Ostatni ślad ebook i audiobook

Strona tytułowa

Strona redakcyjna

Tytuł oryginału:

DIE LETZTE SPUR

Copyright © 2008 by Charlotte Link

and AVA- Autoren- und Verlags- Agentur GmbH, Herrsching-Breitbrunn (Germany)

Copyright © 2009 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2009 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt okładki: Wydawnictwo Sonia Draga

Zdjęcie na okładce: CORBIS

Redakcja: Urszula Gardner

Korekta: Joanna Rodkiewicz, Magdalena Bargłowska

ISBN: 978-83-7508-565-5

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:[email protected]

www.soniadraga.pl

E-wydanie 2012.

Konwersja do formatu EPUB: iFormat

Listopad 2002

Listopad 2002

W weekend miał spaść śnieg. Tak przepowiadali meteorologowie i wydawało się, że mają rację — listopadowe popołudnie było bardzo zimne. Z północnego wschodu wiał przenikliwy wiatr. Jeśli ktoś musiał tego dnia wyjść z domu, zaraz zaczynały mu łzawić oczy. Zapadł wczesny zimowy zmierzch. Przez cały dzień było szaro, a teraz panujący za dnia półmrok niepostrzeżenie przeszedł w wieczór.

Młoda kobieta wyglądała żałośnie. Była zmarznięta, blada na twarzy, miała zaczerwienione policzki. Ręce splotła na piersi, jakby nawet tutaj nie była w stanie uciec przed okrutnym zimnem. Mimo że piwnica oddziału medycyny sądowej była dobrze ogrzewana, a w każdym razie małe pomieszczenie, do którego inspektor Fielder i jego współpracownica, sierżant Christy McMarrow, wprowadzili kobietę, po tym jak zidentyfikowała ona zwłoki znalezione w Epping Forest.

Rzuciła tylko jedno, przelotne spojrzenie na zastygłą twarz, następnie prędko się odwróciła i słychać było, że próbuje powstrzymać odruch wymiotny. Chociaż nie widziała zmasakrowanego ciała.

Jego widok, pomyślał inspektor Fielder, przyprawiłby ją o utratę przytomności.

Minęła chwila, zanim kobieta odzyskała mowę.

— To ona. To Jane. Jane French.

W korytarzu poprosiła o papierosa. Fielder podał jej ogień. Dłonie jej drżały, ale nie tylko na skutek aktualnej sytuacji. Kobieta była uzależniona od narkotyków i inspektor zauważył to na pierwszy rzut oka. Prostytutka, jak zdradzał jej strój. Spódnica, którą miała na sobie, była taka krótka, że niewiele by zmieniło, gdyby wcale jej nie włożyła. Cienkie czarne pończochy, które ani trochę nie chroniły jej przed zimnem. Kozaki na wysokim obcasie i kurtka do bioder z błyszczącego materiału, którą rozpięła, żeby wyeksponować obfity, ładny biust. Była młoda. Około dwudziestki, jak oszacował Fielder.

— Panno Kearns — powiedział, siląc się na opanowany, rzeczowy ton, żeby pomóc jej wziąć się w garść. — Czy jest pani całkowicie pewna, że denatka to... Jane French?

Lil Kearns zaciągnęła się głęboko dymem i skinęła głową.

— Jestem pewna. To ona. Od razu ją poznałam. Wygląda już... no cóż, trochę inaczej... ale to ona!

— Prawie przez tydzień leżała w lesie, zanim ją znaleziono. Oznacza to, że została zamordowana mniej więcej dziesiątego listopada.

— Zamordowana... Czy to pewne?

— Niestety tak. Rodzaj obrażeń oraz więzy nie pozostawiają żadnych wątpliwości.

— Cholera — powiedziała Lil.

Zgłosiła się na posterunek rankiem akurat tego dnia, kiedy policja już porzuciła nadzieję, że uda się ustalić tożsamość ofiary z Epping Forest. Prawie od dwóch tygodni poruszano się po omacku. Pechowi spacerowicze znaleźli ciało, a rodzaj zadanych ran i okrucieństwo, z jakim torturowano, a następnie zabito kobietę, w pierwszej chwili odebrały mowę nawet najtwardszym funkcjonariuszom.

— To dzieło psychopaty — odezwał się w końcu ktoś, a reszta pokiwała głowami. — Ta dziewczyna musiała paść ofiarą jakiegoś kompletnie chorego człowieka.

Jej ubranie — a raczej to, co z niego pozostało — zdradzało, że zamordowana była prostytutką, nasuwał się więc wniosek, że wsiadła do samochodu z niewłaściwym klientem. Niestety, podobne wypadki nie należały do rzadkości, chociaż nieczęsto policja miała do czynienia z tak bezprzykładną brutalnością. Ale po ulicach chodziło mnóstwo dewiantów i najczęściej wyszukiwali oni swoje ofiary wśród ulicznych prostytutek. Nie po każdym było od razu widać, że jest chory. Inspektor Fielder miał już do czynienia z gwałcicielami, których wygląd i sposób bycia powodowały, że niejedna matka chciałaby mieć kogoś takiego za zięcia.

Denatka nie miała przy sobie papierów i nie można było przyporządkować jej do żadnej z kobiet z kartoteki osób zaginionych. Jej zdjęcie opublikowano w gazetach — bez żadnego oddźwięku. Aż w końcu na policji zjawiła się panna Kearns, twierdząc, że rozpoznała na fotografii swoją byłą współlokatorkę.

— Zniknęła na początku marca! Nie powiedziała ani słowa. Po prostu nie wróciła do domu. Aż tu nagle widzę ją w gazecie!

Fielder chciał wiedzieć, dlaczego panna Kearns nie zawiadomiła policji o zaginięciu koleżanki, ale w odpowiedzi kobieta wzruszyła tylko ramionami. Domyślał się, że panna Kearns bynajmniej nie paliła się do kontaktów ze stróżami prawa. Jako narkomanka była prawdopodobnie wplątana w działalność przestępczą albo przynajmniej znała ludzi z tego środowiska. Nie chciała napytać sobie biedy.

Chociaż twierdziła, że dopiero teraz zobaczyła zdjęcie koleżanki w starej gazecie, inspektor Fielder domyślał się, że musiała o nim wiedzieć wcześniej. Potrzebowała trochę czasu, żeby zebrać się na odwagę i stawić się w komisariacie. W końcu to jednak zrobiła. Fielder nie zamierzał jej gnębić. Chodziło mu wyłącznie o informacje o ofierze.

Niestety Lil nie była w stanie wiele powiedzieć. Stojąc w małym pokoju na oddziale medycyny sądowej, paliła nerwowo papierosa i chwiejąc się na zabójczo wysokich obcasach, wymieniała znane jej fakty.

— Jane French. Pochodzi z Manchesteru. Zdaje się, że tylko matka żyje. Trzy lata temu przyjechała do Londynu. Chciała tu zrobić karierę! — Słowo „kariera” Lil wypowiedziała w taki sposób, że zabrzmiało ono niemal obscenicznie. — Tak między nami, to chciała poznać jakiegoś miłego gościa, który by się z nią ożenił i zapewnił jej lepsze życie niż to, które prowadziła. Pracowała to tu, to tam... Nie mam pojęcia, co dokładnie robiła. Wreszcie trafiła na ulicę. Nie miała co jeść ani gdzie mieszkać. Pamiętam, że chciałam ją przepędzić, bo stała w moim rewirze.

— Kiedy to było? — zapytała Christy McMarrow.

— Mniej więcej rok temu. Potem zrobiło mi się jej żal. Pozwoliłam jej u siebie zamieszkać. Razem chodziłyśmy do pracy.

— Dla kogo pracowałyście?

Lil spojrzała przelotnie na Christy.

— Dla nikogo! Nie będę oddawać moich pieniędzy jakiemuś sutenerowi! Byłyśmy z Jane niezależne.

— I w marcu następnego roku zniknęła?

— Tak. Po prostu nie wróciła. Przychodzę którejś nocy do domu, a jej nie ma. Nic nadzwyczajnego. No tak, ale ona już nigdy więcej się nie pojawiła! — Wyrzuciła niedopałek na podłogę, przydeptała go. — Ale przecież nie zabito jej w marcu, no nie?

— Nie — powiedział Fielder. — Jak wspomniałem, nie żyje od góra trzech tygodni.

— Dziwne. Gdzie się do tej pory podziewała?

Inspektor Fielder też chętnie by się tego dowiedział, ale nie zanosiło się na to, że Lil Kearns pomoże im w rozwiązaniu tej kwestii.

— Czy spotkała pani jakichś jej przyjaciół? Znajomych? Kogoś, z kim utrzymywała kontakty?

— Nie. Wydaje mi się, że nikogo takiego nie było. Chociaż... raz pomyślałam sobie... — przerwała.

— Tak? — zainteresował się inspektor Fielder.

— To było mniej więcej w styczniu. Zapytałam ją, czy kogoś poznała. Czy kogoś ma. Bo nagle zaczęła się dużo lepiej ubierać.

— Co to dokładnie znaczy, dużo lepiej ubierać?

— No więc, nosiła... — uśmiechnęła się — nosiła dalej ubrania do pracy. Wie pan, o co chodzi. Tak jak ja. Ale jakieś... lepsze. Drogie. Jakby nagle miała więcej pieniędzy.

— I pani zdaniem nie kupowała ich z własnych oszczędności?

— Nie. Wiedziałam, ile zarabia. Na pewno by jej nie starczyło.

— Uważa pani zatem, że miała jakiegoś przyjaciela, który dawał jej prezenty?

— Owszem, tak mi się wydawało. Ale ona zaprzeczyła. Więcej się nie dopytywałam. Co mnie to obchodzi.

Fielder westchnął. Posunęli się do przodu tylko o tyle, że znali teraz nazwisko ofiary. Niestety wyglądało na to, że śledztwo w tym miejscu utknie. Lil Kearns była tak zajęta walką o przetrwanie, że ledwo dostrzegała swoją sublokatorkę. Z uwagi na jej sytuację inni ludzie pozostawali jej już od dawna obojętni, chyba że byli w stanie sfinansować następną działkę.

— Panno Kearns, bardzo nam pani pomogła — mimo wszystko powiedział Fielder. — Dziękujemy, że zgłosiła się pani do nas.

— No jasne... przecież... Strasznie mi przykro z powodu Jane. Głupio się skończyło! — odgarnęła włosy z czoła, na którym perliły się kropelki potu. Od momentu kiedy zobaczyła zwłoki, czuła się fatalnie.

Inspektor Fielder wyciągnął z kieszeni kluczyki do samochodu.

— Odwiozę panią do domu — powiedział.

— Naprawdę? Ale pan miły! — powiedziała Lil z wdzięcznością.

Przy okazji obejrzy pokój, w którym do chwili zniknięcia mieszkała Jane French. Domyślał się jednak, że niewiele to pomoże.

Miał wieloletnie doświadczenie w zawodzie policjanta i mógłby iść o zakład, że przypadek Jane French przyjdzie mu zaliczyć do porażek. Młoda kobieta żyła w patologicznym środowisku, i to bardzo utrudniało śledztwo.

Wyglądało na to, że nie ma świadków zbrodni.

Ale jeśli nawet ktokolwiek był w stanie powiedzieć coś więcej na temat brutalnego zabójstwa Jane French, to była to najprawdopodobniej osoba z tego samego środowiska, w którym żyła Jane. W tych kręgach niezwykle niechętnie współpracowano z policją. Ludzie z półświatka obawiają się kary za swoje machlojki, ale także odczuwają strach przed zemstą.

Wydaje się zatem mało prawdopodobne, że zgłosi się jakiś świadek.

Inspektor Fielder niechętnie by się do tego przyznał, ale wyglądało na to, że zabójstwo Jane French ujdzie mordercy na sucho.

Piątek, 10 stycznia 2003 roku

Piątek, 10 stycznia 2003 roku

Gdyby zdecydowała się na poranny lot z Heathrow do Malagi, byłaby już dawno na miejscu. W Gibraltarze. Pogoda w brytyjskiej enklawie, na południowym krańcu Półwyspu Iberyjskiego, była zapewne lepsza niż w Londynie, gdzie od rana mgła nie tylko nie opadła, lecz nawet jeszcze bardziej zgęstniała. Teraz kiedy spotęgował ją wczesny zimowy zmrok, miasto pogrążyło się w nieprzeniknionej masie, która zdawała się pochłaniać wszystkie światła, a nawet ruch i dźwięki.

O tej porze w Gibraltarze ogniście czerwona tarcza słońca spadała z pastelowego nieba wprost do ciemnoniebieskiego morza, a na firmamencie zapalały się pierwsze gwiazdy. Prawdopodobnie. A nawet jeśli nie — nie miało to w tej chwili znaczenia. Najważniejsze, że już by tam była.

Gdyby nie wybuch płaczu i załamanie nerwowe Geoffa poprzedniego wieczoru, mogłaby zgodnie z pierwotnym planem polecieć przed południem. Musiałaby bardzo wcześnie wstać, żeby być na czas w Londynie, a to by oznaczało, że wynajęta na następne trzy dni pielęgniarka musiałaby podać Geoffowi śniadanie. Ale wszystko zostało omówione. Rezolutna opiekunka obiecała przyjść punktualnie.

— Proszę się o nic nie martwić, panno Dawson! Może pani spokojnie wyjechać. A my ukołyszemy dziecko do snu!

Później zrozumiała, że przez cały czas podświadomie spodziewała się załamania Geoffa. Zbyt spokojnie przyjął jej zapowiedź wyjazdu na trzy dni do Gibraltaru. Nie był zadowolony, podszedł jednak do tego całkiem dojrzale.

— Wyjazd dobrze ci zrobi, Elaine. Jasne, że nie jestem z tego powodu szczęśliwy. Ale ponieważ tyle dla mnie robisz, nie chcę być egoistą. Potrzebujesz trochę wytchnienia!

— Sama nie rozumiem, dlaczego Rosanna mnie zaprosiła. Właściwie nigdy nie miałyśmy ze sobą wiele wspólnego. To znaczy, nigdy nie byłam jej przyjaciółką...

W tym momencie Geoff dał siostrze do zrozumienia, że jej podróż do Gibraltaru i on uważa za zbędną.

— Pewnie wiesz, co robisz, Elaine. Lecz moim zdaniem to jałmużna ze strony Rosanny. Prawdopodobnie matka ją do tego namówiła. Zawsze miała takie społeczne odruchy. „Musimy coś zrobić dla kochanej Elaine”... I w końcu, choć niechętnie, Rosanna się pewnie zaofiarowała. Tak... — Milczał znacząco. W powietrzu zawisły niewypowiedziane słowa: „Jeżeli mimo wszystko ma ci to sprawić przyjemność”...

Może nie przyjemność — myślała teraz, z rozpaczą wpatrując się w migoczącą tablicę świetlną, która informowała, że jej lot do Hiszpanii, podobnie jak pozostałe loty z Heathrow zaplanowane na to późne styczniowe popołudnie, został odwołany — ale zobaczyłam w tym jakąś możliwość. Możliwość, żeby coś... zmienić. To mogła być szansa od losu.

Przy okienkach tłoczyli się zirytowani pasażerowie, którzy chcieli dowiedzieć się co dalej. Nieradzący sobie z sytuacją personel lotniska próbował zachować spokój i udzielał informacji. Na dobrą sprawę pewne było tylko jedno — tego wieczoru nie wystartuje stąd już żaden samolot.

Udało jej się zatrzymać pracownicę British Airways.

— Przepraszam bardzo... muszę jeszcze dziś polecieć do Malagi!

Kobieta uśmiechnęła się profesjonalnie i beznamiętnie.

— Przykro mi. W przypadku mgły nie możemy nic zrobić. To by było zbyt niebezpieczne.

— Tak, ale... — nie mieściło jej się to w głowie. Raz, jeden jedyny raz w ciągu dwudziestu trzech lat przeklętego życia opuściła wieś, w której się urodziła i wyrosła, i właśnie miała wyruszyć w podróż, próbując uwolnić się od śmiertelnej rutyny i monotonii codzienności, a teraz wszystko wzięło w łeb przez londyńską mgłę. Spostrzegłszy, że do oczu napływają jej łzy, ze wszystkich sił starała się je powstrzymać. — Właściwie chciałam polecieć już dziś rano — mówiła bez związku. — W ostatniej chwili zmieniłam rezerwację...

— Nic na to nie poradzę — odparła pracownica linii lotniczych. — Do południa wszystko szło zgodnie z planem.

Poprzedniego wieczoru Geoff zupełnie niespodziewanie się załamał. Podczas kolacji nagle wypuścił łyżkę. Przedtem dziobał tylko apatycznie w jedzeniu, lecz to zdarzało się często. Teraz po policzkach spływały mu łzy.

— Przykro mi — szlochał. — Tak mi przykro!

— Och, Geoff! Geoff, nie płacz! To przeze mnie? Dlatego że... że wyjeżdżam?

Pytanie było czysto retoryczne. Wiedziała, że to przez Gibraltar. Dziwne, rozmowa, która nastąpiła, kręciła się wokół godziny odlotu, a nie wokół samej podróży.

— Gdybyś przynajmniej była na śniadaniu! Że też musisz tak wcześnie wyruszyć... A ja niedługo już zostanę wydany na pastwę tej obcej kobiety...

— Może da się polecieć później — zaproponowała bez przekonania. — Ślub jest dopiero w sobotę...

Od razu to podchwycił.

— Zrobiłabyś to dla mnie? Naprawdę? Poleciałabyś po południu? Mój Boże, Elaine, wtedy wszystko byłoby dla mnie o wiele łatwiejsze!

Właściwie dlaczego? Uratowałoby go te kilka godzin? Śniadanie?... Jednakże przez lata przyzwyczaiła się do takich zachowań Geoffa. Irracjonalnych. Niezrozumiałych. Taki bowiem już był. I taki miał pozostać.

— To co mam zrobić? Myśli pani, że inne lotniska... Gatwick? Stansted? Myśli pani, że stamtąd startują samoloty?

Pracownica British Airways potrząsnęła głową.

— Borykają się z tymi samymi problemami co my.

— Tak, ale...

— Mieszka pani w Londynie? — zapytała kobieta.

— Nie. W Kingston St. Mary. — Czy naprawdę mi się wydaje, że ktoś słyszał o tej dziurze? — zapytała się w duchu. — W hrabstwie Somerset — uzupełniła pospiesznie. — To niestety kawałek stąd... — Byłaby dodała: „A jeśli chodzi o połączenia, to istna katastrofa”, gdyby nie zauważyła, że rozmówczyni przestała się uśmiechać, a na jej twarzy irytacja walczy ze zniecierpliwieniem. — Myślę, że dziś wieczorem nie uda mi się tam dotrzeć.

— W takim razie na pani miejscu jak najszybciej poszukałabym hotelu. Na Heathrow utknęło dziś tyle osób, że niedługo w okolicy nie będzie można nic znaleźć. Albo niech pani zajmie sobie miejsce w jednej z hal i tu spędzi noc. Coś do jedzenia i picia można kupić gdzie bądź.

— Myśli pani, że uda się polecieć jutro rano?

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

— Tego nikt nie może pani zagwarantować. Ale to możliwe.

Kobieta, która przysłuchiwała się rozmowie, wybuchła:

— Niesłychane! Nikt nie potrafi tu człowiekowi pomóc! Nie mam pojęcia, dokąd teraz pójść! Coś przecież trzeba zrobić!

Elaine rozejrzała się po hali. Jeszcze nigdy nie widziała takich rzesz ludzi. Kto miałby coś zrobić? Pracownica linii lotniczych udzieliła jej prawdopodobnie jedynej sensownej rady — musi poszukać sobie jakiegoś w miarę wygodnego miejsca na nocleg.

Oczy ponownie zaszły jej łzami. Przez kilka minut stała z opuszczonymi rękoma pośród tego chaosu, niezdolna zrobić choćby kroku, niezdolna wymyślić nic sensownego. Wrzawa głosów narastała. Gwar rozmów zagłuszał komunikaty z głośników. Popychali ją spieszący ze wszystkich stron podróżni. Nie była w stanie zareagować. Stała w znoszonym brązowym płaszczu, który już w chwili zakupu przed czterema laty nie wyglądał elegancko, a teraz przypominał narzucony na plecy worek. U stóp miała walizkę. W jednej ręce Elaine trzymała torebkę z dermy, podróbkę markowego modelu, która kosztowała dziesięć funtów. Palcami drugiej ściskała paszport wsunięty do kieszeni płaszcza. Gotowy do kontroli. Która na dziś najwyraźniej została zakończona.

Muszę się zastanowić, co dalej — pomyślała wreszcie.

Zrobiła coś bardzo lekkomyślnego i kupiła sobie na ślub Rosanny naprawdę drogą sukienkę. Zazwyczaj bardzo ostrożnie obchodziła się z pieniędzmi, gdyż na pół etatu w gabinecie lekarskim w pobliskim Taunton niewiele zarabiała. Geoffrey dostawał skromną rentę i w ten sposób jakoś wiązali koniec z końcem. Nie starczało na ekstrawagancje, ale od czasu do czasu Elaine udawało się coś odłożyć — „na czarną godzinę”, jak mawiała. Pieniądze przeznaczone były rzecz jasna na wypadek prawdziwej potrzeby, a nie na szykowną sukienkę i lot do Gibraltaru, lecz nagle pomyślała: „Raz w życiu i mnie coś się należy! Ładna sukienka! Huczna zabawa! Trochę... szaleństwa”.

Na co dzień raczej nie pozwalała sobie na szaleństwa. Wymagający opieki przykuty do wózka brat nie pozostawiał zbyt dużo swobody, która dopuszczałaby lekkość bytu i beztroskę. W ogóle Geoffrey pod każdym względem dawał jej niewiele swobody.

Był jak ośmiornica. O długich silnych ramionach. Trzymał ją mocno w uścisku. Tylko ona mu została. Nigdy jej nie wypuści.

A podejmowane przez nią próby emancypacji najwyraźniej nie cieszyły się wstawiennictwem gwiazd. Ledwie bowiem zebrała się, żeby uchylić nieco drzwi przed losem, wszystkie siły sprzysięgły się przeciwko niej. Potrafiła sobie doskonale wyobrazić, jak będzie wyglądać po nocy spędzonej na siedząco w przepełnionej hali odlotów. Jeśli dopisze jej szczęście, poleci jutro rano, ale nawet wtedy znajdzie się zbyt późno na miejscu, żeby chociaż na chwilę wstąpić do hotelu. Prawdopodobnie przyjdzie jej przebrać się w toalecie na lotnisku w Maladze, gdzie nie ma szans na kąpiel czy choćby na umycie włosów i jako takie ich ułożenie. W pogniecionej sukience, zziajana i rozczochrana niczym strach na wróble w ostatniej chwili wpadnie do kościoła. Podczas uroczystości dręczyć ją będzie bolesna świadomość niekorzystnego wyglądu, tak że w pewnym momencie zacznie odliczać minuty dzielące ją od powrotu do domu. I na tym skończy się próba zakosztowania beztroski i radości życia! W ten sposób Elaine potwierdzi powszechne wyobrażenie o sobie. Wszyscy bowiem zobaczą, że nic się nie zmieniło. Będzie przy tym oczywiście Rosanna, panna młoda. Będą jej rodzice. Jej brat. Ludzie, których Elaine zna od dziecka. Którzy widzieli, jak dorasta. Którzy aż nazbyt dobrze wiedzą, że zawsze stała po ciemnej stronie życia. Jak to Geoffrey trafnie ujął? „Musimy coś zrobić dla kochanej Elaine”...

Kochana Elaine. Biedna Elaine. Do której smutnego losu doskonale pasuje to, że jej lot został odwołany z powody mgły, że omal nie spóźniła się na przyjęcie, że wystąpiła w sukience przypominającej jedną wielką zmarszczkę. Nieumyta i nieuczesana. Jak zawsze niepozorna.

„Biedna Elaine, ona taka już jest” — powiedzą pewnie.

Teraz łzy cisnęły jej się do oczy z taką mocą, że nie była w stanie ich dłużej powstrzymać. Jakiś mężczyzna spojrzał na nią zdumiony. Dwie kobiety szeptały między sobą, patrząc w jej stronę. Dziecko wskazało na nią palcem, a następnie podekscytowane zwróciło się do matki.

Nie mogła tu tak stać, zalewając się łzami, które wzbierały niczym fala gotowa lada chwila przerwać tamę. Podniosła walizkę i szlochając, ruszyła na oślep przed siebie. Toaleta. Gdzieś tu przecież musi być toaleta. Pragnęła zaszyć się w samotni małej cuchnącej kabiny, pogrążyć się w półmroku z dala od pędzących, pokrzykujących i gapiących się ludzi. Opaść na klozet, skulić się w pozycji embrionalnej i płakać, płakać, płakać...

Zamglonym od płaczu wzrokiem dostrzegła upragnioną tabliczkę informacyjną. Małe piktogramy zwiastujące możliwość schronienia. Taszcząc bagaż, niemal oślepiona łzami, potykając się, dobrnęła do drzwi. Pchnęła je z impetem i zderzyła się z mężczyzną, który właśnie opuszczał wyłożone białymi kafelkami zatłoczone wnętrze.

— Wolnego! — powiedział.

Próbowała przecisnąć się obok niego, ale chwycił ją za ramię.

— Pani wybaczy. To męska toaleta. Czy na pewno tutaj chce pani wejść?

Mimo że była zapłakana i roztrzęsiona, słowa jakoś dotarły do jej uszu.

Spojrzała na nieznajomego.

— Męska? — spytała takim tonem, jakby po raz pierwszy słyszała to określenie.

— Pani powinna wejść tam — powiedział, wskazując drzwi obok.

— Ach, tak — odparła i opuściwszy walizkę, dalej płakała.

Ponieważ inni mężczyźni próbowali zarówno dostać się do toalety, jak i opuścić ją, a oni dwoje blokowali wejście, nieznajomy podniósł jej walizkę i pociągnął Elaine kilka kroków dalej, w róg hali, gdzie nie przeszkadzali nikomu.

— Mogę pani jakoś pomóc? — zapytał. — To znaczy... jest pani na lotnisku sama czy?... — Powiódł wzrokiem dokoła, jakby w nadziei że z nieprzebranego tłumu zaraz ktoś się wyłoni i zabierze od niego tę zanoszącą się płaczem kobietę. Ponieważ nie pojawił się nikt, kto by wyglądał na towarzysza Elaine, wyciągnął w końcu chusteczkę i podał jej.

— Proszę się uspokoić. Na pewno nie jest aż tak źle. No, już lepiej?

Jego łagodny głos podziałał na nią kojąco. Rozłożyła chusteczkę, wydmuchała nos i osuszyła twarz.

— Przepraszam bardzo — powiedziała cicho.

— Nie ma o czym mówić — odparł.

Miała wrażenie, że chętnie by już odszedł, ale z poczucia obowiązku stoi wciąż niezdecydowanie przy niej.

— To przez to, że... odwołano mój lot do Malagi — wybąkała i w tej samej chwili poczuła się jak idiotka.

Uśmiechnął się.

— Wszystkie loty z Londynu zostały dziś odwołane. Przeklęta mgła!... Miałem lecieć do Berlina, a teraz mogę wracać do domu.

— Moja koleżanka wychodzi jutro za mąż w Gibraltarze.

— Może uda się pani polecieć z samego rana. O ile do tej pory wznowią loty.

Oczy ponownie zaszły jej łzami.

— Może...

Sprawiał wrażenie poirytowanego. Przez chwilę zastanawiała się, co mu właściwie chodzi po głowie. Prawdopodobnie zapytywał siebie samego, dlaczego akurat on musiał owego dnia mieć takiego pecha. Nie poleciał do Berlina i być może pokrzyżowało mu to ważne plany zawodowe. A potem jeszcze zderzył się z zapłakaną nieatrakcyjną kobietą, która w zamroczeniu próbowała wtargnąć do męskiej toalety, i przyzwoitość nie pozwoliła mu zostawić jej własnemu losowi.

— Cóż, ja teraz jadę do domu — powiedział. — Może panią gdzieś podrzucić? Mam samochód na lotnisku.

— Nie mieszkam w Londynie. — Ponownie wydmuchała nos. Muszę świetnie wyglądać, pomyślała zrezygnowana, czerwona na twarzy i ze spuchniętym nosem. — Mieszkam w... ech, na pewno tam dziś już nie dojadę. To na końcu świata. Wykluczone.

— No cóż... — rozejrzał się. — Na lotnisku warunki są niezbyt komfortowe. Może jakiś hotel?...

— Nie wiem, czy jeszcze znajdę gdzieś pokój. Poza tym...

— Tak?

Właściwie nie miało to już znaczenia. Cała sytuacja była wystarczająco nieprzyjemna.

— Poza tym prawdopodobnie nie starczy mi pieniędzy. Na pewno będę musiała zapłacić za hotel w Gibraltarze, nawet jeżeli dziś tam nie dotrę...

— Niekoniecznie — odrzekł. — Ale co do Heathrow, ma pani całkowitą rację: wątpliwe, żeby znalazł się wolny pokój.

— No właśnie... — Spróbowała się uśmiechnąć zadowolona, że przynajmniej wyczerpał się zapas łez. — Lepiej więc rozejrzę się za jakimś wygodnym miejscem w którejś z poczekalni. Przynajmniej jest tu ciepło i sucho.

Zawahał się.

— Wie pani, mógłbym... Może by pani przenocowała u mnie? Pokój gościnny mam wprawdzie maleńki, ale prawdopodobnie wygodniejszy niż ta hala. A rano bez problemu dojedzie tu pani metrem.

Zaskoczyła ją ta propozycja. Znów była w stanie myśleć i widzieć dostatecznie jasno, aby zarejestrować, że stoi naprzeciwko bardzo przystojnego mężczyzny. Ubrany w drogi płaszcz, wysoki i szczupły, o pociągłej inteligentnej twarzy. Pod czterdziestkę. Z gatunku tych, którym wystarczy strzelić palcami, a już mają przed sobą gromadkę pięknych, interesujących kobiet do wyboru. Z całą pewnością nie oszalał na punkcie zasmarkanej niepozornej dwudziestotrzylatki błąkającej się po lotnisku i mazgającej się jak dziecko, bo nie powiódł się jej plan. A i pokój gościnny zaproponował jej oczywiście nie dlatego, że go zafascynowała. Ani nie dlatego, że chciał ją bliżej poznać. Był po prostu miły i zrobiło mu się jej żal. W normalnych warunkach nawet nie zwróciłby na nią uwagi.

— Chyba nie mogę się zgodzić — powiedziała, żeby zyskać na czasie.

Wzruszył ramionami lekko zniecierpliwiony, jak jej się wydało.

— Może pani, bo proponowałem szczerze, w przeciwnym razie bym się nie odzywał. A właśnie, nazywam się Reeve. Marc Reeve. Proszę... — zaczął szukać w kieszeniach marynarki, po czym wyciągnął kartonik i podał Elaine. — Oto moja wizytówka.

— Jest pan adwokatem?

— Tak.

Jej świętej pamięci matka oczywiście powtarzała, żeby się nie zadawać z nieznajomymi mężczyznami. Żeby pod żadnym pozorem nie wsiadać do ich samochodów, o chodzeniu z nimi do domu nie mówiąc. „Mężczyźni zawsze opacznie to rozumieją” — powtarzała — „i potem możesz się tłumaczyć, a i tak nikt ci nie uwierzy, że to nie ty sprowokowałaś kompromitującą sytuację”.

Och, mamo — pomyślała teraz Elaine. — chciałaś mojego dobra, ale gdybyś mnie ciągle przed wszystkim i przed wszystkimi nie ostrzegała, moje życie nie utknęłoby w tej okropnej ślepej uliczce.

Poza tym nie miała wątpliwości, że ze strony Marca Reeve’a nie musi się niestety niczego obawiać. Atrakcyjny londyński adwokat. Prawdopodobnie była dla niego tak pociągająca jak łyk odstałej wody. Ale miał żyłkę społecznika.

Jestem jego dobrym uczynkiem na dziś. Wspaniale!

— Nazywam się Elaine Dawson — powiedziała — i byłabym naprawdę bardzo wdzięczna, gdybym mogła u pana przenocować.

— W takim razie chodźmy — rzekł, podnosząc jej walizkę. — Samochód jest na parkingu.

Elaine wypuściła ostatni balon zwiadowczy:

— Czy żona nie będzie się gniewać, jeśli bez zapowiedzi przyprowadzi pan kogoś do domu?

— Nie mieszkamy razem — odparł krótko.

Ruszyła w ślad za nim przez tłum. Pomimo dużego tłoku posuwał się prędko do przodu, tak że z trudem za nim nadążała. Serce biło jej szybciej i mocniej niż zwykle.

Nawet jeśli nic się nie stanie, zawsze lepsze to niż Kingston St. Mary, pomyślała, lepsze to niż ciągle to samo. Dzień w dzień. No pewnie, że lepsze!

Dyskretnie wsunęła rękę do taniej torebki z dermy i wyszukawszy w środku telefon komórkowy, wyłączyła go. To podłe z jej strony, ale wyjątkowo nie chciała, by Geoffrey ją dopadł.

Tylko przez tę jedną noc.

Część Pierwsza

Część pierwsza

Piątek, 8 lutego 2008

Piątek, 8 lutego 2008

Niemal w każdy piątkowy wieczór Denis Hamilton i jego syn Robert wszczynali kłótnię, i powoli zaczynało to męczyć Rosannę. Rozumiała ich obu: zarówno szesnastoletniego Roberta, który chciał wyjść z kolegami i zakosztować nocnego życia, jak i Denisa, który uważał, że jego syn jest na to za młody, na każdym kroku wietrząc alkohol, narkotyki i inne pokusy.

— Gdybym ja w wieku szesnastu lat próbował włóczyć się po nocach z kolegami, już ojciec wybiłby mi to z głowy — stwierdził Denis, wywołując słowem „włóczyć się” gwałtowną reakcję syna.

— My się nie włóczymy! Dlaczego zawsze musisz krytykować wszystko, co robię? Dlaczego zawsze...

— Koniec dyskusji!

— To niesprawiedliwe! Tato, ale ty jesteś niesprawiedliwy!

Tego wieczoru padły te same słowa co zawsze. Finał dyskusji był także znajomy: Robert pobiegł do swojego pokoju, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Po chwili rozległa się głośna muzyka, zadudniły basy, wprawiając w drżenie cały dom.

Denis poderwał się z fotela.

— Już ja go nauczę, jak...

Siedząca obok Rosanna w powstrzymującym geście położyła mu dłoń na ramieniu.

— Daj spokój. Nie dolewaj oliwy do ognia. Lepiej zostaw go teraz samego.

— Jak można tak głośno słuchać muzyki!

— Po prostu wyładowuje gniew. Za kwadrans do niego zajrzę i poproszę, żeby przyciszył. To zawsze skutkuje.

— Wyładowuje gniew — odburknął Denis. — Teraz panicz jeszcze ma czelność się gniewać! Ja w jego wieku...

— Czasy się zmieniły, Denis. Może powinieneś mu bardziej zaufać?

— Ach tak? Więc może to moja wina, że ciągle się kłócimy? A kto tu nie umie się zachować? Do jasnej cholery! — Denis wstał, ale na szczęście nie poszedł do pokoju Roberta, tylko wyjął z kredensu szklankę i nalał sobie whisky. — Skaranie boskie z tym dojrzewającym synem!

Rosanna miała nadzieję, że tego wieczoru obędzie się bez awantury, ponieważ zamierzała omówić z Denisem pewną delikatną kwestię. Sytuacja wyjściowa była nader niekorzystna. Denisa wyprowadziło z równowagi nie tylko zachowanie syna, lecz również fakt, że Rosanna, choć dokładała wszelkich starań o dyplomatyczne rozwiązanie konfliktu, wydawała się bardziej otwarta na argumenty i punkt widzenia Roberta niż jego ojca.

— Ostatecznie to nie ty jesteś za niego odpowiedzialna — parsknął.

Wzdrygnęła się.

— Przepraszam, nie powinnam była się wtrącać. To ty jesteś jego ojcem. Ja nie jestem matką. Ale kiedy trzeba ugotować obiad, zrobić pranie, pomóc mu w lekcjach, wstawić się za nim u nauczycielki albo zawieźć go z całym okablowaniem na przyjęcie internetowe, wtedy mam wrażenie, że ani tobie, ani jemu nie zależy na precyzyjnym ujęciu tej kwestii.

— Przecież nie twierdzę, że...

— Właśnie że tak. Mówiąc, że ostatecznie to nie ja jestem za niego odpowiedzialna, co pod względem formalnym rzeczywiście się zgadza, dajesz mi do zrozumienia, że mam się nie wtrącać. Co innego, kiedy...

— ...kiedy pierzesz jego rzeczy i tym podobne. Tak, wiem. Przepraszam — nagle wydał się jej zmęczony. — Nie to miałem na myśli — dodał.

Rosanna od razu była gotowa do pojednania.

— Doskonale rozumiem twoje obawy. Ledwie te dzieciaki skończą szesnaście lat, a już wydaje im się, że są dorosłe. Człowiek po prostu się o nie martwi.

Rosanna naprawdę potrafiła zrozumieć Denisa. Kiedy brali ślub, Robert miał jedenaście lat i był miłym piegowatym chłopaczkiem. Stanowił owoc związku bardzo młodego Denisa i jeszcze młodszej studentki, którą całkowicie przerosło macierzyństwo i która za wszelką ceną chciała uwolnić się od dziecka. Kamień spadł jej z serca, gdy Denis przejął nad nim wyłączną opiekę. Ojciec i syn mieszkali we dwóch do czasu, kiedy w ich życiu pojawiła się Rosanna. Robertowi od samego początku zastąpiła matkę, której nigdy nie miał. Denis tak samo postrzegał jej rolę w rodzinie, ale sporadycznie wykorzystywał fakt, że z prawnego punktu widzenia to on jest wyłącznym opiekunem Roberta. Na początku ich związku nic podobnego się nie zdarzało, jednakże odkąd Robert zaczął dojrzewać i — co normalne w tym wieku — przysparzać więcej kłopotów wychowawczych, takie sytuacje zaczęły się mnożyć. Denis nie zdawał sobie sprawy, jak poważnie rzutują one na jego relacje z Rosanną.

Czy on w ogóle zdaje sobie z czegokolwiek sprawę? — zapytywała się w duchu Rosanna.

Cierpiała z powodu konfliktu między ojcem a synem, lecz kiedy mu o tym mówiła, nie słuchał jej.

Była nieszczęśliwa w Gibraltarze i tęskniła za Anglią, lecz kiedy mu o tym mówiła, nie słuchał jej.

Brakowało jej pracy w zawodzie dziennikarki, lecz kiedy mu o tym mówiła, nie słuchał jej.

Gdyby ktoś go zapytał, z ręką na sercu oświadczyłby, że jego żona jest szczęśliwa, a ich związek harmonijny.

Rosanna wiedziała, że tego wieczoru nierozsądnie będzie rozpoczynać rozmowę na drażliwe tematy, ale nie miała wyjścia.

— Lecę jutro do Anglii — powiedziała.

Denis usiadł, kołysząc energicznie w dłoni szklaneczkę whisky.

— Wiem. I wiem również, że chciałabyś...

— Nie, nic podobnego. Nic się nie stanie, jeśli zostaniesz — przerwała mu.

Jej ojciec obchodził w niedzielę sześćdziesiąte szóste urodziny, pierwsze od czasu, kiedy pod koniec minionego roku niespodziewanie owdowiał, i właśnie z tej okazji wybierała się w podróż. Początkowo Rosanna chciała, żeby Denis jej towarzyszył, ale mąż miał w poniedziałek kilka ważnych spotkań — tego, czy specjalnie poprzekładał terminy, nie była w stanie sprawdzić. Denis lubił swojego teścia, ale niechętnie odwiedzał Anglię. Służbowych podróży nie był w stanie uniknąć, jednakże z prywatnych starał się za wszelką cenę wykręcić. Przez pięć lat małżeństwa Rosanna nie zdołała dociec, skąd bierze się jego niechęć do ojczyzny.

— W niedzielę zadzwonię do twojego ojca z życzeniami — obiecał Denis.

Rosanna wzięła głęboki oddech i skoczyła na głęboką wodę.

— Pamiętasz Elaine Dawson? — zapytała.

— Elaine Dawson?

— Moją przyjaciółkę z Kingston St. Mary... Cóż, przyjaciółka to za dużo powiedziane. Nasi bracia chodzili razem do klasy. Była sporo młodsza ode mnie.

Zmarszczył czoło.

— Masz na myśli tę dziewczynę, która miała przyjechać na nasz ślub, a zamiast tego zniknęła?

— Bez śladu. Do dziś nie wiadomo, co się z nią stało.

— Coś sobie przypominam. Nigdy jej nie poznałem.

— Przez ostatnie lata często o niej myślałam — powiedziała Rosanna. — Zastanawiałam się, co też mogło się jej przytrafić.

Twarz Denisa wyrażała całkowity brak zainteresowania.

— Pewnie uciekła z domu — odparł — i zamieszkała gdzie indziej.

— To zupełnie do niej niepodobne. W końcu jednak nawet policja wysunęła takie przypuszczenie. Podejrzewano również, że padła ofiarą przestępstwa.

— O ile pamiętam, utknęła z powodu mgły na Heathrow. W jaki sposób na tak zatłoczonym lotnisku ktoś miałby ją niepostrzeżenie zamordować i ukryć zwłoki?

— Opuściła lotnisko z mężczyzną. W trakcie śledztwa jakoś to wyszło na jaw. Zdaje się, że gość nawet sam się zgłosił na policję. Ponoć zaproponował jej nocleg, bo w hotelach nie było już wolnych pokoi.

— W rzeczywistości ów mężczyzna to Kuba Rozpruwacz, który ją...

— Bzdura. Zaklinał się, że następnego dnia z samego rana odprowadził ją do metra jadącego w kierunku Heathrow. Niczego nie można mu było udowodnić.

— Co potwierdza moją hipotezę — powiedział Dennis. — Elaine żyje sobie gdzieś daleko i świetnie się miewa.

— Oby tak było — powiedziała Rosanna i zaraz dodała: — Mam napisać o niej reportaż.

Denis odstawił szklankę i osłupiałym wzrokiem wpatrywał się w Rosannę.

— Co masz zrobić?

— Właściwie nie tylko o niej. Dziś rano zadzwonił do mnie Nick Simon.

— Nick Simon?

— Redaktor naczelny „Covera”. Wiesz, ten...

— Wiem, kim jest Nick Simon. To gość, dla którego kiedyś pracowałaś. Czego on od ciebie chce?

— Planuje cykl artykułów. O osobach, które przepadły bez śladu. Po których wszelki słuch zaginął. Które po prostu... jakby zapadły się pod ziemię.

— Aha. Jak wpadł na to, że akurat ty masz się podjąć tego zadania? Przecież od pięciu lat dla niego nie pracujesz!

— Wspomniałam mu kiedyś, że chętnie przyjęłabym takie czy inne zlecenie — odparła Rosanna, unikając wzroku męża. — Teraz sobie o tym przypomniał. Poza tym wie, że znałam osobiście Elaine Dawson. Najwyraźniej uważa, że się do tego nadaję.

— Ustaliliśmy przecież, że przez kilka lat nie będziesz pracować!

— My niczego nie ustalaliśmy. To ty wyraziłeś takie życzenie, a ponieważ w Gibraltarze i tak nie mam prawie żadnych perspektyw na pracę, zgodziłam się. Ale nieraz mówiłam ci, że brakuje mi pracy w moim zawodzie.

— A ja wystarczająco często proponowałem ci pracę na pół etatu u mnie w biurze!

Sądziła, że wykaże choć trochę zrozumienia.

— Denis, jesteś agentem nieruchomości. Nie mam absolutnie nic wspólnego z tą branżą. Jestem dziennikarką. Czy możesz zrozumieć, że chciałabym pracować w swoim zawodzie?

— Owszem, ale oczekiwałem od ciebie większej elastyczności — odwarknął. Nagle z hukiem odstawił szklankę na stół i poderwał się z miejsca. — Zaraz mu powiem, żeby ściszył tę przeklętą...

Rosanna także wstała.

— Nie wyładowuj się na nim, dlatego że jesteś wściekły na mnie. Sama się tym zajmę!

Stanęli naprzeciwko siebie. Widać było, że Denis czuje się oszukany, jednakże Rosanna z doświadczenia wiedziała, że czułby się tak również wówczas, gdyby wybrała lepszy moment na rozmowę i poprowadziła ją bardziej dyplomatycznie. Po prostu nie był w stanie zaakceptować tego, że jego żona ma inne zdanie niż on. Nie był typem macho, ale Rosanna często odnosiła wrażenie, że jego potrzeba kontroli przybiera obsesyjny charakter. Potrzebował pewności, że Rosanna jest sercem i duszą po jego stronie, i chociaż był trzeźwo myślącym człowiekiem, najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że podobnego porozumienia nie da się zawrzeć raz na zawsze, a co dopiero wymusić.

— Zakładam — powiedział w końcu — że przystałaś już na propozycję pana Simona.

— Na razie zgodziłam się z nim spotkać w poniedziałek w Londynie na obiedzie — odparła i w tej samej chwili znienawidziła się za ogarniające ją poczucie winy. Miała trzydzieści sześć lat! I wolno jej było umawiać się na służbowe spotkania bez pytania męża o zgodę.

— W poniedziałek koło południa miałaś być już w Gibraltarze — przypomniał jej Denis.

— Wiem. Odwołałam powrotny lot. Chcę omówić z Nickiem to zlecenie. Jeśli się okaże, że jego propozycja w ogóle mnie nie interesuje, postaram się zarezerwować bilet na poniedziałek wieczór lub wtorek rano. W przeciwnym razie...

— Tak?

— W przeciwnym razie będę musiała zostać nieco dłużej w Londynie. Żeby zebrać materiał. Pisać mogę też tutaj.

Denis przez chwilę milczał.

— Dobrze to sobie zaplanowałaś — rzekł w końcu. — Moje gratulacje. Najpierw mówisz mi, że jedziesz do ojca na urodziny i następnego dnia wracasz. W rzeczywistości już od dawna jesteś umówiona ze swoim byłym szefem i właśnie to spotkanie było od samego początku prawdziwym powodem twojej podróży!

— To nieprawda — odparła Rosanna z naciskiem. — Zawsze chodziło wyłącznie o urodziny taty. Ale kiedy zadzwonił Nick, pomyślałam, że skoro i tak będę w Anglii, a w poniedziałek muszę jechać do Londynu, żeby wrócić do domu, mogę się z nim umówić na spotkanie. Mój Boże, cóż w tym złego?

Jednym haustem wychylił szklankę whisky.

— Nic. W zasadzie nic. Ale chyba zdajesz sobie sprawę, że przygotowania do całego cyklu reportaży zatrzymają cię w Anglii na dłużej niż kilka dni. Nie muszę ci mówić, jak wpłynie to na kondycję naszej rodziny.

— Nasza rodzina... Wiem, co cię dręczy. Zupełnie straciłeś kontakt z synem i teraz ja pełnię rolę pośrednika. Dzięki mnie masz na niego jeszcze jakikolwiek wpływ. Tylko ja jestem w stanie zapobiec eskalacji waszych konfliktów. Gdyby mnie zabrakło, nie wiedziałbyś nawet, jak go rano nakłonić, żeby wstał i poszedł do szkoły!

— A nawet jeśli to prawda, to co? Przechodzi wyjątkowo trudny okres. Wielu chłopców w jego wieku nie słucha się ojców!

— Mimo wszystko nie mogę bez przerwy czuwać, żebyście sobie nie skoczyli do oczu. Denis, musisz spróbować odbudować relacje z synem. Nie oczekuj ode mnie, że przejmę twoje ojcowskie obowiązki. Robertowi nie wyszłoby to na dobre.

— Myślałem, że...

— Owszem, lubię Roberta. Z chęcią zastępuję mu matkę. Ale nie ojca. Poza tym nie mogę żyć przywiązana do tego domu, dlatego że pod moją nieobecność mogłoby dojść do wybuchu wojny. Oszaleć można! Muszę mieć w życiu coś innego do roboty niż ciągłe łagodzenie waszych waśni!

— Przecież sama się do tego rwiesz! Wystarczy, że chcę kazać Robertowi przyciszyć muzykę, a już mnie powstrzymujesz. Bo ty potrafisz lepiej przedłożyć mu tak niedorzeczną prośbę.

— Z pewnością nie jestem bez winy. Za bardzo się angażuję, to prawda. Mimo wszystko nie możesz żądać ode mnie, żebym została. To jeszcze jeden powód, żeby na jakiś czas wyjechać.

— Na jakiś czas, dobre sobie. A więc to już postanowione, że chcesz przyjąć to zlecenie? Ten służbowy obiad, od którego rzekomo zależy twoja decyzja, to czysta farsa!

— Skąd ta pewność? Na przykład nie wiem jeszcze nic na temat wynagrodzenia.

— Och, pan Simon na pewno nie poskąpi grosza. W końcu stanowiłaś niegdyś całkiem niezły okaz w jego stajni. Byłby szczęśliwy, mając cię znowu u siebie.

— W przeciwnym razie nie złożyłby mi przecież tej oferty! — odparła Rosanna gniewnie. Wiedziała, że dalsza dyskusja nie ma sensu. Denis był zły i miał do niej pretensje, ona zaś czuła się w obowiązku usprawiedliwiać, w tej sytuacji nie zamierzała kontynuować tej rozmowy. Wiedziała, że racja leży po jej stronie, lecz było dla niej również jasne, że wszelkie próby przekonania Denisa skazane są na niepowodzenie. Mimo wszystko dorzuciła: — Najpierw muszę zobaczyć, jak będę się czuła w St. Mary. W rodzinnych stronach Elaine. Może się przecież okazać, że to miejsce podziała na mnie tak deprymująco, że w ogóle nie będę w stanie zająć się tą sprawą.

— Wobec tego nie porzucam nadziei — skwitował cynicznie Denis. Podszedł ponownie do kredensu, sięgnął po butelkę whisky i nalał sobie pełną szklankę.

Rosanna ruszyła w stronę drzwi, żeby poprosić Roberta o przyciszenie muzyki.

Właściwie, pomyślała, wychodząc, krótkie rozstanie dobrze nam zrobi.

Sobota, 9 lutego

Sobota, 9 lutego

Wciąż jeszcze czuła niepokój, kiedy w środku nocy przechodziła przez pusty plac przed pubem, następnie skręcała w prawo i wchodziła w wąską wymarłą uliczkę, na której końcu mieszkała.

Nie, pomyślała, idąc z pochyloną głową, niepokój nie jest właściwym słowem. Boję się. Wciąż jeszcze się boję.

Szczególnie nienawidziła piątkowych wieczorów i pierwszych sobotnich godzin. W każdy piątek po wyjściu ostatniego gościa podliczano tygodniowy utarg i każdy grosz skrzętnie zapisywano w opasłym notesie. Justin McDrummond, właściciel pubu, rachunki prowadził bardzo skrupulatnie, wszak od tego zależała jego egzystencja. Dwójka jego pracowników musiała pozostać w pubie dopóty, dopóki wszystko nie zostało skontrolowane i nie zgadzało się co do ostatniego miejsca po przecinku. Dlatego zwykle było już dobrze po północy, kiedy wreszcie wolno im było iść do domu. Inne osoby zatrudnione w pubie miały o tej porze już od dawna wolne; jedynie Bert, kucharz, oraz ona, kelnerka, musieli siedzieć do samego końca.

Jak na nieszczęście, Bert szedł w przeciwnym kierunku, nie było więc szans, żeby przejść razem chociaż kawałek. Poza tym zawsze spieszył się do żony i dzieci.

Ale i tak, pomyślała, nie wpadłby na pomysł, żeby mnie odprowadzić. Nikomu by nie przyszło do głowy, że mogłoby tu się stać coś złego. Nie w Langbury. Gdzie diabeł mówi ludziom dobranoc.

Spojrzała na zegarek. Kilka minut po wpół do drugiej. Na dworze nie było żywego ducha. Latem też rzadko kiedy przewalały się po ulicach tłumy, jednakże w jasne ciepłe noce można było natknąć się na parę zakochanych czy przechodnia z psem. Ale nie w lutym. Była lodowato zimna noc, wiatr hulał po ulicach i wzbijał w górę płatki śniegu. W oknach było ciemno.

Przeszła na ukos przez plac przed pubem i skręciła w brukowaną kocimi łbami uliczkę, pnącą się lekko w górę i tak wąską, że mieszkańcy przeciwległych domów, wychyliwszy się przez okno, mogli uścisnąć sobie dłonie. Budynki były już bardzo wiekowe i prawie wszystkie stały nieznacznie wychylone do przodu. Turyści odwiedzający Langbury zachwycali się nimi właśnie dlatego, że są takie wąziutkie i krzywe. Jakież one stare, jakież angielskie!

Pomyślała, że te wąskie długie kiszki o maleńkich nieszczelnych oknach, ciasnych pokojach i stromych wewnętrznych schodach, grożących upadkiem i skręceniem karku, mogą urzekać tylko kogoś, kto nigdy nie musiał w czymś takim mieszkać. Czy ktoś kiedykolwiek zastanawiał się, jak niewiele światła wpada do środka? Jak tam ciemno, nawet w środku lata? Jak ciasno? Oczywiście nikt sobie tym nie zaprzątał głowy. Widok, jaki roztaczał się przed zwiedzającymi małą wieś w Northumberlandii, określano mianem romantycznego, aby następnie wrócić do własnych domów, jaśniejszych, bardziej komfortowych i przestronnych.

Z drugiej strony powinna być zadowolona, że w ogóle udało jej się znaleźć mieszkanie. I pracę u pana McDrummonda. Kiedy straciła ostatnią posadę — sortowanie i etykietowanie towaru w magazynie sklepu obuwniczego — była zrozpaczona. Czynność ta bynajmniej nie sprawiała jej wyjątkowej przyjemności, ale w zamkniętym pomieszczeniu, odizolowana od reszty świata, czuła się bezpiecznie. Oprócz swoich kolegów mało kogo widywała. Nie było to życie, o jakim marzyła, ale miała spokój, który liczył się dla niej bardziej niż poczucie samotności i świadomość, że prawdziwe życie toczy się gdzie indziej. Najgorszy bowiem był strach. Dlatego z wdzięcznością przyjmowała każde schronienie, nawet takie, które jednocześnie odgradzało ją od ludzi, przyjaźni i miłości.

Pub był właściwie ostatnim miejscem, w jakim miała ochotę pracować. Większość gości stanowili mieszkańcy wsi, ale latem przychodziło też sporo turystów. Obcy. Każdy mógł tu wejść, przez cały czas. Także...

W pubie Pod Słoniem pracowała już od czerwca zeszłego roku. A wciąż jeszcze wzdrygała się ze strachu, za każdym razem kiedy otwierały się drzwi. Natychmiast zaczynały jej się pocić dłonie. Potrzebowała kilku minut, żeby puls wrócił do normy.

Po prostu nie mogła znaleźć innej pracy. Zalegała już dwa miesiące z czynszem. Pan Cadwick, właściciel domu mieszkający pod nią, wyczekiwał na nią na schodach. „Tak dalej być nie może. Nie dam pani tu mieszkać za darmo. Nie jestem instytucją charytatywną. Jeśli do przyszłego tygodnia nie dostanę pieniędzy, wezwę policję!”

W akcie desperacji przyjęła więc posadę w pubie. Justin całkiem nieźle płacił, tak że po doliczeniu napiwków zarabiała więcej niż przedtem. Za to gorzej sypiała i straciła na wadze. Rozglądała się za innym zajęciem, ale jak do tej pory nie udało jej się niczego znaleźć.

W połowie drogi przystanęła na chwilę. Właściwie miała całkiem niezłą kondycję, ale była tak spięta i wystraszona, że oddychała za płytko i za szybko, i złapała ją kolka. Przycisnąwszy rękę do boku, spróbowała zaczerpnąć powietrza. Po obu stronach ulicy ciągnęły się ciemne i głuche ganki. Na myśl o tym, jak łatwo można się w nich ukryć, jej oddech znów stał się płytki i przerywany i poczuła nasilający się ból. Przerwa w marszu nic nie pomoże. Na chwilę sparaliżował ją strach.

Jesteś znerwicowana, powiedziała do siebie w duchu, ruszając biegiem do przodu. Kompletnie znerwicowana!

Ale gdyby ktoś widział to, co ona... Gdyby przeżył...

Dość. Musi przestać o tym myśleć. Jeszcze dwieście metrów i będzie na miejscu. Kiedy znajdzie się w mieszkaniu, kiedy upewni się, że nikt nie zaczaił się na nią w ciemnym kącie, kiedy opuści rolety i zarygluje drzwi, położy się pod kołdrą z termoforem na brzuchu i szklanką gorącego mleka z miodem w ręku, wówczas poczuje się lepiej. Dopiero wtedy będzie miała pewność, że udało jej się przetrwać kolejny dzień.

Zatrzymała się przed drzwiami, żeby wyszukać w torebce klucze. Było zupełnie ciemno, trudno było cokolwiek dojrzeć. Nagle oślepiło ją światło latarki, które rozbłysło niespodziewanie w ciemności. Podniosła głowę, próbując wołać o pomoc, lecz głos uwiązł jej w gardle.

Niedziela, 10 lutego

Niedziela, 10 lutego

1

Rosanna była zaskoczona, widząc, że Cedric znowu pali.

— Na pogrzebie mamy nie paliłeś — powiedziała.

Skinął głową i z wyraźną przyjemnością zaciągnął się głęboko dymem.

— W okolicach Bożego Narodzenia złamałem się. Wiesz, ciągle te idiotyczne przyjęcia świąteczne. Wszyscy palą, w końcu i ja zacząłem.

— Myślałam, że w Stanach nie da się żyć inaczej niż w ascezie. Przecież tam prawie wszędzie jest zakaz palenia.

Cedric uśmiechnął się.

— Dla chcącego nic trudnego. Im więcej zakazów, tym więcej pomysłów, jak je ominąć. Myślisz, że w czasach prohibicji piło się mniej niż przedtem i potem?

Spojrzała na swojego starszego brata z łagodnym uśmiechem. Doceniała fakt, że przyleciał specjalnie na urodziny ojca aż z Nowego Jorku, chociaż w głębi duszy była zdania, że powodem jego wizyty jest nie tyle troska o niedawno owdowiałego ojca, ile jego własna samotność. Cedric prowadził niespokojne, powierzchowne życie, czego najwyraźniej potrzebował, lecz co nie wychodziło mu na zdrowie. W zeszłym roku na pogrzeb matki przybył w towarzystwie przyjaciółki, dziewczyny demonicznym makijażem, prawie nastolatki. Przedstawił ją jako swoją partnerkę. Wyglądało na to, że owa znajomość należy już do przeszłości, nie zdziwiło to jednak Rosanny.

Najdłuższy jak do tej pory związek Cedrica trwał pół roku, wszystkie inne rozpadały się jeszcze prędzej. Jej brat miał trzydzieści osiem lat. Rosanna uważała, że powinien już znaleźć swoje miejsce w życiu. Założyć rodzinę i wreszcie się ustatkować.

— Masz ochotę? — zapytał Cedric, podsuwając jej paczkę papierosów.

Potrząsnęła głową.

— Nie, dziękuję. Nie skuszę się.

— Twój ukochany Denis prawiłby ci kazania, co? Palące kobiety na pewno nie pasują do jego konserwatywnej wizji świata! — Cedric nie znosił szwagra od chwili, kiedy się poznali, a Denis z całego serca odwzajemniał ową niechęć. Ale przyznać trzeba, że trudno wyobrazić sobie parę mężczyzn bardziej różnych od siebie niż ci dwaj.

Stali w ogrodzie Hazel. Zawsze tak o nim mówili — ogród Hazel, chociaż oczywiście należał do całej rodziny i wszyscy z niego korzystali. Ale Hazel kochała ten ogród, pielęgnowała go i nadała mu niepowtarzalny charakter. Zasadziła tu drzewa, krzewy i kwiaty. To dzięki niej nieco mroczny mur okalający posesję obrósł dzikim winem, a na tyłach ogrodu można było późnym latem objadać się do woli owocami. Rosły tam jeżyny, agrest, porzeczki, no i oczywiście jabłonie, grusze i śliwy — ile dusza zapragnie. Kiedy Rosanna wspominała matkę, nieodmiennie miała przed oczami kobietę w kaloszach albo w sandałach, drepczącą pośród swoich roślin, która każdego gościa, choćby nawet najbardziej niespodziewanego, uszczęśliwiała jakimś podarunkiem ze swojego ogrodu — a to ofiarowała mu parę kwitnących gałązek do wazonu, a to bukiet lśniących dorodnych tulipanów, a to pojedynczą różę o niepowtarzalnym zapachu. Hazel lubiła dawać prezenty. Nie do wiary, że już nigdy nie wyłoni się spośród drzew, żeby z uśmiechem na twarzy zmierzać w stronę domu.

W tę ponurą lutową niedzielę wczesnym rankiem spadł śnieg, mokry i ciężki, który teraz, koło południa, zaczynał topnieć. Źdźbła trawy wyzierały spod białej powłoki, podobnie jak liczne fioletowe i żółte krokusy, które zakwitły na łąkach. Smutny był to widok, emanowała z niego samotność i przygnębienie.

Opuszczony ogród, pomyślała Rosanna, opuszczony przez Hazel. Tak jak my wszyscy. Czuje się to szczególnie dotkliwie w taki dzień jak dziś.

Puściła mimo uszu uwagę Cedrica na temat Denisa, wzdrygnęła się tylko z zimna.

— Brrr. Kończysz już palić? Chcę wejść do środka.

— Jesteś o wiele za cienko ubrana. Mieszkając w Gibraltarze, zapomniałaś, co to prawdziwa zima.

— Dobrze pamiętam zimę. I bardzo mi jej brakuje — potoczyła wzrokiem po smutnym ogrodzie. — To pewnie ostatni, może przedostatni śnieg w tym roku. W ciągu najbliższych tygodni rozszaleje się wiosna. Nie uwierzysz, jak bardzo mi tego brak. Tych wyraźnych zmian pór roku. Myślę, że angielskiej wiosny nie da się porównać z niczym na świecie.

Cedric wyrzucił niedopałek w topniejący śnieg.

— Cóż, o ile dobrze zrozumiałem, zabawisz tu jakiś czas. Z powodu tych reportaży dla gazety.

— O ile w ogóle będę je pisać. Zobaczymy, co przyniesie jutrzejsza rozmowa z Nickiem.

— Och, daj spokój! Zrobisz to niezależnie od wyniku spotkania! Myślisz, że nie widać po tobie, jak bardzo brakuje ci prawdziwego wyzwania? Zwróciłem na to uwagę już na pogrzebie mamy. Sprawiasz wrażenie kompletnie sfrustrowanej!

— Na pogrzebie mamy sprawiałam wrażenie smutnej, bo faktycznie tak się czułam, i nie miało to związku z brakiem wyzwań.

— Jasne, że byłaś smutna. Ale zauważyłem coś jeszcze, co nie miało związku ze śmiercią mamy. To było zmartwienie, które już od dłuższego czasu musiało żłobić twoją twarz. Nie jesteś szczęśliwa z Denisem w Gibraltarze, siostrzyczko, i widać to na pierwszy rzut oka.

— Za to ty jesteś szczęśliwy w Nowym Jorku, tak?

— Tego nie powiedziałem. Ale ty, wychodząc za Denisa, zachowywałaś się tak, jakby był on najwspanialszym mężczyzną pod słońcem, a Gibraltar jedynym miejscem, w którym można żyć. Nie dało się tego słuchać. Zdaje się, że w ciągu ostatnich pięciu lat coś się zmieniło.

— Mimo wszystko spędziłam tam pięć lat — odparła ostro Rosanna — a z tego co wiem, żaden z twoich romansów nie trwał nawet w przybliżeniu tak długo. To chyba normalne, że w naszym związku tu i ówdzie odprysnął lakier. Ale jesteśmy razem.

Cedric już miał coś odpowiedzieć i sądząc po wyrazie jego twarzy, riposta nie miała należeć do najgrzeczniejszych, lecz w tej samej chwili za ich plecami otworzyło się okno i wychylił się Victor, ich ojciec.

— Rosanno! Cedric! Chodźcie do domu! Obiad gotowy!

Cedric zatrzymał dla siebie cisnące mu się na usta słowa i podążył za siostrą do środka. Z tarasu wchodziło się prosto do jadalni, gdzie Victor już nakrył do stołu. Porcelana Hazel na specjalne okazje. Rosanna zaproponowała, że ugotuje ulubioną potrawę ojca, jednakże Victor nalegał, aby przyrządzić przysmak dzieci — potrawkę według przepisu Hazel.

— Wasza mama też by tak zrobiła, widząc was wreszcie po tak długim czasie. Byłaby taka szczęśliwa!

Rosanna patrzyła, jak ojciec stawia na stole potrawkę z jagnięciny i otwiera butelkę wina. Śmierć żony nie pozbawiła go ciepłego uśmiechu ani serdecznego sposobu bycia, mimo że wówczas przez wiele tygodni pozostawał w szoku. Tamtej soboty, pod koniec listopada, Hazel pojechała z nim na targ, a po południu miała zamiar zacząć przedświąteczne wypieki. Niespodziewanie jednak źle się poczuła, skarżyła się na zaburzenia widzenia i ledwo trzymała się na nogach. Wezwano lekarza, który zdiagnozował lekki udar i natychmiast zadzwonił po karetkę. W samochodzie Hazel przeszła kolejny udar i w ciągu kilku minut zmarła. Rosanna przyleciała późnym wieczorem z Gibraltaru i zastała ojca w kuchni, gdzie kompletnie zdezorientowany zajęty był pieczeniem ciasteczek.

— Wyrobiła już ciasto — powtarzał raz po raz.

Teraz Victor wrócił do normalności, ale samotność otulała go niczym gruby ciężki płaszcz, który bardzo powoli, prawie niepostrzeżenie ściągał go ku ziemi.

Zasiedli do stołu i kiedy tak wpatrywali się w pochmurny dzień za oknem, Rosanna zastanawiała się, jak wyglądają niedziele, gdy ojciec jest sam w domu. Zimowa cisza, przerywana miarowym tykaniem zegara. Nagle zrobiło jej się zimno, dużo zimniej niż przed chwilą w ogrodzie. Chłód pochodził z samego środka.

Cedric niemal całkowicie zdominował rozmowę przy stole, zabawiając towarzystwo dowcipnymi opowiastkami o swoich ostatnich przeżyciach w Nowym Jorku. Pił dużo i szybko i jak zawsze pod wpływem alkoholu stał się ożywionym i zajmującym kompanem. Rosanna z wdzięcznością zarejestrowała, że Victor raz po raz wybucha śmiechem i sprawia wrażenie rozluźnionego. Kiedy zjedli deser, powiedział:

— Wiecie co, dzieci? Ja pozmywam, a wy się przespacerujcie. Dawno już nie byliście w Kingston St. Mary. Na pewno chętnie rozejrzycie się po okolicy!

— To nie wchodzi w... — zaczęła Rosanna, ale Cedric przerwał jej w pół słowa.

— Byłoby fantastycznie, gdybyś mógł obejść się bez nas przez jakieś dwie, trzy godziny. Chciałbym... cóż, pomyślałem sobie, żeby odwiedzić Geoffa. Dawno go nie widziałem.

— Ale nie w urodziny taty! — powiedziała Rosanna oburzona.

— Kto wie, kiedy znowu tu przyjadę!

— Chyba nie zamierzasz już jutro wracać do Nowego Jorku?

— Nie. Ale wybieram się do Londynu. Chcę odwiedzić paru starych znajomych.

— To do ciebie podobne. Jeden dzień w Kingston St. Mary i już masz dosyć. Myślałam, że zostaniesz tu trochę dłużej!

— Dobre sobie! — Cedric rzucił jej spojrzenie przez stół. — O ile dobrze zrozumiałem, sama jedziesz jutro do Londynu, siostrzyczko. Zgadza się? I ty długo tu nie zabawisz.

— Mam tam służbowe spotkanie, a to co innego!

— Ba, jak dla... — zaczął Cedric, ale Victor powstrzymał go, unosząc dłonie w pojednawczym geście.

Nagle wydał się Rosannie zmęczony i dużo starszy niż w rzeczywistości.

— Dzieci, bardzo proszę, nie kłóćcie się! Doskonale rozumiem, że oboje, każde z innego powodu, chcecie pojechać do Londynu. Nie widzę w tym nic złego. Poradzę sobie bez was.

— Ale dziś są twoje urodziny. Uważam, że to nie w porządku...

— Zmyję naczynia, a potem trochę się zdrzemnę. Dobrze mi to zrobi, nawet w moje urodziny. Rosanno, może pójdziesz z Cedrikiem odwiedzić Geoffreya! Przecież znasz go jeszcze z dawnych lat. Wystarczy, jak wrócicie na podwieczorek. Do tego czasu sobie odpocznę.

Cedric był zachwycony i od razu przystał na propozycję ojca.

— Świetny pomysł. Rosanno, miałabyś ochotę? Byłoby mi raźniej, gdybyś się ze mną przeszła. Rozmowy z Geoffem są... sama wiesz. Od wypadku bardzo się zmienił.

— Nic dziwnego. Wyobraź sobie, że jesteś całkowicie sparaliżowany i siedzisz zupełnie sam w domu, bez żadnych widoków na przyszłość.

— Rosanno, rozmowa z nim może okazać się dla ciebie całkiem interesująca — powiedział Victor. — Mam na myśli twój artykuł. Dowiesz się, co Geoff ma do powiedzenia na temat zniknięcia Elaine. Na pewno ma swoją teorię na ten temat. Poza tym uważam, że byłoby nie w porządku, gdybyście będąc tu, go nie odwiedzili. Jako dzieci tyle się razem bawiliście.

Rosanna wstała, ciężko wzdychając.

— Okay. Przekonaliście mnie. Pójdę tam. Mieszka teraz w Taunton, tak?

— Dopiero się zdziwi, kiedy nas zobaczy! — powiedział Cedric.

Rosanna wyszła za swoim bratem z pokoju, myśląc o tym, że Cedric nie lubi komplikować sobie niepotrzebnie życia. Trudne zadanie konwersacji ze zgorzkniałym i niewykluczone, że agresywnym Geoffreyem może teraz przekazać siostrze, co nie przeszkodzi mu powrócić do Nowego Jorku w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku wobec starego przyjaciela.

Niemniej ojciec miał rację — jeżeli rzeczywiście chce napisać artykuł o Elaine Dawson, tak czy inaczej będzie musiała porozmawiać z jej bratem — ostatnim żyjącym krewnym Elaine i człowiekiem, którego jej zniknięcie najsilniej dotknęło.

2

Pub Pod Słoniem był czynny również w niedzielę i powinna stawić się w pracy, jednakże po krótkim wahaniu zdecydowała się zadzwonić do Justina i poprosić go o jeszcze jeden dzień wolnego. Jak mogła się domyślić, szef nie był zachwycony, ale ponieważ o tej porze roku do miasteczka praktycznie nie przyjeżdżali turyści, a miejscowi w niedzielę tylko z rzadka zaglądali do pubu, nie mógł twierdzić, że nie poradzi sobie bez niej. Trzech, najwyżej czterech gości, których mógł się tego dnia spodziewać, zdoła obsłużyć pomoc kuchenna. Poprzedniego wieczoru, w sobotę, ruch był także niewielki, a mimo to Justin urządził taką scenę, jakby z powodu jej nieobecności miał się zawalić cały interes.

— Wczoraj powiedziałaś mi, że dziś już będziesz na nogach — burknął.

— Tak sądziłam. Niestety cały czas czuję się fatalnie — odparła.

— Może to nie kolacja mi zaszkodziła, tylko złapałam jakiegoś wirusa.

— No cóż, przecież nie zmuszę cię do przyjścia — powiedział Justin zrzędliwie i odłożył słuchawkę.

— Faktycznie niewyraźnie pani wygląda — powiedział z troską w głosie pan Cadwick.

Tak jak poprzedniego dnia, musiała zejść do niego na dół i zapytać, czy może skorzystać z telefonu, ponieważ u niej nie było aparatu. Wiedziała, że gospodarz ma w zwyczaju podsłuchiwać jej rozmowy, i uspokoiło ją to, że bez mrugnięcia okiem kupił wczorajszą bajeczkę o rozstroju żołądka, a teraz o wirusie. Wciąż jeszcze była blada na twarzy i miała podkrążone oczy.

— Nie czuję się najlepiej — potwierdziła. Miała zamiar wrócić do siebie na górę. Zamknąć drzwi na zasuwę, położyć się do łóżka i skulić jak dziecko. Byle nie musieć już słuchać współczującej paplaniny pana Cadwicka. Kiedy zalegała z czynszem, chciał ją wyrzucić na bruk. Odkąd znalazła pracę w pubie i znów regularnie mu płaciła, udawał przyjaciela. Nic dziwnego, niełatwo by mu było znaleźć kogoś na jej miejsce. Kto chciałby zamieszkać w Langbury, a do tego jeszcze zaszyć się w najbardziej ponurym zakątku miasta? Po świecie nie chodzi aż tylu neurotyków, żeby od razu pojawił się następca.

— Powinna pani iść do lekarza — zasugerował pan Cadwick.

— Wygląda pani jak półtora nieszczęścia, jeśli wolno mi się tak wyrazić. Takich spraw nie należy lekceważyć.

— Poleżę jeszcze dzień w łóżku i dojdę do siebie — przekonywała.

— Może zrobić pani herbatę? Nie ma pani nikogo, kto by się panią zajął? Ma pani w ogóle coś do jedzenia?

Gdyby nie miała okazji przekonać się, jak bezwzględny potrafi być pan Cadwick, teraz może nawet byłaby mu wdzięczna za okazaną troskę. Chociaż uważała, że jest obleśny. Pan Cadwick miał prawie siedemdziesiąt lat, był starym kawalerem i zdawało jej się, że wodzi za nią lubieżnym wzrokiem. Może niesprawiedliwie go oceniała, ale była przekonana, że w swojej dusznej, nigdy niewietrzonej bawialni, gdzie unosiły się wieloletnie opary niezliczonych posiłków, regularnie ogląda filmy porno. Wprawdzie nie miała żadnych dowodów, ale to byłoby do niego podobne. Dwa razy w miesiącu wyruszał w podróż z przesiadkami do Newcastle, nie wspominając choćby słówkiem, jaki jest cel tych wypraw. Była pewna, że chodzi do burdelu. I że jest amatorem perwersyjnych gierek. Czuła to. Jej nieufność wobec gospodarza powodowała, że każdego wieczoru zastawiała drzwi komodą. Pan Cadwick posiadał wszak zapasowy klucz. Nie miała ochoty, obudziwszy się którejś nocy, zobaczyć, jak stoi przy jej łóżku i się onanizuje.

— Mam wystarczająco dużo jedzenia, dziękuję — skłamała.

— Chwilowo wcale nie mam apetytu. Muszę jeszcze trochę poleżeć i wszystko będzie dobrze. Dziękuję za udostępnienie telefonu, panie Cadwick.

Odwróciła się do drzwi.

— Gdyby pani czegoś potrzebowała... — zdążył jeszcze za nią zawołać, zanim pozostał sam, sfrustrowany, w niedzielnej beznadziei.

Jego niedzielna beznadzieja to nie mój problem, pomyślała, kiedy znalazłszy się na górze, z westchnieniem ulgi zamknęła drzwi, a następnie zastawiła je komodą. Moje życie składa się wyłącznie z beznadziejnych dni, i nikogo to nie obchodzi.

W bezpiecznym schronieniu od razu poczuła się lepiej. Ponieważ w poniedziałki pub był nieczynny, zyskała w sumie dwa dni, które mogła spędzić w domowym zaciszu. Potem jednak będzie musiała stawić się w pracy i pozostawało jej mieć nadzieję, że do tego czasu poczuje się na tyle dobrze, żeby podjąć walkę od nowa. Dwa i pół roku temu przeszła podobne załamanie — o ile można tak określić mdłości, gorączkę, dreszcze i zawroty głowy. Wtedy wydało jej się nagle, że w Morpeth przed sklepem rybnym zobaczyła Pita. Mogłaby przysiąc, że to on — spłaszczona czaszka, rzadkie włosy, żylasta sylwetka, po której nikt się nie spodziewał takiej siły, dopóki nie poczuł tego na własnej skórze. Cała postać, nawet widziana od tyłu, emanowała brutalnością. Zawsze dużo bardziej obawiała się Pita niż Rona, ponieważ Ron był inteligentniejszy i bardziej przewidywalny. Natomiast Pit — co do tego nie miała żadnych wątpliwości — był psychopatą. W każdej chwili mógł stracić nad sobą panowanie i biada temu, kto wszedłby mu wtedy w drogę.

Do Morpeth wybrała się tylko dlatego, że potrzebowała nowych dżinsów. Tam, pod sklepem rybnym, była przekonana, że wybiła jej ostatnia godzina. Później nie potrafiła sobie przypomnieć, w jaki sposób dotarła na przystanek, wsiadła do autobusu i wróciła do miasteczka, w którym wówczas mieszkała, a następnie jeszcze trafiła do domu.

Przez resztę dnia kilkakrotnie wymiotowała i aż do wieczora miała gorączkę. Powtarzała sobie, że nie istnieje żaden racjonalny powód, dla którego Pit miałby się kręcić po Morpeth w Northumberlandii. Jedynym powodem mogła być ona.

Przez dwa dni nie była zdolna nawet do pracy w magazynie, czuła się chora i trzęsły jej się ręce. Początkowo chciała spalić za sobą wszystkie mosty i przenieść się gdzieś indziej, jak najdalej. Może do Szkocji albo na Hebrydy... Jednakże nazajutrz wieczorem nie miała już pewności, czy mężczyzną sprzed sklepu rybnego był rzeczywiście Pit. Wciąż od nowa odgrywała w pamięci scenę spotkania, aż w pewnym momencie wydawała jej się ona zupełnie nieprzekonująca. Mężczyzna z Morpeth był wyższy od Pita i w ogóle miał trochę inną sylwetkę. I ciemniejsze włosy, może tylko odrobinę, ale jednak ciemniejsze.

Wreszcie spytała się w duchu zdumiona, jak choć na moment mogła ulec wrażeniu, że mężczyzna widziany w Morpeth to Pit, i od razu poczuła się znacznie lepiej.

Tym razem wydarzyło się jeszcze mniej. Sobotnia noc, ciemna uliczka, błysk latarki. Była pewna, że już po niej. Znalazł ją. Ukrył się za załomem muru i czekał tu na nią. Nie ma co liczyć na łaskę, teraz spotka ją straszliwy koniec.

Zanim się zorientowała, że to nie on, tylko starsza drobna sąsiadka z naprzeciwka, panna Pruett, która stała przed nią tak samo wystraszona, z bassetem na smyczy i latarką w dłoni, jej ciało przeszło szereg typowych reakcji: nagłe poty, dygotanie, łomotanie serca, które mogłoby wprawić w drżenie całą kulę ziemską. Pamiętała, że próbowała krzyczeć, ale głos uwiązł jej w gardle i nie mogła wydobyć z siebie słowa.

Prawdopodobnie nie dłużej niż kilka sekund stała oślepiona blaskiem latarki, ale wydawało jej się, że minęła wieczność. Wreszcie panna Pruett opuściła latarkę i drżącym głosem powiedziała:

— A, to pani. Co pani tu robi?

Po dwóch bezskutecznych próbach wreszcie udało jej się wykrztusić:

— Panno Pruett, sama chciałam o... o to panią zapytać!

Okazało się, że Zeb, basset, jest chory — miał zapalenie pęcherza, jak wyznała z zażenowaniem panna Pruett — i co chwila trzeba go wyprowadzać. Ponieważ starsza pani nie miała ani ogródka, ani podwórka, nie pozostało jej nic innego, jak przez całą noc co godzinę wychodzić na spacer.

Niewinna sytuacja, która znowu doprowadziła do katastrofy.

Muszę przestać żyć w tym ciągłym strachu, powiedziała do siebie i marszcząc czoło, skierowała wzrok na komodę, która barykadowała drzwi. To mnie wykończy. Wpędzi w obłęd.

Minęło już tyle lat. Może nie miała się już czego obawiać. Niepotrzebnie wegetowała, przykulona jak zwierzę w ciemnej norze. Może nadszedł czas, żeby zerwać z przeszłością i zacząć wreszcie żyć.

Powinna zrobić pierwszy krok, odsuwając tę żałosną komodę. Pan Cadwick nie był niebezpieczny, co najwyżej odrażający. Nadstawiła uszu, próbując wyłowić z dołu jakieś dźwięki, ale panowała tam całkowita cisza. Zazwyczaj wiedziała, w której części mieszkania znajduje się gospodarz, ponieważ docierało do niej zarówno powłóczenie nogami, jak i jego ciągłe odchrząkiwanie. Kiedy tak jak teraz żaden dźwięk nie zdradzał jego obecności, wyobrażała sobie z niepokojem, że zakradł się na palcach pod drzwi jej mieszkanka i czai się tam w nadziei, że zobaczy coś podniecającego.

A może to tylko ta przeklęta nerwica lękowa podsuwała jej podobne myśli. W rzeczywistości pan Cadwick siedział pewnie na dole w fotelu i czytał gazetę albo popijał herbatę. I do głowy by mu nie przyszło, żeby skradać się po schodach, a co dopiero żeby próbować wtargnąć do mieszkania swojej lokatorki.

Mimo wszystko nie mogła się przemóc, żeby odsunąć mebel. Potrzebowała tej zapory, chroniła ją przed panem Cadwickiem, innymi niebezpieczeństwami i własnym strachem.

Daleko mi jeszcze do normalności, pomyślała.

Podeszła do jednego z nieszczelnych okien, przez które całe ciepło uchodziło na zewnątrz, a do środka wpadał chłód, i wyjrzała na ulicę. Na dworze nie było widać żywego ducha, w powietrzu wirowało kilka płatków śniegu. Pogoda bez zmian. Ponuro i zimno. Nic jeszcze nie wskazywało na rychłe nadejście wiosny.

Położyła się na łóżku i wpatrując w sufit, próbowała uporządkować docierające do niej dźwięki. Przyzwyczajenie, które weszło jej w krew: zawsze być czujną, mieć wszystko pod kontrolą.

Kiedyś od tego może zależeć jej życie.

Ale dom tonął w ciszy, tak więc wreszcie zasnęła.

3