Uzyskaj dostęp do ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
PIERWSZA SOBOTA LIPCA. ZAGINIONA KOBIETA. SIÓDEMKA WYRYTA NA DRZWIACH JEJ DOMU. ROZPOCZĘŁO SIĘ ODLICZANIE…
Detektyw Micki Dare to doświadczona i zasadnicza policjantka. Nie potrzebuje partnera, a już zwłaszcza takiego zuchwałego czarusia, jak detektyw Zach Harris, świeżo po „eksperymentalnym” programie szkoleniowym FBI.
Poza tym nowe zadanie Micki – czuwanie nad bezpieczeństwem Zacha, podczas gdy on będzie ścigał przestępców, wykorzystując swoje szczególne zdolności – zdecydowanie nie jest tym, na co się pisała. Klamka jednak zapadła i Micki nie ma nic do powiedzenia.
Wkrótce uświadamia sobie, że jej partner zyskuje przy bliższym poznaniu – oraz dociera do niej, że gra toczy się o stawkę wykraczającą poza zwykłe rozwiązywanie zagadek i łapanie złoczyńców.
Czai się bowiem nowy rodzaj zła, przebieglejszego niż wszystko, z czym Micki miała do tej pory do czynienia. Niewykluczone, że ona i Zach są jedynymi osobami, które mogą je powstrzymać.
Kiedy ginie kolejna ofiara, a ciemność zacieśnia krąg, Micki zdaje sobie sprawę z przerażającej prawdy: że jednak może ponieść porażkę. Tym razem zło, któremu stawiają czoło, może zniszczyć ich wszystkich…
Pełen zaskakujących zwrotów akcji i dramatycznych zdarzeń thriller Siódemka to lektura, od której nie sposób się oderwać. Wciąga i trzyma w napięciu aż do ostatniej strony.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 357
Licznym aniołom w moim życiu
Nowy Orlean, Luizjana
Sobota, 6 lipca 2013 roku
Godzina 2:43
Angel Gomez przebiegła przez kampus Uniwersytetu Tulane’a. Nie powinna była dać się namówić. „Będzie ekstraimpreza – mówiła Fran. – Nie możesz nie pójść”.
No i co – Fran zmyła się z jakimś podejrzanym typem i zostawiła Angel samą z naprutymi chłopakami z korporacji studenckiej. Ich błazeństwa drażniły ją i nudziła się jak mops.
Potem zaczęło ją kłuć w boku. Poczuła nie tyle ból, ile raczej pieczenie, z lewej strony, tam gdzie miała tatuaż, który niedawno sobie zrobiła. Pobiegła do łazienki obejrzeć się w lustrze.
Nic nie wskazywało na to, żeby działo się coś złego.
Po co w ogóle próbuje się dopasować? Nigdy jej się nie udało i nigdy się nie uda. Nawet zakonnice tak twierdziły. Zanadto odstawała od normy.
Nadal piekło ją w boku. Przyłożyła dłoń do bolącego miejsca. Dezercja Fran oznaczała, że Angel została bez transportu. Zatrzymała się na chwilę, żeby pozbierać myśli.
Mogłaby złapać tramwaj linii St. Charles na przystanku przy ulicy Broadway i podjechać nim aż do śródmieścia. Stamtąd miałaby już dwa kroki do Dzielnicy Francuskiej – i do domu.
Angel przeszła z kampusu Uniwersytetu Tulane’a na teren College’u Newcomb. Pusto. Ciemno. Jeśli nie liczyć słabego blasku latarni.
Nie była jednak sama.
Poczuła, jak włosy jej się jeżą. Zerknęła przez ramię. Omiotła wzrokiem otoczenie, przyjrzała się rosnącym na obrzeżu czworokątnego dziedzińca drzewom i zaroślom. Nic. Poza ciemną sylwetką statui pośrodku placyku. Skierowany na postument reflektor punktowy sprawiał, że posąg rzucał cień o osobliwym kształcie.
Wygląda jak potwór z horroru klasy B, pomyślała, wpatrując się w postać na cokole, jakby ta mogła w każdej chwili ożyć.
Weź się w garść, Angel. Pewnie paru chłopaków z korporacji poszło za tobą i chce cię przestraszyć.
Niedojrzałe gnojki.
Mimo to przyspieszyła, zmierzając ku skrajowi dziedzińca i jednemu z budynków. Nagły poryw wiatru sprawił, że zadrżała i dostała gęsiej skórki. W lipcu taki chłodny wiatr? Niemożliwe. A jednak – zimno zmroziło ją niemal do kości.
Pewnie bierze mnie choroba, uznała, kładąc dłoń na czole. Wcześniej ni to ból, ni pieczenie w boku, teraz dreszcze. Może grypa? Oby nie, pomyślała. Nie miała ani czasu, ani pieniędzy, żeby…
Kątem oka wychwyciła ruch. Zatrzymała się i odwróciła.
– Kto tam?! – zawołała. – To nie jest zabawne, tylko głupie!
W odpowiedzi zaszeleściły zarośla. I zajęczały konary. Ból w boku stał się intensywniejszy.
Angel jęknęła i raz jeszcze spojrzała na posąg, na jego cień.
Coraz dłuższy. Coraz bardziej nieprzenikniony. Sięgał po nią…
Ponownie położyła dłoń na czole. Naprawdę kiepsko się czuję, pomyślała. Kręciło jej się w głowie. Czuła mrowienie, jakby coś wciągało ją do środka naelektryzowanej bańki. Mrowiło ją na całym ciele, z wyjątkiem tatuażu. Rysunek, otoczone siedmioma gwiazdozbiorami, trawione od środka ogniem serce, przyśnił jej się etapami. Kazała wytatuować sobie to serce na lewym boku. Dołączyło do pozostałych obrazów.
Szybko zamrugała. Spróbowała oczyścić myśli. To nie grypa. Ktoś jej coś podał. Na imprezie. Pewnie razem z colą. Goście z korporacji nie przepuścili okazji do ponaśmiewania się z tego, że nie chciała alkoholu. Ale przecież szklaneczkę z napojem cały czas trzymała w ręce. Miała na nią oko. Chyba.
Nagle sobie przypomniała – to musiało się stać wtedy, kiedy poszła do łazienki spojrzeć na tatuaż.
Znowu ruch, gdzieś na skraju pola widzenia. Poruszenie. I jakieś dźwięki.
– Biegiem!
Posłuchała głosu, który zabrzmiał w jej głowie. Puściła się pędem i biegła zygzakami z dudniącym w piersi sercem. Śmignęła nad nią czarna chmura. Pewnie ptak, pomyślała. Prehistoryczny. Ogromne skrzydła, skrzekliwy głos, jak dźwięk tarcia styropianem o szybę.
Podążał za nią, w którąkolwiek stronę pobiegła. Wisiał nad nią jak drapieżnik.
– Tędy!
Skręciła raptownie i wpadła na klomb. Zobaczyła parking. Przyciągał ją blask stojącej tam latarni.
Załkała z ulgą i pognała ku światłu. Już prawie była w jego bezpiecznym kręgu, gdy nagle lampa zgasła.
– Nie! – krzyknęła. – Na pomoc! Niech mi ktoś pomoże!
Otworzyły się drzwi jednego ze stojących w drugim końcu parkingu samochodów i z kabiny w blasku światła wysiadł mężczyzna.
– Tutaj! – zawołał i zamachał do Angel.
Pobiegła do niego. Kiedy mijała zepsutą latarnię, ta zamigała i odżyła. Angel przyjrzała się mężczyźnie: był młody, miał dwadzieścia kilka lat i jasne włosy.
Poczuła taką ulgę, że nogi się pod nią ugięły.
– Ktoś za mną idzie! – krzyknęła.
– Gdzie on jest?
– Tam, obok drzew – odparła. – Nie widziałam go, ale słyszałam.
Sięgnął do wozu i wyjął latarkę. Włączył ją i omiótł drzewa snopem światła, po czym przesunął nim po dziedzińcu.
– Nic nie widzę. Zaczekaj tu, pójdę…
– Nie! – złapała go za rękę. Była przerażona za ich oboje. – Proszę. Nie chcę tu zostać. Chcę do domu!
– Okej. – Obszedł samochód i otworzył drzwi od strony pasażera. – Wsiadaj.
Po chwili sam zajął miejsce za kierownicą. Wtedy przyszło jej do głowy, czy aby nie popełnia błędu.
Objęła się rękami, jakby było jej zimno.
– Podrzuć mnie na przystanek przy Broadwayu. Tam już dam sobie radę.
Spojrzał na nią. Miał osobliwe, nietypowo jasne oczy, niezwykle frapujące. Nigdy takich nie widziała.
– Odwiozę cię do domu.
– Nie trzeba, naprawdę. Pojadę tramwajem.
– Jest prawie trzecia w nocy. Lepiej cię odwiozę.
Wrzucił wsteczny i wyjechał z miejsca parkingowego. Zwróciła uwagę, że latarnia znowu zgasła.
Splotła palce i położyła dłonie na kolanach.
– Wiesz co, pewnie coś mi się przywidziało. Umysł często płata mi figle. Koleżanka zostawiła mnie na lodzie, bo zmyła się z jednym gościem i…
Zatrzymał auto. Przeszyło ją spojrzenie jego jasnych oczu.
– Odwiozę cię do domu – powtórzył z naciskiem.
Wsiąść do samochodu obcego człowieka, a potem jeszcze podać mu swój adres to szczyt głupoty.
Ale było w jego wzroku coś takiego, co docierało głęboko do jej wnętrza.
– Możesz mi zaufać – zdawało się mówić. – Zaufaj mi, Angel.
Jego głos w jej głowie. Wyraźny. Ten sam głos kazał jej uciekać i podpowiedział, którędy biec.
To jakieś wariactwo, uznała. Dosypali jej czegoś do coli i teraz ma zwidy. Albo majaczy w gorączce.
– Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Ze mną jesteś bezpieczna.
Czy to się dzieje naprawdę?, pomyślała.
– Owszem, Angel, dzieje się.
Zacisnęła usta. Kim jesteś?
– Mam na imię Eli. Jestem jednym z twoich braci.
Poniedziałek, 8 lipca
Godzina 6:25
Detektyw „Micki” Dee Dare odebrała telefon, kiedy już miała wchodzić pod prysznic. Szefostwo wzywało ją do śródmieścia. Na jednej nodze, powiedzieli. Ograniczyła się więc do szybkiego mycia, które jej przeklęta rodzinka nazywała „kąpielą dziwki” – bo prostytutka między klientami nie miała czasu na porządną toaletę – i związała niesforne ciemnoblond włosy w niedbały koński ogon.
„Rodzinka”. Śmiechu warte. Mama, babcia Roberta, ciotka Jo – trzy wariatki. Tak naprawdę wcale nie chore umysłowo. Po prostu stuknięte baby, jak to na Południu. Spieczone słońcem, nażłopane herbatą z cukrem i zalane tarninówką.
I jeszcze ten brutal, wuj Beau. W milczeniu skradał się korytarzem, zdradzała go woń tanich cygar i bourbona. Na wspomnienie tego zapachu nadal kręciło ją w żołądku.
Nic dziwnego, że sama była tak cholernie… no, taka bez ładu i składu.
– Wybacz, Hank – mruknęła, a głos przyjaciela z silnym teksańskim akcentem wypełnił jej głowę: „Wcale nie jesteś porąbana, mała. Jesteś niedokończonym dziełem, tak jak my wszyscy”.
Hank… pokonała go awaria pikawki. Zawsze uważała jego śmierć za okrutnie ironiczną. Zabiło go to jego wielkie dobre serce, które czyniło z niego jedynego porządnego człowieka, jakiego Micki znała.
Wjechała chevroletem nova 396 V z 1971 roku na policyjny parking przy ulicy Broad. Auto należało wcześniej do Hanka. Kiedy przyprowadził je ze szrotu, było zaledwie zepsutym kadłubem, ale Hank miał marzenie przywrócić mu dawną świetność.
Nie udało mu się go spełnić, ale Micki zrobiła to za niego. Zarazem odbudowała własne życie, mając za przewodnika i pocieszyciela głęboki, pewny głos przyjaciela. Z powodu Hanka wstąpiła do policji.
Jej chevrolet był czymś więcej niż tylko środkiem transportu, był dumą i radością, był jej dzieckiem. Uwielbiała to auto, przepadała za nim.
Zaparkowała i wysiadła. Przez telefon szef sprawiał wrażenie zdenerwowanego. Oby tylko nie wpadła w sidła zastawione przez Wydział Etyki Zawodowej, który zajmował się przypadkami nadużyć w szeregach policji, skargami na postępowanie policjantów i tym podobnymi sprawami. Nie to, żeby miała coś do ukrycia, ale wiadomo, człowiek nie zna dnia ani godziny, kiedy się do niego dobiorą.
Weszła do budynku komendy i wjechała windą na drugie piętro. Major Nichols powiedział, że będzie czekał w biurze kapitan Patti O’Shay. Recepcjonistka pokazała jej drogę do sali konferencyjnej. Micki poszła korytarzem we wskazanym kierunku, coraz bardziej zaniepokojona nietypowym obrotem spraw.
Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Zdecydowanie coś jest na rzeczy. Zbyt wielu garniaków. Niektórzy patrzą na nią dziwnie. Nawet bardzo dziwnie.
Namierzyła przełożonego.
– Przepraszam, szefie, że nie dałam rady wcześniej dojechać.
– Nie szkodzi. Zjawiasz się w samą porę. Znasz kapitan O’Shay?
– Oczywiście. – Micki przywitała się skinieniem głowy.
Nichols przedstawił pozostałych: Krohn, zastępca komendanta policji; Richards, szef komórki współpracy ze społecznościami lokalnymi; oraz Roberts, szef biura FBI w Nowym Orleanie.
Agent pokiwał głową.
– Miło panią poznać, pani detektyw.
No dobrze, nie ma WEZ, jest FBI, pomyślała. Co jest grane?
Poczuła się, jakby na dnie jej żołądka zaległ ciężki kamień.
– Nawzajem, agencie Roberts.
Nichols, nie patrząc jej w oczy, pokazał na krzesło stojące po drugiej stronie stołu.
– Usiądź, Micki. Za chwilę przyjdzie Howard.
Usiadła. Nikt się nie odezwał. W sali zapanowała dziwna atmosfera. Micki czuła na sobie ich dociekliwe spojrzenia.
Co się, u diabła, szykuje?
Wszedł komendant Howard, jak zawsze elegancki i pewny siebie – i wyjątkowo rozentuzjazmowany.
– Gdzie detektyw Dare?
– Tutaj, panie komendancie – odezwała się, wstając.
Uśmiechnął się od ucha do ucha.
– Ach, tu pani jest. Doskonale. – Podszedł do niej i podał jej rękę. – To dla pani ważny dzień. Bardzo się cieszymy. Jesteśmy zachwyceni.
– Dziękuję, panie komendancie – odparła.
Komendant uścisnął jej rękę i zamiast szybko puścić, długo nią potrząsał, a potem jeszcze zamknął w swoich dłoniach. Spojrzał Micki w oczy.
– Proszę pamiętać, że wiele po pani oczekujemy.
– Tak jest, panie komendancie. Gdybym tylko wiedziała, w związku z czym…
Roześmiał się głośno, puścił jej rękę i dał znak pozostałym osobom.
– No, siadajcie, siadajcie.
Jak można było się spodziewać, sam zajął miejsce u szczytu stołu. Spojrzał na Micki.
– Major Nichols dowiedział się oficjalnie przed dwiema godzinami, ale sygnały odbieraliśmy już od kilku tygodni. Otóż policja się zmienia, pani detektyw. I to od dziś. Pani zaś będzie częścią tych zmian.
Zawiesił głos, najwyraźniej czekając na reakcję. Uraczyła go standardowym ogólnikiem.
– Bardzo się cieszę, panie komendancie. Nie zawiodę.
Pochylił się i z nieskrywanym błyskiem satysfakcji w oczach powiedział:
– Proszę posłuchać, w czym rzecz. Otóż rząd oficjalnie potwierdził istnienie szóstego zmysłu. We współpracy z FBI zainicjowano program o nazwie Szóstki. W skrócie chodzi o to…
– Przepraszam, panie komendancie, ale czy użył pan określenia: „szósty zmysł”? Chodzi o czytanie w myślach, przesuwanie przedmiotów siłą woli i tak dalej?
– Owszem, pani detektyw. O to właśnie chodzi.
Czekała, aż komendant się roześmieje. A pozostali do niego dołączą. Spodziewała się, że robią ją w wielkiego balona.
Nie była przygotowana na coś… takiego. Ze wszystkich sił starała się nie wyglądać jak rażona piorunem.
– Jak zatem mówiłem – podjął wątek – biuro powołało zespół złożony z owych Szóstek, obdarzonych…
Zawiesił się, nie bardzo wiedząc, jak nazwać ich kwalifikacje: darami? Talentami? Supermocami?
– …zdolnościami – dokończył po chwili. – Następnie wyszkolono tych ludzi w wyspecjalizowanej akademii policyjnej. Pierwszy rzut rekrutów ukończył szkolenie…
– Nie mam dziś urodzin – przerwała mu Micki, przenosząc spojrzenie na swojego bezpośredniego przełożonego. – Wiecie o tym, prawda?
– Słucham?
– Panie komendancie, nie wiem, kto ani jak pana w to wkręcił, ale…
– To nie żart, pani detektyw.
Rzeczywiście, miał śmiertelnie poważną minę, zresztą tak jak pozostali. No, ale przecież nie ma siły, to musi być kawał. Szósty zmysł? Wyspecjalizowana akademia policyjna? Przecież to jakieś brednie!
– Rozumiem, kręcicie Mamy cię albo coś w tym guście. Namówili pana. Pewnie obiecali hojny datek na rzecz policji. Przykro mi, że psuję wam zabawę, ale dowcip nie wypalił.
Odwróciła się i rozejrzała za kamerami.
– Możecie przestać filmować. No już, pokażcie się. Spróbujcie z kolejnym naiwnym.
Spodziewała się, że ujrzy uśmiechniętego prowadzącego i kamerzystów. Może nawet zabrzmi temat z programu i posypie się konfetti.
Stanie się coś, co rozwieje niezręczność. Czuła się, jakby wszyscy poza nią wiedzieli, że do jej buta przykleił się kawałek papieru toaletowego i ciągnie się za nią.
Tym, który przerwał ciszę, był major Nichols.
– Micki, lepiej usiądź. To poważna sprawa.
Zdumiona opadła na krzesło.
– Przepraszam, panie komendancie – powiedziała. – Ale będę szczera: zaczynacie mnie przerażać.
Zarechotał.
– Zareagowałem podobnie. Długo musieli mnie przekonywać, że nie stoi za tym moja żona. – Pochylił się. Dłonie trzymał złożone na blacie. – Wiem, że to, co pani usłyszy, wyda się pani… osobliwe, ale to wszystko prawda. Pierwszy rzut rekrutów ukończył szkolenie. Cała dwunastka.
Zrobił przerwę dla wzmocnienia efektu. Chciała go ponaglić, ale sama nie wiedziała, czy ma ochotę usłyszeć, co komendant ma do powiedzenia.
– Policję Miasta Nowy Orlean wytypowano jako jedną z tych, do których w pierwszej kolejności trafią rekruci. Naszego przydzielono do Ósemki. Zatem gratulacje, pani detektyw Dare, będzie pani miała nowego partnera.
Micki patrzyła na niego i nie mogła uwierzyć. Jak to? Chyba nie mówi poważnie…
– Wkrótce go pani pozna. Nazywa się Zach Harris.
Dopiero po chwili dotarło to do niej z pełną mocą. Zerwała się z krzesła.
– Panie komendancie, z całym szacunkiem, ale – do cholery! – nie ma mowy.
– To już postanowione.
Spojrzała na majora, szukając wsparcia, ale nie znalazła go. Była sama przeciw wszystkim.
– Panie komendancie, naprawdę, niech pan znajdzie kogoś innego.
– To oni panią wybrali, pani detektyw, nie ja. Proszę wziąć przykład ze mnie i potraktować to jako zaszczyt.
– „Zaszczyt” – powtórzyła. – Nie rozumiem, w jaki sposób…
– Ma pani okazję przejść do historii – przerwał jej Howard. – Tak jak my wszyscy. Proszę nie utrudniać.
– Dobierają Szóstki do pary z najtwardszymi, najbardziej doświadczonymi policjantami – odezwał się Nichols. – Do twoich obowiązków będzie należało między innymi pilnowanie, żeby twoja Szóstka nie wpakowała się w tarapaty. Rząd zainwestował w niego zbyt wiele czasu i pieniędzy, żeby sprzątnął go na ulicy jakiś oprych albo członek gangu.
Przyszła jej do głowy riposta – że nie będzie niańką – ale spojrzenie Nicholsa wystarczyło, by postanowiła zachować ją dla siebie.
– Co to za gliniarz, ten cały Harris? – zapytała. – Jaki ma przebieg służby?
– Nie ma żadnego.
– Nie rozumiem. Skoro jest detektywem… – Olśniło ją. – Chcecie powiedzieć, że ukończył ten wasz Hogwart od razu w stopniu detektywa?
Z ich min wywnioskowała, że się nie pomyliła. Poczuła rosnącą złość. Sama, tak jak pozostali – szef, komendant i inni – musiała zasłużyć na stopień, spełniać powinność, nadstawiając karku nie raz, nie dwa, ale każdego cholernego dnia.
– Do ciężkiej cholery. Czy on w ogóle potrafi używać broni?
Komendant Howard zignorował pytanie.
– Szóstki to ściśle tajny program. Wiedza o nim nie może się wydostać poza krąg bezpośrednio w niego zaangażowanych. Umawiamy się, że dla wszystkich poza osobami obecnymi w tym pomieszczeniu detektyw Harris to zwyczajny policjant.
Powoli docierał do niej obraz sytuacji. Pokręciła głową.
– Jak mam wytłumaczyć, skąd się wziął?
– Proszę się za to nie brać. Po prostu pani partner został przeniesiony wyżej, więc sparowano panią z Harrisem – ot, cała historia.
– Czy dobrze rozumiem? Carmine dostał awans, ale zamiast zastąpić go kimś z komendy, sprowadzacie tego całego Harrisa?
– Zgadza się.
Pokręciła głową.
– Niektórzy ostro się wkurzą. Od ręki mogę wymienić z pół tuzina lepszych kandydatów, w samej tylko Ósemce.
– Proszę się tym nie przejmować.
To nie wchodziło w rachubę. Była przecież częścią zespołu.
– Skoro nie mogę powiedzieć prawdy, to co mam mówić? Jaka jest oficjalna wersja? Oby brzmiała przekonująco, bo inaczej wystawicie mojego nowego partnera do odstrzału.
– Już tłumaczę, pani detektyw – odezwała się kapitan O’Shay. – Otóż Zacha Harrisa łączą z nowoorleańską policją więzy rodzinne.
Patti O’Shay rozbiła szklany sufit w policji Nowego Orleanu i stworzyła przestrzeń dla nowego pokolenia policjantek. Na przykład dla Micki. Niektórzy utyskiwali na nepotyzm, wskazując na jej osobiste powiązania w policji, choćby z mężem Sammym, ale zdaniem Micki, krzykaczami kierowała po prostu zawiść. Patti O’Shay bez dwóch zdań zasłużyła na swoje stanowisko.
– Więzy rodzinne? Niby kto miałby być jego rodziną? – spytała Micki.
– Ja.
– Nie rozumiem.
– Sammy miał młodszą siostrę, Erin. Kiedy miała siedemnaście lat, uciekła z domu ze swoim chłopakiem. Rok później urodziła synka.
– Zacha Harrisa?
– Tego się będziemy trzymali. Oddała go do adopcji. – O’Shay podała Micki teczkę z dokumentami. – Zach nieświadomie poszedł w ślady wuja i wstąpił do służby.
– Na razie wszystko się klei. Jak trafiliście na jego trop?
– To on dowiedział się o nas. Szukając korzeni.
– A jego matka?
– Nadal jej nie odnalazł.
Micki otworzyła teczkę. Dobre kłamstwo zawiera pierwiastki prawdy. Im bardziej elementarne są owe pierwiastki, tym wiarygodniejsze staje się kłamstwo. Prawda: Sammy O’Shay był, podobnie jak jego żona, kapitanem; zginął na służbie podczas uderzenia huraganu Katrina. Prawda: miał brata, Seana, który niedługo potem odszedł ze służby i przeprowadził się z żoną na Florydę.
Trzecia prawda, co oczywiste, musiała dotyczyć siostry.
– Sammy naprawdę miał siostrę o imieniu Erin, która uciekła w wieku siedemnastu lat – powiedziała Micki.
Kapitan O’Shay powtórzyła jej gest.
– To była niespokojna dusza. Wiecznie pakowała się w kłopoty. Kiedy uciekła z domu, była już w ciąży. A przynajmniej tak twierdziła.
– Sammy nie próbował jej odnaleźć?
– Próbował, szukali jej razem z Seanem. Bez skutku.
– Co wiadomo o jej dziecku?
– Nic. Nie wiemy nawet, czy rzeczywiście urodziła.
– A adopcja? To też zmyślenie?
– Nie do końca. Detektyw Harris naprawdę został adoptowany. Jedyne, co wie o swojej biologicznej matce, to że była młoda i pochodziła z Południa.
Micki się zastanowiła.
– Awans Carmine’a… Pociągnęła pani za odpowiednie sznurki.
– Tak – odparła kapitan i zamilkła. – Jak zatem pani widzi – dodała – w razie czego to ja będę do odstrzału.
Owszem, ale Harris też. Bez wątpienia. A także Micki – w zależności od stopnia jej zaangażowania.
– Panie komendancie, z całym szacunkiem, ale… do dupy to.
Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu.
– Witamy w programie Szóstek, pani detektyw Dare. Ma pani godzinę na zaznajomienie się ze swoją rolą. Potem przyjedzie Szóstka, a wtedy: do dzieła!
– Do dzieła – powtórzyła z powątpiewaniem.
– Gratulacje, pani detektyw. Dziś przyszłość ma swój początek.
Poniedziałek, 8 lipca
Godzina 7:40
Kiedy wychodzili z sali, Micki zatrzymała majora Nicholsa.
– Szefie, możemy porozmawiać?
W swoich najlepszych latach Frank Nichols musiał robić onieśmielające wrażenie. Miał metr dziewięćdziesiąt wzrostu i bary zawodowego futbolisty. I choć dziś niewiele brakowało, aby potknął się o własny brzuch, to jednak jego postura nadal budziła respekt.
Do diabła z tym wszystkim. Micki czuła, że krew ją zalewa. A kiedy detektyw Dare wpadała w furię, schodził jej z drogi każdy, kto miał choć trochę oleju w głowie.
– To jakieś pieprzone brednie! – wybuchła, kiedy zamknęły się drzwi. – Naprawdę pan sądzi, że na to pójdę?
– Myślę, że powinnaś się cofnąć. I to już.
Zawahała się, po czym zrobiła krok do tyłu, nie spuszczając oka z majora.
– Tajniak na naszej komendzie? Nie. Absolutnie nie.
– Przecież słyszałaś: to rozkaz.
Powiedział to lekko rozbawionym tonem, co doprowadziło ją do wściekłości.
– To uderza nie tylko we mnie, lecz także w innych. Wie pan, że traktuję Ósemkę jak rodzinę.
– Micki, jestem po twojej stronie, naprawdę. Ale mam związane ręce. Ta sprawa wykracza poza twoje i moje kompetencje. Chcą ciebie – będą cię mieli. Tyle.
– Do ciężkiej cholery! Dlaczego ja?
– Nie jestem pewien. Z tego co wiem, przeanalizowali przebieg służby wszystkich detektywów Ósemki.
– Czy istnieje jakieś wyjście z tej sytuacji?
– Przecież wiesz.
No tak: tańczyć, jak zagrają, albo ponieść konsekwencje. Degradacja. Zesłanie do najgorszej jednostki. Zadania jak dla pospolitego krawężnika. Micki stała nieruchomo, uświadamiając sobie swoje położenie i trzęsąc się z oburzenia i złości: na arogancję Federalnych, na nielojalność komendanta Howarda, na własną bezradność.
Nie mogła tego znieść. Przyszło jej nawet do głowy, że powinna odejść, tu i teraz oddać Nicholsowi broń i odznakę, a potem, opuszczając biuro, pokazać tym zarozumialcom środkowy palec.
Ale dokąd miałaby pójść? Nic innego nie potrafiła robić. Służba była całym jej życiem.
– A Carmine? – zapytała.
– Nie przejmuj się Angelem, trafił do sekcji spraw przedawnionych. To jego wymarzone zajęcie.
– Super. Zajebiście. – Wzruszyła ramionami. – Farciara ze mnie. Micki na doczepkę.
– Bywa.
– Nadal nie rozumiem. Czemu właśnie ja? Bez sensu.
Ściszył głos.
– Myślę, że ważniejsze pytanie brzmi: dlaczego tutaj? Dlaczego w Nowym Orleanie?
– Można jaśniej?
– Jeśli program okaże się fiaskiem, wina spadnie na nas, nie na nich – oni powiedzą, że przecież mieli genialny pomysł. Spójrzmy prawdzie w oczy: po Katrinie policja nowoorleańska nadal źle się kojarzy ludziom w całym kraju. Strzelanina na moście Danzigera. Chaos w Centrum Kongresowym Moriala. Pogłoski o scenach, do których dochodziło na terenie Superdome[1]. Mnóstwo ludzi postrzega Nowy Orlean jako brudne miasto pijaków, braku norm moralnych i o jednym z najwyższych wskaźników przestępczości w kraju. Takie, które można odwiedzić, ale w którym nikt nie chciałby zamieszkać.
Pokiwała głową ze zrozumieniem.
– Góra zakłada, że i tak damy ciała.
– Tak sądzę. Biuro o wszystkim pomyślało, ale nie oczekuje po nas zbyt wiele.
To ją zabolało. Co prawda, Nowy Orlean ma mnóstwo wad, jednak jest też jej domem; z tutejszą policją nie łączą jej więzy krwi, ale Micki nie ma innej rodziny.
– Aha, czyli nawet nie aktorka drugoplanowa, tylko kozioł ofiarny…
– Niekoniecznie. Oczywiście nie zawahają się i poświęcą cię, jeśli będą musieli, ale też zależy im na powodzeniu programu. Z jakiegoś powodu uznali, że dzięki tobie może się udać.
Micki sapnęła. No dobrze. Niech będzie. Przyłoży się i postara, żeby Szóstka świeciła, aż oczy będą bolały.
Przyłapała szefa na próbie opanowania uśmiechu i posłała mu gniewne spojrzenie.
– Wiedział pan, że tak zareaguję.
– A-ha. I sądzę, że oni też wiedzieli – w końcu czytali twoje akta.
Myśli o tym, że jest przewidywalna, nie znosiła prawie tak bardzo, jak świadomości bezsilności.
– Żeby była jasność: jestem niezadowolona.
– Przyjmuję do wiadomości.
Zawibrował telefon, który nosiła w kaburze przy pasku. Zerknęła na wyświetlacz: Jacqui. Odebrała, ale zanim zdążyła się odezwać do słuchawki, usłyszała Nicholsa, który zatrzymał się i odwrócił.
– Nie będziesz stratna, Micki. Widziałem zdjęcie twojego nowego partnera. Chłopak wpada w oko. I to bardzo.
– Super – mruknęła. – Piękniś obdarzony mocami. Boże, dopomóż.
– Micki? Jesteś tam?
Telefon. Jacqui.
– Przepraszam – rzuciła sfrustrowanym tonem do słuchawki.
– Dzwonię nie w porę?
– Sporo się tu dzieje. Wszystko gra?
– Tak, w porządku.
Zmarszczyła czoło. Cztery lata wcześniej nakryła siedemnastoletnią wówczas Jacqui – w dodatku w zaawansowanej ciąży – jak ta włamywała się do domu sąsiadów Micki w poszukiwaniu jedzenia. Dziewczyna skojarzyła się Micki z nią samą w podobnym wieku – też była samotna, głodna i zdesperowana.
Wtedy tym, który ją przyłapał, był Hank. Jej anioł stróż.
Micki zaskoczyła samą siebie i zamiast zakuć nastolatkę w kajdanki, zaproponowała posiłek i miejsce do spania.
– Na pewno? – odezwała się zaniepokojona Micki do słuchawki. – Wszystko dobrze z Alexandrem?
– Zander – tak pieszczotliwie Jacqui nazywała swojego synka – ma się świetnie.
– W takim razie po co dzwonisz?
Jacqui wydała odgłos świadczący o poirytowaniu.
– Nie wiem. Żeby się przywitać? Żeby usłyszeć twój głos? Poza tym myślałam, że będziesz już w domu. Ale chyba się pomyliłam.
Micki się roześmiała, choć był to śmiech świadczący bardziej o zażenowaniu niż o rozbawieniu.
– Przepraszam. Tak jak mówiłam: sporo się wydarzyło. Obiecuję, że odezwę się do ciebie, jak tylko się uspokoi.
Jednocześnie przyznała przed samą sobą, że nie ma pojęcia, kiedy to nastąpi. Nie potrzebowała szklanej kuli, by wiedzieć, że przynajmniej przez pewien czas nie zazna zbyt wiele spokoju.
Poniedziałek, 8 lipca
Godzina 8:05
Zach Harris stał przy oknie w pokoju hotelowym na dwudziestym czwartym piętrze. Patrzył na biegnącą dołem ulicę Canal, pełną samochodów i palm rosnących na pasie zieleni między jezdniami. Dalej, u jej wylotu, znajdowała się piękna w swym upadku Dzielnica Francuska. Rzeka Missisipi obejmowała miasto od południa, tworząc półksiężycowate zakole, od którego Nowy Orlean wziął swój przydomek: Crescent City. Zach widział parowiec przycumowany do kei przy ulicy Toulouse.
Nowy Jork się uwija, Los Angeles dokazuje, a Nowy Orlean – jak przekonał się Zach – kołysze się.
Tak można by zacząć romans.
Uśmiechnął się do siebie. Irytowanie ludzi wychodzi mu koncertowo – udowodnił, że jest w tym mistrzem, zmieniając rezerwację tak, że przyleciał do miasta dwa dni przed terminem wyznaczonym przez FBI. Parker, opiekun Zacha w Szóstkach, wściekł się, kiedy się o tym dowiedział.
Och, to straszne… Ale cóż, Zach nie przybył do Nowego Orleanu dla Parkera, tylko dla siebie.
Parker wyłowił go w klubie i złożył intrygującą propozycję: będziesz członkiem elitarnego oddziału do zwalczania przestępczości, jednego z takich zespołów, jakie ogląda się na filmach. Zostaniesz swego rodzaju… superbohaterem. Zdobędziesz sławę i wszystko, co się z tym wiąże.
Który facet nie marzy o czymś takim?
Tłumaczył sobie, że jeśli mu się nie spodoba, powie sayonara i odejdzie w swoją stronę.
Tak jak miał w zwyczaju.
Tym razem jednak niełatwo będzie się wykpić. Uświadomił to sobie w chwili, gdy wyszedł z terminala nowoorleańskiego lotniska prosto na wilgotne nocne powietrze. Usłyszał szum w głowie. I buczenie, jak w radiu pomiędzy stacjami. Im bliżej śródmieścia, tym stawało się głośniejsze i bardziej uporczywe.
To miasto – miasto z nim rozmawia.
Nic nowego. Znał to uczucie. Ale nigdy nie doświadczył go na taką skalę. Był zdezorientowany, wytrącony z równowagi. Poczuł się upojony, jak po alkoholu. Nie na wesoło – przynajmniej z początku – lecz upodlająco: jakby chodził, trzymając się ścian, i klęczał z głową w sedesie.
Nie próbował jednak stłumić tego wrażenia – ani nie wsiadł do najbliższego samolotu, który zabrałby go z powrotem na Zachodnie Wybrzeże – tylko stawił mu czoła.
Na kaca klin. Niech zapiecze w gardle.
Przy okazji zadurzył się w mieście. Magiczne miejsce, pełne cieni, szeptów, obrzędów, rozpaczy…
…i wielu ludzi takich jak on. Bardzo wielu. Z taką liczbą jeszcze nie miał do czynienia. Odwrócił się od okna. Czy wiedzą, czym są?, zadał sobie pytanie. Czy nauczyli się korzystać ze swoich umiejętności? A może postanowili je ukryć?
Parker przyjechał.
Ułamek sekundy po tym, gdy to pomyślał, telefon poinformował go o nadejściu wiadomości.
Czekam w holu. Jesteśmy spóźnieni.
Typowe dla Parkera. Mało słów, wszystkie na temat. Było w nim coś, co sprawiało, że Zach miał ochotę namieszać mu w głowie. Powstrzymał się jednak, biorąc poprawkę na nieznaczną grubość lodu, po którym właśnie stąpał. Powstrzymał się… na razie.
Wziął kurtkę i zjechał na dół. Spotkał się z Parkerem przy wejściu do hotelu, razem wyszli przed budynek i podeszli do stojącego tam czarnego lśniącego SUV-a. Agent, który siedział za kierownicą, miał na nosie prawie identyczne ciemne okulary jak te, które nosił Parker. Zach zachichotał i wsiadł do auta.
– Coś cię śmieszy? – spytał Parker.
– Wóz. Twoje okulary. Jego okulary. – Pokazał na kierowcę. – To takie oklepane.
Parker zdjął okulary i przeszył Zacha lodowatym spojrzeniem.
– Dla ciebie to zabawa?
Zach umościł się na tylnym siedzeniu.
– Zdefiniuj słowo „zabawa”.
– Po numerze z rezerwacją powinienem cię odwołać.
– Śmiało.
Przez chwilę miał wrażenie, że Parker rzeczywiście to zrobi. Ale ten tylko pochylił się i powiedział:
– Słuchaj no, Harris. To my dyktujemy warunki, nie ty. Mówimy: siódmego o czternastej wsiądź do samolotu, to wsiadasz, kurwa, siódmego o czternastej do samolotu. Nie dzień wcześniej. Nie dzień później.
Zach wiedział, że powinien ustąpić. Odpuścić, popłynąć z prądem. Ale głos, który podpowiadał mu rozsądek, nie mógł się mierzyć siłą z głosem, który przez całe życie zmuszał go do balansowania na krawędzi.
– To ty posłuchaj, Parker. Nie jestem twoją własnością. Ani programu. W tej chwili potrzebujecie mnie bardziej niż ja was. Owszem, to się może zmienić, ale na razie… możecie mi naskoczyć.
– Inni patrzą. Oceniają. Ciebie oraz mnie. – Parker zawiesił głos. – Jeśli się nie uda, dostanę po dupie.
To jasne. Zach pokiwał głową.
– W porządku. Skoro chodzi o twoje dupsko, postaram się być delikatniejszy.
Brak reakcji – zero uśmiechu, zero uznania ustępstwa. Tylko gest: wręczenie szarej koperty.
– Tu znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz.
Zach wyjął zawartość koperty i zaczął przeglądać dokumenty. Zatrzymał się na fotografii blondynki w mundurze policjantki. Patrzyła prosto w obiektyw. Lekko uniesiony podbródek – arogancja albo przewrażliwienie; zaciśnięte usta – poważnie traktuje swoje obowiązki. Przekrzywił głowę. Gdyby lekko rozchyliła te piękne usta, wyglądałaby trochę jak blond wersja Angeliny Jolie.
Stuknął palcem w zdjęcie i zerknął na Parkera.
– Zakładam, że to moja nowa partnerka.
– Detektyw Michaela Dare. Nazywają ją „Micki” albo „Mick”. Czasem też „Podwójne De” albo „Wściekły Pies”.
– „Wściekły Pies”?
– Ma niezły charakterek i nie kryje się z nim.
Zach się roześmiał.
– Atrakcyjna kobieta – zauważył.
– Ma cię chronić, a nie być twoją zabawką.
– Chodząca z ciebie powaga. – Zach ponownie postukał palcem w fotografię. – Czemu ona?
– Zatwardziała glina. Ostra. Lojalna. Musiała walczyć o swoje – dodał Parker.
– Czyli o co?
– O wszystko.
Zach przyjął to do wiadomości, zastanowił się i porównał ze swoim życiem – życiem, w którym wszystko zostało mu podane na tacy.
Prawie wszystko.
– Opowiedz mi o niej – poprosił.
– Nieprzekupna.
– Każdego można przekupić.
– Nie ją.
Zach wbił spojrzenie w zdjęcie. Z prostych brązowych oczu detektyw Dare biła uczciwość. Lojalność, o której wspomniał Parker.
– Dlaczego?
– Żyje pracą. Życie uczuciowe – nie istnieje. Życie towarzyskie – też prawie nie. Rodzina – nie jest z nią blisko, zastępują ją nowoorleańscy policjanci. Jeśli Dare uzna cię za członka rodziny, odda za ciebie życie.
– Poświęci się dla mnie.
– Tak.
Szum w głowie ucichł. Zach schował dokumenty.
– Niezbyt to bohaterskie z mojej strony.
– Bohaterstwo to jej działka. Ona nie zastąpi cię w tym, co ty potrafisz.
– A co, jeśli uzna, że nie nadaję się na członka jej „rodziny”?
– Dla was obojga będzie lepiej, jeżeli jednak uzna.
– Czy to groźba?
Na ustach Parkera, jak rzadko kiedy, pojawił się cień uśmiechu.
– Ależ skąd, Zach. Po prostu mówię, jak jest.
Poniedziałek, 8 lipca
Godzina 8:35
„Wpada w oko” to mało powiedziane, stwierdziła w myślach Micki, kiedy jej nowy partner wszedł do sali konferencyjnej. „Piękniś” też nie pasowało.
Zach Harris był bowiem powalająco przystojny. Brązowe włosy z przebarwieniami od słońca, lekko pofalowane. Intensywnie niebieskie oczy, jakich jeszcze nigdy nie widziała. Lśniący uśmiech, jak z reklamy gabinetu dentystycznego.
Zupełnie jakby miała przed oczami tego aktora, Bradleya Coopera. Chociaż nie – nawet on nie umywał się do Zacha Harrisa. Jak to możliwe?, pomyślała.
Czy naprawdę nie mógł wyglądać gorzej, na przykład jak troll?
Towarzyszył mu ciemnowłosy mężczyzna w garniturze. Elegancki, przylizany. Chodził, jakby połknął kij od szczotki. Albo jakby ktoś mu wsadził w tyłek kolbę kukurydzy.
Pewnie agent FBI albo wojskowy. Raczej to pierwsze.
Harris podszedł do kapitan O’Shay.
– Ciociu Patti – odezwał się serdecznym tonem i uściskał ją. – Jakże się cieszę, że wreszcie mogę cię poznać.
Ależ z niego aktor!, pomyślała Micki. Nie uszło jej uwadze, że O’Shay też wyglądała na zaskoczoną jego umiejętnościami. No po prostu geniusz.
Jeśli uda mu się nie wypaść z roli, być może niańczenie go nie będzie aż tak straszne, jak przypuszczała.
Harris odwrócił się i spojrzał prosto na nią. Zobaczyła rozbawienie w jego oczach i wyprostowała się. A niech sobie odgrywa tę swoją maskaradę – Szóstki, czary-mary i tak dalej – ona nie zamierza brać w tym udziału.
Przykleiła do ust uśmiech, mający świadczyć o pewności siebie, i podeszła do niego, wyciągając rękę.
Poczuła, że jego palce nieco zbyt mocno oplotły jej dłoń. Tak samo spojrzenie – wniknęło nieco zbyt głęboko, było zbyt intymne, choć bez podtekstu seksualnego. Tak jakby naprawdę dobrze się znali – znali swoje tajemnice, a także przeszłe i obecne lęki oraz nadzieje na przyszłość.
Tak jakby zaglądał prosto do jej duszy.
Micki, na miłość boską! Weź się w garść!, pomyślała.
– Michaelo – odezwał się. – Miło mi cię wreszcie poznać.
Zirytowana uwolniła dłoń.
– Nie nazywaj mnie tak. Jeśli zrobisz to przy moich kolegach, zdemaskujesz się. A jeśli zrobisz to przy mnie, gorzko pożałujesz.
Roześmiał się cicho.
– Podoba mi się pani, pani detektyw. Będzie zabawnie.
– Wiesz w ogóle, Szóstko, czym się tu zajmujemy? Wydaje ci się, że to jakaś gra?
– No jasne, że nie. Zajmujecie się poważnymi, bardzo poważnymi sprawami. – W kącikach jego oczu pojawiły się zmarszczki. – Jestem do usług… Mick. Gotowy do pomocy w łapaniu przestępców.
– Zostałeś źle poinformowany. Nie potrzebuję niczyjej pomocy w tym zakresie.
Znów się uśmiechnął z niewymuszoną swobodą. Nosi kolorowe soczewki, uznała, nie ma innego wytłumaczenia. Próżność i tandeta.
– Niektórzy mają co do tego inne zdanie.
Widział, że jest wkurzona, i czerpał z tego przyjemność. Sukinsyn pogrywał z nią. Celowo się z nią drażnił. Obserwował jej reakcje.
Przyszła jej do głowy wściekła riposta, ale komendant Howard uciął tę jakże miłą wymianę uprzejmości.
– Usiądźmy – zarządził.
Podeszli do stołu. Harris podsunął jej krzesło.
– Skończ już z tym – wycedziła. – Jasne?
– Jak sobie życzysz, kochanie – odparł i sam zajął miejsce, które jej zaproponował.
– Pani detektyw?
Cholera. Uświadomiła sobie, że wszyscy poza nią już siedzą. Rozejrzała się i usiadła po drugiej stronie stołu na jedynym wolnym krześle.
– Witamy pana na pokładzie, detektywie Harris – zaczął komendant, po czym zwrócił się do ciemnowłosego mężczyzny, który towarzyszył Harrisowi. – Witamy również agenta Parkera.
Usta Micki drgnęły. Kolba kukurydzy na swoim miejscu?
– Będę się streszczał. Każdy z nas wie, na czym polega jego rola. Pamiętajmy, że program jest ściśle tajny i jakikolwiek wyciek informacji poskutkuje natychmiastowym zwolnieniem tego, kto do niego dopuści. Pani detektyw Dare, jeśli zdemaskuje pani detektywa Harrisa, pożegna się pani z pracą.
Jej przepustka do wolności.
Spoczął na niej wzrok agenta. Zwróciła uwagę na jego oczy, równie lśniące jak Harrisa, tyle że zielone. Co jest z tą modą na kolorowe soczewki u facetów?
– Agencie Parker, oddaję panu głos.
– Dzień dobry – zaczął, nie odwracając wzroku od Micki. – Witam państwa w programie Szóstek. Rola każdego z was jest oczywiście bardzo istotna, ale najważniejsza przypadła w udziale pani detektyw Dare.
Przerwał na chwilę, aby Micki poczuła wagę słów. Niepotrzebnie. Doskonale wiedziała, że ma przechlapane.
– Ten program to znacząca inwestycja dla Biura. Pani zadaniem, pani detektyw, jest zagwarantowanie bezpieczeństwa naszemu człowiekowi. Za wszelką cenę. Powodzenie tego projektu może zaważyć na przyszłości służb ochrony porządku publicznego.
Wytrzymała jego spojrzenie.
– „Za wszelką cenę”. Co to dokładnie oznacza?
– Myślę, że pani wie.
– Proszę powiedzieć, agencie Parker. Jestem dziewczyną z Południa. Wierzę w Boga, mój kraj i mówienie prosto z mostu.
– Ma go pani ochraniać w każdej sytuacji.
– Czyli jeśli on da ciała, to ja mam oberwać po dupie?
– Tak.
– Albo przyjąć kulkę?
– Liczymy, że do tego nie dojdzie.
– Codziennie do tego dochodzi, agencie Parker. Czy mogę o coś zapytać?
– Naturalnie.
– Skąd ta atmosfera tajemnicy?
– Sądzę, że również na to pytanie zna pani odpowiedź. Opinia publiczna nie jest jeszcze gotowa na poznanie prawdy o Szóstkach. Zainteresowanie mediów uniemożliwiłoby działanie naszym agentom, my zaś nie bylibyśmy w stanie ocenić tego, jak sobie radzą.
– Poza tym – dodała łagodnym tonem – jeśli program okaże się fiaskiem, nikt się o niczym nie dowie.
– Kontrola szkód to kosztowy i kłopotliwy proces.
– Dlaczego policja miejska? Nie lepiej trzymać swoich ludzi blisko siebie?
Nie mrugał – dopiero teraz to sobie uzmysłowiła; nie mrugnął ani razu od chwili, w której nawiązali kontakt wzrokowy.
– Szóstki pracują w strukturach wewnętrznych Biura już od kilku lat. Pora wysłać je na ulice i sprawdzić ich skuteczność z walce z powszednią przestępczością.
– Czyli zmierzacie do tego, żebym… – zrobiła gest, którym omiotła osoby siedzące przy stole – …żebyśmy zostali bez pracy.
Roześmiał się aksamitnym, przesłodzonym śmiechem. „Mężczyźni sączący słodkie słówka to węże – mawiała babcia Roberta. – Takie jak ten, który skusił Ewę w raju”.
Micki powinna wiedzieć, uległa niejednemu takiemu facetowi.
– Skądże, pani detektyw. Harris ma wam pomóc.
– Aha, znaczy się Harris wykorzysta swoje „supermoce” i wskaże nam sprawcę, którego my następnie przyskrzynimy, wykorzystując do tego legalne instrumenty.
– Dokładnie tak, pani detektyw. Ściganie przestępców na miarę dwudziestego pierwszego wieku. – Potoczył wzrokiem po zebranych i znów spojrzał na Micki. – Każda Szóstka ma inne mocne strony i słabe punkty. To one zadecydowały o takim, a nie innym przydziale.
– Można jaśniej? Co to za cechy?
– Kierujemy się zasadą, według której każdy dysponuje tylko takimi informacjami, jakie są mu potrzebne do działania. Wkrótce przekona się pani, jak sprawdzają się umiejętności Zacha w praktyce.
Popatrzyła na nowego partnera.
– O czym myślę? – spytała.
– Detektyw Harris nie czyta w myślach – zauważył łagodnie Parker. – Postrzega wydarzenia z przeszłości i przyszłości. Odbiera echo uczynków i uczuć. Urywki myśli z przeszłości i teraźniejszości.
– Czasem obrazy – wtrącił Zach. – Migawki, przeważnie spłowiałe, od czasu do czasu bardziej jaskrawe i szczegółowe. Nigdy nie wiadomo, czego się można spodziewać.
– „Nie wiadomo, czego się spodziewać” – powtórzyła. – Dziękuję, teraz na pewno będę spała spokojniej.
Agent Parker uniósł brew.
– Pani zajęcie też jest niebezpieczne i nieprzewidywalne. Co takiego sprawia, że jednak sypia pani spokojnie?
Parker złożył dłonie, które trzymał na blacie. Odczytała ten gest jako oznakę rozbawienia, a nawet arogancji. I wkurzyło ją to.
Wyjęła służbową broń z kabury i położyła ją na stole.
– Półautomatyczny glock kaliber czterdzieści. Pełny magazynek, nabój w komorze. Do tego partner, któremu mogę zaufać. Z którym pracowałam, na którym mogę polegać i który przeszedł takie samo szkolenie jak ja. Partner, co do którego nie mam wątpliwości, że mnie osłoni.
Major Nichols odchrząknął i zabrzmiało to tak, jakby próbował zamaskować rechot, ale po komendancie było wyraźnie widać, że bynajmniej nie jest zadowolony.
– Wystarczy, pani detektyw.
– Nic nie szkodzi – odezwał się Harris. – Podoba mi się jej szczerość. Nie mam też pretensji, że nie jest szczególnie zadowolona z obrotu spraw. Nie zna mnie i nie wie, co potrafię. – Odwrócił się do niej. – Dlatego postanowiłem, że też będę szczery. – Wyciągnął rękę ponad stołem. – Proszę podać mi dłoń, pani detektyw.
Zawahała się, ale podała. Oplótł jej palce swoimi. Poczuła delikatne mrowienie, jakby przeszedł ją prąd.
Wyraz twarzy Harrisa nie zmienił się na jotę.
– Jesteś wściekła na zaistniałą sytuację. Uważasz Szóstki za stek bzdur i wnerwia cię, że padło akurat na ciebie…
– To chyba oczywiste – ucięła lekceważąco. – Nie trzeba być jasnowidzem, żeby…
– …mimo że niezłe ze mnie ciacho. – Lekko uniósł kąciki ust. – Wolałabyś, żebym wyglądał jak troll.
– To jakiś absurd!
Chciała cofnąć dłoń, ale nie pozwolił jej. Ścisnął mocniej.
– I na twoim miejscu nie korzystałbym z tej przepustki do wolności. – Zniżył głos. – To nie przejdzie. Oni grają według innych reguł.
Puścił dłoń Micki. Na chwilę zrobiło jej się słabo. Miała wrażenie, jakby kontakt z Zachem pozbawił ją energii.
W sali zapanowała cisza. Wszyscy wbili spojrzenie w Micki. Niedoczekanie, jeśli spodziewają się, że zacznie wychwalać Harrisa i jego dar. Wyprostowała się.
– Poważnie? To wszystko, co potrafisz?
Harris się roześmiał.
– Podobasz mi się, Mick. Dogadamy się.
Komendant wstał.
– Pani detektyw, uda się teraz pani do swojej komendy. Będzie pani mogła pożegnać się z detektywem Angelo, następnie pani i detektyw Harris zostaniecie sobie oficjalnie przedstawieni.
– Co mam odpowiedzieć, kiedy spytają, co o nim wiem?
– Że prawie nic. Został do nas przeniesiony. Ze służbą łączą go koneksje rodzinne. Proszę grać według jego scenariusza. Czy to jasne?
Według jego scenariusza? Jeszcze czego! Nie powiedziała tego głośno, tylko pokiwała głową i odparła:
– Tak jest, panie komendancie.
Kiedy wyszli, Harris dogonił ją na korytarzu.
– Na przyszłość, Mick: owszem, jestem.
Rozdrażniona zmarszczyła brwi.
– Co jesteś?
– Dobry w łóżku.
Już chciał odejść, ale go zatrzymała.
– Jeżeli to kolejna żałosna próba czytania w moich myślach, to przykro mi, ale grubo się mylisz. Nawet przez chwilę nie zastanawiałam się, jak sobie radzisz w sypialni.
– Wiem – odparł i uśmiechnął się, powoli i zalotnie. – Dopiero będziesz.
Poniedziałek, 8 lipca
Godzina 9:30
W chwili gdy Zach ujął dłoń Dare, zdał sobie sprawę, dlaczego Parker i spółka wybrali właśnie ją. Uzmysłowił sobie przynajmniej część powodów. Najprostszy był taki, że nie chciała go wpuścić. Opierała się. W niektórych ludzi szybko wnikał i robił rekonesans – naprawdę ich poznawał, ich nadzieje i bolączki, marzenia i rozczarowania. W przypadku Michaeli Dare było inaczej. Mick wzniosła wokół siebie, a zwłaszcza wokół swoich czułych punktów, wysoki, forteczny mur.
Poza tym nie dawała się nabrać na jego teksty. A bez tego, bez potwierdzenia siły własnego uroku, usychał.
Był dla siebie największym wrogiem, od kiedy odkrył, że różni się od rówieśników, i nauczył się wykorzystywać swoje szczególne zdolności. Krok pierwszy: rozpracować czyjś sekret. Krok drugi: wykorzystać zdobytą wiedzę. Nie po to, żeby ranić bądź niszczyć, ale by manipulować i wywierać nacisk – forsować to, na czym mu zależało.
Nie potrafił się powstrzymać. Nie rozumiał, po co miałby stać w korku, skoro znał drogę na skróty.
Zatrzymał się przed komendą ósmego rejonu, zwaną potocznie Ósemką, zadarł głowę i przyjrzał się typowemu dla Dzielnicy Francuskiej budynkowi. Czarny płot z kutego żelaza, wysokie drzwi wejściowe, białe kolumny, tynk w kolorze łososiowym.
Jego nowy dom. Przynajmniej na razie.
Wszedł po schodach. Gdy stanął w drzwiach, policjantka pełniąca służbę w recepcji – kawowa skóra, ciemne oczy o stalowym spojrzeniu – podniosła głowę i popatrzyła na niego. Zach utrzymał kontakt wzrokowy, uśmiechnął się nieznacznie i podszedł do biurka.
– Dzień dobry.
Brak reakcji. Zero uśmiechu.
– Detektyw Zach Harris. Zgłaszam się do służby.
– Dowód, proszę.
Podał jej dokument. Obejrzała go dokładnie, po czym zwróciła. Jego palce zamknęły się wokół przedmiotu. Widziała już wszystko i nie da sobie wcisnąć kitu, pomyślał. Najpierw paralizator, potem pytania.
Poza tym miała dziś okropny poranek.
– Major Nichols czeka na pana w biurze dochodzeniówki. Drzwiami po prawej, dalej po schodach. Na pewno pan trafi.
– Dziękuję – powiedział, nie odrywając od niej wzroku, i znów się uśmiechnął. – Życzę pani cudownego dnia.
– Nawzajem – odparła i zmarszczyła czoło, najwyraźniej zdziwiona własnymi słowami.
Zach poszedł we wskazanym kierunku, znalazł drzwi, otworzył je… i poczuł się jak Alicja po wpadnięciu do króliczej nory. Ujrzał bowiem osobliwą scenę. Główne wejście i recepcja robiły wprawdzie wrażenie nieco spłowiałych, ale miały swój urok. Natomiast tutaj – po prostu ruina. Łuszcząca się farba, widać, że stara jak świat i pewnie wyprodukowana na bazie ołowiu. Pleśń na niszczejącej sztukaterii. Ogólny brud.
Sądził, że superbohaterowie zajmują ładniejsze kryjówki.
To by było tyle, jeśli chodzi o wymarzony splendor.
Dotarł na pierwsze piętro. Zero ochrony. Żadnych strażników. Nic. Szok dla kogoś świeżo po akademii w Quantico. Białe drzwi z emblematem policji miasta Nowy Orlean i napisem: „Ósmy Rejon, Wydział Dochodzeniowo-Śledczy”. I niżej: „Wstęp tylko dla personelu”.
No, widząc coś takiego, każdy zbir na pewno zastanowi się dwa razy.
Wszedł do środka. Ruch, hałas i energia – jasna i ciemna, chaotyczna, kłębiąca się masa.
Nowe środowisko.
Przejmij je.
Jego spojrzenie padło na recepcjonistkę. Brak odznaki i broni. Pracownica cywilna. Na oko trzydzieści kilka lat. Atrakcyjna, mimo że nieco przesadnie ufryzowana i umalowana.
Podszedł do niej wolnym krokiem.
– Detektyw Zach Harris – przedstawił się. – Szukam majora Nicholsa.
Zmierzyła go wzrokiem.
– To ty jesteś ten nowy.
– Zgadza się, to ja.
– Ładną masz buźkę, trzeba ci przyznać.
– Dzięki.
– Niektórych to drażni.
Uniósł brew.
– „To”?
– To, że masz tu pracować.
– A. No cóż. – Wzruszył ramionami. – Będą musieli się przyzwyczaić.
Roześmiała się głosem będącym skrzyżowaniem ujadania z gdakaniem.
– Twoim partnerem będzie Wściekły Pies.
– Słyszałem. Co byś mi poradziła?
Patrzyła na niego, jakby go oceniała.
– Nie podpadnij jej. Wściekły Pies lubi kąsać bez litości.
– Dobrze wiedzieć.
– Mam na imię Sue. – Podała mu rękę. – I jestem wolna jak ptak.
Zach dotknął jej dłoni. Dużo bólu. Głód uczuć.
– Zapamiętam to sobie, Sue.
– Trzymam za słowo. – Wybrała numer majora. – Detektyw Harris do pana. Tak jest. – Zakończyła rozmowę i wstała. – Za chwilę cię przyjmie. Chodź, Apollo, znajdziemy twoją nową najlepszą przyjaciółkę.
Zach poszedł za nią. Minęli rząd niewygodnych krzeseł i wkroczyli do labiryntu biurek.
– Mick! – zawołała Sue. – Przyszedł twój nowy partner. Ciacho, że hej!
W pomieszczeniu zapadła cisza. Wszyscy oderwali wzrok od monitorów, wychylili się z boksów i spojrzeli na Zacha.
Nie była to prezentacja, na jaką liczył, ale trudno.
– Cześć – powiedział. – Miło mi.
Mick wstała ze skwaszoną miną.
– A, tak – mruknęła. – Słuchajcie, ten facet to detektyw Zach Harris. Zastąpi Carmine’a.
Ci, którzy akurat z nikim nie rozmawiali – przy biurku albo przez telefon – wstali i podeszli, przedstawiając się jeden przez drugiego. Mac. Killian. Rooster. Red. J.B. Buster.
Każdemu ściskał dłoń. Za dużo i za szybko naraz, by cokolwiek wyczytać. Zmasowany atak na zmysły.
– Skąd jesteś? – spytał J.B.
– Z Kalifornii. Służyłem w rejonie Hollywood.
– Hollywood? – zdziwił się J.B., unosząc brwi. – Zajmowałeś się sprawami pięknych i bogatych? Wycierałeś im te ich eleganckie dupska, że tak powiem?
– Rzeczywiście, można tak powiedzieć – zgodził się Zach. – Ciężka robota, całe mnóstwo ściśniętych dup.
– Witaj w Orleanie, Hollywood. Troszkę się ubrudzisz, bo my tu, rozumiesz, mamy do czynienia z prawdziwym gównem.
– Jestem na to przygotowany.
Na pokrytej bliznami twarzy J.B. wykwitł szeroki uśmiech.
– Na pewno?
– Jasne. Już nie mogę się doczekać.
– Dare! Harris! – zawołał major, stając w drzwiach swojego gabinetu. – Do mnie. Na jednej nodze.
Posłusznie ruszyli do jego biura.
– Uprzedzam – mruknęła Micki – że J.B. potrafi być upierdliwy.
– Zapamiętam.
– To dobrze. Bo nie będziesz miał lekko.
Weszli do pokoju szefa.
– Zamknijcie drzwi – powiedział. – I siadajcie. – Kiedy zrobili, co im kazał, spojrzał najpierw na Zacha, potem na Micki. – Na razie wszystko w porządku? – spytał.
– J.B., jak to J.B., gada głupoty.
– Zdążyłem zyskać przezwisko – zauważył Zach. – To chyba dobry znak.
Micki przewróciła oczami.
– Hollywood.
Nichols zmrużył oczy.
– J.B. trzeba utemperować.
Zach się uśmiechnął.
– Proszę powiedzieć, jakim narzędziem, a pójdę i to zrobię.
Szef zarechotał.
– Najlepszym sposobem na święty spokój ze strony J.B. i jego kumpli jest zasłużenie na ich szacunek. Mamy zabójstwo. Róg Royal i St. Peter. Sklep Rouses. Ofiara na zapleczu, przy pojemnikach na śmieci.
– Chyba pan, szefie, żartuje. – Micki zerwała się na nogi. – Zabójstwo? Tak na dzień dobry?
– A czemu nie?
– Z oczywistych powodów!
– Pani detektyw, co się robi, kiedy dostaje się nową broń? Sprawdza się, jak strzela.
– Ale…
– Koniec dyskusji. Informujcie mnie.
– Spokojnie, partnerko – odezwał się Zach, kiedy wyszli z gabinetu. – Obiecuję, że nie puszczę pawia.
[1] Tydzień po ataku Katriny w strzelaninie na moście Danzigera funkcjonariusze policji zabili dwie osoby i ranili cztery. Wszystkie ofiary były czarnoskóre i żadna z nich nie popełniła przestępstwa. Centrum Kongresowe Moriala posłużyło jako nieoficjalny punkt ewakuacyjny, nad którym jednak policja straciła kontrolę – tę przejęły gangi; w punkcie brakowało jedzenia, wody, leków, szerzyła się za to przestępczość. Podobna sytuacja miała miejsce w ośrodku sportowym Superdome; dochodziło do napaści, gwałtów, rabunków, trzy osoby straciły życie; na terenie obiektu panowały tragiczne warunki sanitarne (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).
Tytuł oryginału: The Final Seven
Copyright © 2016 Erica Spindler
Copyright for the Polish Edition © 2017 Edipresse Polska SA
Copyright for the translation © 2017 Jacek Żuławnik
Edipresse Polska SA
ul. Wiejska 19
00-480 Warszawa
Dyrektor ds. książek: Iga Rembiszewska
Redaktor inicjujący: Natalia Gowin
Produkcja: Klaudia Lis
Marketing i promocja: Renata Bogiel-Mikołajczyk, Beata Gontarska
Digital i projekty specjalne: Katarzyna Domańska
Dystrybucja i sprzedaż: Izabela Łazicka (tel. 22 584 23 51),
Beata Trochonowicz (tel. 22 584 25 73),
Andrzej Kosiński (tel. 22 584 24 43)
Redakcja: Agnieszka Betlejewska
Korekta: Ewa Mościcka
Projekt okładki i stron tytułowych: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN – www.panczakiewicz.pl
Skład i łamanie: Master, Łódź
Biuro Obsługi Klienta
www.hitsalonik.pl
mail: [email protected]
tel.: 22 584 22 22
(pon.–pt. w godz. 8.00–17.00)
www.facebook.com/edipresseksiazki
www.instagram.com/edipresseksiazki
ISBN 978-83-8117-032-1
Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kodowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych w całości lub w części tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.
