Przygody brygadiera Gerarda ebook

Przygody

brygadiera

Gerarda

Arthur Conan Doyle

Ilustracje: W.B. Wollen

Przekład z języka angielskiego: Jan S. Zaus

Redakcja:

Joanna Kryszczukajtis-Szopa

Korekta:

Laura Ryndak

Projekt okładki:

Maciej Pieda

Zdjęcia na okładce:

shutterstock.com © Ysbrand Cosijn

Źródła ilustracji:

Arnold Genthe/Wikimedia Commons

http://en.wikisource.org/wiki/The_Exploits_of_Brigadier_Gerard

http://etext.lib.virginia.edu/toc/modeng/public/DoyGera.html

Redakcja techniczna, skład i łamanie: Grzegorz Bociek

Konwersja do epub i mobi: A3M Agencja Internetowa, mBOOKS. marcin siwiec

Rozdziały I, II, III, IV, VII, IX pochodzą ze zbioru: The Exploits of Brigadier Gerard, pozostałe z The Adventures of Brigadier Gerard.

Wydanie I

Bielsko-Biała 2020

© Copyright by Wydawnictwo Dragon

Wydawnictwo Dragon Sp. z o.o.

ul. 11 Listopada 60-62

43-300 Bielsko-Biała

www.wydawnictwo-dragon.pl

ISBN 978-83-8172-529-3

Wyłączny dystrybutor:

TROY-DYSTRYBUCJA Sp. z o.o.

ul. Mazowiecka 11/49

00-052 Warszawa

tel./faks 22 725 78 12

Oddział

ul. Legionowa 2

01-343 Warszawa

Zapraszamy na zakupy do naszej księgarni internetowej:

www.fabulo.com.pl

Znajdź nas na Facebooku: 

www.facebook.com/dragonwydawnictwo/

Il etait brave mais avec cette graine

de folie dans sa bravoure 

que les Français aiment.

Był dzielny, ale z tą odrobiną

szaleństwa w swojej odwadze,

którą kochają Francuzi.

Wstęp

Mam nadzieję, że znajdą się czytelnicy, zainteresowani opowiadaniami żołnierzy Napoleona, a to ich zainteresowanie poszerzy się także na prześledzenie źródeł ich pochodzenia. Ówczesne czasy obfitowały w materiały dotyczące wojskowości, a niektóre z nich były tak niezwykle realistyczne i malownicze, że jeszcze nigdy takich nie czytałem. Pomijając prace czysto historyczne lub biografie dowódców, istnieje dużo relacji napisanych przez ludzi, biorących bezpośredni udział w walkach i opisujących swoje wrażenia i doświadczenia, zawsze z punktu widzenia poszczególnych rodzajów służb, do których należeli. Szczególne szczęście do takich kronikarzy miała kawaleria.

De Rocca w swoich Memoires sur la guerre des Francais en Espagne, zaprezentował relacje huzara, podczas gdy De Naylies w Memoire sur la guerre d’Espagne przedstawił opis tej samej kampanii, ale z punktu widzenia dragona. Następnie mamy Souvenirs Militaires du Colonel de Gonneville, gdzie zaprezentowano epizody wojenne, łącznie z tymi w Hiszpanii, widząc je spod zdobionego piórami hełmu kirasjera. Jednak najbardziej wyróżniającym się dziełem z tych wszystkich prac i z wielu innych wojennych wspomnień, są słynne wspomnienia Marbota, które obecnie stały się dostępne w angielskim tłumaczeniu. Marbot był szaserem, a więc za jego pośrednictwem otrzymaliśmy relacje z punktu widzenia kawalerzysty. Spośród wielu tekstów, które pomogą nam zrozumieć żołnierzy Napoleona, osobiście polecam Les Cahiers du Capitaine Coignet, opisujący wojnę widzianą oczami zwykłego gwardzisty, oraz Les Memoire du Sergeant Bourgoine, podoficera w tym samym korpusie. Dziennik sierżanta Fricasse i wspomnienia de Fezenaca, oraz de Segura, to kompletny materiał, z którego czerpałem natchnienie do tej książki, aby nasycić prawdziwą wojskową i historyczną atmosferą jej fikcyjną postać.

ARTHUR CONAN DOYLE

Marzec, 1903 r.

Część pierwsza

I. Jak brygadier przybył do zamku Gloom

Bardzo dobrze zrobiliście, moi przyjaciele, że potraktowaliście mnie z odpowiednim szacunkiem, bowiem darząc szacunkiem mnie, okazujecie szacunek zarówno Francji jak i samym sobie. Macie przed sobą nie tylko oficera z siwymi wąsami, jedzącego omlet lub wysuszającego szklaneczkę, lecz także fragment historii. Widzicie we mnie jednego z tych ostatnich wspaniałych ludzi, weteranów, wówczas młodych chłopców, którzy wcześniej nauczyli się władać szablą niż brzytwą i którzy w stu bitwach nigdy nie pozwolili ujrzeć wrogowi swych plecaków. Przez dwadzieścia lat uczyliśmy Europę, jak walczyć, a gdy przyswoiła sobie tę lekcję, tylko termometr – nigdy bagnet – mógł pokonać Wielką Armię. Berlin, Neapol, Wiedeń, Madryt, Lizbona, Moskwa – tam wszędzie w stajniach stały nasze konie. Tak, przyjaciele, powtarzam raz jeszcze – dobrze zrobiliście wysyłając do mnie swoje dzieci z kwiatami, aby ich uszy usłyszały trąbki wzywające Francję, oczy ujrzały jej sztandary w krajach, których już nigdy znowu nie ujrzą.

Nawet teraz, kiedy drzemię w moim fotelu, mam przed oczami strumień wielkich wojowników: w zieleń odzianych szaserów, wielkich kirasjerów, lansjerów Poniatowskiego, dragonów w bieli, podskakujących na koniach grenadierów w niedźwiedzich skórach. A po nich, nadchodzących nisko brzmiących werblistów, a w wieńcach kurzu i dymu widzę też w rzędzie brązowych twarzy linię wysokich czap, z kołyszącymi się długimi, purpurowymi pióropuszami, pośród ukośnych linii stali. A tam dalej jedzie na koniu Ney, ze swoją rudą czupryną, Lefebvre o szczęce buldoga i Lannes z gaskońską dumą, a za nim, między błyszczącymi brązami i dumnie powiewającymi pióropuszami, wychwytuję mignięcie jego postaci, widzę przez moment człowieka o bladym uśmiechu, zaokrąglonych ramionach i oczach zdających się patrzeć gdzieś w nieskończoną dal. I to już koniec mojego snu, przyjaciele; wstaję z fotela, wołam ochrypłym głosem i tak głupio wyciągam rękę, że madame Titaux śmieje się z żyjącego wśród cieni przeszłości starego człowieka.

Nawet teraz, kiedy drzemię w fotelu, mam przed oczami tych wielkich wojowników

Chociaż pod koniec wojny byłem dowódcą brygady, z nadzieją szybkiego awansu na generała dywizji, to częściej wspominam wcześniejsze dni chwały i przygody związane z początkowym życiem żołnierskim. Musicie zrozumieć, że gdy oficer ma wielu ludzi i mnóstwo koni pod swoim dowództwem, jego umysł zajmują rekruci, szkolenie jeźdźców, uzupełnienie, zaopatrzenie i zakwaterowanie tak, że nawet wtedy, gdy staje w obliczu wroga, wymienione sprawy stanowią dla niego poważny problem. Jednak, gdy jest tylko porucznikiem, albo kapitanem, nie nosi na barkach innego ciężaru, poza epoletami i może pobrzękiwać ostrogami, powiewać dolmanem, wysuszać szklaneczki wina, całować dziewczęta i kombinować, jak wieść życie szarmanckiego kawalera. Jest to jego czas przygód i właśnie ten czas pragnę przetworzyć w opowieści, które zamierzam wam zaprezentować.

Zatem, dziś wieczorem opowiem wam o mojej wizycie w zamku Gloom, o dziwnej misji podporucznika Duroca i przerażającej sprawie człowieka, niegdyś znanego jako Jean Carabin, a później jako baron Straubenthal.

Musicie wiedzieć, że w lutym 1807 roku, zaraz po zajęciu Gdańska, major Legendre i ja otrzymaliśmy zlecenie zabrania z Prus do Wschodniej Polski czterystu kawalerzystów.

Zła pogoda, a specjalnie krwawa bitwa pod Eylau1, zabiły tak wiele koni, że nasz wspaniały Dziewiąty Pułk Huzarów znalazł się w trudnej sytuacji, stając się batalionem lekkiej piechoty. Dlatego ja i major doskonale wiedzieliśmy, że niecierpliwie oczekują nas na froncie. Jednak nie posuwaliśmy się zbyt szybko, gdyż śnieg był głęboki, drogi zniszczone i towarzyszyło nam dwudziestu wracających inwalidów. Poza tym, nie mogliśmy przyspieszyć, gdy codziennie musieliśmy szukać zaopatrzenia; zdarzało się, że niczego nie mogliśmy zdobyć, a to zmuszało konie do powolnego marszu. Jestem świadomy, że w książkach opisuje się kawalerię jako formację zawsze żwawo galopującą, ale ja, po dwudziestu kampaniach wiem, że w istocie w obliczu wroga, konie brygady idą wolno, najwyżej truchtem. Twierdzę, że huzarów i szaserów dużo łączy z kirasjerami lub dragonami.

Osobiście bardzo lubię konie i dowodziłem czterystoma końmi, w każdym wieku, o różnej maści i o rozmaitym charakterze – wszystkie doskonale znałem i sprawiły mi wiele radości. W większości wywodziły się z Pomorza, chociaż były też konie z Normandii, a niektóre z Alzacji; i może was rozbawić uwaga, że różniły się charakterem tak samo, jak ludzie pochodzący z tych rejonów. Zaobserwowałem też, co często mogłem udowodnić, że natura konia zależy od jego maści – od pełnej wyobraźni kokieterii nerwowego gniadosza, po twardego, stanowczego kasztanka i od ponurego deresza po upartego rdzawo­‍-czarnego rumaka. Jednak to wszystko nie ma nic wspólnego z moją obecną opowieścią, ale oficer kawalerii nie może w swojej opowieści pominąć uwagi na ten temat, kiedy wie, że na samym początku czeka na niego czterysta koni. Mam zwyczaj mówić o tym, co mnie interesuje i żywię nadzieję, iż może i was to zainteresuje.

Wisłę przekroczyliśmy pod Marienwerder2 i dotarliśmy do Riesenburgu3, gdzie do mojego pokoju, w budynku poczty wszedł major Legendre z kartką papieru w ręku.

– Opuszczasz mnie – oznajmił, z wyrazem rozpaczy na twarzy.

Mnie jednak nie zmartwiło to za bardzo dlatego, że będąc jego podwładnym – jeśli tak to mogę wyrazić – z trudem mogłem z nim wytrzymać. Jednak w milczeniu zasalutowałem przepisowo.

– Na rozkaz generała Lasalle’a – kontynuował – zostajesz natychmiast przeniesiony do Rössel4 i masz się zameldować w kwaterze głównej pułku.

Żadna inna wiadomość nie mogła mi sprawić większej przyjemności. Cieszyłem się już wystarczająco dobrą opinią u przełożonych, dlatego było dla mnie oczywiste, że ten nagły rozkaz oznaczał, iż pułk znowu mnie potrzebuje i że Lasalle zrozumiał, jak bardzo szwadron jest beze mnie niekompletny. Prawdą jednak jest, że rozkaz nadszedł w niedogodnym dla mnie momencie, ponieważ dozorca domu, w którym zajmowałem kwaterę, miał nadobną córkę – była to jedna z tych szczupłych, czarnowłosych polskich dziewcząt – z którą miałem nadzieję nawiązać bliższy kontakt. Jednak pionek nie może dyskutować, gdy palce gracza przesuwają go po planszy, więc dosiadłem mojego czarnego rumaka, Rataplana i natychmiast wyruszyłem w samotną podróż.

Daję wam słowo, że dla tych biednych Polaków i Żydów, którzy mieli tak mało wesołych chwil w swoim szarym życiu, prawdziwą ucztą był widok, jaki ujrzeli przed drzwiami. Oto mroźne powietrze poranka sprawiało, że czarne członki Rataplana i piękne krzywizny jego boków, za każdym skokiem błyszczą i skrzą się. Jeśli zaś o mnie chodzi, to stukot kopyt na drodze i pobrzękiwanie uzdy, wraz z każdym ruchem końskiego łba, nawet dziś powoduje, że krew zaczyna żywiej krążyć w moich żyłach. Możecie się zatem zastanawiać, jak w wieku dwudziestu pięciu lat radziłem sobie – ja, Etienne Gerard, z elity jeźdźców i najsprawniejsza klinga w dziesięciu pułkach huzarów? W Dziesiątym, błękit był naszym kolorem – błękitny jak niebo dolman i pelisa ze szkarłatnym gorsem; mówiono w armii, że zniechęcając innych mężczyzn, wabimy ku sobie całą żeńską populację. Tego ranka, w Riesenburgu, dostrzegłem w oknach bystre oczy, zdające się błagać mnie, bym się nie spieszył, lecz co może żołnierz, poza ucałowaniem rączki i potrząśnięciem uzdy, a potem dalej w drogę?

Był to ponury czas przemierzania tego najuboższego i najbrzydszego kraju w Europie, choć pod bezchmurnym niebem, w promieniach zimowego słońca i przez skrzące się śniegiem pola. Oddychałem mroźnym powietrzem, a Rataplan wydmuchiwał nozdrzami dwa pióropusze pary, podczas, gdy z obu stron wędzidła, zwisały sople lodu. Puściłem go truchtem, żeby się rozgrzał, podczas, gdy sam musiałem pomyśleć, jak chronić się przed zimnem. Na północ i południe rozciągały się wielkie równiny poprzecinane kępami jodeł i jaśniejszymi plamami modrzewi. Tu i tam widać było samotne domostwa, ale Wielka Armia przeszła tędy zaledwie przed trzema miesiącami i dobrze wiecie, co to może oznaczać dla danej okolicy. Polacy byli naszymi przyjaciółmi, to prawda, lecz na sto tysięcy ludzi tylko Gwardia dysponowała wozami zaprzęgowymi i często urządzała popas, nic więc dziwnego, że nigdzie nie było śladu bydła i z kominów milczących domów nie unosił się dym. W tym kraju, przez który przeszli nieproszeni goście, zagościła też bieda i mówiono, że tam, gdzie Cesarz wiódł swoich ludzi, nawet szczury cierpiały głód.

W południe dojechałem do wsi Saalfeldt, jednak znajdowałem się na drodze prowadzącej do Ostródy, gdzie Cesarz zimował i obozowało siedem dywizji piechoty, zapchanej powozami i wozami. Tłoczyła się też artyleria, konne zaprzęgi i kurierzy, płynął ciągły strumień rekrutów oraz maruderów, co sprawiało wrażenie, że minie dużo czasu zanim dołączę do moich kamratów. Natomiast na równinie leżało pięć stóp śniegu, więc nie można było skracać drogi. Jednak z radością znalazłem boczną drogę, biegnącą z dala od innych dróg, przez świerkowy las, w kierunku północnym. Na skrzyżowaniu dróg stała mała oberża, a przy drzwiach były uwiązane konie patrolu Trzeciego Pułku Huzarów Conflans – tego właśnie, którego później zostałem pułkownikiem. Na stopniach stał oficer, wątły, blady młodzieniec, sprawiający bardziej wrażenie księdza z seminarium niż dowódcy tych beztroskich hulaków.

– Witam pana – rzekł do mnie, widząc, że powstrzymuję konia.

– Dzień dobry – odparłem. – Jestem porucznik Etienne Gerard, z Dziesiątego.

Z wyrazu jego twarzy wywnioskowałem, że słyszał o mnie, pewnie z tego słynnego pojedynku, jaki stoczyłem z sześcioma mistrzami fechtunku. Jednak zachowywałem się na tyle bezpośrednio, iż poczuł się swobodniej.

– Ja jestem podporucznik Duroc, z Trzeciego – przedstawił się.

– Nowy? – spytałem.

– Dołączyłem w minionym tygodniu.

Pomyślałem, że był bardzo świeży, sądząc z jego bladej twarzy i sposobu, w jaki pozwolił rozluźnić się swoim ludziom na koniach. Jednak jeszcze nie tak dawno, ja sam doświadczyłem jak to jest, gdy uczeń szkolny wydaje rozkazy weteranom. Pamiętam, jak płonąłem rumieńcem wykrzykując rozkazy ludziom, którzy widzieli więcej bitew niż ja liczyłem sobie lat i bardziej naturalne byłoby, gdybym zwrócił się do nich słowami: „Stańcie jeśli łaska w szeregu…” – albo: „Jeżeli uważacie, że tak będzie lepiej, to pobiegnijcie truchtem”.

Dlatego też tak samo potraktowałem tego chłopca i gdy zauważyłem, że jego ludzie wykazują pewnego rodzaju rozluźnienie, rzuciłem im tak ostre spojrzenie, że natychmiast zesztywnieli w siodłach.

– Mogę pana spytać, czy jedzie pan tą drogą na północ? – zagadnąłem.

– Mam rozkaz patrolować aż do Arensdorf – oznajmił.

– Zatem, jeśli pan pozwoli, pojadę z panem – zaproponowałem. – Ta dłuższa droga może być dla mnie szybsza.

I tak było, bowiem droga biegła z dala od armii, do kraju, gdzie grasowali Kozacy i maruderzy i tak jak tamta była zatłoczona, tak ta była pusta. Jechałem z Durocem, na czele sześciu konnych. Duroc był dobrym chłopcem, z głową nabitą bzdurami, jakich uczą w St. Cyr i które więcej informują o Aleksandrze Wielkim i Pompejuszu niż o przygotowaniu mieszanki paszy dla koni lub pielęgnacji kopyt. Niemniej, jak już powiedziałem, dobry był z niego chłopak, jeszcze nie zepsuty życiem obozowym. Z przyjemnością słuchałem, jak paplał o swojej siostrze Marii i matce w Amiens. Tymczasem dojechaliśmy do wsi Hayenau. Duroc zajechał przed budynek poczty i oznajmił, że chce się widzieć z kierownikiem.

– Może mi pan powiedzieć – zapytał – czy w tej okolicy mieszka ktoś, kto przedstawia się jako baron Straubenthal?

Poczmistrz potrząsnął przecząco głową i pojechaliśmy dalej. Początkowo nie zwróciłem na to szczególnej uwagi, ale gdy mój towarzysz powtórzył to pytanie w następnej wsi, z takim samym rezultatem, nie mogłem się oprzeć pokusie i zapytałem go, kim jest baron Straubenthal.

– To człowiek – odparł Duroc z nagłym rumieńcem na chłopięcej twarzy – któremu mam dostarczyć bardzo ważną wiadomość.

No cóż, nie było to zadowalające wyjaśnienie, lecz w zachowaniu mojego kolegi było coś, co mówiło, że dalsze drążenie może być dla niego kłopotliwe. Dlatego milczałem, a Duroc ciągle wypytywał każdego spotkanego chłopa, jednak nikt nie mógł mu udzielić informacji o baronie Straubenthalu.

Ja ze swojej strony usiłowałem – jak każdy oficer lekkiej kawalerii – ustalić położenie i bieg strumieni, oznaczając miejsca, w których znajdują się brody. Każdy krok oddalał nas od flank obozu, do którego zdążałem. Daleko na południu, w mroźnym powietrzu unosiło się kilka pióropuszy szarego dymu, znacząc pozycje naszych placówek. Jednak na północy, między nami i zimowymi kwaterami Rosjan, nie było już nic. Dwukrotnie pochwyciłem na dalekim horyzoncie błyski stali i wskazałem je mojemu towarzyszowi, jednak były zbyt odległe, żeby określić, skąd dokładnie pochodzą, mimo to nie wątpiliśmy, że to błyszczą ostrza lanc kozackich maruderów.

O zachodzie słońca wjechaliśmy na niskie wzgórze i po prawej stronie ujrzeliśmy małą wieś, a po lewej wysoki, czarny zamek, wznoszący się ponad sosnowym lasem. Zbliżał się do nas wóz z chłopem – kudłatym, przygarbionym biedakiem w kożuchu.

– Co to za wieś? – zapytał Duroc.

– To Arensdorf – brzmiała odpowiedź udzielona w barbarzyńskim, niemieckim dialekcie.

– Zatem tutaj zatrzymam się na noc – oświadczył mój młody towarzysz.

Potem zwrócił się do chłopa, ze swoim odwiecznym pytaniem:

– Możecie mi powiedzieć, gdzie mieszka baron Straubenthal?

– Może to ten, który jest właścicielem zamku Gloom – odparł chłop, wskazując czarne wieże w odległym lesie.

Duroc wydał okrzyk, jak sportowiec, który widzi przed sobą początek rozgrywki. Wydawało się, że chłopiec stracił głowę – oczy mu błyszczały, twarz pokryła się śmiertelną bladością, wokół ust utworzył się tak ponury grymas, że chłop z przerażeniem odskoczył w tył. Jeszcze dziś widzę, jak Duroc kładzie się na szyję kasztanka, wlepiając rozgorączkowany wzrok w wielką, czarną wieżę.

– Dlaczego nazwałeś to miejsce zamkiem Gloom?5 – zapytał.

– Taką nazwę dali mu nasi, tu we wsi – odparł chłop. – Z powodu tych wszystkich mrocznych rzeczy, jakie się tu wyprawiały. Od czternastu lat mieszka tam najpodlejszy człowiek w Polsce.

– Polski szlachcic? – spytałem.

– Nie, my w Polsce nie rodzimy takich.

– A więc Francuz? – podsunął Duroc.

– Powiadają, że pochodzi z Francji.

– Jest rudy?

– Rudy jak lis.

– Tak, tak, to mój człowiek! – wykrzyknął mój towarzysz, drżąc cały z podniecenia. – Ręka Opatrzności przywiodła mnie tutaj. I kto powie, że nie ma sprawiedliwości na tym świecie? Idziemy, monsieur Gerard. Wpierw muszę znaleźć dla moich ludzi bezpieczną kwaterę, potem załatwię moje prywatne sprawy.

Dał ostrogę koniowi i w dziesięć minut później staliśmy przed drzwiami gospody w Arensdorf, gdzie jego ludzie zostali zakwaterowani na noc.

No, ale to nie była moja sprawa i nie miałem najmniejszego pojęcia, co to wszystko znaczy. Rössel był jeszcze daleko, a ja byłem zdecydowany jechać dalej przez kilka godzin, aby znaleźć gdzieś po drodze stodołę i schronienie dla Rataplana i dla siebie. Po wypiciu szklanki wina wsiadłem na konia, ale Duroc wybiegł z drzwi gospody i położył mi rękę na kolanie.

– Monsieur Gerard – rzekł ciężko dysząc – błagam, niech mnie pan nie opuszcza!

– Dobry człowieku – odparłem – jeżeli mi powiesz, o co chodzi i co zamierzasz, to zdecyduję czy mogę panu towarzyszyć.

– Pan potrafi być wspaniałomyślny! – krzyknął. – Z tego, co o panu słyszałem, monsieur Gerard, wiem, że jest pan jedynym człowiekiem, którego życzyłbym sobie mieć przy sobie dzisiejszej nocy.

– Zapomina pan, że jadę, aby dołączyć do mojego pułku.

– Jednak w żadnym razie nie dołączy pan dziś w nocy. Jutro odprowadzimy pana do samego Rössel. Zostając ze mną, uczyni mi pan wielką łaskę i pomoże w sprawie, która dotyczy mojego honoru i honoru mojej rodziny. Jestem jednak zmuszony wyznać panu, że może być z tym związane pewne osobiste niebezpieczeństwo.

Był sprytny. To mi oczywiście wystarczyło. Natychmiast zeskoczyłem z konia i rozkazałem stajennemu zaprowadzić go do stajni.

– Wejdźmy do gospody – powiedziałem – i powiedz mi dokładnie, czego ode mnie chcesz.

Weszliśmy do salonu i zamknęliśmy za sobą drzwi, żeby nikt nam nie przeszkadzał. Był rosłym młodzieńcem i stojąc w świetle lampy, ze światłem padającym na twarz i wspaniale na nim leżący srebrno­‍-szary mundur, czułem, że jestem mu oddany całym sercem. Nie mówiąc już, że w jego wieku byłbym zrobił to samo, było w tym dość podobieństwa, aby wzbudzić we mnie współczucie.

– Wyjaśnię to w kilku słowach – rzekł. – Jeżeli jednak nie zaspokoję pańskiej naturalnej ciekawości to dlatego, że temat jest dla mnie tak bolesny, iż z trudem mogę o nim mówić. Nie mogę jednak prosić pana o pomoc, bez wyjaśnienia, o co dokładnie chodzi. Zatem musi pan wiedzieć, że mój ojciec, Christophe Duroc, był znanym bankierem, który został zamordowany w czasie wrześniowej masakry. Jak pan wie, tłum opanował więzienie, wybrał trzech tak zwanych sędziów, aby wydali wyrok na nieszczęsnych arystokratów; potem wywlókł ich na ulicę i rozerwał na kawałki. Mój ojciec przez całe życie wspierał biednych. Wielu też błagało o darowanie mu życia. Gorączkował wtedy i wyniesiono go półżywego na kocu. Dwóch sędziów skłonnych było uniewinnić go, lecz trzeci, młody Jakobin, który z racji potężnej budowy i władczego charakteru przewodniczył sądowi, zwlókł go własnymi rękami z noszy i zaczął kopać ciężkimi buciorami, ciskając nim przez drzwi, gdzie natychmiast jego członki zostały rozerwane w tak potworny sposób, że nie mam wprost siły tego opisywać. To, jak pan widzi było morderstwo, nawet w tamtych czasach terroru i bezprawia, szczególnie dlatego, iż dwóch sędziów wystąpiło w obronie mojego ojca.

Kiedy wróciły czasy prawa i porządku, mój starszy brat rozpoczął śledztwo, w celu ustalenia tożsamości tego trzeciego sędziego. Wtedy byłem tylko dzieckiem, lecz była to sprawa rodzinna i omawiano ją w mojej obecności. Ustalił, że ów sędzia nazywał się Carabin, był jednym z Gwardzistów Sansterre’a i znanym pojedynkowiczem. Pewna dama z obcego kraju, baronowa Straubenthal została zawleczona przed sąd Jakobinów, ale uzyskał jej ułaskawienie, w zamian za przyrzeczenie przekazania mu pieniędzy i majątków. Poślubił ją i przejął jej nazwisko oraz tytuł, następnie uciekł z Francji w czasie upadku terroru Robespierre’a. Co się stało z nim później, tego się nie dowiedzieliśmy.

Niewątpliwie może pan sądzić, że znając jego nazwisko i tytuł, łatwo nam było go odszukać. Musi pan jednak pamiętać, że Rewolucja pozbawiła nas pieniędzy, więc poszukiwania stały się bardzo trudne.

Potem nastało Cesarstwo i wtedy było jeszcze trudniej, bo jak pan z pewnością wie, Cesarz uważał, że z dniem 18. brumaire’a spłacono wszystkie rachunki i w tym dniu zapadła zasłona na przeszłość. Niemniej, nadal pielęgnowaliśmy historię naszej rodziny i nadal snuliśmy plany.

Mój brat wstąpił do wojska i przeszedł z armią całą Południową Europę, wszędzie pytając o barona Straubenthala. Minionego roku, w październiku zginął pod Jeną, nie ukończywszy swojej misji. Teraz nadeszła moja kolej. Miałem szczęście wysłuchać wiarygodnego człowieka, którego spotkałem w pierwszej polskiej wsi, jaką odwiedziłem i do której przed dwoma tygodniami wkroczył mój pułk. Potem moje poszukiwania nabrały rozpędu, bowiem znalazłem się w towarzystwie kogoś o nazwisku, którego nigdy nie wspominano w armii, w związku z pewnym śmiałym i wielkodusznym czynem.

To wszystko było bardzo prawdziwe i wysłuchałem z wielkim zainteresowaniem, ale nie wyjaśniało, czego właściwie młody Duroc chce ode mnie.

– Jak mogę panu pomóc? – spytałem.

– Idąc ze mną.

– Do zamku?

– Dokładnie.

– Kiedy?

– Natychmiast.

– Ale co pan zamierza zrobić?

– Ja dokładnie wiem, co robić. Niemniej chcę, żeby był pan ze mną.

Nigdy nie leżało w mojej naturze unikanie przygód, a poza tym współczułem temu młodzieńcowi, dzieląc jego odczucia. Dobrze jest wybaczać wrogom, ale dobrze jest też dać im coś, aby i oni mieli okazję wybaczać. Dlatego wyciągnąłem do niego rękę.

– Jutro rano muszę ruszać w dalszą drogę do Rössel, ale dzisiejszej nocy jestem do pańskiej dyspozycji – oświadczyłem.

Pozostawiliśmy żołnierzy w ich przytulnych kwaterach i nie chcąc męczyć koni, pieszo ruszyliśmy do oddalonego o milę zamku. Mówiąc szczerze, nie lubię widoku pieszego kawalerzysty. Jest najbardziej elegancką istotą na ziemi, gdy ma siodło między kolanami, ale najgorszym niezdarą, kiedy podtrzymuje jedną ręką pochwę od szabli, bojąc się, że zahaczy o coś kółkiem od ostrogi. Duroc i ja byliśmy jeszcze w wieku, który pozwalał dobrze nosić się w każdych okolicznościach i mogę przysiąc, iż żadna kobieta nie będzie się spierać co do wyglądu dwóch młodych huzarów – jeden w błękitach, drugi w szarościach – którzy szli tej nocy z budynku poczty w Arensdorf, w kierunku ponurego zamku. Mieliśmy przy sobie szable, ja zaś wyciągnąłem pistolety z olstrów i schowałem je w pelisie, bowiem spodziewałem się, że czeka nas ciężka praca.

Szlak wiodący do zamku wił się przez czarny jak smoła las jodłowy, gdzie mogliśmy tylko od czasu do czasu widzieć nad głowami pojedyncze gwiazdy. Ostatecznie jednak drzewa się rozstąpiły i przed nami, w odległości strzału z muszkietu, ukazał się zamek. Była to ogromna, nieforemna budowla nosząca wszystkie cechy, charakterystyczne dla wyjątkowo starego zamku, z wieżyczkami na każdym narożniku. Najbliżej nas rozciągał się podwórzec. W całym wielkim gmachu nie było widać ani jednego światła w oknach i panowała niczym nie zmącona cisza. Czułem coś dziwnego w tym ogromie i ciszy, pasujących do nazwy zamku.

Mój towarzysz nie wahał się ani chwili. Szedłem zaraz za nim, zarośniętą ścieżką wiodącą do bramy. Przy ogromnych drzwiach, nabitych żelaznymi ćwiekami, nie było dzwonka ani kołatki i mogliśmy jedynie stukać rękojeściami szabli. Po dłuższej chwili, otworzył chudy mężczyzna o jastrzębiej twarzy, z brodą sięgającą skroni. W jednej ręce trzymał latarnię, w drugiej na łańcuchu niebywale groźnego, czarnego psa. W pierwszej chwili okazał wrogość, lecz na widok naszych mundurów i twarzy, jego zachowanie zmieniło się w niechętną rezerwę.

– Baron Straubenthal nie przyjmuje gości o tak późnej porze – oznajmił doskonałą francuszczyzną.

– Powiadom barona Straubenthala, że przebyłem osiemset mil, aby się z nim zobaczyć i nie odejdę stąd, dopóki tego nie zrobię – rzekł mój towarzysz.

Sam bym tego lepiej nie wyraził.

Mężczyzna spojrzał na nas z ukosa i zaczął z zakłopotaniem szarpać czarną brodę

– Prawdę mówiąc, panowie – rzekł – baron o tej porze wypija kilka szklaneczek wina i z pewnością zastaniecie go w lepszej formie, jeżeli wrócicie tu rano.

Mówiąc to uchylił bardziej drzwi i w świetle lampy ujrzałem za nim w hallu trzech osiłków, a jeden z nich trzymał na łańcuchu drugiego, groźnego psa. Duroc musiał to też zauważyć, ale nie zmienił decyzji.

– Dość gadania – rzucił, odsuwając mężczyznę na bok. – To z twoim panem mam interes, nie z tobą.

Osiłki w hallu ustąpiły mu z drogi, gdy wszedł między nich – tak wielka jest władza człowieka, który wie czego chce, nad tymi, którzy nie są pewni siebie.

Mój towarzysz klepnął jednego z nich w ramię, tak bezceremonialnie, jakby był jego panem.

– Prowadź do barona! – rozkazał.

Mężczyzna wzruszył ramionami i odpowiedział coś po polsku. Ten z czarną brodą zamknął i zaryglował drzwi. Tylko on mówił po francusku.

– No to niech pan idzie – rzekł ze złowieszczym uśmieszkiem – i zobaczy się z baronem. Ale zanim pan z nim skończy, może zechce pan skorzystać z mojej rady.

Poszliśmy za nim przez hall. Była to obszerna, wyłożona kamiennymi płytami sala, ze skórami na posadzce i głowami dzikich zwierząt na ścianach. Weszliśmy w otwarte drzwi, mieszczące się na końcu hallu i znaleźliśmy się w niewielkim, skromnie umeblowanym pokoju, z podobnymi śladami zaniedbania i zniszczenia, na jakie napotykaliśmy na każdym kroku. Na ścianach luźno zwisały wypłowiałe gobeliny, odsłaniając w rogach surowe, kamienne ściany. Po drugiej stronie pokoju znajdowały się drzwi, przesłonięte kotarą. Na środku stał kwadratowy stół, ze stosami brudnych naczyń i obrzydliwymi resztkami jedzenia. Między nimi leżało kilka butelek. Na szczycie stołu, frontem do nas siedział masywny mężczyzna z lwią głową i burzą włosów koloru pomarańczowego. Jego splątana broda miała tę sama barwę co grzywa. Widziałem już w życiu różne dziwne twarze, ale nigdy tak brzydkiej jak ta, z małymi, nienawistnymi, niebieskimi oczkami, białymi, pomarszczonymi policzkami i grubą, zwisającą na brodę dolną wargą. Jego głowa była wciśnięta między ramiona. Patrzył na nas błędnym, mętnym wzrokiem pijaka. Jednak nie był tak pijany, żeby nie rozpoznać naszych mundurów.

Frontem do nas siedział masywny mężczyzna

– No cóż, moi dzielni chłopcy – wybełkotał między czkawkami. – Jakie są najnowsze wieści z Paryża… hę? Słyszałem, że gdy tylko zjawiliście się w wolnej Polsce, zaraz wszyscy stali się waszymi niewolnikami… niewolnikami tego małego arystokraty w szarym płaszczu i trójgraniastym kapeluszu. Już nie ma obywateli… tylko sami monsieur i madame. Na Boga, powinno jeszcze spaść w trociny kosza kilka głów!

Duroc w milczeniu zbliżył się i stanął obok tego zbója.

– Jean Carabin – rzekł.

Baron wyprostował się i odniosłem wrażenie, że jakoś minęło mu pijackie zamglenie oczu.

– Jean Carabin – powtórzył Duroc.

Baron zacisnął dłonie na oparciach fotela.

– Co ma znaczyć to ciągłe powtarzanie tego nazwiska, młodzieńcze? – zapytał.

– Jean Carabin, to człowiek, którego długo szukałem.

– Powiedzmy, że kiedyś się tak nazywałem, ale co to ma z panem wspólnego, bowiem kiedy je nosiłem był pan jeszcze dzieckiem.

– Nazywam się Duroc.

– Chyba nie jest pan synem…?

– Synem człowieka, którego pan zamordował.

Baron próbował się roześmiać, ale w jego oczach błysnęła groza.

– Puśćmy w niepamięć to, co minęło, młodzieńcze! – wykrzyknął. – Żyliśmy w innych czasach, kiedy ludzie występowali przeciwko arystokratom. Pański ojciec był Żyrondystą i został stracony. Ja byłem górą. Wielu moich towarzyszy stracono. Ślepe losy wojny. Musimy o tym zapomnieć i nauczyć się lepiej rozumieć wzajemnie – ty i ja.

Mówiąc to wyciągnął czerwoną, drżącą rękę.

– Dosyć! – rzucił młody Duroc. – Powinienem ciąć cię szablą, tak jak tu siedzisz, w tym fotelu. Byłoby to właściwe i sprawiedliwe. Zhańbiłbym jednak klingę mojej szabli, krzyżując ją z twoją. Ale jesteś Francuzem i nawet służyłeś pod tą samą flagą co ja, zatem wstawaj i broń się!

– No, no! – krzyknął baron. – Ostudź swoją gorącą krew, młodzieńcze!

Cierpliwość Duroca wyczerpała się. Otwartą dłonią zadał cios w sam środek pomarańczowej brody. Zobaczyłem, jak warga barona spływa krwią i zauważyłem błysk w oczach tego zbója.

– Czeka cię za to śmierć!

– No, tak już lepiej – stwierdził Duroc.

– Moja szabla! – krzyknął baron – Nie będę ci kazał czekać, to ci mogę przyrzec! – krzyknął i wybiegł z pokoju.

Mówiłem, że za kotarą kryły się drugie drzwi. Ledwo baron zniknął, ukazała się piękna, młoda kobieta. Stanęła przy nas tak szybko i bezszelestnie, że zasłona tylko drgnęła, mówiąc nam skąd przybyła.

– Wszystko widziałam! – krzyknęła. – Och, panie, byłeś doprawdy wspaniały!

Chwyciła rękę Duroca i zanim zdążył ją wyrwać, zaczęła ją okrywać pocałunkami

– Nie… nie, dlaczego pani całuje moją rękę? – pytał zdumiony.

– Ponieważ tą ręką uderzył go pan w te jego obrzydliwe usta. Ponieważ ta ręka zemści się za moją matkę. Jestem jego pasierbicą. Kobieta, której złamał serce była moją matką. Nienawidzę go, boję się go. Ach, to jego kroki! – Natychmiast tak szybko zniknęła, jak się zjawiła.

W chwilę później baron wszedł z nagą szablą w ręce, w towarzystwie mężczyzny, który nas wpuścił.

– To mój sekretarz – rzekł. – Będzie mi towarzyszył, ale musimy przejść do pomieszczenia, które da nam większe pole manewru. Jeżeli będzie pan tak łaskaw, to udamy się do większego pokoju.

W pokoju, zastawionym dużym stołem nie można było swobodnie walczyć. Dlatego poszliśmy za nim do słabo oświetlonego hallu. Na odległym końcu, przez otwarte drzwi wpadało jasne światło.

– Tam będziecie mieli wszystko, co potrzebne – oświadczył mężczyzna z czarną brodą.

Był to duży, pusty pokój, z rzędami beczek i skrzynek pod ścianami. Na półce, w rogu stała lampa. Podłoga była równa i twarda – prawdziwy szermierz nie mógł więcej żądać. Duroc wyciągnął szablę i skoczył na środek sali. Baron cofnął się i skłonił, dając znak, żebym podążył za moim towarzyszem.

Ledwo przekroczyłem próg, ciężkie drzwi z trzaskiem zatrzasnęły się za nami i w zamku zgrzytnął klucz. Znaleźliśmy się w pułapce.

Przez moment nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. Tak niewiarygodna podłość przeszła nasze wszelkie wyobrażenie. Potem, gdy zrozumieliśmy naszą bezbrzeżną głupotę, ufając przez moment człowiekowi o tak nikczemnej przeszłości, ogarnęła nas wściekłość; wściekłość na jego podłość i na naszą głupotę. Podbiegliśmy do drzwi i zaczęliśmy walić pięściami i kopać ciężkimi butami. Dźwięki naszych krzyków i uderzeń musiały się rozchodzić po całym zamku. Wymyślaliśmy temu łotrowi, ciskaliśmy na niego wszelkie możliwe wyzwiska, które mogły przeniknąć nawet do jego zatwardziałej duszy. Lecz drzwi były masywne – takie, jakie można było znaleźć w średniowiecznych zamkach – wykonane z grubych bali połączonych żelaznymi klamrami. Było je tak trudno sforsować, jak czworobok Starej Gwardii. Nasze krzyki okazały się tak samo mało skuteczne, jak usiłowanie wyłamania drzwi, wywołując jedynie echo odbijające się od leżącej wysoko nad nami powały. Jeżeli jesteś dość długo żołnierzem, możesz szybko ocenić, czego nie możesz zmienić. Tak więc i ja szybko odzyskałem spokój i namówiłem Duroca, aby zaczął razem ze mną badać salę, która stała się naszym więzieniem.

Było tam tylko jedno okno, pozbawione szyby i tak wąskie, że można było wytknąć przez nie tylko głowę. Położone było tak wysoko, że Duroc musiał stanąć na beczce, żeby przez nie wyjrzeć.

– Co pan tam widzi? – spytałem.

– Las jodłowy i przecinającą go zaśnieżoną aleję – odparł. – Ach! – wydał okrzyk zdziwienia.

Wskoczyłem na beczkę, tuż obok niego. Tak jak powiedział, widać było długi pas śniegu. Jechał nim jakiś człowiek, chłoszcząc konia i galopując jak szaleniec. Powoli stawał się coraz mniejszy i mniejszy, aż w końcu pochłonęły go czarne cienie lasu.

– Co to znaczy? – zapytał Duroc.

– Dla nas nic dobrego – odparłem. – Może popędził po jakichś zbójów, żeby poderżnęli nam gardła. Musimy poszukać sposobu wyjścia z tej pułapki na myszy, zanim zjawi się kot.

Mieliśmy chociaż to szczęście, że w sali znajdowała się dobra lampa. Była prawie pełna nafty i byliśmy pewni, że starczy jej do rana. W ciemności nasza sytuacja byłaby niepomiernie trudniejsza. Przy jej świetle kontynuowaliśmy badanie paczek i skrzynek, złożonych pod ścianami. W niektórych miejscach leżały tylko w pojedynczych rzędach, w jednym rogu piętrzyły się niemal do sufitu. Wydawało się, że znajdujemy się w zamkowym magazynie. Było tu dużo sera, warzywa, różnego rodzaju kosze, pełne suszonych owoców i rzędy baryłek z winem. W jednej tkwił czop, a ja tego dnia niewiele jadłem, dlatego skusiłem się na kubek Bordeaux i trochę jedzenia. Natomiast Duroc nie skorzystał z okazji, tylko rozgorączkowany niecierpliwie krążył po sali.

– Jeszcze go dostanę! – krzyczał co chwilę. – Ten zbir nie umknie mi!

Wszystko pięknie, ładnie, ale siedząc na beczce i racząc się serem na kolację, pomyślałem, że tego młodzieńca za bardzo obchodzą sprawy rodzinne, a za mało tarapaty, w jakich ja się znalazłem za jego przyczyną. Poza tym, jego ojciec nie żyje już od czternastu lat i nic już tego nie zmieni, a tu siedzi porucznik z największą dozą fantazji w całej Wielkiej Armii, bliski końca obiecującej, błyskotliwej kariery. Kto mógł wiedzieć, jak wysoko mógłbym zajść, gdybym nie znalazł się w tej podłej dziurze, w związku ze sprawą niemającą nic wspólnego z Cesarzem i Francją?

Nie mogłem się oprzeć myśli, że byłem potwornym głupcem, mając przed sobą możliwość udziału w prawdziwej wojnie i wszystko to, czego mógł pragnąć prawdziwy mężczyzna, a zamiast tego zaangażowałem się w kretyńską wyprawę, jakby nie istniało ćwierć miliona Rosjan, z którymi powinienem walczyć, nie mieszając się w czyjeś prywatne waśnie.

– To wszystko bardzo pięknie – powiedziałem w końcu, słysząc jak Duroc mruczy pod nosem pogróżki. – Może pan zrobić z nim co chce, gdy będziesz miał nad nim przewagę, ale obecnie istnieje pytanie, co on zamierza zrobić z nami?

– Niech sobie robi co chce! – wykrzyknął chłopak. – Ja jestem to winien mojemu ojcu!

– To zwykła głupota – stwierdziłem. – Jeżeli ty jesteś to winien swojemu ojcu, to ja jestem winien mojej matce, żeby załatwić tę sprawę bezpiecznie i bez szkody dla mnie.

Moja uwaga sprowadziła go na ziemię.

– Tak, ma pan rację, za dużo myślałem o sobie! – zawołał. – Wybacz mi, monsieur Gerard. Poradź, co powinienem zrobić?

– Dobrze – odparłem. – Nie dla naszego zdrowia zamknęli nas pośród tych serów i wykończą nas, gdy tylko będą mieli dość sił i środków. To pewne. Mają nadzieję, że nikt nie wie, iż tu jesteśmy i że nikt się tu nie zjawi, gdybyśmy długo przebywali w tym pokoju zamknięci. Czy twoi huzarzy wiedzą dokąd poszedłeś?

– Nic im nie mówiłem.

– Hm…! Najwyraźniej nie zamierzali zagłodzić nas na śmierć. Jeżeli zechcą nas zabić, będą musieli tu wejść. Zza barykady z beczek możemy odpierać ataki pięciu zbirów. Zapewne dlatego wysłali gońca, żeby sprowadził pomoc.

– Musimy się stąd wydostać, zanim wróci.

– Dokładnie. Jeżeli w ogóle mamy stąd wyjść cało.

– Może podpalimy te drzwi? – krzyknął.

– Nic łatwiejszego – odpowiedziałem. – Tam w rogu stoi kilka beczek z naftą. Obawiam się jednak, że możemy się przy tym upiec jak dwa paszteciki.

– Może zasugeruje pan coś innego? – podsunąłem z rozpaczą. – Ach, co to jest?

Zza okna dobiegł cichy dźwięk i jakiś cień zasłonił gwiazdy. W świetle lampy zajaśniała drobna, biała rączka trzymająca w palcach coś błyszczącego.

– Szybko! Szybko! – krzyknął kobiecy głos.

Natychmiast wskoczyliśmy na beczkę.

– Posłali po Kozaków. Stawką jest wasze życie. Ach, jestem zgubiona! Jestem zgubiona!

Potem usłyszeliśmy spieszne kroki, zdławione przekleństwo, uderzenie i znowu zobaczyliśmy w oknie migoczące gwiazdy. Staliśmy na beczce bezsilni i sparaliżowani grozą. Pół minuty później dobiegł nas zdławiony krzyk, zakończony zduszonym charkotem. Gdzieś w ciszy nocnej trzasnęły ciężkie drzwi.

– Złapały ją te zbóje. Zabiją ją! – krzyknąłem.

Duroc zeskoczył, krzycząc coś niezrozumiale, jakby stracił rozum. Zaczął tak wściekle walić w drzwi, że jego pięści za każdym uderzeniem zostawiały krwawe ślady.

– Tu jest klucz! – krzyknąłem podnosząc go z podłogi. – Pewnie wrzuciła go przez okno, zanim ją ściągnęli.

Mój towarzysz, z okrzykiem radości wyrwał mi klucz z ręki. Chwilę później zaczął szukać dziurki od klucza w masywnych drzwiach, jednak klucz był tak mały, że niemal zniknął w ogromnym otworze. Duroc osunął się na jakąś skrzynkę, z głową ukrytą w dłoniach i zaczął szlochać z rozpaczą. Ja też zapłakałem nad losem tej młodej kobiety, której nie byłem w stanie pomóc.

Jednak nie tak łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. Poza tym, klucz z pewnością został nam przekazany w jakimś celu. Dziewczyna nie mogła dostarczyć nam klucza do głównych drzwi, ponieważ jej zbrodniczy ojczym z pewnością trzymał go w kieszeni. Ale ten klucz musiał przecież coś znaczyć, dlaczego bowiem ryzykowałaby życiem, aby go nam wrzucić? Jeżeli tego nie odkryjemy, to nie będzie miał dla nas żadnego znaczenia.

Skoczyłem, aby poprzeglądać zgromadzone pod ścianami skrzynki; Duroc napędzany nową nadzieją, pomagał mi z całych sił. Nie było to łatwe zadanie, ponieważ wiele skrzynek było dużych i ciężkich. Pracowaliśmy jak szaleni, ciskając na boki beczki, sery i skrzynki, zwalając je bezładnie na środku sali. W końcu została w kącie tylko jedna, duża beczka z wódką. Wspólnymi siłami odsunęliśmy ją od ściany i nagle ukazały się niskie, drewniane drzwi. Klucz pasował i z okrzykiem radości ujrzeliśmy, jak drzwi otwierają się przed nami.

Z lampą w ręku wcisnąłem się w nie, za moim towarzyszem. Znaleźliśmy się w zamkowym magazynie prochu – w surowej, murowanej piwnicy zapchanej baryłkami, z jedną na szczycie stosu zgromadzonego na środku. Wysypał się z niej proch i leżał czarną kupką na posadzce. Z tyłu znajdowały się następne drzwi, ale były zamknięte na klucz.

– Nie jesteśmy w lepszej sytuacji niż poprzednio – zauważył Duroc. – Nie mamy klucza.

– Mamy ich tuzin! – krzyknąłem.

– Gdzie?

Wskazałem rząd beczek z prochem.

– Chce pan otworzyć te drzwi, wysadzając je prochem?

– Oczywiście.

– Ale może też wylecieć w powietrze cały magazyn!

To prawda, jednak miałem jeszcze coś innego w zanadrzu.

– Możemy wysadzić drzwi magazynu z żywnością! – wykrzyknąłem.

Pobiegłem z powrotem i chwyciłem cynową puszkę na świece. Miała wielkość mojej futrzanej czapy – wystarczającą, by pomieścić kilka funtów prochu. Duroc napełnił ją, a ja skróciłem świecę. Kiedy skończyłem, to nawet pułkownik saperów byłby zachwycony wykonaną petardą. Potem położyłem trzy pudła z serami, a następnie zapaliłem świecę i ukryłem się za zamkniętymi drzwiami magazynu prochu.

Nie było mi bynajmniej do śmiechu, moi przyjaciele, gdy siedziałem wśród ton zgromadzonego prochu wiedząc, iż jeżeli płomień eksplozji przebije się przez cienkie drzwi, to nasze sczerniałe członki wystrzelą wyżej niż wieże zamku. Kto uwierzy, że tak długo może się palić ogarek świecy? Cały czas nadstawiałem uszu, aby dosłyszeć zbliżanie się koni Kozaków, którzy przybywają, aby nas zgładzić. Już byłem przygotowany na to, że świeca się dopala, gdy nagle rozległ się huk, jakby eksplodowała bomba; drzwi rozleciały się i spadły na nas kawałki sera razem z deszczem rzepy, jabłek i rozbitych skrzynek. Kiedy wybiegliśmy z drzwi magazynu prochu, musieliśmy się przebić przez gęsty dym, wszelkiego rodzaju odpadki, aż do płonącego prostokąta, gdzie dotąd tkwiły masywne drzwi. Petarda wykonała swoje zadanie.

W istocie zrobiła nawet więcej, niż się po niej spodziewaliśmy nawet w najśmielszych przewidywaniach. Zniszczyła w równym stopniu więzienie, co i więżących. Pierwsze, co się nam rzuciło w oczy po wyjściu do hallu, to leżący na wznak człowiek z rzeźnickim toporem w ręce i ogromną krwawą raną na czole. Drugim – był wijący się w agonii na podłodze pies z połamanymi łapami. W tym momencie usłyszałem krzyk i zobaczyłem Duroca przy ścianie z drugim psem, który próbował zacisnąć zęby na jego gardle. Lewą ręką odpychał go, prawą tnąc szablą, ale dopiero mnie udało się strzelić psu w głowę.

Nie mieliśmy czasu na chwilę odpoczynku. Krzyk kobiety – kobiety śmiertelnie przerażonej – dał nam znać, że nawet teraz może być już za późno. W hallu było jeszcze dwóch mężczyzn, lecz oni ukryli się przed naszymi szablami i wściekłymi twarzami. Z szyi Duroca spływały krople krwi, barwiąc szare futro pelisy. Jednak taki gorzał w nim ogień, że skoczył przede mnie i mogłem tylko przez jego ramię zobaczyć fragment sceny rozgrywającej się w pokoju, gdzie po raz pierwszy zetknęliśmy się z panem na zamku Gloom.

Baron stał na środku pokoju, jego zmierzwione włosy przypominały nastroszoną grzywę wściekłego lwa. Jak już wspomniałem, był człowiekiem masywnej budowy, o szerokich ramionach i gdy tak stał z twarzą purpurową z wściekłości i wyciągniętą szablą, nie mogłem się oprzeć myśli, że mimo wszystkich łajdactw, sylwetką doskonale pasowałby do grenadierów. Kobieta kuliła się na fotelu przed nim. Pręga biegnąca przez białe ramię i pejcz leżący na podłodze wystarczyły, żeby nam powiedzieć, iż wydostaliśmy się z pułapki w porę, aby wyrwać ją z łap tego brutala. Gdy wpadliśmy do pokoju, zawył jak wilk i natychmiast rzucił się na nas, tnąc i dźgając szablą, za każdym ciosem dziko klnąc.

Mówiłem już, że ten pokój był za mały, żeby dać pole swobodnej walce na szable. Przede mną znajdował się mój towarzysz, w wąskim przejściu między ścianą i stołem, więc mogłem się tylko przyglądać, nie mogąc mu pomóc.

Chłopiec znał się na szabli i był tak zawzięty i zręczny jak dziki kot, ale w tej małej przestrzeni waga i siła olbrzyma dawała przewagę baronowi. Poza tym, był doskonałym szermierzem. Jego parady i riposty były tak szybkie jak błyskawice. Dwukrotnie trafił Duroca w ramię, a potem, gdy chłopiec rzucił się naprzód, zadał cios szablą, chcąc go ostatecznie wykończyć, zanim odzyska równowagę. Jednak ja byłem szybszy i odparowałem cios moją szablą.

– Proszę wybaczyć – rzuciłem – lecz ma pan jeszcze do czynienia z Etienne’em Gerardem.

Odskoczył do tyłu i ciężko dysząc oparł się o gobelin okrywający ścianę.

– Zaczerpnij pan tchu – powiedziałem łaskawie – ja mogę zaczekać.

– Nie masz powodu walczyć ze mną – wydyszał.

– Niestety, muszę jednak poświęcić panu nieco uwagi – stwierdziłem – za to, że uwięził mnie pan w magazynie. Poza tym mam dostateczny powód za pręgę na ramieniu tej damy.

– Zatem stawaj! – warknął i skoczył na mnie jak szaleniec. Przez moment widziałem tylko płonące oczy i czerwony, błyszczący koniec kłującej i siekającej na prawo i lewo szabli – a jednak zawsze omijającej moje gardło i piersi. Nigdy nie sądziłem, że w Paryżu za czasów Robespierre’a mógł być tak sprawny szermierz. W całym moim życiu szermierza nie spotkałem sześciu ludzi, którzy znaliby się lepiej na władaniu szablą. Lecz i on wiedział, że ma do czynienia z mistrzem. Rumieniec spełzł z jego twarzy, oddech stał się krótszy i przerywany. Ale walczył, nawet po ostatecznym ciosie, umierając ciągle zadawał ciosy i przeklinał z charczącym krzykiem na ustach i krwią zalewającą jego pomarańczową brodę. Ja, który teraz mówię do was, widziałem tak wiele bitew, że obecnie moja stara pamięć ledwo może pomieścić ich nazwy, a jednak wszystko co widziały moje oczy, nie dorównywało grozie widoku tej pomarańczowej brody zalanej krwią, tryskającą z rany od ciosu mojej szabli.

Dopiero później mogłem się nad tym spokojniej zastanowić. Jego monstrualne cielsko z łoskotem runęło na podłogę przed kobietą, która skoczyła do rogu klaszcząc w ręce z okrzykiem radości. Jeżeli o mnie chodzi, byłem zdegustowany widokiem kobiety przyjmującej z takim zachwytem krwawy czyn i pomyślałem, jak bardzo musiała tu cierpieć, by utracić całą wrażliwość i delikatność swojej płci. Już miałem na końcu języka rozkaz, żeby siedziała cicho, gdy do moich nozdrzy dotarł dziwny zapach i postacie na draperiach zaczął spowijać żółty płomień.

– Duroc! Duroc! – krzyknąłem, szarpiąc chłopca za ramię. – Zamek się pali!

Duroc leżał nieprzytomny, wyczerpany od ran. Wybiegłem do hallu, żeby zobaczyć skąd nadciąga niebezpieczeństwo. Nasza eksplozja zapaliła suche drewno framugi drzwi. W magazynie płonęły już niektóre skrzynki i kiedy zajrzałem do środka, krew mi się ścięła w żyłach na widok baryłek z prochem i prochu leżącego luzem na posadzce. Mogły to być sekundy – najwyżej minuty – zanim płomienie tam dotrą. Te oczy, przyjaciele, mogły zamknąć się na wieki, zanim zobaczą, jak pełznąca linia ognia połączy się z czarną kupką prochu.

Zobaczyłem strzelający w zimowe niebo słup ognia

Nie pamiętam, co się później wydarzyło. Mętnie przypominam sobie, jak poszedłem do pokoju śmierci, chwyciłem Duroca pod pachę i wyprowadziłem go do hallu.

Za bramą ruszyliśmy tak szybko, jak tylko mogliśmy, zaśnieżoną ścieżką, aż dotarliśmy na skraj jodłowego lasu. W tym momencie usłyszeliśmy głośny trzask i kiedy się obejrzałem, zobaczyłem strzelający w zimowe niebo słup ognia. W chwilę później rozległ się drugi trzask, dużo głośniejszy. Zobaczyłem, jak wokół mnie wirują drzewa i gwiazdy, po czym padłem nieprzytomny na ciało mojego towarzysza.

Po kilku tygodniach od odzyskania zmysłów, na poczcie w Arensdorf mogłem opowiedzieć o wszystkim, co mi się przydarzyło. Duroc wrócił już do służby i czuwał przy moim łóżku, zdając relacje z ostatnich wydarzeń. To on powiedział mi, jak kawałek drewna uderzył mnie w głowę i padłem niemal martwy na ziemię. Od niego też dowiedziałem się, że ta polska dziewczyna pobiegła do Arensdorf, zbudziła naszych huzarów i ściągnęła ich do nas, w samą porę, aby ocalić nas od lanc Kozaków, którzy zostali wezwani ze swoich biwaków przez sekretarza barona, tego z czarną brodą, którego widzieliśmy galopującego na śniegu. Jeżeli chodzi o tę dzielną dziewczynę, która dwukrotnie ocaliła nam życie, to nie udało mi się wiele od Duroca dowiedzieć, ale gdy dwa lata później spotkałem go w Paryżu po kampanii pod Wagram, nie byłem szczególnie zaskoczony, iż nie muszę być przedstawiany jego narzeczonej. Sam wybrał sobie nazwisko i tytuł barona Straubenthala – co czyniło go właścicielem sczerniałych ruin zamku Gloom…

--------------------------------------------------------------------------------