi stały się giętkie, na dodatek ręce nie miały siły stawiać oporu. Zdążył pomyśleć o niedokończonym utworze Beethovena w telefonie oraz o tym, że najpewniej właśnie idzie w ślady trenera.

Tylko w bardziej bolesny sposób.

*

Było mu ciepło, a do jego uszu docierało brzmienie rockowej melodii i jakieś brzęczenie. Nie, to odgłos silnika auta.

Co się wydarzyło? Co się z nim stało?

– Olaf, on się budzi.

Olaf. Jak ten bałwan z Krainy lodu. Leonid nawet lubił tę bajkę.

– Zaraz będziemy pod rezydencją. Przecież na takim haju nigdzie nie ucieknie.

Leonid zamrugał kilkakrotnie, próbując odzyskać trzeźwość umysłu. Jego powieki były ciężkie, doskonale jednak zdawał sobie sprawę, że wizja dalszego snu równała się wpadnięciu w pułapkę, w którą sam mógł się zapędzić. Na tyle, na ile pozwoliły mu zmysły, oszacował, że znajdował się w aucie.

„Osmarun – miasto śniegu i brudów”.

– Ja pierdolę – wyszeptał w ojczystym języku.

– Co on gada, Olaf? – Usłyszał kobiecy głos obok siebie.

– Że jesteś ładna, Nora.

Leonid się rozbudzał, ale jego ciało wciąż pozostawało ociężałe. Zbieranie w sobie sił nie przynosiło żadnych rezultatów, bo umysł wcale nie chciał skupiać się na działaniu. W oczach Leonida pojawiły się łzy. Chciał coś zrobić, ale każdy kolejny ruch mógł tylko przykuć uwagę oprawców.

Być może inni na jego miejscu by się szarpali i krzyczeli, dopóki nie zdarliby sobie gardła, on jednak zdawał się poddać po uświadomieniu sobie, w jak okropnej sytuacji się znalazł. Był tylko pewien, że rodzina nawet nie pochowa jego ciała.

Pisk opon i gwałtowne zatrzymanie się auta sprawiło, że jego bijące dość niepokojąco wolno serce podeszło mu do gardła. Pod wpływem nagłego zahamowania Leonidem szarpnęło do przodu, a on sam uderzył o tył fotela kierowcy. W jego nosie chrupnęła kość, ale ból w tej sytuacji wydawał się czymś odległym.

– Jebana suka. – Usłyszał głos z przodu. – I tak wolno się połapała.

Wypowiadane słowa najpewniej należały do Olafa. Sądząc po bliźnie w kąciku ust, odbijającej się we wstecznym lusterku, mężczyzna jeszcze niedawno był śledczym o imieniu Einar.

Leonid równie dobrze mógł być postacią z horroru, która ginęła jako pierwsza.

Ktoś złapał go w pasie i przyciągnął z powrotem na miejsce. Obce ramię mocno zacisnęło się wokół jego brzucha, przez co żołądek przypomniał o siebie w dość niedogodny sposób. Leonid zakrztusił się wymiocinami, choć równie dobrze mogła to być zwykła flegma. Nie pamiętał, kiedy ostatnio coś zjadł.

– Zawracamy! – krzyknął mężczyzna obok Olafa.

Leonid był w stanie rozróżnić tylko trzy bodźce ze świata zewnętrznego: pisk opon, szkło na twarzy oraz odgłos ścigacza. Chyba gdzieś w tle słyszał huki, z którymi pierwszy raz zetknął się na zawodach, ale równie dobrze mógł z nim pogrywać jego własny umysł.

Organizm walczył z odurzeniem, finalnie jednak Leonid zdał sobie sprawę, że nie ma do czynienia wyłącznie ze szkłem.

Na twarzy i dłoniach miał krew.

Jego serce znów przyspieszyło. Teraz widział wyraźnie, że przednia szyba auta przypomina ogromną pajęczynę z kilkoma dziurami. Mężczyzna siedzący obok Olafa wył z bólu, zaciskając dłoń na wysokości szyi.

– Co teraz? – odezwała się kobieta obok Leonida.

– Dostarczymy go dziś. Sami! – warknął kierowca.

– Jak ruszymy, Est…

– Wiem, zastrzeli nas! Ma lepszą pozycję od nas!

Leonid spojrzał za szybę, ale po swojej stronie miał tylko ośnieżone pole. Na pewno znajdował się poza Osmarun, choć mogło to być zarówno dziesięć, jak i sto kilometrów.

Wyraźnie słyszał też odgłos ścigacza, ale przez pajęczynę na szybie nie mógł oszacować, jak daleko znajdował się pojazd ze swoim kierowcą.

– Wysiądę i z nią pogadam – odezwała się dziewczyna. – Może zgodzi się, byśmy dostarczyli blondyna razem.

– Nie, ona na to nie pójdzie. – Olaf wyciągnął coś z kieszeni.

Leonid nawet się nie łudził, że było to coś innego niż pistolet.

– Chociaż spróbujmy. Kiedyś…

Dalszą część zdania zagłuszył krzyczący z bólu ranny pasażer. Olaf wepchnął mu do ust jakąś szmatkę.

– Jakie, kurwa, kiedyś?!

Odgłos załadowywania pistoletu. Przynajmniej tak brzmiało to na filmach, które oglądał Leonid.

– Kiedyś? Zanim cię podpaliła, a mnie prawie obcięła rękę?

Padł kolejny strzał, ale auto nie zostało w żaden sposób uszkodzone.

Donośny dźwięk spełnił za to inne zadanie: zdołał rozbudzić Leonida w całości.

Instynkt nakazywał mu uciekać, zrobić cokolwiek, by nie znajdował się w centrum przestępczych porachunków. Tyle że jego rozdygotane ciało wcale nie było przygotowane do działania, a umysł wciąż nie potrafił ułożyć planu.

Olaf i dziewczyna o imieniu Nora rozpoczęli ostrą wymianę zdań, oboje mieli bronie na wierzchu.

Leonid przełknął ślinę i powoli zbliżył dłoń do sprzączki pasa bezpieczeństwa. Gdy na nią nacisnął, elastyczny materiał puścił, ale chłopak chwycił go, by ten, uwolniony, nie przykuł uwagi porywaczy. Tyle jeszcze był w stanie przeanalizować.

– Otwórz mi szybę, powinnam ją trafić – zadeklarowała się Nora, przylegając do drzwi po swojej stronie.

Leonid naprawdę miał szansę uciec z tego auta. Porywacze nie będą strzelać w jego stronę, skoro z ich rozmowy wynikało, że chłopak pełnił rolę jakiejś ważnej przesyłki.

Nie chciał wiedzieć, dokąd go wieźli.

Kiedy porywacze zaczęli strzelać, poderwał się i złapał za klamkę. Ciało jednak odmówiło mu posłuszeństwa, przez co runął z auta na zimną glebę wymieszaną ze śniegiem.

Udało mu się wydostać z pojazdu, ale co teraz?

Nie zdążył się zastanowić, bo nim podźwignął się na nogi, jeden z pocisków uderzył w ziemię tuż przed nim. Wodnista mieszanina śniegu i błota roztrysnęła się na jego twarz, na szczęście jednak nie przedostała się do oczu. Wyraźnie widział postać stojącą kilka metrów dalej, która celowała do niego, zasłonięta ścigaczem.

Chciał uciec za wszelką cenę, ale drżące z przerażenia kończyny były w tym mało przydatne. Jego ubranie przesiąkło błotem, nawet nie zauważył, kiedy oprawcy ściągnęli z niego płaszcz.

Czołgał się jak na poligonie, korzystając z okazji, że w jego stronę padł tylko jeden strzał. Najwyraźniej postać za ścigaczem i porywacze mieli obecnie ważniejszy cel: wyeliminować siebie nawzajem.

Zdołał podźwignąć się na nogi, choć te uginały się pod nim za każdym razem, gdy padał kolejny strzał. Uciekał w stronę ośnieżonego pola, za którym znajdował się las mogący dać mu przewagę.

Oddychało się mu coraz ciężej i może dlatego późno dotarła do niego myśl, że odgłosy strzałów ucichły. Nie słyszał silnika auta ani ścigacza, za to skręcało go w żołądku, kiedy nabierał ochoty, by spojrzeć za siebie. W tej ucieczce szło mu zdecydowanie za łatwo.

Najwyraźniej słuch, zdezorientowany nieustającymi hukami, nie był w stanie wychwycić odgłosu przyspieszonych kroków. Leonid wciąż nie oglądał się za siebie, ale za to poczuł, jak ktoś chwyta go za kołnierz bluzy.

Stracił równowagę.

Załkał, a na jego rozpalonych policzkach ponownie pojawiły się łzy. Pod wpływem uderzenia albo kopnięcia padł na miękką glebę, nie poczuł jednak zimna ani ziemistego zapachu.

Przed oczami znów miał ciemność.

Rozdział 4

Skazy

Wybiła dwudziesta trzecia, zanim dotarła do rezydencji z towarem dla Madame. Trudno było przywiązać bezwładnego łyżwiarza do swojego ciała, by ten w trakcie jazdy ścigaczem przypadkiem nie wypadł na asfalt.

Szlag, po małej ingerencji Olafa i jego przydupasów chłopak nabawił się zadrapań, złamanego nosa, plam krwi i zaschniętego błota na całym ciele.

Ester znów wykonała zadanie tylko w połowie, ale miała pewność, że niechciane towarzystwo było częścią misji. Madame musiała powciskać Olafowi kity o okazji, która pozwoliłaby mu poszerzyć swoje wpływy i tym podobne.

Dziewczyna odpięła dwa pasy, dzięki którym Leonid Zaharov stabilnie przylegał do jej sylwetki podczas jazdy. Gdyby nie jej refleks, nieprzytomny chłopak niemal runąłby w śnieg, Ester jednak jakimś cudem po raz kolejny przerzuciła go sobie na plecy, zupełnie nie licząc na pomoc ochroniarzy stojących przy bramie. Dobrze, że chociaż jeden z nich pofatygował się i ją otworzył.

Z pewnością Madame celowo przeniosła się do willi po drugiej stronie Osmarun, zamiast czekać na Ester w rezydencji, gdzie przeważnie odbywają się audiencje.

Dziewczyna miała przez to trochę drogi do nadrobienia, ale finalnie dotarła.

Kolana się pod nią uginały, a obrażenia powstałe w wyniku niedawnego pobicia dawały o sobie znać. Po emocjonującej akcji i porcji stresu powieki Ester były tak ciężkie, że wizja skoczenia w kupę śniegu zebranego z parkingu wydawała się bardzo kusząca. Gdyby nie bagaż na plecach, dziewczyna zrobiłaby właściwie wszystko, by w jakiś sposób się rozbudzić.

– Randka z Olafem udana? – parsknął ochroniarz przy drzwiach głównych.

– Spierdalaj – odburknęła.

Najwyraźniej Madame nie kryła się ze swoimi intencjami wobec byłej protegowanej. Dziewczyna wiedziała, że na szyderstwach się nie skończy, a na karku będzie jej teraz siedział nie jeden człowiek pokroju Olafa.

Wkroczyła na korytarz, nie trudząc się zdejmowaniem butów. Niech chociaż to będzie jej małym przejawem buntu w tym okropnym systemie.

– Ester!

Dziewczyna nie miała siły spojrzeć za siebie, ale miło było usłyszeć głos Sonji.

– Będziesz potrzebować przy nim pomocy? – dodała służąca, zrównując się z Ester.

– Daj mi klucze do jakiegoś pokoju i tyle.

– Dobrze, a…

– I tyle. Muszę go przygotować na jutro sama.