Alpejska wigilia ebook i audiobook

Copyright © Izabella Frączyk, 2024

Projekt okładki: Bookend

Zdjęcia na okładce: Daunhijauxx/AdobeStock, delstudio/AdobeStock

Redakcja i korekta: Agnieszka Krizel

Opracowanie wersji elektronicznej: Grzegorz Bociek

ISBN 978-83-67824-55-1

Kraków 2024

Wydawnictwo BOOKEND

[email protected]

www.bookend.pl

Capital Village Sp. z o.o.

ul. Gęsia 8/202, 31-535 Kraków

tel: 663 041 041

Rok 2019

Trasa z Krakowa do włoskiego Livigno porządnie dała się Zośce we znaki. Kilkanaście godzin spędzonych za kółkiem było nie lada wysiłkiem, zatem gdy wreszcie zajechała pod okryty śnieżną czapą pensjonat, uśmiechnęła się. Ścierpnięta wygramoliła się z auta i rozprostowała plecy.

„Ale numer…” – pomyślała zaskoczona, uważnie rozglądając się dookoła. Miejsce, choć sama nazwa pensjonatu nic jej nie mówiła, wyglądało dziwnie znajomo.

Jako młoda dziewczyna była kiedyś w Livigno, ale tamten pensjonat nazywał się jakoś inaczej. Nie mogła sobie przypomnieć nazwy, ale z minuty na minutę nabierała pewności, że zupełnie przypadkiem trafiła w to samo miejsce, a kiedy weszła do środka, z przejęcia wstrzymała oddech. „Jak to możliwe?” – pomyślała, ciekawa czy gospodyni ją jeszcze pamięta i czy uda jej się odnowić kontakt z Giulią, którą poznała tu przed laty. W końcu dwie dekady to kawał czasu.

– Buona sera! – przywitała się Zośka i od razu wypytała o właścicielkę.

Wcale się nie pomyliła. To było to samo miejsce, z tym że od dziesięciu lat miało już zupełnie innych gospodarzy. Poprzedni wyjechali za granicę, a ich córka wyszła za mąż, wyjechała z miasteczka i sprzedała rodzinny pensjonat. To by się zgadzało, Zośka gorączkowo grzebała w pamięci. Giulia nie znosiła tego miejsca, zatem trudno było się dziwić, że skorzystała z okazji i z ochotą pozbyła się kłopotu.

Zośka chętnie pogadałaby jeszcze z gospodynią, ale jedyne, o czym teraz marzyła to kąpiel i jak najszybsze wyjście na miasto. Gadatliwa Włoszka miała wiele do powiedzenia i trajkocząc jak nakręcona, zaprowadziła gościa do pokoju. Wnętrza w międzyczasie przebudowano, ale ściany korytarza w dalszym ciągu pokrywała ta sama drewniana boazeria. Wydawało jej się, że zmienił się rozkład pokoi, ale mogło jej się jedynie zdawać. W końcu przez długie lata przepracowane w farmaceutycznej korporacji, zdążyła odwiedzić kilka setek hotelowych pokoi. Po skończonej italianistyce nie miała pojęcia, co ze sobą począć. Nauczanie w szkole nie pociągało jej zupełnie, tłumaczenia także. Była osobą zbyt ruchliwą i towarzyską, by chcieć zamknąć się w czterech ścianach, a że miała w sobie wiele zapału i energii, idealnie sprawdziła się jako handlowiec w włoskiej firmie. Przy jej zaangażowaniu, niezłej prezencji oraz biegłej znajomości języka, szybko zaczęła piąć się po szczeblach kariery. Nowe życie oszałamiało. Pieniądze, szkolenia, podróże, eleganckie ciuchy. To wszystko uderzało do głowy. Służbowe samochody i budżet reprezentacyjny były już jedynie dodatkiem do wykorzystania. W chwili, w której poznała Konrada, nowego członka rady nadzorczej, była u szczytu kariery. Jej nazwisko od pewnego czasu funkcjonowało już na giełdzie nazwisk, a w kuluarach szeptano, że to właśnie ona powinna objąć stanowisko dyrektora generalnego w firmie. Zatem do zawodowych sukcesów dołączył jeszcze jeden, tym razem osobisty. Konrad był w firmie kąskiem numer jeden, a Zośka z satysfakcją czerpała z ich gorącego romansu pełnymi garściami. Nigdy nie wyglądała lepiej. Jej długie blond włosy lśniły zdrowiem, z niebieskich oczu nie znikał błysk, i niejeden z uznaniem oglądał się na ulicy za jej smukłą sylwetką.

Była szczęśliwa jak nigdy dotąd i po pewnym czasie zaczęła myśleć o życiowej stabilizacji, kiedy to Konrad postawił warunek. Albo firma, albo on. Zasady panujące w korporacji były jasne. Dwoje ludzi będących w związku, nie mogło ściśle ze sobą współpracować. Wygrała miłość. Zośka złożyła wymówienie i zaczęła rozglądać się za pracą w innej firmie. W jej przypadku nie mogło być z tym problemu. Atrakcyjna oferta pojawiła się po kilku tygodniach. Zośka szalała z radości, z ochotą rzuciła się w wir nowych obowiązków. Niebawem okazało się, że jest w ciąży. Padła propozycja wspólnego zamieszkania. Wzięli ślub. Życie płynęło jak w bajce, dopóki pewnej nocy nie obudził jej ból. Był tak silny, że z krzykiem zwinęła się w kłębek. Wraz z utratą dziecka, całkowicie skupiła się na pracy. Przez te lata korporacja wycisnęła ją jak cytrynę, by wskutek restrukturyzacji docelowo pozbyć się niczym odciśniętej z soku połówki. Także i niedawny rozwód odcisnął na niej swoje wyraźne piętno.