Zbyt wiele pokus ebook

Louisa Heaton

Zbyt wiele pokus

Tłumaczenie: Alina Patkowska

HarperCollins Polska sp. z o.o. Warszawa 2021

Tytuł oryginału: The Icelandic Doc’s Baby Surprise

Pierwsze wydanie: Harlequin Medical Romance, 2020

Redaktor serii: Ewa Godycka

© 2020 by Louisa Heaton

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2021

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Medical są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-672 Warszawa, ul. Domaniewska 34A

www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-7943-7

Konwersja do formatu EPUB, MOBI: Katarzyna Rek / Woblink

Rozdział pierwszy

Doktor Merry Bell ze zdumieniem potrząsnęła głową, gdy usłyszała muzykę dochodzącą z radia w taksówce. Kiczowata świąteczna piosenka tu, w Islandii? Spodziewałaby się tego w Anglii, gdzie świąteczne piosenki grano już od połowy listopada. Tylko z tego powodu przestała słuchać radia w samochodzie; przerzuciła się na podcasty i audiobooki. Wszystko było lepsze niż ta fałszywa radość przed Bożym Narodzeniem.

Gdy zbliżał się grudzień, ludzie dostawali kręćka. Merry nie widziała w tym żadnego sensu. Boże Narodzenie przypominało jej tylko o najgorszych błędach, jakie popełniła w życiu. Przyjeżdżając tutaj, do Islandii, spodziewała się czegoś innego – może tradycyjnej islandzkiej muzyki?

Z niechęcią spojrzała w okno. Taksówka powoli pełzła w górę, na zaśnieżoną przełęcz. Po obu stronach drogi piętrzyły się zaspy. Padał gęsty śnieg, wycieraczki ledwie nadążały go odgarniać.

Zadymka zaczęła się zaraz po tym, jak samolot Merry wylądował w Reykjaviku. Takiego śniegu nie widywało się w Anglii, Merry jednak nie miała teraz głowy do podziwiania pogody. Jej myśli zaprzątało co innego – miejsce, do którego zmierzała, oraz doktor Kristjan Gunnarsson.

Kiedy widziała go po raz ostatni, leżał nagi w jej łóżku, a w jego niebieskich oczach migotały iskierki. To było na Hawajach. Poniosło ich obydwoje, rzucili ostrożność na wiatr i poszli na całość. W końcu Merry miała nigdy więcej nie zobaczyć tego mężczyzny.

Poleciała na Hawaje na konferencję medyczną i zanim program się rozpoczął, poszła na spacer na plażę. Zobaczyła go, kiedy wynurzył się z morza. Spodenki przylegały do muskularnych ud, po ramionach spływała woda. Wyglądał jak James Bond i pan Darcy w jednej osobie, jak Posejdon wynurzający się z fal. Odgarnął włosy z oczu i po prostu tam stał, patrząc na nią i czekając, żeby coś powiedziała. Chciała błysnąć czymś inteligentnym albo zabawnym, ale udało jej się tylko wykrztusić:

– Dobrze wygląda ta woda.

– Tylko woda? – odpowiedział z uroczym akcentem, którego nie potrafiła rozpoznać.

Tak się zaczął flirt. Miała nadzieję, że jest tylko turystą, ale okazał się lekarzem. On również brał udział w konferencji, wygłosił nawet referat o społecznych determinantach zdrowia dzieci. Siedziała w sali i patrzyła na niego. Szary garnitur podkreślał jego sylwetkę, długie jasne włosy splecione były na karku w warkoczyk jak u wikinga.

Próbowała się skoncentrować na tym, co mówił, ale przez cały czas widziała go przed sobą półnagiego i ociekającego wodą. Nigdy nie uważała się za szczególnie namiętną kobietę, ale gdy na nią spojrzał, poczuła napięcie w całym ciele, a kiedy skończył mówić, nogi same ją poniosły w jego stronę. Podziękowała mu za inspirujący referat, roztapiając się w spojrzeniu szafirowych oczu.

Kupił jej drinka, potem następnego i dowiedziała się, że oboje wychowali się bez rodziców. Ją kolędnicy znaleźli w kartonowym pudełku pod domem miejscowego proboszcza. Właśnie dlatego dostała na imię Merry. Ratownik medyczny, którego do niej wezwano i który opiekował się nią w karetce, nazywał się Bell. Wszystko doskonale do siebie pasowało, zwłaszcza że było Boże Narodzenie. Ale gdy poszła do szkoły, żarty z jej nazwiska nie miały końca.

Początek życia Kristjana nie był tak ponury, ale on również wcześnie stracił rodziców i trafił do systemu opieki.

Siedzieli w barze, wymieniając się opowieściami, i nieoczekiwanie powstała między nimi więź. Zanim Merry zdała sobie sprawę, co robi, podała mu numer swojego pokoju i tak się to skończyło, a właściwie zaczęło.

To była najgorętsza noc w jej życiu, i to nie tylko dlatego, że znajdowali się w tropikach. Seks w jej małżeństwie był szybki i byle jaki, miał tylko dostarczyć przyjemności jej mężowi, który zaraz potem zasypiał.

Z Kristjanem było inaczej. Jej przyjemność była dla niego równie ważna jak własna i Merry miała wrażenie, że całe jej ciało przy nim śpiewa. Na samą myśl o tym poczuła rumieńce. Na szczęście było już po zmroku i taksówkarz nie mógł ich dostrzec.

Co Kristjan powie, kiedy ją zobaczy? Czy się ucieszy? A może okaże się, że ma żonę, o której zapomniał jej powiedzieć? Bo jak taki mężczyzna mógł być samotny? To przecież nie było możliwe, chyba że należał do niepoprawnych podrywaczy, którzy nie komplikowali sobie życia stałymi związkami. Tak czy owak, na pewno zdziwi się jak jeszcze nigdy w życiu.

Zamierzała dotrzeć do pensjonatu, wziąć prysznic, zjeść coś i położyć się wcześnie spać, a jutro się z nim spotkać. Powie mu i wróci do domu. Miała zamiar postąpić zgodnie z tym, co słuszne i moralne. Nie chciała, by się wtrącał w tę sprawę i gdyby chodziło tylko o nią, w ogóle by tu nie przyjeżdżała.

Zmarszczyła brwi, próbując coś dostrzec przez gęsty śnieg. W oddali błysnęły jakieś światła. Taksówkarz, który zabrał ją z lotniska, mówił, że jazda do Snowy Peak potrwa jakieś dwie godziny.

Merry wiedziała tylko, gdzie Kristjan pracuje. Powiedział jej to, gdy leżeli na śnieżnobiałych poduszkach, a jego ręka wędrowała po jej brzuchu.

Wiedziała, co chce zrobić. Chciała urodzić to dziecko, ale nie potrzebowała Kristjana. Jej dziecko też nie potrzebowało nikogo oprócz niej. Nie miała najmniejszego zamiaru zostawiać go gdzieś w pudełku.

Naraz uświadomiła sobie, że taksówka się zatrzymała, i pochyliła się w stronę kierowcy.

– Czy coś się stało?

Byli na odludziu. Spod śniegu nie było widać drogi, a dokoła zalegała ciemność.

– Droga jest zbyt niebezpieczna. Dalej musi pani iść piechotą.

Jeszcze raz spojrzała na taksówkarza, a potem na swoje buty. W bagażniku znajdowała się walizka, którą z trudem przeciągnęła przez lotnisko. Nie było nawet mowy o tym, by mogła ją wnieść na tę górę.

– Żartuje pan?

Ciemnowłosy kierowca obrócił się do niej.

– Mówię najzupełniej poważnie. Ja tu zawrócę. Niech pani idzie, dopóki jeszcze da się przejść.

– Przecież jesteśmy pośrodku niczego!

– Snowy Peak jest na szczycie tej góry. To tylko dziesięć minut drogi.

– Skoro to tylko dziesięć minut, to przecież może mnie pan zawieźć! Za to panu płacę.

– Tu jest zbyt stromo i za dużo śniegu. To bardzo niebezpieczne. Musi pani iść piechotą.

– Naprawdę? – Wciąż nie potrafiła w to uwierzyć.

– Chce pani, żebyśmy zsunęli się z drogi i spadli z tej góry? Tak się stanie, jeśli pojadę dalej.

Widziała, że mówi poważnie. Wcześniej nie zauważyła, że samochód wciąż wspina się pod górę, bo za bardzo była zajęta rozmyślaniem o Kristjanie. Dopiero teraz dostrzegła, że droga wspina się po dość ostrym kątem i jest zasypana.

Widziała jakieś światło na grzbiecie wzgórza. Może to Snowy Peak? Gdzieś tam znajdował się szpital. A skoro to tylko dziesięciominutowy spacer...

Niechętnie podała taksówkarzowi pieniądze, a on pomógł jej wydostać walizkę z bagażnika.

Śnieg padał coraz mocniej. Był zimny i mokry i uderzał ją w twarz. Teraz, kiedy wyszła na zewnątrz, nie wydawał się już tak ładny jak wcześniej, kiedy siedziała w ciepłym samochodzie. Miała nieodpowiednie buty i nieodpowiednie ubranie, a kółka walizki w tych okolicznościach były bezużyteczne.

– Jest pan pewien? – zawołała do kierowcy, przekrzykując wyjący wiatr.

– Tak. Niech pani idzie, bo zaraz za bardzo zasypie.

Zarzuciła torbę na ramię i zaczęła się wspinać pod górę, ciągnąc walizkę. Zlodowaciały śnieg zacinał prosto w twarz, buty i ubranie natychmiast przemokły. Brnęła przez przed siebie z pochyloną głową. Obejrzała się przez ramię i zdążyła zobaczyć, jak tylne światła taksówki znikają w mroku. Zaklęła i brnęła dalej przez śnieg sięgający kolan. Miała ochotę rozzłościć się na taksówkarza, widziała jednak, jak głębokie są zaspy. I tak zdumiewające, że udało mu się dotrzeć aż tutaj.

Była zziębnięta, przemoczona i bolały ją wszystkie mięśnie, ale kiedy już jej się wydawało, że nie zdoła się posunąć nawet o metr dalej, znalazła się na grzbiecie wzgórza. Przed sobą zobaczyła światła – ciepłe żółte i białe kule latarń, a nieco z boku stał budynek z napisem Szpital Dziecięcy Snowy Peak.

Nie miała pojęcia, jak dotrzeć do pensjonatu, więc skierowała się do szpitala, który wydawał się bezpieczną przystanią. Przeszła przez rozsuwane drzwi i poczuła rozkoszne ciepło. Wszystkie oczy skierowały się na nią i uświadomiła sobie, jak musi wyglądać…

Doktor Kristjan Gunnarsson z radością zawiózł Arona do szpitalnego sklepiku. Chłopiec był po operacji kręgosłupa i czekał wiele dni, by móc spróbować batonika z kawałkami lukrecji w nadzieniu. Zdrowe szpitalne menu nie przewidywało takich przysmaków, ale Kristjan obiecał Aronowi, że dostanie batonik, kiedy będzie w stanie samodzielnie usiąść na wózku i wytrzymać w nim godzinę bez bólu. Ten dzień nadszedł i chłopiec był bardzo dumny z siebie. Chciał nawet zostać na wózku aż do wieczora, kiedy do szpitala przyjdzie jego mama, żeby ona też mogła to zobaczyć.

Aron jadł swój batonik, a Kristjan popychał wózek przez hol w stronę wind. Naraz w drzwiach stanęła kobieta ciągnąca za sobą ośnieżoną walizkę. Zatrzymała się, postawiła walizkę i strzepnęła śnieg z ramion i włosów. Wydawała się przemarznięta do szpiku kości.

Była ubrana absolutnie nieodpowiednio na islandzką zimę – w adidasy, zielone rajstopy, żółtą wełnianą sukienkę i krótką kurtkę. Znał tylko jedną kobietę, która ubierała się podobnie. Mieszkała w Brighton, w Anglii, ale po raz ostatni widział ją na Hawajach.

Wyglądało jednak na to, że teraz jest tutaj. Doktor Merry Bell. Jeszcze go nie zauważyła, toteż wyrównał oddech i przyjrzał się jej ponownie.

Włosy miała dłuższe niż wtedy, gdy stali razem pod prysznicem, a on całował rozgrzaną skórę na jej karku. Na to wspomnienie znów ogarnęła go tęsknota. Nie była podobna do żadnej kobiety, którą znał, i wyjeżdżając z Hawajów cieszył się, że mieszkają w różnych krajach.

Była pierwszą kobietą w jego życiu, przy której zaczął tęsknić do czegoś więcej, ale doktor Kristjan Gunnarsson z nikim się nie wiązał. To była jego żelazna zasada. Trzymał wszystkich na dystans, by w ten sposób uniknąć cierpienia i nieuniknionej straty.

Ale od wyjazdu na Hawaje minęły już trzy miesiące. Co ona tu robi? Czyżby przyjechała do pracy? W szpitalu był wolny etat, ale o ile Kristjan wiedział, zamierzali kogoś poszukać dopiero po świętach.

Podniosła głowę i ich oczy się spotkały. Poczuł się tak, jakby go ktoś uderzył, a ona rozchyliła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale zaraz przygryzła wargi. Z trudem wziął się w garść i pochylił, udając, że sprawdza hamulec przy wózku Arona.

– Przepraszam cię na chwilę – powiedział i podszedł do Merry.

Z bliska zobaczył płatki śniegu topniejące na jej ciemnych włosach i rozmazany makijaż. Wyglądała tak, jakby bardzo potrzebowała gorącego prysznica.

– Cześć, Merry – powiedział.

Widział, że jest równie wytrącona z równowagi jak on. Zaczerwieniła się i obciągnęła kurtkę.

– Cześć, Kristjan.

Rozdział drugi

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści: