Wielki skok ebook

Tytuł oryginału: Played

Projekt okładki: Izabela Surdykowska-Jurek

Copyright © Barbara Freethy 2006

All rights reserved

Copyright © for the Polish translation Wydawnictwo BIS 2017

ISBN 978-83-7551-551-0

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22 877-27-05, 22 877-40-33; fax 22 837-10-84

e-mail: [email protected]

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Dla moich kreatywnych koleżanek:

Candice, Carol, Diany, Barbary Mc., Lynn i Kate, w podzięce za wszystkie wspaniałe pomysły i przepyszną czekoladę!

Wstęp

Poruszał się jak kot mrocznymi, wąskimi tunelami, ciągnącymi się pod ulicami San Francisco. Powietrze było wilgotne, przepełnione wonią nieżywych, rozkładających się zwierząt i stojącej wody. Przy każdym skręcie pajęczyny oklejały mu twarz. Szczury przebiegały mu po stopach, zaniepokojone jego obecnością w świecie, który dotąd należał tylko do nich. Sekretne korytarze zostały zbudowane w okresie prohibicji, aby transportować alkohol pod wzgórzami San Francisco, a potem, w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, służyły przestępczym bandom jako drogi ucieczki. Niewielu ludzi wiedziało, jak poruszać się w labiryncie korytarzy. Znajdowało się tu zbyt wiele wejść i wyjść, za dużo ślepych zaułków i obejść. Na szczęście miał mapę, która pokazywała mu dokładnie, co ma robić.

Zatrzymał się i skierował światło latarki na trzymaną w ręce pożółkłą kartkę. Linie i wytyczne zostały skreślone ponad siedemdziesiąt pięć lat temu. Pozyskanie tego jakże ważnego planu zajęło mu wiele czasu i wymagało starannie zaplanowanej akcji. Miał nadzieję, że wysiłek się opłaci. Było możliwe, że część tuneli zapadła się podczas rozbudowy miasta czy na skutek trzęsień ziemi, które co kilka lat nawiedzały ten obszar, jednak przy odrobinie szczęścia ta ścieżka pozwoli mu dotrzeć do przedmiotu jego pożądania.

Przesunął strumień światła latarki na otwierający się przed nim tunel i ruszył dalej przekonany, że tak jak zwykle zdobędzie to, czego pragnie. W minionych latach próbowało go zatrzymać wielu mężczyzn i kilka kobiet. Nikomu się to nie udało. Po prostu był niepokonany.

Gdy w promieniu światła latarki ujrzał parę prętów wbitych w ścianę, która wyrosła przed nim, poczuł przypływ adrenaliny. Zatrzymał się i przesunął dłońmi po tak skonstruowanych stopniach. A potem zadarł głowę i spojrzał w górę. Wyjściowa klapa znajdowała się dokładnie ponad nim. Znalazł swoją drogę wejścia i wyjścia.

Wyobraził sobie, co dzieje się ponad nim, w budynku domu aukcyjnego Barclay’s. Przygotowywali się do wieczornego przyjęcia otwierającego dni renesansowej sztuki i biżuterii. Wśród wystawianych klejnotów był diament Benedettich, który mógł zostać sprzedany za miliony dolarów. Chyba że wcześniej coś by mu się przytrafiło…

Uśmiechnął się pod nosem. Właśnie w tej chwili ochroniarze Barclay’s spotykali się z zespołem włoskiej ochrony, która towarzyszyła kolekcji w jej drodze z Florencji. Będą się utwierdzać w przekonaniu, że ich ochrona jest nie do pokonania i że nikt nie jest w stanie ukraść bezcennego diamentu. Ale pomylą się.

Wyciągnął z kieszeni dowód i przyjrzał się cudzemu nazwisku i zdjęciu twarzy, którą starannie odtworzył za pomocą makijażu, soczewek kontaktowych, spreju samoopalającego i farby do włosów. Znał tego człowieka na wylot, poznał jego historię, jego przyjaciół i związek z ważnymi przedstawicielami Barclay’s, a konkretnie z Christiną Alberti. Nie będzie podejrzewała, że nie jest tym, na kogo wyglądał. A potem będzie za późno. Plan został przygotowany.

Wycofał się po własnych śladach z tunelu i wyszedł na zewnątrz w odległości kilku domów od siedziby domu aukcyjnego. Rozpiął kombinezon i wepchnął do najbliższego pojemnika na śmieci. Poprawił krawat i czarny frak. Pora zacząć zabawę.

Rozdział pierwszy

Flesze błyskały prosto w jej twarz, jedno oślepiające mignięcie za drugim. Christina Alberti zatrzymała się w drzwiach. Aparaty fotograficzne nie przestawały pracować. Czuła się jak gwiazda. Ale tak naprawdę fotografowie nie interesowali się nią, tylko zwieszającym się z jej szyi na prostym łańcuszku cudownym dziewięćdziesięciosiedmiokaratowym żółtym diamentem. Christina chciała wyeksponować wisior na czarnym aksamicie, w kasecie z pancernego szkła, ale rodzina Benedettich nalegała, aby diament został zaprezentowany podczas ekskluzywnego przyjęcia poprzedzającego aukcję na szyi modelki. Ponieważ szefostwo Barclay’s nie chciało powierzać drogocennego klejnotu nikomu spoza domu aukcyjnego, to Christina ze swoją oliwkową cerą po włoskich przodkach, z ciemnymi włosami i jasnozielonymi oczami okazała się doskonałą kandydatką do roli modelki. Ubrano ją w czarną wieczorową suknię bez ramiączek, stworzoną do wyeksponowania naszyjnika. Przysłani styliści upięli jej włosy w kaskadę opadających loków i zaaplikowali makijaż, nadając wygląd egzotycznej, włoskiej piękności. Kiedy skończyli pracę, Christina z trudem rozpoznała się w lustrze.

Była historykiem sztuki, znawczynią kamieni szlachetnych i ozdobnych, naukowcem, kobietą, która większość czasu spędzała, ślęcząc nad książkami lub badając cenne klejnoty, analizując ich niedoskonałości i szlif. Nie przepadała za imprezami. Krążenie po salonie nie należało do jej żywiołów, ale było za późno, żeby się wycofać. Przyjęcie się rozpoczęło, ona zaś stanowiła jego główną atrakcję.

Dom aukcyjny mieścił się w dużym, trzypiętrowym budynku, gdzie oryginalnie miał siedzibę bank. Tego wieczoru główna galeria na drugim piętrze została przekształcona w renesansowe Włochy. Piękne obrazy zdobiły ściany, a w szklanych gablotach znajdowały się drobne przedmioty o wartości kolekcjonerskiej, od krucyfiksów po miecze, monety i biżuterię. W tle pobrzmiewała muzyka skrzypcowa. Obecni byli wszyscy, którzy coś znaczyli w mieście, członkowie śmietanki towarzyskiej San Francisco, a także ważni dealerzy sztuki i kolekcjonerzy z całego kraju, którzy powinni wysoko licytować podczas zbliżającej się aukcji, rozpoczynającej się za dwa dni, w piątek w południe.

– Pięknie wyglądasz, Christino – gładkim głosem odezwał się Michael Torrance. Ale spojrzenie kolekcjonera biżuterii skupione było nie na jej twarzy, ale na klejnocie.

Christina próbowała powstrzymać rumieniec. Nie była przyzwyczajona do mężczyzn tak otwarcie wpatrujących się w jej biust, który niewątpliwie tego wieczoru odsłaniała bardziej niż zwykle. Zdrowy rozsądek mówił jej, że mężczyzny śliniącego się nad jej dekoltem wcale nie interesowały jej piersi. Jego wzrok koncentrował się wyłącznie na połyskującym żółtym brylancie. Nie mogła mieć o to do niego pretensji. Klejnot był wspaniały, a Michael Torrance od dwudziestu lat kolekcjonował brylanty.

– Mam nadzieję, że weźmiesz udział w licytacji – odezwała się, gdy jego spojrzenie w końcu powróciło na jej twarz.

– Oczywiście. Wiesz dobrze, że nie oddam takiego diamentu bez walki.

– I zjawiłeś się osobiście. Jestem pod wrażeniem.

Poprzednie licytacje prowadziła dla Michaela telefonicznie. Zwykle wolał pozostawać anonimowy.

– Ja też jestem pod wrażeniem – mruknął, ponownie przenosząc wzrok na kamień. Uśmiech w spojrzeniu jego ciemnoniebieskich oczu był pełen chciwości. Był przystojnym mężczyzną po czterdziestce, eleganckim, ubranym w grafitowy garnitur. Nie potrafiła tego zdefiniować, ale było w nim coś, co ją niepokoiło. Nie miała pojęcia, skąd brał pieniądze, ale nigdy nie miał problemu z wyłożeniem odpowiedniej sumy w odpowiednim czasie. Podejrzewała jednak, że ten wyjątkowy diament przetestuje zasobność niejednego portfela.

– Zacznij krążyć po sali – cicho mruknęła jej do ucha szefowa, Alexis Kensington.

Alexis, atrakcyjna, wysoka czterdziestoparoletnia blondynka w długiej niebiesko-zielonej sukni od Very Wang i biżuterii z brylantami, posłała Michaelowi uśmiech.

– Chyba się nie znamy. Jestem Alexis Kensington.

– Ach, sławna właścicielka Barclay’s. Miło mi panią poznać – powiedział Michael.

– Mnie również – odpowiedziała Alexis.

– Podyskutujemy później, Michael – wtrąciła się Christina, widząc, że Alexis zamierza wciągnąć Michaela do rozmowy. Nie miała wątpliwości, że w ciągu pięciu minut Alexis sprawi, że Michael zacznie się ślinić z chęci posiadania diamentu. Alexis namiętnie kochała Barclay’s. Od pięciu lat, kiedy poślubiła Jeremy’ego Kensingtona, założyciela i właściciela Barclay’s, postawiła sobie za cel podniesienie Barclay’s na kolejny poziom, na którym mógłby konkurować z domem aukcyjnym Sotheby’s, Christie’s i innymi dużymi graczami. Piątkowa licytacja diamentu Benedettich miała umocnić pozycję Barclay’s na tym rynku.

Christina była nieco zaskoczona, że zdobyli to zlecenie. Barclay’s istniało zaledwie od dwudziestu lat. Nie mieli prestiżu i reputacji dorównujących innym domom aukcyjnym, ale czasem wszystko zależało od prowadzącego licytację i odrobiny szczęścia. Bez względu na to, dlaczego im się udało, Christina była szczęśliwa, że może pomóc przy wystawieniu na licytację tak cennego klejnotu. Niewątpliwie wzmocni to też jej autorytet. I może w końcu będzie w stanie uciec przed swoją przeszłością.

Wędrując po sali, była nieustannie świadoma obecności ochroniarza, który podążał za nią w pewnej odległości. Dwaj inni strażnicy stali przy drzwiach wejściowych, a jeszcze jedna dwójka przy głównym wejściu do budynku. Na szczęście do galerii prowadziły tylko jedne drzwi, więc obszar był ograniczony. Ochroniarze byli ubrani w smokingi, aby wtopić się w tło. Lał się szampan, a w głębi galerii rozstawiono stoły z wyśmienitym jedzeniem. Przy małych, oświetlonych świecami stolikach goście mogli przysiąść i porozmawiać albo przejrzeć katalogi.

Christina przystanęła na chwilę, żeby przywitać się z gośćmi, których osobiście zaprosiła na aukcję. Od trzech lat pracowała w Barclay’s jako specjalistka od biżuterii i zdołała już zbudować solidną siatkę sprzedawców i kupujących, którzy ufali jej radom. Cieszyła się, mogąc znaleźć idealny przedmiot dla zapalonego kolekcjonera.

Starała się nie okazać zdenerwowania, gdy otoczyły ją trzy kobiety. Diament sprawiał, że na skórze czuła mrowienie i gorąco. Z każdą chwilą kamień zdawał się ważyć coraz więcej. Było to przedziwne uczucie. Miała wrażenie, że klejnot ożywa, budzi się z długiego, głębokiego snu. Nie mogła przestać się zastanawiać, gdzie się znajdował przez ostatnie sto lat. Jego historię otaczała tajemnica. Rodzina Benedettich podała niewiele informacji o kamieniu, który, jak twierdzili, od pokoleń znajdował się w ich posiadaniu.

Ponieważ cała kolekcja przyjechała zaledwie parę godzin wcześniej, Christina nie miała możliwości obejrzenia klejnotu pod swoim mikroskopem. Dokładne oględziny i wycenę zaplanowała na następny dzień. Asystent z europejskiej placówki Barclay’s dokonał wstępnego badania w domu Benedettich we Florencji, ale Christina chciała osobiście obejrzeć diament przed wystawieniem go na aukcję. Rzadko się zdarzało, żeby takiej wielkości kamień szlachetny nie miał znanej historii, toteż była bardzo zaintrygowana. Europejski rzeczoznawca zapewnił ją, że rodzina posiada autentyczne dokumenty poświadczające pochodzenie klejnotu i że nie grozi im ryzyko sprzedaży kradzionej biżuterii. Christina miała nadzieję, że jest to prawda. Nie mogła sobie pozwolić na kolejny skandal w swoim życiu.

Starając się, żeby nikt nie zmonopolizował jej na zbyt długo, odsunęła się od otaczających ją kobiet. Większość ludzi ze względu na diament zachowywała dystans, toteż zaskoczył ją energiczny dotyk męskiej ręki na ramieniu. Odwróciła się gwałtownie i zesztywniała na widok pełnego irytacji spojrzenia pary piwnych oczu. Stojący przed nią mężczyzna był duży, muskularny, pełen z trudem tłumionej energii. Miał jasnobrązowe sterczące włosy i ogorzałą twarz, jakby większość czasu spędzał na dworze. Jego atletyczna sylwetka wydawała się nie na miejscu w sali pełnej wyrafinowanych kolekcjonerów sztuki.

– Czemu pani do mnie nie oddzwoniła, do cholery? – zażądał wyjaśnień.

Wzdrygnęła się, słysząc ostry ton jego głosu.

– Słucham? Kim pan jest?

– J.T. McIntyre. W ciągu ostatnich trzech dni dzwoniłem do pani kilkanaście razy. Jestem z FBI. Czy coś to pani mówi?

Przypomniała sobie te wszystkie różowe karteczki z jego nazwiskiem i nerwowo przełknęła ślinę.

– Powiedziałam sekretarce, żeby przełączała pańskie telefony do naszego działu ochrony.

– Rozmawiałem z nimi, ale chciałbym porozmawiać z panią.

Ścisnęło ją w brzuchu, gdy przez głowę przeleciały jej sceny z przeszłości, mężczyźni w garniturach stukający do frontowych drzwi, ojciec rozmawiający z nimi szeptem, a potem, tej samej nocy, ona i tata nagle opuszczający jeszcze inny dom, w innym mieście, w innym stanie. FBI chciało rozmawiać także z nią, ale tata ją ochronił. Ona też będzie go chronić.

– Naprawdę nie mam nic wspólnego z ochroną – powiedziała.

– Nosi pani ten brylant, więc musi pani wiedzieć, że ktoś zamierza go ukraść.

Serce zabiło jej gwałtownie.

– Mówi pan o kimś konkretnym?

Czekała na jego odpowiedź, wstrzymując oddech.

– Tak. Nazywa się Evan Chadwick i jestem przekonany, że jest pani jego następnym celem.

Starała się nadążyć za jego słowami. Mówił o kimś, kogo nie znała. Dzięki Bogu! Evan Chadwick. Nigdy o nim nie słyszała.

– Dlaczego? – zapytała w końcu. – Czemu miałabym być jego celem?

– Z tego prostego powodu, że ma pani na sobie bezcenny klejnot.

– Wątpię, żeby go ukradł w pokoju pełnym ludzi, z ochroniarzami strzegącymi wszystkich drzwi.

– Nie dziwiłaby się pani, gdyby wiedziała, do czego jest zdolny Evan. Jest pani jedną z niewielu osób mających nieograniczony dostęp do diamentu. Oznacza to, że znalazła się pani na jego liście ludzi do wykorzystania. Jest gdzieś tutaj, czekając na okazję. Musi się pani dowiedzieć wszystkiego o nim, jak wygląda, jak działa.

– Ochrona zapoznała mnie już z listą znanych złodziei klejnotów. Zapamiętałam ich nazwiska i twarze, ale nie przypominam sobie żadnego Evana Chadwicka.

– Bo nie jest znanym złodziejem biżuterii. Ale jest przestępcą, oszustem, socjopatą, innymi słowy, bardzo niebezpiecznym człowiekiem. Ścigam go od pięciu lat i jestem przekonany, że zamierza ukraść diament, który ma pani na szyi.

– Co nie oznacza, że mu się to uda. – Zorientowała się, że ich wymiana zdań niepotrzebnie przyciąga uwagę, i ściszyła głos. – Nie mogę teraz z panem rozmawiać. Muszę prezentować diament. Na dodatek jesteśmy na przyjęciu. Nie chcę, żeby nasi goście myśleli, że dzieje się coś niedobrego.

Kiedy ruszyła przez salę, trzymał się blisko niej.

– Czy ostatnio ktoś nowy zaczął dla pani pracować, zaprzyjaźnił się z panią, zaprosił panią na kolację, postawił drinka?

– Nie – odpowiedziała, zmieszana jego pytaniami.

– Jest pani absolutnie pewna, że w ostatnim tygodniu nie poznała pani nikogo nowego?

– Nie mogę być absolutnie pewna. Nad tą wystawą pracuje mnóstwo ludzi i przez cały czas rozmawiam z nowymi handlowcami i kolekcjonerami.

– Ma jasne włosy, niebieskie oczy, szeroki uśmiech, jest wysoki i czarujący. Większość kobiet w kilka sekund poddaje się jego urokowi – cierpkim głosem dodał J.T.

– Zabrzmiało to tak, jakby był pan zazdrosny – mruknęła. Chociaż nie miał powodu do zazdrości. Ze swoją barczystą figurą i z opaloną twarzą o surowych rysach był jednym z najbardziej atrakcyjnych mężczyzn, jakich zdarzyło jej się widzieć.

– Po prostu stwierdzam fakty.

– Nikogo takiego nie spotkałam.

– Czasem nosi przebranie. I dlatego właśnie musimy porozmawiać o wszystkich, z którymi miała pani kontakt od początku przygotowywania tej aukcji.

– Ale nie dziś – stwierdziła krótko. – A to pańskie spojrzenie spode łba niepokoi naszych klientów. Proszę zadzwonić do mnie jutro.

– Odbierze pani telefon?

– Może pan spróbuje i przekona się, czy odbiorę.

Zmarszczył brwi, wpatrując się w jej twarz.

– Większość ludzi odbiera telefony od FBI. Dlaczego pani tego nie robi? Czy coś pani ukrywa, pani Alberti?

– Nie pod tą suknią – rzuciła lekko i zaraz pożałowała swoich słów, bowiem jego spojrzenie przewędrowało z jej twarzy na biust. Zdecydowanie odniosła wrażenie, że ten człowiek był bardziej zainteresowany jej dekoltem niż diamentem. Gdy odchodziła, czuła jego wzrok śledzący każdy jej krok. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, był gorliwy agent FBI wsadzający nos w jej sprawy.

Zatrzymała się, widząc przed sobą wysokiego, starszego dżentelmena. Na głowie miał szopę przyprószonych siwizną włosów, które aż się prosiły o fryzjera, i okulary w grubej oprawce na czubku nosa. Miał pomarszczoną, pełną przebarwień twarz. Jedynym pogodnym elementem jego wizerunku była jaskrawoczerwona muszka.

– Christina Alberti – powiedział cicho, kiwając głową. – Minęło tyle lat, odkąd cię widziałem ostatnio. Byłaś wtedy małą dziewczynką.

Jego śpiewny angielski akcent wydał jej się znajomy. Było też coś w jego oczach, co przypominało jej kogoś…

– Przepraszam, ale…

– Nie pamiętasz mnie – dokończył z pełnym zrozumienia kiwnięciem głową. – Pozwól, że się przedstawię. Nazywam się Howard Keaton i jestem starym przyjacielem twojego ojca. Dawno temu pracowaliśmy razem na Uniwersytecie Kalifornijskim, w ramach letniego kursu o włoskim renesansie.

– Oczywiście, profesor Keaton. – Rozluźniła się i obdarzyła go uśmiechem. – Minęło już trochę czasu.

– Owszem. Jesteś już całkiem dorosła i… śliczna. Wyglądasz jak księżniczka.

– To dzięki temu diamentowi. On to sprawia. A pan nadal wykłada?

– Od kilku lat już nie. Pracuję w muzeum w Vancouver. Dziwię się, że ojciec ci tego nie powiedział. Jest tu Marcus?

Rozejrzał się po sali, wypatrując jej ojca.

– Nie, podróżuje – wyjaśniła.

– Szczęśliwy człowiek. – Howard powrócił wzrokiem do diamentu i jego spojrzenie stwardniało.

– Czy mogę?

Skinęła głową. Profesor przysunął się bliżej, wyciągnął rękę i z namaszczeniem dotknął palcami powierzchni kamienia.

– Jest przepiękny – powiedział. – Taki szlif, czystość, niezwykły klejnot. Dziwi mnie, że nie denerwujesz się, nosząc go.

– Wszędzie jest ochrona.

– Nie mówiłem o strażnikach czy o wartości diamentu. Miałem na myśli klątwę.

Serce jej zadrżało.

– Klątwę?

– Nie słyszałaś o niej? Zdziwiłem się, że nie było o niej wzmianki w katalogu aukcyjnym, ale potem pomyślałem, że może bałaś się, iż może to wpłynąć na cenę sprzedaży.

– Z tym kamieniem nie wiąże się żadna klątwa. Musiał pan go pomylić z jakimś innym diamentem.

Widziała, że nie był przekonany, a jego intensywne spojrzenie sprawiło, że poczuła się nieswojo. Przeszedł ją dreszcz. Poczuła uderzenie gorąca i lekki zawrót głowy. Powinna była wcześniej coś zjeść. Uniosła dłoń, żeby dotknąć kamienia, poprawić łańcuszek i doznała szoku, gdy ciężki kamień nagle zaczął się zsuwać w dół.

Gwałtownie wstrzymała oddech, gdy Howard zręcznie złapał diamentowy naszyjnik. Ich oczy się spotkały.

– To znak – mruknął. – Bądź ostrożna, Christino. Bądź bardzo ostrożna.

Kątem oka dostrzegła zbliżającego się ku niej ochroniarza i zrozumiała, że musi odebrać klejnot.

– Czy mogę prosić o zwrot diamentu?

– Oczywiście.

W chwili gdy profesor oddał jej diament, w sali rozległ się krzyk, a potem wołania „Pożar! Pożar!”. Kiedy szary dym wdarł się do sali, mocno zacisnęła palce na kamieniu.

Tłum natychmiast ruszył w stronę drzwi galerii, przewracając stoliki i krzesła i porywając za sobą Christinę. Oczy zaczęły jej łzawić, z trudem mogła oddychać. Ściskała diament w ręce, modląc się, żeby go nie zgubić, ale nikt nie zdawał się zainteresowany klejnotem. Nawet profesor Keaton zniknął. Jeszcze niedawno znajdowała się w centrum zainteresowania, ale teraz tłum zajęty był ucieczką.

Panika w pomieszczeniu rosła z każdą chwilą i Christina rozumiała dlaczego. Wśród dymu i krzyków łatwo było stracić orientację. Nie widziała nawet swoich nóg. Nagle, nie wiadomo skąd, u jej boku pojawił się J.T. McIntyre i złapał ją za ramię.

– Daj mi diament – rzucił ostro.

Zawahała się, nie chcąc wypuścić kamienia z ręki. Nie znała tego człowieka. Mógł być absolutnie każdym. Mógł być złodziejem klejnotów, udającym agenta FBI. I nie chodziło tylko o jej pracę, stawką była jej reputacja, nowe życie, jakie sobie zbudowała. Nie mogła – nie chciała – żeby teraz wszystko się zawaliło.

– Raczej nie. Nie znam cię.

– Nie ma czasu na dyskusje. Możesz mi zaufać.

– Jak mogę ci zaufać? Możesz być tym złodziejem, o którym mi opowiadałeś, tym, który udaje inne osoby.

Zakasłała, a łzy strumieniem zaczęły spływać jej po twarzy.

Jakby tego wszystkiego było jeszcze mało, uruchomiły się zraszacze przeciwpożarowe, oblewając ich wodą. W ciągu paru sekund wieczorowa suknia przykleiła się do jej ciała jak druga skóra.

– Jestem tutaj, żeby strzec ciebie i kamienia! – krzyknął J.T.

– I tak go nie oddam – odparła z determinacją.

– Trzymaj się więc, bo wychodzimy stąd.

J.T. nie puścił jej ramienia, dopóki nie dotarli do drzwi. W połowie schodów minęli kilku strażaków, którzy wbiegali na górę do galerii. Christina miała nadzieję, że uda im się ugasić ogień. Szklane gabloty stanowiły pewne zabezpieczenie i gdy tylko wyłączył się alarm przeciwpożarowy, specjalne osłony ścian opuściły się, chroniąc obrazy przed wodą i dymem. Ale jeśli cały budynek stanie w płomieniach, żadna ludzka siła nie uratuje kolekcji.

Russell Kenner, szef ochrony w Barclay’s oraz Luigi Murano, jego włoski odpowiednik, który przyjechał z Włoch, pilnując kolekcji Benedettich, spotkali ich przy głównym wejściu. Towarzyszyło im kilku ochroniarzy, którzy natychmiast otoczyli Christinę i odciągnęli ją od tłumu ludzi wychodzących z budynku.

Kiedy znaleźli się w pustej sali wystawowej na parterze, Christina odetchnęła z ulgą. Kenner, były komandos, który nadal strzygł swoje ciemne włosy na krótko, w wojskowym stylu, wyszczekiwał rozkazy prosto do trzymanego w ręce nadajnika. Murano, przysadzisty, pogodny Włoch, wymachiwał rękami w powietrzu, wykrzykując, że wieczór był jedną wielką katastrofą.

– Czy nie powinniśmy wyjść z budynku? – zapytała Christina.

– Wydaje się, że zadymiona jest wyłącznie główna sala wystawowa galerii – odpowiedział Russell. – Wstępne raporty mówią o bombach dymnych umieszczonych w otworach klimatyzacyjnych.

– Co? Mówisz, że nie było żadnego pożaru? – Poczuła ucisk w żołądku. Jeśli ktoś podłożył bomby dymne, musiał mieć ku temu powód. Może to dobrze, że zamek naszyjnika się rozpiął. Gdyby w chwili gdy rozległa się syrena alarmu przeciwpożarowego, miała naszyjnik na szyi, łatwiej byłoby go jej zabrać.

– Nadal oceniamy sytuację – ciągnął dalej Russell. – Wezmę teraz od ciebie diament.

Christina zawahała się, szybko jednak upomniała się, żeby nie zachowywać się śmiesznie. Znała Russella Kennera i ufała mu. Ale na widok wchodzących do pomieszczenia Alexis i Jeremy’ego Kensingtonów poczuła ulgę. Barclay’s było ich firmą. Do nich należało podjęcie decyzji, co robić z diamentem.

– Wszystko w porządku z diamentem? – zapytała od razu Alexis.

Christina starała się nie pokazać urazy faktem, że Alexis interesowała się tylko klejnotem, a w ogóle nie pomyślała o jej bezpieczeństwie. Diament był o wiele więcej wart dla galerii niż Christina.

– Tak, nic mu się nie stało.

Christina rozprostowała palce, pokazując im mieniący się na żółto brylant. Usłyszała zbiorowe westchnienie ulgi.

– Wezmę go – powiedziała Alexis. – Strażacy będą chcieli, żebyśmy opuścili budynek. Może poczekasz na zewnątrz, Christino? Gdy tylko dowiemy się czegoś więcej, przyjdę po ciebie.

Christina z przyjemnością oddała jej diament. Ciążyła jej odpowiedzialność za jego bezpieczeństwo. Nagle poczuła się o wiele lżej. Ruszyła w stronę wyjścia, ale zatrzymała się, żeby się obejrzeć. Z zadowoleniem zobaczyła J.T. McIntyre’a pogrążonego w rozmowie z Russellem. Wolała, żeby FBI rozmawiało z ochroną, nie z nią.

Po wyjściu z budynku ujrzała trzy samochody strażackie z błyskającymi czerwonymi światłami, które oświetlały grupki stojących na ulicy ludzi.

– Christino, chyba ci się to przyda – usłyszała głos Kelly Huang.

Christina odwróciła się do swojej współpracownicy. Kelly, piękna Azjatka, która niedawno dołączyła do pracowników Barclay’s jako specjalista od sztuki azjatyckiej, podała Christinie torebkę.

– Moja torba! – zawołała Christina. – Skąd ją masz?

– Kiedy rozległ się alarm, byłam w swoim pokoju. Zobaczyłam twoją torebkę na biurku i pomyślałam, że powinnam ją zabrać. Nie wiadomo, kiedy znów wpuszczą nas do środka. O Boże, jesteś cała przemoczona!

– W galerii uruchomiły się kurtyny wodne.

– Powinnaś pójść do domu i się przebrać. Chyba nie chcesz się przeziębić. Powiem Alexis, gdzie jesteś.

Pomysł był kuszący. Chociaż chciała pozostać na miejscu i śledzić rozwój wypadków, to naprawdę przydałoby jej się suche ubranie.

– Dobrze.

Wsunęła rękę do torebki i z ulgą znalazła w niej swoje klucze i telefon.

– Jeśli coś się wydarzy, zanim wrócę, zadzwoń do mnie.

– Na pewno – obiecała Kelly.

Christina zatrzymała się, gdy pod budynek podjechał samochód wiadomości telewizyjnych. Przybyła też prasa. Miała nadzieję, że powiedzenie „Nie ma czegoś takiego jak zła prasa” jest prawdziwe. Zauważyła Sylwię Davis, rzeczniczkę prasową domu aukcyjnego Barclay’s, szybko podążającą w stronę samochodu dziennikarzy. Zgromadzeni na ulicy ludzie także skupili swoje zainteresowanie na kamerach. Czy pośród nich znajdowała się osoba, która podłożyła bomby dymne, a teraz bawiła się tą sceną? A może była w środku, w budynku? Może był to mężczyzna, przed którym ostrzegał ją agent FBI, ktoś w przebraniu, komu ufali, kogo uważali za znajomą osobę? Trudno było sobie wyobrazić, żeby ktoś z jej współpracowników chciał zniszczyć Barclay’s. Lecz sama dobrze wiedziała, że pozory mogą mylić. Każdy ma swoje tajemnice.

Schodziła już po schodach, gdy spostrzegła mężczyznę szybko oddalającego się ulicą. Nie widziała go dokładnie, bo znajdował się za daleko. Miał na sobie długi, ciemny płaszcz i stawiał charakterystyczne długie kroki. Serce gwałtownie przestało jej bić, a myślami przeniosła się w miejsce, gdzie nie chciała się znaleźć.

Nie, nie mógł tego zrobić. Nie zrobiłby jej tego. Wiedział, że dom aukcyjny Barclay’s nie był tylko miejscem pracy, ale jej całym życiem i że ostatnie trzy lata spędziła, starając się zacząć wszystko od nowa. To niemożliwe, żeby próbował zniszczyć życie, które sobie zbudowała. A może?

Zniknął za rogiem budynku. Powiedziała sobie, że się pomyliła, że to nie był on, lecz wątpliwości pozostały. Musiała się upewnić. Gdy zbiegała po schodach, jej obcasy stukały na kamiennych stopniach. Mężczyzna wsiadł do ciemnego mercedesa. Samochód przemknął obok niej tak szybko, że sylwetka kierującego była tylko rozmazaną smugą. Powiedziała sobie, że musi o nim zapomnieć, wrócić do domu, ale idąc do swojego samochodu, wiedziała, że po drodze będzie musiała zrobić jeden przystanek. Żeby zyskać pewność.

* * *

J.T. chciał porozmawiać z Christiną Alberti, ale kiedy opuścił gmach, w którym mieściła się galeria, była już w połowie parkingu. Zawahał się, rozdarty pomiędzy koniecznością pozostania i nadzorowania śledztwa w sprawie podłożenia bomb dymnych i chęcią podążenia za Christiną. Ponieważ zarówno ochrona Barclay’s, jak i lokalna policja prężyły muskuły, postanowił, że spokojnie może zająć się dziewczyną.

Była inna, niż oczekiwał. Na papierze wydawała się bezbarwną, dwudziestodziewięcioletnią historyczką sztuki z paroma dyplomami ukończenia różnych studiów, certyfikowaną znawczynią kamieni szlachetnych, krótko mówiąc, nudną intelektualistką. Wyobrażał sobie, że będzie mądra i poważna. Zaskoczyła go jej oszałamiająca uroda. Kiedy pojawiła się w galerii, jej tajemnicze zielone oczy, miodowa cera, wspaniałe ciemne włosy i nieprawdopodobnie seksowne ciało sprawiły, że dosłownie zabrakło mu tchu. Z tym diamentem na szyi wyglądała jak jakaś włoska księżniczka.

Idąc teraz przez parking, napomniał się, że nie miało to znaczenia. Był tutaj, żeby złapać złodzieja, i musiał się skoncentrować na swoim celu. Teraz, gdy już zobaczył Christinę, był więcej niż pewny, że Evan Chadwick nie przepuści okazji, by nawiązać z nią kontakt. Nie tylko miała pełny dostęp do diamentu Benedettich, ale na dodatek była piękną kobietą. Bez wątpienia oba te czynniki zainteresują Evana, który lubił kobiety niemal tak samo, jak dobry przekręt.

FBI miało grubą teczkę dotyczącą Evana i licznych przestępstw, jakie popełnił w ostatniej dekadzie. Był genialnym przestępcą, odpowiedzialnym za zrujnowanie życia dziesiątkom osób. J.T. wiedział z pierwszej ręki, jakie spustoszenia Evan pozostawiał po sobie. Nigdy nie zapomni, że Evan ponosi odpowiedzialność za zniszczenie jego rodziny. Nie zamierzał spocząć, dopóki drań nie pójdzie siedzieć do końca swego nędznego życia.

Najpierw jednak musiał go złapać. I zrobi to. Tydzień wcześniej niewiele brakowało, żeby zgarnął Evana na gorącym uczynku, ale drań wyślizgnął się z rąk lokalnej policji i uciekł. Lecz pozostawił po sobie ślad w postaci artykułu w gazecie o zbliżającej się aukcji renesansowej biżuterii i dzieł sztuki w galerii Barclay’s. Gdy tylko J.T. zorientował się, że w skład kolekcji wchodzi wyjątkowy, bezcenny diament, wiedział, iż Evan zamierzał go ukraść. A teraz, poznawszy osobiście Christinę, był przekonany, że odegra jakąś rolę w tej grze. Pytanie tylko – jaką?

Nie podobało mu się, że naszyjnik zsunął się z szyi Christiny i że trzymała go w ręce w chwili, gdy wybuchły bomby dymne. Zaczął biec w stronę swojego samochodu, czując ogarniającą go falę adrenaliny. Dlaczego Christina tak się spieszyła, żeby stąd odjechać? Czy współpracowała z Evanem? Czy chciała się z nim teraz spotkać?

Dotarł do swojego wynajętego samochodu dokładnie w momencie, w którym niebieski hyundai Christiny wyjeżdżał z parkingu. Dziewczyna zdawała się spieszyć, opony zapiszczały, gdy skręciła na ulicę. Czy chodziło tylko o to, że była przemoczona, zmarznięta, przestraszona? A może miała inny powód, by tak pospiesznie się oddalić?

Wsunął się za kierownicę swojego chevroleta i ruszył za nią, ciesząc się, że dziewczyna nie jedzie jakimś wyjątkowo szybkim samochodem sportowym. Udało mu się ją dogonić na czerwonych światłach i gdy dalej jechała przez miasto, trzymał się blisko niej. Po przejechaniu jakichś dwóch, trzech kilometrów był już pewien, że Christina nie zmierzała do domu. Nie miał czasu na nic więcej poza zapoznaniem się z podstawowymi faktami z życia ważniejszych pracowników domu aukcyjnego Barclay’s, ale dobrze zapamiętał, że Christina Alberti mieszkała w apartamencie na Telegraph Hill. A teraz jechała w przeciwną stronę.

Serce zaczęło mu bić pospieszniej, gdy skręciła w ulicę zabudowaną szeregiem domów jednorodzinnych w Lake District. Domy były eleganckie, ale nie tak bogate, jak te stojące parę przecznic dalej, w Pacific Heights. Zatrzymała się przy krawężniku, przed piętrowym domem w stylu wiktoriańskim. J.T. pojechał dalej i zaparkował za rogiem, po czym cofnął się pieszo. Zbliżając się do posiadłości, ujrzał dziewczynę stojącą na ganku. Nacisnęła dzwonek, niecierpliwie przytupując nogami, i odwróciła głowę.

J.T. przycupnął za drzewem. Kiedy znów się wychylił, Christina skręcała za róg domu. Ostrożnie, cicho ruszył przez podwórko, zastanawiając się jednocześnie, czy weszła do domu bocznymi drzwiami. Wyjrzał za róg domu i zdumiał go widok Christiny zdejmującej z nóg szpilki. Co też robiła?

Chwilę później podwinęła do góry swoją długą, wieczorową suknię, zawiązała ją na supeł na wysokości kolan, po czym oparła jedną bosą stopę na pniu pobliskiego drzewa, szukając punktu podparcia. Chwyciła niższą gałąź i ku jego zaskoczeniu zaczęła się wdrapywać na drzewo. Niewiele czasu zajęło jej wspięcie się na wykrzywiony dąb, którego górne gałęzie sięgały balkonu na piętrze. Christina przewiesiła się przez balustradę i zgrabnym skokiem wylądowała na balkonie.

Otworzyła przesuwne drzwi i znikła wewnątrz domu.

No, no, sytuacja z każdą chwilą stawała się coraz bardziej interesująca. Czy dziewczyna chciała obrabować ten dom, czy może szukała czegoś lub kogoś? Tak czy inaczej, miał nadzieję, że zaprowadzi go do Evana.

Ponieważ drzewo było najwyraźniej jedyną drogą wiodącą do środka domu, J.T. ruszył w ślady Christiny. Nie wspinał się z takim wdziękiem i szybkością jak ona, ale udało mu się dotrzeć na balkon. Przesuwne drzwi były otwarte. W środku pokój był pusty. Nie tracił czasu na rozglądanie się; bardziej interesowało go, gdzie poszła Christina. Na dole usłyszał jakiś ruch, więc zaczął się skradać po schodach. Kiedy wszedł do pomieszczenia wyglądającego na gabinet, zobaczył Christinę stojącą przed ścianą z otwartym sejfem. Obróciła się gwałtownie, z wyrazem zaskoczenia i winy na twarzy.

– To ty! – zawołała, przykładając rękę do serca. – Co tu robisz?

Rozdział drugi

Miałem ci zadać dokładnie to samo pytanie – odpowiedział J.T.

Christina otworzyła usta, z których jednak nie wydobył się żaden dźwięk. Widział, że usiłowała wymyślić odpowiedź. W swojej karierze przesłuchiwał wiele osób, rozpoznał więc w dziewczynie osobę, która będzie chciała sprzedać mu jakąś bujdę. Zagryzła dolną wargę. Widział nerwowy błysk jej zielonych oczu, gdy rozejrzała się po pokoju, szukając sposobu ucieczki. Ale znalazła się w ślepym zaułku, schwytana w pułapkę jak szczur. Tyle że była o wiele ładniejsza od szczura. Nawet bosa, w przemoczonej wieczorowej sukni, z rozmazanym makijażem i ciemnymi włosami opadającymi jej na ramiona, Christina była piękną kobietą. Najbardziej podobał mu się sposób, w jaki mokry jedwab sukni przywierał do jej piersi, bioder i nóg. Zesztywniał cały i odetchnął głęboko, upominając się, żeby zachowywać się profesjonalnie.

– Czekam.

Zaplótł ręce na piersiach.

Christina wsunęła pasmo włosów za ucho.

– Nie odpowiedziałeś jeszcze na moje pytanie. Co tutaj robisz? – zapytała.

– Czyj to dom? – odparował, rozglądając się po pokoju. Pod oknem stało duże mahoniowe biurko. Sięgające aż po sufit regały wypełnione były książkami. Ściany zdobiły obrazy olejne. Na wschodnich dywanach stały kanapy obite ciemnobrązową skórą. Pokój był idealnie uporządkowany, szczegóły wyrafinowane. Ale nie sprawiał wrażenia używanego. Nigdzie nie było widać rozrzuconych czasopism, kubka po kawie czy chociażby stosu kartek, niczego, co mówiłoby cokolwiek o jego właścicielu. Wokół panował cierpki zapach kurzu, jakby dom od jakiegoś czasu pozostawał zamknięty.

– Czemu mnie śledziłeś? – zapytała Christina.

Było jasne, że nie zamierzała odpowiedzieć na jego pytania, nie wiedziała jednak, że potrafi być bardzo uparty. Teraz się o tym przekona.

– Bo chciałem z tobą porozmawiać i nie odejdę, dopóki tego nie zrobię. Przestań robić uniki.

– Mówiłam, żebyś odezwał się jutro. A poza tym nie muszę odpowiadać na twoje pytania.

– Wyobraź sobie, że musisz. – Poczekał, żeby jego słowa do niej dotarły. Zobaczył nerwowość wyłaniającą się spod jej brawury. – Na wypadek gdybyś miała jakieś wątpliwości, to chcę cię poinformować, że widziałem, jak się wspinałaś na drzewo i włamywałaś do tego domu. Otwarty sejf za tobą sugeruje, że czegoś szukałaś. A może coś chowałaś? – Zrobił krok do przodu, zastanawiając się, czy znajdzie bezcenny diament, który wcześniej miała na szyi.

Nagłym ruchem zatrzasnęła drzwi sejfu. W jego oczach to zachowanie było oczywistym przyznaniem się do winy.

– To nie twój interes, co robię – rzuciła z mocą. – To jest mój dom. Zapomniałam klucza i dlatego musiałam się włamać.

Pokręcił głową.

– Wstępnie sprawdziłem parę faktów. Mieszkasz w apartamencie na Telegraph Hill. Spróbuj czegoś innego.

– Sprawdzałeś, gdzie mieszkam? – zapytała, nie kryjąc zdumienia.

– Owszem, a to dopiero początek. – W jej oczach dostrzegł zaniepokojenie. – Lepiej będzie, jeśli powiesz mi prawdę. W przeciwnym wypadku mogę zacząć szperać w sprawach, do których wolałabyś, żebym nie zaglądał.

– To zabrzmiało jak groźba.

– To tylko fakt.

– No dobrze, masz rację, to nie jest mój dom. Należy do mojego ojca, Marcusa Albertiego – rzekła, machając ręką. – W tej chwili nie ma go w mieście. Ja zaś zapomniałam wziąć klucze. Jesteś usatysfakcjonowany?

– Łatwo mogę zweryfikować twoją historyjkę.

Uczynił krok do przodu. Cofnęła się, ale nie miała gdzie się odsunąć. Powietrze pomiędzy nimi kipiało od napięcia. Gdy spojrzał jej w oczy, ujrzał w nich strach i coś jeszcze, coś, czego nie potrafił zdefiniować. To go zaniepokoiło.

– Proszę bardzo. Przekonasz się, że mówię prawdę – powiedziała.

– Dlaczego więc jesteś taka zdenerwowana? Dlaczego tak pospiesznie zatrzasnęłaś sejf? Co tam było, czego nie powinienem zobaczyć?

– Jestem zdenerwowana, bo miałam zwariowany dzień.

– Muszę się z tobą zgodzić – przyznał. – A jak wytłumaczysz resztę?

– Wkładałam do sejfu pewne dokumenty. To wszystko. Papiery są bardzo osobiste. I nic więcej już nie powiem. Nie znam cię. Nie wiem nawet, czy naprawdę jesteś agentem FBI. Nie widziałam żadnej legitymacji.

J.T. szybko sięgnął do kieszeni i wyciągnął swój identyfikator.

– Czy to wyjaśnia sprawę?

Christina uważnie obejrzała odznakę.

– Może być sfałszowana.

– Ale nie jest.

Zrobił kolejny krok i zatrzymał się tuż przed nią. Słyszał jej przyspieszony oddech, widział falowanie jej piersi, jej pięknych, rozpraszających go piersi… Zmusił się do przeniesienia wzroku na jej twarz.

– Co takiego się wydarzyło w domu aukcyjnym, co skłoniło cię do ucieczki tutaj?

– Już ci mówiłam, że chciałam umieścić w sejfie papiery.

– Kiedy wdrapywałaś się na drzewo, nie miałaś żadnych dokumentów w ręce. Poszukaj innego wyjaśnienia.

Oparł dłonie na ścianie za jej plecami, więżąc ją pomiędzy sobą i ścianą.

– Co robisz? – zapytała zduszonym głosem.

Kiedy stał tak blisko niej, potrzebował minuty, żeby sobie przypomnieć, co robił. Pachniała jak kwiaty, usta jej się trzęsły, miała rozchylone wydatne wargi, jakby na coś czekała… jakby czekała na niego. Poczuł gwałtowną chęć wplecenia dłoni w jej włosy, zgniecenia tych miękkich warg swoimi ustami.

– Powinieneś się cofnąć – odezwała się.

Nie tylko to powinien był zrobić. Miał zamiar ją zastraszyć i tak zaniepokoić, żeby powiedziała prawdę. Ale dziewczyna wywierała na niego dziwny wpływ. Nie mógł się poruszyć, przesunąć do przodu albo do tyłu, czy nawet pamiętać dokładnie, co chciał, żeby się wydarzyło. Jego ciało miało własne plany, a mózg kłopoty z nadążaniem za rozwojem wydarzeń.

Tymczasem Christina popchnęła J.T. mocno i wymknęła mu się, odsuwając się co najmniej na półtora metra. Dobrze mu to zrobiło. Przy takiej odległości jego mózg ponownie podjął pracę, przypominając mu, że musi się skoncentrować na swoim celu, na schwytaniu Evana. Nie mógł sobie pozwolić na zaangażowanie się w relacje z Christiną.

W jej oczach błyszczał teraz ogień.

– Nawet jeśli pracujesz dla FBI, i tak nie masz prawa tu przychodzić i mnie nękać. Mogę na ciebie donieść.

Przeszedł do ataku.

– Musiałabyś wtedy wyjaśnić, dlaczego wtargnęłaś do tego domu, który ewidentnie nie należy do ciebie, dlaczego tak się spieszyłaś, żeby schować jakieś tajemnicze i niewątpliwie niewidzialne dokumenty, że nawet nie wpadłaś po drodze do domu, żeby się przebrać w suche ubranie, uczesać się czy poprawić makijaż, i że właziłaś na drzewo boso, w wieczorowej sukni…

– Przestań – powiedziała, unosząc rękę i marszcząc czoło. – Jasno przedstawiłeś swoje stanowisko. Wystarczy mi.

– Ja natomiast nie usłyszałem od ciebie wystarczająco dużo. Przypatrzmy się. Dziś wieczorem, gdy miałaś na sobie diament wart miliony dolarów, naszyjnik zsunął ci się z szyi. Jakiś facet złapał go w rękę. Kim był ten człowiek?

Przyglądała mu się przez chwilę, po czym powiedziała:

– To profesor Howard Keaton. Pracował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Wspomniał, że teraz pracuje w muzeum w Vancouver.

– Znasz go?

– Tak, ale od długiego czasu go nie widziałam.

– Jak długo?

Wzruszyła ramionami.

– Od kiedy byłam dzieckiem. Czemu pytasz?

– Tak się zastanawiam. To dziwne, że zapięcie naszyjnika poluzowało się dokładnie w tej chwili, gdy profesor mu się przyglądał. Widziałem, że go dotykał. Czy szarpał za łańcuch?

– Nie czułam żadnego szarpnięcia. Po prostu zaczął spadać. Możliwe, że zamek się otworzył albo złamał. Profesor Keaton niemal od razu mi go podał.

– Niemal to kluczowe słowo.

To ją najwyraźniej zaskoczyło.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Nie sądzisz, że mógł dokonać podmiany prawdziwego klejnotu na fałszywy?

To było podejrzenie, które dręczyło go od chwili, gdy opuścił dom aukcyjny.

Szeroko otworzyła oczy.

– Nie, nie, naturalnie, że nie. Był poza moją kontrolą tylko parę sekund.

Obserwował ją uważnie, ale nie dostrzegł niczego poza zdumieniem wywołanym jego sugestią. Ale mogła po prostu być dobrą aktorką. Początkowo chciał nawiązać z nią kontakt, bo uważał, że dziewczyna może stać się celem Evana i w ten sposób ułatwi mu złapanie odwiecznego wroga. Lecz jej zachowanie tej nocy sprawiło, że pojawiły się wątpliwości dotyczące jej osoby. Nie popełni błędu i nie zaufa jej zbyt pospiesznie.

– Jesteś pewna? – zapytał. – Czasem można coś zrobić szybciej, zanim inni to zauważą.

– Sam obserwowałeś scenę. Co widziałeś?

– Tylko to, co opisałaś – przyznał. – Ale stałem dość daleko i nie miałem szczególnie dobrego pola widzenia. Gdybyś teraz obejrzała diament, potrafiłabyś stwierdzić, czy to przypadkiem nie jest kopia?

– Oczywiście. Bardzo trudno jest skopiować tej wielkości diament, zwłaszcza na łańcuszku. Wszystko musiałoby być idealnie wykonaną podróbką.

– Ale daje się zrobić? – dopytywał. – To nie jest niemożliwe.

– Nie jest niemożliwe, ale piekielnie trudne, zwłaszcza że ten konkretny diament nie był ostatnio w obiegu. Jeśli wierzyć Benedettim, nie był nigdzie wystawiany ani też noszony przez ostatnie sto lat. Leżał zamknięty w skarbcu w ich zamku. Żeby go skopiować, ktoś musiałby wcześniej widzieć diament.

Przedstawiała rozsądne argumenty, ale J.T. chciał pozostać otwarty na różne możliwości. Z jego doświadczenia wynikało, że nie istniało coś takiego jak zbieg okoliczności, a zgranie się wybuchu bomb dymnych z zsunięciem się naszyjnika było zbyt idealne.

– Zbadam diament najszybciej, jak będę mogła – ciągnęła dalej. – Ale sądzę, że poniosła cię wyobraźnia.

– Wcale sobie nie wyobraziłem tych bomb dymnych. Ktoś celowo wywołał zamieszanie.

– Owszem. Dobrze więc, że w tamtej chwili trzymałam diament w ręce. W tym całym rozgardiaszu łatwiej byłoby zerwać mi go z szyi. Dym stanowił doskonałą zasłonę.

– To prawda.

Możliwe, że złodziej zrezygnował z kradzieży, ale J.T. instynkt podpowiadał, iż Evan miał o wiele bardziej skomplikowany plan niż złapanie diamentu w zadymionym pomieszczeniu.

– Posłuchaj, jest mi zimno i jestem przemoczona. Muszę się przebrać – powiedziała Christina, chwytając nasiąknięty wodą materiał. – Też sprawiasz wrażenie, że przydałoby ci się suche ubranie. Może więc skończymy na dziś?

Co prawda zdjął wcześniej marynarkę, ale spodnie nadal były nieprzyjemnie mokre. Nie zamierzał jednak spuścić Christiny z oczu.

– Bardzo ci zależy na pozbyciu się mnie. Co przede mną ukrywasz?

– Nic – sapnęła z widoczną irytacją. – Nie masz nikogo innego do odpytywania? I dlaczego właściwie nie jesteś teraz w Barclay’s, rozmawiając z policją, Russellem i każdym zaangażowanym w zabezpieczanie diamentu? Czy nie na tym polega twoja praca?

– Moja praca polega na łapaniu złodziei.

– Cóż, tu nie ma złodzieja. Nie było też kradzieży.

Wyciągnął z kieszeni fotografię i podszedł bliżej, żeby jej pokazać.

– Czy widziałaś tego człowieka?

Wzięła od niego zdjęcie i uważnie mu się przyjrzała.

– Czy to ten człowiek, o którym mi wcześniej mówiłeś?

– Tak. Nazywa się Evan Chadwick.

– To wygląda na zdjęcie ślubne.

– Owszem. Kobieta na zdjęciu, Kayla Sheridan, nie miała pojęcia, że wychodzi za mąż za oszusta. Evan zniknął podczas ich nocy poślubnej. Myślała, że ją pokochał, ale była tylko środkiem prowadzącym do celu.

– Nie widziałam tego mężczyzny. Przykro mi, ale nie potrafię ci pomóc.

– Przyjrzyj się dokładnie jego twarzy, zarysowi szczęki, nosowi, grymasowi ust, rzeczom, które trudno jest zamaskować.

Wolno pokręciła głową.

– Nic mi się nie kojarzy. Jest atrakcyjnym blondynem o niebieskich oczach. Gdybym go widziała, na pewno bym go zapamiętała.

– Tak czy inaczej, nie zapominaj o nim, dobrze? Kiedy w nikogo się nie wciela, co zdarza się rzadko, używa imienia Evan Chadwick. Ale może się przedstawiać dowolnie. Może mieć ciemne włosy. Za pomocą soczewek kontaktowych może zmienić kolor oczu. Krótko mówiąc, jest bardzo dobry w udawaniu każdego, w kogo chce się przeistoczyć. Poznałem rodziców przekonanych, że jest ich dawno utraconym synem, poznałem kobietę pewną, że jest jej uznanym za zmarłego bratem.

– W jaki sposób może być aż tak przekonujący? – mruknęła z lekkim powątpiewaniem w głosie.

– Ludzie widzą to, co chcą zobaczyć. Evan jest jak kameleon. Wszędzie potrafi się dopasować. I nikt tego nie widzi, dopóki nie jest za późno. – J.T. przerwał na chwilę. – Jedynym stałym elementem oszustw Evana jest to, że uwodzi kobietę, zwykle piękną kobietę. Dowiaduje się, czego ona pragnie, czego potrzebuje, i daje jej to wszystko. W zamian zabiera jej coś, czego utraty kobieta może nawet nie zauważyć. Coś, co przybliża go do celu.

Christina spojrzała mu prosto w oczy.

– Sądzisz, że ten mężczyzna może się mną posłużyć, żeby zbliżyć się do diamentu.

– Owszem.

– Niełatwo mnie oszukać – stwierdziła, lekceważąco potrząsając głową. – I nie należę do ludzi łatwowiernych.

– Ja też.

– Mogłam to już zauważyć. Naprawdę nie rozumiem, czemu jesteś wobec mnie taki podejrzliwy. Nie chcę, żeby cokolwiek złego się stało z klejnotem Benedettich. Dla mnie i dla wszystkich w Barclay’s jest niezwykle istotne, żeby odnieść sukces podczas piątkowej aukcji. Gdybym sprzedała fałszywy diament, oznaczałoby to koniec mojej kariery. Nigdy nie odbudowałabym swojej reputacji. Nie zaryzykuję tego.

Słyszał w jej głosie pasję, ale nadal się zastanawiał…

– Nawet dla piętnastu milionów dolarów? Czyż nie tyle chcecie uzyskać za kamień? Mając takie pieniądze nie musiałabyś pracować.

– Chyba zwariowałeś. Mylisz się. I to już koniec tej rozmowy.

Ujrzał w jej oczach bunt i gniew. Zanim zdążył odpowiedzieć, powstałe pomiędzy nimi napięcie zostało przerwane przez odgłos zatrzaskiwanych drzwi.

Ktoś jeszcze był w domu.

Christina odwróciła się szybko i zawołała:

– Tato, to tylko ja. Jestem tutaj z przyjacielem.

Rozległ się trzask. Christina ruszyła na korytarz, J.T. tuż za nią. Waza, która wcześniej stała na stoliku przy drzwiach wejściowych, leżała na podłodze, potłuczona na drobne kawałki. Frontowe drzwi były szeroko otwarte. Ktoś, kto wszedł chwilę wcześniej do domu, zniknął.

J.T. szybko wypadł przez drzwi na ganek. Czarny mercedes z ogromną prędkością ruszył ulicą. Noc była zbyt ciemna, a samochód zbyt oddalony, żeby dało się dostrzec tablice rejestracyjne. Gdy się odwrócił, zobaczył stojącą w drzwiach Christinę. Przez jej twarz przemknęła mieszanina emocji. Przypomniał sobie jej pospiesznie rzucone słowa: Tato, to tylko ja. Jestem tutaj z przyjacielem.

– Ostrzegłaś go. – Zobaczył w jej oczach poczucie winy. – Dlaczego?

– Powiedziałam tylko, że tu jestem, żeby się nie denerwował, iż ktoś wtargnął do domu. To wszystko.

– Powiedziałaś, że jesteś tutaj z przyjacielem, więc uciekł. Nie chciałaś, żebym go zobaczył albo żeby on zobaczył mnie.

Mogła zaprzeczać do woli, i tak wiedział, że ma rację. Nie wiedział jedynie, czemu to zrobiła.

Dziewczyna odchrząknęła.

– Może to wcale nie był mój tata. To nie był jego samochód.

– Ten, kto tu wszedł, miał klucz.

– To mógł być ktoś z jego przyjaciół.

– Wymyśl lepsze wytłumaczenie, Christino.

– Prawdę powiedziawszy, nie umiem. Muszę już iść. Muszę wracać do Barclay’s.

– I nie jesteś ciekawa, kto przyszedł do domu, stłukł wazę i uciekł, pozostawiając otwarte drzwi.

Oblizała wargi.

– Jestem ciekawa, ale w tej chwili nic nie mogę z tym zrobić. Nic nie zginęło, ktoś miał klucz, więc jestem pewna, że to jakiś znajomy ojca.

– Albo po prostu twój ojciec.

– Możliwe. Posłuchaj, wracam teraz do domu. A ty rób, co chcesz. – Zamknęła za sobą drzwi do domu, na podwórku odszukała swoje buty i ruszyła ścieżką do samochodu. J.T. obserwował jej każdy krok. Pozwolił jej odejść z jednego powodu: był szalenie ciekaw, jakie będzie jej następne posunięcie.

* * *

J.T. McIntyre nie usiłował się kryć, że jedzie za nią do jej apartamentu. Nawet zaparkował na widoku. Christina wiedziała, że będzie czekał, aż zejdzie na dół i wróci do Barclay’s. Zrugała się w myślach, że jak głupia zaprowadziła agenta FBI prosto do domu taty. Nie przewidziała, że J.T. podąży za nią. Sądziła, że był pochłonięty dochodzeniem na miejscu, w domu aukcyjnym. Prawdę mówiąc, w ogóle nie myślała. Działała instynktownie. Gdy tylko usłyszała, że bomby dymne zostały podłożone w Barclay’s celowo, wiedziała, że ktoś polował na diament. Kiedy w tłumie dostrzegła znajomą twarz, doszła do okropnych wniosków. I popełniła straszliwy błąd, pędząc do domu taty. Będzie musiała znaleźć sposób, żeby to odkręcić, ale najpierw czekały ją ważniejsze sprawy. Nie mogła sobie pozwolić na to, żeby dostarczyć J.T. McIntyre’owi więcej powodów do wątpienia w jej uczciwość.

Włączyła ekspres do kawy, potem przebrała się w sypialni, zakładając wygodne dżinsy i gruby szary sweter. Wysuszyła włosy, zebrała je w koński ogon. Gdy poprawiała makijaż, zorientowała się, że jej kopciuszkowe przeistoczenie się skończyło. Nie wyglądała już jak lśniąca od diamentów bogini, tylko jak zwyczajna kobieta. Chciała, żeby J.T. zobaczył ją taką. Musiała go przekonać, że jest zwyczajną dziewczyną i tak nudną, że niewartą jego zainteresowania.

Wróciła do kuchni, nalała kawę do dwóch plastikowych kubków, chwyciła z łazienki ręcznik i zeszła na dół. J.T. siedział w swoim samochodzie i rozmawiał przez telefon. Miała nadzieję, że nie przeprowadzał dalszego, dogłębnego sprawdzania jej i jej ojca. Zastukała w okno. Wydawał się zdumiony jej widokiem. Po chwili opuścił szybę.

Podała mu kubek.

– Pomyślałam, że kawa dobrze ci zrobi. Mocna i czarna. Zgadłam?

– Zgadłaś. Dziękuję.

– Przyniosłam też ręcznik, na wypadek gdybyś chciał się wytrzeć.

Uniósł brwi i spojrzał na nią podejrzliwie.

– Czemu jesteś dla mnie taka miła?

– Bo jestem miłą osobą. – Zmusiła się do swobodnego uśmiechu. – Po prostu jeszcze o tym nie wiesz.

– Z pewnością jesteś interesującą osobą – przyznał.

To jej wystarczało. Odwróciła się, żeby odejść.

– Christino.

Zatrzymała się i obrzuciła go nieufnym spojrzeniem.

– Co?

– Nikt nigdy nie powiedział mi, że jestem miły.

– A jak o tobie mówili?

– Nie chcesz wiedzieć. – Na jego twarzy pojawił się uśmiech, a w oczach iskra rozbawienia. Kiedy nie marszczył brwi, był całkiem atrakcyjnym mężczyzną. Prawdę mówiąc, nawet w złym humorze był dobrze prezentującym się facetem, silnym, seksownym, męskim, z mnóstwem ostrych kantów, które, jak podejrzewała, wiele kobiet próbowało wygładzić. Ale nie ona; J.T. McIntyre nie był w jej typie. Był zbyt niebezpieczny, i to pod każdym względem.

– Na wypadek gdybyśmy się rozdzielili, informuję, że jadę teraz do Barclay’s – powiedziała. – Nie chciałabym, żebyś się zgubił.

– Nie chciałabyś?

– Jesteśmy po tej samej stronie, McIntyre. Chyba o tym zapomniałeś.

– A ty chyba właśnie sobie o tym przypomniałaś – zauważył. – Jesteś teraz znacznie bardziej rozmowna niż w domu swojego taty.

Widziała pytanie w jego oczach. Wiedziała, że nadal był bardzo ciekawy, dlaczego tak się zachowywała. Chciałaby mu to wyjaśnić, ale było to niemożliwe. Gdyby się dowiedział, że miała wątpliwości wobec swojego taty, uznałby go za podejrzanego. Nie mogła na to pozwolić. Postanowiła więc szybko zakończyć rozmowę i odeszła do swojego samochodu.

Jazda do Barclay’s zajęła tylko chwilę. Kiedy się zatrzymała na parkingu, zauważyła, że wozy strażackie odjechały. Pozostało tylko kilka samochodów, pewnie należących do pracowników domu aukcyjnego. Oczywiście większość gości odjechała do domu. Miała tylko nadzieję, że nie wystraszyli się zupełnie i że wrócą w piątek na aukcję.

J.T. zaparkował swój samochód tuż obok i razem podeszli do budynku. Ochroniarz sprawdził ich identyfikatory i wpuścił do środka. Poinformował Christinę, że pani Kensington zwołała zebranie w sali konferencyjnej na drugim piętrze i prosiła, żeby Christina przyszła tam, gdy tylko zjawi się w domu aukcyjnym.

– Zajrzyjmy najpierw do galerii – zaproponował J.T., ruszając w górę po schodach.

Christina także była ciekawa ogromu szkód. Ciężki zapach dymu nadal wisiał w powietrzu. Drzwi do galerii były otwarte, a kolekcja została wyniesiona, najprawdopodobniej do sejfów w piwnicy. Pracownicy firmy kateringowej sprzątali podłogę, składali krzesła i stoły. Christina poczuła ulgę, nie dostrzegłszy śladów żadnych poważnych zniszczeń.

– Wygląda dobrze – mruknęła.

– Bomby dymne miały wywołać zamieszanie – powiedział J.T.

– Mówiłeś to już wcześniej. Ale ten, kto je podłożył, nie ukradł diamentu, a więc plan się nie powiódł.

– Może plan był inny. Nawet w tym dymie i chaosie trudno by było zerwać ci diament z szyi i przebić się przez spanikowany tłum. Wiem, że wrzeszczałabyś jak oszalała, gdyby ktokolwiek próbował ci go zabrać.

– To prawda. Po co więc bomby dymne?

– Alarm przeciwpożarowy sprawił, że wszyscy rzucili się w stronę drzwi, pozostawiając inne części budynku stojące otworem. Osoba, która podłożyła bomby, mogła szukać dostępu do tych części budynku, do których zwykle nie mogłaby dotrzeć – wyjaśnił J.T.

– Jak na przykład do sejfów, gdzie trzymamy diament i inne wartościowe przedmioty – dorzuciła Christina. Spostrzeżenie J.T. było słuszne. Czy przestępca chciał po prostu ukraść diament w późniejszym terminie? – Te wszystkie miejsca są obserwowane przez dwadzieścia cztery godziny. Wątpię, żeby ktokolwiek umiał krążyć po pomieszczeniach niezauważony przez kamery.

– Demontaż takiej kamery nie byłby specjalnie trudny, zwłaszcza dla kogoś, kto wcześniej umieścił bomby w instalacji klimatyzacyjnej. Niewątpliwie wiedział, jak poruszać się po budynku bez wzbudzania niczyjej ciekawości i podejrzliwości.

A to ponownie wskazywało na robotę kogoś spośród pracowników galerii. Nie chciała nawet myśleć, że wśród nich może znajdować się złodziej.

– Powinnam iść na górę. Jestem pewna, że istnieje jakiś plan awaryjny, który należy uruchomić.

– Pójdę z tobą.

Weszli razem na drugie piętro, gdzie mieściły się biura administracji. Sala konferencyjna znajdowała się za pierwszymi drzwiami po prawej stronie korytarza. Przez szklane drzwi Christina widziała, że pomieszczenie wypełniali pracownicy Barclay’s. Alexis i Jeremy Kensington byli pogrążeni w głębokiej dyskusji z Sylvią Davis, kierowniczką kadr, z Karen Richardson, rzeczoznawcą dzieł sztuki, z aukcjonerem Keithem Holmesem i szefami paru innych działów. Po drugiej stronie stołu Russell Kensington rozmawiał z Luigim Muranem, szefem włoskiej ekipy ochroniarskiej, i jeszcze jednym mężczyzną, którego Christina nie rozpoznawała. Kiedy weszła do sali, Alexis podniosła głowę i machnięciem ręki przywołała ją do siebie.

Christina z zadowoleniem zobaczyła, że J.T. kieruje się w stronę stołu zajętą przez ochronę. Musiała się skupić na swojej pracy i nad tym, co się później stanie.

– Jak wszystko wygląda?

– Lepiej, niż można by było przypuszczać – odpowiedziała Alexis, lecz w jej oczach kryło się zmartwienie przeczące temu stwierdzeniu. – Dobrą wiadomością jest to, że nie straciliśmy żadnego przedmiotu, który miał być wystawiony na aukcji. Jutro, Christino, będziesz musiała usiąść przy telefonie i osobiście porozmawiać ze wszystkimi zainteresowanymi aukcją klientami, zapewniając ich, że zarówno diament, jak i inne przedmioty nie uległy żadnemu uszkodzeniu. To jest największa aukcja w historii Barclay’s – ciągnęła dalej Alexis. – I odbędzie się bez dalszych incydentów. Zrozumiano? – Rozejrzała się po zebranych i jak to było do przewidzenia, nikt nie śmiał zaprzeczyć jej słowom.

Alexis wymagała od swoich pracowników całkowitej lojalności i nie oczekiwała od nich własnych opinii. Wiedziała, czego chce, i w stu procentach angażowała się w osiągnięcie swojego celu. Jeśli ktoś znalazł się na jej drodze, przepadał. Christina niewątpliwie nie chciała należeć do takich osób.

– Czy mamy oficjalne wyjaśnienie tego, co się wydarzyło dziś wieczorem? – zapytała Christina.

– Pracuję nad tym – wtrąciła się Sylvia. – Podam ci jakieś jutro rano, zanim zaczniesz dzwonić do zainteresowanych aukcją klientów.

– Dobrze – powiedziała Christina, zwracając się ponownie do Alexis. – Chciałabym obejrzeć diament. Martwię się zatrzaskiem naszyjnika i tym, dlaczego nagle się rozpiął, gdy go miałam na sobie.

– O właśnie, co właściwie się stało? – zapytała Alexis, marszcząc brwi. – Russell powiedział mi, że diament spadł ci z szyi.

– Zatrzask albo się odpiął, albo się połamał. Na szczęście człowiek, z którym wtedy rozmawiałam, złapał naszyjnik i mi go oddał. Było to szczęście w nieszczęściu. Po włączeniu się alarmu dużo łatwiej byłoby zerwać mi diament z szyi, niż wyrwać mi go z zaciśniętej ręki.

Alexis dłużej przyjrzała się Christinie, jakby oceniała usłyszaną historię. Dziewczyna próbowała nie czuć się niezręcznie. Powiedziała prawdę. Wszystko wydarzyło się dokładnie tak, jak to opisała.

– Powinnaś była sprawdzić ten zatrzask przed założeniem naszyjnika – oświadczyła Alexis.

– Masz rację. Niestety, przed przyjęciem nie miałam szansy bliżej mu się przyjrzeć. Chciałabym dokonać oględzin teraz.

– W tej chwili analizujemy nasze środki bezpieczeństwa i ponownie instalujemy kamery – odpowiedziała Alexis. Zerknęła na zegarek. – Jest prawie jedenasta. Chyba lepiej by było, gdybyś obejrzała diament jutro.

Christina skinęła głową. Nie chciała czekać do jutra, ale też nie chciała sugerować, że coś może być nie w porządku z diamentem. Właściwie nie wiedziała, czy coś było nie w porządku. To J.T. podsunął jej myśl o zamianie. Przeanalizowała każdą chwilę tego wieczoru i wydawało jej się, że nie było ani jednego momentu, kiedy mogłoby dojść do podmiany klejnotu. Diament znajdował się poza jej kontrolą jedynie przez kilka sekund.

Powiedziała sobie zdecydowanie, że wszystko musi być w porządku. Po prostu jest zmęczona, więc widzi problemy tam, gdzie ich nie ma.

– Nie zapominaj, że o dziesiątej przychodzi ten dziennikarz z „Tribune” – odezwała się Sylvia. – Chce zamieścić w artykule zdjęcie diamentu. Takie nagłośnienie aukcji pomoże przekonać wszystkich, że dzisiejszy incydent nie był niczym poważnym.

– Rozumiem.

Christina wyszła z sali, gdy zebrani zaczęli planować pozostałą część aukcji. Jej pokój znajdował się w drugim końcu korytarza, gdzie panowały cisza i ciemności. Często pracowała do późna i zwykle lubiła samotność, ale teraz czuła się zdenerwowana, odizolowana od ludzi. Było to o tyle dziwne wrażenie, że przez większą część wieczoru usiłowała pozbyć się towarzystwa J.T. McIntyre’a. To tylko nerwy. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, była roztrzęsiona. Należało się tego spodziewać. Głęboko wciągnęła powietrze i wypuściła je powoli. Musiała się zastanowić, co robić dalej.

Chociaż wcześniej zaprzeczała przy J.T., w rzeczywistości martwiła się tym, że ktoś wszedł do domu jej ojca i wyszedł pospiesznie. To musiał być jej tata. J.T. miał rację, ostrzegła go. Był to dawny odruch, instynktowna chęć ochrony, wykształcona jeszcze w dzieciństwie. Użyła kodu, który ustalili wiele lat temu. Zawsze działał. Gdzie więc był teraz jej tata? I, co ważniejsze, co zamierzał?

Drzwi za jej plecami nagle się otworzyły. Podskoczyła zaskoczona i obróciła się gwałtownie. Spodziewała się ujrzeć J.T., ale mężczyzna stojący w drzwiach był nieznajomym, którego widziała w sali konferencyjnej. Miał długie, ciemne włosy, grube i falowane, bardzo czarne, ponuro spoglądające oczy, długie bokobrody, ciemną karnację i zaniepokojony, zirytowany wyraz twarzy. Najwyraźniej był czymś poruszony.

Odchrząknęła. Czuła się nieswojo, ale nakazała sobie zachowanie spokoju. Przed chwilą sama widziała, jak ten człowiek rozmawiał z szefem ochrony Barclay’s. Niewątpliwie nie stanowił żadnego zagrożenia.

– Czy mógłbym zająć pani chwilę czasu, signorina Alberti? – zapytał z włoskim akcentem, znaczącym jego oficjalną angielszczyznę. – Jestem Stefano Benedetti.

Serce jej przyspieszyło. Trochę czytała o Benedettich i wiedziała, że zbliżający się do czterdziestki Stefano jest jednym z trzech synów Vittoria i Isabelli Benedettich. Isabella umarła wiele lat temu, a choroba Vittoria skłoniła rodzinę do sprzedaży części historycznych zbiorów.

– Bardzo mi miło, że pana spotykam. – Przeszła przez pokój i potrząsnęła jego dłonią. – Nie wiedziałam, że przybędzie pan na aukcję.

– Do niedawna nie byłem pewny, czy uda mi się znaleźć na to czas. Podobnie jak mój ojciec, martwię się tym incydentem, który miał miejsce tego wieczoru. Mogliśmy wybrać dowolny dom aukcyjny. Mam nadzieję, że nie będziemy żałować decyzji powierzenia naszej kolekcji domowi aukcyjnemu Barclay’s.

– Nie będą państwo żałować – zapewniła go pospiesznie, posyłając mu dodający otuchy uśmiech. Nie bardzo wiedziała, dlaczego nie powiedział tego Alexis. A może chciał jasno pokazać wszystkim w Barclay’s, że jeśli chcieli przeprowadzić aukcję, muszą zapobiec pojawieniu się kolejnych kłopotów.

– Mam taką nadzieję. Rozumiem, że jutro rano zbada pani diament. Chciałbym być przy tym obecny, żeby się upewnić, że wszystko jest w porządku.

– Naturalnie. Może przyjdzie pan o dziewiątej rano? O dziesiątej będziemy pokazywać klejnoty i inne przedmioty dziennikarzom.

Kiwnął głową.

– Dobrze, będę o dziewiątej.

Sądziła, że zakończyli rozmowę, ale Benedetti nie szykował się do odejścia. Przyglądał jej się z podejrzliwym błyskiem w oczach.

– Czy jest jeszcze coś? – zapytała.

– Jeśli mogę spytać, signorina, czy rozmawiała pani ostatnio z ojcem?

Każdy nerw w jej ciele nagle znalazł się w stanie pełnego pogotowia.

– Czy zna pan mojego ojca?

– Marcus Alberti spędził sporo czasu we Florencji – odpowiedział Stefano. – Jest dobrze znany w świecie sztuki.

– To prawda. Ojciec mojego taty, a mój dziadek, urodził się we Florencji. Nazywał się Nicholas Alberti.

– Tak mi się właśnie wydawało. I chyba właśnie to był jeden z powodów, dla których mój ojciec zdecydował się przysłać kolekcję do pani, signorina.

Teraz była naprawdę zaskoczona. Nie miała pojęcia, że pochodzenie jej rodziny odgrywało jakąś rolę w tej kwestii.

– Muszę wyznać, że prosiłem go o rozważenie swojej decyzji w świetle, że tak powiem, dość podejrzanej reputacji pani ojca. – Spojrzenie Stefana stało się bardziej mroczne, a usta wykrzywiły się w wyrazie niesmaku. – Ale zostałem przekonany, że córka nie może odpowiadać za grzechy swojego ojca.

Słysząc słowo „grzechy”, nerwowo przełknęła ślinę.

– Mój ojciec nigdy nie został za nic skazany.

– Brak wyroku niekoniecznie oznacza niewinność.

– Ale nie oznacza też winy – odparowała. – Nie musi się pan niczym martwić, panie Benedetti. Barclay’s świetnie się spisze, sprzedając waszą kolekcję. Myślę, że będzie pan bardzo zadowolony z wyników aukcji.

– Mam nadzieję – rzucił, wcale nie wyglądając na przekonanego. – Chociaż początek nie był zbyt obiecujący. Zobaczymy się jutro rano.

– Proszę zaczekać! – zawołała. – Wczoraj ktoś mi powiedział, że nad diamentem ciąży klątwa. Dokumenty, które otrzymałam z klejnotem, wskazywały na to, że diament znajdował się w pana rodzinie przez ponad sto lat i że nie jest z nim związana żadna historia czy legenda.

– Klątwa? – powtórzył za nią Stefano z uśmiechem na twarzy. – Ależ to fascynujące. A czego konkretnie dotyczy ta klątwa?

– Nie znam żadnych szczegółów.

– Ale wierzy pani w klątwy?

– Jestem otwarta na różne koncepcje – odpowiedziała. – Od wieków opowiadano historie o klejnotach posiadających tajemną moc. Nie lekceważę ich.

– Martwi się pani, że skoro wczoraj miała pani diament na szyi, to teraz klątwa obejmuje także panią?

– Nie. Niezupełnie. – Mówiąc te słowa, przypomniała sobie uczucie ciepła i mrowienie, które ogarnęły jej ciało, gdy diament spoczął na jej skórze. Miała dziwne wrażenie, że kamień ożył. Czy coś sobie ubzdurała? Oby tak było. I bez klątwy miała dość kłopotów.

– Przykro mi, ale muszę panią rozczarować. Nic nie wiem o żadnej klątwie, a nawet gdybym wiedział, i tak bym w nią nie wierzył. Jeśli jednak uzna pani, że związana z kamieniem klątwa mogłaby podnieść wartość diamentu, proszę śmiało z niej korzystać.

W tym momencie Christina uświadomiła sobie, że stojącego przed nią mężczyznę zupełnie nie obchodzą uroda czy historia kamienia od tylu lat znajdującego się w posiadaniu jego rodziny. Chciał tylko zgarnąć jak najwięcej pieniędzy, sprzedając diament najwyżej licytującemu. Istniały dwa rodzaje kupujących kamienie szlachetne: ci, którzy chcieli wyglądać na bogatych, i ci, którzy chcieli wzbogacić swoje życie odrobiną historii. Była zadowolona, że Stefano Benedetti sprzedawał klejnot. Może ktoś, kto go kupi, będzie się interesował pochodzeniem diamentu i związaną z nim historią.

Gdy drzwi za Stefanem się zamknęły, westchnęła. Nie podobało jej się, że wspomniał o jej ojcu. Od ostatniego skandalu minęło ponad pięć lat i miała nadzieję, że większość ludzi zdążyła już o nim zapomnieć.

Zakrawało na ironię, że młode lata przeżyła w cieniu swojego ojca, a przez kilka ostatnich lat rozpaczliwie próbowała się stamtąd wydostać. Dręczyła ją świadomość faktu, że chociaż rodzina Benedettich wiedziała o jej tacie, to zdecydowała się wysłać do niej kolekcję. Nie było to logiczne. Jeśli niepokoiła ich reputacja jej ojca, to dlaczego przysłali kolekcję do Barclay’s? Czy tata potrafiłby odpowiedzieć na to pytanie? Czy istniał jakiś związek pomiędzy jego niespodziewanym powrotem z San Francisco i diamentem Benedettich?

Podeszła do biurka i zatrzymała się gwałtownie na widok kolorowej smugi. Przez oparcie jej krzesełka była przerzucona muszka, wściekle czerwona muszka. Serce jej zamarło. Widziała już tę muszkę wcześniej, na dzisiejszym przyjęciu. Profesor Keaton miał na sobie dokładnie taką samą. Wzięła muszkę do ręki. Myśli kotłowały się w jej głowie.

Drzwi do jej pokoju znów się otworzyły. Serce jej podskoczyło. Nie była pewna, czy poczuła ulgę, czy zaniepokojenie, widząc J.T. Na pewno miał nowe pytania, na które nie mogła odpowiedzieć.

– Co to jest? – zapytał.

Wypuściła muszkę z ręki, czując się tak, jakby kolejny raz została przyłapana na robieniu czegoś złego. Muszka wylądowała na rozdzielającym ich blacie biurka. J.T. przyglądał się muszce przez dłuższą chwilę, po czym przeniósł wzrok na dziewczynę.

– Do kogo należy ta muszka, Christino?

– Do człowieka, z którym rozmawiałam na przyjęciu. Profesor Howard Keaton miał ją na sobie.

W jego oczach zabłysło zrozumienie. Wiedziała, że jego błyskawicznie pracujący mózg wyprzedzał ją o krok.

– To ten sam mężczyzna, który schwycił upadający naszyjnik? – zadał pytanie.

– Tak.

– Co robił tutaj, w twoim pokoju?

– Nie wiem. Ostatni raz byłam w nim przed przyjęciem.

– Ale on był tutaj.

J.T. podniósł muszkę i przyjrzał się jej uważnie.

– W jakiś sposób podczas tego całego chaosu i zamętu profesor Howard Keaton trafił do twojego pokoju.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Że chyba wiem, w kogo wcielił się Evan Chadwick.

Evan? Myślał, że profesor Keaton był złodziejem, którego ścigał? Odetchnęła z ulgą. Może miał rację. Może profesor Keaton był w rzeczywistości Evanem Chadwickiem. A jej tata nie miał z tym nic wspólnego.

– Co więc teraz zrobisz? – zapytała.

– Nie ja, ale my – poprawił ją. – Muszę usłyszeć wszystko, co wiesz o profesorze Keatonie.

– Nie wiem za wiele, ale chętnie ci o nim opowiem.

Łypnął na nią podejrzliwie.

– Co za radykalna zmiana.

– Mówiłam ci już. Chcę chronić diament tak samo jak ty.

– To dobrze. Chcę jednak, żebyś wiedziała, że jeszcze nie skreśliłem cię z listy podejrzanych.

– Czemu mnie podejrzewasz? Wydaje ci się, że wiesz, w kogo wcielił się ten Evan Chadwick i nie ma to nic wspólnego ze mną.

– To ma bardzo wiele wspólnego z tobą. Zostawił w twoim pokoju muszkę. – J.T. świdrował ją wzrokiem. – A to oznacza, że albo jesteś jego celem, albo wspólniczką. Kim wolisz być?

– Chyba wolałabym wybierać spośród innych możliwości.

– Przykro mi, ale jak na razie mam tylko takie dwie. – Owinął muszkę wokół palców. – To nie zostało tu pozostawione bez powodu. Musisz pomóc mi zrozumieć, jaki to powód. – Przerwał. – Będzie nam potrzebna kawa.

Podejrzewała, że miał rację. Podjęła szybką decyzję i powiedziała:

– Parę domów stąd jest kafejka otwarta całą noc. Ale jest coś, co musi pan wiedzieć, panie McIntyre…

– Proszę, mów mi J.T. Wydaje mi się, że będziemy musieli ściśle ze sobą współpracować.

– Tylko musisz zmienić swoje nastawienie. Oferuję ci pomoc, bo ta aukcja jest ważna dla Barclay’s i dla mnie osobiście. Jeśli jednak będziesz rzucał groteskowe oskarżenia, nasza rozmowa natychmiast się zakończy. Jak więc będzie?

Przez długą chwilę patrzył jej prosto w oczy, jakby oceniał jej szczerość i odwagę. Wreszcie kiwnął głową.

– Zgoda. Rozegramy to po twojemu, przynajmniej na razie.