Kropla zazdrości, morze miłości ebook

Copyright © Natalia Sońska, 2017

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2017

Redaktor prowadząca: Sylwia Smoluch

Redakcja: Marta Buczek

Korekta: Joanna Pawłowska

Projekt typograficzny, skład i łamanie: Klaudia Kumala

Projekt okładki: Izabella Marcinowska

Fotografia na okładce: Nikita Sursin/Shutterstock

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Wydanie elektroniczne 2017

ISBN 978-83-7976-637-6

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

[email protected]

www.czwartastrona.pl

Rozdział 1

Deszcz dudnił grubymi kroplami o parapet; załamanie pogody przyszło nagle. Z pewnością nie takiego sierpnia oczekiwali ci, którzy akurat teraz zdecydowali się wziąć kilka dni wolnego. W witrynach biur podróży pyszniły się zdjęcia tropikalnych wysp rozgrzanych słońcem, w Warszawie zaś – jesiennie lało. W urlopowiczach jednak wciąż tliła się nadzieja, że pochmurne dni miną, lato powróci choć na kilka tygodni i wszystko w przyrodzie wróci do normy.

Nie tylko pory roku nie trzymały się ustalonego rytmu. Kinga leżała na łóżku w swojej sypialni i wpatrywała się beznamiętnie w zamazane deszczem okno. Nie poruszyła się, nawet gdy usłyszała chrzęst przekręcanego w zamku klucza i kroki w korytarzu. Mimo że ktoś stanął w drzwiach jej pokoju, nie spojrzała w tamtą stronę. Doskonale wiedziała, kto ją odwiedził, i nie miała ochoty na tę wizytę. Objęła jeszcze mocniej pluszowego słonia i przycisnęła go z całej siły do piersi.

– Jadłaś coś dzisiaj? – zapytała Hania, opierając się o futrynę.

Nie otrzymała odpowiedzi.

– Oczywiście, że nie… – westchnęła do siebie, po czym obeszła łóżko i usiadła obok Kingi. – Słuchaj, mam dziś tylko godzinę, może półtorej, czeka na mnie zaległa praca. Zrobię ci więc szybko śniadanie, a ty w tym czasie pójdziesz pod prysznic i ubierzesz się. Później pojedziemy do centrum po jakieś zakupy, dobrze?

Znów odpowiedziała jej cisza. Westchnęła ciężko, pogładziła przyjaciółkę po zaciśniętej dłoni i wyszła z pokoju.

Z kuchni zaczęły dochodzić dźwięki obijających się o siebie naczyń. Kinga była pewna, że ten hałas nie jest przypadkowy. W końcu podniosła się z łóżka i niechętnie poczłapała do łazienki, mijając bez słowa Hanię zamykającą z rozmachem kuchenną szafkę. Gdy wyszła spod prysznica, zapach tostów unosił się już w całym mieszkaniu, a zastawiony stół kusił różnymi rodzajami serów i sałatek.

– Podobno nie masz dziś zbyt wiele czasu… – mruknęła Kinga w kierunku wciąż krzątającej się po mieszkaniu Hani.

– Bo nie mam. Ale to nie oznacza, że nie mogę przygotować dla ciebie pysznego, sycącego i pełnowartościowego śniadania.

– Nie musisz mi matkować…

– Nie? – powiedziała Hania pobłażliwym tonem i rozejrzała się po zabałaganionym pokoju.

– Słuchaj, doceniam to, że o mnie dbasz, że starasz się mnie doprowadzić do porządku, ale naprawdę niepotrzebnie. Może nie tryskam entuzjazmem, ale też nie pogrążam się w rozpaczy.

– Jakoś trudno mi w to uwierzyć… Kiedy wracasz do pracy?

– Nie wiem…

– No właśnie.

– Haniu, czy za każdym razem muszę ci tłumaczyć…

– Nie musisz, Kinga. – Hania spoważniała. – Nie musisz mi niczego tłumaczyć, niczego wyjaśniać ani obrazować. Ja cię obserwuję od przeszło trzech miesięcy i zdążyłam wysnuć odpowiednie wnioski.

– Ciekawe jakie – znów mruknęła Kinga.

– Takie, że najwyższy czas, byś wróciła do normalnego życia.

– Czyli twoim zdaniem zwariowałam?

– Nie, nie zwariowałaś. Przeżywasz żałobę, to zrozumiałe. Ale życie toczy się dalej, a ty stoisz w miejscu. Są sprawy, które nie poczekają, aż się otrząśniesz. Nie mam zamiaru dłużej głaskać cię po głowie, robiłam to bez rezultatu przez ostatnich kilka miesięcy. Czas w końcu postawić cię do pionu. Kinga, wiem, że…

– Z całym szacunkiem, ale nic nie wiesz o mojej sytuacji. Moje życie jest bardzo, ale to bardzo dalekie od twojej sielanki – rzuciła ostro Kinga, po czym wbiła wzrok w ścianę.

Nie miała ochoty słuchać wywodów na temat tego, jak powinna się zachowywać. Nie do końca wiedziała, co począć ze swoim życiem, ale nie zamierzała wysłuchiwać kazań Hanki, której się wszystko idealnie poukładało. Tak, była zazdrosna. Dlatego też wizyty przyjaciółki od pewnego czasu bardzo ją irytowały. Codzienne odwiedziny, kontrola czystości, przygotowywanie posiłków i te nieustanne namowy do powrotu do pracy stawały się nie do wytrzymania!

Tymczasem Hania z dnia na dzień coraz bardziej niepokoiła się o Kingę, która w ciągu ostatnich miesięcy zmieniła się nie do poznania. Po tryskającej energią, pełnej optymizmu i pogody ducha kobiecie nie było śladu. Kinga stała się ospałą, wiecznie zmęczoną i wrogo nastawioną do życia istotą. Utrata Daniela, okoliczności, w jakich zginął, pozostawiły piętno na jej charakterze. Nie potrafiła poradzić sobie z rozpaczą, a przerażająca obojętność na wszystko i wszystkich, która zaczęła się po kilku koszmarnych tygodniach płaczu, martwiła już nie tylko Hanię czy Mirę, ale także mamę i babcię Kingi, których ta zaczęła teraz unikać.

– No dobrze – powiedziała po dłuższej chwili milczenia Hania, widząc, że nic więcej nie wskóra. – Mam jechać z tobą na te zakupy czy poradzisz sobie sama?

– Poradzę sobie. Dziękuję.

Hania pokręciła głową, wstała i bez słowa wyszła z mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi. Kinga ugryzła kęs tosta, po czym odrzuciła resztę na talerzyk i wbiła beznamiętny wzrok w szybę. Sunące po szkle strugi deszczu przysłaniały szary obraz miasta. Poczuła, jak i po jej policzku zaczyna toczyć się słona kropla. Szybko ją jednak starła i wstała od stołu. Wziąwszy się pod boki, omiotła wzrokiem bałagan, który panował w kuchni i w salonie, po czym westchnęła ciężko i powoli zabrała się za uprzątanie naczyń ze stołu. Hania miała trochę racji – jej dom był w opłakanym stanie. Obawiała się nawet, że w stertach nieumytych naczyń oraz brudnych ubrań rozwinęło się jakieś alternatywne życie. Co prawda jej przyjaciółka podczas każdej swojej wizyty starała się zaprowadzić ład nie tylko w życiu Kingi, ale też w jej mieszkaniu, ten bałagan jednak przerósłby nawet największego pedanta. Tak samo jak bałagan w jej głowie. Kiedyś niemal celebrowała porządek, teraz nie miała sił, by sięgnąć po zmiotkę lub chociaż bardziej zdecydowanie zdmuchnąć kurz, który zaległ grubą warstwą na jej meblach i w sercu, przysłaniając coraz bardziej jego piękno.

Właśnie zabrała się za wkładanie naczyń do zapełnionej już w połowie zmywarki, gdy rozległ się dźwięk telefonu. Krzywiąc się, poczłapała w stronę salonu, w którym zostawiła komórkę, i z równie dużą niechęcią odebrała.

– Tak, słucham… – mruknęła do aparatu.

– Cześć… – zaczęła niepewnie Mira. – Nie przeszkadzam?

– Właśnie zabrałam się za sprzątanie.

– Och… W takim razie nie będę ci przeszkadzać, zadzwonię później…

Obawa przed powiedzeniem czegoś nieodpowiedniego paraliżowała Mirę. Na chwilę zaległa między nimi ciężka cisza. Kinga zacisnęła mocno powieki i wzięła głęboki wdech. Odezwała się pierwsza:

– Coś się stało?

– Nie, nie. Chciałam tylko zapytać, czy masz jakieś plany na popołudnie… Może miałabyś ochotę na obiad w bistro Za Rogiem? – wyrzuciła z siebie Mira na jednym wydechu, czekając, aż Kinga odmówi jej oschle, tak jak ostatnio i przedostatnio.

Znów zrobiło się cicho. Kinga skrzywiła się z niechęcią – pomysł Miry zdecydowanie nie przypadł jej do gustu. Już miała odmówić, gdy nagle coś poczuła. Odruchowo dotknęła brzucha, po czym spojrzała w dół, wzięła głęboki wdech i zaskoczona przesunęła dłonią po miejscu, w którym poczuła delikatny ruch.

– Kinga? – usłyszała ponaglenie Miry, o której przez tych kilka sekund zdążyła zapomnieć.

– Dobrze, będę w bistro o trzeciej – odpowiedziała szybko, po czym rozłączyła się, odłożyła telefon i usiadła na sofie, wciąż nie spuszczając wzroku ze swojego brzucha.

W ciszy, nie chcąc spłoszyć tego niesamowitego uczucia, powoli gładziła skórę centymetr po centymetrze z nadzieją, że znów poczuje to co przed chwilą.

Punkt piętnasta weszła do bistro i potarłszy zmarznięte dłonie, rozejrzała się po sali. Przy jednym z narożnych stolików dostrzegła zatopioną w lekturze Mirę. Wzięła głęboki wdech i ruszyła w jej kierunku.

Mira, gdy zauważyła zbliżającą się Kingę, szybko zamknęła książkę i odłożywszy ją na bok, wstała energicznie, potrącając przy tym stojącą przed nią filiżankę. Wypita w połowie herbata i kilkanaście przeczytanych stron książki świadczyły o tym, że czekała na Kingę już jakiś czas. Bardzo jej zależało, by nie spóźnić się na to spotkanie. Podeszła do Kingi i przytulia ją serdecznie. Ku jej zaskoczeniu Kinga odwzajemniła uścisk, choć z nieco mniejszą wylewnością.

– Dobrze wyglądasz… – powiedziała Mira i spojrzała na wyraźnie już zaokrąglony brzuch Kingi. – Jak się czujesz?

– Dziękuję, bez zmian – odparła Kinga i spojrzała na nią wymownie.

Mira natychmiast się speszyła i wbiła wzrok w podłogę.

– Zamówiłaś już coś? – Tym razem to Kinga wysiliła się na beztroski ton.

– Nie, chciałam poczekać na ciebie.

– Jaki mamy tydzień? – Rozejrzała się po sali, lecz nie zauważyła żadnych rekwizytów, które pomogłyby jej znaleźć odpowiedź na to pytanie.

Kulinarne tygodnie literackie, czyli menu i wystrój nawiązujące do kraju jakiegoś autora lub miejsca akcji znanej powieści, oraz półki wypełnione świetnymi książkami były ogromnym atutem tego miejsca. Poza tym w bistro serwowano też pyszne jedzenie. Kinga kiedyś bardzo lubiła tu przychodzić, więc teraz nie mogła odmówić sobie tej przyjemności. To jedno się nie zmieniło.

– W tym tygodniu mają w ofercie tylko stałe menu – odpowiedziała Mira już nieco raźniej.

– W takim razie poczekajmy na kelnerkę, może ona nam coś zaproponuje.

Kiedy Kinga zamknęła kartę, znów zaległa niezręczna cisza, przerywana jedynie odgłosami dochodzącymi z innych stolików. Z ulgą więc przyjęły pojawienie się kelnerki. Wystraszona Mira raz po raz zerkała na Kingę, która jakby nigdy nic zamawiała zupę krem ze świeżych pomidorów oraz kurczaka z młodymi ziemniaczkami – polskie smaki lata. Mira poprosiła o to samo.

– Co u ciebie? – zapytała w końcu Kinga, widząc, ile kosztuje Mirę podjęcie tej rozmowy.

– Nic nowego… W pracy młyn, trudno o chwilę wolnego, bo gdy tylko uda mi się nadrobić trochę zaległości, dostaję kolejne teksty.

Kinga spuściła wzrok.

– A życie prywatne? – zapytała po chwili.

– Nie mogę narzekać, jest dobrze… Nawet bardzo… – Mira uśmiechnęła się i nieśmiało uniosła do góry prawą dłoń. Na jej serdecznym palcu mienił się piękny złoty pierścionek z bardzo kosztownym kamieniem.

– Moje gratulacje – powiedziała Kinga i uścisnęła jej dłoń. Ucieszyła ją ta wiadomość, ale bała się to okazać. Czy miała jeszcze prawo tak po prostu się… cieszyć? – Kiedy się zaręczyliście?

– Tydzień temu. Byliśmy na urlopie we Włoszech. Właściwie to tylko częściowo na urlopie, Marcel wciąż miał spotkania biznesowe. Chce urządzić w restauracji miniwiniarnię i pojechał, by dobić targu z dostawcą, mnie zabrał przy okazji. Przynajmniej tak mi się na początku wydawało… – Mira powoli odpływała. Widać było, że jest bardzo szczęśliwa.

– Kiedy planujecie się pobrać?

– Och, jeszcze za wcześnie, by myśleć o ślubie, na razie chcemy się nacieszyć narzeczeństwem. Poza tym bardzo bym chciała, byś została… – Mira przygryzła lekko wargę i spojrzała niepewnie na Kingę – byś była moim świadkiem. Nie wyobrażam sobie nikogo innego.

Kinga spojrzała na nią zaskoczona. Zamrugała kilkakrotnie, zanim w pełni dotarła do niej prośba koleżanki.

– Mirka, ale ja…

– Ja wiem, ja rozumiem, że jeszcze nie… Dlatego jesteśmy gotowi poczekać. Ten dzień będzie kompletny i najpiękniejszy tylko wówczas, gdy stanie za mną przyjaciółka, a ja… ja nie mam nikogo, komu ufałabym tak jak tobie…

Kinga była zdezorientowana. Poczuła dawno zapomniane ciepło rozlewające się po sercu. Słowa Miry, tak szczere i pełne determinacji, podziałały na nią jak szklanka zimnej wody wylana prosto w twarz. Zdała sobie sprawę, że zatraciła się w swojej żałobie, zaniedbując tym samym wszystko, co jej pozostało po stracie Daniela.

Uśmiechnęła się serdecznie do Miry i pogładziła ją po dłoni. W tym samym momencie znów poczuła ruch pod swoim sercem. Szybko dotknęła brzucha i spojrzała w dół. Zaniepokojona wyrazem twarzy Kingi Mira zapytała szybko:

– Coś się stało? Źle się czujesz?

– Daj rękę.

Mira przysunęła się bliżej, po czym Kinga energicznym ruchem ujęła jej dłoń i przyłożyła do swojego brzucha. Przez kilka sekund siedziały w ciszy, niemal wstrzymując oddechy. Nagle Mira wciągnęła głośno powietrze, zamrugała kilka razy, nie spuszczając wzroku ze swojej dłoni, którą nadal trzymała pod prawym żebrem Kingi, po czym podniosła na nią szklące się oczy. Była ogromnie wzruszona – właśnie poczuła lekkie ruchy maleństwa rozwijającego się pod sercem jej przyjaciółki! To było dla niej niesamowite doświadczenie, tak nieziemskie i nowe, że nie potrafiła opanować łez. Poczuła kopnięcie małego człowieczka i na dodatek w oczach Kingi ujrzała szczęście, po raz pierwszy od kilku miesięcy! Uśmiech, jaki zagościł na chwilę na jej twarzy, był tak szczery i beztroski jak w dniu, w którym się poznały.

Nie wytrzymały napięcia – w tym samym momencie przylgnęły do siebie, szlochając głośno. Nie zważały na zaciekawione spojrzenia innych gości bistro. Liczyło się tylko to, że Kinga powoli zaczęła wracać do normy!

– To jest niesamowite… – powtarzała Mira, siedząc na sofie w mieszkaniu Kingi.

Nie odrywała dłoni od jej brzucha.

– Wyobraź sobie, co ja czuję, gdy mnie to łaskocze od środka! – zaśmiała się Kinga.

– To dlatego wciąż się uśmiechasz? Ono cię po prostu łaskocze? – zażartowała Mira i znów zamarła, bo po raz kolejny poczuła pod dłonią nieśmiały ruch.

Kinga uśmiechnęła się, lecz nie odpowiedziała.

– Mówiłaś Hani?

– Nie… Rano byłam dla niej trochę niemiła…

– Więc najwyższy czas, by to naprawić! Nie ma lepszego sposobu. Gdy to poczuje, od razu ci wybaczy! – Mira podała Kindze komórkę.

Ta wahała się przez chwilę, lecz ponaglona przez przyjaciółkę wybrała numer Hani.

Hania rozrzucała dokumenty w poszukiwaniu wibrującego gdzieś wśród nich telefonu. Czuła, jak przez blat stołu przechodzą fale, słyszała dokładnie brzęczenie komórki, nie mogła jednak za nic w świecie odnaleźć zakopanego pod stosem kartek aparatu. Nie kryła poirytowania, gdy dźwięk nie ustawał. Podczas tych poszukiwań zrobiła jeszcze większy bałagan niż ten, który panował tutaj dotychczas. Odebrała w ostatnim momencie.

– Słucham? – powiedziała szybko.

– Hej… Przeszkadzam? – usłyszała głos Kingi.

– Nie, skąd! Nie mogłam znaleźć telefonu. Coś się stało?

– W zasadzie… tak. Mogłabyś przyjechać? Chciałabym porozmawiać…

Hania zacisnęła powieki i podrapała się trzymanym w ręku długopisem po głowie. Miała masę pracy, w dodatku obiecała Wiktorowi zająć się wieczorem dziećmi, by i on mógł trochę popracować.

Od pewnego czasu coraz rzadziej spędzali ze sobą popołudnia, oboje pochłonięci pracą. Mikołaja i Oliwię jedynie przerzucali między sobą po to, by chociaż jedno z nich mogło w spokoju nadrobić zaległości. Gdy zaś udawało im się wyłuskać kilka wolnych godzin, albo rozmawiali właśnie o pracy, albo starali się wymyślać takie atrakcje, by skorzystały na tym przede wszystkim maluchy. Kłócili się przez to coraz częściej. W tym wszystkim Hania nie potrafiła odmówić pomocy potrzebującej przyjaciółce. Wiktor rozumiał jej postępowanie, ale po jakimś czasie zaczęło irytować go, że Hania zajmuje się Kingą, zaniedbując tym samym własną rodzinę.

– Haniu, to ważne… – dodała Kinga pełnym emocji głosem, a tego Hania już dawno nie słyszała.

– No dobrze, będę za pół godziny.

– Będę czekać!

Odłożyła telefon. Podparła dłonią czoło i przez chwilę zastanawiała się, jak wytłumaczyć tę nagłą zmianę planów Wiktorowi. Nie zdążyła jednak wymyślić dobrych argumentów, ponieważ ten jak na zawołanie pojawił się za jej plecami.

– Wychodzisz? – zapytał lekko zirytowany.

– Muszę… – Posłała mu zbolałe spojrzenie. – Kinga poprosiła, bym przyjechała…

Wiktor zmarszczył brwi i już chciał coś powiedzieć, lecz Hania go uprzedziła.

– Wiem, miałam zająć się dziećmi, ale zdajesz sobie sprawę z tego, w jakim stanie jest Kinga… Od tamtego czasu o nic nie prosiła, a dziś z własnej woli zadzwoniła i… Coś musiało się wydarzyć…

– Jak za każdym razem przez ostatnie trzy miesiące – uciął twardo.

– Wiktor…

– Jedź.

– Postaram się wrócić jak najszybciej, obiecuję.

– Nie obiecuj – rzucił sucho i z dłońmi wciśniętymi w kieszenie spodni ruszył w stronę swojego gabinetu.

– Co to miało znaczyć? – krzyknęła za nim oburzona.

– A jak to zrozumiałaś? – Zatrzymał się w pół kroku.

– No właśnie nie zrozumiałam.

– A kiedy ostatnio wywiązałaś się z jakiejś obietnicy? Tydzień temu, gdy mieliśmy pojechać za miasto na weekend, ale ty w ostatniej chwili przypomniałaś sobie o zaległym projekcie, którego nie zrobiłaś, bo musiałaś zająć się Kingą? A może w urodziny Mikołaja, kiedy obiecałaś pojawić się z tortem w parku zabaw, ale nie przyjechałaś na czas, bo wiozłaś swoją przyjaciółkę na badania? Nie wspominając już o tym, jak zadeklarowałaś, że odbierzesz moich rodziców z lotniska, ale zasiedziałaś się w pracy, bo poprzedniego dnia wysłuchiwałaś do późna żalów Kingi.

– Hamuj się! – Hania nie wytrzymała. – Co to ma znaczyć? Będziesz mi teraz wypominał, że staram się być dobrą przyjaciółką!?

– A dlaczego nie starasz się być dobrą narzeczoną i matką?! Jeśli nie potrafisz pogodzić tego wszystkiego, może czas z czegoś zrezygnować!

– Nie wierzę, że to powiedziałeś…

– A ja nie wierzę, że tak się zachowujesz. Albo cię to wszystko przerasta, albo zaczyna cię nudzić zabawa w dom. I na to pytanie powinnaś odpowiedzieć sobie sama – powiedział sucho, odwrócił się i zniknął za drzwiami swojego gabinetu, zostawiając Hanię samą.

Stała przez chwilę, wpatrując się w ścianę. Nie mogła uwierzyć, że właśnie o to miał do niej pretensje! Ocknęła się, dopiero gdy zauważyła wyłaniającą się niepewnie zza filara kasztanową czuprynę. Kucnęła i przywołała Mikołaja otwartymi ramionami.

– Wujek jest na mnie zły? – zapytał nieśmiało chłopiec, wtulając się w jej szyję.

– Skąd ci to przyszło do głowy? – Próbowała spojrzeć w jego dziecięcą buźkę, lecz malec jeszcze bardziej do niej przylgnął.

– Bo słyszałem, jak krzyczał, a ja dzisiaj nie posprzątałem w pokoju tak jak prosił i chyba był trochę zły…

– Nie, krasnalku, wujek nie jest na ciebie zły. Jest zmęczony, bo ma dużo pracy, i troszkę się tym denerwuje. Ale to nie jest twoja wina. – Pogładziła go po głowie. – Kochanie, będę musiała pojechać na chwilkę do cioci Kingi, umyjesz ładnie ząbki i położysz się wcześniej spać?

– A nie mógłbym pojechać z tobą?

Hania spojrzała w oczy chłopca, przepełnione teraz nadzieją, i nie miała serca, by mu odmówić. Pocałowała go więc w czoło i poszła po jego kurtkę. Byli już przy wyjściu – pokazywała Mikołajowi, jak wiązać sznurowadła – gdy usłyszała cichy płacz Oliwii dobiegający z pokoju na piętrze. Mała właśnie się obudziła. Nie mogła jej zostawić, skoro postanowiła zabrać ze sobą Mikołaja, szybko więc pobiegła na górę, ubrała ją i wziąwszy na ręce, zeszła na dół.

– Jedziemy do Kingi, możesz w spokoju popracować – powiedziała oschle, stając w drzwiach gabinetu Wiktora, i zanim zdążył odpowiedzieć, wycofała się w stronę wyjścia.

Nie czekała ani na aprobatę, ani tym bardziej na protest. Szybko zapakowała dzieci do samochodu i ruszyła, bo obiecane Kindze „za pół godziny” bezlitośnie przechodziło w pełną godzinę.

Drzwi otworzyła jej Mira. Nie kryła zaskoczenia tą małą obstawą. Zażartowała, że Kinga wcale nie ma złych zamiarów, Hania jednak, nadal rozdrażniona rozmową z Wiktorem, puściła żart mimo uszu.

– Jestem. Przepraszam, obiecałam Wiktorowi, że zajmę się dziś dziećmi, by mógł popracować nad jakimś pilnym projektem… – tłumaczyła się, widząc zaskoczoną minę Kingi.

– Za co ty przepraszasz, nie wygłupiaj się – odparła jej przyjaciółka, a lekki ton, jakim to powiedziała, zbił Hanię zupełnie z tropu.

Po zasępionej Kindze, którą tego ranka zostawiła w tym właśnie mieszkaniu, nie było prawie śladu. Jedynie smutne oczy zdradzały, że ból wciąż się w niej tli. W tym momencie zapomniała o nieprzyjemnej rozmowie, którą odbyła kilkanaście minut wcześniej, i zapytała z uśmiechem:

– Co się dzieje?

– Teraz to już chyba zasnął… – odparła Kinga. – Ten tu osobnik – spojrzała znacząco w dół – daje już znać o swojej obecności… – Uśmiechnęła się do Hani.

– I to jak daje! – wtrąciła się Mira, ustawiając na stole szklanki i dzbanek z sokiem. – Jestem pewna, że temperament odziedziczy po mamusi!

– Haniu… Ja wiem, że ostatnio zachowywałam się… nijak. Po prostu to wszystko… – zaczęła Kinga.

Chciała się wytłumaczyć.

– Kinga, przecież ja cię rozumiem… Jak miałabym mieć ci za złe, że przeżywałaś to, co się stało. Po prostu nie mogłam patrzeć, jak cierpisz… – Hania położyła dłoń na ramieniu przyjaciółki.

– Jesteś bardzo cierpliwa, wiesz? – Kinga zaśmiała się przez łzy.

– Oj, wiem. Ale cieszę się, że coś się zaczyna zmieniać, bo byłam na skraju wytrzymałości… – westchnęła teatralnie Hania, po czym dodała: – Bo się zmienia, prawda?

– Zaczęło się zmieniać. Widzisz, ja… – Kinga zawiesiła głos i spojrzała na Mirę zabawiającą teraz Mikołaja. – To nadal boli… Cholernie boli, że tak to się wszystko potoczyło… Że nie miałam szansy z nim porozmawiać, że moja zawziętość, mój upór nie pozwoliły mi trzeźwo spojrzeć na naszą sytuację. Może wówczas…

– Kinga, nie powinnaś się obwiniać.

– Nie potrafię inaczej. Bo to jest… moja wina! Nie doczytałam wiadomości, nie skontaktowałam się z nim, źle zinterpretowałam sygnały… – Myśl o tym, że przez urażoną ambicję nie odezwała się do Daniela, że błędnie odczytała zachowanie Kamila i pozwoliła sobie na zauroczenie nim, nadal bardzo ją bolała. – Gdybym nie odpuściła tak łatwo, być może oboje cieszylibyśmy się teraz z tego ruchliwego stworzonka… – Mówiąc to, ściszyła głos i dotknęła brzucha, a z jej oczu potoczyły się łzy. – Ale zdałam sobie sprawę, że nie cofnę czasu. Muszę… muszę przyzwyczaić się do myśli, że Daniel już nie wróci, a moje życie toczy się dalej. Trzeba je w końcu ogarnąć i zorganizować tak, by było wygodne nie tylko dla mnie. Dlatego muszę wziąć się w garść. Nie od razu, nie dziś, pewnie nie jutro, ale postaram się wrócić do normalności…

Pociągnęła głośno nosem i otarła mokre od łez policzki. Hania, wzruszona słowami przyjaciółki, nie czekała ani chwili dłużej i przylgnęła do niej.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałam to usłyszeć – szepnęła jej do ucha. – Pamiętaj, że w razie czego zawsze tu jestem. Możesz na mnie liczyć w każdej sytuacji.

– Wiem i postaram się już nie nadużywać twojej dobroci, za bardzo cię wykorzystałam ostatnimi czasy… Wiktor pewnie mnie przeklina w duchu! – zażartowała przez łzy, nieświadoma trafności swojego spostrzeżenia.

Hania tylko uśmiechnęła się do niej i pogładziła ją delikatnie po ramieniu.

– Dobra, to teraz najważniejsze pytanie… Kiedy wracasz do pracy?! – wtrąciła się w końcu Mira. – Nie chcę dramatyzować, ale odkąd nie ma ciebie i Marty, tam jest cyrk… Naczelna była jaka była, ale trzymała w ryzach ten cały zwierzyniec. Od kiedy poszła na macierzyński, ludziom się wydaje, że mogą robić, co chcą, Malczewski po prostu pozwala sobie wejść na głowę. Może i dobrze zarządza finansami i marketingiem, ale naczelny z niego żaden.

– Myślę, że mogę spróbować w poniedziałek… – zamyśliła się Kinga, a zachwycona Mira aż klasnęła w dłonie.

– Ciociu, jestem trochę głodny, masz coś do jedzenia? Słodkiego? – Niespeszony niczym Mikołaj właśnie mościł się w fotelu.

– Prawdę mówiąc, miałam nadzieję, że Hania zrobi nam swoje popisowe naleśniki z czekoladą… – Kinga spojrzała na przyjaciółkę błagalnym wzrokiem, a Mikołaj aż pisnął z radości.

Hania poczuła ukłucie niepokoju. Wiedziała, że powinna wrócić, bo czekał na nią stos niedokończonej pracy. Nie miała jednak serca odmawiać ani chłopcu, ani ciężarnej przyjaciółce, której nastrój wyraźnie się poprawiał. Przez głowę przemknęła jej też myśl, że im dłużej zostanie u Kingi, tym więcej będą mieli z Wiktorem czasu na ochłonięcie po nieprzyjemnej rozmowie.

Hania po cichu otworzyła drzwi wejściowe. Oliwia spała na jej ramieniu, Mikołaj zaś powoli szurał zmęczonymi nóżkami. Zsunął w progu buciki i wciąż trzymając rękę swojej opiekunki, poczłapał za nią po schodach na górę.

– Umyj ząbki i poczekaj na mnie w pokoju, dobrze? Położę Oliwię i za chwilkę do ciebie przyjdę – szepnęła Hania, gdy byli już na piętrze.

Malec pokiwał lekko główką i grzecznie wszedł do łazienki. Hania przebrała szybko dziewczynkę, starając się jej nie obudzić. Na szczęście mała, zmęczona atrakcjami wieczoru u Kingi, spała jak kamień. Kiedy Hania weszła do pokoju Mikołaja, chłopiec siedział już na łóżku i walcząc z ciążącymi mocno powiekami, usiłował się rozebrać.

– Chodź tu, bohaterze. – Podeszła do niego i pomogła mu wyswobodzić się z koszulki.

– Haniu? – zapytał na wpół śpiąco.

– Tak?

– Kiedy ciocia Kinga będzie miała dzidziusia?

– Za niecałe cztery miesiące, skarbie.

– To długo?

– Hmm… Nie, to nie jest tak długo. Minie bardzo szybko. A co, chciałbyś już go zobaczyć?

– Bardzo… Bo wiesz, ja już prawie nie pamiętam, jak Oliwia taka była. Ona jest już duża, a taki dzidziuś to mieści się do jednej ręki, prawda? Można go wozić w takim wózku jak dla lalek?

Hania zaśmiała się cicho i pogładziła chłopca po główce.

– Aż taki malutki nie będzie, ale rzeczywiście, będzie mniejszy niż twoja siostra teraz.

– A ty kiedy będziesz miała takiego dzidziusia? Bo każda dziewczyna ma kiedyś dzidziusia, prawda?

Uśmiech zszedł jej z twarzy. Zagryzła wargi i podziękowała sobie w duchu, że zaświeciła tylko małą lampkę przy łóżku, dzięki czemu Mikołaj prawie jej nie widział. Pomogła mu wsunąć rączki w rękawy piżamy.

– Ja już mam dzidziusia, nawet dwa. Mam przecież ciebie i Oliwię. – Dotknęła palcem jego noska.

– No ale my już jesteśmy duzi, no i ty nas nie urodziłaś, tylko mama. Nie miałaś takiego dużego brzucha jak ciocia i my ciebie nie kopaliśmy jak dzisiaj dzidziuś ciocię.

– Masz rację, ale nie każda mama, która ma dzidziusia, miała go kiedyś w brzuszku.

– Czyli jest taką mamą zastępną?

– Zastępczą. Tak.

– Tak jak ty dla nas?

– Dokładnie tak.

– I ty nie chcesz mieć dzidziusia, bo byłabyś gruba jak ciocia?

Tym razem Hania nie wytrzymała i zaśmiała się w głos, szybko zakrywając dłonią usta.

– Skąd ci to przyszło do głowy? – zapytała rozbawiona.

– Bo teraz dziewczyny dbają o linę, wiesz, żeby nie były grube. Słyszałem, jak moje koleżanki rozmawiały o tym w przedszkolu. Ty jesteś chuda, więc pewnie też o nią dbasz, czyli nie chcesz być gruba, a gdybyś miała dzidziusia, to byłabyś taka jak ciocia.

– Kochanie, naprawdę nie wiem, co powiedzieć… – Hania była rozbawiona do łez.

– To możesz mi jeszcze powiedzieć, skąd bierze się taki dzidziuś w brzuszku? On tam powstaje jak się tak dużo je? Bo ciocia to zjadła dzisiaj chyba z siedem naleśników. – Mikołaj drążył temat, mimo że ledwo patrzył na oczy.

– Nie, krasnalku, dzidziuś nie bierze się z jedzenia. Wręcz przeciwnie, ciocia musi tyle jeść, żeby nakarmić i siebie, i jego. Ale o tym porozmawiamy kiedy indziej. Teraz już śpij. – Pomogła mu się położyć, przykryła kołdrą i pocałowała go w czoło na dobranoc, po czym wychodząc, zgasiła lampkę.

Zamykając drzwi pokoju chłopca, nadal się uśmiechała. Nie mogła pojąć, skąd w jego głowie rodziło się tyle pomysłów! Uśmiech zszedł jej jednak z twarzy, gdy na schodach natknęła się na wyraźnie zmęczonego Wiktora. Spuściła szybko wzrok, po czym chcąc go wyminąć, odwróciła się od niego lekko.

– Będziesz mnie teraz unikała? Nawet nie przyszłaś powiedzieć, że wróciliście – rzucił przed siebie Wiktor, gdy już odszedł kilka kroków.

– Nie chcę ci wchodzić w drogę.

– Jasne… – odparł z przekąsem.

– Wiktor, o co ci chodzi? Miałam zająć się dziećmi, byś mógł w spokoju popracować, zabrałam je więc ze sobą do Kingi. Nie rozumiem, o co te pretensje? Bo koniec końców nie wyszło na twoje?

Nie odpowiedział, więc Hania pokręciła ledwo zauważalnie głową i zeszła na dół. Załamała się, gdy spojrzała na stół, którego blatu nie było widać spod sterty papierów. Nie wiedziała, od czego zacząć, rozbita kolejną kłótnią z Wiktorem miała ochotę po prostu się rozpłakać. Oparła dłonie o blat i schowała głowę w ramionach. Kilka sekund później usłyszała za sobą ciche kroki. Poczuła, jak Wiktor zdecydowanym ruchem odciąga ją od stołu i zamyka w czułym uścisku.

Trwali tak przez chwilę, nim odezwał się pierwszy, mówiąc półgłosem:

– Przepraszam…

Hania wciągnęła głośno powietrze i poczuła, że zaczyna drżeć.

– Nie chciałem zrobić ci przykrości… Ani teraz, ani wcześniej. Zachowałem się jak dupek. Przepraszam.

Pociągnęła głośno nosem, na co Wiktor jeszcze mocniej ją przytulił.

– Co się z nami dzieje? – zapytała cicho.

– Chyba zdajemy jeden z najtrudniejszych egzaminów…

– Marnie nam idzie.

– Popracujemy nad tym, co? – Odsunął ją delikatnie od siebie i odgarniając za ucho niesforny kosmyk włosów, spojrzał jej prosto w oczy.

– Ja też cię przepraszam… Zaniedbałam was ostatnio, ale nie zrobiłam tego umyślnie. Kinga, nowe obowiązki w pracy... Trochę się tego nazbierało. Jeśli chodzi o Kingę, ma się już lepiej, a z pracą postaram się uporać jak najszybciej, obie… – zająknęła się, przypomniawszy sobie popołudniową wymianę zdań.

Wiktor uśmiechnął się nieznacznie i pogładziwszy Hanię po policzku, pocałował ją czule.

Rozdział 2

Tego poranka po ulewnym deszczu nie było już śladu. Słońce prażyło mocno, wdzierając się przez zasunięte rolety do wnętrza sypialni. Od uchylonego okna niósł się ptasi świergot połączony z zapachem ciepłego, letniego powietrza. Zapowiadała się piękna niedziela, w sam raz na piknik za miastem. Kinga sennie spojrzała na zegarek. Było kilka minut po ósmej, zbyt wcześnie, by opuszczać wygodne łóżko. Przeciągnęła się więc jedynie i sięgnęła po pilot leżący na szafce nocnej. Przez ostatnie kilka miesięcy prawie całe jej życie skupiało się właśnie w tym łóżku, w którymś momencie postanowiła zatem w sypialni urządzić sobie centrum dowodzenia i przeniosła do niej wszystkie potrzebne jej do życia i zabijania czasu sprzęty. Zaśmiała się w duchu, że chyba z tylko z lenistwa nie zamontowała tu toalety i lodówki.

Włączyła telewizję śniadaniową, ale nie była w stanie skupić uwagi na programie. Rozglądając się po pokoju, stwierdziła, że najwyższy czas, by zaprowadzić w nim porządek, szczególnie że musiała wygospodarować trochę miejsca na kącik dla dziecka. Z bólem serca przyznała, że była na nie zupełnie nieprzygotowana. Poza kilkoma prezentami, które otrzymała od przyjaciółek, nie miała dla maleństwa jeszcze nic. Nie wiedziała, kiedy należy zacząć szykować wyprawkę, miała jednak świadomość, że powinna szybko zająć się reorganizowaniem nie tylko swojego życia, ale także przestrzeni, którą niedługo będzie musiała się dzielić.

Tradycyjnie, jak co niedzielę, kilka minut po dziewiątej (a więc po porannej mszy), rozdzwonił się telefon. Babcia Janina nie zapominała o swojej wnuczce. Choć Kinga ostatnio unikała tych rozmów, niestrudzona dzwoniła do skutku, by wygłaszać swoje monologi opowiadające o tym, co wydarzyło się w minionym tygodniu, wieńcząc je zwykle zdaniem: „No, to teraz opowiadaj, co u ciebie!”. I choć Kinga za każdym razem odpowiadała zdawkowo „nic nowego”, babcia nie dawała za wygraną. Nie udało jej się jednak ukryć zaskoczenia, gdy Kinga, która co prawda rzuciła jak zwykle swoje „nic nowego”, zapytała, czy jej zdaniem powinna kupić mebelki w neutralnym kolorze.

– Mój Boże, Kinga, wróciłaś! – wykrzyknęła Janina po chwili ciszy. – Co takiego się wydarzyło?!

– Babciu…

– Nie babciuj mi tu! Ja od kilku miesięcy gusła odprawiam, byle cię tylko do życia powrócić! Mów mi, ale to już, co za magia odczyniła te złe uroki!

– Zaczęło się ruszać… – powiedziała półgłosem Kinga.

– Ale co się zaczęło… Nie!

– Chyba dało mi znak, że pora się otrząsnąć.

– To dziecko ma wrodzoną mądrość! W naszej rodzinie geniusz jest genetycznie uwarunkowany – cmoknęła Janina, nie posiadając się z dumy.

Kinga uśmiechnęła się do siebie i pokręciła głową. Przeszyła ją bolesna myśl – co dziecko odziedziczy po swoim ojcu? Zasępiła się, ale tylko na chwilę, bo babcia nie pozwoliła jej na długo o sobie zapomnieć i zasypywała ją kolejnymi pytaniami.

– Do matki dzwoniłaś?

– A po co? Coś się stało?

– No, żeby jej powiedzieć! Przecież to taka wiadomość! Kingunia, a może ty przyjedziesz, co?

– Babciu, jutro wracam do pracy…

Po drugiej stronie zapadła cisza. Babcia Janina najwyraźniej oniemiała. Szybko jednak odzyskała rezon.

– No jak Boga kocham, żebyśmy wiedziały, że to dzieciątko tak na ciebie zadziała, wcześniej byśmy je rozruszały! Nawet nie wiesz, jak się cieszę z tych wiadomości! A Halina… – trajkotała rozanielona babcia – no tak, twoja matka to się od razu popłacze, w ogóle nie będzie w stanie rozmawiać. To może ja jej dzisiaj powiem przy obiedzie?

– Dobrze, babciu.

– Ale to nie znaczy, że odpuszczę ci odwiedziny. Może w przyszły weekend przyjedziesz?

– Zastanowię się – odpowiedziała Kinga i uśmiechnęła się do słuchawki.

Już dawno rozmowa z babcią nie sprawiła jej takiej przyjemności, mimo że była to najzwyklejsza rozmowa na świecie. Wystarczył ten kochany głos, uszczęśliwiony dobrymi wiadomościami, by Kinga utwierdziła się w przekonaniu, że ma wokół siebie wspaniałych ludzi, którzy nie pozwolą jej się załamać.

– A jakie masz plany na dzisiaj, dziecko? U was też taka piękna pogoda? Bo w Szczecinie sztorm ucichł, słońce grzeje i roi się od turystów! Namnożyli się jak grzyby po deszczu!

– Jeszcze nie mam planów. Muszę trochę posprzątać mieszkanie, a później… Może pójdę na jakiś spacer…

– Tak, tak, spacer to dobra myśl, powinnaś zażywać świeżego powietrza. Chociaż w tej stolicy to ono takie czyste, że szkoda gadać… Rozważ poważnie przyjazd tutaj, pooddychasz przynajmniej jodem.

– Pomyślę, babciu. Muszę kończyć, pozdrów proszę mamę i Jacka i powiedz, że odezwę się do nich na dniach.

– Dobrze, Kinguniu. Wiesz, cieszę się, że słyszę cię taką…

– Jaką?

– Taką mniej zatroskaną.

Kinga uśmiechnęła się, lecz nic nie odpowiedziała. Rozłączyła się i rzuciła z powrotem na łóżko, wpatrując we wpadające przez okno promienie słońca, które świeciło mocno i pewnie, wywołując same przyjemne uczucia.

– Haniu, co powiesz na tradycyjny niedzielny obiad w bistro? – zapytała Kinga, gdy po posprzątaniu całego mieszkania okazało się, że wciąż ma sporo sił i gotowa jest po raz pierwszy od dawna wykorzystać piękny dzień na coś bardziej pożytecznego niż leżenie w łóżku.

– Kinga… Chętnie bym się z tobą spotkała, naprawdę, ale niedziela to jedyny dzień w tygodniu, kiedy mamy z Wiktorem czas, by pobyć razem… – Hania zaczęła się tłumaczyć, po czym dodała bardziej pogodnie: – A Mirka?

– Spędza czas z Marcelem – odparła Kinga z wyraźnym rozczarowaniem w głosie.

– Przepraszam…

– Wiesz, chciałam pójść na cmentarz, ale po prostu nie jestem jeszcze gotowa, by…

– Nie chcesz iść tam sama… – Hania westchnęła ciężko. – No dobrze, porozmawiam z Wiktorem. Może zróbmy tak: przyjedź na obiad do nas, a ja później pojadę z tobą do… na cmentarz.

– Jesteś kochana, wiesz?

– Wiem. – Hania wyraźnie się rozluźniła, po czym odłożyła słuchawkę.

Kinga podeszła do okna i spojrzała na szumiącą w dole ulicę. Słońce odbijało się w szybach okien i maskach samochodów, rozlewając wokół łunę ciepła. Lekki podmuch wiatru wdarł się do pokoju i przyjemnie pogładził ją po twarzy. Przymknęła oczy, uśmiechnęła się lekko, po czym spojrzała w dół, obejmując swój brzuch. Nagle poczuła się beztrosko, lekko tą lekkością, której tak bardzo jej brakowało od kilku miesięcy. Zdała sobie sprawę, że rozpacz zaczyna się w niej powoli rozpływać, rozum bierze górę i żąda, by znów zaczęła żyć! Musiała zacząć godzić się ze śmiercią Daniela i zbierać siły, by powitać tego małego człowieka, który w niej rósł.

Lekko podekscytowana powracaniem do dawnych nawyków wsiadała do auta. Zabrała ze sobą kruche ciasteczka, które upiekła na szybko przed wyjściem, zaskakując tym samą siebie. Czuła, że musi podreperować swoje stosunki zarówno z Hanią, jak i Wiktorem, którego ostatni raz widziała na pogrzebie. Przez pewien czas miała mu za złe, że nie powiedział jej o swoich kontaktach z Danielem. Z czasem jednak ten żal minął, a po dawnym uczuciu pozostał jedynie niewielki niesmak. Nie zmieniało to jednak faktu, że Wiktorowi należały się przeprosiny – także za to, że przez ostatnie miesiące musiał dzielić się swoją narzeczoną, o ile wręcz całkowicie nie oddał jej Kindze. Miała więc nadzieję, że te symboliczne ciastka staną się pierwszym krokiem do wyjaśnienia wszelkich nieporozumień, szczególnie że Wiktor i Hania z pewnością docenią ten gest – oboje wiedzieli, że nie najlepsza z niej kucharka. Z bladym uśmiechem na twarzy, lekko zdenerwowana, mijała kolejne ulice, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu przyjaciółki.

Stanęła przed furtką i z walącym sercem uniosła dłoń, by wcisnąć guzik dzwonka. Miała wrażenie, że wkracza w nowy etap życia, niepewna, ale i ciekawa, czy poradzi sobie w tej zmienionej rzeczywistości. Nacisnęła guzik i słuchając charakterystycznego dźwięku, czekała na odpowiedź. Nim zdążyła drugi raz zadzwonić, furtka zabrzęczała, a zamek zwolnił blokadę. Powoli weszła po schodach. Drzwi otworzyły się, w progu zaś stanęła Hania z Oliwią na ręku. Obie powitały ją promiennymi uśmiechami.

– Cześć ciociu, nie mogłyśmy się już ciebie doczekać! – powiedziała Hania i objęła przyjaciółkę wolnym ramieniem.

– To widzę, że w pewnych sprawach wciąż jesteśmy zsynchronizowane – odparła Kinga i odwzajemniła serdeczny uścisk. – A gdzie mój mały książę? – dodała, gdy weszły już do środka.

– Narozrabiał i za karę przez piętnaście minut musi siedzieć w swoim pokoju – powiedziała rozbawiona Hania i rzuciła przelotne spojrzenie Wiktorowi, który wyłonił się z głębi salonu.

– Witaj, Kingo – powiedział i podszedł, by ją uściskać.

Była zaskoczona jego wylewnością, kiedy objął ją i mocno przytulił.

– Jak się czujesz? – zapytał.

– Dziękuję, lepiej. Zdecydowanie lepiej. – Spojrzała przelotnie na Hanię. – Upiekłam nawet ciastka. – Podała przyjaciółce pakunek. – Co prawda nie wiem, czy mi wyszły, to był mój pierwszy raz, ale pomyślałam… Stwierdziłam, że to na dobry początek.

– Hm, teraz to nie jestem pewna, czy rzeczywiście dobrze się czujesz. – Hania spojrzała na nią podejrzliwie, po czym zajrzała ostrożnie do pudełka z ciastkami.

Pachniały i wyglądały obłędnie.

– Nie patrz tak. To było dla mnie wyzwanie, owszem, ale chciałam, by było wam miło… No wiesz, że…

– Że przemogłaś się i w końcu zaczęłaś korzystać z kuchni?

– Że zrobiłam coś, co do tej pory nie do końca mi wychodziło…

– Sprawdźmy w takim razie, czy rzeczywiście uda ci się trafić przez żołądek do serca – skwitował Wiktor i zanurzył dłoń w pudełku, po czym jednym kęsem pochłonął ciastko. Żuł powoli, obserwowany bacznie przez obie kobiety, po czym szybko zabrał Hani pudełko. – Przeprosiny przyjęte – mlasnął i ruszył w głąb do salonu, nadgryzając po drodze kolejne ciastko.

Hania rzuciła w stronę Wiktora radosne spojrzenie, po czym spojrzała z uśmiechem na przyjaciółkę. Ścisnęła porozumiewawczo jej dłoń i pociągnęła ją za sobą do salonu.

– Przepraszam, że zakłócam wam spokój w rodzinne popołudnie – zaczęła Kinga, gdy usiadła przy stole. – Pewnie chcieliście trochę pobyć razem, a tu znów musicie użerać się ze mną… – westchnęła, czekając jednak na słowa zaprzeczenia.

Hania, lekko speszona, spojrzała na Wiktora, po czym szybko zaprzeczyła. Wiktor ledwo zauważalnie musnął ramię Hani i uśmiechnął się potwierdzająco. Kinga zmarszczyła brwi – jej uwadze nie umknęło chwilowe zmieszanie przyjaciółki ani dziwny gest jej narzeczonego. W tej chwili jednak usłyszeli zbiegającego po schodach Mikołaja. Kinga od razu zupełnie zapomniała o ich niecodziennym zachowaniu i rozłożywszy ramiona, chwyciła w nie rozpędzonego chłopca. Oliwia aż pisnęła z zachwytu i wyrwała się z objęć swojej opiekunki, by zawtórować bratu.

– Cioooociu, mogę jechać z wami? – Mikołaj przebierał nóżkami, gdy Hania i Kinga zbierały się do wyjścia.

– Kochanie, my niedługo wrócimy. Zostań z Oliwią i wujkiem. – Hania kucnęła przed malcem.

– Ale ja chcę z tobą! Prooooszę…

– Mikołaj – usłyszeli stanowczy głos Wiktora. – Skoro Hania mówi, że nie, to nie. Słyszałeś zresztą, niedługo wrócą.

– Ale ja też chciałbym na spacer… Czemu nie możemy iść wszyscy razem? – Chłopiec był coraz bardziej rozżalony. – Obiecałaś, że pójdziemy dziś do parku! – Tupnął nóżką i z naburmuszoną miną stanął przed Hanią.

Ta popatrzyła przelotnie na Wiktora, obawiając się nieco jego reakcji, mężczyzna jednak tylko podszedł do Mikołaja, przerzucił go sobie przez ramię i ruszył z powrotem do salonu, w którego każdym kącie porozrzucane były zabawki.

– Pójdziemy na spacer, gdy Hania i ciocia wrócą.

– I na lody! – dorzuciła Hania, zanim zamknęły się za nimi drzwi.

– Ten chłopiec jest coraz bardziej rezolutny! – zachwyciła się Kinga, gdy wsiadały do samochodu.

– Mnie też zaskakuje, każdego dnia czymś nowym. Wczoraj na przykład zapytał, czy twoje dziecko wzięło się z jedzenia, bo wciągnęłaś na kolację siedem naleśników – powiedziała rozbawiona Hania.

– Co takiego?!

– To co słyszałaś. Obserwował cię cały wieczór, po czym zasypał mnie pytaniami. Kiedy urodzisz, czy noworodek mieści się do jednej ręki i czy ja nie chcę mieć dziecka, bo dbam o linię i nie chcę być gruba… jak ty.

– Nie wierzę! Musisz nauczyć go dobrych manier, jak może mówić o kobiecie, że jest gruba! – Kinga śmiała się beztrosko, nie zwróciwszy uwagi, że Hania była już nieco mniej rozbawiona. – Wiesz, brakowało mi tego… Takich dni, kiedy nie myślę o niczym przykrym, mogę popatrzeć sobie na czyste, niczym niezmącone szczęście… – Spojrzała kątem oka na przyjaciółkę, widząc, że ta spuszcza głowę. – Bo jest niezmącone, prawda, Haniu? – zwróciła się w jej stronę.

– Prawda. – Hania nabrała głośno powietrza, po czym nie patrząc na Kingę, szarpnęła pas bezpieczeństwa.

– Haniu?

– Kinga, raz jest lepiej, raz gorzej, jak to w każdym związku. Ale pracujemy nad tym. – Poklepała przyjaciółkę po dłoni i obdarowała ją niewymuszonym uśmiechem.

Kinga uspokoiła się nieco, wciąż jednak miała wrażenie, że przyjaciółka czegoś jej nie mówi.

Hania zaś nie mogła powiedzieć Kindze, że to między innymi z jej powodu zaczęła kłócić się z Wiktorem. Wcale nie miała jej tego za złe, wsparcie w trudnych chwilach było odruchem bezwarunkowym towarzyszącym przyjaźni, z którego nie należy nigdy rozliczać, w tym samym jednak czasie przestała radzić sobie z godzeniem obowiązków narzeczonej, matki, redaktor kierującej jednym z najważniejszych działów w czasopiśmie o modzie „Brigitte” oraz właśnie przyjaciółki. Doba coraz bardziej się kurczyła, a Hania gubiła w rozrachunkach, ile komu poświęciła czasu. Musiała przyznać sama przed sobą, że najmniej poświęcała go właśnie Wiktorowi, który – choć wyrozumiały – był coraz bardziej rozdrażniony zabieganym życiem swojej narzeczonej. W którymś momencie wpadła nawet na niedorzeczny pomysł rozpisania grafiku ich spotkań, zdała sobie jednak sprawę, że życie to nie praca w biurze, i porzuciła ten fatalny pomysł, nie wspominając o nim na szczęście Wiktorowi.

– Powiesz mi teraz, jak naprawdę się czujesz? Cieszę się, że wzięłaś się w garść, wczoraj serce rosło na widok twojej uśmiechniętej twarzy, wciąż jednak mam wrażenie, że to…

– Chwilowe rozpogodzenie i wrócę do swojej hibernacji? Nie przeczę, miewam takie chwile, ale właśnie dlatego jedziemy teraz na cmentarz. Nie będę w stanie w pełni sobie z tym poradzić, dopóki go nie przeproszę. Więc Haniu, nie musisz się martwić. Nie mogę obiecać, że od razu zacznę się śmiać, beztrosko żyć i cieszyć wszystkim dookoła, ale będę próbowała.

– Co się stało? Czy to...

– Wydaje mi się, że ten tu osobnik – Kinga wskazała swój brzuch – to pewnego rodzaju… wynagrodzenie. Los, zabierając mi Daniela, obdarzył mnie w zamian innym szczęściem. Zrozumiałam to dopiero wczoraj, kiedy fizycznie poczułam, że on tam rzeczywiście jest, że się urodzi i będę musiała się nim zaopiekować… Boję się myśleć, co by było, gdybym nie nosiła go pod sercem. Może tak miało być, może on od początku miał pomóc mi się podnieść… I może to zabrzmi górnolotnie czy infantylnie, ale potrzebuję się czegoś chwycić, znaleźć punkt zwrotny i oby to właśnie była ta moja zwrotnica. – Kinga dotknęła brzucha, a samotna łza potoczyła jej się po policzku.

Hania również nie kryła wzruszenia. Wiedziała, ile Kinga wycierpiała od dnia, w którym dowiedziała się o śmierci Daniela, sama też przeżywała ten ból. Tym bardziej ucieszyło ją, że jej mądra i racjonalnie myśląca przyjaciółka wraca z tej dalekiej podróży, by ponownie odnaleźć się w życiu.

Mimo że widziała, że Kinga jest już w lepszej formie, nie pozwoliła jej samej odwiedzić grobu Daniela. Odprowadziwszy ją na miejsce, w którym pochowany był fotograf, zmówiła modlitwę i wycofała się tak, by jednocześnie mieć ją na oku i zapewnić jej odrobinę prywatności. Kinga stała nieruchomo przez pierwszych kilka minut, wpatrując się w napis na płycie nagrobnej. Hania odetchnęła z ulgą, dopiero gdy jej przyjaciółka położyła na pomniku kwiaty, zapaliła znicze i usiadła na ławeczce stojącej tuż przed grobowcem. Po około pół godzinie wstała i dotknąwszy czule marmuru, ruszyła w stronę stojącej w sąsiedniej alejce Hani. Wciąż płakała, jednak widać było po niej, że wyzbyła się złości, poczucia winy i żalu; po jej ustach błąkał się nawet blady uśmiech.

– Udało się – szepnęła do Hani, po czym rzuciła się jej w ramiona.

– Mogę być o ciebie spokojna?

– Możesz. – Kinga pociągnęła nosem i znów obdarzyła Hanię nieśmiałym uśmiechem.

– Wiesz, że w razie czego jestem pod telefonem?

– Wiem, ale mam nadzieję, że nie będzie to już telefon ratunkowy. – Kinga puściła oko do Hani zaglądającej przez otwarte drzwi samochodu. – No już, biegnij do domu, bo książę Wiktor skaże cię na banicję za tak długą nieobecność i będę musiała przyjąć cię u siebie!

W odpowiedzi Hania zaśmiała się nerwowo, pomachała Kindze i zatrzasnąwszy drzwi auta, wbiegła po schodach do domu. Z salonu dobiegały znajome głosy. Rzuciwszy torebkę na komodę, ruszyła w tamtą stronę. Rodzice Wiktora siedzieli na sofie, zabawiając dzieci.

– Dzień dobry – powiedziała lekko zaskoczona.

– Witaj, Haniu! – Pan Tadeusz zerwał się kanapy, by przywitać się z przyszłą synową. – Wiktor cię nie uprzedzał, że wpadniemy? – dopytał, widząc jej zmieszaną minę.

– Najwidoczniej zapomniał… Ale to nic nie szkodzi, miło państwa widzieć!

– Stęskniliśmy się za wnukami… – odparła pani Ewa, przytulając mocno Mikołaja.

– I za wami oczywiście też! – ojciec Wiktora poprawił żonę, po czym posadził Hanię na swoim miejscu.

– A Wiktor?

– Poszedł położyć Oliwię, od nadmiaru wrażeń padła jak mucha.

Hania wzięła głęboki oddech. Nie wiedzieć czemu w pierwszej chwili pomyślała, że może musiał pilnie wyjść do firmy i poprosił rodziców o pomoc. Przypomniała sobie jednak, że przecież była niedziela, dzień który – choćby nie wiadomo co – spędzali zawsze razem.

– My tak właściwie mamy dla was małą niespodziankę… – zaczął, nim jednak powiedział coś więcej, dostał porządnego kuksańca w bok od swojej małżonki.

– Poczekaj na Wiktora, jakiś ty w gorącej wodzie kąpany!

– Nie strofuj mnie przy przyszłej synowej, jaki ze mnie będzie autorytet! – odgryzł się teatralnie, po czym wzruszył ramionami, spoglądając na Hanię.

– Proszę się nie martwić, w moich oczach nic nie odbierze panu autorytetu! – Hania puściła oko do przyszłego teścia i już miała coś dodać, gdy do salonu wszedł Wiktor.

Podszedł do niej i pocałował ją w czubek głowy.

– Szybko wróciłaś.

– Tak jak obiecałam. – Uścisnęła jego dłoń.

– Jak Kinga?

– Zaskakująco dobrze. Już chyba po wszystkim.

– To ta twoja przyjaciółka, która…? – zaczęła niepewnie pani Ewa.

Oboje znali jej historię z opowieści Wiktora.

– Tak. Dzisiaj po raz pierwszy od pogrzebu odważyła się pojechać na cmentarz. Wydaje mi się, że to pewien przełom… – powiedziała Hania i zastygła.

Przypomniała sobie, w jak ciężką depresję popadła matka Wiktora po śmierci córki. Ona najprawdopodobniej jako jedyna naprawdę wiedziała, co czuje Kinga.

– To zdecydowanie przełom. Skoro zebrała się na odwagę, to oznacza, że jest gotowa, by przyjąć do wiadomości nową rzeczywistość – oparła całkiem swobodnie pani Ewa.

Głos jej jednak zadrżał, gdy wypowiadała ostatnie słowa. Pan Tadeusz niemal niezauważalnie uścisnął dłoń żony. Hania spojrzała na Wiktora, który uśmiechał się teraz do niej, a na jego twarzy malowała się wyraźna ulga. To pozwoliło i jej się rozluźnić.

– No, teraz możesz mówić. – Z zamyślenia wyrwał ją głos pani Ewy.

– Od razu zastrzegam, nie złośćcie się na Ewelinkę, ona nic nie naskarżyła, po prostu się zaczęła o was martwić…

– Ewelina? – Wiktor spojrzał na ojca zdezorientowany.

– Poprosiłam ją kilka razy, by pomogła mi przy dzieciach… – Pod przytłaczającym wzorkiem Wiktora Hania poczuła, jak maleje. Jej spokój gdzieś umykał.

Rodzice Wiktora wymienili spojrzenia, zauważywszy to nieporozumienie, po czym pani Ewa szybko zareagowała.

– Och, ona i tak ma wakacje, jest szczęśliwa, kiedy może pomóc! Ale nie o to chodzi…

– Ma też bardzo ważne praktyki do odbycia – przerwał surowym tonem Wiktor.

– Synu, dajże spokój. Posłuchaj lepiej, co mamy wam do powiedzenia.

Hania uciekła wzrokiem od spojrzenia Wiktora. Czuła się tak, jakby popełniła jakąś okropną zbrodnię, podczas gdy tak naprawdę raptem trzy czy cztery razy poprosiła siostrę Wiktora o pomoc! Dlaczego reagował tak impulsywnie i za wszelką cenę chciał wywołać u niej poczucie winy?

– Za tydzień, w piątek, zabieramy dzieci do siebie, a was wysyłamy do spa. Pięciogwiazdkowy hotel nad morzem, plaża i wasza dwójka. To ostatnie podrygi lata, wakacje się kończą, a wy wciąż tylko praca i praca. Nie możemy patrzeć, jak zatracacie się w tej gonitwie, niedługo w ogóle zapomnicie, że macie niebawem wziąć ślub!

– Moja żona ma rację, należy wam się solidny odpoczynek. Stwierdziliśmy więc, że skoro sami nie jesteście w stanie o to zadbać, postawimy was przed faktem dokonanym. Taki prezent… przedślubny.

Hania spojrzała na Wiktora, który również mierzył ją wzrokiem, po czym oboje spojrzeli na jego rodziców.

– Ale, tato…

– Nie ma żadnego ale. Jedziecie i koniec. A i my skorzystamy, bo spędzimy trochę czasu z naszymi wnukami!

Wiktor podszedł do ojca i uścisnął mu dłoń, Hania natomiast, wciąż lekko zaskoczona, kilkakrotnie podziękowała nie tyle za sam wyjazd, co za pomysł. To mógł być strzał w dziesiątkę – dobry moment na naprawę kulejącego związku.

Kiedy wieczorem Hania i Wiktor pożegnali swoich niespodziewanych gości, nie pamiętali już o tym, że mieli spędzić popołudnie na spacerze. Nawet Mikołaj, który zasnął przed telewizorem, zapomniał o lodach na wieść, że za tydzień czeka go mnóstwo atrakcji podczas weekendu z dziadkami.

Hania czytała książkę, zgubiła jednak wątek, gdy poczuła na sobie ciężki wzrok Wiktora. Leżeli już w łóżku.

– Powiesz mi teraz, co się takiego stało, że prosiłaś Ewelinę o pomoc i nie wspomniałaś mi o tym ani słowem? – zapytał Wiktor.

Zatrzasnęła powieść, nie zważając na brak zakładki, i spojrzała na niego z wyrzutem.

– Potrzebowałam jej pomocy, bo miałam dużo pracy, a ciebie akurat nie było w domu – rzuciła oschle.

– A nie powiedziałaś mi o tym, bo?

– Wiktor, czy ty chcesz wywołać we mnie poczucie winy? Udowodnić, że to ty masz rację, że nie radzę sobie z obowiązkami? – Wciąż miała w głowie słowa, które zabolały ją podczas poprzedniej kłótni.

– Przeprosiłem cię za wczoraj. Nie chciałem, byś tak to odebrała, poniosło mnie.

– Więc dlaczego cały czas mam wrażenie, że według ciebie w tych słowach jest sporo prawdy?

– Haniu, a może to jedynie twoja interpretacja? Nie chcę wywoływać u ciebie poczucia winy ani udowadniać, że sobie nie radzisz! Jestem po prostu zły, że sama mi o tym nie powiedziałaś! Przecież to nie jest nadzwyczajna sytuacja, tylko normalne, rodzinne życie! Nie byłoby problemem zatrudnienie opiekunki na czas dłuższy niż do naszego powrotu. Nie wymagam, byś była wielozadaniowa i ze wszystkim sobie świetnie radziła, nie jesteś robotem! Mam jednak wrażenie, że to ty chcesz udowodnić, że dajesz sobie ze wszystkim świetnie radę, ale kochanie, to nie ten etap. Przede mną naprawdę nie musisz wstydzić się słabości, nie jestem pracodawcą, który premiuje za dobre wyniki, a za złe karze naganą. Ja jestem tu po to, by cię wspierać! Że też wcześniej tego nie zauważyłem i myślałem, że ze wszystkim sobie radzisz, a zaniedbujesz jedynie dom. Już wiesz, skąd się wzięły nasze kłótnie?

Hania spuściła wzrok. Wiktor, nie czekając, aż odpowie, przyciągnął ją do siebie i objął ramieniem.

– Wiem, że chcesz być we wszystkim najlepsza, ale zobacz, jakim kosztem… To się odbija na nas… Spuść trochę z tonu, odpuść sobie trochę, a zobaczysz, że ci ulży…

– Przepraszam… Ja po prostu nie potrafię inaczej.

– Potrafisz, tylko jeszcze o tym nie wiesz. – Pocałował ją czule w skroń. – Obiecaliśmy sobie popracować nad nami, żeby było dobrze, i tak będzie. Swoją drogą moi rodzice mają wyczucie chwili, nie sądzisz? – Wiktor spojrzał na nią z uśmiechem.

Hania tylko kiwnęła głową.

– Nie cieszysz się?

– Och, cieszę się! Tylko się boję…

– Czego?

– Że znów z naszych planów nic nie wyjdzie, że coś wypadnie nieoczekiwanie i po raz kolejny będziesz rozczarowany…

– A ty nie będziesz?

– Ja jakoś przeżyję…

– Czyli jednak aż tak bardzo ci nie zależy?

– Nie o to chodzi… Zdaję sobie sprawę, że to w dużej mierze przeze mnie nasz związek ostatnio wyglądał jak… wyglądał. Muszę to jakoś odpokutować. Boję się po prostu, że ty nastawisz się, później znów coś pójdzie nie tak i…

– Rozmawialiśmy o tym, każde z nas ma swoje na sumieniu. Nie martw się więc na zapas, tylko szykuj na wspaniały, intensywny i wyjątkowy weekend w spa… – szepnął jej do ucha tak zmysłowo, że ciarki przeszły ją od czubka głowy po same koniuszki palców u stóp.

Musiał to wyczuć, bo od razu przejął inicjatywę i nie zważając na jej protest, uwięził ją pod swoim mocnym ciałem i uciszył namiętnym pocałunkiem. Nie miała siły się opierać, oddała mu się cała, a emocje, jakie towarzyszyły im tego wieczoru, miały być jedynie zapowiedzią tych, które będą przeżywali w czasie upragnionego urlopu.

Rozdział 3

Opiekunka przyszła punktualnie. Hania, zbierając się do wyjścia, pośpiesznie ustaliła z nią plan dnia, pocałowała w locie Oliwię, Mikołajowi przybiła piątkę, a leniwie przygotowującego się do pracy Wiktora klepnęła w pośladek, puszczając do niego oczko. On też przez cały ranek wspominał miniony wieczór i noc, które zapewne będą skutkowały wypiciem hektolitrów kawy w ciągu zaczynającego się właśnie dnia.

Zanim Hania dotarła do drzwi wyjściowych, Wiktor, mimo niewyspania, złapał ją szybkim ruchem, przyciągnął i pocałował namiętnie, nie zważając na zmieszaną tym widokiem opiekunkę i minę Mikołaja.

– Zakochana para, zakochana para! – wykrzykiwał chłopiec, biegając wokół nich.

Skonsternowana opiekunka bezskutecznie próbowała złapać malca i wyprowadzić do ogrodu. W dodatku Oliwia wspierała brata jak mogła w robieniu rabanu i tupiąc nóżkami, piszczała bez opamiętania. Hania i Wiktor zdawali się jednak trwać w transie, po scenie pocałunku patrząc sobie głęboko w oczy.

– Kocham cię – szepnął i musnął delikatnie jej usta.

– Ja też cię kocham – odparła półgłosem, po czym mocno przytuliła się do niego po raz ostatni i z bólem serca wyszła z domu.

Dzień zaczął się więc nad wyraz pogodnie i nie była to wyłącznie zasługa słońca, które od wczesnych godzin porannych przenosiło Warszawę do strefy równikowej. Po prostu coraz mniej trosk zaprzątało głowę Hani. Zaczęła dogadywać się z Wiktorem, Kinga dochodziła do siebie, zostało jej jedynie ogarnięcie zaległych projektów i rozsądne rozplanowanie wszystkich obowiązków, by chaos ostatecznie przestał panować w jej życiu.

Mimo nieprzespanej nocy pełna chęci i sił do pracy przekroczyła próg redakcji. Była zadowolona z decyzji o zmianie pracodawcy, którą podjęła pół roku temu – od samego początku zaczęto ją tu doceniać, a fakt, że nie miała w „Brigitte” żadnych znajomych i z nikim nie łączyły jej skomplikowane, osobiste relacje, działał na nią wręcz kojąco. Panowała tu zdrowa, koleżeńska atmosfera i choć każdy próbował się na swój sposób wybić, dziennikarze dobrze ze sobą współpracowali – to nie był ostentacyjny wyścig szczurów. Jedynie brak Kingi od czasu do czasu jej doskwierał. Nie zaprzyjaźniła się tu jeszcze z nikim na tyle, by móc porozmawiać o wszystkim i o niczym, zwierzyć się z jakiejś bolączki lub wybrać na niezobowiązujący lunch. Relacje między współpracownikami były raczej formalne, służbowe, więc zdobycie czyjegoś zaufania i zarazem obdarzenie nim kogoś wymagało sporego wysiłku i długiego stażu w redakcji. Z drugiej strony dzięki temu mogła w pełni oddać się pracy, pisać na poważne tematy, a awans na stanowisko kierownika działu, jaki otrzymała już po kilku miesiącach, był ostatecznym dowodem na to, że dobrze wybrała. I co najważniejsze, dokonała tego własnymi siłami, bez protekcji i nierównej walki. Uśmiechnęła się więc, kiedy wchodząc do swojego gabinetu, minęła tabliczkę ze swoim nazwiskiem oraz nazwą stanowiska. Wzięła głęboki wdech, rzuciła aktówkę na biurko i usiadła, gotowa zacząć kolejny dzień w pracy, którą tak bardzo lubiła.

Ledwo włączyła laptopa, by przygotować pobieżną prasówkę, gdy usłyszała donośne pukanie do drzwi.

– Proszę! – powiedziała podniesionym głosem.

– Cześć! – Artur powitał ją promiennym uśmiechem.

Był jedną z niewielu osób, które już pierwszego dnia zyskały jej sympatię. Miał niesamowity dar zjednywania sobie ludzi, a jego otwartość i przebojowość ułatwiały mu nawiązywanie kontaktów. Potrafił wzbudzić zaufanie oraz – dzięki pogodzie ducha – wprost zarażał pozytywną energią.

– Czego dusza pragnie? – zapytała rozbawiona, gdy Artur mościł się na sofie.

Ewidentnie zbierał się w sobie, by o coś ją poprosić.

– Piszę pewien artykuł…

– Nie gadaj! – weszła mu w słowo, siląc się na poważny ton, za co została zgromiona upominawczym spojrzeniem. Uniosła więc ręce w geście poddania i uśmiechnęła się pogodnie.

– Chcesz się dowiedzieć czy nie? – fuknął Artur.

– No mów.

– Tytuł „Damy na salonach, a słoma ze szpilek wystaje”. Co myślisz?

Hania aż zamrugała kilkakrotnie ze zdziwienia.

– Wiem, wiem, jeszcze go trzeba dopracować, może niezbyt trafny, ale zamysł jest taki, by opisać dziewczyny, które przyjechały do stolicy z prowincji i robią karierę.

– W jakiej branży?

– W różnych… branżach… – Tak zaakcentował ostatnie słowo, że Hania w mig zrozumiała, o jakie branże chodzi.

– Oklepane – skwitowała.

– Też tak myślałem. Ale gdybym zrobił z tego cykl, przeprowadzał wywiady z dziewczynami, zestawił te, którym udało się osiągnąć coś więcej, z tymi, które skończyły w domach pod Warszawą, poszukał eksperta i dodał analizę psychologiczną problemu? Nie sądzisz, że to mogłoby chwycić, mimo że takich artykułów było już sporo? Nie chcę zająć się tylko prostytutkami, ale też dziewczynami, które dopiero zaczynają pracę, studentkami albo świeżo upieczonymi absolwentkami, które próbują sobie ułożyć życie. Rozejrzałbym się może po uniwersytetach, trochę po agencjach modelek, może po knajpach, bo wiem, że tam też sporo dziewczyn zaczyna.

– A dlaczego chcesz pisać o kobietach?

– Bo to pismo dla kobiet!

– Ale kobiety lubią też czytać o mężczyznach.

– Chodzi mi o to, by otworzyć nieco oczy naszym czytelniczkom, by pokazać, jak mogą zawalczyć o siebie. Myślałem też o zaproszeniu do współpracy psychologa i stworzeniu infolinii dla dziewczyn, które wciąż nie mogą się odnaleźć.

– Chcesz zrobić z nas pośredniak czy telefon zaufania?

– Myślisz, że to nie wypali? Moim zdaniem ten cykl ma szansę przejść do historii prasy! – cmoknął dumnie na poparcie swoich słów i rozsiadł się wygodniej na sofie.

– Sama nie wiem…

– Ale ja wiem! – Poderwał się podekscytowany. – Kobiety uwielbiają czytać historie, w których mogą się odnaleźć, rozpoznać swoje doświadczenia! A gdy dodamy do tego obiektywną ocenę psychologa, który podsumuje, dlaczego stało się tak, a nie inaczej, mamy szansę na naprawdę dobry cykl poradnikowy!

– No dobrze, ale czego oczekujesz ode mnie? To naczelny musi klepnąć pomysł, nie ja.

– Od ciebie potrzebuję… namiarów na kilka agencji modelek. Moda to twoja działka, z pewnością masz jakieś kontakty. Przypomniałem sobie, że kiedyś pisałaś o dziewczynie, która przyjechała z koleżankami z małej wioski na południu Polski, by zakosztować wielkiego świata. Jej się udało, koleżankom nie. Mógłbym napisać i o niej, i o nich. – Artur włożył ręce do kieszeni, stanąwszy przy biurku Hani z miną człowieka pewnego, że sukces ma… w tychże kieszeniach.

Hania odchyliła się na krześle, skrzyżowała ręce na piersiach i przyglądała mu się badawczo.

– Okej, jeśli naczelny klepnie temat, namiary będą czekały na moim biurku.

– Ale… – Mina wyraźnie mu zrzedła.

– Ochrona danych osobowych! – Przewróciła teatralnie oczami.

– Pracujemy w jednej redakcji, zlituj się… Jeśli będę miał więcej materiałów, szybciej przekonam naczelnego, że…

– A więc wątpisz!

– Nie, ale…

– Możesz się na mnie powołać, potwierdzę mu nasze ustalenia.

– Zemszczę się… – Zmrużył oczy, obrócił się na pięcie i wyszedł z gabinetu z wysoko podniesioną głową, udając obrażonego na śmierć.

Hania zaśmiała się, gdy zauważyła, że Artur nie wyszedł ze swej roli, nawet gdy zamknął za sobą szklane drzwi jej gabinetu. Widziała, że zmierza prosto do naczelnego, więc ten pomysł wiele dla niego znaczył i nie zamierzał poddać się bez walki. Dzięki temu zapałała do niego jeszcze większą sympatią – przypomniał jej… młodą Hanię. Uśmiechnęła się pod nosem i nim wróciła do swojej pracy, spisała z wizytownika kontakty, które mogą mu się przydać podczas zbierania materiałów do tego cyklu. Jeśli mogła mu pomóc w osiągnięciu sukcesu, była gotowa zrobić to od razu. Wpadła nawet na pewien pomysł. Szybko wyciągnęła telefon i wybrała numer Eweliny.

– Cześć, bardzo jesteś zajęta? – zapytała z determinacją w głosie.

– Hej, nie. I chyba wiem, w jakiej sprawie dzwonisz, mama mnie uprzedziła… Słuchaj, strasznie cię przepraszam, że wygadałam się rodzicom, ja po prostu się o was martwię i…

– A, to! Nie, niczym się nie przejmuj, wyjaśniliśmy sobie z Wiktorem wszystko. I prawdę powiedziawszy, chyba właśnie dzięki twojemu długiemu językowi. Ale ja nie w tej sprawie…

– Zamieniam się w takim razie w słuch – odparła radośnie.

Hania pokrótce opowiedziała Ewelinie o pomyśle Artura i zapytała, czy nie zna kogoś, kto pasowałby na bohatera takiego artykułu, może ma jakąś koleżankę, która na przekór wszystkiemu postawiła na swoimi i osiągnęła sukces. Ewelina była w końcu studentką, obracała się w towarzystwie młodych i krnąbrnych osób, które często nieracjonalnie walczą o swoje marzenia, a czasami nawet… tę walkę wygrywają. Siostra Wiktora obiecała popytać wśród znajomych, zaznaczając, że nie jest pewna, czy znajdzie chętnych do udzielenia wywiadu. O ile osoby, które osiągnęły sukces, są gotowe dzielić się swoją historią, o tyle ci, którzy wciąż zmagają się z trudami wielkomiejskiego życia, rzadko się zwierzają. Hani to jednak nie przeszkadzało, każdy materiał się liczył, zresztą to nie ona pisała artykuł. Miała tylko pomóc, z realizacją planu Artur musiał już poradzić sobie sam.

Gdy się rozłączyła, przeszył ją dreszcz emocji. Tryskający pozytywną energią kolega obudził w