Złudne marzenia. Dziedzictwo ebook

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lubfragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.

Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli.

Niniejszy utwór jest fikcją literacką. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci — żyjących obecnie lub w przeszłości — oraz do rzeczywistych zdarzeń losowych, miejsc czy przedsięwzięć jest czysto przypadkowe.

Redaktor prowadzący: Justyna Wydra

Zdjęcie na okładce wykorzystano za zgodą Shutterstock

Helion S.A.

ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice

tel. 32 230 98 63

e-mail: [email protected]

WWW: https://editio.pl (księgarnia internetowa, katalog książek)

Drogi Czytelniku!

Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres

https://editio.pl/user/opinie/otwocz_ebook

Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.

ISBN: 978-83-8322-288-2

Copyright © Helion S.A. 2023

Prolog

Obudziło mnie pikanie i okropny ból skroni. Otworzyłam oczy, lecz cały obraz miałam zamazany. Zbierało mi się na wymioty. Nim przyzwyczaiłam się do otaczającego mnie świata, minęło kilka minut. Kiedy spostrzegłam, że jestem w szpitalnym łóżku, a w mojej żyle tkwi wenflon, zaczęłam panikować. W tej jednej chwili uzmysłowiłam sobie, co się stało. Zemdlałam na wieść o śmierci Eryka.

Eryk! NIE ŻYJE! Jak to się stało, kto go zabił, a przede wszystkim dlaczego?! Ogarnęła mnie histeria, a w przypływie strachu wyrwałam z ręki kroplówkę. Chciałam wstać i wybiec z tego cholernego szpitala, a potem schować się jak najdalej od ludzi. Bałam się. Byłam wprost przerażona, że teraz kolej na mnie… Opuściłam nogi, próbując postawić stopy na podłodze.

— Co pani robi? Dobrze się pani czuje? — Usłyszałam nieznajomy mi kobiecy głos i nim się zorientowałam, że w sali nie jestem sama, już leżałam na podłodze. Młoda kobieta czym prędzej wcisnęła przycisk na panelu przy swoim łóżku, nawołując pielęgniarki. Zaczęłam płakać i panikować, gdyż w tym samym momencie przypomniałam sobie ostatni wieczór spędzony z Erykiem. Pokłóciliśmy się wtedy, on mnie uderzył, potraktował jak przedmiot. Byłam na niego zła i gotowa, by skończyć ten „związek”, ale nie życzyłam mu śmierci. Komu się tak bardzo naraził, że został zastrzelony?! Kto tak bardzo źle mu życzył? W co on się wpakował?! Abelard! — pomyślałam od razu, ale w mojej głowie siedział jeszcze jeden człowiek. Ochroniarz, który mi pomógł. Ale… czy byłby zdolny zabić?

Do pokoju wbiegła pielęgniarka, a widząc mnie na podłodze, głośno krzyknęła. Po chwili w drzwiach ujrzałam policjanta.

— Co tu się dzieje? — krzyknęłam, kiedy mężczyzna mnie podniósł.

— Co pani narobiła?

Pielęgniarka palcem wskazała na moją zakrwawioną rękę, a następnie w przypływie złości wyszła z sali. Nie minęła minuta, kiedy wróciła, niosąc koszyczek z plastrami i nowym wkłuciem. Założyła rękawiczki i złapała mnie za rękę.

— Nie potrzebuję tego, chcę wrócić do domu! — warknęłam i wyrwałam dłoń z jej uścisku. Spojrzałam na policjanta, który bacznie się mi przyglądał, a następnie na złą pigułę. — Chcę się wypisać na własne żądanie!

— Poinformuję lekarza — fuknęła, ale nie zamierzała wyjść. Wbiłam w nią wściekłe spojrzenie, lecz ona nie ustąpiła. — Opatrzę pani rękę i pójdę po ordynatora — dodała po chwili.

Niechętnie wyciągnęłam w jej kierunku rękę. Byłam zmęczona i rozkojarzona, a do tego wszystkiego miałam kompletny mętlik w głowie i okropnie się bałam. W zasadzie sama nie wiedziałam, co czułam. Nie mieściło mi się w głowie, kto i dlaczego zamordował Eryka. Wydawało mi się, że śnię, a kiedy obudzę się z tego koszmaru, wszystko wróci do normy. W głowie kotłowały mi się miliony pytań, bo tak naprawdę nie wiedziałam nic. Poza tym, że Eryk nie żyje, a potem nastała ciemność.

Pielęgniarka w końcu mnie opatrzyła i wyszła, zostawiając mnie w obecności policjanta i nieznajomej mi kobiety, z którą dzieliłam szpitalną salę. Mężczyzna odchrząknął, po czym podszedł bliżej mojego łóżka. Usiadł obok mnie na krześle i nim się odezwał, kątem oka spojrzał na pacjentkę po drugiej stronie pomieszczenia. Ewidentnie była ciekawa, co robił u mnie policjant. Wytrzeszczyła oczy i pochyliła się w naszym kierunku, by mogła cokolwiek usłyszeć.

— Chciałbym z panią porozmawiać — wyszeptał funkcjonariusz. Ja nie miałam ochoty na rozmowy ani na nic innego. Jedyne, o czym marzyłam, to ukryć się w domu.

— Ta rozmowa nie może poczekać? — zapytałam drżącym głosem, lecz z góry wiedziałam, że nie uda mi się tego przeciągnąć. Westchnęłam głośno i spojrzałam na wścibską babę, po czym dałam mężczyźnie do zrozumienia, byśmy wyszli na korytarz. W szpitalnej prawie przezroczystej piżamie czułam się naga, a wzrok mężczyzny przeszywał mnie całą. Osłoniłam dłońmi piersi i szybko usiadłam na krześle, a następnie powiedziałam:

— Możemy to załatwić w miarę sprawnie? Chciałabym wrócić do domu.

Policjant był dziwnie zakłopotany i nim zdążył cokolwiek powiedzieć, na oddział wbiegła moja mama.

— Kira, dziecko! — krzyknęła i doskoczyła do mnie. Zaraz za nią na oddział wszedł przerażony Darek. Mama złapała mnie za ręce i zmusiła, bym wstała, a potem mocno mnie przytuliła. Słyszałam, jak płacze. Cała drżała. Ja również nie wytrzymałam i wybuchłam głośnym płaczem. Jej ramiona i matczyna miłość choć na chwilę dały mi ukojenie. Przestało się dla mnie cokolwiek liczyć. Teraz cieszyłam się, że ona jest blisko mnie, a ja jestem bezpieczna. — Słyszałam, co się stało — wyszlochała. Złapała mnie za policzki i spojrzała mi w oczy. — Twoja sekretarka dzwoniła i powiedziała o wszystkim… Nie wierzę w to, Kira!

Co jej miałam powiedzieć? Dla mnie też to wszystko wyglądało bardzo dziwnie, a ja sama czułam się jak w filmie. Bardzo kiepskim filmie akcji.

— Wejdźmy do sali, przywiozłam ci rzeczy na przebranie, a potem zabieram cię do domu. — Pchnęła mnie w kierunku drzwi, kiedy za plecami usłyszałam głos policjanta.

— Panno Kiro, musimy porozmawiać. — Jego głos był zimny i jednocześnie zniecierpliwiony. Zatrzymałam się, by wysłuchać, co ma do powiedzenia, ale wtedy głos zabrał Darek.

— Może pozwoli pan, żeby się dziewczyna chociaż ubrała… Trup wam nie ucieknie! — dodał zdenerwowany.

Słysząc jego ostatnie słowa, po plecach przeszedł mi zimny, wręcz lodowaty dreszcz, a w gardle stanęła ogromna gula. Nadal nie mogłam uwierzyć w to, że Eryk nie żyje. Czułam, jakby ktoś wyrwał mi z piersi cząstkę serca. Zranił mnie, ale wciąż go kochałam. To wszystko stało się tak nagle, tak szybko i niespodziewanie.

— Bardzo mi przykro, ale mam procedury, których muszę się trzymać i…

— Mam gdzieś pana procedury! — warknęła mama. — Moja córka straciła narzeczonego i jest w kiepskim stanie. Jak się uspokoi, ubierze i zdecyduje się na rozmowę z panem, to wypełni pan te swoje procedury!

Nie miałam siły spierać się z mamą. Miała dużo racji, a ja chyba świadomie robiłam wszystko, by odłożyć tę trudną dla mnie rozmowę. Weszłam do sali i włożyłam rzeczy, które przyniosła mi mama. Sprane jasne jeansy i zielony top. Na stopy wsunęłam czarne baletki, a włosy rozpuściłam i przegładziłam niesforne loki rękami. Wzięłam głęboki wdech i postanowiłam sama pójść do ordynatora po wypis ze szpitala. Nie chciałam przebywać tu dłużej, niż to było konieczne. Poprosiłam policjanta o jeszcze chwilę cierpliwości i udałam się po wypis. Na szczęście lekarz nie robił mi trudności i już po kilkunastu minutach mogłam wrócić do domu. Nie było mowy, bym tego samego dnia pojechała do firmy, więc zamierzałam zadzwonić do Justyny i o wszystkim ją poinformować. Źle się czułam, a moje myśli wciąż krążyły wokół Eryka. Dużo myślałam także o Natalii i jej słowach podczas naszej ostatniej kłótni. Była mi teraz bardzo potrzebna, a nikt nie wiedział, co się z nią stało, dokąd wyjechała ani czy jest cała i zdrowa. Miałam poczucie winy, bo to wszystko stało się przeze mnie. Nasza kłótnia, moje ciągłe wahania wobec Eryka i przyjaciółki. Byłam tak bardzo głupia i zaślepiona… Jak chorągiewka na wietrze, niemająca własnego zdania, własnego rozumu. Wierzyłam w każde słowo Natalii i Eryka. Byłam tak beznadziejnie bezpłciowa i głupia. Co się ze mną stało? Co stało się z tą Kirą, którą byłam na samym początku? Konsekwentną, silną i samodzielną… Ta Kira zniknęła w momencie, w którym w moim życiu pojawił się Eryk. Nie umiałam się mu przeciwstawić i sama nie wiedziałam, dlaczego…

— Czy teraz zechce pani ze mną porozmawiać? — zatrzymał mnie przy wyjściu policjant. Zupełnie o nim zapomniałam.

— Mamo, poczekaj na mnie z Darkiem w samochodzie, zaraz przyjdę.

— Kira, może…

— Poczekaj, proszę… — przerwałam jej gwałtownie, a następnie ręką wskazałam na pobliską ławkę przed szpitalem. Policjant na całe szczęście przeszedł do rzeczy, ale zadawał mi całą masę żenujących pytań. Pytał o moje relacje z Erykiem, co nas łączyło poza pracą, jak wyglądały nasze stosunki i czy wiedziałam o jego życiu… Pytał również o noc, kiedy zginął. Trudno mi było o tym mówić, ale starałam się powiedzieć mu wszystko, co pamiętałam. Opowiedziałam o naszym wyjściu do klubu, o spotkaniu z Abelardem, o naszej kłótni i o tym, że mnie uderzył. Kiedy mówiłam o ochroniarzu i o tym, że Eryk od niego dostał, na plecach czułam zimne dreszcze. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiły się takie myśli, że ten duży, umięśniony mężczyzna mógł wyrządzić Erykowi krzywdę, ale zaraz odpychałam je od siebie, bo niby dlaczego miałby go zabić. On tam pracował jako ochroniarz i jego zadaniem było pilnować porządku w lokalu. Nie miał powodów, by zabijać. Miałam nadzieję, że nie miał.

— Wiem, że to wszystko dużo panią kosztuje, ale muszę prosić o jeszcze jedną rzecz — oznajmił policjant na koniec rozmowy. Spojrzałam na niego, bojąc się, co miałoby to być. — Pani jako bliska mu osoba musi zidentyfikować zwłoki.

Na jego słowa zakrztusiłam się śliną.

— Słucham?! — zapiszczałam przerażona. Miałam oglądać jego sine, martwe ciało wyciągnięte z Wisły, bez życia, bez oddechu… — Dlaczego ja? — zapytałam. — Nie możecie poprosić kogoś z jego rodziny? — Sam fakt, że Eryk nie żył, powodował w moim ciele paraliż, a co dopiero jego widok w kostnicy.

— Proszę mi wierzyć, że nie jest to takie proste. Szukamy rodziny denata, ale…

— W porządku! — przerwałam mu zła. Wstałam z ławki i wytarłam o spodnie spocone i drżące dłonie. — Zrobię to, a potem da mi pan spokój i odwiezie mnie do domu.

— Zapraszam…

Mężczyzna dłonią wskazał na zaparkowany na chodniku radiowóz, w którym siedział drugi funkcjonariusz. Niepewnym krokiem podeszłam do pojazdu, lecz nim wsiadłam, poprosiłam mężczyznę, by chwilę poczekał. Spojrzałam na samochód, którym przyjechała mama, i machnęłam jej ręką, by na mnie nie czekała. Byłam roztrzęsiona, przerażona i, szczerze mówiąc, miałam dosyć tego dnia. Odwróciłam się, by nie wybuchnąć płaczem, i wsiadłam do samochodu. Słyszałam jeszcze jej głos, ale funkcjonariusz zatrzasnął drzwi. Jechaliśmy przez pół miasta, a im bliżej byliśmy miejsca, gdzie miałam zidentyfikować zwłoki narzeczonego, tym bardziej się bałam. Spocona i na drżących nogach stanęłam przed budynkiem, do którego zaraz miałam wejść. Jak ja bardzo nie chciałam tego robić. Obawiałam się, że widok martwego ciała wywoła we mnie jeszcze większy ból, strach i paraliż. Policjanci zaprowadzili mnie wąskim korytarzem do dużego pomieszczenia, w którym na metalowym masywnym stole leżał on, przykryty białym prześcieradłem. Obok niego w masce i gumowych rękawiczkach stał lekarz. Na sam widok tego sterylnego pokoju, w którym unosił się specyficzny zapach środków do dezynfekcji, ugięły się pode mną kolana.

— Pani Kiro, już czas… — wyszeptał tuż za mną jeden z policjantów, po czym delikatnie pchnął mnie w głąb pomieszczenia.

— Ja, ja… — zaczęłam się jąkać i zamiast podejść bliżej stołu, cofałam się w stronę wyjścia.

Lekarz odsłonił prześcieradło i moim oczom ukazała się blada, martwa twarz Eryka. Nie musiałam podchodzić bliżej, by być pewna, że to on. Zakłuło mnie w sercu, a z gardła wydobył się głośny krzyk. Zasłoniłam ręką usta i spuściłam wzrok. W głowie zaczęło mi wirować i czułam, że jeśli zaraz stąd nie wyjdę, stracę przytomność.

— To pan Eryk Szulc? — zapytał policjant, na co od razu pokiwałam twierdząco głową. — Jest pani pewna? — dodał. — Może podejdzie pani bliżej i…

— Chyba już potwierdziłam jego tożsamość! — wrzasnęłam na niego, a następnie chwyciłam drugiego za rękę, bo w jednej chwili zakręciło mi się w głowie. Do gardła podeszła mi żółć i czułam, że zaraz zwymiotuję. — Chcę stąd wyjść! — krzyknęłam.

Myślałam, że tego dnia już nic gorszego mnie nie spotka, ale jakże się pomyliłam. Jeden z funkcjonariuszy złapał mnie pod rękę i chciał wyprowadzić z pomieszczenia, kiedy nagle otworzyły się drzwi, a do środka jak burza wbiegła zdyszana, wystraszona młoda kobieta. Była piękna, zadbana, modnie ubrana, a jej twarz zdobił naturalny, lecz bardzo zjawiskowy makijaż. Zaraz za nią do pomieszczenia wbiegło dwóch policjantów, próbując ją zatrzymać.

— Co tu się dzieje, gdzie jest Eryk?! — krzyknęła i momentalnie jej wzrok zatrzymał się na mojej twarzy.

Niczego nie rozumiałam, a jej nagłe wtargnięcie i krzyki wydostające się z jej gardła nieco mnie rozzłościły.

— Kim pani jest? — zapytałam zła. Kobieta spojrzała przez moje ramię na stół, na którym leżał Eryk, po czym w jej oczach momentalnie dostrzegłam łzy.

— Jestem… Byłam jego żoną — wyszeptała.

Moje serce pękło po raz drugi.

Rozdział 1.

Zastygłam, słysząc jej słowa, a po sekundzie zalałam się wstydem i gorzkim upokorzeniem. Uchyliłam z wrażenia usta i choćbym chciała wypowiedzieć jakiekolwiek słowo, nie byłam w stanie. Policzki paliły mnie żywym ogniem, a serce łomotało tak głośno i szybko, że momentami brakowało mi powietrza. Patrzyłam na jej piękną, choć zapłakaną twarz i czułam się coraz gorzej. Eryk Szulc — przystojny, pewny siebie biznesmen. Zawsze elegancki, szarmancki i… Znowu dałam się podejść, znowu mnie oszukano, a ja ponownie poczułam się nikim.

— Mąż? — zapytał jeden z policjantów, którzy chwilę wcześniej ze mną przyjechali.

— Jest pan głuchy czy głupi?! — warknęła na niego roztrzęsiona brunetka, a potem z grymasem na ustach spojrzała na mnie. Ugięły się pode mną nogi, a w oczach pociemniało.

— A pani co tu robi i kim pani jest?! Co tu się dzieje?! To jakaś kpina?!

Słyszałam w jej głosie ból i jednocześnie złość. Nie potrafiłam oderwać od niej wzroku, a tym samym nie byłam w stanie spojrzeć na stół, na którym leżało ciało Eryka. W tej chwili jedyne, na co miałam ochotę, to podejść do niego i zabić go po raz drugi. W jednej chwili moje życie wywróciło się do góry nogami.

— Nic nie rozumiem — wtrącił policjant, spoglądając to na mnie, to na kobietę. — W firmie AbramTurst powiedziano nam, że pani Kira Sadowska jest…

— Jestem właścicielką firmy AbramTurst, a pan Eryk Szulc był jej współwłaścicielem. Poproszono mnie, abym dokonała identyfikacji.

Kobieta prychnęła na moje słowa, zacisnęła dłonie w pięści i spojrzała na martwego męża.

— Co to za zwyczaje, żeby obcy ludzie brali udział w tym…

— Proszę wybaczyć, ale wprowadzono nas w błąd — wybuchł funkcjonariusz, po czym spojrzał na mnie i zamierzał dodać coś jeszcze, na co nie mogłam pozwolić.

Nie było mowy, bym została w tym pomieszczeniu dłużej, niż to było konieczne. Całe emocje uleciały ze mnie, a ciało zrobiło się niczym wata.

— Przepraszam, muszę wyjść — wydukałam i zasłoniłam dłonią usta. Czułam, że zaraz zwymiotuję. W pośpiechu wybiegłam z pomieszczenia, a po opuszczeniu budynku wyrzuciłam z siebie zawartość żołądka. Z oddali usłyszałam głos mamy, jej krzyki i nawoływania, a po chwili poczułam na ramieniu jej ciepły dotyk. Wybuchłam płaczem tak głośnym i rozpaczliwym, że słyszała mnie chyba połowa ulicy.

— Zabierz mnie stąd — wyjąkałam, uwieszając się jej na szyi. Z pomocą przyszedł Darek i już po chwili siedziałam w samochodzie.

Przerażona mama próbowała wypytać mnie o jakieś szczegóły, ale ja byłam nieobecna duchem. Słyszałam jej głos, ale kompletnie nie docierały do mnie jej słowa, pytania, jakiekolwiek prośby. Płakałam jak małe bezbronne dziecko. Moje serce pękło na milion kawałeczków, dusza uleciała gdzieś w nieznane, a żołądek zawiązał się w bolesny supeł. Łzy zalewały mi twarz, a w klatce piersiowej poczułam niewyobrażalne pieczenie. Mama przytulała mnie do piersi i szeptała uspokajające słowa, lecz nic do mnie nie docierało. Moje myśli zaprzątał Eryk i jego żona. Żona! Matko Boska, on miał żonę! Oszukiwał mnie od samego początku. Od pierwszego spotkania robił ze mnie idiotkę. Zadrwił sobie ze mnie, wykorzystał moją naiwność. Uwiódł mnie, rozkochał w sobie do szaleństwa, a potem zwyczajnie chciał mnie okraść, sprzedając moje udziały. Kłamał mi prosto w oczy z uśmiechem na ustach, a przy tym świetnie się bawił. Jego obietnice, zapewnienia o jego bezgranicznej miłości były wierutną bzdurą. Jak mogłam być taka głupia?! Jak mogłam tego nie widzieć i przede wszystkim — jak mogłam bagatelizować docierające do mnie sygnały? Jego cotygodniowe wyjazdy służbowe, zapach damskich perfum, to, jak się wobec mnie zachowywał… Były momenty, że się izolował i stawiał pomiędzy nami niewidzialny mur. Doprowadził do tego, że wskoczyłabym za nim do ognia, oddałabym za niego życie, sprzedałabym duszę diabłu. Ten potwór miał z tego zabawę, wyzwanie i odrobinę szaleństwa. Każdego dnia niszczył mnie coraz bardziej, rozkochiwał, słodził i obiecywał złote góry. Był niczym anioł, lecz teraz wiem, że był diabłem w ludzkiej skórze. Czym się kierował, dlaczego mnie oszukiwał i co chciał tym wszystkim osiągnąć? Prowadził podwójne życie i robił to po mistrzowsku. Mieliśmy wyjechać, zmienić otoczenie, rozpocząć życie na nowo. Tylko ja i on, tylko my i nasza miłość. Fałszywa i zepsuta miłość, pełna kłamstw, oszustw, krętactwa i matactwa. Taka była jego miłość, on taki był, a teraz spotkała go za to kara.

Natłok myśli i potworny ból głowy sprawiły, że poczułam nudności i napady gorąca, a głośny szloch i wciąż napływające do oczu łzy zabierały mi oddech.

Darek zaparkował pod blokiem i wyskoczył z auta. Otworzył nam drzwi i pomógł wysiąść, a ja wpadłam prosto w jego szerokie i bezpieczne ramiona. Chciałam się w nich schować i nigdy nie pokazywać się ludziom. Bolał mnie każdy fragment ciała, z którego z minuty na minutę ulatywało życie.

— Chodź, kochanie — wyszeptał i poprowadził mnie w stronę metalowej bramy. Zatrzymałam się w pół kroku i otarłam zapłakane oczy.

— Chcę jechać do siebie — wyjąkałam. Cofnęłam się w stronę samochodu, lecz wtedy mama chwyciła mnie za dłoń.

— Zostań u nas, choć na tę jedną noc, a potem, jeśli będziesz chciała wrócić, Darek cię zawiezie.

— Nie chcę, mamo, chcę wrócić do siebie i…

— Kira, kochanie… — Jej głos był miękki, ciepły i bardzo uspokajający. Westchnęłam głośno i niechętnie się zgodziłam. Stąpałam z trudem, stawiając kolejne kroki, a kiedy w końcu doszliśmy na odpowiednie piętro i Darek otworzył przed nami drzwi do mieszkania, poszłam od razu do swojego dawnego pokoju.

— Kira, potrzebujesz czegoś? — usłyszałam jeszcze głos mamy, lecz kompletnie go zbagatelizowałam. Zamknęłam drzwi i runęłam prosto na łóżko.

Marzyłam jedynie o ciszy, spokoju oraz sporej dawce alkoholu. Nakryłam głowę poduszką i ponownie wybuchłam płaczem. Wszystkie wspomnienia z Erykiem wróciły do mnie jak bumerang. Każde słowo, zapewnienie o miłości, każdy gest, pocałunek, oddech, pieszczota. Każde pieprzone zawahanie, złość oraz zazdrość. Jego wyraz twarzy, kiedy kłamał, kiedy miał coś do ukrycia. Dlaczego dotarło to do mnie dopiero po fakcie, dlaczego tak bardzo mu ufałam i niczego nie widziałam? A nawet jeśli coś mi się nie podobało, szybko potrafił sprawić, że zmieniłam zdanie…

…Jestem o ciebie zazdrosny i nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby mi ciebie odebrać…

…Chciałem szybko wrócić do domu, do ciebie…

— Co to ma być?! W co ty grasz?!

— Nie rozumiem. To twój ochroniarz i…

— Oszalałeś?! Po jaką cholerę mi ochroniarz?

— Myślę, że go potrzebujesz. Nie pamiętasz incydentu z twoim byłym? To może się powtórzyć, a ja bardzo bym tego nie chciał.

— Masz go w tej chwili odwołać, rozumiesz? Nie jestem królową Anglii, żeby otaczali mnie ochroniarze. Nic mi nie grozi, nikt za mną nie chodzi i nie…

— Ten twój cały Paweł się tobie odgrażał, a ja obiecałem ci najlepszą ochronę. Nie chcę, by powtórzyła się sytuacja, która miała miejsce przed firmą…

— Podobasz mi się taka…

— Jaka?

— Delikatna, naturalna, piękna i… Moja…

…Nie podoba mi się, Kira, to, że spoufalasz się z pracownikami…

…Nie pozwolę ci już ode mnie odejść. Nie pozwolę, rozumiesz? Jesteś moja i tylko moja. Należysz do mnie, Kira…

…Próbowałem się od ciebie trzymać z daleka, próbowałem być tylko twoim partnerem biznesowym, ale nie potrafię…

— Pamiętam, jak mówiłeś, że twoi rodzice mieszkają w Pruszkowie.

— Kochanie, chcesz się ze mną spierać? Nigdy nie mówiłem, że mieszkają w Pruszkowie…

Na samo wspomnienie tych słów płakałam coraz głośniej. Co jeszcze przede mną ukrywał? Jedno spotkanie w klubie i prawdziwe oblicze osoby, którą kochałam, wyszło na jaw. Sprawiło również, że stałam się wrakiem człowieka i chciałam zwyczajnie umrzeć. Miliony pytań kłębiły się w mojej głowie, a z oczu coraz mocniej leciały łzy. Nie potrafiłam nad nimi zapanować, nie umiałam oddychać i w tej chwili straciłam ochotę, by żyć. Natalia miała rację, a ja uważałam ją za wroga. Myślałam, że jest zazdrosna, a tymczasem ona jako jedyna z tej całej zakłamanej firmy mówiła mi prawdę. Kto jeszcze wiedział?

Do pokoju zajrzała mama i usiadłszy na brzegu łóżka, próbowała ze mną porozmawiać. Bardzo chciałam, by dała mi spokój. Nie mogłam jej powiedzieć prawdy. Po prostu nie mogłam. Straciłabym w jej oczach i po raz kolejny wyszłoby na jaw, że jestem kompletnie oderwana od rzeczywistości. Byłam dorosłą kobietą, lecz moje zachowanie i rozumowanie było na poziomie licealistki z głową w chmurach, która ufała ludziom i wierzyła we wszystko, co usłyszała.

Było mi wstyd i mimo że mama nic jeszcze nie wiedziała, nie umiałam spojrzeć jej w oczy.

— Kira, kochanie… — Pogłaskała mnie po ramieniu, na co jeszcze mocniej wybuchłam płaczem. — Kira, porozmawiaj ze mną.

— Nie chcę, mamo! — wydukałam, kiedy zdjęła mi z głowy poduszkę. Cały świat był zamazany, co w tym momencie niezmiernie mnie cieszyło, bo nie mogłam dostrzec wyrazu jej twarzy. Po głosie jednak wiedziałam, że cierpiała wraz ze mną.

— Wygadaj się, to ci pomoże… — zasugerowała, po czym dodała drżącym głosem z lekką nutą niepewności: — Wiem, że straciłaś najważniejszą osobę w twoim życiu. Mieliście się pobrać…

Jej słowa wywoływały w moim ciele nieprzyjemne dreszcze, a do gardła podeszła żółć. Nie chciałam, by o nim mówiła, nie zamierzałam o nim myśleć, nigdy więcej. Jest taka zasada, że o zmarłych nie mówi się źle, jednak… Jeśli istniało coś na podobieństwo piekła, to z całego serca mu tego w tej chwili życzyłam. Chciałam, by poczuł ból taki sam, jakiego ja doświadczałam. Z całego serca pragnęłam, by przez wieki się męczył i nigdy nie zaznał spokoju. Wierzyłam w to, że za swoje kłamstwa i całe zło, jakie mi wyrządził, już zawsze będzie pokutował.

Mama długo przy mnie siedziała, jednak nie nalegała na rozmowę. Wiedziała, że nic nie wskóra. Ja wciąż płakałam, dławiąc się własnymi łzami. Po kilku godzinach użalania się nad sobą i bezsensownego płaczu, nad którym nie byłam w stanie zapanować, w końcu usnęłam.

Przespałam całą noc, a obok mnie mama, przytulona do moich pleców. Śniły mi się koszmary, śnił mi się Eryk i jego fałszywy i jakże wtedy dla mnie piękny uśmiech. Nasze pierwsze spotkanie oraz jego głęboki, niski i seksownie zachrypnięty głos. Jego sztuczne gierki, jakimi mnie omamił już od samego początku. Zdobywał mnie i wycofywał się, po czym znowu atakował. Podniecał mnie i uwodził, robił wszystko, bym mu zaufała i bym się nim zafascynowała. Kochaliśmy się. Seks był piękny, długi i namiętny. Padły deklaracje i słowa pełne miłości, a kiedy na moich ustach pojawił się uśmiech, a przez ciało przeszła fala niewyobrażalnej rozkoszy, wziął ostry sztylet i bez wahania wbił mi go prosto w serce.

Obudziłam się z krzykiem, zlana potem, ze łzami w oczach i przerażona.

— Już dobrze, kochanie, już dobrze… — Usłyszałam szept mamy. — Wszystko już jest dobrze. To tylko sen…

Spojrzałam na nią i z trudem wypuściłam powietrze. Zsunęłam się z łóżka i chciałam wstać, lecz zatrzymał mnie jej głos.

— Weź prysznic, a ja zrobię ci śniadanie. — Skrzywiłam się. Nie byłam głodna, a nawet jeśli, to przez zaciśnięty żołądek nie przełknęłabym ani kawałka chleba. Pokręciłam głową i nim wstałam, wyszeptałam:

— Nie jestem głodna. — Podeszłam do drzwi i spojrzałam na mamę. — A ty nie powinnaś być w pracy? — zapytałam, choć tak naprawdę niewiele mnie to w tym momencie interesowało.

— Wzięłam wolne — wyszeptała, na co wzruszyłam tylko ramionami. Jej kolejne słowa wywołały na moim ciele zimne dreszcze. — Byli tu wczoraj policjanci i chcieli z tobą rozmawiać. — Zastygłam z dłonią na klamce i mimowolnie zamknęłam oczy. — Powiedziałam, że nie czujesz się dobrze i żeby spróbowali dzisiaj — dodała po chwili. Wpadłam w panikę. Oni nie mogli sobie ot tak tu przychodzić i mnie przesłuchiwać. Ja nic nie wiedziałam, powiedziałam im wszystko. Czego jeszcze ode mnie chcieli?!

— O której mają przyjść? — zapytałam. Mama spojrzała na zegarek.

— Za godzinę.

Przeczesałam dłońmi potargane włosy oraz spuchniętą od płaczu twarz, a następnie wyszłam z pokoju prosto w stronę drzwi. W przedpokoju włożyłam buty i już miałam wyjść z mieszkania, kiedy usłyszałam krzyk matki:

— Kira, dokąd się wybierasz? — Była wystraszona i bardzo przejęta. — Czego oni jeszcze od ciebie chcą?

— Chcę wrócić do domu — wyszeptałam. — Możesz zamówić mi taksówkę? — zapytałam z nadzieją, że odpuści i zrobi to, o co ją proszę.

— Nie poczekasz na nich? Zostań, nie powinnaś teraz być sama, nie powinnaś się zamartwiać. — Podeszła i ujęła w dłoniach moją twarz. — Eryk nie chciałby, żebyś płakała, on cię kochał i…

Wstąpiła we mnie ogromna złość. Odtrąciłam jej dłonie i krzyknęłam głośno:

— Nigdy więcej nie wypowiadaj przy mnie jego imienia!

— Nie rozumiem…

— Nigdy więcej, słyszysz?! On dla mnie nie istnieje!

— Kira, co się stało?

Mama usilnie próbowała wyciągnąć ode mnie cokolwiek, bo moje zachowanie i wzburzenie wyglądało co najmniej dziwnie. Nie chciałam o tym mówić i być może nigdy nie będę na to gotowa, by się przyznać przed własną matką, że ma córkę idiotkę.

— Zamów mi taksówkę — zmieniłam temat rozmowy i chciałam jak najszybciej wyjść z domu, bo pod powiekami ponownie zaczęły zbierać się łzy. — Zgubiłam swój telefon — dodałam, kiedy otworzyła usta, by coś powiedzieć.

Zrobiła to, o co ją poprosiłam, i z kieszeni spodni wyjęła sto złotych. Wręczyła mi je i z bólem serca wyszeptała:

— Nie powinnaś teraz być sama, ale nie będę cię na siłę zatrzymywać. Chcę jednak, żebyś wiedziała, że jestem przy tobie i cokolwiek by się działo, możesz na mnie liczyć.

Objęła mnie i mocno do siebie przytuliła, a na koniec pocałowała w policzek. Uśmiechnęłam się do niej lekko, lecz coraz ciężej mi było powstrzymać łzy.

— Oddam ci za taksówkę następnym razem.

— Kocham cię, Kira, pamiętaj o tym — wyszeptała.

Uciekłam na korytarz i po schodach biegiem ruszyłam do wyjścia. Przed blokiem na szczęście czekała już na mnie taksówka, więc podałam kierowcy adres i zamknęłam oczy, opierając głowę o wygodny zagłówek. Nie zamierzałam więcej płakać ani nie chciałam myśleć. Myśleć o nim. Łzy jednak mną zawładnęły. Nie miałam z nimi szans i już po chwili wyłam jak bóbr, a płynąca z głośników wolna melodia spowodowała, że znowu poczułam się jak wrak.

— Może pan to wyłączyć? — zwróciłam się do starszego taksówkarza. Mężczyzna na szczęście nie należał do rozmownych. Nie pytał dlaczego, nie dociekał i grzecznie przełączył stację na inną. Marzyłam tylko o tym, by jak najszybciej wrócić do domu i zamknąć się w nim na cztery spusty. Kiedy dojechałam na miejsce, zapłaciłam za kurs i nie czekając na resztę, ruszyłam w stronę furtki.

— Arek? — zdziwiłam się jego obecnością, ale w końcu był świadkiem mojej rozmowy z policją w firmie. Stał ze zwieszoną głową, a kiedy mnie zobaczył, głośno westchnął. Zmierzył mnie wzrokiem, wzruszył ramionami i wyjąkał:

— Wyglądasz tak samo nędznie, jak ja. — To było dziwne, ale z jego ust brzmiało to nawet zabawnie. Uśmiechnęłam się lekko i ruszyłam w stronę drzwi.

— Długo czekasz? — zapytałam i ruchem dłoni zaprosiłam go do domu.

— Nie wiem, chwilę…

Nie był rozmowny, ja również, ale nie przeszkadzała mi jego obecność, tylko przypominała o Natalii, która przepadła jak kamień w wodę. Weszliśmy do kuchni. Arek usiadł przy wyspie kuchennej, ja od razu na stole postawiłam butelkę wódki i dwie szklanki. Miałam ochotę się urżnąć w trupa i przestać myśleć. Z minuty na minutę im więcej myślałam o Eryku i o tym, co mi zrobił — jak mi zniszczył życie i skłócił z najlepszą przyjaciółką — tym mocniej go nienawidziłam. Arek rozlał alkohol do szklanek i nie czekając na mnie, wychylił całe szkło. Skrzywił się niemiłosiernie, otarł usta wierzchem dłoni i ponownie uzupełnił szklankę. Poszłam w jego ślady i również wypiłam alkohol, a kiedy mi dolał, wypiłam wszystko. W żołądku poczułam ogromny żar, a także ból. Picie na pusty żołądek nie było dobrym pomysłem, ale w tym momencie o to nie dbałam.

— Jakieś wieści od Natalii? — zapytałam, mając nadzieję, że chociaż się odezwała. Arek pokręcił przecząco głową. Czknął głośno, wypił kolejną szklankę wódki i wyjąkał:

— Policja podejrzewa, że to mogło być porwanie. Trwa dochodzenie.

W jego oczach dostrzegłam łzy i momentalnie sama zaczęłam płakać. Zabrakło mi powietrza w płucach i zaczęłam się dusić. Czułam się winna. Rozstałyśmy się w gniewie po kłótni i pełne wzajemnej niechęci do siebie.

— Mieszkanie było zdemolowane, ale zniknęły tylko dwa laptopy, twój i jej — zaczął mówić dalej, a ja, słuchając jego każdego kolejnego słowa, wiedziałam, że to przeze mnie i wiadomości, które były zaszyfrowane. Zrobiło mi się gorąco i oblała mnie fala potu. Na twarzy pojawił się palący rumieniec i złość. Zacisnęłam dłonie w pięści i jedyne, co potrafiłam z siebie wydobyć, to przeraźliwy pisk. Arek wstał z krzesła i podszedł do mnie, a kiedy poczułam na sobie jego uścisk, wybuchłam płaczem.

— To moja wina, Arek, moja… — krzyknęłam z żalem i próbowałam wyrwać się z jego uścisku. Mężczyzna przytrzymał mnie przy sobie, a dłonią pogładził po włosach. Próbował mnie uspokoić, ale po tym, co miałam mu do powiedzenia, czułam, że wpadnie w furię.

Rozdział 2.

Noc w klubie ciągnęła się niemiłosiernie i, szczerze mówiąc, coraz bardziej miałem dosyć tej roboty.

Cały czas rozmyślałem o spotkaniu z piękną Kirą i jej cherlawym damskim bokserem. Nie mogłem zrozumieć kobiet i ich postępowania. Jak ona mogła z nim być, skoro on traktował ją przedmiotowo? Znałem go z widzenia, bo nieraz gościł u Honoraty w klubie. Obracał się w nieciekawym towarzystwie i zawsze, kiedy wypił, stawał się agresywny. Zaczepiał dziewczyny, obmacywał je i proponował seks za kasę. Kilkukrotnie próbowałem przekonać szefową, by ten typ dostał zakaz wstępu do klubu, ale Honorata potrzebowała pieniędzy, a on jej ich nie szczędził.

Kiedy dziewczyna odjechała taksówką, a ja znalazłem jej torebkę, miałem ochotę od razu za nią pojechać, ale nie mogłem, bo byłem w pracy. Zadzwoniłem po policję i chciałem na nich poczekać z nieprzytomną, zalaną wszą, ale zawołał mnie Mariusz. Był zły.

— Kajtek! — krzyknął, po czym szybko do mnie podbiegł. Odwróciłem się w jego stronę zdziwiony jego wzburzeniem.

— Co jest?

— Gdzie ty się szlajasz?! W klubie zaczyna się robić gorąco, a każdy z was pierdoli! — Spojrzał na mnie z ukosa, a potem na małą błyszczącą torebkę, którą trzymałem w dłoni. — Bawisz się w przebieranki? — dodał po chwili, palcem wskazując na mały przedmiot. Uśmiechnął się, a kiedy zrobiłem krok w jego kierunku, dodał: — Wracajmy do środka.

Ostatni raz spojrzałem na sportowy samochód, w którym leżał nieprzytomny goguś, i poszedłem za kumplem do klubu. Pobiegłem jeszcze do szatni i zostawiłem w szafce torebkę pięknej panny Kiry, a potem wróciłem na salę pełną nawalonych i napalonych gości. Nie minęło piętnaście minut, kiedy do klubu weszło dwóch policjantów. Znałem ich, bo często u nas bywali, a dodatkowo kiedyś razem służyliśmy. Przyjechali zapewne do „pana Ciężka Ręka”, którego zostawiłem w samochodzie przed klubem. Wyszedłem im naprzeciw, a następnie w drodze do wyjścia wszystko wyjaśniłem. Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz, na miejscu parkingowym nie było już samochodu.

— Gdzie ta łajza? — zapytał jeden z moich dawnych „kolegów”.

— Chwilę temu tu był i…

— Orłowski, wzywasz nas do jakiegoś pijaczyny, który pokłócił się ze swoją laską?

Zmarszczyłem brwi na jego słowa i z nerwów zacisnąłem pięści, ale nie odpowiedziałem mu, bo jego przygłupi kolega zaproponował drinka przy barze. Zapraszali mnie i namawiali, bym się z nimi napił, jednak stanowczo odmówiłem i wróciłem do pracy. Stanąłem na swoim miejscu, obserwując salę oraz „kolegów”. Mimo że byli na służbie, świetnie się bawili. Sam nie byłem święty i miałem wiele za uszami, ale patrząc na nich i ich nieodpowiedzialne zachowanie, czułem złość. Pracowali w policji, na ich barkach spoczywało bezpieczeństwo innych, a tymczasem mieli to gdzieś. Nie od dziś było wiadomo, że policjant i kurwa mieli ze sobą wiele wspólnego, ale nie sądziłem, że aż w takim stopniu. Będąc jeszcze w czynnej służbie, postępowałem inaczej… Inaczej niż oni i niż każdy, który odwiedzał klub Honoraty. Przez ten czas, kiedy tu pracowałem, naoglądałem się sporo ciekawych sytuacji z policjantami w roli głównej i jeślibym bardzo chciał, mógłbym połowę z nich posłać do pierdla. Mógłbym, ale szczerze powiedziawszy, oni wszyscy byli mi obojętni.

Koło godziny szóstej nad ranem klienci zaczęli opuszczać klub, z czego byłem niezmiernie zadowolony. Byłem już na to za stary i zaczynałem myśleć poważnie o zmianie roboty. Kiedy z klubu wyszedł ostatni klient, odetchnąłem z ulgą. Poszedłem do szatni, przebrałem się i już miałem wychodzić, kiedy do środka weszła Sara.

— Kajetan… — zaczęła, opierając się ramieniem o futrynę. Przygryzła wargę i zmierzyła mnie wzrokiem. Na jej widok przewróciłem oczami i głośno westchnąłem, a następnie ruszyłem w jej kierunku. Miałem zamiar ją wyminąć i zwyczajnie opuścić lokal. Złapała mnie za rękę i przyciągnęła do siebie, a potem wspięła się na palcach i próbowała pocałować. Lubiłem ją, ale miała jedną wadę. Nie szanowała się. Uwiesiła mi się na szyi, a nogi oplotła wokół moich bioder. Czułem od niej alkohol, na co od razu się skrzywiłem. Nie lubiłem, kiedy kobieta piła i doprowadzała się do takiego stanu.

— Sara! — warknąłem w jej usta, które teraz znajdowały się naprawdę blisko moich.

Sara była piękną i seksowną kobietą, a do tego chętną i otwartą. Ja, jako zdrowy facet, nieraz mogłem skorzystać z jej wdzięków, ale nie zrobiłem tego. Nie szukałem zabawy i seksu na jedną noc. Nie z nią ani z żadną inną z klubu. Miałem zasady, których starałem się przestrzegać. Raz ugiąłem się pod urokiem Sylwii, barmanki, z którą przez jakiś czas coś mnie łączyło, jednak to nie miało prawa się udać. Nie wyszło nam, choć czasem spotykałem się z nią w jednym celu, ale nie chciałem robić z siebie lowelasa, który w pracy zalicza każdą laskę. Byłem tam ochroniarzem i dziewczyny miały się przy mnie czuć bezpiecznie. Traktowałem je wszystkie jak młodsze siostry i tego samego oczekiwałem od nich, by traktowały mnie jak starszego brata. Sara tego nie rozumiała.

— Pocałuj mnie — wyszeptała mi w twarz.

— Przestań! — powiedziałem stanowczo, po czym postawiłem ją na podłodze.

— Kajetan, ale…

Męczyła mnie jej nachalność i brak szacunku do siebie.

— Jesteś pijana i masz dosyć!

Złapałem ją za dłoń i wyszliśmy z szatni. Przy barze stała jeszcze Sylwia i robiła ostatnie porządki, kiedy weszliśmy na salę. Pociągnąłem Sarę za sobą i kazałem usiąść na fotelu, a sam podszedłem do baru. Sylwia uśmiechnęła się do mnie i próbowała sarkastycznie zażartować, ale byłem już tym wszystkim zmęczony. Nim otworzyła usta, by mi dopiec, przystawiłem palca do jej warg i warknąłem:

— Daruj sobie i powiedz mi, gdzie ona mieszka.

Sylwia uśmiechnęła się lekko, wzruszyła ramionami i przez chwilę milczała. Wpatrywała się we mnie i udawała niewzruszoną.

— Sylwia! — fuknąłem zniecierpliwiony, na co aż podskoczyła. Nie miałem ochoty na żarty i byłem skonany. Na ten dzień miałem inne plany i nie zamierzałem tracić więcej czasu, by niańczyć nawalone i napalone małolaty. Słyszałem kiedyś, jak Sylwia umawiała się z Sarą na babski wieczór, i miałem nadzieję, że wie, gdzie ona mieszka. Dziewczyna przez chwilę wpatrywała się we mnie, ale w końcu zza lady wyjęła kartkę i długopis i napisała mi jej adres. Zabrałem od niej świstek papieru i nim wróciłem do Sary, powiedziałem:

— Nie dawaj jej więcej alkoholu w pracy, bo to kiedyś się źle skończy!

— Co ty taki sztywny jesteś? — odpowiedziała Sylwia. Spojrzałem na przez ramię i wysyczałem zły:

— Jeśli jeszcze raz dasz którejś alkohol podczas pracy, to powiem o tym Honoracie. Mam dosyć ciągłego niańczenia was! Nie umiecie pić, to nie róbcie tego!

Po tych słowach podszedłem do Sary i złapałem ją za rękę, a potem wyprowadziłem na zewnątrz. Wrzuciłem ją do samochodu i zawiozłem do domu. Oczywiście nie obyło się bez nachalności z jej strony i dziwnych propozycji. Była pijana i sama nie wiedziała, co mówi. Zdawałem sobie sprawę, że kiedy wytrzeźwieje, niczego nie będzie pamiętać.

Od Sary pojechałem prosto do siebie. Chciałem się odświeżyć, a potem odwieźć torebkę pięknej Kirze, która wciąż zaprzątała moje myśli, ale kiedy wszedłem do mieszkania, przypomniałem sobie, że zostawiłem ją w pracy. Nie chciało mi się już krążyć po mieście, więc wziąłem prysznic i poszedłem spać. Postanowiłem, że złożę jej wizytę później. Nim usnąłem, przed oczami miałem jej piękną, choć wystraszoną twarz. Jej uroda była zjawiskowa, taka inna i bardzo pociągająca. Uśmiechnąłem się, a potem usnąłem, nie wiem kiedy. Obudziło mnie pukanie do drzwi. Głośne i bardzo wkurwiające. Zerwałem się z łóżka i przecierając zaspaną twarz, krzyknąłem:

— Zaraz! — Biegiem ruszyłem do drzwi, zapominając, że jestem w samych gaciach. Walenie było coraz głośniejsze, mimo że krzyczałem, że już idę. — Kurwa, co za idiota?! — warknąłem i z rozmachem otworzyłem drzwi, w których stało dwóch mundurowych. — Co jest? — zapytałem zaskoczony.

— Pan Kajetan Orłowski? — zapytał jeden z nich.

— Tak, a o co chodzi?

Dwóch młodych, zapewne niedoświadczonych policjantów, spojrzało po sobie, a następnie zmierzyli mnie od góry do dołu.

— Możemy porozmawiać? — poprosili i nim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, władowali mi się do mieszkania.

— Chwila! — zawołałem za nimi. — O co chodzi?

Weszli do kuchni, usiedli przy stole i wyjęli małe notesy, gotowi do zadawania pytań. Zdenerwowałem się, bo nawet nie raczyli się przedstawić.

— Co pan robił wczoraj pomiędzy…

Nie! To chyba były jakieś żarty.

— Hola! — warknąłem, wchodząc w słowo młodemu glinie. — Nikt was nie uczył, że najpierw należy się przedstawić, a potem zadawać pytania? — zapytałem zły. — Czego oni was teraz uczą w tej policji?

„Chłopcy” spojrzeli po sobie, odchrząknęli i chyba zrobiło się im głupio, bo wstali z krzeseł i z niechęcią się przedstawili. Kiedy w końcu poznałem ich nazwiska, uśmiechnąłem się lekko i krzyżując ręce na piersi, zapytałem:

— Panowie do mnie w jakiej sprawie? Wszystko już wczoraj powiedziałem waszym kolegom.

Na ich twarzach dostrzegłem zdziwienie, co jeszcze bardziej mnie rozbawiło. Nic nie wiedzieli, a ja nie zamierzałem im niczego ułatwiać. Jeśli tacy ludzie jak oni mieli ochraniać obywateli, to miałem co do tego wątpliwości.

— Co pan wyjaśniał? — zapytał jeden z nich. Machnąłem ręką i oparłem się o wyspę kuchenną.

— Nieważne — odpowiedziałem. — Co panów do mnie sprowadza?

— Co może nam pan powiedzieć na temat Eryka Szulca?

— Nic, a powinienem coś wiedzieć? — zdziwiłem się.

Kim, do jasnej cholery, był niejaki Szulc i co ja miałem z nim wspólnego?

— Z pewnych źródeł wiemy, że wczoraj pan z nim rozmawiał, a nawet…

— Rozmawiam z różnymi ludźmi, jestem ochroniarzem w barze na Starym Mokotowie, ale nie znam wszystkich klientów, którzy odwiedzają ten klub. Do czego pan zmierza?! — dodałem nieco zły tą całą maskaradą. Patrzyłem na te dwie pizdy w mundurach i z każdą kolejną minutą miałem ich serdecznie dosyć. Nie byli przygotowani do rozmowy ze mną. Nie byli wystarczająco przeszkoleni, by rozmawiać chociażby ze staruszką, której kot uciekł na drzewo. — Jestem po nocnej zmianie i jeśli panowie mogliby przejść do konkretów, to byłbym wdzięczny! — fuknąłem zniecierpliwiony.

— Wczoraj przed klubem pomógł pan jednej kobiecie i z jej wyjaśnień wynika, że uderzył pan jej towarzysza, w wyniku czego mężczyzna stracił przytomność.

Po jego słowach zdziwiłem się jeszcze bardziej. Więc damski bokser to niejaki Eryk Szulc… Parsknąłem pod nosem i pokręciłem głową. Czyli laska zgłosiła to na policję. Człowiek chciał pomóc, a teraz będzie ciągany po komisariatach… A ja, głupi, chciałem odwieźć jej torebkę… Patrząc na to wszystko, co ostatnio ludzie wyprawiali, dochodziłem do wniosku, że najlepiej za każdym razem odwracać głowę w drugą stronę i udawać, że się niczego nie widzi… Wdzięczność, nie ma co. Byłem zły.

— Facet ją szarpał i wyzywał — oznajmiłem. — Już w klubie widziałem, że jest coś nie tak, więc wyszedłem za nimi, a kiedy zobaczyłem, jak on ją bije, zareagowałem. Uderzyłem gościa, ona podziękowała i odjechała, a ja zadzwoniłem po waszych kolegów i wróciłem do baru.

— Zadzwonił pan po policję? — zapytał niższy gnojek.

— Chyba mówię wyraźnie.

Znowu po sobie spojrzeli i jak na zawołanie jednocześnie zaczęli coś notować w swoich kajetach.

— Co było potem? — padło kolejne niezrozumiałe dla mnie pytanie.

— Jak: co było potem? — Uniosłem brwi. — Potem przyjechali wasi koledzy, ale pana Szulca już nie było na parkingu przed klubem. Ja wróciłem do pracy, a panowie z policji zapewne do swoich obowiązków. Coś jeszcze?

— Hmm — westchnął jeden z nich. — A czy pan Szulc rozmawiał z kimś w klubie?

Ich pytania mnie denerwowały i były niepoważne. Z całych sił próbowałem nie wybuchnąć. Zagryzłem policzek od wewnętrznej strony i starałem się spokojnie odpowiedzieć.

— Zapewne rozmawiał, ale co mnie to obchodzi? Ja tam jestem, by pilnować porządku, a nie obserwować, kto z kim rozmawia.

— Ale widział pan, jak pan Eryk rzekomo szarpał swoją partnerkę?

Nie wytrzymałem.

— Tak, kurwa! — krzyknąłem wściekły. — Widziałem, a kiedy wyszedłem za nimi z klubu, dziewczyna była przerażona! — Zmierzyłem ich wściekłym spojrzeniem i zapytałem: — Możecie mi panowie powiedzieć, o co chodzi i czego właściwie ode mnie chcecie?! Jestem o coś oskarżony czy co?

Patrzyłem na nich i czekałem, aż w końcu coś powiedzą. Ich zachowanie budziło we mnie wściekłość. Miałem ochotę wyrzucić ich za drzwi, a potem złożyć na nich skargę.

— Proszę się nie unosić! — wtrącił jeden z nich. — Prowadzimy śledztwo w sprawie śmierci pana Eryka Szulca, który dziś rano został znaleziony nad Wisłą. Został zastrzelony.

Zastygłem na ich słowa, a na ciele pojawiły się zimne dreszcze. Co oni chrzanili?!

— Podejrzewamy, że pan jako ostatni miał z nim kontakt. Proszę nie wyjeżdżać z miasta, być może będziemy chcieli jeszcze z panem porozmawiać.

— Co, kurwa?!

Rozdział 3.

Gdy policja wyszła z mojego mieszkania, wpadłem w szał. Nie było już mowy o tym, bym jeszcze usnął. Targały mną nerwy, a moje ciało w przypływie adrenaliny całe się trzęsło. Ta banda nieudaczników podejrzewała mnie o zamordowanie Eryka Szulca! To było niedorzeczne! Czy tak samo myślała jego towarzyszka? Czy to ona podsunęła policjantom takie wnioski? Tego nie wiedziałem, ale wcale mi się to nie podobało. Musiałem się tego dowiedzieć, musiałem z nią porozmawiać, a przede wszystkim wyjaśnić kilka spraw. Nie obawiałem się żadnych problemów, bo miałem mocne alibi na tamtą noc, ale nie lubiłem być ciągany po komisariatach. Jestem ochroniarzem, nie mordercą. To, że od czasu do czasu obiję komuś gębę, nie świadczy o tym, że byłbym zdolny zabić. Wkurwiony wróciłem do sypialni i zacząłem się ubierać. Włożyłem czarną podkoszulkę i tego samego koloru luźne bojówki, a na stopy wysokie sztyblety. Ogarnąłem się w łazience i wybiegłem z domu. Musiałem wrócić do klubu po torebkę tej kobiety, a potem dowiedzieć się o niej kilku rzeczy. Zamierzałem również pojechać do niej i zwrócić zgubę, ale z tym postanowiłem jeszcze zaczekać. Wyszedłem z bloku i mimowolnie spojrzałem w niebo. Dochodziła dwunasta, a słońce tego dnia paliło niemiłosiernie. Ruszyłem w stronę zaparkowanego na chodniku forda i wsiadłem do środka. Nim ruszyłem, przez moją głowę przebiegło mi milion myśli. W nerwach uderzyłem rękoma o skórzaną kierownicę i głośno zakląłem.

— Kurwa!