Gajos książka papierowa

Tadeusz Łomnicki do Kazimierza Kutza, 1987 rok:
Gajos to jest wieeeelki aktor!!!
Przenikliwy, bogato ilustrowany portret wybitnego, niezwykle lubianego aktora, który już od debiutanckiej roli Janka w „Czterech Pancernych” cieszy się ogromną popularnością.
Książka pozwala prześledzić jego drogę osobistą i artystyczną, podejrzeć tajemnice warsztatu, dowiedzieć się, co myśli o swoim zawodzie, i przypomnieć sobie jego kreacje teatralne, filmowe i telewizyjne. To bardzo niezwykła opowieść. Elegancka i dyskretna. Wspaniałe, często niepublikowane dotąd zdjęcia i dokumenty stanowią niezwykłą ilustrację tej pięknej, niespotykanej dziś w literaturze biograficznej formy. W każdej roli przypominam Gajosa - powiedział w wywiadzie w 2001 roku jeden z najwybitniejszych i najbardziej lubianych, a zarazem najskromniejszych i najskrytszych polskich aktorów.
Chłopak z Zagłębia wszystko co osiągnął, zawdzięcza uporowi, pracy i wielkiemu talentowi. Od ponad pięćdziesięciu lat wszyscy chcą go oglądać więc każdy chce z nim pracować. I podziwiać kolejne role na deskach teatrów, w kinie, telewizji i na estradach.
Kreacja Gajosa jest, bez przesady, rewelacją.
Jan Józef Szczepański „Tygodnik Powszechny” 1977

Gajos (zupełnie inny niż w Czterech pancernych) gra, można powiedzieć, ponad stan filmu.
Tadeusz Sobolewski, „Film” 1977


To właśnie pokazał Janusz Gajos w roli, która jest uwieńczeniem wszystkich jego dotychczasowych sukcesów.
Grzegorz Sinko, „Teatr” 1988

Znowu Gajos – cóż za wspaniały czas przeżywa ten aktor.
Jacek Sieradzki, „Polityka” 1990

Olga Lipińska
Mało o sobie mówi, nie pcha się nigdy na pierwszy plan, ale pracuje fantastycznie.

To już nawet nie wirtuozeria. To magia.
Janusz R. Kowalczyk „Rzeczpospolita” 2004

Jerzy Pilch w wywiadzie dla „Kuriera Wydawnictwa Literackiego” 2002
Gajos pochodzi niestety z małej kinematografii [...], a jest aktorem, który powinien grać o najwyższe stawki kinematografii światowej.

Elżbieta Baniewicz jest krytykiem teatralnym i autorką książek o Kazimierzu Kutzu, Erwinie Axerze, Annie Dymnej oraz esejów o polskim teatrze. Od 1972 roku publikowała m.in. w „Teatrze”, „Kulturze”, „Theâtre en Pologne”.
Od 1990 roku pracuje w miesięczniku „Twórczość”. Współpracuje też z zagranicznymi pismami o sztuce.