Stara Słaboniowa i Spiekładuchy ebook i audiobook

I po cóż te z Piekła duchy? […] Niechaj przyjdą na podsłuchy, na Wesele, gdzie muzyka… […] Muzyka ich chwilę popieści; duch taki chwilę przystanie,

Pierwsze Śniegi

O szarej godzinie stara Słaboniowa wyszła na podwórze. Zapadał rześki, mroźny wieczór, pokrywający szronem włoski w nosie i mrowiący delikatnie w opuszkach palców. Słaboniowa, wyciskając w skrzypiącym śniegu równiutkie ślady nowymi gumofilcami, podeszła do płotu okalającego jej podwórko.

– Znowuż trza odgarniać… – mruknęła pod nosem.

Zmrużyła oczy otoczone gęstą siatką zmarszczek rozbiegających się promieniście w kierunku skroni i policzków i potoczyła bystrym spojrzeniem po rodzinnej wiosce – Capówce. Słaboniowa była krzepką staruszką lat około siedemdziesięciu, choć mocno już zgarbioną i pozbawioną kilku zębów. W śniadej jej twarzy, przez długie lata smaganej wschodnimi suchowiejami i przypiekanej promieniami słońca, jaśniały jak dwie grudki lodu przenikliwe oczy barwy jesiennego nieba. Mówili we wsi, że wzrok Słaboniowa miała jak na swoje lata nadzwyczajny i ku niezadowoleniu okolicznych mieszkańców nieraz docierał on tam, gdzie sięgać nie powinien.

Słaboniowa wciągnęła nosem powietrze pachnące żywicznym dymem unoszącym się z kominów. Spokojną wieś otulała cisza, przerywana czasem tylko dalekim szczekaniem psów i porykiwaniem oporządzanych właśnie zwierząt. Ale nawet te ostatnie przed nocą dźwięki tłumiła gruba warstwa śniegu zalegającego białymi czapami na dachach domów, stodół, komórek i psich bud, na gałęziach drzew i czubkach sztachet w płotach. Pojedyncze płatki opadały bezgłośnie i topiły się z ociąganiem na wspartych na płocie, pokrzywionych reumatyzmem dłoniach Słaboniowej.

Dom Słaboniowej znajdował się na małym pagórku, mogła więc widzieć z niego niemal całą Capówkę. Z lewej strony widniała ginąca w lesie droga, prowadząca do przystanku PKS, którym można było dojechać do Chmielowa i innych miast, większych jeszcze i nieznanych. Na wprost, po horyzont ciągnęły się pola, a za nimi, w oddali migotały światełka pobliskiego miasteczka. Z prawej zaś strony jeden za drugim mościły sobie miejsca domy mieszkańców wsi. Za niewielką łączką ogrodzoną drzewami wiśni i krzakami leszczynowymi mieszkał jeden z dwóch we wsi starych kawalerów – Czarny Jan. Dobiegał już pięćdziesiątki i nikt w Capówce nie wróżył mu żeniaczki, a i on po prawdzie wcale się do niej nie spieszył. Po drugiej stronie drogi mieszkali Baraniuki. Maryśka, o której kiedyś marzyli wszyscy, jędrna, dupiasta, o czerwonych ustach i wesołych oczach. Mimo urody i powodzenia, nie mając dobrego posagu i wielkiego wyboru, wyszła za Suchego Józka – złośliwego konusa o rzadkich blond włosach, w dodatku tak zazdrosnego, że i nieraz rękę podniósł na swoją żonę, a jak się wściekł, to siły miał za pięciu chłopa. Maryśka urodziła mu trzech wiecznie głodnych synów, zwanych we wsi Kanciakami, bo kwadratowi byli od gór kartofli, które im matka codziennie na obiad dawała.

Maryśka właśnie krzątała się po kuchni, szykując kolację dla swoich czterech mężczyzn, z niecierpliwością przygotowując się na film po dzienniku, podobnież romans jakiś – coś jak Przeleciało z wiatrem. Wyobrażając sobie, jaki to piękny może być film o miłości, modliła się w duchu, żeby na drugim programie nie było przypadkiem meczu.

W głębi, za gospodarstwem Suchego Józka mieszkała stara Zapasiukowa z pozostałym w domu synem Albinem – pijakiem i nierobem jakich mało. Zapasiukowa była wdową, odumarł ją niedawno mąż – jedyny, acz niedościgły wzór dla Albina, bo tak się zapić jak stary Zapasiuk nikt, nawet nieodrodny syn, nie potrafił.

Dalej przy drodze mieszkali Latoszuki. Ona krągła, czerwona na gębie, wiecznie roztaczająca wokół siebie zapach gęsiego sadła, on na wschodnią modłę długi niczym miesiąc i blady jak surowy, obrany ziemniak odmiany Astra, z wielkim nosem i smutnie opadającymi kącikami ust. Mieli dwie córki – Justynkę i Jadźkę – obie panny na wydaniu, choć Jadźka, lat dwudziestu trzech, nieco już była przechodzona i brzydsza też od młodszej siostry. Latoszukom dobrze się powodziło dzięki ciężkiej pracy i oszczędności posuniętej czasem do granic skąpstwa – pierwsi we wsi postawili murowany dom, a do Justynki chodził już od pół roku syn wójta z Chmielowa. Brzydka Jadźka w czasie wizyt adoratora siadywała na małym stołeczku pod drzwiami pokoju i nasłuchiwała z wypiekami tłumionych chichotów i gorączkowych szeptów młodej pary.

Dalej jeszcze Zośka Samoszuk, hodująca kolejnego pijaka i trójkę dzieci w domku ukrytym pod dębami, a obok jej córka Anetka z mężem Staśkiem, co jeździł do miasta na zarobek, a taki był chłopak obrotny, że dorobili się nie tylko telewizora, ale nawet i pralkę Franię mieli, i małego fiata kupili, choć używanego. Dalej jeszcze Dominiki z gromadką dzieci, między którymi przewijała się bieda i wyła po kątach. W małej chatynce wśród jabłonek stary Daciuk w towarzystwie równie starego budzika i małego radyjka, które co i raz się psuło. Dalej wiecznie zwaśnieni Kubaszuki i Łobaszuki, a na samym końcu zaczynała się Nowa Wieś, gdzie mieszkał sołtys. Tam sokoli wzrok Słaboniowej już nie sięgał.

I tak rozglądała się uważnie po okolicy, a na koniec jeszcze spojrzała za siebie, w stronę Borku i chat na Sinokrejach, gdzie, jak mawiał Stasiek Butrym, same płaczki mieszkają. Stała tam chata Grubej Berty, którą synowie musieli karmić i wyprowadzać na podwórko, bo sama chodzić nie mogła od nadmiaru sadła, i kilka jeszcze innych chatynek przydrożnych, polnych i podleśnych, gdzie mało kto ze wsi się zapuszczał.

Tymczasem opłotkami, kryjąc się w cieniu i otrząsając z obrzydzeniem łapki z lepkiego śniegu, przyleciał czarny kocur zwany przez Słaboniową Mruczkiem. Mruczek był tłustym bydlątkiem o gęstym futerku, długich wąsiskach i oczach koloru brzozowych listków na wiosnę, na łapkach miał białe skarpetki, a na brodzie kropelkę mleka. Przysiadł nieopodal, czekając niecierpliwie, aż Słaboniowa skończy swój wieczorny obchód i wleje mu trochę mleka do miseczki stojącej przy piecu. Mruczek oblizał się rozmarzony.

Już miała Słaboniowa wracać do domu, gdy coś pod lasem się poruszyło. Jakiś jakby chłop wielki, w wysokiej włochatej czapie i w długim kożuchu wywróconym kudłami na wierzch. Wytężyła wzrok. Chłop z wyraźnym trudem, ale bez ustanku brnął przez zaspy w stronę wsi. Jakiś spóźniony pijak wraca od ostatniego autobusu? Toż ostatni autobus półtory godziny temu był, a i nikt we wsi tylko Czarny Jan taką wysoką czapę ma, a Czarny Jan musi w domu siedzi, bo okna się świeco. Słaboniowa wychyliła się jeszcze bardziej w przód, tak, że omal nie przeleciała przez płot na drogę.

Czarny wędrowiec zatrzymał się i popatrzył z oddali wyraźnie w jej stronę. Wydało się Słaboniowej, że gębę ma jakąś dziwnie długą, a choć był daleko, to jego oczy świeciły niczym dwa rozżarzone węgle, ale blask ich był zimny i martwy, nieludzki. I zaraz też Słaboniowa poznała, że to jakiś czarci pomiot, jakieś zło wcielone, co błąka się po polu i szuka ofiary. Nagle zimnica zrobiła się jeszcze gorsza, a we wsi ucichło szczekanie psów i beczenie bydła, jakby zwierzęta wywąchały parszywca i pochowały się w najdalszych kątach obórek.

– A kysz, maro nieczysta! – syknęła Słaboniowa, czyniąc dłonią pradawny znak odpędzający złe uroki, po czym obróciła się trzy razy wokół siebie, mamrocząc coś pod nosem i popluwając przez lewe ramię, czemu Mruczek przyglądał się z niekłamanym zdziwieniem.

Stwór z tępym uporem ruszył dalej kanciastym, sztywnym krokiem, nie przybliżając się do wsi, ale też nie oddalając od niej, pewien, że znajdzie to, czego szukał.

Poprawiwszy pod brodą chustę w czerwone róże i zielone liście, Słaboniowa poszła w stronę domu, co i rusz oglądając się za siebie.

***

Zamknęła drzwi na haczyk, nalała Mruczkowi mleka i siadła na zydelku. Oparta plecami o ciepłą ścianówkę zaczęła obierać kartofle do zupy na następny dzień. Cienkie łupinki spadały drżącymi serpentynami do metalowego wiaderka, a krągłe, żółte kartofle wpadały z pluskiem do garnczka z wodą. Słaboniowa słuchała tykania drewnianego zegara wiszącego na ścianie koło kredensu i chrobotania myszy, które zimowały pod podłogą. W izbie było ciepło, czerwone ogniki wyzierały ze szpar między fajerkami i pełgały po bielonych ścianach. Mruczek opity mlekiem umościł sobie legowisko na ławce przy piecu i zabrał się do wieczornej toalety.

W domu były dwie izby, ale po śmierci męża Słaboniowa stwierdziła, że jedna zupełnie jej wystarcza. Mieściło się tutaj łóżko nakryte kapą w fioletowe i zielone pasy, stał kredens wypełniony naczyniami z grubego fajansu i szklankami rżniętymi w jodełkę, a pod oknem stół z dwoma krzesłami. Na stole stała lampa naftowa, na wypadek gdyby elektryczność we wsi wysiadła, co zdarzało się nader często.

Tego wieczora Słaboniowa, mimo że otoczona znajomymi sprzętami i dźwiękami, które od dawna jej towarzyszyły, spokoju znaleźć nie mogła. Włączyła dziennik w telewizorze, który jej zięć z miasta przywiózł, coby staruszka wiadomości ze świata miała i wieczorami się nie nudziła. Ale miast oglądać ludzi narzekających na podwyżki cen chleba i drogowców, których zaskoczyła zima, Słaboniowa nasłuchiwała dźwięków dochodzących ze dworu, usiłując wyłowić ze szczekania psów, szelestów i skrzypienia gałęzi antonówki rosnącej za oknem coś, co da jej wskazówkę, naprowadzi na właściwy trop. Ale uszy już nie te, w przeciwieństwie do oczu, i poza odgłosami zwyczajnymi dla wiejskiej, zimowej nocy Słaboniowa nie usłyszała niczego szczególnego.

Usiadła na łóżku i popatrzyła na wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem wiszący na ścianie. Maryjka pochylała się z troską nad Słaboniową, jej kotem i jabłonką za oknem, lecz z największym niepokojem spoglądała na swojego syna, który nieświadom swojej przyszłości, dziecko jeszcze, wznosił w górę rękę w geście błogosławieństwa. Ich czarne twarze były spokojne i zdało się Słaboniowej, że cokolwiek stanie się złego na tym padole, tych dwoje z tym samym wyrazem smutnych oczu będzie patrzeć na to, jak na mizerną kroplę w morzu nieszczęść tego świata.

Przeniosła wzrok na monidło wiszące między świętą ikoną i obrazem przedstawiającym jelenia na rykowisku. Monidło ukazywało dziewczynę o owalnej twarzy, poważnie patrzącą, z jasną grzywką zaczesaną na czoło, w welonie z białego płótna, zebranym nad uszami i przyozdobionym niezapominajkami. Obok niej stał równie poważny, postawny kawaler z wąsem, w ciemnym garniturze i z czarną aksamitką zawiązaną w kokardkę pod szyją.

– No i co ty na to, Hendryk, aa? Powiedz, co mnie tera czynić z tym spiekładuchem, co pode wsio chodzi, aaa? – zapytała Słaboniowa, ale kawaler ze zdjęcia, godny i uroczysty jak zawsze, nawet okiem nie mrugnął.

– Aaaa, z chłopami to taka robota… Nijakiej pociechy za życia i żadnej pociechy po śmierci… Przecie wiem, żeś tam jest, ino ręki nie wyciungasz. A przecie zawsze ciebie pytam o radę, proszę o pomoc. Ale ty nic nie odpowiadasz. Ech, z chłopami to takie gadanie… – i tak wyrzekając pod nosem, Słaboniowa włączyła małe radyjko stojące przy łóżku i zaczęła szykować się do snu. Gdy zasypiała, w radiu grali jazz.

***

Tej samej nocy Anetka Samoszuków leżała na swojej nowej wersalce i płakała. A płakała cichutko, ze strachu, bo pod domem coś stukało, jakby koń chodził po betonowej wylewce, tylko na dwóch nogach i tak wolniuśko i równo. I zdawało się Anetce, że przez okno coś zagląda do pokoju i patrzy na nią zimnymi oczami, i coś chce jej zabrać. Tylko sama nie wiedziała, co by to mogło być. Leżała więc samotnie, nakryta kołdrą po sam czubek głowy, czekając świtu.

***

Styczniowy, ciemny poranek zastał Słaboniową przy obrządkach. Kiedy została sama, sprzedała większość zwierząt, bo miała już swoje lata, a nie było komu pomóc. Teraz doglądała jednej tylko krowy, dwóch świnek i stadka kur na jajka, które co czwartek woziła na rynek. Kiedyś tak nie było. Kiedyś było zupełnie inaczej – myślała Słaboniowa, ciamkając kawałek chleba z masłem i popijając ze szklanki letnią herbatę z cukrem. Pamiętała dom pełen ludzi i parne obórki pełne pomrukujących i porykujących zwierząt. Pamiętała ciepło łóżka, w którym spała z trzema siostrami, gwar przy krótkim śniadaniu, krzyki matki, która zapędzała wszystkich do roboty przy zwierzętach, w ogrodzie i na polu. A potem wszystko się zmieniło. Starsze rodzeństwo rozjechało się po okolicznych wsiach i miasteczkach za chlebem i ożenkiem, potem rodzice umarli jedno po drugim, potem Słaboniowa stała się Słaboniową, wychodząc za Henryka Słabonia, potem urodziła trzy córki, potem jej bracia i siostry pomarli, potem zmarła jej najstarsza córka, a dwie młodsze wyjechały do miasta mieszkać w blokach i pić mleko ze sklepu, a potem umarł Słaboń. I tak Słaboniowa została sama na gospodarstwie.

Siedziała jak co rano przy stole pod oknem i patrzyła na białe podwórko, pocięte czarnymi gałęziami jabłoni i sztachetami płotu. Szyby były z grubego pełnego skaz szkła, co sprawiało, że świat za oknem falował, gdy przesunęło się głowę lekko w lewo lub w prawo – Słaboniowa czyniła to z lubością. Zafalowała też niepewnie postać Anetki Samoszuk, która weszła na podwórko przez skrzypiącą furtkę. Potem w sieni Anetka tupała i szurała, otrzepując botki ze śniegu, wreszcie rozległo się pukanie do drzwi i Anetka weszła do izby.

– Dzień dobry, matko krzestna – powiedziała Anetka.

– A, dzień dobry – odparła Słaboniowa. – Zachodź, Anetka, zachodź.

– A, ja tylko tak na chwilę zaszłam. – Dziewczyna stanęła w progu, przestępując z nogi na nogę.

– Jak na chwilę zaszłaś, to i na chwilę możesz siąść – powiedziała Słaboniowa.

Anetka usiadła przy stole, złożyła ręce na podołku i zaczęła się gapić na czubki swoich butów. Jej trójkątna, dziecinna jeszcze twarz była blada, a oczy czerwone i zapuchnięte jakby od płaczu albo z niewyspania.

– A jak w domu? Matka zdrowa? – zapytała Słaboniowa po chwili ciszy.

– Jakoś leci. Jak ojciec nie pije, to i matka nie narzeka. Jak ojciec nawyzywa od najgorszych, to matka się cieszy, że nie bije. A jak bije, to matka się cieszy, że nie na śmierć. Aaa… – zakończyła Anetka, machając ręką.

– A Stasiek w chałupie?

– Znowu pojechał do roboty na dwa miesiące. Sama w domu siedzę. Czasem matce pomogę przy obrządkach, dzieciaków popilnuję. Ale tak to sama w domu siedzę. W kominku napalę, pooglądam telewizor. – Popatrzyła w okno szeroko otwartymi oczami. – Wiecie, w nocy spać nie mogę. Byle hałas, a mnie już serce wali, zapalam lampkę, leżę tak godzinami do świtu.

– Jaki hałas? – zapytała Słaboniowa.

– Coś koło domu chodzi, tupie, zagląda przez okno i gapi się na mnie jak, jak… jakiś zboczeniec! Już bym wcześniej do was przyleciała, ale wstyd mi było – powiedziała Anetka i zaniosła się głośnym szlochem.

– No już. Nie rycz, Anecia – powiedziała Słaboniowa. – Harbaty nastawię. Czego wstyd było?

– Że na wariatkę wyjdę. Powiedzą we wsi, że bez chłopa mózg mi się lasuje albo coś. Już oni umio nagadać. To nikomu nie mówiłam, tylko matce. Myślałam wpierw, że to Głupi Sławek. Słyszałam, że on czasem chodzi po wsi i zagląda przez okna, jak baby się przebierają, ale Sławek nie ma takich świecących oczów i strasznej gęby! – Anetka znowu zaczęła straszliwie łkać i wycierać sobie nos chusteczką, którą miała schowaną w rękawie.

– No nie rycz, toż ci gadam, nie ma co ryczeć. Widziała ty jeszcze co? – zapytała Słaboniowa.

– Nie wiem… – Anetka nagle przestała płakać i zaczęła uważnie przyglądać się cukiernicy stojącej na stole. – Głowę nakrytą miałam.

– Aha. – Słaboniowa spojrzała na nią uważnie i jak gdyby nigdy nic zajęła się herbatą. Wlała esencję z czajniczka do dwóch szklanek i dopełniła wrzątkiem. – Na. – Postawiła przed gościem jedną szklankę, a z drugą usiadła naprzeciwko dziewczyny. Położyła ręce płasko na obrusie po obu stronach szklanki i kolistymi ruchami zaczęła gładzić grubo tkane, bielone płótno. Pod jej pokrzywionymi palcami przesuwały się zielone ptaki zwrócone do siebie dziobkami, czerwone kwiaty peonii kwitnące wśród wielkich liści, dziewczyny w szerokich spódnicach uśmiechające się zalotnie do chłopaków w kapeluszach. To jej matka haftowała ten obrus dawno temu, gdy Słaboniowa była małą dziewczynką. – Pij, Anecia, póki ciepłe – powiedziała niby łagodnie, ale jakoś tak, że Anetka wcale nie poczuła się lepiej. Jednak posłusznie upiła łyk, parząc sobie przy tym usta. – I nic ty więcej nie widziała… – ni to spytała, ni oznajmiła Słaboniowa.

– No przecież mówię – odburknęła Anetka.

– Ano mówisz, mówisz… – odparła Słaboniowa i jakby nigdy nic zapytała: – A śniadanie ty jadła?

– Aaa, nie jadłam. Jakoś mi tak mgło było od rana, to i głodna nie byłam.

– To tera zjisz – powiedziała Słaboniowa i nałożyła Anetce kopkę gotowanych kartofli, okrasiła paroma skwarkami i dodała kubek zsiadłego mleka. – Na, jidz. Blada jesteś, mizerna.

– Dziękuję – wybełkotała Anetka z buzią pełną kartofli.

Słaboniowa siadła po drugiej stronie stołu i z uwagą zaczęła się przyglądać jabłonce za oknem.

– Smakuje ci, Anecia?

– Tak – bąknęła Anetka. – Co ma nie smakować…

– A harbata dobrze słodka? – ciągnęła Słaboniowa.

– Słodka, słod… No, o co wam chodzi, no?! – Anetka odsunęła gwałtownie miskę z kartoflami i naburmuszona założyła ręce na piersiach.

– Anecia.

– No?

– Ja swoje lata mam.

Anetka popatrzyła na nią pytająco.

– Wy młodzi myślicie, że jak stara, to głupia, na nowoczesnym życiu się nie zna. Ale powim ci, Anecia, jedno: że ludzie zawsze tacy sami. A ja może i stara, ale wim, kiedy nieprawdę gadajo, to i tera widzę, że ty coś, dziecko, kręcisz.

– Że niby ja kłamię?! – oburzyła się Anetka.

– Kłamiesz, nie kłamiesz, a prawdy nie gadasz. Ty wisz, co kole twojej chałupy chodzi.

– Jak Boga kocham, nie wiem. – Anetka walnęła się pięścią w wątłą pierś.

– Ty Boga do tego nie mieszaj – fuknęła Słaboniowa surowo. – Bo to nieboska sprawka.

– A jaka? – wyjąkała Anetka.

– Już ty dobrze wisz jaka.

– Oj, wy to dzisiaj jakimiś zagadkami gadacie… Ja nic nie wiem, nic nie widziałam…

– Gadaj, Anecia! – powiedziała Słaboniowa groźnie, wbijając w nią przenikliwe spojrzenie szarych oczu. – Co pod twojem oknem stuka? Ma ci on wysoko czapę futrzano?

– Ma ci on czapę… – wyjąkała Anetka. – Nawet coś jakby rogi długie, ostre…

– Rogi, powiedasz. – Pokiwała Słaboniowa głową z zadowoleniem. – A gembe długo ma?

– Oj, ma ci on gębę… – Anetka zadrżała. – Taką kozią mordę czy coś.

– No – potaknęła Słaboniowa i nachylając się nad Anetką, wyszeptała strasznym głosem: – A ślipia ma lodowate, świcące?

– Ma takie oczyska zimne, świecące, że i przez firanki, i przez kołdrę widzę to niebieskie światło, tak świdrują… – Anetka ostatnie słowa wypowiedziała zbielałymi wargami, wpatrzona niewidzącymi oczami w pajęczynę utkaną pod sufitem. Słaboniowa złożyła ręce na podołku i sapnęła ponuro:

– Musi Kozieł.

Anetka zamrugała oczami i popatrzyła na starą zaskoczona.

– Musi co?

– Kozieł, dziecko – powtórzyła Słaboniowa ze zniecierpliwieniem. – Niby takie mundre, do szkół chodzo, znajo sie na tych tam maszyneriach i inszej nowomodnej nauce, a co to Kozieł, nie wiedzo.

– No, kozieł, znaczy się kozioł to takie zwierzę domowe, roślinożerne, samiec… – powiedziała Anetka niepewnie. – Z biologii miałam piątki zawsze.

– Zwierzę, zwierzę… – westchnęła Słaboniowa. – Kozieł, Anecia, to czarci pomiot, król piekieł, ojciec i oblubieniec wszystkich czarownic. Najgorszy z najgorszych, najczarniejszy z czarnych, grzech wcielony. I nie tak często na świat wychodzi, a jak już wychodzi, to upomnieć się o swoje, o jakąś duszyczkę się upomnieć i przygarnąć biedactwo do swojej kosmatej piersi. Powiedz, Anecia, jakiej duszyczki on u ciebie szuka, aa?

Anetka nic na to nie powiedziała, tylko zbladła nagle jeszcze bardziej, zakryła ręką usta i wyleciała biegiem do sionki, skąd dobiegły Słaboniową odgłosy wymiotów wpadających do wiadra na obierki.

Stara spokojnie wstała, wyjęła z kredensu słoiczek z ziołami, nasypała łyżeczkę do szklanki i zalała wrzątkiem. Podłożyła drew do pieca i siadła na powrót przy stole. Anetka wróciła naburmuszona.

– Za tłuste te skwarki robicie… Co to jest? – spojrzała podejrzliwie na szklankę z unoszącymi się w żółtym naparze gałązkami.

– Ziółka na wzmocnienie. Pij, Anecia – poradziła Słaboniowa – I powidz, nie widziała ty już kiedy tego Kozła?

– Dobrze, powiem. – Anetka dała za wygraną, wiedząc, że prędzej czy później powie matce chrzestnej więcej jeszcze, niż by chciała. – Już nie taka mała byłam, może z dziesięć lat miałam, wiedziałam, co do czego. Matka wysłała mnie do Nowej Wsi do ciotki Adelki po mąkę, bo racuchy miały być na kolację, a mąki zabrakło. To skrótem chciałam przez las, bo do ciotki najbliżej, a jesień już była i szarówka już taka, że w lesie ciemno, strasznie. Idę przez ten las, idę, a wiatr zaczyna wiać, gałęzie skrzypią, coś między drzewami chodzi, coś piska, drogi już nie widać za bardzo.

Stanęłam w tym lesie i stoję, nasłuchuję, zestrachana, że aż. A tu zza drzewa wychodzi on, ten cały Słaboniowej Kozieł. Stoi przede mną wielki, groźny i tymi świecącymi oczami się na mnie gapi. Cały kudłami porośnięty, kopyta wielkie, siarką śmierdzi i  łapska kosmate do mnie wyciąga. Patrzę, a jemu stoi, za przeproszeniem, pała wielka jak u buhaja przed pokryciem, myślałam, że ze wstydu zapadnę się pod ziemię. A on mówi: „Zaraz pod ziemię pójdziemy, głęboko pod ziemię, chodź do mnie”. No to ja zaczęłam płakać. A on tylko „pójdziesz ze mną” i „chodź do mnie”, i „chodź do mnie, pod ziemią nam dobrze będzie”, a głos miał taki chrypliwy, jakby spod ziemi wychodzący, i gęba mu się wcale nie otwierała. No to ja na kolana i obiecuję, że wszystko mu dam, wszystko, tylko żeby mi krzywdy nie robił, że obiecam mu, co chce. No to on nic nie mówi, tylko patrzy na mnie, jakby myślał, co dalej, i patrzy, i tak się patrzy na mnie, i pyta, czy jestem chrzczona. No to ja mówię, że chrzczona, a jakże, wszyscy tutaj chrzczeni. A on się pyta, kto mnie do chrztu trzymał. No to ja mówię, że stara Słaboniowa.

Mówię, jak było, ja bym mu wszystko powiedziała, byle tylko mnie nie skrzywdził. A on widać strasznie zadowolony nagle i mówi tak: „Anetka, idź teraz wolno, krzywdy ci nie zrobię. Ale wrócę za dziesięć lat od tej chwili i wezmę to, co moje, co mieć będziesz, a o czym jeszcze nie wiesz, że mieć to będziesz. O naszym spotkaniu nie mów nikomu, bo się dowiem i wyślę moje najwścieklejsze sługi, i kamień na kamieniu tutaj nie zostanie. Obiecaj, że nikomu nie powiesz!”. No to ja obiecałam i patrzę, a on podchodzi do drzewa takiego z dziuplą i no, mówię Słaboniowej, zaczął to drzewo grzmocić, że aż trzeszczało. W tę dziuplę… – Anetka zaczęła się histerycznie śmiać.

– No i co dalej było? – zapytała Słaboniowa, uśmiechając się pod nosem.

– No co, no co? Uciekłam. Miałam czekać, aż się rozmyśli? – odparła Anetka, ocierając łzy rękawem.

– Uhm – powiedziała Słaboniowa zamyślona. – Tylko co ty takiego masz, Anecia, że Kozieł sam tu przylazł na własnych kosmatych girach, żeb się o to upomnieć?

Anetka wzruszyła ramionami.

– A co ja mam? Tego małego fiata? Pralkę? Te dolary jeszcze po ciotce, co i tak już wartości nie mają? No, co on może chcieć, ten Słaboniowej cały król piekieł?

Słaboniowa podeszła do Anetki, wzięła ją za rękę, zajrzała jej w jedno oko, w drugie, przyłożyła rękę do czoła i powiedziała:

– Toż ty, Anetka, zaciunżyła. Ot, cała zagadka. I to trzeci miesiąc idzie, ino chuda jezdeś, to nie widać. Toś nie widziała, że krwawienia nie masz?

– No też, co Słaboniowa gadają? – pisnęła Anetka i znowu się popłakała. – Brzuch troszkę urósł, to ja myślała, że przytyłam, a już wcześniej bywało, że okresu i pół roku nie miałam. Ginekolożka kiedyś mówiła, że nieregularna owulacja.

– Oluwacja, nie oluwacja, na brzuchach to ja się znam bez tego doktorskiego gadania. Ale płaksiwa to ty jesteś, Anecia. To od brzucha, toż ci gadam. Nie ma co płakać, cieszyć się trza.

– Ale ja się cieszę, tylko boję się trochę i sama w domu jestem, Stasiek dopiero za miesiąc wróci, no i co ja teraz zrobię, toż ja jeszcze dwudziestki nie skończyła? – szlochała Anetka.

– Na dzieciaka dobry masz wiek, zdrowy bedzie, silny. Jak ja była młoda, to i szesnastki rodziły, i dobrze było. Ja rodziła ośmnaście lat majęcy i nie było we wsi zdrowszej dziewuchy jak moja pierworodna, Marcjanna. Póki się jej nie zmarło. Tu o co innego się rozchodzi. Kozieł przylazł po twojego dzieciaka. A ty go zaprosiła wtenczas w lesie, obiecała, że dasz mu, co chce, a on poprosił o to, czegoś ty nawet jeszcze nie przewidziała. Taki mundry, widzisz…

– Ale jak dzieciaka? Co, z brzucha mi wyrwie czy co? – Anetka zadrżała porażona tą wizją. – Skoro jemu o duszyczkę chodzi, to już chyba moje ma duszyczkę i on już może je sobie zabrać…

– Może i mógłby z brzucha wyrwać… – Słaboniowa pomyślała chwilę nad taką wersją wydarzeń i rzekła: – Widzisz, Anetka, z to duszo to nic pewnego. Jedne gadajo, że dusza je u dziecka od samego początku, jak się tylko w brzuchu zaplęgnie, inne gadajo, że dusza je u dziecka od trzeciego tygodnia, a jeszcze inne, że duszy całkiem ni ma…

– A jak wy myślicie? – spytała Anetka.

– Że niby o czym?

– No o tej duszy… Jest czy nie ma? – Anetka popatrzyła na Słaboniową z przestrachem.

– No a czego cię dziecko w kościele z ambony ksiundz uczyli?

– No, że jest… – odparła Anetka niepewnie.

– No to jak w kościele gadajo, że je, to je. Wącpisz w istnienie nieśmiertelnej duszy, Anetka?

– Nie wątpię. Ale ja chciałam się dowiedzieć, jak wy myślicie.

– Moje dziecko, kto to może wiedzić, jak to z tym je? Nie mnie decydować, nie tobie i nie ksindzu. Wierzyć nam trza, Anetka, wierzyć. A i sam Kozieł tyż nie wi, jak to je z to duszo nieśmiertelno… – Słaboniowa znowuż chwilę pomyślała i zakończyła wreszcie ze stoickim spokojem: – Dlatego poczeka, aż urodzisz, i wtedy zabierze.

– Ale ja nie chcę! – zakrzyknęła Anetka w słusznym oburzeniu.

– A pewnie, że nie kcesz. – Słaboniowa westchnęła, jakby ubawiona, i spojrzała na Anetkę nieco łagodniej. – Po prawdzie nie twoja to wina. Mała ty była, ty nie mogła wiedzić, co bedzie. A Kozieł swój rozum ma, oj ma…

– Ale po co on teraz przylazł, skoro chce gotowego dzieciaka zabrać? – zapytała Anetka podejrzliwie.

– A przypomnieć sie, postraszyć trochu, potargować. Stare porachunki załatwić…

– No i co teraz? – zapytała Anetka, wpatrując się w Słaboniową wzrokiem pełnym niezachwianej nadziei. – Słaboniowa na pewno coś wymyśli, Słaboniowa taka mądra…

– No, Anecia, ty mnie pod włos nie bier.

Stara zasępiła się mocno, jakby coś w sobie ważąc. Sękatą ręką gładziła swój haftowany obrus, mruczała coś pod nosem, jakby sama sobie chciała odpowiedzieć na jakieś bardzo trudne pytanie. Wreszcie popatrzała ponuro na Anetkę, która czekała z zapartym tchem na jej decyzję, i powiedziała:

– Idź tera do domu, a powidz matce, że zajdę po obrządkach.

– Dobrze, matko krzestna. – Anetka z ulgą wypuściła powietrze. – Ale zostaniecie na noc? Ja sama spać nie będę za nic na świecie.

– Dobrze, Anecia, idź już. Zajdę z wieczora.

– To ja lecę matce powiedzieć! – zawołała Anetka uradowana i poleciała, tupiąc radośnie botkami po twardym śniegu. Słaboniowa, zostawszy sama, westchnęła rozgłośnie, aż się Mruczek obudził, i jęła medytować.

***

Medytowała tak do wieczora, nie jedząc i nie pijąc, aż wreszcie opatuliła się wełnianą chustą i wsparta na lasce wyszła na drogę, starannie zamykając za sobą furtkę.

Noc była ciemna choć oko wykol. Drogę było ledwo widać, a bateryjka, którą Słaboniowa wzięła ze sobą, rzucała na śnieg tylko mały, nieprzydatny, żółty krążek światła. Słaboniowa wyłączyła latarkę, aby przyzwyczaić oczy do ciemności, i ruszyła powolutku dalej, kierując się rozświetlonymi oknami pobliskich domów. Zresztą znała tę drogę na pamięć, chodziła nią całe życie – na łąkę w czasie żniw, do kapliczki na majowe, a za młodu do remizy na zabawy taneczne. Jak to dawno było… Dom czarnego Jana, dalej krzyż z kolorowymi wstążkami przywiązanymi do ramion – Słaboniowa słyszy ich furkot na wietrze – dalej transformator buczy elektrycznością, pole i wreszcie trzy wielkie dęby rosnące przy domu Samoszuków.

Słaboniowa zapukała i nie czekając na odpowiedź, weszła do ciepłej, wąskiej kuchni. W piecu ogień buzował porządnie, a na fajerkach stały trzy wielkie, parujące gary i patelnia pełna wytapiającej się słoniny. Przy stole pod oknem przycupnęła Anetka, blada i okropnie nieszczęśliwa, a w kącie, na łóżku przykrytym pasiastą narzutą siedziała babcia Stasia. Ręce miała złożone na podołku, maleńkie stopy prawie nie dotykały ziemi. Babcia Stasia płakała i mamrotała:

– Wnusio bedzie, nareście Zośka wnuczka doczekała…

– Ano doczekałam… – mruknęła Zośka pod nosem i zwróciła się do Słaboniowej: – A siadajcie, Słaboniowo, o tutaj, przy stole, zara harbaty dam. – I posadziła Słaboniową naprzeciwko Anetki.

– A co to, świniobicie mieliście? – zapytała Słaboniowa, patrząc na garnki.

– Aaaaaaa… Goście byli z Kalinowej. Tydzień cały siedzieli, ale ćwiartkę świniaka przywieźli, no to jakoś wytrzymalimy… – Zośka westchnęła ciężko. Była jędrną jak na swój wiek kobietą, o okrągłej, rumianej twarzy i donośnym, ostrym jak brzytwa głosie.

– A Zenek dzie?

– Usłyszał, że wnuk bedzie, wypił połówkę i śpi. Cieszył się. – Zośka westchnęła z rozczuleniem. – Aneta mówiła, że dzisiaj u niej śpicie…

– A śpię. Coś Anecia lękliwa z tej ciąży zrobiła się, to obaczym, czy ma jakie powody.

– A to, że niby diabły jej pod oknem latajo? – Zośka zaniosła się głośnym śmiechem i machnęła ręką z lekceważeniem. – Et, gadanie. Tylko kłopot wam robi i we wsi śmiech bedzie. Komuś pewno cielak uciekł i latał po polu.

– Cielak, cielak… – powtórzyła Anetka z goryczą, a ponuro. – Mama zawsze na mnie mówi. Żadnego cielaka tam nie było, tylko co inne. Mama nie widziała, to niech nie gada. Wszyscy dobrzy, tylko ja zła i głupia – rozżaliła się na koniec i znowu zaczęła chlipać w mankiet.

– No już, już – rzekła Zośka trochę łagodniej. – Masz chleba ze słoniną. Dla dzieciaka dobrze bedzie. A może wy zjecie, Słaboniowo?

Słaboniowa jednak odmówiła stanowczo i pajda ze słoniną powędrowała do uradowanej babki Stasi, która ciamkając i wznosząc łzawiące oczy do nieba, wychwalała po swojemu zalety świeżej słoninki. Anetka za to ugryzła kawałek i po chwili już biegła do sionki całkiem zielona na twarzy.

– Skaranie z tą dziewczyną – westchnęła Zośka. – Chuda, że sama skóra i kości, a jeść nie chce. Dzieciakowi skąpi czy co?

– Jeszcze trochu i jeść bedzie – uspokoiła ją Słaboniowa. – Jutro już jeść bedzie – dodała zagadkowo.

Zośka popatrzyła na nią bez przekonania.

– Skoro tak mówicie…

Anetka wróciła blada i z podkrążonymi oczami.

– Nawet mi tej słoniny na oczy nie pokazujcie. A dla dziecka warzywa są dobre, a nie te kiełbasy tłuste. Na biologii uczyli…

– Warzywa, warzywa. Jak ja z tobą w ciąży chodziła, to marzyłam o kawałeczku kiełbasy. Chocia o takim tycim. – Zośka pokazała na paznokciu małego palca, o jak tycim kawałeczku. – Ale jadłam tylko te twoje warzywa, bo nic innego nie było, i patrzcie tylko, jakie to głupie wyrosło z tych buraków i kartofli. Słonina dla niej niedobra… – burczała pod nosem Zośka, mieszając w garach wielką łyżką.

– No, już czas… – Słaboniowa wstała z krzesła i zwróciła się do nieustannie łkającej Anetki: – No, Anecia, idziem. No, nie rycz, dziewczyno, gadam ci. Ni ma czego…

Droga do domu Anetki nie była daleka, wystarczyło tylko przejść przez furtkę, kawałek ogródka, gdzie Zośka zawsze kapustę sadziła, i już Anetka, cały czas chlipiąc, zapraszała Słaboniową do „salonu”.

– Salunu? – zapytała Słaboniowa niepewnie.

– No, do pokoju, gdzie się siedzi, telewizję ogląda… – tłumaczyła Anetka, wycierając nos.

– Uhm – mruknęła Słaboniowa, wchodząc do „salonu”.

Salon Anetki był sporym pokojem mieszczącym komplet mebli na wysoki połysk, a więc wersalkę, dwa fotele, ławę, stolik z telewizorem, w rogu zaś pysznił się kominek obłożony czymsiś jak cegła, tylko błyszczącym. Na kominku buzował ogień.

– A kuchnia dzie? – zapytała Słaboniowa, szukając pieca z fajerkami i kredensu.

– A o tu, oddzielnie – pokazała Anetka z dumą.

Słaboniowa omiotła małą kuchnię, całą w beżowych kaflach, spojrzeniem pełnym dezaprobaty i uciekła do salonu.

– Siadajcie! – krzyknęła Anetka z kuchni, szykując herbatę.

Słaboniowa usiadła na jednym z foteli, ostrożnie umieściła łokieć na twardym, śliskim oparciu i ponuro popatrzyła w ogień na kominku.

– Sypialnię też mamy oddzielną, ale jak Staśka nie ma, to tu śpię na wersalce, raźniej przy telewizorze – mówiła Anetka, wnosząc na tacy herbatę w dzbanku w różyczki i dwie filiżanki. – Ładny serwis, nie? W prezencie na ślub dostaliśmy.

Słaboniowa westchnęła.

– Jak ja była młoda, to w jednej izbie i gotowało się, i jadło, i spało. I to jeszcze na jednym łóżku nieraz wszystkie spali. I to była chałupa jak się patrzy. A wy tu wszystko oddzielnie, oddzielnie… – sarkała, rozlewając herbatę na spodeczek.

– Stasiek gadał, że w mieście to wszyscy mają oddzielnie kuchnię, to my chcieli po miastowemu se zrobić, jak normalni ludzie – odparła Anetka nieco urażona.

– Anecia, daj no mnie normalno śklankę, bo ja się na tych serwisach nie rozumim. – Słaboniowa wyciągnęła w stronę Anetki filiżankę i spodek pełen herbaty.

Anetka z westchnieniem poczłapała do kuchni po szklankę.

– Ale koszyczka nie mam – rzuciła jeszcze od progu, wywracając oczami. – Ja tu chcę matkę krzestną porządnie ugościć, a wam nic się nie podoba.

– Aaaa… – Słaboniowa machnęła ręką. – Dzisiaj ja się tu nie przyszła gościć.

Anetka posmutniała na powrót i usiadła na wersalce, smętnie pogryzając ciastko z marmeladą. Słaboniowa siorbała swoją herbatę ze szklanki, ogień w kominku strzelał wesoło. Było ciepło i bezpiecznie. Anetka osunęła się na poduszki i skulona zasnęła tak jak stała, w ubraniu. Słaboniowej oczy też zaczęły się zamykać, kontury straciły ostrość, fotel wydał się jej nagle wcale nie taki zły, wygodny nawet, mięciuśki…

***

Obudziło ją zimno. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że polana na kominku ledwo się tlą, a przez okno wpada do pokoju bladoniebieskie światło – lodowate, pokrywające siną poświatą pokój i Anetkę śpiącą na wersalce niby w letargu.

– Ty tutaj? – wychrypiała drżącym głosem Słaboniowa.

Odpowiedziała jej cisza nieprzerwana najmniejszym nawet powiewem wiatru, skrzypieniem gałęzi, szczekaniem psów. I w tej ciszy ozwał się nagle stukot kopyt na betonowej wylewce przed domem. Miarowy, powolny, coraz głośniejszy. Każde stąpnięcie rozbrzmiewało w jej głowie niczym uderzenie młota, zdało się jej, że wojsko idzie i to kopyta setek koni stukają na betonie. Że słyszy jakieś śpiewy i krzyki w oddali. I nagle wszystko ucichło.

Słaboniową obudziło zimno. Otworzyła oczy i zauważyła, że polana na kominku ledwo się tlą, a pokój wygląda, jakby pokrył go szron. Wpatrzyła się w ciężki mrok i spostrzegła go, jak siedzi nieruchomo, na fotelu naprzeciw niej – wielki, czarny, śmierdzący brudem, ziemią i chucią. Odór wcisnął ją w fotel.

– Tak witasz swego pana i władcę? – ozwał się nieco drwiąco chrapliwy, dudniący głos, który musiał wydobywać się chyba spod ziemi, bo Kozieł gęby wcale nie otwierał, tylko siedział jak kukła.

– Już ja nie twoja – wyszeptała Słaboniowa bez tchu.

– Tyś zawsze moja. Wy wszystkie jesteście sługi moje na wieki wieków. Nawet te niewdzięcznice, co myślą, że uda im się uciec przede mną, że ich nie znajdę na jakiejś zapadłej wsi, że nie zobaczę, jak codziennie wieczorem szykują swoje zwiędłe ciała do snu, pomarszczone, obwisłe ciała śmierdzące starością. Jak czeszą swoje siwe, rzadkie włosy, jak zakrywają nimi łysinę, jak chore i bezsilne gadają do obrazków na ścianie. Wiesz, Teofila? Za tymi obrazkami nic nie ma, tylko ściana. – Kozieł zaniósł się obraźliwym śmiechem i przewrócił radośnie swoimi kosymi oczyskami.

– Wszystkieście tak samo prawdziwe i wszystkie przychodzicie, kiedy śpik morzy. A do kogo gadam, to nie twoja sprawa – odpowiedziała Słaboniowa i dodała z mocą: – Do ciebie już nie wrócę.

– Zamieniasz mnie na te kiczowate kolorki na ich cierpiących twarzach? Na krzyżyk emaliowany? Wart jestem mniej niż kawałek blachy i drewna? To ja jestem prawdziwy, jedyny, przecież wiesz, Teofila. A ty byłaś taka pojętna, taka chętna, moja najlepsza, najwierniejsza sługa. Odwróciłaś się ode mnie, a ja chcę ciebie z powrotem w domu moim – powiedział z wyrzutem.

– Jużem ja niczyja, ani wasza, ani ich, ani moje miejsce w piekle, ani w niebie. I domu cudzego mi nie potrzeba, chałupę swoję mam, tam na pagórku, przecieżeś był, widziałeś.

– A byłem i patrzyłem sobie, a jakże, choć nie było na co. Ech, Teofila, gdyby to mogło się wrócić… Nie chciałabyś być znowu piękna, gładka, młoda? Nie chciałabyś, żeby cię znowu ktoś dobrze wychędożył? Powiedz, Teofila, kiedy ci ostatnio ktoś między nogi włożył? Toż to musiało być wieki temu, bo nie wyglądasz teraz zbyt zachęcająco…

Słaboniowa poczuła w ustach gorzki smak.

– Już mi nie w głowie chędożenie – odparła z wysiłkiem.

– Ale ja byłem w twojej głowie, kochanieńka – zaśmiał się Kozieł lubieżnie. – I widziałem tam mnie samego, jak biorę cię od tyłu niczym knur maciorę, a ty kwiczysz ze szczęścia jak świnia. Pamiętasz? Pamiętasz?

Słaboniową obudziło zimno. Otworzyła oczy, popatrzyła w dół i zobaczyła, że jest golusieńka. Ale zamiast żylastych, stwardniałych od pracy dłoni zobaczyła białe, mięciutkie rączki, jej piersi, jeszcze przed chwilą ciężkie i obwisłe jak worki z mąką, teraz były krągłe i twarde, sterczące, brzuch gładki, uda błyszczące i różowe, a na ramionach wiły się jasne, gęste sploty długich włosów.

– Jak pół wieku wstecz, prawda? – posłyszała dudniący głos z fotela naprzeciwko. Siedział tam jeszcze większy, pewniejszy swego, można by rzec, na swój sposób wesoły. Jego świecące oczy przewiercały ją na wskroś. – Teofila, znaj moją słabość do ciebie. Wróć do mnie, a ja zostawię tę tutaj chudzinę w spokoju – wskazał od niechcenia skuloną na wersalce Anetkę. – Cóż za miły zbieg okoliczności, że to akurat twoja chrześniaczka. Przyszedłem tu z najczarniejszych, najgorętszych piekieł po mój mały, z dawna obiecany prezencik… Ale wyrzeknę się go i jeszcze dodatkowo zostawię ci to młode, piękne ciało, hm? Tylko wróć do mnie, Teofila, tylko mi się znowu oddaj, a dziewczynie dam spokój.

– Kręcisz, ino ci się z dupy kurzy – wykrztusiła hardo Słaboniowa dźwięcznym, młodym głosem, który ją samą zaskoczył. – Mnie zabieresz, a Anetce i tak spokoju nie dasz. Już ja znam te twoje sztuczki! – dodała z coraz mniejszym przekonaniem, a jednocześnie coraz bardziej zachwycona swoim nowym głosem i pięknym ciałem.

– No, Teofila, przecież ty z ubogiej, ale porządnej szlachetki jesteś, a dzięki mnie dawno, dawno temu i wysłowić się umiałaś, i filozofów czytałaś, i herbatę pijałaś z filiżanki elegancko, i wiedziałaś, co to dobry smak i gust. To ja wyciągnąłem cię z gnoju od kur i świń karmienia. Schamiałaś, Teofila, na tej wiosce przy tych kurach, świniach i krowach na powrót, jakbym cię niczego nie nauczył. Samaś mi się w ręce pchała, sama chciałaś, Teofila. A teraz udajesz stare wiejskie babsko, co świata za najbliższym zakrętem nie widziało, ale ja cię znam jak nikt i wiem, co potrafisz, do czego jesteś zdolna. Teofila, ty wiedz, że moja niezmierzona cierpliwość kiedyś się skończy. – Kozieł zmrużył ostrzegawczo oczy. – Chcę dać ci wieczną młodość i przywrócić nieziemskie zdolności, a ty mnie obrażasz i wyzywasz od kłamczuchów. Oj, nieładnie. Nie zależy ci na naszej małej Anetce i na tym, co ma w brzuszku? A może ty mnie już nie kochasz?! – zapytał Kozieł z niedowierzaniem i wionął na nią swoim cuchnącym oddechem.

– Daruj… – wyszeptała Słaboniowa nagle skruszona i zawstydzona jakoś swoim gruboskórnym zachowaniem. Przecież on naprawdę chciał, żeby wróciła, tęsknił za nią przez te wszystkie długie, jakże długie lata. No i Anetkę trzeba ratować, a skoro nie ma innego sposobu, tylko siebie oddać… I to ciało, w którym jest jej tak dobrze, tak lekko, że mogłaby unosić się kilka centymetrów nad ziemią, i on to ciało chce jej wrócić… A więc dba o nią, a więc nie zapomniał…

– I nikt nigdy nie kochał cię tak jak ja – wymruczał Kozieł ukontentowany – No, a teraz na kolanka i chodź do tatusia. – Słaboniowa osunęła się z fotela na podłogę i na czworakach, chwiejnie zaczęła się czołgać w jego stronę. – Bardzo ładnie. Uwielbiam te skruszone duszyczki gotowe wyznać swoją winę i przyznać się do błędu. No, pięknie wyglądasz, jak suka w rui, może całusek w kolanko na przeprosiny, hm? – mruczał Kozieł.

Słaboniowa czuła coraz mocniejszy, ostry zapach jego sierści, włoski na jej karku zjeżyły się, wietrzyła przyjemność i radość na wyciągnięcie ręki. Czuła, że zaraz wszystko znowu będzie jej, że…

– Tak, znowu będziesz wielką panią, Teofila. To ty będziesz rozdawać kary i nagrody, będziesz cieszyć się z przyjemności, jakie oferuje wielki świat, będziesz jeść ruski kawior i zapijać go francuskim szampanem, będziesz staromodnie kąpać się we krwi dziewic i mleku karmiących matek, będziesz latać nad miastami i palić będziesz żywym ogniem tych, którzy nie uznają naszej władzy, zatapiać nieposłusznych, zadawać tortury niewinnym. Będziesz szeptać do ucha tym mizernym pionkom, którzy uważają się za władców świata, i będziesz wywoływać krwawe wojny bez kresu. Ale nade wszystko znowu będziesz mieć moją nieskończoną miłość.

Dotknęła jego gęstego futra i czując zawroty głowy, zanurzyła w nim twarz, by wdychać ciężki zapach. On zaś położył szponiastą łapę na jej głowie i zaczął ją gładzić po włosach z czułością.

– Uwielbiasz to, moja śliczna. I widzisz, mówią, że nie wybaczam, a przecież ja potrafię wybaczać…

– Matko krzestna! – ozwał się nagle przeraźliwy pisk Anetki, która stała na wersalce i szeroko wytrzeszczonymi oczami patrzyła na Słaboniową, jak klęczy na swoich opuchniętych od reumatyzmu kolanach przed wielkim, czarnym kozłem i pomarszczonymi rękami gładzi jego splątane futro. Słaboniowa zwróciła na nią z wyrzutem zamglone oczy. – Matko krzestna! On kłamie, on zabierze wszystko i nic nie da w zamian. Wcale nie jesteście młoda i piękna. Jesteście stara, taka jak zawsze byliście, to oszukaniec! – wrzeszczała Anetka na całe gardło z rękami przyciśniętymi do twarzy.

Wszystko, co zdarzyło się potem, trwało może kilka sekund i Anetka nie była pewna, czy to, co widzi, naprawdę się dzieje. Ale wszystko było rzeczywiste, bardziej prawdziwe nawet niż wygasły kominek, fotele, wersalka i cały pokój. Zobaczyła, jak Kozieł i Słaboniowa unoszą się pod sufitem naprzeciw siebie i strzelają jakimś światłem, niby laserami. Słaboniowa, wykrzykując: „Żadnego wstydu, żadnej przyzwoitości!”, wymachiwała swoją laską niczym szpadą, a z jej oczu, nosa i ust wydobywały się oślepiające strumienie białego światła. Kozieł, wielki jak góra, przeszywał zaś Słaboniową lodowatoniebieskimi strzałami wysyłanymi z wściekłych ślepi i zakrzywionych szponów. Mierzyli się tak, okrążając pokój, Słaboniowa dziwnie zwinnie, skacząc lekko w powietrzu, umykała przed Kozłem, a on, ciężko stąpając, atakował raz za razem. Nagle Słaboniowa natarła, zrobiła zdecydowany wypad i krzycząc niezrozumiały dla Anetki wyraz „Tusze!”, przebiła laską włochaty koźli brzuch, który pękł z głośnym hukiem.

– Teofila! – wrzasnął Kozieł straszliwie, aż Anetka padła na podłogę w przestrachu. – Teofila! Już ty mnie popamiętasz, stara, niewdzięczna macioro! Już ja ci pokażę, kto tutaj rządzi! Ani się spodziewasz, kiedy wrócę po ciebie i zadam ci najgorsze męki! Ani się spodziewasz, jak wrócę po to, co moje, co mi obiecane! – wrzeszczał Kozieł, robiąc się przy tym coraz mniejszy i mniejszy, jak balonik, z którego nagle ktoś wypuścił powietrze. A kiedy już był tak malutki jak opadający płatek popiołu, dodał: – Wrócę z pierwszą krwią… – i zniknął.

– No, gadane to tyś zawsze miał – prychnęła Słaboniowa, wycierając laskę o obrus leżący na ławie.

Słaboniową obudziło zimno. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że ogień na kominku niemal wygasł, a przez okno wpada do pokoju mroźne światło zimowego poranka. Anetka wciąż spała skulona, jej ciałem co i raz wstrząsały dreszcze, jakby niepokoiły ją jakieś sny pełne przygód i strachów.

Słaboniowa dźwignęła się ciężko z fotela, przykryła Anetkę kocem, pomruczała jej coś do ucha i pogładziła po czole. Dołożyła drew do ognia i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Ranne powietrze aż trzeszczało od mrozu, a słońce tak świeciło, że śnieg niemal oślepiał błyszczącą bielą. Słaboniowa wciągnęła ostre powietrze pełną piersią.

Z parującej obórki wychynęła Zośka i krzyknęła wyraźnie ubawiona:

– No i co? Wygoniła Słaboniowa te niby-diabły Anecine?

– Zośka, dyć nie myśl, że czego ty nie widzisz, to tego ni ma. Na świecie takie rzeczy sum, co doktorom się nie śniły ani, jak to gadajo, filuzofom tyż ni. A tyś nie profesur ani filuzof, aa? Pilnuj ty tej swojej Anetki, bo ona dobra dziewczyna, ale na ten świat popaprany niegotowa jeszcze. I śniadanie dobre jej nagotuj, bo głodna bedzie od rana. – Słaboniowa okręciła się na pięcie i wspierając się na swojej lasce, powędrowała do domu.

Zośka postała jeszcze chwilę na progu obórki z otwartą gębą i wróciła do roboty, myśląc, co też stara mogła mieć na myśli z tymi doktorami i filuzofami.

W porze obiadu Słaboniowa posłyszała tupanie botków na zmrożonym śniegu, trzask furtki i już w progu stała Anetka, w rozpiętym kożuszku, rumiana i jakby okrąglejsza na buzi.

– Matko krzestna! – zawołała radośnie. – Matko krzestna, wszystko przeszło! Już mnie nie mgli, a apetyt mam taki, że na śniadanie jajecznicę chyba z sześciu jaj wrąbałam! Matka teraz się boi, że z jedzeniem na mnie nie nastarczy, póki Stasiek nie wróci.

– Siadaj, Anetka, siadaj i wolniej gadaj, bo się zatchniesz – mruknęła Słaboniowa.

– Ale miałam sny wczoraj. Śniło mi się, żeście przegnali laską takiego czarnego, wielkiego kozła, co chciał mi jakąś krzywdę zrobić! I jeszcze jakieś świństwa inne mi się śniły, ale nie pamiętam już teraz. – Anetka roześmiała się wesoło. – A macie coś do zjedzenia? Obiad jadłam, ale od tego mrozu jeszcze bym chleba z tym twarogiem popróbowała, co taki dobry robicie… Aha, i jeszcze mi się śniło, że dziewczynka będzie. – Anetka pogładziła się zadowolona po brzuchu. – I jeszcze coś mi się śniło. Dokładnie nie powiem, jak to było, ale coś o jakiejś tajemnicy, jakieś straszne z przeszłości historie, i wy tam byliście w tych historiach, matko krzestna. – Tu Anetka zamierzała popatrzeć znacząco na Słaboniową, ale ta stała przy kredensie, odwrócona plecami i nakładała na pajdę chleba gruby plaster sera.

***

Wieczorem Słaboniowa poczuła się czegoś zmęczona. Wlazła pod pierzynę i zapadła w półsen wsparta wysoko na poduszkach. W tym półśnie wpółmyślała o czasach przeszłych, które teraz już tylko przemykały w pojedynczych obrazach, w mglistych wspomnieniach, w jakichś głosach dalekich. Czasem jakby cień żalu gdzieś się w tych półmyślach-półsnach przewijał, ale zaraz znikał goniony przez kolejny przepalony jasnym słońcem obraz.

I tak leżała Słaboniowa, słuchając zimowego wiatru, który pędził po równinach zasłony lekkiego śniegu, ognia palącego się pod fajerkami, chrobotu myszy, skrzypienia jabłonki pod oknem, szeptów cichutkich gdzieś po kątach.

Straszna przygoda Ślicznej Justynki

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

OFICYNKA ZAPRASZA WSZYSTKICH MIŁOŚNIKÓW DOBREJ LITERATURY!

Znajdziecie Państwo u nas książki interesujące, wciągające, służące wybornej zabawie intelektualnej, poszerzające wiedzę i zaspokajające ciekawość świata, książki, których lektura stanie się dla Państwa przyjemnością i które sprawią, że zawsze będziecie chcieli do nas wracać, by w dobrej atmosferze z jednej strony delektować się warsztatem znakomitych pisarzy, poznawać siłę ich wyobraźni i pasję twórczą, a z drugiej korzystać z wiedzy autorów literatury humanistycznej.

P O L E C A M Y

Księgarnia Oficynki www.oficynka.pl

e-mail: [email protected]

tel. 510 043 387

Spis treści:

Copyright © Oficynka & Joanna Łańcucka, Gdańsk 2013

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Książka ani jej część nie może być przedrukowywana

ani w żaden inny sposób reprodukowana lub odczytywana

w środkach masowego przekazu bez pisemnej zgody Oficynki.

Wydanie pierwsze w języku polskim, Gdańsk 2021

Opracowanie edytorskie książki: zespół

Projekt okładki: Anna M. Damasiewicz

Ilustracje © Joanna Łańcucka

ISBN 978-83-67204-36-1

www.oficynka.pl

email: [email protected]

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek