Pedagogika miejsca wspólnego książka papierowa

Pedagogika miejsca wspólnego jest wzorem imperatywu naszego czasu, polegającego na tym, by myśleć, pisać, uczyć, uczyć się, organizować i pobudzać alternatywy wobec szaleństwa, wzbudzać nadzieję i zaczynać tworzyć świat takim, jakim pragniemy go widzieć; świat, którego potrzebujemy tak pilnie. (Pauline Lipman)

Książka wychodzi z bardzo jasnej etycznej pozycji, definiującej miasta jako miejsca dialogu [...], równocześnie definiując cel książki nie tylko jako diagnozę, lecz przede wszystkim jako projekt (lepszego świata). Na dodatek książka jest pisana przez pedagoga, łączącego co najmniej dwie (urbanistyczną i pedagogiczną) perspektywy badawcze. Te perspektywy łączą się w fascynującym splocie terytorialnie zdefiniowanych działań ufundowanych na mocnym systemie wartości [...]. Autorka głęboko wierzy w równościowy, horyzontalny i dialogiczny projekt miejskiej pedagogiki, lecz jej wiara jest osłabiana poprzez „pochwałę epistemologicznego braku pewności” oraz zafascynowanie „nieprzewidywalnością miejsca”. [...] Książka profesor Marii Mendel nie tylko jest mocnym głosem we współczesnej debacie nad stanem polskich miast, ale jest szkicem projektu budowania lepszego świata, szkicem, który łączy różne dyscypliny naukowe oraz różne rodzaje społecznych aktywności. Owa transdyscyplinarność jest istotą i siłą studiów miejskich, w których ramach ta książka powinna znaleźć w Polsce ważne miejsce. (Krzysztof Nawratek)