Albert Camus

Wyniki wyszukiwania, prezentowane na stronie, dopasowane są do kryteriów wyszukiwania podanych przez użytkownika. Staramy się wyróżniać produkty, które mogą szczególnie zainteresować naszych użytkowników, używając w tym celu oznaczenia Bestseller lub Nowość. Pozycje na liście wyników wyszukiwania mogą być również sortowane - parametr sortowania ma pierwszeństwo nad pozostałymi wynikami.

Francuski prozaik, filozof, dramaturg i reżyser teatralny. Powszechnie uznawany za jednego z najwybitniejszych intelektualistów XX stulecia. W 1957 r. za teksty ukazujące znaczenie ludzkiego sumienia, doceniony literacką nagrodą Nobla. Najsłynniejsze powieści Alberta Camus: Dżuma, Obcy i Upadek weszły na stałe do europejskiego i światowego kanonu. Klasyfikowany zazwyczaj jako przedstawiciel egzystencjalizmu, sam za egzystencjalistę się nie uważał i z egzystencjalistyczną etykietą przyklejaną jego twórczości walczył aż do śmierci. Pisząc swoje książki, Albert Camus nie pragnął bowiem zamykać się w filozofii żadnego nurtu, lecz dokonać humanistycznej refleksji nad kondycja ludzką.

Albert Camus urodził się w 1913 r. w Mondovi w znajdującej się pod francuskim panowaniem Algierii w niezamożnej i prostej rodzinie. Dorastał na przedmieściach Algieru. Przodkowie jego matki przybyli do Afryki z Hiszpanii, a ona sama była niepiśmienna. Ojciec pisarza, Lucien Camus, był robotnikiem wywodzącym się od pierwszych osadników francuskich przybyłych do Algierii jeszcze w pierwszej połowie XX w. Zginął w bitwie pod Marną w 1914 r. i Albert nigdy go nie poznał, wychowywał się wyłącznie wśród rodziny matki. Absolutnie nic nie wskazywało, że kiedykolwiek będzie pisał Albert Camus książki na miarę nagrody Nobla, a nawet na to, że w ogóle będzie miał szansę na lepsze życie niż jego rodzice.

Jednak mimo skromnego pochodzenia i złych warunków materialnych, w których mu przyszło dorastać, dzięki wyjątkowym zdolnościom i pomocy wychowawcy udało się Camusowi zdobyć stypendium umożliwiające naukę w prestiżowym liceum. Po maturze zdanej w 1932 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie w Algierze, podczas których zapoznał się z historią myśli europejskiej i zafascynował dorobkiem takich filozofów jak Nietzsche czy Arthur Schopenhauer. Niemałym odkryciem i inspiracją były także dla Alberta Camusa książki Dostojewskiego, Stendhala, Malville’a i Kafki. Kiedy miał 17 lat zdiagnozowano u niego gruźlicę, która zakończyła jego przygodę z piłką nożną (jako bramkarz grał w juniorskim zespole Racing Universitaire d'Alger i bardzo cenił sobie zespołowość, ducha braterstwa i zjednoczenie wobec wspólnego celu, które dostrzegał w tym sporcie) i kładła się cieniem na dalszym życiu pisarza. Jeszcze jako student poznał on swoją pierwszą żonę, Simone Hié, którą szybko poślubił i z którą równie szybko, ze względu na jej narkotykowy nałóg, się rozstał.

Albert Camus i komunizm

Od wczesnej młodości flirtował z ruchem komunistycznym, jednak krytyczność i niezależność myślenia oraz wyczulony zmysł moralny nie pozwoliły mu na dłuższe i głębsze zaangażowanie partyjne. W 1935 r. wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, lecz nie wytrzymał w niej nawet roku. Podobnie sprawa wyglądała z Algierską Partią Komunistyczną, z której został wydalony za odmowę podporzadkowania się partyjnej linii. Sytuacja ta powtarzała się w zasadzie za każdym razem, kiedy pisarz starał się stać częścią jakiejś grupy zorganizowanej wokół idei czy ideologii. Jego przyjaźń i bliskie kontakty ze środowiskiem egzystencjalistów skupionych wokół Jean-Paul Sartre’a i Simone de Beauvoir również zakończyły się dość szybko. Silnie zindywidualizowana moralności oraz krytyczna, refleksyjna umysłowość nie pozwalały mu nigdy na zatracenie się we wspólnocie.

Albert Camus, książki i Nagroda Nobla

Niedługo przed wybuchem II wojny światowej, nie będąc jeszcze znanym intelektualistą, lecz mając już na swoim koncie pierwsze napisane i wydane książki, Albert Camus zaangażował swój talent w antyfaszystowską publicystykę na łamach lewicowego Alger Républicain. Doświadczenie to okazało się niezwykle przydatne i w 1940 r. przyszły noblista pojechał do Paryża, by objąć stanowisko redaktora naczelnego w Paris-Soir, wkrótce też ponownie się ożenił. Podczas okupacji niemieckiej działał w ruchu oporu wydając podziemną gazetę Combat. W czasie wojny powstały również dzieła, które położyły podwaliny pod jego późniejszą sławę. Przełomowy esej Mit Syzyfa i równie ważną powieść Obcy Albert Camus ukończył w 1942 r. Jego działalność antyfaszystowska oraz rewolucyjne książki rozsławiły imię pisarza w ojczyźnie. Jego pesymizm i filozofia absurdu zdecydowanie współgrały z powojennymi nastrojami. Sława oryginalnego myśliciela i prozaika rosła z każdym rokiem, a każda kolejna publikacja ugruntowywała jego pozycję. Swoją najbardziej znaną powieść pt. Dżuma Albert Camus opublikował w 1947 r., a esej Zbuntowany człowiek ukazał się 4 lata później.

Rdzeń jego twórczości tworzą dwa, powstałe w latach 40-tych i na początku 50-tych, tryptyki. Każdy z nich składa się z powieści, eseju i sztuki teatralnej. Pierwszy (Mit Syzyfa, Obcy i Kaligula) pisarz poświecił absurdowi ludzkiej egzystencji, drugi zaś (Mit Prometeusza: Człowiek zbuntowany, Dżuma, Nieporozumienie) kategorii buntu. W 1957 r. dorobek artystyczny i intelektualny pisarza docenił Komitet noblowski. Był on drugim najmłodszym ( po Kiplingu) laureatem literackiej nagrody Nobla.

Camus bardzo przeżył wojnę w Algierii, która wywołała w nim, urodzonym w Algierii francuskim patriocie, i jednocześnie krytycznym wobec stosunków kolonialnych orędowniku równości ludności arabskiej i berberskiej ogromny konflikt wewnętrzny. Myśliciel był także wielkim zwolennikiem idei integracji europejskiej. Albert Camus zginął w wypadku samochodowym w 1960 r.