Aleksander Kamiński

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Zmarły w 1978 r. polski pedagog, wychowawca i pisarz. Legendarny instruktor i działacz harcerski, żołnierz AK i patron Szarych Szeregów, twórca Małego Sabotażu. Sprawiedliwy wśród narodów świata. Swoje książki Aleksander Kamiński poświecił w większości swojemu ukochanemu harcerstwu. Najbardziej znana z nich to, od dziesięcioleci na liście obowiązkowych lektur szkolnych, Kamienie na szaniec. Podczas okupacji używał pseudonimów: Aleksander Kędzierski, Dąbrowski, J. Dąbrowski, Fabrykant, Faktor, Juliusz Górecki, Hubert, Kamyk, Kaźmierczak, Bambaju.

Aleksander Kamiński urodził się w 1903 r. w Warszawie jako syn farmaceuty, Jana Kamińskiego. Kiedy miał dwa latka, rodzina przeniosła się do Kijowa, gdzie Aleksander ukończył 4-klasową szkołę powszechną. Po śmierci ojca w 1911 r. sytuacja finansowa Kamińskich znacznie się pogorszyła, zmuszając go do pracy zarobkowej (od 1916 r. pracował jako goniec). W 1914 r. Aleksander z matką przeprowadził się do Rostowa, a dwa lata później do Humania. Tam też wstąpił do 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki i rozpoczął swoją przygodę z harcerstwem, które zajęło trwałe i ważne miejsce w jego życiu. Szybko piął się w harcerskiej hierarchii i już w 1920 r. był przełożonym całego Gniazda Humańskiego.

Po powrocie w 1920 r. do Warszawy Kamiński kontynuował edukację w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie. Po maturze wstąpił na stołeczny uniwersytet, gdzie podjął studia historyczne zakończone zdobyciem w 1928 r. tytułu magistra. Po dyplomie uczył historii w Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. Cały czas aktywnie działał też w ZHP. W 1927 r. był już harcmistrzem, a od 1923 drużynowym I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego (od 1930r. 14 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej im. Stefana Czarnieckiego) i III Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Tomasza Zana. W regionalnym periodyku, Echu Pruszkowskim, Aleksander Kamiński prowadził rubrykę Życie harcerskie. Był Komendantem Hufca Pruszkowskiego, a później komendantem Chorągwi Mazowieckiej ZHP. Od 1931 r. kierował referatem drużyn mniejszościowych w Głównej Kwaterze Harcerzy i przewodniczył KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych. Będąc jednym z twórców metodyki zuchowej oraz Kierownikiem Wydziału Zuchów w Głównej Kwaterze Harcerzy pisał również w latach 30-tych Aleksander Kamiński książki, w tym powieści, mające charakter podręczników dla instruktorów (Antek Cwaniak, Książka wodza zuchów i Krąg rady).

Po wybuchu wojny był członkiem Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji Polski działał w konspiracji. Wszedł w skład Komendy Głównej Szarych Szeregów Pasieka. Zorganizował i wydawał podziemny Biuletynu Informacyjnego. To właśnie Aleksander Kamiński był autorem koncepcji Organizacji Małego Sabotażu Wawer, którego był także komendantem głównym. Po Powstaniu Warszawskim zakończył działalność konspiracji.

Po wojnie Aleksander Kamiński wyjechał do Łodzi i poświecił się karierze naukowej, jednocześnie próbując reaktywować w nowej rzeczywistości przedwojenny model ZHP. Pod koniec lat 40-tych był asystentem w katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej Uniwersytetu Łódzkiego. W 1947 r. doktoryzował się z filozofii na podstawie rozprawy Metoda harcerska w wychowaniu i nauczaniu szkolnym. Wszedł w skład Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej, a od marca 1946 był II wiceprzewodniczącym ZHP. Szybko jednak nowa władza uznała go za element niepewny. W 1949 r. został usunięty z ZHP, a rok później także z Uniwersytetu Łódzkiego. W 1951r. objęte cenzurą wszystkie książki Aleksandra Kamińskiego. Do działalności harcerskiej i pracy naukowej powrócił dopiero po Odwilży. W 1959 r. habilitował się, a w 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym. Na emeryturze zamieszkał w Warszawie, gdzie też zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w kwaterze Harcerskiego Batalionu Armii Krajowej Zośka obok Rudego, Alka i Zośki, bohaterów Kamieni na szaniec.

Aleksander Kamiński i Kamienie na szaniec

Do historii przeszedł Aleksander Kamiński jednak przede wszystkim jako autor powieści o okupacyjnych losach grupy przyjaciół z 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, członków Szarych Szeregów, której punktem kulminacyjnym był bohaterska Akcja pod Arsenałem. Książka powstała na podstawie pisemnej relacji jednego z nich, Tadeusza Zawadzkiego Zośki. Początkowo na, zaproponowany przez przyjaciela bohaterów, Jana Rossa (nawiązujący do fragmentu wiersza testament mój Słowackiego), tytuł: Kamienie na szaniec Aleksander Kamiński nie chciał się zgodzić. Uważał, że bardziej pasuje Życie i śmierć. Ostatecznie dał się przekonać i jego, powstała w kilka dni powieść, ukazała się po raz pierwszy w wydawnictwie konspiracyjnym w 1943 r. jako Kamienie na szaniec. Rok później opublikowano jej drugie, uzupełnione przez autora wydanie. Ze względów konspiracyjnych oba wojenne wydania (pt. Kamienie na szaniec. Opowiadanie o Wojtku i Czarnym) zawierały zmienione imiona i pseudonimy jej bohaterów. Pod koniec wojny mikrofilm z tekstem udało się przeszmuglować do Wielkiej Brytanii, gdzie książka w angielskim przekładzie ukazała się w 1945 r.

Po raz pierwszy po wojnie Kamienie na szaniec Aleksander Kamińskie w ręce czytelników oddał w 1946 r., ujawniając w nim prawdziwą tożsamość bohaterów. Do dziś ta poruszająca opowieść o odwadze, honorze i przyjaźni doczekała się 26 wydań.