Ana i Walter. Historia niemożliwa ebook

ANA I WALTERHISTORIA NIEMOZLIWA

Bojka

Niy je to bojka dlŏ bajtli, co sōm cōłkiym mali,

niy chcymy przecã, co by sie nom wylynkali.

Niy je to tyż bojka ô skrzotach i szmaterlŏkach,

co durś sie chowiōm kajś po leśnych krzŏkach.

Niy je to bojka ô szkarbniku, strzidze eli utopcu,

ino ô dziouszce i małym chopcu.

Je to bojka ô miejscach prowdziwych,

magicznych, piyknistych i do dzisioj urodziwych.

Czas wojny

Jest rok 1430, na Śląsku od wielu lat trwa zawierucha wojenna. Wszelkie miasta, wioski grabione są i niszczone przez wojsko, rycerzy bądź pospolitych rabusiów. Na pobliskie okolice Zabrza rozlewa się straszna fala cierpienia i przemocy. Rycerze, a raczej rycerze-zbójnicy, postanawiają grabieżą i łupami odbić sobie lata wojaczki i niedoli. Mały oddział pod przywództwem niejakiego Henryka Strasznego z Moraw najeżdża biedną wioskę Biskupice koło Bytomia. Zbóje łupią ją i osadzają się w małym gródku, nieopodal rzeki Bytomki, skąd można było dogodnie kontrolować pobliskie osady i szlaki.

Henryk jest strasznym panem. Po zajęciu grodu w Biskupicach wtrąca do lochu dawnego właściciela okolicznych włości i bierze za niego sowity okup. Postanawia także zburzyć drewniany gród, a w jego miejscu wybudować kamienny obronny zamek. Żeby zrealizować swoje plany, gnębi i ciemięży pozostałą przy życiu miejscową ludność. Nakłada wysokie podatki, okrada domostwa, rekwiruje majątki. Pewnego dnia zwołuje wszystkich mieszkańców na plac przy kościółku i oznajmia:

– Od dziś każdy mężczyzna i dziecko powyżej 12 roku życia będą pracować od świtu do nocy w kamieniołomie. Pracę będziecie wykonywać za darmo, a pilnować was będą moi wierni kamraci. Każdy, kto się nie stawi lub sprzeciwi, zapłaci za to życiem!

Kończąc swoje krótkie przemówienie, herszt zbójów zaśmiał się tylko złowrogo i popychając jednego z mieszkańców tak, że ten upadł, z wolna oddalił się do swojego grodziska. W ten oto sposób Henryk postanowił zdobyć budulec na swój nowy zamek. Czas pomału mijał, zagrabione mienie i pieniądze kończą się szybko. Henryk widząc, że nie zdoła dokończyć budowy zamku, a co gorsza nie będzie go stać na wypłatę żołdu swoim rycerzom, zwołuje ich na plac grodowy i rzecze:

– Moi drodzy kamraci! Kończą nam się pieniądze, a z miejscowych już nic nie wyciśniemy. Może najedziemy i zabierzemy, co nasze, z sąsiednich Mikulczyc?! Tam jeszcze majątki stoją nieruszone, gród opustoszały, ponieważ pan i jego drużyna opuścili go! Co wy na to, kamraci?

– Prowadź nas, panie, niech miecze wytną nam drogę do bogactw! – odparli gromko zgromadzeni wojowie, jednocześnie wyciągając i unosząc ku górze swoje lśniące miecze i topory.

Najazd

Wszystko to przypadkiem usłyszał miejscowy ksiądz, który akurat wracał z kamieniołomów. Widząc, że Henryk zbiera i przygotowuje drużynę, natychmiast udał się do pobliskich Mikulczyc, żeby ostrzec mieszkańców. Ci zaś, zabrawszy dobytek oraz zapasy, ukryli się i umocnili w opuszczonym grodzie, gdzie właściciel, uciekając w pośpiechu, pozostawił pełną zbrojownię. Tam postanowili się bronić i odeprzeć atak rozbójników. Gród był solidny, z jednej strony chroniły mieszkańców bagna i rozlewisko, z drugiej zaś wzniesienie; całość okalał solidny wał z palisadą, fosą i bramą. Pośrodku grodu natomiast stała solidna wieża obronna wykonana z ogromnych dębowych bali.

Nastał sądny dzień, pod gród przybył zdziwiony postawą mieszkańców Henryk.

– Mikulczanie! Poddajcie się, a ocalicie życie swoje i waszych dzieci! Zapłacicie okup w złocie i srebrze, a wolnych was puszczę! – zagrzmiał złowieszczo herszt zbójników.

Mieszkańcy ani myśleli się poddać, słyszeli o tym, jak okrutny jest Henryk i jakich niegodziwości się dopuszcza.

Rozpoczął się atak. Walka była zacięta i trwała wiele dni, jednak mieszkańcy dzielnie raz za razem odpierali szturmy rozwścieczonej hordy, cały czas zasypując przeciwnika gradem strzał i kamieni. Udało im się także w porę zatopić czółna, którymi zbóje chcieli po rozlewisku podpłynąć do słabiej umocnionej części grodu. Henryk widząc, że nie zdoła zdobyć grodu, w akcie desperacji w nocy podpala palisadę i podgrodzie. Resztkami sił mieszkańcy wycofują się do wieży obronnej i odpierają ostatnie próby zdobycia grodu. Rozbójnik w końcu rezygnuje z ataku, liżąc rany, licząc straty i złorzecząc, wycofuje się, przy okazji grabiąc pobliskie domostwa, ogołaca też z całego dobra i podpala mikulczycki kościółek.

W tym samym dniu po powrocie do Biskupic postanawia w zemście obrabować następną, tym razem miejscową świątynię.

– Wołajcie mi tu księdza. Zaraz mi wyśpiewa, gdzie złoto i srebro schował.

Kompani przyprowadzają księdza z plebanii, rzucają go pod nogi Henryka, niemiłosiernie obijając.

– Gadaj, gdzieś złoto ukrył, bo zaraz mojej stali posmakujesz. – To mówiąc, dobył miecza i przystawił księdzu do gardła.