Gustave Flaubert

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Dziewiętnastowieczny prozaik francuski. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli klasycznego realizmu, przez niektórych uważany za prekursora poetyki naturalistycznej i twórcę odważnie eksperymentującego z elementami psychologizmu. Swoją pisarską pracę i książki Gustave Flaubert traktował z najwyższą powagą, w przeciwieństwie do innych twórców epoki, nie uznając prymatu utylitarnych funkcji literatury nad estetycznymi. Dzięki powieściom tj. Szkoła uczuć czy Pani Bovary Flaubert wszedł do ścisłego kanonu literatury europejskiej. Przez współczesnych jego proza bywał uznawana za gorszącą: Pani Bovary i Salambo zostały umieszczone w indeksie ksiąg zakazanych dekretem z 1864 r.

Gustave Flaubert przyszedł na świat w 1821 r. w Rouen jako czwarte z pięciorga dzieci Achille-Cléophas i Anne-Justine-Caroline Flaubertów. Ojciec przyszłego pisarza był głównym chirurgiem w miejskim szpitalu Hôtel-Dieu. Podobno już jako dziecko uwielbiał Gustave Flaubert książki i dość wcześnie próbował swoich sił w pisaniu. W rodzinnym Rouen ukończył szkołę średnią i zdał maturę. Udało mu się uniknąć służby wojskowej i na wyraźne żądanie rodziców, którzy zaplanowali dla syna karierę adwokata, wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął studia prawnicze. Prawo jednak nie interesowało go zupełnie i nie potrafił wykrzesać z siebie wielkiego zapału do nauki. Czas spędzony w stolicy Francji wykorzystał jednak do zawarcia szeregu interesujących i cennych znajomości m.in. z Jamesem Pradierem, młodym literatem Maximem Du Camp czy Wiktorem Hugo. W późniejszych latach przyjaźnił się z większością paryskiej elity i bohemy artystycznej: George Sand, Guyem de Maupassantem czy Emilem Zolą. Jeszcze przed wyjazdem na uniwersytet odbył swoją pierwszą samodzielną, niezwykle ważną dla kształtowania się jego osobowości podróż w Pireneje i na Korsykę. Podczas studiów u pisarza pojawiła się choroba o objawach zbliżonych do epilepsji. Ponieważ ówcześnie tego typu schorzenie było mocno stygmatyzujące, Gustave Flaubert utrzymywał swój stan w tajemnicy przed opinią publiczną. Wykorzystał jednak chorobę jako pretekst do przerwania studiów i ostatecznego porzucenia kariery prawniczej.

Szkoła uczuć – Gustave Flaubert, książki i kobiety

Dzięki znacznemu spadkowi po ojcu mógł wreszcie zacząć pisać Gustave Flaubert książki, nie musząc troszczyć się o przyziemne sprawy finansowe. Ponieważ majątkiem, który zostawił po sobie Achille Flaubert, dysponowała matka pisarza, Gustave wrócił do jej domu, w którym, z przerwami na podróże, mieszkał do końca życia. W latach 1849-52 odbył intensywną, wzorowaną na trasie romantycznych artystów, podróż po Grecji Bliskim Wschodzie, krajach Lewantu i Afryki arabskiej. Nigdy się nie ożenił, a jedyny trwalszy, trwający blisko dekadę, związek stworzył ze starszą od siebie poetką i ówczesną celebrytką, Louise Colet. Jego stosunek do kobiet do końca życia pozostawał dość skomplikowany. Aartysta stanowczo wolał bowiem swoje wyobrażenie na ich temat od żywych osób, nie dążył więc do zacieśniania znajomości zadawalając się korespondencją i uczuciem platonicznym, przyziemne zaś potrzeby ciała realizując u prostytutek. W efekcie sporą cześć życia cierpiał z powodu chorób wenerycznych, w tym syfilisu, którym najprawdopodobniej zaraził się w Bejrucie. Już jako piętnastolatek pisarz, podczas letniego pobytu nad morzem, zakochał się platonicznie w 36-letniej Élisę Schlesinger, która przed długi czas stanowiła dla niego, poprzez swoja niedostępność, ideał kobity. Pielęgnowane latami wspomnienie Élisy znalazło swoje odbicie późniejszej twórczości artysty. Uważa się, ze pisząc jedno ze swoich najwybitniejszych dzieł, powieść pt. Szkoła uczuć Gustave Flaubert wykorzystywał w pewnym stopniu swoje własne doświadczenia i wspomnienia z procesu dojrzewania.

Gustave Flaubert i Pani Bovary

Swoją pierwszą dojrzała powieść, zatytułowaną Pani Bovary, Gustave Flaubert wydał w 1857 r., powodując jeden z największych skandali w historii literatury. Tragiczna historia płochej, szukającej niemożliwego do spełnienia ideału miłości, Emmy została uznana przez francuskie społeczeństwo połowy XIX w. za wysoce nieprzyzwoitą. Główna bohaterka bowiem zdradza poczciwego męża, zmienia zupełnie nieplatonicznych kochanków i nie odnajduje się w roli matki. Tego było dla mieszczańskiej pruderii za wiele i przez szereg lat książka pozostawała niedoceniana. Autor i wydawca powieści stanęli przed sądem za obrazę moralności. Mimo uniewinnienia jednak, oburzenie opinii publicznej nie zmalało. W 1864 r. Pani Bovary Gustave’a Flauberta oraz Salambo, również jego pióra, znalazły się na watykańskim indeksie ksiąg zakazanych.

Ostatnie Kuszenie św. Antoniego – Gustave Flaubert i ostatni okres jego twórczości

Pozycja pisarza stanowczo poprawiła się za czasów II Cesarstwa. Bywał on w salonie księżnej Matyldy, został przyjęty przez cesarza Napoleona III, a nawet w 1866 r. odznaczony Legią Honorową. W latach siedemdziesiątych pogorszyła się jego sytuacja finansowa, mocno podupadł też na zdrowiu. Mimo wszystko starał się cały czas pracować. Swoje książki Gustave Flaubert traktował bowiem bardzo poważnie. Dzieło, które uważał za swojej szczytowe osiągnięcie, Kuszenie św. Antoniego, pisarz tworzył dekadami. W 1877 r. ukończył swoją ostatnią książkę zatytułowaną Trzy baśnie (w poprzednim pol. tłum.: Trzy opowieści). Gustave Flaubert zmarł w 1880 r. na wylew krwi do mózgu.