Zwykła głupia historia miłosna ebook

Dla Chrisa

CZĘŚĆ PIERW­SZA

Li­ceum Palm Bay15. Zjazd Ab­sol­wen­tów

LI­STO­PAD 2018

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Molly

Je­śli kie­dy­kol­wiek bę­dzie­cie go­spo­da­rzami przy­ję­cia, które od­bywa się w wy­na­ję­tym bia­łym na­mio­cie, mo­że­cie być pewni, że ja, Molly Marks, z przy­kro­ścią od­mó­wię udziału.

Je­śli ów na­miot bę­dzie przy­ozdo­biony kwia­tami, na które se­zon już dawno mi­nął, ty­sią­cami lam­pek oraz bo­gato zdo­bio­nymi wi­niet­kami z na­zwi­skami go­ści – i je­śli do tego znajdą się tam par­kiet do tańca, or­kie­stra we­selna i po­dest do wzno­sze­nia to­a­stów – bądź­cie pewni, że będę was do­pin­go­wać, moi dro­dzy przy­ja­ciele, z od­le­gło­ści se­tek ki­lo­me­trów.

Nie bierz­cie tego do sie­bie. Mam pew­ność, że bę­dzie­cie do­sko­na­łymi go­spo­da­rzami tego do­nio­słego wy­da­rze­nia.

Wy­na­jęty biały na­miot jest po­mni­kiem pu­blicz­nego oka­zy­wa­nia uczuć, a mnie ta­kie sen­ty­menty okrut­nie draż­nią. Je­śli z ja­kichś po­wo­dów mu­szę już oka­zy­wać uczu­cia – fuj! – to wolę to ro­bić w za­ci­szu do­mo­wym, przy za­cią­gnię­tych za­sło­nach i zga­szo­nym świe­tle, w szla­froku po­pla­mio­nym cze­ko­ladą i sau­vi­gnon blanc.

Ro­zu­mie­cie za­tem, dla­czego tej par­nej nocy pod roz­gwież­dżo­nym nie­bem, na wy­spie sły­ną­cej z plaż o pia­sku barwy szam­pana, wy­ka­zuję się en­tu­zja­zmem ko­biety chwie­ją­cej się na ob­ca­sach nad kra­wę­dzią swo­jego tro­pi­kal­nego gro­bowca.

Z od­dali, oświe­tlona per­ło­wym bla­skiem flo­rydz­kiego księ­życa w pełni, zbliża się do nas żar­łoczna biała pasz­cza na­miotu wiel­ko­ści statku wy­ciecz­ko­wego.

A pod nią ude­ko­ro­wany sztuczną bu­gen­willą, oświe­tlony fio­le­to­wymi i ró­żo­wymi re­flek­to­rami ban­ner ra­do­sną czcionką ob­wiesz­cza:

WI­TAMY NA 15. ZJEŹ­DZIE AB­SOL­WEN­TÓW

LI­CEUM PALM BAY

ROCZ­NIK 2003!!!

Trzy zło­wiesz­cze wy­krzyk­niki.

Przy­znam, że w in­nych oko­licz­no­ściach – gdy­bym na przy­kład była inną osobą – mo­gła­bym na­zwać tę ra­do­sną at­mos­ferę „speł­nie­niem ma­rzeń”.

W końcu po­wie­trze jest prze­sy­cone za­pa­chem ja­śminu i kwia­tów po­ma­rań­czy, a znad Za­toki Mek­sy­kań­skiej do­la­tuje słona bryza. Bam­bu­sowe po­chod­nie roz­świe­tlają par­kiet mi­go­czą­cym bla­skiem. Jest bar z szam­pa­nem i sta­no­wi­sko z ho­ma­rami. Ele­gancko ubrani męż­czyźni i ko­biety obej­mują się na po­wi­ta­nie, za­szczy­ca­jąc się szcze­rymi uśmie­chami. Na nie­któ­rych twa­rzach do­strze­gam na­wet łzy.

Przy­kła­dam dłoń do szyi, by po­czuć wła­sny puls. Źle zro­bi­łam, że nie łyk­nę­łam xa­naxu w ho­telu. Może uda mi się ukryć w budce ra­tow­ni­ków.

– Nie dam rady – szep­czę do mo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółki Dez­zie, która wraz ze swoim mę­żem Ro­bem sta­nowi naj­lep­szy sub­sty­tut osoby to­wa­rzy­szą­cej, ja­kim dys­po­nuję dzi­siej­szego wie­czoru.

Ści­ska moją dłoń z nie­umiar­ko­waną siłą – w ge­ście, który może być za­równo po­cie­sza­jący, jak i na tyle bo­le­sny, by mnie prze­stra­szyć.

– Oczy­wi­ście, że dasz radę – od­po­wiada rów­nież szep­tem.

– W ten spo­sób do­wie­dzia­łem się, że moja żona cho­dziła do obrzy­dli­wie pre­sti­żo­wej szkoły na Flo­ry­dzie – za­uważa Rob, nie­zra­żony moim zde­ner­wo­wa­niem. – Zjazd na pięt­na­sto­le­cie wy­gląda jak ce­le­bryc­kie we­sele.

– Je­śli mam być szczera, to jest dzie­sięć razy lep­sze niż na­sze we­sele – mówi Dez­zie, po czym po­ciąga mnie za sobą do sto­lika, na któ­rym usta­wiono to­rebki po­wi­talne z ce­ki­no­wymi klap­kami i spre­jami na owady. Za­trzy­mu­jemy się, by po­dzi­wiać de­ko­ra­cje, na które skła­dają się ana­nasy, or­chi­dee i wy­so­kie pra­wie na pół me­tra drzewka pal­mowe wy­sa­dzane dia­men­ci­kami.

– Wła­śnie to do­sta­jesz, gdy de­cy­du­jesz się po­ślu­bić zu­bo­ża­łego pra­cow­nika so­cjal­nego – mówi Rob. – Może sko­rzy­stamy z oka­zji i od­no­wimy przy­sięgę?

– Je­śli jest coś gor­szego od szkol­nych zjaz­dów po la­tach – stwier­dzam zgryź­li­wie – to jest to szkolny zjazd po la­tach po­łą­czony z od­no­wie­niem przy­sięgi ślub­nej. Poza tym ist­nieje ta­kie nie­pi­sane prawo, że każda para, która od­na­wia przy­sięgę, roz­staje się w ciągu roku. Za do­brze do sie­bie pa­su­je­cie, by ry­zy­ko­wać swój zwią­zek dla kilku ko­ko­so­wych kre­we­tek.

– Wi­dzę, że ktoś tu jest w świet­nym na­stroju – drwi Rob, kle­piąc mnie po ra­mie­niu.

Ma szczę­ście, że czuję się zbyt nie­szczę­śliwa, by się na nim ode­grać, bo w prze­ciw­nym ra­zie do­stałby pię­ścią w że­bra. Są z Dez­zie parą już tak długo, że Rob i ja trak­tu­jemy się jak ro­dzeń­stwo. Ta­kie, które ko­cha się ze wszyst­kich sił i oka­zuje to przez kłót­nie oraz lekką prze­moc fi­zyczną.

– W li­ceum zna­kiem roz­po­znaw­czym Molly było po­nu­rac­two – wy­ja­śnia mu Dez­zie. – W ostat­niej kla­sie do­stała ty­tuł Naj­więk­szej Pe­sy­mistki.

Od­rzu­cam włosy na plecy.

– To osią­gnię­cie, z któ­rego na­dal je­stem dumna, bar­dzo dzię­kuję. Ciężko pra­co­wa­łam na ten za­szczyt.

To była cena, jaką za­pła­ci­łam za na­sto­let­nią skłon­ność do ata­ków pa­niki. Ale nie ma się czym przej­mo­wać. Do­ro­słam, po­szłam na te­ra­pię i te­raz je­stem silną, nie­za­leżną ko­bietą z do­da­ją­cymi otu­chy re­cep­tami na kok­tajl z an­ty­de­pre­san­tów i oka­zjo­nalne benzo.

– Mogę so­bie tylko wy­obra­żać, jaka była Molly jako na­sto­latka – mówi Rob, bio­rąc z tacy prze­cho­dzą­cego kel­nera ma­leń­kie cia­steczko kra­bowe ude­ko­ro­wane odro­biną ka­wioru. – Pa­trząc, jaka nie­zno­śna jest te­raz, zga­duję, że była... nie­zbyt fajna. – Szcze­rzy się do mnie zło­śli­wie i tym ra­zem to ja kle­pię go w ra­mię.

– Rany, była na­prawdę wrzo­dem na tyłku – przy­znaje Dez­zie, obej­mu­jąc mnie czule ra­mie­niem. – Nic, tylko smutne wier­sze, czarna kawa i fe­mi­ni­styczne ty­rady w klu­bie dys­ku­syj­nym. Była jak ludz­kie wcie­le­nie ta­tu­ażu w stylu Sy­lvii Plath.

– Więc ge­ne­ral­nie nic się nie zmie­niło – pod­su­mo­wuje Rob.

– Nie­prawda – opo­nuję. – Je­stem im­pre­zową du­szą. Tylko nie tej im­prezy.

Mo­że­cie mi wie­rzyć: to prawda. Miesz­kam w Los An­ge­les i moja ka­riera za­leży od umie­jęt­no­ści pro­wa­dze­nia roz­mów przy ba­se­nach w ab­sur­dal­nie du­żych do­mach po­ło­żo­nych na wzgó­rzach Hol­ly­wood i wy­pi­ja­nia od­po­wied­niej ilo­ści szam­pana. Ocza­ro­wuję naj­lep­szych, pro­wa­dzę roz­mowy jak pierw­sza na­iwna, na­wią­zuję kon­takty bez ja­kie­go­kol­wiek wy­siłku – zu­peł­nie jak­bym sama ba­wiła się w naj­lep­sze.

Ale tamto to praw­dziwe ży­cie.

A to tu­taj to uda­wane li­ceum.

– W ta­kim ra­zie dzi­siaj – oświad­cza Rob – roz­krę­cimy cię tak, że nikt ze sta­rych zna­jo­mych cię nie roz­po­zna, co ty na to, Dez?

Dez­zie roz­gląda się po sali, nie zwra­ca­jąc na nas uwagi.

– Gdzie sie­dzimy?

– Zaj­mijmy ten sto­lik na sa­mym końcu, żeby nikt z nami nie roz­ma­wiał – su­ge­ruję.

Ude­rza mnie w ra­mię swoją ko­per­tówką. To bar­dzo ładna ko­per­tówka. Dez­zie ma wy­śmie­nity gust. Za­ło­żyła dziś krótką asy­me­tryczną su­kienkę, która tro­chę przy­po­mina kre­acje marki Comme des Ga­rçons, jed­nak gdy na jej wi­dok aż wes­tchnę­łam z za­zdro­ści, Dez­zie za­pew­niła mnie, że to po pro­stu prze­wią­zana pa­skiem, fi­ku­śnie udra­po­wana tu­nika ro­dem z naj­więk­szego domu mody na świe­cie, czyli Ama­zon.com. Lśniące czarne włosy za­cze­sała w gład­kiego boba, a usta po­cią­gnęła czer­woną po­madką, która do­sko­nale pod­kre­śla jej bladą cerę. Rob na­to­miast ma szczę­ście, że dzięki kwa­dra­to­wej szczęce jest dość przy­stojny, po­nie­waż jego wy­czu­cie stylu w naj­lep­szym wy­padku można by na­zwać lum­piar­skim. Ma na so­bie swoje co­dzienne po­mięte be­żowe chi­nosy, które dziś, je­śli można to tak na­zwać, ze­sta­wił z twe­edową ma­ry­narką, o wiele za cie­płą na tę po­godę, oraz z po­ry­so­wa­nymi czar­nymi mo­ka­sy­nami, które nie pa­sują mu do pa­ska. To dziwna para – wy­glą­dają ra­zem jak Ka­ren O z ze­społu Yeah Yeah Yeahs i Jim z The Of­fice. Ale jest mię­dzy nimi godna po­zaz­drosz­cze­nia che­mia.

– O mój Boże, Molly, mu­sisz w końcu prze­stać ma­ru­dzić – mówi Dez­zie. – Nie wi­dzia­łaś więk­szo­ści z tych lu­dzi od pięt­na­stu lat. Przy­le­cia­łaś z Los An­ge­les na Flo­rydę, któ­rej nie­na­wi­dzisz. Nie po­zwolę ci przez cały wie­czór cho­wać się za kie­lisz­kiem wina i pod sto­łem za­rzu­cać mnie i Alyssę nie­wy­bred­nymi ko­men­ta­rzami.

– Je­śli są­dzisz, że będę dziś piła coś tak ni­sko­pro­cen­to­wego jak wino, w ogóle mnie nie znasz – rzu­cam. – A poza tym wi­dzia­łam, że są tu ja­kieś au­tor­skie drinki. Któż mógłby się oprzeć Palm Bay Prep­tini?

– Jak sma­kuje no­stal­gia za pry­watną szkołą za czter­dzie­ści ty­sięcy do­la­rów rocz­nie? – chce wie­dzieć Rob.

Biorę z tacy prze­cho­dzą­cego kel­nera kie­li­szek i jed­nym hau­stem wy­chy­lam po­łowę bla­do­po­ma­rań­czo­wego płynu.

– Jak spo­cone ko­biety w su­kien­kach od Diane von Fur­sten­berg, pod­sta­rzali ta­tuś­ko­wie wy­gi­na­jący ciała w ryt­mie hip-hopu... i eee... ja­kiś rum czy coś.

Dez­zie usta­wia się w ko­lejce do sto­lika i po chwili wraca do nas z trzema wi­niet­kami.

– Zna­la­złam nas – mówi, wrę­cza­jąc mi jedną z nich.

„Molly Marks, sto­lik 8”.

Ści­ska mnie w żo­łądku.

– Chwila. Mamyprzy­pi­sane miej­sca?

Dez­zie wzru­sza ra­mio­nami.

– To sprawka Ma­rian Hart. Pew­nie chciała, że­by­śmy się to­wa­rzy­sko wy­mie­szali. Wiesz, jaka ona jest.

Ma­rian Hart była prze­wod­ni­czącą na­szej klasy i kró­lową balu. Za­wsze try­skała pełną opty­mi­zmu ener­gią dy­rek­tora kre­atyw­nego statku wy­ciecz­ko­wego.

– Pro­szę, po­wiedz mi, że sie­dzimy przy tym sa­mym sto­liku – ję­czę, wy­cią­ga­jąc Dez­zie jej wi­zy­tówkę z ręki.

„Des­de­mona Chan, sto­lik 17”.

– Ja pier­dolę – mru­czę pod no­sem. – Le­piej, żeby przy­naj­mniej Alyssa była przy moim sto­liku.

Alyssa to na­sza przy­ja­ciółka, ostat­nie ogniwo nie­ro­ze­rwal­nego trio, które sfor­mo­wa­ły­śmy w dru­giej kla­sie.

– Wi­dzia­łam jej wi­zy­tówkę. Sie­dzi przy je­de­na­stce. A poza tym jej sa­mo­lot się spóź­nia i do­trze tu do­piero za ja­kąś go­dzinę. Nie ura­tuje cię. Bę­dziesz mu­siała się so­cja­li­zować.

– Nie mam kło­potu z so­cja­li­za­cją – od­gry­zam się. – Nie ra­dzę so­bie tylko z fał­szywą no­stal­gią i wy­mu­szoną ra­do­ścią.

Ze sceny roz­le­gają się dźwięki co­veru The We­ather Is Here, Wish You Were Be­au­ti­ful Jimmy’ego Buf­feta w wy­ko­na­niu ze­społu per­ku­syj­nego skła­da­ją­cego się z sa­mych bia­łych fa­ce­tów i wkra­cza na nią nie kto inny, jak sama Ma­rian Hart.

Wy­gląda nie­na­gan­nie, co nie sta­nowi za­sko­cze­nia. Swoje per­fek­cyjne blond pa­semka spięła w ele­gancki kok chi­gnon, który ja­kimś cu­dem nie roz­wala się mimo flo­rydz­kiej wil­goci, a cała reszta jej osoby wy­gląda jak re­klama marki Goop.

– Ko­chani! – pisz­czy do mi­kro­fonu. – Cu­dow­nie was wszyst­kich wi­dzieć. Przy­je­chało sto pięć­dzie­siąt osiem osób z rocz­nika li­czą­cego sto sześć­dzie­się­cioro sied­mioro uczniów, da­cie wiarę? To bę­dzie cu­downa, wspa­niała, je­dyna w swoim ro­dzaju ZA­BAWA!

Jej nie­bie­skie oczy wzno­szą się w górę ze szczerą ra­do­ścią.

Kładę głowę na ra­mie­niu Dez­zie.

– Już mi się nie po­doba. Dla­czego tu je­stem?

– Prze­cież sama chcia­łaś przy­je­chać, ty hi­po­krytko. Uszy do góry. Może się roz­krę­cisz.

Nie ma ra­cji. Z całą pew­no­ścią nie „chcia­łam” tu przy­je­chać. Zo­sta­łam do tego zmu­szona. Jako je­dyna z na­szego ma­łego kręgu miesz­kam na Za­chod­nim Wy­brzeżu, w związku z czym oka­zje do spo­tkań są wy­jąt­kowo rzad­kie, zwłasz­cza od­kąd Alyssa ma dzieci. Ale wła­śnie koń­czę pro­jekt, a nie lu­bię po­dró­żo­wać, kiedy mam wenę.

– Po­win­nam być w domu i pra­co­wać – mó­wię.

– Mo­żesz wziąć cztery dni wol­nego – za­uważa Rob. – Prze­cież nie je­steś on­ko­lo­giem.

Nie mam nic wspól­nego z me­dy­cyną ra­tu­jącą ży­cie. Za­rob­kowo zaj­muję się pi­sa­niem sce­na­riu­szy ko­me­dii ro­man­tycz­nych. Te­raz pew­nie po­my­śli­cie, że mowa o efek­tow­nych sce­nach prze­sy­co­nych sło­dy­czą, twar­dzie­lach ze łzami w oczach wy­zna­ją­cych do­zgonną mi­łość ko­bie­cie, która za­pewne pra­cuje w ja­kimś cza­so­pi­śmie i za­wsze ma roz­wiane włosy...

Po­cze­kam, aż prze­sta­nie­cie się śmiać.

Choć moja ka­riera sta­nowi odej­ście od mi­zan­tro­pij­nej wraż­li­wo­ści, z któ­rej je­stem znana, to przyj­mij­cie, pro­szę, do wia­do­mo­ści, że je­stem w tym za­ska­ku­jąco do­bra. Mam na swoim kon­cie dwa hity kina nie­za­leż­nego, które na­pi­sa­łam za­raz po ukoń­cze­niu stu­diów. Zgoda, to było osiem lat temu. Ale mój pro­du­cent pro­wa­dzi te­raz roz­mowy z jedną z gwiazd świa­to­wego for­matu w spra­wie głów­nej roli w fil­mie, nad któ­rego sce­na­riu­szem wła­śnie pra­cuję. I my­ślę, że to może być hit.

Na­wet wielki.

A moja ka­riera bar­dzo go po­trze­buje. Mam sta­bilną sy­tu­ację i stały do­pływ zle­ceń, jed­nak suk­ces, który osią­gnę­łam na po­czątku swo­jej drogi, spra­wił, że w swo­jej próż­no­ści po­my­śla­łam, że będę drugą Norą Eph­ron albo Nancy Mey­ers, pro­du­ku­jącą hit za hi­tem i za­ra­bia­jącą mi­liony. Chwi­lowo mam braki na polu „głos po­ko­le­nia mi­lio­ne­rów”.

– Za chwilę zo­staną po­dane przy­stawki – kon­ty­nu­uje Ma­rian ze sceny. – By­łoby do­brze, gdy­by­ście za­jęli swoje miej­sca. Zjemy wy­śmie­nity po­si­łek, a po­tem bę­dziemy sza­leć, jak­by­śmy znów mieli po szes­na­ście lat! Żeby nas roz­ru­szać, na każ­dym sto­liku są ze­stawy py­tań prze­ła­mu­ją­cych lody. Użyjmy ich pod­czas roz­mów, gdy bę­dziemy się za­ja­dać prze­grzeb­kami. Ży­czę nam wszyst­kim świet­nej za­bawy!

Chwy­tam Dez­zie za rękę.

– Nie wie­rzę, że będę mu­siała się z tym mie­rzyć sa­mot­nie.

– Bę­dziesz świetna, księż­niczko – za­pew­nia, wy­krę­ca­jąc się z mo­jego uchwytu. – Po­wa­lisz ich na ko­lana. Je­śli nie uro­kiem oso­bi­stym, to swoim słyn­nym zło­wro­gim spoj­rze­niem.

– Już ża­łuję.

– Patrz, ten jest nasz – zwraca się Dez do Roba, wska­zu­jąc na po­bli­ski ośmio­oso­bowy sto­lik, przy któ­rym za­sie­dli już ten nie­śmiały chło­pak, który za­ło­żył fun­dusz hed­gin­gowy oraz Chaz Lo­gan, naj­za­baw­niej­szy chło­pak w na­szej kla­sie.

– Rany, masz Chaza i mi­liar­dera? – ję­czę, mimo że skoń­czy­łam już trzy­dzie­ści trzy lata. – Je­stem za­zdro­sna.

Dez roz­gląda się po sali.

– No, no, wy­daje mi się, że twój sto­lik też bę­dzie in­te­re­su­jący.

Po­dą­żam za jej spoj­rze­niem do mniej­szego sto­lika usta­wio­nego z boku na­miotu, bli­żej plaży. Stoi na nim ta­bliczka w kształ­cie mewy z na­pi­sem: sto­lik 8.

Sie­dzi przy nim sa­motna po­stać. Seth Ru­ben­stein.

Od­dech więź­nie mi w gar­dle.

– Ożeż kurwa mać – ce­dzę przez za­ci­śnięte zęby.

ROZ­DZIAŁ DRUGI

Seth

Świet­nie się ba­wię. Uwiel­biam ta­kie im­prezy.

Je­stem na zjeź­dzie z oka­zji pięt­na­sto­le­cia ukoń­cze­nia li­ceum za­le­d­wie od go­dziny, a już zdo­ła­łem pod­su­mo­wać ostat­nią de­kadę z moją dawną part­nerką z lek­cji che­mii Glo­rią i jej żoną Emily (obie są sce­no­graf­kami w Hol­ly­wood i od nie­dawna mają psa), przej­rzeć dwa­dzie­ścia zdjęć dziecka Mike’a Wil­sona (śliczny chło­piec), za­gro­zić Ma­rian, że wrzucę ją do oce­anu (uwiel­biam Ma­rian – wy­gląda świet­nie), wy­pić dwa kra­ftowe kok­tajle na­zwane na cześć na­szej szkoły (py­cha) i obej­rzeć ury­wek me­czu Tampa Bay Li­ght­ning na te­le­fo­nie Lo­rena Hey­mana (nie je­stem fa­nem ho­keja, ale wy­daje mi się, że Lo­ren bie­rze mnie za ko­goś in­nego – i to mi się w nim po­doba).

A te­raz sie­dzę sam przy sto­liku z nu­me­rem osiem, po­nie­waż w prze­ci­wień­stwie do po­zo­sta­łych ko­le­gów i ko­le­ża­nek z klasy, któ­rzy na­dal kręcą się po sali, sza­nuję mi­ster­nie uło­żony przez Ma­rian plan im­prezy. A poza tym je­śli je­steś pierw­szy przy sto­liku, mo­żesz ob­ser­wo­wać re­ak­cje po­zo­sta­łych, gdy zda­dzą so­bie sprawę, że będą mu­sieli z tobą roz­ma­wiać przez cały wie­czór.

Nie­zły ubaw.

Pro­stuję nogi, ma­jąc za ple­cami uro­czą Za­tokę Mek­sy­kań­ską, i po­cią­gam ko­lejny łyk Palm Bay Prep­tini. W ocze­ki­wa­niu na to­wa­rzy­szy po­siłku wy­stu­kuję stopą rytm Mar­ga­ri­ta­ville.

Na stole stoi ko­szy­czek z prze­pięk­nie pach­ną­cymi, chru­pią­cymi pa­lusz­kami par­me­za­no­wymi – mniam – więc się­gam po je­den i biorę kęs. Że­nu­jąca ilość okrusz­ków se­ro­wych spada na moją klatkę pier­siową.

Strze­puję je z ma­ry­narki, a kiedy pod­no­szę wzrok, mój żo­łą­dek zwija się w ósemkę.

To Molly Marks. Stoi w cie­niu palmy i wpa­truje się we mnie z prze­ra­że­niem w oczach.

Nie wi­dzia­łem jej od pięt­na­stu lat.

Od tam­tej nocy, gdy ze­rwa­li­śmy.

A ra­czej gdy to ona ze­rwała ze mną. Bez ostrze­że­nia, w spo­sób, z któ­rego nie otrzą­sną­łem się przez całe stu­dia – albo na­wet dłu­żej, aż do szkoły praw­ni­czej (w za­leż­no­ści od tego, ile drin­ków w sie­bie wleję).

Szybko wsu­wam resztę pa­luszka do ust i wstaję z sze­ro­kim uśmie­chem na twa­rzy, wciąż prze­żu­wa­jąc, po­nie­waż Molly nie za­słu­guje na to, by cze­kać, aż prze­łknę.

– Molly Marks! – wo­łam, roz­kła­da­jąc sze­roko ra­miona, jakby nie było żad­nego po­wodu, dla któ­rego nie mia­łaby w nie wpaść. Je­stem Seth Ru­ben­stein, praw­nik, i za­mie­rzam uwieść ją moją słynną cha­ry­zmą.

Molly stoi w miej­scu z prze­chy­loną głową, jak­bym był ja­kimś wa­ria­tem.

Okej, może i je­stem wa­ria­tem, przy­znaję. Ale cał­kiem mi­łym wa­ria­tem, co dla okrut­nej i chłod­nej w obej­ściu Molly jest za­pewne obce i trudne do za­ak­cep­to­wa­nia.

– Hej, nie każ bie­da­kowi cze­kać – wo­łam. – Da­waj, Mark­sman!

Nie­chęt­nie się zbliża i wcho­dzi w moje ob­ję­cia, stu­ka­jąc mnie nie­pew­nie pal­cem po jed­nym ra­mie­niu – jak gdyby do­tknię­cie mnie czymś wię­cej niż pal­cem na­ra­zi­łoby ją na ry­zyko za­ra­że­nia się cho­robą we­ne­ryczną.

Któ­rej nie mam. Prze­ba­da­łem się przed przy­jaz­dem. Na wszelki wy­pa­dek.

Przy­cią­gam ją bli­żej.

– Hej, mo­gła­byś oka­zać nieco en­tu­zja­zmu, Marky Marks. To twój stary kum­pel Seth Ru­bes.

– Kto? – pyta bez emo­cji.

Śmieję się, po­nie­waż za­mie­rzam ema­no­wać zre­lak­so­waną uprzej­mo­ścią wy­lu­zo­wa­nego fa­ceta, któ­remu wcale nie prze­szka­dza jej obec­ność. A Molly za­wsze była za­bawna, choć tylko w to­wa­rzy­stwie nie­licz­nych, z któ­rymi ra­czyła roz­ma­wiać.

– Nie wie­rzę, że przy­je­cha­łaś na to zgro­ma­dze­nie – mó­wię, od­su­wa­jąc się o krok, by się jej przyj­rzeć.

Nie przy­je­chała na pię­cio­le­cie ani na dzie­się­cio­le­cie, co nie zdzi­wiło ab­so­lut­nie ni­kogo.

– Ja też. – Wzdy­cha jak zmę­czona ży­ciem sta­ruszka, co kie­dyś do­pro­wa­dzało mnie do szału.

– Świet­nie wy­glą­dasz – przy­znaję.

To oczy­wi­ście obo­wiąz­kowe zda­nie, które na­leży wy­gło­sić na zjeź­dzie ab­sol­wen­tów, ale w jej przy­padku to ab­so­lutna prawda. Na­dal ma te gę­ste, ciem­no­brą­zowe, dłu­gie do tyłka włosy, dzięki któ­rym wy­róż­nia się po­śród wszech­obec­nych bo­bów i ko­ków na­szych ko­le­ża­nek z Palm Bay. Jest na­wet wyż­sza, niż za­pa­mię­ta­łem, z za­bój­czymi no­gami, które świet­nie się pre­zen­tują w krót­kiej, cien­kiej czar­nej su­kience, do któ­rej wło­żyła czarną skó­rzaną kurtkę, w prze­wi­dy­walny spo­sób na­ru­sza­jąc tro­pi­kalno-kok­taj­lowy dress code usta­no­wiony przez Ma­rian. Ma na so­bie ja­kieś dzie­sięć czy dwa­dzie­ścia de­li­kat­nych zło­tych na­szyj­ni­ków, które róż­nymi dłu­go­ściami spły­wają z jej szyi do rowka po­mię­dzy pier­siami. Są ozdo­bione ma­leń­kimi wi­sior­kami, na przy­kład w kształ­cie ostu lub Ka­li­for­nii. Je­stem roz­cza­ro­wany sa­mym sobą, gdy do­ciera do mnie, że ma­rzę o tym, by zdej­mo­wać z niej te na­szyj­niki. Je­den po dru­gim.

Mie­rzy mnie spoj­rze­niem z góry na dół.

– Ty też cał­kiem nie­źle. My­śla­łam, że bę­dziesz wy­glą­dał sta­rzej.

Hm.

Pró­buję nie oka­zy­wać smutku.

Naj­wy­raź­niej mi się nie udaje, po­nie­waż za­krywa usta swoją pięk­nie wy­pie­lę­gno­waną dło­nią.

– Prze­pra­szam. Źle to za­brzmiało. Cho­dziło mi...

– Spo­dzie­wa­łaś się, że będę pre­zen­to­wał doj­rza­łość świad­czącą o mo­jej wro­dzo­nej po­wa­dze? – pod­po­wia­dam, aby jej tro­chę uła­twić, po­nie­waż wy­gląda, jakby chciała uciec i za­grze­bać się w pia­sku.

Ni­gdy nie po­tra­fi­łem unik­nąć prób ra­to­wa­nia jej przed samą sobą.

Nie żeby to kie­dy­kol­wiek dzia­łało.

– Nie, tylko... hm, w ogóle się nie po­sta­rza­łeś. To zna­czy: tak, na pewno tak, ale ja­koś nie­pro­por­cjo­nal­nie w sto­sunku do po­zo­sta­łych. Na­dal je­steś przy­stojny i mę­ski. Boże, wy­bacz, strasz­nie cię prze­pra­szam.

Na­dal mówi, jakby była cho­dzą­cym pod­ręcz­ni­kiem do eg­za­minu SAT, ale wy­daje się uro­czo po­ko­nana. Robi mi się jej żal.

– To za­sługa bo­toksu – żar­tuję – i świet­nego chi­rurga.

Nie śmieje się, co mnie wcale nie dziwi. Za­wsze była oszczędna w oka­zy­wa­niu ra­do­ści. Je­śli chcesz ją roz­śmie­szyć, mu­sisz na to za­pra­co­wać.

Ale kiedy już ci się uda, jest to nie­zwy­kle sa­tys­fak­cjo­nu­jące.

– Sia­daj, pro­szę – mó­wię, za­pra­sza­jąc ją dżen­tel­meń­skim ge­stem na miej­sce obok mnie.

Jest pu­ste, po­nie­waż nie przy­pro­wa­dzi­łem ze sobą osoby to­wa­rzy­szą­cej. A do­kład­niej: moja osoba to­wa­rzy­sząca od­wo­łała swój przy­jazd w ostat­niej chwili. Ona, moja dziew­czyna od nie­mal czte­rech mie­sięcy, ze­rwała ze mną SMS-em dzień przed wy­lo­tem.

Po­wie­działa, jak zresztą pięć czy sześć ko­biet przed nią, że to wszystko dzieje się zbyt szybko. Że chcę od niej wię­cej, niż ona jest go­towa dać.

Być może miała ra­cję. Mam ten­den­cję do za­tra­ca­nia się w związku i li­cze­nia na to, że oboje się w so­bie za­ko­chamy. Po co po­wstrzy­my­wać na­tu­ralne in­stynkty i pra­gnie­nia, skoro każda ko­bieta może oka­zać się tą je­dyną? Szu­kam part­nerki ży­cio­wej, brat­niej du­szy, żony.

I je­stem pe­wien – ab­so­lut­nie pe­wien – że wkrótce ją spo­tkam.

Nie dzielę się tymi prze­my­śle­niami z Molly.

– Kto jesz­cze bę­dzie tu­taj sie­dział? – pyta, roz­glą­da­jąc się wo­kół.

– Ma­rian – od­po­wia­dam z roz­ko­szą. Molly za­wsze nie­na­wi­dziła Ma­rian.

– Boże, ona wy­gląda cią­gle tak samo – za­uważa Molly. – Czym się zaj­muje?

Można być pew­nym, że Molly nie utrzy­muje kon­taktu z ni­kim z na­szej klasy.

– Pra­cuje w re­kla­mie – wy­ja­śniam. – Spe­cja­li­zuje się w środ­kach hi­gie­nicz­nych dla ko­biet.

Molly par­ska.

– Ma­rian sprze­daje tam­pony i inne gówna?

Kręcę głową.

– Nie gówna. Tylko tam­pony.

Tym ra­zem się śmieje.

– A co u cie­bie? Co ro­bisz? – py­tam, choć wiem do­sko­nale, czym się zaj­muje, po­nie­waż jest, przy­naj­mniej w na­szym skrom­nym kręgu li­ce­al­nych przy­ja­ciół, dość sławna.

Bie­rze je­den par­me­za­nowy pa­lu­szek i od nie­chce­nia prze­ła­muje go na pół, jakby to była za­bawka, a nie prze­pyszne je­dze­nie.

Je­śli się nie mylę, jest zde­ner­wo­wana.

Zde­ner­wo­wana moją obec­no­ścią.

Uro­czo.

– Je­stem pi­sarką – od­po­wiada z wa­ha­niem.

– O, su­per. Co pi­szesz?

– Sce­na­riu­sze. Ko­me­dii ro­man­tycz­nych.

Mówi to nie­dbale, to­nem osoby, która nie ma ochoty na dal­sze py­ta­nia na ten te­mat. To oka­zja, bym troszkę się nad nią po­znę­cał.

– Panno Molly McMarks – mó­wię – chyba so­bie pa­nienka żar­tuje. Ty? Ze wszyst­kich lu­dzi na ca­łym świe­cie wła­śnie ty pi­szesz ca­łu­śne ro­man­si­dła?

– Ca­łu­śne ro­man­si­dła za­ra­biają na­wet pięć­dzie­siąt mi­lio­nów do­la­rów w pre­mie­rowy week­end – od­po­wiada. – Albo kie­dyś za­ra­biały, za­nim ekrany zdo­mi­no­wali su­per­bo­ha­te­ro­wie.

– Uwiel­biam su­per­bo­ha­te­rów – rzu­cam. – Bez urazy.

– Wcale mnie to nie dziwi. Za­wsze lu­bo­wa­łeś się w pro­stac­kich wal­kach do­bra ze złem.

To wredne, choć praw­dziwe, a ja nic nie po­ra­dzę na to, że lu­bię jej uszczy­pli­wo­ści. To przy­po­mina mi o na­szej mi­ło­ści. Praw­dziwe za­ko­cha­nie, które prze­ży­wasz w wieku szes­na­stu lat, zo­staje w to­bie na za­wsze. Do dziś bez­na­dziej­nie po­cią­gają mnie wrogo na­sta­wione ko­biety.

– Wie­dzia­łem, że w głębi du­szy je­steś sen­ty­men­talna – oświad­czam zgod­nie z prawdą.

Ni­gdy nie chciała cho­dzić ze mną do kina, po­nie­waż filmy do­pro­wa­dzały ją do pła­czu, a miała awer­sję do pła­ka­nia w miej­scach pu­blicz­nych.

– To tylko praca – in­for­muje mnie i wy­chyla pół szklanki Palm Bay Prep­tini.

– Ostroż­nie, mi­strzu – wtrą­cam. – W tym jest pięć ro­dza­jów rumu.

Molly ma­cha na kel­nera i za­biera z tacy dwa ko­lejne drinki.

– Zdrówko – mówi, po­da­jąc mi je­den z nich.

Przyj­muję i upi­jam łyk.

– Py­chota.

– A czym ty się zaj­mu­jesz? – pyta.

– Je­stem ad­wo­ka­tem. Star­szym part­ne­rem w kan­ce­la­rii w Chi­cago.

Nie ukry­wam, że mó­wię o tym z dumą. Ukoń­czy­łem szkołę praw­ni­czą w wieku dwu­dzie­stu trzech lat, a już w wieku dwu­dzie­stu ośmiu zo­sta­łem star­szym part­ne­rem, co sta­no­wiło w mo­jej fir­mie pre­ce­dens.

– Ja­kimi spra­wami się zaj­mu­jesz? – do­py­tuje.

Tych szcze­gó­łów nie ujaw­niam już tak chęt­nie. Wiem, że to się jej nie spodoba.

– Prawo ro­dzinne – od­po­wia­dam tak ogól­ni­kowo, jak to tylko moż­liwe.

Molly przy­gląda mi się z praw­dzi­wym nie­do­wie­rza­niem.

– Je­steś ad­wo­ka­tem roz­wo­dowym?

Od­czuwa głę­boką nie­na­wiść do praw­ni­ków roz­wo­do­wych. Uza­sad­nioną.

Ale sta­ram się nie być jak ci, któ­rzy zruj­no­wali ży­cie jej matki, gdy by­li­śmy dziećmi. Szczycę się tym, że po­ma­gam pa­rom roz­stać się po ludzku. Albo jesz­cze le­piej: po przy­ja­ciel­sku.

– Nie tylko – do­daję szybko. – Zaj­muję się też in­ter­cy­zami, me­dia­cjami...

Wy­krzy­wia usta w zło­śli­wym uśmieszku.

– To za­bawne – mówi bez cie­nia roz­ba­wie­nia. – W li­ceum by­łeś bez­na­dziej­nym ro­man­ty­kiem.

– Coś o tym wiesz – rzu­cam.

Jej twarz przy­biera ko­lor pia­sku.

Ups. Nie za­mie­rza­łem tak szybko ude­rzać w czuły punkt.

Za­mie­rza­łem to prze­cią­ą­ą­ą­ą­gać, ile wle­zie.

Mimo wszystko jej za­kło­po­ta­nie spra­wia mi przy­jem­ność.

Za­nim przejdę do przy­po­mi­na­nia jej wszyst­kich rze­czy, które zro­biła mi w mło­do­ści, do sto­lika pod­cho­dzi Ma­rian oto­czona wia­nusz­kiem wiel­bi­cieli: jej były chło­pak z li­ceum – Mar­cus, Fran­cuzka z wy­miany stu­denc­kiej – Geo­r­gette – i osoba to­wa­rzy­sząca Geo­r­gette – onie­śmie­la­jąco przy­stojny męż­czy­zna, który wy­gląda na znu­dzo­nego, jak tylko pa­ry­ża­nin może wy­glą­dać pod­czas zjazdu ab­sol­wen­tów na Flo­ry­dzie.

– Ooooo, tylko na sie­bie spójrz­cie! – wy­krzy­kuje Ma­rian, zwra­ca­jąc się do mnie i do Molly. – Zu­peł­nie jakby czas sta­nął w miej­scu. – Od­wraca się i mówi do Fran­cuza: – Tych dwoje łą­czyła kie­dyś wielka amour.

Za­rzu­cam rękę na ra­mię Molly i ści­skam ją mocno.

– I na­dal tak jest.

Molly wzdryga się de­li­kat­nie, być może z obrzy­dze­nia albo od mor­skiej bryzy. Lub też w przy­pły­wie no­stal­gicz­nego po­żą­da­nia do mo­jej osoby.

No do­bra, na pewno nie to ostat­nie.

– Wcale nie – mam­ro­cze.

Fran­cuz wy­ciąga rękę do Molly.

– Jean-Henri. Mąż Geo­r­gette.

– Molly – od­po­wiada, ści­ska­jąc jego dłoń. – Kla­sowa suka.

ROZ­DZIAŁ TRZECI

Molly

Trudno uda­wać nie­wzru­szoną na wi­dok ko­goś, kogo tak bar­dzo skrzyw­dzi­łaś i ni­gdy nie prze­pro­si­łaś. Zwłasz­cza kiedy trzęsą ci się ręce.

Cho­wam je pod sto­łem i li­czę na to, że Seth ni­czego nie za­uważy.

Dez­zie przy­się­gała, że go tu­taj nie bę­dzie. Na­uczona do­świad­cze­niem wiem jed­nak, że Dez­zie jest ty­pem osoby, która okła­mie cię bez mru­gnię­cia okiem, by zmu­sić się do zro­bie­nia tego, co we­dług niej jest dla cie­bie do­bre. A we­dług niej sta­wie­nie czoła lę­kom jest dla mnie do­bre.

Ale Dez­zie jest cu­kier­niczką, a nie te­ra­peutką. Jej psy­cho­lo­giczne za­gra­nia czę­sto spa­lają na pa­newce.

Tym­cza­sem Seth za­cho­wuje się tak, jakby ab­so­lut­nie nic się nie stało. Jak gdy­bym w dzień za­koń­cze­nia szkoły nie ze­rwała z nim bez­dusz­nie po czte­rech la­tach związku. Jak gdyby to nie była noc, w którą pla­no­wa­li­śmy stra­cić ze sobą dzie­wic­two w apar­ta­men­cie ho­te­lo­wym, który już wy­peł­nił płat­kami róż i czte­rema ro­dza­jami pre­zer­wa­tyw – tylko po to, bym we­szła, zła­mała mu serce i wy­szła.

Jak gdyby to wszystko nie ro­ze­grało się w ciągu nie­ca­łych pię­ciu mi­nut.

Na tyle, na ile go znam – a nie jest to ta­kie oczy­wi­ste, skoro po­rzu­ci­łam go pięt­na­ście lat temu i od tam­tej pory z nim nie roz­ma­wia­łam – po­grywa so­bie ze mną.

Ale to w po­rządku, prze­ko­nuję samą sie­bie, sta­ra­jąc się re­gu­lo­wać od­dech. Ma do tego prawo.

Od­czu­wam ulgę, gdy Seth po­grąża się w roz­mo­wie z Ma­rian i Mar­cu­sem – ga­dają o Chi­cago, w któ­rym mieszka. Na­stęp­nie prze­cho­dzą na te­mat domu Ma­rian w Miami i Mar­cusa w Atlan­cie, na ich prace w re­kla­mie i spo­rcie.

Ja ćwi­czę swój fran­cu­ski z Geo­r­gette, która obec­nie mieszka w Pa­ryżu, jest sty­listką i nie­na­wi­dzi prze­grzeb­ków tak samo jak ja.

– Tu es avec Seth? Je­steś z Se­them? – pyta przy­ci­szo­nym to­nem, ki­wa­jąc w jego stronę głową.

– Non! – za­prze­czam gwał­tow­nie. – Przy­je­cha­łam z Dez­zie i jej mę­żem.

– Ach – ko­men­tuje Geo­r­gette z bar­dzo fran­cu­skim wes­tchnie­niem. – Tant pis. Szkoda.

W jej to­nie wy­czu­wam nutę roz­cza­ro­wa­nia.

Zby­wam ją wzru­sze­niem ra­mion. Geo­r­gette cho­dziła z nami tylko do pierw­szej klasy. Naj­wy­raź­niej nie jest świa­doma hi­sto­rii na­szego trud­nego roz­sta­nia.

– Opo­wiedz mi – zwra­cam się do jej męża – jak się po­zna­li­ście?

Na wy­sta­wie fo­to­gra­ficz­nej na da­chu Cen­trum Pom­pi­dou, bien sûr.

Po­zwa­lam so­bie za­tra­cić się w opo­wie­ści o ich baj­ko­wym związku. Lub ra­czej, co jest bliż­sze prawdy, udaję głę­bo­kie za­in­te­re­so­wa­nie te­ma­tem, by móc od­su­nąć się od Se­tha, jak gdyby słowa Geo­r­gette sta­no­wiły tar­czę, która uchroni mnie przed roz­mową z nim przez resztę wie­czoru.

Lecz na­gle Ma­rian wstaje i sięga po sto­sik kar­te­czek uło­żo­nych na środku stołu.

– Czas na prze­ła­ma­nie lo­dów! – świer­go­cze.

– Czad! – eks­cy­tuje się Seth, w ja­kiś spo­sób two­rząc z tego dwu­sy­la­bowe słowo.

I nie wy­gląda, jakby żar­to­wał.

Jak ja mo­głam się z nim spo­ty­kać?

Zgoda, w li­ceum był cia­chem, a te­raz ja­kimś cu­dem stał się jesz­cze przy­stoj­niej­szy – szczu­pły, wy­soki, z czar­nymi fa­lu­ją­cymi wło­sami i ciem­nymi oczami, w któ­rych igrają psotne iskierki. I ten jego nos z lek­kim gar­bem, któ­rego nie da się na­zwać ina­czej niż sek­sowny.

Do tego do­cho­dzi fakt, że w prze­ci­wień­stwie do in­nych chło­pa­ków ze szkoły, któ­rzy mnie uni­kali albo wręcz się mnie bali, był mną za­uro­czony. I jesz­cze taki ma­leńki szcze­gó­lik: w tych skra­dzio­nych chwi­lach, gdy zo­sta­wa­li­śmy sami, roz­pły­wa­łam się przy nim jak ma­sło na roz­grza­nej pa­telni.

Do dziś jest je­dyną osobą, w któ­rej by­łam za­ko­chana.

Nie po­win­nam była obok niego sia­dać.

Po­mimo zde­ner­wo­wa­nia i da­rem­nych prób sku­pie­nia się na aneg­dot­kach Geo­r­gette o Ma­rion Co­til­lard wszyst­kie te głu­pie wspo­mnie­nia o ob­ma­cy­wan­kach na tyl­nym sie­dze­niu dają o so­bie znać i czuję, że bli­skość Se­tha mnie roz­pra­sza. Wal­czę z chę­cią ucieczki do ła­zienki, gdzie mo­gła­bym do­pro­wa­dzić się do ładu, a jed­no­cze­śnie z chę­cią zła­pa­nia go za rękę i znik­nię­cia z nim pod molo, gdzie kie­dyś się ob­ści­ski­wa­li­śmy.

Bo wi­dzi­cie, seks jest ge­nial­nym bal­sa­mem na wszel­kie nie­po­koje. Spro­wa­dza cię z po­wro­tem do two­jego ciała, po­nie­waż trudno dry­fo­wać w spi­rali men­tal­nej za­głady, gdy ktoś do­tyka two­ich piersi. Ten fe­no­men od­po­wiada za co naj­mniej sie­dem­dzie­siąt pro­cent mo­ich kon­tak­tów sek­su­al­nych, któ­rych nie po­tra­fię wy­tłu­ma­czyć w ża­den inny spo­sób.

Się­ga­jąc po drinka, Seth mu­ska moje ra­mię, a ja od­czu­wam ten do­tyk gdzieś w oko­li­cach jaj­ni­ków. Po raz pierw­szy tego wie­czoru roz­luź­niam spięte ra­miona.

Spo­glą­dam na niego ukrad­kiem, za­sta­na­wia­jąc się, czy on także po­czuł to szcząt­kowe po­żą­da­nie.

Nie­stety – cała jego uwaga jest sku­piona na Ma­rian.

– Pierw­sze py­ta­nie! – woła Ma­rian, wy­ma­chu­jąc do nas kar­teczką. – Ja­kie jest twoje ulu­bione wspo­mnie­nie z li­ceum?

Jezu.

Mar­cus pod­nosi rękę.

– To ła­twe. Zo­sta­łem kró­lem balu, a ta prze­piękna dziew­czyna kró­lową.

Ma­rian się ru­mieni i uj­muje dłoń Mar­cusa. On pa­trzy jej w oczy, a jego spoj­rze­nie roz­świe­tla się czymś w ro­dzaju po­dziwu. Do­słow­nie można po­czuć po­mię­dzy nimi ogień.

– To też moje ulu­bione wspo­mnie­nie – przy­mila się Ma­rian.

Przy­pad­kowo ła­pię spoj­rze­nie Se­tha. Za­sta­na­wiam się, czy tak samo jak ja pa­mięta, że na­mó­wi­łam go, by wyjść z balu i udać się na spa­cer po plaży. Że tamta noc była taka sama jak ta – parna i oświe­tlona bla­skiem księ­życa w pełni. Że wbie­gli­śmy do oce­anu w na­szych ele­ganc­kich stro­jach i po­ja­wi­li­śmy się na after­party ro­ze­śmiani: ja w prze­mo­czo­nych ce­ki­nach, a on w ocie­ka­ją­cym wodą smo­kingu.

Oboje od­wra­camy wzrok.

Geo­r­gette opo­wiada o nur­ko­wa­niu na Ko­sta­ryce pod­czas wy­cieczki kla­so­wej, a na­stęp­nie przy­cho­dzi moja ko­lej.

Nie mam nic do po­wie­dze­nia.

Prawda jest taka, że wszyst­kie moje miłe wspo­mnie­nia z li­ceum wiążą się z Se­them. Z całą pew­no­ścią nie za­mie­rzam się do tego przy­zna­wać. Opo­wia­dam więc o pierw­szej rze­czy, jaka przy­cho­dzi mi na myśl.

– Za­wsze będę pa­mię­tała dzień, kiedy ra­zem z Dez­zie i Alyssą wy­mknę­ły­śmy się z domu pod­czas wspól­nego no­co­wa­nia i szu­ka­ły­śmy old­sku­lo­wego baru w we­ster­no­wym kli­ma­cie, o któ­rym sły­sza­ły­śmy, że jest gdzieś na wscho­dzie, na ja­kimś ran­czu. Ukra­dły­śmy ka­brio­let mamy Dez­zie i jeź­dzi­ły­śmy przez ja­kąś go­dzinę po ciem­nych, za­ku­rzo­nych dro­gach, słu­cha­jąc Patsy Cline, aż wresz­cie go zna­la­zły­śmy. Nikt nie spraw­dzał nam do­wo­dów, zja­dły­śmy steka z grilla i tań­czy­ły­śmy do dru­giej nad ra­nem z bandą sta­rych kow­bo­jów. To było nie­sa­mo­wite.

Nie do­da­łam, że przez całą noc my­śla­łam tylko o tym, że chcia­ła­bym, aby Seth był z nami. Ani o tym, że Dez­zie i Alyssa po­wstrzy­my­wały mnie przed dzwo­nie­niem do niego, by mógł po­słu­chać przez te­le­fon gra­ją­cego w ba­rze ze­społu.

– To uro­cze – mówi Ma­rian, uśmie­cha­jąc się do mnie.

– Ra­cja – do­daje Seth. – Szkoda, że mnie tam nie było.

Seth na­prawdę bar­dzo chciał tam być. Było mu smutno, że go nie za­pro­si­łam. Uwiel­bia – uwiel­biał – mu­zykę co­un­try. I ta­niec. To wła­śnie taki typ czło­wieka.

Chcia­łam go tam za­brać w jego uro­dziny, które wy­pa­dały kilka mie­sięcy póź­niej, żeby mu to wy­na­gro­dzić, ale oka­zało się, że bar zo­stał za­mknięty.

Można to po­trak­to­wać jako me­ta­forę dy­na­miki na­szej re­la­cji w li­ceum: on za­wsze chciał wię­cej, ja za­wsze krok do tyłu, umniej­sza­jąca uczu­cia, któ­rymi mnie ob­sy­py­wał. A był nie­zmor­do­wany w oka­zy­wa­niu uczuć. Tylko że ja już wtedy po­łknę­łam tę tru­jącą pi­gułkę, która wciąż działa: wy­wo­łuje od­ru­chowe prze­ra­że­nie i wy­co­fy­wa­nie się wła­śnie wtedy, kiedy inni lu­dzie naj­bar­dziej pra­gną mo­jej mi­ło­ści.

– Twoja ko­lej, Ru­bes – mówi Mar­cus.

Seth od­chyla się na opar­cie krze­sła i obej­muje mnie ra­mie­niem.

– To dzień, w któ­rym ta tu­taj zgo­dziła się ze mną cho­dzić – oświad­cza.

Zde­cy­do­wa­nie so­bie ze mną po­grywa.

– By­li­śmy wtedy na kon­kur­sie de­bat w Ra­le­igh, to było w pierw­szej kla­sie – kon­ty­nu­uje, zer­ka­jąc na mnie ką­tem oka. Wy­czu­wam w tym kpinę. – Marks oczy­wi­ście wy­grała. Po­tem kil­koro z nas skoń­czyło w po­koju ho­te­lo­wym Chaza Lo­gana, gdzie roz­ma­wia­li­śmy o Są­dzie Naj­wyż­szym, bo by­li­śmy pre­ten­sjo­nal­nymi gów­nia­rzami. Molly wy­po­wia­dała się bar­dzo elo­kwent­nie, bro­niąc in­ter­pre­ta­cji kon­sty­tu­cji po­nad ści­słym kon­struk­cjo­ni­zmem, i była taka mą­dra i taka ładna. My­śla­łem, że serce wy­sko­czy mi z piersi. Więc kiedy Chaz wy­ko­pał nas ze swo­jego po­koju i ka­zał nam iść spać, za­py­ta­łem, czy nie chcia­łaby po­ga­dać przy ba­se­nie, skoro tak faj­nie nam się roz­ma­wia. Sie­dzie­li­śmy na brzegu ze sto­pami w wo­dzie, a ja po­wie­dzia­łem jej, że je­dy­nym, o czym mo­głem my­śleć pod­czas jej wy­śmie­ni­tej prze­mowy, było to, jak bar­dzo chciał­bym ją po­ca­ło­wać.

Wszy­scy przy stole przy­glą­dają się nam, jak­by­śmy wy­stę­po­wali w fil­mie Hal­l­marku. Mam ochotę ze­rwać się z krze­sła i wbiec do oce­anu, po­nie­waż wo­la­ła­bym zo­stać po­żarta przez re­kina, niż od­czu­wać tę mie­sza­ninę wstydu i za­że­no­wa­nia, która wła­śnie mnie dławi.

Seth chi­cho­cze, jak gdyby opo­wia­dał tę hi­sto­rię na pró­bie na­szego we­sela.

– Pa­mię­tasz, co od­po­wie­dzia­łaś, Molls? – pyta, pa­trząc mi pro­sto w oczy.

Wszy­scy cze­kają z uśmie­chami na twa­rzach.

Od­chrzą­kuję z na­dzieją, że zdo­łam wy­du­sić z sie­bie słowa.

– Za­py­ta­łam, na co cze­kasz.

ROZ­DZIAŁ CZWARTY

Seth

Molly się wierci.

Przy­znaję: chcia­łem, by po­czuła się nie­zręcz­nie, ale te­raz jest mi jej tro­chę żal.

Pew­nie wszy­scy zgro­ma­dzeni wie­dzą, jak skoń­czyła się na­sza love story.

Że usu­nęła konto na plat­for­mie AIM i za­szyła się w gór­skiej chatce swo­jego ojca aż w Vail, ja na­to­miast przez sześć ty­go­dni wy­pła­ki­wa­łem so­bie oczy i schu­dłem dzie­więć kilo.

Że nie od­po­wia­dała na moje ma­ile.

Że uni­kała wszyst­kich miejsc, które kie­dyś były „na­sze”.

Że do­słow­nie zła­mała mi serce, a po­tem wy­rzu­ciła je do ko­sza na śmieci w ja­kimś przy­pad­ko­wym parku.

W wieku trzy­dzie­stu trzech lat po­wi­nie­nem już mieć to za sobą.

I mam!

Tak mi się przy­naj­mniej wy­da­wało. Ale nie spo­dzie­wa­łem się, że jesz­cze kie­dy­kol­wiek spo­tkam Molly.

Ma­rian, kla­sowa la­leczka, woła:

– Ale to słod­kie! By­li­ście prze­uro­czy.

– Nie tak jak wy – od­po­wia­dam z uśmie­chem.

Mar­cus obej­muje Ma­rian swoim umię­śnio­nym ra­mie­niem by­łego roz­gry­wa­ją­cego.

– Dasz się po­rwać na par­kiet jesz­cze przed głów­nym da­niem, piękna pani? – pyta ją.

Cie­kaw je­stem, czy tego wie­czoru do cze­goś mię­dzy nimi doj­dzie.

Mam na­dzieję, że tak.

Oboje są sin­glami. Nie mogą ode­rwać od sie­bie rąk. Gdy­bym miał się za­kła­dać, kto z na­szej klasy może skoń­czyć ra­zem, ty­po­wał­bym tę dwójkę.

Geo­r­gette i jej Fran­cuz rów­nież się wy­my­kają, zo­sta­wia­jąc mnie i Molly przy sto­liku sa­mych, by­śmy mo­gli po­grze­bać w prze­grzeb­kach albo zna­leźć so­bie ja­kiś neu­tralny te­mat do roz­mowy.

Po­pro­sił­bym ją do tańca – je­stem ogie­rem par­kietu – ale mam swoją god­ność, a poza tym gdy po­ru­szy­łem za­ka­zany te­mat, at­mos­fera stała się nieco na­pięta. Wszystko przez to, że nie mogę się na­pa­trzeć na jej włosy spły­wa­jące na ra­miona mięk­kimi fa­lami.

Mu­szę się od niej od­da­lić.

– Pójdę się przy­wi­tać z Jo­nem – in­for­muję ją, wsta­jąc.

Jon jest jed­nym z mo­ich naj­lep­szych kum­pli z li­ceum. Całą po­przed­nią noc spę­dzi­li­śmy ra­zem z jego chło­pa­kiem Ala­sta­irem i jesz­cze jed­nym z na­szej paczki – Ke­vi­nem. Nie mam więc spe­cjal­nego po­wodu, by się z nim wi­tać, jed­nak nie chcę, by Molly wy­czuła to, czego nie da się ukryć – że na­dal coś do niej czuję.

My­śla­łem, że się ucie­szy, że so­bie idę, ale ona ła­pie mnie za rę­kaw.

– Hej – mówi. – Eee... za­nim pój­dziesz... chcia­łam... chcia­łam ci tylko po­wie­dzieć... prze­pra­szam.

Ula­tuje ze mnie cały en­tu­zjazm. Czuję się nie­kom­for­towo. Uda­wa­nie mi­łego, gdy w środku bu­zuje skry­wana uraza, daje ci wła­dzę. By­cie prze­pra­sza­nym spra­wia na­to­miast, że czu­jesz się jak ofiara. Jak ża­ło­sny mały chło­piec ze zła­ma­nym ser­cem.

– Za co? – py­tam, sta­ra­jąc się nie brzmieć jak bez­bronny dzie­ciak.

– No wiesz, za to, jak się skoń­czyły sprawy po­mię­dzy nami. Za moje znik­nię­cie.

Okej, bar­dzo mi się to nie po­doba. Nie za­bie­ga­łem o li­tość. Chcia­łem ją tylko za­wsty­dzić, bo za­cho­wała się jak wredna małpa. Nie o to mi cho­dziło.

Nie­mniej Molly wy­gląda te­raz tak samo jak wtedy, gdy by­li­śmy sami, a ona po­rzu­cała to swoje sztuczne za­cho­wa­nie.

Nie­po­koi mnie, jak bar­dzo je­stem tym po­ru­szony.

Wzru­szam ra­mio­nami.

– To było pięt­na­ście lat temu, mała. Nie ma te­matu.

Kręci głową.

– Za­cho­wa­łam się jak gów­niara. Na­dal fa­tal­nie się z tym czuję. Sły­sza­łam, że przez ja­kiś czas by­łeś... w nie naj­lep­szej for­mie.

Opa­dam z po­wro­tem na krze­sło i wy­cią­gam nogi. Za­nosi się na dłuż­szą roz­mowę.

– Ow­szem, przez chwilę by­łem dość przy­bity. – Oszczę­dzam jej szcze­gó­łów.

Kiwa głową, uni­ka­jąc mo­jego spoj­rze­nia.

– Pew­nie nie uwie­rzysz, ale ja też.

Ma ra­cję. Nie wie­rzę jej.

– My­śla­łem, że w końcu za­dzwo­nisz – wy­rywa mi się. To pew­nie wina tych kilku drin­ków. – Albo na­pi­szesz. Albo przy­naj­mniej wy­ślesz go­łę­bia z wia­do­mo­ścią, że ży­jesz.

Bie­rze pa­lu­szek par­me­za­nowy i z roz­my­słem kru­szy go na ka­wałki. Nie mogę na to pa­trzeć. Mar­nuje do­bry tłuszcz na­sy­cony.

– Tia – mówi. – Tak pew­nie zro­bi­łaby nor­malna osoba. Nie po­tra­fię tego wy­tłu­ma­czyć. By­łam kre­tynką.

Nie wie­rzę, że nie ma na to lep­szego wy­tłu­ma­cze­nia. Prawda jest taka, że po­mimo swo­jego za­cho­wa­nia ni­gdy nie była kre­tynką. Była wraż­liwa, ale ukry­wała to pod war­stwą cy­ni­zmu. Kiedy opusz­czała gardę, sta­wała się na­prawdę ko­chana.

– Nie są­dzę, żeby to była prawda – mó­wię.

Ocze­kuję, że bę­dzie się wy­kłó­cać, ale wy­gląda na to, że za­sta­na­wia się nad mo­imi sło­wami.

– Chyba się ba­łam. Mie­li­śmy iść do róż­nych szkół od­da­lo­nych od sie­bie o dwie go­dziny sa­mo­lo­tem, więc po­my­śla­łam, że w końcu i tak ze mną ze­rwiesz. Nie mo­głam so­bie z tym po­ra­dzić. Dla­tego wo­la­łam to za­koń­czyć, za­nim zro­biło się po­waż­nie.

To sen­sowne wy­ja­śnie­nie. Na pewno lep­sze niż to, że zro­bi­łem jej coś złego, o czym nie mia­łem po­ję­cia albo że tak na­prawdę ni­gdy mnie nie ko­chała, albo któ­ry­kol­wiek z bo­le­snych sce­na­riu­szy, któ­rymi bi­czo­wa­łem się przez lata.

Za­ra­zem jest to coś, co mo­gła mi po­wie­dzieć już wtedy. Mo­gła po­zwo­lić, bym sca­ło­wał jej nie­po­koje, jak ro­bi­łem wiele razy wcze­śniej.

Nie­ważne. Nie przy­je­cha­łem tu­taj, żeby się an­ga­żo­wać w te­ra­pię dla par z Molly Marks.

Przy­sze­dłem po­kle­pać się po ple­cach z ziom­kami, wy­pić sporo do­brego al­ko­holu i może za­ba­wić się z ja­kąś la­leczką z dru­żyny te­ni­so­wej.

Mu­szę zmie­nić te­mat.

– Słu­chaj, Molls, nie ma sprawy, okej? Było, mi­nęło. Patrz le­piej na Ma­rian i Mar­cusa. Za­ko­chana para, co?

– Wow – mówi Molly z wes­tchnie­niem, spo­glą­da­jąc na par­kiet, gdzie nasi przy­ja­ciele przy­ci­skają się do sie­bie tak mocno, jakby sta­no­wili je­den or­ga­nizm.

Jako eks­pert w dzie­dzi­nie związ­ków mogę z całą pew­no­ścią stwier­dzić, że dwie osoby nie tań­czą w ten spo­sób do Che­ese­bur­ger in Pa­ra­dise – chyba że są brat­nimi du­szami.

– Za­wsze my­śla­łem, że skoń­czą ra­zem – mó­wię.

– Z całą pew­no­ścią dzi­siaj się na to za­nosi. Nie je­stem na­wet pewna, czy zdążą dojść do po­koju ho­te­lo­wego.

– Cho­dziło mi o mał­żeń­stwo czy coś. Tylko na nich po­patrz. Nie są­dzisz, że są brat­nimi du­szami?

– Nie wie­rzę w brat­nie du­sze.

Szo­kuje mnie to. Jej filmy są pełne ro­man­ty­zmu i afir­ma­cji ży­cia. I w każ­dym z nich ja­kiś dzi­wak wiąże się z kimś rów­nie dziw­nym, ale ide­al­nie do niego pa­su­ją­cym. Uwiel­biam jej filmy. Są za­bawne, uro­cze i bar­dzo opty­mi­styczne, a mimo to z pa­zu­rem, który sta­nowi prze­błysk wraż­li­wo­ści au­torki sce­na­riu­sza.

(To bez zna­cze­nia, że wi­dzia­łem oba co naj­mniej trzy razy).

Nie chcę ujaw­niać, jak do­brze znam jej stronę na IMDb, więc mó­wię tylko:

– Co?! Pi­szesz ko­me­die ro­man­tyczne i nie wie­rzysz w brat­nie du­sze? To nie­re­alne.

– Że­byś wie­dział, nie­re­alne. – Opada na opar­cie krze­sła. – Do­kład­nie. Ro­mans to fan­ta­zja. A to – wska­zuje na Ma­rian i Mar­cusa – nie­stety praw­dziwe ży­cie. A w praw­dzi­wym ży­ciu rzadko zda­rzają się happy endy.

Po­wstrzy­muję się przed za­su­ge­ro­wa­niem jej, że to dla­tego, że zdu­siła na­szą mi­łość w za­rodku.

– Tro­chę to cy­niczne, dzie­cinko – za­uwa­żam.

– Tylko stwier­dzam fakty. Je­stem w końcu eks­pertką, nie? Ro­mans to ga­tu­nek jak każdy inny. Ma wy­świech­tany ze­staw fra­ze­sów, tak samo jak thril­lery czy po­wie­ści de­tek­ty­wi­styczne. Za­czyna się przy­pad­ko­wym spo­tka­niem i koń­czy, kiedy sprawy w końcu przy­bie­rają do­bry ob­rót. I jako twórca za­wsze, ale to za­wsze mu­sisz w tym mo­men­cie za­pau­zo­wać. Trzeba zo­sta­wić hi­sto­rię w za­wie­sze­niu. Nie po­ka­zuje się tej czę­ści, w któ­rej on za­czyna ją zdra­dzać albo ona prze­staje go ko­chać, albo umie­rają, nur­ku­jąc w cza­sie po­dróży po­ślub­nej, albo dzieci ruj­nują ich ży­cie sek­su­alne. Ro­zu­miesz. To fan­ta­zja. Zwy­kła głu­pia hi­sto­ria mi­ło­sna.

– Rany, to przy­gnę­bia­jące.

– Po­wie­dział fa­cet, który za­ra­bia na nisz­cze­niu związ­ków.

– O, bar­dzo prze­pra­szam. Prze­pro­wa­dzi­łem wiele roz­wo­dów, ale też wi­dzia­łem wiele po­jed­nań do­słow­nie w ostat­niej chwili. Tak się składa, że wiem, iż roz­pad związku nie ozna­cza, że mi­łość nie była praw­dziwa. Cza­sami po pro­stu nie była wła­ściwa. To mo­ment, w któ­rym je­stem w sta­nie orzec, czy lu­dzie się po­go­dzą, czy rze­czy­wi­ście po­winni się roz­stać i po­szu­kać praw­dzi­wej mi­ło­ści. Każdy po­wi­nien zna­leźć swoją drugą po­łówkę. Każdy po­wi­nien spo­tkać mi­łość swo­jego ży­cia.

– To słod­kie – mówi Molly mi­łym, pro­tek­cjo­nal­nym to­nem, lek­ce­wa­żąc na­szą roz­mowę, za­miast przy­znać ra­cję moim bły­sko­tli­wym ar­gu­men­tom. Nie po­tra­fię się o to na nią gnie­wać, bo ta dys­ku­sja wy­zwala we mnie no­stal­gię za cza­sami, gdy mie­li­śmy po szes­na­ście lat i by­li­śmy w sie­bie za­pa­trzeni.

Prze­wra­cam oczami.

– Nie trak­tuj mnie z góry, Marks.

– Nie trak­tuję. To miłe, że tak uwa­żasz. Po pro­stu wiem, że się my­lisz.

– Kto cię tak skrzyw­dził? – To miał być żart, ale jej twarz na­gle tę­żeje.

Bo ktoś rze­czy­wi­ście ją skrzyw­dził. I to bar­dzo.

Nie po­wi­nie­nem był tego mó­wić.

– Po­wiedzmy, że nie je­stem stwo­rzona do by­cia czy­jąś brat­nią du­szą – od­mru­kuje.

Na te słowa ogar­nia mnie smu­tek.

Nie wiem, co po­wie­dzieć.

Z całą pew­no­ścią nie zo­stała stwo­rzona, żeby być moją.

ROZ­DZIAŁ PIĄTY

Molly

Ja­sna cho­lera, Molly.

By­cie bru­tal­nie szczerą na te­mat swo­ich błę­dów we wła­snej gło­wie to jedno.

Ale prze­cież nie na głos.

Nie na li­ce­al­nym zjeź­dzie ab­sol­wen­tów.

I nie do by­łego chło­paka, który cię nie­na­wi­dzi.

Jesz­cze gor­sze jest to, że Seth wie, że mam ra­cję. Li­tuje się nade mną. Wi­dzę to w jego twa­rzy.

– Chyba je­steś dla sie­bie zbyt su­rowa, Molls – mówi ci­cho.

Ale ja wcale nie je­stem dla sie­bie su­rowa. Je­stem su­rowa dla lu­dzi, któ­rzy po­peł­niają ten opła­kany w skut­kach błąd i pró­bują mnie po­ko­chać. Po­nie­waż nie­stety do­sko­nale wiem, jak to się za­wsze koń­czy.

– Marks! – krzy­czy ktoś przez całą salę.

To Alyssa. Dzięki ci, wszech­świe­cie.

– Pójdę się tylko przy­wi­tać... – za­czy­nam się tłu­ma­czyć Se­thowi, ale on zbywa mnie mach­nię­ciem ręki, jak­by­śmy wcale nie byli sobą za­ab­sor­bo­wani. Jak­by­śmy wcale nie de­ba­to­wali nad czymś po­waż­niej­szym niż ro­man­tyczne bzdury.

– Jon, Ke­vin i ja je­ste­śmy umó­wieni na spo­tka­nie z ja­ki­miś dro­gimi sko­ru­pia­kami – mówi, wska­zu­jąc na dwóch swo­ich kum­pli z dzie­ciń­stwa, któ­rzy usta­wili się w ko­lejce do ro­la­dek z ho­mara.

Ma­cha do nich. Ke­vin na mój wi­dok aż prze­ciera oczy ze zdu­mie­nia.

Wstaję naj­szyb­ciej, jak po­tra­fię.

Prze­py­cha­jąc się, to­ruję so­bie drogę do baru, gdzie Alyssa już za­ma­wia san pel­le­grino z lo­dem i pię­cioma pla­ster­kami li­monki. Bujne loki upięła na czubku głowy, dzięki czemu do swo­jego nie­mal me­tra osiem­dzie­się­ciu do­dała jesz­cze z pięt­na­ście cen­ty­me­trów. Ma na so­bie długą do sa­mej pod­łogi po­ma­rań­czową suk­nię, która pod­kre­śla zło­ci­sty blask jej ciem­no­brą­zo­wej skóry i cia­sno opina cią­żowy brzu­szek.

– Pro­mie­nie­jesz – mó­wię na po­wi­ta­nie. Nie wi­dzia­łam jej, od­kąd za­szła w ciążę.

Kła­dzie so­bie rękę na brzu­chu.

– Co­kol­wiek się sta­nie, przy­się­gnij, że nie po­zwo­lisz mi uro­dzić na par­kie­cie.

– No nie wiem. Gdyby tak się stało, mo­gła­bym to wy­ko­rzy­stać w sce­na­riu­szu. Do­sko­nała scena.

– Jak się trzy­masz? – pyta przy­ci­szo­nym to­nem.

Ko­leś, z któ­rym uma­wiała się przez dzie­sięć mi­nut w dzie­sią­tej kla­sie, prze­cho­dzi obok nas i przy­bija jej piątkę.

– Da­waj, Fla­mingo! – wrzesz­czy.

Alyssa była gwiazdą lek­ko­atle­tyki. Duma i ra­dość na­szego ze­społu Palm Bay Fla­min­gos.

– Od­cho­dzę od zmy­słów – wy­znaję. – Wi­dzia­łaś, kto sie­dzi obok mnie?

Uśmie­cha się.

– No.

– Umie­ram.

– Wy­da­jesz się żywa, i to w cał­kiem nie­złym sta­nie.

– Wiesz, co zro­bię? – mó­wię, przy­wo­łu­jąc bar­mana. – Na­walę się.

Nie­trudno bę­dzie się wy­wią­zać z tej obiet­nicy. Na­miot jest wręcz za­lany kel­ne­rami dźwi­ga­ją­cymi za­sta­wione tace – po­cząt­kowo stały na nich kie­liszki z szam­pa­nem, a w miarę jak noc się roz­kręca, po­ja­wiły się szkla­neczki z espresso mar­tini na­zwane – a jak­żeby ina­czej – Fla­mingo.

Z roz­my­słem po­mi­jam przy­stawkę, by nie wy­peł­niać żo­łądka ni­czym poza al­ko­ho­lem, a co waż­niej­sze – by trzy­mać się z da­leka od Se­tha. Wi­dzę go ką­tem oka, gdy prze­mie­rza salę, przy­tu­la­jąc się z każ­dym, kto sta­nie mu na dro­dze, wkle­pu­jąc do te­le­fonu nu­mery i za­cią­ga­jąc lu­dzi na par­kiet.

Pro­mie­nieje ta­kim szczę­ściem, że wy­daje się, iż byłby w sta­nie w po­je­dynkę pod­nieść po­ziom se­ro­to­niny każ­dej osoby znaj­du­ją­cej się w tym na­mio­cie.

Każ­dej poza mną.

– Hej! – woła Dez­zie, zbli­ża­jąc się do mnie i do Alyssy, która zgło­siła się, by dzi­siej­szego wie­czoru peł­nić funk­cję mo­jej przy­zwo­itki.

W za­sa­dzie nie je­stem aż tak pi­jana, by wy­ma­gać nad­zoru osoby do­ro­słej. Ad­re­na­lina wy­wo­łana zde­ner­wo­wa­niem osła­bia dzia­ła­nie al­ko­holu. Czuję się, jak­bym była na ja­kichś nie­le­gal­nych pro­chach. Albo przy­naj­mniej na ta­kich z II grupy środ­ków odu­rza­ją­cych.

– Chodź­cie, la­seczki, za­tań­czymy – za­rzą­dza Dez­zie i wy­ciąga do nas ręce.

– Je­stem zbyt cię­żarna, by tań­czyć – ma­ru­dzi Alyssa. – Moje kostki przy­po­mi­nają ar­buzy. I mu­szę za­dzwo­nić do Ry­landa.

Mąż Alyssy zo­stał w domu z dwójką ich dzieci.

Szczę­ściarz.

– Ja nie mogę tań­czyć – mó­wię. – Po pro­stu nie mogę. Bo wi­dzisz – wska­zuję na par­kiet – Seth tam jest.

– Za­mie­nili ze sobą słowo, a ta już jest wra­kiem – pod­su­mo­wuje Alyssa w moim imie­niu.

– Wra­kiem – pod­kre­ślam, po­nie­waż skon­su­mo­wa­łam już wy­star­cza­jącą ilość al­ko­holu, by za­tra­cić po­czu­cie pro­por­cji.

– Więc chodź za­tań­czyć, ko­cha­nie – mówi Dez, ła­piąc mnie za rękę.

DJ pusz­cza hity z na­szej mło­do­ści. Trudno nie po­dry­gi­wać do Baby Got Back, cho­ciaż my­śla­łam, że już się tego nie słu­cha. Dez wy­rzuca w górę ręce, tań­cząc jak sza­lona, i za­nim zdążę się zo­rien­to­wać, ro­bię to samo. Od­kry­wam, że kiedy za­tra­cam się w tańcu i mocno za­ci­skam po­wieki, mogę się nie przej­mo­wać Se­them Ru­ben­ste­inem.

Za­czyna się wolny ka­wa­łek i pod­cho­dzi do nas Rob.

– Mogę ją ukraść? – zwraca się do żony, ła­piąc mnie za rękę.

Dez­zie ru­chem ob­ro­towo-zwrot­nym wtań­co­wuje mnie w ra­miona swo­jego męża, po czym pod­cho­dzi do Alyssy.

– Chodź – na­ma­wia ją. – Nie je­steś w tak za­awan­so­wa­nej ciąży, żeby nie móc za­tań­czyć ze mną wol­nego ka­wałka.

Kładę ręce na ra­mio­nach Roba.

– Do­brze się ba­wisz? – py­tam, prze­krzy­ku­jąc Céline Dion.

– Za­je­bi­ście – od­po­wiada Rob.

Jest już pi­jany i dziw­nie po­dry­guje, czym wy­trąca mnie z rytmu – ale to ten za­bawny, nie­groźny ro­dzaj upo­je­nia al­ko­ho­lo­wego.

– Mó­wisz se­rio? – do­py­tuję.

– Ja­sne! Uwiel­biam wa­szych przy­ja­ciół! Wie­dzia­łaś, że Chaz jest za­wo­do­wym ko­mi­kiem? Za­ła­twi mi wej­ściówki na swój stand-up, jak na­stęp­nym ra­zem bę­dzie w Chi­cago.

– Far­ciarz z cie­bie.

– A ten ko­leś od fun­du­szu hed­gin­go­wego, który sie­dzi przy na­szym sto­liku, opo­wie­dział mi, że kie­dyś pod­ko­chi­wał się skry­cie w Dez­zie, tylko był zbyt nie­śmiały, żeby do niej za­ga­dać. Czy to nie uro­cze?

– Jak cho­lera! Po­winna cię dla niego zo­sta­wić. Mógłby jej ku­pić wy­spę.

– Co nie?! To samo po­wie­dzia­łem. Och, i po­zna­łem też te dwie za­bawne les­bijki, które miesz­kają w LA nie­da­leko cie­bie.

– Glo­rię i Emily?

– Tak. I słu­chaj tego: są sce­no­graf­kami na pla­nach fil­mo­wych!

– Mhm. Wiem? Bo je­ste­śmy są­siad­kami? Jak sam za­uwa­ży­łeś?

– No i ko­cham Se­tha – wy­krzy­kuje w chwili, gdy pio­senka gwał­tow­nie się koń­czy.

– Za­mknij się – sy­czę.

– No co? – pyta z uda­waną nie­win­no­ścią. – Mieszka w Chi­cago. Po po­wro­cie umó­wimy się na piwo.

– Ale wiesz, że to mój eks?

– No. Tym le­piej.

– Zdrajca.

DJ stuka w mi­kro­fon.

– A te­raz pio­senka ze spe­cjalną de­dy­ka­cją dla uro­czej Molly Marks – mówi tym głup­ko­wa­tym gło­sem, któ­rym po­słu­gują się wszy­scy DJ-e.

– Uuuuu – wyje tłum.

Każdy, ab­so­lut­nie każdy na tej sali wie, jak bar­dzo nie­na­wi­dzę być w cen­trum uwagi, a już zwłasz­cza ta­kiej, która wiąże się z tań­cem.

– Molls – dro­czy się ze mną Rob – mu­sisz mieć ja­kie­goś ci­chego wiel­bi­ciela.

Z gło­śni­ków roz­le­gają się pierw­sze iko­niczne dźwięki It’s Gonna Be Me ze­społu *NSYNC.

Ob­ra­cam się gwał­tow­nie do Dez i Alyssy, które chi­cho­czą za mo­imi ple­cami.

– To wa­sza sprawka? – prze­krzy­kuję mu­zykę.

Nie­win­nie kręcą gło­wami. Alyssa ge­stem po­ka­zuje mi, abym się od­wró­ciła.

Za mną stoi Seth i bez­gło­śnie re­cy­tuje słowa pio­senki.

Przy­klęka na jedno ko­lano.

– Czy mogę pa­nią pro­sić do tańca?

– Nie zro­bi­łeś tego.

Uśmie­cha się, bez­czel­nie z sie­bie za­do­wo­lony.

– Mu­sia­łem. Po pro­stu mu­siałem.

Ta pio­senka to prze­ci­wień­stwo „na­szej” pio­senki z li­ceum. Nie­na­wi­dzi­łam jej tak bar­dzo, że Seth pusz­czał ją w au­cie, żeby mnie wku­rzać, kiedy by­łam dla niego wredna. Nie­na­wi­dzi­łam jej tak bar­dzo, że zmu­szał mnie do tań­cze­nia do niej, kiedy by­łam zde­ner­wo­wana, by prze­kuć mój smu­tek w gniew. Nie­na­wi­dzi­łam jej tak bar­dzo, że wy­śpie­wy­wał mi ją jak se­re­nadę za każ­dym ra­zem, gdy bra­li­śmy udział w ka­ra­oke, jakby to był ja­kiś per­wer­syjny ry­tuał go­dowy.

No wie­cie. Jak to chło­pak.

Seth chwyta mnie za rękę i przy­ciąga do sie­bie.

– No weź, Marks. Mu­sisz ze mną za­tań­czyć. Tego wy­maga tra­dy­cja.

Nie mam wy­boru, mu­szę za nim pójść.

Obej­muje mnie w ta­lii i przy­ciąga jesz­cze bli­żej sie­bie.

– It’s gonna be me – mru­czy mi do ucha.

ROZ­DZIAŁ SZÓ­STY

Seth

W końcu, w końcu mi prze­szło.

Po pięt­na­stu la­tach cho­wa­nia urazy do Molly Marks wresz­cie mogę ode­tchnąć z ulgą. Czuję się lekki jak piórko, choć sam przed sobą przy­znaję, że tak dłu­gie cho­wa­nie urazy do ko­goś było nieco ab­sur­dalne. Ale wy­ba­czam to so­bie. Da­łem so­bie prze­strzeń na ból.

Molly była w końcu moją pierw­szą mi­ło­ścią i prze­pro­siła, choć zro­biła to bez­na­dziej­nie. Na do­da­tek praw­do­po­dob­nie tej nocy wi­dzę ją po raz ostatni, a bar­dzo chcia­łem z nią za­tań­czyć przez wzgląd na dawne czasy. Do jej ulu­bio­nej pio­senki.

No do­bra, może chcia­łem się też tro­chę nad nią po­znę­cać.

Rzecz z chro­nicz­nymi zrzę­dami po­lega na tym, że cza­sami trzeba ta­kie osoby tro­chę po­tor­tu­ro­wać. Wbrew po­zo­rom to je roz­we­sela.

Poza tym wy­pi­łem du­uużo Fla­mingo i w mo­ich ży­łach za­miast krwi pły­nie ko­fe­ina.

– To okrutne – krzy­czy mi Molly do ucha.

– Wcale nie – od­po­wia­dam. – To za­bawne.

Przy­cią­gam do sie­bie jej bio­dra. Za­cho­wuję bez­pieczną od­le­głość, ale z ryt­micz­nym po­dej­ściem pre­fe­ro­wa­nym przez na­pa­lone na­sto­latki na szkol­nych dys­ko­te­kach.

Głów­nie po to, żeby jej do­piec, ale też dla­tego, że... no cóż. Jest go­rąca jak samo pie­kło.

– Da­jesz, mała, po­ru­szaj tro­chę bio­der­kami! – wo­łam, szar­piąc ją lekko za ra­miona.

– Obrzy­dli­wość – od­krzy­kuje, ale po­słusz­nie wy­ko­nuje moje po­le­ce­nie.

Skóra przy skó­rze.

– Zrób to dla Ju­stina – szep­czę jej do ucha i kładę dłoń na jej lę­dź­wiach, gdy wy­ko­nu­jemy ob­roty.

– Ja­kiego Ju­stina?

– Tim­ber­lake’a, skar­bie.

Śmieje się i już wiem, że wy­gra­łem.

Jest taka sama jak w li­ceum. A ja za­wsze ją wy­czu­wa­łem. Była po­mię­dzy nami na­tych­mia­stowa che­mia – nie tylko w sfe­rze sek­su­al­nej, lecz także w przy­jaźni. Ta­kiej przy­jaźni, gdy bez trudu za­czy­nasz roz­mowę i prze­pa­dasz w niej na wiele go­dzin.

Mimo dłu­giej li­sty dziew­czyn, z któ­rymi się spo­ty­ka­łem, już od dawna nie stwo­rzy­łem z ni­kim ta­kiej więzi.

W pe­wien po­krę­cony spo­sób na­dal za nią tę­sk­nię. Moja Molls. Moja Miss Molly. Moja Marky Marks.

– Molls – mó­wię, przy­cią­ga­jąc ją bli­żej.

– No? (Mo­gła po­wie­dzieć „Co?”, ale *NSYNC gra bar­dzo gło­śno).

– Prze­pra­szam, je­śli wcze­śniej tro­chę prze­sa­dzi­łem. Mam na­dzieję, że nie ze­psu­łem ci za­bawy.

Kręci głową,

– Za­słu­ży­łam na to – woła.

Nie za­prze­czam.

– Miło cię wi­dzieć – prze­krzy­kuję ha­łas.

– Co nie? – od­po­wiada ru­chem warg.

Nie sły­szę jej. I wcale mnie to nie ob­cho­dzi.

Skoro już to so­bie wy­ja­śni­li­śmy, chcę tylko tań­czyć.

Wczu­wam się i wy­śpie­wuję dla niej re­fren, a ona od­chyla się ze śmie­chem. Ob­ra­cam ją kilka razy zu­peł­nie nie do rytmu – tak dla za­bawy.

Pod ko­niec pio­senki ona rów­nież śpiewa. Pa­trzymy so­bie w oczy, a na­sze bio­dra – czy ośmielę się to po­wie­dzieć? – ocie­rają się o sie­bie.

Kiedy za­czyna się na­stępna pio­senka, którą jest Shake Ya Ass, robi się śmiesz­nie i sek­sow­nie, a ona na­wet nie udaje, że chce odejść. Za­miast tego za­czyna wy­ma­chi­wać tył­kiem.

Czy to się dzieje na­prawdę? Czy ona na­prawdę ociera się tył­kiem o moje kro­cze i od­rzuca te swoje eks­tre­mal­nie dłu­gie, ero­tyczne włosy na moją pie­przoną twarz?

Tak jest, Wy­soki Są­dzie. Tak jest!

Kiedy pio­senka się koń­czy, je­ste­śmy sko­nani, obej­muję ją więc ra­mie­niem i spro­wa­dzam z par­kietu.

– Na­pijmy się – mó­wię. – Od mo­jego ostat­niego Fla­mingo mi­nęło już co naj­mniej dwa­dzie­ścia mi­nut.

Przy­wo­łu­jemy kel­nera i wy­pi­jamy jesz­cze jedną ko­lejkę za­bój­czej al­ko­ho­li­zo­wa­nej ko­fe­iny.

– Chodźmy się przejść po plaży – pro­po­nuję.

W każ­dej chwili mogę prze­sa­dzić, nie mam co do tego wąt­pli­wo­ści. Na­sta­wiam się na jej wy­mówki i na to, że pój­dzie się wy­ża­lać Alys­sie, że nie­spo­dzie­wa­nie spodo­bało się jej moje to­wa­rzy­stwo.

Ale ona po­ta­kuje.

– Świetny po­mysł – od­po­wiada. – Jest tak przy­jem­nie.

Ke­vin za­uważa nas z dru­giego końca sali i mruży oczy z dez­apro­batą an­giel­skiej niani, która przy­ła­pała dziecko na pod­ja­da­niu cia­stek. Przy­jaźni się z Molly – stu­dio­wali ra­zem w No­wym Jorku – ale jest w sto­sunku do mnie bar­dzo opie­kuń­czy.

To miłe z jego strony, ale nie po­trze­buję te­raz wy­ba­wi­ciela. Ko­niecz­nie mu­szę po­ca­ło­wać tę ko­bietę, która ści­ska moją dłoń i ra­mię w ra­mię idzie ze mną w stronę oce­anu, szep­cząc:

– Chodźmy. Ma­rzę o świe­żym po­wie­trzu.

Mam na­dzieję, że ma na my­śli: „Ma­rzę o to­bie”.

Ła­pię ją za rękę i idziemy wzdłuż plaży. Za­trzy­mu­jemy się na molo.

– Pa­mię­tasz, jak się tu ob­ści­ski­wa­li­śmy? – za­gaja Molly.

Ni­czego po so­bie nie po­ka­zuję.

– No pew­nie. Szkoda, że ta plaża zo­stała od­kryta przez tu­ry­stów. Są ta­kie korki, że do­tar­cie tu­taj z mia­sta zaj­muje co naj­mniej pół­to­rej go­dziny.

– Wiem. Moja mama za­wsze chce tu przy­jeż­dżać, gdy wpa­dam w od­wie­dziny, ale nie mam za­miaru kon­ku­ro­wać z tu­ry­stami.

– Czę­sto przy­jeż­dżasz? – py­tam.

Ja tak, ale ni­gdy nie wpa­dłem na Molly.

– Raz na rok. Przy do­brych wia­trach – od­po­wiada. – Przy­jeż­dżam na Boże Na­ro­dze­nie, a mama przy­la­tuje do Los An­ge­les na czwar­tego lipca.

Przy­po­mi­nam so­bie, że w li­ceum Molly za­wsze bar­dzo lu­biła ob­chody czwar­tego lipca. Nie­za­leż­nie od tego, jak kiep­sko wy­glą­dała sy­tu­acja w domu, jej mama za­wsze or­ga­ni­zo­wała pik­nik na plaży dla ca­łej ro­dziny. Molly uczest­ni­czyła w tych spo­tka­niach z taką ra­do­ścią i pew­no­ścią sie­bie, że trudno było ją roz­po­znać. Uwiel­bia­łem ją taką wi­dzieć: po pro­stu szczę­śliwą, cie­szącą się z ma­łych rze­czy.

– Czyli ko­niec z pik­ni­kami na plaży? – py­tam.

Robi mi się smutno na myśl, że nikt nie pod­trzy­muje tej tra­dy­cji.

– Nie wolno już roz­pa­lać ognisk – wy­ja­śnia, wzru­sza­jąc ra­mio­nami. – Mama jest za­jęta pracą i prze­nio­sła się do lep­szej czę­ści mia­sta. A ciot­kom i wuj­kom co­raz mniej chce się tu przy­jeż­dżać. Sta­rzeją się. No i te korki.

Miesz­kańcy Flo­rydy nie­na­wi­dzą kor­ków z wielką pa­sją – czę­ściowo dla­tego, że w se­zo­nie tu­tej­sze mia­sta są prze­peł­nione tu­ry­stami i nie­dziel­nymi kie­row­cami, któ­rych umie­jęt­no­ści po­zo­sta­wiają wiele do ży­cze­nia. Koń­czy się to tym, że nie­wiele nam trzeba, by wy­wo­łać awan­turę na dro­dze.

Cie­szę się, że miesz­kam te­raz w Chi­cago. Ale i tak lu­bię tu wra­cać.

– A jak wy­glą­dają ob­chody czwar­tego lipca w LA? – py­tam.

– O rany, Seth – mówi, a w jej gło­sie po­brzmiewa coś nie­spo­ty­ka­nego, jakby pod­eks­cy­to­wa­nie.

Ja też je­stem pod­eks­cy­to­wany, bo od pięt­na­stu lat nie sły­sza­łem, by wy­po­wia­dała moje imię. Do­słow­nie czuję, jak po krę­go­słu­pie prze­biega mi dreszcz. Seth. W jej ustach to brzmi jak „seks”, tylko z se­ple­nie­niem.

– Jest prze­pięk­nie – kon­ty­nu­uje. – To naj­lep­sze święto w mie­ście, wszyst­kim od­bija na punk­cie fa­jer­wer­ków, cała do­lina eks­plo­duje wspa­nia­łymi świa­tłami z ka­nio­nów. Nie da się tego opi­sać. Oczy­wi­ście jest to tro­chę prze­ra­ża­jące z uwagi na ry­zyko po­ża­rów, a te wszyst­kie wy­strzały od­bi­jają się echem w gó­rach, przez co czu­jesz się jak na polu bi­twy, ale jest to nie­mal du­chowe do­świad­cze­nie.

Oka­zuje się, że na­dal pod­nieca mnie ta rzadko spo­ty­kana u Molly ce­cha: szcze­rość.

– Czyż­byś była ewan­ge­listką czwar­tego lipca w Los An­ge­les, Molly Marks?

– Chyba tak. To czy­sta, ma­giczna noc. Po­wi­nie­neś kie­dyś przy­je­chać.

Wy­daje się, że jej słowa do­cie­rają do niej w tej sa­mej chwili, co do mnie. Głos jej się ła­mie, a ja za­czy­nam się tro­chę po­cić.

– To zna­czy, no wiesz – do­daje szybko – po­wi­nie­neś przy­je­chać na czwar­tego lipca do LA, a nie...

– Ja­sne, ro­zu­miem – za­pew­niam ją.

– Nie chcę być nie­grzeczna, ale to by było tro­chę dziwne...

– Molls – wcho­dzę jej w słowo, ła­pię ją za ra­mię i zni­żam głos. – Ro­zu­miem. Nie za­pra­szasz mnie do sie­bie na czwar­tego lipca. W po­rządku. Nie je­stem ura­żony. I tak wo­lał­bym cię od­wie­dzić w Święto Dzięk­czy­nie­nia. Ro­bię nie­sa­mo­wite cia­sto dy­niowe.

Od­pręża się.