Pochodząca z Bułgarii pisarka, poetka i publicystka, autorka jedynych w swoim rodzaju, wielokrotnie nagradzanych reportaży, których liryczne piękno urzeka czytelników i wzbudza podziw krytyki. Wielka pasjonatka argentyńskiego tanga. Swoją najsłynniejszą książkę, opowieść o mało znanym zakątku południa Europy zatytułowaną Granica, Kapka Kassabova wydała w 2017 r. Publikacja ta doczekała się, tak jak i pozostałe najważniejsze tytuły pisarki, polskiego tłumaczenia. Artykuły i eseje pisarki regularnie ukazują się na łamach najbardziej prestiżowych periodyków na świecie, m.in. w: The Guardian, The Financial Times, The Sunday Times, The Economist, 1843 Magazine, Granta Magazine, World Literature Today, The Spectator, Vanity Fair i Vogue. Na 2023 r. planowana jest premiera nowej książki Kapki Kassabovej zatytułowanej Elixir.
Kapka Kassabova na świat przyszła w 1973 r. w stolicy Bułgarii, Sofii. Dorastała w inteligenckiej rodzinie o naukowych tradycjach. Oboje rodzice byli pracownikami naukowymi i przykładali dużą wagę do wykształcenia córki, która uczęszczała do liceum francuskiego w Sofii. W 1992 r. całą rodzina zdecydowała się na emigrację i osiadła w Nowej Zelandii. Tam pisarka studiowała literaturę francuska i rosyjską na Uniwersytecie Otago oraz kreatywne pisanie i literaturę angielską na Uniwersytecie Wiktorii w Wellington. Autorka Granicy jest dwujęzyczna – posługuje się biegle bułgarskim i angielskim (w tych językach pisze) – zna ponadto jeszcze w różnym stopniu francuski, rosyjski i hiszpański. Pisarka jest również bardzo aktywną publicystką i często bywa również, ze względu na swój autorytet, zapraszana do mediów; radia i telewizji, oraz do jury różnych konkursów i nagród.
Kilka lat po przyjeździe do Nowej Zelandii zaczęła wydawać Kapka Kassabova książki, początkowo skupiając się na poezji. Debiutowała w 1997 r. tomem All Roads Lead to the Sea, który został bardzo ciepło przyjęty, a 2 lata później ukazał się jej drugi zbiór wierszy, Reconnaissance, doceniony Nagrodą Stowarzyszenia Pisarzy Wspólnoty Narodów. Na początku XXI wieku pisarka spróbowała swoich sił w prozie, wydając liryczną opowieść pt. Love in the land of Midas. W 2003 r. powróciła do liryki ciekawym tomikiem Someone else’s life.
W 2005 r. pisarka przeprowadziła się do Edynburga, skąd po kilku latach przeniosła się w piękne, choć surowe, Highlandy. W nowym kraju nadal zajmowała się literaturą i publikowała. Z pewnością na uwagę zasługuje wydana w 2008 r. (nieprzetłumaczona na polski), pełna wspomnień opowieść o Bułgarii zza Żelaznej Kurtyny pt. Street without a name, która została nominowana do Europejskiej Nagrody Książkowej oraz Nagrody im. Williama Dolmana. Na swoim koncie ma również Kapka Kassabova Bułgarię. Last minute, napisany dla wydawnictwa Pascala przewodnik po swojej ojczyźnie.
W 2011 r. w ręce czytelników oddała Kapka Kassabova Dawnascie minut miłości. Opowieść o tangu, bezprecedensową, pełną pasji narrację poświęconą w całości temu najbardziej namiętnemu z tańców. Autorka zakochała się w tangu kilkanaście lat temu i nieustannie doskonali swoją technikę oraz odkrywa kolejne poziomy tanecznego, wręcz mistycznego wtajemniczenia w ten taniec. Ten wspaniale napisany przewodnik po świecie tanga spotkał się z dużym uznaniem krytyki, czego wyrazem była nominacja do Nagrody Szkockiej Rady Sztuki.
Najpopularniejszą i najbardziej znaną książką autorki jest Granica. Kapka Kassabova na jej stronach ponownie wraca do ojczystej Bułgarii, eksplorując tym razem jej turecko-greckie pogranicze. W ujęciu pisarki jest to pełna piękna i dzika kraina o skomplikowanej, trudnej historii. Mieszkańcy tego regionu mają niejednoznaczne korzenie i życiorysy, nieco nieuchwytną, jedyną w swoim rodzaju tożsamość. Pisząc Granicę, Kapka Kassabova nieustannie balansuje na granicy różnych gatunków literackich. Chociaż narracja ta określana bywa mianem reportażu literackiego, autorka podkreśla, że nie jest reporterką, lecz pisarka i poetką, co bez wątpienia jest w tej książce doskonale widoczne. Jej niezwykłe piękno i urok przyniosły publikacji szereg nominacji i nagród, w tym: Nagrodę im. Nayefa Al-Rohana przyznawaną przez British Academy, Nagrodę im. Edwarda Stanforda i Williama Dolmana.
W podobny sposób co swój bestseller skomponowała Kapka Kassabova W stronę Ochrydy, relację z wyprawy na kolejne pogranicze. Tym razem autorka zabiera swoich czytelników nad Jezioro Ochrydzkie i Prespę podzielone między Macedonię, Albanię i Turcję. To dla autorki podróż szalenie osobista, a przez to niełatwa, bowiem z tych rejonów pochodzą przodkowie jej matki i tu też należy szukać źródeł części rodzinnych traum. To zaangażowanie emocjonalne pisarki nie szkodzi narracji – wręcz przeciwnie – stanowi o sile jej wyrazu. W stronę Ochrydy Kapka Kassabova traktuje trochę jako szansę na osobiste katharsis, co sprawia, że jest to znakomita, nieszablonowa, warta każdej poświęconej jej minuty proza.