Tabletki na dorosłość ebook

W nocy z soboty na niedzielę Marek miał sen. Dość nietypowy: o komentarzach na blogu. Było ich mnóstwo!!! A wszystkie pełne zachwytów. Najbardziej entuzjastyczny komentarz pochodził od… WYDAWCY. W dodatku BARDZO WAŻNEGO WYDAWCY, który zaproponował Markowi wydanie bloga w for­mie książki. Wówczas pojawił się nowy wpis.

Nie, nie rób tego! Pierwsza wersja była lepsza. Druga również. Nie zawsze do trzech razy sztuka! Kto zbłądził, niech szuka!

Ale Marek się nim nie przejął i opublikował książkę, która stała się wielkim bestsellerem i zdobyła nagrodę Książki Roku (podobnie jak blog, który zwyciężył w konkursie „Blogasek roku”). Na galę wręczenia nagród (to znaczy tej od książek, bo tamta od blogów, nie wiedzieć czemu, Markowi się nie przyśniła) przybyły tłumy. Dziennikarze, fotoreporterzy, wielbiciele talentu i rozhisteryzowane fanki. Błyski fleszy, radio i telewizja. Zupełnie jakby Marek był gwiazdą serialu albo nie przymierzając, słynnym… rockmanem, a nie pisarzem. Ale Marka obchodziła tylko jedna osoba z obecnych na sali. A nawet obchodziła go bardziej niż sama nagroda. Była to smukła brunetka z książkami pod pachą, trzymająca się na uboczu i ignorująca panujące wokół zamieszanie. Co prawda, w ramach buntu przeciw Goniowi Marek powinien zwracać uwagę na pulchne blondynki, ale nic nie mógł poradzić na to, że podobały mu się czarnowłose dziewczyny podobne do ulubionych wokalistek ojca. Ta wyglądała jak Patti Smith w młodości.

Nie mogąc się uwolnić od dziennikarzy i piszczących fanek, Marek wzniósł się pod sufit cały w stiukach (to znaczy sufit, a nie Marek) i poszybował w stronę dziewczyny. Wreszcie spłynął przed jej oblicze z nieba, a może raczej spod sufitu pełnego gipsowych esów-floresów, i przemówił. Jego monolog był doprawdy niezwykły. Pełen mądrych słów, których znaczenia trzeba szukać w słowniku wyrazów obcych (jeszcze mądrzejszych niż „improwizacja”), i głębokich myśli (głębszych niż niedawne refleksje o buncie). Tak głębokich, że nawet sam Marek nie zawsze je rozumiał. Cóż z tego, skoro słowa, przechodząc przez jego krtań, traciły decybele, i to w sposób dość radykalny. Marek stał przed dziewczyną, bezgłośnie poruszając ustami, zrozpaczony, że tak wspaniała przemowa się marnuje. Wreszcie Patti, bo tak w myślach nazwał dziewczynę, podała mu książki trzymane pod pachą. Żadna z nich nie była, niestety, nagrodzoną właśnie Książką Roku. Jedna nosiła tytuł Wersja pierwsza, a jej autorem był… Emanuel Marek Snarski. Następna – Wersja druga, a nazwisko autora wydrukowane na okładce brzmiało Emanuel Mani Marek Mikrob Mały.

– Czytałeś? – spytała Patti. – Niezłe. Szkoda, że nie mam Wersji zerowej.

Chłopak próbował jej powiedzieć, że to właśnie on jest owym Mikrobem Małym i nie pamięta, żeby pisał takie książki. I że to chyba jakaś manipulacja. Ale nie mógł wydobyć z siebie nawet szeptu. Wysilał się straszliwie, próbując przepchnąć głos przez krtań. Krzywił się i otwierał jak najszerzej usta. Bez skutku. Wreszcie nabrał powietrza głęboko do płuc, poczerwieniał… i z jego ust wydobyło się cichutkie: „nnnnn…”, a zaraz potem krzyk tak potężny, że wydostał się ze snu i obudził Marka. Nie tylko zresztą jego. Sekundę później do pokoju wpadła mama.

– Co się stało?! Siedziałam nad papierami, a tu nagle…

– Ja… ja… tylko… – jąkał się Marek.

– Boli cię noga?

– Noga?

– Krzyczałeś „noga”.

– Eee…

– A może „droga” albo „joga”? – zastanawiała się mama.

Marek patrzył na nią nieprzytomnie.

– Zły sen – pokiwała głową. – A prosiłam, nie graj wieczorem na komputerze. To źle wpływa na układ nerwowy. Kolacja najpóźniej dwie godziny przed pójściem do łóżka. Nie wolno spać z pełnym żołądkiem! Zaparzyć ci melisy?

– Melisy? Aha, melisy. Nie, dziękuję.

Mama jeszcze pięć razy się upewniła, czy Markowi niczego nie trzeba, i wyszła. Tymczasem chłopak, całkiem rozbudzony troskliwością rodzicielki, zamiast wrócić do łóżka, usiadł do laptopa (nie zapalił światła, aby nie zwabić mamy z powrotem do pokoju). Czuł, że natychmiast musi sprawdzić komentarze na blogu. Niestety, nie dość, że żaden wydawca się do niego nie zgłosił, to na dodatek nikt nie raczył skomentować postu. Podobnie było w niedzielę i w poniedziałek (Marek szybciutko to sprawdził przed wyjściem do szkoły).

Statystyki bloga, do których Marek nie omieszkał zajrzeć, również nie prezentowały się imponująco. Można było odnieść wrażenie, że na stronę wchodził wyłącznie sam autor.

– A dałeś komuś namiary? – zapytał go Jacek z samego rana w szkolnej szatni.

Jacek, zwany również Fastfoodem, był oprócz Jeremiasza najlepszym kumplem Marka.

– Znaczy się? – spytał niepewnie Marek.

– No wiesz… udostępnianie na fejsie, chwalenie się znajomym…

– Nie – przyznał Marek.

– Więc jak mają komentować?

– Normalnie, myślałem, że ktoś mnie wyszuka, no wiesz… Przecież pokazuje się na stronie info o nowych blogach, więc myślałem, że będą chcieli zajrzeć.

– Phi – prychnął Fastfood, odgryzając jednocześnie wielki kęs kanapki. – Tu jest potrzebny marketing. Promocja, reklama i te rzeczy. Jak w realu – dokończył, plując okruchami.

– No, ale ja chciałem mieć taki bardziej anonimowy blog, żeby nikt się nie skumał… – tłumaczył mętnie Marek i otrzepał bluzę.

– No nie świruj! Jakieś tajemnice tam opisujesz?

– Właściwie to nie…

– Więc o co biega? Zresztą po kiego pisać, skoro nie chcesz, żeby ludzie czytali…

– No chcę, żeby to ludzie czytali, ale nie tacy.

– Nie jacy?

– No, wiesz…

– Nie wiem.

– Nie ci debile z naszej klasy.

– Nie przesadzaj…

– Tobie łatwo mówić, ciebie nie przezywają.

– Nie przezywają?! – Fastfood wybuchnął takim śmiechem, że aż zatrzęsło się jego wielkie ciało, a na twarzy pojawiły kropelki potu. – To niby kto ma czytać? – dodał po chwili, ocierając czoło serwetką, w którą wcześniej była zawinięta kanapka.

– No tacy tam… czytelnicy… i wyda…

– Wyda… co? Wykrztuś to wreszcie.

– Wydaw… To znaczy wyda… je mi się, że nie każdy musi wiedzieć, czyj to blog.

– Ale kumplowi chyba dasz poczytać?

– Kumplowi to tak, znaczy się tobie, Jeremia… – Marek przerwał w pół słowa, bo do szatni weszła dziewczyna, która przyśniła mu się sobotniej nocy. Gwoli ścisłości, zanim trafiła do jego snów, pojawiła się w szkole. Dosłownie kilka dni wcześniej. Nowa uczennica z równoległej klasy. Marek już kilkakrotnie próbował ją zagadnąć, ale bez skutku. Nic zresztą dziwnego. Na jej widok nie był w stanie wydusić ani słowa.

– No co z tobą?! Mowę ci odjęło? Aaaa…. rozumiem. – Fastfood powędrował wzrokiem za spojrzeniem przyjaciela. – Ta nowa. Nooo… Może być. Trochę chuda. Ej, stary, nieźle cię wzięło.

– Patti… – wykrztusił wreszcie Marek.

– Jaka tam Patti?! – roześmiał się Fastfood. – Marysia.

– Marysia? – skrzywił się Marek, który pomału zaczynał dochodzić do siebie. – Niemożliwe. To kompletnie do niej nie pasuje.

– Możliwe. Jeremiasz mi powiedział.

– Jeremiasz? – spytał Marek niespokojnie.

– Wiesz, jaki on jest. Już się z nią zapoznał.

Tymczasem Nowa, zwana również Patti, zwana również Marysią, przeszła obok Marka i Fastfooda.

– Hej, ty! – zawołał tubalnym głosem Fastfood, który najwyraźniej postanowił zacząć tydzień od dobrego uczynku. – Maryśka! Cho no tu! – głos wydobyty z głębi potężnego ciała zabrzmiał jak salwa na Dzień Zwycięstwa.

Dziewczyna odwróciła się zdziwiona. Zadarła głowę, spoglądając na Fastfooda, a potem ją pochyliła, zerkając na Marka. I parsknęła śmiechem.

– Przepraszam – powiedziała po chwili, z trudem powstrzymując wybuch wesołości. – Ale wyglądacie razem… – znów zachichotała – jak, jak… Flip i Flap. No wiecie, para komików ze starych filmów. Uwielbiam ich. Mam nadzieję, że się nie gniewacie? – dodała niespokojnie.

– Flip i Flap – zarechotał Fastfood i szturchnął łokciem Marka, któremu znów odjęło mowę, kiedy przypomniał sobie, jak wygląda Flip. A może Flap? Nigdy nie mógł zapamiętać, który jest który.

– Flip i Flap – powtórzył Fastfood. – Słyszałeś? Ona ich uwielbia.

– Kamień z serca – odetchnęła Nowa. – Wiedziałam, że macie poczucie humoru. – Spojrzała na Marka i słodko się uśmiechnęła. Ten doszedł do wniosku, że Flap (a może Flip) jest w sumie całkiem przystojny (o ile nie robi tych swoich kretyńskich min) i wśród niektórych dziewczyn może nawet uchodzić za ideał męskiej urody. Stał przed Patti-Marysią i czuł, że krew w jego ciele wędruje ku górze wbrew prawu grawitacji (jak gdyby cały świat nagle stanął na głowie). Poczuł dziwny szum w uszach, a jego twarz zrobiła się czerwona z gorąca.

– Czy my się znamy? – spytała po chwili dziewczyna, patrząc Markowi prosto w oczy.

Krew w ciele Marka powędrowała jeszcze wyżej i zgromadziła się gdzieś w okolicach czoła i skroni, a serce, które próbowało utrzymać ją w tym nienaturalnym miejscu, zaczęło walić jak szalone.

Spytała, czy skądś się znają!!! To podobno najczęściej stosowany patent na podryw. „Nawijka banalna, ale skuteczna” – powiada Gonio, który uważa się za eksperta od rwania. Czyżby Nowa Patti Marysia…? Aż bał się dokończyć tę myśl…

– Eee… więc ja, tego… – Marek rozpaczliwie poszukiwał błyskotliwej odpowiedzi.

– Już wiem – przypomniała sobie Marysia. – Chodzisz do klasy z moim bratem.

– Ja, tego…

– Taki drobny, nieduży, czarny jak ja – dokończyła, dotykając swoich włosów.

Nasz bohater kilkakrotnie otworzył usta. Sam już nie był pewien, z kim chodzi do klasy.

– Jesteś z Va?

Marek poczuł nagłe osłabienie, jakby cała krew gwałtownie spłynęła mu do stóp. Nowa wzięła go za jedenastolatka! Dobrze, że nie za przedszkolaka (Marek chodził do zespołu szkolno-przedszkolnego w Klonowie, można tam było trafić w wieku lat trzech i opuścić to „kultowe” miejsce tuż przed szkołą średnią).

– Jaka tam Va? Tu grupa Krasnale – tak by to pewno skomentował, gdyby był w nastroju do żartów i gdyby umiał się śmiać z takich spraw. Ale zdecydowanie nie był i nie umiał.

Szczęśliwie z pomocą pospieszył Jeremiasz, który nie wiadomo skąd pojawił się za plecami Marka.

– No co ty, Mańka! – roześmiał się. – Obaj chodzą ze mną do klasy. VIIb się kłania. Fastfood i Mikrob.

Mikrob?! Marek przeważnie ignorował takie przezwiska. Tym razem jednak stało się inaczej. Poczuł, że krew w jego ciele znów się unosi, i to bardzo gwałtownie. Zdaje się nawet, że w tej chwili zrozumiał sens metafory o krwi, co uderza komuś do głowy. Obrócił się gwałtownie i nie mając pojęcia, jak to się stało, przywalił Jeremiaszowi tak mocno, że ten, choć wyższy o głowę, wylądował pod ścianą. Przez chwilę siedział tam z głupim wyrazem twarzy, lecz kiedy minął pierwszy szok, ruszył do kontrataku. W tym momencie dała o sobie znać przewaga Jeremiasza. Miał ją nie tylko z racji swych pokaźnych rozmiarów, ale i dlatego, że od lat trenował judo. Marek nie miał doświadczenia w żadnym ze sportów walki. Klęska była nieunikniona. Na szczęście (a może raczej nieszczęście) w szatni pojawiła się dyrektorka zwabiona okrzykami kibiców zagrzewających przeciwników do bitki.

– Jeremiasz!!! – wykrzyknęła. – Jak możesz bić młodszego, to znaczy – poprawiła się – mniejszego kolegę.

– Ale to ten mały zaczął – usprawiedliwiła Jeremiasza Marysia. – Jeremiasz tylko się bronił.

– Tak, to Mikrob zaczął – potwierdził rudowłosy osiłek. – Tylko debil się rzuca na większego.

– Licz się ze słowami, Patryku – upomniała go dyrektorka. – A ty, Marku, pójdziesz ze mną.

Maniemu znów cała krew spłynęła do stóp (prawdziwe wariactwo z tym układem krążenia!). Był pewien, że dyrka zrobi z tej bójki aferę, a mama i tak ma dość problemów na głowie. To, że zarządzi szlaban, to jeszcze pół biedy. Najbardziej nie lubił tej pełnej niedowierzania miny – jak to możliwe, że jej kochany, mądry, odpowiedzialny synek zachował się w tak karygodny sposób.

Zmieszanie Marka wykorzystał Patryk, który niepostrzeżenie podstawił mu nogę. Chłopiec wykonał efektowny pad do przodu, czym wywołał wesołość zgromadzonej publiczności. Nawet Marysia parsknęła śmiechem. Podniósł się i z ponurą miną powlókł za dyrektorką, odprowadzany głośnym rechotem kolegów.

Okładka

Strona tytułowa

Strona redakcyjna

Pro(B)log

Kto zbłądził, niech szuka

Tabletki na dorosłość

Haker snów

Zdążyć na stronę

Apteka trzech smutków

Niedojrzałość o różnej etiologii

Test

Wystarczy być!!!

Gorączka piątkowej nocy

www.pogadajzmagikiem.hop

Archiwum skasowanych zwierzeń

Impreza

Ciąg dalszy wersji zero

Antidotum na dorosłość

Przejkucodapcerzos

Wywiadówka

Wybierz 000000000

Osobisty jasnowidz potrzebny od zaraz

Dwufunkcyjny transformers

Ścigany

Antidotum na więzienie

Haker jawy i w-mena-morfoza

Oswajanie uczuć

Wpadka

Ostatnie zadanie

Dary

Anagram

Poczuj serce przodka

List

Level intsha-ulutsha-nonoman-eto eto

Emanuel