Zgubiłem babcię w supermarkecie ebook

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy wrócili do kuchni, woda przestała już spływać po ścianach, za to na podłodze zebrało się jej naprawdę sporo. Chomik musiałby się nieźle namachać łapkami, żeby nie utonąć, tak dużo jej było.

– Weźcie miotły i zacznijcie wygarniać wodę kuchennymi drzwiami – zarządziła mama. – A ja zadzwonię po hydraulika.

Harry i Kerry posłusznie zabrali się za przepychanie wody po podłodze kuchni w kierunku drzwi i później na patio.

A potem w drzwiach stanęła mama ze zmarszczonymi brwiami.

– Hydraulik może być dopiero o siedemnastej, a pozbycie się stąd tej wody potrwa całe wieki – oznajmiła. – Któreś z was będzie musiało zabrać Mini na ceremonię rozdania nagród.

– Jakich nagród? – zainteresował się Harry.

– Nagród Złotej Rolki – wyjaśniła mama.

– Największa gala rozdania nagród branży papieru toaletowego w całym kraju – dodała Kerry. – Mini ma odebrać nagrodę za dokonania życiowe.

– To dlatego Mini zatrzymała się u nas –rzuciła mama. – Nie ociągaj się, Harry! Specjalnie wzięłam dziś dzień wolny w pracy. Chciałam zrobić Mini przyjemność, zabrać ją na zakupy, żeby wybrała sobie odpowiedni strój na tę ceremonię, potem do fryzjera i wreszcie na rozdanie nagród, ale teraz to niemożliwe. Muszę zająć się tym bałaganem.

– Zanim spytasz, ja nie mogę – zastrzegła Kerry. – Wybieram się na miasto z dziewczynami.

– W takim razie ty będziesz musiał mnie zastąpić, Harry – orzekła mama.

– Ale umówiłem się już z Keithem, Johnnym i Tomem – zaprotestował. – Ostatnio prawie wcale się nie widujemy. Byłem za bardzo zajęty zdobywaniem psich punktów.

Chwileczkę…

W tym miejscu musimy zrobić przerwę, drodzy czytelnicy, bo pewnie nie macie zielonego pojęcia, czym, na boga przepysznych gofrów, są te psie punkty. Nie mylę się, prawda? No właśnie. W takim razie rozsiądźcie się wygodnie, już tłumaczę…

Harry rozpaczliwie pragnął mieć psa, ale ze względu na jego niezbyt świetlaną przeszłość, jeśli chodzi o opiekę nad zwierzętami (spójrzcie na poniższą listę potknięć i błędów), mama nie wierzyła, że potrafiłby zająć się psem.

Lista potknięć i błędów Harry’ego w opiece nad zwierzętami:

Dlatego właśnie mama wymyśliła psie punkty. Harry mógł się wykazać odpowiedzialnością, wykonując rozmaite nudne obowiązki domowe i zdobywając za nie punkty. Pośród nich znalazły się między innymi:

Psie punkty – prace

Wyszorowanie zlewu – dwa punkty

Posłanie wszystkich łóżek – jeden punkt

Odkurzenie schodów – dwa punkty

Załadowanie/rozładowanie zmywarki – jeden punkt

Harry musiał ich zdobyć pięćset, by udowodnić mamie, że jest wystarczająco odpowiedzialny na posiadanie psa.

Tak się właśnie przedstawia sytuacja z psimi punktami. Mam nadzieję, że wszystko jest już jasne. Jest? Cudownie! W takim razie możemy wracać do naszej opowieści.

– Jeśli zabierzesz Mini na rozdanie nagród, będziesz miał okazję zdobyć całe mnóstwo psich punktów – kusiła mama.

– Ile? – zainteresował się Harry.

– Niech pomyślę… – mruknęła mama. – Trzydzieści.

– Co takiego? – obruszyła się Kerry. – To za mało. Harry, nie daj się wyrolować. Będziesz musiał zabrać Mini na rozdanie nagród, które potrwa pewnie kilka ładnych godzin, a w dodatku ominie cię spotkanie z przyjaciółmi. Za to należy się znacznie więcej punktów!

Mama wpatrywała się w nią z gniewnym błyskiem w oku.

Harry zrobił zmartwioną minę. Trzydzieści punktów to było więcej, niż udawało mu się czasem zebrać przez cały miesiąc. Nie chciał tracić takiej szansy, chociaż Kerry miała chyba trochę racji.

– Pięćdziesiąt? – rzucił niepewnie.

– Raczej sto – orzekła Kerry. – Zażądaj stu punktów!

– Dość tego, Kerry – skarciła ją mama. – W porządku, Harry, umowa stoi. Pięćdziesiąt psich punktów.

Harry wydał okrzyk radości i wykonał nawet taniec zwycięstwa, rozchlapując przy tym wodę.

– Ale tylko jeśli zabierzesz Mini na ceremonię, a wieczorem odstawisz ją do domu razem z nagrodą. Czy to jasne?

– Jasne – zapewnił Harry.

– Nie zawiedź mnie – dodała mama na zakończenie.

– Nie ma mowy – obiecał Harry.

Mama wyszła z kuchni, a wtedy Harry odwrócił się w stronę Kerry.

– Pięćdziesiąt psich punktów! Ale super! Za zabranie Mini na jakieś głupie rozdanie nagród? Przecież to łatwizna! – ucieszył się, po czym machnął na siostrę mokrą kuchenną ścierką.

– Przestań! – obruszyła się Kerry, atakując jego stopy miotłą. – Zresztą co ci tak zależy na tym psie?

– Bo psy są super – odparł.

– I to wszystko? – zdumiała się Kerry.

– Są kochane, włochate i zawsze się cieszą na twój widok – dodał Harry. – A poza tym mają takie słodkie brązowe ślepka, zupełnie jak czekolada, mięciutkie futerko i mokry nos. I wcale ich nie obchodzi, że jestem okropnie wysoki jak na swój wiek. Zwyczajnie ich to nie interesuje, chociaż są naprawdę strasznie mądre. Nauczę mojego psa różnych sztuczek, na przykład jak ma się turlać, ściągać mi skarpetki, przynosić batony. To będzie mój najlepszy przyjaciel, który nigdy mnie nie zostawi, nawet jak będę zmęczony albo wredny. Taki przyjaciel, który poogląda ze mną telewizję, chociaż nic z tego nie rozumie, i który będzie ze mną siedział, jak będę odrabiał lekcje albo leżał w łóżku przeziębiony.

– To rzeczywiście brzmi całkiem fajnie – przyznała Kerry.

– Aha, a poza tym będę dla niego projektował różne fajne ubranka. Już zrobiłem parę szkiców wodoodpornego odblaskowego dwustronnego płaszczyka z kieszeniami na przysmaki. Przysięgam na wszystkie koktajle mleczne stąd do Kanady, własny pies to będzie supersprawa. Jestem na bank gotowy. Muszę tylko jeszcze przekonać mamę.

– A ile masz już tych punktów? – zainteresowała się Kerry.

– Czterysta dwadzieścia pięć. – Harry nawet nie musiał sprawdzać, miał tę liczbę w głowie. – Jeśli dzisiaj zdobędę pięćdziesiąt, będzie mi brakowało już tylko dwudziestu pięciu.

– Rany, a myślałam, że nigdy ci się nie uda – wyznała Kerry. – Właściwie to wydawało mi się, że mama specjalnie wyznaczyła taki duży limit, bo miała nadzieję, że się zniechęcisz.

– Nigdy w życiu nie zrezygnowałbym z psa – odparł Harry stanowczo. – W życiu.

ROZDZIAŁ TRZECI

Harry popędził na górę, żeby się ubrać.

Ściany jego pokoju były obwieszone plakatami ze zwierzętami, z czego jedną ścianę zajmowały wyłącznie zdjęcia psów rozmaitych ras. Poza tym wszędzie leżały stosy książek: „Jak rozmawiać w psim języku”, „Żółw na diecie wegańskiej – 50 przepisów na przepyszne potrawy, którym nie można się oprzeć”, „Treningi, które uszczęśliwią twojego chomika”.

Na haczyku za drzwiami, ukryte za szkolnym plecakiem, wisiały szczenięca obróżka i smycz, które Harry kupił z kieszonkowego.

Harry przebrał się w czarne dżinsy i T-shirt w tym samym kolorze. Kerry powtarzała, że w tym stroju wyglądał zupełnie jak włamywacz, ale jego zdaniem dzięki takim ciuchom nie rzucał się tak bardzo ze swoim wzrostem i solidną budową w oczy.

Kiedy zbiegł z powrotem na dół, mama wręczyła mu karteczkę zapisaną złoconymi, pełnymi zawijasów literami.

– Masz tu zaproszenie – wyjaśniła. – Ceremonia wręczenia nagród rozpoczyna się o siedemnastej w hotelu Metro, ale musicie tam być o wpół do piątej, jasne? Nie wolno wam się spóźnić. Przyjdzie mnóstwo fanów, żeby zobaczyć, jak Mini odbiera nagrodę za całokształt osiągnięć, na pewno będą prosić o autografy i wspólne zdjęcia jeszcze przed ceremonią.

– Fani? Zdjęcia? – zdumiał się Harry.

– Zgadza się, wasza babcia jest prawdziwą gwiazdą branży papieru toaletowego – odparła mama.

– Rany – Harry był pod wrażeniem. – Nie wiedziałem.

Mama tymczasem wręczyła mu wizytówkę salonu fryzjerskiego reklamującego się hasłem „Z nami nigdy nie będzie ci łyso”.