edyta19701970
"Kamiennego świata" Tadeusza Borowskiego. Ten cykl złożony z dwudziestu krótkich opowiadań został napisany w 1947 roku, dwa lata po wyjściu Borowskiego z Oświęcimia, między pierwszą depresyjną zapaścią a wejściem w komunistyczne szaleństwo, co zakończyło się w 1951 roku kolejną depresją i samobójstwem. Niektóre opowiadania dotyczą jeszcze Oświęcimia, inne - okresu tuż po wyzwoleniu, kiedy Borowski siedział w przejściowym amerykańskim obozie dla dipisów w Niemczech. Ale choć opisują pozornie odmienną materię, nie różnią się od siebie grozą przedstawianego świata i to jest w nich najstraszniejsze. Człowiek, który raz dotknął absolutnego dna i absolutnego zła, nie zmienia się nazajutrz w anioła. Dwóch byłych więźniów w chwilę po obejrzeniu stosu dziecięcych trupów w obozie z zimną satysfakcją zabije dziecko Niemki bawiące się lalką. Wszyscy są tam umarli za życia i żadna moralność nie ma już nic do roboty, bo ona dotyczy żywych. Gdyby te opowiadania były tylko trochę gorzej napisane, a są...
